Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;

Η σημερινή ανάρτηση της κε του μπλοκ έρχεται να συνεχίσει κατά μία έννοια κάποια σημεία που μπήκαν στην χτεσινή ανάρτηση και άνοιξαν και στη συζήτηση που ακολουθεί στα σχόλια. Πρόκειται για χαρακτηριστικά αποσπάσματα από μια πρόσφατη (επαν)έκδοση της σύγχρονης εποχής και πιο συγκεκριμένα: ένα καίριο απόσπασμα από τον πρόλογο του μάκη παπαδόπουλου στην έκδοση (και μια δική μου υπογράμμιση) κι ένα απόσπασμα από το κυρίως μέρος του βιβλίου του σοβιετικού ιβάν μάισκι.



Συνολικά το βιβλίο εστιάζει στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες όπου η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο γίνεται την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της και να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, αυτή η σύνθετη και δύσκολη προσπάθεια της ΕΣΣΔ σχετίζεται με σημαντικές εναλλαγές στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), που έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έως και τις επόμενες δεκαετίες.

Εναλλαγές που αφορούν την αντιμετώπιση του φασιστικού ρεύματος, τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και στην ίδια την αστική δημοκρατία. Αλλαγές που οδήγησαν στο λαθεμένο πολιτικό διαχωρισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε επιθετικές, φιλοπόλεμες και μη επιθετικές, φιλειρηνικές.

Έτσι στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο φασισμός αποδίδεται στις επιδιώξεις του πιο αντιδραστικού τμήματος του χρηματιστικού κεφαλαίου, ενώ σε προηγούμενες επεξεργασίες προσεγγίζεται ως μορφή της αστικής αντιδραστικής επίθεσης, ως μεθοδολογική τακτική του χρηματιστικού κεφαλαίου στο σύνολό του, χωρίς τον προαναφερόμενο διαχωρισμό.

Αυτές οι αλλαγές αντικειμενικά οδηγούσαν την πάλη του εργατικού κινήματος να στοιχηθεί κάτω από τη σημαία της αστικής δημοκρατίας. Αντίστοιχα, ο διαχωρισμός των τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε φιλειρηνικά και φιλοπόλεμα, η απόσπαση της εσωτερικής από την εξωτερική πολιτική των αστικών κρατών, συσκότιζε τον πραγματικό ένοχο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την άνοδο του φασισμού, το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Δε φώτιζε, δηλαδή, το επιτακτικό στρατηγικό καθήκον για επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης σε κάθε χώρα.

Οι αρνητικές συνέπειες αυτών των αλλαγών αποτυπώθηκαν στην πορεία του κινήματος σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, με εμβληματικά παραδείγματα την ενδοτική στάση της κυβέρνησης του λαϊκού μετώπου της Γαλλίας απέναντι στις αξιώσεις του Φράνκο την περίοδο του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, καθώς και την έλλειψη πολιτικής και στρατιωτικής ετοιμότητας των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αποφασιστική αναμέτρηση με την αστική τάξη και τις βρετανικές δυνάμεις το 1944 στην Ελλάδα, για την κατάκτηση της εξουσίας.

Το συγκεκριμένο προβληματικό μεθοδολογικό σχήμα της διάκρισης τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων τους, καθώς και της διάκρισης των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε φιλοπόλεμες, φιλοφασιστικές και μη, ακολουθεί ως ένα βαθμό και ο Ιβάν Μάισκι στο έργο του. Γράφει χαρακτηριστικά: «Το 1939, η Σοβιετική Ένωση απειλείτο πάλι σοβαρά. Κινδύνευε να της επιτεθούν όλες οι φασιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Γερμανία και η Ιαπωνία. Επιπλέον, διέτρεχε τον κίνδυνο ενός ενωμένου καπιταλιστικού μετώπου εναντίον της, γιατί, όπως απέδειξε η ιστορία των τριμερών συνομιλιών, ο Τσάμπερλεν κι ο Νταλαντιέ ήταν έτοιμοι σε κάθε στιγμή να συμμαχήσουν με τους φασίστες και να τους υποστηρίξουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην επίθεσή τους εναντίον της ΕΣΣΔ. Έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος. Με τι τρόπο όμως;

Η καλύτερη λύση, για την οποία η σοβιετική κυβέρνηση έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια, ήταν η δημιουργία μιας ισχυρής αμυντικής συμμαχίας όλων των κρατών που δεν ήθελαν να ξεσπάσει ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Αυτό σήμαινε πρακτικά τη σύναψη κατά πρώτο λόγο ενός τριμερούς συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και ΕΣΣΔ».

Η ιστορική πορεία ανέδειξε τον προβληματικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου διαχωρισμού των καπιταλιστικών κρατών, ο οποίος οδηγούσε σε αντιφατικές εκτιμήσεις. Στην εισήγηση του 18ου συνεδρίου του ΠΚΚ των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ τις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αφού γινόταν και πάλι η διάκριση σε επιθετικά και μη επιθετικά αστικά κράτη, τονιζόταν: «Στην πράξη, ωστόσο, η πολιτική της μη ανάμειξης σημαίνει ανοχή της επίθεσης, εξαπόλυση πολέμου, άρα, μετατροπή του σε παγκόσμιο πόλεμο. Στην πολιτική της μη ανάμειξης διαφαίνεται η επιδίωξη, η επιθυμία να μην εμποδιστούν οι εισβολείς να πραγματοποιήσουν το σκοτεινό τους έργο, να μην εμποδιστεί, ας πούμε, η Ιαπωνία να εμπλακεί σε πόλεμο με την Κίνα, και, ακόμα καλύτερα, με τη Σοβιετική Ένωση, να μην εμποδιστεί, ας πούμε η Γερμανία να μπερδεύεται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση, να αφεθούν όλοι όσοι συμμετέχουν στον πόλεμο να χωθούν βαθιά στο βούρκο του πολέμου, να ενθαρρύνονται στα κρυφά, να αφεθούν να εξασθενήσουν και να αλληλοεξαντληθούν και μετά, όταν εξασθενήσουν αρκετά, να εμφανιστούν στη σκηνή με φρέσκες δυνάμεις, να εμφανιστούν, φυσικά, “για το συμφέρον της ειρήνης” και να υπαγορεύσουν στους εξασθενημένους εμπόλεμους τους όρους τους».

Αντίστοιχα, μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο ΙΒ Στάλιν σε ομιλία του το Νοέμβρη του 1941 τόνιζε: «Μία από τις αιτίες για τις αποτυχίες του Κόκκινου Στρατού είναι η έλλειψη δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη ενάντια στα γερμανοφασιστικά στρατεύματα. Πραγματικά, τούτη τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο δεν υπάρχουν καθόλου στρατεύματα της Μεγάλης Βρετανίας ή των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που να κάνουν πόλεμο με τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα κι έτσι οι Γερμανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να κομματιάσουν τις δυνάμεις τους και να διεξάγουν πόλεμο σε δύο μέτωπα, στη Δύση και στην Ανατολή».

Φυσικά, η μελέτη της εσωτερικής διαπάλης στην ιστορική πορεία της ΚΔ όπως και η μελέτη των σύνθετων καθηκόντων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής καθώς και του προβληματισμού σχετικά με την πολιτική διασφάλισης της επιβίωσης της ΕΣΣΔ, υπερβαίνουν κατά πολύ τα περιορισμένα όρια μιας σύντομης εισαγωγής.

Το ΚΚΕ συνεχίζει τη δύσκολη, βασανιστική προσπάθεια επιστημονικής, μαρξιστικής διερεύνησης της πολιτικής πείρας της ταξικής πάλης κατά τον 20ό αιώνα. Η όποια κριτική προσέγγιση της μεθοδολογίας και ορισμένων πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ τη συγκεκριμένη περίοδο, δε μειώνει σε τίποτα τον ηρωικό αγώνα, την ανεκτίμητη συνεισφορά τους για το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού. Απλά συμβάλλει να αξιολογηθεί η αρνητική πείρα και να αναδειχτούν οι αιτίες προβληματικών επιλογών, ώστε να αποφύγουμε ορισμένα λάθη του παρελθόντος.

Σε κάθε περίπτωση, το παρόν βιβλίο συμπληρώνει μια σειρά εκδόσεων της Σύγχρονης Εποχής που φωτίζουν τις εγκληματικές ευθύνες του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος σε βάρος των λαών και αναδεικνύουν τους ενόχους των μεγάλων ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε μια περίοδο που η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η συντόμευση του χρόνου εκδήλωσης συγχρονισμένων κρίσεων στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία αυξάνει τον κίνδυνο ξεσπάσματος μιας νέας μεγάλης ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ευρώπης, η έκδοση του έργου του Μάισκι αποκτά ξεχωριστή σημασία που αξίζει να διαβαστεί και να διαδοθεί.


Οι ΄Άγγλοι και οι Γάλλοι όμως δεν περιορίζονταν μόνο στο να τραβάνε σε μάκρος τις συνομιλίες, αλλά απαιτούσαν από την ΕΣΣΔ «ανταλλάγματα» για καθεμιά «παραχώρησή» τους. Στις 23 Ιούνη είχα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, μια σοβαρότατη αψιμαχία με τον Χάλιφαξ. Με κάλεσε στο Foreign Office κι άρχισε να μου κάνει παράπονα για την «ισχυρογνωμοσύνη» και την «αδιαλλαξία» των Σοβιετικών. Ύστερα πήρε ένα ύφος σοβαρό κι αινιγματικό συνάμα και με ρώτησε αν η σοβιετική κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά τη σύναψη του συμφώνου.

-Γιατί μου θέτετε αυτή την ερώτηση; απάντησα. Ξέρετε πολύ καλά πως η σοβιετική κυβέρνηση είναι υπέρμαχος του τριμερούς συμφώνου.
-Δεν το βλέπω, δήλωσε ο Χάλιφαξ. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών και τα δύο μέρη πρέπει να κάνουν αμοιβαίες παραχωρήσεις και να καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό. Εμείς έχουμε ήδη κάνει αρκετές παραχωρήσεις, ενώ εσείς δεν έχετε σαλέψει ούτε χιλιοστό από τις αρχικές θέσεις σας… Είναι φανερό λοιπόν πως η σοβιετική κυβέρνηση δε δείχνει ενδιαφέρον για το σύμφωνο αυτό.

-Με συγχωρείτε, λόρδε Χάλιφαξ –έκανα- αλλά έχω την εντύπωση πως η σοβιετική πλευρά δε βλέπει με τον τρόπο που βλέπει η αγγλική τις διπλωματικές συνομιλίες. Η αγγλική πλευρά τις φαντάζεται, όπως φαίνεται, σαν ένα είδος αγοραπωλησίας όπου δύο έμποροι παζαρεύουν την τιμή του εμπορεύματος. Στην αρχή ανεβάζουν την τιμή σε δυσθεώρητα ύψη κι αρχίζουν σιγά-σιγά να τη μειώνουν ώσπου να καταλήξουν σε μια συμφωνία. Για κάθε υποχώρηση, που κάνει ο ένας από τους δύο, απαιτεί αντίστοιχη κι από τον άλλον… Εμείς, η σοβιετική πλευρά, έχουμε διαφορετική αντίληψη για τις διπλωματικές συνομιλίες. Δεν αρχίζουμε «με τα πάνω» για να έχουμε ύστερα τη δυνατότητα να «ξεπέφτουμε» λίγο-λίγο. Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή τι πιστεύουμε εμείς ως αναγκαίο για την επίτευξη του καθορισμένου σκοπού. Το ίδιο κάναμε και σ’ αυτές τις συνομιλίες. Οι όροι που εκτίθενται στο σοβιετικό προσχέδιο της 2ας Ιούνης αποτελούν το «αυστηρώς μίνιμουμ» που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη της Ευρώπης. Ενώ εσείς αρχίσατε κάνοντας διάφορες προτάσεις οι οποίες με κανέναν τρόπο δεν εξασφάλιζαν την ειρήνη, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έπρεπε σιγά-σιγά να πλησιάσετε προς τις δικές μας θέσεις. Γιατί φυσικά είναι συμφέρον σας να διασωθεί η ειρήνη στην Ευρώπη. Εμείς δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε από το «αυστηρώς μίνιμουμ» που θέσαμε χωρίς να προδώσουμε την υπόθεση της ειρήνης. Πρέπει να καταλάβετε μια για πάντα πως εμείς δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για τις νομικές διατυπώσεις, ούτε για τα κέρδη από τις αμοιβαίες παραχωρήσεις, αλλά μόνο για την ουσία του ζητήματος, δηλαδή για τη ριζική πρόληψη των εισβολών και τη διάσωση της ειρήνης στην Ευρώπη.

66 σχόλια:

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Πως σου φανηκε αυτο το βιβλιο Μπ.Α.?Σκεφτομουν να το παρω πριν καποιους μηνες.

ulyanovism είπε...

Κατά τα άλλα "το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Στάλιν", τη στιγμή που αναιρεί την παγκόσμια γενική στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος που χάραξε η Κομιντέρν για την περίοδο 1934-1945, υιοθετώντας την πολιτική πλατφόρμα των χιτλεροτροτσκιστών περί "μεθοδολογικά προβληματικής" διάκρισης αστικοδημοκρατίας-φασισμού.

zoot horn rollo είπε...

Δώσε πόνο και "τροτσκισμό", άντε κι εκατό και βάλε σχόλια εύχομαι...
"ΡεόλαχάλιατακάνειτοΚΚΕόλαόλαόλα."

Ανώνυμος είπε...

Τον Χιτλερ εκτος απο την Αστικη Ταξη της Γερμανιας βοηθησανε με ολα τα μεσα και οι Αγγλοαμερικανοι σαν αιχμη του Δορατος του Καπιταλιστικου κοσμου εναντιον της ΕΣΣΔ.Αυτο βεβαια δεν εμποδιζε να εχουνε και διαφορες μεταξυ τους για τις οποιες πολεμησανε στην Βορεια Αφρικη.Το 1934 το Γαλλικο ΚΚ εφτιαξε κυβερνηση Λαικου Μετωπου η οποια θεωρηθηκε σαν υποδειγμα απο την Κ.Δ το 1935 και το εφαρμοσε σαν Ελιγμο. Η Γαλλια λοιπον του Λαικου μετωπου εκλεισε τα συνορα το 1936 στην Ισπανια βοηθοντας τον Φρανκο. Το 1938 στο Μοναχο παρεδωσε την Τσεχοσλοβακια στον Χιτλερ για να χτυπηση την ΕΣΣΔ Οπως επισης βοηθουσε την Φιλανδια το 1938 οταν εκανε πολεμο εναντιον της ΕΣΣΔ η οποια αν ειχε βασισθει στα Λαικα Μετωπα και δεν εκανε το Μολοτοφ Ριμπεντροπ θα ειχε δεχθει την ενιαια επιθεση των Καπιταλιστικων χωρων. οι Αγγλοαμερικανοι ανοιξανε 2ο Μετωπο τον Ιουνη του 1944 οταν ο Κοκκινος Στρατος ητανε στην Κεντρικη Ευρωπη και το κανανε για να σωσουνε για τον Καπιταλισμο οτι μπορουνε.Σε αυτην την βαση οι Γερμανοι πολεμουσανε μονο στην Ανατολη ανοιγοντας το Μετωπο. Το 1940 το ΚΚΗΠΑ αποχωρησε απο την διεθνη γιατι υπηρχανε λεει Εθνικες Ιδιομορφιες.Και τα υπολοιπα ΚΚ στην δυση πιεζανε για διαλυση της Κ.Δ οπως και εγινε το 1943 ωστε καθε κομμα να προχωρησει αυτονομα.Ετσι λοιπον κανενα ΚΚ στην δυση ουτε στην Ελλαδα την ωρα που φευγανε οι Γερμανοι δεν μετετρεψε τον Πολεμο σε ταξικο ωστε να παρει την εξουσια.Μονο στην Αν.Ευρωπη που ο Κοκκινος στρατος απετρεψε την αντεπανασταση δοθηκε η δυνατοτητα στους λαους να οικοδομησουνε σοσιαλισμο.Διαφορετι κα θα ειχε συμβει οτι και το 1918 που ο οπορτουνισμος επνιξε τα παντα στο αιμα. Στην Ελλαδα λογο των Εγκληματικων συμφωνιων ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ το κινημα βρεθηκε εγκλοβισμενο στις Εθνικες ιδιομορφιες δεν πηρε την εξουσια τον Οκτωβρη του 1944 εδωσε το χρονο στην Ενωμενη Αστικη ταξη να συγκεντρωση στρατο μαζι με τους Αγγλους να μας χτυπησει σε χρονο που διαλεξε αυτη εμεις να δωσουμε την μαχη της Αθηνας με το Εφεδρικο ΕΛΑΣ και να παραδωσουμε τα οπλα στην Βαρκιζα εχοντας ετοιμο τον Ευρωκομμουνιστικο δρομο απο τοτε. Τους χαλασε τα σχεδια ο Ζαχαριαδης με την Εποποιια του ΔΣΕ που θα ειχε διαφορετικη εξελιξη αν το 1948 ο Τιτο δεν εκλεινε τα συνορα.Ακριβως τα ιδια και στην Ιταλια με την Στροφη στο Σαλερνο.Το ΚΚ δεν διεκδικησε την εξουσια στην Βορεια Ιταλια και με υπουργο Δικαιοσυνης τον Τολιατι υπογραψανε την αμνηστεια στους συνεργατες του Μουσολινι.Διαχρονικο συμπερασμα απο 1ο και 2ο Π.Π Οποιαδηποτε συνεργασια με τον οπορτουνισμο απο Ελιγμος θα γινει θεωρια και θα σωθει ο καπιταλισμος γιατι ποτε δεν ειναι η ωρα. Συμφωνα με τον Λενιν βασικη προυποθεση για την νικη της Προλεταριακης Επαναστασης ειναι η συντριβη του οπορτουνισμου ολων των αποχρωσεων.Για τους Οπορτουνιστες παντα εχουμε Φεουδαρχια και παντα κατι υπαρχει ενδιαμεσα και να μην υπαρχει αυτη ειναι η δουλεια που τους ανεθεσε ο Καπιταλισμος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ulyanovism είπε...

