Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Ανταπόκριση από το φεστιβάλ- ημέρα δεύτερη

Τι έδωσε το ρεπορτάζ της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ;

Κατά πρώτον ότι ο χώρος ήταν πίτα στον κόσμο. Σε βαθμό που δυσκολευόσουν να προχωρήσεις στον κεντρικό δρόμο από την κεντρική στη λαϊκή σκηνή. Και παίζαμε όλοι μαζί μουσικές καρέκλες όπου ο κόσμος ήταν περισσότερος από τα καθίσματα και πάντα κάποιοι περίσσευαν και τριγυρνούσαν στον χώρο, να βρουν κάπου να καθίσουν.

Κι εκεί προκύπτει εύλογα το ερώτημα. Όλοι αυτοί μας ψηφίζουν; Όχι, προκύπτει εξίσου εύκολα η απάντηση. Φαντάσου να το έκαναν όμως, πόσο διαφορετικοί θα ήταν οι συσχετισμοί. Όπως είπε μετά στη συναυλία του και ο λάκης παπαδόπουλος, είστε 450 χιλιάδες και μοιάζετε με ένα εκατομμύριο. Γαμώτο...

Κι αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά με το περσινό φεστιβάλ, όπου έβλεπες ξέχειλο ενθουσιασμό στα πρόσωπα όλων και στην κεντρική ομιλία το σύνθημα που δέσποζε ήταν: κουκουέ ισχυρό, η ελπίδα είναι εδώ. Φέτος πάλι ο κόσμος ήταν πολύς, τα πρόσωπα χαρούμενα ως συνήθως, αλλά η ελπίδα κάπως μαραμένη από τα δυο άσχημα εκλογικά αποτελέσματα που είχαν μεσολαβήσει.

Κι έτσι φτάνουμε στο δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της μέρας. Την ομιλία της αλέκας, που μεταφέρθηκε για χτες κι επηρέασε όλο το πρόγραμμα, καθώς όλα έπρεπε να γίνουν με ρυθμούς εξπρές και να τελειώσουν σχετικά νωρίς για να ξεκινήσουν οι προσυγκεντρώσεις για την ομιλία. Έτσι όποιος έμπλεξε στην κίνηση –καλή ώρα εμείς, που πετύχαμε και μια συγκέντρωση μεταναστών στους αγίους αναργύρους, ζωσμένη από περιπολικά και ματ- πρόλαβε ελάχιστα πράγματα από τις συζητήσεις και την εκδήλωση με τους χαλυβουργούς και τους ισπανούς ανθρακωρύχους.

Ως αντιστάθμισμα όμως πήραμε μια γεύση διεθνισμού στα περίπτερα της διεθνούπολης, όπου συναντήσαμε διάφορα αξιοσημείωτα (έως κι εξωτικά) πράγματα. Μπλουζάκια με τη μαφάλντα και το γκαγκάριν στους ισπανούς, νεαρούς ασπρομάλληδες στις οργανώσεις από την ασία, τη νεολαία του κόμματος του λαού της παλαιστίνης, που δεν πρέπει να συγχέεται με τη νεολαία του λαϊκού μετώπου της παλαιστίνης (ούτε προφανώς με τη νεολαία του λαϊκού μετώπου ιουδαίας από τους μόντι πάιθονς). Τη διεθνή κομεπ σε διάφορες γλώσσες, αμέτρητες κονκάρδες με σοβιετικά σύμβολα και διάφορα γραπτά υλικά, που ίσως αξιοποιηθούν μελλοντικά απ’ το τμήμα προπαγάνδας της κε του μπλοκ.

Μετά τη διεθνούπολη, κατευθυνθήκαμε στον χώρο της συγκέντρωσης, που ήταν ασφυκτικά γεμάτος, ενώ οι σύντροφοι στις ταβέρνες επωμίστηκαν το δύσκολο καθήκον να εξηγούνε στον κόσμο ότι κατά τη διάρκεια της ομιλίας δεν πωλούνται σουβλάκια και γενικώς τίποτα άλλο πέρα από νεράκι. Ε όσο απλό κι αν φαίνεται δεν είναι εύκολο για όλους να το καταλάβουν –ακόμα κι αν μας ψηφίζουν.

