Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Το πρόβλημα είναι..

Λύσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι να ορίσεις πρώτα το πρόβλημα, για να δεις μετά πώς μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Το πρόβλημα είναι πως ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε σε ένα περιβάλλον, όπου αντί να τραγουδάμε για να σμίξουμε (με) τον κόσμο γύρω μας, να πάρουμε και να καλλιεργήσουμε τα καλύτερα στοιχεία του καθενός, για να χτίσουμε πάνω τους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άλλοι μας τη σπάνε, είναι το σύνορό μας και χτίζουμε τείχη για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, να τον αποφύγουμε και να περιορίσουμε την επαφή μας μαζί του στα τυπικά κι άκρως απαραίτητα.
Ότι θερίζει γενικά η αποξένωση κι ο αδιέξοδος ατομικός δρόμος, που ξεπηδά σα λογική από χίλιες μπάντες. Και δεν υπάρχουν πλέον πολλοί μαζικοί χώροι δουλειάς και μεγάλα εργοστάσια, σαν το πουτίλοφ της ρωσίας το 17’, οπότε χρειάζεται πιο εντατική και πολύ διαφορετική δουλειά απ’ ό, τι στο παρελθόν.
Το πρόβλημα είναι πως τις περισσότερες φορές νιώθουμε την ανάγκη να αναπαρ(αγ)άγουμε το είδος μας, να κλειστούμε σε ένα οικείο συντροφικό περιβάλλον ασφαλείας, να μοιραστούμε σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς με τους δικούς μας, αντί να κάνουμε μαζικό άνοιγμα, για να γίνουν περισσότεροι οι δικοί μας.

Το πρόβλημα είναι πως οι σύντροφοι είναι ιστορικά αισιόδοξοι ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, γιατί το γνωρίζουν από την κοσμοθεωρία τους, αλλά καταλήγουν στην πράξη από τους πιο απαισιόδοξους, γιατί έχουν φάει πίκρα κι απογοητεύσεις με το κουτάλι. Καληνύχτα κεμάλ, ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές η γενική κατάθλιψη ρίχνει κι εμάς τους ίδιους, χτυπάει το σύντροφο της διπλανής πόρτας. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν ξέρεις ποια είναι η διέξοδος ή ότι δεν είσαι πεισμένος για αυτήν. Αλλά δε βλέπεις κάποια προοπτική στο άμεσο μέλλον, ίσως να μην την πιστεύεις πραγματικά, να μην την παλεύουμε ουσιαστικά, σα να βολευόμαστε στη μίζερη ζαχαρένια μας και τα ήδη υπάρχοντα –που όλο και λιγοστεύουν.

Το πρόβλημα είναι πως βολευόμαστε στη λογική της μίνιμουμ προσπάθειας και της γνωστής πεπατημένης, ενώ χρειάζεται τόλμη, φαντασία, πρωτοτυπία, κάτι έξω από τα τετριμμένα. Ότι φτάνουμε να συμμετέχουμε σε μια απεργία ή σε μια κινητοποίηση κάποιες φορές για λόγους αξιοπρέπειας, επειδή το καταλαβαίνουμε ως καθήκον, χωρίς όμως να έχουμε κάνει πολλά για την επιτυχία της, για να είναι δηλ μαζική, που είναι βασικός όρος (αναγκαίος αλλά όχι ικανός) για να νικήσει. Ότι μας λείπει συνήθως το πάθος –και δεν εννοώ τις φανατικές εκτονώσεις των ζηλωτών, που είναι η άλλη όψη στο νόμισμα της απογοήτευσης.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές προχωράει, κουτσά-στραβά, μόνο ο σχεδιασμός που έχει μπει κεντρικά και δεν υπάρχει πρωτόβουλη σκέψη και δράση στη βάση, στα ζωτικά κύτταρα του κόμματος. Ότι δε σπάμε το απόστημα της ανάθεσης που μας τρώει, αλλά το μεταθέτουμε ως ένα βαθμό εντός της οργανωμένης πρωτοπορίας και σε άλλο επίπεδο, της κεντρικής πολιτικής σκηνής, περιμένοντας να φροντίσει το κόμμα να βρει κάποια λύση. Ότι δεν έχουμε μάθει να είμαστε ο καθένας πραγματική πρωτοπορία στον χώρο του, που πείθει και τραβάει τους υπόλοιπους, δεν κάνουμε υλική δύναμη τις ιδέες για τις οποίες είμαστε πεισμένοι.

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε και να δουλεύουμε με σχέδιο που να λέει: αυτή είναι η ρίζα του κακού, αυτή η λύση του, αυτά τα μέτρα που απαιτούνται, ας ελέγξουμε τι πετύχαμε και τι όχι, για να δούμε τι άλλο χρειάζεται. Και δεν υπάρχει χειρότερο είδος μεταφυσικής από το να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, ακολουθώντας την ίδια μέθοδο.
Το πρόβλημα είναι ο πρακτικισμός, όπου μοιάζουμε κάποιες φορές να κυνηγάμε την ουρά μας και να τρέχουμε πίσω της να την πιάσουμε. Το πρόβλημα είναι και η θεωρητικοποίηση, οι δικαιολογίες για τη δική μας στάση, αφού δεν τραβά το κόμμα, το κίνημα, οι συνθήκες..

