Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Finito la musica, passato la fiesta

Κι άλλοι ταξίδεψαν, αλλά δεν έκαναν έτσι, ήταν η ευγενική σπόντα ενός σφου αναγνώστη για την.. πλούσια θεματολογία του μπλοκ τις τελευταίες ημέρες. Αλλά τα λέει από τη ζήλια του, γιατί πέρασε αρκετός καιρός απ’ όταν πήγε αυτός και του ‘χει λείψει. Έτσι κι αλλιώς, η σημερινή ανάρτηση ολοκληρώνει τα ημερολόγια αυτοκρατορίας με ένα κείμενο όπου ταξινομούμε το υλικό που περίσσεψε και καταλήγουμε σε βασικά συμπεράσματα.



Οι περισσότερες ελληνικές πόλεις θέλουν γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Αλλά αν κάνεις το πρώτο, θα βρεις ένα σωρό αρχαία και δε θα ξεμπλέξεις σύντομα, για να αρχίσεις το δεύτερο.

Η μισή επιτυχία ενός ταξιδιού με μεγάλη παρέα (group nine, όπως το λέγαμε συντονίζοντας το βήμα μας με τους κυβερνητικούς χειρισμούς στις βρυξέλες) είναι να έχεις κοινό ταμείο, για να μην τρέχεις με τις διαιρέσεις δια του τόσο, τα ρέστα του καθενός, κτλ. Ιδίως εάν σε πρήζουν επίμονα (εξάλλου αυτό μόνο επίμονα γίνεται), οπότε συναινείς εξαρχής και ξενοιάζεις.

Το άλλο μισό της επιτυχίας είναι να μην πας στη ρώμη παρέα με αρχιτέκτονα, που έχει διδαχτεί ή διδάσκει ο ίδιος την αρχιτεκτονική διαφόρων κτιρίων κι εκκλησιών της πόλης και θέλει να τα επισκεφτεί όλα, το ένα πίσω από το άλλο, περπατώντας στα γόνατα για το τάμα κι αποτίνοντας φόρο (ρομάνο) τιμής στις σπουδές και το αντικείμενό του. Αν δε, μιλάμε για εκκλησία, έχεις δυο με τρεις ευκαιρίες κατά μέσο όρο ανά ιερό ναό, να τον αποτίσεις έμπρακτα (το φόρο) στα κουτιά για τα νομίσματα και τις προσφορές, που είναι περισσότερα κι από κουτιά ενίσχυσης σε εκδήλωση του σεκ.

666 και ελ μαζί. Οι αντίθεοι είναι παντού...
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καθυστέρηση μιας πτήσης δεν είναι να βρεις πως θα γεμίσεις τον χρόνο σου, αλλά να διαχειριστείς τους γύρω σου, που δεν ξέρουν τι να κάνουν για να γεμίσουν τον χρόνο τους κι αδειάζουν το δικό σου.

Η λαϊκή επιτροπή τσιαμπίνο, που στήθηκε άτυπα, διεκδίκησε και πέτυχε να κερδίσει για την απρόσμενη καθυστέρηση, ένα πανίνι (όχι τα αυτοκόλλητα) και ένα νερό, που μπορεί να φαντάζουν ευτελούς αξίας, αλλά κοστίζουν μια μικρή περιουσία. Για αυτό, στη ρώμη πρέπει να κυκλοφορείς με ένα μπουκαλάκι και να το γεμίζεις στις διάφορες βρύσες, που βρίσκεις στο κέντρο της πόλης. Γιατί το μαλλί για το νατουράλε πάει ευρώ και πάνω, ενώ για μινεράλε, δε θέλαμε να ξέρουμε καν. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η ηθική αποζημίωση, όπως θα έλεγε και ο αλέξης. Η χρηματική αποζημίωση από μια τέτοια εταιρία χαμηλού κόστους, όπως λέγονται, αποτελεί ουτοπικό στόχο, που θα έρθει στη δευτέρα παρουσία, μαζί με το σοσιαλισμό.

