Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Γιατί (όχι) Χούντα;

Η κε του μπλοκ αξιοποιεί σήμερα ένα μεστό τριπλό σχόλιο του σεχτάρ του τρομερού σε παλιότερη ανάρτηση, μετά τις συλλήψεις ηγετικών στελεχών της χρυσής αυγής, που αξίζει κατά τη γνώμη μου να προβληθεί ξεχωριστά εν όψει της επετείου του πολυτεχνείου και των ερωτημάτων που προκύπτουν από την ιστορική μελέτη της επιβολής και της πτώσης της χούντας. Υπενθυμίζω ότι σε εκείνη την ανάρτηση εξετάζαμε το ερώτημα τι είχε καθορίσει την επιβολή της χούντας κι αν αυτοί οι λόγοι συντρέχουν υποθετικά και σήμερα. Αν θέλετε μπορείτε να ακολουθήσετε εδώ το σύνδεσμο που θα σας κατευθύνει στη συγκεκριμένη ανάρτηση, για να θυμηθείτε τα προλεγόμενα του σχολίου που άφησε στη συνέχεια ο σεχτάρ.

Αφού τότε μάλλον δε ζούσες, Κάπταιν, αυτό το "τι ήταν αυτό που καθόρισε την επιβολή της χούντας;", δείχνει καλή μελέτη εκείνης της εποχής, και μου ξυπνάει στη μνήμη θυελλώδεις συζητήσεις του '71. 
Η γνώμη μου: Το "γιατί Χούντα;" θάπρεπε να αντικατασταθεί με το "γιατί όχι Χούντα;" Λυτά ήταν τα χέρια τους, ό,τι θέλανε κάνανε. Πάντα ο φασισμός, στις ποικίλες εκδοχές του, βολεύει καλύτερα τον Καπιταλισμό από οικονομικής πλευράς. [Και η "απελευθέρωση" του Κεφαλαίου επί χούντας παραμένει ακόμη ασυναγώνιστη τηρουμένων των αναλογιών...]. Το αν θα τον εφαρμόσουν είναι θέμα πολιτικών συσχετισμών. Και όποιος δεν είχε παρωπίδες τότε, τώβλεπε, πως σαν κόμμα, άρα και σαν λαϊκό κίνημα, είμασταν ξεβράκωτοι. Οργανωτικά, αλλά κυρίως, (όπερ και χείρον), ιδεολογικά. Και αντανάκλαση της ιδεολογικής γύμνιας ήταν η πεποίθηση, πως, για τον Καπιταλισμό, το ιδανικότερο εποικοδόμημα είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ξεχνώντας, πως απέχουμε πολύ πια από τα χρόνια του Ανταμ Σμιθ. Πεποίθηση, που βλέπουμε μια χαρά να επιβιώνει στην "Αριστερά", ενώ ευτυχώς υποχωρεί στο Κόμμα... 

Tέσπα, αντίπαλος αξιόλογος στο εσωτερικό δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο η κοινή γνώμη, που, σε Δύση και Ανατολή, και μόλις ~22 χρόνια μετά τη φρίκη, ούτε να ακούσει ήθελε για δικτατορίες και φασισμούς, βάλε και τον Κευνσιανισμό, που ακόμη τότε μεσουρανούσε και σκόρπιζε απλόχερα "κοινωνικό κράτος", αρνητικό περιβάλλον λοιπόν. Ομως, αυτούς τους ενδοιασμούς των δυτικών "δημοκρατών" βραχυκύκλωνε εύκολα η ψυχροπολεμική προπαγάνδα για τον βλοσυρό επεκτατικό μπολσεβίκο, βάλε και την γεωστρατηγική θέση (είχε αρχίσει να σκάει και ο Σοβιετικός Στόλος έξω από τα Δαρδανέλια), την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι οι "δημοκράτες" περιορίστηκαν σε φραστικές καταδίκες. Αλλωστε, δεν έσπαγε και καμιά παρθενιά, στην Ιβηρική είχαν ξεμείνει ακόμη δυό δικτατορίες, από τον μεσοπόλεμο, "ξεχασμένες"....

Εγινε λοιπόν η Χούντα, ήρθε και ο Αγκνιου, πλάκωσε και το μονοπωλιακό κεφάλαιο, δόστου "ανάπτυξη", τότε έγιναν και οι πύργοι, που στέκουν σαν μπαμπούλες πάνω από την Αθήνα, ...αλλά η δουλειά σκάλωσε στις ενδοκαπιταλιστικές κόντρες και ήρθε καπάκι και η κρίση του '73, κι εκεί ...σκάτωσε! Οι δυτικοευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες δε βλέπανε με καλό μάτι την αμερικανική επέκταση στην Ελλάδα (και την Ευρώπη...), και θυμήθηκαν, πως γι αυτούς ο Κέυνς ήταν καλύτερος από τον Χάγιεκ. Ανέλαβαν λοιπόν οι σοσιαλιστές να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, ρίξανε κάποια λεφτά για υποστήριξη αντιστασιακών, κλείνοντας προσωρινά τα μάτια ακόμη και σε κουμμουνιστές, κι έτσι, βρεθήκαμε, το '71, καμιά διακοσαριά "τσογλάνια" κύρια σε ΕΜΠ, Νομική-Φιλοσοφική και Εμπορική, να ξεκινάμε ανοιχτό κίνημα με μαζικούς όρους, όχι πια "βομβιστές" κι έτσι. Η γνώμη μου επίσης είναι, πως οι "δυτικοί" παρακινήθηκαν γιατί πολύ φοβήθηκαν, εκείνο, που μέχρι τότε δεν φοβούνταν: Το κόμμα, που μετά το '68 άρχισε να γίνεται και πάλι απειλητικό και επιθετικό. Η κάθοδος καθοδηγητικών στελεχών του "εξωτερικού" στην Ελλάδα, γνωστή και από τις αναπόφευκτες συλλήψεις, άρχισε να τους μυρίζει, πως κάτι "ψήνεται", κι έτρεξαν να προλάβουν. Αλλωστε, ήταν φανερό πως ανάμεσα στα "διακόσια τσογλάνια" υπήρχαν και πολλοί φρεσκο-οργανωμένοι κνίτες (άσχετο αν σήμερα οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το θυμούνται...), που θύμιζε πολύ το "οκνίτες", προς φρίκη των ασφαλιτών και των αλήστου μνήμης Λαμπράκη-Κωνσταντόπουλου (του Σάββα, όχι αυτουνού του κεφτέ). Και ήταν πολύ πιο πλατειά η διάχυτη, μη οργανωμένη, επιρροή του ΚΚΕ, που περιβαλλόταν και με την αχλύ ενός ολοζώντανου μύθου. Να θυμίσω, πως το '72-'73 έκαναν την εμφάνισή τους στον μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα και οι οικοδόμοι του αλησμόνητου Τερζάκη, και ήταν σκέτο ΚΚΕ αυτοί... Πάνω από την Ελλάδα πλανιόταν το φάντασμα του ΚΚΕ. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, κι όπως είπα, ήρθε καπάκι και η κρίση το '73 και την έστειλε την Χούντα.