Το πρόβλημα είναι πως είμαστε εν μέρει κομμάτι του προβλήματος και πρέπει να αλλάξουμε πολλά για να γίνουμε όντως κομμάτι της λύσης του. Ότι κι αυτά εδώ μεταξύ μας τα λέμε, και εγώ που στα γράφω είναι ζήτημα τι και πόσα θα κάνω/αλλάξω στην πράξη. Και δεν είμαι καν σίγουρος αν τελικά το πρόβλημα συνοψίζεται κι εδράζεται στα παραπάνω ή είναι κάτι πιο σύνθετο


Πρόβλημα, πρόβλημα, πες μου πώς το λύνεις…

31 σχόλια:

TRASH είπε...

"Πρέπει να παντρέψουμε το αμερικάνικο πρακτικό στυλ δουλειάς με το μπολσεβίκικο πνεύμα", έλεγε ένας (πάρα πολύ) μεγάλος...

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω ότι κάποια από αυτά είναι αντικειμενικά επακόλουθα της κρίσης του κινήματος.
Ο μόνος τρόπος νομίζω να τα ξεπεράσουμε στην παρούσα κατάσταση, είναι να συνεχίσουμε σταθερά με τη δουλειά μέσα στον κόσμο.
Κακά τα ψέματα, είναι πολύ βαρύ το κλίμα για να πάμε ξαφνικά σε τόσο ψηλό επίπεδο όπως αυτό που περιγράφεις.
Άμα θέλει ένα πολύ μεγάλο κόπο "χ", να οργανωθείς και να αποκτήσεις ταξική συνείδηση, θέλει για να πας εκεί που λες "2χ"!
Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω, απλά να καταγράψω και να καταλάβω...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Κείμενο που φαντάζομαι ότι χτυπάει κατευθείαν στις καρδιές πολλών και που νομίζω ότι θέτει σωστά ζητήματα. Το μόνο που θα ήθελα να σημειώσω είναι ότι ακόμα και τέλεια να τα κάνεις όλα, καλώς ή κακώς, δε μπορείς να υπερβείς την ίδια την εποχή στην οποία ζεις. Ακόμα κι ο καλύτερος σπόρος αν πέσει πάνω σε ένα εντελώς ξηρό και γυμνό βράχο τότε δε θα βλαστήσει ή κι αν ακόμα βλαστήσει, δε θα δώσει τη παραγωγή που θα ανέμενες. Οι μπολσεβίκοι υπήρχαν και δρούσαν αλλά η Επανάσταση έγινε επιτυχημένα μόνο το 1917 και μάλιστα τον Οκτώβρη. Δε μπορούσε να γίνει πριν. Τότε είχε έρθει το "πλήρωμα του χρόνου". Υποθέτω ότι κάποιος μπολσεβίκος θα είχε τους ίδιους και ακόμα μεγαλύτερους προβληματισμούς το 1914, το 1915, το 1916 ακόμα και μέσα στο 1917. Δυστυχώς τις μεγάλες αλλαγές δε μπορείς να τις παραγγείλεις και δυστυχώς στη ζωή υπάρχουν μακρές "αντιηρωικές" περίοδοι τότε που μπορεί κάποιος να φτύνει αίμα στη δουλειά αλλά τα αποτελέσματα να μην είναι ορατά. Και να έρχονται μετά στιγμές-ακριβώς όμως χάρη στην εργασία που προηγήθηκε-που τα αποτελέσματα θα γίνονται ορατά το ένα μετά το άλλο. Έτσι που να τρίβεις τα μάτια σου.
Αυτό βέβαια δε πρέπει να οδηγεί σε εφησυχασμό, πάντα έχεις χρέος να γίνεσαι καλύτερος (άλλωστε ποτέ δεν είσαι τέλειος). Απλά επειδή καμιά φορά, μετά την εντελώς ανθρώπινη απογοήτευση που έρχεται σε κάποιες στιγμές κατά τη "πορεία στην έρημο", μπορεί να ακολουθήσει και το αυτομαστίγωμα που τις πιο πολλές φορές δεν είναι παραγωγικό, ας υπάρχει κι αυτό στο νου.

ρα

Ανώνυμος είπε...

ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ;
Αλλά ποιος είναι το Κόμμα;
Κάθεται σ' ένα σπίτι με τηλέφωνα;
Είναι οι σκέψεις του μυστικές, οι αποφάσεις του άγνωστες;
Ποιος είναι;
* * *
Είμαστε μεις.
Εσύ κι εγώ κι εσείς - εμείς όλοι.
Μες στο κοστούμι σου κρύβεται, Σύντροφε, και σκέφτεται μες στο κεφάλι σου.
Εκεί που κατοικώ εγώ, είναι το σπίτι του,
και κει που δέχεσαι επίθεση εσύ,
εκεί δίνει τη μάχη.
* * *
Δείξε μας το δρόμο που πρέπει να πάρουμε,
και μεις θα τον πάρουμε όπως και συ,
Ομως μην προχωράς χωρίς εμάς στο σωστό δρόμο
Χωρίς εμάς είναι απ' όλους ο πιο λάθος.
* * *
Μην απομακρύνεσαι από μας!
Μπορεί λάθος να κάνουμε, και δίκιο να 'χεις εσύ,
Λοιπόν
Μην απομακρύνεσαι από μας!
* * *
Οτι ο πιο σύντομος δρόμος
είναι καλύτερος από το μακρύ,
αυτό κανείς μας δεν τ' αρνιέται.
Ομως, όταν κανείς τον ξέρει
και δεν μπορεί να μας τον δείξει,
τη σοφία του τι να την κάνουμε;
Σοφός να 'σαι μαζί μας!
Μην απομακρύνεσαι από μας!
Μπέρτολτ Μπρέχτ
Μαρία του 19ου

Cos είπε...

