Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Για τη διάλυση της Κομιντέρν

Η κριτική εξέταση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος μας επιτρέπει να εστιάσουμε σε κάποιες πτυχές και να βγάλουμε συμπεράσματα –όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό το τελευταίο- από ορισμένες λανθασμένες επιλογές. Κριτική εξέταση βέβαια δε σημαίνει λαθολογία και γενικά αξιώματα με καθολική ισχύ, έξω από τον ιστορικό χρόνο, αλλά να σκύψουμε ουσιαστικά πάνω από αυτές τις επιλογές, να καταλάβουμε τις συνθήκες που τις υπαγόρευσαν και τις ερμηνεύουν –χωρίς να τις δικαιολογούν- και τις εναλλακτικές που υπήρχαν.

Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ομόφωνη απόφαση για την αυτοδιάλυση της κομιντέρν κι η προχτεσινή επέτειος, που δίνει την αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση. Η κομιντέρν φυτοζωούσε αρκετά χρόνια πριν ληφθεί η συγκεκριμένη απόφαση, κάτι που καθιστούσε ούτως ή άλλως προβληματική τη λειτουργία της. Είναι ενδεικτικό πως τα τελευταία 15 χρόνια της ύπαρξής της, είχε γίνει μόλις ένα συνέδριο, το 35’ (το έβδομο και τελευταίο, με την επεξεργασία για τα λαϊκά μέτωπα) –χωρίς αυτό να σημαίνει πως η διάλυση ήταν αναπόφευκτη εξέλιξη. Κάθε οργανωτική δυσλειτουργία όμως κρύβει σχεδόν πάντα μια βαθύτερη πολιτική ρίζα.

Αν δούμε το βαθύτερο νόημα αυτής της κίνησης στη δοσμένη ιστορική συγκυρία, μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν μια ένδειξη «καλής θέλησης» των σοβιετικών προς τους συμμάχους τους, για να τους πείσουν να ανοίξουν το πολυπόθητο δεύτερο μέτωπο στη δύση, που θα ανακούφιζε σημαντικά τον κόκκινο στρατό, αλλά τελικά δεν άνοιξε παρά μόλις ένα χρόνο –και κάτι- αργότερα, με την απόβαση στη νορμανδία, το καλοκαίρι του 44’, όταν ήδη είχε γείρει αποφασιστική η πλάστιγγα της μάχης.
Στο βαθμό που ισχύει αυτή η υπόθεση, πρόκειται για ένα σοβαρό λάθος, που υπέταξε και θυσίασε ένα μέσο στρατηγικής σημασίας σε έναν επιμέρους σκοπό. Κι αυτό έχει να κάνει μεταξύ άλλων με την πολιτική ρίζα, που σημειώσαμε παραπάνω και την αδυναμία να αξιοποιηθεί ο κρίκος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κι η επαναστατική κατάσταση σε κάποιες χώρες για να συνδεθεί με το στρατηγικό στόχο της εξουσίας.

Το σκεπτικό της επίσημης απόφασης του 43’ αναφέρει ως παράγοντα την ωρίμανση των εθνικών τμημάτων της διεθνούς, που καθιστούσε περιττή τη συνέχιση της ύπαρξής της και προβληματική τη δράση ενός ενιαίου διεθνούς κέντρου. Η αιτίαση αυτή διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων, πχ στην περίπτωση της ελλάδας και της ελλιπούς στρατηγικής ωριμότητας του κκε, που όσο διορατικά είχε συλλάβει τα καθήκοντα που απέρρεαν από τη συγκυρία της κατοχής, άλλο τόσο απέτυχε να εντοπίσει έγκαιρα την ουσία των εξελίξεων στο μεταπολεμικό τοπίο και να προετοιμαστεί κατάλληλα για να τις αντιμετωπίσει.
Αυτό αποτυπώνει εν μέρει αδυναμίες και προβλήματα στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά κυρίως την αντίληψη και την ικανότητα της τότε ηγετικής ομάδας του κκε –παίρνοντας πάντα υπόψη τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνταν να δράσει και τον απαραίτητο συγκεντρωτισμό, εν μέσω πολέμου, στη λήψη αποφάσεων. Με άλλα λόγια, η ορθή αντίληψη του πραγματικού συσχετισμού δύναμης κι η κατάκτηση της εξουσίας δε συνδέονται άμεσα με τη σωστή ή λανθασμένη εκτίμηση για το χαρακτήρα αυτής της εξουσίας (δικτατορία του προλεταριάτου ή λαϊκή δημοκρατία) και της επικείμενης επανάστασης.

Το κομμουνιστικό κίνημα φυσικά δεν απεμπόλησε το διεθνιστικό του χαρακτήρα και συνέχισε να έχει διάφορες μορφές συνεργασίας κι ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των κκ –όπως τη βραχύβια κομινφορμ και τις διάφορες διεθνείς συναντήσεις. Ενώ η σοβιετική ένωση παρέμεινε πάντα σημείο αναφοράς και άτυπο διεθνές καθοδηγητικό κέντρο για την πλειοψηφία των κκ. Αλλά το κενό της κδ και του ρόλου της, ως ενιαίου πολιτικού φορέα με εθνικά τμήματα, δεν αναπληρώθηκε ποτέ

Η επικράτηση της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και παγκοσμίως, ανέδειξε ακόμα πιο εμφατικά αυτό το κενό και τις συνέπειές του. Η βαθύτερη συνεργασία των κκ κι η ανάδειξη ενός ενιαίου διεθνούς κέντρου, μιας νέας διεθνούς δηλ, φαντάζει ως αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την προώθηση των θέσεών του. Μόνο που το ζητούμενο καταλήγει με έναν αντιφατικό τρόπο να γίνεται προαπαιτούμενο. Η συγκρότηση της κομιντέρν πχ έγινε μόνο μετά την οκτωβριανή επανάσταση και βασίστηκε στη δύναμη του ελκτικού της παραδείγματος, μολονότι το ρεύμα των μπολσεβίκων και των συμμάχων τους ήταν διακριτό ήδη από την προπολεμική περίοδο.