Να προσθέσω, πως την πρόσεχαν ιδιαίτερα την Ελλάδα γιατί συνόρευε με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τυχόν επανάσταση μπορούσε να υποστηριχτεί από την ΕΣΣΔ, με πολύ καλύτερους πια όρους από το '47-'49. Τώρα υπήρχε στρατιωτική ισορροπία, και το μόνο αντίμετρο, ο πυρηνικός πόλεμος, ήταν πολύ βαρύ, ένας δε συμβιβασμός, αλα Κούβα (="ούτε ΝΑΤΟ-ούτε Βαρσοβία", που φώναζαν οι Εκκετζήδες τότε!), δε συζητιόταν από τους ιμπεριαλιστές, γιατί θα έκανε την Μέση Ανατολή μαλλιά-κουβάρια καθώς θα ανάγκαζε το ΝΑΤΟ να τραβηχτεί πίσω από την Σικελία. Αντίο Τουρκία-Περσία-Ισραήλ, αντίο Αραβία, αντίο πετρέλαια, μήπως και αντίο Καπιταλισμός; Παίχτηκαν πολλά τότε...

Το ρεζουμέ είναι, όπως σωστά υπογραμμίζεις, πως το κίνημα, και βασικά το ΚΚΕ "εξ", τότε ακύρωσαν την "φιλελευθεροποίηση", (που υποστήριζαν και οι "ρηγάδες" της ΕΑΔΕ, πολιτικοί πρόγονοι του Ανταρσυριζοπασόκ, μην ξεχνιόμαστε....) και εξεβίασαν, εκ των ενόντων, μια πιο μαχητική λύση, που βασικά συμπυκνώθηκε στην ντε φάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ, μια που η "αποχουντοποίηση" έμεινε στα χαρτιά. Συγκριτικά, την ίδια περίπου εποχή, η φιλελευθεροποίηση του φρανκισμού πέρασε άνετα στην Ισπανία, με τις ευλογίες της Ντολορές Ιμπαρούρι (και των φοβερών-τρομερών ισπανών αναρχικών, που ήδη από το '39 είχαν γίνει κότες και σήμερα επανδρώνουν όλα τα αστικά και μικροαστικά η αποσχιστικά κινήματα), ενώ στην Πορτογαλία το ΚΚ του Αλβάρο Κουνιάλ αιφνιδίασε τους πάντες, Ιμπεριαλισμό και μικροαστούς, διαβρώνοντας τον φασιστικό στρατό και αχρηστεύοντας έτσι το βασικότερο εργαλείο καταστολής της αστικής τάξης. Η επανάσταση, που φυσικά ακολούθησε, πολεμήθηκε με απίστευτη λύσσα κύρια από τους "συντρόφους" της ευρωκομμουνιστές, αλλά και από τους πορτογάλλους μικροαστούς, και πνίγηκε εν τη γενέσει της...


Το "γιατί όχι Χούντα" λοιπόν του ΄67, έγινε "αρκετά με την Χούντα" το '73, και η πρωτοβουλία των άμεσων κινήσεων ανήκε στους αστούς -έτσι στρώσαμε (ήδη από τον "Λίβανο", που δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε το '49) έτσι θα πλαγιάζαμε. Και το "Πολυτεχνείο" θα πείς, τι ρόλο έπαιξε; Ηταν κλασσική περίπτωση "συμπαράταξης" (αναγκαστικής...) κομμουνιστών με μικροαστούς. Καθένας είχε τις προοπτικές του, και γίνονταν συμβιβασμοί. Αυτοί βιάζονταν για μια γρήγορη "ανατροπή" της Χούντας, (όπως καληώρα, τώρα βιάζονται για μια γρήγορη ανατροπή του Σαμαρά, η σε παραλλαγή, με "μεταβατικό πρόγραμμα") σε καπιταλιστικά πλαίσια κι ας μην τώλεγαν ρητά. Τότε αντισοβιετισμός σήμαινε καπιταλισμός, έστω και γιουγκοσλάβικος, όλοι τώξεραν. Εμάς μας ξύνιζε να χαθεί τέτοια ευκαιρία αποσταθεροποίησης του αστικού καθεστώτος χωρίς ουσιαστικά επαναστατικά κέρδη, θέλαμε βαθύτερη δουλειά ζύμωσης, ίσως γιατί ψυχανεμιζόμασταν, πως αυτό, που θα προέκυπτε τελικά με τις βιασύνες (συνήθως προβοκαρισμένες, η "Πανσπουδαστική Νο8" είχε απόλυτο δίκηο επί της ουσίας) θα ήταν ένας "Ανδρέας", όπερ και εγένετο. Το "Πολυτεχνείο" δεν έρριξε την Χούντα, απλά ήταν η μοιραία, και γι αυτό τελευταία, εκδήλωση ενός κινήματος, που έκοψε τις γέφυρες Μαρκεζίνη-Παρτσαλίδη-Βασιληά, χωρίς, εξ αιτίας του "Πολυτεχνείου", να δίνει λύση. Το κίνημα τις έκοψε, και μάλλον τις είχε ήδη κόψει τον Νοέμβριο του '73, η ΕΑΔΕ και οι αστοί το είχαν χάσει αυτό το παιχνίδι. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει από την άλλη, ότι μετά το "Πολυτεχνείο" και μέχρι τις 24 Ιουλίου 1974, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΙΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Νέκρωσαν τα πάντα και ξαναγυρίσαμε σε μια κατάσταση όπως πριν το '71, τρόμου και βασανιστηρίων, αλλά σε ακόμη βαθύτερο χάσμα με τον Λαό, λόγω και της σφαγής της 17ης, που αδυνάτισε τα μικροαστικά ερείσματα της χούντας. Η όπως-όπως εκπαραθύρωση της χούντας έδοσε τέλος σε μια εκκρεμότητα, που οι αστοί δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να παραταθεί και αυτό συνδυάστηκε με την καταστροφή της Κύπρου. Ισως η 8-μηνη παράταση της εκκρεμότητας να σχετίζεται με τις λεπτομέρειες του διαμελισμού της Κύπρου. Ο καθένας πήρε ό,τι μπορούσε: Οι Αμερικανοί την "Κύπρο", οι Ευρωπαίοι την "Μεταπολίτευση" στην Ελλάδα, οι έλληνες μικροαστοί και οι αστοί τον Παπαντζή ΙΙ, όλοι μαζί την ακεραιότητα του ΝΑΤΟ, όλοι ευχαριστημένοι.