Προηγήθηκε ένας σύντομος χαιρετισμός του χιώνη, που εξήγησε συνοπτικά από προέρχονται τα δύο σκέλη του φετινού συνθήματος του φεστιβάλ και κάλεσε τον κόσμο να μάθει από πρώτο χέρι τι λένε οι κομμουνιστές και ποιες είναι οι θέσεις τους. Έπειτα ανέβηκε στο βήμα η αλέκα. Ο σημερινός ρίζος έχει εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της, που φαντάζομαι ότι θα μπει ολόκληρη στον αυριανό κυριακάτικο ή το αργότερο σε αυτόν της τρίτης. Εδώ παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά σημεία της, βάσει κάποιων πρόχειρων σημειώσεων που κράτησα.

Η αλέκα ξεκίνησε την ομιλία της με αυτούς που αναγορεύουν σε στόχο και παράδειγμα προς μίμηση, πότε την αργεντινή και πότε την κυβέρνηση της ιρλανδίας, πότε το ραχόι και πότε τον μόντι, ενώ τους φταίνε πότε οι φιλελεύθεροι και πότε οι σοσιαλδημοκράτες που τους πρόδωσαν. Είπε ότι το έλλειμμα μπορεί να καλυφθεί πλήρως μόνο με 100% έλλειμμα δικαιωμάτων, εφόσον πουλήσουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Ότι ο λαός ουρλιάζει «φτάνει πια», αλλά πρέπει να το κατευθύνει στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Κι ότι ακόμα κι αν έρθει κάποια ανάκαμψη μες στο 13’ ή το 14’, θα είναι αναιμική και πρόσκαιρη.

Σχολίασε ότι η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση κι η αντιπαράθεση μεταξύ νδ και σύριζα δεν είναι τελείως φτιαχτή, γιατί αντανακλά δευτερεύουσες αντιθέσεις για τη διαχείριση της κρίσης. Ότι εκτός από τις διακρατικές, αναπτύσσονται και αντιθέσεις μεταξύ πολιτικών δυνάμεων που στρέφονται στο ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, κάποιες στο γαλλογερμανικό άξονα, άλλες στις ηπα και κάποιες άλλες τάσσονται υπέρ του δανεισμού από τη ρωσία και την κίνα. Ουδέποτε όμως διακόπηκε κάποια σύνοδος κορυφής γιατί η τάδε ή δείνα κυβέρνηση διαφώνησε με κάποια στρατηγική επιλογή ή με τη λήψη μέτρων, πχ με την περικοπή συντάξεων, του 13ου και 14ου μισθού, κτλ.

Σημείωσε για τις εκλογές ότι είναι ένα διάλειμμα από την ταξική πάλη κι ότι το κουκουέ πλήρωσε το τίμημα της μη συμμετοχής του στην κωμωδία των διερευνητικών εντολών, αλλά άφησε με την άρνησή του πολύτιμη παρακαταθήκη, ενώ όλες οι άλλες βασικές δυνάμεις είχαν ως βασικό τους σύνθημα την παραμονή στο ευρώ και την εε.

