Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Παρουσίαση του δοκιμίου

Τις προάλλες η κε του μπλοκ βρέθηκε σε μια εκδήλωση παρουσίασης του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, με ομιλητή τον συνεργάτη του τμήματος ιστορίας της κετουκε, κώστα σκολαρίκο, και σύνθημα –γραμμένο σε πανό που κάλυπτε το φόντο: το μέλλον δε θα ‘ρθει μόνο του έτσι νέτο σκέτο.

Προσωπικά εκτιμώ το σκολαρίκο μεταξύ άλλων γιατί ο λόγος του γίνεται πολύ καλύτερος και μεστός στο δεύτερο μέρος με τις ερωτο-απαντήσεις, όπου μιλάει εκτός κειμένου, κι αυτή είναι μια αρετή που σπανίζει.
Στο πρώτο μέρος έκανε μια σύντομη παρουσίαση του δοκιμίου, την οποία θα προσπαθήσω να αναπαράγω στα βασικά της σημεία, βάσει κάποιων σημειώσεων που κράτησα, με τις όποιες τυχόν στρεβλώσεις μπορεί να περιλαμβάνουν.

Ξεκίνησε την παρουσίαση με την προσπάθεια αστών κι οπορτουνιστών ιστοριογράφων να ξαναγράψουν την ιστορία, αξιοποιώντας μεταξύ άλλων την έλλειψη πηγών προφορικής ιστορίας, λόγω της «βιολογικής απόσυρσης» των παλιότερων γενιών που είχαν ζήσει αυτά τα γεγονότα από πρώτο χέρι.

Όμως, κι η ιστορία που είχαμε μέχρι τώρα, από αστική σκοπιά δεν είχε γραφτεί; Ναι, αλλά τουλάχιστον αναγνώριζε πχ την ύπαρξη και το ρόλο των ταγμάτων ασφαλείας, ή έκανε λόγο για «εμφύλιο». Ενώ τώρα στην κυρίαρχη ιστοριογραφία αναβιώνουν οι χειρότερες πτυχές της λογικής του «συμμοριτοπολέμου».

Κάποιοι μας κατηγορούν ότι κι εμείς αναθεωρούμε την ιστορία του κόμματος (σσ: το πρώτο πρόσωπο αναφέρεται στο κουκουέ κι αυτό ισχύει και για το υπόλοιπο κείμενο). Αλλά η δική μας κριτική δεν έχει σχέση με τη λαθολογία, κι έχει ως πυρήνα της μεθοδολογίας της την αντιμετώπιση των ιστορικών γεγονότων ως ιστορία της ως τα τώρα ταξικής πάλης –κατά τη γνωστή φράση των κλασικών.

Η δική μας αντιμετώπιση είναι πολύ πιο πλατιά, απ’ ό,τι (θέλουν να) φαντάζονται όσοι μας κατηγορούν για δογματισμό, και παίρνει υπ’ όψιν της σφαιρικά ποικίλους παράγοντες, σε αντίθεση με τη λεγόμενη pop history, δηλ τη «δημοφιλή» ιστορική ερμηνεία, που βάζει στο επίκεντρο τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ατόμου –πχ τη μεγαλομανία του χίτλερ ως λόγο εξάπλωσης του ναζισμού στην ευρώπη. Αν όμως είχε επιλέξει να επεκταθεί μόνο προς ανατολάς, όπου βρίσκονταν οι σοβιετικοί, η ερμηνεία της θα ήταν διαφορετική.

Το δοκίμιο εξετάζει πρώτα την κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος εκτιμώντας ότι υπερτίμησε μεταπολεμικά τις δυνάμεις του κι υποτίμησε αντίθετα τη δύναμη του αντίπαλου στρατοπέδου, κάτι που αποτυπώθηκε και στην εκτίμηση ότι «ο καπιταλισμός σαπίζει», κατά τη δεκαετία του 60’ και του 70’.
Ο ιμπεριαλισμός όμως έβγαλε διδάγματα από τις επιμέρους ήττες του και βρήκε ευκαιρία να χρηματοδοτήσει αντικαθεστωτικές δυνάμεις στις λαϊκές δημοκρατίες, να αποκτήσει επιλεκτικά εμπορικές σχέσεις με κάποιες από αυτές, και να στήσει επιχειρήσεις όπως η gladio κι η κόκκινη προβιά –σε ιταλία κι ελλάδα αντίστοιχα.

Το δοκίμιο στέκεται επίσης στη στροφή του 20ού συνεδρίου, στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις για την ειρηνική συνύπαρξη, το παλλαϊκό κράτος, το κοινοβουλευτικό δρόμο, τη συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, καθώς επίσης και στη διαπάλη εντός του κκ, που οδήγησε στην εμφάνιση δύο νέων ρευμάτων, του μαοϊσμού και του ευρωκομμουνισμού.

Στο δεύτερο μέρος το δοκίμιο εξετάζει την οικονομική βάση, την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και την ανασυγκρότηση της αστικής τάξης –με το σχέδιο μάρσαλ κτλ. Πάνω σε αυτά τα δεδομένα, ερμηνεύει κατόπιν τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1949-68.

Αυτήν την περίοδο η ήττα του λαϊκού κινήματος εκτείνεται από το πεδίο των μαχών σε αυτό της οικονομικής εκμετάλλευσης. Το κουκουέ προσπαθεί να αναδιοργανώσει την πάλη του και καταφέρνει μόλις το 53-54 να ανασυστήσει τις παράνομες οργανώσεις του, ενώ οι ισπανοί χρειάστηκαν 12 κι οι ιταλοί 14 χρόνια αντίστοιχα, μετά τη νίκη του φασισμού, για να πετύχουν κάτι αντίστοιχο.

Εσωκομματικά έγινε μια προσπάθεια αποτίμηση των αγώνων της δεκαετίας του 40’, η οποία κράτησε ως και το 68’ και καλώς έγινε από μία άποψη, γιατί τα κύρια διδάγματα βγαίνουν όταν οι μάζες εφορμούν στο ιστορικό προσκήνιο. Η ιστορική πείρα ωστόσο έχει δείξει ότι μετά από ήττες επικρατούν δύο τάσεις εντός του κινήματος. Μία επαναστατική και μία ρεφορμιστική που προτάσσει την υποχώρηση και το συμβιβασμό. Διαχωρισμός που υπήρξε και στην 3η συνδιάσκεψη του 50’.

Το 53-4 καταρτίστηκε ένα σχέδιο προγράμματος που έβαζε ως προγραμματικό στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση, σύνθημα που δεν είχε τεθεί καν την τριετία του ένοπλου αγώνα του δσε –που έμπαινε αντικειμενικά ζήτηα ανατροπής της αστικής εξουσίας- παρά μόνο στην έκτη ολομέλεια του 49’, που βρισκόμασταν στα πρόθυρα της τελικής ήττας.