Συμπέρασμα; Το προλεταριάτο να μην ελπίζει σε συμμαχίες με πολιτικούς εκπροσώπους των μικροαστών. Η Επανάσταση θα γίνει κόντρα και σ' αυτούς η θα είναι αντ-επανάσταση. Αν σήμερα μπορούν να βγάλουν έναν παπαντζή ΙV μόνοι τους, ακόμη καλύτερα, και να τον λουστούν μόνοι τους. Αν δεν μπορούν, ας στριγγλίζουν σαν γεροντοκόρες. Η ελπίδα αυτή την φορά δεν πρέπει να πεθάνει, ξέρουμε πια τόσα και τόσα. 

Και όσο για την επικαιρότητα, να θυμώμαστε πως η Χρυσαυγή είναι Φασισμός, αλλά ο Φασισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από την Χρυσαυγή. Και δεν είναι καν σίγουρο, πως θα απαλλαγούμε, έστω κι από αυτήν....

12 σχόλια:

ulyanovism είπε...

"Πάντα ο φασισμός, στις ποικίλες εκδοχές του, βολεύει καλύτερα τον Καπιταλισμό από οικονομικής πλευράς."

Αυτό είναι τόσο λάθος όσο είναι και η ανάποδη άποψη την οποία κριτικάρει το άρθρο (ότι "ιδανικό" πολίτευμα για τον καπιταλισμό είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία). Δεν υπάρχει ιδανικό πολίτευμα για τον καπιταλισμό. Η οικονομική πλευρά δεν είναι ξεκομμένη από την πολιτική και πολιτική του καπιταλισμού είναι αυτή που του διασφαλίζει καλύτερα τη διεξαγωγή της ταξικής του πάλης ενάντια στο προλεταριάτο. Επομένως το ιδανικό πολίτευμα για τον καπιταλισμό (και για την οικονομική πλευρά) δεν μπορεί να οριστεί γενικά, αλλά μόνο υπό τις κάθε φορά συγκεκριμένες ανάγκες ταξικής επιβολής.

Δεύτερον, όπως σωστά λέει το άρθρο, το 1973 αυτό που κρίνονταν δεν ήταν η μετάβαση στην αστική δημοκρατία αλλά με ποιους όρους θα γίνει αυτή η μετάβαση και τι μορφή θα έχει η δημοκρατία που θα προκύψει.

Το άρθρο βλέπει την ανατροπή της χούντας σαν αφενός αποτέλεσμα της κρίσης του '73 και παρέμβασης των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και αφετέρου της παρουσίας και δράσης του ΚΚΕ και παρουσιάζει την εξέγερση του πολυτεχνείου λες και ήταν λεπτομέρεια. Από που προκύπτει ότι "βασικά το ΚΚΕ" ακύρωσε τη φιλελευθεροποίηση; Τη φιλελευθεροποίηση την ακύρωσε το πολυτεχνείο ως αποκορύφωμα της δημοκρατικής πάλης του λαού, και αν προσωρινά αντιμετώπισε τη σκλήρυνση του καθεστώτος, στην πραγματικότητα έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις του και οδήγησε τους ιμπεριαλιστές στο να επιλέξουν τη λύση Καραμανλή, δηλαδή ανατροπή της χούντας και όχι σταδιακή φιλελευθεροποίησή της.

Το άρθρο δηλώνει "το Πολυτεχνείο δεν έριξε την Χούντα", αν όμως στο ερώτημα "ποιος έριξε τη χούντα" θέλαμε να δώσουμε μονολεκτική απάντηση, η κοντινότερη στην αλήθεια είναι "το πολυτεχνείο"...

Τρίτον, η εξέγερση του πολυτεχνείου είχε δημοκρατικό ή σοσιαλιστικό χαρακτήρα; Και ο χαρακτήρας αυτός είχε αντικειμενικά χαρακτηριστικά ή μπορούσαν να τον αλλάξουν οι πολιτικές δυνάμεις κατά βούληση; Γιατί το άρθρο περίπου λέει ότι το ΚΚΕ είχε επιφυλάξεις για την εξέγερση επειδή ήθελε αυτή να έχει πιο επαναστατικό, στο περιεχόμενο, χαρακτήρα ("Εμάς μας ξύνιζε να χαθεί τέτοια ευκαιρία αποσταθεροποίησης του αστικού καθεστώτος χωρίς ουσιαστικά επαναστατικά κέρδη"). Από που προκύπτει αυτό με βάση τα ντοκουμέντα της εποχής; Επίσης, "χωρίς ουσιαστικά επαναστατικά κέρδη";!;!;! Η μετάβαση από την απολυταρχία στη φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι "ουσιαστικό κέρδος" για την εργατική τάξη;

Και το συμπέρασμα: "Το προλεταριάτο να μην ελπίζει σε συμμαχίες με πολιτικούς εκπροσώπους των μικροαστών". Τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου; Κακώς έκανε το ΚΚΕ που συμμετείχε, έστω στο και πέντε, στην εξέγερση; Και αν δεν είναι μικροαστικό το να σέρνεσαι πίσω από τις εξελίξεις όταν αποτυγχάνεις να τις εμποδίσεις τότε τι είναι; Στην τελική αυτή η αριστερίστικη ανάγνωση της ιστορίας έρχεται να δικαιώσει την -από τα δεξιά λανθασμένη- τότε στάση του ΚΚΕ και βρίσκεται πιο πίσω ακόμα και από τον απολογισμό/αυτοκριτική του ΚΚΕ στην έκθεση του '76.

Αναυδος είπε...

μια από τις ελάχιστες φορές που θα διαφωνησω με τον Σεχταρ
η γνώμη μου είναι ότι η δικτατορία και ο φασισμός γενικά είναι ενδείξη σοβαρων προβλημάτων διαχείρησης της εξουσίας από την αστική τάξη και όχι η προτιμητέα μορφη διακυβέρνησης. Αυτή παραμένει πάντα η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαν το μόνο σύστημα που με ελάχιστες απώλειες επιτρέπει την απρόσκοπτη συσσώρευση του κεφαλαίου την επικράτηση της εκάστοτε πιο ισχυρής ομάδας του κεφαλαίου αλλα και την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης Όταν ο παραπάνω επιδίωξεις συναντούν δυσκολίες τότε μόνο προκύπτουν οι χούντες και ο φασισμός σαν ύστατο καταφύγιο και όχι σαν πρώτη επιλογή

Ανώνυμος είπε...

