Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Γαλλογερμανικός άξονας

Όπως θα έλεγε κι ο Γκάρι Λίνεκερ, η ΕΕ είναι μια "ένωση"/ένα παιχνίδι, όπου συμμετέχουν διάφορες χώρες (28 ή έστω 27 ή μάλλον περισσότερες κατ' ουσίαν) και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Στα πέναλτι (η πρωτότυπη φράση του Λίνεκερ έλεγε "...στα πέναλτι", αλλά οι θυμόσοφοι ευρωπαίοι λαοί τη συντόμευσαν και την προσάρμοσαν). Σαν τα πέναλτι, δηλ τις ποινές που επέβαλε η Κομισιόν σε Ισπανία και Πορτογαλία για την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς (αστικό μπλοκ ή ΚΚ) να σηκώσει το ζήτημα της εξόδου.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα κλασικά αντιμερκελικά αστειάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τα μνημόνια που θα επιβάλει η Μέρκελ στη Γαλλία. Λες και χρειαζόταν καμιά εξωτερική βοήθεια ο Ολάντ, για να φέρει το νόμο για τα εργασιακά. Πόσο μάλλον τώρα, με τον αέρα του ποδοσφαιρικού σαξές στόρι να σκεπάζει τη δυσαρέσκεια και τον απόηχο των απεργιακών κινητοποιήσεων, παρά κι ενάντια στο οξυμένο πολιτικό κριτήριο που λέει ότι μια κακή πορεία των τρικολόρ θα τροφοδοτούσε τα ρατσιστικά ένστικτα και θα στοχοποιούσε τους έγχρωμους διεθνείς για την αποτυχία.

Στην πραγματικότητα, οι εθνικές ομάδες και ο αθλητισμός προσφέρουν πολλές αντιφατικές αφορμές, όπου τον τόνο τον δίνει ένα φεστιβάλ εθνικισμών σε έξαρση. Και δεν εννοώ μόνο τις (κάθε άλλο παρά ακίνδυνες) γραφικότητες με τους Ιταλούς λεγεωνάριους (κατ' αντιστοιχία με τους δικούς μας... Σπαρτιάτες, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι βλάκες με περικεφαλαία) ή τον αλυτρωτισμό της Μεγάλης Αλβανίας που μπορεί να πυροδοτήσει ένα νέο γύρο Βαλκανικών πολέμων. Αλλά και τον εθνικισμό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που πολλές φορές περνάει απαρατήρητος, ως "φυσιολογικός" κι αυτονόητος.

Η ενδεκάδα των Γάλλων έχει ελάχιστους γηγενείς κι αρκετούς παίκτες από τις αποικίες, αλλά αυτό δε μειώνει την περηφάνια ενός Γάλλου σοβινιστή και το αποικιοκρατικό πνεύμα του. Η "νάσιοναλ μάνσαφτ" εντάσσει αρμονικά στις γραμμές της μετανάστες δεύτερης γενιάς (και όχι μόνο), κάτι που ελάχιστα προβληματίζει το Γερμανό νεοναζί, θαυμαστή των κατορθωμάτων της Αρίας φυλής. Αυτό εξάλλου μας είναι γνωστό από πρώτο χέρι. Η παρουσία των Αντετοκούμπο (ή του Σόφο παλιότερα) στην εθνική μπάσκετ (που κατάφερε να αποκλειστεί από ένα ακόμα Προολυμπιακό) δεν είναι άλλοθι για τα κρούσματα ρατσισμού στη χώρα μας.

