Στης βουλής τα έδρανα

Ο βλαδίμηρος έλεγε ότι οι κομμουνιστές πρέπει να παρεμβαίνουν παντού όπου υπάρχουν μάζες, ακόμα και στις αντικαπνιστικές λέσχες –αν και σήμερα κανείς δε θα τολμούσε να φτιάξει μια τέτοια λέσχη για να συσπειρώσει κόσμο, γιατί θα του γυρνούσαν την πλάτη όλοι οι θεριακλήδες.

Έλεγε επίσης στον αριστερισμό ότι πρέπει να συμμετέχουμε και στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια. -Δηλ και στις εκλογές του 46; Χμμ... -Όχι, δε μπορούμε να το πούμε αυτό σύντροφοι.

Είναι λοιπόν φανερό ότι το θέμα συμμετοχής –ή μη- στις εκλογές δεν τίθεται από θέση αρχής, γιατί πρόκειται για ένα τακτικό μέσο κι έτσι οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε.

Οι μενσεβίκοι έχουν την τακτική ως στρατηγικό τους ορίζοντα, ο οποίος φτάνει μέχρι τις εκλογές, και τον αριστερό κυβερνητισμό. Οι μπακουνιστές της κρονστάνδης αποτελούν την άλλη όψη του νομίσματος, που βλέπει ως στρατηγική της την αποχή από τις εκλογές και τις διαδικασίες του κράτους, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη, όπως ακριβώς κι οι εκλογές, που τις φετιχοποιεί από την ανάποδη.

Ενώ υπάρχουν κι αυτοί που πηδάνε με χαρακτηριστική ευκολία από τη μία κατηγορία στην άλλη. Όπως εκείνος ο βουλευτής της δημαρ, που έγραψε για τις μουσικές ταξιαρχίες του πανούση (του τζίμη, όχι του γιάννη της δημαρ) τους στίχους για της βουλής τα έδρανα (αχ κι εγώ να έκλανα), και τώρα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και πέρδεται πάνω τους γέρνοντας προς τα αριστερά.

Υπάρχει κι η παραλλαγή όλων των παραπάνω, εντός, εκτός και εναλλάξ των εκλογών, όπου η άρνηση της ‘εκλογολαγνείας των ρεφορμιστών’ πηγαίνει χέρι-χέρι με το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση, για να ‘ρθει μια άλλη, που θα δρα υπό... «εργατικό έλεγχο» και λαϊκή πίεση. Ένα αίτημα με εκλογικό –σε τελική ανάλυση- ορίζοντα, που φτάνει μέχρι την αλλαγή σκυτάλης στο μαξίμου, ή την αριστερή κυβέρνηση των μενσεβίκων.

Όσοι λοιπόν θυμούνται ακόμα κάτι από το βλαδίμηρο, και δεν έχουν αναθεωρήσει τα (ά)παντα, οφείλουν να θέσουν στον εαυτό τους κάποια ερωτήματα. Πότε πρέπει να χρησιμοποιούν τακτικά οι κομμουνιστές το μέσο των εκλογών; Ποια είναι κατά τη γνώμη τους η κατάλληλη στιγμή για να τις προβάλλουμε ως αίτημα; Και γιατί συμμετέχουν οι ίδιοι σε τελική ανάλυση;

Πρέπει επίσης να μάθουν να σκέφτονται συγκεκριμένα. Στην τρέχουσα συγκυρία τα αστικά επιτελεία θεωρούν τις εκλογές ανεπιθύμητες. Θέλουν ισχυρές κυβερνήσεις για να περάσουν το κούρεμα των μισθών και τη βίαια υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Υποχρεώνουν πασόκ και νδ να συγκυβερνήσουν, καίγοντας σταδιακά τις πολιτικές τους εφεδρείες. Κι ενώ οι πασόκοι βουλευτές μάζευαν υπογραφές για την εξάντληση της τετραετίας, για να μην χάσουν το μέλι της εξουσίας, μόνο ο σαμαράς επιθυμούσε –και προκάλεσε- τις εκλογές για να μη φθαρεί εντελώς από τη συγκυβέρνηση και καεί πριν καν γίνει πρωθυπουργός.

Με άλλα λόγια καθιστούν το αστικό κοινοβούλιο μηχανισμόπαραγωγής πλειοψηφιών για την ψήφιση μέτρων. Δική μας δουλειά λοιπόν είναι να τους δυσκολέψουμε το έργο, αλλάζοντας τους συσχετισμούς, ακόμα και τους εκλογικούς, για να τους αναγκάσουμε να συνεργαστούν και να αποκαλυφθεί ο ρόλος τους στα μάτια του κόσμου, μια ώρα αρχίτερα.

