Πρώτη μέρα φεστιβάλ- ανταπόκριση

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε η κε του μπλοκ κατά την πρώτη μέρα του φεστιβάλ ήταν η πληθώρα επιλογών. Υπήρχαν διάφορες ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις και συζητήσεις στον χώρο, αλλά γίνονταν σχεδόν ταυτόχρονα και ήταν μάλλον αδύνατο να τις παρακολουθήσει συνολικά κανείς και να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για την κάθε μία.

Εμείς προλάβαμε πχ το τέλος από την εκδήλωση με την παντελάκη για την αλληλεγγύη. Ακούσαμε τον πρόεδρο του σετηπ να μεταφέρει την εμπειρία από την phonemarketing και πως βοήθησε η αλληλεγγύη τους απεργούς να νικήσουν. Την παρέμβαση της σφισσας από την εεδδα (κίνηση αλληλεγγύης με τα κινήματα του τρίτου κόσμου) και το δωρικό αγωνιστικό χαιρετισμό του αμπντουλάι από την μπουρκίνα φάσο που ήταν δίπλα της και μας είπε: καλησπέρα. Μία λέξη χίλιες εικόνες.

Την τοποθέτηση ενός άνεργου συνδικαλιστή (νομίζω από τους οικοδόμους) που μίλησε για την καραμέλα της αριστεράς και της αλληλεγγύης που πιπιλάνε οι ρεφορμιστές και οπορτουνιστές συνδικαλιστές του συριζα και της ανταρσυα. Για την χαλυβουργία και τη μέρα που ήρθαν τα ματ, όπου οι άλλοι ήρθαν το απόγευμα, αφού είχε πέσει το ξύλο αλλά μετά στην πορεία αλληλεγγύης μας φώναζαν: ε, πού πάτε; Γιατί φεύγετε τώρα; Κι έκλεισε λέγοντας ότι πρέπει να τσακίσουμε τον οπορτουνισμό που έχει καθίσει στο λαιμό μας και μας πίνει το αίμα.

Μη σκοτώνετε τα κουνούπια, άλλοι σας πίνουν το αίμα, που λέει και το σύνθημα. Αν και δεν εννοεί τους οπορτουνιστές κατά βάση –όχι σε πρώτο πλάνο τουλάχιστον.

Πιο πριν είχε δώσει ρεσιτάλ ο σιφωνιός που θα μιλήσει και σήμερα στην εκδήλωση με τους χαλυβουργούς και τους ισπανούς ανθρακωρύχους, αλλά έκανε πρόβα τζενεράλε. Γιατί μην ακούτε αυτούς που λένε να μη σας κουράσουμε, εμείς θα τα πούμε ξανά και αύριο αναλυτικά. Μίλησε για το μέτωπο που χρειάζεται από όσους πλήττονται, γιατί όλοι βγαίνουν χαμένοι. Για την οργάνωση που είναι το κύριο όπλο μας, πέρα από την αλληλεγγύη. Και για το σύνθημα του φεστιβάλ που μας εμπνέει και το οποίο το είπε λίγο (παρ)αλλαγμένο, αλλά το βασικό νόημα δεν άλλαζε.

Δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω τις εισηγητικές ομιλίες αλλά το κεντρικό ζήτημα ήταν η οργάνωση της αλληλεγγύης, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, για να γίνει πράξη το σύνθημα «κανείς μόνος του στην κρίση» και να οικοδομηθούν σφιχτοί αγωνιστικοί δεσμοί ενάντια στην εξατομίκευση και τα παρεπόμενα της. Η αλληλεγγύη όμως πρέπει να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέσει στο σκόπελο της διαχείρισης της μιζέριας και της ακραίας φτώχειας, να μην υποκαταστήσει τον αγώνα για τη διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε, οδηγώντας πχ σε αυταπάτες για εναλλακτικά εμπορικά δίκτυα που «χτυπάνε το σύστημα». Σχετικά με αυτό το τελευταίο πολύ διαφωτιστικό είναι και το άρθρο του τραβασάρου στην κομεπ που κυκλοφορεί.

Μετά από αυτό κάναμε ένα σύντομο πέρασμα από το χώρο του αθλητισμού, όπου προλάβαμε το κλείσιμο της εκδήλωσης για τους ολυμπιακούς και τα κέρδη που κάνουν ρεκόρ, με συντονιστή το μιχάλη χάρο από τον 902. Συμπαθήσαμε περισσότερο το δήμο μπουλούκο που ήταν απεσταλμένος του mega στο λονδίνο κι έρχεται δεύτερη σερί χρονιά στο φεστιβάλ –πέρσι είχε έρθει στην εκδήλωση για το ποδόσφαιρο κι είχε κάνει μια πολύ θαρραλέα τοποθέτηση για τα στημένα παιχνίδια και τον εργοδότη του, το βαρδινογιάννη. Εκτιμήσαμε και τον υπεύθυνο του τμήματος φυσικής αγωγής της κετουκε, θοδωρή λιάπη, που έβαλε με ωραίο και στρωτό τρόπο κάποια ζητήματα (όπως πχ ότι ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια, ούτε καν απλώς δικαίωμα, αλλά ανάγκη και πρέπει να είναι μέρος της εκπαίδευσης). Και μίλησε μεταξύ άλλων για τη μελέτη της πείρας από τις σοσιαλιστικές χώρες και την κριτική μας στα κρούσματα χρήσης αναβολικών στη λδγ, που συνδέονται άμεσα με τις αλλαγές στην οικονομία και τη σταδιακή επικράτηση των κριτηρίων του κέρδους και του ανταγωνισμού.

