Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ITALIA 90 – Die vereinigung

Σήμερα που ήταν μια κυριακή γεμάτη ντέρμπι θα πούμε μια αθλητική ιστορία με πολιτικές προεκτάσεις.

Η μασκότ που βλέπετε ονομάζεται τσάο κι είναι μια από τις πιο συμπαθητικές στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων. Πέρα απ’ το μουντιάλ του 90, τη θυμάμαι κι ως σχέδιο σε άσπρες αθλητικές κάλτσες της εποχής (που συνεχίζω να προτιμώ μέχρι και σήμερα).

Ένα σύνηθες κλισέ λέει ότι οι δικτατορίες εκμεταλλεύονται το ποδόσφαιρο κι αποζητούν τις αθλητικές επιτυχίες για να ποτίσουν όπιο τη συνείδηση του κόσμου. Η αλήθεια αυτή ισχύει άλλο τόσο και για τις αστικές δημοκρατίες, αλλά κανείς δεν τολμάει να το πει.
Μια τέτοια ιστορία είναι κι η σημερινή.

Το νοέμβρη του 89 έπεφτε το τείχος του βερολίνου. Έντεκα μήνες μετά επισημοποιήθηκε η επανένωση των δύο γερμανιών -στην ουσία προσάρτηση της λαοκρατικής δημοκρατίας της γερμανίας από τους δυτικούς. Η επανένωση έγινε πολύ κοντά στην επέτειο ίδρυσης της DDR (έξι μέρες πριν), πιθανότατα γιατί βιάστηκαν να την προλάβουν.
Ενδιάμεσα όμως χρειαζόταν ένας αθλητικός θρίαμβος για να δέσει το γλυκό και να νιώσουν όλοι οι γερμανοί εθνικά υπερήφανοι.
Το μουντιάλ του 90 στη γερμανία ήταν ό,τι ακριβώς χρειάζονταν.

Όσοι έχετε δει την ταινία Goodbye Lenin θα θυμάστε τις σκηνές με τις σημαίες, τα κορναρίσματα και το πανηγύρι στους δρόμους ως μοτίβο στη βασική υπόθεση. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται.
Στα τελικά της διοργάνωσης συμμετείχε η ομάδα της δυτικής γερμανίας που πλασαρίστηκε ως πρεσβευτής της επανένωσης (vereinigung) κι εκπρόσωπος πασών των γερμανιών.
Ο αθλητισμός ενώνει και ρίχνει τα τείχη (τα ταξικά και του βερολίνου).

Οι γερμανοί πέρασαν εύκολα τον όμιλο μαζί με τους γιούγκους και την κολομβία του χιγκίτα. Στους 16 απέκλεισαν τους ολλανδούς που τους είχαν κλείσει το σπίτι δυο χρόνια πριν (στο ματς που ο ράικαρντ διαφώνησε στιλιστικά με τις ανταύγειες του φέλερ κι έφτυσε από πίσω την χαίτη του).
Στους 8 νίκησαν με πέναλτι τους τσεχοσλοβάκους (τελευταία φορά ενωμένοι σε μουντιάλ) και στα ημιτελικά τους άγγλους σε έναν από αυτούς τους αγώνες που έκανε το λίνεκερ να ορίσει το ποδόσφαιρο ως ένα ωραίο άθλημα όπου παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος νικάν οι γερμανοί. Ο γερο-σίλτον έφαγε ένα ψηλοκρεμαστό που εξέθεσε τα αρθριτικά του, το ματς πήγε στα πέναλτι και στο τέλος ο γκασκόιν έκλαιγε σα μικρό παιδί για την ήττα.
Δε θα ‘ταν ο μόνος χαρισματικός αυτοκαταστροφικός που θα έκλαιγε σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο εξαιτίας των γερμανών.

