Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Σημειώσεις για την αντιφασιστική νίκη

-Η πρόσφατη έκδοση της σύγχρονης εποχής και του τμήματος ιστορίας της κετουκε προσδιορίζει, σύμφωνα με τις τελευταίες επεξεργασίες του κόμματος, τον χαρακτήρα του β’ παγκοσμίου πολέμου ως ιμπεριαλιστικό. Τι χαρακτήρα είχε όμως ο αγώνα της σοβιετικής ένωσης και των λαϊκών ένοπλων κινημάτων αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες;

Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μόνον η ΕΣΣΔ αγωνιζόταν από δίκαιες θέσεις. Έκανε πρώτα απ’ όλα πόλεμο υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας, άρα της σοσιαλιστικής πατρίδας, πόλεμο αντικαπιταλιστικό. Δίκαιο πόλεμο έκαναν και τα ΚΚ όπου Γης, καθώς και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, στα οποία ηγούνταν τα ΚΚ.

Ας δούμε και τα σχετικά αποσπάσματα για τον χαρακτήρα του β΄ παγκόσμιου πολέμου.
Ακριβώς 20 χρόνια μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως και ο πρώτος ήταν και αυτός ιμπεριαλιστικός. Αιτία της έκρηξής του υπήρξαν οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των αγορών και των πηγών πρώτων υλών. (…) Τις ανακατατάξεις, οι οποίες είχαν συντελεστεί στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, επιτάχυνε και τροφοδότησε η μεγάλη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού 1929-1933, αλλά και η νέα που εκδηλώθηκε το 1938.
Όταν προετοιμαζόταν και όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διεθνής κατάσταση δεν ήταν ίδια με αυτήν του πρώτου. Είχε συντελεστεί μια κοσμοϊστορική αλλαγή με παγκόσμια επίδραση, η νικηφόρα Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και υπήρχε το βασικό δημιούργημά της, η Σοβιετική Ένωση, στην οποία είχε καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο(…). Ταυτόχρονα είχε αναπτυχθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συγκροτημένο και διαρθρωμένο από το 1919 στις γραμμές της ΚΔ.
Αυτά τα γεγονότα υπεισέρχονταν από την αρχή στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, τον επηρέαζαν χωρίς να αλλάζουν και φυσικά δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του έμεινε αναλλοίωτος και ύστερα από τις 22 Ιούνη 1941, που η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ, επιδιώκοντας να ισχυροποιηθεί η ίδια, για να αντιμετωπίσει από πολύ καλύτερες θέσεις τις ΗΠΑ – Μ. Βρετανία, έχοντας ταυτόχρονα εξολοθρεύσει τον κοινό εχθρό τους.

-Η αντιφασιστική νίκη των λαών δεν κατόρθωσε να μετεξελιχθεί σε αντικαπιταλιστική και πιθανότατα δεν έθεσε ποτέ συνειδητά τέτοιο στόχο. Αν για μας όμως ο πραγματικός αντιφασιστικός αγώνας έχει ή αποκτά γνήσια, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, για να μην είναι προσωρινή και επισφαλής η νίκη που θα πετύχει, για τον αστικό κόσμο και τα σοσιαλδημοκρατικά δεκανίκια του, ο αντιφασισμός είναι μία αντίφα μόδα, με στενά αντιχρυσαυγίτικο ορίζοντα, ενώ ο αντικαπιταλισμός είναι μια αντίκα, ένας επικίνδυνος αναχρονισμός, που πρέπει να μπει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ακόμα και στο όνομα της σωστής επαναστατικής τακτικής, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να μην τους απειλήσει ποτέ ξανά.

-Η αντιφασιστική συμμαχία ήταν κατ’ ουσία η σύναψη ενός ιδιότυπου λαϊκού μετώπου, σε παγκόσμια κλίμακα. Ένας τακτικός ελιγμός, για να σπάσει τη διεθνή απομόνωση της σοβιετίας, η ύπαρξη της οποίας καθόριζε τη συγκυρία και τα πρακτικά καθήκοντα που απέρρεαν από αυτήν. Τα λαϊκά μέτωπα πέτυχαν το σκοπό αυτό που είχαν θέσει, παρά τις αντιφατικές συνθήκες, τις δυσκολίες και τα τακτικά λάθη κατά την εφαρμογή τους, θέτοντας τις βάσεις για τη συγκρότηση αντιστασιακών μετώπων σε πολλές κατεχόμενες χώρες. Δεν κατάφεραν ωστόσο να συνδέσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό κρίκο με το στρατηγικό στόχο της κατάκτησης της εξουσίας.

Δύο είναι τα βασικά λάθη που συναντάμε συνήθως στην ιστορική εξέταση των λαϊκών μετώπων. Αμφότερα συγκλίνουν στην εξω-ιστορική αποτίμηση της πείρας τους, βάσει της σημερινής συγκυρίας κι όχι των δοσμένων συνθηκών εκείνης της εποχής. Από αυτή την άποψη, η συλλήβδην απόρριψη της πείρας των λαϊκών μετώπων (αντί της χρήσιμης κι απαραίτητης κριτικής θεώρησης) λειτουργεί συμπληρωματικά στην απολυτοποίηση της συγκεκριμένης τακτικής επιλογής και τη μηχανική αντιγραφή της στο σήμερα –που δεν υπάρχει καν σοβιετική ένωση.

-Το σκοπευτήριο της καισαριανής ήταν χρήσιμο στην κυβέρνηση μόνο για επικοινωνιακή λεζάντα, αμέσως μετά τις εκλογές. Η 9η μάη και η επέτειος της νίκης των λαών βρίσκουν την κυβερνητική νεολαία στο σύνταγμα να διαφημίζει το όπιό τους και τη νομιμοποίηση της χρήσης του. Όσο για το τσάκισμα της ναζιστικής μηχανής απ’ τους σοβιετικούς, ήταν κυρίως μια νίκη κατά του ολοκληρωτισμού, όπως δήλωσε στη ρωσία ο έλληνας πρωθυπουργός, σε άπταιστη ευρωενωσιακή διάλεκτο-ορολογία. Κρίμα δηλ, που δεν επισκέφτηκε το πάλαι ποτέ στάλινγκραντ, για να πει πως η μάχη του δεν ήταν παρά ένα στιγμιαίο επεισόδιο όξυνσης των ενδοολοκληρωτικών αντιθέσεων και να το τερματίσει. Ποτέ δεν είναι αργά όμως…


Διάβαζε επίσης: Η Λερναία Ύδρα του Φασισμού (από την ιστοσελίδα «Ατέχνως») καθώς και όλα τα υπόλοιπα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα του αφιερώματος με την ετικέτα «αντιφασιστική νίκη».

55 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα λαϊκά μέτωπα πέτυχαν το σκοπό αυτό που είχαν θέσει, παρά τις αντιφατικές συνθήκες, τις δυσκολίες και τα τακτικά λάθη κατά την εφαρμογή τους, θέτοντας τις βάσεις για τη συγκρότηση αντιστασιακών μετώπων σε πολλές κατεχόμενες χώρες. Δεν κατάφεραν ωστόσο να συνδέσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό κρίκο με το στρατηγικό στόχο της κατάκτησης της εξουσίας.

Θα ήσουν πιο ακριβής αν έγραφες "δεν το κατάφεραν παντού" ή "δεν το κατάφεραν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης" ή κάτι παρόμοιο, μια πιο σχετικοποιημένη διατύπωση, δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι ο ελιγμός έφτασε μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κίνα (η περίπτωση της οποίας παραδόξως αποσιωπάται, αν και δεν υπήρξε καμία "εξωτερική" παρέμβαση τύπου Κόκκινου Στρατού κλπ.).

Όσο για τη φιλολογία τη σχετική με το ρόλο του Κόκκινου Στρατού, συμφωνώ ότι η παρουσία του ενίσχυσε τις θέσεις της επανάστασης, αλλά δε συμφωνώ ότι ήταν ικανή και αναγκαία συνθήκη. Κανείς δε μπορεί να πει ότι, αν δεν υπήρχε ο ΚΣ οι κομμουνιστές δε θα έπαιρναν την εξουσία στις χώρες αυτές, μιας και ήδη είχαν αναδειχθεί σε κυρίαρχες δυνάμεις πολιτικά και διεκδικούσαν την εξουσία. Με υποθέσεις, δε γίνεται σοβαρή ιστορική ανάλυση. Αν επιμείνουμε σε αυτή την απόλυτη διατύπωση, είναι σαν να λέμε ότι στις χώρες αυτές έγινε "εξαγωγή της επανάστασης". Μια τέτοια προσέγγιση καθιστά ευάλωτη την ιδεολογική-πολιτική μας "άμυνα" στο επιχείρημα της αστικής προπαγάνδας ότι, π.χ. η αντεπαναστατική εξέγερση στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία ήταν "γνήσια λαϊκά κινήματα για την αποτίναξη του σοβιετικού ζυγού".

Επίσης, χρειάζεται προσοχή και το εξής: αν δεχθούμε ότι η νίκη στην Ανατολική Ευρώπη καθορίστηκε από την παρουσία του ΚΣ, τότε προκύπτει ότι η ήττα στη Δυτική Ευρώπη καθορίστηκε εξίσου από την απουσία του και όχι από τη δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση στη γραμμή του ΚΚ Ιταλίας, του ΚΚ Γαλλίας κλπ. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό ακριβώς θέλουμε να πούμε;

Να προσέχουμε τι λέμε γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας - αυτό θέλω να πω.

Internationalist

Kokkino Meterizi είπε...

Η γελοιότητα (και να με συγχωρνάς) της θέσης ότι ο πόλεμος των μη σοσιαλιστικών χωρών κατά του Χίτλερ δεν ήταν δίκαιος, αλλά άδικος και από τις δύο πλευρές, φαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι ο Στάλιν ζητούσε μανιωδώς (και σωστά) από Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ το άνοιγμα δεύτερου μετώπου στη δυτική Ευρώπη.

Η νέα θέση του Περισσού υπονοεί ότι αν νοητά μεταφερόμασταν στη Νορμανδία τον Ιούνη του 1944, θα έπρεπε να εκδίδουμε φυλλάδια και να τα ρίχνουμε τόσο στους φαντάρους του Χίτλερ όσο και σε εκείνους των Συμμάχων, με σύνθημα "Πετάξτε τα όπλα - Τα όπλα ανάποδα - Μετατρέψτε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο", δηλαδή γραμμή ούτε ούτε.

Αυτή η θέση αποκαλύπτεται και σαν αντισοβιετική, γιατί θα σήμαινε τεράστιες απώλειες για το σοβιετικό στρατό, ενδεχομένως και ήττα, προκειμένου να σηκώσει μονάχος ή έστω μόνο μαζί με τα κομμουνιστικά αντάρτικα σε Ευρώπη, Κίνα και νοτιοανατολική Ασία το βάρος της ήττας του χιτλεροφασισμού και του ιαπωνοφασισμού.

Ο τέταρτος από τους πέντε κλάσσικούς του μαρξισμού έχει κλείσει το ζήτημα το 1946 (βέβαια οι κνίτες δεν δέχονται τους Στάλιν και Μάο σαν κλασσικούς, αν και καλυπτονται ως φιλοσταλινικοί).

Η θέση του είναι ότι ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ, κρατών, λαών και αντάρτικων από το 1939 έως το 1945 και άδικος αποκλειστικά από την πλευρά Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, συμμάχων και συνεργατών τους.

Kokkino Meterizi είπε...

Ι. Β. Στάλιν
Για τα Αίτια και το Χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
9 Φεβρουαρίου 1946

Πηγή: Για την Ειρηνική Συνύπαρξη: Μεταπολεμικές Συνεντεύξεις
Εκδότης: International Publishers, Νέα Υόρκη, 1951

[Από την ομιλία του προς τους ψηφοφόρους της περιφέρειας του κατά τη διάρκεια των εκλογών για το Ανώτατο Σοβιέτ, 9 Φεβρουαρίου 1946]

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια απλή και τυπική εμφάνιση ενός γενικού φαινομένου ή το αποτέλεσμα των λαθών συγκεκριμένων πολιτικών αντρών, αν και αναμφίβολα έγιναν και λάθη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής στη βάση του σύγχρονου καπιταλιστικού μονοπωλίου. Οι μαρξιστές έχουν δηλώσει όχι μια φορά αλλά συστηματικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας εκτρέφει και γεννάει τα στοιχεία γενικών κρίσεων και ένοπλων συγκρούσεων, και ότι, ως εκ τούτου, η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη εποχή μας δεν εξελίσσεται με γενικά ομαλή μορφή, αλλά αντίθετα ακόμα και η πρόοδος έρχεται μέσα από κρίσεις και στρατιωτικές πολυαίμακτες συγκρούσεις.

Γεγονός είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών οδηγεί συχνά σε βίαιες διαταραχές της ισορροπίας στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Αυτή η ομάδα των καπιταλιστικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της χειρότερα προμηθευόμενο από τους άλλους με πρώτες ύλες και «ριγμένο» όσον αφορά στις αγορές, συνήθως κάνει προσπάθειες να αλλάξει την κατάσταση και να ανακατανείμει τις «σφαίρες επιρροής» προς όφελός της με την ένοπλη βία. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του καπιταλιστικού κόσμου σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος μεταξύ τους.

Ίσως οι στρατιωτικές καταστροφές θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ήταν δυνατό οι πρώτες ύλες και οι αγορές να υπόκεινται σε περιοδική ανακατανομή μεταξύ των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με την οικονομική τους βαρύτητα, με συμφωνία και ειρηνικούς διακανονισμούς. Αλλά αυτό είναι αδύνατο να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.

Έτσι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-18) ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, καθώς και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) ήταν το αποτέλεσμα μιας δεύτερης κρίσης.

Kokkino Meterizi είπε...

(Συνέχεια) Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα αντίγραφο του Πρώτου. Αντιθέτως, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διαφέρει σημαντικά από τον πρώτο σε χαρακτήρα. Πρέπει να γίνει η υπόμνηση ότι, πριν επιτεθούν στις Συμμαχικές Χώρες, οι βασικές χώρες μέλη του φασιστικού Άξονα -η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία- κατέστρεψαν τα τελευταία απομεινάρια των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών στο εσωτερικό τους, εγκαθίδρυσαν ένα βάρβαρο τρομοκρατικό καθεστώς πάνω στους λαούς τους, τσάκισαν και ποδοπάτησαν τις αρχές της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν την πολιτική της κατάσχεσης των ξένων εδαφών σαν βάση της πολιτικής τους, και διακήρυξαν ανοιχτά μπροστά στην ανθρωπότητα ότι εξορμούνε για παγκόσμια κυριαρχία και για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού καθεστώτος σε όλο τον κόσμο.

Επιπλέον, μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και της κεντρικής περιοχής της Κίνας, τα κράτη του Άξονα έδειξαν ότι ήταν έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση κάθε ελευθερόφιλου έθνους. Με βάση τα παραπάνω, σε αντίθεση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εναντίον του Άξονα των φασιστικών χωρών πήρε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα ενός αντιφασιστικού πολέμου, ενός απελευθερωτικού πολέμου, ένας στόχος του οποίου ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά των μελών του Άξονα μπορούσε μονάχα να ενισχύσει, και φυσικά ενίσχυσε, τον αντι-φασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν σε αυτή τη βάση που η αντιφασιστική συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας, και όλων των ελευθερόφιλων χωρών πραγματοποιήθηκε - ένας συνασπισμός που έπαιξε στη συνέχεια, καθοριστικό ρόλο στη νίκη κατά των ενόπλων δυνάμεων των κρατών του Άξονα.

Έτσι έχει η κατάσταση όσον αφορά στην καταγωγή και στον χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ανώνυμος είπε...

Ετσι λοιπον αφου οι ΑγγλοΑμερικανοι στηριξανε με καθε τροπο τον Χιτλερ μετα το 1943 δουλεψανε σε Ταξικη βαση μαζι με την Γερμανια. Αντιστροφα τα Λαικα Μετωπα εχοντας τον οπορτουνισμο στις γραμμες τους δηλαδη τον ταξικο αντιπαλο αποτυχανε παντου. Στην χωρα μας το 80% του λαου μας ενοπλο οδηγηθηκε στην ηττα την στιγμη που μπορουσε τον Οκτωβρη του 1944 να παρει την εξουσια.Τα ιδια και στην Β.Ιταλια που οι Παρτιζανοι την ειχανε απελευθερωσει πριν φτασουνε οι ΑγγλοΑμερικανοι Ιμπεριαλιστες.Αυτη ητανε η καλυτερη υπηρεσια που μπορουσανε να προσφερουνε στον ευατο τους και στην ΕΣΣΔ. Δεν το κανανε αφηνοντας στον καπιταλισμο στηριγματα μεσα στην Ευρωπη για να μπορεσει να ανασυγκροτηθει μεταφεροντας κεφαλαια απο αλλου ετσι ωστε με την βοηθεια και του Οπορτουνισμου οταν επικρατησε στην ΕΣΣΔ ΤΟ 1956 να μπορεσουνε μαζι σε μια πορεια να ανατρεψουνε τον Σοσιαλισμο.Στους Κομμουνιστες ολη αυτη η τραγωδια λεει οτι ο οπορτουνισμος ειναι η 5η Φαλαγγα του Καπιταλισμου και για να γινει Σοσιαλισμος πρεπει να τους Συντριψει και ποτε να μην τους θεωρησει φιλους.Ειναι αδιστακτοι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

orthodox είπε...

Ίσως το ορθότερο θα ήταν να ειπωθεί ότι η παρουσία του Κόκκινου Στρατού απέτρεψε έναν αιματηρό εμφύλιο, σαν αυτόν που έζησε η επαναστατημένη Ρωσία αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν, πολύ καλή (και ....έντεχνη!) εκλαϊκευτική δουλειά το αφιέρωμα του "Ατέχνως" και το παρόν σημείωμα.
Μια παρατήρηση σχετικά με την αγριότητα του πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο, που αφορά απόσπασμα του Θανάση Παπαρήγα: Δεν είναι τυπικά ακριβές, ότι δεν παραδίδονταν οι Γερμανοί. Η αλήθεια είναι πως, ειδικά έναντι των Σοβιετικών (και μόνο) είχαν κοφτές διαταγές για μη παράδοση, επ' ουδενί λόγω, και για εξοντωτικό πόλεμο μέχρις εσχάτων. Αυτές οι διαταγές τηρήθηκαν από τον γερμανικό στρατό όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό να τηρηθούν.
Ετσι, στο Στάλινγκραντ, η Εκτη Στρατιά του Friedrich Paulus, παραδόθηκε, αφού απόμειναν 91 χιλ. άνδρες, πεινασμένοι, αποδεκατισμένοι και χωρίς πυρομαχικά, από μια δύναμη, που τρείς μήνες πριν αριθμούσε ~250 χιλ., παρακούοντας την διαταγή του Χίτλερ ( = του γερμανικού Κεφαλαίου, και όχι μόνο, μην ξεχνιόμαστε... ) για μάχη μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη, ακόμη και με τα νύχια. Μάλιστα, την προηγουμένη της παράδοσης και με την τελευταία διαταγή του προς αυτούς για μάχη μέχρις εσχάτων, προβίβασε τον Paulus σε Στρατάρχη, υπενθυμίζοντάς του ρητά ότι ποτέ δεν είχε παραδοθεί γερμανός στρατάρχης. Του υπέδειξε δηλαδή έμμεσα να αυτοκτονήσει καθώς γνώριζε ότι η μάχη ήταν ακόμη υπόθεση μιας-δυο ημερών. Ηθελε να τον "ανεβάσει" για μια γενναία (και πολιτικά άκρως χρήσιμη....) αυτοκτονία του.
Αυτά, περισσότερο για την κατανόηση του πνεύματος εκείνων των ημερών, που βέβαια επί της ουσίας επιβεβαιώνουν την παρατήρηση του Θ. Π. ότι ο αγώνας στην ανατολή ήταν ο πιο άγριος, που είδε η ανθρώπινη ιστορία, σε αντιπαράθεση με το πολυ-λιβανισμένο (από Χόλυγουντ και παπαγάλους κάθε είδους) "Δυτικό Μέτωπο", που φάνταζε μπροστά του σαν κουκλοπαντρειές!

