Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Την αλήθεια ρε

Στη δική μου γενιά, καμιά δεκαριά χρόνια πριν, κάποιοι σύντροφοι στη νεολαία είχαν ξεκινήσει ένα μακάβριο εσωτερικό αστείο, ένεκα η πρωταπριλιά, κι έστελναν μηνύματα σε άλλους συντρόφους για να τους «πληροφορήσουν» ότι είχε πεθάνει ο χαρίλαος. Κι εκεί μπορούσες να δεις και να μετρήσεις πολλά. Από το αξεπέραστο χιούμορ κάποιων σφων, μέχρι τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Οι οποίες κυμαίνονταν από ψυχραιμία και συγκρατημένη θλίψη, μέχρι ειλικρινή δάκρυα κι υπερβάλλοντα κομματικο-πατριωτικό ζήλο. Κι όταν μάθαιναν την αλήθεια κι ερχόταν η καρδιά τους στη θέση της, γέλια ή μπινελίκια στους υπεύθυνους της φάρσας.

Θα μου πεις, καλά κι αυτοί, πάνε και πιστεύουν ό,τι τους λένε, χωρίς να το ελέγξουν; Tο κόλπο όμως ήταν καλά στημένο. Αφενός η είδηση ήταν αληθοφανής γιατί ο χαρίλαος ήταν ήδη μεγάλος και πλησίαζε τα ενενήντα. Αφετέρου τότε το ίντερνετ ήταν terra incognita για τους περισσότερους, ή χωρίς εύκολη άμεση πρόσβαση για τους υπόλοιπους, οπότε δε μπορούσες να επιβεβαιώσεις τα πάντα στο λεπτό.

Το κυριότερο όμως είναι ότι την είδηση σου την είχε πει ένας σύντροφος. Κι αυτό ήταν αρκετό για να την πιστέψεις. Δεν χρειάζονται περσότερα. Δεν είναι θέμα έλλειψης κριτικής ικανότητας, αλλά συντροφικής εμπιστοσύνης. Αυτό που λέει ένας σύντροφος είναι αλήθεια μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Κι αν αποδειχθεί το ενάντιο και χαθεί η εμπιστοσύνη, αν ο σύντροφος αποδειχτεί αναξιόπιστος, όχι επειδή έκανε μια λάθος εκτίμηση –αυτά συμβαίνουν και στους καλύτερους κομμουνιστές-, αλλά επειδή απέκρυψε την αλήθεια, τότε υπάρχει ζήτημα. Κι αν καταφέρει να διεισδύσει μέσα σου ο σπόρος της αμφιβολίας, για το σύντροφο ή –ακόμα χειρότερα- για το κόμμα, τότε το νιώθεις να επεκτείνεται σε κάθε κύτταρο και να παραλύει κάθε σου δράση, εκτός από την έκκριση χολής, για όσα στραβά και κατακριτέα βλέπεις γύρω σου.

Οι παλιότεροι σύντροφοι που πέρασαν δύο αντάρτικα, δεν πολέμησαν έχοντας στο μυαλό τους δεύτερες σκέψεις και διαλεκτικές αμφιβολίες: μήπως κάνουμε λάθος; μήπως δεν το κάνουμε καλά; Και όταν ένιωσαν κατόπιν εορτής τα πρώτα ρήγματα, γκρεμίστηκε ο κόσμος μέσα τους και κάποιοι πέρασαν από την άλλη πλευρά κι έφτασαν στο σημείο να λένε: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι. Ενώ η κριτική όσων δε διαβήκανε τον αστικό ρουβικώνα κι έμειναν στη δική μας όχθη, για τους άλλους είναι ότι λυγίσανε, δεν άντεξαν κι έσπασαν. Οπότε η μόνη λύση για να μη λυγίσεις είναι να γίνεις ακόμα πιο μονολιθικός.

Αυτά βέβαια ανήκουν στη γενιά του χαρίλαου και το δικό της τρόπο σκέψης, που είχε συγκεκριμένα όρια. Κι αν κάποιοι σήμερα το αντιλαμβάνονται ως θρησκοληψία ενός ποιμνίου που προδόθηκε από το ιερατείο του, θα έπρεπε μάλλον να το δουν όπως το συναίσθημα ενός ερωτευμένου, που και αυτό θρησκευτικό είναι στην ουσία του και τείνει στην απόλυτη λατρεία, του αγώνα και του κόμματος εν προκειμένω, τα οποία κατά κανόνα ταυτίζονται, κι ειδικά σε εκείνη την περίοδο.

