Αναλόγως…

Ξέσκισε η βρώμα η αναλογία αρχαία οράματα

Βασικά το ωραίο όταν γίνεται μια ιστορική αναλογία είναι να τη βλέπεις στη σχετικότητά της, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε περιόδου, που τις καθιστούν διαφορετικές. Ή μάλλον όχι, αυτό είναι το σωστό, το διαλεκτικό. Το πραγματικά ωραίο είναι να κρατάς εσύ μια πισινή, κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον αύγουστο, για να ανατρέψεις το συλλογισμό κάποιου άλλου και να κερδίσεις εν μέσω αποθέωσης τις εντυπώσεις και τη συνέλευση –γιατί κατά βάθος είσαι αθεράπευτα συνδικαλιάρης, με την καλή έννοια, κι ασυνείδητα μετατρέπεις κάθε συζήτηση σε συνέλευση, ακόμα κι αν είσαι με τους συντρόφους σου.

Η ομήγυρη στο εικονικό αμφιθέατρο όμως χρειάζεται κι ένα θετικό επιχείρημα για να πειστεί. Οπότε χρειάζεσαι και μια δική σου αναλογία, που να βάζει τα πράγματα σε σωστή βάση και να δίνει το στίγμα της συγκυρίας. Κι όσο να πεις από τέτοιες, άλλο τίποτα –δόξα το μεγαλοδύναμο του συνδικαλισμού. Είναι γεμάτος ο μπουφές της ιστορίας και σε περιμένεις να διαλέξεις κατά προτίμηση.

Ζούμε που λες το δικό μας μπρεστ-λιτόφσκ, με το πιστόλι στον κρόταφο, όπως στο παράδειγμα από τον αριστερισμό του λένιν, με τους ληστές που σου λένε «τα λεφτά ή τη ζωή σου» και εμείς βασικά δίνουμε και τα δύο, αλλά πού να καταλάβετε απ’ αυτά εσείς, δογματικοί άνθρωποι. Θες να πεις δηλ ότι ζούμε παράλληλα και το δικό μας 17’; Όχι ακριβώς –εκτός κι αν εννοείς δηλ το φλεβάρη. Αλλά κι ο βλαδίμηρος είχε, λέει, μεταβατικά αιτήματα (για γη, ειρήνη, κτλ) ενώ το πρώτο διάταγμα της σοβιετικής εξουσίας παίζει να ήταν για την ανθρωπιστική κρίση –τι, όχι;

Και αν δε θες να καταπιαστούμε με μεγαλεπήβολους στόχους κι επαναστατικά άλματα, τότε ο στόχος μας είναι ένα νέο new deal, αλά ρούσβελτ, -κάτι σαν το νέο-νέο πανιώνιο, μετά από τις συνεχείς οικονομικές εκκαθαρίσεις- για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Τι κι αν η οικονομική τάση αντιστράφηκε στην πραγματικότητα μόλις μετά τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τις… επενδυτικές ευκαιρίες πάνω στα συντρίμμια του. Η κρίση είναι πάντα μια ευκαιρία, μας το λέει κι η διαλεκτική εξάλλου, εξαρτάται βέβαια από ποια (ταξική) πλευρά το βλέπεις το πράγμα.

Ακόμα κι έτσι όμως, δεν ανησυχούμε, γιατί έχουμε στο ανεξάντλητο φιλολαϊκό μας οπλοστάσιο το σχέδιο μάρσαλ, για την οικονομική ανοικοδόμηση, που θα μπορούσε σήμερα να γίνει σχέδιο μέρκελ. Ότι με αυτό το σχέδιο στην ελλάδα, κι όχι μόνο, πλούτισαν τα αμερικάνικα μονοπώλια και μια δράκα εκμεταλλευτών, εκμαυλίστηκαν συνειδήσεις, κτλ, είναι προφανώς  ψύλλος στα άχυρα, μια ασήμαντη λεπτομέρεια, που δεν αρκεί για να μας χαλάσει έναν τόσο ωραίο ιστορικό παραλληλισμό. Και αν δεν πιάσει ούτε αυτό, μπορούμε τότε να αρχίσουμε από την ανάποδη, το ιδεολόγημα της αποικίας χρέους, που περιμένει όμως τη λύτρωσή της από τη μητρόπολη, όπως της είχαν χαρίσει κι αυτής ένα χρέος, το 53’.

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα βέβαια, σε λίγο θα αρχίσουν τα νεότερα μέλη της οικογένειας να κρύβουν το θάνατο των γονιών και των παππούδων τους, για να συνεχίσουν να παίρνουν τις συντάξεις τους, που θρέφουν ολόκληρα νοικοκυριά –όπως κάποτε απέκρυπταν τους θανάτους διαφόρων μικρών και μεγαλύτερων μελών από τις αρχές και τη γειτονιά, για να μη χάσουν το μερίδιό τους από τα συσσίτια. Το οποίο μας δίνει το έναυσμα να μιλήσουμε για κατοχή, χούντα, ου μην και τουρκοκρατία με φόρους και χαράτσια, τώρα που έρχεται η εθνοσωτήρια επέτειος. Και να φαντασιωθούμε πως ενσαρκώνουμε το νέο εαμ της εποχής μας, αλλά χωρίς δεκέμβρη κι όπλα, μονάχα συμφωνίες, λίβανο, γιούρογκρουπ, κοκ. Ή έστω την εδα, που είχε όμως κι αυτή κάτι ακραίες θέσεις περί λάκκου των λεόντων που περιμένει τους λαούς να σφαχτούν, που δεν ταιριάζουν στη σημερινή συγκυρία.

Δεν έχουμε βέβαια συντάξεις να δώσουμε σε αντιστασιακούς, αλλά μπορούμε να κυνηγήσουμε φαντασιακά μια καλύτερη εκδοχή της αλλαγής του 81’. Ή ακόμα καλύτερα ενός αλιέντε χωρίς αυταπάτες. Και προπαντός χωρίς να προβληματιστούμε ποτέ για τους λόγους που ηττήθηκε.

Μπορούμε να ονειρευτούμε πως είμαστε η επανάληψη ένδοξων ιστορικών κεφαλαίων του παρελθόντος, είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, είτε και τα δυο μαζί. Και να την ξαναγράψουμε στο μυαλό μας κατά το δοκούν, όπως κάνουν πάντα οι νικητές. Οι νικητές της ταξικής πάλης και της συνέλευσης, όπου πρωταγωνιστούμε κρυφά, ενώ σκηνοθετεί ασυνείδητα το μυαλό μας.

Μπορούμε να βαδίζουμε στα κουτουρού κι όπου μας βγάλει, γιατί κάπου ο λένιν είχε γράψει πως θα προχωρήσουμε βλέποντας και κάνοντας. Και γιατί βασικά σε πενήντα τόσους τόμους άπαντα, κάπου θα βρεις ένα τσιτάτο, που θα βολεύει για να στηρίξεις το προκαθορισμένο σου συμπέρασμα.

Και γιατί στην τελική, όπως έλεγε ο βλαδίμηρος… ανάλογα. Σα να λέμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Κι αυτό είναι το πιο βασικό, το μόνο που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις παρακάτω.