Το κουκουέ φαντάζει (και είναι) πρωτοπόρο συγκριτικά με άλλες χώρες και κόμματα της ευρώπης, αλλά απέχει προφανώς πάρα πολύ από το να καλύψει το κενό του κκσε και να μπει στα παπούτσια των μπολσεβίκων (όπως θα λέγαμε με αθλητικούς όρους). Και το χειρότερο ίσως είναι πως δε διαθέτει καν πια τις οικονομικές δυνατότητες του πρόσφατου παρελθόντος, για να φιλοξενεί πχ διεθνείς συναντήσεις-συνέδρια και πολυάριθμες-πολυμελείς αποστολές από το εξωτερικό.
Παρόλα αυτά όμως, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια, από την ίδρυση του tkp στην τουρκία, ως τις κοινές πρωτοβουλίες εργατικών-κομμουνιστικών κομμάτων, τις κοινές ανακοινώσεις-επεξεργασίες, την έκδοση της διεθνούς κομεπ, κτλ.

Υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά το βασικό είναι πως τα πρώτα δειλά βήματα είναι απαλλαγμένα από παθογένειες του παρελθόντος, πχ την υποτίμηση της ανοιχτής, συντροφικής σε άλλα κόμματα (βλέπε σχετική αρθρογραφία στο ρίζο για τα κόμματα σε ηπα και ισπανία). Κι αυτός ο κανόνας δεν πρέπει να διέπει μόνο τις σχέσεις μεταξύ κομμάτων, στα πλαίσια της ανταλλαγής απόψεων ή και της διαπάλης στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των σφων και τη στάση του καθενός σε ατομικό επίπεδο (αποφεύγοντας έναν κακώς εννοούμενο πατριωτισμό –ή διεθνισμό- που συμφωνεί άκριτα με όλα και σκεπάζει τις διαφωνίες κάτω από το χαλί).


Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν διατηρεί την ισχύ της η εκτίμηση πως η καλύτερη διεθνιστική προσφορά ενός κόμματος είναι η προώθηση της επαναστατικής υπόθεσης στη δική του χώρα, άλλο τόσο αναγκαία είναι η συγκρότηση ενός ισχυρού, διεθνούς κομμουνιστικού πόλου και πρέπει να ανέβουν και οι απαιτήσεις από τη δουλειά μας σε αυτό το κομμάτι.

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πριν απο μερικά χρόνια, το ΚΚΕ είχε στείλει μια επιστολή προς το... "Κ"ΚΗΠΑ(εδώ πραγματικά μπαίνει το "Κ"), που είχε συζητηθεί με πολύ θετικά σχόλια απο διάφορο κόσμο ανα τον κόσμο.

http://interold.kke.gr/News/news2011/2011-04-13-kke-to-cpusa.html

Ανώνυμος είπε...

Η αιτίαση αυτή διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων, πχ στην περίπτωση της ελλάδας και της ελλιπούς στρατηγικής ωριμότητας του κκε, που όσο διορατικά είχε συλλάβει τα καθήκοντα που απέρρεαν από τη συγκυρία της κατοχής, άλλο τόσο απέτυχε να εντοπίσει έγκαιρα την ουσία των εξελίξεων στο μεταπολεμικό τοπίο και να προετοιμαστεί κατάλληλα για να τις αντιμετωπίσει.

Η προδοσία, ο πρόστυχος υπονομευτικός φραξιονισμός και η οπορτουνιστική κατρακύλα των Σιάντου, Παρτσαλίδη, Βαφειάδη, Ζωγράφου και σια, για την οποία το Κόμμα μίλησε ξεκάθαρα ήδη από το 1950, γίνεται τώρα "αποτυχία να εντοπιστεί έγκαιρα η ουσία των εξελίξεων στο μεταπολεμικό τοπίο".

Το ίδιο και στο διεθνές πεδίο. Δε φταίνε οι ρεφορμιστές στα ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας κλπ., φταίει γενικά κι αόριστα η δήθεν "στρατηγική ανεπάρκεια του κομμουνιστικού κινήματος". Ακόμα κι εκεί που νικήσαμε, "από σπόντα" νικήσαμε, μιας και "με τέτοια στρατηγική σίγουρα θα χάναμε", αν δεν ήταν η "απ'έξω βοήθεια" του Κόκκινου Στρατού.

Αυτή είναι η θλιβερή κατάντια της δήθεν ψύχραιμης, ιστορικής αποτίμησης της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος. Μηδενισμός, ισοπέδωση και - κυρίως - ουσιαστική αθώωση των οπορτουνιστών προδοτών της επανάστασης, με μπόλικη "αριστερή" φρασεολογία...