Αυτούς που λέγαν αυτά που λέει τώρα ο Μαΐλης και ο Κουτσούμπας, αγαπητέ, ότι δήθεν συμμαχία με τους αστοδημοκράτες ενάντια στους φασίστες είναι προδοσία των εργατών, τότε το κομμουνιστικό κίνημα τους κατήγγειλε ορθά σαν πράκτορες του Χίτλερ.

Αυτών κληρονόμοι γίνεστε με αυτές τις αηδίες που λέτε και αντί να έχετε το θάρρος να το παραδεχτείτε κρύβεστε πίσω από "αποκαταστάσεις" του Στάλιν που πρόθυμα αναπαράγει "έντρομος" ο αστικός και τροτσκιστικός τύπος.

Αλλά και ο χαβαλές καλός είναι δε λέω.

ulyanovism είπε...

Να τι έλεγε ο προδότης των εργατών Στάλιν, όχι το 1944 που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ντεμέκ σαν τακτικός ελιγμός, αλλά το 1952:

The banner of bourgeois democratic freedom has been flung overboard. I think that you, the representatives of communist and democratic parties must pick up this banner and carry it forward if you want to gain the majority of the people. There is nobody else to raise it.

Ανώνυμος είπε...

Μιλαμε για μεγαλες πλακες.Η Τιτικα Σαριγκουλη πριν τις εκλογες δηλωσε για πρωτη φορα οτι θα ψηφισει ΚΚΕ επειδη αποκαταστησε Σταλιν Ζαχαριαδη.Προφανως θα εκανε λαθος. Η μεγαλυτερη πλακα ειναι οτι αυτοι που τα λενε ολα αυτα κανουνε κομπρεμι με την Ανταρσυα που προκειται για Τροτσκιστικη οργανωση οπως και με τις τροτσκιστικες οργανωσεις του Συριζα.Οποιος θα διαβασει την 3η Συνδιασκεψη του 1950 με τον απολογισμο της 10ετιας θα δει τις ομιλιες του Ζαχαριαδη του Καπεταν Γιωτη που μιλανε αναλυτικα για τον Ελιγμο που διαστρεβλωθηκε το 1937 απο τους Σιαντο Παρτσαλιδη Νεφελουδη τα γραμματα απο την φυλακη του Ζαχαριαδη που και αυτα διαστρεβλωθηκανε με αποτελεσμα την Ηττα.Ας θυμηουμε και μερικα μετα την επισημη επικρατηση του οπορτουνισμου το 1956. Το 1965 στην Ινδονησια και το 1973 στην Χιλη τους σφαξανε την ωρα που βλεπανε ονειρο αυτο το Παραμυθι.Την καλησπερα μου για Σημερα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μερικους μηνες πριν τον θανατο του Σταλιν εξαρθρωθηκε ολο το συστημα ασφαλειας που τον προστατευε. ο Αλεξαντερ Ποσκρεμπισεφ προσωπικος γραμματεας του που τον υπηρετουσε με αξιοθαυμαστη αποτελεσματικοτητα απο το 1928 αποπεμφθηκε και τεθηκε σε κατ οικον περιορισμο επειδη ειχε δηθεν υπεξαιρεσει απορρητα εγγραφα. ο Αντισυνταγματαρχης Νικολαι Βλασικ αρχηγος της προσωπικης ασφαλειας του Σταλιν 25 χρονια συνεληφθη στις 16 δεκεμβρη 1952 και πεθανε λιγο μετα. σελ.395 Λουντο Μαρτενς. Ειναι φανερο οτι μετα το 1945 με τα 25000000 νεκρους το ΚΚΣΕ εμεινε απο Κομμουνιστικα Στελεχη με ολα τα αρνητικα αποτελεσματα που φαινονται ξεκαθαρα μεσα στο βιβλιο. Πεθανε 5 Μαρτη του 1953. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

zoot horn rollo είπε...

Eκατό και βάλε λέμε...
Παιδιά μη ξαναψηφίσετε ΚΚΕ και πείτε στα στελέχη και τα μέλη τoυ να αυτοδιαγραφούν και να κάψουν και να σπάσουν τα γραφεία, αφου παραδώσουν όλο το αρχείο πρώτα. Καλά δε τα λέω;

Ανώνυμος είπε...

"Κατά τα άλλα "το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Στάλιν" ".


Οχι μαν. Το ΚΚΕ δεν "αποκατέστησε"(sic) κανέναν Στάλιν. Το ΚΚΕ έκανε ιστορική κριτική και έβγαλε συμπεράσματα για την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Μέσα απο αρνητική και θετική πείρα που συσώρευσε η ΕΣΣΔ. Και για να μαστε και ακριβείς, η Αλέκα έχει μιλήσει για το 1941(https://www.youtube.com/watch?v=z3eCtTB56ns), ούτε κάν μέχρι το '52 που ήταν ΓΓ ο Στάλιν.


Αυτές τις προσωποκεντρικές θεωρήσεις όπου ο Στάλιν και ο κάθε Στάλιν είναι το υπεραιώνιο και άφθαρτο Δίκιο, στις μικροασατικές γκρούπες που τις αναπαράγουν. Το ΚΚΕ είναι κομμουνιστικό κόμμα του 2015. Και αυτό σημαίνει οτι και κάποιες αδυναμίες να έχει, αυτές σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με τις ιδεαλιστικές σας αναλύσεις.



OFWGKTA

Гриша είπε...

Eυτυχως που υπαρχει το FB και ο Πετρος Τατσοπουλος για να μαθαινουμε Ιστορια λεμε:

"Αλέξη μου, μερικά πρόχειρα μαθήματα Ιστορίας, έτσι στα πεταχτά, γιατί αν είναι να μάθεις Ιστορία από τον μέντορά σου τον Φλαμπουράρη, που έβγαλε τις προάλλες τους Πολωνούς συμμάχους με τους Ναζιστές, πρόκοψες -και, αλίμονο, τώρα πια, θα προκόψουμε κι εμείς μαζί σου. ΄Εγραψες σήμερα ότι κατέθεσες στεφάνι στο Κρεμλίνο "για όσους έδωσαν τη ζωή τους για να ηττηθεί ο Ολοκληρωτισμός". Μάλιστα. ΄Ακου αγόρι μου, μεγάλο παιδί είσαι πια, σαραντάρισες, έγινες πρωθυπουργός, τέτοιες μαλακίες δεν γίνεται να τις πετάς στα ξεκούδουνα, γιατί τις παίρνουν και τα διεθνή πρακτορεία και μας βγάζουν βούκινο σε όλο τον πλανήτη. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα σαλάτα μέσα στο κεφάλι σου. Ο σοβιετικός στρατός πολέμησε το Ναζισμό -και μάλιστα όχι από την αρχή, όχι από το 1939, τουναντίον, το 1939, μήνα Σεπτέμβριο, τα έκανε πλακάκια με τη Βέρμαχτ και μοίρασαν σε δυο φέτες την Πολωνία του Φλαμπουράρη. Πολέμησε το Ναζισμό από το 1941, μήνα Ιούνιο -αυτό, δεν μπορεί, σίγουρα το έχεις ακουστά. Ο σοβιετικός στρατός έχυσε ποταμούς αίματος εναντίον του Ναζισμού. ΄Οχι όμως -πρόσεχε, στο σημείο αυτό, συγκεντρώσου- εναντίον του Ολοκληρωτισμού. Ο σοβιετικός στρατός ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ τον Ολοκληρωτισμό. Υπηρετούσε το σταλινικό καθεστώς, ένα από τα πιο αδυσώπητα ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Είπαμε. Δεν είσαι κανένας φλούφλης γυμνασιόπαις πλέον να κάνεις κοπάνες από το μάθημα. Είσαι ο πρωθυπουργός. Και μας εκθέτεις, ρε φίλε. Μας εκθέτεις ανεπανόρθωτα. Με την αγάπη μου."

Ανώνυμος είπε...

Αρα η ΚΔ τη διαρκεια του 5ου και 6ου συνεδριου της ηταν πρακτορας του Χιτλερ,το ιδιο και ο Τελμαν και ο Ντατ ακομα και ο Σταλιν που αποκαλουσαν σοσιαλφασιστες τους σοσιαλδημοκρατες.
Βλεπεις η ιστορια πρεπει να μελεταται ολοκληρη οχι οτι μας βολευει και τα αλλα τα πεταμε. Το ΚΚΕ στο κατω κατω εκφραζει καποια συμπερασμα παιρνωντας υποψη κατω απο ποιες συνθηκες παρθηκε η καθε αποφαση και με ποιο σκεπτικο. Ακομα και αποφασεις οπως τα Λαικα Μετωπα τα αποτιμα κριτικα μεν αλλα αντλει πειρα δεν τα πετα στα σκουπιδια. Αλλοι εχουν πεταξει στα σκουπιδια ολοκληρες περιοδους του ΔΚΚ.

ratm

Αναυδος είπε...

Θλιβερος ο ουλιανοβιτς κοβει ραβει κατά πως τον βολευει. Σε λιγο θα μας πει ότι ο Σταλιν καλουσε για την αστικοδημοκρατικη επανασταση και τη συμμαχια με την εθνικη αστικη ταξη (αλα μαο).

Το πληρες αποσπασμα από το λογο του στο 19ο συνεδριο του ΚΚΣΕ είναι:
(….)Earlier, the bourgeoisie presented themselves as liberal, they were for bourgeois democratic freedom and in that way gained popularity with the people. Now there is not one remaining trace of liberalism. There is no such thing as "freedom of personality" any more, - personal rights are now only acknowledged by them, the owners of capital, - all the other citizens are regarded as raw materials, that are only for exploitation. The principle of equal rights for people and nations is trodden in the dust and it is replaced by the principle of Full rights for the exploiting minority and the lack of rights of the exploited majority of the citizens. The banner of bourgeois democratic freedom has been flung overboard. I think that you, the representatives of communist and democratic parties must pick up this banner and carry it forward if you want to gain the majority of the people. There is nobody else to raise it. (…)

Και το νοημα είναι ότι πλεον η αστικη ταξη είναι αντιδραστικη και η απελευθερωτρια ταξη είναι η εργατικη

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο οπορτειρωνιστής παραθέτει σε ένα σχόλιό του τον παρακάτω σύνδεσμο από την ανασύνταξη, για να μας δείξει τη συνδρομή που τους έδωσε η σαριγκούλη κι αναγράφεται στο τέλος της σελίδας

http://anasintaxi.awardspace.com/264.htm

Το σχόλιο δε θα δημοσιευτεί, όχι για το συγκεκριμένο σύνδεσμο, αλλά γιατί δεν υπάρχει λόγος να δίνεται συνέχεια σε ανόητους, κουραστικούς διαλόγους

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΓ, αν και λίγο αργοπορημένη η απάντηση, φαντάζομαι πως θα τη δεις.
Το βιβλίο αυτό το είχα διαβάσει πριν από αρκετά χρόνια, από την παλιά του έκδοση. Για μένα τότε ήταν αποκάλυψη τα όσα έλεγε. Σήμερα μπορεί να μη μου δημιουργούσαν την ίδια αίσθηση, γιατί θεωρώ "κοινό τόπο" τα σημεία που βάζει. Αλλά η πρώτη φορά (που έρχεσαι σε επαφή με ένα "μυστικό της ιστορίας") είναι πάντα ξεχωριστή.
Πρόσφατα το ξαναδιάβασα, αν και με είχε αποτρέψει το ΛΣ, που δεν το βρήκε πολύ ενδιαφέρον. Δε συμφωνώ μαζί του, ούτε συμμερίζομαι βέβαια τον αρχικό μου ενθουσιασμό, αλλά σίγουρα έχει κάποια αξία. Και μεταφέρει αρκετά από τη διπλωματική ατμόσφαιρα της εποχής

Ανώνυμος είπε...

Μια συγγνώμη, καταρχάς, για την καθυστερημένη παρέμβαση, αλλά μόλις τώρα είδα τη συζήτηση.

Μου γεννήθηκε η απορία - και σας διαβεβαιώνω ότι είναι καλοπροαίρετη: γιατί πρέπει το 5ο και το 6ο Συνέδριο της Διεθνούς από τη μια και το 7ο από την άλλη να είναι σωστά ή λάθος, αντίστοιχα, ανάλογα με την άποψη του καθενός; Γιατί δε μπορεί να είναι και τα δυο σωστά, από την άποψη των διαφορετικών καθηκόντων σε διαφορετικές στιγμές και φάσεις του διεθνούς ταξικού και πολιτικού συσχετισμού δύναμης;

Γνώμη μου είναι ότι καμία επεξεργασία, προσέγγιση ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, του 1926 ή του 1935 δε μπορεί να αντιμετωπίζεται από τους "μεν" ή τους "δε" ως κριτήριο ορθότητας για πολιτικές επιλογές του σήμερα. Και, πολύ περισσότερο, δεν προσφέρεται για copy-paste και αντιδιαλεκτικές, μηχανιστικές μεταφορές στο σήμερα. Είμαστε λενινιστές, σημαίνει: μελετάμε συγκεκριμένα την κάθε κατάσταση, στις συνθήκες και στο συσχετισμό που εξελίσσεται και χαράζουμε τα κάθε φορά ιστορικά συγκεκριμένα καθήκοντα.

Φτάνει πια με την ανούσια προσπάθεια να ανακαλύπτουμε "νεοτροτσκιστές" σε όσους είναι "με το 5ο και το 6ο" ή "δεξιούς οπορτουνιστές" σε όσους είναι με το 7ο. Η απολυτοποίηση και της μιας προσέγγισης και της άλλης είναι λάθος από χέρι.