Ωστόσο το προσχέδιο απορρίφθηκε από το κκσε, κι αυτό ήταν ένα δείγμα της διαπάλης στο εσωτερικό του –πριν και μετά το θάνατο του στάλιν- καθώς επίσης και του ανοιχτού διαύλου επικοινωνίας που είχαν μεταξύ τους στελέχη του κουκουέ και του κκσε.

Οι διεργασίες αυτές κορυφώθηκαν με τα γεγονότα της τασκένδης και αποτυπώθηκαν στην έκτη ολομέλεια του 56’ –όπου συμμετείχαν και τα διαγραμμένα στελέχη της προηγούμενης περιόδου, (50-56)- και την έβδομη ολομέλεια, ένα χρόνο αργότερα, που διέγραψε το ζαχαριάδη από μέλος του κόμματος.

Έτσι φτάσαμε στην πρώτη από τις τρεις αποκαταστάσεις που γίνονται στο δοκίμιο, το οποίο επιχειρεί μια ψύχραιμη αποτίμηση της προσωπικότητας του νζ, της συμβολής του –πριν και μετά τον πόλεμο- και των αδυναμιών του, μέσα στο γενικότερο διεθνές πλαίσιο, και θεωρεί τα λάθη του, λάθη ενός επαναστάτη. Σε αντίθεση με τους αστούς ιστοριογράφους που δεν ασκούν κριτική στα λάθη του, αλλά τον «στηλιτεύουν» ακριβώς για την προσήλωσή του στο κόμμα και την επαναστατική του υπόθεση. Έγινε επίσης αναφορά και στην αποκατάσταση του βαβούδη ως τεκμήριο για το ότι ο ζαχαριάδης δεν ήταν αλάνθαστος κι άφησαμε την πολιτική αποκατάσταση του άρη για το τέλος. (Αξίζει να διαβάσει κανείς για το νίκο ζαχαριάδη και το σχετικό άρθρο του μαΐλη στην κομεπ που κυκλοφορεί).

Επιστρέφοντας στη ροή των γεγονότων, ο σκολαρίκος στάθηκε στην όγδοη ολομέλεια του 58’, που πήρε την απόφαση για τη διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τη διάχυση των κομμουνιστών στην εδα. Ανέλυσε την κοινωνική βάση του οπορτουνισμού και τα κοινά του αιτήματα που επανεμφανίζονται κατά καιρούς. Την τάση της εργατικής αριστοκρατίας και των μεσαίων στρωμάτων να επιζητούν πλατιά συμμαχία, όταν συμπιέζονται σε περιόδους κρίσης. Τις θεωρητικές παρεκκλίσεις που δεν είναι απαραίτητα συνειδητές, αλλά φτάνουν στις τελικές τους συνέπειες και μεγιστοποιούνται. Το ιδεολόγημα της εθνικής αστικής τάξης και τα υπαρκτά ζητήματα στα οποία πατούσε ο οπορτουνισμός. Πχ γιατί να κυκλοφορεί ο παράνομος ριζοσπάστης, αφού γράφει τα ίδια με την αυγή, ή γιατί να διακινδυνεύουν οι σύντροφοι στις παράνομες κόβες αφού υπάρχει η εδα;
Οι αστοί όμως απαγόρευσαν την χάρη του κκ, όχι το όνομά του. Και θα έθεταν εκτός νόμου και την εδα αν αποκτούσε επαναστατικά χαρακτηριστικά.

Η εδα όμως σύρθηκε πίσω από την ένωση κέντρου και φανέρωσε τα αδιέξοδά της κατά την κρίση των ιουλιανών, όπου δεν έβαλε καν το αίτημα να φύγει ο βασιλιάς ως πρωταίτιος της κρίσης. Ενώ ο καραμανλής εκφράζει στα απομνημονεύματα το «παράπονο» ότι έμεινε στην ιστορία ο παπανδρέου ως γέρος της δημοκρατίας, μολονότι είχε απελευθερώσει λιγότερους κομμουνιστές κρατούμενους από αυτόν.

Έτσι η 21η απριλίου βρήκε το κόμμα παροπλισμένο και με διαλυμένες κόβες. Η διαπάλη με τον ευρωκομμουνισμό στη 12η ολομέλεια, η άμεση ανασύσταση των παράνομων κοβ, και η ίδρυση παράνομου τύπου και κομμουνιστικής νεολαίας άφησαν πολύτιμη παρακαταθήκη για το επόμενο διάστημα.

Στον επιλογο αναλύθηκε η πολιτική αποκατάσταση του βελουχιώτη, που δε συνοδεύτηκε από αντίστοιχη κομματική, γιατί ναι μεν ο άρης είχε δίκιο για το ρόλο των άγγλων και την συμφωνία της βάρκιζας, αλλά δεν έμεινε στο κόμμα για να παλέψει την άποψή του. Αυτό δε σημαίνει ότι η αρχή τήρησης του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού μπαίνει αφηρημένα πάνω από την επαναστατική στρατηγική. Μας το δείχνει άλλωστε η περίπτωση της ρόζας λούξεμπουργκ, που διαχώρισε μαζί με τους σπαρτακιστές τη θέση της από τον κάουτσκι και το πτώμα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Θεωρούμε όμως ότι οι συνθήκες στο κουκουέ ήταν τελείως διαφορετικές. Κάτι που φάνηκε κι αργότερα με τη διόρθωση του λάθους και την τρίχρονη πάλη του δσε, στην οποία είχε θέση κι ο άρης. Και γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να παραμείνει στο κόμμα.

Στο δεύτερο μέρος θα δούμε το κομμάτι με τις ερωτοαπαντήσεις που είχε μπόλικο ζουμί.

31 σχόλια:

faros είπε...

Από όποια σκοπιά και να δει κανείς το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ, αξίζει να το διαβάσει ...

Είμαι σίγουρος ότι η δημοσίευση, των ερωτοαπαντήσεων, θα δυναμώσει την παραπάνω άποψη.

Anonymous anonymous είπε...

Προς το διαχειριστή του μπλογκ:

Βρε άθλιε, ακόμα κι εδώ βρήκες να χύσεις το αντι-κομματικό σου δηλητήριο;


Προς τους αναγνώστες του μπλογκ:

Αν νομίζετε ότι γίνομαι υπερβολικός, δέστε αυτή τη φράση της ανάρτησης: "...γίνεται πολύ καλύτερος και μεστός στο δεύτερο μέρος με τις ερωτο-απαντήσεις, όπου μιλάει εκτός κειμένου, κι αυτή είναι μια αρετή που σπανίζει."