Και είναι αυτές οι επισημάνσεις (του Θ. Π.) καίριας σημασίας για τον ...."ενιαίο"(!) χαρακτήρα του Πολέμου, και ποιοί πολέμαγαν με ποιούς.
Ο Β'ΠΠ ήταν για τους Κεφαλαιοκράτες ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος με βασικό στόχο τον κομμουνισμό, την νεαρή σοσιαλιστική κοινωνία και το κράτος, που τον οικοδομούσαν.
Το ότι πλακωθήκανε, εν μέρει και μεταξύ τους, μόνο από ηλίθιους η οπορτουνιστές μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι αυτό ακριβώς ήταν ένα μεγαλοφυές επίτευγμα της λενινιστικής ταχτικής του Στάλιν. Ενα επίτευγμα, που η σημασία του δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί σε όλη της την έκταση.
Να το πω απλά: Η τεράστια μαγκιά του Στάλιν είναι πως τους έβαλε να πλακωθούνε μεταξύ τους!
Ποιός ...."δίκαιος αντιφασιστικός πόλεμος" και παπαριές, επιπέδου ...."Μικρού Ηρωα" του ...αείμνηστου(!) Ανεμοδουρά!!
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Οι κεφαλαιοκράτες (φασίστες και ψευτο"δημοκράτες") θεωρούσαν ήδη από το '34, (όταν με τις γνωστές εξελίξεις, επιτυχία πλάνων, "δίκες" κλπ., έχασαν τις ελπίδες τους για εσωτερική κατάρρευση της ΕΣΣΔ) σαν ΛΥΣΗ την, γι αυτούς δεδομένη, έξωθεν κατάληψη της ΕΣΣΔ από το Ράϊχ, και απλά όλοι τους προετοιμάζουνταν για την ...επόμενη μέρα! Οπως συνήθως, σαν τα σκυλιά, ετοιμάζονταν για το αλληλοξέσκισμα, που φυσιολογικά θα επακολουθούσε. Ολα όσα προκαταρκτικά γίναν ("κατευνασμός", Συμφωνία Μονάχου, "Αnschluss", Πρωσσία, Φιλλανδικός Πόλεμος) το επιβεβαιώνουν. Η μετέπειτα βοήθεια στην Σοβιετική Ενωση, μετά την έναρξη της "Μπαρμπαρόσσα", ήταν όση χρειαζόταν για να φθαρεί το Γ' Ράϊχ, και να τελειώσει τον πόλεμο εξουθενωμένο. Δεν στόχευε στη νίκη της ΕΣΣΔ, η οποία, ούτε που τους πέρναγε από το μυαλό. Το Στάλινγκραντ το θέλανε, γιατί ξέρανε πως, μετά από αυτό, ο δρόμος του Ράϊχ για τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής, τις αποικίες και την Κοσμοκρατορία ήταν ανοιχτός. (Αυτό, για όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ύπαρξη πλατείας "Σταλινγκράντ" στο κέντρο του Παρισιού). Μετά από αυτό, η σταθεροποίηση του "Μεγάλου Μετώπου" από Λένινγκραντ μέχρι Αζοφική, γινόταν κοινή επιδίωξη Γερμανών και λοιπών "δυτικών" έστω και για, προσωρινά, διαφέροντες λόγους: Οι Γερμανοί για ανασύνταξη, οι "δυτικοί" γιατί περιμένανε έτσι να αλληλοφαγωθούν Γερμανία-ΕΣΣΔ σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων-χαβούζα. Οι εγγλέζοι είχαν κρατήσει τη Μέση Ανατολή, και ...περιμένανε! Δουλεύοντας (έτσι νομίζανε), αλλά και πιέζοντας (διάλυση Διεθνούς) τον Στάλιν, με τις έωλες υποσχέσεις για "δεύτερο Μέτωπο"... Το σχέδιο πήγαινε ρολόϊ.
Οταν η Γερμανία θα κούναγε πετσέτα, θα κάνανε μια συμφωνία υποταγής της, τέρμα Χίτλερ-Ναζισμός για τη μόστρα, και όλοι μαζί αδερφωμένοι θα ρίχνονταν στην ΕΣΣΔ για την "λήξη της αιματοχυσίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η την κατάργηση των ολοκληρωτισμών", που λέει κι ο Πρωθυπουργός μας.
Καμιά απορία;
Το Κουρσκ τους τρόμαξε και τους προσγείωσε ανώμαλα. Το Κουρσκ ακύρωσε το "Μεγάλο Μέτωπο", το διέσπασε, και ξεκίνησε την επέλαση του Κόκκινου Στρατού προς το κέντρο της Ευρώπης. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν ότι το σχέδιο είχε αποτύχει, και το ζητούμενο ήταν πια "να σώσουμε ό,τι προλάβουμε", όχι βέβαια από τον ξεγραμμένο πια χίτλερ-ράϊχ αλλά από τον Κομμουνισμό. Ετσι εκβίασε ο Στάλιν το πολύφερνο Β' Μέτωπο.
...Ποιός "δίκαιος πόλεμος", ποιός "αντιφασιστικός πόλεμος" και παπαριές!
Για μας ήταν ο "Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος" αλλά για μία Πατρίδα, που ήταν ήδη ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Με ελιγμούς, είμασταν μέσα στα πλάνα μας!
Για τους "δυτικούς" κεφαλαιοκράτες ήταν ένας πόλεμος κατ' επίφαση "αντιφασιστικός" στην πραγματικότητα για την ανάσχεση του "συχαμερού μπολσεβίκου", την διάσωση του Καπιταλισμού και, στη ζούλα, και του Φασισμού, για μελλοντική χρήση, όπως κι έγινε εν μέρει, με τίμημα όμως την ανατ. Ευρώπη και την ίδρυση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ.
Κοινώς, εν μέρει την πάτησε το Κεφάλαιο με τον Β ΠΠ. Πήγε για μαλλί, και βγήκε κουρεμένο, όχι όμως με την "ψιλή", δυστυχώς....
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Καμιά φορά, αναρωτιέμαι, γιατί την πατήσανε οι Κεφαλαιοκράτες;
Εμφανής-άμεση αιτία ήταν το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, η μεγαλοφυής κίνηση-ματ, που μόνο ένας Στάλιν μπορούσε να κάνει....
Ο πόλεμος ξεκίνησε από την Δύση, τους έβαλε να πολεμήσουν μεταξύ τους, ακύρωσε το "Μάβρο Μέτωπο", τους πολέμησε χρησιμοποιώντας τα ....δικά τους όπλα - μεγαλοφυής λενινιστική ταχτική κίνηση, στρατηγικής σημασίας.
Αλλά, γιατί την πατήσανε οι κεφαλαιοκράτες, και δεν απέτρεψαν την σύναψη αυτού του Συμφώνου;
Δεν "πήγαινε το μυαλό τους".
Το βασικό λάθος, γερμανών και "δυτικών" κεφαλαιοκρατών, ήταν η υποτίμηση της ζωτικότητας του νεαρού Σοσιαλιστικού κράτους, η ενότητα Λαού-Κομμουνιστών. Πέσαν θύματα της ίδιας της προπαγάνδας τους.
Η γνώμη μου είναι πως, από κεί και μετά, όλα ήταν σχεδόν νομοτελειακά.
Οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες, νομίζοντας ότι τους σοβιετικούς τους έχουν στο χέρι, ξεκίνησαν τον πόλεμο από την Δύση, ενάντια σε ό,τι νόμιζαν πως ήταν ο ισχυρότερος (και όχι ο βαθύτερος-κύριος) εχθρός τους, για νάχουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού με όλες τις δυνάμεις τους στο φούλ. Ξεκίνησαν δηλαδή αμέσως πρώτοι το σκυλοφάγωμα, που λέγαμε. Την ΕΣΣΔ θα την τακτοποιούσαν μετά, σαν "εύκολη" δουλειά. Οι δυτικοί, μπορεί να ψιλο-αιφνιδιάστηκαν με το Σύμφωνο, αλλά δεν αντέταξαν σπουδαία αντίσταση. Αρκέστηκαν σε μια αντικομμουνιστική μικροπολιτική προπαγάνδα και έναντι των γερμανών σε προσωρινή αμυντική στάση, με γνώμονα το γενικώτερο συμφέρον όλου του Κεφαλαίου, γερμανικού και λοιπού επιφυλασσόμενοι γι αυτό, που γνώριζαν ότι θα επακολουθούσε: Η επιχείρηση "Μπαρμπαρόσσα". Αλλωστε είναι πια γνωστό ότι πολλοί κεφαλαιοκράτες δούλευαν και με τους γερμανούς και με τους "συμμάχους".... Οπως είπαμε, το Κούρσκ τους ανέτρεψε τα σχέδια.
Σύμφωνο Μολότωβ-Ρίμπεντροπ, Πόλεμος-Αντίσταση-Νίκη, Συμφωνία Γιάλτας, όλα κρίκοι μιας ενιαίας εποποιϊας, που ξεκίνησε με την Οκτωβριανή και μετά με την επιτυχία του 1ου πεντάχρονου πλάνου, την εξόντωση των κουλάκων και την εκβιομηχάνιση.
Μια εποποιϊα, που έδειξε στον κόσμο ότι ο Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός δεν είναι πια Φάντασμα.

Αναυδος είπε...

@intern
Η οπτική σου είναι μαλλον απλοική
Τα προπολεμικα και μεταπολεμικα λαικά μετωπα σε δύση και ανατολή ηταν ανικανα να τσακισουν τον κρατικο μηχανισμο των αστων. Στην καλυτερη των περιπτωσεων διαχειριστηκαν το κρατος των αστων. Όταν εφθασε η ωρα του ξεκαθαρισματος των λογαριασμών στη μεν δυτικη ευρωπη οι κομμουνιστες είχαν ηδη παραδοσει τα οπλα τους συνεπως εγιναν ερμαια των ορεξεων των αφεντικών. Στη δε ανατολή αν και κινηθηκαν οι αστικές δυναμεις τσακιστηκαν για τον απλο λογο ότι ο κατασταλτικος μηχανισμος του κρατους βρεθηκε στα χερια του κοκκινου στρατου. Συνεπως ναι η παρουσια του κοκκινου στρατου ήταν απαραιτητη προυποθεση της επικρατησης σε ολες της ανατολικές σωρες ενώ οι βαρκιζες (ελλαδα, ιταλια γαλλια κλπ) η προυποθεση της επικρατησης των αστων στη δυση.
Μαλιστα στη μοναδικη χωρα οπου ο κοκκινος στρατος απουσιαζε το 1949 οι κομμουνιστες σαρωθηκαν από τους πρωην συμμαχους τους και κατεληξαν ειτε εξοριστοι ειτε κατω από το χωμα (Γιουγκοσλαβια και Τιτο).

Στην Κίνα πριν από την τελικη επικρατηση του Μαο η συμβολη του Κοκκινου στρατου ήταν καθοριστικη
- Βασικη πηγη εξοπλσμσου και στρατιωτικων συμβουλων
- Παρεδοσε ολο των οπλισμο της ηττημενης στρατιας του Κβαντουγκ στον κινεζικο κοκκινο στρατο
- Παρεδοσε αφου πρωτα απελευθερωσε τη Ματνζουρια στο ΚΚΚ.
Ανευ των παραπανω δυσκολα θα επικρατουσε το λαικο μετωπο το 1949. Λαικο μετωπο που 4-5 χρονια μετα εξόντωσε τη μαρξιστικη-λενινιστικη πτερυγα και παρεδωσε την εξουσια στους μικροαστους αγροτες του Μαο.

Ανώνυμος είπε...

(1/4)

@Σεχτάρ

Παρουσίασες μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, το δίχως άλλο. Προσωπικά, θεωρώ ότι σε επίπεδο επιμέρους διαπιστώσεων τα περισσότερα από όσα έγραψες ισχύουν. Όμως πάσχει στη συνολική κατεύθυνση και εξηγούμαι στη συνέχεια τι εννοώ.

Μεθοδολογικά, ο ταξικός χαρακτήρας ενός πολέμου είναι αντικειμενικό και όχι υποκειμενικό ζήτημα και καθορίζεται πάντα από τη σκοπιά του βασικού κριτηρίου τι συμφέρει το επαναστατικό κίνημα και το διεθνή σοσιαλισμό, δηλαδή, στις τότε συνθήκες, τι ήταν καλύτερο για την προστασία της ΕΣΣΔ. Με αυτό το κριτήριο οι λενινιστές θα κρίνουν τον πόλεμο στις διάφορες φάσεις του και όχι με κριτήριο το τι υποκειμενικά επεδίωκε η κάθε αστική κυβέρνηση (και η "δική της" αστική τάξη από πίσω).

Στην πρώτη φάση του πολέμου, λοιπόν, συμφέρον της ΕΣΣΔ ήταν να μείνει όσο περισσότερο γίνεται έξω από τον πόλεμο αυτόν, να κερδίσει όσο γίνεται περισσότερο χρόνο για να οργανωθεί. Πως υπηρετείται αυτό το συμφέρον; με την πολιτική του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ και τη φυσιολογική του συνέπεια, τη θέση της ΚΔ ότι ο πόλεμος (μέχρις ότου να εισέλθει σε αυτόν η ΕΣΣΔ) είναι "άδικος ιμπεριαλιστικός", μια θέση που, φαινομενικά (και ως ένα βαθμό αντικειμενικά) "βοηθά" στη δεδομένη φάση το γερμανικό ιμπεριαλισμό ή, καλύτερα, αδυνατίζει τον αγγλο-γαλλικό όπου το εργατικό κίνημα είχε (στοιχειωδώς έστω) μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης.

Με την είσοδο της ΕΣΣΔ στον πόλεμο, το ίδιο κριτήριο (της αξιοποίησης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων υπέρ της ΕΣΣΔ) επιτάσσει να δημιουργηθεί "δυτικό μέτωπο", "απω-ανατολικό μέτωπο", αντιφασιστικά παρτιζάνικα αντάρτικα στις υπό κατοχή χώρες κλπ. γραμμή αυτή οδηγεί αντικειμενικά στο να χαρακτηριστεί δίκαιος, αντιφασιστικός ο πόλεμος και από τη σκοπιά των αγγλο-αμερικάνων, όχι φυσικά επειδή τον διεξήγαγαν με "αγνά αντιφασιστικά και δημοκρατικά" αισθήματα, αλλά επειδή η διεξαγωγή του ήταν απαραίτητη για την επιβίωση της ΕΣΣΔ και κάθε πόλεμος που βοηθούσε στην επιβίωση της ΕΣΣΔ είναι αντικειμενικά δίκαιος πόλεμος ανεξάρτητα των λόγων ή του τρόπου με τον οποίον διεξάγεται από εκείνους που τον διεξάγουν. Σωστά λες ότι οι δυτικοί ήταν το λιγότερο παρελκυστικοί στο να ανοίξουν το δυτικό μέτωπο με σκοπό να φθαρεί η ΕΣΣΔ όσο γίνεται περισσότερο. Όμως, απάντηση σε αυτή την παρελκυστική τακτική δεν ήταν η κήρυξη του "επαναστατικού ντεφαιτισμού" (ήττα της αστικής μου τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο), αλλά η πίεση μέσω της πολιτικής ζύμωσης, των αντάρτικων κλπ. να ανοίξουν το μέτωπο όσο γίνεται γρηγορότερα.

Μόνο κάποιος που ερμηνεύει στενόμυαλα, μηχανιστικά, αντιδιαλεκτικά τον λενινισμό μπορεί να συγχέει τον ταξικό χαρακτήρα του πολέμου που καθορίζεται αντικειμενικά με τις υποκειμενικές επιδιώξεις της μιας ή της άλλης αστικής τάξης που συμμετέχει σε αυτόν.

Την περίοδο του Μπρεστ, οι "αριστεροί μπολσεβίκοι" ούρλιαζαν κατά του Λένιν ότι με τον τρόπο αυτό "εγκαταλείπει τη γερμανική επανάσταση" και "προδίδει την εθνική απελευθέρωση της Πολωνίας, της Φινλανδίας κλπ". Ο μεγάλος επαναστάτης, όμως, τους απάντησε αποστομωτικά, ότι όταν κρίνεις την πολιτική σου βάσει ανέφικτων στόχων, αντί να υπερασπίσεις τα κεκτημένα της επανάστασης, ή όταν θυσιάζεις το μείζον (σωτηρία της ΕΣΣΔ) για το έλασσον (εθνική απελευθέρωση), δεν είσαι επαναστάτης, αλλά φαφλατάς, ακατάλληλος για καθοδηγητής του επαναστατικού κινήματος.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(2/4)

Το 1941-44, η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης ως στόχος για την Αγγλία και τις ΗΠΑ ήταν ανέφικτος. Είναι γελοίο να εγκαλεί κανείς την ΚΔ που δεν κάλεσε τους άγγλους ή τους αμερικάνους κομμουνιστές σε "ταξικό εμφύλιο", ενώ αντίθετα τους κάλεσε να πρωτοστατήσουν στην αντιφασιστική ζύμωση και στην προσπάθεια να πιέσουν για τη γρηγορότερη έξοδο των χωρών τους στον πόλεμο κατά του χιτλερισμού. Kάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πράξη αυτοκτονίας για την ΕΣΣΔ, αδιανόητη για λενινιστές επαναστάτες του διαμετρήματος ενός Στάλιν ή ενός Δημητρώφ. Μόνος σου παραδέχθηκες ότι η συμμετοχή των αγγλο-γαλλο-αμερικανών ήταν, τελικά, αντίθετη στα στρατηγικά ταξικά τους συμφέροντα. Τι άλλο αποδεικνύει αυτό αν όχι ότι ο πόλεμος από τη μεριά τους (από τη στιγμή που η ΕΣΣΔ ενεπλάκη και αυτή) ήταν δίκαιος, δηλαδή "ευνοικός για τα συμφέροντα του διεθνούς σοσιαλισμού";;;

@Άναυδος

Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο μέρος της συζήτησης. Άναυδε, με συγχωρείς αλλά στο κείμενό σου κάθε φράση είναι και από ένα λάθος. Πάμε να τα δούμε.

Τα προπολεμικα και μεταπολεμικα λαικά μετωπα σε δύση και ανατολή ηταν ανικανα να τσακισουν τον κρατικο μηχανισμο των αστων. Στην καλυτερη των περιπτωσεων διαχειριστηκαν το κρατος των αστων.

Μα δε φτιάχτηκαν γι αυτό το λόγο, Άναυδε. Δε φτιάχτηκαν καν για να αποτρέψουν την έκρηξη του πολέμου ή την αποτροπή του φασισμού (άλλωστε, όταν δημιουργήθηκαν, είχαν ήδη δημιουργηθεί οι βάσεις του φασιστικού ιμπεριαλιστικού άξονα). Τα λαϊκά μέτωπα δεν ήταν «επιθετική», αλλά «αμυντική» τακτική της ΚΔ, με σκοπό να κερδηθεί πολιτικός χρόνος για να ετοιμαστεί η ΕΣΣΔ και το κίνημα να δώσουν τη μάχη του πολέμου που, αναπόφευκτα θα ξεσπούσε, από καλύτερες θέσεις. Δε μπορεί να τα κριτικάρει κανείς από τη σκοπιά της επίτευξης στόχων που ουδέποτε τους τέθηκαν, είναι εντελώς ανόητο κάτι τέτοιο. Το στόχο για τον οποίο φτιάχτηκαν, όσο και αν δεν αρέσει αυτό κύρια στην αστική τάξη αλλά και σε κάποιους παραπλανημένους από τον οπορτουνισμό – ας μου επιτραπεί να πω – συντρόφους, τον πέτυχαν και με το παραπάνω (φυσικά με τα λάθη και τις ανεπάρκειες αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης).

Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία τους προέκυψε όταν εκ των πραγμάτων απέτυχε η τακτική της «τρίτης περιόδου» (σοσιαλφασισμός, τάξη ενάντια σε τάξη) που αποσκοπούσε στην εκμετάλλευση της κρίσης από την εργατική τάξη για να αναζωπυρώσει το επαναστατικό ρεύμα. Για να μην παρεξηγηθώ (άλλωστε το έχω γράψει σε προηγούμενη συζήτηση), η αποτυχία αυτή δε σημαίνει ότι η γραμμή εκείνη ήταν λαθεμένη. Η αποτυχία δεν είναι κριτήριο ορθότητας για την τακτική του αδύνατου, το λέω και επιμένω. Το να επιμένεις, όμως, σε μια γραμμή που εκ των πραγμάτων απέτυχε, όταν οι συνθήκες γύρω σου αλλάζουν και πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτές, θα ήταν απλά «επαναστατική λογοκοπία», όπως έλεγε ο μεγάλος Λένιν.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(3/4)

Όταν έφτασε η ώρα … των αστών στη δύση

Κυριολεκτικά, ο συλλογισμός αυτός είναι μνημείο ασυναρτησίας. Ας πούμε ότι εξετάζουμε την επίδραση στην έκβαση της επανάστασης των δυο παραγόντων: (α) γραμμή του εγχώριου κινήματος και (β) παρουσία του Κόκκινου Στρατού. Η στοιχειώδης λογική επιτάσσει να εξετάσουμε με ενιαία μεθοδολογία την επίδραση των δυο αυτών κριτηρίων, τόσο στην ανατολική, όσο και στη δυτική ευρώπη (ή όπου αλλού, θα έλεγα). Τα ερωτήματα που τίθενται είναι: (α) είχε το εγχώριο λαϊκό κίνημα γραμμή κατάκτησης της εξουσίας ή όχι; και (β) τι ρόλο έπαιξε η τυχόν παρουσία του Κόκκινου Στρατού;

Εσύ λες ότι (α) στη δυτική ευρώπη (όπου δεν υπήρχε ΚΣ) «βάρυνε» ο οπορτουνισμός των ΚΚ («βάρκιζες» το λες, κατανοητός και δεκτός ο συνειρμός) και στην ανατολική «βάρυνε» η παρουσία του ΚΣ! Μήπως «ξέχασες» κάτι; Στις χώρες που κατακτήθηκε η εξουσία, τα ΚΚ είχαν γραμμή διεκδίκησής της ή όχι; Γιατί αν δεν είχαν, ο ΚΣ ποιον ακριβώς διευκόλυνε; Για λογαριασμό τίνος κατέστειλε την αστική τάξη; Και επίσης, την κατέστειλε μόνος του ή υπήρχε ήδη ένοπλο εργατικό κίνημα το οποίο κατέστελλε ή πάλευε να καταστείλει την αστική του τάξη και ο ΚΣ το υποστήριξε; Για την ταμπακέρα, δε λες ούτε μια λέξη, το μόνο που λες είναι ότι ο ΚΣ καθόρισε τη νίκη. Μα λέγοντας μόνο αυτό, γιατί να μη σου πει και ο κάθε Τολιάττι, Τωρέζ κλπ. ότι «τι να έκανα κι εγώ, αφού δεν είχα τον ΚΣ να με στηρίξει»; Στην ουσία, τον δικαιώνεις, αντί να τον καταγγείλεις. Και όχι μόνο αυτό. Τι είδους «νίκη» είναι αυτή που ο ΚΣ «καθόρισε» την έκβαση της μάχης, αν το εγχώριο κίνημα είχε ήδη συμβιβαστεί και όδευε κι αυτό προς μια «βάρκιζα»; Δεν είναι, άραγε, αυτό «ομολογία» ότι έγινε «εξαγωγή της επανάστασης»; Δεν είναι αυτό, άραγε, δικαίωση της αντικομμουνιστικής «θεωρίας» περί «σοβιετικής κατάκτησης»;;;

Στην ουσία, δυο τινά θα μπορούσε να ισχυριστεί ο Άναυδος για να στηρίξει το συλλογισμό του (και δεν το κάνει!!!). Το πρώτο είναι ότι «οι λαοί ήθελαν, τα εγχώρια ΚΚ (της ανατολικής ευρώπης) δεν είχαν γραμμή σύγκρουσης, αλλά η παρουσία του ΚΣ τους «έσπρωξε» να πάρουν την εξουσία ξεπερνώντας τις αντιφάσεις των «λαϊκών μετώπων» με τη δύναμη των όπλων. Μα καλά, στα ΚΚ της δυτικής ευρώπης είχε νικήσει ο οπορτουνισμός, στα ΚΚ της ανατολικής ευρώπης το ίδιο, τελικά μόνο η ηγεσία της ΕΣΣΔ είχε καθαρή γραμμή; Κι αν είναι έτσι, τότε η ΚΔ είχε γραμμή (λαϊκά μέτωπα) που απέκλινε από τις καθαρές θέσεις της σοβιετικής ηγεσίας; Ή μήπως, τελικά και η ίδια η σοβιετική καθοδήγηση (δηλαδή ο Στάλιν), είχε κι αυτός «μια θολούρα»; Μήπως έχεις την καλοσύνη να διευκρινίσεις κάποιο ή κάποια από αυτά τα ερωτήματα;

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(4/4)

Το δεύτερο είναι ότι τα ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης είχαν γραμμή διεκδίκησης της εξουσίας, αλλά λόγω της συμμετοχής τους στις κυβερνήσεις των Λαικών Μετώπων θα είχαν αποτύχει αν δεν ήταν ο ΚΣ να τα στηρίξει, άρα από τη σκοπιά αυτή ήταν «καθοριστική» η παρουσία του. Χμμμμ… ωραία. Αυτό, βέβαια, είναι μια υπόθεση και με υποθέσεις – ξαναλέω – δε γίνεται ιστορική εκτίμηση, ειδικά όταν δεν παρατίθενται καθόλου στοιχεία. Το κύριο είναι, όμως, ότι η υπόθεση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη συζήτηση για τα λαϊκά μέτωπα! Αν όντως τα ΚΚ της Α. Ευρώπης είχαν στρατηγική μετεξέλιξης της αντιφασιστικής πάλης σε πάλη για την εξουσία, το ζήτημα της παρουσίας του ΚΣ είναι εκ των πραγμάτων δευτερεύον όταν μιλάμε για τη στρατηγική αποτίμηση. Το αν θα επετύγχαναν ή θα αποτύγχαναν στη μετεξέλιξη θα ήταν πια ζήτημα τακτικής, ορθών χειρισμών και όχι στρατηγικό ζήτημα. Δηλαδή, ας πούμε, η γραμμή του σοσιαλφασισμού ήταν σωστή παρά την αποτυχία της ( και πράγματι ήταν ), ενώ η γραμμή των λαϊκών μετώπων ήταν λάθος, είτε αποτύγχανε, είτε – πολύ περισσότερο – ακόμα κι εκεί που πέτυχε;;; Μα είναι σοβαρή και ψύχραιμη αποτίμηση αυτή; Δεν είναι ολοφάνερο ότι πηγάζει από διάθεση να λύσουμε ζητήματα του σήμερα, στην πλάτη της ιστορίας μας; Επικίνδυνα παιχνίδια αυτά, πολύ επικίνδυνα…

Για τη Γιουγκοσλαβία και την Κίνα, τέλος. Πρώτον, δυο χώρες που υπήρχε ένοπλο «κόκκινο» αντάρτικο, το οποίο πήρε τελικά την εξουσία, δεν τις λες και παράδειγμα όπου «το ΚΚ δε διαμόρφωσε στρατηγική μετεξέλιξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε αγώνα ενάντια στην αστική τάξη για την εξουσία». Δεύτερον, η βοήθεια του ΚΣ ήταν πολύ ή λιγότερο σημαντική, αλλά δεν έχει να κάνει με το στρατηγικό ζήτημα (βλέπε και παραπάνω). Και τρίτον, είναι πολύ περίεργη η «θεωρία» ότι κρίνουμε την ορθότητα των στρατηγικών επιλογών της ΚΔ με κριτήριο την εξέλιξη της εσωκομματικής διαπάλης μερικά χρόνια ή δεκαετίες αργότερα. Με την έννοια αυτή, ο Στάλιν ήταν που άνοιξε το δρόμο στο Χρουστσώφ, αφού μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο ήρθε το 20ο...

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

@Σεχταρ
Δυστυχώς δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα σου τα μνμ και τα επόμενα των άλλων, αλλά αυτό οτι ο πόλεμος δεν ήταν καθόλου ιμπεριαλιστικός αλλά μόνο αντικομμουνιστικός - αντισοβιετικός και οτι οι μεγάλες ταχχτικές μέθοδες του Στάλιν τους οδήγησαν να ρίξουν και δυο ντουφεκιές μεταξύ τους (ενώ προφανώς δεν υπήρχε λόγος) και όλα αυτά οτι είναι σύμφωνα με αυτά που λέει τώρα το κόμμα και με τον Παπαρήγα πριν 15-20 χρόνια μου έκαψαν τον εγκέφαλο.
Συνέδραμες στο σαμποτάζ της καπιταλιστικής επιχείρησης που πάω να δουλέψω και θα είμαι ζαλισμένος.
Επισιτιστής

Αναυδος είπε...

@intern
Ειτε υπάρχει προφανης αδυναμια κατανοησης αυτων που γραφω ή υπάρχει βολικη διαστρεβλωση για να υποστηριξεις τις οποιες θεσεις σου.

Εξηγω συνοπτικά
1. Από τη φράση … τα λαικα μετωπα ήταν ανικανα να τσακισουν τον κρατικο μηχανισμο των αστων … δεν προκυπτει ότι ο σκοπός τους ηταν αυτός. Προτιμας αυτή τη διαστρεβλωση για να γραψεις καμμια 100 λεξεις κατατροπωνοντας ένα επιχειρημα που δεν είναι δικο μου.
Ο σκοπος των λαικών μετωπων που δεν πρεπει να ξεχναμε ότι ηταν μετωπα με μεριδες της αστικης ταξης ήταν η διασπαση του μετωπου των καπιταλιστικων χωρών ώστε να μην συμπραξουν ολες μαζι με τον αξονα κι εξαφανισουν την ΕΣΣΔ από το προσωπο του πλανητη

2. Από τη φραση … Όταν εφθασε η ωρα του ξεκαθαρισματος των λογαριασμών …. Πέρα από το αξιολογικο χαρακτηρισμό περι ασυναρτησιας (που είναι δικαιωμα σου) γραφεις περι τις 200 λεξεις για να μου αποδώσεις συμπερασματα εναλλακτικές κλπ που και παλι δεν είναι δικες μου.
Το Κομμουνιστικο Κίνημα με τα λαικά μετωπα δεν είχε σα σκοπο τη κατακτηση της εξουσιας ουτε σε ανατολή ουτε σε δυση. Ουτε και η ηγεσια του ΠΚΚ(μπ) εθετε τετοιο στοχο. Όταν όμως από τη μερια της αστικης ταξης τα λαικα μετωπα επρεπε να διαλυθουν και οι κομμουνιστες να επιστρεψουν στην αφανεια στη μεν ανατολη η υπαρξη του ΚΣ έδρασε αποτρεπτικά ενω στη δυση η παραδοση των οπλων αποδειχτηκε καθοριστική.
Τα λαικά μετωπα οπου επικρατησαν αυτό εγινε με την αποφασιστικη συμβολη του Κοκκινου στρατού και αυτό δεν είναι μομφη αλλα επαινος για την ΕΣΣδ που επαιξε το διεθνιστικο της ρόλο στο μεγιστο βαθμό. Όταν εξαντλησαν το σκοπό τους που ήταν και η συγκολλητικη τους ουσια της τριπλής/τετραπλης συμμαχιας προλεταριατου, αγροτιας, μικροαστών και μεριδας της αστικής ταξης δηλ. την αστικοδημοκρατικη επανασταση (αγροτική μεταρρυθμιση, εθνικοποιηση ξενων μονοπωλιων κλπ) διαλύθηκαν και η εξουσία περασε στα χερια της ταξης που είχε το συσχετισμο της δυναμης με το μερος της
Σε Ουγγαρια, Βουλγαρία, Αλβανία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία Ρουμανία η εργατική ταξη με τη βοηθεια του ΚΣ διατήρησε της εξουσία και εγκαθυδρισε τη δικτατορία του προλεταριατου και προχώρησε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σε Γιουγκοσλαβια και Κίνα η εργατικη ταξη νικηθηκε στα πρωτα κιολλας χρόνια από τους πρωην συμμαχους της αδυνατωντας να βοηθηθει από τον Κοκκινο Στρατό
Στη δυση γαλλοι και ιταλοί παρεδωσαν τα οπλα και συμμετειχαν στις κυβερνησεις μεχρι τη στιγμη που η αστικη ταξη δεν τους χρειαζοταν πλεον ενώ στην ελλαδα παρα το τραγικο σφαλμα της Βαρκιζας το ΚΚΕ βρηκε τη δυναμη να αντισταθει στην αστικη παλινόρθωση για τρια χρονια με το τουφεκι στο χερι

Αναυδος είπε...

Αρα το συμπερασμα που βγαινει για το σημερα είναι το εξης
Αφου
- απουσιαζει ένα προλεταριακο κρατος που η υπερασπιση του πιθανα να απαιτουσε ‘ανιερες’ συμμαχιες
- η αστικοδημοκρατικη επανασταση εχει πραγματοποιηθει στο συνολο σχεδον των χωρων του κοσμου
η πολιτική/τακτική/στρατηγική των λαικών μετώπων είναι άνευ ουσία στον 21ο αιωνα. Η μονη αλυτη αντιθεση είναι αυτή του κεφαλαιου με την εργασία και ο μονος ανεκτος συμβιβασμος είναι η συμμαχια με τους αυτοαπασχολούμενους χωρις προσωπικό και η λαικη εξουσία

Όποιοδηποτε άλλο συμπερασμα από εκεινες τις δεκαετίες θα αποδειχτεί ότι είναι εκ του πονηρού (έχει ληδη αποδειχτεί για τους μανιαδακικούς και διασυροντες τον κορδατο όπως και για κάθε λογής γκρουπουσκολο μαοικής η τροτσιστικής ή ναριτικης προελευσης που εβαλαν πλατη για τη σημερινη κυβερνηση αστικής διαχειρησης της αριστερας του συριζα-ανελ, εσχατως και της μαστουρας).

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"Διεθνιστή" (Internationalist),
Φάουλ!
Από που προκύπτει ότι " Μόνος σου παραδέχθηκες ότι η συμμετοχή των αγγλο-γαλλο-αμερικανών ήταν, τελικά, αντίθετη στα στρατηγικά ταξικά τους συμφέροντα";!;!
Ολο το σκεπτικό μου ήταν να δείξω οτι ακριβώς η συμμετοχή των "συμμάχων" στον πόλεμο ενάντια στον Αξονα προσδιορίστηκε ξεκάθαρα και αποφασιστικά από τα ταξικά στρατηγικά τους συμφέροντα. Το ότι εν μέρει την πατήσανε και τους προέκυψε στο τέλος το Σοσ. Στρατόπεδο, δεν τους εξιλεώνει. "Αλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει".
Τόσο η καθυστέρηση, όσο και ο τρόπος, η μορφή της εμπλοκής τους σε αυτόν, φέρουν την ανεξίτηλη σφραγίδα μιας βαθειάς αντιδραστικής ταξικής συνειδητότητας, τελείως εχθρικής "για τα συμφέροντα του διεθνούς σοσιαλισμού".
Αφού σου αρέσει να χρησιμοποιείς πιασάρικους προσδιορισμούς ( : "αντικειμενικά δίκαιος πόλεμος" και τέτοια), ας δούμε πως θα ήταν (ασκήσεις επί χάρτου, αλλά εσύ το προκάλεσες) ένας "αντικειμενικά δίκαιος πόλεμος" από πλευράς "συμμάχων", έστω και μετά την κατάληψη της Πρωσσίας, αν υποθέσουμε ότι μέχρι τότε οι "σύμμαχοι" είχαν κάνει λάθος στην πολιτική τους απέναντι στον Αξονα (που δεν είχαν, αλλά ...λέμε).
Λοιπόν, ενδεικτικά και καθόλου διεξοδικά:
1. Δεν θα παρέδιδαν την Γαλλία αμαχητί στον Χίτλερ.
2. Δεν θα παρέδιδαν την Ελλάδα και ιδίως την Κρήτη, το '41.
3. Θα είχαν χάσει όλο το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα στην Δουνκέρκη. Βοά η ιστορία για την "εκ θαύματος" διάσωσή του, κάτω από τα γερμανικά κανόνια! Τι να πουν, ότι τάχαν κάνει πλακάκια με τους γερμανούς; Αν ήταν σοβιετικοί οι εκστρατευτικοί θα είχε μείνει ρουθούνι πάνω στην άμμο;
4. Δεν θα παραδίδονταν σχεδόν αμαχητί οι άγγλοι στην Σουμάτρα (; αν καλά θυμάμαι) στους γιαπωνέζους.
5. Μπορούσαν να αποτρέψουν το Περλ Χάρμπορ και να βουλιάξουν τον στόλο του Γιαμαμότο.
6. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ελλάδα το '44 ήταν στα πλαίσια του "αντιφασιστικού πολέμου", που υποτίθεται μαινόταν στις πεδιάδες της Ευρώπης;
7. Μήπως και στην Βαρσοβία αποπειράθηκαν να στήσουν ("δίκαιο-αντιφασιστικό") ανάχωμα στον Κόκκινο Στρατό;
8. Η υποστήριξη συνεργατών των Ναζί στα αντιστασιακά κινήματα των κατεχομένων ήταν επίσης μέρος του "δίκαιου πολέμου";
9. Πιστεύεις το παραμυθάκι για την "ανόητη" η "πρωτοβουλιακή" προσγείωση του Ρούντολφ Ες στην Σκωτία, μεσούντος του πολέμου; Για συνεννοήσεις πήγε ο άνθρωπος. Είναι γνωστές οι καταγγελίες για μυστικές συνεννοήσεις, ιδίως μεταξύ Τσώρτσιλ-Γερμανών. Κι αυτά "δίκαιος πόλεμος";
Κατά την γνώμη μου, αντικειμενικά η ξεαντικειμενικά, στον Β' ΠΠ, πολεμούσαν δύο τελείως διαφορετικά υποκείμενα, εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους, και είναι αχαρακτήριστο λάθος από πλευράς ιστορικού υλισμού (για να τα πω κι εγώ πιασάρικα...) το αυθαίρετο τσουβάλιασμα κομμουνιστών-κεφαλαιοκρατών στον χυλό ενός υποθετικού "δίκαιου αντιφασιστικού πολέμου", που πληρώθηκε και εξοφλήθηκε τελικά το '89-'91.

Χαίρομαι, τουλάχιστον, που αποδέχεσαι όλες τις "επι μέρους διαπιστώσεις" μου. Κατανοώ ότι το αναπόφευκτο συμπέρασμά τους είναι δύσπεπτο.

Τα του Αναύδου τα αφήνω στον ίδιο. Αν έχει χρόνο θα τα καταφέρει καλύτερα από μένα.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Επισιστιστή,
Για να ξελαμπικάρεις, θα σου συνιστούσα ένα Cipralex.

Kokkino Meterizi είπε...

@Άναυδος

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας εξέθετες την άποψή σου για το ποιοι εξέφραζαν μες στο ΚΚ Κίνας την κατά σε σωστή επαναστατική γραμμή, ποιος τους "έφαγε" και ποιοι είναι οι "μικροαστοί αγρότες του Μάο" που πήραν την εξουσία μετά... Στο λέω γιατί ο Μάο ήταν αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΚΚ Κίνας από το 1935, καθώς και μέλος της ΕΕ της Γ'Διεθνούς από τότε...

- Μια κουβέντα για τα λαϊκά μέτωπα: υπάρχει πράγματι η δεξιά αναθεωρητική γραμμή για τα λαϊκά μέτωπα, η οποία είναι ο πρόδρομος του ευρωρεβιζιονισμού ("ευρωκομμουνισμού"), δηλαδή της νεοσοσιαλδημοκρατίας: υποταγή στη φιλελεύθερη αστική τάξη στο όνομα του αντιφασισμού. Είναι ο τρόπος που κατάλαβαν τον αντιφασισμό ο Τολιάτι, ο Καρίγιο, στα καθ΄ημάς ο Παρτσαλίδης.

Τα λαϊκά μέτωπα ωστόσο του Δημητρόφ δεν είναι αυτό: είναι προετοιμασία για το πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση, με αλλαγή συσχετισμών και κέρδισμα μεγάλου μέρους της βάσης των αστικοδημοκρατικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τους κομμουνιστές.

Ο φασισμός, σα το χειρότερο βάρβαρο - κτηνώδες παιδί του καπιταλισμού, οδηγεί τις μάζες να παλέψουν εναντίον του: σε αυτή την πάλη, οι κομμουνιστές με την αδιαλλαξία, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία τους, κερδίζουν τις συμπάθειες των οπαδών των άλλων, μη κομμουνιστικών αντιφασιστικών ρευμάτων, το πιο πρωτοπόρο τμήμα τους το οργανώνουν στο κόμμα και τελικά, σαν κόμμα μαζών και με αποδειγμένη τη στρατηγική τους υπεροχή οδηγούνε τα πράγματα προς τη συντριβή του αστικού κράτους, προς τον οικονομικό και κοινωνικό εξισωτισμό, τον οποίο "ζητάει" η ίδια η κοινωνία, που ριζοσπαστικοποιείται από την πάλη ενάντια στους ναζιφασίστες.

