Ανταπόκριση από το φεστιβάλ- ημέρα δεύτερη

Τι έδωσε το ρεπορτάζ της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ;

Κατά πρώτον ότι ο χώρος ήταν πίτα στον κόσμο. Σε βαθμό που δυσκολευόσουν να προχωρήσεις στον κεντρικό δρόμο από την κεντρική στη λαϊκή σκηνή. Και παίζαμε όλοι μαζί μουσικές καρέκλες όπου ο κόσμος ήταν περισσότερος από τα καθίσματα και πάντα κάποιοι περίσσευαν και τριγυρνούσαν στον χώρο, να βρουν κάπου να καθίσουν.

Κι εκεί προκύπτει εύλογα το ερώτημα. Όλοι αυτοί μας ψηφίζουν; Όχι, προκύπτει εξίσου εύκολα η απάντηση. Φαντάσου να το έκαναν όμως, πόσο διαφορετικοί θα ήταν οι συσχετισμοί. Όπως είπε μετά στη συναυλία του και ο λάκης παπαδόπουλος, είστε 450 χιλιάδες και μοιάζετε με ένα εκατομμύριο. Γαμώτο...

Κι αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά με το περσινό φεστιβάλ, όπου έβλεπες ξέχειλο ενθουσιασμό στα πρόσωπα όλων και στην κεντρική ομιλία το σύνθημα που δέσποζε ήταν: κουκουέ ισχυρό, η ελπίδα είναι εδώ. Φέτος πάλι ο κόσμος ήταν πολύς, τα πρόσωπα χαρούμενα ως συνήθως, αλλά η ελπίδα κάπως μαραμένη από τα δυο άσχημα εκλογικά αποτελέσματα που είχαν μεσολαβήσει.

Κι έτσι φτάνουμε στο δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της μέρας. Την ομιλία της αλέκας, που μεταφέρθηκε για χτες κι επηρέασε όλο το πρόγραμμα, καθώς όλα έπρεπε να γίνουν με ρυθμούς εξπρές και να τελειώσουν σχετικά νωρίς για να ξεκινήσουν οι προσυγκεντρώσεις για την ομιλία. Έτσι όποιος έμπλεξε στην κίνηση –καλή ώρα εμείς, που πετύχαμε και μια συγκέντρωση μεταναστών στους αγίους αναργύρους, ζωσμένη από περιπολικά και ματ- πρόλαβε ελάχιστα πράγματα από τις συζητήσεις και την εκδήλωση με τους χαλυβουργούς και τους ισπανούς ανθρακωρύχους.

Ως αντιστάθμισμα όμως πήραμε μια γεύση διεθνισμού στα περίπτερα της διεθνούπολης, όπου συναντήσαμε διάφορα αξιοσημείωτα (έως κι εξωτικά) πράγματα. Μπλουζάκια με τη μαφάλντα και το γκαγκάριν στους ισπανούς, νεαρούς ασπρομάλληδες στις οργανώσεις από την ασία, τη νεολαία του κόμματος του λαού της παλαιστίνης, που δεν πρέπει να συγχέεται με τη νεολαία του λαϊκού μετώπου της παλαιστίνης (ούτε προφανώς με τη νεολαία του λαϊκού μετώπου ιουδαίας από τους μόντι πάιθονς). Τη διεθνή κομεπ σε διάφορες γλώσσες, αμέτρητες κονκάρδες με σοβιετικά σύμβολα και διάφορα γραπτά υλικά, που ίσως αξιοποιηθούν μελλοντικά απ’ το τμήμα προπαγάνδας της κε του μπλοκ.

Μετά τη διεθνούπολη, κατευθυνθήκαμε στον χώρο της συγκέντρωσης, που ήταν ασφυκτικά γεμάτος, ενώ οι σύντροφοι στις ταβέρνες επωμίστηκαν το δύσκολο καθήκον να εξηγούνε στον κόσμο ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας δεν πωλούνται σουβλάκια και γενικώς τίποτα άλλο πέρα από νεράκι. Ε όσο απλό κι αν φαίνεται δεν είναι εύκολο για όλους να το καταλάβουν –ακόμα κι αν μας ψηφίζουν.

