Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Είκοσι χρόνια μετά πίσω

Την περασμένη βδομάδα στρογγύλεψε η επέτειος από την έναρξη δυο σειρών που άφησαν εποχή, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά, στην αμερικάνικη τηλεόραση. Έκλεισαν είκοσι χρόνια από το πρώτο επεισόδιο των friends (φιλαράκια) και δέκα από τον αντίστοιχο πιλότο του lost (οι αγνοούμενοι).  Με αυτήν την ανάρτηση, η κε του μπλοκ μπορεί να μπαίνει στα χωράφια του celin που είχε αξιολογήσει και τις δύο αρκετά ψηλά σε μια λίστα με τις δικές του αγαπημένες σειρές, και του μηλιώνη που είχε κάνει άθελά του αρκετό διαδικτυακό ντόρο, με ένα άρθρο του στο ριζοσπάστη για το game of thrones.



Ο βασικός προβληματισμός ωστόσο είναι αν έχει λόγο ύπαρξης μια τέτοια ανάρτηση ή στερείται κάθε πολιτικού νοήματος –περισσότερο κι από τις αθλητικές αναλύσεις που φιλοξενεί κατά καιρούς το μπλοκ- καθώς υπάρχουν κι εδώ στο ακέραιο οι τύψεις συνείδησης κι οι υπαρξιακοί προβληματισμοί σε κάθε σφο που προσπαθεί να συνταιριάξει μέσα του τα τηλεοπτικά του γούστα με την κοσμοθεωρία του και με τις ποιοτικές προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Γιατί η ελληνική γλώσσα είναι πολύ σοφή και ακριβής, όταν ξεχωρίζει το «σκόρπισμα» της διασκέδασης (από το αρχαίο διασκεδάνυμι, που σημαίνει διασκορπίζω) από τους δρόμους όπου μας οδηγεί η ψυχ-αγωγία –και αυτή η ετυμολογική ρίζα είναι αποστομωτική για όσους φρίττουν με το σταλινικό ορισμό των καλλιτεχνών ως αρχιτεκτόνων της ψυχής.

Τι είδους ψυχαγωγία όμως μπορεί να μας προσφέρει μια φτηνή αμερικανιά –φτηνή πάντα ως προς το περιεχόμενο, γιατί πρόκειται για πανάκριβες παραγωγές, με πολλά διαφημιστικά έσοδα και υπέρογκες αμοιβές για τους συντελεστές, κάτι που εξηγεί και το λόγο για τον οποίο συνεχίζουν και σέρνονται, στη βάση δεσμευτικών συμβολαίων, αντί να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους έγκαιρα και με αξιοπρεπές τέλος; Και με τι μπορεί να ταυτιστεί, από πολιτική, ταξική και γενικότερη κοινωνική άποψη, ένας σφος, σε μια χολιγουντιανή ταινία με γλυκανάλατη υπόθεση ή σε μια επίπεδη, χαζοχαρούμενη σειρά, μακριά από τις ανησυχίες, το τρέξιμο και την καθημερινή αγωνία του κοσμάκη;

Δεν είναι θεμιτή όμως η ανάγκη να χαλαρώσεις από την κούραση της μέρας, βλέποντας κάτι απλοϊκό και ευχάριστο για να ξεφύγεις από τα προβλήματα και τις έγνοιες; Ναι, αρκεί να μη φτάνει κανείς στο σημείο να θεωρητικοποιεί κάποιες επιλογές με τσιτάτα του στιλ «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», ξεχνώντας πως το προσωπικό είναι πολιτικό και ότι η μοναξιά έρχεται σε τελευταία ανάλυση ακριβώς ως απόρροια του σύγχρονου τρόπου ζωής και της αλλοτρίωσης απ’ την κυριαρχία του συστήματος. Υπάρχει ωστόσο ένα γενικότερο θέμα για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, τη σχέση μας με το διάβασμα, που καλλιεργείται και κρίνεται καθημερινά. Ποιος έχει σήμερα όμως τόσο ελεύθερο χρόνο να διαβάσει πχ ένα κείμενο με τόσο πλαδαρό πρόλογο, που ξεχνάει να τελειώσει, για να μπει στο κυρίως θέμα;