Πέρα από την θρησκεία και τον έρωτα όμως υπάρχει κι η έλλογη πίστη, που είναι συνειδητή. Αυτό μπορεί να το καταλάβει καλύτερα όποιος διαβάσει μια μαρτυρία του χαρίλαου για τις μάχες πάνω στο βουνό, όπου δε θεωρούσε γενναίους τους «τρελούς» ριψοκίνδυνους που είχανε άγνοια κινδύνου, αλλά τους «λογικούς», που ήξεραν πολύ καλά ποιον κίνδυνο διέτρεχαν, τον φοβόντουσαν, αλλά τον αντιμετώπιζαν. Κι η συνειδητή πίστη τους έδινε δύναμη να γίνονται ήρωες, να πετυχαίνουν μικρούς άθλους, το ακατόρθωτο που έλεγε ο τσε, όχι ως ιδεαλιστές, αλλά ακριβώς επειδή ήταν ρεαλιστές.

Αυτή η συνειδητή πίστη λοιπόν είναι το βασικό στοιχείο στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος. Άλλο αν χρειάζεται διαλεκτικό εμπλουτισμό και τι περιθώρια αφήνει γι’ αυτό η καθημερινή δράση κι ο κίνδυνος του πρακτικισμού που ελλοχεύει, η επικαιρότητα που τρέχει και ζητά επιτακτικά θέση για κάθε ζήτημα, χωρίς αμφιβολίες και μισόλογα, και οι σφοι τρέχουνε πίσω της να τη φτάσουν, χωρίς χρόνο να σκεφτούν πώς τους λένε.

Αυτό το στοιχείο περνά ακόμα και στις αφίσες του κόμματος, όπως στην τελευταία εκλογική που είχε βασικό της σύνθημα, το κουκουέ δε σε πούλησε, σου είπε την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται ίσως περισσότερα από αυτά για να πείσεις κάποιον να μας ψηφίσει. Αλλά αυτή η σχέση εμπιστοσύνης είναι πολύ σημαντική και δε μετριέται πάντα σε ψήφους.

Βγαίνει επίσης από το εξής απλό: όταν συμβαίνει κάτι και δε μπορείς να το επιβεβαιώσεις και να το αξιολογήσεις, παίρνεις εικόνα από το σύντροφο που ήταν εκεί και την υπερασπίζεσαι σα να ‘ταν εκεί τα μάτια σου και αυτιά σου. Όπως είναι επίσης –αυτός και κάθε άλλος σφος- τα μάτια και τα αυτιά της οργάνωσης, που μαζεύει εικόνα από τη βάση. Γι’ αυτό και πρέπει (η εικόνα) να φτάνει ολόκληρη, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλεύσεις, ή θολή για να κρύψει τις ρυτίδες –όπως αυτό το ειδικό εφέ που έχουν οι κάμερες. Να μη βγαίνει τυπικά, με βάση τα στερεότυπα ή τις επιθυμίες μας κι αυτό που θέλουμε να δούμε ή να ακούσουμε. Έτσι δε λειτουργούν οι επαναστάτες, αλλά οι γραφειοκράτες που είναι κλεισμένοι σε γυάλα.

Φαίνεται επίσης από εκείνη τη θρυλική ατάκα του κώστα κάππου, αρχές ιούνη του 89’, λίγο πριν τις εκλογές στις 18 ιούνη (μία μέρα μετά από τις φετινές) και την αποχώρησή του μετά τον τζανετάκη, που τον ρώτησαν για τα επεισόδια στην τιεν αν μεν. Έκανε μια πρώτη αμήχανη γενική εκτίμηση, είπε ότι προβληματιζόμαστε με τους νεολαίους που κρατούν αγάλματα της ελευθερίας, για να καταλήξει: δεν έχουμε οργανώσεις βάσης στο πεκίνο, για να έχουμε εικόνα από πρώτο χέρι… Τιμή και δόξα!

Μπορείς να το δεις και στην τελευταία σκηνή από το μάθε παιδί μου γράμματα, που ο τραυλός γιος (καλογερόπουλος) τα παίρνει και ζητά φωνάζοντας από το δεξιό πατέρα του: την αλήθεια, ρεεε... Η οποία είναι επαναστατική (όπως έλεγε ο γκράμσι), γράφεται με κόκκινο (όπως λέει ο οδηγητής) και είναι ιστορικά με το μέρος των κομμουνιστών.