Αλλά αυτές οι παρεκκλίσεις δεν μπορούν να επισκιάσουν την πραγματικότητα για τις υποδομές και την καθημερινή άθληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της λδγ, κάθε ηλικίας. Έγιναν κι οι απαραίτητες συγκρίσεις με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, όπου διεξάγονται σχολικά πρωταθλήματα σε μόλις 6 από τα 28 ολυμπιακά αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβος και 2-3 ακόμα), ενώ κατέχουμε διάφορα ρεκόρ παιδικής και εφηβικής παχυσαρκίας.

Αυτό το θεωρητικό κομμάτι δένει στην πράξη και με το αθλητικό καμπ που διοργανώνει φέτος για πρώτη φορά η κνε. Δεν έχω προσωπική άποψη για τη συμμετοχή και την επιτυχία της διοργάνωσης, αλλά μου τράβηξε την προσοχή στο ρεπορτάζ του ρίζου το ζευγάρι του ενός ημιτελικού στο τουρνουά μπάσκετ 3on3, όπου θα αναμετρούνταν οι αντικαπιταλιστές με τη γρίπη. Πάλη ταξική μέχρις εσχάτων.

Επόμενη στάση στον χώρο του πολιτισμού και την εκδήλωση για το σύγχρονο προσανατολισμό της τέχνης και του καλλιτέχνη. Εμείς προλάβαμε το δεύτερο μέρος, μετά τις εισηγητικές ομιλίες της μηλιαρονικολάκη, του σκηνοθέτη βαρδαρού και του γλύπτη ρόθου, όπου είχε ανοίξει μια πολύ ζωντανή και ενδιαφέρουσα συζήτηση, με τις παρεμβάσεις του κοινού από κάτω.

Ένας φιλόλογος είπε ότι σήμερα τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν τον ορισμό της τέχνης του έλλιοτ, αν άκουσα καλά το όνομα, (η τέχνη αφορά αποκλειστικά το συναίσθημα), του σεφέρη (ότι η τέχνη είναι απομάκρυνση από την πραγματικότητα), την άποψη του χατζιδάκι (ότι η τέχνη έχει ως πηγή της το τραύμα) και του βαμβακάρη (ότι η μουσική μας βοηθά να ξεχαστούμε) κι ότι είναι επιτακτική ανάγκη να παρέμβουν οι κομμουνιστές καλλιτέχνες στα σχολεία. Η καφαντάρη του απάντησε ότι οι διευθυντές θέλουν να διώξουν με τις κλωτσιές τους κομμουνιστές από τα σχολεία. Ενώ η γερασιμίδου του είπε να αφήσει ήσυχο το χατζιδάκι και το βαμβακάρη και δήλωσε ενθουσιασμένη από τις εισηγήσεις που κατέδειξαν ότι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός δεν απορρίπτει εκ των προτέρων κανένα καλλιτεχνικό ρεύμα και τρόπο έκφρασης.

Συγκράτησα επίσης την τοποθέτηση ενός νεότερου, κομματικού μουσικού, που έθιξε το ζήτημα τι είναι δική μας τέχνη και τι όχι και την τάση της εύκολης απόρριψης κάποιων καινούριων τρόπων έκφρασης – εννοώντας πιθανότατα τη ραπ και χιπ χοπ σκηνή.

Η μόνη εκδήλωση που παρακολούθησα από την αρχή ήταν η συζήτηση για το διαδίκτυο με το λιονή και τον ξενικουδάκη (κι έτσι είδαμε επιτέλους από κοντά πως είναι ο αρθρογράφος της επιστημονικής στήλης του κυριακάτικου ρίζου,με τις συνεχείς παραπομπές στο scientific american).

Οι εισηγήσεις τους ήταν ντοκουμενταρισμένες με πολλά στοιχεία κι έμοιαζαν αρκετά με άρθρα της κομεπ. Ανέδειξαν τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών, που έφτιαξαν την ιστοσελίδα του κόμματος ήδη από το 96 και την ιστοσελίδα του ριζοσπάστη ένα χρόνο αργότερα. Κι ανέλυσαν διεξοδικά τα αρνητικά, τους κινδύνους και τους μύθους που έχουν αναπτυχθεί γύρω από το διαδίκτυο και τις επαναστατικές του δυνατότητες.

