Εντυπώσεις από τη ΔΕΘ

Σήμερα είχαμε το πρώτο αγωνιστικό ραντεβού στην έκθεση. Άντε να δούμε σε πόσα αγωνιστικά ραντεβού θα βγάλουμε γκόμενα την επανάσταση με αυτή την ιστορία. Προς το παρόν ούτε από το χεράκι δεν τολμάμε να την πιάσουμε. Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, όσο κι αν μας χαμογελάει και φωνάζει ότι είναι έτοιμη. Αλλά κάθε βράδυ στα όνειρά μας παίρνουμε εκδίκηση με φαντασιώσεις. Από ποιον άραγε; Από τον εαυτό μας και την καθημερινότητα που υπομένει στωικά χωρίς να αντιδρά.

Όταν ξεκινάμε να αφηγούμαστε προσωπικά βιώματα ο λαϊκισμός παραμονεύει στην γωνία και μαζί με το συναίσθημα στήνουν καρτέρι στην ουσία. Αλλά αν δεν ξεκινήσουμε από το προσωπικό πώς θα πάρουμε ερεθίσματα και υλικό για να γενικεύσεις; Διαλεκτικά δεμένα είναι τα πράγματα. Ας μου επιτραπεί το λοιπόν μια παρέκκλιση από τα γενικά θεωρητικά ζητήματα.

Ο ναρίτης πατέρας μου με ρώτησε -έξω από κάθε λογική- αν ήθελα να πάω στη δική τους προσυγκέντρωση. Στη δική μας προσυγκέντρωση συνάντησα έναν παλιό φίλο, κνίτης δίχως κόμμα εδώ και καιρό, που με ρώτησε -πολύ λογικά, εύλογα για την ακρίβεια- γιατί ήμουν σε εκείνη την πορεία με το παμε.
Βέβαια το ίδιο ερώτημα έπρεπε να απαντήσει κι αυτός για τον εαυτό του.
"Έτσι έμαθα" μου είπε.
Σωστά, πού να αλλάζουμε τώρα στα γεράματα. Τώρα που ΔΕΘήκαμε με αυτό το κόμμα. Η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη, ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος του σοσιαλισμού, προειδοποιεί ο Λένιν.

"Για πολύ κόσμο οι κοινωνικές συναναστροφές, οι γνωστοί, τα άτομα είναι κίνητρο για να έρθουν στην πορεία. Για μένα είναι το αντίθετο".
Αυτά μου είπε ο γιώργος κι είχε δίκιο. Δυο-τρία άτομα (βασικά παραπάνω) που είδε, του γυρνάν τα σωθικά και του θυμίζουν γιατί έφυγε.
Αλλά αυτά συμβαίναν κι από πριν, δεν είναι τωρινό προνόμιο. Το χειρότερο είναι οι άλλοι, που παλιά τους είχες συντρόφους και μοιραστήκατε σκέψεις, εμπειρίες, στιγμές απ' τη ζωή σας.
Άτομα που κάνουν πως δε με βλέπουν κι εγώ ανταποδίδω.
Κι άμα δω κανέναν φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει

Αρχικά μου κακοφαίνεται, μετά το καλοσκέφτομαι και λέω: καλύτερα. Καλύτερα να υποκριθούν ότι δε με είδαν, όχι ότι με συμπαθούν. Ανάμεσά τους η παρέα μου την άνοιξη που μας πέρασε και η κοπέλα που μέχρι πρότινος θεωρούσα άνθρωπό μου.
Από την όβα μου τελικά με χαιρέτησε ένα άτομο. Με συγκίνησε. Να θυμηθώ την πρωτοχρονιά να της στείλω δώρο και ευχετήρια κάρτα. Ένας στους δέκα είναι καλό ποσοστό, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.