Ανώνυμος είπε...

Αν κι είχα σκοπό να σταθώ σ’ άλλα σημεία της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης, η προπέτεια (εδώ το παίζει "συγκρατημένος αμετροεπής", στο δικό του ιστολόγιο βρίζει χυδαία το ΚΚΕ) του μαοϊκού ("Κόκκινο Μετερίζι") αναφορικά με την ιστορία του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος ―προπέτεια που αναπαράγει ελέω έλλειψης θεμελιωμένου σε τεκμήρια αντιλόγου τις συνηθισμένες μαοϊκές πλαστογραφήσεις― με υποχρεώνει να σημειώσω στα πεταχτά και χωρίς παραπομπές στις πηγές γιατί δεν προλαβαίνω τρία πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου σημεία.

● Κάθε άλλο παρά "αδιαφιλονίκητος ηγέτης" του ΚΚ Κίνας ήταν ο Μάο Τσε-τούνγκ "από το 1935". Ο Μάο Τσε-τούνγκ επιβλήθηκε σαν "ηγέτης" του ΚΚΚ μόλις το 1944–45 μετά το τέλος της "εκστρατείας για τη διόρθωση του στιλ της δουλειάς" με τη βοήθεια της οποίας "παραμέρισε" ―όχι σπάνια και βιολογικά― τη διεθνιστική πτέρυγα του ΚΚΚ. Η επιβολή του Μάο Τσε-τούνγκ στην ηγεσία του ΚΚΚ "υποστηρίχτηκε" από την επίθεση κι εισβολή του Γ΄ Ράιχ στην ΕΣΣΔ κι από την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Δυστυχώς, όπως αποκαλύπτουν πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία από το αρχείο της ΚΔ (πρόκειται για τον προσωπικό φάκελο του Μάο Τσε-τούνγκ από το Τμήμα Στελεχών της ΕΕΚΔ), η ΚΔ δεν αντιτάχθηκε αποφασιστικά, τουλάχιστον από το 1941, στις καταφανείς από τότε επιδιώξεις του Μάο Τσε-τούνγκ να επιβληθεί αντικαταστατικά στην ηγεσία του κόμματος εξοντώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους.

● Υπάρχουν δημοσιευμένα από την δεκαετία του 1970 γράμματα του Γκ. Ντιμίτροφ προς τον Μάο Τσε-τούνγκ προσωπικά, με τα οποία του εφιστά την προσοχή σε ζητήματα σοβαρότατων πολιτικών παρεκκλίσεων του ΚΚΚ με ευθύνη του ίδιου του Μάο από τη γραμμή της ΚΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος· ιδιαίτερη σημασία έχει ένα γράμμα του Ντιμίτροφ προς τον Μάο μετά την αυτοδιάλυση της ΚΔ το 1943, στο οποίο ο Ντιμίτροφ εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τις κτηνώδεις διώξεις των διεθνιστικού στελεχικού δυναμικού του ΚΚΚ και ζητά από τον Μάο να τις σταματήσει αμέσως.

● Ο Μάο Τσε-τούνγκ δεν ήταν μόνος του από μεριάς του ΚΚΚ μέλος της ΕΕΚΔ όπως "πονηρά" αφήνεται να εννοηθεί· μέλη της ΕΕΚΔ από τον Αύγουστο του 1935 (7ο Συνέδριο) μέχρι την αυτοδιάλυσή της ήταν από το ΚΚΚ οι: Μάο Τσε-τούνγκ [毛澤東], Τσανγκ Κουο-τάο [張國燾] (διαγράφτηκε το 1937–38), Τσου Εν-λάι [周恩來] και Βανγκ Μινγκ (Τσεν Σαο-γιού) [王明 (陳紹愚)] (τακτικά μέλη), και οι: Πο Κου (Τσιν Μπανγκ-σιάν) [博古 (秦邦憲)] και Κανγκ Σενγκ [康生] (αναπληρωματικά μέλη). Πρβλ. Г. М. Адибеков, Э. Н. Шахназарова, К. К. Шириня, Организационная структура Коминтерна 1919–1943, "Росспэн", Москва 1997 [Γκ. Μ. Αντιμπέκοφ–Ε. Ν. Σαχναζάροβα–Κ. Κ. Σιρίνια, Η οργανωτική δομή της Κομμουνιστικής Διεθνούς 1919–1943, Εκδόσεις "Ρωσική Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια", Μόσχα 1997], σελ. 182–184 και 209–211. Μέλος του Προεδρείου της ΕΕΚΔ και αναπληρωματικό μέλος της Γραμματείας της ΕΕΚΔ ήταν βέβαια μόνο ο Βανγκ Μινγκ (Τσεν Σαο-γιού) [王明 (陳紹愚)] (πρβλ. στο ίδιο).

Θα τα ξαναπούμε μόλις προφτάσω απ’ τη δουλειά.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή η ανάρτηση και εξαιρετικά χρήσιμες (όπως πάντα) οι παρεμβάσεις Σεχτάρ και Άναυδου. Αν τελικά βρει χρόνο ο παρατηρητικός ας γράψει και μερικά παραπάνω για τα πολύ ενδιαφέροντα που ανέφερε. Πάρα πολύ ενδιαφέροντα μάλιστα γιατί νομίζω ότι γενικά επικρατεί μια κάπως πιο ευρωκεντρική αντίληψη στην ιστορία και αγνοούμε πολλά και σημαντικά πράγματα που συνέβησαν σε άλλες περιοχές της γης.

Διαβάζοντας κάποια επιχειρηματολογία σκέφτηκα ότι μετά το εναγώνιο ψάξιμο για μια φιλολαϊκή καπιταλιστική διαχείριση τώρα κάποιοι είναι κοντά στο ν' αρχίσουν να αναζητούν και δίκαιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τα ιμπεριαλιστικά κράτη αντικειμενικά διεξάγουν άδικους πολέμους όσο "ευγενή" ιδεώδη κι αν επικαλούνται.

ρα

Ανώνυμος είπε...

(1/4)

@Άναυδος

Πολύ ωραία. Αφού λοιπόν συμφωνούμε (έστω σε γενικές γραμμές) ότι τα Λαϊκά μέτωπα είχαν ως στόχο τη «διασπαση του μετωπου των καπιταλιστικων χωρών ώστε να μην συμπραξουν ολες μαζι με τον αξονα κι εξαφανισουν την ΕΣΣΔ από το προσωπο του πλανητη» , τότε προς τι η υπόμνηση ότι «απέτυχαν να τσακίσουν το αστικό κράτος» και, στην καλύτερη περίπτωση, «απλώς το διαχειρίστηκαν»; Σημείωσε, αυτό το έγραψες απαντώντας σε εμένα και όχι στο σχόλιο κάποιου που ισχυρίστηκε ότι, πχ σήμερα το ΚΚ πρέπει να υιοθετήσει μιαν αντίστοιχη γραμμή. Σε ποιον απαντούσες και τι ήθελες να πεις; Σε εμένα, πάντως, όχι μιας και είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξω μια γραμμή Λαϊκών Μετώπων στο σήμερα. Να το πω απλούστερα, πιο κοντά στην «Τρίτη περίοδο» και στα χαρακτηριστικά της (χωρίς μηχανιστικές αντιγραφές και απλουστεύσεις, ωστόσο) πρέπει να αναζητηθεί η γραμμή στο σήμερα, με το σημερινό συσχετισμό, παρά στα Λαϊκά Μέτωπα.

Δεύτερον, αν συμφωνούμε στο στόχο και το χαρακτήρα των ΛΜ, αν δεχόμαστε ότι ήταν μια επιβεβλημένη από τα πράγματα επιλογή στις συνθήκες που έγινε (πράγμα που θεωρώ ότι συμβαίνει γιατί δε σχολίασες επ’αυτού τίποτε) και αν δεχόμαστε ότι από τη σκοπιά του στόχου και του χαρακτήρα τους, γενικά ήταν μια επιτυχημένη τακτική γραμμή, τότε μπορείς (ή μπορείτε, απευθυνόμενος προς όλους τους συνομιλητές) να μου εξηγήσεις τι εξυπηρετεί σήμερα η ανάδειξη ως ζητήματος μιας τάχα «ιστορικής αποτίμησης της ιστορίας του ΚΚ», του ζητήματος των «αντιφάσεων στη στρατηγική» του; Σε ποιες αντιφάσεις αναφερόμαστε; Προσοχή: δε μιλάω για αντιφάσεις στη στρατηγική του ενός ή του άλλου ΚΚ, στη μια ή στην άλλη χώρα, αλλά του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και της ΚΔ. Ποιες είναι επιτέλους αυτές οι αντιφάσεις; Γιατί δεν τις ονοματίζετε καθαρά και ξάστερα; Και, επιτέλους, ποιος ανακίνησε τέτοιο ζήτημα περί «λαθών της ΚΔ»; Εκείνοι που, λαθεμένα και οπορτουνιστικά επιμένουν και σήμερα σε μια τέτοια γραμμή, προφανώς δε θα είχαν λόγο να το κάνουν. Ας σκεφθούν όμως εκείνοι που, θέλοντας να διαχωριστούν από τέτοιες λογικές, καταφεύγουν σε απαράδεκτες και ισοπεδωτικές «εκτιμήσεις» για το σύνολο της ιστορικής διαδρομής του ΚΚ, τι υπηρεσίες προσφέρουν και σε ποιον…

Όσον αφορά την κρίσιμη παράγραφο του συλλογισμού σου: Όταν όμως από τη μερια της αστικης ταξης… της δυναμης με το μερος της. Να μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, πραγματικά. Άναυδε, αλήθεια, πώς απέκτησε η εργατική τάξη το συσχετισμό με το μέρος της στην Τσεχία, την Ουγγαρία κλπ. Μόνο με την παρουσία του ΚΣ; Δηλαδή, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι ταξικές συγκρούσεις ενάντια στην αστική τάξη στις χώρες αυτές, που διοργανώθηκαν από τα ΚΚ των χωρών αυτών, δεν ήταν αυτό που, χωρίς αμφιβολία, δημιούργησε την επαναστατική κατάσταση; Σε συνθήκες κοινωνικής νηνεμίας και αστικοδημοκρατικής ομαλότητας κλήθηκε ο Κόκκινος Στρατός να στηρίξει την εργατική τάξη; Είναι προφανές ότι στις χώρες αυτές, μόλις – όπως σωστά λες – ήρθε η ώρα που τη θέση του συμβιβασμού των ΛΜ έπρεπε να την πάρει το «ποιος-ποιον» τα ΚΚ των χωρών αυτών κινήθηκαν στον επαναστατικό δρόμο, είχαν γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με την αστική τάξη «τους» και, εκμεταλλευόμενοι και την παρουσία του ΚΣ πήραν την εξουσία «σχετικά αναίμακτα», δηλαδή χωρίς έναν γενικευμένο, μακρόχρονο λίγο-πολύ εμφύλιο πόλεμο.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(2/4)

Μέχρις εδώ συμφωνούμε. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ θεωρείς ότι αν δεν υπήρχε ο ΚΣ δε θα είχε υπάρξει νίκη. Πρόκειται για μια υπόθεση που το λιγότερο που μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς είναι παρακινδυνευμένη. Τα παραδείγματα της Κίνας, της Σερβίας και της Αλβανίας τη διαψεύδουν γιατί εκεί μόνη της η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της «ξεμπέρδεψαν» με τους εχθρούς τους στην κρίσιμη στιγμή και πήραν την εξουσία χωρίς να υπάρχει ΚΣ να ρίξει το βάρος του υπέρ τους. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί στις χώρες αυτές, υπήρχε ΚΚ που είχε εκείνη τη στιγμή στρατηγική ρήξης με την αστική τάξη και κατάκτησης της εξουσίας και ορθή – σε γενικές γραμμές πάντα – τακτική που οδήγησε στη νίκη. Αντίθετα, στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η αδυναμία χάραξης μιας τέτοιας γραμμής έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα σε βάρος της εργατικής τάξης και «την εξουσία την πήρε η τάξη που είχε το συσχετισμό με το μέρος της», δηλαδή η αστική.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι το κύριο για τη νίκη ή την ήττα, είναι η ύπαρξη στην κάθε χώρα ΚΚ με επαναστατική στρατηγική προσανατολισμένη στην εξουσία. Όπου υπήρξε τέτοιο ΚΚ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η εξουσία κερδήθηκε. Όπου δεν υπήρχε, η εξουσία χάθηκε. Ούτε τα Λαικά Μέτωπα εμπόδισαν σε τίποτε, ούτε η διάλυση της ΚΔ, ούτε τίποτε από όλα αυτά που εσχάτως ανασύρθηκαν στην επιφάνεια για να τροφοδοτήσουν μια άχρηστη και εν πολλοίς επικίνδυνη δήθεν «ιστορική αποτίμηση».

Ακόμα και η ελληνική εμπειρία, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει. Στη φάση που η διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ έγειρε προς τη δεξιά παρέκκλιση, ο αγώνας φάνηκε να χάνεται με τις βάρκιζες, τις καζέρτες και το δεκέμβρη. Στη φάση που η επαναστατική γραμμή ανέκτησε το πάνω χέρι, η μάχη δόθηκε με το όπλο στο χέρι και η ήττα δεν ήρθε επειδή τάχα δεν υπήρχε «επαρκώς» επαναστατική γραμμή (είναι αστείο και να το λες για ένα κόμμα που έκανε ήδη ένοπλη εξέγερση), ούτε ήταν οι «αντιφάσεις» περί δήθεν «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» αυτές που έκριναν την υπόθεση, γιατί αυτές δεν ήταν παρά η δική μας προπαγανδιστική απόπειρα να τραβήξουμε στην πλευρά της επανάστασης την ταλαντευόμενη μεσαία αγροτιά και τα δημοκρατικά μεσαία στρώματα των πόλεων – προσπάθεια εντελώς επιβεβλημένη κατά την άποψή μου. Το ΚΚΕ έδωσε σωστές απαντήσεις στα αίτια της ήττας του αντάρτικου, ήδη από την ΙΙΙη Συνδιάσκεψη του ’50 και εκεί καθαρά και ξάστερα μίλησε για τις ευθύνες της δεξιάς, οπορτουνιστικής φράξιας στις γραμμές του, εκείνης που οδήγησε αρχικά στην προδοσία της Βάρκιζας, αργότερα στο σαμποτάζ του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ με την ύποπτη καθυστέρηση να βγάλει έγκαιρα το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων στο βουνό, της ίδιας που αργότερα οδήγησε στην Τασκένδη, στη διάλυση των ΚΟ, στη δημιουργία του «εσωτερικού». Δευτερευόντως, η προδοσία του Τίτο ήρθε να «δέσει» το «γλυκό». Τι σχέση έχουν οι ομφαλοσκοπήσεις περί «στρατηγικών αντιφάσεων» και μάλιστα του διεθνούς ΚΚ με αυτή την καθαρή και ξάστερη ανάλυση; Γιατί ανοίγουμε ξανά, 60 χρόνια μετά, τη συζήτηση για το ίδιο θέμα, τι επιδιώκουμε;

Για την Κίνα και τη Γιουγκοσλαβία.

Τι σχέση έχει με το θέμα που συζητάμε, η εξέλιξη της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη μια ή την άλλη χώρα, ειλικρινά δεν ξέρω. Το ότι η εργατική τάξη ηττήθηκε από τη γραφειοκρατία, την ιμπεριαλιστική επέμβαση ή/και τη νέα (ή παλιά) αστική τάξη σε μια επόμενη φάση (ακόμα και πολύ «κοντινή» χρονικά με την περίοδο που συζητάμε), αυτό είναι επιχείρημα κατά της στρατηγικής κατάκτησης της εξουσίας; Με αυτή την έννοια, η Ουγγαρία του 1919 όπου κηρύχθηκε Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία (με τον Μπέλα Κουν) και ανατράπηκε μέσα σε 3 μήνες, είναι παράδειγμα λαθεμένης στρατηγικής; Δε λέω ότι λες κάτι τέτοιο, αλλά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει η επιμονή στο θέμα αυτό…

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(3/4)

Θα κλείσω με το μέρος των συμπερασμάτων σου.

Απ’όσο ξέρω, η Κούβα, η ΣΔ Βιετνάμ, η ΛΔ Κορέας δε θεωρούνται καπιταλιστικά κράτη. Η θέση τους δεν είναι ανάλογη της ΕΣΣΔ, φυσικά. Γι αυτό και δε δικαιολογούνται «ανίερες» συμμαχίες, γενικά – με την έννοια αυτή δεν είναι σωστή η αναφορά σε μια γραμμή Λαϊκών Μετώπων σήμερα. Όμως, από την άλλη, η διαπίστωση αυτή για τους κομμουνιστές των συγκεκριμένων χωρών καθορίζει πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα, ενώ για το υπόλοιπο κομμουνιστικό κίνημα θέτει το ζήτημα της αντιϊμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και στήριξης με κάθε τρόπο των χωρών αυτών στην πρώτη γραμμή της προτεραιότητας.

Δεν είναι καθόλου σωστό ότι η αστικοδημοκρατική επανάσταση έχει οριστικά τεθεί στο παρελθόν. Καταρχάς, στις χώρες που παλεύουν για αυτοδιάθεση, όπως το Κουρδιστάν, η Σκωτία, η Βόρεια Ιρλανδία, η Καταλωνία, η χώρα των Βάσκων κλπ., το εθνικό ζήτημα είναι ακόμα «ζωντανό» και οι λενινιστικές-σταλινικές θέσεις για το ζήτημα αυτό παραμένουν επίκαιρες. Όμως, το κύριο δεν είναι αυτό. Αστικοδημοκρατικό ζήτημα τίθεται, γενικά, σε κάθε παραβίαση των όρων της αστικής δημοκρατίας και κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ συχνό ειδικά στην εποχή του ιμπεριαλισμού: οι χούντες και η πάλη για την ανατροπή τους, οι προσαρτήσεις εδαφών και η πάλη ενάντιά τους (στην Κύπρο, στην Παλαιστίνη κλπ.) δείχνουν ότι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα η θέση ότι σήμερα έχουμε «ξεμπερδέψει» με τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα.

Αν μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα, είναι ότι λόγω της πιο βαθιάς εμπλοκής των αστικών τάξεων των καταπιεζόμενων εθνών στις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων, το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης συνδέεται όλο και πιο οργανικά με τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, ενώ το εθνικό ζήτημα όλο και πιο συχνά πρέπει να εξετάζεται «κριτικά» και να τίθεται σε δεύτερη μοίρα, με κριτήριο το υπέρτερο συμφέρον του σοσιαλισμού (όπως ήταν για παράδειγμα η περίπτωση των Βαλκανίων και η φιλολογία περί «αυτοδιάθεσης» των Αλβανών, των Μαυροβούνιων ή των Βόσνιων κλπ. από τη Σερβία). Αυτό είναι διαφορετικό από την απόλυτη θέση ότι δεν υπάρχουν πια «εθνικά καθήκοντα» στην πάλη του εργατικού κινήματος. Μπορεί να είναι απλά ζήτημα διευκρίνισης και να εννοείς και συ το ίδιο, οπότε ίσως συμφωνήσουμε και σε αυτό. Αλλιώς, πιστεύω ότι είναι κατανοητό το τι λέω.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

(4/4)

@Σεχτάρ

Την τελευταία φράση με την οποία έκλεισες το απαντητικό σου (11/5 – 12:00πμ) σημείωμα στην επιστρέφω. Κατανοώ απολύτως ότι είναι δύσκολο να δεχθείς το «δύσπεπτο» συμπέρασμα ότι αντικειμενικάο πόλεμος των Αγγλο-αμερικάνων ενάντια στη Χιτλερική Γερμανία, μετά την επίθεση της τελευταίας ενάντια στην ΕΣΣΔ, βοηθούσε την ΕΣΣΔ και γι αυτό η μεν ΕΣΣΔ και το κομμουνιστικό, αντιφασιστικό και παρτιζάνικο κίνημα ζητούσαν (και πίεζαν) να διεξαχθεί με τη μεγαλύτερη συνέπεια, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς υπαναχωρήσεις και τρικλοποδιές, οι δε «δυτικοί» ιμπεριαλιστές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καθυστερήσουν, να αναβάλουν, να σαμποτάρουν την συνεπή και αποφασιστική διεξαγωγή του.