Το είχα δει επίσης σε μια ιστορία που μας διηγήθηκε μια παλιότερη συντρόφισσα από το παρασκήνιο του ηρωικού και γρουσούζικου 13ου συνεδρίου, όπου εκτός από τα της διάσπασης, ανησυχούσαν και για τις εξελίξεις στη σοβιετία. Πώς και δεν είχαμε δει νωρίτερα πού πήγαινε το πράγμα; Κι εκεί στα πηγαδάκια που γίνονταν στα διαλείμματα, ο χαρίλαος τους είπε ένα παράδειγμα από ένα εργοστάσιο όπου δούλευαν στη γραμμή παραγωγής (δεν κατάλαβα αν ήταν κι αυτός μαζί ή του το είχαν διηγηθεί άλλοι σύντροφοι) και τα υλικά-εξαρτήματα ήταν σοβιετικά. Και αν ήταν καμία κλωστή ελαττωματική κι έσπαγε, έπαιρναν τις άκρες και τις ξανάδεναν γρήγορα, γιατί δε μπορούσε ένα σοβιετικό προϊόν να είναι σκάρτο (πόσο μάλλον η πολιτική ηγεσία τους). Κι αν μου πεις πώς το ξέρουμε αν το είπε όντως αυτό ο χαρίλαος, θα σου πω δεν το ξέρουμε. Πιστεύουμε όμως τη συντρόφισσα που μας το είπε.

Αν πρέπει να κάνουμε λοιπόν μια αποτίμηση για τον χαρίλαο, το πιο σημαντικό είναι ότι κράτησε αυτό το συμβόλαιο πίστης με το λαό την πιο κρίσιμη στιγμή, που κινδύνευε να σπάσει. Κι ας μη μπόρεσε να δει από πριν την κρίση και να την αποτρέψει.

Γράφει πχ στη βιογραφία του ο θεοχαράτος ότι είχε μια συνάντηση με τον αντρόποφ το 83, και του είπε ο γιούρι ότι αν δεν αλλάξουμε πορεία θα έχουμε δραματικές εξελίξεις. Οπότε ανησυχούσε από τότε ο χαρίλαος κι ήταν υποψιασμένος πού πάνε τα πράγματα.
Τέτοια όμως μπορείς να βρεις πολλά κι από την ανάποδη. Μια δήλωσή του το 91’ πχ, νομίζω στο 14ο συνέδριο, πού ήταν και της ανασυγκρότησης, για την περεστρόικα που πήγαινε καλά την πρώτη τριετία, αλλά στράβωσε στη συνέχεια. Ή να πεις για τα «παιδιά της διάσπασης» που ήταν δικά του πολιτικά τέκνα, από τον χυδαίο μίμη ως τον τίμιο λαφαζάνη, που είχε έρθει και στην κηδεία του.

Αυτό που μένει όμως είναι η στάση του στα δύσκολα, που το κόμμα κινδύνευε με μετάλλαξη και παραλίγο να σπάσει τους δεσμούς πίστης του με το λαό. Όχι τόσο γιατί δεν έλεγε την αλήθεια. Ίσως κάποιοι διασπαστές να ήταν τίμιοι οπορτουνιστές και να 'χαν ειλικρινείς αυταπάτες καλών προθέσεων. Όσο κυρίως επειδή θα έπαυε να είναι αληθινό το όνομά του κι οι αξίες που συμβολίζει. Θα έπαυε με άλλα λόγια να είναι κομμουνιστικό.

Αυτόν τον χαρακτήρα ο χαρίλαος στα δύσκολα τον υπερασπίστηκε. Κι αν τον βάφτισε με τον τρόπο του «σύμβολα και ‘κονίσματα» δεν ήταν λόγω θρησκοληψίας. Έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης της γενιάς του και τη θρησκευτική της αφοσίωση στα ιδανικά που πίστεψε..