Στον τελικό οι γερμανοί αντιμετώπιζαν την αργεντινή του μαραντόνα που τους είχε στερήσει το τρόπαιο τέσσερα χρόνια πριν στο μεξικό.
Οι πρωταθλητές ξεκίνησαν με ήττα σοκ από το τρομερό καμερούν του ροζέ μιλά (που δήλωνε 38, αλλά έκρυβε μια τετραετία) αλλά... ευτύχησαν να δουν το βασικό τους τερματοφύλακα να τραυματίζεται για να πάρει τη θέση του ο σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι γκοϊκοϊτσέα που έγινε ο ήρωας της διοργάνωσης.
Στη φάση των 16 απέκλεισαν το μεγάλο τους αντίπαλο (σ’ ένα ματς που ακόμα συζητιέται για τα νερά που πότισαν τους βραζιλιάνους) και μετά στα πέναλτι τους γιούγκους και τους διοργανωτές ιταλούς με ήρωα τον γκόικο που έστειλε την ομάδα του στον τελικό για το ριπίτ.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στον ημιτελικό της ν(ε)άπολης ήταν το εξωαγωνιστικό.
Ο μαραντόνα αγωνιζόταν στην ομάδα της νάπολι και λατρευόταν σα θεός. Την πήρε απ’ το χέρι και της έδωσε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο ιταλίας κι ένα ουέφα. Κυρίως όμως το δικαίωμα να κοιτάει στα μάτια τα θηρία του βορρά (του ανιέλι, του μοράτι και του μπερλουσκόνι).

Πριν τον αγώνα ο παμπόνηρος ντιέγκο εφάρμοσε τη θεωρία του λένιν περί δύο εθνών στο ίδιο κράτος. Ζήτησε από τους ναπολιτάνους να υποστηρίξουν την αργεντινή γιατί δεν είχαν τίποτα κοινό με τον ιταλικό βορρά που τους εκμεταλλεύεται και τους θυμάται μια φορά στα τόσα. Κι όπως κάθε αιρετικός κατάφερε να διχάσει τον κόσμο.

Το κόλπο έπιασε. Οι αργεντίνοι δεν ένιωθαν να βρίσκονται εκτός έδρας. Το μισό κοινό τους υποστήριζε και πανηγύρισε τη νίκη τους σα δική του.
Το τέχνασμα εξόργισε το ιταλικό κοινό που στον τελικό της ρώμης υποστήριζε φανατικά τους γερμανούς για εκδίκηση. Στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων οι αποδοκιμασίες σκέπασαν τον ύμνο της αργεντινής. Η κάμερα περνάει μπροστά απ’ τους παίκτες, φτάνει στο μαραντόνα κι αυτός ξεσπάει: ¡hijos de puta! Κι άλλη μια φορά για εμπέδωση. Τόσο καθαρά που κι ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να το καταλάβει.
Σαν τέτοιο θα έκλαιγε κι αυτός μετά το τέλος του αγώνα.

Η ιταλική ομοσπονδία του το φύλαξε και τον χτύπησε στο αδύνατο σημείο του, το πάθος για την κοκαΐνη. Η επόμενη χρονιά του θα ήταν η τελευταία στην ιταλία κι ουσιαστικά η τελευταία σε υψηλό επίπεδο.

Η φιφα του τα ‘χε μαζεμένα από πριν. Όχι επειδή ήταν βραζιλιάνος ο πρόεδρός της (χαβελάνζε). Αλλά για τις μπηχτές του στο προηγούμενο μουντιάλ που η φιφα έβαζε τα παιχνίδια ντάλα μεσημέρι για να βολεύει την τηλεθέαση στην ευρώπη.
Τέσσερα χρόνια μετά, στο μουντιάλ των ηπα, του έστησε καρτέρι και τον τελείωσε απ’ τις διοργανώσεις της αλά ιταλικά (να μάθει να βάζει τέσσερα στην ελλάδα).