Προηγήθηκε ένας σύντομος χαιρετισμός του χιώνη, που εξήγησε συνοπτικά από προέρχονται τα δύο σκέλη του φετινού συνθήματος του φεστιβάλ και κάλεσε τον κόσμο να μάθει από πρώτο χέρι τι λένε οι κομμουνιστές και ποιες είναι οι θέσεις τους. Έπειτα ανέβηκε στο βήμα η αλέκα. Ο σημερινός ρίζος έχει εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της, που φαντάζομαι ότι θα μπει ολόκληρη στον αυριανό κυριακάτικο ή το αργότερο σε αυτόν της τρίτης. Εδώ παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά σημεία της, βάσει κάποιων πρόχειρων σημειώσεων που κράτησα.

Η αλέκα ξεκίνησε την ομιλία της με αυτούς που αναγορεύουν σε στόχο και παράδειγμα προς μίμηση, πότε την αργεντινή και πότε την κυβέρνηση της ιρλανδίας, πότε το ραχόι και πότε τον μόντι, ενώ τους φταίνε πότε οι φιλελεύθεροι και πότε οι σοσιαλδημοκράτες που τους πρόδωσαν. Είπε ότι το έλλειμμα μπορεί να καλυφθεί πλήρως μόνο με 100% έλλειμμα δικαιωμάτων, εφόσον πουλήσουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Ότι ο λαός ουρλιάζει «φτάνει πια», αλλά πρέπει να το κατευθύνει στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Κι ότι ακόμα κι αν έρθει κάποια ανάκαμψη μες στο 13’ ή το 14’, θα είναι αναιμική και πρόσκαιρη.

Σχολίασε ότι η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση κι η αντιπαράθεση μεταξύ νδ και σύριζα δεν είναι τελείως φτιαχτή, γιατί αντανακλά δευτερεύουσες αντιθέσεις για τη διαχείριση της κρίσης. Ότι εκτός από τις διακρατικές, αναπτύσσονται και αντιθέσεις μεταξύ πολιτικών δυνάμεων που στρέφονται στο ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, κάποιες στο γαλλογερμανικό άξονα, άλλες στις ηπα και κάποιες άλλες τάσσονται υπέρ του δανεισμού από τη ρωσία και την κίνα. Ουδέποτε όμως διακόπηκε κάποια σύνοδος κορυφής γιατί η τάδε ή δείνα κυβέρνηση διαφώνησε με κάποια στρατηγική επιλογή ή με τη λήψη μέτρων, πχ με την περικοπή συντάξεων, του 13^ου και 14^ου μισθού, κτλ.

Σημείωσε για τις εκλογές ότι είναι ένα διάλειμμα από την ταξική πάλη κι ότι το κουκουέ πλήρωσε το τίμημα της μη συμμετοχής του στην κωμωδία των διερευνητικών εντολών, αλλά άφησε με την άρνησή του πολύτιμη παρακαταθήκη, ενώ όλες οι άλλες βασικές δυνάμεις είχαν ως βασικό τους σύνθημα την παραμονή στο ευρώ και την εε.

Το αστικό πολιτικό σύστημα υπέστη κάποιους τριγμούς, αλλά κατάφερε να τους αμβλύνει προσωρινά με το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Παράλληλα κρατάει άλλα κρυφά χαρτιά για την αναπαλαίωση του σκηνικού, που αν δεν τα κάψει ο λαός θα γυρίσουν εναντίον του. Ένα από αυτά είναι ο σύριζα, το πιο ύπουλο διαβρωτικό υγρό του εργατικού κινήματος, που έχει μαζέψει τους σφουγγοκωλάριους του πασόκ, και παραπέμπει το σοσιαλισμό στη δευτέρα παρουσία, αλλά ρίχνει συνθήματα για το αργεντινάσο και το ευρώ που δεν είναι φετίχ, για να εγκλωβίζει ριζοσπαστικές συνειδήσεις και να ρίξει άγκυρα σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Τον ψήφισαν πολλοί άνεργοι κι εργαζόμενοι, αλλά δεν καθορίζει η φτωχολογιά τη στρατηγική του. Καμία κυβέρνηση, είτε ονομάζεται αριστερή, είτε επαναστατική ή κομμουνιστική δε μπορεί να προχωρήσει αν δεν κοινωνικοποίησει τα μονοπώλια.

Η αλέκα «ξεσπάθωσε» και κατά του συστημικού, φασιστικού ρόλου της χρυσής αυγής, που ξεκινά τη βία από τους μετανάστες, για να τη μεταφέρει αργότερα ενάντια στο κίνημα και τους κομμουνιστές, και λειτουργεί σαν τους μπράβους της νύχτας. Ένα τμήμα της αστικής τάξης και του πολιτικού της συστήματος ενδεχομένως να τη φοβάται, γιατί τους αφαιρεί και ποσοστά, αλλά κατά βάθος την χρειάζεται για να χτυπήσει το κκε. Όμως εμείς δεν τη φοβόμαστε και τους προειδοποιούμε ότι δε θα περάσουνε καλά μαζί μας.