Καμία στατιστική (και γενικώς τίποτα) για το πόσο ασφαλές μέσο είναι το αεροπλάνο που έχει τα λιγότερα ατυχήματα, κτλ, δεν μπορεί να νικήσει έναν αγχωμένο επιβάτη με ψυχολογία ντένις μπέργκαμπ. Κι επειδή εγώ συμμερίζομαι, για να πω την αλήθεια, τον επιβάτη αυτό, τίποτα δε συγκρίνεται με την ανεμελιά του τρένου. Μέχρι να μάθεις για τα σιδηροδρομικά ατυχήματα που γίνονται και να ρουφήξεις το αυγό σου στη γωνία.

Κανονικά θα χωρούσε παρενθετικά και μια ανάλυση για τις αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους και το πόσο ασφαλείς είναι οι ιδιωτικές αερογραμμές. Αλλά ας την αφήσουμε σε εκκρεμότητα, εφόσον η έρευνα για το τραγικό δυστύχημα στις γαλλικές άλπεις οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα για τις αιτίες που το προκάλεσαν.

Το ταξίδι αθήνα-πάτρα πχ κοστίζει σε όλες τις εκδοχές του και με κάθε μέσο (εκτός και αν το πάρεις με τα πόδια ή κολυμπώντας από κορινθιακό-πατραϊκό) περισσότερο απ ό,τι μια πτήση πήγαινε-έλα για ρώμη. Αλλά πρέπει να συνυπολογίσεις και το πήγαινε-έλα (θα έγραφα πάνε-έλα, για να αποφύγω την επανάληψη, αλλά μπορεί να δυσκολεύονταν οι νότιοι σφοι αναγνώστες) αθήνα-σπάτα, που σου βγαίνει περίπου όσο και το εισιτήριο της πτήσης.

Αν σου λείπει πολύ ο φραπές στη ρώμη, μια βασική επιλογή που έχεις είναι να μπεις μες σε ένα λεωφορείο με ένα σέικερ στο χέρι, να ταρακουνηθείς στο ρυθμό του αστικού, με το φόβο μη τυχόν σου πέσει ο ουρανός του στο κεφάλι, και... έτοιμος ο καφές, στο τέλος της διαδρομής, αρκεί να μην έχεις ξεχάσει να βάλεις τα υλικά στο σέικερ.

Αν ανήκεις στον χώρο της ευρύτερης αναρχίας ή της αναρχίζουσας αριστεράς, μπορεί αντί για ζυμαρικά και κόντρα ζυμαρικά, να δοκιμάσεις για αλλαγή τα αντι-πάστι –και να μας πεις πώς είναι- που θυμίζουν τους αντιθεσμούς του χολογουέι. Έτσι και αλλιώς δε θα χορτάσεις με μια μερίδα, ούτε θα πληρώσεις φτηνότερα. Αν τα ιταλικά εδέσματα συμμετείχαν στη μόδα του pornfood, με τις λιχουδιές που διεγείρουν ερωτικά το μυαλό σου και τις λαχταριστές τους πόζες, ίσως να τους έβγαινε το όνομα ως μικροτσούτσουνα.


Τσιμπήσαμε κι απόψε. Τη σαλάτα μας... (υπόψη πως είναι πίτσα)
Στα παραλειπόμενα από τους συνειρμούς με τον αστερίξ να προσθέσω την κλασική ελληνική ψυχολογία «όταν εμείς διαπρέπαμε, οι άλλοι μαζεύανε βελανίδια στα δέντρα», μέχρι να πατήσεις στη ρώμη και να σου φύγει η μαγκιά με τον πολιτισμό και τα μνημεία τους. Περίπου ό,τι έπαθαν δηλ κι οι γαλάτες στην περιπέτεια με τους ολυμπιακούς αγώνες και το μαζεστίξ να τους συμβουλεύει στο πλοίο, λίγο πριν πιάσουν πειραιά, να κρατήσουν υψηλό επίπεδο στην ξένη χώρα όπου θα βρεθούν, ακόμα κι αν οι ντόπιοι δεν έχουν το δικό τους πολιτισμό και τη γαλατική κουλτούρα .