Αυτή είναι η σημαντικότερη συμβολή του κομμουνιστή ηγέτη φλωράκη. Κι αυτό ακριβώς είναι που (καμώνονται πως ξεχνάνε) όσοι τον επικαλούνται εκ του πονηρού σήμερα για να βγάλουνε πολιτική εκλογική υπεραξία, έχοντας πάρει προ πολλού διαζύγιο με την αλήθεια.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τς τς τς, βάζεις αποσπάσματα από μια (όντως πολύ καλή και συναισθηματικά φορτισμένη) ταινία ενός μαοϊκού σκηνοθέτη;;

Που όταν γύρισε την ταινία αυτή (1981) ήταν μέλος του ΕΚΚΕ και αποκαλούσε το Φλωράκη και το κόμμα του σοσιαλφασίστες και λακέδες της Μόσχας;;

Εγώ φυσικά συμφωνώ με το σκηνοθέτη και όχι με σένα για το Φλωράκη. Αλλά έχεις δικαίωμα, όπως και κάθε άνθρωπος, να έχεις την πολιτική σου κατατομή και θέση και τους ήρωές σου. Αλλά μη σπεκουλάρεις με έργα πολιτικών σου εχθρών (βασικά εντάξει, δεν είναι και έγκλημα, στο κάτω κάτω ένα έργο τέχνης ανήκει σε όποιον το αγαπήσει, αλλά πάει πολύ το "Κ"ΚΕ να προβάλει την ταινία αυτή σα "δική του", οπότε εδώ δε μου φταις -κυρίως- εσύ αλλά το "κόμμα").

Θα μου πεις βέβαια, εδώ το σύνθημα "ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ", που φωνάχτηκε κατά των τραμπούκων του "Κ"ΚΕ που είχαν πάει το Σεπτέμβρη του 1974, ενώ δεν είχαν καλά καλά νομιμοποιηθεί οι αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις, αληθινές ή ντεμέκ, να σπάσουν την πρώτη μεγάλη μεταπολιτευτική απεργία της Νάσιοναλ Καν...

...χωρίς τσίπα το έχει πάρει σήμερα ο Περισσός και το φωνάζει σε διάφορες παραλλαγές. Το ίδιο κι ο ΣΥΝ του γλοιώδη Τσίπρα...

Α, και μάντεψε σε ποιο χώρο ανήκει πολιτικά ΣΗΜΕΡΑ ο εμπνευστής του συνθήματος...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι ο καλογερόπουλος στο εσωτερικού δεν ήτανε (ή μόνο στο "άρπα κόλλα" έπαιζε το ρόλο χωρίς να είναι); Και τι να λέει;

Και το χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, ξέρεις πόσοι και πόσοι το χουν πάρει χωρίς τσίπα; Τι να γίνει τώρα; Να ζητήσουμε πνευματικά δικαιώματα;

Και τα συνθήματα του πασοκ του ανδρέα; Κι αυτά που φωνάζουν στις συγκεντρώσεις του συνασπισμού; ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες (και απαντάνε: στην τύχη το πρώτο, τι κερδίζουμε;)

Επί της ουσίας τίποτα;

Υγ: περιμένω με λαχτάρα να μου πεις πού ανήκει σήμερα..

Ανώνυμος είπε...

Εκεί που φαντάζεσαι... Εκεί όπου ανήκε και ο Μαραγκός μεταξύ 1985 και 1990 (μετά ιδιώτευσε και δεν ασχολήθηκε ξανά ενεργά με την πολιτική...)

Ανώνυμος είπε...

Ενταξει Ανωνυμε, δικια σου η ταινια. Δικο σου και το συνθημα. Δικα σου και ολα τα γελοια εισαγωγικα στον κοσμο. Ικανοποιηθηκε το κομπλεξ κατωτεροτητας σου? Ειδες που καποιοι μπορουν να χρησιμοποιουν χωρις κομπλεξ πραγματα που δεν φτιαξανε και δεν τους "ανηκουν"? Αντε τωρα να σαμποταρεις καμια απεργια εν ετει 2012 παρεα με τους φιλους σου τους μπατσους και τους Χρυσαυγιτες κι ασε τις γηπεδικου τυπου ερωτησουλες οπαδου μεταμεσονυκτιας κιτρινης αθλητικης εκπομπης. Οχι οτι μπορειτε να κανετε κατι παραπανω απ αυτο αλλα ελεος, εχουμε απειρως σημαντικοτερους εχθρους απο σας να πολεμησουμε, μη τρωτε το χρονο μας. Σα να ζηταει το γκολουμ ιση προσοχη με τον Σαουρον, αν ειναι δυνατον.

Απολιθωμα και μην ξεχνας τι ελεγε ο ιδιος ο Φλωρακης: "Παινευουν τους νεκρους, για να θαψουν τους ζωντανους."