Σταλινικός

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν,
Προκαταβολικά να διευκρινίσω, πως δεν διεκδικώ εύσημα αρμοδιότητας εμβριθούς μελετητή αυτού του τόσο συνταρακτικού θέματος. Αρα είμαι ανοιχτός σε όποιον έχει ιστορικά εμβαθύνει εδώ.
Να καταθέσω μόνο την προσωπική μου αντίληψη για ένα θέμα, που με απασχολεί σχεδόν από ...παιδί!
Λοιπόν,
1. Διαφωνώ πως "ήταν μια ένδειξη «καλής θέλησης» των σοβιετικών προς τους συμμάχους τους...".
Χωρίς να αμφισβητώ τον βαρύνοντα λόγο των μπολσεβίκων (και όχι "σοβιετικών", η Διεθνής ήταν μια ένωση κομμάτων και όχι κρατών) στην απόφαση αυτή, νομίζω πως μια τέτοια εκτίμηση απαλλάσσει από τις ευθύνες τους τα μη μπολσεβίκικα μέλη της Διεθνούς.
2. Δεν συμφωνώ ότι "είχε γείρει αποφασιστική η πλάστιγγα της μάχης".
Εξαρτάται ποια μάχη βλέπεις. Αν την βλέπεις σαν "αντιφασιστική", πράγματι είχε γείρει.
Αν την βλέπεις σαν ταξική (που, για μένα, αυτή ακριβώς ήταν η ουσία και ο αληθινός χαρακτήρας της) τότε καθόλου δεν είχε γείρει.
Οι Εγγλέζοι, κυρίως, ήταν έτοιμοι ανα πάσα στιγμή να κάνουν εκεχειρία με τους Ναζί, για να στραφούν εναντίον των Σοβιετικών, αλλά και για να προλάβουν την λαϊκή εξέγερση των ευρωπαϊκών λαών, την οποίαν φοβούνταν πιο πολύ απο τον ναζισμό, όπως ξεκάθαρα φάνηκε στην ελληνική περίπτωση. Και βέβαια προσπαθούσαν να αντιδράσουν στη ροή των γεγονότων, που έφερναν τις ΗΠΑ μοναδικό κερδισμένο της υπόθεσης "Β' ΠΠ", όπως και πράγματι έγινε. Κάθε λύκος κοίταγε τη δική του φωληά.
Οι Αμερικάνοι, από την δική τους πλευρά, ήταν λιγότερο επιρρεπείς σε μια ΑΝΟΙΧΤΗ ανακωχή με τους Ναζί, κυρίως γιατί τους συνέφερε, εκτός από τους Σοβιετικούς και Ναζί, να εξουθενωθούν και οι αγγλογάλλοι. Κάθε λύκος τη φωληά του....
Ομως και οι δύο, θεωρούσαν αναγκαίο όρο της συνέχισης του πολέμου την παραίτηση του προλεταριάτου από την Επανάσταση, και ο μόνος πρακτικός τρόπος εξασφάλισης αυτού (γι αυτούς) δεν μπορούσε να είναι άλλος από την αυτοδιάλυση της Διεθνούς. Κάπου εκεί συναντιόταν ο αγγλικός με τον αμερικάνικο αντικομμουνισμό, πάντα σε συνάρτηση με τις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφοροποιήσεις τους. Και δεν πρέπει να υποτιμάμε και τις αναγκαιότητες του εσωτερικού μετώπου αυτών των ιμπεριαλιστών, απέναντι στους λαούς στο εσωτερικό τους. Επρεπε να το παίζουν και "αντιφασίστες".
Με αυτό το σκεπτικό, νομίζω πως η αναστολή της δράσης (και όχι αυτοδιάλυση) της Διεθνούς ήταν ένας επώδυνος μεν, αναγκαίος δε, συνειδητός συμβιβασμός, και άρα όχι "σοβαρό λάθος". Δεν είμαι απόλυτος, αλλά με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, δεν είμαι σίγουρος, πως η άρνηση της διάλυσης της Διεθνούς θα είχε αφήσει ανεπηρέαστη την εξέλιξη του Β' ΠΠ. Οπως φαίνεται και από τις τοποθετήσεις κορυφαίων ηγετών της εποχής (Ι. Β. Τ. Στάλιν) αυτή η προσωρινή διάλυση εκτιμήθηκε και σαν ένα προπαγανδιστικό μέτρο για την συντήρηση του αντιφασιστικού μετώπου, που την δεδομένη ιστορική στιγμή συνέφερε το παγκόσμιο προλεταριάτο, καθώς έβαζε τους ιμπεριαλιστές να πολεμούν μεταξύ τους. Tότε παίζονταν όλα για όλα, και χρειαζόταν τακτική ευελιξία και ικανότητα για μεγάλες αβαρίες.
Για τις επιμέρους διατυπώσεις ("ωρίμανση των εθνικών τμημάτων....κλπ.") θα είχα κι εγώ ενστάσεις, αλλά ένα ιστορικό γεγονός κρίνεται κυρίως σαν τέτοιο και στην ουσία του και όχι από τις διατυπώσεις αναγγελίας η αιτιολόγησής του από τους πρωτεργάτες του.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αλλωστε, όταν η ΕΣΣΔ απόκτησε το πυρηνικό όπλο και αργότερα, με τους βαλλιστικούς πυραύλους, εξουδετέρωσε την στρατιωτική υπεροχή των κεφαλαιοκρατών, μια χαρά μπορούσαμε να επανασυστήσουμε και την Διεθνή, και εξαγωγή επανάστασης να κάνουμε, κόντρα στην εξαγωγή αντεπανάστασης των αστών.
Αρα, η διάλυση της Διεθνούς, χωρίς να είναι λάθος, μάλλον διευκολύνθηκε από κάποιον ενδοτισμό, που φαίνεται να υπέβοσκε στις τάξεις του εργατικού κινήματος.