Το να είσαι ευρωκομμουνιστής ή ακόμα χειρότερα επίγονός τους και να πιστεύεις πως πρεσβεύεις ή συνεχίζεις την κομμουνιστική παράδοση, είναι αντίστοιχα ανιστόρητο με το σχήμα του ενιαίου, τρισχιλιετούς ελληνορθόδοξου πολιτισμού, που ενώνει την αρχαία και τη σύγχρονη ελλάδα μέσω βυζαντίου. Και να ξεχνάς πως το «έλληνας» υποδήλωνε τον ειδωλολάτρη-προσωπολάτρη, και ήταν υποτιμητικός όρος, σαν το «σταλινικός» μετά το εικοστό συνέδριο, προτού πάρει τη σημερινή του σημασία στα ελληνικά –κι αν το πεις πολύ γρήγορα, μπορεί να παρακούσει ο άλλος και να νομίζει πως του είπες «σταλινικά». Δυνατά και σταλινικά συνέλληνες…


Όταν είσαι ερωτευμένος με την κυβέρνησή σου, τη βλέπεις σχεδόν παντού
Θυμάσαι τις δεύτερες εκλογές του 12’, που είχαν συμπέσει με το γιούρο και κάτι αστείοι φιλελέδες είχαν τυπώσει μπλουζάκια που έγραφαν: last trip before tsipras, το τελευταίο ταξίδι πριν τον τσίπρα, γιατί θα μας βγάλει τάχα από το ευρώ, κτλ. Ενώ το δικό μας ήταν το αντίθετο, κάτι σαν first trip after tsipras. Κι η πλάκα είναι πως αντί οι ταξιδιάρες ψυχές να σκεφτούν πως τα σύνορα και τα κράτη χωρίζουν τους λαούς, ενώ κατά βάθος όλοι ούνα φάτσα ούνα ράτσα είμαστε και βράζουμε στο ίδιο καζάνι, ευγνωμονούν πχ την εε που διευκόλυνε τα ταξίδια και τις μετακινήσεις μεταξύ των χωρών μελών της, χωρίς πολλές διατυπώσεις. Όπως και να ‘χει, ο καπιταλισμός είναι γαμάτος…


Μα παντού. Ακόμα και σε κοσμηματοπωλεία..
Μα παντού λέμε...
Η ρώμη θέλει εξερεύνηση και πολύ περπάτημα. Δεν εξαντλείται πχ με δύο μερούλες στα μουσεία κι ένα μικρό περίπατο. Αντιθέτως εσύ μπορείς πολύ εύκολα να εξαντληθείς, αν πετύχεις ακραίες θερμοκρασίες και καιρικές συνθήκες, πχ διαρκής βροχόπτωση, πολλή ζέστη, κτλ. Στο τέλος της μέρας θα σκέφτεσαι τα πόδια σου, με μουσική υπόκρουση τον κυρ-μέντιο. Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια.

Αν υπάρχει κάποιο απάνθρωπο ψεγάδι στην αιώνια πόλη, είναι για να την κάνει να φαίνεται ανθρώπινη, δηλ με ατέλειες, κι όχι παραμυθένια. Κι ένα αρκετά συνηθισμένο λάθος για τη φοντάνα ντι τρέβι είναι ότι αν πετάξεις ένα νόμισμα, θα πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε ευχή σου, ενώ στην πραγματικότητα εξασφαλίζεις θεωρητικά πως θα επιστρέψεις κάποτε στη ρώμη. Εντάξει, κρίση έχουμε, υλιστές είμαστε (με τη φιλοσοφική έννοια κι όχι με τον χυδαίο τρόπο που το καταλαβαίνει πολύς κόσμος, λες και είμαστε τίποτα χυδαίοι υλιστές), νόμισμα δεν πρόκειται να πετάξουμε. Αλλά είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να σου ευχηθεί κανείς, γιατί μια φορά μόνο δε φτάνει.

Αριβεντέρτσι.

21 σχόλια:

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Νάσαι καλά, Κάπταιν, που μας πήρες μαζί σου στην Αιωνία Πόλη του Τρωός Αινεία.
Ο,τι μου έχει μείνει από την "αύρα" της πόλης είναι το ταμπεραμέντο των Ιταλών οδηγών, που ήταν (τότε) πιο ατίθασσοι από εμάς. Σε ένα trafico μπροστά από το Κολοσσαίο, σταματημένοι όλοι στο semafero, γουρλώσανε τα μάτια μας θωρώντας ένα Ρωμαίο, να ανεβαίνει με το πεντακοσαράκι του [μόνο τέτοια έβλεπες εκείνα τα χρόνια στην αιωνία, για λόγους κυκλοφοριακού κυρίως, αλλά και ...σοσιαλισμού - δεν ήταν μόνο το Βερολίνο με τους "αλητάκους" του (Trabant)], να ανεβαίνει, λοιπόν στο ...πεζοδρόμιο(!) διανύοντας ~30 μέτρα και να ....ξανακατεβαίνει για να πλασαριστεί πρώτος στο ξεκίνημα με το πράσινο!