Μήπως όμως καλλιεργείται έτσι η λογική της ανάθεσης, που λέει ότι αρκεί να ψηφίσουμε ένα σωτήρα, για να μας λύσει τα προβλήματα, αντί να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας; Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, αλλά δεν αντιμετωπίζεται στην κάλπη, με ψήφο ή αποχή. Η αποχή από μόνη της εξάλλου μπορεί εξίσου εύκολα να δώσει άλλοθι στην ιδιώτευση και την ισοπεδωτική λογική του «όλοι ίδιοι είναι». Η τάση αυτή μπορεί να αντιστραφεί πέρα και έξω από τις εκλογές, με δράση, ζύμωση, συσπείρωση. Για να μην έχουμε απλώς πιστούς οπαδούς και ψηφοφόρους αλλά δραστήριους, πρωτοπόρους συν-αγωνιστές.

Τη συμμετοχή στις εκλογές δε μας την υπαγορεύουν οι δικές μας σκέψεις ή επιθυμίες, αλλά το μέσο επίπεδο συνείδησης του κόσμου, που τρέφει ακόμα κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ο χειρότερος αριστερισμός είναι να παίρνουμε ως γενικό κεκτημένο τη δική μας συνείδηση και να αγνοούμε αυτιστικά την πραγματικότητα και τη νοοτροπία των γύρω μας. Ενώ -από την άλλη- οι εκλογές είναι απλώς ένα μέτρο αυτής της συνείδησης, ο βαθμός ωρίμανσης της εργατικης τάξης, όπως έλεγε ο ένγκελς και τίποτα παραπάνω.

Τι είναι λοιπόν για εμάς οι εκλογές; Μια σύντομη στάση στην κάλπη, με το βλέμμα στο μέλλον και τους αγώνεςπου έρχονται. Με κινηματικούς όρους, όπως τώρα με την απεργία των χαλυβουργών και των ναυτεργατών (που την πούλησε η πλειοψηφία της πνο). Και με το σταθμό της πρωτομαγιάς, που μπορεί να μετατραπεί σε μεγάλη πολιτική διαδήλωση εν όψει της 6^ης μάη, ή και σε γλέντι ανόδου με πανηγυρικό τόνο, απ’ τις 29 απρίλη.

Μια εκλογική αναμέτρηση που θυμίζει αρκετά τις τελευταίες περιφερειακές εκλογές στην αττική. Με το δικομματισμό να καταγράφει ιστορικό χαμηλό, το δημοσκοπικό φούσκωμα του δημαρά να πηγαίνει τώρα στη δημαρ, τα διάφορα «αντιμνημονιακά» αναχώματα που ξεφύτρωσαν για να συγκρατήσουν την οργή που ξεχειλίζει, την ενδο-φασιστική κόντρα μεταξύ χρυσής αυγής και «ρεφορμιστικής» ακροδεξιάς του καρατζαφέρη, και φυσικά την άνοδο του κουκουέ- και σε δεύτερο πλάνο του εξωκοινοβουλίου.

Στη προεκλογική ζύμωση το πολιτικό άνοιγμα των κομμουνιστών δεν πρέπει να είναι στείρα εκλογικό, αλλά συνολικό, να ξεδιπλώνει την προοπτική και την εναλλακτική πρόταση στην κρίση. Σε ποιους θα απευθύνεται; Ας δούμε ένα απόσπασμα από απόφαση της κετουκε, στην κομεπ που κυκλοφορεί.

Πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε εργάτη ταξικά, (...) να ξεπεράσουμε την αντίληψη του ψηφοφόρου. Αν η κοβ ξεκινάει ανάποδα, ο τάδε είναι πασοκ, ο άλλος νδ, αδιάφορος κλπ, οδηγείται στην παραπάνω λαθεμένη αντίληψη. Αν εξαιρέσει όμως τα τσιράκια της εργοδοσίας, τους χαφιέδες, τους ανήθικους και διεφθαρμένους, τους βαμμένους αντικομμουνιστές κι αναρχο-προβοκάτορες, τους τροτσκιστές και «αριστεριστές», που όλοι αυτοί μαζί είναι μια μικρή μειοψηφία μπροστά στα εκατομμύρια των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τότε πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και τα χέρια μας σε όλους τους υπόλοιπους.

Πώς θα μπορούσε να είναι η αντίστοιχη εκδοχή του μετώπου με κοινωνικούς όρους; Περίπου όπως στη διαφήμιση.

Όλοι για έναν κι ένας για όλους.

Όταν λέμε όλοι, εννοούμε εκτός από το μεγάλο κεφάλαιο. Όταν λέμε κεφάλαιο εννοούμε εκτός από τους εβε και τους μικροαστούς. Όταν λέμε μικροαστούς, εννοούμε εκτός από αυτούς που...

Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε λίγο, να κάνουμε μιαλαϊκή εξουσία. Άντε μπράβο.