Ανώνυμος είπε...

Ειδες τετοια ψυχραιμια να βγαλουμε προδοτες,φραξιονιστες και συνηδειτους ρεφορμιστες τα μισα στελεχη και ΚΚ της εποχης δεν διαθετουμε....
Σοβατευτειτε μερικοι...ξερετε εσεις...

ratm

Ανώνυμος είπε...

"Δεν φταίνε οι ρεφορμιστές.......φταίει γενικά κι αόριστα η δήθεν "στρατηγική ανεπάρκεια του κομμουνιστικού κινήματος"."
"Ακόμα κι εκεί που νικήσαμε, "από σπόντα" νικήσαμε,......."

Αν μετά από τόση ανάλυση που έχει κάνει το Κόμμα και τόση βιβλιογραφία που έχει κυκλοφορήσει, αυτά είναι που κατάλαβες.......!!

λαθραναγνώστης

zoot horn rollo είπε...

Δε βαριέστε να γράφετε συνεχώς τις ίδιες trueίλες μερικοί πολυψευδώνυμοι;

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο του Σεχτάρ με βρίσκει σύμφωνο.

Προσωπικά εκτιμώ ότι η μεγαλύτερη αξία/χρησιμότητα των ελιγμών με τα "λαϊκά μέτωπα" ή το ζήτημα της Κομιντέρν ήταν στο σύντομο αλλά πολύ κρίσιμο διάστημα από το τέλος του Β ΠΠ ως την απόκτηση της ατομικής βόμβας από την ΕΣΣΔ.

Δεν ξέρω αν συνδέεται άμεσα με τη συζήτηση γύρω από τα λαϊκά μέτωπα ή τη Κομιντέρ (νομίζω πάντως ότι συνδέεται) αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή η ΚΕ του μπλογκ ή όποιος άλλος μπορεί και έχει τη δυνατότητα (πχ ο Άναυδος) να ασχοληθεί λίγο με το ζήτημα της Κομεκόν ως οργανισμού. Νιώθω ότι εκεί υπάρχει σημαντική ουσία και λίγη γνώση (για μένα τουλάχιστον). Είναι για παράδειγμα λάθος η αίσθηση μου ότι ο κεντρικός σχεδιασμός εντός της Κομεκόν υπολείπονταν αυτού της σημερινής ΕΕ ή αυτού της τότε Μπενελούξ ή της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα (πρόδρομης της ΕΟΚ) ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο; Ή ακόμα ακόμα και στο γιατί η ΕΣΣΔ δεν περιέλαβε και κάποιο ή κάποια από τα κράτη της Αν. Ευρώπης ως ισότιμη σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία.

ρα

Αναυδος είπε...

Η προσωπική μου γνώμη:
Το 1943 ουτε η πορεία του πολέμου είχε κριθεί τελεσίδικα ούτε είχε εξαληφθεί η πιθανότητα χωριστής ειρήνης μεταξύ ναζι και αγγλοαμερικάνων. Αν και η πλάστιγγα τη νίκης έγερνε προς το μέρος της ΕΣΣΔ αυτό έγινε κατορθωτό με τεράστειες θυσίες έμψυχου καταρχήν υλικού.

Η σοβιετική ηγεσία υποχρεώθηκε σε μια σειρά από ενέργειες για να ενισχύσει τη θέση της και τις συμμαχείες της όπως η εκλογή νέου πατριαρχη το Σεπτέμβριο του 1943 που συνοδεύτηκε από παραχωρήσεις αναφορικά με την εκκλησιαστική εκπαίδευση και τον κτιριακό εξοπλισμό. Το Μάρτιο του 1944 η Διεθνής παύει να είναι ο εθνικός ύμνος της ΕΣΣΔ ενώ από το 1942 επιστρέφουν στον Κόκκινο στρατό οι επωμίδες και οι βαθμοί του τσαρικού στρατού.

Η αυτοδιάλυση της Διεθνους ήταν το αποτέλεσμα δυο παραγόντων.
- Μια χειρονομια προς τους καπιταλιστες ότι τώρα που οι τυχες του πολέμου γυρίζουν μη μας φοβάστε δε σκοπευουμε να κάνουμε τον κόσμο κόκκινο, συνεχιστε να πολεμάτε μαζι μας ανοιξτε επιτελους το δευτερο μετωπο
- Μια αδυναμια εκπονησης μιας ενιαιας τακτικής και στρατηγικης των ΚΚ τόσο στη διάρκεια του πολέμου όσο και μετα το τελος του.

Ανώνυμος είπε...