Μου έρχονται στο νου αυτά που περιγράφει ο μίσσιος για το πώς απομόνωναν τους τρότσκες και τους πρώην συντρόφους σε ξερονήσια και φυλακές οι υπόλοιποι πολιτικοί κρατούμενοι (ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ δεν τους μιλήσαν οι κομμουνιστές). Πάλι καλά να λέω που δεν είμαστε στην παρανομία σε καμιά χούντα γιατί θα το ζούσα από πρώτο χέρι. Και δόξα τω σιάντο που έκανε τη βάρκιζα και δεν είμαστε σοβιετία γιατί θα με στέλναν εξορία στη σίβηρη παμψηφεί.
(Λες και στην ΕΣΣΔ τις εξορίες των κομμουνιστών να τις αποφάσιζαν οι κόβες τους; Η διαγραφή του τρότσκι πχ να πέρασε από την κόβα της οποίας ήταν μέλος; Και να του επετράπη να είναι παρών και να μιλήσει);
Τέλος πάντων ευτυχώς βλέπω ακόμα μερικούς παλιούς φίλους σε τέτοιες πορείες και τα λέμε. Αν και χρόνο με τον χρόνο λιγοστεύουν. Φεύγουν με σύνδεση για το αρχιπέλαγος της απογοήτευσης και της ιδιώτευσης...
Κατά τα άλλα "προχτές μες στην πορεία γυρνούσες σκυθρωπός" που παραφράζεται κι ο ποιητής...

Ξεκίνησαν οι ομιλίες. Οι ομιλητές άρχισαν με φυσικότητα κασετόφωνου να διαβάζουν όσα (τους) είχαν γράψει και ο κόσμος κλασικά να τους γράφει λέγοντας τα δικά του.
Την ομαλή μπρεζνιεφική ροή των πραγμάτων διέκοψε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στην ΕΥΑΘ. Αφού τόνισε την ανάγκη για κοινούς αγώνες (για να πιάσει τον παλμό του κοινού του) έκλεισε με την ευχή "ο θεός μαζί μας...".
Το δωδεκάθεο δηλ γιατί το αφήνουμε στην απ' έξω; Αφού είπαμε κοινοί αγώνες. Η δύναμή μας είναι στην ενότητα και τη μαζικότητα. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.
Θυμάμαι ότι προ πενταετίας περίπου είχαμε φέρει κι έναν παπά να μιλήσει στην έκθεση. Μπορεί να ήταν στο ΠΑΜΕ δημόσιων υπαλλήλων, δε θυμάμαι ακριβώς. Ούτε καν αυτός δεν είχε πετάξει τέτοια βόμβα. Ήξερε από πρώτο χέρι ότι ο θεός έχει ταξικά συμφέροντα που τον βάζουν στην αντίπερα όχθη από τους κομμουνιστές και το λαό.

Χωρίς πλάκα όμως αυτός ο ομιλητής ήταν με διαφορά ο πλέον συμπαθής από τους υπόλοιπους. Είπε κάτι δικό του, χωρίς να το διαβάζει εκείνη τη στιγμή, ήταν ο μόνος που διέκοψε τη νιρβάνα των ακροατών και κατάφερε να τον προσέξουν και εκπροσωπούσε ένα σωματείο που (εξ όσων γνωρίζω) για πρώτη φορά ξέκοψε από τη γσεε και ήρθε μαζί μας.
Καινούριοι είναι, θα μάθουν. Τώρα ζυμώνονται στην ταξική θεώρηση των πραγμάτων. Σε δέκα χρόνια από τώρα θα κλείνουν τον χαιρετισμό τους στα αγωνιστικά ραντεβού με φράσεις από το μανιφέστο και τραγουδώντας τη διεθνή.

Τα πνεύματα άναψαν όταν έφτασε άλλη πορεία στην πλατεία YMCA (έτσι αναγράφεται στους οδοδείκτες η αγγλική εκδοχή της χανθ) και άρχισε το καλωσόρισμα. Ανταλλάχτηκαν κάτι ιπτάμενα μπουκαλάκια νερό για να δροσίσουμε οι μεν τους δε και αντίστροφα. Το συγκεντρωμένο πλήθος το πήρε πατριωτικά το θέμα. Σε χρόνο ντε τε είχε ξυπνήσει από τη νιρβάνα του και φώναζε με ζήλο τα συνθήματα της ντουντούκας. Ήταν από τις λίγες στιγμές -αν όχι η μόνη- στην κατά τα άλλα υποτονική συγκέντρωση ρουτίνας που φωνάξαμε δυνατά και συντονισμένα. Αυτός ήταν ο σκοπός μας εξάλλου, να μας ακούσουν οι εξωκοινοβουλευτικοί και οι αναρχικοί, για να ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν και να πάρουν την απάντηση του κινήματος.