Το αστικό πολιτικό σύστημα υπέστη κάποιους τριγμούς, αλλά κατάφερε να τους αμβλύνει προσωρινά με το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Παράλληλα κρατάει άλλα κρυφά χαρτιά για την αναπαλαίωση του σκηνικού, που αν δεν τα κάψει ο λαός θα γυρίσουν εναντίον του. Ένα από αυτά είναι ο σύριζα, το πιο ύπουλο διαβρωτικό υγρό του εργατικού κινήματος, που έχει μαζέψει τους σφουγγοκωλάριους του πασόκ, και παραπέμπει το σοσιαλισμό στη δευτέρα παρουσία, αλλά ρίχνει συνθήματα για το αργεντινάσο και το ευρώ που δεν είναι φετίχ, για να εγκλωβίζει ριζοσπαστικές συνειδήσεις και να ρίξει άγκυρα σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Τον ψήφισαν πολλοί άνεργοι κι εργαζόμενοι, αλλά δεν καθορίζει η φτωχολογιά τη στρατηγική του. Καμία κυβέρνηση, είτε ονομάζεται αριστερή, είτε επαναστατική ή κομμουνιστική δε μπορεί να προχωρήσει αν δεν κοινωνικοποίησει τα μονοπώλια.

Η αλέκα «ξεσπάθωσε» και κατά του συστημικού, φασιστικού ρόλου της χρυσής αυγής, που ξεκινά τη βία από τους μετανάστες, για να τη μεταφέρει αργότερα ενάντια στο κίνημα και τους κομμουνιστές, και λειτουργεί σαν τους μπράβους της νύχτας. Ένα τμήμα της αστικής τάξης και του πολιτικού της συστήματος ενδεχομένως να τη φοβάται, γιατί τους αφαιρεί και ποσοστά, αλλά κατά βάθος την χρειάζεται για να χτυπήσει το κκε. Όμως εμείς δεν τη φοβόμαστε και τους προειδοποιούμε ότι δε θα περάσουνε καλά μαζί μας.

Μίλησε επίσης για τους αγώνες που έγιναν αυτό το διάστημα, που ήταν ηρωικοί, αλλά κάτω από το ύψος των περιστάσεων κι όσο μένουν πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών, η απογοήτευση θα εντείνεται κι ο κόσμος θα στρέφεται σε εύκολες «λύσεις». Την ίδια στιγμή ελάχιστοι εργαζόμενοι είναι οργανωμένοι στα σωματεία, οι συνελεύσεις που βγαίνουν είναι άμαζες και οι συσχετισμοί στα συνδικαλιστικά όργανα είναι αρνητικοί.

Έκανε το κάλεσμα για την απεργία στις 26 σεπτέμβρη, κι είπε ότι πρέπει να δείξουμε σε όλους τους καταπιεσμένους το δρόμο για το λυτρωμό, να πετύχουμε μικρές ή μεγαλύτερες νίκες μέχρι την τελική νίκη και την ελλάδα της ευημερίας και της λαϊκής εξουσίας. Έκανε την εκτίμηση πως τα προβλήματα του λαού δεν έχουν πιάσει πάτο, αλλά σήμερα δεν αρκεί η ανακούφιση και η αλληλεγγύη. Χρειάζεται άλλος δρόμος ανάπτυξης –κι όχι απλώς παραγωγική ανασυγκρότηση- χωρίς καμιά αναγνώριση και διαπραγμάτευση του χρέους.

Σημείωσε τρεις βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξουν νικηφόροι αγώνες. Να αναγνωρίσει ο λαός την αιτία της κρίσης, για να χτυπήσει στη ρίζα του προβλήματος. Να οργανωθεί στους χώρους δουλειάς και να χτίσει την κοινωνική συμμαχία. Μίλησε αναλυτικά για όσα θα κάνει η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας και είπε ότι πρέπει να αποβάλουμε τη μοιρολατρία, να ξεριζώσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε κόμμα παντός καιρού (ειδικά αυτό το τελευταίο θα φανεί και σήμερα μάλλον, στην κυριολεξία).

Κι έκλεισε με μια σύντομη αναφορά στον 902 και στο portal που θα έχει μεγαλύτερη διείσδυση στις νεότερες ηλικίες. Και με το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία χώρα που να πισωγύρισε το κκ, αλλά να πήγε μπροστά το κίνημα.