sos
Πολύ διαφωτιστικό................ελπίζω όχι τοσο ασχετο
".... κυρίως, οργανωτικά βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο, έτσι που η καθοδήγηση δεν μπορεί να επεμβαίνει άμεσα στην καθοδήγηση των μαζικών αγώνων. (Η ανάπτυξη, λόγου χάρη, των φοιτητικών αγώνων καθοδηγείται όχι τόσο μέσω του μηχανισμού οργάνωσης της ΚΝΕ, έστω και της Α/Ε, αλλά μέσω ξεχωριστών μονάδων - στελεχών, μελών της ΚΝΕ και της Α/Ε που έχουν στελεχώσει το ΦΚ). Αν αυτό, ως ένα βαθμό, αποτελεί στοιχείο της αναγκαίας στην παρανομία αποκέντρωσης, από την άλλη μεριά δημιουργεί δυσκολίες στην καθοδήγηση και το συντονισμό των αγώνων, ιδίως σε στιγμές γρήγορων και σοβαρών εξελίξεων. Και πάντως, πρέπει να έχει εξασφαλιστεί εφεδρικός (οργανωτικός και τεχνικός) μηχανισμός και σχέδιο αξιοποίησής του σε τέτοιες στιγμές.¨" .............
και ρωτώ τώρα εγώ σχέδιο β΄ εμείς έχουμε? γιατί έχουν πάντα οι άλλοι?

Ανώνυμος είπε...

"sos": Επειδη οι αλλοι δηλ.οι αστοι ειναι κυριαρχοι, παντα εχουν την δυνατοτητα σχεδιασμων. Απλα καποιες φορες ιστορικα δεν τους βγαινει. Ο "αναυδος" εχει δικιο. Η αστικη δημοκρατια ειναι το κυριο κομμα της συσσωρευσης του κεφαλαιου. Οσο για το ποιος ερριξε την χουντα αυτος ειναι το Κυπριακο και η γενικη επιστρατευση. ΑΑ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν και το πιο σωστό θα ήταν να περιμένουμε να απαντήσει(εφόσον το θέλει) ο ίδιος ο σεχτάρ, που δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές, θα σημείωνα σχηματικά το εξής, αν το καταλαβαίνω σωστά. Η δικτατορία του κεφαλαίου ολοκληρώνεται κατά μία έννοια πολιτικά με το φασισμό, όπως στο επίπεδο της οικονομικής βάσης ο καπιταλισμός ολοκληρώνεται με το μονοπώλιο και δε μένει στον ελεύθερο "δημοκρατικό" ανταγωνισμό
Κι ο (εκ)φασισμός δεν έρχεται μόνο ως απόρροια αδυναμίας διαχείρισης του συστήματος. Η άλλη όψη αυτού το νομίσματος είναι η αδυναμία του κινήματος να την αποτρέψει και να επιβάλλει διαφορετικούς όρους στο παιχνίδι. Η ελληνική περίπτωση της επταετίας τείνει μάλλον σε αυτό το δεύτερο, παρά στο πρώτο σενάριο.

Sos, μάλλον σε άλλο κείμενο ήθελες να αφήσεις το σχόλιο.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Επιτέλους, μια σοβαρή συζήτηση χωρίς τρολ!
Κρίμα, που δεν είχα δυνατότητα πιο άμεσης απάντησης αλλά, όπως συνήθως, ο Κάπταιν με αιφνιδίασε, κι έτσι χτές περιορίστηκα μόνο να ...ξαναδιαβάσω με έκπληξη μου ένα παλαιότερο σχόλιό μου σαν ...πόστ, χωρίς να έχω χρόνο για διάλογο. Πάντως πρέπει να πω πως με υποκατέστησε ικανοποιητικά χτες, δεν διαφωνώ με την συνηγορία του.
Λεπτομερέστερα, λοιπόν, και με την ρητή διευκρίνιση ότι δεν μπορώ παρά να μιλάω σαν άτομο και όχι σαν ΚΚΕ, που εκπροσωπείται από τα όργανά του..
Ulyanovism, πριν από όλα, μπράβο για την με σοβαρότητα έκθεση των διαφωνιών σου. (Εχουμε καταντήσει να ευχαριστούμε για τα αυτονόητα, αλλά αυτή είναι η κατάσταση με τα τρολ....).
Για τα περί Καπιταλισμού-Φασισμού δες παρακάτω για να συμπεριλάβω και την θέση του Αναυδου.
Τώρα, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ας τη λέμε "Πολυτεχνείο", έχω το πλεονέκτημα να την βλέπω κριτικά, αφού οι συγκυρίες τώφεραν τότε να φύγω από την Ελλάδα περίπου 40 μέρες νωρίτερα κι έτσι δεν έχω το συναισθηματικό δέσιμο της άμεσης εμπλοκής. Αλλά και γενικότερα αντιπαθώ να ταυτίζομαι με συγκεκριμένα γεγονότα της λαϊκής, εργατικής η και απλά αντιϊμπεριαλιστικής πάλης, λες και είναι ...πολιτικά κόμματα η ιδεολογίες! Το βλέπω σαν πολιτική υποβάθμιση, και λίγο πολιτικό παπατζηλίκι, να λέω π.χ. πως είμαι "Γένοβα" (!), "Σήατλ" η ακόμη και ...."Δημοκρατικός Στρατός '46-'49" (!) παρόλο τον άπειρο θαυμασμό και σεβασμό μου ειδικά για τον τελευταίο. Κι αυτό δε σημαίνει πως θεωρώ "λεπτομέρεια" ανάξια σημασίας την εξέγερση του "Π". Απλά φιλοδοξώ, όπως και κάθε τι, να το βλέπω στις πραγματικές του διαστάσεις. Θεωρώ λοιπόν, πως κάπου η υπερπροβολή του "Π" που φτάνει μέχρι και την "υποκειμενοποίησή" του, ίσως και σκόπιμα από πολλές πλευρές, επεσκίασε ένα ολόκληρο κίνημα, που εκφράστηκε σαν μαζικό τα προηγούμενα δύο χρόνια αρχικά στις σχολές, αλλά μετά και εκτός, και επίσης με παράνομες μεθόδους ΟΛΗ την προηγούμενη (από το '71) τετραετία. Καρπός αυτού του κινήματος (που κι αυτό καθόλου ομοιογενές πολιτικά δεν ήταν) υπήρξε και το "Π". Πρέπει όμως να υπογραμμίσω πως αυτό το κίνημα, με την πολυμορφία του, "έβλεπε" πιο μακρυά από το "Π". Ακόμη και η "Δημοκρατική Αμυνα" είχε σαφείς και προωθημένες κοινωνικές επιδιώξεις, πιο προχωρημένες από το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", που παρέπεμπε ευθέως μέχρι τον "Κευνς", άσχετα τι εννοούσε ο καθένας από όσους το λέγαμε τότε. Το "Πολυτεχνείο" ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε δυνάμεις, που επικαλούνταν κοινωνικές ανατροπές, και απλές αστικές δυνάμεις, που θέλαν απλά να ξαναγυρίσουμε πίσω στο 1967, ει δυνατόν και σε κάποιον διάδοχο παπατζή (μια και ο ορίτζιναλ εξέλιπε), και δυστυχώς αυτό το τελευταίο έγινε, και όχι μόνο, μην εξωραϊζουμε τίποτε!
Εριξε το "Πολυτεχνείο" την Χούντα; Προφανώς όχι, και χαίρομαι που και η πρόσφατη απόφαση του ΠΓ/ΚΚΕ ρητά το αναγνωρίζει: "..., παρότι δεν κατόρθωσε να ανατρέψει την χουντική διακυβέρνηση,...".
"Ποιός έριξε την Χούντα"; Μην παίζουμε με τις λέξεις για να αποφύγουμε δυσάρεστες για την μικροαστική αυταρέσκειά μας αλήθειες (μιλάω γενικά, όχι για σένα τώρα). Την Χούντα την έριξαν οι αστοί, ντόπιοι και ξένοι κεφαλαιοκράτες, και οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις - τώχαν αποφασίσει πολύ πιο πρίν από το "Πολυτεχνείο". Το κίνημα, που προανέφερα, με την κατανάγκην κορυφαία και τελευταία εκδήλωσή του (και μετά ...πάπαλα!), τους έστειλε μήνυμα να ακολουθήσουν πιο συνοπτικές και διαφορετικές από αυτές, που σχεδίαζαν διαδικασίες. Το πηγαίναν σε στύλ Ισπανίας αλλά εδώ τους βγήκε κάτι ανάμεσα σε Ισπανία και Πορτογαλία, όπως προανέφερα.

