Το δάκρυ του Μίσα

Όταν μιλάμε για ολυμπιακούς αγώνες, ο χρόνος για μας μοιάζει να έχει σταματήσει σε αυτό το δάκρυ (και από μια άποψη καλά κάνει). Ενώ θα αρκούσε να προχωρούσαμε 4 χρόνια μόλις, στο κιτσαριό του μάρκετινγκ του λος άνχελες, για να ζήσουμε το τέλος της αθωότητας και της όποιας αυταπάτης για ολυμπιακό ιδεώδες μας γλύκαινε ακόμα.

Να μιλάει κανείς τη σήμερον για ολυμπιακούς αγώνες χωρίς εμπορευματοποίηση είναι εξίσου χιμαιρικό με μια Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών ενάντια στα μονοπώλια.
Για τους ολυμπιακούς αγώνες ισχύει περίπου αυτό που έλεγε ο λένιν για τις Ενωμένες πολιτείες της ευρώπης.
Ή θα είναι σοσιαλιστικοί, ή αντιδραστικοί.

Ακόμα και η Κούβα να αναλάμβανε τους ολυμπιακούς δεν θα αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα.
Το σενάριο βέβαια είναι ακραίο κι αν κάποτε γινόταν πραγματικότητα οι χώρες που θα μποϊκοτάριζαν τους αγώνες θα ήταν μάλλον περισσότερες από τις συμμετέχουσες. Ας κάνουμε όμως μια υπόθεση εργασίας.

Αν τους έπαιρνε τους ολυμπιακούς η κούβα, για τους ίδιους λόγους πάνω-κάτω θα τους ήθελε. Λίγο συνάλλαγμα (που της είναι πολύτιμο), προώθηση εμπορικών σχέσεων, διαφήμιση του νησιού, τουρισμός.
Μια κίνηση στο εποικοδόμημα, λίαν εποικοδομητική, για να χτυπηθεί η σκληρή, εξοντωτική -οικονομική- βάση του εμπάργκο.
Κατά τα άλλα δε νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει επί της ουσίας κάτι το διαφορετικό. Και δεν ξέρω αν θα το ήθελε κιόλας. Το πολύ-πολύ να διαφοροποιούνταν σε συμβολικό επίπεδο (κυρίως στις τελετές λήξης και έναρξης).

Κι όμως εμείς, εν πλήρη σοβαρότητα, βάζουμε στο λαό το σύνθημα να παλέψει για ολυμπιακούς χωρίς εμπορευματοποίηση.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Πώς το φανταζόμαστε μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού; Να πάψουν οι αθλητές να κάνουν συμβόλαια με εταιρείες αθλητικής ένδυσης πχ;
Ακόμα και οι ομάδες της θρυλικής CCCP είχαν συμβόλαια με την adidas.
Και τι ακριβώς μπορούν να κάνουν οι λαοί για αυτό; Να μποϊκοτάρουν τους χορηγούς που δε σέβονται το ολυμπιακό ιδεώδες;

Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να μην αντιμετωπίζεται ο αθλητισμός ως εμπόρευμα;
Αν είναι έτσι, μου στέκει καλύτερα η "αριστερίστικη" θέση για πλήρη κατάργηση των ολυμπιακών, του πανηγυριού της ντόπας και του μάρκετινγκ.

Είπαμε και πριν για την Κούβα.
Το οποίο μου θυμίζει ένα ντόρο που είχε γίνει για μια θετική και καλά ψήφο που είχε δώσει το κκε στο κοινοβούλιο για την ανάληψη των ολυμπιακών. Η δικαιολογία που άκουσα από την πλευρά μας σχετικά (αν και δεν ήταν από επίσημη πηγή) ήταν ότι υπερψηφίσαμε γενικά και αόριστα τη δυνατότητα μιας χώρας να αναλάβει τους ολυμπιακούς και όχι τη συγκεκριμένη ανάληψη με βάση τον φάκελο του αθήνα 2004, την οποία αργότερα καταψηφίσαμε.
(Δηλ αν είχε άλλα χαρακτηριστικά ο φάκελος μπορεί και να τον ψηφίζαμε -απ' ό,τι κατάλαβα τουλάχιστον).
Το σκεπτικό -που άκουσα- ήταν ότι πρέπει οποιαδήποτε χώρα να μπορεί να αναλάβει τους ολυμπιακούς, πχ μια περιφερειακή, μικρή χώρα κι όχι μόνο οι μεγάλες καπιταλιστικές.
Γιατί να μη μπορεί να αναλάβει τους ολυμπιακούς η κούβα πχ;