Αυτά τα παραδείγματα πάντως είναι μια καλή αφορμή να ξεχωρίσουν οι τελειωμένοι φασίστες, όπως ο Μιχαλολιάκος που ξεσπάθωνε εναντίον της έγχρωμης εισβολής στην εθνική ομάδα, που λερώνει τα εθνικά σύμβολα (άλλο αν οι Αντετοκούμποι μιλάνε φαρσί τα ελληνικά, σε αντίθεση με τον Κουφό και τον Καλάθη πχ που είναι τυπικά Αμερικανάκια, αλλά πληρούν το κριτήριο του χρώματος). Ή σαν τους Γερμανούς ακροδεξιούς που αντέδρασαν στις νέες συσκευασίες της Κίντερ, με τις σοκολατένιες φάτσες, αντί για το κλασικό ξανθό παιδάκι της διαφήμισης (που είναι πια "κοτζάμ μαντράχαλος") και τις χλεύασαν, γιατί εντάξει να σου κλέβουν τη ζωή και το περιεχόμενο, όχι όμως και τη συσκευασία της Κίντερ. Τελικά αποδείχτηκε πως τα πρόσωπα αυτά ήταν διεθνείς ποδοσφαιριστές της Γερμανίας, στην παιδική τους ηλικία, και έτσι το κλίμα γύρισε μπούμερανγκ, εις βάρος των ακροδεξιών. Ωστόσο αναδείχτηκε από σπόντα και η ταξική σκοπιά του θέματος. Ένας φτασμένος ποδοσφαιριστής είναι (σχεδόν) καθολικά αναγνωρίσιμος και (κατά κανόνα) στο απυρόβλητο. Χωρίς αυτήν την ιδιότητα όμως, θα ήταν ένας ακόμα σκουρόχρωμος, από αυτούς που έρχονται να μας πάρουν τις δουλειές, να μας εξισλαμίσουν, να φέρουν φτώχεια, εγκληματικότητα και τα επτά κακά της μοίρας μας.

Οι Γάλλοι, από την άλλη (κάνει και ρίμα) ταλανίστηκαν από το ερωτικό σκάνδαλο Μπενζεμά-Βαλμπουενά που (λειτούργησε τελικά συσπειρωτικά, όπως είχε γίνει και για τους Ιταλούς παλιότερα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις και) δεν είχε μάλλον ρατσιστικές προεκτάσεις εις βάρος του Αλγερινού Καρίμ (που προσπάθησε πιθανότατα να βρει ιδεολογική κάλυψη, για να καλύψει τη λερωμένη φωλιά του).

Η Γαλλία και η Γερμανία είναι τυπικά παραδείγματα πολυπολιτισμικών ομάδων, που λειτουργούν ακριβώς όπως οι πολυεθνικές: αξιοποιούν τα καλύτερα ταλέντα και ξεζουμίζουν τους ξένους παίκτες-εργάτες που τους έρχονται πιο φτηνά (αυτό το κάνουν κυρίως οι σύλλογοι-επιχειρήσεις). Ο κατώτερος ρόλος τους είναι που καθορίζει και τη θέση τους στην κοινωνία, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι πολυεθνικές, ο ιμπεριαλισμός, ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, δεν αποτελούν κάποια άρνηση του εθνικισμού, αλλά τον χρειάζονται και τον αξιοποιούν ως απαραίτητο συμπλήρωμα, για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.

Το παράδοξο ωστόσο για το γαλλογερμανικό άξονα (σε αντίθεση με το... ισπανο-βρετανικό δίδυμο, που είδαμε σε προηγούμενο κείμενο), είναι πως έχει πρωταθλήματα πρωτοδεύτερης ταχύτητας, που δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν την Πρέμιερ Λιγκ και την Πριμέρα Ντιβισιόν και να κρατήσουν τα αστέρια τους (εκτός από αυτά που κρατάνε η Μπάγερν και η Παρί). Έτσι τα εξάγουν σαν... πρώτες ύλες -που είναι πολύ διαφορετικό ως κριτήριο από την εξαγωγή κεφαλαίων στην πολιτική οικονομία.

Σε καθαρά αθλητικό επίπεδο τώρα, η Γαλλία και ο (Βάσκος) Αντουάν Γκριεζμάν (ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι η βασική ελπίδα του φίλαθλου μετώπου της λογικής, για να μην πάρει μία ακόμα χρυσή μπάλα το... ποδοσφαιρικό σίχαμα (που θα 'λεγε κι ο Συρίγος), Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ τον βράβευαν κι όταν δεν είχε καμία ομαδική διάκριση (πχ το 13'), πόσο μάλλον τώρα, εφόσον κερδίσει και το EURO εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι Πορτογάλοι είναι ένας συμπαθέστατος λαός, που μοιάζει πολύ με το δικό μας (δεν είναι τυχαίο πώς κούμπωσε ο Σάντος με την ιδιοσυγκρασία μας), αλά έχει την ιδιαιτερότητα να έχει αναδείξει τις πιο αντιπαθητικές φυσιογνωμίες του σύγχρονου ποδοσφαίρου, το κατακάθι που βρίσκεται κάτω και από τον πάτο του βαρελιού: Από τον Ιούδα Φίγκο, στο μεταφραστή Μουρίνιο, κι από τον νάρκισσο Κριστιάνο, στο βρώμικο Πέπε.