@ρα
"Υποθέτω ότι κάποιος μπολσεβίκος θα είχε τους ίδιους και ακόμα μεγαλύτερους προβληματισμούς το 1914, το 1915, το 1916 ακόμα και μέσα στο 1917."
Ναι, αλλά εμείς τους είχαμε και το 1974 και το 1984 και το 1994 και το 2004 και το 2014. Ανησυχούμε γιατί αν δεν ανησυχούμε θα τους έχουμε και το 2024 και το 2034 κλπ.

Ανώνυμος είπε...

Επειδή λοιπόν εργοστάσια τον 10Κ καταραμένων δεν υπάρχουν στην Δύση, ο τρισκατάρατος φορντισμος δεν είναι επιλογή που θα την αποδεχθεί κάνεις ( και οι άθλιες ατάκες του μουστάκια για το αμερικάνικο πνεύμα δεν έχουν θέση πουθενά) η πιθανότητα να ενεργοποιηθεί η εργατική τάξη όπως παλιά τείνει στο 0.

Μεγάλο τμήμα της εργατική τάξης βγάζει το ψωμί της άμεσα από τις ιμπεριαλιστικές τάσεις των αφεντικών της, χωρίς η ίδια να είναι μέρος καμιά παραγωγικής διαδικασίας περα του Μαρκετινκ και της λογιστικής. Η παράγωγη είναι η πλήρως αυτοματοποιημένη η στο Βιετνάμ και στην Καμποτζη – πρέπει να είσαι τουλάχιστον παλαβός για να θέλεις να πας να δουλέψεις σε γραμμή παράγωγης. Οι υλικές συνθήκες έχουν αλλάξει απίστευτα.

Αν με κάποιο τρόπο δεν καταφέρεις να πείσεις για τα βούτυρα και τα γάλατα (που έλεγε ο Χρουτσοφ) , σύγκρουση δεν πρόκειται να γίνει πότε.

Χρουτσοφικος

Ανώνυμος είπε...

2.14 Το ΚΚΕ ειναι μεσα στον λαο του δειχνει πιο δρομο πρεπει να ακολουθησει και προσπαθει να τον βοηθηση να το καταλαβει. Δεν γινεται ομως σε καμμια περιπτωση ο λαος να ακολουθει τα κομματα του καπιταλισμου και τις παραφυαδες του και καποιοι να εχουνε την απαιτηση το ΚΚΕ να βοηθηση τον λαο λεγοντας του ψεματα. Αληθεια και μονο αληθεια και οποιος καταλαβει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Cos δεν είχα στόχο να σου πω να μη προβληματίζεσαι ή να μην ανησυχείς. Κάθε εποχή όμως έχει τα χαρακτηριστικά της και τις δυσκολίες της που δε θα πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής. Φαντάζεσαι στις αρχές του 1916 και ενώ ο Α ΠΠ σκότωνε καθημερινά χιλιάδες επί χιλιάδων, εσύ να μίλαγες στους συνανθρώπους και αυτοί να αντιμετώπιζαν ακόμη τον Τσάρο ως κάτι σαν Θεό; Φαντάζεσαι τι γερό στομάχι και υπομονή θα έπρεπε να έχεις για να αντέχεις τις ανησυχίες και απογοητεύσεις που θα εισέπραττες ώρες-ώρες; Νομίζεις θα ήταν εύκολο να αντέχεις να μιλάς εσύ-με κίνδυνο της ζωής σου κιόλας-κι οι άλλοι να πεθαίνουν της πείνας ή να πηγαίνουν να σκοτώνονται ξυπόλυτοι και άοπλοι κι όμως να έχουν ακόμα το όνομα του Τσάρου στα χείλη; Και οι εποχές στις οποίες αναφέρεσαι είχαν τις δυσκολίες ή και τις "ευκολίες" τους ("ευκολίες" που καμιά φορά αποδεικνύονται πιο δύσκολες κι από τις πιο μεγάλες δυσκολίες για να τις υπερβείς). Να προβληματίζεσαι πάνω στο αν τα έκανες όλα σωστά αλλά να μην ξεχνάς και τις επικρατούσες συνθήκες.

ρα

Valmy είπε...

Ρε το χρουτσοφικό που να μην είχαμε δει τα χαίρια του τι θα μας τραγούδαγαν

Neophyte_commie είπε...

Το μότο μου είναι «κάνε το καλύτερο που μπορείς κι έλπιζε να φτάσει». Διότι αν η κάτω γραμμή είναι «μπορεί να μην φτάσει», η πάνω είναι «μπορεί να τρελαθώ από την ανησυχία και την αγωνία και τον φόβο» κλπ.