Για το τηλεοπτικό θέμα των ημερών, κράτα μικρό καλάθι για τις στατιστικές των αεροπορικών και γενικά των συγκοινωνιακών ατυχημάτων. Τις ελέγχουν εκείνοι, που φοβούνται μην πέσει ο ταξιδιωτικός τζίρος.
Κι όσο θυμάμαι ότι υπήρχε κάποτε μια τεράστια εταιρία, τριπλάσια σε μέγεθος από την αμέσως επόμενή της, που πέταγε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, χωρίς τα σπαστικά (και θανατηφόρα...) "μέτρα ασφαλείας για την προστασία των πτήσεων", με πλήρη ελευθερία δηλαδή*, και κυρίως ΧΩΡΙΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ.
Ξέρεις ποια ήταν....
------------------
(*) θυμάμαι μια φορά, ένας συνεπιβάτης μου, μπήκε στο αεροπλάνο έχοντας κρεμασμένες από το χέρι του κι ένα μάτσο ....κάτασπρες χήνες! Εντάξει, δεμένες από τα πόδια, για να μην πουρπουλίσουν μέσα στον θάλαμο των επιβατών. Αδιανόητα πράγματα για το ζοφερό σήμερα.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Σαραντακος Για πες μας ρε παιδι μου το προβλημα με την Αεροφλοτ να το μαθουμε και αυτο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Μην τον τσιγκλάτε γιατί θα αρχίσει πάλι τα "το κκε της εποχής μου δεν ήταν ούτε αεροφλοτικό ούτε αντιαεροφλοτικό" κτλ.

Ijon Tichy

Unknown είπε...

Δυστυχως το μονο που γνωριζω απο Ιταλια ειναι πως ο μεγαλος αρχηγος νερατζουρι δωρησε την βαρια φανελα του καθως και ενα ασθενοφορο στους Zappatostas.......

Unknown είπε...

Δυστυχως το μονο που γνωριζω περι Ιταλιας ειναι πως στο αρχηγειο του ΕΖLN κρεμμεται περηφανη η βαρια φανελα του αρχηγου με το νουμερο 4.......Viva Zappata.

Ανώνυμος είπε...

Αεροφλότ.....πφφφφ!!
Ο κύριος Σαραντάκος, ως γνήσιος Έλλην, έχει τα τα πιό απλά γούστα: Δεν ικανοποιείται με τίποτα λιγότερο από το τέλειο!
....άσχετα φυσικά αν στην Ελλάδα δεν παράγουμε απολύτως τίποτα.
.....εκτός φυσικά από διαφθορά.

λαθραναγνώστης

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Τι δεν "ταιριάζει";

Ανώνυμος είπε...

Έλα μωρέ Σεχτάρ...! Το "τεράστια" και το "χωρίς ατυχήματα" είναι που δεν ταιριάζουν με την Αεροφλότ!
Τι νόμιζες εσύ ότι δεν ταιριάζει?
Αυτό που λες με τον χωριάτη και τις χήνες...?
Για μας τους πολιτισμένους του καπιταλιστικού κόσμου, η Αεροφλότ ήταν μια μίζερη εταιρία, μικρή και σε ποιότητα και σε μέγεθος, γεμάτη ατυχήματα, (όσους ξεκλήρισε ο Στάλιν, άλλους τόσους ξεκλήρισε και η Αεροφλότ), και που μετέφερε χωριάτες με τις χήνες τους και άπλυτους σοβιετικούς εργάτες και φοιτητές.
Εργάτες αγρότες και φοιτητές!
Το έλεγε και η ΙΑΤΑ!
Και το χειρότερο έγκλημα της Αεροφλότ, έγκλημα καθοσιώσεως, ήταν ότι δεν λειτουργούσε με κέρδος!
Εμείς οι Έλληνες, που ως δυτικοί, είμαστε άνθρωποι της ποιότητας (πχιότητα το έλεγε πιο σωστά ο Σημίτης), κάτι τέτοιες καταστάσεις τις βλέπαμε και φρίτταμε.
Γι αυτό αναρωτήθηκε και ρώτησε ο κύριος Σαραντάκος.