Στον αντίποδα, οι Γάλλοι έχουν πολλούς συμπαθείς παίκτες, αλλά βγάζουν μια περίεργη ποδοσφαιρική αύρα (θέλω να πω φλωριά, αλλά φοβάμαι πως θα πυροδοτήσω μια άγονη συζήτηση, που έχει εξαντληθεί σε άλλα νήματα) και φωνάζουν το "αλέ λε μπλε", που πρέπει να είναι από τα πιο εκνευριστικά συνθήματα των ευρωπαϊκών γηπέδων. Συν τοις άλλοις, είναι φαβορί και διοργανωτές, που σημαίνει πως παίρνουν και κάποια σφυρίγματα έδρας (στο δεύτερο γκολ του Γκριεζμάν χτες πχ νομίζω πως υπάρχει επιθετικό φάουλ στο Νόιερ).

Οπότε, αν εξαιρέσουμε αυτούς που υποστήριζαν εξ αρχής κάποιον από τους φιναλίστ, για τους υπόλοιπους είναι μάλλον ζήτημα διαχείρισης των αντιπαθειών τους, στο ζύγι.
Και ο λιγότερο αντιπαθής, ας νικήσει...

Υγ: δείτε επίσης το αφιέρωμα μιας life-style ιστοσελίδας στους εθνικούς ύμνους του EURO, όπου ο συντάκτης καταλαβαίνει πόσο πορωτικός είναι ο ρωσικός (δηλ ο σοβιετικός) ύμνος και τον βγάζει δεύτερο, με διαφορά στήθους από τον ιταλικό, χωρίς βέβαια να υποψιάζεται γιατί είναι τόσο ωραίος

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι αλήθεια ότι ο Γκριζμάν είναι Βάσκος (πχ σαν τον Λιζαραζού); Δεν το είχα ακούσει αυτό.
Πάρα πολύ συμπαθής παίκτης, φαίνεται και καλός χαρακτήρας, παίζει και σε σωστή ομάδα. Κάτι με χαλά κι εμένα στους Γάλλους ενώ είναι όντως αχώνευτος ο CR. Δύσκολη η επιλογή αύριο.

Επιλέγω και εύχομαι μετά από ώριμη σκέψη, τέσσερα γκολ ο Γκριζμάν για να ξεπεράσει τον "αντικομφοριστή" με τη φανέλλα απ όξω στα μικράτα του που έπαιρνε μίζες στα "γεράματα", κανένα άλλο γκολ οι γάλλοι, 5 γκολ η Πορτογαλία, κανένα ο ροναλντο (και χαμένο πέναλτυ) και κόκκινη ο Πέπε. Οι ευχες τζάμπα είναι

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έλα ντε, δεν είμαι κι εγώ σίγουρος, αλλά θυμάμαι να το παίρνει κάπου το αυτί μου σε αυτό το Γιούρο, σε κάποιο σχόλιο που ήθελε να δείξει πόσο λίγοι είναι οι γηγενείς παίκτες στην 11άδα των Γάλλων.
Το επίθετό του πάντως δε μοιάζει πολύ βάσκικο, ίσως να έχει κάποια ρίζα. Από την άλλη βέβαια μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι αναδείχτηκε στην ουσία από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ (παρεμπιπτόντως, στην Ισπανία όταν λένε Ρεάλ σκέτο, καταλαβαίνουν αυτή τη Ρεάλ, κι όχι της Μαδρίτης).
Κατά τα άλλα, συμφωνώ απολύτως στις ευχές. Κι ίσως είναι από τις σπάνιες φορές που συμφωνούμε σε κάτι αθλητικό, ρα.

Υγ: εδώ βέβαια τον αναφέρει ως Αλσατό, που είναι και πιο λογικό, βάση επιθέτου.

http://www.apodytiriakias.gr/athlitika/2016/07/03/i-apithani-istoria-tou-kontostoupi-gkriezman.aspx

Ανώνυμος είπε...