Έχει ενδιαφέρον ότι τα επιχειρήματα σου ότι οι αγγλοαμερικάνοι έκαναν άδικο πόλεμο με τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Γιαπωνέζους, είναι …οι δισταγμοί τους, η ανεπάρκειά τους να τον διεξάγουν και η διαρκής επιδίωξή τους να τον εκτρέψουν με την πρώτη ευκαιρία σε αντισοβιετικό! Μα αν κάτι αποδεικνύουν τα γεγονότα που ο ίδιος παρέθεσες, είναι πόσο δίκιο είχε η ΕΣΣΔ, ο Στάλιν, οι κομμουνιστές στην τακτική τους να αναγκάσουν τους αγγλοαμερικάνους να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που, στο τέλος της ημέρας, θα τους έβρισκε – και τους βρήκε – χαμένους! Τα λες όλα, τα γράφεις όλα και στο τέλος αναποδογυρίζεις το συμπέρασμα με το κεφάλι κάτω, είναι πραγματικά απίστευτο! Τι σχέση έχει με τις επιδιώξεις τους ο πόλεμος ενάντια στο Χίτλερ, φάνηκε ξεκάθαρα από το αποτέλεσμα: επειδή ακριβώς ήξεραν ή φοβόντουσαν (βάσιμα, όπως αποδείχθηκε) ότι η συντριβή του χιτλερισμού θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε νίκη της επανάστασης σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, η επιδίωξή τους ήταν η μη συνεπής διεξαγωγή του, η διαρκής υπαναχώρηση από αυτόν! Η νίκη της ΕΣΣΔ και της επανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη βασίστηκε εν μέρει και στην – εξ ανάγκης – υποχρέωση της Αγγλίας και των ΗΠΑ να συμμετάσχουν στον πόλεμο, για να μην πάθουν ακόμα χειρότερα! Αυτό είναι, δυστυχώς για τους «ξαναγράφοντες από αριστερά» την ιστορία, το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα που δικαιώνει τη μεγαλοφυή τακτική του Στάλιν και τη γενική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος.

Τίθεται το ζήτημα αν το κομμουνιστικό κίνημα έμεινε ή απομακρύνθηκε από τη θέση περί άδικου πολέμου, αν έμεινε στη γραμμή της ήττα της αστικής τάξης ή γλίστρησε στις θέσεις της ενότητας με την αστική τάξη και της παράδοσης της εξουσίας σε αυτήν. Στο ζήτημα αυτό, αντικειμενικά δε μπορεί να δοθεί ενιαία απάντηση. Στις ΗΠΑ και την Αγγλία, το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν ήταν καν εφικτό και αυτό το ήξεραν τόσο εμείς, όσο και αυτοί. Τα καθήκοντα των επαναστατών εργατών, του κινήματος στις χώρες αυτές ήταν άλλα, της άσκησης της μέγιστης πίεσης στις κυβερνήσεις τους να βγουν στον πόλεμο – και έτσι ακριβώς έπρεπε να κάνουν. Στη Γαλλία, την Ιταλία κλπ. κυριάρχησε όντως η δεξιά παρέκκλιση στα ΚΚ και γι αυτό χάθηκε η ευκαιρία. Ωστόσο, εδώ, πρέπει να έχουμε και το δεδομένο ότι μέχρι το ’49 που η ΕΣΣΔ απέκτησε κι αυτή πυρηνικά, το στρατιωτικό πλεονέκτημα του ιμπεριαλισμού ήταν σημαντικό και η δυνατότητα να «διεκδικήσουμε στα γεμάτα» περισσότερα από όσα πήραμε, είναι το λιγότερο συζητήσιμη. Αυτό δεν ακυρώνει το συμπέρασμα για την κυριαρχία της δεξιάς παρέκκλισης στα ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας κλπ., αλλά πρέπει να συνεκτιμηθεί στα συμπεράσματα, αν δε θέλουμε να είμαστε μονόπλευροι. Στις χώρες, τέλος, της Α. Ευρώπης τα ΚΚ διαμόρφωσαν γραμμή κατάκτησης της εξουσίας (όπως και στην Κίνα με τις όποιες αντιφάσεις) και την πήραν. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Θα ξαναπώ για άλλη μια φορά: μην αναζητάμε «πιστοποιητικά» για τη σημερινή σωστή σε γενικές γραμμές γραμμή στην ισοπεδωτική κριτική του παρελθόντος μας. Θα το βρούμε μπροστά μας…

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα γίνονταν μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε η ΕΣΣΔ. Και δίκαιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν υπάρχει. Η ιδιομορφία, σε σχέση με τον πρώτο παγκόσμιο-του οποίου ο δεύτερος είναι συνέχεια, της ύπαρξης της ΕΣΣΔ δεν αναιρούσε του χαρακτήρα του πολέμου που διεξήγαγαν τα ιμπεριαλιστικά κράτη (ένας πόλεμος που κακώς θεωρείται ότι ξέσπασε στην Ευρώπη το 1939, ο πόλεμος είχε ξεσπάσει αρκετά πιο πριν, στην Άπω Ανατολή). Η ιδιομορφία της ύπαρξης της ΕΣΣΔ αυτό που βασικά έκανε ήταν να βάζει και κάποια διαφορετικά ζητήματα σε σχέση με τον Α ΠΠ, σχετικά με το ποιά ακριβώς τακτική θα βοηθούσε τους λαούς να βγουν όσο το δυνατό περισσότερο νικητές μέσα από αυτή τη σύγκρουση. Internationalist χαιρετισμούς σε έναν orthodox άμα τον πετύχεις πουθενά. Τώρα κάτι συγκρίσεις μεταξύ Κουρδιστάν και ...Σκωτίας είναι τουλάχιστον γελοίες, νομίζω ότι και εσύ το καταλαβαίνεις.

ρα

Αναυδος είπε...

@intern…
Καταρχήν η αναγκη επαναξιολόγησεις της στρατηγικής και τακτικής του κομ κινηματος και της κομ διεθνους δεν προέκυψε εν κενω. Εχει προηγηθει ήδη από το 2011-2012 μια προσπαθεια να συρθεί το ΚΚΕ σε μια συμμαχία με το συριζα αλλά και αλλα αστικα μορφωματα στο ονομα του ΕΑΜ (από τους συριζεους) αλλα και στο ονομα της ΚΔ από τους μανιδακικους (λιοσοκαλτσωνιδπετροπουλοστωικους). Στο όνομα των λαικων μετωπων εγκαλουν το ΚΚΕ για προδοσία σημερα. Το γεγονος ότι στην ευρωπη σήμερα κυριαρχει η Γερμανια για τους τυφλους και αγραμματους περι τον μαρξισμό σημαίνει επανάληψη των τακτικών του 1930-1940. Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ (κατά την προσωπικη μου γνώμη) άργησε να θιξει τη συγκεκριμενη ιστορική περίοδο αλλα σημερα που το κανει το κανει καταρχην επειδη προκληθηκε. Υποθετω ότι η αργοπορια εχει να κανει και με το γεγονος ότι αβασανιστα και χωρις συλλογικη επεξεργασια δεν μπορεις να αποφανθεις για μια σημαντικη ιστορικη περιοδο.

Κατά δευτερο η επαναστατικη στρατηγική είναι εκ των ουκ ανευ προυπόθεση για την κατακτηση της εξουσίας αλλά από μόνη της δεν είναι αρκετή Χρειάζεται να συντρέχουν και οι αντικειμενικοί παράγοντες για την τελική νίκη ο βασικότερος όλων είναι ο ευνοικός συσχετισμός δύναμης. Με άλλα λογια αν ακολουθεις λαθος στρατηγική αλλά έχεις το συσχετισμό δυναμης με το μερος σου την κρίσιμη στιγμη μπορεις να λύσεις την αντιθεση προς οφελος σου.
Από την άλλη και όπως έδειξε η ελληνικη εμπειρία η έλλειψη επαναστατικης γραμμης οδηγησε σε ολεθρια λαθη που ανετρεψαν το ευνοικο συσχετισμό της δύναμης του 1944. Με άλλα λογια πολύ περισσότερες πιθανοτητες για την καταληψη της εξουσια είχε το ΕΑΜ το 1944 παρα το 1946.

Επιμενεις και τσουβαλιαζεις τη Γιουγκοσλαβια και την Κίνα παροτι ουτε στη μια ουτε στην άλλη επικρατησαν οι κομμουνιστες. Αυτό είναι λαθος (κατανοητο γιατι αλλιώς πως θα υποστηριξεις τη θεση σου ότι ο κοκκινος Στρατος ήταν αχρειαστος). Η μη παρουσια του ΚΣ στη γιουγκοσλαβια ειχε σαν αποτελεσμα την επικρατηση της κλικας του τιτο (που αλλιως θα ειχε την τυχη των ραικ, κοστοφ σλανσκυ χοξε κλπ) την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη μετατροπή της γιουγκοσλαβίας σε προπυργιο του Ιμπεριαλισμού . Το αυτό συνεβη στην κίνα με πολύ πιο αργό ρυθμό

Αναυδος είπε...

Η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν είναι μια διαρκής και αέναη διαδικασία. Εχει ένα ιστορικό τέλος και αυτο είναι η εποχη του ιμπεριαλισμού οπου ολοκληρώνεται. Η ολοκληρωση της συμβαδιζει με την εξαληψη των φεουδαρχικων καταλοίπων και όχι με το οποιο εθνικο ζητημα. Το ότι μεριδα τουσκωτσεζικου καταλανικου κλπ κεφαλαιου θεωρεί ξεπερασμενες ή επιβλαβείς τις συμφωνίες 200-500 ετών δεν είναι τιποτε άλλο παρα μια ενδοκαπιταλιστική αντιθεση από την οποια η εργατικη ταξη δεν εχει να κερδισει απολυτως τιποτε. Το ότι μασκαρευεται με σημαιες και ιστοριες που ουτε οι ιδιοι της θυμουνται (Ρ. μπρους κλπ) είναι ιδιο της αστικης εθνικιστικης ιδεολογιας που οικοδομει ένα πλαστο παρελθον για να παλεψει για ένα πραγματικο μελλον. Το αν το κομ κινημα θα εκμεταλλευτει τις διαφορες αυτές προς οφελος του είναι θεμα συγκυριας και όχι αρχής

Το αυτό ισχυει για την αστικη δημοκρατία. Είναι το ποιο βολικο συστημα για τα αφεντικα αλλα όταν παρουσιαζονται δυσκολίες ευκολα καταφευγει στο φασισμό. Τα ιδια αφεντικα που κυβερνουσαν επι βαιμαρης κυβερνουσαν επι χιτλερ

Επαναλαμβανω ότι οι οποιες δευτερευουσες ή τριτευουσες αντιθεσεις εχουν σημασία μονο αν βοηθουν στην επίλυση της βασική αντίθεσης του καπιταλισμού προς όφελος του προλεταριάτου Δε μπορουν να γίνουν ουτε σημαιες ουτε να κυριαρχησουν στην τακτική και στρατηγική ενός κομμουνιστικού κομματος

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφερουσα η συζητηση.
Προσωπικα συντασομαι με τα σχολια του Αναυδου, του Σεχταρ,του Ρα και θα θελα να διαβασω τη συνεχεια απο το σχολιο του παρατηρητικου. Κατανοω και την ανησυχια περι ισοπεδωτικης κριτικης του internationalist αλλα δεν κατανοω για την απευθυνει στους υπολοιπους καθως μονο τετοια δεν ειναι η επιχειρηματολογια του Αναυδου πχ.
Εγω θελω να σταθω στο εξης. Τα ΛΜ οντως ηρθαν κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες (υποχωρησης του προηγουμενου επαναστατικου κυματος) ως η τακτικη που θα συσπειρωνε τις μαζες και σε επιμερους στοχους οπως αντιμετωπιση φασισμου,προστασια ΕΣΣΔ αλλα κυριως ως τακτικη που θα εξυπηρετουσε το στρατηγικο στοχο της επαναστασης. Ειναι και ανακριβες και λαθος και επικυνδινη η αποψη που λεει οτι δεν πρεπει να αποτιμησουμε τα ΛΜ και οποιαδηποτε τακτικη υπο το πρισμα ποσο εξυπηρετησαν το στρατηγικο στοχο. Αλιμονο αν η ΚΔ επαιρνε αποφασεις μονο με στοχο επιμερους ζητηματα και οχι υπο το πρισμα τι θεωρουσε οτι εξυπηρετει το στοχο του σοσιαλισμου. Δεν θα ηταν ΚΔ αλλα κατι αλλο. Το επιχειρημα αυτο ερχεται να δικαιωσει οσους κατηγορουσαν την ΚΔ για προδοσια κλπ Η ΚΔ οντως θεωρουσε οτι η τακτικη των ΛΜ θα εξυπηρετουσε το στοχο της επαναστασης και υπο αυτο το πρισμα αποτιμαται.
Απο κει και περα και για το ρολο του ΚΣ και για το χαρακτηρα του πολεμου καλυφθηκα απο αλλα σχολια. Ωστοσο να θυμισω οτι απο 2ο Δοκιμιο ιστοριας το 2011 εχει μπει το ζητημα διερευνησης της ιδιομορφιας των συνθηκων που επικρατησε ο σοσιαλισμος στις ΛΔ της κεντρικης και ανατολικης ευρωπης οπως και το κατα ποσο η ιδιομορφια στο περασμα στο σοσιαλισμο αυτων των χωρων επαιξε ρολο και στην οικοδομηση του σοσιαλισμου σε αυτες τις χωρες. Πχ εχουμε συγχωνευση σοσιαλδημοκρατικων με ΚΚ, κοινοβουλευτικες διαδικασιες αστικου τυπου, ψηφιση σοσιαλιστικων συνταγματων απο κοινοβουλια κλπ (οποιος πιστευει οτι η με απουσια του ΚΣ θα εξελισονταν ετσι το πραγμα νομιζω οτι εθελοτυφλει) η καθε χωρα ειχε και τη δικη της ιδιομορφια πχ. Αλλο η Πολωνια, αλλο η ΓΛΔ, αλλο η Ουγγαρια ή η Τσεχοσλοβακια. Αυτα ειναι προς μελετη για παραπερα συμπερασματα. Εξαλλου το 18ο συνεδριο ασχοληθηκε πρωτα και κυρια με επικεντρο την ΕΣΣΔ, οχι συνολικα με το σοσιαλιστικο στρατοπεδο.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι λάθος κάνανε οι Γιουγκοσλαβοι και ποιος ειχε την εξουσία στην Γιουγκοσλαβια και πως προδόθηκαν οι κομουνιστές απο τους συντρόφους τους. Ο σταλιν είχε τουφεκίσει όλους του ηγέτες του ΚΚΓ πριν τον Τιτο - δεν ξέρω γιατι δεν έφαγε και τον Τιτο. Θα περίμενε κανείς οτι είχε βάλει κάποιον σωστό κομμουνιστή;

Χρουτσοφικος

Ανώνυμος είπε...

"Ο σταλιν είχε τουφεκίσει όλους του ηγέτες του ΚΚΓ πριν τον Τιτο - δεν ξέρω γιατι δεν έφαγε και τον Τιτο. Θα περίμενε κανείς οτι είχε βάλει κάποιον σωστό κομμουνιστή;"
Συγνωμη κιολας ρε Χρουτσοφικε αλλα και η μαλακια εχει τα ορια της.
Τελος παντων, αν και μαλλον τζαμπα το γραφω υπαρχει ολοκληρο νημα με αναλυτικα στοιχεια για τη Γιουγκοσλαβια απο τον Αναυδο.
Οσο για το τι λαθος εκαναν οι Γιουγκοσλαβοι μονο και μονο η σταση τους απεναντι στο ΔΣΕ θα πρεπε να σου αρκουσε...

ratm

Ανώνυμος είπε...

@Ρατμ
Ποιοι είναι οι πρώην σύμμαχοι των κομουνιστών που τους πρόδωσαν στην Γιουγκοσλασβια; Το ΚΚΓ;

Όσο για την ηγεσία του ΚΚΓ (γκορκιτς και πριν απο αυτον), φαντάζομαι δεν τους τουφέκισε προσωπικά ο σταλιν, πέθαναν μεσα στις "υπερβολές..." των εκκαθαρίσεων, αν αυτό σε πείραξε.

(Το τι έγινε με τον ΔΣ είναι εντελώς άσχετο και αλλο θεμα)


Χρουτσοφικος

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Νέος στο μπλόγκ παρακολουθώ εδώ και κάποιους μήνες. να συμβάλλω λοιπόν. ΑΝ θυμαμάι σωστά ο λένιν στους δίκαιους και άδικους πολεμους ή στη αυτοδιάθεση των εθνών ή στο σοσιαλισμό και πόλεμος ή σε όλα τα παραπάνω οριοθετεί πως ο χαρακτήρας ενός πολεμου καθορίζεται από τη σχέση που συγκροτούν μεταξύ τους οι κάθε κυρίαρχες τάξεις των κάθε κρατών που αντιμάχοντια στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Αναλύει σε καποιο από το παραπάνω πχ πως ακόμα και ένας επιθετικός πόλεμος της ακόμα προοδευτικής αστικής τάξης (πριν το 1848-1871?)ενός καπιταλιστικού κράτους δημοκρατικού ή όχι εναντίον της αντιδραστικής-γραφεικοκρατικής μιας ανατολιτικου τύπου και όχι μόνο αυτοκρατορίας-φεουδαρχίας ήτανε δίκαιος.
στη συνέχεια βέβαια καθόριζε πως στο στάδιο του ιμπεριαλισμου του καπιταλισμού που σαπίζει παρασιτικά, την εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων δηλαδή, υπήρχαν!-ουν? τέσσερα είδη κρατών(άρα και επαναστάσεων!?!) άρα και οι προκύπτοντες μεταξύ τους τύποι πολεμων.
α)μεγάλα ανεπτυγμένα μονωπολιακά καπιταληστικά κράτη ,
β) μεσαία με περίεργη θέση και ρόλο(κάποια μισο εξαρτημένα οικονομικά αλλά και κάποια άλλα σφόδρα ανερχόμενα ή παραγκωνιζόμενα μέσα στις νέες συμμαχίες κτλ). στη συνέχεια μιλάει για
γ)μισοεξαρτημένα οικονομικώς καπιταληστικά κράτη και τέλος
δ) για πολιτικώς εξαρτημένα κράτη-αποικίες μικρότερες ή μεγαλύτερες που προεκυψαν από τη διάλυση μεσαιωνικών ή ακόμα και αρχαιότερων αυτοκρατοριών.
οι τρείς τελευταίες περιπτώσεις με λιγότερα ή περισσότερα φεουδαρχικά κατάλοιπα που μόλις συγκρότησαν στοιχειώδη εσωτερική αγορά λόγω πρωταρχική συσσώρευση είτε αυτοτελώς είτε/και με εισαγωγή / εξαγωγή κεφαλαίου από μια μεγάλη καπιταλ χώρα, σίγουρα με μεγάλο ποσοστό μικρής ατομικής ιδοκτησίας στην παραγωγή και χωρίς εθνικής βάσης μονοπώλια στις 2 τελευταιες περιπτώσεις γ), δ) εισερχόμενα μάλλον τελευταία στην παγκόσμια αγορά.
στη φάση του ιμπεριαλισμού λοιπόν σίγουρα τότε μάλλον και σήμερα, αντιδραστικές κυρίαρχες τάξεις-χώρες/κράτη μπορεί να είναι
i)η αστική σε μια μεγάλη καπιταλ χώρα ( είτε με αστική δημοκρατία είτε με δικτατορία όποιου είδους),
ii) η αστική σε συμμαχία με μικροαστούς και εργατική αριστοκρατία σε φασιστικές χώρες μικρότερες και μεγαλύτερες κυρίαρχες ή μισο-εξαρτημένες και περιφερειακές δυνάμεις
iii) ανερχόμενη μικρή αστική τάξη σε συμμαχία με μεγάλους-τσιφλικάδες, μεσαίους αγρότες σε χαμηλότερης τεχνικής στάθμης και αγροτικής παραγωγής μισο-εξαρτημένες χώρες
iv) υπηρεσιακή- κυβερνώσα τάξη γραφεικρατική σε συμμαχία με μικροχρηματιστηριακό κεφάλαιο, μεγαλεμπόρους στις αποικιίες...
προφανώς ναι παραδέχομαι και ο ίδιος αλλα νομίζω και θεωρητικά σωστό ως μόνη προοδευτική τάξη την εργατική. άρα τη μόνη ικανή σε αυτήν την ιστορική περίοδο να διεξάγει δίκαιο πόλεμο είτε ως επαναστατικό υποκείμενο είτε ως κυρίαρχη πια δικτατορία του προλεταριάτου τάξη για τον εαυτό της, για να υπερασπίσει το νέο κοινωνικό καθεστώς. οι υπόλοιπες τάξεις και στρώματα του λαού και των εργαζόμενων μαζών είναι εν δυνάμει προοδευτικές και όχι εκ φύσεως θέσεως... εδώ κολλάει πάρα πολύ το ΟΧΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ σύνθημα με πολλούς αποδέκτες, τη παραπλανημένη από τη σοσιαλδημοκρατία-σοσιαλσοβινισμό εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους των πόλεων που κυνηγούν το όνειρό τους παρέα με τον κοσμοπολίτικο εθνικισμό του χρηματιστικού κεφάλαιου, τους μικρομεσαίους αγρότες που βουλιαζαν στη αμαθεια τη εκκλησιαστική σκοταδοσύνη κτλ
επί του προκειμένου λοιπόν αν θεωρήσουμε τη εσσδ ως το μοναδικό εργατικό κράτος-σοσιαλισμό στην απαρχή του πολεμου (δε λέω ότι δεν ήτανε αλλά δε θα πώ ότι τότε ξεκίνησε σωστά μετά στράβωσε κτλ. πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα το 18 συνεδριο του κομματος την αφησε σε καλή κατεύθυνση αλλά ανοιχτή και καλώς) τότε μονάχα η εσσδ με την εργαστική τάξη στην εξουσία διεξήγαγε δίκαιο πόλεμο. στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο λοιπόν πρέπει να εξετάσουμε τον συσχσετισμό δυνάμεων-πάλης των τάξεων πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του 2ππ σε κάθε χώρα ως ξεχωριστή περίπτωση.