Την υπόλοιπη βραδιά την περάσαμε κυρίως στην κεντρική σκηνή. Μας άρεσε ο μηλιώκας, που χαίρει της εκτίμησης της κε του μπλοκ, όπως κάθετι σχεδόν από τη δεκαετία με τις βάτες, και τραγουδούσε: παραλίγο να πιστέψω τον πάγκαλο τον ξεφτίλα. Αν έρθει και του χρόνου μπορεί να πούμε το ίδιο κομμάτι σε πιο νεοπασοκικές εκδοχές: ελπίδες μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.

Ο τσακνής είπε ότι είδε περισσότερο κόσμο στο φεστιβάλ από πέρσι, αλλά αυτό το λέει κάθε χρόνο, και τραγούδησε μεταξύ άλλων το γνωστό κομμάτι για τη σύμβαση. Και η τραγική ειρωνεία είναι πως σήμερα οι περισσότεροι δουλέουν στη μαύρη ανασφάλιστοι και ακόμα και αυτή η σύμβαση που περιγράφει το τραγούδι, αποτελεί για αυτούς όνειρο θερινής νυκτός.

Προς το τέλος οι μπλε είπαν το τραγούδι της αγάπης, από τη διαφήμιση της λάκτα, μας είπαν παιδιά της αγάπης και το αφιέρωσαν σε όλους, ακόμα και σε όσους έχουν τρίχες στο σβέρκο (!), όπως θα έλεγαν και στην περιπέτεια ο αστερίξ λεγεωνάριος.

Το ωραίο ήταν στις ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, που για να ξορκίσουν το φόβο μιας πιθανής βροχής σήμερα, τέλειωναν με το θετικό μήνυμα ότι οι εκδηλώσεις αύριο θα πραγματοποιηθούν ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Για να δούμε...

3 σχόλια:

spiral architect είπε...

Αν και το πρόγραμμα έγινε μαντάρα λόγω ΕΜΥ, φχαριστήθηκα την αποστροφή της Αλέκας περί ΧΑ. Άκουγα και σχολίαζα παρέα με το Μπογιό. Οι μηχανές (φαίνεται ότι) ζεσταίνονται.

Τη βρήκα με τις κοπελιές που τραγουδούσαν Μπρεχτ. Λίγο ξεκούρντιστες στην αρχή μετά έδεσαν. Έπειτα πήγα στα ηπειρώτικα κλαρίνα, αν και δεν είμαι στεριανός.
(μόνο νεράκι, απεχθάνομαι τις ουρές)

Ανώνυμος είπε...

Από τότε που θυμάμαι τα Φεστιβάλ το πρόβλημα με τις καρέκλες δεν έχει λυθεί. Είναι πάντα λιγότερες απο τον κόσμο και αν κάνεις το λάθος να σηκωθείς είναι βέβαιο πως δεν θα μπορείς να ξανακαθήσεις.
Κατά τα άλλα ο Μικρούτσικος ήταν εξαιρετικός χτες

Ανώνυμος είπε...

Πολύ θετικο το ανέβασμα των τόνων απέναντι στην χα.

Αρκεί να μην μένει εκεί. Υλικη βάση του εκφασισμου είναι ο ατομικός επιβιωτισμος κυρίως μικροαστικων στρωμάτων, και γενικά λαϊκών.Σε συνθήκες πλατιάς εξαθλίωσης.Με την ταυτόχρονη καταρευση της δήθεν θετικής όψης κυρίαρχων ιδεολογημάτων οπως ο ευρωπαϊσμός και ο εκσυγχρονισμός, και την ανοιχτή επένδυση του κράτους και της αστικής τάξης στον εκφασισμό.

Το κίνημα πρέπει να αντιπαραβάλλει την ενότητα στον μαζικό αγώνα.Πχ είναι θέμα χρόνου οι ρίζες που δυστυχώς ρίχνει η χα στα σχολεία να βγουν στα πανεπιστήμια.Πέρα από την ανάγκη να αντιπαρατέθει μαζι τους το κίνημα των μαθητών και των εκπαιδευτικών, και οι σύλλογοι γονέων, αυτοί οι μαθητές θα πάρουν απολυτήριο,και θα πανε πιο κάτω.

