Finito la musica, passato la fiesta

Κι άλλοι ταξίδεψαν, αλλά δεν έκαναν έτσι, ήταν η ευγενική σπόντα ενός σφου αναγνώστη για την.. πλούσια θεματολογία του μπλοκ τις τελευταίες ημέρες. Αλλά τα λέει από τη ζήλια του, γιατί πέρασε αρκετός καιρός απ’ όταν πήγε αυτός και του ‘χει λείψει. Έτσι κι αλλιώς, η σημερινή ανάρτηση ολοκληρώνει τα ημερολόγια αυτοκρατορίας με ένα κείμενο όπου ταξινομούμε το υλικό που περίσσεψε και καταλήγουμε σε βασικά συμπεράσματα.

Οι περισσότερες ελληνικές πόλεις θέλουν γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Αλλά αν κάνεις το πρώτο, θα βρεις ένα σωρό αρχαία και δε θα ξεμπλέξεις σύντομα, για να αρχίσεις το δεύτερο.

Η μισή επιτυχία ενός ταξιδιού με μεγάλη παρέα (group nine, όπως το λέγαμε συντονίζοντας το βήμα μας με τους κυβερνητικούς χειρισμούς στις βρυξέλες) είναι να έχεις κοινό ταμείο, για να μην τρέχεις με τις διαιρέσεις δια του τόσο, τα ρέστα του καθενός, κτλ. Ιδίως εάν σε πρήζουν επίμονα (εξάλλου αυτό μόνο επίμονα γίνεται), οπότε συναινείς εξαρχής και ξενοιάζεις.

Το άλλο μισό της επιτυχίας είναι να μην πας στη ρώμη παρέα με αρχιτέκτονα, που έχει διδαχτεί ή διδάσκει ο ίδιος την αρχιτεκτονική διαφόρων κτιρίων κι εκκλησιών της πόλης και θέλει να τα επισκεφτεί όλα, το ένα πίσω από το άλλο, περπατώντας στα γόνατα για το τάμα κι αποτίνοντας φόρο (ρομάνο) τιμής στις σπουδές και το αντικείμενό του. Αν δε, μιλάμε για εκκλησία, έχεις δυο με τρεις ευκαιρίες κατά μέσο όρο ανά ιερό ναό, να τον αποτίσεις έμπρακτα (το φόρο) στα κουτιά για τα νομίσματα και τις προσφορές, που είναι περισσότερα κι από κουτιά ενίσχυσης σε εκδήλωση του σεκ.

666 και ελ μαζί. Οι αντίθεοι είναι παντού...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καθυστέρηση μιας πτήσης δεν είναι να βρεις πως θα γεμίσεις τον χρόνο σου, αλλά να διαχειριστείς τους γύρω σου, που δεν ξέρουν τι να κάνουν για να γεμίσουν τον χρόνο τους κι αδειάζουν το δικό σου.

Η λαϊκή επιτροπή τσιαμπίνο, που στήθηκε άτυπα, διεκδίκησε και πέτυχε να κερδίσει για την απρόσμενη καθυστέρηση, ένα πανίνι (όχι τα αυτοκόλλητα) και ένα νερό, που μπορεί να φαντάζουν ευτελούς αξίας, αλλά κοστίζουν μια μικρή περιουσία. Για αυτό, στη ρώμη πρέπει να κυκλοφορείς με ένα μπουκαλάκι και να το γεμίζεις στις διάφορες βρύσες, που βρίσκεις στο κέντρο της πόλης. Γιατί το μαλλί για το νατουράλε πάει ευρώ και πάνω, ενώ για μινεράλε, δε θέλαμε να ξέρουμε καν. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η ηθική αποζημίωση, όπως θα έλεγε και ο αλέξης. Η χρηματική αποζημίωση από μια τέτοια εταιρία χαμηλού κόστους, όπως λέγονται, αποτελεί ουτοπικό στόχο, που θα έρθει στη δευτέρα παρουσία, μαζί με το σοσιαλισμό.

