Tο κούρεμα

Το παν είναι να είσαι εντός της εποχής σου. Όπως ο σαββόπουλος με το κούρεμά του, που το έκανε και δίσκο, το 89’, για να αποδώσει το κλίμα της περιόδου. Η αλλαγή μάς πέθανε, ζήτω οι άνεμοι της αλλαγής. Και ο επαναπροσδιορισμός της αλλαγής της αλλαγής, που ‘λεγε κι ο χαρούλης.

Ο νταλάρας είχε –για λίγο- ακόμα χαίτη. Δεν ψήφιζε πασόκ και δεν είχε πει ακόμα την πόπη ούτε έτρωγε γιούχα, αλλά έστρωνε το δρόμο με τις συναυλίες για την κύπρο. Κι ο φασούλας αποτύπωνε τη δική του προδοσία σταδιακά στο μήκος των μαλλιών του. Μπορεί τα ράσα να μην κάνουν τον παπά, αλλά όποιος τα διαρρηγνύει σίγουρα δε μπορεί να ‘ναι ιερέας.

Όλα ξεκίνησαν κατά το –βρώμικο και κουρεμένο- 89’, που όσα μας έλεγαν οι σοβιετικοί για την περεστρόικα αποδείχτηκαν τρίχες, αν και η τριχόπτωση είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Τον γκόρμπι μακρυμάλλη δεν τον λες ακριβώς, αλλά η ομοιοκαταληξία για το τραγούδι μπορεί να βγει και με το μιχάλη –άιντε βρες κι εσύ μιαν άλλη. Η αγάπη που της είχες (της σοβιετίας) ήταν ένα μάτσο τρίχες. Να δεις που αυτός και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις.

Καλλιεργήθηκε έτσι έντεχνα ένα βαθύ μίσος για τις τρίχες, το οποίο επηρέασε και αρκετούς συντρόφους. Παρά τρίχα να αλωθεί και το κουκουέ με όχημα την ανανέωση. Τελικά όμως το μουστάκι έμεινε στη θέση του, μαζί με το σφυροδρέπανο και τα ‘κονίσματα. Ο σύντροφος με το μουστάκι δεν αποκαθηλώθηκε. Την κρίσιμη στιγμή ο φλωράκης –είχε κι αυτός μουστάκι- κράτησε σωστή στάση κι έσωσε την τιμή του τιμημένου.

Έχει κι αυτός ευθύνη όμως που μπλέξαμε τα μουστάκια μας με το μουστάκι του κύρκου στον ενιαίο συνασπισμό. Και που λεηλάτησε τη βάση μας και τα συνθήματά μας το «παχύ μουστάκι» που είναι σήμα κατατεθέν του παλιού πασόκ όπως λέει ο πανούτσος. Εννοώντας βασικά μουστάκια σαν του φούρα και του ρέππα, που «υπέκυψαν» στον εκσυγχρονισμό του σημίτη και το ξύρισαν.

Παχύ μουστάκι είχε κι ο τεμπονέρας. Που δεν είχε καμία σχέση με το πασόκ, αλλά οι σύντροφοί του στη πάτρα έκαναν το λάθος να το στηρίξουν στις εκλογές του 93’.

Κι έτσι έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Από τα πυκνά μούσια του μαρξ και του ένγκελς. Στο μουσάκι του βλαδίμηρου –που έχασε νωρίς τα μαλλιά του με αυτά που έβλεπε γύρω του- και το μουστάκι του στάλιν. Για να ‘ρθει ο νικήτας, το καραφλό καθήκι, και το ιδεολογικό τέκνο του, τριάντα χρόνια αργότερα. Κι άφησαν πίσω κάτι υπολείμματα, να παλεύουν μόνα τους με τα κύματα, σαν το μαδημένο μουστάκι του αναστόπουλου.