Συγγνώμη και πάλι για την καθυστερημένη συμβολή στην κουβέντα.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

2.17 Συμπερασματα βγαζουμε απο την πορεια του ΚΚ ωστε να μην επαναληφθουνε τα ιδια που οδηγησανε στις Ανατροπες των Σοσιαλιστικων Καθεστωτων και στην διαλυση και μετατροπη των ΚΚ σε οχημα της Αντεπαναστασης.Αν η ΕΣΣΔ ειχε στηριχτει στον ελιγμο των Λαικων Μετωπων και δεν κανανε το Μολοτοφ Ριμπεντροπ θα ειχε δεχθει την ενιαια επιθεση ολων των Καπιταλιστικων χωρων σε συνδυασμο με την συνομωσια απο τους Ζηνοβιεφ Καμενεφ Τροτσκι σε συνεργασια με τον Χιτλερ. Επισης το οτι πουθενα δεν πηρε η εργατικη ταξη την εξουσια με τον ελιγμο ειναι κατι το πολυ σημαντικο.Οπως το ιδιο ισχυει και μετα την επισημη επικρατηση του οπορτουνισμου το 1956. Μονο ο Λενιν το 1917 μετετρεψε τον πολεμο σε Ταξικο και ανατρεποντας την Αριστερη κυβερνηση Κερενσκι πηρε την εξουσια. Και στην Αν.Ευρωπη το 1945 ητανε η παρουσια του Κοκκινου στρατου που εδωσε την δυνατοτητα στους λαους να παρουνε την εξουσια αποτρεποντας την αντεπασταση που ειχε πνιξει τα παντα στο αιμα το 1918. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κανένας θιασώτης του διαλεκτικού υλισμού, Internationalist δε θα διαφωνούσε με την γενική άποψη, ότι η ορθότητα κάθε απόφασης κρίνεται ΚΑΙ με τα δεδομένα της εποχής και του χώρου της. Οτι σήμερα είναι εδώ σωστό, μπορεί χτες, αλλού, να ήταν λάθος.
Νομίζω όμως ότι ακριβώς αυτό πολεμάει το Κόμμα: Την άποψη, ότι κάποιες ταχτικές μιας άλλης εποχής αναγορεύονται σε διαχρονικές αρχές και τους αποδίδονται στρατηγικές αξίες.
Αυτό βέβαια, δεν αποκλείει οι υπό κρίσιν ταχτικές να παρανοήθηκαν και στην εποχή τους, να απολυτοποιήθηκαν ήδη από τότε, οδηγώντας το κίνημα σε ήττες και σε συνολικό πισωγύρισμα. Και για να μην αερολογούμε, το επίδικο είναι ο τρόπος αντίληψης της ενωτικής πολιτικής, που εφαρμόστηκε με τα Λαϊκά Μέτωπα, και έκτοτε "εγκαταστάθηκε" μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα σαν γενική και απαράβατη αρχή. Και πολλοί αριστεροί ακόμη και σύντροφοι, δε λένε να απαλλαγούν ούτε καν και σήμερα, και παρά τα όσα έχουν συμβεί, από την "μαγεία" της. Και η "μαγεία" της δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ότι συμβαδίζει με συμβιβαστικές τάσεις, συνιστά υποχώρησει στην αστική πίεση, γι αυτό και έχει την επιδοκιμασία των αστών, αυτό, που λέμε "οπορτουνισμός" στην ξύλινη γλώσσα μας.
Ενα συναφές επίδικο, που ακόμη δεν έχει άμεση σχέση με τη χώρα μας, αλλά δεν αποκλείεται να αποχτήσει ξαφνικά (και γι αυτό πρέπει να μαγειρεύουμε πριν πεινάσουμε...) ήταν ο χαρακτήρας του Β'ΠΠ.
Ηταν εξαιρετικό το σχετικό άρθρο του Σκολαρίκου στον πασχαλιάτικο "Ρ". Το συνιστώ σε όλους.

orthodox είπε...

Τι έλεγε εδώ και 70 ολόκληρα χρόνια, από το '45, η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού;
Ότι καμία επανάσταση δεν έκαναν οι λαοί στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, τα σοσιαλιστικά καθεστώτα ήταν είτε μαριονέτες της ΕΣΣΔ, είτε τελούσαν υπό κανονικότατη σοβιετική κατοχή.

Τι λέμε "εμείς" σήμερα;
Ότι η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στις μεταπολεμικές λαϊκές δημοκρατίες έγινε λόγω της παρουσίας του κόκκινου στρατού.

Ίσως κάποτε να έρθει η στιγμή που θα διαβάσουμε ότι, μπορεί να είχαν και δίκιο οι δυτικοί επί 70 χρόνια που φώναζαν, που υποκινούσαν αντεπαναστατικές εξεγέρσεις, που χρημάτιζαν αντικαθεστωτικές ομάδες προβοκατόρων και δολιοφθορέων.
Στα μισόλογα άλλωστε ξεφεύγει σαν διατύπωση, καλύτερα να έχεις ένα καθαρό αστικό καθεστώς, ακόμα και ναζιστικό, από το να έχεις οπορτουνιστές στην εξουσία, είναι λέει πολύ πιο βλαβεροί.

Έχουν δει πολλά τα μάτια μας, τίποτα δεν μας τρομάζει πια, τίποτα δεν μας εκπλήσσει.

Για να αναγεννηθεί κάτι, πρέπει πρώτα να πεθάνει ολοσχερώς, να σαπίσει, να αναπτύξει τους σαπρόβιους μικροργανισμούς που θα το αποσυνθέσουν ολοκληρωτικά, δεν θα αφήσουν ίχνος της παλιάς του υπόστασης, θα τσακίσουν και θα καταβροχθίσουν κάθε οργανική του ένωση.
Για να γίνει μετά γόνιμο λίπασμα για το καινούργιο.

Το θαύμα της διαλεκτικής!

Ανώνυμος είπε...

Το 1918 σε πολλες χωρες της Ευρωπης γινανε προλεταριακες επαναστασεις. Ολες πνιγηκανε στο αιμα απο Σοσιαλδημοκρατικες Οπορτουνιστικες κυβερνησεις που σωσανε τον καπιταλισμο απο την κριση του. Μονο στην Ρωσια ο Λενιν καταφερε να παρει την εξουσια μετατρεποντας τον πολεμο σε Ταξικο και ανατρεποντας την αριστερη κυβερνηση Κερενσκι. Στον 2ο Ιμπεριαλιστικο πολεμο οι Δυτικοι Καπιταλιστες στηριξανε τον Χιτλερ εναντια στην ΕΣΣΔ. Μετα τον πολεμο απολυτα φυσιολογικα οι καπιταλιστες ενισχυαν της αστικες ταξεις των χωρων της Αν.Ευρωπης οπου οι λαοι οικοδομουσαν σοσιαλισμο χαρη στον Κοκκινο Στρατο που απετρεψε να συμβει οτι το 1918. ΟΙ καπιταλιστες λοιπον κανανε την δουλεια τους σε συνεργασια με τον οπορτουνισμο που επικρατησε στην ΕΣΣΔ ΤΟ 1956 και σταδιακα ανατρεψανε τα παντα. Πουθενα στον κοσμο δεν πηρε την εξουσια η εργατικη ταξη μεσα απο τα λαικα μετωπα.Ο Μοναδικος δρομος ειναι αυτος που μας εδειξε ο ΛΕΝΙΝ το 1917 με πρωτο καθηκον την Συντριβη του Οπορτουνισμου ολων των αποχρωσεων που αποτελει τον καπιταλισμο με προβια φιλου μεσα στο ΚΚ.Ο αγωνας απεναντι του πρεπει να ειναι χωρις ελεος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ορθοντόξ, ...κελάηδησες!
Γνήσια επανάσταση γίνεται μόνο υπό την στρατιωτική κατοχή των ιμπεριαλιστών και υπό την εξουσία των κεφαλαιοκρατών. Για νάναι εξασφαλισμένοι οι δυσμενείς συσχετισμοί και άρα η ήττα της.
Οι προλετάριοι δεν επιτρέπεται να έχουν στρατιωτική υπεροχή, είναι ...ζαβολιά και φαλκίδευση της ....ισοτιμίας των ....διαγωνιζομένων!
Η αποθέωση της διαλεκτικής...
Μίλα πιο ανοιχτά, μη ντρέπεσαι!

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ (3:11μμ)

Στη γενικότητα του συλλογισμού δε θα διαφωνήσω, υπό την προϋπόθεση ότι και οι δύο (όλοι μας, καλύτερα) τον εφαρμόζουμε αμφίπλευρα. Που σημαίνει ότι τόσο η τακτική των Λαικών Μετώπων, όσο και η γραμμή του σοσιαλφασισμού μπορεί να απολυτοποιήθηκαν και να μετασχηματίστηκαν σε οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις, όταν ξεκόπηκαν από τις συνθήκες και το συσχετισμό για την αντιμετώπιση του οποίου δημιουργήθηκαν. Αν συμφωνούμε ότι είχαμε και των δυο ειδών τις αποκλίσεις στην ιστορία της ΚΔ, τότε μπορούμε με ψυχραιμία να προχωρήσουμε παρακάτω. Αλλιώς, παρά τις "γενναιόδωρες" (στα λόγια) παραχωρήσεις μας προς τη διαλεκτική, θα κρατάει ο καθείς την (απόλυτη) εκδοχή που "τον βολεύει": ο ένας θα βλέπει τα Λαικά Μέτωπα ως τακτική που άφηνε περιθώρια σε "δεξιές παρεκκλίσεις" αποσιωπώντας ότι το ίδιο συνέβη με τη γραμμή του σοσιαλφασισμού από την ανάποδη και ο άλλος το ακριβώς αντίστροφο. Αδιέξοδο...

Και επειδή, όπως λες και συ, δεν πρέπει να αερολογούμε, η δική μου γνώμη είναι ότι η γραμμή του σοσιαλφασισμού ήταν η ενδεδειγμένη - στη γενικότητά της - γραμμή για την περίοδο της σχετικής σταθεροποίησης του συστήματος και της περιόδου όπου ο φασισμός δεν είναι ακόμα η κυρίαρχη επιλογή των μονοπωλιακών αστικών τάξεων σε μια σειρά ιμπεριαλιστικά κέντρα (όσο δηλαδή το ενδεχόμενο μιας φασιστικής δικτατορίας και ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου τίθενται μόνο θεωρητικά), ενώ η γραμμή των Λαικών Μετώπων ήταν - πάλι στη γενικότητά της ανεξάρτητα από παρεκκλίσεις, παρερμηνείες και οπορτουνιστικά λάθη στην εφαρμογή της - η κατάλληλη για την περίπτωση που ο φασισμός γίνεται πια κυρίαρχη (ή έστω αρκετά δυνατή) επιλογή στα ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Όσο για το σημείο το σχετικό με το άρθρο του Ριζοσπάστη, το δέχομαι απολύτως, αλλά και αυτή καθαυτή η παρουσιαζόμενη ως στροφή τακτικής της Κομιντέρν στις παραμονές του πολέμου υπαγορεύεται από τις ίδιες ακριβώς αρχές και αναγκαιότητες: ήταν κι αυτή προιόν της συγκεκριμένης κατάστασης που χαρακτήρισε την έκρηξη πλέον του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Εγώ, προσωπικά, στη γενική γραμμή της Διεθνούς, υπό την καθοδήγηση του Στάλιν σε όλη την περίοδο 1924-1939 δε βλέπω βασικά αντιφάσεις στρατηγικής, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί δεν είναι το κύριο. Το κύριο σε όλη αυτή την περίοδο, είναι η προσήλωση της ΚΔ στην επαναστατική υπόθεση, στην υπόθεση της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και του κινήματος, σε φάση που αυτό είχε πια περάσει σε άμυνα. Το πόσο "ανοιχτές" ήταν στην άλφα ή τη βήτα διαστρέβλωση και παρέκκλιση οι διατυπώσεις όλων των συνεδρίων της ΚΔ είναι ένα ζήτημα, βεβαίως, προς μελέτη. Όμως, είναι άλλο να λες: "λάθος η γραμμή του 5ου-6ου" (ή, αντίστοιχα "του 7ου") κι άλλο να λες: "στη βασικά σωστή κατεύθυνση της ΚΔ μπορεί κανείς να εντοπίσει παράλληλα την πάλη γραμμών στο εσωτερικό της, τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ομάδες, αντιλήψεις κλπ. που οδήγησαν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις σε παρεκκλίσεις και λάθη δεξιού ή "αριστερού" χαρακτήρα".

Έτσι μπαίνει για εμένα το ζήτημα.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Μια διευκρίνιση για να μην παρεξηγηθώ.

Στην τρίτη από το τέλος παράγραφο, εκεί που λέω να μην αερολογούμε κλπ. ο ενεστώτας χρόνος ("στην περίοδο που ο φασισμός είναι/δεν είναι ακόμα κλπ.") τίθεται για έμφαση και δεν υπονοεί ότι σε μια αντίστοιχη σημερινή κατάσταση θα έπρεπε να πάμε στις ίδιες "τακτικές λύσεις".

Νομίζω ήταν απαραίτητο να το ξεκαθαρίσω.

Internationalist

Αναυδος είπε...

1. καταρχήν θα πρέπει να απαντησουμε στο τι ηταν αυτό που οδήγησε στη στροφή της τακτικής της Κομιντερν το 1935. Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η συντριβη του ΚΚΓ από τους ναζι οπου πάνω από 300χιλ μέλη βρέθηκαν στα στρατοπεδα συγκέντρωσης, πολλοί αναγκάστηκαν να καταφυγουν στο εξωτερικο, ο παρανομος μηχανισμός αποδείχτηκε αδύναμος κλπ. Η κομιντερν αναγνώρισε το γεγονός ότι η ένοπλη αντιπαραθεση δεν ήταν δυνατή ωστόσο η ηττα αυτή προβλημάτισε την ηγεσία της σοβαρά.

2. Η εναλλακτική της συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία που ακολουθηθηκε μετα τον πόλεμο σε Γαλλία και Ιταλία ειχε και αυτή σαν αποτελεσμα τη (μη βιαιη) διαλυση των κομμουνιστικών κομματων στις δυο αυτές χώρες σε βαθος 40 περιπου ετών και όχι σε 6 μηνες. Η τακτικη της συμμαχιας με το μικροτερο κακο μεταφερθηκε στο DNA των κομμουνιστικων κομματων μεταπολεμικα με αποτελεσμα να χασουν τα επαναστατικα χαρακτηριστικα τους.

3. Η επιστροφη της συζητησης το 2015 στις αποφασεις της κομιντερν του 1928-1935 δεν είναι καθολου αθωα και εχει σα σκοπο να πιεσει το ΚΚΕ να συμμαχησει με το συριζα. Οι πρωτοι που ξεκινησαν την κουβεντα ηταν οι οπαδοι του μανιαδακη για να πιασουν γρηγορα το νημα (αν δεν τους ειχαν βαλει οι ιδιοι) οι αριστεροπλαφορμιτες του συριζα. Η ζωη απεδειξε ωστσο ότι η κυβερνηση συριζα είναι μια αστικη κυβερνηση παρολα τα νουμερα που εχει στις ταξεις της. Ετσι η αξιολογηση της ιστορίας του κομμουνιστικπου κιμηματος από το ΚΚΕ θα χρησιμευσει στους εχθρους του για να διαστρεβλωσουν τα συμερασματα της και να συκοφαντησουν το κομμα

Ανώνυμος είπε...

Άναυδος (12:43μμ)

Στα περισσότερα που έγραψες συμφωνώ. Μερικές επιμέρους παρατηρήσεις μόνο:

1. Η συντριβή του ΚΚΓ από τους ναζί (την οποία σωστά ανέφερες) είναι παράδειγμα απολυτοποίησης της γραμμής του σοσιαλφασισμού "από αριστερά". Το γερμανικό κίνημα "έπασχε" από την "αρρώστια" αυτή ήδη από τον καιρό της Ρόζας (πρέπει να ξαναδιαβαστεί η κριτική του Λένιν στα λάθη των Σπαρτακιστών, κατά την άποψή μου και, κυρίως, στα λάθη μεθοδολογίας της σκέψης τους), παρά τον ηρωισμό των γερμανών κομμουνιστών και τους ποταμούς αίματος που πρόσφεραν.

2. Εξίσου σωστή και η παρατήρηση της κατάληξης των Λαϊκών Μετώπων σε Γαλλία, Ισπανία - όχι όμως γενικά κι αόριστα "λόγω συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία", αλλά λόγω της θεωρητικοποίησης μιας τακτικής γραμμής πάλης αφενός, σε συνδυασμό με το "τράβηγμα" της γραμμής αυτής πέρα από τα όριά της, δηλαδή με τη συνέχιση της τακτικής αυτής και μετά την έναρξη του πολέμου. Φυσικά, αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά ήταν προιόν της εσωτερικής διαπάλης στο εσωτερικό των κομμάτων αυτών (και της ΚΔ, άλλο αν εκεί το "πάνω χέρι" δεν το πήραν) ανάμεσα στη συνεπή μ-λ γραμμή και στις διάφορες παρεκκλίσεις.