Πιθανότατα το αρχικό σχέδιο ήταν να παίξουν στον τελικό οι χώρες του άξονα και στον μικρό να γίνει η ρεβάνς για το 86, με το χέρι του θεού και το γκολ του αιώνα (που ήταν η ρεβάνς για τα φώκλαντ του 82).
Απ’ τη στιγμή που η αργεντινή χάλασε τη σούπα, το πράγμα απλουστεύτηκε. Δεν υπήρχε αμφιβολία για τις προτιμήσεις της φιφα.

Ο αγώνας ήταν σκέτη κλοτσοπατινάδα. Η φαντεζί αργεντινή έπαιζε ταμπούρι. Πλησίαζε το τέλος και πηγαίναμε για παράταση. Αλλά ξαφνικά…
Κάθετη πάσα, ο κλίνσμαν μες στην περιοχή, πέφτει χαρούμενα κι ο μεξικάνος κόρακας φρου-φρου, το δίνει ακόμα πιο χαρούμενα. Πιο πριν είχε αφήσει με δέκα την αργεντινή (που τελείωσε το ματς με εννιά).

Κανονικά τα πέναλτι τα εκτελούσε ο ματέους, αλλά την κρίσιμη στιγμή κάνει την κότα (κι ας τον ψήφισαν πολυτιμότερο παίκτη της διοργάνωσης).
Στη θέση του πάει ο μπρέμε, συμπαίκτης του στην ίντερ. Χαίτη, πλατινέ μαλλί, σαν μέλος των σκόρπιονς έτοιμος να πει το winds of change.
Διαλέγει γωνία, πέφτει ο γκόικο, την χάνει για λίγο… 1-0. Η δυτική γερμανία είναι πρωταθλήτρια κόσμου.

Στην απονομή ο μαραντόνα δεν αντέχει και ξεσπάει σε κλάματα για την αδικία. Σαν μικρό παιδί που του έκλεψαν το παιχνίδι του με ζαβολιά. Την ύβρη της νάπολης, την ακολουθεί η κάθαρση στο ολίμπικο.
Κάθαρση; Ε, όσο κάθαρση ήταν κι αυτή που κάναμε εδώ, ένα χρόνο νωρίτερα…

Οι πιο πολλοί αποδίδουν τη σφαγή στις σχέσεις της φιφα με τον μαραντόνα, αλλά αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Οι σύντροφοι αναγνώστες έχουν το κριτήριο να δουν και την άλλη που κρύβει πολιτική σκοπιμότητα.

Υστερόγραφα

-Το μπρεζνιεφικό απολίθωμα παρακολούθησε αυτό το μουντιάλ σε τρυφερή, παιδική ηλικία –ουσιαστικά είναι το πρώτο που θυμάμαι.
Άκαπνο από ταξική πάλη και πολιτικά συμπεράσματα υποστήριζα τους γερμανούς επειδή μου άρεσε: i) η φανέλα τους (άσπρο με τριχρωμία), ii) οι γερμανοί της ίντερ (κόντρα στη μόδα με τους ολλανδούς της μίλαν) και iii) η ιδέα να είμαι (για μια φορά) με τους νικητές. Το τελευταίο το πίστευα γιατί πριν τη διοργάνωση είχα δει τον πητ παπαδάκη να προβλέπει την κατάκτηση του τροπαίου απ’ τους γερμανούς.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα το λάθος μου κι έκανα την αυτοκριτική μου στα όργανα.

-Το σπρώξιμο της γερμανίας είχε συνέχεια στο μπάσκετ τρία χρόνια μετά (ως διοργανωτές του ευρωμπάσκετ) σε μια εποχή που τα αστέρια της ήταν ο χάρνις κι ο μίκαελ κωχ (ο νοβίτσκι ήταν ακόμα έφηβος)!
Νίκησε στον ημιτελικό την εθνική μας (και ξανά-ξανά, στο μικρό τελικό ξανά) και στον τελικό τη ξεδοντιασμένη ρωσία (με μπαζάρεβιτς, καράσεφ και το νοσόφ που ήταν σαν κοτοπουλάκι). Μπροστά στις κραταιές μπρεζνιεφικές ομάδες του γκομέλσκι, αυτή η ρωσία έμοιαζε με το μεθύστακα τον γέλτσιν.
Τι σου είναι η σημειολογία…

-Το μουντιάλ του 90’ πέρασε στην ιστορία ως ένα απ’ τα λιγότερο θεαματικά όλων των εποχών. Το ξύλο κι η σκοπιμότητα πήγε σύννεφο κι όποιος έβαζε γκολ γυρνούσε τη μπάλα πίσω στο τέρμα για να το κρατήσει (παίζαν ακόμα με τους παλιούς).