Τα φιλαράκια πιστεύω πως τα αγάπησα, γιατί τα παρακολουθούσα από μικρός, πριν αποκτήσω αυστηρά κριτήρια και βρω λόγους να τα απορρίψω. Μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα κάθε φορά κάτι καινούριο, που δεν το είχα προσέξει πριν και δια της επανάληψης, που είναι η μητέρα κάθε σκαλώματος, έγιναν σχεδόν κλασικά, από τις περιπτώσεις, όπου αποστηθίζεις απέξω ατάκες, διαλόγους κι ολόκληρες σκηνές. Ψάχνεις να βρεις ερείσματα και λογικά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσεις το κόλλημά σου: τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που είναι κατά βάση αντιήρωες (της σοσιαλιστικής εργασίας) και τον απαράμιλλο τσάντλερ, γεμάτο αξιαγάπητα κόμπλεξ, που χρησιμοποιεί την ειρωνεία και το σαρκαστικό χιούμορ σαν άμυνα, και είναι ακατάλληλος για να του εμπιστευτείς μυστικά (της οργάνωσης και γενικώς), αλλά τον κατέστρεψαν, κάνοντάς τον καλό σύζυγο κι οικογενειάρχη. Όπως χαλούσε δηλ κι όλη η σειρά, όσο περνούσε ο καιρός, αλλά την υπερασπιζόμαστε ως σύνολο, όπως τη σοβιετία, κι ας βλέπαμε τον εκφυλισμό και την παρακμή στους τελευταίους κύκλους. Σημειώνουμε επίσης στα υπέρ την αρχική αποδόμηση των παραδοσιακών αμερικάνικων γιορτών κι αξιών (χριστούγεννα κι ευχαριστίες) που αναιρέθηκε όμως εμφατικά τα επόμενα χρόνια. Το επεισόδιο με την αεροπειρατεία, που λογοκρίθηκε λόγω της 11ης σεπτέμβρη. Την ταύτιση με διάφορες μικρές άβολες στιγμές και περίεργες σκέψεις, που λες, ανακουφισμένος, πως δεν τις κάνεις μόνο εσύ τελικά –ευτυχώς..

Και κάπου εκεί στερεύεις από ιδέες και διαπιστώνεις πως η πλάστιγγα γέρνει συντριπτικά προς την άλλη πλευρά. Ο επιφανειακός αντικομφορμισμός της σειράς (πχ οι δύο λεσβίες μαμάδες που θα μεγάλωναν το γιο του ρος) μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε καραμπινάτο κομφορμισμό, που αποτυπώθηκε ανάγλυφα πχ στην προβολή της αξίας της οικογένειας πάνω απ’ όλα, και τις φτασμένες καριέρες των πρωταγωνιστών –η ρέιτσελ πχ από άθλια σερβιτόρα γίνεται στέλεχος στον χώρο της μόδας, όταν αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό της. Όπως σημειώνει και ο μάικλ μουρ σε ένα ντοκιμαντέρ, ο μόνος μαύρος που εμφανίζεται φευγαλέα είναι η τσάρλι μόλις στο δέκατο και τελευταίο κύκλο, ενώ οι αλαφροΐσκιωτοι χαρακτήρες της σειράς έλκουν την καταγωγή τους από τη γαλλία (η φοίβη μπουφέ) και την ιταλία (ο τζόι τριμπιάνι, που προς το τέλος γίνεται σκέτη καρικατούρα. Και στους πρώτους κύκλους ο τσάντλερ τον πείθει να πάει σε μια οντισιόν με το ψευδώνυμο.. τζόζεφ στάλιν, που αποδεικνύεται τελικά πως ήταν κάποιος δικτάτορας, που έσφαξε εκατομμύρια ανθρώπους). Το βασικό μήνυμα της σειράς είναι πως μπορείς να ξεπεράσεις τα προβλήματα στη ζωή σου, αρκεί να έχεις καλούς και πιστούς φίλους, ενώ δίνει στο κοινό μια τηλεοπτική τζούρα-υποκατάστατο, από αυτό που φαίνεται να του λείπει περισσότερο: δηλ την ανθρώπινη επαφή και την πραγματική φιλία.