3. Η ανακίνηση του θέματος δεν έγινε το 2015, αλλά αρκετά νωρίτερα και δεν έγινε μόνο "απ'έξω", Άναυδε. Επίσης, ο στόχος της παρέμβασης "μέσα κι έξω" πρέπει να κατανοηθεί ευρύτερα. Στόχος είναι η μετατροπή του ΚΚΕ σε ένα "άκακο" κόμμα της κοινοβουλευτικής αριστερής διαμαρτυρίας. Και αυτό προωθείται είτε ως πίεση μετατροπής σε ουρά του κάθε ΣΥΡΙΖΑ (προφανές το γιατί και πως), είτε, από την άλλη, με τη μορφή ενός ομίλου επαναστατικής φλυαρίας στα λόγια που η δράση του όμως θα περιορίζεται βασικά στο κοινοβουλευτικό πεδίο (προτάσεις νόμου, τροπολογίες κλπ.) και στο ρεφορμισμό στο κίνημα για πενταροδεκάρες "ανακούφισης" του λαού. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνεις αξιολόγηση της ιστορίας του κινήματος και να βγάλεις συμπεράσματα. Σημαίνει, όμως, ότι έχει σημασία μεγάλη ο τρόπος που το κάνεις (κι επανέρχομαι στο χθεσινοβραδινό μου σχόλιο για πως πρέπει να τίθεται το ζήτημα).

Και κάτι τελευταίο. Όταν είμαστε πολύ εύκολοι στο να δεχθούμε την πάλη γραμμών στο εσωτερικό της ΚΔ (και σωστά, γιατί υπήρχε) αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι και για εμάς σήμερα. Ας σκεφθούμε τις δικές μας διατυπώσεις, αν, σε κάθε στιγμή, αφήνουν και τι είδους περιθώρια για παρεκκλίσεις - και, επομένως, οι ίδιες αυτές οι διατυπώσεις ως συμβιβασμός τι είδους θέσεων και γραμμών προέκυψαν.

Αυτό, για να τα λέμε όλα όπως είναι.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Αναυδος. Συνυπογραφω 100% αυτα που λες και συμπληρωνω.Αυτος ο μηχανισμος του Χιτλερ που χτυπησε με αυτον τον τροπο το ΓΚΚ ητανε δημιουργημα του Σοσιαλφασισμου στην Γερμανια. Εμπετ και Σαιντεμαν πνιξανε την επανασταση το 1918 στο αιμα και δολοφονησανε την Λουξεμπουργκ και τον Λιμπνεχτ. Φτιαξανε τα Παραστρατιωτικα ταγματα εφοδου τα Φραικοπς και στρωσανε τον δρομο στον Χιτλερ. Και οπως πολυ σωστα λες η ζημια που εγινε απο τον οπορτουνισμο με την υπογεια διαβρωτικη δουλεια μεσα σε 40 χρονια ητανε η μεγαλυτρη καταστροφη γιατι τα μετερεψε σε οχημα της αντεπαναστασης. Ολα αυτα πρεπει να ειναι βιωμα για ολους μας και να μην ξεχναμε ποτε τον Σοσιαλφασισμο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Τα Λαικα Μετωπα στην Ισπανια και στην Γαλλια δεν οδηγησανε την εργατικη ταξη σε αυτες τις χωρες στην ηττα επειδη υπηρχε καποια ιδιομορφια και αλλου πετυχανε. Ειναι νομοτελεια οτι απο την στιγμη που θα σταματησεις να αντιμετωπιζεις τον Οπορτουνισμο σαν τον πιο επικυνδινο εχθρο θα οδηγηθεις στην ηττα και στην καταστροφη. Γιατι η αποστολη του ειναι ποτε να μη φτασει η Εργατικη ταξη στην Εξουσια.Για την ΚΔ ειναι προς μελετη απο το ΚΚΕ μεχρι πιο σημειο ειχε φτασει η οπορτουνιστικη διαβρωση.Η Προσωπικη μου αποψη ειναι οτι η αποφαση το 1943 για την αυτοδιαλυση της δειχνει οτι ειχανε παρει το πανω χερι οι οπορτουνιστες ασχετα απο το αν η αποφαση παρθηκε ομοφωνα. Σαν σημερα το 1941 φτιαχθηκε το ΑΚΕΛ για να εχει το ΚΚΚ μια μορφη νομιμης δρασης.Το 1944 το ΚΚ ενσωματωθηκε στο ΑΚΕΛ.Στην Ελλαδα προεκτεινοντας την αποφαση διαλυσαμε την ΟΚΝΕ.Συμπερασμα λοιπον απο την φυση του ο οπορτουνισμος θα σε ενσωματωση στο συστημα. Η Κριτικη του Λενιν στους Σπαρτακιστες και στην Ροζα ητανε για το οτι δεν ειχανε διαχωριστει εγκαιρα απο τον οπορτουνισμο το οποιο και πληρωσανε με το αιμα τους.Το ΚΚΕ δεν ειναι λεσχη διαλογισμου.Ειναι καθε μερα μεσα στο ταξικο συνδικαλιστικο κινημα τα μελη του και παλευουνε το καθε μικρο και μεγαλο προβλημα και θετοντας μεσα απο το ΠΑΜΕ τις συγχρονες αναγκες του λαου και μετρα ανακουφισης. Αυτα δεν ειναι Ρεφορμισμος γιατι δεν απευθυνονται σε καμμια κυβερνηση μεσα στον καπιταλισμο. Αποτελουν αιτηματα Κρικους για την συγκεντρωση δυναμεων με τελικο στοχο η εργατικη ταξη να παρει τα μεσα παραγωγης στα χερια της.Η διαστρεβλωση γινεται σκοπιμα για την δημιουργια συγχυσεων ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αναυδος είπε...

internationalist
ο σοσιαλφσισμός κατυα την προσωπικη μου αποψη ειναι η κυριαρχη ταση της σοσιαλδημοκρατιας ηδη απο τη δεκαετια του '20. Η προσπαθεια των κομμουνιστων για συμμαχια με τους σοσιαλδημοκρατες γενικα δεν βρηκε ανταποκριση πλην ελαχιστων εξαιρεσεων (γαλλια και ισπανια). Στην περιπτωση της γερμανιας οπου οι ηγετες των κομμουνιστων ειχαν σφαχτει ακριβως απο τους σοσιαλδημοκρατες το οποιο αντιφασιστικο μετωπο δυσκολα θα μπορουσε να σχηματιστει και με ευθυνη των σοσιαλδημοκρατων. Ακομη κι στην περιπτωση που ειχε γινει ειναι απιθανο αν θα απετρεπε τη νικη των ναζι και την επακολουθη καταστροφη.

Ανώνυμος είπε...

Άναυδος (7:07μμ)

Ένα-δυο πραγματάκια που τα θεωρώ τροφή για σκέψη.

Ανεξάρτητα του αν έχεις δίκιο στην εκτίμησή σου για τη σοσιαλδημοκρατία, θα πρέπει να προσέξουμε κάτι στον τρόπο που θέτουμε τα ζητήματα.

Η σχέση ανάμεσα στο αποτέλεσμα μιας μάχης και στην ορθότητα της τακτικής με την οποία δόθηκε από εκείνος που τη δίνει από χειρότερες θέσεις στο συσχετισμό, είναι σχέση συνεπαγωγής, αλλά όχι ισοδυναμίας. Δηλαδή, ενώ η επιτυχία είναι κριτήριο δικαίωσης της τακτικής του αδύνατου, η αποτυχία δεν είναι αναγκαστικά κριτήριο απόρριψής της.

Αν ήταν πάντα αλλιώς τα πράγματα, τότε η πλέον λαθεμένη τακτική θα ήταν η γραμμή του σοσιαλφασισμού: αν την εξετάσεις μεμονωμένα, απέτυχε πλήρως στην αποτροπή της μαζικοποίησης του φασισμού, ενώ και στην ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών μαζών σε μια περίοδο που το σύστημα κλυδωνίστηκε από την κρίση του '29-'32 δεν είχε θεαματικά αποτελέσματα (αλλά ούτε και πρωτύτερα είχαμε να παρουσιάσουμε τίποτα φοβερές επιτυχίες). Επίσης, για να πιάσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, σου θυμίζω ποιοι - πολύ πρόσφατα - ξεσπάθωσαν κατά της γραμμής του ΚΚΕ με κριτήριο τα τελευταία άσχημα εκλογικά του αποτελέσματα και τη γενικότερη υποχώρηση του εργατικού κινήματος την τελευταία 3ετία. Γι αυτό χρειάζεται προσοχή στον τρόπο που διεξάγεται μια αντιπαράθεση γιατί "δεν παίζουμε μόνοι μας" και ο νοών νοείτω.

Επίσης, ένα δεύτερο ζήτημα είναι να έχουμε σαφές και ορθό ιστορικά κριτήριο για την αποτίμηση. Δηλαδή, θα κρίνεις τη γραμμή της ΚΔ από τις αρχές της δεκαετίας του '20 ως την αυτοδιάλυσή της, με κριτήριο το κατά πόσο πέτυχε να υπερασπίσει την ΕΣΣΔ και το εργατικό κίνημα στη φάση που αυτό πέρασε (με την ήττα της επανάστασης στην Ευρώπη το '18-'19) σε άμυνα και το σύστημα σταθεροποιήθηκε. Από την άποψη αυτή που είναι και η μόνη αντικειμενική σκοπιά για να κρίνεις, η γραμμή της ΚΔ, συνολικά παρμένη, ήταν επιτυχής χωρίς αμφιβολία: η ΕΣΣΔ άντεξε (και όχι μόνο στον πόλεμο), απέτρεψε τις επιδιώξεις των αγγλο-γαλλο-αμερικανών ιμπεριαλιστών να αξιοποιήσουν τους χιτλερικούς για να την πνίξουν και οδήγησε το κίνημα σε μεγάλες νίκες στην Ευρώπη και την Ασία (Κίνα), φτάνοντας το 1/3 του πλανήτη να οικοδομεί το σοσιαλισμό. Το ότι η νικηφόρα αυτή πορεία εμπεριείχε και αδυναμίες, αντιφάσεις και λάθη σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, αυτό δεν ακυρώνει τον βασικά σωστό χαρακτήρα της και την ορθότητα - σε γενικές γραμμές - των επιμέρους ελιγμών της (τουλάχιστον με την έννοια ότι δεν έγινε πουθενά μείζον λάθος που να δίνει στον ταξικό αντίπαλο ισχυρό πλεονέκτημα).

Το πιο σημαντικό: η κριτική για τη γραμμή της ΚΔ τότε, αν δεν θέτει έτσι το ζήτημα, όπως το περιέγραψα παραπάνω και στα προηγούμενα σχόλια, δεν είναι απλά λανθασμένη, είναι υπονομευτική, είναι καθοδηγημένη (έστω ασυνείδητα) από τον ταξικό εχθρό. Γιατί από τη μια δε μπορεί να αντιπροτείνει μια εναλλακτική στο τότε (με υποθέσεις δε γράφεται η ιστορία, ούτε με πρωθύστερα σχήματα), ενώ από την άλλη πάει να λύσει ζητήματα της σημερινής ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης στο κίνημα στην πλάτη της ίδιας του της ιστορίας. Αναλαμβάνει πολύ βαριές, ιστορικές θα έλεγα, ευθύνες εκείνος που επιχειρεί κάτι τέτοιο και η ιστορία θα είναι αμείλικτος κριτής γι αυτόν.

Από πλευράς μου, αυτά και ελπίζω να έχω τη χαρά να συμμετάσχω σε κάποιον από τους επόμενους ενδιαφέροντες διαλόγους στο blog.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

H Στρατηγικη του Σοσιαλφασισμου δεν απετυχε.Η Επικρατηση του Φασισμου ητανε Στρατηγικη επιλογη συνολικα της Αστικης ταξης ολων των καπιταλιστικων χωρων.Με την αμεριστη συμπαρασταση του Οπορτουνισμου που το 1918 επνιξε ολες τις επαναστασεις στο Αιμα. Τα Λαικα Μετωπα παντου στηριξανε τον καπιταλισμο να βγει απο την κριση του.Η ΕΣΣΔ καταφερε να διασπαση το ενιαιο καπιταλιστικο μπλοκ χαρη στο Μολοτοφ Ριμπεντροπ.Οπου δεν περασε ο Κοκκινος Στρατος δεν μετατραπηκε ο Πολεμος σε Ταξικο και ο καπιταλισμος σωθηκε.Στην αν.Ευρωπη αν δεν υπηρχε ο κοκκινος Στρατος ο οπορτουνισμος σε ρολο αντεπαναστασης θα ειχε πνιξει τα παντα στο αιμα οπως το 1918. Το 2012 οταν η αστικη ταξη αποφασισε να παιξει το χαρτι του οπορτουνισμου ητανε απολυτα φυσιολογικο ανθρωποι που ειχανε διαπαιδαγωγηθει απο το Κομμα πριν το 1991 και για δεκαετιες σε κοινοβουλευτικες αυταπατες να πανε στον Συριζα. Αρα δεν εχει καμμια σχεση η στρατηγικη του κομματος στο εκλογικο αποτελεσμα. Ο Καπιταλισμος εχει δυο χερια Οπορτουνισμο και Φασισμο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Internationalist,
Το αδιέξοδο που διαπιστώνεις στο 12:40 μάλλον θα αναιρεθεί αν διευκρινίσεις τι υπαινίσσεσαι λέγοντας "παρεκκλίσεις" με την γραμμή του σοσιαλφασισμού. Ρωτάω καλόπιστα γιατί δεν γνωρίζω (ίσως και νάχω ξεχάσει) σε βάθος την ιστορία της πάλης του ΚΚΓ στην δεκαετία του '20 - '30. Η, ίσως να υπάρχουν και πλευρές, που δε γνωρίζω. Ενδιαφέρομαι, γιατί η δική μου εμπειρία από τους σοσιαλδημοκράτες που έζησα, είναι πως ένας τέτοιος χαρακτηρισμός (και ότι συνεπάγεται) και λίγος τους είναι. Και αν ξεμπλοκαριστούμε λίγο από τα αστικά πολιτικά σχήματα και τους δούμε σαν εναλλακτικές μορφές πολιτικής έκφρασης η εργαλεία κάποιων τμημάτων της αστικής τάξης (που δε θα συνιστούσα να βιαστούμε να θεωρήσουμε σαν "μη φασιστική", η "δημοκρατική", η "μη μονοπωλιακή", "μη χρηματιστική" κλπ), οπότε μπορούμε μια χαρά να τσουβαλιάσουμε όλο τον εσμό, που γνωρίσαμε στη χώρα μας, από Βενιζέλους, Σοφούληδες, Πλαστήρες μέχρι Παπατζήδες Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, και τΣύριζα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουν ποιοτικές διαφορές από ό,τι συνηθίσαμε να θεωρούμε "φασίστες":
Ο ίδιος χυδαίος και ακατέργαστος αντικομμουνισμός, το ίδιο ταξικό μίσος, και συχνά και η ίδια βία, όταν κρινόταν σκόπιμο να ασκηθεί.
Η μόνη διαφορά, που κατάλαβα εγώ είναι πως οι παραπάνω ξέρουν να υποδύονται και τους τάχα μου "δημοκρατικούς" η τους "αντιρατσιστές-αντιφασίστες", δηλαδή τους αντιπάλους του ...εαυτού τους!
Και το ίδιο διαπίστωσα και στους σοσιαλδημοκράτες του
Βίλλυ Μπραντ, που επίσης γνώρισα από κοντά. Ποιός άνοιξε πρώτος τις εξορίες στην Ελλάδα; Οχι ο Μεταξάς, βέβαια!
Και ποιός έδιωξε τους κομμουνιστές από τα σχολεία και γενικά την Διοίκηση του γερμανικού κράτους στην μεταπολεμική "δημοκρατική" Γερμανία με την νομοθεσία κατά των "εχθρών του Συντάγματος" (Verfassungsfeinde); (Αρα, Αναυδε, δεν ήταν και πολύ "μη βίαιο" το μεταπολεμικό πετσόκομα των ΚΚ στην "δημοκρατική" Δύση, για να μην ανατρέξουμε στο τί έγινε στον υπόλοιπο κόσμο, Ιραν, Ν. Αφρική, Ν. Αμερική, Ινδονησία, Αραβία κλπ. κλπ. Παραλίγο να ξεχάσω και τον Μακκαρθισμό...).