Βαζω στη ζυγαρια τις αντιπαθειες μου.
Πορτογαλια:1)Πεπε, οτι πιο μισητο εχει βγει ενας καραγκιοζης που δυσφημει το αθλημα. 2)Φερνάντο Σαντος, ειναι ικανος ακομα και τριπλετα Μαραντονα, Μπεστ και Γκαριντσα να ειχε να επαιζε διπλη ζωνη αμυνας στο μισο. 3)Η επαρση του Κριστιανο.
Γαλλια 1)ειναι φαβορι και γηπεδουχος που παιρνει τα σπορια των διαιτητών. 2)ειναι φλωροι, ψηλομυτηδες και οτι εχουν κανει ποσοσφαιρικα το χρωσταν σε αλλοδαπους τους οποίους τους κυνηγάνε τα φασιστοειδη που εχουν στην κερκιδα. 3)Ζιρου = ποδοσφαιρικη απατη.

Ισοροπημενα και αδιάφορα τα πραγματα.
Αν επρεπε οπωσδηποτε να διαλεξω θα πηγαινα στην Πορτογαλία λογω αουτσάιντερ, λογω του ότι χρονια τωρα ειναι σταθερα σε υψηλο επίπεδο αρα τους το χρωστα η τυχη και γιατι θελω να δω την ψωναρα τον Κριστιανο να τρολαρει τον κοντο αψυχο Αργεντινο τολμησαν καποιοι να τον πουν καλύτερο του Ντιεγκο.

ratm

Νίκος Σαραντάκος είπε...


Ο Γκριεζμάν είναι Αλσατός από πατέρα αλλά γεννήθηκε στη Βουργουνδία, στη Μακόν. Ο εκ μητρός παππούς του ήταν Πορτογάλος. Οπότε, είναι Γάλλος (και οι Αλσατοί, Γάλλοι είναι)

Η σχέση του με τη Χώρα των Βάσκων είναι ότι εκεί έμαθε μπάλα -από τα 14 του χρόνια ζει στην Ισπανία και παίζει σε ισπανικές ομάδες, με αρχή του τα τσικό της Σαν Σεμπαστιάν. Ποδοσφαιρικά δηλαδή είναι Ισπανός -σε γαλλική ομάδα έχει παίξει μόνο στα τσικό της Μακόν.

Νίκος Σαραντάκος είπε...


Όσο για τα προγνωστικά, εγώ είχα υποστηρίξει και τις δυο αυτές ομάδες, οπότε τώρα έχω ευχάριστο δίλημμα.

Τη Γαλλία θα τη σπρώξει αν βρει ευκαιρία ο διαιτητής, έχει την παράδοση με το μέρος της, είναι φαβορί. Αν κερδίσει, θα σκάσει η Λεπέν, καλό. Να κερδίσει η Γαλλία με γκολ του Παγέτ, ακόμα καλύτερα.

Εγώ ομως θα είμαι Πορτογαλία. Τους το χρωστάμε από το 2004, θα χαρούν εδώ οι πορτογάλοι εργάτες που ειναι ψυχούλες (καλότατοι άνθρωποι όλοι τους) και τους το χρωστάμε από το 2004. Επιπλέον, ο Ντεσάν είναι δεξιός ενώ ο Σάντος αριστερός.

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο από τον αποδυτηριάκια αναμασά βέβαια χυδαία στερεότυπα για την ποδοσφαιρική Ιδέα που καθόλου δε μπορούν να τη λερώσουν, κατορθώνει όμως να ανεβάσει στην εκτίμησή μου μου τον Γκριζμάν (δε μου πάει να τον πω Γκριεζμάν) σε ακόμα πιο ψηλό επίπεδο από το ήδη πολύ υψηλό επίπεδο που βρισκόταν ο παίκτης της Ατλέτικο. Thnx
Απ ότι είδα ο πορτογάλος παππούς του ήταν και ποδοσφαιριστής
Μην αγχώνεσαι σφυροδρέπανε, σου φαίνεται ότι συμφωνούμε εντελώς εδώ γιατί δε προχώρησα στην ανάλυση του τι είναι αυτό το κάτι που με ενοχλεί στη Γαλλία και το γιατί ο Γκριζμάν αγωνίζεται στη σωστή ομάδα. Και οι δύο επεξηγήσεις θα περιείχαν τον όρο "Μπαρτσελόνα"