Ύστερα δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι η κατηγορία περί αναχωρητισμού που μας προσάπτεται, ερμηνεύεται από καποιους εντελώς ρεαλιστικά. Σου λένε, «αφού ακόμη δεν είναι η ώρα, άσ' το». Το πρωί στην εξόρμηση ένας μάς ρώτησε (μάλλον όχι ειρωνικά) αν πρέπει να φέρει τα όπλα την 1η Νοέμβρη. Άλλοι λένε «αυτά που λέτε είναι μόνο για επανάσταση». Θέλω να πω, είναι άλλο πράγμα τι επιτυγχάνεις σήμερα κι άλλο σε επαναστατική κατάσταση. Τότε μπορεί όντως να έρχονται οι μάζες κα τώρα οι ίδιοι άνθρωποι να μην παίρνουν ούτε το φυλλάδιο. Οπότε χαλαρά. Κάνε το καλύτερο που μπορείς και έλπισε να φτάσει.

anonymous anonymous είπε...

Κομμουνιστές, ψηλά το κεφάλι!

TRASH είπε...

Το νέο μπεστ σέλερ του Λιακόπουλου:
"Χρουτσωφικοι: Γιατί και πως ζουν ανάμεσα μας"...

Ανώνυμος είπε...

Και δεν υπάρχουν πλέον πολλοί μαζικοί χώροι δουλειάς και μεγάλα εργοστάσια, σαν το πουτίλοφ της ρωσίας το 17’, οπότε χρειάζεται πιο εντατική και πολύ διαφορετική δουλειά απ’ ό, τι στο παρελθόν.

Πότε δεν υπήρχαν πολλοί και μαζικοί χώροι δουλειάς στην Ελλάδα.
Οι μαζικοί χώροι, εργοστάσια κατα κύριο λόγο, ήταν λιγοι και κυρίως αναπτύχθηκαν μετά το 1955 ενώ πιο μαζικές ήταν συγκεκριμένες ομοιοεπαγγελματικές ομάδες όπως τεχνίτες, ανειδίκευτοι εργάτες, εργάτες γης κτλ.

Αντίθετα οι μαζικοί χώροι (υπό την έννοια της αναλογίας υπάλληλοι/αφεντικό) είναι περισσότεροι σήμερα με την έφοδο των "αλυσίδων" και των πολυεθνικών, έχουν όμως μεγάλη γεωγραφική διασπορά. Ας λογαριάσουμε πόσους υπαλλήλους έχει η Carrefour ή η Intersport.

Ένα το κρατούμενο λοιπόν.

Το δεύτερο στοιχείο, ως συνέπεια της ελληνικής πραγματικότητας, είχε σαν αποτέλεσμα στην νεότερη ιστορία να μην έχει συμβεί ατόφια "εργατική" επανάσταση, ούτε καν εξέγερση πάρα μόνο "επεισόδια εξέγερσης" σε διάφορα σημεία όπου υπήρχε εργατικός πληθυσμός. Αδιαμφισβήτητα εργατικοί αγώνες γίνονταν συνέχεια αλλά δεν μπόρεσαν να γίνουν εξεγερση ή επανάσταση.

Αυτό που προκάλεσε αληθινό σεισμό δεν ήταν το καθαρό εργατικό στοιχείο αλλά ευρύτερες λαϊκές "συναντήσεις" όπου ο αγώνας για το ψωμί πλεκόταν και πτυχώνονταν με τον συλλογικό πόθο για λευτεριά, δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία.

Ραλλού

Ανώνυμος είπε...

ΡΑΛΛΟΥ. επανασταση ειχαμε το 1946 1949 που απετυχε για τους γνωστους λογους που εχουμε πει πολλες φορες. Εργατικους αγωνες ειχαμε που δεν εξελιχθκαν ποτε σε κατι αλλο γιατι ειχε φροντισει ο οπορτουνισμος μεσα απο την ΕΔΑ να τα ενσωματωσει ολα στο συστημα με παραμυθακια περι λευτεριας και ταχα μου εθνικης ανεξαρτησιας την στιγμη που η αστικη ταξη μια χαρα ελευθερη ητανε μεσα στις διεθνεις συμμαχιες που συμμετειχε στα πλαισια παντα τις ανισομετρης αναπτυξης. οταν αφηνεις το ταξικο στην παντα και προβαλεις το εθνικο αυτο ειναι καταστροφη για την εργατικη ταξη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

"Αλλά δε βλέπεις κάποια προοπτική στο άμεσο μέλλον, ίσως να μην την πιστεύεις πραγματικά, να μην την παλεύουμε ουσιαστικά, σα να βολευόμαστε στη μίζερη ζαχαρένια μας και τα ήδη υπάρχοντα –που όλο και λιγοστεύουν."

Ένα επίκαιρο κείμενο γράφει το ίδιο, αλλά με πιο ντελικάτο τρόπο:

"Δεν κατάφερε σε όλες τις περιπτώσεις, σωστές αποφάσεις και κατευθύνσεις να τις συνοδεύσει με προσαρμογές και αντίστοιχους τρόπους καθοδηγητικής δουλειάς, που ήταν αναγκαίοι, ως αποτέλεσμα της λειψής αφομοίωσης αποφάσεων και έλλειψης του αναγκαίου πρακτικού πνεύματος. Αυτό δημιουργούσε στη δουλειά των οργάνων καθυστερήσεις και διαπιστώσεις προβλημάτων χωρίς δημιουργικούς τρόπους αντιμετώπισής τους."

Να δούμε μέχρι που θα την τραβήξουν την παράλυση οι Πουλιόπουλοι.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος.

Ανώνυμος είπε...

@Ραλλού
Χρυσαυγίτισσα είσαι και μιλάς για "εθνική ανεξαρτησία"; Σε λίγο θα μας πεις πως έχουμε και κατοχή...

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος.

Neophyte_commie είπε...

