Πριν χτυπήσει το κουδούνι

Αν οι πορείες για τη χιροσίμα και το ναγκασάκι στη ντάλα του αυγούστου ενδείκνυνται για να μετρηθούν οι αποφασισμένοι που έμειναν πίσω να φυλάνε θερμοπύλες, αυτές του σεπτέμβρη για τη διεθνή έκθεση είναι το πρώτο αγωνιστικό κάλεσμα της καινούριας σεζόν, περίπου όπως όταν ανοίγουν τα σχολεία και γίνεται ο αγιασμός. Ο οποίος δε βοηθά και πολύ δηλαδή αν δεν έχεις δασκάλους και βιβλία, παρόλα αυτά γίνεται ανελλιπώς τέτοια μέρα κάθε χρόνο.

Εμείς πάλι έχουμε τους δικούς μας επώνυμους κι ανώνυμους αγίους του κινήματος και ελλείψει ορθόδοξης θρησκευτικής πίστης βρίσκουμε λέει υποκατάστατα, θεοποιώντας πότε τις αντικειμενικές συνθήκες, που περιμένουμε με ευλάβεια να ωριμάσουν, και πότε τον υποκειμενικό παράγοντα και τις ιδιότητες της εργατικής τάξης – η γνωστή ρετσινιά που μας κόλλησαν για τη μεσσιανική αντίληψη του προλεταριάτου και της κοινωνικής αποστολής Του, που μόνο αυτό μπορεί να εκπληρώσει βάσει της θέσης του στην κοινωνία και την παραγωγή.

Αυτή η πρώτη συγκέντρωση κυλάει χωρίς πολλή συγκέντρωση στα μαθήματα και τα συνθήματα, με χαλαρό κλίμα και μερικές κοπάνες σημειωμένες στο απουσιολόγιο. Μιλάς συνεχώς με το διπλανό σου, ανταλλάσσετε νέα και εμπειρίες από το καλοκαίρι και το τσουρούφλισμα που θα ‘ρθει μες στο καταχείμωνο. Κάθε χρονιά με λιγότερο μαυρισμένα κορμιά και περισσότερες μαύρες σκέψεις, σαν το μαυροπίνακα και τη μαύρη μας τη μοίρα με όσα μας ετοιμάζουν.

Μια πρώτη συνάντηση με αφορμή την έκθεση που θυμίζει αγιασμό και συνήθως γίνεται κοντά στην 11^η σεπτέμβρη, που πέρασε στην ιστορία ως η μέρα που άλλαξε τον κόσμο. Οπότε μαζευόμαστε σα σχολιαρόπαιδα και σκεφτόμαστε το θέμα της δικής μας έκθεσης, όπως στο σκέφτομαι και γράφω που είχαμε παλιά: Πώς θα καταφέρουμε κεμάλ να αλλάξουμε πραγματικά αυτόν τον κόσμο;

Tax the rich...Feed the poor...

I‘d love to change the world

But I don’t know what to do

Θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω, τραγουδά υπνωτισμένος ο κόσμος στους ρυθμούς της γνωστής διαφήμισης. Ο λαός παραμένει όμηρος του πολιτικού αναλφαβητισμού που του έχουν επιβάλει. Νιώθει οργή αλλά δεν ξέρει πως να την εκφράσει, κομπιάζει. Δεν έχει μάθει να σκέφτεται μόνος του, δανείζεται έτοιμα, αλεσμένα κλισέ από τα τηλεοπτικά δελτία που του γανιάζουν το μυαλό και υποκαθιστούν την πρωτότυπη σκέψη. Δεν ξέρει πως να γεμίσει τη σελίδα της ιστορίας που έχει μπροστά του, φοβάται μην ξεπεράσει το όριο λέξεων, αντί για το όριο σκέψεων που του έχουν φορέσει σα χαλινάρι και αγνοεί τις απαγορευμένες έννοιες που κάνουν τζιζ: απεργία, ταξική πάλη, ιμπεριαλισμός, κλπ.