Ανώνυμος είπε...

"Η συντριβή του ΚΚΓ από τους ναζί (την οποία σωστά ανέφερες) είναι παράδειγμα απολυτοποίησης της γραμμής του σοσιαλφασισμού "από αριστερά"."


Βέβαια, κάποιος θα έλεγε οτι η ίδρυση της Αντιφασιστικής Δράσης(aka Antifa) δεν δείχνει ακριβώς αυτό...






" Anfänglich kamen die Mitglieder der Antifaschistischen Aktion nur aus der kommunistischen, später aus allen sozialistischen Parteien und Organisationen. Die Antifaschistische Aktion sah ihre Aufgabe weniger darin, den revolutionären Kampf zu führen, sondern sie wollte in erster Linie – trotz aller Kritik an den Strukturen der Weimarer Republik – die bisher erkämpften emanzipatorischen Errungenschaften dieser Republik vor einem „Rückfall in die Barbarei“ durch den Faschismus schützen.[1]

(...)

Die beiden roten Fahnen standen für die SPD und die KPD. Der Ring stellte einen „Rettungsring vor dem Faschismus“ dar. Das Logo symbolisierte in seiner Gesamtheit die Aktionseinheit der Arbeiterbewegung gegen die Errichtung des Faschismus.[4]"

http://de.wikipedia.org/wiki/Antifa


Και μια εικόνα.

http://www.sdaj-netz.de/wp-content/uploads/2011/02/Antifaschische-Aktion-Konferenz.png




Σ.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Σαραντακος.Εξοριες υπηρχανε απο την ιδρυση του ΚΚΕ το 1918 μεχρι το 1974 ανεξαρτητα πιος ητανε ο διχειρηστης του Καπιταλισμου και αν φοραγε ψευτοδημοκρατικο προσωπειο η οχι. π.χ Ο Μπελογιαννης εκτελεστηκε απο κυβερνηση Πλαστηρα οπως επισης της ιδιας κατηγοριας ητανε και αυτοι που του αρνηθηκανε την υποψηφιοτητα στις εκλογες του 1951.Επισης τον Σφαγεα της Αθηνας το 1944 Παπατζη κατι ψυχες μεσα σε 20 χρονια καταφερανε να τον κανουνε Γερο της Δημοκρατιας το 1964. Αυτα ειναι Μεγαλες αξεχαστες στιγμες. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μια διευκρινηση για τον internationalist με τον οποιο συμφωνω σε πολλα σημεια απο τα σχολια του.
Το 5ο και 6ο συνεδριο τα ανεφερε για 2 λογους και οχι ασφαλως για να αγιοποιησω ή να δαιμονοποιησω αποφασεις ποσο μαλλον να τις φερω στο σημερα ως φαρμακο για πασα νοσο και μαλακια.
Ο πρωτος ειναι διοτι ο χωρος που εχει χρεωθει το πλαγιοκοπημα του ΚΚΕ επειδη δεν μπορει να αντιπαρατεθει ιδεολογικοπολιτικα κατι που φανηκε αναγλυφα στη διαρκεια του προσυνεδριακου διαλογου του ΚΚΕ επιχειρει με διαστρεβλωση της ιστοριας αλλα και της πολιτικης και δρασης του ΚΚΕ σημερα να κανει επικληση στο συναισθημα του κοσμου του ΚΚΕ φερνωντας στα μετρα του στιγμες και προσωπικοτητες του ΔΚΚ. Ταυτοχρονα κατηγορει το ΚΚΕ οτι αποκυρησει τετοια κομματια της ιστοριας του. Αυτο οχι μονο δεν ισχυει αλλα αντιθετα αυτος ο χωρος ειναι που εχει πεταξει στα σκουπιδια οτι δεν μπορει να το χρησιμοποιησει στην προπαγανδα του.
Τετοιο κομματι ειναι η περιοδος του 5ου και 6ου συνεδριου της ΚΔ για εναν και μονο λογο και εδω ερχομαι στο 2ο λογο που τα ανεφερα. Οι αποφασεις αυτων των συνεδριων παρα τις οποιες επιμερους αδυναμιες μπορει να ειχαν, ερμηνευσαν σωστα 2 κομβικης σημασιας ζητηματα για την παλη των ΚΚ. Το ρολο της σοσιαλδημοκρατιας και το χαρακτηρα του πολεμου. Αυτες οι αποφασεις ερχονται σε ευθεια συγκρουση με την πολιτικη τοποθετηση αυτου του χωρου που συνοψιζεται σε 1 πραγμα. "Εθνικη ενοτητα και ομοψυχια" ή αλλιως σοσαλωβινισμος. Αποκυρηξη της σοσιαλιστικης επαναστασης και παλη των εργατων για ξενα συμφεροντα. Δεν ειναι τυχαιο οτι ολοι αυτοι ενα ειναι αριστοι κοπτοραπτες πχ αποσπασματων απο τον "αριστερισμο" που και αυτα τα διαστρεβλωνουν εχουν θαψει μαζι με τα 2 απο τα 3 γραμματα του Ζαχαριαδη, το "Κρατος και επανασταση".

ratm

Υγ. Σφυροδρεπανε αν θεωρεις οτι σχολια σαν του ορθοδοξου που ταυτιζουν το ΚΚΕ με τους ιμπεριαλιστες συμβαλουν θα μου επιτρεψεις να διαφωνω. Το λεω γιατι τις προαλλες εγραψες οτι δεν θεωρεις τους "προβληματισμους" του για τα σκουπιδια. Εγω την αποψη οτι το ΚΚΕ δικαιωνει τους ιμπεριαλιστες την πετω στα σκουπιδια.

Ανώνυμος είπε...

Διορθωση. "τα ανεφερε" ειναι τα ανεφερα.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Αν και η συζήτηση για το "σοσιαλφασισμό" εκτός του ότι είναι επίκαιρη και χρήσιμη, είναι και "τροφή για σκέψη" όπως σωστά γράφει ο Internationalist, άσχημο δε θάτανε προτού διατυπώσει κανείς απόψεις για την πολιτική του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, να δει τις ίδιες τις σχετικές θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Γι’ αυτό προσφέρεται η μπροσούρα του Γιόζεφ Σλάιφσταϊν "Η θέση για το "σοσιαλφασισμό" ― Σχετικά με το ιστορικό της υπόβαθρο", Φραγκφούρτη 1980 (Josef Schleifstein: Die "Sozialfaschismus"-These. Zu ihrem geschichtlichen Hintergrund, Frankfurt am Main 1980), η οποία για όσους θέλουνε να ξεσκονίσουν τα γερμανικά τους υπάρχει εδώ: http://archiv2.randzone-online.de/mewerke/meonline/me72.htm. Εμένα πάντως αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως πέρα από την κουβέντα που χρειάζεται σε κάθε περίπτωση, πουθένα απ’ όσο ξέρω δε χρησιμοποιεί το ΚΚΕ σήμερα επίσημα τον όρο/τη διατύπωση "σοσιαλφασισμός", "σοσιαλφασιστικός" κλπ., εκτός αν κάνω λάθος και μούχει ξεφύγει κάτι σχετικό.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ (1:57πμ)

Γράφω κωδικοποιημένα μερικές περιπτώσεις και είμαι σίγουρος ότι θα ψάξεις να βρεις λεπτομέρειες:

1. Η περίπτωση της δολοφονίας του μέλους του DAP (του κόμματος από το οποίο προέκυψε το NSDAP) Albert Leo Schlageter, το 1923 από τα γαλλικά κατοχικά στρατεύματα στη Ρηνανία. Αρκεί να διαβάσει κανείς την τοποθέτηση του Καρλ Ράντεκ (στενού συνεργάτη του Μπουχάριν και της "Αριστερής Αντιπολίτευσης" αλλά τότε στελέχους της ΕΕ της ΚΔ) στις 23/6/1923 για να καταλάβει:

"All the time I had before my eyes the corpse of the German Fascist, our class enemy, condemned and shot by... French imperialism... The fate of this German nationalist martyr should not be passed over by us in silence, or with a contemptuous phrase. Schlageter, a courageous soldier of the counter-revolution, deserves honest and manly esteem from us, soldiers of the revolution... Schlageter is dead ... At his grave his comrades vowed to carry on his work."

Η λενινιστική αρχή της ανάγκης πάλης ενάντια στις προσαρτήσεις, αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ αναμφίβολα, δικαιολογεί, ωστόσο, τέτοιες "παραχωρήσεις" στους φασίστες ακτιβιστές; Ας αναρωτηθούμε σχετικά. Το KPD, παρεμπιπτόντως, επανήλθε σε αυτή την "εθνικίζουσα" φρασεολογία κατά της Συνθήκης των Βερσαλλιών στις αρχές της δεκαετίας του '30, όταν διαπίστωσε ότι το χιτλερικό κόμμα κατακτούσε γοργά σημαντικές θέσεις στους εργάτες των μεγάλων εργοστασίων - έκανε καλά ή όχι;

2. Η περίπτωση του δημοψηφίσματος για τη διάλυση του πρωσσικού κοινοβουλίου την άνοιξη του 1931. Με πρόταση των ναζί και των συμμάχων τους DNVP, DVP και Stahlhelm, ζητήθηκε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη διάλυση του κοινοβουλίου της Πρωσίας που θα οδηγούσε στην ανατροπή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Ότο Μπράουν. Το KPD, αφού αρχικά απέρριψε την πρόταση των ναζί να συνυπογράψουν την πρόταση, στη συνέχεια τη στήριξε αφού η κυβέρνηση Μπράουν από κοινού με την κεντρική κυβέρνηση Μπράουνινγκ απέρριψαν την έκκλησή του για νομιμοποίηση του RFB (καλυμμένου στρατιωτικού "βραχίονα" του κόμματος) και σταμάτημα των διώξεων των αριστερών και ριζοσπαστών εργατών. Η αποχή στο δημοψήφισμα ξεπέρασε το 50%, η πρόταση δεν πέρασε και τόσο οι φασίστες, όσο και το SPD έριξαν την ευθύνη στο KPD.

Αυτά τα παραδείγματα δεν τα φέρνω ως δείγματα "παρέκκλισης", αλλά για να προβληματιστούμε στο κατά πόσο ακόμα και μια σωστή τακτική μπορεί να ξεπερνά πάντα τις αντιφάσεις της πραγματικής ζωής. Το κύριο δεν είναι, εδώ, αν το KPD έκανε σωστά ή όχι (με όσα έχω διαβάσει, μάλλον σωστά έπραξε), αλλά το να έχουμε καθαρό ότι ο διμέτωπος σαν γενική γραμμή δε σημαίνει ότι δε θα χρειαστεί να πάρεις θέση ανάμεσα στους δύο σε δεδομένες στιγμές: η γραμμή της ΚΔ το '31 ήταν "ούτε φασισμός - ούτε αστική δημοκρατία - τάξη ενάντια σε τάξη"), εντούτοις στην πράξη χρειάστηκε σε μια σειρά περιπτώσεις να πάει με τον ένα ενάντια στον άλλο, με ότι αυτό συνεπαγόταν. Αν λοιπόν σε μια τέτοια θέση μας έφερε η ("καθαρή" για κάποιους, "αριστερίστικη" για κάποιους άλλους) γραμμή του 6ου συνεδρίου, εξίσου αυτό συνέβη και με τη γραμμή του 7ου σε άλλες τόσες περιπτώσεις με "αντίστροφο" χαρακτηρισμό.

Τα λέω αυτά για να στηρίξω για μια ακόμη - και οριστικά τελευταία - φορά την άποψη που κατέθεσα εξαρχής για το πως πρέπει να τίθεται το ζήτημα της αποτίμησης της γραμμής της ΚΔ σαν σύνολο.

Internationalist

ΥΓ. Αν και δεν είναι ακριβώς το θέμα μας, θεωρώ λάθος του Σεχτάρ να ονομάζει σοσιαλδημοκρατία το Βενιζέλο και τους φιλελεύθερους αστούς του '30 (πιο κοντά στους "καντέτους" της τσαρικής Ρωσίας θα τους έβλεπα εγώ). Για μια σειρά λόγους που δεν είναι της παρούσης, στην ελλάδα σοσιαλδημοκρατία με την έννοια που τη γνωρίσαμε στην ευρώπη και για την οποία μίλησε ο Λένιν, δεν υπήρξε ποτέ. Το ΠΑΣΟΚ είναι μια τελείως άλλη ιστορία για την οποία θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο κοντά στο μοντέλο αυτό, αλλά κι εδώ υπάρχει μια σοβαρή διαφορά, ότι ο κορμός του προέκυψε ως διάσπαση του κομ. κινήματος και όχι το αντίστροφο.

Ανώνυμος είπε...

Το Βασικο συμπερασμα που πρεπει να κρατησουμε απο την εμπειρια του ΚΚΕ και του Διεθνους ΚΚ ειναι οτι πρεπει να μπαινει στην ιδια ακριβως μοιρα ο Οπορτουνισμος και ο Φασισμος και δεν πρεπει σε καμμια στιγμη να αντιμετωπιζεται ο πρωτος σαν συμμαχος απεναντι στον δευτερο.Γιατι σε αυτην την περιπτωση δεν υπαρχει γραμμη αμυνας δυναμωνουνε οι αυταπατες για συγγενεις ιδεολογικους χωρους και οδηγει τις Επαναστατικες δυναμεις στον συμβιβασμο και την ενσωματωση στο συστημα.Η Αντιμετωπιση του Φασισμου πρεπει να ειναι παντα αγωνας για ενισχυση της Λαικης Συμμαχιας που θα παλευει εναντιον του με ταυτοχρονο στοχο την αποκαλυψη του βρωμικου ρολου του οπορτουνισμου ωστε η εργατικη ταξη μαζι με τους συμμαχους της ανατρεποντας τον καπιταλισμο με τα μεσα παραγωγης στα χερια της να εχει τελειωσει οριστικα και με τα δυο παιδια του Καπιταλισμου Οπορτουνισμο και Φασισμο.Πρεπει παντα να θυμομαστε τα λογια του Λενιν οτι δεν υπαρχει περιπτωση για Προλεταριακη επανασταση αν πρωτα η εργατικη ταξη δεν ξεριζωσει τον Εχθρο μεσα στις γραμμες της που ειναι ο οπορτουνισμος.Με αυτον τον τροπο αντιμετωπισε τον Κορνιλοφ και ταυτοχρονα ανετρεψε τον Κερενσκι. Με διαφορετικο τροπο σαν αυτον που λενε οι οπορτουνιστες πουθενα η εργατικη ταξη δεν πηρε την εξουσια.Ολα πνιγηκανε στο αιμα απο τους Σοσιαλφασιστες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αναυδος είπε...

ο ορος χρησιμοποιηθηκε και στις αρχες του '80 οταν αρχισαν να ξετσουμιζουν τα τσογλανια στυλ γιανοπουλου κουρη κλπ

Ανώνυμος είπε...