Απο το «Η ΕΔΑ ήταν σωστή επιλογή» και το «ο Δεκέμβρης δεν ήταν επανάσταση» περάσαμε στο «δεν υπάρχει εργατική τάξη»; Ανυπομονώ για την επόμενη παρέμβασή σου, Ραλλού.

ΥΓ: Το blogger μού τρώει μηνύματα.

TRASH είπε...

@Ραλλού:
Με την λογική σου, ούτε στην ΕΣΣΔ με το 90% αγροτικού πληθυσμού συνέβη ποτέ "εργατική επανάσταση".
Και όμως δεν συνέβη απλά, αλλά νίκησε κιόλας!
Ας θυμηθούμε λίγο τι λέει η θεωρία επάνω σε αυτό.
"Εργατική επανάσταση" είναι αυτή που αντικειμενικά εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και στην οποία η εργατική τάξη είναι πρωτοπόρα, και όχι αυτή που η πλειοψηφεία του "στρατού" της αποτελείται από εργάτες.
Αυτός ο κανόνας έχει γενική ισχύ, αφού και η Γαλλική ήταν αστική και όχι "εργατοαγροτική" (από την πλειοψηφία του "στρατού" της) επανάσταση.
Έτσι και η επανάσταση του 1946-49 ήταν τόσο εργατική, όσο και η Ρώσικη, αφού νους και ψυχή της ήταν το Κόμμα της εργατικής τάξης.
Μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταλαβαίνεις πολύ καλά πάντως τι εννοώ λέγοντας "μαζικούς χώρους" -αν ήταν θα μιλούσα για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Οπότε ένα κρατούμενο χωρίς πολύ νόημα.
Κατά τα άλλα, κρατάω τη 'συνεισφορά' σου στο θέμα που εξετάζει το κείμενο (το πρόβλημα προφανώς είναι πως δε γίνονται σήμερα αγώνες μπολιασμένοι με το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία), σημειώνω ειλικρινά τη ζήλια μου για όσους βρίσκουν τέτοιες μαγικές κι εύκολες λύσεις στο τσεπάκι τους και τα έχουν όλα ληγμένα για κάθε ζήτημα (κρίμα που δεν ήταν και στη ρωσία να τους συμβουλευτεί εγκαίρως η εργατική τάξη της προτού προχωρήσει σε τέτοιες αποκοτιές) και διαπιστώνω για τρίτη και φαρμακερή φορά τη διάθεσή σου να γαμήσεις τη συζήτηση, μακριά από όσα βάζει το κείμενο. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν. Όχι εδώ κι όχι σε αυτήν ειδικά την ανάρτηση.
Τα σχόλια από και προς τη ραλλού σε αυτό το κείμενο, από εδώ και μπρος δε θα εγκρίνονται. Ας το έχουν υπόψη οι σφοι αναγνώστες, πριν κάνουν τον κόπο να γράψουν τα σχόλιά τους.

Νεόφοιτε, κάποια σχόλιά σου τα πέρασε το μπλόγκερ αυτόματα στα ανεπιθύμητα, χωρίς να ξέρω το κριτήριό του. Μπήκαν έστω και με καθυστέρηση

zoot horn rollo είπε...

Δίκιο έχεις στο σχολιο σου Απολίθωμα, ενδιαφέρον και το κείμενο.
Κριτία,Χρουστσωφικέ κ.ά.,νοσταλγώ το μπλε κοκόρι, σας το 'χω πει; Μου 'χει πέσει βαριά τόση trueιλα κι "αυτοκριτική"...

Ανώνυμος είπε...

καλως τον ΧΑΦΙΕ ΤΟΥ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ. την παραλυση στο μυαλο τους νομιζουνε οτι την εχουνε αλλοι ΟΙ ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μήπως το πρόβλημα είναι απλά πως δεν εφαρμόζεται ενιαία προπαγανδιστική μεθοδολογία? Ας ανοίξουν τα βιβλία λοιπόν, ας χρησιμοποιξθεί λίγη εφευρετικότητα για να εκλαικεύονται, να εξηγούνται οι ιδέες και αρκετό μέρος του λαού θα αρχίσει να αποκτά συνείδηση....
Διαμαντής

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το αφήνω εδώ, αν και δεν είναι σχετικό με το θέμα, για να διαδοθεί

https://www.youtube.com/watch?v=67O5zAxTMQY

ένα καινούριο τραγούδι για το νίκο ζαχαριάδη, από το θοδωρή καρέλλα

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ. Το ακουσα χτες τρομερο τραγουδι και η φωνη καταπληκτικη. Αλλα γιατι το βαζεις να διαδοθει αφου εμεις ειμαστε τροτσκιστες δεν υπαρχει μια αντιφαση ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

πιραντελλοφ είπε...

Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε αναγκάζοντας το παλιό καμπανάκι ειδοποίησης να αντηχήσει σε όλο το κατάστημα. Ο διστακτικός πελάτης βάδισε προς το εσωτερικό, απέναντι από τα παλιά αλλά εντυπωσιακά ψυγεία που φωτίζανε περήφανα τα γαλακτοκομικά προϊόντα: Ρυζόγαλο, ανθόγαλο με μέλι, γιαούρτι πρόβειο στο πρώτο ράφι για εκείνους που επιμένουν να γεύονται γνήσια, μακριά από μόδες, φρέσκια κρέμα γάλακτος με κανέλα, γαλακτομπούρεκο, τυριά όπως κασέρι, γραβιέρα με βουτυράτη, σουλουγούνιο, όλα γινόμενα με υπομονή και επιμονή, καρυδόπιτα, σπιτικές πίτες, χυλοπίτες και τραχανάς πλασμένα αυστηρώς μόνο από ανθρώπινα χέρια και μεράκι, τυρόπιτα ταψιού, λουκουμάδες με μέλι, μαντολάτο, κεράσια και νεράντζι στο βαζάκι, γεύσεις που θα μπορούσαν ακόμα και σήμερα να συγκινήσουν τις γευστικές αισθήσεις των νέων αν είχαν την ευκαιρία να τις δοκιμάσουν, αρώματα και γεύσεις εντελώς παλιές αλλά και εντελώς διαχρονικές . Όλα στο κατάστημα φαίνεται να προέρχονται από μια άλλη εποχή, μεταλλικά ταψιά, λιτή διακόσμηση, ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους με ανθρώπους να δουλεύουν στο εργαστήρι άλλοι χαμογελώντας, άλλοι αγέλαστοι και κατσουφιασμένοι αλλά πάντα δείχνοντας προσήλωση σε αυτό που κάνουν. Σε έναν τόπο που επιλέγει να μην έχει μνήμη, το αλλόκοτο μέρος αυτό, φαινόταν στον επισκέπτη να επιμένει στα δικά του ιδανικά, στην δική του ιστορία και να την τιμά.
-Παρακαλώ, να σας βοηθήσω; Ρώτησε ευγενικά ο καταστηματάρχης τον εύσωμο επισκέπτη που είχε ξεχαστεί παρατηρώντας τα ξύλινα ράφια, τα χειρόγραφα καρτελάκια στα πολυάριθμα βαζάκια με τα αγνά υλικά παρασκευής, την απουσία κάθε περιττής διακόσμησης του χώρου που το έκανε να ξεχωρίζει από κάθε άλλο ζαχαροπλαστείο της γειτονίας, που μαζί με τα γλυκά οι αθεόφοβοι, πουλούν από πλαστικά παιχνίδια μέχρι πασχαλινές λαμπάδες.
-Εμμ… καλησπέρα …Θαύμαζα τα βαζάκια σας. Τόσα πολλά και τόσο καλά ταξινομημένα. Δεν έχω δει σε κανένα άλλο ζαχαροπλαστείο, τέτοια μεγάλη ποικιλία υλικών!
Φορώντας την λευκή ποδιά του, με σηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου του ο καταστηματάρχης χαμογέλασε όσο διακριτικά μπορούσε στα λόγια του πελάτη. Τα μαλλιά του δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις αν ήταν λευκά από τα χρόνια ή από το αλεύρι που πότιζε το εργαστήριο του.
-Σας ευχαριστώ. Εμείς εδώ πιστεύουμε πολύ στο ψάξιμο καλών υλικών και εργαλείων για να δώσουμε στους ανθρώπους την γεύση που πρέπει. Θέλει πολύ κόπο και ανάλυση, αλλά αξίζει. Το μυστικό είναι ότι συγκεκριμένα γλυκά θέλουν συγκεκριμένο τρόπο παρασκευής. Βεβαία, εμείς δεν είμαστε ζαχαροπλαστείο αλλά γαλακτοπωλείο, οπότε έχουμε άλλους τρόπους να παράγουμε πράγματα. Πείτε μου όμως, τι ψάχνετε;
Ο τροφαντός κύριος σχεδόν χαμηλόφωνα και κοιτάζοντας την πόρτα μην μπει κανείς, κοιτάζει τον καταστηματάρχη συνωμοτικά.
-Ξέρετε... μου είπαν από την γειτονιά ότι είστε…εε…διαφορετικοί από τους άλλους. Ότι αυτά τα πράγματα που φτιάχνεται εδώ, ίσως να με βοηθήσουν σε αυτό που ψάχνω. Στο πρόβλημα μου δηλαδή...καταλαβαίνετε...

πιραντελλοφ είπε...

Ο καταστηματάρχης κοίταξε απορημένος τον κύριο που κόμπιαζε, σκούπισε τα χέρια του στην πόδια και πλησίασε το κεφάλι του σε αυτόν προσπαθώντας να ακούσει καλύτερα τα λόγια του.
-Μιλήστε μου ελευθέρα, γιατί δεν καταλαβαίνω. Τι είπατε ότι ψάχνετε και σας έστειλαν εδώ;
-Να, είπε σχεδόν ένοχα ο κύριος, όπως βλέπετε έχω πάρει κάποια κιλάκια τελευταία. ..εε..δυσκολεύομαι λίγο να συγκρατηθώ, το ίδιο και η οικογένεια μου. Πηγαίναμε χρόνια στα γνωστά ζαχαροπλαστεία, στην αρχή έδειχναν να μας προσέχουν, μας έδιναν και κουπόνια και ξαναπηγαίναμε, κάπου όμως ξέφυγε το πράγμα, τα ωραία φώτα, η διακόσμηση, τα μεθυστικά αρώματα που ψέκαζαν με σπρέι και μας έπιανε λιγούρα, κάπου χάθηκε το μέτρο. Είδα ότι αν συνεχίσω έτσι θα καταστραφώ, όλοι θα καταστραφούμε. Ζάχαρη εδώ, ζάχαρη εκεί, ζάχαρη παντού να τρελαίνει τους ανθρώπους και να μην μπορούν να ξεκολλήσουν από αυτήν. Δεν πάει άλλο είπα, προσπάθησα να ξεφύγω από αυτή την καραμελωμένη παγίδα. Άνοιξε παραπέρα ένα νέο κατάστημα με μαύρη ζάχαρη, μας έλεγε ότι μπορεί να μας σώσει από τον εθισμό, ότι είναι πιο υγιεινή, καλύτερη, αλλά τίποτα. Πήγα, δοκίμασα 5-6 φορές, τους έδωσα ευκαιρία για να τους εμπιστευτούμε, αλλά τελικά καμία διαφορά, μας κοροϊδεύουν και αυτοί. Έτσι ρώτησα στη γειτονιά και μου είπαν για σας, ότι έχετε γλυκά που δεν βαραίνουν, δεν παχαίνουν, υγιεινά και έτσι το αποφάσισα και ήρθα να σας βρω. Ίσως είστε η τελευταία ελπίδα μου.