Πρέπει λοιπόν να του μιλήσουμε απλά στη γλώσσα του. Χωρίς πολλά κομματικά κλισέ που είναι το εύκολο καταφύγιο για να μην εκτεθούμε με προσωπικές κρίσεις και πρωτοβουλίες. Με έμπνευση, φαντασία και αυθόρμητη σκέψη. Αλλά και με ένα βασικό σχέδιο για σκελετό, για να μην είμαστε χύμα στο κύμα και κάνουμε μουτζούρες και προχειροδουλειές.

Να του μάθουμε να σκέφτεται κριτικά και ποιητικά, να γίνει ποιητής του νέου κόσμου και πλαστουργός της νιας ζωής.

Αν όλα τα παιδιά της γης δίναν σφιχτά τα χέρια

Άσπρα και μαύρα στη σειρά και στήνανε χορό

Δυο χρυσαυγίτες θα ΄ρχονταν με πέτρες και λοστάρια

Και τρύπες στα κεφάλια τους θα ανοίγανε θαρρώ

Να του μιλήσουμε χωρίς πομπώδεις φράσεις – μακρινάρια, με περικοκλάδες και πολλά στάδια που αναλώνονται σε μεταβατικές σάλτσες, χωρίς να μπαίνουν ποτέ στο ψητό. Αλλά ούτε και με απλοϊκά σχήματα, τσιτάτα και συνθήματα, αρκεί να βγαίνει ένα γενικό νόημα και να συνεννοούμαστε. Γιατί ο υποβιβασμός της γλώσσας υποβιβάζει τη σκέψη συνολικά και τη φέρνει στο επίπεδο του χρυσαυγίτη ούγκαλου που γράφει σε άπταιστα greeklish για την τιμή της πατρίδας του και βγάζει άναρθρες κραυγές: egerthito.

Να σκεφτούμε χωρίς επαναστατικές ονειρώξεις και υποθετικά ραντεβού για το καυτό φθινόπωρο που έρχεται με τα πάγια έξοδα για σχολικά και για θέρμανση και θα μας βρει όλους στους δρόμους όπου θα γίνεται χαμός. Χωρίς παραμυθάκια με εύκολες λύσεις και αίσιο τέλος, όπου επιστρέφουν όλοι στο 2009, στο προ κρίσης βιοτικό επίπεδο και ζουν ευτυχισμένοι.

Να του μιλήσουμε χωρίς έτοιμες συνταγές και απαντήσεις. Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί και δεν υπάρχει λυσάρι για να αντιγράψουν τη λύση και να ξεμπερδεύουν χωρίς αγώνα.

Κι αφού τελειώσουμε με την έκθεση να προχωρήσουμε και στα υπόλοιπα. Από τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας της κοα και του κηλαηδόνη, μέχρι την τέχνη της επανάστασης και τον ιστορικό υλισμό, που όπως έλεγε ο ένγκελς αντιστοιχεί σε ανώτερα μαθηματικά και όχι σε απλές αλγεβρικές εξισώσεις πρώτου βαθμού.

Ας δούμε όμως το παράδειγμα ενός αιώνια έφηβου κι αιώνια αρχάριου μαθητή που κατέγραψε τις εντυπώσεις του από τη φετινή δεθ.

Η προσυγκέντρωση ήτανε στο λιμάνι. Λύσαμε πρώτα τα χωροταξικά κι εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς την Αριστοτέλους, για να ενωθούμε με τους υπόλοιπους.

Το κουδουνάκι του κουλουρτζή

Τη μουσική και τις ομιλίες τις διέκοπτε το κουδουνάκι των κουλουρτζήδων, που ήταν σαν καμπανάκι που χτυπάει για εμάς, για τον τελικό γύρο κι όσα θα ακολουθήσουν. Μίλησαν πολλοί και διάφοροι, ο κόσμος περίμενε την Αλέκα για το φινάλε, αλλά η φωνή από τα μεγάφωνα μας αιφνιδίασε: ακολουθεί πορεία από τους δρόμους…

Η πορεία

Η πορεία ξεκινά από την Αριστοτέλους και μέσω Νίκης και Αγίας Σοφίας φτάνει στην Τσιμισκή με κατεύθυνση προς τα ανατολικά. Εκεί ξεκίνησε ένα γρήγορο βάδην, στα όρια του τροχάδην και ενώ έτρεχες, προσπαθούσες να καταλάβεις το λόγο. Το υποψιαζόσουν λίγο παρακάτω, που σταματούσε η πορεία, με τη βοήθεια των κινητών και των ζωντανών μεταδόσεων από το ραδιόφωνο.