Το lost ομολογώ πως δεν κατάφερα ποτέ να το παρακολουθήσω, κυρίως εξαιτίας της δικής μου άρνησης να δω οτιδήποτε ρέπει προς τη μεταφυσική –αν και θεωρητικά η σειρά έπαιζε με τα όρια της επιστήμης και των λογικών εξηγήσεων, κεντρίζοντας έτσι το ενδιαφέρον του κοινού, μέχρι που ξενέρωσε αρκετούς από τους φανατικούς οπαδούς της με κάποιες θρησκευτικές ερμηνείες στις οποίες κατέφυγε τελικά –ίσως κι αναπόφευκτα ως ένα βαθμό, γιατί μόνο ένας από μηχανής θεός θα μπορούσε να ξετυλίξει το κουβάρι που είχαν φτιάξει οι δημιουργοί. Θεωρείται η σειρά που άλλαξε τον κόσμο της τηλεόρασης, αφήνοντας πίσω πολλά αντίγραφά της, που προσπάθηκσαν να τη μιμηθούν και να κλέψουν λίγη από τη λάμψη της. Θεωρείται επίσης η σειρά που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις κατά τη διάρκειά της, για το πώς θα εξελιχθεί και τι έχει γίνει μέχρι τώρα, πέφτοντας και πάνω στην έκρηξη-διάδοση του διαδικτύου, των φόρουμ, κτλ· με το πιο φανατικό κοινό, που κατέβαζε όλους τους κύκλους από την αρχή, για να τους δει μονορούφι και αυξανόταν συνεχώς –άσχετα αν αυτό δεν αποτυπωνόταν στις τηλεθεάσεις. Δεν είχε καμία σχέση με σοσιαλιστική νησίδα και το νησί της επανάστασης –αν και έπαιζαν δύο κουβανοί της φλόριδας, από τους εξόριστους αντιφρονούντες. Ενώ η ατάκα που προσφέρεται για τους κατάλληλους συνειρμούς και έμεινε στην ιστορία, είναι στο τέλος της τρίτης σεζόν, που ο τηλεθεατής καταλαβαίνει πως αυτό που παρακολουθούσε είναι αναδρομές στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, με τη φράση ενός πρωταγωνιστή: we have to go back. Περίπου ό,τι πρέπει να κάνουμε και εμείς δηλ, γυρίζοντας πίσω στην κοινωνία του μέλλοντος και τη σοβιετία. back to the future..



Προσωπικά πάντως, εκτός από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην εσσδ, θεωρώ κάπως κουραστικές και τις συνεχόμενες ανατροπές σε μια σχετικά αδιάφορη κι επίπεδη ταινία πχ, χωρίς βαθιά νοήματα, που προσπαθεί μόνο με αυτό να εντυπωσιάσει και να κρατήσει το θεατή. Και αντιλαμβάνομαι πως οι σειρές στις οποίες αναφερθήκαμε ακροθιγώς, ήταν ίσως πρωτοποριακές, αλλά για τα δεδομένα της αμερικής. Μια αφαίρεση που πρέπει να παίρνουμε συχνά υπόψη μας, ιδίως όταν κρίνουμε τι είναι προοδευτικό ως περιεχόμενο και τι όχι.
Ναι αλλά γιατί να το κάνουμε αυτό; Και τι έχουν να μας προσφέρουν στην τελική αυτά τα δεδομένα; Κερδίζουμε κάτι συνηθίζοντας να τα υιοθετούμε μαζί με με την αμερικάνικη κουλτούρα εν γένει; Πόσο προβληματική είναι η επικράτησή της σε μια σειρά τομείς, από τη γλώσσα μέχρι τη νοοτροπία και την καθημερινή μας πρακτική; Και έτσι επιστρέφουμε στα ερωτήματα που είχαμε αφήσει αναπάντητα στην εισαγωγή. We have to go back...


Υγ: οι οπαδοί του game of thrones, που θέλουν κάποια αντίστοιχη ανάλυση, θα πρέπει να περιμένουν να πείσουμε πρώτα το sniper να γράψει κάτι σχετικό, καθώς κατέχει καλύτερα το αντικείμενο.

17 σχόλια:

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Όταν βλέπεις όλους τους νέους ανθρώπους να συζητάνε με πάθος και ενθουσιασμό για δεκάδες σειρές τέτοιου είδους που είδανε ή θα δούνε καταλαβαίνεις πως η κατάσταση με τις σειρές έχει ξεφύγει από το επίπεδο της ψυχαγωγίας - χαλάρωσης.
Πλέον μιλάμε για ψυχαναγκασμό σε πολλούς ανθρώπους να "γεμίσουν" τον χρόνο τους βλέποντας κάθε είδους ηλίθια αμερικανιά που κυκλοφορεί και "κάνει θραύση" στο εξωτερικό.
Έχω τσακωθεί ακόμα και με φίλους μου γι αυτό το θέμα, αλλά πραγματικά με βγάζει έξω από τα ρούχα μου, αυτή η "μόδα" με τις σειρές.

anonymous anonymous είπε...