Θέλει δηλ. να μάς πει ότι τα περισσότερα μέλη της ηγεσίας δεν έχουν ηγετικά προσόντα. Το πιάσαμε το υπονοούμενο...

τριτοδιεθνιστής αντικνίτης είπε...

Το λεγόμενο "δοκίμιο" είναι ένα εκπληκτικής μαστοριάς και χάλκευσης έκτρωμα.

Η γενική του λογική και καθοδηγητικό νήμα είναι η εξής φασιστική, δεξιά οπορτουνιστική (αλλά με υπεραριστερίστικό μανδύα) λογική: το κόμμα έπρεπε κάθε στιγμή και ώρα της ιστορίας του να πολιτεύεται με μόνο σύνθημα τον ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ - "ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ".

Κάθε τι άλλο (δηλαδή κάθε ενδιάμεσος στόχος - κρίκος για συσπείρωση μαζών όπως ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, τίμιες εκλογές, πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση κλπ.) ήταν, είναι και θα είναι δεξιός οπορτουνισμός και "υποταγή στην αστική τάξη".

Αυτά φυσικά σε τέτοιο βαθμό γελοιότητας δε τα λένε ούτε οι τροτσκιστές, ούτε τα είχε ισχυριστεί ποτέ π.χ. ο οπορτουνιστής τυχοδιώχτης Άρης Βελουχιώτης, που κι αυτός ακόμα για λαοκρατία και εθνική ανεξαρτησία μιλούσε όταν έκανε τους κατσαπλιαδισμούς του μετά τη Βάρκιζα.

Η πλάκα λοιπόν είναι πως όλο το δοκίμιο βγάζει όλη την ιστορία του πραγματικού ΚΚΕ (μέχρι το 1956) αλλά και του ψεύτικου "ΚΚΕ" (1956-1968) σε γενικές γραμμές δεξιά.

Αυτό υπηρετεί δύο σκοπούς ιστορικά: χάνεται κάθε αναφορά στη σημασία του φασιστικού πραξικοπήματος του ρεβιζιονισμού - σοσιαλφασισμού στο ΚΚΕ το Μάρτη του 1956, αφού δεξιός ο Ζαχαριάδης, δεξιοί οι μετά το 1956, άρα σιγά τη διαφορά κατά το "δοκίμιο".

Ο άλλος είναι, μέσω του "όλοι οπορτουνιστές ήμασταν", να χαθεί και κάθε διαπάλη μπρεζνιεφισμού - μαοϊσμού ως πάλη οπορτουνιστών, με τους μαοϊκούς μάλιστα να είναι κατά το δοκίμιο "τρισχειρότεροι", αφού ήταν και "αντισοβιετικοί"! Τώρα, γιατί είναι κακό να είσαι αντισοβιετικός αν στην ΕΣΣΔ κυρίαρχοι είναι οι νεοαστοί οπορτουνιστές και δεν είναι κακό να είσαι αντικινέζος ενάντια σε μια Κίνα του επαναστάτη Μάο, μόνο ο Περισσός το γνωρίζει!!

Το εξωφρενικότερα αστείο δε είναι το σχόλιο του σοσιαλφασιστικού τροτσκο-δοκίμιου για τη διαμάχη ΚΚΕ - "Αναγέννηση" (πρώιμη ΟΜΛΕ - οι πρώτοι μαοϊκοί στην Ελλάδα) το 1964.

Κατά το δοκίμιο, και το μπρεζνιεφικό "ΚΚΕ" και η "Αναγέννηση" ήταν ΔΕΞΙΑ γιατί δεν έλεγαν σοσιαλισμός εδώ και τώρα. Ωστόσο, το δοκίμιο υπερασπίζεται το δεξιότατο "ΚΚΕ" απέναντι στη σαφώς λιγότερο "δεξιά" με όρους δοκίμιου "Αναγέννηση", που ήταν σαφώς πιο ανοιχτά αντικαπιταλιστική!

Μιλάμε για εμετό...

Ανώνυμος είπε...

αρχίσαν οι τρολλιές...

μ-λ είπε...

Μπορεί κάποιος να δώσει τον ορισμό της τρολλιάς;;

π.χ. Τρολλιά είναι να γράφεις την άποψή σου, αν αυτή είναι διαφορετική από εκείνη του 90% των αναγωνστών/σχολιαστών ενός ιστολογίου;;

Καλώς ή κακώς, το "δοκίμιο" αυτό αναφέρεται στην ιστορία μεταξύ 1949 και 1956 ενός κόμματος που πολλοί κομμουνιστές θεωρούν πως διαλύθηκε από αυτούς που σήμερα γράφουν "δοκίμια" που εξισώνουν τις δύο περιόδους.

Αν κάποιος φίλος των "δοκιμιογράφων" είναι τόσο τσίφτης και εγκέφαλος, ας μας κάνει με τα "κρεμμυδάκια" να μην μπορούμε να γράφουμε "τρολλιές", αφού θα μας έχει ξεσκεπάσει με τα "επιχειρήματά" του. Έλα όμως που δεν υπάρχουν, και το μόνο που μένει είναι "άσε μωρέ τα γκρουπούσκουλα", "είναι περίεργοι", "είναι απολιθώματα" (όχι μπρεζνιεφικά, αυτά αρέσουν - και δεν εννοώ το συγγραφέα, γενικά μιλάω), για τους πιο νεάντερταλ κνίτες υπάρχει και το "τα παίρνουν από το Λαλιώτη", ενώ φυσικά ο Λαλιώτης ήταν, είναι και θα είναι από το 1974 ΣΥΜΜΑΧΟΣ και κολλητός του Περισσού και ποτέ δεν υπήρξε αντίπαλος.

Άσε λοιπόν "αντιτρολλ" και καλά τις ευκολίες...

Ανώνυμος είπε...

α) το ΚΚΕ παραδέχεται το 2012 ότι το 1945 το ΚΚΕ είχε εσφαλμένη θέση και ο Βελουχιώτης ορθή θέση.

β)αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΕ αναγνωρίζει πως δε φέρει το αλάθητο

γ)επομένως , εάν ο εργαζόμενος λαός δε θέλει να αντιμετωπίσει καθυστερήσεις, σφάλματα και εντέλει ήττες, δεν πρέπει να θεωρεί ότι οφείλει να ακολουθεί μια και μόνο ("αξιωματικά αλάθητη")πολιτική προταση, αλλά μπορεί να ανιχνεύει και άλλες προτάσεις υπεράσπισης των συμφερόντων του

δ) άρα δεν είναι αληθές ότι ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ είναι το κόμμα του εργαζόμενου λαού. Υπάρχουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ τετοια κομματα.