Σε γενικές γραμμές, η βασική τους θέση ήταν ότι το διαδίκτυο είναι ένα χρήσιμο εργαλείο με πολλές δυνατότητες, αλλά η χρήση του εξαρτάται και χρωματίζεται από αυτόν που κατέχει κι ελέγχει το μέσον, δηλ τα μονοπώλια – καθώς οι μεγάλες ιστοσελίδες και τα ειδησεογραφικά portal συγκεντρώνουν καθημερινά πάνω από το 90% των επισκέψεων.

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με αυτό το συμπέρασμα. Αλλά το σημαντικό είναι που δίνει κανείς το βάρος, αν αναγνωρίζει τις δυνατότητες και (πολύ περισσότερο) αν και πως τις αξιοποιεί στην πράξη. Κι εδώ είναι η ρόδος και το πήδημα για τους συντρόφους, με το ειδησεογραφικό portal που ετοιμάζει το κόμμα, μετά το κλείσιμο του 902.

Από τις παρεμβάσεις που ακολούθησαν ξεχώρισα μια σφισσα που είπε ότι 100 χρόνια πριν θα είχαμε ίσως την ίδια κουβέντα για τις εφημερίδες, ή λίγα χρόνια μετά για την τηλεόραση. Κάθε μέσο κρύβει κινδύνους, αλλά δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την εξάπλωση της τεχνολογίας γι αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε φίλτρα και να καλλιεργήσουν την κριτική ικανότητα. Τη συνέχεια και το τέλος δυστυχώς τα χάσαμε γιατί μιλούσε μακριά από το μικρόφωνο και δεν ακουγόταν καλά.

Στο τέλος παρενέβη και ένας εναλλακτικός φοιτητής που είπε ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιείται το μέσο, ότι είναι προτιμότερο για τον κόσμο να γράφει κάτι δικό του στο διαδίκτυο αντί να κάθεται στον καναπέ και να μουτζώνει μπροστά στην τηλεόραση κι ότι χωρίς το διαδίκτυο δε θα είχε βγει το δεκέμβρη το βιντεάκι με τον κορκονέα και τη δολοφονία του γρηγορόπουλου. Ακολούθησε μια ζωντανή αντιπαράθεση όπου τέθηκε μεταξύ άλλων και το ζήτημα των προσωπικών ιστολογίων κι αν πρέπει να διατηρούν τέτοια τα οργανωμένα μέλη.

Όλα αυτά άγγιξαν ευαίσθητες χορδές της κε του μπλοκ αλλά θα τα κρατήσει για κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις που θα ασχοληθεί ειδικά με το θέμα. Όλες οι συζητήσεις πάντως έχουν μαγνητοσκοπηθεί κι ίσως προβληθούν στο άμεσο μέλλον από τον 902 ή κάποιο ηλεκτρονικό μέσο.

Τι άλλο κρατήσαμε από την πρώτη μέρα; Τη συναυλία του γιώργου σαρρή και το τραγούδι για τον αντάρτη μανουέλ ροντριγκες, όπου ο στίχος άλλαξε κι έγινε για τον εργάτη δημήτρη κοτζαρίδη – κι ας μην ακούστηκε καλά το όνομά του, όπως είπαν αυτήκοοι μάρτυρες. Την αλλαγή μέρας στην ομιλία της αλέκας, γιατί το σάββατο «έρχεται θύελλα» και η κρυφή μας επιθυμία να αλλάξουν μαζί μέρα και οι γκοιν θρου, για να μην χάσουμε την πολυσυζητημένη συναυλία τους. Το πολύ δυνατό λουκάνικο και το κεμπάπ της κνε, ενώ για το σουβλάκι πρέπει να περιμένεις στην ουρά και το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξίσου καλό. Τις προσφορές της σύγχρονης εποχής, μέχρι εξαντλήσεως αποθεμάτων – θα αναφερθούμε αναλυτικά εντός των ημερών. Και τον πολύ κόσμο που ήρθε δεδομένου και του εργάσιμου της επόμενης μέρας. Εμένα μου φάνηκε ότι πέρσι με τα λεφούσια και το φαν κλαμπ του βασίλη ίσως είχε παραπάνω κόσμο, αλλά αυτοί που έχουν μεγαλύτερο μέτρο σύγκρισης κι από άλλες χρονιές, με βεβαιώνουν ότι για πρώτη μέρα η προσέλευση ήταν πολύ καλή.

Το μόνο αρνητικό ήταν πως το πρόγραμμα στο μαθητικό στέκι και τη λαϊκή σκηνή τελείωσε αρκετά νωρίς, πιθανότατα εξαιτίας των γειτονικών πολυκατοικιών και του ωραρίου κοινής ησυχίας ή του πρωινού ωραρίου των σχολείων. Σήμερα και αύριο λογικά θα κρατήσει περισσότερο, αρκεί να μη μας τα κάνει μούσκεμα (στην κυριολεξία) ο καιρός και τελικά αντί για τριήμερο μας βγει διήμερο.