Ο γαλακτοπώλης με ένα μειδίαμα στα χείλη του άκουγε με προσοχή όσα του εκμυστηρευόταν ο πελάτης. Αφού τον άφησε να τελειώσει όσα έλεγε, άνοιξε το ψυγείο από κάτω του ,πήρε έναν πήλινο κεσέ πρόβιου γιαουρτιού και το άφησε πάνω στο πάγκο.

-Λοιπόν κύριε, αυτή είναι η ελπίδα σας. Δεν σας είπαν ψέματα όσοι μας παρουσίασαν σαν διαφορετικούς και αν στα αλήθεια θέλετε να αλλάξετε τις βλαβερές συνήθεις και εμμονές, μαζί θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτήν την αλλαγή.
Ο ευτραφής κύριος, χαμογελώντας αμήχανα, κοίταζε με περιέργεια το ταπεινό κεσεδάκι
-Αυτό...αυτό είναι γιαούρτι, έτσι;Δεν εννοούσα αυτό…Θεωρείται αυτό γλυκό; Δεν ξέρω….

-Μα όχι, αυτή είναι μια λάθος αντίληψη, να, μπορείτε να προσθέσετε λίγα καρύδια και μέλι και να γίνει πεντανόστιμο. Σαν έχουν πείσει ότι χωρίς ζάχαρη τίποτα δεν είναι γλυκό και ότι δεν γίνεται να υπάρξει μέλλον χωρίς αυτή, αλλά πιστέψτε με δεν είναι καθόλου έτσι. Μάλιστα η πόρτα του εργαστηρίου είναι πάντα ανοιχτή για ανθρώπους σαν και εσάς, για να φτιάξετε εσείς οι ίδιοι το γλυκό σας με τα ίδια σας τα χέρια. Εκεί βρίσκεται η όλη νοστιμιά, συμμετέχοντας στην παραγωγή, είπε ο καταστηματάρχης προσφέροντας ένα κουτάλι στον πελάτη για να δοκιμάσει το φρέσκο γιαούρτι.

Ο εύσωμος κύριος, κοντοστάθηκε.
-Α, σας ευχαριστώ όμως...δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο, δεν μ’αρέσει πολύ το γιαούρτι ξέρετε... ειδικά τα χωριάτικα...Εγώ άλλα θέλω. Θέλω να μου δείξετε κανονικά γλυκά αν έχετε, αυτά με τις πολλές στρώσεις, με την κρέμα βανίλια, πραλίνα, μους σοκολάτα, που θα μπορώ να τρώω όσο θέλω και να είναι light, κάποια τιραμισού, ταρτάκια με τις μεγάλες καλογυαλισμένες φράουλες, εκείνες τις τρούφες τυλιγμένες σαν καραμέλα σε ινδοκάρυδο, πολύχρωμα donuts ή cheesecakes και να ρέει το σιρόπι σοκολάτα...Για τέτοια γλυκά σας μιλάω, καταλαβαίνετε πως το λέω;

πιραντελλοφ είπε...

-Ναι… καταλαβαίνω, απάντησε με ψυχραιμία ο καταστηματάρχης βάζοντας κάτω το κουτάλι και κοιτάζοντας τον εύσωμο κύριο να αναφέρει τις ονομασίες γλυκών και να ξερογλείφεται. Όπως σας είπα όμως και στην αρχή αγαπητέ κύριε δεν είμαστε ζαχαροπλαστείο, δεν τρέφουμε με ζάχαρη αυτούς που έρχονται σε μας, δεν τους γεμίζουμε με γλυκιές αυταπάτες. Εδώ θα βρείτε πράγματα που μέσα από την παραγωγή μπορούν να γίνουν από πικρά μέχρι και ξινά στη γεύση, αλλά αυτή η γεύση σε κάθε περίπτωση είναι αληθινή, γιατί είναι καμωμένα από ανθρώπους για ανθρώπους. Σίγουρα έχετε νιώσει την τυποποίηση στους άλλους, τις συνθετικές μυρωδιές, την πλαστική αίσθηση, τις ενέσεις συντηρητικών που γεμίζουν τα γλυκά τους μπας και συντηρήσουν λίγο ακόμα το σάπιο προϊόν τους. Και έτσι αυτή η ζάχαρη μπαίνει παντού, για να υπερκαλύπτει την γεύση της αποσύνθεσης, αλλά δεν σας γλυτώνει από την παραγωγή τοξινών, τις νευροορμονικές δυσλειτουργίες, τις καρδιαγγειακές και τόσες άλλες παθήσεις. Τόσα κακά και όμως ο κόσμος δείχνει κολλημένος. Σαν μια νεραιδόσκονη παρουσιάζεται και καταναλώνεται, που όμως αυτή την νεραϊδόσκονη μου μοιάζει πιο πολύ σαν να την έχει φτιάξει μια κακιασμένη μάγισσα και βάζει τους ανθρώπους να την αναζητούν μαγεμένοι, κάνοντας τους μαλθακούς, αδύναμους ανήμπορους να την αρνηθούνε. Είχατε την διαύγεια να διακρίνετε την γλυκιά νοσηρότητα και τις αυταπάτες τις μαύρης και καφέ ζάχαρης, ας βοηθήσετε λοιπόν και τον εαυτό σας περισσότερο, κάνοντας μια πραγματική αλλαγή στη ζωή σας.