ε)είναι ενα ανοιχτό ζήτημα τι είδους θα είναι οι σχέσεις που θα οικοδομήσουν αυτά τα περισσότερα κόμματα. ανοχής/συνεργασίας/εχθρότητας;
σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης υπήρξε εχθρότητα που έφτασε μεχρι και τον εμφύλιο: Βαρκελώνη, Μάιος 1937, Αθηνα Ιούνιος 1945 ("ούτε ψωμί,ούτε νερό στο δηλωσία 'Αρη")

drazen

Ανώνυμος είπε...

Ότι το κκε είχε κάνει λάθος το 44-45 το έχει παραδεχτεί εδω και 20 χρόνια τουλάχιστον. Μια αναζήτηση στο ριζοσπάστη πχ θα σε βοηθούσε. Αυτό που έγινε τώρα ήταν και η τυπική πολιτική αποκατάσταση. Κατά τ' άλλα φοβερό το άλμα στα συμπεράσματα.
Ο εργαζόμενος λαός μπορεί να ακολουθεί όποια άποψη θέλει. Αυτό δε σημαίνει ότι πάνω από μια είναι σωστή. Πχ η αναμονή των ριζοσπαστών του συριζα (και δεν εννοώ μεμονωμένα πρόσωπα) είναι σίγουρα λανθασμένη. Αλλιώς πάμε να ψηφίσουμε όλοι δημαρά και όποιον άλλο μετανοημένο πασόκο.

mariori

Ανώνυμος είπε...

A και anonymous είσαι πλέον πραγματικά αστείος. Σχεδόν περιμένω με ανυπομονησία το σχόλιο σου σε κάθε κείμενο. Σήμερα πιάστηκες μόνο από μια φράση κρίμα. Μπορείς και καλύτερα... Κι αυτό είναι μια αρετή που σπανίζει!

mariori

Ανώνυμος είπε...

To Δοκίμιο είναι εξαιρετική δουλειά και ασφαλώς και αξίζει να διαβαστεί. Έχω κάποιες ερωτήσεις αλλά ας περιμένω το β μέρος των ερωτήσεων-απαντήσεων που θα γράψειτο Απολίθωμα.

Προς το παρόν μια παρατήρηση. Νομίζω ότι χρειάζεται μια καλύτερη ανάλυση των θέσεων στο Κυπριακό καθώς τη βρήκα πολύ σύντομη και "διεκπεραιωτική" ως προς το υπόλοιπο κείμενο (αν και ίσως έγινε γιατί η έκταση του Δοκιμίου ήταν ήδη μεγάλη).

Ανώνυμος είπε...

α) καθαρά και ξάστερα οτι η Βάρκιζα ήταν σφάλμα το αναγνωρισε το ΚΚΕ τον τελευταιο ενα, εναμιση χρόνο, και κυρίως μετά την επίσημη εκδοση του Δοκιμίου. σόρι mariori αλλά ο πολύς κόσμος, τωρα εμαθε για αυτη την προσεγγιση. ίσως υπήρχαν σχετικές αναφορες-υπονοούμενα στο "Ρ" την τελευταία εικοσαετία,αλλά παντως ευρυτερη αίσθηση δεν προκαλεσαν. αυτό είναι προφανες.
παντως δεν είναι αυτό το κυριο ζήτημα. το κύριο ζήτημα είναι ότι το ΚΚΕ αναγνωρισε πως δε φέρει το αλάθητο.

β)δε θεωρω ότι υπαρχει κανενα λογικο αλμα σε αυτα που εγραψα.εάν δεν υπαρχει ένας φορεας που εξ ορισμού είναι αλάθητος, τότε νομιμοποιούνται και άλλοι φορείς να διεκδικούν την ορθή καθοδήγηση του εργαζόμενου λαού.και οι άλλοι φορείς στους οποίους παραπέμπω δεν είναι βέβαια....ο φορεας του Δημαρά ή η Λούκα ή ξερω γω ο Σαμαράς. ήμαρτον....

έπρεπε να προσέξεις καλύτερα τα παραδείγματα που ανέφερα. Βαρκελώνη , Μάιος 1937 : εμφύλιος εντός του Λαικού Μετώπου ανάμεσα σε συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών-σταλινικών κομμουνιστών από τη μια και συμμαχία μπουχαρινικών κομμουνιστών-αναρχικών από την άλλη.

τι σχέση εχουν οι μπουχαρινικοι με το...Δημαρά;

Ιούνιος 1945: τι σχέση έχει ο Βελουχιωτης με τους....μετανοημενους Πασόκους;

γ)για την παρατήρηση για τους ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ: συμφωνώ απόλυτα. αριστερό άλλοθι στον ευρωδουλο Τσίπρα, κοινοβουλευτικό άραγμα στα αριστερά του βάλτου. επιζήμιοι, αναμφισβήτητα, καταστροφικοί.

drazen

αντιρεβίζιον είπε...

Ρε είστε εντελώς αγράμματοι;;

Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΚΕ έχει αναγνωρίσει από την 7η Ολομέλεια της ΚΕ του το 1950 ότι η Βάρκιζα ήταν ΛΑΘΟΣ. Από το 1945 μέχρι το 1950, δηλαδή και καθ'όλη τη διάρκεια του ΔΣΕ, το ΚΚΕ θεωρούσε τη Βάρκιζα "αναγκαίο ελιγμό για την ανασύνταξη των δυνάμεων του κινήματος".

Όμως, ακόμη κι έτσι, ο Ζαχαριάδης στο έργο του "Δέκα Χρόνια Πάλης" δε λέει ότι έπρεπε να συνεχιστεί κατά τη λογική Βελουχιώτη τυχοδιωχτικά ένα αντάρτικο μετά τη στρατιωτική μας ήττα το Δεκέμβρη. Απλώς λέει ότι η συμφωνία που υπόγραψαν οι Σιάντος - Παρτσαλίδης ήταν ξεπούλημα των όρων που είχε βάλει το ΠΓ για αμνηστία, ενώ θα μπορούσε να είχε διεκδικηθεί και να διατηρήσουν οι αντάρτες τα ατομικά τους ντουφέκια και να συμμετέχει το ΕΑΜ με κάποιους υπουργούς στη μεταβαρκιζιανή κυβέρνηση.