Μετωπική στην Τσιμισκή

Πάνω στην Τσιμισκή από τη μία οι διαδηλωτές του Π.Α.ΜΕ. κινούμενοι προς τα ανατολικά και από την άλλη η Α.Κ., ένα μπλοκ που αντιτίθεται στην δημιουργία μεταλλείων χρυσού και κάποιοι άλλοι κινούμενοι προς τα δυτικά. Μετά από λίγη ώρα η πορεία συνεχίστηκε με κατεύθυνση Δ.Ε.Θ.

Μάπα το καρπούζι

Στην πλατεία της ΧΑΝΘ, μπροστά στην Δ.Ε.Θ. αγρότες της ΠΑ.ΣΥ. πέταξαν στο οδόστρωμα καρπούζια, που μεταφέρονταν επί τούτου με αγροτικό στην κεφαλή της πορείας. Κι εφόσον οι πίσω δεν έβλεπαν τι κάνουν οι μπροστά, περνώντας ύστερα από τον χώρο, στην εξέλιξη της πορείας και μέχρι να καταλάβουν τι είχε γίνει, περνούσε στιγμιαία από το μυαλό ότι τα καρπούζια είναι μέρος του ντεκόρ, ή εικαστική παρέμβαση κάποιου δημιουργού που ήθελε να περάσει το δικό του μήνυμα.

Νέα συνάντηση

Όση ώρα περνούσε η πορεία του Π.Α.ΜΕ. από την πλατεία της ΧΑΝΘ, στη Νικολάου Γερμανού (από Λευκό Πύργο προς Δ.Ε.Θ.) υπήρχε άλλο μπλοκ διαδηλωτών (με συγκεχυμένες πληροφορίες για την ακριβή του ταυτότητα. Άλλοι έλεγαν πως ήταν οι υπόλοιποι της συγκέντρωσης της Καμάρας κι άλλοι πως ήταν το κομμάτι της συγκέντρωσης απ’ το Άγαλμα Βενιζέλου που μετά το Υπουργείο κατευθύνθηκε στο Βελλίδειο. Είχε πέσει και η νύχτα στην πόλη του Παλέρμο…

Τα βήματα στην Μανώλη Ανδρόνικου

Αφού η Νικολάου Γερμανού ήταν κατειλημμένη, το ΠΑΜΕ επιχείρησε ελιγμό «Γράμμος-Βίτσι» και πέρασε στην Ανδρόνικου, που ίσως ήταν πρώτη φορά ανοιχτή σε «εγκαίνια ΔΕΘ». Ύστερα βγήκαμε στη Λεωφόρο Νίκης μέσω της Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη διασχίσαμε και φτάσαμε στο λιμάνι, όπου μας περίμεναν τα αστικά λεωφορεία για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Ηθικό δίδαγμα; Ήταν οπωσδήποτε μεγάλη πορεία. Αν όχι σε κόσμο, σίγουρα σε χρονική διάρκεια και απόσταση.

Και η Αλέκα;

 Η Αλέκα δε μίλησε στην Αριστοτέλους, αλλά τέθηκε επικεφαλής της πορείας και μίλησε αργότερα στο Φεστιβάλ. Υπήρξαν όμως και κάποια μικροπροβληματάκια, καθώς η φουρνιά από τα σουβλάκια που βγήκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας είχε ψιλοαρπάξει, κάτι που αποδίδεται στο ότι οι σύντροφοι ψήστες είχαν απορροφηθεί από το περιεχόμενο και όσα έλεγε η ΓΓ.