Αυτό που λες αναρχοετοιε είναι το λιγότερο: ξέρεις ότι αυτή τη στιγμή στο facebook υπάρχουν πάνω από 1 δισεκατομμύριο προφίλ;

Ανώνυμος είπε...

Πολυ σωστα αναρχοτετοιε κ anonymous: στη σοβιετια δεν θα υπηρχαν σειρες,ουτε facebook ουτε καν ιντερνετ.Με κρατικη τιβι την βγαζειςκομματικη ,εφημεριδα και εισαι και ευχαριστημενος. Σειρες, ταινιες, ντοκυμαντερ ποπ κορν και κοκακολα, ολα συτα ειναι προβληματα του καπιταλισμου.

Bios

Ανώνυμος είπε...

Τα φιλαράκια δε τα χώνεψα ποτέ. Για το Lost δεν έχω άποψη. Το Game of thrones είναι ότι καλύτερο έχω δει στην TV και η ανάλυση του Μηλιώνη εξαιρετική.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω αν το λεει και σε ντοκιμαντερ ο Μαικλ Μουρ αυτο για τους μαυρους στα φιλαρακια, αλλα σιγουρα το γραφει στο βιβλιο του "ηλιθιοι λευκοι". Δεν το στηλιτευει, λεει οτι η σειρα περιγραφει μια πραγματικοτητα: οι λευκοι με τους λευκους και οι μαυροι με τους μαυρους, απαντωντας σε γραμματα αναγνωστων του που κατηγορουσαν αυτη την τακτικη της σειρας.

Το γεγονος οτι ενα σωρο κοσμος αντιμετωπιζει τις σειρες με τετοια σοβαροτητα, οφειλεται και στο οτι η ζωη του κοσμου εχει αλλαξει (προς το χειροτερο) και αναζητα μονιμως να ξεφυγει με καθε τροπο απ αυτην και οτι οι σειρες εχουν αλλαξει με τροπο που ικανοποιει αυτη την αναγκη. Ετσι πολυς κοσμος εθιζεται σ αυτες, αλλα ταυτοχρονα βγαινουν και καποιες που αξιζει και να τις παρακολουθησει κανεις, αλλα και να τις μελετησει σε βαθος. Το game of thrones που ανεφερε το απολιθωμα, ειναι μια απ αυτες.

Το φεισμπουκ, εκτος απο ηλεκτρονικος ρουφιανος που κανει τη ζωη μας ριαλιτυ με τη συγκαταθεση μας, μπορει να ειναι και σπουδαιο εργαλειο. Αν οχι το ιδιο το φεισμπουκ, γενικα τα μεσα κοινωνικης δικτυωσης, με τις δυνατοτητες που προσφερουν. Οχι και τοσο σ' αυτη την κοινωνια βεβαια.

sniper

Neophyte_commie είπε...

Bios: Ό,τι λες τα έλεγα κι εγώ, μέχρι που συνειδητοποίησα ένα πράγμα: Η υπέροχη ποικιλία που προσφέρει ο καπιταλισμός υπάρχει μόνον εφ' όσον μπορείς να την αγοράσεις. Αν δεν μπορείς, δεν υπάρχει. Κι αν δεν μπορείς, δεν φταις εσύ που δεν μπορείς. Φταίνε αυτοί που σου αφήνουν (;) τα ψίχουλα, ενώ έχεις ζυμώσει το καρβέλι. Σκέψου το λίγο.

Rocean είπε...

Η σειρές δεν είναι μόδα. Είναι η εξέλιξη του κινηματογράφου. Η άνθιση τους στα τελευταία χρόνια οφείλεται, στο ότι πλέον δεν είναι κακής ποιότητας τηλεοπτικά θεάματα με δευτεράτζες ηθοποιούς. Συναγωνίζονται στα ίσα τις καλύτερες ταινίες και μάλλον θα έλεγα τις ξεπερνούν. Απλά σκεφτείτε κάθε πόσο βγαίνει μια καλή ταινία... 1-2 τον χρόνο? Ενώ από σειρές δεν ξέρεις τι να πρωτοδεις...