καππα δελτας χι

Ανώνυμος είπε...

Ωχ! καταρχήν δεν σας προλαβαίνω να σας διαβάζω συνσχολιαστες αλλά πάντα έτσι συμβαίνει όταν μία ανάρτηση προκύψει ενδιαφέρουσα. συνέχεια παρέμβασης αργότερα ελπίζω να με αφησουν ο πονοκέφαλσος και η τενοντίτιδα να εφαρμόσω την θεωρητικοποήηση μου. κάθε κριτική και παρατήρηση η διο΄ρθωση σε λάθος βιβλιογραφίας ή θεωρητικής αναφοράς καλοδεχούμενη. σε ευγενικό ύφος θα παρακαλούσα β'εβαια. παρατηρώ εδώ και καιρό πως οι διαφωνίες εύκολα διολισθαίνουν επί του προσωπικού. φαντάζομε όλοι εδώ μέσα ( πλην τρολ) παλεύουμε προς την ίδια κατύεθυνση. ιδεολογικοπολιτκή εμβάθυνση, ιστορική αποτίμηση, ξεκαθάρισμα των καθηκόντων στο σήμερα και το αύριο, οργάνωση του αγώνα.είσαι φίλος γίνε μέλος που λέγανε στο κοδησο
υγ να με συγχωρείτε για τα λάθη σύνταξης και ορθογραφίας έιχα καιρό να γράψω στο pc.ευχαριστώ

καππα δελτας χι

Ανώνυμος είπε...

[1/3]

Επιστρέφω όπως υποσχέθηκα, αλλά επειδή και πάλι βιάζομαι γιατί έχω τρεχάλες με τη δουλειά, αμφιβάλλω αν και σ’ αυτές τις τρεις συνέχειες θα προλάβω να ολοκληρώσω και βλέπω κατά πιθανότητα κι άλλες· λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.

Αρχίζω με δυο λάθη και μια παράλειψη του προηγούμενου σχολίου μου σ’ αυτό το νήμα που όλα τους οφείλονται στη βιασύνη μου να το τελειώσω όσο μπορούσα πιο γρήγορα για να προλάβω το λεωφορείο.

► Πρώτο λάθος: αντί για το "διώξεις των διεθνιστικού στελεχικού δυναμικού του ΚΚΚ" το σωστό είναι "διώξεις του διεθνιστικού στελεχικού δυναμικού".

► Δεύτερο λάθος: τα προσωπικά γράμματα του Γκ. Ντιμίτροφ προς τον Μάο Τσε-τούνγκ δεν δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του 1970, αλλά το 1986 στο βιβλίο "Η Κομμουνιστική Διεθνής και η κινέζικη επανάσταση. Ντοκουμέντα και Υλικά" που έβγαλε στη Μόσχα το Ινστιτούτο Άπω Ανατολής της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ [Академия наук СССР. Институт Дальнего Востока, Коммунистический Интернационал и китайская революция. Документы и материалы. – Москва 1986].

► Η παράλειψη (σημαντική· την αντιλήφθηκα αργά χθες το βράδυ ψάχνοντας): Το επίμαχο γράμμα του Ντιμίτροφ στον Μάο έχει αναρτηθεί σαν σχόλιο σε τούτο δω το ιστολόγιο παραμονές Χριστουγέννων του 2012 από χρήστη με το ψευδώνυμο "Ανώνυμος της 22ης Δεκεμβρίου 2012 ώρα 1:27 π. μ." σε αγγλική μετάφραση

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=1383379632695501089

Αξίζει να διαβαστεί.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

[2/3]

Επιστρέφω στα του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος τις δεκαετίες του 1930 και 1940.

● Η αναρρίχηση του Μάο Τσε-τούνγκ στην ηγεσία του ΚΚΚ έγινε σε συνθήκες σημαντικής υποχώρησης του κινήματος στην Κίνα που είχε τις ρίζες της σε γενικότερες αδυναμίες και του κινέζικου κόμματος και της Κομιντέρν. Ο Μάο εκπροσωπούσε ταξικά μια πολύ συγκεκριμένη γραμμή ―μικροαστική-εθνικιστική― στους κόλπους του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος, την οποία μπόρεσε να επιβάλλει με τον προσεταιρισμό του αμφιταλαντευόμενου μεταξύ προλεταριακού διεθνισμού και μικροαστικού εθνικισμού τμήματος της κομματικής καθοδήγησης. Για να προσεταιριστεί το τμήμα αυτό εκμεταλλεύτηκε τρεις ευνοϊκούς για το σκοπό αυτό παράγοντες: πρώτα, τη σημαντική υποχώρηση του κινήματος που σημειώθηκε το 1933–34 και ανάγκασε τους κομμουνιστές να εγκαταλείψουν τις βάσεις τους στη Νοτιοανατολική Κίνα* και στην ουσία να διαλύσουν τη Σοβιετική Δημοκρατία** που είχαν εκεί ιδρύσει· μετά, την αποκοπή της κομματικής καθοδήγησης στην Κίνα από την ΕΕΚΔ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας*** που ήρθε σαν αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των βάσεων και της διάλυσης της Σοβιετικής Δημοκρατίας· και τέλος, την αδυναμία του διεθνιστικού πυρήνα του στελεχικού δυναμικού του ΚΚΚ να αντιταχτεί και να αντιμετωπίσει από μαρξιστικές λενινιστικές θέσεις αποφασιστικά τη συμμαχία Μάο-τμήματος ταλαντευόμενων της καθοδήγησης. Ο Μάο ακολούθησε για να επιβληθεί μια πανούργα τακτική πάλης χωρίς αρχές, δολοπλοκιών, παλινδρομήσεων και προσωπικών αντιπαραθέσεων, πάντοτε με κομμουνιστική μάσκα. Οι εντατικές του προσπάθειες στέφθηκαν από επιτυχία στις αρχές του 1935, όταν στη λεγόμενη Διευρυμένη Συνεδρίαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΚ στο Τσουνγί**** κατόρθωσε όχι να εκλεγεί ΓΓ του κόμματος όπως επί δεκαετίες ισχυρίζονταν οι μαοϊκοί ―γι’ αυτό είχε πολύ δρόμο ακόμα―, αλλά να επιβάλλει με αντικαταστατικές μεθόδους αναθεώρηση της κομματικής στρατιωτικής πολιτικής με σαφή αιχμή κατά της ΕΕΚΔ, πράγμα που τον επανέφερε στην κεντρική κομματική καθοδήγηση, από την οποία είχε απομακρυνθεί για μια σειρά αντικομματικές ενέργειες κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και τις αρχές της δεκαετίας του 1930***** και ―το σπουδαιότερο― του επέτρεψε να βγάλει άχρηστη ―ρίχνοντας το φταίξιμο για τη σημαντική υποχώρηση του κινήματος στην Κομιντέρν― την προηγούμενη καθοδήγηση, στην οποία επικρατούσαν ―στα σημεία, είναι αλήθεια― όσοι αποτελούσαν το διεθνιστικό πυρήνα του στελεχικού δυναμικού του κόμματος· έτσι δρομολογήθηκε ανεπιστρεπτί η μεθοδευμένη σταδιακή εξασθένηση της επιρροής της Κομιντέρν στο κινέζικο κομμουνιστικό κίνημα.

* Για την ακρίβεια στις περιοχές Τζιανγκσί [江西] και Φουτζιάν [福建].

** Επίσημη ονομασία: Σοβιετική Δημοκρατία της Κίνας [中華蘇維埃共和國].

*** Η Μεγάλη Πορεία [長征] διάρκεσε ένα χρόνο: από τον Οκτώβριο του 1934 μέχρι τον Οκτώβριο του 1935.

**** Η Συνεδρίαση που στην παραδοσιακή κινέζικη κομματική ιστοριογραφία αποκαλείται "Σύσκεψη του Τσουνγί" [遵義會議] πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1935 στην πόλη Τσουνγί [遵義] της περιοχής Κουεϊτσέου [貴州] στη Νοτιοδυτική Κίνα και υιοθέτησε αντικαταστατικά την περιβόητη-διαβόητη "Απόφαση ΚΕ του ΚΚ Κίνας σχετικά με τη συνόψιση των αποτελεσμάτων του αγώνα κατά της πέμπτης εχθρικής εκστρατείας "περικύκλωσης κι εξόντωσης"" [中央關於反對敵人五次「圍剿」的總結的決議].

***** Ιδιαίτερα στη Συνδιάσκεψη του Νινγκτού [寧都會議] στις αρχές Οκτωβρίου του 1932 όπως φαίνεται καθαρά στο "Πληροφοριακό Δελτίο αναφορικά με τη Συνδιάσκεψη στο Νινγκτού που εξέδωσε το Γραφείο Σοβιετικών Περιοχών της ΚΕ του ΚΚ Κίνας" [蘇區中央局寧都會議經過簡報], δες 中共中央檔選集第八冊(一九三二),中共中央黨校出版社,北京 • 1991年, 528–531 [Επιλογή Επισήμων Κειμένων της ΚΕ του ΚΚΚ, Τόμος 8ος (1932), Εκδόσεις της Κομματικής Σχολής της ΚΕ του ΚΚΚ, Πεκίνο 1991, σελ. 528–531]. Το "Πληροφοριακό Δελτίο" εκδόθηκε στις 21/10/1932.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

@Σεχταριστή
Ζαμέ χημικά σστον οργανισμό!
Προτιμώ να απολαμβάνω μαθήματα διαλεκτικής ανάλυσης όπως σε αυτή την ανάρτηση.
Βέβαια τα δικά σου ωχριούν μπροστά στη θαυμαστή σκέψη του κόκκινου μετεριζιού περι δίκαιου πολέμου από ΗΠΑ και σια, αλλά αυτός δεν διεκδικεί δάφνες της πιο προωθημένης γραμμής του κομμουνιστικού κόμματος στην Ελλάδα.
Επισιτιστής

Ανώνυμος είπε...

Μερικά επιμέρους σχόλια είναι, νομίζω, απαραίτητα.

Πρώτον. Άναυδε, δε θυμάσαι καλά. Το ζήτημα άνοιξε για πρώτη φορά (πιο «μαζεμένα» μεν, αλλά σαφώς) ήδη από τις «Θέσεις για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης», δηλαδή τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν και πήρε σαφή χαρακτηριστικά στις «Θέσεις για το Σοσιαλισμό», στις αρχές του 2009. Και τα δυο αυτά ντοκουμέντα διαμορφώθηκαν πριν από την εκδήλωση της κρίσης στη χώρα μας και τη γνωστή οπορτουνιστική επίθεση στο Κόμμα. Καταλαβαίνω τα κίνητρα και θεωρώ αγαθές – καταρχήν – τις προθέσεις, αλλά δεν παύει η μέθοδος διεξαγωγής της πάλης με τον οπορτουνισμό στο σήμερα με υποκειμενική και ισοπεδωτική προσέγγιση του χθες, να είναι λάθος.

Δεύτερον. «Όλα τα λεφτά» στη συζήτηση είναι η θέση του Άναυδου ότι «ακόμα και με λάθος στρατηγική αν έχεις ευνοϊκό συσχετισμό μπορείς να πάρεις την εξουσία». Κατά την άποψή μου πρόκειται για σοβαρό λάθος. Η άποψη αυτή προσεγγίζει τη στρατηγική αποσπασμένα από τους συσχετισμούς που η εφαρμογή της παράγει. Από μόνη της η σωστή στρατηγική, χωρίς σωστή τακτική και ορθούς χειρισμούς, μπορεί και να μην οδηγήσει σε ευνοϊκό συσχετισμό – αυτό είναι σωστό. Η λάθος στρατηγική, όμως, δε μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκό συσχετισμό για το επαναστατικό κίνημα ποτέ και πουθενά. Το συσχετισμό δεν τον «προσφέρει» η Τύχη, αλλά τον δημιουργεί η ταξική πάλη. Στην ιστορική εποχή από το «μανιφέστο» και μετά, όλες οι κοινωνικές τάξεις συμμετέχουν στην ταξική πάλη όχι αυθόρμητα, αλλά με πολιτικό σχέδιο που εκφράζεται από τα κόμματά τους, από τη στρατηγική και την τακτική τους. Αν λοιπόν διαμορφώθηκε σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη ευνοϊκός συσχετισμός για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, είναι επειδή το επαναστατικό κίνημα είχε γενικά σωστή στρατηγική και τακτική. Το να ισχυρίζεσαι το αντίθετο, είναι σκέτος ιδεαλιστικός αγνωστικισμός, πασπαλισμένος με «μαρξίζουσα» φρασεολογία.

Τρίτον. Να λοιπόν γιατί «χρειάζεται» η – φαινομενικά ανεξήγητη – επιμονή ορισμένων στην «καθοριστική» σημασία της παρουσίας του Κόκκινου Στρατού. Γιατί είναι η «βολική σοφιστεία» την οποία προτάσσουν, προκειμένου να υποστηρίξουν την άποψή τους περί «στρατηγικών αντιφάσεων της ΚΔ», παρακάμπτοντας το προφανές «εμπόδιο» που η ιστορική πραγματικότητα όρθωσε απέναντί τους, ότι η ΚΔ και η στρατηγική της οδήγησε στη νίκη της επανάστασης στο ένα τρίτο του πλανήτη. Η σοφιστεία αυτή είναι απαραίτητη ώστε στη συνέχεια η αποτυχία σε μια σειρά χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αντί να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα οπορτουνιστικής παρέκκλισης στα αντίστοιχα ΚΚ, γεγονός που οδήγησε και σε σοβαρά λάθη τακτικής (τις «βάρκιζες»), να αναγορευθεί τελικά ως τεκμήριο των «στρατηγικών λαθών» της ΚΔ. Αυτό, σύντροφοι, δεν είναι «κριτική ιστορική αποτίμηση». Ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις να γίνεται (εγώ δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω), ως πρακτική είναι απαράδεκτη και πολιτικά επικίνδυνη.

Τέταρτον. Συμφωνούμε, σύντροφε ratm, ότι δε μπορεί να αποσπάται η αποτίμηση της τακτικής και της στρατηγικής της ΚΔ από το κατά πόσο εξυπηρέτησε το στόχο του σοσιαλισμού. Ακριβώς από αυτή τη σκοπιά είναι που αποδείχθηκε επιτυχημένη η συνολική γραμμή της, τη στιγμή και υπό τις συνθήκες που επιλέχθηκε και κάθε προσπάθεια να μεταφερθεί αυτή η συζήτηση στο σήμερα, είτε ως πρότυπο και πανάκεια, είτε ως λάθος και καταστροφή, είναι λαθεμένη. Όμως η στρατηγική της ΚΔ δεν περιλάμβάνε μόνο τα Λαϊκά, αντιφασιστικά Μέτωπα. Αυτά ήταν ο αναγκαίος τακτικός ελιγμός για να συνδεθεί ο αγώνας ενάντια στον φασισμό με τον αγώνα για την εξουσία με καλύτερες προϋποθέσεις. Όταν λέμε «αποτιμώντας κριτικά» τα ΛΜ στο τότε, ότι δεν ανέτρεψαν, αλλά διαχειρίστηκαν το αστικό κράτος, κάνουμε λάθος «αποτίμηση», γιατί η θέση των ΛΜ στη συνολική στρατηγική και τακτική της ΚΔ για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, ήταν άλλη. Ένα «αμυντικό» εργαλείο που το χρησιμοποιείς για να δημιουργήσεις ευνοϊκούς όρους για να «επιτεθείς» στη συνέχεια, δε μπορείς να του ασκείς κριτική γιατί δεν είχε επιθετικό χαρακτήρα!

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Πέμπτον. Η εργατική τάξη, σύντροφοι Άναυδε και ratm, δε νικήθηκε μόνο στην Κίνα και τη Γιουγκοσλαβία, αλλά σχεδόν παντού (με την εξαίρεση ελάχιστων χωρών σήμερα που εξακολουθούν μέσα σε απείρως δυσκολότερες συνθήκες να προσπαθούν να κρατήσουν όρθια την εργατική-λαϊκή εξουσία). Μέσα στο ίδιο το μπολσεβίκικο κόμμα υπήρχαν διαρκώς οι δυνάμεις εκείνες που, στην πορεία, μετά το θάνατο του Στάλιν, πήραν το πάνω χέρι και οδήγησαν στο οπορτουνιστικό-ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό. Το να επικαλούμαστε τη μετέπειτα πορεία της ταξικής πάλης στα σοσιαλιστικά κράτη ως απόδειξη ορθότητας της στρατηγικής με την οποία η ΚΔ καθοδήγησε την πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας μου φαντάζει ως το απόγειο του υποκειμενισμού.

Έκτον. Σύντροφε ρα, μπορείς να συνεχίσεις μακαρίως να πιστεύεις ότι ο μαρξισμός-λενινισμός είναι ένα άθροισμα τσιτάτων αναλλοίωτων στο χώρο και στο χρόνο, όπως: «στην εποχή του ιμπεριαλισμού θα συμβαίνουν πάντα ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι», «κάθε ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι άδικος» και τα παρόμοια. Γιατί δεν προσέθεσες ότι «όσο δεν ανατρέπεται η αστική τάξη, οι εργάτες θα είναι θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης»; Ή, ακόμα το «ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή»; Το ζήτημα που συζητάμε, ωστόσο, είναι η συγκεκριμένη ιστορική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Ναι, αν ένας πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, τότε είναι άδικος. Όμως, στην εποχή του ιμπεριαλισμού – δυστυχώς για κάποιους «αριστερούς κομμουνιστές» που χλεύαζε ο Λένιν στην εποχή του – δε συμβαίνουν μόνο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Εγώ πρόσφερα κάποια επιχειρήματα πάνω στο ζήτημα του συγκεκριμένου πολέμου. Εσύ, έχεις κάτι να συνεισφέρεις, υπέρ ή κατά;

Έβδομον. Σύντροφε Άναυδε, συνεχίζεις να «παραβιάζεις ανοικτές θύρες» στη συζήτησή σου μαζί μου. Εγώ δε μίλησα για «περίοδο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης», γιατί συμφωνώ μαζί σου ότι αυτή έχει τελειώσει. Μίλησα για τη δυνατότητα να παραμένουν άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπως το εθνικό ζήτημα, τα στρατιωτικά καθεστώτα, οι προσαρτήσεις κλπ. Αν τώρα αμφισβητείς ότι το εθνικό ζήτημα είναι ένα κατεξοχήν αστικοδημοκρατικό ζήτημα, δε μπορώ εγώ να λύσω αυτό το θέμα. Μια ενδελεχέστερη μελέτη των θέσεων των Λένιν και Στάλιν για το εθνικό ζήτημα, θα σε πείσει. Επίσης είπα ότι, ίσα-ίσα, επειδή ακριβώς αυτά τα άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα δε μπορούν πια να ενταχθούν σε κάποια «ιστορική φάση της αστικοδημοκρατικής επανάστασης», ο αγώνας για αυτά εντάσσεται πιο οργανικά στην πάλη για το σοσιαλισμό, γίνονται «ειδικά» καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Όσο για τα χλευαστικά σχόλια περί Σκωτίας κλπ., η πολιτική της εργατικής τάξης στο εθνικό ζήτημα είναι ο προλεταριακός διεθνισμός που σημαίνει: αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης από πλευράς των εργατών του έθνους που καταπιέζει και πάλη ενάντια στον εθνικό διαχωρισμό των εργατών από πλευράς των εργατών του έθνους που καταπιέζεται. Και όλα αυτά, πάντα υπό το πρίσμα του υπέρτερου παντός άλλου κριτηρίου, τι συμφέρει το παγκόσμιο σοσιαλισμό. Για παράδειγμα, στο θέμα της Σκωτίας, «γενικά» οι άγγλοι κομμουνιστές οφείλουν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της Σκωτίας, ενώ οι Σκοτσέζοι κομμουνιστές θα όφειλαν να κάνουν ζύμωση ενάντια στον αποχωρισμό της. Με κριτήριο, όμως, ότι ο αποχωρισμός αυτός θα σηματοδοτήσει μια ριζική αλλαγή συσχετισμού σε βάρος του αγγλικού ιμπεριαλισμού, η τελική, ενιαία θέση και των δυο πλευρών θα πρέπει να παρθεί με κριτήριο το κατά πόσο αυτή η αλλαγή είναι προς το συμφέρον του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, αν συμβάλλει σε μια τέτοια όξυνση των αντιθέσεων την οποία να μπορεί να εκμεταλλευτεί το κίνημα προς όφελός του. Αυτό είναι το κριτήριο (προφανώς το να πω συγκεκριμένα άποψη για το ζήτημα αυτό ξεφεύγει από το θέμα της συζήτησης) με το οποίο θα κληθεί το κίνημα να πάρει θέση και όχι με επίκληση των «γενικών αληθειών» που χωρίς συγκεκριμένη εφαρμογή καταντούν κενό γράμμα.