(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Εδώ μπορώ να καταθέσω και προσωπικές εμπειρίες, ίσως όχι αποδεικτικές αλλά σίγουρα ενισχυτικές:
Πως ξεκίνησε το μαζικό φοιτητικό αντιχουντικό κίνημα; Ξεκίνησε τον Νοέμβρη-Δεκέμβρη του '71 σαν απάντηση του καθεστώτος να "φιλελευθεροποιηθεί" ελεγχόμενα, με την αναγγελία προκήρυξης εκλογών, αν καλά θυμάμαι, από το διορισμένο χουντικό Δ.Σ. του φοιτητικού Συλλόγου "ΔΕΣ.Ε.Μ.Π." στο Μετσόβιο. Αντίστοιχα και σε άλλες σχολές. Κάλεσαν συγκέντρωση στο αμφιθέτρο Γκίνη για Συνέλευση και πήγαμε εκεί οργανωμένα και τους την διαλύσαμε: τους αποδοκιμάσαμε, τους είπαμε διορισμένους, και καλέσαμε τον κόσμο να αποχωρήσει, με αποτέλεσμα οι χουνταίοι να μείνουν μόνοι τους στην αίθουσα! Μετά αρχίσαμε να μαζεύουμε υπογραφές, προσφυγή στο Πρωτοδικείο για διορισμό προσωρινής διοίκησης για διενέργεια ελεύθερων εκλογών κλπ. Στην φοιτητική επιτροπή αγώνα της σχολής μου δραστηριοποιηθήκαμε κυρίως οπαδοί και μέλη του ΚΚΕ"εξ" (αυτά τάμαθα αργότερα, τότε η λέξη ΚΚΕ και μόνο αρκούσε για να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή σου - όλοι κρύβανε τη θέση τους και μόνο από "συμφραζόμενα" και υπονοούμενα ανακαλύπταμε πολιτικές συγγένειες και συμπάθειες) μαζί με λίγους "ανεξάρτητους" (από το ΚΚΕ"εξ"), αριστερούς.
Ηταν μόνο του το ΚΚΕ"εξ", αντε και "ρηγάδες" σαν οργανωμένη δύναμη ανάμεσά μας; Δε θάλεγα.... Μια προσεκτική ματιά έβλεπε κάποιες λεπτομέρειες. Π.Χ. ο βασικός δικηγόρος, που μας υποστήριξε την προσφυγή, δεν ήταν καν αριστερός, ένας παλαίμαχος κεντρώος ήταν, που μας ήρθε από το πουθενά (τυπικά συστημένος από έναν συναγωνιστή, που δεν ήθελε να πεί περισσότερα - τότε δεν ήταν φρόνιμο να κάνεις πολλές ερωτήσεις, όσα λιγώτερο ήξερες τόσο καλύτερα...), αλλά δεν μπορεί, κάποιος τον "παρεκίνησε", όχι από κομμουνιστική, "εσ" η "εξ", μεριά. Ταυτόχρονα, είχε δραστηριοποιηθεί και η "Ε.Κι.Ν.", (=Ευρωπαϊκή Κίνηση Νέων), σαφώς και δηλωμένα φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης και με αρκετά έξοδα αδιαφανούς προέλευσης. Κάποιοι κύκλοι φέραν και τον ...Γκύντερ Γκρας (!), επιφανή σοσιαλδημοκράτη από την Γερμανία, που μας συμβούλευε ανοιχτά σε διαλέξεις να "περιφρονήσουμε" (!) την Χούντα, αλλά να μην "εκτραπούμε" σε βίαιες ("αναρχικές") ενέργειες, διαβεβαιώνοντας μας πως "θα πέσει, μέσα σε ένα γενικό περίγελο"!! Κάτι του είχαν πεί, σίγουρα.
Από κάτι τέτοια κι άλλα (κίνημα Ναυτικού, συσκέψεις αντιχουντικών-βασιλικών αξιωματικών του στρατού ξηράς κλπ), είχα σχηματίσει, κι όχι μόνος μου, την πεποίθηση ότι οι δυτικοί σοσιαλδημοκράτες μεθοδεύαν, (αναγκαστικά μέσω πρακτόρων αφού δεν είχαν δεσμούς με τον κόσμο) μιαν ελεγχόμενη μεταπολίτευση, όπως τους βόλευε, και σε συνεργασία με τις επιρροές τους στον κρατικό μηχανισμό, δικαστές, διπλωμάτες, αξιωματικούς, το συγκρότημα Λαμπράκη, κλπ. Και σε αυτά τα πλαίσια ήθελαν και ένα ελεγχόμενο φοιτητικό κίνημα για την δημοκρατική-αντιχουντική μόστρα.
Για να μη μακρηγορώ, τόσο οι ευρωπαίοι, όσο και οι αμερικανοί από κάποια στιγμή και μετά συμφώνησαν να ισορροπίσουν τις αντιθέσεις τους πηγαίνοντάς μας σε μεταπολίτευση, πολύ πριν από το "Πολυτεχνείο".
Και επανέρχομαι στον βασικό ισχυρισμό μου, που έχει σχέση και με τον τίτλο του ποστ: Οικονομικά, σαν τάξη, το Κεφάλαιο δεν είχε κανένα λόγο να ρίξει την χούντα. Ισα-ίσα, θα είχαν από τότε προχωρήσει τα "μνημόνια". Ηταν πολιτικοί λόγοι, που το επέβαλαν. Και σχετίζονται άμεσα με την επαναδραστηριοποίηση του ΚΚΕ το '68, καθώς και με τον τότε φόβο της ΕΣΣΔ. Μην ξεχνάμε, πως τότε η ΕΣΣΔ υποστήριζε δεκάδες κινημάτων σε όλη την Υδρόγειο. Ηταν μια άλλη εποχή από την σημερινή. Αλλωστε, και την "δημοκρατική/ανθρωπιστική" μάσκα, που φορούσε τότε ο Ιμπεριαλισμός, και που σαν τέτοια δεν ταίριαζε με χούντες, η ανάγκη αντιπαράθεσης με την ΕΣΣΔ την επέβαλε.
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Δυστυχώς έπρεπε να μεσολαβήσει το '89-'91 για να το δούν μερικοί, και αρκετοί δε θέλουν ούτε σήμερα να το δούν.
Κι ένα τελευταίο: Ποιό "Πολυτεχνείο" έριξε τον Φράνκο;
Δεν αποδίδω πουθενά στο ΚΚΕ "επιφυλάξεις για την εξέγερση". Οπως και αρχικά διευκρίνησα, προσωπικές κρίσεις εκφράζω. Και επιμένω, άλλο το "ουσιαστικά επαναστατικά κέρδη" άλλο το σκέτο "ουσιαστικό κέρδος για την εργατική τάξη". Είναι μια ουσιώδης διαφορά: Το δεύτερο βλέπει την Εργατική τάξη σαν "τάξη καθ' εαυτήν", το πρώτο σαν "τάξη για τον εαυτό της". Κατανοητό.
Στο συμπέρασμα: Οπως σε όλο το ποστ τονίζω, το "Πολυτεχνείο" ήταν καρπός ενός ολόκληρου κινήματος, νόμιμου και παράνομου, όπου πρωτοστάτησε το ΚΚΕ. Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ θα είχαμε μια μεταπολίτευση Ισπανικού τύπου, με Βασιληά, όπως ήθελε κι ο Μπάμπης, και πολύ μας ήτανε. Βέβαια, υποθέτω, πως αν είχε καλύτερο έλεγχο στο κίνημα το ΚΚΕ η εξέγερση θα είχε πραγματοποιηθεί ίσως νωρίτερα, ίσως αργότερα, αλλά με καλύτερους όρους, πλατύτερη λαϊκή συμμετοχή, και δεν θα είχε ακολουθηθεί από εκείνη την "κοιλιά" των 8 μηνών, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δεν ήταν ποτέ αριστερίστικη γκρούπα, να προβοκάρει εξέγερση χωρίς ένα σχέδιο για την επαύριο της εξέγερσης.
Και μια παρατήρηση, που δεν έχει καμιά σχέση με την στάση του ΚΚΕ το '73, γιατί δεν ήταν αυτή, που λές, αλλά σαν γενικό κανόνα: Μικροαστικό δεν είναι να αναγνωρίζει μια οργάνωση κάποιο λάθος της και να το διορθώνει, κι ας το εκλαμβάνουν οι ολιγόνοες πως έτσι "σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις". Ισα-ίσα έτσι "επανέρχεται στις εξελίξεις"! Μικροαστικό είναι να αρνείται να δεί το λάθος της, για να μην φανεί πως "σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις". Ισως ήθελες να πείς πως μικροαστικό και οππορτουνιστικό είναι να υποκρίνεσαι ("σέρνεσαι") ότι υποστηρίζεις εξελίξεις, που θεωρείς πως είναι λάθος. Αλλά κάτι τέτοιο, για την έκθεση του '76 δεν το έχεις τεκμηριώσει.