λαθραναγνώστης

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Σαραντακος.Επειδη ειμαι και εγω λιγο μεγαλος εχοντας ζησει εκεινα τα χρονια δεν νομιζω να ειναι οπως τα λες.Οτι γινοτανε το κανανε σημαια στον Αντικομμουνισμο στην δυση.Οποτε αν εχω γερασει και με γελαει η μνημη μου θυμισε μας ετσι μερικα απο τα δεκαδες που ειχε ενω η Ολυμπιακη ειχε κατι λιγα απο οτι μας ειπες. Και παντα σε σχεση με το μεγεθος της καθε χωρας. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ακόμα και η επαγγελματική διαστροφή για το ξεψείρισμα πάντως έχει κάποια όρια. Νομίζω..

Ιστρολλικός είπε...

Ο ΝΣ έχει δίκιο ότι η Αεροφλότ, όπως και κάθε εταιρεία, έχει ιστορικό ατυχημάτων. Καλό είναι βέβαια να θυμόμαστε ότι η Αεροφλότ ήταν μονοπώλιο επομένως είναι μάλλονν καλύτερο να συγκρίνουμε χώρες αντί για αεροπορικές. Στατιστικά μπορούν να βρεθούν εδώ για όποιον ενδιαφέρουν οι μακάβριες συγκρίσεις http://aviation-safety.net/database/country/