Αυτή είναι η θέση του επαναστατικού ΚΚΕ, ξαναλέω από το 1950. Κάποιοι εντελώς αστοιχείωτοι τώρα ανακαλύπτουν ότι το "ΚΚΕ" τους ΤΩΡΑ ανακάλυψε την Αμερική, δηλαδή το "λάθος της Βάρκιζας". Με μια διαφορά: το "ΚΚΕ" σας κουφιοκεφαλάκηδες είναι κατά της Βάρκιζας όχι σα λάθος συμβιβασμού, με λάθος όρους κλπ. αλλά σα λάθος ΑΡΧΗΣ, αφού για το "ΚΚΕ" σας δεν υπάρχει αντιφασιστικός πόλεμος αλλά μονάχα "τροτσκιστική σοσιαλιστική επανάσταση" της πλάκας, άρα το ΕΑΜ ήταν δεξιό αφ' εαυτού.

Μιλάμε για μεγάλη αντικομμουνιστική μπόχα...

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=paU8IgThazk Άσχετο με την ανάρτηση ντοκουμέντο

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα είναι φίλε ΟΑΚΚίτη να βγάζουμε συμπεράσματα και να αποκτάμε εμπειρία μέσα απο τα λάθη του παρελθόντος. Υπήρχαν κάποιοι λόγοι που οδηγηθήκαν σε κάποια αποτελέσματα που δεν ήταν τα εφικταία τα επαναστατικά εγχειρήματα του 20ου αιώνα. Ακόμα και ο αγαπημένος σου Μάο, τον οποίο προσωπικά υπερασπίζομαι σε πολλά, υπήρξε ένα εκρεμές οππορτουνισμού, δεξιού και αριστερού, γιατί ακριβώς είχε ξεκινήσει απο σαθρή βάση. Εκτός δηλαδή και αν δεν βλέπουμε καμμία αιτία παλινόρθωσης του καπιταλισμού και στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα, παρά μόνο μια κλίκα ηγετών στην κορυφή του κόμματος, αλλά αυτό δεν είναι και πολύ διαλεκτικό νομίζω.

Αν θες, κατα τη γνώμη μου, κάτι που κανείς δεν έχει αγγίξει όσο θα έπρεπε, είναι τον ρόλο των ίδιων των βιομηχανικών μέσων παραγωγής στην διαμόρφωση αντιθετικών συμφερόντων.Αυτό είναι για μένα μια καυτή πατάτα που κανείς, ούτε το ΚΚΕ ούτε άλλος, δεν έχει αγγίξει ακόμα. Για ποιά εργατική εξουσία μιλάμε όταν οι διευθυντές κάναν κουμάντο στα εργοστάσια; Και αρα για ποιά κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής; Κρατικοποίηση ίσως, κοινωνικοποίηση
όχι.


Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι οτι κατα τη γνώμη μου ενώ έχετε σε πολλά πράγματα δίκιο, το χάνετε με την αγένεια και την γραφικότητα σας. Είσαστε παλαιοημερολογίτες κομμουνιστές, πιστοί του Μάο και του Ζαχαριάδη και η Απόλυτη Αλήθεια για σας είναι κατα γράμμα ότι κάναν και είπαν μερικές δεκαετίες πίσω. Ακόμα και αν αλλαξε ο κόσμος, εσείς αρνείστε πεισματικά να το αποδεχθείτε.


peace out.
Wolfgang

Kokkino Meterizi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
αντιρεβίζιον είπε...

Φίλε Wolfgang,

Μάλλον μπερδεύεις, θελημένα ή αθέλητα, το ρεύμα του μαοϊσμού (και ευρύτερα του αντι-σοσιαλφασισμού) με τους όντως παλαιοημερολογήτες της Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55. Αυτοί αντιμετωπίζουν την κομμουνιστική, τριτοδιεθνιστική κληρονομιά σαν ευαγγέλιο κι όχι διαλεχτικά κι επαναστατικά, για να εξαγάγουν συμπεράσματα για το σήμερα. Τούτο είναι το ένα.

Ασφαλώς και χρειάζεται μελέτη και νέες επεξεργασίες για την ανατροπή των εργατικών, ευρύτερα των λαϊκοδημοκρατικών εξουσιών σε Ρωσία και Κίνα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες όπου έγιναν αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις (Αν. Ευρώπη, Κούβα, Βιετνάμ κλπ.)

Αλλά βάση αυτής της μελέτης δε μπορεί να είναι ο αρχι-οπορτουνισμός των ίδιων των ανατροπέων του σοσιαλισμού που λέει ότι μεταξύ 2956 και 1991 είχαμε "σοσιαλισμό με στρεβλώσεις και οπορτουνιστές επικεφαλής μιας κατά τα άλλα σοσιαλιστικής εξουσίας". Αυτή είναι η επεξεργασία της Παπαρήγα - "ΚΚΕ", σε πλήρη αντίθεση με τη γιγαντιαία ρήση του κατά εσένα οπορτουνιστή Μάο ότι "ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία" και πως "η αστική τάξη βρίσκεται την περίοδο του σοσιαλισμού μες στο κόμμα, είναι οι υπεύθυνοί του που ακολουθούν τον καπιταλιστικό δρόμο και αρνούνται να διορθωθούν".

Αν δε δεχτείς ότι η αστική τάξη καβαλάει τις οπορτουνιστικές γραμμές, δεξιές και "αριστερές" που αντικειμενικά αναφύονται μες στο κόμμα την περίοδο του σοσιαλισμού λόγω όξυνσης της ταξικής πάλης, και με όχημα και ηγέτες τους οπορτουνιστές (π.χ. Χρουστσόφ, Τενγκ Ξιάο Πινγκ) παίρνει την εξουσία μέσα από πραξικοπηματική ανατροπή της εργατικής εξουσίας σε συμμαχία με μικροαστούς, πλανημένους εργάτες, αδικημένους από λάθη της εργατικής εξουσίας διανοούμενους κλπ., δε μπορείς να βρεις άκρη στο ζήτημα της παλινόρθωσης.

Όσον αφορά τώρα στο ζήτημα της μονοπρόσωπης διεύθυνσης, να χαρείς, μην τραγουδάς το τραγούδι της αναρχο-συνδικαλιστικής παρέκκλισης των Σλιάπνικοφ - Κολλοντάι ενάντι στο Λένιν το 1921. Η μονοπρόσωπη διεύθυνση είχε καθαρά να κάνει με το επίπεδο μόρφωσης και άσκησης διοικητικών λειτουργιών του ρώσικου προλεταριάτου της εποχής, με την ανάγκη συγκεντρωτικής διεύθυνσης και καταγραφής της παραγωγής σε συνθήκες εμφύλιου πόλεμου. Και αργότερα επί ΕΣΣΔ του Στάλιν και στην Κίνα του Μάο, ειδικά στην Πολιτιστική Επανάσταση, η συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση ήταν διευρυμένη και αποφασιστική. Σήμερα δε που το προλεταριάτο είναι απείρως πιο μορφωμένο και ικανό να διαχειριστεί και το τεχνικό μερός της παραγωγής, η σοσιαλιστική επανάσταση (η κανονική, όχι το πραξικόπημα της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του Καζάκη μαζί με τον Καμμένο) θα στεριώσει πολύ πιο βαθιά στην παραγωγή.