ratm για τον Μέσσι πρέπει νομίζω να του αναγνωρίσουμε ότι δεν το είπε ή άφησε να εννοηθεί, ο ίδιος αυτό, οπότε δε μπορούμε να του το χρεώσουμε. Νομίζω πάντως ότι θα ανακαλέσει την αποχώρηση από την εθνική και θα πάρει μαζί της το προσεχές μουντιάλ. Αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες του κυρίως για το προηγούμενο μουντιάλ και όχι τόσο για την απόδοση αλλά για την προώθηση κολλητών στην ομάδα και κόψιμο άλλων.

ρα

ΥΓ. Η Πορτογαλία έχει βγάλει όντως κάποιους αντιπαθέστατους αλλά με τα χρώματά της αγωνίστηκε ίσως η συμπαθέστερη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία στα χρονικά και τεράστιος παικταράς. Ο μακαρίτης ο Εουσέμπιο.

Ανώνυμος είπε...

Ρα
Ο Μεσι υστερει κατα τη γνωμη μου και ποδοσφαιρικα και κυριως σαν προσωπικοτητα του Μαραντονα. Ο Μεσι ποτε δεν πηρε την προσπάθεια οταν η μπάλα εκαιγε. Ας την παρει και ας τη χασει δε με νοιάζει αλλα δε γίνεται να χανεις μουντιαλ και να μου δινεις πασα στο 1 μετρο ή να μου ξερνας. Παρε μια ατομικη ενεργεια, νευριασε, τσαμπουκαλεψου, ενθαρρύνε τους συμπαίκτες σου, σηκωσε το χερι επιμονα και ζητα τη μπαλα. Γινε αρχηγός στην πραξη.
Ο Ντιεγκο το ειχε αυτο στον υπερθετικό. Ακομα και ο αντιπαθής Κριστιανο τον βγαζει πιο πολυ αυτον τον ποδοσφαιρικό εγωισμο. Οτι ειμσι ο καλύτερος, δε θα χασω αν χρειαστεί θα το παρω μονος μου.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Δε διαφωνώ ratm ότι ο Μαραντόνα υπερέχει μέχρι τώρα στη σύγκριση παιχτικά αλλά κι ο Μέσι δεν έχει αφήσει προσωπικά να εννοηθεί ότι αμφισβητεί κάτι τέτοιο. Κι ο εμετός νομίζω έχει να κάνει κυρίως με τον εξοντωτικό αριθμό των ματς μέσα στη σαιζόν. Οχι τόσο στην πίεση του αγώνα.
Νιώθω επίσης ότι τον αδικούν πολλοί και πολύ σε σχέση με τις ηγετικές του ικανότητες. Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ουσιαστικά σε μια και μόνο συγκεκριμένη ομάδα έχει μάθει και παίξει μπάλα από μικρός. Τι ηγετική προσωπικότητα να αποκτήσει; Κι αυτά που έχει ήδη καταφέρει ο καημένος μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον συνιστούν άθλο.
Πάντως μάλλον θα το πάρει το επόμενο οπότε πολλά θα ξεχαστούν.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www.sombrero.gr/2016/06/maradona-argentina/

Επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω κάτι αναλυτικό, αυτό μεταξύ άλλων για το Ντιέγκο της Αργεντινής και όσους έχουν μείνει κολλημένοι στα παιδικά τους χρόνια (χωρίς να αποκλείω τον εαυτό μου από αυτό γενικά μιλώντας).

Να πω επίσης, παρεμπιπτόντως, πως ο Κριστιάνο έκανε δηλώσεις συμπάθειας προς το Μέσι, μετά το χαμένο πέναλτι με την Χιλή και τα δάκρυά του, είτε γιατί έχει βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση (και για πολλούς Ελληνάρες είναι η κορυφαία στιγμή της ιστορίας τους τα δάκρυά του το 04') είτε γιατί φοβάται ότι θα ξαναβρεθεί σε αυτήν σήμερα.

Κατά τα άλλα, τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ απλά (ως προς το τι να υποστηρίξει κανείς) αν γινόταν μια ανταλλαγή πληθυσμών και πήγαινε ο Ρονάλντο στους Γάλλους αντί του Γκριεζμάν.