Internationalist

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια καπα δελτα χι. Ο 2 ππ είχε ομοιότητες και διαφορές με τον πρώτο. Νομίζω πως γραφτηκε και παραπάνω αλλά επαναλαμβάνω πως όπως οι πρώτες παγκόσμιες κρίσεις του 1898 και 1906 αν θυμάμαι σωστά( ατιμες χρονολογίες) γέννησαν τον μεγάλο πόλεμο 1ππ έτσι και η νέα βαθύτερη κρίση του 29-33 μετά τη περαιτςρω εντατική κια εκτατική επεκταση της κεφαλαιοκρατικης αναπαραγωγής που έφερε το πέρας του πρώτου ξανάφεραν στο προσκήνιο τη διπάλη για τη μοιρασιά. Η κυρίαρχη βέβαια αντίθεση κεφαλαίου εργασίας δε παραγκωνίζεται στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και ίσα ίσα οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι πολύπλοκα παράγωγα αυτές της βασικής σε σχέση δηλαδή με τι ποσοστό κέρδους κάθε εθνικής βάσης μονοπώλιο εξάγει κεφάλαιο καταληστέυοντας υπαναπτυκτες τεχνικα-κεφαλιοκρατικά αγορές (με χαμηλότερη οργανική σύνθεση κεφαλαίου) αποσπόντας επιπρόσθετα κέρδη πολύ πάνω του μέσου όρου και της περίφημης πτωτικής τάσης του. Για να το λήξω η κυριαρχη αντίθεση του β ππ είναι της αστικής τάξης εναντίον της εργατικής. Μπορέι να περιπλέκοντια πολλά συμμαχίες έριδες και ανταγωνισμοι αλλά ο μεγάλος εχθρός ήτανε η εσσδ και τα κατατόπους επαναστατικά υποκείμενα. Η εργατική τάξη εκ φύσεως και θέσεως σε συμμαχία με εν δυνάμη κατα περίπτωση προοδευτικά στρώματα υπήρξε λοιπόν ο αντίπαλος κεφαλιοκρατών μικρψν και μεγάλψν,ξεπεσμένων αρισφοκρατών με εγγεια ιδοκτησία,τσιφληκάδων., στρατοκρατών και γραφειοκρΤών, τραπεζιτών,εμπόρων και μεσαζόντων ραντιπερηδων και αεριτζήδων. Αυτό σε εππιπεδο κρατών δυστυχής καθιστοπυσε τους πάντες εχθρούς της εσσδ όσο παρέμεινεένε στιβαρή μία αστική εξουσία. Οι συμμαχίες λοιπόν σε αντοφασιστικό μπλοκ ήτανε θνησιγενείς αν και αναγκαίες. περιοδολογώντας τη ιστορική αρχή του ιμπεριαλισμόυ με τις μεγάλες κρίσεις πριν τον 1ππ.,μιλάμε για πλήρης και όχι μόνο τυπικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο.αν η εργατική τάξη δεν κατκτά την εξουσία παραμένει αστική ότι μεταβατικές στιγμές και αν περάσουν. Κάθε πολιτικό ρεύμα λοιπόν κάθε στρώματος που δε μπόρεσε μέσα στη δίνη του πολέμου να δεί κομμουνιστική προοπτική ήταν καταδικασμένο να συρθεί στην ουρά μιας αστικής τάξης. Αυτό το γεγονός επίσης καθιστά τα λαικά μέτωπα εν γένει ως μία παρακινδυνεμένη αν όχι αφελης τακτική σε πολλές περιπτώσεις. Είανι θπεμα όμως που απαιτει φοβάμαι να εξετασθεί για τη κάθε χώρα ξεχωριστά. Χρήζει μεγάπης προσοχής εξετάζοντας κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που δεν επιτρέπουν στο κάθ κομμ κόμμα να προβάλλει ξεκάθαρα την επαναστατική πολιτική του. Η μικρή παραγωγή γεννάει τη μεγάλη και η μικρή αντίδραση τη μεγαλύτερη

καππα δελτα χι

Ανώνυμος είπε...

[3/3]

● Η απόδοση των αιτιών της επικράτησης του Μάο Τσε-τούνγκ και της γραμμής του στο συμφιλιωτισμό του διεθνιστικού πυρήνα του ΚΚΚ απέναντί του ή στην πανουργία του Μάο ή στις επιπτώσεις της σημαντικής υποχώρησης του κινήματος την περίοδο 1934–1935 είναι ανεπαρκής εξήγηση και δίνει βάρος περισσότερο στο συγκυριακό χαρακτήρα των γεγονότων παρά στη μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση. Χωρίς να αγνοούνται οι προαναφερμένες συγκυρίες, τα βαθύτερα αίτια της επικράτησης του Μάο και του μαοϊσμού πρέπει να αναζητηθούν σε εγγενείς αδυναμίες του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος που όλες τους φέρουν σαφές ταξικό πρόσημο και οι οποίες επέδρασαν με τη σειρά τους στην πολιτική που ακολουθούσε η Κομιντέρν απέναντι στο κινέζικο κόμμα· το τελευταίο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί οι σχέσεις μεταξύ της ΚΔ και των τμημάτων της που ήταν τα διάφορα ΚΚ σε εθνικό επίπεδο ―σε πείσμα όσων ακατάπαυστα διαδίδει η αστική κι οπορτουνιστική προπαγάνδα― είχαν χαρακτήρα αμφίδρομο. Εξυπακούεται ότι στα πλαίσια αυτού του σχολίου δεν είναι δυνατό να παρουσιαστούν έστω κι επιγραμματικά αυτές οι εγγενείς κι αμφίδρομες αδυναμίες, πολύ περισσότερο να αναλυθούν. Περιορίζομαι λοιπόν μόνο σε μια επισήμανση που έχει αυστηρά ταξικό χαρακτήρα και εστιάζεται στην οικονομική καθυστέρηση της Κίνας στο πρώτο τρίτο του περασμένου αιώνα. Αποφασιστικός παράγοντας για την επικράτηση του μαοϊσμού στην Κίνα ήταν η αδυναμία του κινέζικου προλεταριάτου να παίξει το ρόλο της που θα ηγηθεί της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής επανάστασης στη χώρα του ― κι αυτό συνεχίστηκε και μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας το 1949. Η αριθμητική του αδυναμία, η έλλειψη πείρας ―πρακτικής και ιδεολογικής― αλλά και η συστηματική εξόντωση των καλύτερων ηγετικών του προσωπικοτήτων από τον ταξικό εχθρό δεν μπόρεσαν να αντισταθμιστούν από τη βοήθεια και την υποστήριξη που πρόσφερε η Κομιντέρν που με τη σειρά της όχι σπάνια γινόταν δέσμια του αμφίδρομου χαρακτήρα της σχέσης της με την εκάστοτε καθοδήγηση του ΚΚΚ, πράγμα που εκφράστηκε ξεκάθαρα με την έλλειψη συγκροτημένης αντίληψης για την πάλη κατά του μαοϊσμού.

● Βασική πηγή για την πορεία αναρρίχησης του Μάο Τσε-τούνγκ στην κεντρική καθοδήγηση του ΚΚ Κίνας και για τη σταδιακή του επικράτηση μέχρι το 1939 παραμένει το βιβλίο του Όττο Μπράουν "Κινέζικες Σημειώσεις 1932–1939" (Βερολίνο/ΓΛΔ 1973) [Otto Braun, Chinesische Aufzeichnungen 1932–1939, Berlin/DDR: Dietz Verlag 1973]. Ο παλαίμαχος γερμανός κομμουνιστής Όττο Μπράουν (1900–1974) στάλθηκε το 1932 από την ΕΕΚΔ ως στρατιωτικός σύμβουλος στην ΚΕ του ΚΚΚ και είναι ο μοναδικός ξένος ―το σωστότερο είναι μη Ασιάτης γιατί αναφέρεται και ένας Βιετναμέζος― που πήρε μέρος στη Μεγάλη Πορεία το 1934–35. Στο καταπληκτικό του βιβλίο όπου καταγράφονται με μορφή αναμνήσεων βασικά οι στρατιωτικοί παράμετροι της ένοπλης πάλης των κινέζων κομμουνιστών στη συγκεκριμένη περίοδο γίνεται αποκαλυπτική περιγραφή και ανάλυση της τακτικής υφαρπαγής της ηγεσίας του ΚΚΚ από τον Μάο και τους τότε συμμάχους του και επιχειρείται μια ερμηνεία της μικροαστικής κι εθνικιστικής φύσης του μαοϊσμού στο πρώιμο στάδιο της εμφάνισής του. Οι "Κινέζικες Σημειώσεις 1932–1939" αποτελούν μιας εξαιρετικής και μοναδικής σημασίας για την ιστορία του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος μαρτυρία από πρώτο χέρι: το συνιστώ ανεπιφύλακτα για την κατανόηση όχι μόνο των τυχών του κομμουνισμού στην Κίνα τον περασμένο αιώνα αλλά και των γενικότερων αντιφάσεων του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος εκείνη την εποχή. Για όσους δεν ξέρουν γερμανικά υπάρχει αγγλική μετάφραση: Otto Braun, A Comintern Agent in China 1932–1939. Translated by Jeanne Moore. London: C. Hurst, 1982.

Περισσότερα δεν προλαβαίνω για την ώρα επειδή πρέπει να πάω για ύπνο αφού δουλεύω αύριο πρωινός. Για τις δεκαετίες του 1940 και 1950 θα χρειαστούν ιδιαίτερα σχόλια σ’ αυτό ή σ’ άλλο νήμα.

Παρατηρητικός

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Tελικά η συζήτηση απεκάλυψε (για μένα) ένα ενδιαφέρον ζήτημα, που κάπου το πήρε το μάτι μου να θίγεται και σε κομματικό ντοκουμέντο η ομιλία, δεν μπορώ να θυμηθώ που.
Υπάρχει μια θετική (για το προλεταριάτο και το κομ. κίνημα) υπερεκτίμηση των αποτελεσμάτων της Αντιφασιστικής Νίκης, σε συνδυασμό με την συσκότιση του χαρακτήρα του Β'ΠΠ. Κι αυτά τα δύο λάθη τα βρήκαμε μπροστά μας ήδη το '89-'91, και όπως φαίνεται τα βρίσκουμε ακόμη.
Στην βάση τέτοιων εσφαλμένων εκτιμήσεων βρίσκεται ( ...τι άλλο; ) μια "υποβόσκουσα" (η υποφώσκουσα, μη με τσακώσει πάλι ο Σαραντάκος!) αταξική θεώρηση αυτών των μεγάλων γεγονότων, που σημάδεψαν, μαζί με το "1917", τον 20ό αιώνα.
Να μιλήσω, όπως συνήθως, πρακτικά: Ούτε η ΕΣΣΔ, ούτε η ΚΔ, ούτε και οι προλετάριοι, ελεύθεροι η δούλοι, είχαν καμιά πρεμούρα να ξεκινήσουν το '39-'40 κανένα είδος πολέμου, δίκαιου η άδικου.
Ο πόλεμος τους επιβλήθηκε από τους αστούς, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΣΤΟΥΣ, όχι μόνο του Αξονα!
Κι όταν μια αστική τάξη (στο ιμπεριαλιστικό της στάδιο ) ξεκινάει έναν πόλεμο, στην πραγματικότητα δεν επιτίθεται μόνο στον προβαλλόμενο από την ίδια "εχθρό", αλλά στον αιώνιο και αδιαμφισβήτητο (για την ίδια) εχθρό της, το προλεταριάτο, και από τις δύο πλευρές των χαρακωμάτων. Και δευτερευόντως, στην αντίπαλη αστική τάξη, στο κράτος της οποίας, υποτίθεται, κήρυξε τον πόλεμο.
Ο πόλεμος μιας αστικής τάξης, πρωταρχικά, είναι συνέχεια, με άλλα μέσα, και όξυνση του αέναου πολέμου της ενάντια στο προλεταριάτο της δικής της χώρας. Αυτό θα χρεωθεί τα ασύλληπτα ελλείμματα του πολέμου, αυτό θα ματώσει και θα σκοτωθεί, υπό των ήχο των εμβατηρίων. Οταν ξεκινάει ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος (δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί σήμερα να κηρυχτεί και άλλο είδος πολέμου - ας το αφήσουμε για την οικονομία της συζήτησης), ....λοιπόν, όταν ξεκινάει σήμερα ένας πόλεμος υπάρχει ήδη ένας από "χέρι" ηττημένος και κατεστραμμένος: Το προλεταριάτο της χώρας, που κηρύσσει τον πόλεμο. Και βέβαια, έπονται και άλλοι, χωρίς να είναι σαφές πάντα ποιοί ακριβώς είναι αυτοί, και σε τι βαθμό καθένας....
Mας τάπε κι ο Μπρέχτ, αλλά, φαίνεται, από το ένα αυτί μας μπήκαν και από το άλλο βγήκαν....
Λοιπόν, όταν η γερμανική αστική τάξη επιτέθηκε στην Γαλλία, εκτός από την συφορά, που βρήκε, με αυτό, την γερμανική εργατική τάξη, συφορά βρήκε, βεβαίως, και την γαλλική εργατική τάξη, όχι όμως και όλη την γαλλική αστική τάξη, που ένα μεγάλο μέρος της, το κυρίαρχο, συνήργησε σε αυτή την επίθεση, γι αυτό και δεν πρόβαλε καμίαν αντίσταση. Εξαίρεση αποτέλεσε ένα μικρό τμήμα, που εκφράστηκε με τον στρατηγό Ντε Γκωλ. Για μένα, λοιπόν, η σωστή θεώρηση εκείνων των γεγονότων λέει: "Η γερμανική ολόκληρη και η γαλλική αστική τάξη, στην μεγάλη της πλειοψηφία, επιτέθηκαν στην γερμανική και την γαλλική εργατική τάξη και σ' ένα μικρό μέρος της γαλλικής αστικής τάξης". [Παρένθεση: Είναι αιώνια τιμή για το γερμανικό προλεταριάτο και για τον γερμανικό Λαό, (όσος ήταν τότε αυτός....), το ότι οι κομμουνιστές, με επικεφαλής τον Ερνεστ Τέλμαν, βρίσκονταν στις φυλακές η εξοντώνονταν - δίδαξαν προλεταριακό και διεθνιστικό ήθος, τότε, αυτοί οι σύντροφοι του ενδόξου KPD!].
Λοιπόν, δεν είναι ότι οι αστοί των "συμμαχικών" χωρών "έδειξαν ασυνέπεια, αναβλητικότητα, κλπ". Η όποια στάση τους ήταν νομοτελειακό παρεπόμενο της, βασικά, θετικής θέσης τους απέναντι στον Πόλεμο, που ήταν σε απόλυτη αρμονία με την στρατηγική ταξική τους αντίθεση προς το παγκόσμιο προλεταριάτο, που εκφραζόταν κύρια με την ΕΣΣΔ αλλά και με το εργατικό κίνημα των χωρών τους.
Ο Πόλεμος ήταν η Λύση για το ταξικό τους πρόβλημα: Μεγάλη οικονομική κρίση στον Καπιταλισμό, με παράλληλη ορμητική ανάπτυξη του νέου Προλεταριακού Κράτους, της ΕΣΣΔ.
Η μορφή, που πήρε ο Πόλεμος, όπως είπαμε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ταχτική της ΚΔ και της ΕΣΣΔ, και αυτό βόηθησε να αποφευχτούν τα χειρότερα: Ολοι εναντίον της ΕΣΣΔ.
Δεν είναι όμως αυτός λόγος για να μας κρύβει,
-γιατί έγινε αυτός ο πόλεμος, (αιτίες)
-ποιοί τον ήθελαν, και
-σε τι αποσκοπούσαν αυτοί, που τον ήθελαν.
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Ηταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που θα γινόταν ούτως η άλλως, είχαν-δεν-είχαν προλεταριακό κράτος οι προλετάριοι.
Κι όσο για τα αποτελέσματα του Β' ΠΠ, για μας, εκτός από την ΝΙΚΗ και τον ηθικό της αντίχτυπο, καθώς και τις συνακόλουθες επαναστάσεις στην αν. Ευρώπη, να μην ξεχνάμε, μέσα στους πανηγυρισμούς, και τις παρενέργειες:
Πολιτικά προβλήματα αποπροσανατολισμού, που δημιούργησαν οι αναγκαίες πολιτικές αβαρίες. Η στρατηγικοποίηση των Λαϊκών Μετώπων, και των πολιτικών συμβιβασμών με συντηρητικές αντιφασιστικές δυνάμεις (εκκλησία, μικροαστοί, εβραίοι αστοί...).
Η διάλυση της ΚΔ.
Τεράστια οικονομική πισωδρόμηση για την ΕΣΣΔ (δέκα πεντάχρονα πίσω την έστειλε ο Πόλεμος).
Εξαθλίωση του προλεταριάτου όλων των χωρών, ιδίως όσων ενεπλάκησαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Φυσικός αποδεκατισμός του κομ. κινήματος από τα πιο συνειδητά στελέχη του.
Μάλλον συνέπεια όλων αυτών ήταν να ενισχυθεί μεταπολεμικά η έμφαση στον αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα αορίστως, με ταυτόχρονη υποβάθμιση της ταξικής ουσίας του.
Εξ ου και οι συχνοί πανηγυρισμοί για " την συνεχή υποχώρηση του Ιμπεριαλισμού" της δεκαετίας '70, για όσους θυμούνται.
Ηταν κάτι ανάλογο με το ...."ο αγώνας τώρα δικαιώνεται"!
Την ώρα, που οι άλλοι μας παίρνανε και τα σώβρακα.
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Νομίζω, λοιπόν, Διεθνιστή (Internationalist), με το φως των παραπάνω, ότι εντόπισα την ουσία της διαφωνίας μας στις διαπιστώσεις (άρα δεν συμφωνούμε ούτε στις διαπιστώσεις....):
" Έχει ενδιαφέρον ότι τα επιχειρήματα σου ότι οι αγγλοαμερικάνοι έκαναν άδικο πόλεμο με τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Γιαπωνέζους, είναι …οι δισταγμοί τους, η ανεπάρκειά τους να τον διεξάγουν και η διαρκής επιδίωξή τους να τον εκτρέψουν με την πρώτη ευκαιρία σε αντισοβιετικό! Μα αν κάτι αποδεικνύουν τα γεγονότα που ο ίδιος παρέθεσες, είναι πόσο δίκιο είχε η ΕΣΣΔ, ο Στάλιν, οι κομμουνιστές στην τακτική τους να αναγκάσουν τους αγγλοαμερικάνους να εμπλακούν σε έναν πόλεμο που, στο τέλος της ημέρας, θα τους έβρισκε – και τους βρήκε – χαμένους! "
Για σένα "οι δισταγμοί κλπ" είναι δευτερεύον μπροστά στο αντικειμενικό γεγονός ότι πολέμησαν εναντίον των Ναζί, που στα μάτια σου απολυτοποιείται.
Για μένα "οι δισταγμοί κλπ", δηλαδή ο τρόπος και η ένταση-βάθος της εμπλοκής τους είναι ένδειξη και αναγκαία συνέπεια του ιμπεριαλιστικού/ταξικού χαρακτήρα τους, των "αγγλοαμερικάνων" εννοώ.
Και το ότι δεν πέτυχαν τελικά ΟΛΑ, από αυτά, που σχεδίαζαν από το '34, καθόλου δεν σημαίνει ότι ....βγήκαν και ...χαμένοι(!) από τον Πόλεμο!
Εδώ πια συζητείται, αν τελικά η ίδια η γερμανική αστική τάξη ηττήθηκε στον Πόλεμο!
Εσένα σου φαίνεται για ηττημένη; Σίγουρα δεν πέτυχε την πρωτοκαθεδρία, που επιζητούσε, αλλά σε σχέση με ό,τι ρίσκαρε και ό,τι κατέστρεψε, πολύ καλά πήγε και γι αυτήν ο Β' ΠΠ....
(Το γερμανικό προλεταριάτο, πλήρωσε αρκετά σε αίμα, αλλά μεταπολεμικά αποζημιώθηκε, και επί τέλους...ποιός το γ@53ί! Ο κόσμος είναι ένα θέατρο του δράματος των αστών...)
Εμείς πανηγυρίζουμε για μια μεγάλη ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ, κυρίως γιατί αποτρέψαμε τα χειρότερα, και δικαίως.
Αλλά, κατά τη γνώμη μου πάντα, φορτωθήκαμε και χρέη, που τελικά πληρώσαμε το '89-'91, και μάλλον έχουμε και υπόλοιπα, όπως φαίνεται.