Την ίδια στιγμή η μικροφωνική εγκατάσταση αναζωπύρωνε τον ενθουσιασμό λέγοντας ότι δεν απαντάμε στις προκλήσεις που κάνουν πέντε προβοκάτορες.
Αυτή η τακτική είναι καινούρια, παρμένη από τα επεισόδια στο ποδόσφαιρο για τα οποία, σύμφωνα με το πάγιο δημοσιογραφικό κλισέ, φταίνε πέντε-δέκα ανεγκέφαλοι που κάνουν ζάφτι και αμαυρώνουν όλους τους υπόλοιπους.
Έτσι και σε αυτή την πορεία. Δεν τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά στιγματίζουμε τους λιγοστούς προβοκάτορες που κάνουν τα επεισόδια. Οι υπόλοιποι μπορεί να είναι μπερδεμένοι, αιρετικοί, απωλολότα πρόβατα που ξεστράτισαν απ' το σωστό δρόμο (και σίγουρα δεν έχουν τον θεό με το μέρος τους, όπως εμείς με την ευαθ) αλλά είναι καλοπροαίρετοι και δεν πρέπει να τα βάζουμε μαζί τους.
Επόμενο βήμα θα είναι να ζητήσουμε από τους υγιώς σκεπτόμενους αναρχικούς και αριστεριστές να απομονώσουν πολιτικά τους προβοκάτορες και να τους παραδώσουν στην χλεύη του λαού ή ακόμα καλύτερα στην περιφρούρησή μας. Ωστόσο είναι δύσκολο να φτάσουμε τόσο σύντομα σε τόσο θεαματικά αποτελέσματα, δεδομένου ότι υπάρχει διάχυτη αμοιβαία καχυποψία και στις δυο πλευρές για συνεργασία των εχθρών με την αστυνομία. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τις κόντρες των οπαδών δηλαδή.

Υπάρχει και η πιο σκληροπυρηνική εκδοχή σύμφωνα με την οποία θεωρούσαμε όλη την αντίπαλη πορεία αντιδραστική στο σύνολό της, αλλά τους μειώναμε απαξιωτικά δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι ήμασταν περισσότεροι. Πέντε-δέκα προβοκάτορες ήταν όλοι κι όλοι, ενώ εμείς ήμασταν μιλούνια αμέτρητα.
Εν τοιαύτη περιπτώσει επόμενο βήμα είναι να δανειστούμε έτερο ποδοσφαιρικό "χάπενινγκ": όταν τους έχουμε απέναντι θα τους δείχνουμε μετρώντας ρυθμικά ως το δέκα και μετά θα φωνάζουμε "δέκα οπορτού- δέκα οπορτούνες είσαστε...".
Ευτυχώς πάντως που οι άλλοι έπαιζαν εκτός έδρας και δεν είχαν δική τους μικροφωνική εγκατάσταση για να απαντήσουν. Το ένα θα έφερνε το άλλο, η πρόκληση το ντου και τελικά θα καταλήγαμε σε ραντεβού θανάτου με κοντόξυλα στη λεωφόρο λαυρίου για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Μετά το τέλος της πορείας κι ενώ διαλυόμασταν συγκροτημένα ήρθε ένας σύντροφος και με εμπιστευτικό και καλά ύφος εκμυστηρεύτηκε στην παρέα μας ότι πενήντα μπάχαλοι κατέβαιναν προς τα κάτω με σκοπό να τα σπάσουν. Οπότε να προσέχαμε για να μη μπλέξουμε.
Τώρα τι ακριβώς θα προσέχαμε δεν κατάλαβα πολύ καλά. Μαγαζί στο κέντρο δεν έχω για να στενοχωριέμαι για την βιτρίνα του κι εμείς ήμασταν ήδη πολύ πιο πάνω από το κάτω όπου πήγαιναν αυτοί.
Μια φορά τα κορίτσια της παρέας ψάρωσαν και με συμβούλεψαν να κρύψω τον οδηγητή που κουβαλούσα (ο οποίος παρεμπιπτόντως παρουσίαζει ραγδαία βελτίωση από τεύχος σε τεύχος). Που και να συναντιόμασταν και να τον έβλεπαν δηλ, τι θα γινόταν; Ας χαλαρώσουμε λίγο δεν είμαστε στα 80'ς. Δυστυχώς...