Το Φεστιβάλ

Όσον αφορά το Φεστιβάλ, οι πρώτες νότες της Λιζέτας συνέπεσαν με την προκαθορισμένη ώρα αναχώρησης, οπότε μένει ένα πολύ μεγάλο κενό, που καλύφθηκε εν μέρει με τους λουκουμάδες με μέλι, που τα έσπαγαν κι είχαμε λαϊκό προσκύνημα. Την ώρα της αναχώρησης έφταναν στον χώρο ο Πασχαλίδης και ο Θηβαίος, που μπήκαν στο χώρο με τα αυτοκίνητά τους, ενώ οι μουσικοί έφτασαν λίγα λεπτά αργότερα, ποδαράτοι και κουβαλώντας τα όργανά τους.

Εμείς φύγαμε ευτυχώς με τα πούλμαν που μας έφεραν, αλλά μας έκοψαν πάνω στο καλύτερο, κι ενώ είχαμε το δάχτυλο στη μαρμίτα με το μέλι. Άιντε και του χρόνου.

Παρατηρήσεις – Διορθώσεις
Δεν υπήρχε λόγος να μιλήσει η αλέκα. Το κάλεσμα ήταν του παμε , όχι του κκε. Σφιχτός δωρικός λόγος και ρεαλιστική περιγραφή με ελάχιστες ιδεαλιστικές παρεκκλίσεις. Θα μπορούσες να πεις περισσότερα για την ομιλία της γγ και τον κόσμο στο φεστιβάλ αν δε σε είχαν απορροφήσει τα σουβλάκια. Βαθμός λίαν καλώς.


Τι άλλο έπιασαν οι κεραίες της κε του μπλοκ αυτό το τριήμερο;
Στην αθήνα το κάλεσμα της πορείας δε γινόταν από το παμε, αλλά από ενώσεις συνταξιούχων και συνδικάτα, χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής – σε εμάς τουλάχιστον- λόγος.

Στην πάτρα, τη μετακόμιση του φεστιβάλ στον χώρο των τει γιατί στο κάστρο κατά μία εκδοχή μας ζήτησαν λεφτά και για τις πρόβες και κατά μία άλλη μας είπαν να μην ψήσουμε σουβλάκια για να προστατέψουμε το χώρο. Μα γίνεται φεστιβάλ χωρίς σουβλάκια; Ο κόσμος πάντως έμεινε πιστός και ακολούθησε το φεστιβάλ και στα τει που είναι εκτός πόλης. Το αφιέρωμα στον τσιτσάνη με το μαργαρίτη, που το διεκπεραίωσε με 4-5 τραγούδια και μετά έκανε πρόγραμμα με τα δικά του λέγοντας τώρα θα πάρει φωτιά η πίστα. Την ομιλία του σοφιανού που ήταν πολύ καλή αλλά με δραματικούς σχεδόν τόνους για τα οικονομικά του κόμματος: θα περάσουμε δύσκολες μέρες και ίσως χρειαστεί να προβούμε σε ενέργειες που δε θέλουμε, (σήμερα καταλάβαμε όλοι τι εννοούσε).

Στη θεσσαλονίκη το μεστό λόγο της αλέκας που είχε αρκετά ζουμερά σημεία, όπως αυτό για πασοκ και συριζα που μαλώνουν μεταξύ τους για τη διακήρυξη της 3ης σεπτέμβρη και κατέληγε στο θυμόσοφο συμπέρασμα: πιασ’ το αυγό και κούρευτο. Την παρουσία-έκπληξη του μουζουράκη στη μαθητική σκηνή, ως απλός θεατής. Και τους κατσιμιχαίους να τα χώνουν στους μικροαστούς που νομίζουν ότι αν γράφεις τραγούδια για πρεζόνια, τότε είσαι κι εσύ πρεζόνι.

Bonus track μια σύνθεση των μέγα και dj rico (από τους νεβμα) με στίχο έκπληξη και τίτλο που τα λέει όλα: στα όπλα!

Κοίτα να δεις που όσο περνά ο καιρός (μου) γίνονται τελικά όλο και πιο συμπαθείς.
Λέξεις για την καρτέλα: ιμπεριαλισμός, μωρομάνα, υπερσυσσώρευση, κοινωνικοποίηση, αποδέσμευση