Αλλά εξωαγωνιστικά ήταν αξεπέραστο σε συγκινήσεις και δράματα (κι όχι μόνο εξαιτίας του μαραντόνα).
Ήταν η τελευταία εμφάνιση της σοβιετικής ένωσης, της ενιαίας γιουγκοσλαβίας και της τσεχοσλοβακίας σε διεθνείς οργανώσεις. Οι δυο τελευταίες έφτασαν μέχρι τους οκτώ, ενώ οι σοβιετικοί του λομπανόφσκι αποκλείστηκαν απ’ τη φάση των ομίλων παρά την τεσσάρα στο καμερούν. Το κύκνειο άσμα τους ήταν φάλτσο κι άδοξο. Σαν περεστρόικα αλά αθλητικά…

Μετά το 90 η κάνουλα με τις συγκινήσεις έκλεισε. Η νέα τάξη πραγμάτων έφερε το τέλος των συγκινήσεων (μαζί με αυτό της ιστορίας)…

9 σχόλια:

KOMMANTO είπε...

το καλοκαίρι υποστηρίζουμε Β.Κορέα έτσι?

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραιο αρθρο. Εγω απο το μουντιαλ του '90 εχω ελαχιστες αναμνησεις. Τοτε βλεπεις ή δεν ασχολουμουν καθολου ή μονο με τη σπυριαρα μπαλα, το Γκαλη, το Γιαννακη, το Φιλιππου και τ' αλλα παιδια. Απο ποδοσφαιρο σχεδον τιποτα εκτος απο καμια κλωτσια στο σχολειο σε κατι μικρα λαστιχενια μπαλακια που αγοραζαμε απο το super market και τα κρυβαμε στη σακα, γιατι απαγορευοταν να φερεις μπαλα απο το σπιτι σου. Memoriiieesss....

Οσο για τη "νικητρια" του "μουντιαλ", ακριβως ετσι και χειροτερα. Αν και περασα πολλα χρονια απο τη ζωη μου θεωρωντας το Μαραντονα εναν κακομαθημενο πρεζακια που θα επρεπε να φαει πολυ ξυλο για να το βουλωσει, εν τελει κατεληξα στο συμπερασμα οτι αυτος ο ποζερας ηταν (και ΕΙΝΑΙ) το μεγαλυτερο συμβολο του παγκοσμιου ποδοσφαιρου. Αυτος και οχι ο μπαρμπα-θωμας ο Πελε, ο καλος Μαυρος που κανει οτι του πουνε.

Τον θυμαμαι το Γερμανο που εκτελεσε το πεναλτι (δε θυμομουν το ονομα του). Οντως, αν οι Scorpions ειχαν ποτε πληκτρα, καπως ετσι θα ηταν. Και θυμαμαι και τους Scorpions, που καποτε εβγαζαν Μουσικη και οχι συρραφη απο νοτες βγαλμενες απο την τουαλετα τους. Και αν οι Scorpions ηταν ποδοσφαιρικη ομαδα, παλι θα χρειαζοταν ενας Μπρεμε-Rudolf Schenker να κανει τη βρωμοδουλεια. Παρεπιπτοντως οι Scorpions εχουν παιξει ποδοσφαιρικο αγωνα και μαλιστα εναντιον των Maiden με σκορ 1-1 (σκορερς δεν θυμαμαι).

