Απαράδεκτοι

Για τους περίπου συνομήλικους της γενιάς μου (απόφοιτοι, νεο-άνεργοι, και ημιαπασχολούμενοι δηλ και βάλτε όσα ευρώ θέλετε ο καθένας) η σειρά αυτή είναι χρυσή, πιθανότατα η καλύτερη στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Τιμώμενο πρόσωπο αυτού του σημειώματος είναι ο Σπύρος Παπαδόπουλος ο οποίος ενσάρκωνε έναν συμπαθέστατο παλαιοκομμουνιστή (το καλύτερο είδος, δυστυχώς υπό εξαφάνιση τη σήμερον) που μολονότι μετεξελισσόταν σε μικροαστό ολκής (προφητικό και για την μετέπειτα προσωπική πορεία του εν λόγω ηθοποιού), μολονότι είχε χάσει το μπούσουλα με τις εξελίξεις (σημειωτέον η σειρά πρωτοβγήκε το σωτήριο έτος 1991 στην τηλεόραση), παρέμενε ωστόσο συναισθηματικά κολλημένος στα παλιά: στο κόμμα, το πολυτεχνείο, στους αγώνες που είχε κάνει.
Συχνά-πυκνά τα θυμόταν όλα αυτά και τον έπιανε η διάθεση για πολιτικές αναλύσεις, οπότε η αντιμετώπιση από τους γύρω του ήταν αυτή που ο καθένας μας λίγο-πολύ έχει ζήσει και ξέρει μες σε παρέες: χάχανα, χαβαλέ, βαρεμάρα, αδιαφορία, μέχρι και ανοιχτό κράξιμο αν σε έχουν αρκετό θάρρος οι υπόλοιποι (ή και γιαούρτι όταν ο σπύρος πήγε σε μια κατάληψη κι άρχισε τις αναλύσεις για να συνδέσει συνειδητό και αυθόρμητο -sic-).
Το πιο τραγικό για μένα -σημείο των καιρών κι αυτό- είναι ότι τις αντιδράσεις αυτές δεν τις βλέπω μόνο στους απ' έξω, αλλά τις βιώνω σε παρέες με συντρόφους (που αν έχεις τέτοιους τι να τους κάνεις τους -ταξικούς- εχθρούς). Τουλάχιστον δεν έχω φάει γιαούρτι μέχρι στιγμής...

Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα με τα οποία ταυτίστηκα, ή γέλασα αρκετά (εγκεφαλικά) και τα θεώρησα έξυπνα.

Πρώτο σκηνικό:
κλέβουν το αμάξι του σπύρου, πηγαίνει όλη η παρέα σε τηλεπαιχνίδι για να πάρουν το δώρο που ήταν αυτοκίνητο, η παρουσιάστρια (και μην ξεχνάτε: σας αγαπώ) μαρία αλιφέρη κάνει την ερώτηση ποιος είναι ο στάλιν, οι υπόλοιποι άκρα του τάφου σιωπή, οπότε απαντά ο σπύρος: διάδοχος του λένιν στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Ο γιάννης -νομίζω- στο καπάκι λέει: τόσα χρόνια κομμουνιστής, πρώτη φορά του χρησίμεψε...

Σχόλιο:
Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποιοι συμπαίκτες μου όταν παίζουμε τρίβιαλ σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα...
(παρεμπιπτόντως και παρενθετικά, να πω ότι αν παίζαμε τρίβιαλ εγώ τυπικά δεν θα την έπαιρνα σωστή την απάντηση. Ο λένιν δεν υπήρξε -ποτέ και πουθενά που λένε- γραμματέας του ΠΠΚ. Αυτό το πόστο δεν υπήρχε μέχρι το 22, οπότε αναδείχτηκε ο Στάλιν...)

Δεύτερο σκηνικό:
είναι το επεισόδιο με τις τσόντες, που άφησε εποχή με τη φράση: την παπαρήγα την καλή (για όσους "ανιστόρητους", ήταν η κωδική φράση για να ζητήσεις διακριτικά πορνό από το βίντεο κλαμπ). Ο σπύρος αφού έχει μείνει με το... πουλί στο χέρι (κυριολεκτικά) την πρώτη φορά που ήθελε τσόντα για να φτιαχτεί και αντ' αυτού του βγήκε η αλέκα (τι έγινε ρε παιδιά; τι γυρεύει η συντρόφισσα εδώ πέρα;) κι αφού τη δεύτερη φορά γίνεται ρεζίλι μπροστά σε έναν παλιό και άτεγκτο σύντροφο (που φέρνει λίγο στον γόντικα) γιατί η δήμητρα έχει αλλάξει τις κασέτες και του βγαίνει τσόντα, δοκιμάζει και τρίτη φορά για να φτιαχτεί και πάλι.
Αλλά ενώ είναι όλα έτοιμα, η κασέτα του βγαίνει και πάλι λόγος της παπαρήγα, οπότε ο σπύρος με τη κλασική γκαντεμιά του κομμουνιστή βάζει τα κλάματα:
-Γιατί ρε γαμώτο... παντού με κυνηγάει αυτό το κόμμα...

Σχόλιο:
Άφωνος...