Όπως και να 'χει όμως αυτά τα συνωμοτικά χωρίς προφανή λόγο, πολύ τα γουστάρω. Βλέμματα σκοτεινά, βαριά σαν την ευθύνη που κουβαλάνε. Μιλάν από μόνα τους, συνεννοούνται με ματιές.
Αλυσίδες μες στο κατακαλόκαιρο για να δούμε πώς μυρίζει ο διπλανός όταν ιδρώνει. Προσυγκεντρώσεις τρεις ώρες πριν από την πραγματική έναρξη της πορείας και ασκήσεις ετοιμότητας. Χαμένες εργατοώρες από τη ζωή, αλλά κανείς δεν ρωτάει το λόγο, γιατί κατά βάθος, κάπου βαθιά μέσα του, τον ξέρει ήδη. Άσχετα που δεν μπορεί να τον πει.

Τέλος πάντων το ρεζουμέ ήταν πως θα ήταν φρόνιμο να κάναμε ένα μικρό γύρο από πάνω για να τους αποφύγουμε.
Εγώ μια φορά ένιωθα πολύ μεγαλύτερη ανασφάλεια με τους μπάτσους που έβλεπα σε κάθε γωνιά, παρά στη σκέψη μιας ενδεχόμενης συνάντησης με μπάχαλους.

Το ρεζουμέ από τη ΔΕΘ πάλι, είναι ότι πήραμε νταβατζιλίκι τον χώρο της YMCA, βάλαμε μία ώρα μετά από τους άλλους τη δική μας συγκέντρωση και ήμασταν σίγουροι έτσι ότι δεν θα περάσει κανείς άλλος από εκεί μπροστά. Κίνηση ματ και ωραίο κόλπο, ή κατά άλλη εκδοχή καπέλωμα χώρου. Εξαρτάται από ποια (ταξική) σκοπιά το βλέπει κανείς.
Έτσι όταν έφτασαν αναρχικοί και εξωκοινοβουλευτικοί νταβραντισμένοι για το πατροπαράδοτο σκηνικό με τα ΜΑΤ σκόνταψαν σε εμάς. Τώρα, το μπλοκ μας με τα γυναικόπαιδα και τον άμαχο πληθυσμό περιφρουρήσαμε, τον καραμανλή και την έκθεση περιφρουρήσαμε... δε μπορώ να το πω με σιγουριά.
Οι άλλοι πάντως το άχτι τους για σκηνικό το έβγαλαν λίγο παραπέρα με κάτι σπασμένες βιτρίνες και δακρυγόνα από τους έτερους νταβραντισμένους. Και το σημαντικότερο πρόλαβανε και τα δελτιά ειδήσεων των οκτώ...

Τελικά κάναμε και μια μικρή πορεία στο τέλος, μέχρι τη βενιζέλου.
Οι άλλοι όπως βαδίζουν, εμείς ανάποδα...
Μετά, έχοντας ήσυχη την επαναστατική μας συνειδηση, πήγαμε στα αγωνιστικά ουζερί κι εγώ στο σπίτι μου. Για επανάσταση, μποϋκοτάρησα το ματς της εθνικής, που ούτως ή άλλως με κάνει να βαριέμαι αφόρητα. Θα έτρωγα και δύο αγωνιστικούς γύρους απ' όλα με μπούκοβο από τον μάκη, αλλά κάνω διατροφή.

Αυτά τα ολίγα από σήμερα. Ωραία περάσαμε και φέτος. Πατροπαράδοτα.
Ανανεώνουμε το αγωνιστικό μας ραντεβού για το φεστιβάλ. Μέχρι τότε σύντροφοι, καλές ονειρώξεις με την επανάσταση...