Έγραφα προηγουμένως πως είναι ανάγκη να ανατρέχουμε στις εκτιμήσεις των ίδιων των γερμανών κομμουνιστών για το γερμανικό κομμουνιστικό κίνημα, αν θέλουμε να διατυπώσουμε τις δικές μας απόψεις σχετικά. Απ’ αφορμή τα όσα έγραψε ο Internationalist για το δημοψήφισμα για τη διάλυση του πρωσικού τοπικού κοινοβουλίου το 1931 διαπιστώνω την ανάγκη όχι μόνο αναδρομής στις εκτιμήσεις των ίδιων των γερμανών κομμουνιστών, αλλά και ακρίβειας. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί βλέπω μερικές ανακρίβειες. Πρώτα-πρώτα το δημοψήφισμα δεν έγινε την άνοιξη, αλλά το καλοκαίρι του 1931, συγκεκριμένα στις 9 Αυγούστου 1931. Έπειτα η κεντρική κυβέρνηση του Γερμανικού Ράιχ (έτσι ονομαζόταν επίσημα η Δημοκρατία της Βαϊμάρης) είχε επικεφαλής όχι κάποιον "Μπράουνινγκ" (εδώ μάλλον έχουμε μπέρδεμα με τη γνωστή μάρκα όπλων), αλλά τον Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning). Και τέλος το πολιτικό ζήτημα ―πέρα από την λενταση της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η χρεοκοπία σειράς γερμανικών τραπεζών― που στη συγκεκριμένη συγκυρία όξυνε στο έπακρο τις σχέσεις κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών δεν ήταν η νομιμοποίηση της "Κόκκινης Ένωσης των Αγωνιστών του Μετώπου" (RFB), παραστρατιωτικής οργάνωσης του ΚΚ Γερμανίας που είχε τεθεί εκτός νόμου από τις 3 Μαΐου 1929, αλλά η απαγόρευση διεξαγωγής της Σπαρτακιάδας του ΚΚ Γερμανίας στο κρατίδιο της Πρωσίας που επέβαλε το καλοκαίρι του 1931 κατ΄ επιθυμία του Προέδρου του Ράιχ Χίντενμπουργκ ο πρώσος υπουργός Εσωτερικών Ζέβερινγκ. Όμως αυτές οι ανακρίβειες είναι πραγματικά ψιλοπράγματα μπροστά στην ουσία του προβλήματος. Για όσους πάλι θέλουνε να ξεσκονίσουν τα γερμανικά τους κι έχουνε πρόσβαση σε γερμανικά βιβλία παραπέμπω στη νέα βιογραφία του Ερνστ Τέλμαν (Έμπερχαρντ Τσιχόν-Χάιντς Μάρον σε συνεργασία με τον Ραλφ Ντομπράβα, Τέλμαν. Μια Έκθεση, Τόμοι 1 και 2, Βερολίνο 2010, Eberhard Czichon, Heinz Marohn unter Mitarbeit von Ralph Dobrawa: Thälmann. Ein Report, Band 1: 1886-1933, Band 2: 1933-1944, Berlin 2010). Στον πρώτο τόμο της βιογραφίας αυτής (σελίδες 537-561) γίνεται εκτενής σχετική αναφορά που δείχνει ότι τα πράγματα σ’ ό,τι αφορά τις παλινωδίες της πολιτικής στάσης του ΚΚ Γερμανίας απέναντι στο δημοψήφισμα είναι αρκετά πιο πολύπλοκα απ’ όσο τα παρουσιάζει ο Internationalist. Συνοψίζω γιατί δε με παίρνει ο χώρος: Οι παλινωδίες στις οποίες αναφέρθηκα, οφείλονταν και στις διαφωνίες που επικρατούσαν σε επίπεδο ανώτατης καθοδήγησης (ΚΕ και ΠΓ) του ΚΚ Γερμανίας και στις διαφωνίες που επίσης επικρατούσαν σε ανάλογο επίπεδο καθοδήγησης (Εκτελεστική Επιτροπή και Πολιτική Επιτροπή της ΕΕ) της Κομιντέρν. Βέβαια τον τελευταίο λόγο τον είχε η Κομιντέρν που με απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής της ΕΕ στις 18 Ιουλίου 1931 τάχθηκε κατά της απόφασης του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Γερμανίας που δεν υποστήριζε την πρόταση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Αν όμως δεν υπήρχαν οι διαφωνίες μέσα στο ίδιο το ΚΚ Γερμανίας δε θα υφίσταντο και οι διαφωνίες εντός της Πολιτικής Επιτροπής της ΕΕ της Κομιντέρν, η οποία τελικά πήρε το μέρος μιας συγκεκριμένης πλευράς της καθοδήγησης του ΚΚ Γερμανίας. Και σ’ αυτό βρίσκεται κατά τη γνώμη μου η ουσία του προβλήματος.

Παρατηρητικός

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Η αστικη ταξη αναγνωριζει στο ΚΚ Τον ταξικο αντιπαλο ο οποιος μπορει να της αφαιρεσει την εξουσια στα μεσα παραγωγης.Φυσιολογικα λοιπον παλευει με νυχια και δοντια να κρατησει την εξουσια με ολους τους τροπους.Μετα την νικη της Ρωσικης Επαναστασης το 1917 πηρανε τα μετρα τους. ΟΙ Σοσιαλδημοκρατες Εμπετ Σαιντεμαν το 1918 πνιξανε τα παντα στο αιμα.Απο εκει και περα βοηθησανε με ολα τα μεσα την Ανοδο του Χιτλερ στην Εξουσια μαζι με τους Αγγλους και τους Αμερικανους. Στο Μοναχο το 1938 ΑγγλοΑμερικανοι μαζι και Η Γαλλια με κυβερνηση Λαικου Μετωπου Παραδωσανε την Τσεχοσλοβακια στον Χιτλερ ανοιγοντας του δρομο για την ανατολη. Επισης η συνομωσια στον Κοκκινο Στρατο απο τους Ζηνοβιεφ Καμενεφ Τροτσκι που αποδειχθηκανε πρακτορες του Χιτλερ δειχνει την Οργανικη σχεση Καπιταλισμου Φασισμου Οπορτουνισμου.Το ΚΚΓ δεν ειχε παλινωδιες.Ειχε αμειλικτο πολεμο με τον οπορτουνισμο μεσα στις γραμμες του που δεν αποτελει σε καμμια περιπτωση διαφορετικη αποψη.Το ιδιο ακριβως εγινε και στην Κ.Δ.Μετα απο την τεραστια εμπειρια του ΚΚ Την ανατροπη του σοσιαλισμου με οχημα των Οπορτουνι σμο που μετετρεψε τα ΚΚ σε φορεις τις αντεπαναστασης καθε προσπαθεια απο οποιοδηποτε να θεωρηθει διαφορετικη αποψη πρεπει να θεωρειτε απο τις Επαναστατικες δυναμεις εχθρικη.Και η παραμικρη χαλαρωση απεναντι του ειναι το Σαρακι που θα οδηγησει τα παντα στον θανατο και τον καπιταλισμο να ειναι παντα εδω.Πονταρουνε στο μακροχρονιο και στις δυσκολιες του Αγωνα για να χυσουνε το θανατηφορο δηλητηριο τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Παρατηρητικός (8:20μμ)

Αν και δεν είχα σκοπό να παρέμβω ξανά, θέλω να διευκρινίσω τα εξής:

1. Μίλησα για άνοιξη του '31 γιατί τότε ξεκίνησε το θέμα από τους ναζί. Το δημοψήφισμα έγινε τον Αύγουστο, όπως λες.

2. Συγγνώμη για τη λάθος εκφορά του ονόματος του πρωθυπουργού, αλλά τα γερμανικά μου είναι επιεικώς άθλια. Εννοούσα κι εγώ τον Μπρύνινγκ.

3. Για το ζήτημα της νομιμοποίησης της RFB έχεις άδικο. Εγώ αναφέρθηκα στην τελική ανακοίνωση του KPD προς την κυβέρνηση Μπράουν που την καλούσε να νομιμοποιήσει το RFB και να πάρει ορισμένα άλλα μέτρα, αλλιώς θα συμμετείχε στο δημοψήφισμα ψηφίζοντας "ναι" στη διάλυση του κοινοβουλίου. Δεν είπα ότι η θέση του RFB εκτός νόμου έγινε το 1931, αν αυτό κατάλαβες.

4. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, όπως λες και συ είναι εντελώς δευτερεύουσες λεπτομέρειες. Οι παλινωδίες τις οποίες αναφέρεις φυσικά και υπήρξαν, τόσο σε επίπεδο KPD, όσο και σε επίπεδο ΚΔ. Είπα εξαρχής όμως ότι δεν ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες και παρότρυνα τον Σεχτάρ (ή όποιον άλλο συνομιλητή) να τις αναζητήσει μόνος του. Σε προηγούμενο σχόλιο έκανα επίσης αναφορά στο παρελθόν των εσωκομματικών προβλημάτων στο KPD από την περίοδο της Ρόζας. Αργότερα, υπήρξε η διάσπαση με το KAPD (αριστερίστικη φράξια στην οποία αναφέρεται ο Λένιν στον "αριστερισμό"), καθώς και άλλα προβλήματα με στελέχη που στήριζαν τις θέσεις της "ενωμένης αντιπολίτευσης" στην ΕΣΣΔ και την ΚΔ, τα οποία - διόλου περιέργως - καλούσαν σε αλλαγή γραμμής και συμμαχία με το SPD. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μια σειρά στελέχη του KPD που διέφυγαν στην ΕΣΣΔ μετά την άνοδο των χιτλερικών στην εξουσία, τελικά διώχθηκαν την περίοδο των δικών του 1937 (ορισμένοι εκτελέστηκαν άμεσα όπως ο Neumann ή αργότερα, όπως ο Eberlein).

Όλα αυτά, όμως, αν και έχουν αναμφίβολα μεγάλη σημασία στο να μελετηθούν, δεν είναι το κύριο. Εξακολουθώ να θεωρώ ως κύριο το ότι η ΚΔ έδωσε με επιτυχία τη μάχη στην κρίσιμη 20ετία 1919-1939 και η εμπειρία από τη γραμμή και δράση της πρέπει να αξιολογηθεί ως βασικά σωστή σε όλες τις τις πλευρές, παράλληλα με την ανάδειξη της πάλης γραμμών (αναπόφευκτης πιστεύω) στο εσωτερικό της που οδήγησε σε επιμέρους ταλαντεύσεις, παρεκκλίσεις ή και λάθη. Το επιμέρους όμως δε μπορεί να επισκιάσει το όλον.

Internationalist

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Internationalist (15/4, 3:52)
Είχες δίκηο, μ' έβαλες κι έψαξα.
Λοιπόν το παράδειγμα (1.) δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει με τον "Σοσιαλφασισμό". Το 1923 η γραμμή ήταν "Ενιαίο Μέτωπο", η δε ομιλία του Ράντεκ, μνημείο πολιτικαντισμού, δε βλέπω νάχει σχέση με σοσιαλφασισμό (ούτε και με "ενιαίο μέτωπο", βέβαια...). Διαλλακτικότητα με τους φασίστες βλέπω, αλλά άντε να δεχτώ ότι τότε είχαν λίγα, σχετικά, πεπραγμένα....
Το δε παράδειγμα (2.) μάλλον επιβεβαιώνει την γραμμή του "σοσιαλφασισμού" και θα συμφωνήσω ότι φαίνεται νάχει δίκηο το KPD.
Περίμενα κάποιο επιχείρημα κατά του "σοσιαλφασισμού", που επισήμως διατυπωμένος ήταν, "τάξη εναντίον τάξης", η έστω παρεκκλίσεων αυτής της γραμμής.
Με δυσάρεστη έκπληξη διαβάζω τον όρο "διμέτωπος" για τον αγώνα ενάντια στους φασίστες και τους σοσιαλδημοκράτες. Ο όρος προϋποθέτει ουσιώδεις και βαθειές διαφορές ανάμεσα στις δύο πολιτικές ομάδες. Μπορεί να τεκμηριωθεί αυτό; Διαφορές υπάρχουν, αλλά, κατά τη γνώμη μου είναι δευτερεύουσες. Μονομέτωπος είναι ο αγώνας εναντίον τους: "Τάξη εναντίον Τάξης".
Ετσι απαντώ και στο υστερόγραφό σου. Δε θ' ασχοληθώ με τις διαφορές των Βενιζέλων από τους πασοκοσυριζάνους, κι αν είναι η όχι σοσιαλδημοκράτες. Το ότι είναι ήσσονες οι διαφορές τους μας το λένε πρώτοι-πρώτοι οι ίδιοι η ηγέτες αλλά και η πλειοψηφία των οπαδών τους, με την χαρακτηριστική ευχέρεια μεταπήδησης ένθεν κακείθεν, σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Γιατί να ψειρίζουμε διαφορές χωρίς καμιά πρακτική σημασία; Είναι όλοι τους, μαζί κι οι δηλωμένοι φασίστες, αστικά πολιτικά σχήματα, κι αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που δεν πρέπει να θυσιάζεται στον βωμό της διάκρισης των προσωρινών μορφών εμφάνισης. Δε θυσιάζω τις μεγάλες αλήθειες για χάρη των μικρών. Δεν τους χαρίζω τους οπαδούς τους αλλά ο μόνος σίγουρος τρόπος να τους αποσπάσω από την επιρροή τους, είναι να τους μιλήσω με ειλικρίνεια και ανοιχτά για το που βρίσκονται.

---------------
Παρατηρητικέ και Σ., ευχαριστώ για τις χρήσιμες παραπομπές. Τις μελετάω.

---------------
Νίκο Σαραντάκο, (15/4, 10:17)
αν καλά θυμάμαι το "Ιδιώνυμο" είναι διάταγμα του ...Στάλιν, εκεί στη δεκαετία του '20!
Μείνε στην Γραμματική, τα καταφέρνεις καλύτερα (ευχαριστώ και για τις διορθώσεις προ ημερών).

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

@Internationalist

Επανέρχομαι κι εγώ γιατί βλέπω πως η συζήτηση έχει "ψαχνό" και θέλω να ξεκαθαρίσω ορισμένα σημεία.

Θ’ αρχίσω από την ουσία, στην οποία συμφωνούμε: η αποτίμηση της προσφοράς της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) είναι θετική και σαν τέτοια πρέπει να αξιολογηθεί, δηλαδή ορθή παρά επιμέρους ταλαντεύσεις, παρεκκλίσεις, λάθη κλπ., αφού ―μεθοδολογικά― το επιμέρους δεν επιτρέπεται να επισκιάζει το σύνολο. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η αποτίμηση και αξιολόγηση δεν αφορά μόνο την κρίσιμη εικοσαετία 1919-1939, αλλά και τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια ύπαρξής της μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943. Κι αυτό σε πείσμα της ανελέητης και συχνά ιταμής κατασυκοφάντησής της από οπορτουνιστικά ρεύματα κάθε κοπής και κατεύθυνσης (έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολυφασμικό "μέτωπο" από δεξιούς μέχρι "αριστερούς", π.χ. τροτσκιστές, μαοϊκούς κ.ά., οπορτουνιστές). Αυτό το σημείο είναι βασικό και θεμελιακό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εσωκομματική πάλη μέσα στο ΚΚ Γερμανίας από την ίδρυσή του και μετά έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της σε πολλές παλινωδίες που χαρακτήρισαν τη στρατηγική και την τακτική του σε κρίσιμες περιόδους (όχι μόνο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για τη διάλυση του πρωσικού τοπικού κοινοβουλίου το 1931) της ύπαρξής του στη γερμανική πολιτική αρένα. Στη νέα βιογραφία του Ερνστ Τέλμαν, στην οποία παράπεμψα στο προηγούμενο σχόλιό μου, γίνεται επισταμένη παρουσίαση της εσωκομματικής αυτής πάλης με βάση τα αρχεία των συνεδριάσεων και ολομελειών ανώτερων κι ανώτατων σωμάτων και οργάνων του κόμματος (περιφερειακών επιτροπών, ΚΕ και ΠΓ) αλλά και των παρεμβάσεων της γερμανικής αντιπροσωπείας στα ανώτατα σώματα και όργανα της ΚΔ (Εκτελεστική Επιτροπή και Πολιτική Επιτροπή της Εκτελεστικής Επιτροπής) με πλήθος στοιχεία που ανατρέπουν αρκετούς παλιούς μύθους, φωτίζουν καλύτερα συγκεκριμένες περιπτώσεις και δίνουν τη δυνατότητα ακριβέστερων εκτιμήσεων για την πολυπλοκότητα της κατάστασης που επικρατούσε. Παρακολουθώ τις σχετικές δημοσιεύσεις και περιμένω να βγουν κι άλλα στοιχεία από και για την έρευνα. Θα ήθελα να προσθέσω αναφορικά με τον Χάιντς Νόιμαν (Heinz Neumann), ο οποίος ήταν εκείνος που κατά κύριο λόγο συνέβαλε στην ανατροπή της απόφασης του ΠΓ του ΚΚΓ για μη υποστήριξη του δημοψηφίσματος το 1931, ότι ο Ι. Β. Στάλιν εκ των υστέρων (το Μάιο του 1944) σε συζήτηση που είχε με τον Γκεόργκι Ντιμίτροφ τον είχε χαρακτηρίσει "πολιτικά εκφυλισμένο υποκείμενο" (σελ. 543 του πρώτου τόμου της νέας βιογραφίας του Ε. Τέλμαν με παραπομπή στις ημερολογιακές σημειώσεις του Γκ. Ντιμίτροφ).