Καμία στατιστική (και γενικώς τίποτα) για το πόσο ασφαλές μέσο είναι το αεροπλάνο που έχει τα λιγότερα ατυχήματα, κτλ, δεν μπορεί να νικήσει έναν αγχωμένο επιβάτη με ψυχολογία ντένις μπέργκαμπ. Κι επειδή εγώ συμμερίζομαι, για να πω την αλήθεια, τον επιβάτη αυτό, τίποτα δε συγκρίνεται με την ανεμελιά του τρένου. Μέχρι να μάθεις για τα σιδηροδρομικά ατυχήματα που γίνονται και να ρουφήξεις το αυγό σου στη γωνία.

Κανονικά θα χωρούσε παρενθετικά και μια ανάλυση για τις αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους και το πόσο ασφαλείς είναι οι ιδιωτικές αερογραμμές. Αλλά ας την αφήσουμε σε εκκρεμότητα, εφόσον η έρευνα για το τραγικό δυστύχημα στις γαλλικές άλπεις οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα για τις αιτίες που το προκάλεσαν.

Το ταξίδι αθήνα-πάτρα πχ κοστίζει σε όλες τις εκδοχές του και με κάθε μέσο (εκτός και αν το πάρεις με τα πόδια ή κολυμπώντας από κορινθιακό-πατραϊκό) περισσότερο απ ό,τι μια πτήση πήγαινε-έλα για ρώμη. Αλλά πρέπει να συνυπολογίσεις και το πήγαινε-έλα (θα έγραφα πάνε-έλα, για να αποφύγω την επανάληψη, αλλά μπορεί να δυσκολεύονταν οι νότιοι σφοι αναγνώστες) αθήνα-σπάτα, που σου βγαίνει περίπου όσο και το εισιτήριο της πτήσης.

Αν σου λείπει πολύ ο φραπές στη ρώμη, μια βασική επιλογή που έχεις είναι να μπεις μες σε ένα λεωφορείο με ένα σέικερ στο χέρι, να ταρακουνηθείς στο ρυθμό του αστικού, με το φόβο μη τυχόν σου πέσει ο ουρανός του στο κεφάλι, και... έτοιμος ο καφές, στο τέλος της διαδρομής, αρκεί να μην έχεις ξεχάσει να βάλεις τα υλικά στο σέικερ.

Αν ανήκεις στον χώρο της ευρύτερης αναρχίας ή της αναρχίζουσας αριστεράς, μπορεί αντί για ζυμαρικά και κόντρα ζυμαρικά, να δοκιμάσεις για αλλαγή τα αντι-πάστι –και να μας πεις πώς είναι- που θυμίζουν τους αντιθεσμούς του χολογουέι. Έτσι και αλλιώς δε θα χορτάσεις με μια μερίδα, ούτε θα πληρώσεις φτηνότερα. Αν τα ιταλικά εδέσματα συμμετείχαν στη μόδα του pornfood, με τις λιχουδιές που διεγείρουν ερωτικά το μυαλό σου και τις λαχταριστές τους πόζες, ίσως να τους έβγαινε το όνομα ως μικροτσούτσουνα.

Τσιμπήσαμε κι απόψε. Τη σαλάτα μας... (υπόψη πως είναι πίτσα)

Στα παραλειπόμενα από τους συνειρμούς με τον αστερίξ να προσθέσω την κλασική ελληνική ψυχολογία «όταν εμείς διαπρέπαμε, οι άλλοι μαζεύανε βελανίδια στα δέντρα», μέχρι να πατήσεις στη ρώμη και να σου φύγει η μαγκιά με τον πολιτισμό και τα μνημεία τους. Περίπου ό,τι έπαθαν δηλ κι οι γαλάτες στην περιπέτεια με τους ολυμπιακούς αγώνες και το μαζεστίξ να τους συμβουλεύει στο πλοίο, λίγο πριν πιάσουν πειραιά, να κρατήσουν υψηλό επίπεδο στην ξένη χώρα όπου θα βρεθούν, ακόμα κι αν οι ντόπιοι δεν έχουν το δικό τους πολιτισμό και τη γαλατική κουλτούρα .