Ακαταμάχητο επιχείρημα και σκεπτικό! (ξαναλέω, αν ήταν όντως αυτό).
Είχα να ακούσω παρόμοια ανάλυση από την εποχή του παπανδρεϊκού πασοκ και την αντίθεση ανεπτυγμένου, βιομηχανικού βορρά - καθυστερημένου, αγροτικού νότου μέσα στα πλαίσια της ΕΟΚ...

Το τελευταίο χτύπημα μου ήρθε από τον τελευταίο οδηγητή, που σωστά νιώθει την ανάγκη να απαντήσει στην ανεκδιήγητη αυγή και τα μαργαριτάρια περί "αντι-ιμπεριαλιστικού εθνικισμού" και "εθνικό συνανήκειν εν έτει 2004". Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί.
Αλλά αυτό εν μέρει ισχύει και αντιστρόφως...
Γιατί η κοινωνική συναίνεση και η εργασιακή ειρήνη ήταν δυστυχώς υπαρκτές πριν και κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών. Κι ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αντιστοιχούν για αυτό.
Η αντίσταση που προβλήθηκε ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Τους εργάτες τους εκμεταλλεύτηκαν αγρίως οι διοργανωτές, τις ευκαιρίες για αντίδραση εμείς όχι.

Διατάραξη της εργασιακής ειρήνης θα ήταν πχ η κήρυξη κάποιας απεργίας, ή κάποια εργατική κινητοποίηση εν μέσω του οργίου των πολυεθνικών και των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων. Πέρα από το καθήκον υπήρχε και μια χρυσή ευκαιρία για απόσπαση κατακτήσεων με το ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο των προθεσμιών που πίεζαν.
Ωστόσο δεν έγινε καμία απεργιακή κινητοποίηση, μολονότι στο συνδικάτο οικοδόμων -και των συναφών επαγγελμάτων- οι συσχετισμοί ήταν ταξικοί και φιλολαϊκοί...
Τα γεφύρια της άρτας χτίστηκαν και στέριωσαν κανονικά όπως προβλέπει ο μύθος και το πράγμα πέρασε σχετικά αδιαμαρτύρητα εν μέσω χλιδής και εθνικής υπερηφάνειας...

Υστερόγραφα:
1.Σε κάποια φάση πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά η κριτική που ασκείται "εξ αριστερών" στην ΕΣΣΔ που εγκατέλειψε μετά τον βήτα παγκόσμιο τη διοργάνωση σπαρτακιάδων και συναφών ερασιτεχνικών διεθνών διοργανώσεων και άρχισε να συμμετέχει κανονικά στους ολυμπιακούς, δίνοντάς τους τρόπον τινά νομιμοποίηση.
Σύμφωνα με μία άποψη αυτή ήταν η συμβολική επιβεβαίωση της ειρηνικής συνύπαρξης σε αθλητικό επίπεδο και της εγκατάλειψης της επαναστατικής προοπτικής. Από μερικούς μάλιστα συνδέεται με τη "λογική συνδιαλλαγής" που υπαγόρευσε η συμφωνία της γιάλτας και με τη συμμετοχή των σοβιετικών στο νεοσύστατο ΟΗΕ -κι ενώ η προπολεμική κοινωνία των εθνών είχε χρεωκοπήσει.

2. Το θέμα μας έχει κι άλλο ζουμί. Η συνέχεια πιθανότατα αύριο.
3. όλα τα λεφτά ο τίτλος στις μέσα σελίδες στο χτεσινό φύλλο του ρίζου, σε άρθρο προαναγγελία για το φεστιβάλ.
"πραγματικά πλούσιο το πρόγραμμα" στο... τάδε μέρος.
Δηλαδή τις άλλες φορές δεν είναι πραγματικά πλούσιο και κοροϊδεύουμε τον κόσμο;