Τρίτο σκηνικό (και φαρμακερό) νομίζω από το ίδιο επεισόδιο:
ο σπύρος λέει ότι αυτός δεν είναι για τέτοια πράγματα (μόνιμη επωδός του, άσχετα που τελικά πάντα τα κάνει) γιατί έχει από πίσω του ένα παρελθόν, ένα πολυτεχνείο (έχω και τις πεποιθήσεις μου... λέει ένας φοβερός στίχος του άσιμου), όλα αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε...
-Ποια όλα; ρωτάει ο βλάσης
-Εεε... ε, να όλα αυτά;
-Ποια;
-Αυτά...
-Ε, ποια; (χαρακτηριστική η φωνή του μπονάτσου)
-Ε, να ρε παιδί μου, το ένα, το άλλο, από δω από εκεί...

Σχόλιο:
Ξέρω, είναι λίγο αστική προπαγάνδα, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που νιώσαμε όπως ο οβελίξ, που ρωτάει τον αστερίξ να του πει γιατί πλακώνονται. Ο αστερίξ του λέει ότι δεν ευκαιρεί να του εξηγήσει πάνω στον καβγά κι ο οβελίξ απαντάει: εντάξει, αλλά να μου εξηγήσεις μετά. Είναι ωραία να ξέρεις γιατί παλεύουμε...

Λίγο μετά το στρώνει. Ο σπύρος λέει ότι θα καλέσει για φαγητό έναν παλιό σύντροφο από το κόμμα (τον άτεγκτο στον οποίο έγινε ρεζίλι με την παπαρήγα την καλή) και λέει ότι είναι καλό να τα έχεις καλά με το κόμμα γιατί έχει προσβάσεις...
-Πού; τον ρωτάει ο βλάσης.
(Δευτερόλεπτο αμηχανίας)...
-Ξέρω εγώ, πουθενά, έτσι το λέω...

Σχόλιο:
Ακριβώς...
Πες τα χρυσόστομε!

Όσο για την κλασική του ατάκα: τι έγινε ρε παιδιά; μας την πέσανε;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει φράση που να συμπυκνώνει πιο εύστοχα την ιδεολογική σύγχυση του κομμουνιστή της εποχής με τα γεγονότα που ζούσε, όπου μας την έπεφταν κανονικά και αγρίως.
Εδώ 20 χρόνια μετά και ακόμα να το λύσουμε τι ακριβώς έγινε...

Υγ: μετά από όλα αυτά ο σπύρος παπαδόπουλος (που στο σίριαλ ενσάρκωνε ουσιαστικά τον εαυτό του) ακολούθησε ακραίο οπορτουνιστικό κατήφορο, με στροφή στο πασοκ, τις κρατικές διαφημίσεις (αλησμόνητη η διαφήμιση: με το ευρώ καλύτερα, που καθόταν στο λαιμό όλων μας), τα σίριαλ όπου το έπαιζε ερωτύλος και τα τηλεπαιχνίδια. Όταν σταμάτησε να περνάει η μπογιά του ξανάκανε "ποιοτική στροφή" με το -αλά σεμίνα- στην υγειά μας...

Υγ 2: υπήρξαν δύο λόγοι για την αγρανάπαυση και την καθυστερημένη επανεμφάνιση. Ο ένας ότι βλέπω στο διαδίκτυο (αυτό το υποκατάστατο ζωής και ζωντανή απόδειξη της θεωρίας του χάους) παλιά επεισόδια από τους απαράδεκτους, αλλά και από την ονειρεμένη φρουτοπία (όπου μεταξύ άλλων ξεχωρίζει το αμίμητο σύνθημα: άνθρωποι-ψυγεία, η ίδια συμμορία κατά το εοκ και νατο, το ίδιο συνδικάτο της εποχής).
Ο δεύτερος ότι έχουμε ανοίξει διαδικτυακό διάλογο με τον Γιώργο Ρούση, πολύ καλό μαρξιστή και άνθρωπο εν γένει -μαζί πάνε αυτά- με αφορμή ένα κείμενο για το βιβλίο του "ο Λένιν για τη γραφειοκρατία". Όλα αυτά λαμβάνουν διαδικτυακή χώρα στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση που είναι το ιστολόγιο του σ. άθλιου (και όχι άθλιου συντρόφου):
http://a8liothtes.wordpress.com/
Το κείμενο είναι παλιό κι έχει φύγει πίσω-πισω, αλλά μπορείτε να πατήσετε στα πρόσφατα σχόλια που στη συντριπιτική τους πλειοψηφία αναφέρονται στο συγκεκριμένο κειμενο και να βγείτε εκεί.
Αξιζει τον κόπο (και τον χρόνο που απαιτείται για να διαβαστούν όλα τα σχόλια).
Όχι μόνο είναι βαθιά και γόνιμη η ανταλλαγή απόψεων (πράγμα διόλου αυτονόητο όταν μπλέκουν πολλοί κομμουνιστές μαζί), αλλά πραγματοποιείται και ένα όνειρο της ώριμης νεότητάς μας με την επικοινωνία με τον σ. Ρούση, ο οποίος αν και ήδη από το 89 είναι εκτός στέκεται κριτικά πλάι στο κόμμα.