Αναφορικά με τη νομιμοποίηση της "Κόκκινης Ένωσης των Αγωνιστών του Μετώπου" (RFB) μάλλον για αλληλοπαρανόηση πρόκειται, αφού δεν αμφισβήτησα τα όσα γράφεις αλλά έγραψα ότι η απαγόρευση της Σπαρτακιάδας του ΚΚΓ μαζί με την ένταση (βλέπω τώρα ότι μου ξέφυγε στην πληκτρολόγηση η λέξη κι έγραψα "λενταση"!) της οικονομικής κρίσης που όξυνε στο έπακρο τις ήδη οξυμμένες σχέσεις κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών ήταν το μείζον πολιτικό ζήτημα το καλοκαίρι του 1931. Τελοσπάντων, δεν έχει και τόση σημασία, νομίζω.

Τελειώνοντας συγκρατώ μια μεθοδολογική σου παρατήρηση: "Η σχέση ανάμεσα στο αποτέλεσμα μιας μάχης και στην ορθότητα της τακτικής με την οποία δόθηκε από εκείνος που τη δίνει από χειρότερες θέσεις στο συσχετισμό, είναι σχέση συνεπαγωγής, αλλά όχι ισοδυναμίας. Δηλαδή, ενώ η επιτυχία είναι κριτήριο δικαίωσης της τακτικής του αδύνατου, η αποτυχία δεν είναι αναγκαστικά κριτήριο απόρριψής της." Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι σε πολλές συζητήσεις, σαν καλή ώρα και τούτη, γίνονται φανερές οι αδυναμίες πολλών ― αδυναμίες οι οποίες ουσιαστικά πηγάζουν από έλλειψη γνώσης της λογικής, τόσο της τυπικής (αριστοτελικής) όσο και της διαλεκτικής...

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

@Σεχτάρ ο Τρομερός

Ηλία, σου εύχομαι καλή μελέτη! Αν θέλεις να μελετήσεις τη νέα βιογραφία του Ερνστ Τέλμαν κι έχεις τη δυνατότητα να παραγγέλνεις μέσω ιντερνέτ θα τη βρεις στο Amazon, έχει πολλά κι ενδιαφέροντα στοιχεία για την ηρωική πορεία του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος. Στο Amazon θα βρεις, αν δεν την έχεις, από παλαιοβιβλιοπωλείο όμως και την παλιά βιογραφία του Ε. Τέλμαν πούχε εκδοθεί στη DDR. Επέτρεψέ μου μόνο να διαφωνήσω στην εκτίμησή σου ότι ο Σαραντάκος τα καταφέρνει καλύτερα στη γραμματική. Κι εκεί σκ... με το μπαρδόν τα καταφέρνει, αλλά το αφήνω τώρα γιατί τον έχουνε κάνει σ’ αυτά κι εδώ κι αλλού άλλοι σοφότεροι κι αρμοδιότεροι κυριολεκτικά τελατίνι που λένε: τι να κάνουμε, στο βασίλειο των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει...

Παρατηρητικός

Αναυδος είπε...

να σημειωσω ότι:
οι απώλειες του KPD μέχρι και το 1932 σε οδομαχιες με τους ναζί ήταν περιπου 300 νεκροι και πάνω από 20χιλ τραυματιές και οι αντιστοιχες απωλειες του NSDAP ήταν περίπου 200 νεκροι και πάνω από 10χιλιάδες τραυματιες

Ανώνυμος είπε...

Το συμπερασμα λοιπον ειναι καταπληκτικο που βγαζουνε ορισμενοι Ολοι η πορεια της Κ.Δ και με Σοσιαλφασισμο και με Λαικα μετωπα ητανε λεει σωστη. Φυσιολογικη λεει η παρουσια του Ταξικου εχθρου στις Γραμμες του ΚΚ ητανε ταχα παλη ιδεων.Απολυτα φυσιολογικο οτι η γραμμη της Κ.Δ μετα το 1935 προετοιμασε την διαλυση ΚΚ και νεολαιων.Φυσιολογικο οτι η Κυβερνηση Λ.Μ στην Γαλλια εκλεισε τα συνορα στην Ισπανια βοηθωντας τον Φρανκο.Οτι παρεδωσε την Τσεχοσλοβακια στον Χιτλερ το 1938 για να χτυπησει την ΕΣΣΔ φυσιολογικο οτι βοηθησε την Φιλανδια το 1939 να χτυπησει την ΕΣΣΔ. Και επισης απολυτα φυσιολογικο οτι το 1944 πουθενα στην Δυτικη Ευρωπη δεν μετατραπηκε ο πολεμος σε ταξικο βοηθωντας τον καπιταλισμο να κρατηθει στην Ευρωπη βαζοντας παρακαταθηκες για διεισδυση μεσα στο σοσιαλιστικο στρατοπεδο οπου με την επικρατηση του οπορτουνισμου το 1956 ξεκινησε η διαδικασια ανατροπης. Και ολο αυτο δεν λεγεται Σοσιαλφασισμος για καποιους λεγεται απλα παλη ιδεων και οποιος καταγγελει αυτο το Αισχος ειναι λεει τροτσκιστης. Τη να πει κανεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτη επιτέλους μαζέψου! Αν δεν καταλαβαίνεις οτι δίνεις όπλα στα ρετάλια - δεν αναφέρομαι στους παρόντες συνομιλητές παρ' όλες τις επιφυλάξεις και διαφωνίες μου - πρεπει να το μάθεις με το δύσκολο τρόπο. Ο ταξικός εχθρός μέσα στην Κ.Δ.; Άλλο πράγμα η ιδεολογική διαπάλη και αλλο ο χαφιεδισμός και η προσφιλής σου συνομωσιολογία. Δεν λεει αυτά το Κόμμα ευτυχώς...
Πάντως δεν συμφωνώ οτι η γραμμή της Κ.Δ. ηταν παντα σωστή αλλα δεν μπορω αυτή τη στιγμή να το αναλυσω λόγω χρόνου. Ισως επανέλθω.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Μισο λεπτο ρε Παναγιωτη. Δηλαδη μπορουμε να λεμε με ευκολια σωστη η ΚΔ ή λαθος? Γιατι εχω συμφωνω με την κριτικη εξεταση που κανει το ΚΚΕ σημερα αλλα ο αφορισμος ή οι εξιδανικευσεις που κανεις εσυ δεν εχουν σχεση με την προσεγγιση του ΚΚΕ. Ισα ισα που το ΚΚΕ θεωρει και σωστα, λαθος την αυτοδιαλυση της διεθνους. Το ΚΚΕ θεωρει δεδομενη τη διαπαλη και στο κινημα αλλα συχνα σε δυσκολες καμπες και εντος ΚΚ. Ο οπορτουνισμος εχει αντικειμενικη βαση και παντα θα αναπτυσεται μεχρι να εξαληφθει η βαση αναπτυξης του. Καποιος συνεπης σημερα , αυριο σε νεες συνθηκες πιθανον να μην μπορεσει να ακολουθησει ιδεολογικοπολιτικα και να μην προσαρμοστει δεν σημαινει οτι εγινε πρακτορας ωστοσο η σταση που θα κρατησει θα παιξει ρολο στο αν θα μεινει στο πλευρο της εργατικης ταξης ή αν θα περασει απεναντι. Οπως και καποιος που σημερα εχει μια αποψη σε ενα βαθος χρονου μπορει να την αλλαξει αυτο δεν τον κανει υπουλο που απο την αρχη ειχε σχεδιο. Οι ανθρωποι κσι οι συνηδεισεις αλλαζουν αυτη ειναι βασικη αρχη του μαρξισμου. Αν δεν αλλαζαν δεν θα αλλαζαν και οι κοινωνιες...
Εκτος και αν μιλας για πρακτορες εμισθους εντος ΚΚ που και αυτα υπηρχαν και θα επιδιωκουν οι αστοι να υπαρχουν αλλα με αντιδιαλεκτικους ορους συνωμοδιολογιας και πρακτορολογιας δεν μπορει να γινει επιστημονικη μελετη και αποτιμιση της ιστοριας.
Στο εχω ξαναπει οτι με τον τροπο σου εκχυδαιζεις σωστα συμπερασματα που μπορει να ενστερνιζεσαι. Τα ΛΜ για παραδειγμα πηγαζαν απο λαθεμενη προσεγγιση και δεν αποτελεσαν τακτικη που εξυπηρετησε σε τελικη αναλυση τη στρατηγικη αλλα απο αυτο μεχρι να μη βλεπουμε για ποιο λογο επιλεχθηκε αυτη η τακτικη, ποιες αδυναμιες προηγουμενων τακτικων ηρθε να λυσει σε νεες συνθηκες, να μη βλεπουμε το συνολικο περιβαλλον κατω απο το οποιο υπερισχυσε η μια ή η αλλη αποψη και να μιλαμε για προδοσιες, πρακτορες που απο τη δεκαετια του 30 και του 40 θελαν βαση σχεδιου να διαλυδουν τα ΚΚ και την ΕΣΣΔ απεχει ετη φωτος και δεν εχει καμια σχεση με την προσεγγιση του ΚΚΕ.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ (2:08πμ)

Πιστεύω ότι δε βλέπει μόνο όποιος δε θέλει να δει. Για παράδειγμα, σκέψου αν το 1923 στη θέση του Slagheter ήταν κάποιος δολοφονημένος εργάτης-μέλος του SPD, αν ο Ράντεκ θα έβγαζε τέτοιο λόγο. Κι αυτό ακριβώς επειδή η γραμμή ήταν "ενιαίο μέτωπο" και για να σκεφθούμε το πως η γραμμή εφαρμόζεται στην πράξη κάθε φορά κι όχι στα χαρτιά.

Ας δεχθούμε όμως ότι το 1923 ο κίνδυνος του φασισμού ήταν ακόμα σχετικά μικρός (και όντως ήταν, δεν το λέω ειρωνικά). Το 1931, όμως, κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο, όταν - όπως είπε σωστά ο Άναυδος - οι νεκροί από τις οδομαχίες μετρούνταν σε εκατοντάδες. Κανείς; χμμμ... Δείτε, λοιπόν, τι δήλωνε ο Μανουίλσκι, μέλος της ΕΕ της ΚΔ, στις 15 Δεκέμβρη του 1931:

"The chief enemy is not Hitler, the chief enemy is the system of Severing, Brüning, Hindenburg. With Hitler's help we will first destroy the Social-Democratic Party apparatus as well as the Brüning state apparatus. In the present phase of the development of the German revolution Hitler unmistakenably is our ally".

Και λίγο αργότερα, τον Οκτώβρη-Νοέμβρη του 1932 με αφορμή την προετοιμαζόμενη απεργία των εργατών στα μέσα μεταφοράς (BVG) του Βερολίνου, ο ίδιος ο Τέλμαν έγραφε:

"When strikes are being organized in firms and companies, it is absolutely essential and desirable that Nazis are invited to take part in the Strike Committees".

Είναι φανερό ότι η γραμμή αυτή βασίστηκε σε μια εκτίμηση ότι η εργατική τάξη μπορούσε να επωφεληθεί από την όξυνση της κρίσης και να πάρει την εξουσία. Είπα προηγουμένως ότι θεωρώ σωστή βασικά αυτή την εκτίμηση σα γενική κατεύθυνση. Είναι όμως επίσης φανερό ότι αυτό δε σημαίνει ταυτόχρονα ότι ο ένας από τους δυο πυλώνες της ενδοαστικής σύγκρουσης, είναι σύμμαχός της. Το συμπέρασμα για τον υπήρξε εδώ παρέκκλιση, το αφήνω στον καθένα. Ο παρατηρητικός φώτισε μια ιδιαίτερη πλευρά αυτής της συζήτησης, με τις παλινωδίες και τις συζητήσεις στο KPD, την οποία επίσης κρατώ προς παραπέρα μελέτη.

Τα υπόλοιπα τα έχω ξαναπεί και δε χρειάζεται να τα επαναλάβω και να γίνω κουραστικός.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(1/2)

Υπάρχουν αστειότητες αστείων ανθρώπων, στις οποίες δεν χρειάζεται απάντηση, γιατί τις περισσότερες φορές οι αστείοι άνθρωποι από τους οποίους πηγάζουν έχουν το ακαταλόγιστο: λένε ό,τι θέλουν, καταλαβαίνουν ό,τι θέλουν, βγάζουν ό,τι συμπέρασμα θέλουν και μοιάζουν να βρίσκονται σ’ έναν διαρκή κι ατέρμονα μονόλογο με τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού μη μπορώντας ή μη θέλοντας να καταλάβουν τι λένε οι άλλοι και γιατί το λένε, περιστρέφονται αέναα γύρω από το άτομό τους, χωρίς όμως να τους πιάνει η παραμικρή ζάλη. Αν η αιτία της κατάστασης αυτής δεν είναι ψυχοπαθολογική, τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φαινόμενο σολιψισμού. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για απελπιστική κατάσταση.

Ε, και λοιπόν, θα αντιτάξει κάποιος, σιγά τον πολυέλαιο: ο οτινανισμός του νεοελληνικού τρόπου σκέψης νάναι καλά κι από τέτοια... Ίσως, αλλά επειδή στην μπλογκόσφαιρα μπορεί ο καθένας (σχεδόν) να λέει ό,τι θέλει, να καταλαβαίνει ό,τι θέλει και να βγάζει ό,τι συμπέρασμα θέλει, ακριβώς γι’ αυτό δεν επιτρέπεται να μένουν τέτοιες αστειότητες αναπάντητες, όσο κι αν η απάντηση (σχεδόν) σίγουρα θα έχει ως αποτέλεσμα ακόμα έναν κύκλο ατέρμονου μονολόγου "μεθ’ εαυτόν" κι ακόμα μια περιστροφή χωρίς ζάλη "περί εαυτόν". Δεν επιτρέπεται δηλαδή η ευγένεια και η συγκατάβαση να ενισχύουν μιαν καλώς ή κακώς θεσμοθετημένη εκ των πραγμάτων ασυδοσία. Έτσι αναγκάζομαι να επανέλθω στα της αποτίμησης κι αξιολόγησης της πορείας της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), για τελευταία φορά προς το παρόν τουλάχιστον.

Θετική αποτίμηση και αξιολόγηση ως ορθής της πορείας της ΚΔ σημαίνει ―για όσους βέβαια θέλουν να στέκονται στο έδαφος της διαλεκτικοϋλιστικής και ιστορικοϋλιστικής προσέγγισης κι ερμηνείας― αναγνώριση και των λαθών της πράγμα που επιτάσσει η υλιστική διαλεκτική: εκεί όπου οι ιδεαλιστές βλέπουν ξεχωριστά τη μια ή την άλλη αντίθεση και παραδοξολογούν, οι μαρξιστές-λενινιστές συνδέουν τις αντιθέσεις μέσω της μεταξύ τους πάλης που οδηγεί στην κίνηση, στην εξελιξη, στην πρόοδο, στην επανάσταση και εκλογικεύουν. Το ορθό περικλείει το λανθασμένο, γιατί το ένα δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς το άλλο. Ορθό σημαίνει ξεπέρασμα του λανθασμένου μέσα από την άρνησή του, άρνηση που πραγματοποιείται κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και συνθήκες.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

(2/2)

Διέπραξε λάθη η ΚΔ; Πολλά. Σ’ αυτά σταθήκαμε κι εγώ κι ο Internationalist και μάλιστα αρκετά αναλυτικά. Φτάνουν τα πολλά αυτά λάθη για να χαρακτηριστεί η πορεία της ΚΔ λανθασμένη; Εδώ περιστρέφεται ―και πρέπει να περιστρέφεται η συζήτηση― και η γνώμη η δική μου και του Internationalist είναι ότι παρά τα λάθη αυτά η συνολική πορεία της ΚΔ δεν είναι λανθασμένη, γιατί ―κι εδώ επαναλαμβάνω τα λόγια του Internationalist― ενώ η επιτυχία είναι κριτήριο της τακτικής του αδύνατου, αποτυχία δεν είναι αναγκαστικά κριτήριο απόρριψής της (σχέση συνεπαγωγής κι όχι ισοδυναμίας). Οπωσδήποτε δεν μπορούν να επιρρίπτονται στην ΚΔ ευθύνες για λάθη του κομμουνιστικού κινήματος που διαπράχτηκαν δεκαετίες μετά την αυτοδιάλυσή της και να θεωρείται αυτό "εντελώς φυσιολογικό" (αυτό το "εντελώς φυσιολογικό" είναι ο απόλυτος φαταλισμός). Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα γινόταν αν είχε διατηρηθεί η ΚΔ μετά το 1943, αλλά με το "αν" ―όπως ακριβώς και με την εκ των υστέρων "σοφία"― δεν γίνεται αποτίμηση κι αξιολόγηση. Είναι αναγκαία η μελέτη των πραγματικών δεδομένων με βάση τις τότε συνθήκες και στόχο να βγουν συμπεράσματα για το σήμερα (συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης), κι αυτό αφορά και την τακτική των Λαϊκών Μετώπων και τη θέση για το σοσιαλφασισμό.