Σε ένα πεδίο με τους φοιτητικούς συλλόγους όπως τους χαρακτηρίζει η κνε "εκφυλισμενους",χωρίς μαζικες παμφοιτητικες διαδικασίες βάσης,αλλα και πανελλαδικές (πανσπουδαστικο-κσ) θα ειναι πιο εύκολη ή πιο δυσκολη η αντιμετώπιση της? Οχι βεβαια οτι οι σύλλογοι είναι όπως τους χαρακτηρίζει η κνε, άλλά η στάση αυτή δεν βοηθάει.Καλλιεργεί την αναθεση και την μοιρολατρία, απομαζικοποιει τις διαδικασίες του κινήματος,δείχνει μόνη διέξοδο το κυνήγι των σημειώσεων και των πάρτυ.

Βέβαια η διάλυση της πκς και η προσπαθεια για διάλυση των συλλόγων ήταν επιλογή της ηγεσίας του κκε, με αποτέλεσμά η κνε να δυσκολεύεται να πάει κόντρα σε μια πολιτική που με ολα τα μετρήσιμα δεδομένα της κάνει ζημιά.Εκτός και αν δεν υπάρχει ούτε προβληματισμός για τα προβληματα της κνε, και θεωρούνται απόδειξη ...επαναστατικότητας σε ...αντιεπαναστατικη εποχή.

Η χρήση της μνήμης του 89,και η προσπαθεια της ηγεσίας της κνε και του κκε να δείξουν οτι δήθεν η κατεύθυνση της σήμερα τίθεται από θέση αρχών απέναντι στον συμβιβασμο και οχι πχ οι κατα καιρους διεγραμμενοι στα χρόνια από το 2007 μέχρι σήμερα επειδή ήθελαν ενότητα στον αγώνα και οχι μονο κομματική οικοδόμησή ειναι γραμμή αυτοσυντήρησης γραφειοκρατίων,άρα από χερι χαμένη η έστω αδιάφορη για την νεολαία. Άλλωστε και η διαφωνία της κνε του Γράψα με τέτοια πράγματά είχε να κάνει,ενταγμένα μέσα στα γενικότερα θέματά του κόμματος του τότε.Αν η κνε και το κκε θα ειναι με τον μαζικό ενωτικό αγώνα απέναντι στην μοιρολατρία την ήττα και τον συμβιβασμό, ή αν ένά στελεχιακό απαρατ,έξω από το μαζικό κίνημα θα ρίξει το κκε στην χαβουζα του αστικού πολιτικού παιχνιδιού και το εργατικό στην ταξική συνθηκολόγηση.

Εν ολιγοις δεν ήταν μονο το τι έλεγε η τότε κνε και κατόπιν ναρ που δικαιολογούσε την ρήξη. Ήταν η εμπλοκή της στο κίνημα της νεολαίας το 90 91 που έκανε υλική πραγματικότητα το οτι ψάχνουν έναν δρόμο ρήξης.

Και τίποτε δεν θα είχε γίνει έξω από τις μαζικες διαδικασίες του φκ,και από την κοινή δράση με άλλες δυνάμεις της φοιτ αρ (αρ συσπ και ρφ του Μπανια) με επιστέγασμα την δημιουργία των ΕΑΑΚ.

Που μπορείτε πάντα να έχετε αλλη αποτίμηση για τον ρολό τους, (οχι για την σημασία τους στις οξύνσεις του φκ, άλλά για την σημασία των οξύνσεων-αν και τα εαακ δεν περιορίζονται μονο εκεί)αλλά ειναι δύσκολο να έχετε αλλη γνωμη για τα κριτήρια του συμβιβασμού και της ρήξης την έποχη της δημιουργίας τους.