Το ηθικό κύρος ενός ασφαλίτη

Έι ψιτ, λάμπρο. Άκουσέ με, έχω ένα σχέδιο. Δώσε βάση και δε θα χάσεις. Θα γράψουμε εδώ ένα κείμενο, από αυτά που σου αρέσουν, κι εσύ μετά θα το βάλεις στην εφημερίδα και θα το κάνεις διάσημο από το πουθενά, για να μου ανεβάσεις την αναγνωσιμότητα. Είσαι; Είναι ευκαιρία σου λέω.

Ξέρεις κι εγώ μμε σπούδασα. Θα ‘χω πολλά να μάθω από σένα περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εσύ έχεις εξάλλου μια άλφα γείωση, ένα πάτημα στην πραγματικότητα, δεν είσαι σαν τον άλλο, τον φώτη, που τα βγάζει κατευθείαν από την κοιλιά του. Και τώρα που τον χάσαμε, έχω στερητικό σύνδρομο. Μόνο με σένα μπορώ να απαλύνω τον πόνο μου.

Τα δικά σου κομμάτια είναι σαφώς καλύτερα, γιατί βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάτι σαν σοσιαλιστικός ρεαλισμός απ’ την ανάποδη, με σουρεάλ πολεμική και χυδαίο αντικομμουνισμό, απ’ τα καλύτερα χρόνια του συγκροτήματος. Αλλά το καλύτερο που κάνεις είναι με τα εισαγωγικά, που μπαίνουν τα άτιμα όπου να ΄ναι καμιά φορά, σα να τα λέει κάποιος άλλος, η πηγή σου πχ, κι όχι εσύ απευθείας.

Μπορώ λοιπόν να σου τα γράψω κι εγώ σαν τον παπούλια. Ξεκινάμε με το κλίμα στον περισσό, το πιο κρύο απ’ όλα τα κρύα κτίρια, που έλεγε κι η ανακοίνωση της οακκε. Με την παγερή, γυάλινη πρόσοψη που περικλείει σαν γυάλα την κομματική γραφειοκρατία. Στο πιο παγωμένο από όλα τα ιγκλού, όπου ο πάγος ποτέ δεν έσπασε κι ο τρίτος δρόμος δεν χαράχτηκε. Στην πολιτική κατάψυξη της λεωφόρου ηρακλείου, απ’ όπου εφορμούν τα απολιθώματα μιας άλλης εποχής.

Τώρα πρέπει να πούμε και τον όροφο, δίνει δραματικό τόνο στην πρόζα, πχ στον τελευταίο όροφο του περισσού. Κι έτσι φτάνουμε μάνι-μάνι καμιά κατοστάρα λέξεις με την εισαγωγή και έχουμε βγάλει το μισό μεροκάματο.

Μετά που λες συνεχίζουμε με το κλίμα, που ήταν οπωσδήποτε βαρύ και σκοτεινό, σαν τον ουρανό που βρέχει στην φτωχογειτονιά και στην κνίτικη καρδιά μου. Εδώ κολλάει να βάλουμε και τίποτα εισαγωγικά, για να δείξουμε ότι έχουμε πηγές και δε μιλάμε στον αέρα. Πχ οι παλιότεροι εκτιμούν ότι «βουλιάζουμε στον βάλτο με την λάσπη, όπως το 95’ με τις πλημμύρες, σαν αρχεία της ιστορίας που χάνονταν».

Τώρα περνάμε επί του προσωπικού. Ξέρεις σε στιλ αμάν. Οαλεξάντερ κλαίει κι έχασε τρία κιλά,τον βοηθό τον έπιασε κόψιμο, ο ιωαννίδηςβγάζει καπνούς από τα αυτιά... Ο γόντικας τους μούντζωνε όλους, η αλέκα χτυπούσε τη γροθιά της στον τοίχο, ο κουτσούμπας χτυπούσε τον αρβανιτάκη, ο μαΐλης κοιτούσε μελαγχολικός από τα παράθυρο τα ποσοστά να φεύγουν. Η μηλιαρονικολάκη ζωγράφιζε αφηρημένη στις σημειώσεις της το λευκό πάνω στο άσπρο, τα μαλλιά του σοφιανού ξάσπρισαν κι άλλο. Ο χαλβατζής ήταν τιμωρία στη γωνία, στο ένα πόδι, για το γιο του, ο μπουχάριν περίμενε στωικά τη σειρά του. Προσπαθούν να εξηγήσουν το γιατί, βαρύ κι ανείπωτο, όλοι το ξέρουν, μα ποιος θα βρεθεί να το πει.

Την αλέκα μπορείς να τη βάλεις «σιδηρά κυρία του περισσού», για να τρομάζει ο κόσμος και να τη συνδέει με τη θάτσερ. Και δεξιά και αντιπαθητική, με ένα σμπάρο δύο τριγόνια. Κρίμα μόνο που έχει χάσει κιλά η αλέκα και δεν έχουμε τίποτα να γράψουμε για το ειδικό της βάρος..

Εδώ πρέπει να βάλεις τώρα τον κλασικό διαχωρισμό βάση-ηγεσία (αυτή η άτιμη φταίει για όλα) που είναι στάνταρ κίνηση, όπως η χορογραφία στο πατινάζ (πάνω στον πάγο που δεν έσπασε), για να πιάσουμε το ευρύ κοινό. Όχι τη βάση, δε σε ενδιαφέρουν αυτοί, αλλά οι άλλοι που δεν είναι πεισμένοι ακόμα.