Η σειρές δίνουν την δυνατότητα να αναπτυχθούν καλύτερα οι ιστορίες, αντί να στριμώχνονται μέσα σε 1.30 ώρα π.χ.

Από την άλλη σιγά-σιγά ξεκολλάν και από τα διάφορα τηλεοπτικά δίκτυα που επιβάλουν τα δικά τους και γίνονται περισσότερο παραγωγές των δημιουργών. Το ιντερνετ δίνει την δυνατότητα για άμεση διανομή των σειρών, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη ενός τηλεοπτικού δικτύου.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι το House of Cards.

Επίσης έχει ωριμάσει περισσότερο η φάση τώρα. Σπάνια πλέον μια σεζόν έχει 20+ επεισόδια που τα τραβάνε από τα μαλλιά. Οι καλές σειρές βγαίνουν τώρα γύρω στα 10 επεισόδια ανα σεζόν. Πιο συμμαζεμένα πράγματα. Δύσκολα θα ξανασυμβεί το ξενέρωμα που φάγαμε με το φινάλε του Lost.

Ανώνυμος είπε...

Για το λοστ, δεν νομίζω πως απάντησαν στα χίλια δυο πράγματα που άφησαν ανοιχτά, είδαν ότι πούλαγε αυτό το πράγμα, και παραμύθιαζαν κιόλας ότι τα έχουν σχεδιάσει όλα κτλ. Μάλλον οι δημιουργοί του έμπαιναν σε αυτά τα φόρουμς, βούταγαν και μια-δυο ιδέες και μετά βγάζαν σενάριο. Αναπόφευκτα καταλήξαμε σε αυτήν την τιτανοτεράστια βιβλικής εμπνεύσεως μπαλάφα για φινάλε.

O rocean το θέτει σωστά το ζήτημα όταν λέει ότι αυτή είναι η μετεξέλιξη του κινηματογράφου, αλλά οι οικονομικοί λόγοι που έχουν οδηγήσει σε αυτό δεν μου είναι ξεκάθαροι, αν και μια εξήγηση μπορεί να δοθεί βλέποντας την πορεία του ίδιου του κινηματογράφου που βγάζουν συνεχώς ταινίες που έχουν πολλές συνέχειες. Το ότι οι λόγοι δε είναι και καλλιτεχνικοί μου φαίνεται πως είναι άποψη που μπάζει από πολλές μεριές.

Μην ξεχνάμε πάντως ότι μια από τις κύριες λειτουργίες τους είναι η προπαγάνδα (λογικότατο). Και αυτή σε κάποιες που έχω δει είναι όσο χοντροκομμένη δεν πάει (και γίνεται και χειρότερη) με τον περισσότερο κόσμο να την κατεβάζει αμάσητη. Αλλα φυσικά αυτά τα λέω επειδή είμαι κολλημένος σταλινικός που θα ήθελε να ζει στην σοβιετία χωρίς φως, νερό, τηλέφωνο κι ίντερνετ, με μία εφημερίδα (όχι τις 500 του καπιταλισμού) και χωρίς την δυνατότητα να δω 300000000 διαφορετικές εκδοχές του ticking bomb argument, ώστε να γνωρίζω γιατί τα πιτσιρίκια στο βελβεντό κόντεψαν να μείνουν χωρίς μάτια, ή γιατί είναι δικαιολογημένο το να κατουράς πάνω στα πτώματα των νεκρών ιρακινών (εδώ που ζω στον παράδεισο του καπιταλισμού δεν έχω τσεκάρει ακόμη αυτό το homeland ή κάπως έτσι, ή και ένα άλλο με σοβιετικούς πράκτορες που πάνε στην γη επαγγελίας και αρχίζουν να αναρωτιούνται για το γιατί κάθονται και δουλεύουν για την χώρα του ενός σαμπουάν -- παράλειψη του bios την οποία επισημαίνω). Ίσως βέβαια να μου έλειπε το wire, αν και όσο υπήρχε η χώρα του ενός είδους τσίχλας (έχεις ξεχάσει πολλά bios, ένα ένα μου'ρχονται) ίσως να μην υπήρχε αυτό. Όχι ότι δεν είχε και αυτό τα κλισέ του, όπως αυτά για τους ψιλομαφιόζους συνδικαλιστές της ζώνης (εύκολες οι αναγωγές στην ελληνική περίπτωση).

Να βάλω κι ένα ερώτημα: θεωρείς σφυροδρέπανε πως άρθρα κριτικής σε σειρές (όπως αυτό για το game of thrones που αναφέρεις) θα έπρεπε να υπάρχουν πιο συχνά στα κομματικά μέσα (όπως υπάρχει πχ κριτική σε εβδομαδιαία βάση για τις κινηματογραφικές ταινίες); Γιατί όντως είναι μεγάλη η απήχηση αυτών των σειρών. Αλλά απ'την άλλη προσωπικά δεν το θεωρώ προτεραιότητα, ίσως είναι καλύτερο στο να γίνεται μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να προωθούνται άλλες δουλειές δικών μας και μη δημιουργών που πιστεύουμε πως αξίζουν.

Ijon Tichy

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Συμφωνω με την εκτιμη
ση του Ροσεαν για τις σειρες.Ειναι ενα πολυ καλυτερο μεσο απο τις ταινιες,για να αναπτυξεις μια ιστοριες ή καποιους χαρακτηρες,χωρις ομως να φτανει το επιπεδο ενος βιβλιου.Τα κινηματογραφικα σεναρια,ειδικα την τελευταια 15ετια,φαινονται πολυ αρπα κολα,με μισοανεπτυγμενους χαρακτηρες-καρικατουρες/στερεοτυπα και δραση που ειναι υπερβολικα γρηγορη και χωρις ουσια.Μεγαλο ρολο παιζει και η ποιοτητα των ηθοποιων του Χολιγουντ,η οποια ειναι δυσαναλογα μικρη σε σχεση με τη φημη τους (και τα λεφτα που παιρνουν),κανοντας ακομα μεγαλυτερους τους περιορισμους του κινηματογραφου ως μεσου.

Η αναλυση του ''Ρ'' για το GoT ειναι αρκετα ευστοχη.Ο Μαρτιν εχει αντιστοιχησει με μεγαλη ακριβεια τις παραγωγικες σχεσεις καθε περιοχης,με τα πολιτευματα,τη θρησκεια και τη θεση της γυναικας,πραγμα που δειχνει οτι ξερει πολυ καλα ιστορια (εκτος και αν ειναι μαρξιστης και ο ιδιος,που το αποκλειω).Και η ιδια η σειρα ειναι απο τις καλυτερες που εχουν βγει.

Τα Φιλαρακια ποτε δεν μου αρεσαν,μπορει να ηταν πρωτοποριακα για την εποχη τους,αλλα εμενα μου φαινονταν παντα 6 τυποι που καθονται συνεχεια σε κατι καναπεδες,και κανουν κατι ανουσιους και χωρις χιουμορ διαλογους.

Τελος,σε ο,τι αφορα σε ο,τι αφορα την στρατευση αυτων των ταινιων και σειρων,ειναι προφανες οτι χωρις σοσιαλιστικη κοινωνια,δεν εχεις και ''σοσιαλιστικη'' τεχνη.Και απο τη στιγμη που δε γινεται να περναμε την ωρα μας κοιταζοντας το ταβανι μεχρι να ερθει ο σοσιαλισμος,ουτε ολοι οι φιλοι μας ειναι κομμουνιστες,αναγκαστικα θα καταναλωνουμε κυριως ''αστικη'' τεχνη (ή ''τεχνη'').

Ανώνυμος είπε...

Θελω να προσυπογραψω ενα ακομη σχολιο του ρα και για το γεγονος οτι του αρεσει ο blackadder και το married with children και για το οτι μιλησε με ορους ριαλιτυ για την αναπτυξη των χαρακτηρων στο lost. Αυτην ακριβως την αλλαγη εφερε αυτη η σειρα στην τηλεοραση, αυτος ειναι ενας απο τους σημαντικοτερους λογους που λατρευτηκε αυτη η σειρα και ετσι πανω κατω αναπτυσσονται πλεον οι χαρακτηρες και κολλαει ο κοσμος μαζι τους, με αποκορυφωμα το game of thrones, το οποιο ο μαστορας Martin το εγραφε κατ' αυτο τον τροπο ("υιοθετωντας" την οπτικη σημαινοντων χαρακτηρων) ηδη απο τη δεκαετια του '90.