Λιγο ασχετο με την αναρτηση, αλλα ενδιαφερον και τραγελαφικο. http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6862844&publDate=23%2F5%2F2012

Anonymous anonymous είπε...

Ήμουν σύνεδρος στο 13ο συνέδριο. Δεν ήμουν μπροστά σε αυτό που ο διαχειριστής του μπλογκ αναφέρει ότι ειπώθηκε από το Χαρίλαο. Όμως εκείνες τις κρίσιμες μέρες το είχα ακούσει κι εγώ από άλλους συνέδρους ότι το είπε σε ένα πηγαδάκι σε κάποιο διάλειμμα.

Περιττό να πω ότι και μόνο η ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Χαρίλαου ήταν καθοριστική στο να μην πάρουν το συνέδριο οι αναθεωρητές (όταν λέω "να μην πάρουν", εννοώ να μην σχηματιστεί αναθεωρητική πλειοψηφία στην ΚΕ και τίποτε άλλο).

Γενικά πολύ καλό το αρχικό κείμενο του διαχειριστή του μπλογκ -η αλήθεια να λέγεται!

ΥΓ: Κι εμένα μού προξενεί αηδία η μετά θάνατον επίκληση του Χαρίλαου από ανθρώπους που σήμερα βρίσκονται στο ΣΥΝ ή ακόμα-ακομα και στη ΔΗΜΑΡ ή στο ΠΑΣΟΚ. Η στάση αυτών των παλιανθρώπων απέναντι στη μνήμη του Χαρίλαου μού θυμίζει αυτά που γράφει ο Λένιν στην πρώτη παράγραφο του "Κράτος και Επανάσταση".

Ανώνυμος είπε...

gia ta apotelesmata twn eklogwn perimename to arthro soy...mas apogoiteyses,dystyxws eisai ektos thematos apolithwma.exeis xasei kt apo tin palia soy aigli.

Ανώνυμος είπε...

Προς ανώνυμο 7.42μ.μ.

Βλέπεις ότι μολονότι έχω τη χειρότερη δυνατή άποψη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για την πολιτική και το ρόλο της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ (αφού σε ενοχλούν τα εισαγωγικά), επειδή ξέρω πού γράφω και το πολιτικό στίγμα της πλειοψηφίας αναγνωστών και σχολιογράφων, προσπαθώ να λειαίνω τις γωνίες του λόγου μου, αν θέλεις και με τη σκέψη ότι μέσα στους κνίτες (κνίτες με την πλατιά έννοια, βάλε μέσα και όλους τους εντός εκτός κι επί τ' αυτά) υπάρχουν και παιδιά που το λέει η καρδιά τους και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι και επαναστάτες, και τους οποίους δε θέλω να προσβάλω.

Αν θέλεις, ούτε με πείραξε τόσο η χρήση από το "απολίθωμα" της ταινίας, έστω και στον τίτλο (μόνος μου το είπα, η τέχνη ανήκει σ' αυτούς που μίλησε στην καρδιά τους). Αλλά πάει πολύ ρε κνίτη "ανώνυμε 7.42μ.μ." να λες περί διαγραμμάτου ότι "ακομπλεξάριστα" θα χρησιμοποιείς κατά το δοκούν ό,τι σου κάνει κέφι για να το στρέφεις κατά του δημιουργού και της ουσίας του έργου του.

Όσο για τους μπάτσους και τους χρυσαυγίτες, καλά ρε ανεκδιήγητε φασίστα, τολμάς να μιλάς μετά το τανγκό Σιφωνιού - Κασιδιάρη;; Τολμάς να μιλάς μετά την άψογη συνεργασία ΜΑΤ-"Κ"ΝΑΤ στις 20 του Οχτώβρη 2011 στο Σύνταγμα, έστω και ενάντια στους μπάχαλους που δεν τους έχω και σε καμιά υπόληψη;;

Τολμάς εσύ, που για το κόμμα σου η είσοδος των ναζιστών στη Βουλή είναι ένα τριτεύον θέμα, μη άξιο για ανάδειξη, που η αρχηγός σου Παπαρήγα έλεγε στον Παπούλια ότι "τι να κάνουμε, τέσσερα χρόνια θα έχουμε Χρυσή Αυγή, πρέπει να έρχεται και στις συσκέψεις, δε μπορούμε να την αποκλείσουμε";;