Καθήκον κι αποστολή της ΚΔ δεν ήταν να κάνει ως κέντρο "πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν" την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση (αυτοί ήταν και είναι οι στερεότυποι ισχυρισμοί της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της αστικής τάξης) αλλά να βοηθήσει τα νεαρά ΚΚ να ανδρωθούν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να κάνουν αυτήν την επανάσταση στις χώρες τους. Για το σκοπό αυτό έβαζε λόγω των συνθηκών του ιμπεριαλισμού την προστασία της ΕΣΣΔ ως πρώτο καθήκον δίνοντας μια μάχη από χειρότερες θέσεις στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ την πέτυχε, την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση όχι. Ορισμένοι βλέπουν σ’ αυτό τη λανθασμένη πορεία της ΚΔ. Εγώ προσωπικά δεν έχω πειστεί γι’ αυτό.

Πάντως επειδή μετά τις αντεπαναστατικές εξελίξεις της δεκαετίας του 1990 η συζήτηση για την ιστορική πορεία της ΚΔ ουσιαστικά μόλις τώρα αρχίζει, καλό θάτανε να εστιάζεται η συζήτηση σε πραγματικά γεγονότα κι όχι φανταστικά. Γιατί σίγουρα η ΚΔ δεν φταίει και για το προπατορικό αμάρτημα όπως αφήνουν ορισμένοι να εννοηθεί (η γραμμή της ΚΔ είναι η αιτία της νίκης του Φράνκο στην Ισπανία, της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας από τον Χίτλερ κλπ. κλπ.)!

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Η Κ.Δ για το προπατορικο αμαρτημα δεν φταιει σιγουρα. Η υπαρξει ομως του ταξικου εχθρου μεσα στις γραμμες της με την μορφη του οπορτουνισμου ειναι το σοβαροτερο προβλημα. Το 1918 ολες οι επαναστασεις πνιγηκανε στο αιμα απο τον οπορτουνισμο.Η μονη επανασταση που νικησε ητανε στην Ρωσια το 1917 με την Γραμμη του Σοσιαλφασισμου. μεχρι το 1933 ο οπορτουνισμος σε ρολο 5ης Φαλαγγας βοηθησε στην ανοδο του Χιτλερ. Το Παραδειγμα της Γαλλιας ειναι χαραχτηριστικο. Αν η ΕΣΣΔ ειχε στηριχτει στα Λαικα Μετωπα θα ειχε δεχθει την Ενιαια καπιταλιστικη επιθεση σε συνδυασμο με την συνομωσια στον Κοκκινο Στρατο απο τους Ζηνοβιεφ Καμενεφ Τροτσκι. Γλιτωσε χαρη στο Μολοτωφ Ριμπεντροπ. Τα Λαικα Μετωπα βαλανε την βαση για διαλυση ΚΚ π.χ ΚΚΚυπρου 1941 και νεολαιων ΟΚΝΕ 1943 Η Καλυτερη βοηθεια στην ΕΣΣΔ θα ητανε η μετατροπη του πολεμου σε Ταξικο το 1944 δεν το κανανε εχοντας ενσωματωθει στο συστημα σωζοντας καπιταλιστικα στηριγματα στην δυση και αφηνοντας παρακαταθηκη στον Καπιταλισμο ωστε με την επικρατηση του Οπορτουνισμου στην ΕΣΣΔ το 1956 σταδιακα να ανατραπουνε τα καθεστωτα το 1991 εχοντας μετατραπει τα ΚΚ σε οχημα της αντεπαναστασης. Επιπλεον σε καμμια χωρα δεν εγινε Σοσιαλισμος μεσα απο τα Λαικα Μετωπα παντου καταστροφη. Και το ιδιο ακριβως θα ειχε συμβει στην ΑΝ.Ευρωπη αν δεν υπηρχε ο κοκκινος στρατος να δωσει την δυνατοτητα στους λαους να συντριψουνε την Οπορτουνιστικη Αντεπανασταση. Το διδαγμα ειναι οτι Ο ταξικος αντιπαλος εμφανιζεται μεσα στις γραμμες του ΚΚ με την προβια του Οπορτουνισμου. Ας εχουμε παντα στο μυαλο μας τα λογια του Λενιν για τους Σοσιαλφασιστες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ratm.Συντροφε δεν εχουμε διαφωνια ακριβως τα ιδια με το ΚΚΕ πιστευω 100% Ο Οπορτουνισμος ασφαλως και ειναι κοινωνικο φαινομενο που μετα το 1914 εγινε ανοιχτα αντεπαναστατικη δυναμη.Δεν κατηγορω ηγετες Γιγαντες του ΚΚ οπως Σταλιν Δημητρωφ Ρακοσι Γκοτβαλντ Ουλπριχτ Τελμαν που πραγματικα κανανε ελιγμους και την καταληλη στιγμη πηρανε την εξουσια μαζι βεβαια με τον Κοκκινο Στρατο που χωρις αυτον θα τους ειχανε πνιξει στο αιμα οι Οπορτουνιστες. Ολη η προσπαθεια απο τους καλοθελητες ειναι πατωντας στο συναισθημα να μην βγαλουμε πληρη συμπερασματα. Π.Χ. η αγαπη μας για το ΕΑΜ δεν πρεπει να μας κανει να χασουμε απο τα ματια μας οτι ητανε πολιτικο μετωπο που μοιραια ειχε μεσα Σβωλο Κυρκο Πασαλιδη Τσιριμωκο που εκει ειναι η αιτιες της Ηττας γιατι ο λαος ενωθηκε και πολεμησε οχι επειδη υπηρχανε αυτοι αλλα λογο του Σταλιγκραντ και του Κουρσκ αλλα την εξουσια την εχασε χαρη σε αυτους. Δεν μηδενιζω τιποτα συντροφε αλλα χωρις να θελω να σε προσβαλω το συναισθημα δεν το αφηνω να με μπερδεψει. Σορυ Σφυροδρεπανε δεν το ειχα δει απο την αρχη το σχολιο για αυτο απαντησα ξεχωριστα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μια διόρθωση στην τρίτη παράγραφο του πρώτου κομματιού του προηγούμενου σχολίου όπου μου ξέφυγε μια όχι και τόσο ακριβής διατύπωση:

[...] εκεί όπου οι ιδεαλιστές βλέπουν τις αντιθέσεις ως κάποια ξεχωριστά μεταξύ τους, "περίεργα", "παράξενα", αντιφατικά αντίθετα ― και παραδοξολογούν, οι μαρξιστές-λενινιστές διακρίνουν την ενότητα και την πάλη των αντιθέτων, ενότητα και πάλη που συνιστούν την ουσία αυτών των αντιθέσεων οδηγώντας στην κίνηση, στην εξέλιξη, στην επανάσταση, στην πρόοδο ― και εκλογικεύουν. [...]

Διορθώνω για να μη δημιουργηθεί σύγχυση.

Παρατηρητικός

orthodox είπε...

"Η σχέση ανάμεσα στο αποτέλεσμα μιας μάχης και στην ορθότητα της τακτικής με την οποία δόθηκε από εκείνος που τη δίνει από χειρότερες θέσεις στο συσχετισμό, είναι σχέση συνεπαγωγής, αλλά όχι ισοδυναμίας. Δηλαδή, ενώ η επιτυχία είναι κριτήριο δικαίωσης της τακτικής του αδύνατου, η αποτυχία δεν είναι αναγκαστικά κριτήριο απόρριψής της."

Ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες, έγραφα το ίδιο πράγμα και εγώ σε παλιότερες συζητήσεις σχετικά με τη στρατηγική του κόμματος επί κατοχής-αντίστασης:

Το να μην έχεις επαναστατικό πρόγραμμα, συνεπάγεται ότι δεν θα νικήσει η επανάσταση.
Αλλά το ότι δεν νίκησε η επανάσταση, ΔΕΝ συνεπάγεται ότι το πρόγραμμα δεν ήταν επαναστατικό.
Και αντίστοιχα, η νίκη της επανάστασης είναι η καλύτερη απόδειξη για την επαναστατική ουσία ενός πολιτικού προγράμματος, αλλά η ύπαρξη επαναστατικού προγράμματος από μόνη της δεν οδηγεί οπωσδήποτε στη νίκη της επανάστασης.

Για τους φίλους των μαθηματικών, η λογική πράξη λέγεται αντιθετοαντιστροφή, έχει να κάνει με τη διαφορά μεταξύ "ικανής" και "αναγκαίας" συνθήκης.
Το επαναστατικό πρόγραμμα είναι αναγκαία συνθήκη για τη νίκη της επανάστασης, αλλά όχι ικανή: Δεν γίνεται επανάσταση χωρίς αυτό, αλλά ούτε είναι από μόνο του ικανό να την προκαλέσει.

Και αφού απάντησα, χρωστάω μια απάντηση στον ratm, η αναφορά σε σκουπίδια είναι αντιπροσωπευτική του ήθους και του επιπέδου. Κι αν η έλλειψη του πρώτου είναι δευτερεύουσας σημασίας ή καμουφλάρεται εύκολα πίσω από όμορφες λεξούλες τύπου "διαλεκτική", η έλλειψη του δεύτερου είναι η βαριά κατάρα της εποχής μας.

Στο ίδιο πνεύμα του τελευταίου μου σχολίου, άντε, να αποκαθηλώσουμε και την ΚΔ. Να τους τα χαρίσουμε όλα, να μην κρατήσουμε τίποτα.

Τέλος, Σεχταρ,
Γνήσια επανάσταση γίνεται μόνο υπό την στρατιωτική κατοχή των ιμπεριαλιστών και υπό την εξουσία των κεφαλαιοκρατών. Για νάναι εξασφαλισμένοι οι δυσμενείς συσχετισμοί και άρα η ήττα της.
Οι προλετάριοι δεν επιτρέπεται να έχουν στρατιωτική υπεροχή, είναι ...ζαβολιά και φαλκίδευση της ....ισοτιμίας των ....διαγωνιζομένων!

Αν διαβάσεις πιο προσεχτικά το σχόλιό μου θα δεις ότι το παρεξήγησες. Υποστηρίζω το ίδιο με εσένα (στο συγκεκριμένο, αλλού διαφωνούμε). Αυτό ειρωνεύομαι, την εμμονή στην πάσης φύσεως "καθαρότητα" που αγγίζει τα όρια του φετίχ.
Δεν είναι η δικιά μου θέση που απορρίπτει την επανάσταση στις μεταπολεμικές λαϊκές δημοκρατίες.

zoot horn rollo είπε...

Μ'αρέσει όταν ακούω και διαβάζω για "επίπεδο"...

Ανώνυμος είπε...

Εγω δεν εχω δει κανεναν που να ειναι με το ΚΚΕ να γραψει οτι δεν εγινε Επανασταση απο τους λαους της ΑΝ.Ευρωπης το 1944 45. Ασφαλως και γινανε οπως και το 1918 Με την καθοριστικη διαφορα οτι στην δευτερη περιπτωση ολα πνιγηκανε στο αιμα απο τον οπορτουνισμο ενω αντιθετα το 1945 ητανε καθοριστικη η παρουσια του Κοκκινου Στρατου που εδωσε την δυνατοτητα στους λαους να οικοδομησουνε Σοσιαλισμο συντριβοντας την οπορτουνιστικη αντεπανασταση. Ασφαλως και μια ηττα δεν σημαινει παντα οτι οι επαναστατικες δυναμεις ειχανε λαθος οποσδηποτε. Οταν ομως παντου στην Δυτικη Ευρωπη που δεν υπηρχε ο Κοκκινος Στρατος δεν μετατραπηκε ο πολεμος σε ταξικο σημαινει οτι τα Λαικα Μετωπα αποτυχανε απο την φυση τους με χαραχτηριστικο παραδειγμα την ηγεσια του ΕΑΜ που τον οκτωβρη του 1944 δεν μετερεψε τον πολεμο σε Ταξικο ωστε να παρει την εξουσια. Τα ιδια ακριβως και στον 1ο Π.Π που μονο στην Ρωσια πηρανε την εξουσια το 1917 με την γραμμη του Σοσιαλφασισμου. Ας μας πει καποιος μια χωρα για παραδειγμα και θα του βγαλω το καπελο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτης (5:59μμ)

Απλά επειδή έκανες την αναφορά, θυμίζω ότι το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλβανίας πήρε την εξουσία χωρίς καν την συνεισφορά του Κόκκινου Στρατού (άλλο τι έγινε τις επόμενες δεκαετίες). Ομοίως, στη Σερβία το αντίστοιχο Αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας απελευθέρωσε τη χώρα ολόκληρη σχεδόν μόνο του, με μικρή βοήθεια από τον Κόκκινο Στρατό στην περίπτωση του Βελιγραδίου, ο οποίος μετά αποσύρθηκε από τα εδάφη της χώρας. Η κατάκτηση της εξουσίας έγινε αποκλειστικά από τους αντάρτες.

Δε λέω ότι τα παραδείγματα αυτά σημαίνουν κάτι, ούτε και το αντίθετο. Είναι μεγάλη συζήτηση για να την αρχίσει κανείς τώρα. Πάντως, μιας και ρώτησες, υπάρχουν αυτά τα δυο ιστορικά παραδείγματα, όπου το εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο μετέτρεψε τον πόλεμο σε ταξικό και επικράτησε, χωρίς την καθοριστική (στην περίπτωση της Αλβανίας χωρίς καμία) συμβολή του Κόκκινου Στρατού.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

9.12 Στην Αλβανια δεν ητανε Λαικο Μετωπο. Συμμαχια Εργατων Αγροτων ητανε που απελευθερωσε την χωρα απο τους Γερμανους και μετερεψε τον πολεμο σε Ταξικο.Στην Γιουγκοσλαβια ητανε Λαικο Μετωπο και περασε ο Κοκκινος Στρατος.Τη εγινε μετα στην Γιογκοσλαβια το γνωριζουμε το 1948 Αρα δεν υπαρχει κανενα παραδειγμα ισχυει οτι ειπα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Στον σημερινο Ριζοσπαστη υπαρχει η διακηρυξη της Κ.Ε του ΚΚΕ για τα 70 χρονια απο το τελος του 2 Π.Π.Ενα πολυ σημαντικο ντοκουμεντο που πρεπει να μελετηθει απο ολους μας.Φωτιζει ξεκαθαρα το φαινομενο Φασισμος και την απολυτη σχεση του με τον καπιταλισμο.Εμπλουτισμενο με τις συγχρονες επεξεργασιες και τα συμπερασματα του Κομματος.Καλη κυριακη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Στον χτεσινο Ριζοσπαστη εχει ακομα ενα Ιστορικο ντοκουμεντο που νομιζω οτι αξιζει να διαβαστει. 12.4.1967 Απεργια των οικοδομων με καθαρα πολιτικους στοχους Ζητουσαν αντικατασταση της κυβερνησης απλη αναλογικη απελευθερωση των Πολιτικων κρατουμενων Νομιμοποιηση του ΚΚΕ. Η Απεργια αυτη αντιμετωπισε εκτος απο την λυσσασμενη αντιδραση του Αστικου κρατους και την λυσσασμενη αντιδραση των οπορτουνιστικων δυναμεων μεσα στην ΕΔΑ που μετα την διαλυση των Κ.Ο το 1958 ειχε μετατραπει σε ενιαιο κομμα.Νομιζω οτι εχει απολυτα σχεση με την αναρτηση Αξιζει να διαβαστει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