----------------------------------------------
Αναυδε, η ....γνωστή διαφωνία μας!
Από αρκετά χρόνια έχω καταλήξει πως όσο γιγαντώνονται και πνίγουν τη γή τα μονοπώλια, όσο η "ελεύθερη αγορά" αρχίζει και γίνεται μακρυνή ανάμνηση η σύντομο ανέκδοτο, έτσι και η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η ζωή αγριεύει, οι κοινωνικές αντιθέσεις φτάνουν σε πρωτόγνωρα επίπεδα έντασης πλάτους και βάθους, είναι δυνατόν σε τέτοιες συνθήκες να έχουμε ατομικές ελευθερίες, ελεύθερο συνδικαλισμό, διακίνηση ιδεών, ελεύθερες εκλογές κλπ; Η αυταρχικοποίηση όλων των κοινωνιών σε όλα τα μήκη και πλάτη μάλλον με αυτή την άποψη συνηγορούν, δεν το βλέπω σαν κάτι συγκυριακό και αναστρέψιμο. Πως αλλιώς θα κρατηθεί η τάξη με τέτοιες αντιθέσεις; Πουθενά τα τελευταία χρόνια, μετά το '90, δεν έχω ακούσει για διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αστικών δημοκρατικών θεσμών, αν δεν κάνω λάθος. Πιστεύω, πως με την είσοδο του καπιταλισμού στο Ιμπεριαλιστική στάδιο, η αστική δημοκρατία άρχισε να περισσεύει, γιατί ακριβώς είχε ολοκληρώσει την οικονομική λειτουργία της, την ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς, όπως λες, ώστε να φτάσει στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Ελπίζω να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση και να βρούμε λύση, πριν μας την δείξει η ίδια η ζωή!
---------------------------------------------
ΑΑ, αν και με λάθος εκφράσεις ( η αστική δημοκρατία δεν είναι ...κόμμα!) καταλαβαίνω τι θέλεις να πείς. Δες την απάντησή μου στον Αναυδο. Και για τα περί Χούντας δες στα του Ulyanovism.
----------------------------------

Νάστε όλοι καλά και στον αγώνα.!

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω πως συμφωνω με το σχολιο του Σεχταρ (στο συνολο του) κ νιωθω οτι εχει δικιο ο σφυροδρεπανος που εγραψε οτι ο Σεχταρ αναφερεται στο μονοπωλιακο σταδιο του καπιταλισμου.

Ισως ειναι πολυ παρακινδυνεμενο αλλα μιας κ ετσι νιωθω θα το γραψω. Ειναι στιγμες που νομιζω οτι ο φασισμος που γνωρισαμε σε διαφορες εκδοχες δεν ηταν ο τελευταιος. Ισως ηταν σε νηπιακο επιπεδο κ τα χειροτερα να ειναι μπροστα μας. Είναι στιγμες που αισθανομαι οτι η χοανη που στην ΕΕ θα μπορουσαμε να την ονομασουμε ευρωμονόδρομο αλλά που μαλλον ειναι κατι πολυ βαθυτερο καταπινει πολλα χρονια τωρα τα κομματα της αστικης διαχειρισης βγαζοντας τα απελπιστικα ομοια. Στην Ελλαδα αν βαλω κατω τις εκλογες που θυμαμαι (απο τοτε που η γιαγια μου με γυρναγε 5χρονο ως κ στο Συνταγμα σε ομιλια του Ραλλη για να χαζευω το πληθος κ να φαω το φαγητο μου επειδη ημουν κακοφαγο παιδι-κ η γιαγια ειχε περασει μια Κατοχη) οι διαφορες μεταξυ αυτων των κομματων γινονται απελπιστικα λιγες κ αυτες που υπαρχουν ακομη, απελπιστικα ασημαντες. Μιλω για την ουσια των διαφορων οχι για τυχον λεκτικες εξαρσεις 'η αναφορες στο παρελθον. Κ κατι που ειναι απελπιστικα ομοιο με το αλλο δεν ειναι πιθανο οτι θα συγχωνευτει κιολας; Στην Ευρωπη εχουμε ηδη στις περισσοτερες χωρες κυβερνησεις συνεργασιας. Στη Γερμανια-τη λεγομενη ατμομηχανη-εχουμε "μεγαλους σχηματισμους" απο την εποχη της "αναπτυξης" οχι μονο της κρισης (οπως τωρα). Σημαδι νιωθω οτι οι διαφορες περιοριζονται (εδω εφτασε το Linke να πανηγυριζει που το SPD βαζει το ενδεχομενο οτι θα μπορουσε καποτε να συνεργαστει μαζι του-κ δεν το κανει το SPD επειδη εγινε το ιδιο περισσοτερο "αριστερο" αλλα για τους εντελως αντιθετους λογους). Ακομα κ οι διαφορες που υπαρχουν μεταξυ κομματων τις πιο πολλες φορες δε νομιζω να ειναι απο ιδεολογικους λογους αλλα απο το συγκεκριμενη φαση της οικονομιας σε καθε χωρα. Μπορεις να δεις "νεοφιλελευθερες" κυβερνησεις να εφαρμοζουν "νεο-κευνσιανη" πολιτικη κ το αντιστροφο. Νομιζω οτι η πολιτικη που εξυπηρετει τα μονοπωλια, εχει απλα πολυ πολυ λιγοτερες εναλλακτικες απο οτι στο παρελθον. Δε νομιζω αλλωστε να ειναι τυχαιο οτι οι εκλογες κ τα δημοψηφισματα (απο τον καιρο του ευρωσυνταγματος τα τελευταια) εχουν αρχισει να θεωρουνται γενικως βαριδια για την οικονομια. Ούτε είναι απλη γραφικοτητα οταν βλεπεις δημοσιολογους που στην Ελλαδα περιγραφουν τον Τσιπρα περιπου ως μαχητη της ΟΠΛΑ κ στο εξωτερικο τον Ομπαμα σχεδον ως far left, να μιλουν με θαυμασμο για το οικονομικο μοντελο αναπτυξης της Κινας. Ισως-εστω κι αν ειναι παρακινδυνευμενο- η "σιδερενια φτερνα" (είχα φαει ενα κολλημα παλια με τον Λοντον) να ειναι μπροστα μας.

ρα

Αναυδος είπε...

Φιλτατε Σεχταρ
Η αστικη δημοκρατια δεν εχει να κανει με τα ανθρωπινα δικαιωματα ή τους αστικους θεσμους γενικα Εχει να κανει με την δυνατοτητα εναλλαγης στην εξουσια διαφορετικων αστικων (πσντα) κομματων. Η συγκεντρωση και συγκεντροποιηση του κεφαλαιου είναι εκ των ουκ ανευ αλλα παραλληλα συντελουνται αλλαγες στον ενδοκαπιταλιστικο συσχετισμο δυναμης που πρεπει να εκφραστουν και στην πολιτικη σφαίρα Ο μονος διαδρομος είναι οι εκλογες Το αν θα συμμετεχει το 50% (ΗΠΑ) ή το 75% (ελλαδα) λιγη συμμαχια εχει αν ελέγχεις την πολιτικη εκφραση της εργατικης ταξης μεσω των μμε της αμεσης χρηματοδοτησης κλπ. Ο καπιταλισμος εχει ‘απελευθερωσει’ μετατρεπωντας σε μισθωτους δουλους τις γυναικες από τη σκλαβια του αντρα στο νοικοκυριο εχει απελευθερωσει τους ομοφιλοφιλους σαν target group τοσο σε καταναλωτικα αγαθα όσο και στον τουρισμό κλπ κλπ. Η γνωση διαχεεται (άλλο το περιεχομενο της) επειδη εχει μετραπει σε εμπορευμα το ιδιο και ο πολιτισμός. Η βασικη διαφορά πλεον είναι το εισοδημα και όχι το χρωμα η ρατσα ο σεξουαλικος προσανατολισμός κλπ. Αν εχεις εισαι αν δεν εχεις απλως ψοφα. Αυτή είναι η ουσια της αστικης δημοκρατιας οι πλουσιοι μαυροι ασπροι στρεητ γκει να εκμεταλλευονται τους φτωχους Το γκουανταναμο ανετα συμβαδιζει με την εκλογη του σεριφη

Η κάθε χουντα από την άλλη εχει το εξης προβλημα εξυπηρετει καποιους και εξαιρει τους ανταγωνιστες τους και συνεπως αργα η γρηγορα θα πρεπει να παρει ποδι

Ανώνυμος είπε...

Αν κ ουτε κατα διανοια δεν εχω τις γνωσεις σου Αναυδε (ουτε τις γνωσεις κ τις εμπειριες του Σεχταρ) εν τουτοις νομιζω οτι υποτιμας κατι σε σχεση με τις χουντες (αν κ ισως σωστοτερα θα επρεπε να μιλαμε για μορφες του φασισμου). Το οτι το μεγαλο κεφαλαιο συμπεριφερθηκε γενικα συντεταγμενα κατα τη διαρκεια τους. Συντεταγμενα τις προκαλεσε, συντεταγμενα τις υποστηριξε, συντεταγμενα κ αποφασισε οτι ηρθε η ωρα να αποσυρει τη στηριξη του σε αυτες (κ να στηριξει αλλους) προκειμενου να αποσοβηθει ο κινδυνος να οδηγηθουν τα πραγματα σε επικινδυνες-για το Κεφαλαιο-ατραπους. Δε διαβλεπω δηλαδη στη περιπτωση του Χιτλερ, του Φρανκο, του Πινοσετ, της Χούντας ή του Σαλαζαρ να υπήρξαν καποιες τόσο μεγάλες εριδες μεσα στα εγχωρια τμηματα του Κεφαλαίου σε καθε μια από αυτες τις χωρες. Δε βλεπω να υπηρξε δηλαδη καποια τοσο θεμελιωδη ρηξη μεσα στα τμηματα του μεγαλου κεφαλαιου κατα τη διαρκεια τους. Για να πω την αληθεια, η μονη περιπτωση που σε φασιστικο καθεστως μπορω να διακρινω μια ουσιαστικη ρηξη μέσα στο μεγαλο κεφαλαιο ειναι στη περιπτωση της Ιταλιας οταν ομως ο πολεμος ειχε ουσιαστικα κριθει. Ομως κι αυτο ακομα, οτι σε μια περιπτωση που ο πολεμος ειχε ουσιαστικα κριθει αλλα σοβαρο τμημα του μεγαλου κεφαλαιου εξακολουθουσε να στηριζει φασιστικο καθεστως, μαλλον δειχνει οτι οντως το μεγαλο κεφαλαιο εξυπηρετειται καλυτερα απο το φασισμο.

Κι απο τοτε ο μονοπωλιακος καπιταλισμος εχει αναπτυχθει ακομα πολυ πολυ παραπανω κ νομιζω οτι εξαιτιας αυτου του γεγονοτος οι επιλογες διαχειρισης εχουν στενεψει παρα πολυ. Τι εννοώ; Οτι για παραδειγμα στη πρωτη οκταετια Καραμανλη υπηρχε σημαντικο διλημμα για το μεγαλο κεφαλαιο σχετικα με τον ευρωπαικο προσανατολισμο της χωρας σε συναρτηση με τις σχεσεις με τις ΗΠΑ. Μπορουμε στις μερες μας να διακρινουμε κατι τετοιο; Οι διαφορες στις πολιτικες των κομματων που φιλοδοξουν να διαχειριστουν το συστημα μενουν (σε επιπεδο ουσιας) σταθερες, αυξανονται 'η μηπως συρρικνωνονται; Αυτα που ουσιαστικα λεει ο Σταθακης 'η ο Δραγασακης, θεωρεις οτι θα ειχαν προβλημα να τα υπογραψει ενας βουλευτης της ΝΔ; Νιωθεις οτι αυτη τη στιγμη υπαρχει κανας μεγαλος διχασμος ουσιας μεσα σε τμηματα του μεγαλου Κεφαλαιου; Εγω δεν τον διακρινω. Ουτε εντος της Ελλαδας-ουτε ακομη κ μεσα στη Γερμανια. Αυτος βασικα υπαρχει (κ εντονοτατος-διευρυνομενος μαλιστα) σε τμηματα του κεφαλαιου διαφορετικων χωρων (ή ομαδων χωρων). Ειδικα στην Ελλαδα δε βλεπω εντος του μεγαλου κεφαλαιου καμια διαφοροποιηση σε οτι αφορα το ευρω κ την ΕΕ. Δε βλεπω δηλαδη καποιο τμημα του μεγαλου κεφαλαιου να εχει διαφοροποιηθει κ να αμφισβητει στα σοβαρα αυτα τους δυο λιθους. Αυτο που οντως βλεπω ειναι προετοιμασια για τη διαχειριση της καταστασης προς οφελος του Κεφαλαιου αν κατι τετοιο προκυψει παρα τη θεληση του. Ακομα κ με τη θεληση του να ηταν, αυτη την αλλαγη θα την εβλεπα να γινονταν με συντεταγμενη μεταστροφη των μεγαλων κεφαλαιοκρατων. Τους βλεπω δηλαδη να κινουνται "ολοι μαζι" οταν μιλαμε για τα ουσιωδη ζητηματα. Παλιοτερα τους εβλεπα οπως ελεγε κ ο Ανιελι (αν δεν κανω λαθος) να βαζουν τους σοσιαλδημοκρατες να κανουν τη "δουλεια" αλλα σημερα τους βλεπω να εξυπηρετουνται καλυτερα απο κυβερνησεις "εθνικης ενοτητας" 'η κυβερνητικους συνασπισμους που να ομοιαζουν σε αυτο.

Περιγραφεις καποιες εριδες που αναγονται-sorry αν κανω λαθος, αλλα ετσι το εξελαβα-στο ποιος θα ευνοηθει δηλ ποιος θα παρει περισσοτερα απο καποιο πακετο Ντελορ η καποιο κοινοτικο πλαισιο στηριξης. Θεωρεις δηλαδη οτι αυτοι που θα "ριχνονται" στη μοιρασια θα ριξουν την οποια χουντα. Νομιζω ομως οτι αυτοι που θα "ευνοουνται" θα ειναι γενικα αυτοι που θα ειναι οι-ουτως 'η αλλως-ισχυροτεροι. Δεν "εριχνε" δηλαδη η Χουντα στη μοιρασια τους Νιαρχους για να ευνοει τους φουφουτους κεφαλιοκρατες ουτε εχω υποψη μου καμια περιπτωση που οι φουφουτοι κεφαλαιοκρατες επεβληθησαν των Νιαρχων. Δε νομιζω δηλαδη οτι μια Χουντα θα ειχε φοβο απο τετοιου ειδους εριδες (το παραπονο δηλαδη των πιο αδυναμων κεφαλαιοκρατων απεναντι στη μεταχειριση των πιο ισχυρων).

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Θα πρόσθετα επίσης σε όσα λέει ο ρα πως η ιστορική πείρα δείχνει ότι σε περιόδους αδυναμίας η αστική τάξη προκρίνει μάλλον τις σοσιαλδημοκρατικές λύσεις ενσωμάτωσης των μαζών. Ενώ από τη στιγμή που έχει τους συσχετισμούς υπέρ της -όπως μετά το 90- αυτές οι λύσεις καθίστανται εντελώς περιττές κι οι όποιες κατακτήσεις ξηλώνονται. Το μαστίγιο του φασισμού η αστική τάξη το χρειάζεται σε περιόδους κρίσης, για να ελέγξει τις αντιδράσεις που φοβάται, βασικά όμως το επιβάλλει όταν μπορεί να το κάνει και έχει την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία. Και λίγο πιο σχηματικά, το spd έπαιξε το βρώμικο ρόλο του για να ανακόψει την ορμή της επανάστασης το 1918-19 και το 23' στρώνοντας το έδαφος για τους ναζί που πήραν την εξουσία μια δεκαετία αργότερα