Στις πραγματικές απεργίες του κοντινού μέλλοντος ενάντια στο τμήμα εκείνο του κεφάλαιου που υπηρετούν τα πολιτικά αφεντικά σου, μπάτσοι-κνίτες-χρυσαυγίτες θα είναι απο τη μια μεριά και οι εργάτες από την άλλη. Εκεί να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Στην COSCO στον Πειραιά θέλω να σε δω "επαναστάτη" της δεκάρας, κρατικέ "κομμουνιστή" της επιδότησης και των "αγαστών" σχέσεων με όλους τους βασανιστές λαών σοσιαλφασίστες διχτάτορες, και παλιά και σήμερα...

Πήγαινε τώρα να συμβουλέψεις τον πρόεδρο της δημοκρατίας να καλεί και τους μαχαιροβγάλτες στις διακομματικές συσκέψεις, για να κάθεται η αρχηγός σου μαζί με το θιασώτη των φούρνων για τους Εβραίους και τους κομμουνιστές Φύρερ της ΧΑ...

Ανώνυμος είπε...

http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-29-13-06-34/247-2012-05-21-21-28-19

TRASH είπε...

Η ιστορία με τις σοβιετικές κουβαρίστρες είναι αληθινή μάλλον. Εχω ακούσει τον χαρίλαο να την διηγείται σε συνέντευξη του στην τηλεόραση πριν χρόνια, και μου είχε μείνει...

πονηρός αριστερός... είπε...

το κείμενο νόμιζα πως "μιλάει" για τους συντρόφους σου που δεν λαμβάνουν το μύνημα... ή το λαμβάνουν και το παραποιούν ή το λαμβάνουν όπως θέλουν να το ακούσουν...

αλλά μετά έφτασα στο τέλος και κατάλαβα ότι έλεγε άλλο πράγμα... δυστυχώς... για τον Αλέξη έλεγε...

κάνω μια πρόταση:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΞΑΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ... ;) μπορεί και να εκπλαγείτε...

Ανώνυμος είπε...

Ρε απολίθωμα, εντάξει προσπαθούμε να ακούσουμε όλες τις απόψεις αλλά γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάζουμε τους ντεμέκ "μαοϊκούς" που έχουν πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα; Δεν νομίζω να παρεξηγηθεί κανείς αν τους κόβεις, εκτός κι αν δεν έχει λεφτά να πάει στο τσίρκο (παρεπιπτόντως μια τέχνη που αναπτύχθηκε, όπως όλες, ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ)...

Ανώνυμος είπε...

Μεινε στο '56 φασιστακο (ο χαρακτηρισμος σου επιστρεφεται αυτουσιος, τον εχεις κερδισει με τη δραση σου) μαζι με τα υπολοιπα εξαφανισμενα ειδη. Με συγχωρεις, λαθος μου που σου εδωσα αξια, σου υποσχομαι οτι δεν θα ξανασυμβει. Πεταει ο γαιδαρος. Δεν ξερω, ισως το '56 να πεταγε κι ολας.

Ανώνυμος είπε...

εγω δεν εχω καταλαβει ακόμα. είναι επίσημη θεση του σημερινού ΚΚΕ η καταδικη της συγκρότησης του ενιαίου Συνασπισμού; η καταδικη των συγκυβερνησεων του'89;

drazen

μαοτσετουνγκίστας είπε...

Ναι βρε "απολίθωμα", άσκησε λογοκρισία, αν είναι δυνατό να μπαίνει εδώ μέσα ο κάθε μαοϊκός και να μας καταστρέφει την αυτοεκτίμηση, το θαυμασμό μας για διάφορα λούμπεν υποκείμενα που ελλείψει πραγματικών ηρώων τα έχουμε αναγάγει σε "ηρωικές μορφές", τους ροπαλοφόρους μας, τις "αιώνιες αλήθειες" μας, τον ψευτομαρξισμό μας.

Αν είναι δυνατό. Μπαίνουμε να ξεσκάσουμε λίγο, να πιστέψουμε ότι άλλο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο "Κ"ΚΕ, άλλο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι έχουν δεν πρόκειται για τρικέφαλο με ένα και ενιαίο πρόγραμμα απλά με "ρεφορμιστικές" και "επαναστατικές" παραλλαγές του ίδιου κρατικο-παρασιτικού μοντέλου, να τσακωθούμε για το αν είναι πιο επαναστατική η γραμμή Παπαρήγα ή Φλωράκη, και μπαίνουν αυτοί οι παλιάνθρωποι και μας τσαλαπατάνε τους παιδικούς μας ήρωες.