Παντως το Μουντιαλ που με σημαδεψε περισσοτερο απ' ολα ηταν αυτο του '94. Με Ρομαριο και Ρομπερτο Μπατζο. Με Μαραντονα να πιανεται ντοπε. Με Ελλαδα του Παναγουλια που περιεφερε την εθνικη σα τσιρκο απο δεξιωση σε δεξιωση. Αλλα κυριως με την κορυφαια στολη στην ιστορια του Μουντιαλ, αυτη των ΗΠΑ και τη μεγαλυτερη ΜΟΡΦΑΡΑ των γηπεδων, των αρχηγο της εθνικης τους, τον ελληνοαμερικανο Lalas με την ξανθια χαιτη και το μεγαλο μουσι. Αυτες ηταν εμφανισεις!!!

Δε μας νοιαζουνε τα ντερμπι, εμεις ειμαστε ΑΡΗΣ ΡΕ!!!

Συνονοματος

ΥΓ: Λαθος μου για το Μαραντονα. Το μεγαλυτερο συμβολο στην ιστορια του ποδοσφαιρου ειναι ο Αρθουρ Φριντενραιχ. Ανακαλυψτε τον αν δεν τον ξερετε.

kontoxontros είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο. Τελικά εκτός από την πολιτική υπάρχουν και άλλα πράγματα στην ζωή αρκετά όμορφα για να σου ασκήσουν έλξη και αρκετά ελκυστικά για να τα εκμεταλλευθεί το αστικό κράτος.
χρήστος

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Τον πανηγυρισμό των καμερουνέζων όταν βάζανε γκολ (κατά βάση ο αιώνιος έφηβος Ροζέ Μιλά) τον θυμάστε?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

1. Έτσι. Αν και υπάρχει μόνο μια κορέα με τη λδ της. Λευτεριά στα ταξικά αδέρφια μας στο νότο.

2. Τι πάει να πει ποιοι ήταν οι σκόρερ; Ο μπρέμε για τους σκόρπιονς και ισοφάρισε με αυτογκόλ για τους μέιντεν. Όχι;

Το 94, ε; Με σπορ του βορρά να έχουν τίτλο μετά την τεσσάρα "κορυφαίος ο κωφίδης" γιατί έπαιζε στον άρη. Και μόνο ο καρκαμάνης έκανε αξιοπρεπή εμφάνιση στα γκολποστ.

Κορυφαίες στολές κατά τη γνώμη μου ήταν των γκολκίπερ, κατάλοιπο των ύστερων 80'ς στη μαύρη δεκαετία. και κορυφαία όλων του αγέραστου χόρχε κάμπος.

Άρης (βελουχιώτης) αλλά ένα ντέρμπι μας ένοιαζε και με το παραπάνω. ¡Visca el Barça!

4. Βεβαίως. Μαζί με τις ταρζανιές του χιγκίτα που την πάτησε.

Το τρία δεν το πηδήξαμε. Το αφήσαμε για το τέλος.
Το τρία είναι ο χρήστος βενιαμίν, συγγραφέας του πονήματος νομοτελειακά μπακ του δε φιούτσερ που συγκλόνισε κόσμο και κοσμάκη και νεο-μπλόγκερ εδώ και κάποιες μέρες.
Ή μαζί του ή εναντίον μας. Αν και το ένα δεν αποκλείει απαραίτητα το άλλο.

Ανώνυμος είπε...

όποιος δε στήριξε την τελευταία εμφάνιση του Ζιντάν είναι αδερφή και φραγκόκοτα, τα έλεγε ο Ελευθεράτος στο ΠΡΙΝ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Φραγκόκοτα εξ ορισμού είναι ο ζιζού βάση ονόματος, υπηκοότητας και του σήματος της γαλλικής ομοσπονδίας. Και να μας πει τι έκανε η αδερφή του να δούμε αν είχε δίκιο ο ματεράτσι.