Το να είσαι ευρωκομμουνιστής ή ακόμα χειρότερα επίγονός τους και να πιστεύεις πως πρεσβεύεις ή συνεχίζεις την κομμουνιστική παράδοση, είναι αντίστοιχα ανιστόρητο με το σχήμα του ενιαίου, τρισχιλιετούς ελληνορθόδοξου πολιτισμού, που ενώνει την αρχαία και τη σύγχρονη ελλάδα μέσω βυζαντίου. Και να ξεχνάς πως το «έλληνας» υποδήλωνε τον ειδωλολάτρη-προσωπολάτρη, και ήταν υποτιμητικός όρος, σαν το «σταλινικός» μετά το εικοστό συνέδριο, προτού πάρει τη σημερινή του σημασία στα ελληνικά –κι αν το πεις πολύ γρήγορα, μπορεί να παρακούσει ο άλλος και να νομίζει πως του είπες «σταλινικά». Δυνατά και σταλινικά συνέλληνες…

Όταν είσαι ερωτευμένος με την κυβέρνησή σου, τη βλέπεις σχεδόν παντού

Θυμάσαι τις δεύτερες εκλογές του 12’, που είχαν συμπέσει με το γιούρο και κάτι αστείοι φιλελέδες είχαν τυπώσει μπλουζάκια που έγραφαν: last trip before tsipras, το τελευταίο ταξίδι πριν τον τσίπρα, γιατί θα μας βγάλει τάχα από το ευρώ, κτλ. Ενώ το δικό μας ήταν το αντίθετο, κάτι σαν first trip after tsipras. Κι η πλάκα είναι πως αντί οι ταξιδιάρες ψυχές να σκεφτούν πως τα σύνορα και τα κράτη χωρίζουν τους λαούς, ενώ κατά βάθος όλοι ούνα φάτσα ούνα ράτσα είμαστε και βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ευγνωμονούν πχ την εε που διευκόλυνε τα ταξίδια και τις μετακινήσεις μεταξύ των χωρών μελών της, χωρίς πολλές διατυπώσεις. Όπως και να ‘χει, ο καπιταλισμός είναι γαμάτος…

Μα παντού. Ακόμα και σε κοσμηματοπωλεία..

Μα παντού λέμε...

Η ρώμη θέλει εξερεύνηση και πολύ περπάτημα. Δεν εξαντλείται πχ με δύο μερούλες στα μουσεία κι ένα μικρό περίπατο. Αντιθέτως εσύ μπορείς πολύ εύκολα να εξαντληθείς, αν πετύχεις ακραίες θερμοκρασίες και καιρικές συνθήκες, πχ διαρκής βροχόπτωση, πολλή ζέστη, κτλ. Στο τέλος της μέρας θα σκέφτεσαι τα πόδια σου, με μουσική υπόκρουση τον κυρ-μέντιο. Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια.

Αν υπάρχει κάποιο απάνθρωπο ψεγάδι στην αιώνια πόλη, είναι για να την κάνει να φαίνεται ανθρώπινη, δηλ με ατέλειες, κι όχι παραμυθένια. Κι ένα αρκετά συνηθισμένο λάθος για τη φοντάνα ντι τρέβι είναι ότι αν πετάξεις ένα νόμισμα, θα πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε ευχή σου, ενώ στην πραγματικότητα εξασφαλίζεις θεωρητικά πως θα επιστρέψεις κάποτε στη ρώμη. Εντάξει, κρίση έχουμε, υλιστές είμαστε (με τη φιλοσοφική έννοια κι όχι με τον χυδαίο τρόπο που το καταλαβαίνει πολύς κόσμος, λες και είμαστε τίποτα χυδαίοι υλιστές), νόμισμα δεν πρόκειται να πετάξουμε. Αλλά είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να σου ευχηθεί κανείς, γιατί μια φορά μόνο δε φτάνει.

Αριβεντέρτσι.