Κανείς λοιπόν οακκίτης και μαοϊστής δε μιλάει για "μια κλίκα ηγετών" που έξω από τάξεις, ιστορικές συνθήκες και συσχετισμούς φτιάνει την ιστορία. Αυτά λέγανε παλιά οι κνίτες με τη θεωρία για τον "αμερικάνο πράχτορα" Γκορμπατσόφ...

Νίκος Ζαχαριάδης και Μάο Τσε Τουνγκ είναι οι μεγαλύτερες αντίστοιχα μορφές του ελληνικού και του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος, που οι επίγονοί τους προσπαθούν να "δολοφονήσουν" το έργο τους. Αλλά αυτοί θα ακτινοβολάνε αιώνια όχι μεταφυσικά, αλλά πραγματικά - ανθρώπινα γιατί είναι από τους μεγαλύτερους και πιο φωτεινούς ανθρώπους που γέννησε η διαλεχτική της ζωής στο δρόμο για το βασίλειο της ελευθερίας... Δε μικραίνουνε λοιπόν, κι ούτε το μέγεθός τους (ειδικά του Μάο, του 5ου κλασσικού του μαρξισμού) μπορεί να μειωθεί μέσα από αντικειμενίστικες δήθεν "νηφάλιες" προσεγγίσεις...

raskolikas είπε...

Προς τον "μ-λ" που ρωτάει για τον ορισμό της τρολλιάς, ξαναγράφω παλιότερο σχόλιό μου:

Υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία φαιοκόκκινων trolls που εμφανίζονται σε πολιτικές ιστοσελίδες και blogs, στην οποία ανήκει και ο "Ζαχαριαδικός" (ο θεός να τον κάνει)

Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ο αντιΚΚΕ παραληρηματικός λόγος. Μέσα σε 2-3 παραγράφους έχουν καταφέρει να ξεσκίσουν ολόκληρη την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος απ' την Οκτωβριανή Επανάσταση και μετά, με όλα τα στοιχεία στραμμένα εναντίον του ΚΚΕ.

Συνήθως συμπεριλαμβάνουν τριπλέτες ονομάτων/λέξεων, π.χ.:

- της Γ' Διεθνούς των (1) Λένιν - (2) Στάλιν και μετά της εποχής (3) Μάο Τσε Τουγνκ
- που οργάνωσαν οι (1) Σουσλόφ - (2) Χρουστσόφ - (3) Πονομαριόφ (α, να και κάτι καινούργιο, τον Πονομαριόφ δεν τον έχω ξαναδεί, συνήθως ακολουθεί ο Μπρέζνιεφ)
- (1) Τσολάκηδες ... οι (2) Κολιγιάννηδες και οι (3) άλλοι ρεβζιονιστές (συνήθως ακολουθεί ο Φλωράκης)
- σα δούρειο ίππο του (1) ρεβιζιονισμού - (2) σοσιαλφασισμού - (3) κνιτισμού
- (1) χοτζάδες (2) νεοτροτσκιστές, όσο και τους (3) ακολουθητές των "4" αριστεριστών - σεχταριστών της Κίνας

Ένας καταιγισμός ονομάτων, ημερομηνιών, γεγονότων, όλα σ' έναν αχταρμά, πάντοτε παραληρηματικά, που ξεκινούν από το 1917 και φτάνουν μέχρι και πριν από λίγα λεπτά, με κοινή συνιστώσα:
το ΚΚΕ φταίει για τα πάντα, φταίει για ό,τι έκανε αλλά και για ό,τι δεν έκανε, αλλά ακόμα κι αν για κάτι δεν φταίει, φταίει ακριβώς επειδή δεν φταίει, ενώ θάπρεπε να φταίει, και γενικώς ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ... Το ΚΚΕ φταίει μόνο επειδή υπάρχει, αλλά κι αν δεν υπήρχε πάλι θα έφταιγε.

Συνήθως βρίσκονται κάπου μεταξύ ΟΑΚΚΕ και "Ανασύνταξης του ΚΚΕ", δηλαδή μεταξύ Ασφάλειας και χαφιέδων (δεν ξέρω ποιος είναι ποιος).

Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς μαζί τους. Είναι ήδη στο ψυχιατρείο αλλά δεν τους το 'χουν πει.

Ανώνυμος είπε...

Ας αφήσουμε τον "αντίστροφο" μαρξισμό της ΟΑΚΚΕ. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πριν λίγους μήνες νόμιζα ότι είναι κάποιοι τύποι που κάνουν χαβαλέ με τον διαλεκτικό υλισμό. Σε ένα στύλ "η καρέκλα έχει τέσσερα πόδια, η αγελάδα έχει τέσσερα πόδια άρα η αγελάδα είναι καρέκλα".
Το θέμα όμως για το ξαναγράψιμο της ιστορίας απο το σημερινό ΚΚΕ παραμένει.
Όταν γράφει ο Μαϊλής "Στα χρόνια της Κατοχής στρατηγική του ΚΚΕ ήταν η λαϊκή δημοκρατία η λαοκρατία, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος." πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Δηλαδή πας να λασπώσεις το σπουδαιότερο κομμάτι όχι απλά του κομμουνιστικού κινήματος αλλά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας?
Και για ποιο λόγο, για να δικαιολογήσεις την σημερινή σου στάση ή να πείς ότι σήμερα είσαι πιο επαναστάτης?
Απο την μία λαϊκή εξουσία και απο την άλλη φορολόγηση 45% στο μεγάλο κεφάλαιο! Έλεος

"αντίστροφος" μαρξιστής είπε...

Για να καταλάβουν μερικοί τι θα πει πραγματικά "αντίστροφος" μαρξισμός, θα πω το εξής: το λεγόμενο "ΚΚΕ" δεν έχει μιλήσει μόνο για 45%, αλλά μέχρι και για 75% φορολόγηση των κερδών του κεφάλαιου (Α. Παππάς, στέλεχος του "ΚΚΕ" σε προεκλογική κουβέντα στην τηλεόραση το 2009).