Η κε του μπλοκ αρνείται να στηρίξει το ηλίθιο παραμύθι για τον ατίθασο αλγερινό μετανάστη, καθώς επίσης κι άλλες παρόλες του -πολύ κουραστικού- ελευθεράτου που κουράζει ακόμα κι όταν έχει δίκιο (πχ στην κόντρα με τον πανούτσο στη σπορτντέι).

Juan Belmonte είπε...

Κι άλλα παραπολιτικά εκείνου του Μουντιάλ (το καλύτερο γιατί ήταν το πρώτο μας)

-Ο Μιλά ήταν στραβόξυλο και μπήκε τελευταία στιγμή με ευγενική... προτροπή του δικτάτορα της χώρας στην αποστολή,
-τους Άγγλους "χουλιγκάνους" τους είχαν πάει Σαρδηνία που στην Ιταλία δεν την υπολογίζει κανείς, όπως είχαν κάνει το '82 οι σπανιόλοι που τους έστειλαν στην Χώρα των Βάσκων
-οι λίγοι Ρουμάνοι στις εξέδρες κουβάλαγαν τις τρύπιες σημαίες της "επανάστα" και φυσικά
-όπως κάθε διοργάνωση η ενωμένη πια Γερμανία διαφημίστηκε σαν μηχανή νίκης, μια ένωση Wartburg και (χμ...) Mercedes. Ας μην τα είχε πάρει ο βρωμομεχικάνος στον τελικό και θα σου έλεγα γω φεράινινουνγκ και χαζομάρεν θα γυρίζανεν (γιαβόλ) στο Ντόιτσλαντ με φωτό του Μαραντό να σηκώνει το κατσαρολικό

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παίρνω τη σκυτάλη από τον χουάν και συνεχίζω:
τη διοργάνωση την πήρε η ιταλία κερδίζοντας στην τελική ψηφοφορία τη σοβιετία 11-5. Όχι που θα μας την έδιναν. Τζάμπα οι δημόσιες σχέσεις του γκόρμπι, μόνο για νόμπελ και οντισιόν σε διαφημίσεις κάνουν.

Από το 62 που το πήρε η βραζιλία δεύτερη φορά σερί η φίφα το πάει μία-μία, ευρώπη-λατινική αμερική. Ούτε ο επιλοχίας στο στρατό τέτοια ακρίβεια (ακόμα κι εκεί υπάρχουν βύσματα). Η αργεντινή είχε πάρει το μουντιάλ του 86, οπότε σιγά μην την άφηναν.
Το ίδιο περίπου κάνει κι η ουεφα με το τσου λου και τους μεγάλους (ισπανία, ιταλία, αγγλία). Πέρυσι οι ισπανοί πήραν κεφάλι, κανονικά είναι η σειρά της ιταλίας (μονάχα αυτοί θα έχουν τέσσερις ομάδες στη φάση των 16) αν κι εμείς είμαστε με τη μπάρτσα.

Η χώρα των βάσκων έχει ιστορικές ρίζες με το νησί για γεωγραφικούς κι όχι μόνο λόγους.
Η μπιλμπάο πήρε τα χρώματά της από αγγλική ομάδα (αν θυμάμαι καλά τη σάντερλαντ) και το όνομά της είναι αγγλικό, αθλέτικ κι όχι ατλέτικο σαν την ομάδα της μαδρίτης.
Κολλούσε να τους στείλουν εκεί τους άγγλους. Εξάλλου το 90 μάλλον με τους ιρλανδούς είχαν πιο μεγάλο πρόβλημα.

Δεν ξέρω αν το άξιζε η αργεντινή. Πρόκριση γεμάτη υποψίες με την αντιπαθητική βραζιλία και μετά δυο προκρίσεις στα πέναλτι, όπου υπολόγιζαν να φτάσουν και με τους γερμανούς. Περισσότερο κατενάτσιο από ποτέ.
Εξάλλου αν δεν έχαναν πώς θα είχαμε τη σκηνή με το κλάμα του μαραντόνα;
Don't cry for diego οικουμένη...