Κι ύστερα η δεκαετία του 90’, όπου το λάιφ-στάιλ έριξε στον καιάδα τα «κομματικά καπέλα», και φόρεσε στον κόσμο το «ανεξάρτητο» καπελάκι, που ήταν το κούρεμα-μόδα της εποχής. Μι εις τη νι καπέλο, που θα ‘λεγε κι ο ανδρουλάκης. Και συνεχές καπέλωμα του κόσμου από τις οθόνες, πάντα μακριά από τις εργατικές τραγιάσκες, που η σημασία τους στα ρουμάνικα, είναι αυτή ακριβώς: «ζήτω ο λαός» ή κάτι παρεμφερές. Πού πας χωρίς τραγιάσκα στον ήλιο στη βροχή, τον τρίτο δρόμο θα βρεις καρδιά μου αναρχική.

Αλλά η «ισχυρή ελλάδα» του σημίτη πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Και φτάσαμε στο σημερινό κούρεμα, που το ονομάζουν έτσι κατ’ ευφημισμό, για να αποκρύψουν την ουσία του. Κι εκτός από εμάς, δεινοπαθούν και τα ελληνικά. Όπως με την ευελφάλεια και το «selective default» που δεν το λένε χρεοκοπία για να μην τρομάξει ο κόσμος.

Κι αυτό που δε λένε, στα αστικά μέσα, είναι πως όταν κουρεύεις κάτι, το κάνεις για να μεγαλώσει και να σου βγει μεγαλύτερο απ’ όσο πριν. Ό,τι ακριβώς κάνουν δηλ οι οφειλέτες «μας» με το δημόσιο χρέος.

Μας κουβαλάν σαν πρόβατα στο σφαγείο, μας κουρεύουν το μαλλί, αλλά κάθε φορά κόβουν και λίγο κρέας, όπως στο μύθο του αισώπου (πρώτα από το δημόσιο, μετά κι απ’ τους υπόλοιπους). Είμαστε καταδικασμένοι σε αργό και συντεταγμένο θάνατο.

-Ναι, αλλά δεν είναι καλύτερα έτσι, απ’ την χρεοκοπία και τον ξαφνικό θάνατο; βάζουν ως ψευτοδίλημμα τα κανάλια στο ποίμνιό τους.

Πρόβατα όμως είναι μόνο όσοι δεν οργανώνονται. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα των κομμουνιστών –και δε θα κουραστούν- να λένε τι επιλογές έχουμε μπροστά μας. Να καθίσουμε ήσυχοι σαν πρόβατα για σφαγή, περιμένοντας τη  σειρά μας για την χατζάρα, ή να αποδράσουμε από τη λυκοσυμμαχία της εε. Να ανεχτούμε να μας κλέβουν μαλλί και κρέας και να πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας, ή να πάρουμε εμείς το ψαλίδι, να τους κόψουμε τον βήχα, και να τους κουρέψουμε εκλογικά.

Ήδη αντιδρά ο εργατόκοσμος, που του σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά με τα μέτρα. Αλλά τα κανάλια κάνουν σε άλλα κι άλλα την τρίχα τριχιά, και θάβουν τις πορείες, τις διαδηλώσεις, κι ό,τι άλλο είναι σημαντικό. Ενώ γανιάζουν το μυαλό του τηλεθεατή, πως όσα του λένε οι κομμουνιστές είναι μούσια, γιατί κάθε αγώνας είναι ουτοπικός και μάταιος.

Μόνο του σπανού τα γένια δε γίνονται όμως. Κι η σπανή πραγματικότητά μας κρατάει σαν ανάμνηση τους αντάρτες του άρη και του δσε, που απέτυχαν παρά τρίχα το 45’ να πάρουνε την εξουσία.

Τα μούσια δεν κάνουν βέβαια τον παπά, ούτε τον επαναστάτη εξάλλου –κι ας τους μπερδεύει καμιά φορά ο κόσμος, ή κάποιοι άλλοι σκοπίμως. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, τα μακριά τα μαλλιά μας και αν κοντύναν, δε μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά.