Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Πολυθρόνα για δύο

Όταν αγαπάς κάτι, ανακαλύπτεις πολλές φορές αρετές και προτερήματα, που δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία σου· κι αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση στην οποία εμπίπτει το κόλλημα της κε του μπλοκ με τη δεκαετία με τις βάτες. Και με κάποια κινηματογραφικά «αριστουργήματά» της…


Όπως για παράδειγμα η κωμωδία «πολυθρόνα για δύο» με τον έντι μέρφι και τον νταν άκροιντ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η οποία είναι μία από τις πραγματικά σπάνιες φορές που η μετάφραση στα ελληνικά είναι καλύτερη από τον πρωτότυπο τίτλο (trading places) –αν και υποψιάζομαι πως τη δανειστήκαμε από άλλες χώρες και δεν την κάναμε απευθείας από τα αγγλικά.

Είναι βέβαια θέμα καθαρά υποκειμενικού γούστου αν θα αρέσει σε κάποιον η ταινία, οι κωμικοί και το στιλ τους ή ακόμα και η αισθητική της δεκαετίας, ή αν θα γελάσει, όπως εγώ, με κάποιες σκηνές σαν κι αυτή για παράδειγμα. 
Boo-bwele-Boo-bwele-Boo-bwele-ah-HA


Αλλά η υπόθεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα κι αγγίζει χωρίς υπερβολή (;) τα όρια του μαρξιστικού προβληματισμού.

Δύο ζάπλουτοι ηλικιωμένοι χρηματιστές (οι αδερφοί ντιουκς), διασκεδάζουν την καθημερινή τους ρουτίνα με ένα αυτοσχέδιο κοινωνικό πείραμα και ένα μεταξύ τους στοίχημα. Αποκαθηλώνουν το διευθυντή της επιχείρησής τους (νταν ακρόιντ) κι αρραβωνιαστικό της ανιψιάς τους, καταστρέφουν τη ζωή του και παίρνουν στη θέση του ένα ζητιάνο μικροαπατεώνα (έντι μέρφι) για να δουν αν μπορεί να ανταποκριθεί εξίσου καλά στα καθήκοντά του κι αν ο προκάτοχός του ξεπέσει και μετατραπεί σε λούμπεν στοιχείο.

Το πείραμα πετυχαίνει κι η ανταλλαγή θέσεων ολοκληρώνεται με θεαματικά αποτελέσματα. Ο μικρολωποδύτης ζητιάνος μεταμορφώνεται σε έντιμο κι ικανότατο διευθυντικό στέλεχος κι έναν από κάθε άποψη αξιοσέβαστο τζέντλεμαν. Ενώ ο φλώρος δικηγόρος με τον αριστοκρατικό κύκλο και τις συνήθειες του γιάπη απομονώνεται από το περιβάλλον του, απελπίζεται και καταφεύγει στο ποτό, τη συντροφιά μιας ιερόδουλης και σε σπασμωδικές αντιδράσεις απόγνωσης στα όρια της νομιμότητας.

Ποιο είναι λοιπόν σύντροφοι το ηθικό δίδαγμα; Το βασικό μήνυμα που περνάει η ταινία –και δεν περιμένεις μάλλον να το συναντήσεις σε μια χολιγουντιανή παραγωγή- με κάπως χοντροκομμένο ίσως αλλά πολύ ευφυή τρόπο είναι πως οι κοινωνικές συνθήκες αποτελούν το καθοριστικό στοιχείο που διαμορφώνει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ατόμου. Κι αντιστρόφως πως ακόμα και για τα ξεπεσμένα μέλη της υψηλής κοινωνίας, με ανώτερες γνώσεις κι αστική διαπαιδαγώγηση, οι ταξικοί φραγμοί αποδεικνύονται αξεπέραστοι και καθοριστικοί.

Παράλληλα υπάρχουν κάποια δευτερεύοντα μηνύματα σε διάφορα σημεία του έργου, πχ για τον κυνισμό των καπιταλιστών, που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τα λεφτά τους και παίζουν με τις «ζωές των άλλων» για τη διασκέδασή τους και για ένα στοίχημα του ενός δολαρίου!

Βλέπουμε ακόμα τον απόφοιτο νομικής του χάρβαρντ να οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα, όπου ανακαλύπτει εμπειρικά την πραγματική αξία των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του μπροστά στο όργανο της τάξης και στην ισχύ του κεφαλαίου, όταν ζητάει να ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες και να γίνει κανονική δίκη, για να αποδείξει την αθωότητά του.

Αρχικά μάλιστα στρέφεται εναντίον του ζητιάνου που πήρε τη θέση του και τον θεωρεί αποκλειστικά υπαίτιο για την καταστροφή που βιώνει, χωρίς να υποψιαστεί στιγμή τους παλιούς εργοδότες του και τη δουλειά που έστησαν εις βάρος του. Περίπου δηλ όπως σκέφτεται σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, που έχει μάθει να στοχοποιεί τους μετανάστες ή τους δημοσίους υπαλλήλους για όσα δεινά του συμβαίνουν και να θεωρεί τους εργοδότες του ένα είδος κοινωνικού ευεργέτη της.

Η ταινία δίνει επίσης μια πολύ γλαφυρή εικόνα της φρενίτιδας και της ανθρωποφαγίας που επικρατεί στο χρηματιστήριο, αυτό το ναό του καπιταλισμού, όπου τα πάντα μπορούν να ανταλλαχθούν, όπως λέει σε ένα σημείο για το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, που γκρεμίστηκε σε ερείπια μετά την 11η σεπτέμβρη. Προηγουμένως όμως μας έχει δείξει ποια είναι η ουσία αυτού του γνήσιου χρηματιστιριακού καπιταλισμού και του παιχνιδιού που παίζει. Ένα στοίχημα διαρκείας με κοινούς τζογαδόρους, κομπιναδόρους και μπλοφατζήδες και τεράστια ποσά, όπου επιτρέπονται τα πάντα.
Κι αυτό ακριβώς είναι το περιβάλλον στο οποίο προσαρμόζεται ταχύτατα και διαπρέπει ως μάνατζερ ο πρώην ζητιάνος-μικρωλοποδύτης, χρησιμοποιώντας –όχι φυσικά κάποιες ειδικές οικονομικές γνώσεις, αλλά- την πείρα του δρόμου και κοινά τεχνάσματα της πιάτσας, στην οποία ανατράφηκε.

Κάτι που μας επαναφέρει στο βασικό μας θέμα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο βέβαια ότι η εργατική τάξη θα είναι σε θέση να κάνει πέρα τους ειδικούς και να διευθύνει μεγάλες βιομηχανικές μονάδες ή κι ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους, αμέσως μόλις πάρει στα χέρια της την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας. Αλλά είναι μάλλον σίγουρο πως η διευθυντική πείρα, οι νέες συνθήκες της κοινωνίας του μέλλοντος και η κατάλληλη διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης θα αυξήσουν κατακόρυφα τις γνώσεις και τις ικανότητές της σε αυτό το κομμάτι.

Παραμένει ωστόσο το ερώτημα για τη σχέση του κοινωνικού περιβάλλοντος με τον χαρακτήρα μας και τη συνείδησή μας, που δε συνδέονται τόσο άμεσα και μηχανικά όσο φαντάζονται ίσως αυτοί που κατηγορούν αφ’ υψηλού τους κομμουνιστές, γιατί δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τις μάζες και να αυξήσουν κατακόρυφα τις δυνάμεις τους εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης –κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ εξάλλου ιστορικά. Και ξεχνούν πως η ενσωμάτωση και οι αυταπάτες μπορεί να αυτονομηθούν από τους παράγοντες που τις δημιούργησαν και να συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από αυτούς.

Η οικονομική εξαθλίωση δε ριζοσπαστικοποιεί αυτομάτως τις λαϊκές συνειδήσεις. Μιλώντας λίγο αφοριστικά, ένα εξαθλιωμένο προλεταριάτο που έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι, θα συνεχίσει να το κάνει παζαρεύοντας κάθε φορά πόσα θα χάσει.


Ενώ ένα δυνατό, διεκδικητικό κίνημα, με ταξική οργάνωση και πολιτική συγκρότηση, θα αυξάνει τη δύναμή του μέσα από τις κατακτήσεις και τους νικηφόρους αγώνες του και δε θα χαθεί στο τυράκι που μας προσφέρουν για να μας εξαγοράσουν.

Αλλά αυτό θα είναι το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το έχεις ρήξει στην τέχνη αλλά είσαι καλτ και σε πάω. Ίσως είναι σε συνεχεια η αναρτηση με τα θεματα της αλλοτριωσης αλλά όχι μόνο.
Πάντως δοκίμασε να δεις και μια πιο σύγχρονη ταινία (που σιγουρα δεν είναι καλτ όπως αυτή) αλλά αναφέρεται στο ίδιο θέμα. Είναι του Σκοτσέζε "Ο λυκος της Γουολ Στριτ"
Οι χρηματιστές που στοιχηματιζουν στην "πολυθρόνα" είναι δύο γέροντες που φέρονται εξωτερικά σαν αληθινοί τζέντλεμαν ενώ είναι καθαρματα. Ωστόσο φαίνεται να κάνουν αυτό που λέμε συντηρητική ζωή. Το ίδιο και ο Ντάν Ακρόυντ που είναι ένα μαμοθρευτο του Χάρβαντ, ένα ξενέρωτο φλωρόπαιδο να το πούμε έτσι, που δεν έχει κάνει την παραμικρή παράβαση στην ζωή του, μέχρι που παίρνει του θέση του Έντυ Μέρφυ που απεναντίας είναι μουράτος καπάτσος αλητακος, πανέξυπνος και παραβατικός.

Αντίθετα ο Σκοτσέζε παρουσίαζει τον χρηματιστή έξυπνο, που κάνει ελευθερο σεξ με τις πιο ωραιες γυναίκες, πίνει κόκες από το πρωι μέχρι το βράδυ κάνει μια ζωή γεματη όργια ζει μέσα στην παραβατικότητα και η ζωή του είναι γεμάτη ένταση αγωνία άγχος κλπ Ο χρηματιστης του σκορτσέζε μισει τους φτωχούς, μισει τους εργατες τους θεωρει ηλίθιους κατώτερους από αυτόν, για αυτόν αυτους τους ηλίθοιους αξίζει να τους κλέβεις και να τους ρουφας το αίμα γιατί δεν ξέρουν να σκαρφαλώνουν κλπ και γενικά τους αξίζει η ζωή τους. Ο χρηματιστης του σκορτσέζε κυλιέται μέσα στα ρωμαικά όργια του 21ου αιώνα εξαγοράζει και δωροδοκεί τους πάντες.
Το κοινο με την πολυθρόνα για δυο είναι ότι όταν χάνει τα πλουτη, τα χάνει όλα την αυτοεκτίμηση του, την μαγκιά, τις γυναίκες που πια τον φτύνουν, τις υλικές απολάυσεις, τους φίλους που όλοι δεν διστάζουν να τον καρφώσουν για να τον στείλουν στην στενη μολις καταλαβεινουν ότι χάνει το παιχνίδι κ.α.
Σε αντίθεση με την "πολυθρονα για δύο" ο χρηματιστης μετα την πτώση του δεν διορθωνεται όπως γίνεται στην περίπτωση του Νταν Ακρόυντ αλλά παραμένει ένα κάθαρμα που για να σωθεί καρφώνει δεκα φορες περισότερο τα καρφιά που τον κάρφωσαν. Με δύο λόγια στον χρηματιστή του σκορτσέζε δεν υπάρχουν καλοί και κακοι χρηματιστες όπως στην "πολυθρόνα" για δύο αλλά είναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ. Η ζωή τους επίσης δεν είναι κάτι που η εργατικη τάξη πρέπει να ζηλευεί όπως υπονοεί το καλός τέλος της "πολυθρόνας για δύο" όπου ζουν οι πρταγωνιστες ευτυχισμένοι ως πλουσιοι και αγαπημένοι. Στον σκορτσεζε το χρηματιστήριο είναι κάτι σαν την παρακμασμένη ρώμη όπου η όργιαστικη ζωή απελευθερωνει τα πιο άγρια ένστικτα σε βαθμό που οι απολάυσεις γυρνάνε στο αντιθετο τους σε αυτοκαταστροφικοτητα και αμετροέπεια.
Γράψε σφυροδρέπανε κάτι και για αυτήν την ταινία

Μαγιακόφσκι

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Red Star είπε...

Από τις ταινίες που είχα δει αρκετές φορές στη τηλεόραση όταν ήμουν μικρός (την έχει δείξει αρκετές φορές).Εδώ και αρκετά χρόνια δεν βλέπω τιβι ,αλλά θα την έβλεπα πάλι ευχάριστα !(Διαχρονικό το μήνυμα της).Μετά την κρίση έχουν βγει αρκετά χρηματιστηριακά έργα όπως τα λέω εγώ, όπως το "Margin Call" του 2011 με τον Κέβιν Σπέισι, ή το εκδικητικό ,αμερικανιά καθαρή αλλά βγαίνει και μια ικανοποίηση από την ταινία "Assault on Wall Street" του 2013 !Θέλω να δω και το "Ο λύκος της Γουολ Στριτ" που ανέφερε ο Μαγιακόφσκι στο σχόλιο του.

Το "The company men" 2010 επίσης έχει ένα μικρότερο ενδιαφέρον ως προς τη μελέτη του Αμερικάνικου τρόπου σκέψης.

Ανώνυμος είπε...

@Μαγιακοφσκι

Μου ηρθε και μενα στο μυαλο ο ''Λυκος της Wall Street'' οταν διαβασα αυτην την αναρτηση.Συμφωνω με ολες σου τις παρατηρησεις με εξαιρεση αυτη

'' Η ζωή τους επίσης δεν είναι κάτι που η εργατικη τάξη πρέπει να ζηλευεί όπως υπονοεί το καλός τέλος της "πολυθρόνας για δύο" όπου ζουν οι πρταγωνιστες ευτυχισμένοι ως πλουσιοι και αγαπημένοι''

Εγω θα ελεγα οτι την γλυτωσε πολυ φθηνα ο πρωταγωνιστης,σε σχεση με αυτα που εκανε.Μετα την φυλακη(που ηταν κατι σαν διακοπες),συνεχισε να ζει ελευθερος και ωραιος(οπως και το προσωπο στο οποιο βασιστηκε η ταινια).

Παπουτσωμενος Γατος

Poe είπε...

Μια λιγο αγνωστη και καλη ταινια για τον σκληρο κοσμο των μπιζνες ειναι το

Swimming with Sharks

αναφερεται στην βιομηχανια του χολυγουντ

http://www.imdb.com/title/tt0114594/?ref_=fn_al_tt_1

Ανώνυμος είπε...

Red Star
Το Margin Call" με τον Κέβιν Σπέισι πιάνει θέματα? αξίζει να την δεις? για πες γιατι δεν την έχω δει

Μαγιακόφσκι

Ανώνυμος είπε...

Που είναι ρε παιδια ο αντωνάκος με τις κριτικές του που διαβάζαμε στον Ριζοσπαστη.
Μαλακό να είναι το χώμα που τον σκεπάζει

Μαγιακόφσκι

Red Star είπε...

@μαγιακοφσκι

Σε κάποιους άρεσε η ταινία, σε κάποιους όχι, ίσως επειδή περιγράφει ένα γεγονός ενός 24ώρου, μια κρίση που αποδεικνύει πόσο σάπιο και ψεύτικο είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το χρήμα κλπ.Περνάει κάποια μηνύματα αλλά κυρίως την υποκρισία της αμερικάνικης κοινής γνώμης που σοκάρεται από τους μισθούς των golden boys αλλά όχι από το γεγονός που βρίσκουν οι τράπεζες και οι οργανισμοί τόσο χρήμα και το μοιράζουν για τις καταναλωτικές τους υπερβολές.

Είναι ένα έργο που εστιάζει στους χαρακτήρες και στους διαλόγους, για μένα αξίζει !

@Poe ,καλή η πρόταση σου, θα ψάξω να τη βρω :)

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά εμένα "ο λύκος της γουόλ στριτ" μου φάνηκε κοινοτοπία και ελαφρώς γκροτέτσκο.
Μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που σας προτείνω είναι το:
http://www.imdb.com/title/tt0104348/?ref_=nm_flmg_act_20
Το άγχος της επιβίωσης του μικροαστού χαρτογιακά, μέσα από ένα πολύ ρεαλιστικό φιλμ.
giorgalis

ΙΤ είπε...

Απολίθωμα το γκολ του λουκά βύντρα πως σου φάνηκε?

demis είπε...

Κι όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κάπου υπάρχει για κάθε λούμπεν κάποια Jamie. http://www.theplace2.ru/archive/jamie_lee_curtis/img/jamieleecurtis0088.jpg
Ο καπιταλισμός, από την άλλη, είναι εκείνος ο άσχημος ιδρωμένος φαλακρός κυριούλης της "Ολικής επαναφοράς", που σε παρακαλά να πάρεις το χαπάκι, για να σου σβήσει τη συνείδηση και να γίνεις ξανά ο καλύτερος φίλος του Πρετεντέρη..

Poe είπε...

Για μενα ο λυκος της wall street επρεπε να εχει διαρκεια 2 ωρες και οχι 3 και. Διοτι καποια στιγμη καταντουσε μονοτονο. Δεν ξερω δε, κατα ποσο αυτο που μενει ειναι η αρνητικη εικονα του ηρωα, η αν τελικα οι περισσοτεροι την προσλαμβανουν ως θετικη(αναλογα με τα βιωματα του ο καθενας, εμεις πχ το ερμηνευουμε αρνητικα, ενας που πιστευει στο "αμερικανικο όνειρο" μπορει να την ερμηνευσει θετικα).

Ο πραγματικος ανθρωπος ο οποιος υποδειεται ο ντι-καπριο, επειδη ειδα συνεντευξεις του. Δεν λεει ημουνα μαλακας επειδη εκμεταλλευομουνα κοσμο, αλλα ημουν μαλακας επειδη εκανα καταχρησεις και ξεφυγα και κατεστρεψα αυτο που ειχα φτιαξει. Δηλαδη παραμενει αρχιδι τριχωτο, δεν τον εκανε καθολου "καλο ανθρωπο" το παθημα του, αν μπορουσε να το ξανακανει θα το εκανε, απλα πιο προσεχτικα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι αφού πέρασαν οι πρώτες κρίσιμες 60 ώρες μετά από το γκολ του λουκά που κάνει και τις πιο τραβηγμένες ταινίες επιστημονικής φαντασίας να μοιάζουν με ελεγείες ρεαλισμού, η κε του μπλοκ ευχαριστεί τους σφους αναγνώστες για τις προτάσεις τους και δίνει μια επιλεκτική απάντηση στο μαγιακόφσκι.

Τι να πω τώρα; Ότι κι εγώ σας πάω και να φανώ σαν τον χριστόδουλο;
Η ταινία που λες έχει μπει στα υπ' όψιν, αλλά προτιμώ να γράφω κυρίως για έργα που έχω δει πολλές φορές και μου αφήνουν το στίγμα τους σε ένα βάθος χρόνου, για να έχει και μεγαλύτερη αξία αυτό που θα γράψω.

Υγ: Ψάχνοντας στο γκουγκλ βρήκα τον ίδιο τίτλο και στα ιταλικά
https://www.google.gr/search?q=poltrona+per+due&rlz=1C1SAVU_enGR544GR544&oq=poltrona+per+due&aqs=chrome..69i57j0l5.3946j0j7&sourceid=chrome&espv=210&es_sm=93&ie=UTF-8#q=una+poltrona+per+due

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το κείμενο κ πολύ σωστή η επισήμανση του ηθικού διδάγματος για τον καθοριστικό ρόλο των κοινωνικών συνθηκών στη διαμόρφωση του χαρακτήρα κ της προσωπικότητας. Ομολογώ πως δε μπόρεσα να σκεφτώ μια ταινία που να λειτουργεί εξίσου επιτυχημένα κ μάλιστα σε τόσο πλατύ επίπεδο-ασχέτως του αν ο σεναριογράφος είχε, ή όχι, απόλυτη συνείδηση του βάθους της ιστορίας που έγραψε.

Δεν έχω δει τη ταινία του Σκορτσέζε, νιώθω όμως επιφυλακτικός απέναντί της. Δεν αισθάνομαι να μου κάνει κάποιο "κλικ"-ούτε μου βγάζει κάποια αίσθηση "φρεσκάδας". Πολύ πιο ενδιαφέρουσα (αν κ δεν την έχω δει ούτε και πρόκειται μάλλον να τη δω ποτέ μιας κ σκιάζομαι τα πολλά αίματα, τα τσεκούρια κτλ κτλ) μου φαίνεται μια άλλη ταινία με τίτλο "American Psycho" (αν κ γυρισμένη γύρω στο 2000, αναφέρεται στην αγαπημένη δεκαετία του σφυροδρέπανου).

Από τη πλευρά της προβολής των ιδεολογημάτων περί ηθικού κ ανήθικου/παρασιτικού καπιταλισμού, "παραγωγικής ανασυγκρότησης" κτλ που συναντάμε σήμερα, ενδιαφέρον παρουσιάζει το "Other people's money", το οποίο μοιράζεται ίδιο κόνσεπτ με το "Pretty woman" με το οποίο κυκλοφόρησαν την ίδια εποχή (το Pretty Woman πρέπει να κυκλοφόρησε λίγο νωρίτερα). Το κοινό κόνσεπτ είναι ο γιάπης-αρπακτικό που πάει να ρευστοποιήσει/καταστρέψει εργοστάσια που αντιμετωπίζουν κάποια προβληματάκια για να "κερδοσκοπήσει" αλλά στο τέλος η αγάπη (που όλα τα νικά) τον κάνει να επιλέξει το δρόμο της "παραγωγής". Η εποχή τους ήταν-όχι τυχαία- το '90 με '91, τότε που οι αμερικάνοι "στρεσάρονταν" από την ανάπτυξη των Ιαπώνων. Είχαν μάλιστα αναγάγει σε μεγάλο συμβολισμό ένα λιποθυμικό επεισόδιο του Bush του πρώτου (βέβαια αμέσως μετά η Ιαπωνική οικονομία "βυθίστηκε" στη στασιμότητα που διαρκεί ως σήμερα). Είναι αξιοσημείωτο ότι σήμερα το βάθος ανάλυσης κάποιων που λένε ότι είναι ριζοσπάστες αριστεροί-κ που κάποιοι εξ αυτών έχουν τις θεωρητικές γνώσεις-δεν έχει προχωρήσει ούτε μισό βήμα παραπέρα από μια ταινία όπως to "Pretty Woman".

ρα

Ανώνυμος είπε...

Κ μετά δε πιστεύετε στη γλωσσοφαγιά.
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=265133&catid=1

Τον φάγατε το τίμιο Λουκά

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οι βυντριές που αγαπήσαμε.
Μη λες λουκά έτσι σκέτο όμως ρα, γιατί μπορεί κάποιοι να καταλάβουν τον άλλο του ρίζου και να 'χουμε παρεξηγήσεις..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι επειδή ξεχνάω συνεχώς να το γράψω -αρχικά στο κείμενο κι αργότερα στα σχόλια- ο χαρακτηρισμός που μπορεί να καταστήσει πιο σαφές στους δικούς μας κύκλους το ρόλο που παίζει στην ταινία ο άκροϊντ είναι: δαπιτάκος.