Εχουν σημασία αυτά γιατί σύντομα θα πρέπει να πάρουμε γενναίες αποφάσεις, όταν έρθει ο πόλεμος στο σπίτι μας (το βλέπω αναπόφευκτο), αλλά και να μην ξεγελιώμαστε και σε τρέχοντα ζητήματα, όπως π.χ. ο "αντιφασισμός" του Πούτιν.

zoot horn rollo είπε...

Άλλοι προσπαθούν να γράψουν κάτι σοβαρό (ασχέτως διαφωνίας-συμφωνίας) κι έρχεται ο "επισιτιστής" για να...προσφέρει κι αυτός, κονομήσαμε.
Κατά τ'άλλα βλέπω -ορισμένα- νέα trueσέντονα. Ελπίζω να είμαι λάθος.

Ανώνυμος είπε...

Επιτροχάδην σ’ ένα διάλειμμα από τη δουλειά να διορθώσω κάτι λάθη πούκανα χτες το βράδυ γιατί ήμουνα ψόφιος από την κούραση και δεν έλεγξα τα κείμενα όσο έπρεπε.

Λοιπόν στη δεύτερη συνέχεια:

► Αντί για το "από μαρξιστικές λενινιστικές θέσεις" το σωστό είναι "από μαρξιστικές-λενινιστικές θέσεις".

► Αντί για το "να επιβάλλει" το σωστό είναι "να επιβάλει".

Και στην τρίτη συνέχεια:

► Αντί για το "η αδυναμία του κινέζικου προλεταριάτου να παίξει το ρόλο της που θα ηγηθεί της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής επανάστασης στη χώρα του" το σωστό είναι "η αδυναμία του κινέζικου προλεταριάτου να παίξει το ρόλο της τάξης που θα ηγηθεί της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής επανάστασης στη χώρα της".

Κατά τα άλλα η συζήτηση καλά κρατεί κι ίσως επανέλθω αργότερα άμα ξεκουραστώ λιγάκι.

Είναι αυτονόητο ότι αν αυτά που γράφω εγείρουν ερωτήσεις ή απορίες, είμαι έτοιμος να δώσω διευκρινιστικές απαντήσεις.

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

(1/2)
"Όμως, στην εποχή του ιμπεριαλισμού – δυστυχώς για κάποιους «αριστερούς κομμουνιστές» που χλεύαζε ο Λένιν στην εποχή του – δε συμβαίνουν μόνο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι."

:)
A, όχι internationalist, δε πάει καθόλου έτσι το πράγμα. Το ζήτημα μπαίνει στο αν την εποχή του ιμπεριαλισμού ένα ιμπεριαλιστικό κράτος κάνει ποτέ κάτι άλλο από ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι σαφές-νομίζω ότι έχω καταλάβει καλά-ότι δίνεις καταφατική απάντηση. Ισχυρίζεσαι ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού είναι δυνατό ένα ιμπεριαλιστικό κράτος να διεξάγει ένα μη ιμπεριαλιστικό πόλεμο (και επομένως και δίκαιο). Είναι ένα συμπέρασμα με πολύ ενδιαφέρουσες προεκτάσεις τόσο αν

α) το εξετάσουμε ιστορικά και το μεταφέρουμε πχ στο 1912-13 οπότε και θα έπρεπε να αρχίσουμε να εξετάζουμε λεπτομερώς μήπως η Αντάντ είχε λίγο περισσότερο δίκιο ή λίγο λιγότερο άδικο σε σχέση με τη διεξαγωγή του Α ΠΠ. Να εξετάσουμε πχ μήπως η Αγγλία ως πιο "ελεύθερη" χώρα διεξήγαγε έναν κάπως πιο δίκαιο (ή έστω λιγότερο άδικο) πόλεμο απέναντι στην, πιο μιλιταριστική και στο πνεύμα του πρωσικού απολυταρχισμού, γερμανία ή αν αντίθετα θα έπρεπε διάφοροι λαοί να είναι πιο φιλικοί με τη Γερμανία στην κόντρα της με τη μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη εκείνων των ημερών.

όσο και αν
β) τη μεταφέρουμε στη σύγχρονη εποχή και αρχίσουμε να εξετάζουμε αν κάποιες από τις ήδη πραγματοποιηθείσες στρατιωτικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, ή κάποιες από τις πιθανές να συμβούν στο μέλλον, ήταν, ή θα είναι, κάπως δίκαιες. Αυτές οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προεκτάσεις νομίζω ότι προκύπτουν αν δεχτούμε το συμπέρασμα ότι το τσιτάτο: "Στην ιμπεριαλιστική εποχή, τα ιμπεριαλιστικά κράτη κάνουν ιμπεριαλιστικούς και άρα άδικους πολέμους" δεν έχει γενική και αναλλοίωτη ισχύ αλλά επιδέχεται αλλοιώσεων στο χώρο και στο χρόνο όπως το θες να έχει.

ρα

Ανώνυμος είπε...

(2/2)
Ποιά όμως είναι τα επιχειρήματα που πρόσφερες για να υποστηρίξεις ότι το παραπάνω τσιτάτο επιδέχεται αλλοιώσεων; Αυτά είναι βασικά το εξής ένα. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ.
Αλήθεια, άλλαζε η ύπαρξη της ΕΣΣΔ το χαρακτήρα της εποχής; Με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ είχε βγει ο κόσμος όλος από την εποχή του ιμπεριαλισμού; Υποθέτω ότι δεν υποστηρίζεις κάτι τέτοιο.
Μήπως άλλαζε η ύπαρξη της ΕΣΣΔ τη φύση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής και ως εκ τούτου και τους πολέμους που αυτές οι δυνάμεις ήταν διατεθειμένες να διεξαγάγουν; Μια θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα είχε κι αυτή ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Θα μπορούσε για παράδειγμα να φτάσει πολύ εύκολα στην εναρμόνιση με εκείνες τις απόψεις που θεωρούσαν (και θεωρούν) ως αιτία για την ανάπτυξη του ναζισμού και του φασισμού, την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του εργατικού κινήματος γενικότερα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Β ΠΠ θεωρείται (δεν έχω υπόψη μου κάποια εξαίρεση) ως συνέχεια του Α ΠΠ. Δε νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και επομένως η υπόθεση ότι ο Β ΠΠ θα ξέσπαγε είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε η ΕΣΣΔ δε μου φαίνεται καθόλου αβάσιμη. Αντιθέτως, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η φύση του πολέμου που διεξάγει και της γενικότερης πολιτικής που ακολουθεί ένα ιμπεριαλιστικό κράτος επηρεάζεται από την όποια τακτική επιλογή της ΕΣΣΔ στην προσπάθειά της να επιβιώσει και να ισχυροποιηθεί είναι ένας ακροβατισμός που πραγματικά αδυνατώ να παρακολουθήσω. Μόνο ως παραλογισμό τον αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή να μην αντιλαμβάνονταν ένας γερμανός κομμουνιστής το σύμφωνο μη επίθεσης ως απαραίτητο τακτικό ελιγμό για την επιβίωση της ΕΣΣΔ αλλά να το αντιλαμβάνονταν ως ένδειξη ότι η ναζιστική εξωτερική πολιτική ήταν δίκαια εκείνη τη στιγμή; Μήπως να δικαιώσουμε την ένταξη του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μ. Ανατολής αφού οι άγγλοι δίκαιο πόλεμο διεξήγαγαν τότε; Μήπως να δώσουμε συγχαρητήρια και στη σύνταξη εκείνου του γράμματος που έχει αναφέρει ο Σεχτάρ σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση, και στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλονταν το κίνημα στη Μ. Ανατολή; Αλήθεια, γιατί να μην το κάνουμε αυτό αφού οι Άγγλοι διεξήγαγαν δίκαιο πόλεμο και μάλιστα κόντρα στα συμφέροντά τους; Τώρα το πώς οι ανόητοι που διεξήγαγαν δίκαιο πόλεμο κόντρα στα συμφέροντά τους αιματοκύλισαν την Αθήνα χωρίς κανένα δισταγμό πριν ο δίκαιος πόλεμος κόντρα στα συμφέροντά τους λήξει, ε, αυτό είναι υποθέτω μια ασήμαντη λεπτομέρεια για να μας απασχολεί.
Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ δεν άλλαζε τη φύση του Β ΠΠ. Ο πόλεμος που έκανε και η Αγγλία και η Γερμανία ήταν ιμπεριαλιστικός και στις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οφείλονταν. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ αυτό που άλλαζε ήταν ότι σε αυτές τις αντιθέσεις πρόσθετε και την αντίθεση μεταξύ ιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού και ως εκ τούτου προέκυπταν κάποια καινούργια ζητήματα τακτικής σχετικά με τον Α ΠΠ. Και δε σημαίνει η παραπάνω θέση κανένα ντεφαιτισμό πριν την κήρυξη του πολέμου στην ΕΣΣΔ. Ντεφαιτισμός δεν είναι να προσπαθήσεις να πάρεις την εξουσία νικώντας την αστική σου εξουσία μέσα στον πόλεμο, ντεφαιτισμός είναι να μην το προσπαθήσεις καν αλλά να αφήσεις την αστική εξουσία να διεξαγάγει τον πόλεμο κι αυτό το δείχνει η περίπτωση της Γαλλίας όπου η άμυνα στους Γερμανούς σαμποταρίστηκε από την αστική της τάξη (τώρα το πόσοι μέσα σε εκείνη την αστική τάξη το έκαναν ακούσια ή εκούσια είναι αρκετά αδιάφορο).

ρα

Ανώνυμος είπε...

Και πάλι ευχαριστίες παρατηρητικέ για τον κόπο σου. Να είσαι καλά.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτή την συζήτηση και όσο μπορώ πιο προσεκτικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να συνεισφέρω ουσιαστικά γιατί δεν έχω εκείνες τις ιστορικές γνώσεις που θα μου το επέτρεπαν. Ωστόσο, νομίζω ότι οι απόψεις του Internationalist είναι πιο ώριμες, λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις τότε συνθήκες βάσει των οποίων πάρθηκαν οι αποφάσεις. Επίσης, θεωρώ ότι αν τότε το λαΙκό μέτωπο ήταν η ενδεδειγμένη τακτική,δεν σημαίνει ότι και σήμερα είναι όπως και το γεγονός ότι σήμερα δεν είναι ενδεδειγμένη τακτική δεν σημαίνει ότι στο τότε δεν ήταν, οπότε δεν χρειάζεται να προσπαθεί κανείς να ακυρώσει το παρελθόν για να στηρίξει την τακτική που επιλέγει σήμερα. Αφήστε που βλέπω πολύ αντιδιαλεκτική μια τέτοια προσέγγιση. Δόξα τω Τουτατή, υπάρχουν πλείστα αντικειμενικά ιστορικά συμβάντα στην σημερινή πραγματικότητα όπου κανείς μπορεί να αντλήσει ισχυρότατα επιχειρήματα γιατί σήμερα δεν υπάρχουν οι συνθήκες, ούτε οι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί λόγος να δημιουργηθεί λαϊκό μέτωπο.

raven

Ανώνυμος είπε...

Και καπως ετσι νομοτελειακα η κουβεντα θα κατεληγε στο ζητημα του ιμπεριαλισμου. Ειναι δυνατον να εξεταζεται ο ιμπεριαλισμος ως κατι αποκομενο απο την καπιταλιστικη οικονομικη βαση του? Γιατι η αναλυση του internationalist πιθανον και χωρις να το θελει αυτονομει το ζητημα του πολεμου και του χαρακτηρα του απο την οικονομια. Ευκολα καποιος μπορει να βγαλει το συμπερασμα που εβγαλε και ο Ρα ερμηνευοντας τη συλλογιστικη του internationalist. Γιατι αν δεχτουμε οτι η Αγγλια , η ΗΠΑ και η Γαλλια δεν ηταν ιμπεριαλιστικες δυναμεις ευκολα μπορουμε να μιλισουμε για δικαιο πολεμο αλλα μονο ετσι δεν ηταν. Μοιραια το ζητημα αν και αφορα το παρελθον ερχεται στο σημερα. Αν θεωρησουμε την Ελλαδα αποικια οπως καποιοι ευκολα βγαινει η γραμμη οτι αν αυριο γινει πολεμος Ελλαδας-Τουρκιας πρεπει γεματοι καμαρι και εθνικη υπερηφανεια να παμε στο μετωπο. Αν ομως υοθετησουμε την παγια θεση του ΚΚΕ τα τελευταια 19 χρονια για τον ελληνικο καπιταλισμο (οτι ειναι στο μονοπωλιακο σταδιο αναπτυξης του) τοτε απορεουν αλλα καθηκοντα για τους κομμουνιστες και την εργατικη ταξη.
Η αποσπαση πολιτικης απο την οικονομια και το αναποδογυρισμα της διαλεκτικης σχεσης που εχουν μπορουν να μας οδηγησουν σε ολοτελα λαθεμενα συμπερασματα και αυτο το εχει πληρωσει το ΔΚΚ. Για παραδειγμα αν η αμερικανικη αστικη ταξη διεξηγαγε δικαιο πολεμο πως εξηγουμε οτι τεραστιοι μονοπωλιακοι ομιλοι της οπως η FORD και η GENERAL MOTORS που ανεβοκατεβαζαν κυβερνησεις στις ΗΠΑ, την ιδια ωρα που οι ΗΠΑ ειχαν κυρηξει πολεμο στον αξονα, αυτες εξοπλιζαν το Γερμανικο στρατο?

ratm

Ανώνυμος είπε...

Raven κανεις δεν αμφισβητει τις συνθετες πρωτοφανης και δυσκολες συνθηκες κατω απο τις οποιες πηρε αποφασεις η ΚΔ. Αν δεν μελετησει καποιος καταρχην αυτες τοτε μοιραια θα καταφυγει σε εξωραισμο ή λαθολογια,πρακτορολογια κλπ Αλλα οσο αντιδιαλεκτικο και λαθος ειναι να λεμε για πρακτορες και προδοσιες ή για απλα ελειπης προσωπικοτητες χωρις να σημαινει οτι δεν υπηρχαν και τετοια ζητηματα , αλλο τοσο αντιδιαλεκτικο ειναι να λες οτι χωρις την παρουσια του ΚΣ που εγερνε καταλυτικα το συσχετισμο σε οτι αφορα τη δυναμη πυρος θα ενωνωντουσαν 3και 4 σιασιαλδημοκρατικα ή μικροαστικα κομματα με τα ΚΚ στις μετεπειτα ΛΔ και θα ψηφιζαν σαν κυριοι σοσιαλιστικα συνταγματα στα αστικα κοινοβουλια τους. Ειδικα οταν ειμαστε και σε μια χωρα που ειδε ποσο ουτοπια ειναι το ειρηνικο περασμα παρολο που ο συσχετισμος ηταν συντριπτικος υπερ μας, δε διστασαν να εξαπολυσουν επιθεση οι Αγγλοι (σημειοτεον διχως μα εχει τελειωσει καν ο κατα τα αλλα "δικαιος" πολεμος που διεξηγαγαν)εναντια στην πλειοψηφια του λαου που ηταν και οπλισμενος.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω raven ότι κανείς δεν επιτέθηκε στη τότε συγκρότηση των λαϊκών μετώπων με τον τρόπο που καταλαβαίνω ότι το αντιλαμβάνεσαι. Η κριτική-τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ για να μη παίρνω στο μυαλό μου άλλους-γίνεται στο ότι αντί να γίνουν αντιληπτά στα πλαίσια μιας προσπάθειας να προστατευθεί κυρίως η ΕΣΣΔ ενόψει του επερχόμενου πολέμου, αυτά έγιναν ανεπίτρεπτα αντιληπτά ως ο τρόπος που οδηγεί-και μάλιστα σχετικά εύκολα και ανώδυνα-στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε μεγάλο λάθος και σε κάποιες περιπτώσεις (όπως της Ελλάδος) ένα αυτοκτονικό λάθος. Από εκεί και πέρα στην αποτίμηση και το είδος της συνεισφοράς τους υποθέτω ότι μπορεί να γίνει αρκετή συζήτηση.

ρα

Αναυδος είπε...

@intern…

Ο συσχετισμός της δύναμης δεν είναι απόρρεια της τύχης. Η παρουσία του νικητή κοκκινου στρατού στις χώρες της Α.Ευρώπης ήταν αποτελεσμα της ταξικής πάλης της νικης του προλεταριατου τόσο απέναντι στον καπιταλισμό στη Ρωσία το 1917 όσο απέναντι στο ναζισμό το 1945. Συνεπώς ήταν στη θέση του όταν οι σύμμαχοι του λαικού μετώπου προσπάθησαν να καταλαβουν την εξουσία. (Φ. Νάγκυ και καρδινάλιος Μιζενσκυ στην Ουγγαρία, κλπ). Αν ο ΚΣ ήταν στην Αθήνα (ή στη Ρώμη ή Παρίσι) πιστευεις ότι παρά την καζερτα και το λιβανο θα είχαμε υπογράψει τη βάρκιζα. Η ιστορία είναι και θέμα χρονικού ορίζοντα, Αν τον ανοίξεις λιγο θα σου επιτρέψει έναν πιο σφαιρικό απολογισμό. Είναι επισης λάθος να ξεχωρίζεις την πολιτική του ΚΚΓ ή του ΚΚΙ αλλά και του ΚΚΕ από την πολιτική της ΚΔ.

Συνεχίζεις την αοριστολογία για Γιουγκοσλαβια και Κίνα γιατι αρνεισαι να δεις ότι η νίκη του Λαικού μετώπου εκεί δεν έφερε την οικοδομηση του σοσιαλισμού αλλά την επικράτηση του μικροαστών μασκαρεμενων με κοκκινες σημαιες και σφυροδρεπανα

Συνεχίζεις επίσης να βλεπεις κινηματα αυτοδιάθεσης εκει που πραγματικά δεν υπάρχουν Οι σκωτσεζοι δεν διαφερουν από τους αγγλους παρά όσο οι κρητικοί από τους αθηναιους. Ο καυγάς είναι των μονοπωλίων της κάθε περιφερειας για μια καλύτερη μοιρασια τόσο των φορολογικών εσόδων όσο και των επιδοτήσεων Ο σκωτσεζος επιχειρηματιας (και στρατιωτης) είναι συστατικό στοιχειο του βρετανικου ιμπεριαλισμού. Ουτε η φλαμανδια ουτε η καταλωνια ουτε η σκωτια είναι αποικία της βαλονιας, καστιλης αγγλίας όπως θελεις να πιστευεις. Σκυλοκαυγας επιχειρηματιων και πωλητων ενθυμιων είναι Αργα αλλά σταθερα ο καπιταλισμός ακόμη και το οποιο εθνικό ζήτημα το επιλύει (προς οφελος του κεφαλαιου φυσικά όπως δειχνει το βορειο ιρακ – κουρδισταν).