Μίλησε επίσης για τους αγώνες που έγιναν αυτό το διάστημα, που ήταν ηρωικοί, αλλά κάτω από το ύψος των περιστάσεων κι όσο μένουν πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών, η απογοήτευση θα εντείνεται κι ο κόσμος θα στρέφεται σε εύκολες «λύσεις». Την ίδια στιγμή ελάχιστοι εργαζόμενοι είναι οργανωμένοι στα σωματεία, οι συνελεύσεις που βγαίνουν είναι άμαζες και οι συσχετισμοί στα συνδικαλιστικά όργανα είναι αρνητικοί.

Έκανε το κάλεσμα για την απεργία στις 26 σεπτέμβρη, κι είπε ότι πρέπει να δείξουμε σε όλους τους καταπιεσμένους το δρόμο για το λυτρωμό, να πετύχουμε μικρές ή μεγαλύτερες νίκες μέχρι την τελική νίκη και την ελλάδα της ευημερίας και της λαϊκής εξουσίας. Έκανε την εκτίμηση πως τα προβλήματα του λαού δεν έχουν πιάσει πάτο, αλλά σήμερα δεν αρκεί η ανακούφιση και η αλληλεγγύη. Χρειάζεται άλλος δρόμος ανάπτυξης –κι όχι απλώς παραγωγική ανασυγκρότηση- χωρίς καμιά αναγνώριση και διαπραγμάτευση του χρέους.

Σημείωσε τρεις βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξουν νικηφόροι αγώνες. Να αναγνωρίσει ο λαός την αιτία της κρίσης, για να χτυπήσει στη ρίζα του προβλήματος. Να οργανωθεί στους χώρους δουλειάς και να χτίσει την κοινωνική συμμαχία. Μίλησε αναλυτικά για όσα θα κάνει η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας και είπε ότι πρέπει να αποβάλουμε τη μοιρολατρία, να ξεριζώσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε κόμμα παντός καιρού (ειδικά αυτό το τελευταίο θα φανεί και σήμερα μάλλον, στην κυριολεξία).

Κι έκλεισε με μια σύντομη αναφορά στον 902 και στο portal που θα έχει μεγαλύτερη διείσδυση στις νεότερες ηλικίες. Και με το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία χώρα που να πισωγύρισε το κκ, αλλά να πήγε μπροστά το κίνημα.

Την υπόλοιπη βραδιά την περάσαμε κυρίως στην κεντρική σκηνή. Μας άρεσε ο μηλιώκας, που χαίρει της εκτίμησης της κε του μπλοκ, όπως κάθετι σχεδόν από τη δεκαετία με τις βάτες, και τραγουδούσε: παραλίγο να πιστέψω τον πάγκαλο τον ξεφτίλα. Αν έρθει και του χρόνου μπορεί να πούμε το ίδιο κομμάτι σε πιο νεοπασοκικές εκδοχές: ελπίδες μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.

Ο τσακνής είπε ότι είδε περισσότερο κόσμο στο φεστιβάλ από πέρσι, αλλά αυτό το λέει κάθε χρόνο, και τραγούδησε μεταξύ άλλων το γνωστό κομμάτι για τη σύμβαση. Και η τραγική ειρωνεία είναι πως σήμερα οι περισσότεροι δουλέουν στη μαύρη ανασφάλιστοι και ακόμα και αυτή η σύμβαση που περιγράφει το τραγούδι, αποτελεί για αυτούς όνειρο θερινής νυκτός.

Προς το τέλος οι μπλε είπαν το τραγούδι της αγάπης, από τη διαφήμιση της λάκτα, μας είπαν παιδιά της αγάπης και το αφιέρωσαν σε όλους, ακόμα και σε όσους έχουν τρίχες στο σβέρκο (!), όπως θα έλεγαν και στην περιπέτεια ο αστερίξ λεγεωνάριος.

Το ωραίο ήταν στις ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, που για να ξορκίσουν το φόβο μιας πιθανής βροχής σήμερα, τέλειωναν με το θετικό μήνυμα ότι οι εκδηλώσεις αύριο θα πραγματοποιηθούν ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Για να δούμε...