Αυτή η θέση, σε καπιταλιστικές συνθήκες, σημαίνει πρακτικά τσάκισμα της εργατικής τάξης και της χώρας, όλου του λαού και πισωγύρισμα σε επίπεδα υλικής ζωής Σομαλίας και πιο κάτω, μιας και:

κάνενα κεφάλαιο δε δέχεται να μισθώνει εργατική δύναμη με ζημιά (μιας και τέτοια φορολόγηση σημαίνει όχι μόνο πάρσιμο των κερδών που όντως τα παίρνει ο καπιταλιστής και τα κάνει κοκαϊνες και όργια με κότερα και πόρνες, βίλες κλπ,, αλλά πάρσιμο από το ΑΣΤΙΚΟ κράτος και τεράστιου μέρους του κέρδους εκείνου που ξαναμπαίνει στον κύκλο της παραγωγής σαν επένδυση σε μέσα παραγωγής, σε μίσθωση εργατικής δύναμης κλπ.). Κοινώς, την άλλη μέρα της "75% φορολογίας" και χωρίς σοσιαλιστική επανάσταση, τα μέσα παραγωγής θα πέφτανε σε αδράνεια και θα απαξιώνονταν, οι εργάτες δε θα είχαν τη δυνατότητα να τα δουλέψουν αν δεν ήταν έτοιμοι να πάρουν την πολιτική εξουσία και η χώρα και ο λαός της θα έπεφταν στην πιο μαύρη εξαθλίωση και ιμπεριαλιστική σκλαβιά, αφού για να ζήσουν θα έπρεπε να παίρνουν ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ δάνεια με επιτόκια όχι Μέρκελ του 5%, αλλά μπανανίας του 50%, μόνο για να εισάγουν τρόφιμα, ρούχα κλπ. Μιλάμε δηλαδή για εγκληματικές ψευτιές και αγυρτία όποιου λέει στο λαό τέτοια παραμύθια και παίζει με τον πόνο του, μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση...

Την ίδια ώρα, το "ΚΚΕ" σας, αυτό το "τόσο" αντικαπιταλιστικό κόμμα, δε βάζει κάνενα θέμα φορολόγησης των ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ των καπιταλιστών, που πάνε καθαρά στον παρασιτισμό και την καπιταλιστική σπατάλη σε κατανάλωση. Αντίθετα οι μαρξιστές λένε καθαρά: 67% φορολογία στα λεφτά-ατομικά εισοδήματα που ο καπιταλιστής τα παίρνει και τα τρώει εκτός παραγωγής σε κάθε είδους βρωμιά, στα μπουζούκια και στα κάθε είδους γλέντια, αυτοκίνητα, κοσμήματα κλπ. της σάπιας αστικής τάξης...

Ουσιαστικά το "ΚΚΕ" καλεί τον κρατικό συλλογικό καπιταλιστή να συντρίψει όλη την παραγωγική δραστηριότητα της χώρας, κι αντί να τρώει φάσκελα, περνάει και για μαρξιστικό κόμμα.

Κι όχι μόνο, αλλά το κάθε φασιστικό ρεμάλι τύπου raskolikas έχει το θράσος να μιλάει για ασφαλίτες και χαφιέδες, αυτός που το κόμμα του είναι νύχι-κρέας με το κράτος, παίρνει εκατομμύρια κάθε χρόνο από τους φόρους του λαού, πάει με την Κανέλλη και γλύφει μπάτσους και καραβανάδες κ.ο.κ

Άμα δεν υπάρχει ντροπή...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μία επιλεκτική απάντηση:
Ο ντράζεν ανακαλύπτει εν έτει 2012 πολλά πράγματα.
Το κουκουέ εκτίμησε ως λανθασμένη τη συμφωνία της βάρκιζας ήδη από το 1950 και την τρίτη συνδιάσκεψη. Κι έμπρακτα λίγο νωρίτερα, με την τρίχρονη πάλη του δσε.
Πάπα με αλάθητο βλέπουν μόνο όσοι θεωρούν εαυτούς αιρέσεις κι αναζητούν αναγνώριση κι ίση μεταχείριση με τους ‘ορθόδοξους’.
Σύγκρουση εργατικών, κομμουνιστικών κομμάτων δεν υπήρξε στη βαρκελώνη το 37’, πόσο μάλλον στην ελλάδα τον ιούνη του 45’. Σήμερα δεν υπάρχουν κάποιοι άλλοι χώροι με εργατική βάση, ούτε καν κόμματα, στον ευρύτερο χώρο.
Το κομμουνιστικό κόμμα ως κόμμα της εργατικής τάξης –πρέπει να- ενοποιεί τα διάφορα εργατικά στρώματα και τα διακριτά τους συμφέροντα. Αλίμονο αν απολυτοποιούμε τις υπαρκτές διαφορές τους, για να δικαιολογήσουμε τις διάφορες διασπάσεις του κκ και να τους δώσουμε θεωρητική βάση. Όπως και να έχει το κάθε κόμμα χαράσσει τη γραμμή και τη στρατηγική του και την «τηρεί» προφανώς πιστά και οι μάζες επιλέγουν τι θα ακολουθήσουν. Σχετική με το θέμα είναι και η απάντηση του ρίζου στην επιστολή της ανταρσυα.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6764571&publDate=24/3/2012

Ανώνυμος είπε...

Οακκιτη ποσταρεις και στο Lenin Reloaded?

Ανώνυμος είπε...

α)πραγματι δε γνωριζα οτι υπαρχει σωμα του ΚΚΕ του 1950 που αναγνωριζει ότι η Βαρκιζα ήταν λάθος. γνωρίζω όμως ότι όλη τη δεκαετία του 1970 και του 1980 η περίοδος του ΔΣΕ ήταν σαφεστατα υποβαθμισμένη στο δημόσιο λόγο του ΚΚΕ σε σχεση με την περίοδο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το στιγμα για το Ζαχαριαδη πολύ "θολό". και εάν πάμε πιο πίσω, πάλι σώμα του ...ΚΚΕ (1956) ήταν αυτό που τον καθαίρεσε από το αξίωμα, όχι μόνο για το εσωκομματικό καθεστώς αλλά και ως αριστεριστη-σεχταριστή.


β)υπό ποια εννοια δεν ήταν εργατικό κόμμα οι μπουχαρινικοί της Ισπανίας; χιλιαδες μέλη είχαν, εφημερίδα εβγαζαν, δικες τους ταξιαρχίες είχαν στο μετωπο. όταν δεχτηκαν το μαιο του 1937 τη συντονισμενη επίθεση σοσιαλδημοκρατών-σταλινικών κομμουνιστών αντεξαν μια εβδομάδα. πως τους στερείς τον τίτλο του εργατικού κόμματος;

(λεπτομερεια που με τσιγκλίζει: από τους επικεφαλής των σταλινικών βασανιστών, που μετά την ήττα των μπουχαρινικών και την έξοδό τους στην παρανομία, ανέλαβαν να τους τσακίσουν ήταν ο ...Καρίγιο)

ο βελουχιωτης πραγματι τον ιούνιο του 1945 δεν ειχε προλάβει-καταφερει να συγκροτησει δομη επιπέδου κόμματος. η λογική όμως είναι η ίδια. "πεμπτοφαλαγγιτες πρακτορες του φασισμού" χαρακτηρίζονταν οι μπουχαρινικοί, "υποπτος και τυχοδιώκτης" ο Βελουχιωτης.