Θα βάλεις εμένα που τα ζω και τα ξέρω ντεμέκ από μέσα, αλλά τους βαρέθηκα και τα βρόντηξα. Ένα από τους πολλούς, το ανώνυμο πλήθος που σωπαίνει, από τη βάση του κουκουέ, οργανωμένη και μη, που ακούει τη φωνή της συνείδησης μέσα της να γίνεται κραυγή αγωνίας κι απόγνωσης, και δε μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια. Τριγυρνάμε σαν υπνοβάτες, συναντιόμαστε τις νύχτες με κλεφτοφάναρα και διηγούμαστε τα όνειρά μας, που βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο της ευέλικτης τακτικής μας.

Πίκρα κι αγανάκτηση που ξεχειλίζει στις πλατείες -¡estamos despiertos ya!- πόνος για τα λάθη και την προδοσία της ηγεσίας. Δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε σε αυτήν την τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης. Αν είχαμε νικήσει βέβαια, θα ήμασταν σαν την αλβανία. Ευτυχώς που ηττηθήκαμε δηλ. Γράψ’ το όπως στο λέω, τα έζησα από μέσα και τα ξέρω, ο λόγος μου αυθεντία. Αλλά και τώρα που δε νικήσαμε, πάλι σοβιετική χώρα γίναμε. Μία ή η άλλη, φράγκο δύο, που λέγανε κι οι παλιοί.

Η ιστορία τελικά είναι σαν το ποδόσφαιρο. Μια ταξική πάλη με δυο αντίπαλα στρατόπεδα, όπου στο τέλος νικάνε πάντα οι σοβιετικοί και τα καταστρέφουν όλα. Το είχε πει κι ο λίνεκερ άλλωστε. Τα έζησε κι αυτός από μέσα, τους έφτυσε κατάμουτρα και τους τα βρόντηξε. Γράψ’ το όπως το λέω.

Η βάση βράζει. Σκυθρωπά χέρια, ροζιασμένα πρόσωπα. Το δίκιο ανεβαίνει σαν κόμπος στο λάρυγγα, πνίγεται και βγαίνει σα λυγμός. Μας θέλουν φιμωμένους και φοβισμένους. Επικρατεί κλίμα γενικευμένης καχυποψίας, κοιταζόμαστε μεταξύ μας έντρομοι, με ένα γιατί ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Γιατί νίκο, αλέκο, ορέστη από το βόλο; Γιατί με κυνηγάει παντού αυτό το κόμμα, ρε γαμώτο; που αναρωτιέται κι ο σπύρος στους απαράδεκτους. Που βαδίζουμε σύντροφοι;

Η απελπισία μας λάμπρο, βρίσκει ελπίδα κι έκφραση στα γραπτά σου, που λάμπουν σα φωτεινοί, δόλιοι φάροι και τους βλέπουμε από μακριά, καθώς αρμενίζουμε στο αρχιπέλαγος γκούλαγκ, με τα ταξικά ναυάγια και πέφτουμε πάνω στο παγόβουνο. Ο δρόμος έσπασε, ο πάγος χαράχτηκε. Λευτεριάς λίπασμα, οι πρώτοι διαγραμμένοι. Η ελπίδα μας γυρεύει δικαίωση. Για την παπαρήγα την καλή. Για την εκδίκηση και το παιδί μας. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, σπύρο, υπάρχει ελπίδα.

Η β(ρ)άση βράζει. Και μόλις φτάσουνε τους εκατό οι αναβράζοντες σύντροφοι, εξατμίζονται, και διαγράφονται ομαδικά ως φραξιονιστές. Με τσιγάρο φεύγουμε στα χείλη, πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Αλλά αν ξυπνήσουμε μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. ¡Εstamos despiertos ya!

Άσε αυτοί που διαφωνούν, πια. Θα μου πεις βέβαια, αν διαφωνείς σε τόσο πολλά, φεύγεις απλώς και μόνος σου. Όπως έχουν κάνει τόσοι δηλ, που δε σε γουστάρουν ως αυτόκλητο υπερασπιστή τους. Μην αφήνεις ποτέ όμως μια μικρή λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια τόσο όμορφη ιστορία.

Κι αυτό ισχύει γενικώς. Δεν πα να ‘λεγε ο ζαχαριάδης ότι το κουκουέ είναι το κόμμα του και κανείς δε μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον του. Τι κι αν ο πλουμπίδης πέθανε φωνάζοντας ζήτω το κουκουέ, και πίστευε ότι το κόμμα του θα τον αποκαταστήσει, όπως κι έγινε;

Δεν έχει καμία σημασία. Βάλ’ τα κι αυτά στο μπλέντερ της (αντι)κουκουεδολογίας..

Είναι αγνό το ενδιαφέρον σου για το κόμμα, λάμπρο. Πες μας τώρα και τη συνέχεια. Πες μας τι να κάνουμε, να σε ακολουθήσουμε. Πες μας τι επεισόδιο θα παίξει την επόμενη βδομάδα. Μην ξεμείνεις από θέματα τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, και χάσει το ενδιαφέρον του ο κόσμος, πάνω στο καλύτερο. Μη μας αφήσεις χωρίς το οξυγόνο των κειμένων σου, μες στην κομματική έρημο με την ιδεολογική ξηρασία και το φοβικό, τροπικό της κλίμα.

Σε εκλιπαρώ, άκου την κραυγή αγωνίας που βγάζουμε. Όχι άλλο κάρβουνο!

Είναι καλοί άνθρωπο οι κουκουέδες, αλλά μην τους περνάς και για ηλίθιους.

Τόση λάσπη από το 95’ με τις πλημμύρες έχουμε να δούμε..