Κι όχι τίποτ' άλλο, χαφιέδες πράκτορες οπορτουνιστές αμερικάνοι κυπατζήδες είναι, μου το είχε πει ένας σύντροφος παλιά πολύ έμπιστος, είχε σπουδάσει και στη σοβιετική ένωση επί Μπρέζνιεφ και αναπολούσε την ωραία εκείνη εποχή, μου το 'χε πει λοιπόν ότι οι μαοϊκοί είναι αμερικάνοι πράχτορες, "να δεις τι τους κάναμε απάνω άμα πέφτανε στα χέρια μας" μου έλεγε με συγκίνηση ο σύντροφος... Αλλά να ρε παιδί μου, καμιά φορά εκεί που τους διαβάζω, κάτι σκιρτάει μέσα μου ότι έχουνε και λίγο δίκιο, σα να μου φαίνεται ότι τα επιχειρήματά τους κάπου πατάνε, σα να μη μου μοιάζουνε και τόσο "εκτός πραγματικότητας"...

Όχι, όχι, δεν είναι καιρός για αμφιβολίες. Έχει δίκιο ο ανώνυμος 9.01 π.μ.

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ
ΦΕΡΤΕ ΤΗ ΣΤΑΖΙ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟ

Υ.Γ. Είναι προς τιμή του απολιθώματος το γεγονός ότι, ενώ φυσικά διαφωνεί κάθετα και οριζόντια με τα μαοϊκώς γραφόμενα, επειδή καταλαβαίνει ότι γράφονται από ιδεολογική προαίρεση κι όχι για τρόλλινγκ ούτε από διάθεση ξεκατινιάσματος, όπως δεκάδες άλλα σχόλια κνιτών, φραξιονιστών κνιτών, ανταρσαίων και λοιπών δυνάμεων, τα αφήνει. Δεν ξέρω αν θα κρατήσει μέχρι το τέλος αυτή τη στάση, μπορεί κάποια στιγμή να νευριάσει και να πει "άι σιχτήρ". Όλα μες στη ζωή είναι. Η μέχρι τώρα στάση του πάντος έχει ψήγματα δημοκρατισμού.

Ανώνυμος είπε...

εντελώς καλόπιστο ερώτημα: το αν ανήκει ο Φλωράκης σε κάποιον έχει να κάνει μόνο με το αν έτυχε να ανήκουν στο ίδιο κόμμα τυπικά, και όχι αν εφαρμόζουν την ίδια πολιτική(τηρουμένων των αναλογιών);
Νομίζω ότι αν απαντήσουμε καταφατικά στο πρώτο, τότε, μιλάμε μόνο για το τυπικό της υπόθεσης. Αν απαντήσουμε καταφατικά στο δεύτερο σκέλος, τότε μιλάμε για την ουσία.
Από αυτή την άποψη, ο Φλωράκης "ανήκει" τυπικά στο σημερινό ΚΚΕ, ενώ στην ουσία, από πλευράς απεύθυνσης και συμμαχιών -με πιο δεξιές δυνάμεις- ήταν πιο "λαρτζ" και από το σημερινό ΣΥΝ.

ΥΓ. Έβλεπα στο youtube τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του ενιαίου ΣΥΝ τον Ιούνη του 1989 στο Σύνταγμα (που είχε ενωθεί με την Ομόνοια). Ο Φλωράκης απευθυνόταν σε "πολίτες".

Ανώνυμος είπε...

Για κοίτα ρε που ο Φλωράκης έγινε της μόδας και σημείο αναφοράς!
Φαντάζομαι από τώρα, τι θα λένε για την Αλέκα όταν θα μας αφήσει χρόνους.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=I7Q3HFBHTNQ

καλά, εγώ δεν τον έχω σημείο αναφοράς, ούτε θεωρώ τον ΣΥΝ του 1989 πιο επικίνδυνο από το σημερινό Συριζα. Αναρωτήθηκα μόνο αν πρέπει να κοιτάμε τα τυπικά ή την ουσία.
Απάντησε σε αυτά και μετά συζητάμε για το αν και ποιος έχει κίνητρο να αξιοποιεί τη φήμη του Χαρίλαου Φλωράκη.