Ο πελάτης έμοιαζε σαν να προσπαθεί να πιάσει το νόημα της περιγραφής που του έκανε ο γαλακτοπώλης, αλλά δεν κατάφερε να συγκρατήσει πολλά. Χαϊδεύοντας αμήχανα το σβέρκο του καταφέρνει να ψελλίσει με απορία:
-Δηλαδή...εε...δηλαδή εσείς δεν χρησιμοποιείτε ζάχαρη;

-Ότι χρειαζόμαστε μας το παρέχει το γάλα και τα παράγωγα του. Και ζάχαρη μπορεί να χρειαστούμε αλλά με τελείως άλλη λογική διαχειριζόμαστε την χρήση της. Σας είπα ότι δεν λειτουργούμε σαν ζαχαροπλαστείο. Πιστεύουμε σε ένα κόσμο που η ζάχαρη θα λείπει, αλλά ο κόσμος θα είναι πιο γλυκός από ποτέ.
-Μα πως γίνεται; Πως μπορείτε; Αναρωτήθηκε σχεδόν ενοχλημένος ο κύριος βγάζοντας ένα μαντίλι και σκουπίζοντας τον ιδρώτα του από το μέτωπο. Δεν σας λείπει η ζάχαρη η σοκολάτα τα γλυκά;

-Τίποτα από όλα αυτά που λέτε δεν μας λείπει, γιατί όλα μπορούμε να τα έχουμε, απλά τα φτιάχνουμε με το δικό μας τρόπο. Δεν ζητάμε ούτε καν κάποιο αντίτιμο από τους πελάτες μας. Αν μας φέρεις ένα κιλό γάλα, αύριο θα σου έχουμε ένα ωραίο γαλακτομπούρεκο να μοιραστούμε μαζί. Φέρτε μας αβγά, να δοκιμάσετε σπουδαία σπιτική τυρόπιτα. Φέρτε αλεύρι, οτιδήποτε, μα όχι λεφτά. Ότι έχει ο καθένας θα φέρνει και εάν ακόμα θέλει να δημιουργήσει στο εργαστήρι μαζί μας, θα προσφέρει ο ίδιος για τον εαυτό του, την οικογένεια του και τους συνανθρώπους του, το νοστιμότερο φαγητό. Όλα είναι στο χέρι μας! αναφώνησε ο γαλακτοπώλης και έδειξε τα γεμάτα με αλεύρι αλλά πεντακάθαρα χέρια του στον πελάτη.

Εκείνος έκπληκτος και σαστισμένος με τα λόγια του γαλακτοπώλη άρχισε να απομακρύνεται σιγά-σιγά από το πάγκο και να οδεύει με την πλάτη του προς την έξοδο του καταστήματος.

πιραντελλοφ είπε...

-Εμμ…Σας ευχαριστώ, θα... θα σκεφτώ όσα είπατε και εάν είναι θα ξαναπεράσω. Σας ευχαριστώ πάντως, είπε με ένα αμήχανο χαμόγελο και ξανασκούπισε τον ιδρώτα του.

Ο εύσωμος κύριος τελικά βγήκε έξω από το μαγαζί. Ο γαλακτοπώλης, πλησίασε προς την έξοδο και από την τζαμαρία του καταστήματος, παρακολούθησε τον κύριο να μπαίνει στο απέναντι ζαχαροπλαστείο με τα εντυπωσιακά διακοσμητικά φώτα, που διαφήμιζε ότι έφτιαχνε γλυκά με καφέ ζάχαρη βιολογικής καλλιέργειας. Μετά από λίγα λεπτά, ο εύσωμος κύριος βγήκε από το κατάστημα, κουβαλώντας προσεχτικά στα χέρια του ένα μεγάλο γυαλιστερό πακέτο τούρτας τυλιγμένο με εμπριμέ κορδέλα. Το έβαλε με πολύ προσοχή μέσα στο αμάξι του και χάθηκε στο δρόμο.

Ο γαλακτοπώλης άφησε έναν μελαγχολικό αναστεναγμό, κοίταξε για λίγο τον ουρανό που βράδιαζε και χάθηκε ξανά στο εργαστήριο του.

Neophyte_commie είπε...

Σφυροδρέπανε, δεν είναι πρόβλημα. Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο πιραντελλοφ.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Η φωνή του Καρέλλα είναι όντως πολύ καλή. Και από μια πρόχειρη ματιά στο youtube και η υπόλοιπη δουλειά του φαίνεται να είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

ρα