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Σαραντακος. Δεν ειπα οτι δεν υπηρχανε ατυχηματα. Ειπα οτι στον Καπιταλισμο που ολα δουλευουνε με κριτηριο το κερδος υπαρχουνε παντου πολυ περισσοτερα ατυχηματα και δεν βγαινουνε στην δημοσιοτητα. Και βεβαια συγκρινοντας την ΕΣΣΔ με την ελλαδα σε πληθυσμο ηταν 30 φορες μεγαλυτερη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όταν δυσανασχετεί ο οικοδεσπότης, έχει πιο εμφατικούς τρόπους να το δείξει, δεν αφήνει τους άλλους να το μαντέψουν.
Αυτό που σχολιάζω είναι το ύφος κι η προαίρεση που βγάζουν κάποια σχόλια. Όποιος θέλει, το παίρνει υπόψη του.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Λοιπόν, Κάπταιν, πρέπει να με παραδεχτείς, έχω γίνει τζίνι στην ...προβοκάτσια! Οταν έρριξα το κλείσιμο του 29/4:32, ήμουν σίγουρος ότι θα πιάσω ...ροφό! Κι έτσι κι έγινε!
Λοιπόν, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι ηρεμείστε.
Η Аэрофлот ήταν το καύχημά μας, όπως και πολλά άλλα του υπαρκτού, που τότε μέτραγε πρωτιές...
Ενας πίνακας της ΙΑΤΑ, που κυκλοφόρησε ~'91 (επί παρακμής, δηλαδή, συνεκτιμείστε το), είχε την ταξινόμηση των αεροπορικών εταιρειών ανάλογα με την (φθίνουσα) πιθανότητα ατυχήματος ανά επιβάτη. Η Аэрофлот, με πιθανότητα 0,62 θύματα /ανά εκατομμύριο (διαβάζεται: Ενα θύμα ατυχήματος ανά 1/0.62 = 1.6 εκατομμύριο επιβατών) φιγουράριζε ακόμη στην ελίτ των 19 εταιριών, που μέτραγαν πιθανότητα κάτω από την μονάδα. Από κάτω υπήρχαν ακόμη 30 εταιρίες, μερικές με τρανταχτά ονόματα, όπως JAPAN AIRLINES, ευρωπαϊκές κλπ.
Βέβαια, από αυτές τις 19 μόνο οι ~11 ήταν στατιστικά αξιόπιστες, δηλαδή μεγάλες. Οι άλλες ήταν μικρές, και στο επόμενο ατύχημα θα γκρεμίζονταν στον πάτο.
Και η σημαντικότερη λεπτομέρεια: Πλην της Аэрофлот, οι αλλες 10 ήταν πανάκριβες - δεν μπορούσες να επιβιβαστείς κουβαλώντας στο χέρι ....πουλερικά! Ηταν οι μεγάλες αμερικάνικες (United, Delta, Eastern, TWA), η LUFTHANSA και οι SWISSAIR, AIR-FRANS, BRITISH, αλλά όχι η ALITALIA, η IBERIA η η PAN-AM κλπ.
Για το μέγεθος: Η Аэрофлот κουβάλαγε ετησίως πάνω από 100 εκατομμύρια επιβάτες (ρεκόρ, που έσπασε. ενν. πρώτη, από το 1976 αν καλά θυμάμαι), όταν η επόμενη μεγάλη, η UNITED, κυμαινόταν γύρω στα 35 με 40(;) εκατομμύρια.
Α, και για να μη μας παρασύρουν οι χαζοστατιστικές, να έχουμε υπόψιν ότι οι άλλες "ασφαλείς" ήταν ασφαλείς για πολλούς, όχι και τόσο καθαρούς, λόγους, που συνήθως κρύβονται στις στατιστικές. Εκτός από το υψηλό κόστος (θα δούμε και γι αυτό...) νάχουμε υπόψιν ότι απέφευγαν τα τριτοκοσμικά και φτωχικά αεροδρόμια (της ...άγονης γραμμής!), την ώρα, που η Аэрофлот προσγειωνόταν παντού, ακόμη και σε χώμα, που λέει ο λόγος. Και η "ασφάλειά" τους δεν οφειλόταν μόνο στο απλησίαστο εισιτήριο: Φορτώνανε την ανασφάλεια, (και τα θύματα) στις θυγατρικές low-cost νεκροφόρες, τσάρτερς λέγονταν τότε, καληώρα όπως η κυρά-Lufthansa, για να πληρώνουν με τα κέρδη την μόστρα...
Αυτές τις ανηφοριές ανέβαινε η Аэрофлот (και ο υπαρκτός) κι όμως έβγαινε παλληκάρι χάρη στα πλεονεκτήματα του επιστημονικού σχεδιασμού αλλά και την πίστη/αυταπάρνηση των εργαζομένων της.
Να θυμηθώ ακόμη και ότι ήταν η πρώτη εταιρία, που έβαλε στις γραμμές της αεριωθούμενους κινητήρες το '56, όταν οι καπιτάλες πετάγανε ακόμη με τις εμβολοφόρες/ελικοφόρες "γκρανκάσσες"; Η ότι μας τάχαν ζαλίσει με το "Concord", ενώ η Аэрофлот είχε ήδη προηγηθεί με το πολύ καλύτερο Τουπόλιεφ;
Να θυμηθώ ότι για πολλά χρόνια το κλου της ετήσιας αεροπορικής έκθεσης του Παρισιού ήταν το "τι θα μας παρουσιάσουν οι Σοβιετικοί για φέτος"; Και πως έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν είδαν, κάποια φορά, να προσγειώνεται το βαρύτερο μεταγωγικό του κόσμου, κάποιο Αντόνωφ, σαν ...πουλάκι! Ηταν τέτοια η ζήλεια και η ψώρα, που τους έτρωγε, που υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι προκάλεσαν ατύχημα μια φορά σε μια επίδειξη (οι Σοβιετικοί το θεωρούσαν δεδομένο) γιατί δεν άντεχαν την κόκκινη υπεροχή.
Γενιά η υπεροχή της Σοβιετικής αεροπορικής τεχνολογίας, στρατιωτικής και πολιτικής, εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν αδιαμφισβήτητη κι ήταν ένας από τους (χιλιάδες) λόγους, που λύσσαξαν να φάνε την ΕΣΣΔ.
Θα την ξαναφτειάξουμε την Аэрофлот!

-----------------------
Υ.Γ. Η δική μας κρατικομονοπωλιακή "Ολυμπιακή", με δείκτη ατυχημάτων 2.10, στεκόταν αρκετά καλά στην κατάταξη. Που να δείτε άλλες....

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Σαραντακος.Σημασια εχει οτι στις κοινωνιες που δεν υπαρχει το Κερδος η δεν εχει επικρατησει οριστικα ακομα τα ατυχηματα ειναι ελαχιστα. Σε αντιθεση με τον Καπιταλισμο που το κερδος ειναι δολοφονος. Οσο για τα ορθογραφικα ο Σεχταρ μια χαρα ειναι εμενα πρεπει να πυροβολησεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