sniper

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Συμφωνω με ρα στο οτι θεωρει τους Απαραδεκτους ανωτερους και που του αρεσει το Married,που το εμαθα απο το (αληστου μνημης) Μακεδονια TV μαζι με το Futurama :)

Κατα τη γνωμη μου,αυτο που εκανε τους Απαραδεκτους καλη σειρα,και για μενα καλυτερη απο τα Φιλαρακια,ειναι οτι ο καθε χαρακτηρας ειχε πολλα ελαττωματα,κατι που τους εκανε πολυ ενδιαφεροντες και δημιουργουσε συγκρουσεις.Οι χαρακτηρες των Friends μου φαινονταν παντα πολυ ''καθαροι'' και γλυκαναλατοι.Δεν ειχε κανεις την κουτοπονηρια της Δημητρας,ή την ιδιοτροπια του Σπυρου.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε sniper με κάνετε και κοκκινίζω.

Να 'σαι καλά.

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το "οπτική σημαίνοντων χαρακτήρων" αποδίδει εξαιρετικά τα πράγματα, πες μου όμως να χαρείς και τι σημαίνει αυτή η φράση γιατί δεν έχω τη παραμικρή ιδέα. :)
Όχι τίποτε άλλο αλλά θα με ρωτήσει κανείς που να με ξέρει και μετά θα γελάνε και οι κότες.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Ρα
η φραση αυτη δε σημαινει και πολλα, ημουν βιαστικος οταν εγραφα και δεν εκφραστηκα σωστα. Παμε παλι: Ο Μαρτιν, συγγραφεας του a song of ice and fire, υιοθετησε εναν πρωτοτυπο τροπο συγγραφης: σχεδον καθε κεφαλαιο ονοματιζεται απο τον πρωταγωνιστικο σε αυτο χαρακτηρα, τις σκεψεις και τη δραση του οποιου παρακολουθουμε, οχι ομως σε πρωτο προσωπο, αλλα σε τριτο. Ετσι, υπαρχουν κεφαλαια "Ενταρντ", "Τυριον", "Τζον" κλπ. Ο καθενας μπορει να φανταστει ποσο βοηθαει αυτο στην αναπτυξη των χαρακτηρων, με δεδομενες και τις χιλιαδες σελιδες του εργου.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Μια χαρά εκφράστηκες ρε sniper. Απλά κάποιοι (εγώ δηλαδή) δεν είμαστε και τόσο "πολύστροφοι κινητήρες" οπότε χρειαζόμαστε μια παραπάνω βοήθεια. Νομίζω ότι τώρα κατάλαβα τι σήμαινε η φράση. Έχεις απόλυτο δίκιο.

ρα

ΥΓ. Θα εξομολογηθώ μια (μεγάλη) αμαρτία μου περί τα τηλεοπτικά (καλά να πάθετε που μου δίνετε θάρρος). Μου άρεσε και το "two and a half men". Πριν βεβαίως φύγει ο Σιν. Όχι ότι μετά δε βλέπεται καθόλου, είναι όμως πολύ λίγο στη σύγκριση.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ενα ωραιο τεχνασμα που κανει ο Μαρτιν,εκμεταλευομενος τοσο τα POV κεφαλαια των βιβλιων του,καθως και την ιδια τη φυση του βιβλιου ως μεσο που δε στα δινει ολα στο πιατο,αλλα χρειαζεται φαντασια,ειναι οτι ''παιζει'' με τις περιγραφες με τετοιο τροπο,ωστε να ''κρυβει'' κεντρικους χαρακτηρες απο το ματι του αναγνωστη.

Δε μπορω να γινω πιο συγκεκριμενος χωρις να σποιλεριασω.

Ανώνυμος είπε...

Η ανωτερότητα των σειρών σε σχέση με τις ταινίες, τώρα που τα μπάτζετ είναι παρόμοια, είναι οτι σου δίνουν πολλές παραπάνω ώρες να πεις μια ιστορία. Μιλάμε για άλλο επίπεδο βιώματος της κινηματογραφικής τέχνης σε σχέση με μια ταινία.

Αυτή που με εντυπωσίασε εμένα τα τελευταία 2 χρόνια, πέρα απο το αριστουργηματικό GoT, είναι το True Detective. Φοβερή πλοκή, διάλογοι, ερμηνείες.


Air

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άκυρη λεπτομέρεια ίσως, αλλά γιατί αλήστου μνήμης το τιβί μακεδονία; Αφού υπάρχει ακόμα..