ρα,
Τα "Λαϊκά Μέτωπα" ήταν μια κίνηση ταχτικής, που προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην ΕΣΣΔ και κατ επέκταση σε ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα, κιόλας από την περίοδο πριν από την έναρξη του ΒΠΠ. Τότε, όταν ακόμα σχηματίζονταν οι διάφορες συμμαχίες και γίνονταν οι διάφοροι ελλιγμοι στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και υπήρχε κίνδυνος οι δυτικές κυβερνήσεις να δρομολογήσουν τον πόλεμο πρώτα εναντίον της ΕΣΣΔ, μέχρι και την εποχή της απόχτησης της "Α" βόμβας από την ΕΣΣΔ.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι από τότε, δεν έγινε αντιληπτό ή παραγνωρίστηκε το ότι η συγκεκριμένη ταχτική κίνηση, είχε εφαρμογή ΜΟΝΟ στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και δεν αποτελεί μια διαχρονική ταχτική των κομμουνιστικών κομμάτων.
Λόγω απειρίας πιθανώς, δεν λήφθηκε καμία πρόνοια ώστε από την αρχή, στα πλαίσια των μετώπων, τα κομουνιστικά κόμματα να διατηρούν την οργανωτική και ιδεολογική αυτοτέλεια τους και τους αρχικούς τους στόχους και να έχουν συγκροτημένο σχέδιο, την κατάλληλη στιγμή, πιθανότατα εν αγνοία των υπολοίπων συντελεστών του μετώπου (διότι αυτοί θα αντιδρούσαν με κάθε τρόπο), για την μεταλλαγή του αγώνα από πατριωτικό/απελευθερωτικό σε ταξικό/επαναστατικό, ενδεχομένως και με την εξουδετέρωση των αντιδρώντων.
θεωρήθηκε ότι η ταχτική των μετώπων μπορεί να έχει εφαρμογή παντού και πάντα! Θεωρώ ότι και η αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης που υιοθετήθηκε μεταπολεμικά από την ΕΣΣΔ, συνέβαλε στη επιβίωση των λαϊκών μετώπων.
Τα μέτωπα, λόγω του έτσι κι αλλιώς ρεφορμιστικού χαρακτήρα τους, ενίσχυσαν τις αντίστοιχες καθεαυτές ρεφορμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό τους με αποτέλεσμα να επηρεαστεί προς το συντηρητικότερο και η επαναστατική ταυτότητα των κομμουνιστικών κομμάτων που συμμετείχαν.


λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

"Τα "Λαϊκά Μέτωπα" ήταν μια κίνηση ταχτικής, που προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην ΕΣΣΔ και κατ επέκταση σε ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα, κιόλας από την περίοδο πριν από την έναρξη του ΒΠΠ."

Όταν λέμε μεγάλες υπηρεσίες εννοούμε ότι μπήκαν στον πόλεμο οι δυτικοί το 44 για να φτάσουν πρώτοι στο Βερολίνο; Ή μήπως η ουδετερότητα της Γαλλίας στον ισπανικό εμφύλιο κι άλλα τέτοια;

Στην ουσία βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Αν είχε γίνει ένα ευρύτερο "λαϊκό μέτωπο" που να περιλαμβάνει και αστούς και ναζί και πάντες τότε θα είχε αποφευχθεί κι εντελώς ο πόλεμος. Ζήτω.

Οι υποχωρήσεις γίνονται ως τέτοιες, όχι ως επιλογές.
Τα λαϊκά μέτωπα δεν είναι παρά μια άλλη μορφή του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Όπως δεν θεωρητικοποιήθηκε αυτό, δεν έπρεπε να θεωρητικοποιηθούν κι εκείνα.

Από τη στιγμή που έγινε αυτό, χίλιες φορές να έμενε εντελώς μόνη η ΕΣΣΔ στον πόλεμο. Είτε ζούσε, είτε πέθαινε (όπως πέθαναν 20 εκατομμύρια σοβιετικοί ακόμα και με τη "συμμαχία" με Αγγλία, ΗΠΑ)σήμερα θα ζούσαμε σε άλλο κόσμο.


ΓΜ

Ίλιτς είπε...

ΓΜ , Αν μπορείς διευκρινίζεις περισσότερο τη τελευταία παράγράφο σου ;Σε ποιο κόσμο πιστεύεις θα ζούσαμε αν έμενε εντελώς μόνη η ΕΣΣΔ ;

Προς το σφυροδρέπανο μια παράκληση να μας γράψει για το βρώμικο ρόλο του Nikita Khrushchev και ποιοι συντάχθηκαν μαζί του. Προσωπικά τον θεωρώ χειρότερο προδότη και από τον Mikhail Sergeyevich Gorbachev που ηγήθηκε του πιο διεφθαρμένου και φθαρμένου από το χρόνο ΚΚΣΕ στην ιστορία της CCCP

Ανώνυμος είπε...

Όντως τα μέτωπα και το σύμφωνο Ρ/Μ, είναι ενταγμένα μέσα σε μια ενιαία στρατηγική ταχτικών (αν μπορούμε να το πούμε έτσι)της Σ.Ε. που μαζί με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, είχαν σαν αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή των μέχρι τότε δεδομένων του ΒΠΠ.
Το επίσης δεδομένο, είναι ότι πρακτικά, το κύριο βάρος του πολέμου, τον πραγματικό πόλεμο, τον σήκωσε η Σ.Ε και γι αυτό υπήρξαν και τα τόσα θύματα.
Αν η Σ.Ε "πέθαινε", όπως προφανώς θα επιθυμούσες, τότε τα θύματα από την γενοκτονία που της επιφύλασαν οι ναζί, θα ήταν απείρως περισσότερα.
Έτσι, οι σοβιετικοί αποφάσισαν να πολεμήσουν και με το μυαλό και με τα χέρια.
Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα οι θεοί κελεύουσι!

