Ο τελευταίος σταθμός του καπιταλισμού

ή αλλιώς εντυπώσεις από το DVD του Ριζοσπάστη

για τα 90 χρονα του ΚΚΕ

.

Όχι κάτι πολιτικό, ή συνολική κριτική, αλλά σκόρπιες σκέψεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της θέασης.

.

Ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος από μια παλιά μετάφραση της κλασικής μελέτης του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό (ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού). Αλλά επειδή τότε το προτσές της εκλαΐκευσης ήταν εξελιγμένο, μας έδωσε αυτή την πολύ όμορφη φράση -και είναι πραγματικά κρίμα που εγκαταλείφθηκε στις επόμενες μεταφράσεις η πρόταση αυτού του μεταφραστή.

Η απορία βέβαια είναι πότε θα ξεκινήσουμε επιτέλους για τον τελικό μας προορισμό; Μήπως αργήσαμε και έφυγε το τρένο χωρίς εμάς;

.

Η μουσική υπόκρουση ήταν ένας αρμονικός συνδυασμός κουλτούρας και ριζοσπαστισμού.

Ακούσαμε μπόλικο μότσαρτ που θύμιζε κάτι παλιές συνδέσεις της ερτ με γιουροβίζιον (με αυτά τα ακούσματα μεγάλωσαν ο κορδάτος, ο μπεναρόγιας κι ο χαϊτάς) ενώ σε κάποιο σημείο έπαιξε και πολύ λίγο από κάρμινα μπουράνα για να πιάσουμε το ευρύ κοινό των συναγωνιστών του παλιού πασόκ.

Όταν όμως το θέμα πήγαινε στη νεολαία ακούσαμε το we will rock you και αν δεν κάνω λάθος το child of time από Deep Purple που είναι και χρώμα της μόδας για τους εναλλακτικούς.

Αλήθεια όμως, το we don´t need no education από το another brick to the wall πιστεύουμε ότι εκφράζει το κόμμα, ή την ψυχοσύνθεση του μέσου κνίτη;

.

Το σημείο όπου μέχρι κι εγώ συγκινήθηκα ήταν το δίχως άλλο οι εικόνες από την παράδοση του οπλισμού του ΕΛΑΣ στα πλαίσια της Βάρκιζας.

Να βλέπεις αντάρτες σκληραγωγημένους με την κλασική γενειάδα να κλαίνε σα μικρά παιδιά. Σα να αποχωρίζονταν την οικογένειά τους, κάποιον δικό τους. Ή σα να έκλαιγαν το μέλλον τους, το οποίο διέβλεπαν πολύ καλύτερα από την τότε ηγεσία.

Όσες φορές και να τις δεις αυτές τις σκηνές, σε παίρνουν τα ζουμιά. Όσες φορές και να το πιάσεις το θέμα με τη βάρκιζα, σταματάει ο νους. Δε βρίσκεις απάντηση στο γιατί. Ή αυτή που βρίσκεις δε θες να την πιστέψεις.

Και δε μπορεί παρά να έρθουν στο νου τα λόγια του ένγκελς που λέει ότι το πρώτο πράγμα που φροντίζει μετά από μια επανάσταση η άρχουσα τάξη είναι να αφοπλίσει τις μάζες. Αν είχα πιο καθαρό μυαλό θα θυμόμουν και πού, για να κάνω την παραπομπή.

.

Κι έρχεται στο καπάκι ο αφηγητής και λέει ότι βασικό δίδαγμα από όλα αυτά ήταν ότι σε τέτοιες συνθήκες πρέπει να τσακίσουμε την αστική τάξη και το κράτος της.

Σοβαρά; Γιατί δεν το ξέραμε αυτό από πριν; Έπρεπε να χαθεί ολόκληρη επανάσταση για να το μάθουμε;

Από την ήττα του οκτώβρη μάθαμε τον αναντικατάστατο ρόλο της πρωτοπορίας του ΚΚ, από τη βάρκιζα ότι πρέπει να τσακίσουμε το αστικό κράτος... Άμα τα βάλεις στη ζυγαριά δε συμφέρει. Κάθε μάθημα πανάκριβο μας βγαίνει.

Άσε που αυτά τα ξέραμε και από πριν, δεν ήταν καινούρια διδάγματα.

.

Τέλος μια εικόνα από την περίοδο της χούντας στο εξωτερικό. Πορεία αλληλεγγύης για τους έλληνες κρατούμενους. Μπροστά από την κάμερα περνάει ένας και δείχνει στην κάμερα το χαρτάκι που κρατάει:

FREE TONY ABATIELOS...

.

Εντάξει το ΤΟΝΥ μου φάνηκε λίγο φαιδρό, αλλά δεν θα κολλήσω εκεί σαν σχολαστικός.

Αυτό που μου ήρθε συνειρμικά είναι τα δικά μας τα εγχώρια, τα "λευτεριά στον... τάδε". λευτεριά στους 7, λευτεριά στους 3.

Και οι πιο πολλοί σύντροφοι γανιάζουν και τα ειρωνεύονται.

Κάπου φταίνε κι οι άλλοι που το ευτελίζουν.

Αλλά όταν όλα αυτά γυρίσουν μπούμερανγκ και σε μας, να δούμε ποιος θα γελάει και ποιος θα έχει όρεξη για αστειάκια. Ή πώς θα μας φαίνεται να κάνουν χαβαλέ οι άλλοι...

.

Κατά τα άλλα, άμα θέλουμε μπορούμε να βγάλουμε καλές δουλειές.

Αποδεδειγμένο αυτό.

.

Yγ: το θυμήθηκα εκ των υστέρων. Ώστε έτσι είναι η φωνή του λένιν; Νόμιζα ότι από την εποχή του έχουν σωθεί μόνο εικόνες που μπορουν να παιχτούν σε γρήγορη κίνηση κι έτσι δεν υπήρχε νόημα να υπάρχει φωνή (ή δεν είχε εφευρεθεί τέλος πάντων ο ομιλών κινηματογράφος). Εκτός κι αν πρόκειται για πλέι μπακ κόλπο της εποχής...

Από την άλλη και πώς να ήταν δηλ; Ίσως με την ίδια λογική κάποιοι να περίμεναν τη φωνή του στάλιν κοφτή και άγρια, να σου κόβει τα γόνατα, ή να σε πείθει να φας αν είσαι ακόμα σε μικρή ηλικία.

Αλλά από τον σύντροφο με το μουστάκι αυτό που ξεχωρίζει (αφού ξεπεράσεις το αρχικό σοκ) είναι η κάπως τραχιά κι έντονη γεωργιανή προφορά του που απ' ό,τι λένε τα κουτσομπολιά γινόταν αντικείμενο σχολιασμού από τους ρώσους ελεγκάντ νομενκλατουρίστ της εποχής.