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

"Αν η Σ.Ε "πέθαινε", όπως προφανώς θα επιθυμούσες"

Συγγνώμη, τι;


"Όντως τα μέτωπα και το σύμφωνο Ρ/Μ, είναι ενταγμένα μέσα σε μια ενιαία στρατηγική ταχτικών (αν μπορούμε να το πούμε έτσι)της Σ.Ε"

Δεν μπορούμε να μπερδεύουμε τη θεμιτή διπλωματία ενός κράτους με την τακτική του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό λέω. Κανείς δεν θεωρεί τακτική το σύμφωνο ρίμπεντροπ-μολότοφ, κανείς δεν θα έπρεπε να θεωρεί τακτική τα λαϊκά μέτωπα, ούτε καν το 35.
Το ότι έφτασαν να θεωρούνται τέτοια ήταν ένδειξη συνολικής αδυναμίας (όχι του Στάλιν ή του ΚΚΣΕ γιατί δεν αποφάσιζαν μόνοι τους) και αυτή η συνολική αδυναμία οδήγησε και στα περαιτέρω.


"ΓΜ , Αν μπορείς διευκρινίζεις περισσότερο τη τελευταία παράγράφο σου ;Σε ποιο κόσμο πιστεύεις θα ζούσαμε αν έμενε εντελώς μόνη η ΕΣΣΔ ;"

Σε σοσιαλιστικό γιατί η σπορά δε ξεριζώνεται από κατακτητές κι εκτελέσεις.

ΓΜ




Ίλιτς είπε...

ΓΜ ευχαριστώ για την απάντηση.

Πιστεύω πως η CCCP μπόρεσε και κέρδισε τον πόλεμο στο ανατολικό μέτωπο χάρη ΚΑΙ στην κατασκοπευτική βοήθεια που της έδωσε η Μεγάλη Βρετανία και η MI6 , εν αγνοία Τσώρτσιλ. Η αποκωδικοποίηση του Enigmna και η συνεργασία των Σοβιετικών και Βρετανών κατασκόπων ήταν καθοριστική.

Σε περίπτωση νίκης του Άξονα, θεωρώ πως οι ΗΠΑ θα έβγαιναν από το πόλεμο και θα συνεργαζόντουσαν με τους νικητές Ναζί. Θα ήταν ουσιαστικά νικητές αφού οι Ιάπωνες θα είχαν στραφεί στην κατάκτηση της Ασίας.

Γάλλοι και Βρετανοί θα ήταν υπάκουοι στο νέο καθεστώς. Οι Σοβιετικοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν την οργή των ναζί καθώς θα ήταν η μόνη εν δυνάμει απειλή στο μέλλον για τη Γερμανική Αυτοκρατορία.

Τελικά οι σπόροι του Σοσιαλισμού ίσως να μην είχαν ξεριζωθεί από τους Γερμανούς δυνάστες αλλά το εναλλακτικό 2015 θα ήταν ακόμα χειρότερο από το άσχημο 2015 που ζούμε.Τόσο για την Ελλάδα όσο και για την CCCP.

Ανώνυμος είπε...

ΓΜ
Εάν σε παρεξήγησα, ζητώ συγνώμη, αλλά αυτό που λες "χίλιες φορές να έμενε εντελώς μόνη η ΕΣΣΔ στον πόλεμο.", ήταν και η βασική επιδίωξη του ιμπεριαλισμού και του τροτσκισμού.
Η ΕΣΣΔ, δεν ήταν απλά "ένα κράτος" αλλά το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, στήριγμα ολόκληρου του κο9μμουνιστικού κινήματος, και σίγουρα, η ταχτική επιβ΄ιωσης αυτού του κράτους, ήταν οργανικά ενταγμένη μέσα στην ταχτική του κομμουνιστικού κινήματος και η προστασία της ήταν κύριο μέλημά του.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

"ΓΜ
Εάν σε παρεξήγησα, ζητώ συγνώμη, αλλά αυτό που λες "χίλιες φορές να έμενε εντελώς μόνη η ΕΣΣΔ στον πόλεμο.", ήταν και η βασική επιδίωξη του ιμπεριαλισμού και του τροτσκισμού.
Η ΕΣΣΔ, δεν ήταν απλά "ένα κράτος" αλλά το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, στήριγμα ολόκληρου του κο9μμουνιστικού κινήματος, και σίγουρα, η ταχτική επιβ΄ιωσης αυτού του κράτους, ήταν οργανικά ενταγμένη μέσα στην ταχτική του κομμουνιστικού κινήματος και η προστασία της ήταν κύριο μέλημά του."


Η κομμούνα του Παρισιού ήταν το πρώτο εργατικό κράτος και όσοι τη στήριξαν τελικά εκτελέστηκαν. Δε σταμάτησε αυτό όμως το κίνημα.
Το κίνημα τελικά το σταμάτησαν κάτι μισοσοσιαλισμοί τύπου Πολωνίας και κάτι ευρωκομμουνισμοί. Από τα λάθη και αργότερα τις αποστασίες των μέσα διαλύεται το κίνημα, από τις διώξεις των έξω μόνο προσωρινά προβλήματα υπάρχουν.

Σαν να λέμε ότι κόμμα της εργατικής τάξης είναι το ΚΚΕ οπότε αν τεθεί ζήτημα νομιμότητας, θα πρέπει να αποκηρύξει την ταξική πάλη για να "σωθεί". Μα αυτό που θα σωθεί δεν θα είναι πλέον ΚΚΕ. Τα ίδια και σε διεθνές επίπεδο.

ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Συγκρίνεις αχλάδια με μήλα.
Η αποκήρυξη της ταξικής πάλης, πραγματικά ως τέτοια, είναι παράδοση.
Το σύμφωνο Ρ/Μ και τα υπόλοιπα ήταν ελιγμός για να μπορέσει η Σ.Ε να δώσει τη μάχη από καλύτερες θέσεις όπερ και έγινε. Τυπική περίπτωση του παραδείγματος του Λένιν με τους ληστές, το αυτοκίνητο, το όπλο κλπ κλπ....
Άλλωστε και το σύμφωνο του Μπρεστ Λιτοφσκ κατα πολλούς ήταν επαίσχυντο.
Σε τελική ανάλυση, το κίνημα, δεν διαλύεται ούτε από τις αποστασίες, ούτε από τα λάθη. Διαλύεται όταν πάψει να υπάρχει η αντικειμενική ανάγκη, δηλ η ανάγκη εναρμόνισης των κοινωνικών σχέσεων με τις σχέσεις παραγωγής, δηλ η απελευθέρωση και η εξουσία της εργατικής τάξης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τα βήματα που κάνουμε κάθε φορά δεν πρέπει να τα διασφαλίζουμε και να τα προστατεύουμε.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

"Συγκρίνεις αχλάδια με μήλα.
Η αποκήρυξη της ταξικής πάλης, πραγματικά ως τέτοια, είναι παράδοση."

Και το να λες ότι υπάρχουν οι "πιο επιθετικές" μερίδες του κεφάλαιου και οι άλλες που είναι καλούτσικες, σε παράδοση οδηγεί ή έστω αφήνει ανοιχτή την πόρτα για την παράδοση.


"Άλλωστε και το σύμφωνο του Μπρεστ Λιτοφσκ κατα πολλούς ήταν επαίσχυντο."

Δεν ήταν γιατί δεν έγινε η υποχώρηση γραμμή.
Ήταν το σύμφωνο ρ/μ γραμμή της διεθνούς; Έκαναν συμμαχίες με βάση αυτό τα άλλα ΚΚ;
Όχι. Οπότε τότε συγκρίνουμε μήλα μ' αχλάδια, όταν λέμε τα λαϊκά μέτωπα "ελιγμό τύπου ρ/μ".
Μακάρι να ήταν. Έπρεπε να ήταν.


ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Απίθανη λογική:

Ήταν το σύμφωνο ρ/μ γραμμή της διεθνούς; Έκαναν συμμαχίες με βάση αυτό τα άλλα ΚΚ; Όχι.

Σοβαρά τώρα; Αυτό είναι κριτήριο κατά την άποψή σου; Υπήρχε κάποια "γραμμή ρίμπεντροπ-μολότοφ" για την οποία γίνεται συζήτηση; Απεναντίας, ο λαθραναγνώστης σωστά σου είπε ότι η γραμμή της ΚΔ συνίστατο, μετά την αποτυχία της γραμμής "τάξη ενάντια σε τάξη" και την ανάγκη αναδίπλωσης ενόψει του επερχόμενου πολέμου, στην παρεμπόδιση της απομόνωσης της ΕΣΣΔ, στην περιφρούρησή της με κάθε μέσο. Σε αυτή τη γραμμή, άλλα καθήκοντα είχε η ίδια η ΕΣΣΔ ("διπλωματική πολιτική" το λένε αυτό), άλλα καθήκοντα ένα κόμμα σε μια καπιταλιστική χώρα (και μάλιστα, εν πολλοίς, καθήκοντα που δεν μπαίνουν πάντα σε τόσο "ενιαίο" καλούπι). Τα ΛΜ και η διπλωματική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν είναι "δυο διαφορετικές γραμμές", αλλά οι δυο όψεις της ίδιας και της αυτής γραμμής. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό είναι άσχετος με τον μαρξισμό-λενινισμό.

Ένα ερώτημα, τέλος, για σκέψη και προβληματισμό, αναφορικά με το τι είναι "σωστή γραμμή" και πως την κρίνουμε:

Αν, ας πούμε, στην εσωκομματική πάλη των μπολσεβίκων είχε επικρατήσει ο Μπουχάριν - που θεωρούσε ότι η ΝΕΠ δεν ήταν ελιγμός, αλλά "γραμμή" (αναρωτιέμαι αλήθεια: αν ο τακτικός ελιγμός δεν είναι "η γραμμή για τη δεδομένη στιγμή", τότε τι διάβολο είναι;) και μάλιστα έπειθε και άλλα κόμματα της τότε ΚΔ ότι έτσι είναι, πρέπει από αυτό να συμπεράνουμε ότι ήταν λάθος η ΝΕΠ;

Πόσες ανοησίες θα ακούσουμε ακόμα από τη σύγχρονη γενιά των "αριστερών φαφλατάδων" που πάσχουν από την "ψώρα" της επαναστατικής λογοκοπίας;

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

"...άλλα καθήκοντα ένα κόμμα σε μια καπιταλιστική χώρα (και μάλιστα, εν πολλοίς, καθήκοντα που δεν μπαίνουν πάντα σε τόσο "ενιαίο" καλούπι)"


Αληθεια τωρα? Δεν ειναι ενιαια τα καθηκοντα των ΚΚ? Αρα κακως ιδρυθηκε η ΚΔή μαλλον καλως αυτοδιαλυθηκε στο ονομα των "εθνικων ιδιαιτεροτητων". Αυτο το επιχειρημα διεκδικει δαφνες συνεπειας του μαρξισμου-λενινισμου?

ratm

Ανώνυμος είπε...

Αληθέστατα, ratm, τι δεν καταλαβαίνεις;

Στο 6ο Συνέδριο της ΚΔ (αυτό που υιοθέτησε τη γραμμή της "τρίτης περιόδου" άρα δε μπορεί να κατηγορηθεί για "ελιγμούς τύπου ΛΜ"), το πρόγραμμα προέβλεπε όχι λιγότερες από τρεις ομάδες χωρών:

1) τις ιμπεριαλιστικές χώρες με στρατηγική την άμεση πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση

2) τις χώρες μέσου επιπέδου ανάπτυξης του καπιταλισμού, με στρατηγική την ενιαία επαναστατική διαδικασία με το λίγο-πολύ γρήγορο πέρασμα από την αστικοδημοκρατική στην προλεταριακή επανάσταση και

3) τις αποικιακές και καθυστερημένες χώρες όπου η πορεία για το σοσιαλισμό έπρεπε να περάσει πρώτα από το στάδιο της πάλης για την εθνική απελευθέρωση.

Όπως βλέπεις, στη σκέψη της μπολσεβίκικης καθοδήγησης της ΚΔ δεν επικρατούσε ο μηχανιστικός δογματισμός, ούτε η "επαναστατική λογοκοπία". Ήξεραν να εφαρμόζουν δημιουργικά το λενινισμό ανάλογα με τις συνθήκες κάθε χώρας. Όχι σαν κάτι άλλους, όνομα και μη χωριό...

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Η ΚΔ ειχε ενιαια στρατηγικη. Εδω λειτουργουσε σαν κομμα η ΚΔ.
Μπορει το ΔΚΚ να μην εχει ενιαια στρατηγικη? Οπως σημερα πχ? Ειναι ή οχι προβληματικο αυτο?
Επισης Μπορει τα καθηκοντα των ΚΚ ή η τακτικη να βαρανε αλλου γι'αλλου σε σχεση με τη στρατηγικη? Δηλαδη οι κομμουνιστες της Γαλλιας και της Αγγλιας δεν πρεπει να εχουν ενιαια καθηκοντα? Αλλο οι ιδιαιτεροτητες καθε χωρας που πρεπει να παιρνονται υποψη στο πως θα παρεμβει ενα ΚΚ. Εδω μιλαμε για το στοχο, για το τι επιδιωκει ο κομμουνιστης.
Οσο για τα ΛΜ και την δημιουγικη εφαρμογη του Μ-Λ μπορουμε να συμβουλευτουμε τον Λεοντα τον Μπλουμ.... Απο τοτε ειχε χρεωκοπησει ηδη η τακτικη των κυβερνησεων ΛΜ. Αλλα ενταξειβεγω απο εδω ευκολα τα λεω. Αν ζουσα τοτε μπορει να ειχα την αποψη των Γαλλων κομμουνιστων. Το ζητημα ειναι τι δεν βλεπεις ή δεν καταλαβαινεις εσυ σημερα που υπερασπιζεσαι εγχειρηματα τυπου Μπλουμ.

ratm

orthodox είπε...

@ΓΜ

Σαν να λέμε ότι κόμμα της εργατικής τάξης είναι το ΚΚΕ οπότε αν τεθεί ζήτημα νομιμότητας, θα πρέπει να αποκηρύξει την ταξική πάλη για να "σωθεί". Μα αυτό που θα σωθεί δεν θα είναι πλέον ΚΚΕ. Τα ίδια και σε διεθνές επίπεδο.

Αυτό ακριβώς έκανε, το '58-'67.
Και σώθηκε.
Ίσως μάλιστα γι' αυτό ακριβώς να σώθηκε.
Και αυτό που σώθηκε είναι ακόμα ΚΚΕ, όχι μόνο στα σύμβολα όσο και στην ουσία της στρατηγικής του, αλλά και στην επιροή του στην εργατική τάξη.

@Internationalist
Πόσες ανοησίες θα ακούσουμε ακόμα από τη σύγχρονη γενιά των "αριστερών φαφλατάδων" που πάσχουν από την "ψώρα" της επαναστατικής λογοκοπίας;

Ωμός διανοουμενισμός λέγεται. Γενιά που γαλουχήθηκε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, που σφυρηλάτησε συνείδηση σε αντιπαραθέσεις με το αριστερίστικο φοιτηταριάτο.

Ανώνυμος είπε...

"Ωμός διανοουμενισμός λέγεται. Γενιά που γαλουχήθηκε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, που σφυρηλάτησε συνείδηση σε αντιπαραθέσεις με το αριστερίστικο φοιτηταριάτο."

Βγαλ' τη σκουφια σου και βαρα με.... λεει ο σοφος λαος...

ratm

Αναυδος είπε...

ελεος εμας κατηγορουν για τροτσκιστες αυτοι ομως νεκρανασταινουν τον παρτσαλιση