γ) γενικα νομιζω ότι οι διασπάσεις του κκ που παγιώνονται στο χρόνο και συσπειρωνουν δυναμικό με κάποιο αξιολογο μεγεθος, είναι πλεον εργατικα κόμματα. αυτο δεν είναι αυτονοητο;

drazen

Ανώνυμος είπε...

Διάσπαση του κκ είναι και ο συνασπισμός πχ. Είναι ο συν εργατικό κόμμα; Προφανώς δεν είναι αστικό αλλά είναι πολύ πρόχειρο και καθόλου αυτονόητο ότι είναι εργατικό.
Αντίστοιχα και με το κκ εσωτερικού. Πόσο κοντά στο συμφέρον των εργατών ήταν ότι ψήφισε μαζί με τη νδ την είσοδο στην εοκ. Πολύ πρόχειρο το σχήμα σου νομίζω. Δεν κάνει η διάσπαση το εργατικό κόμμα.

mariori

Ανώνυμος είπε...

ok εχεις δίκιο . εκφράστηκα ευρύτερα από όσο έπρεπε και ήθελα και κάπως σχηματικά.

να το θέσω καλύτερα:οι διασπασεις του κκ που έχουν ως στρατηγικό ορίζοντα το σοσιαλισμό-ανεξαρτήτως των παραλλαγών τακτικων που υιοθετούν- και ταυτόχρονα διατηρούν δυναμικό-επιρροή, δεν είναι εργατικά κόμματα;

(καλά μη μου απαντήσεις τώρα ότι και ο συν έχει στόχο το "σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία" γιατί θα πρόκειται για τρέλα-μεγιστη υπεκφυγή, όχι μόνο δική τους αλλά και δική σου).

και να το θέσω και πιο συγκεκριμένα: οι μπουχαρινικοί της Ισπανίας (POUM) ,που ήταν διάσπαση με αντιφατική τακτική (κριτικοί απέναντι στο αντιφασιστικό λαικό μέτωπο, αλλά...μεσα σε αυτό, μέχρι που δεν τους άντεξε και τους έσφαξε)ήταν ή δεν ήταν εργατικό κόμμα;

drazen

Ανώνυμος είπε...

Όχι, δεν ποστάρω στο lenin reloaded γιατί ο "επαναστάτης" ΑΚΕΛίτης - κνίτης που το τρέχει έχει πολύ καλή σχέση με το ψαλίδι του και ό,τι δε του αρέσει το πετσοκόβει - σταμάτησα να γράφω από τότε που ο φιλοναζιστής αυτός έκοβε κάθε σχόλιο που αφορούσε το εκτρωματικό ταγκό Κασιδιάρη - Σιφωνιού στη Χαλυβουργία.

Αναυδος είπε...

το POUM μπουχαρινικοι ή τροτσκιστες; η μηπως ειχε δικιο ο Βιζινσκυ για το ενιαιο κεντρο μπουχαρινικων-τροστκιστών;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Drazen, στη βαρκελώνη το μάη του 37' εξ όσων γνωρίζω υπήρξε σύγκρουση με τους αναρχικούς και δε βλέπω με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να τους δώσουμε τον τίτλο του εργατικού κόμματος. Οι "μπουχαρινικοί" όπως τους αναφέρεις, ήταν μάλλον τροτσκίζοντες. Πέρα από το δικό σου συμπέρασμα πάντως, η ισπανική εμπειρία προσφέρεται μάλλον για αντίστροφο προβληματισμό, για τα όρια αυτής της συνεργασίας κι ενός τέτοιου μετώπου, με τους όρους που έγινε στην ισπανία. Μεγάλη κουβέντα, προσωπικά δεν είμαι σε θέση να την ανοίξω αυτήν τη στιγμή.
-Οι διασπάσεις του κκ που παγιώθηκαν στον χρόνο, ούτε αξιόλογο μέγεθος διαθέτουν -ώστε να θεωρηθούν κόμματα- ούτε κάποια αξιόλογη εργατική βάση. Δεν είναι αυτονόητο ότι πρέπει να τους προβληματίσουν οι λόγοι και να δουν αυτοκριτικά την πορεία τους;

Ανώνυμε των 9.02 μμ
Το θέμα δεν είναι ο μαϊλής, όπως τον λες, αλλά το 'σημερινό κκε'. Το δοκίμιο εγκρίθηκε συλλογικά από την πανελλαδική συνδιάσκεψη. Οπότε τα λόγια έπρεπε να βρεθούν εντός του κόμματος και να πείσουν τους υπόλοιπους. Κι αν αυτό δεν έγινε, πρέπει να σε προβληματίσει γιατί.

σταλινομαοϊκός είπε...

Δυο λόγια για το POUM και τη φύση του.

Το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης είναι ουσιαστικά η ένωση στα 1935 του "Εργατοαγροτικού Μπλοκ" (μπουχαρινικοί που αποχώρησαν το 1931 από το τριτοδιεθνιστικό ΚΚΙ) και της "Κομμουνιστικής Αριστεράς" (τροτσκιστές, πάλι από διάσπαση του ΚΚΙ, που έφυγαν το 1930 και σύμπηξαν οργάνωση το 1932).

Ουσιαστικά δηλαδή είναι η ένωση του κλασσικού δεξιού οπορτουνισμού μπουχαρινικού τύπου, που είναι η κίνηση πισωγυρίσματος από τον κομμουνισμό στη σοσιαλδημοκρατία, με τον "αριστερό" οπορτουνισμό του τροτσκισμού, που είναι στην πραγματικότητα κεντρισμός.

Αρχηγός των μπουχαρινικών ήταν ο Χοακίν Μαουρίν, των τροτσκιστών ο Αντρες Νιν. Στην ενιαία οργάνωση, οι μεν τρότσκες έφεραν την "αντικαπιταλιστική" γραμμή του εδώ και τώρα "σοσιαλισμού" και της άρνησης του αντιφασιστικού μετώπου, και οι μπουχαρινικοί το πνεύμα γειτνίασης με τη σοσιαλδημοκρατία και τον αντικομμουνισμό - αντισταλινισμό (που δε λείπανε και από τους τρότσκες).

Φυσικά, ο αθεράπευτα διασπαστής και τυχοδιώχτης Τρότσκι δε δεχόταν το POUM για καθαρό "μαρξιστικό", αλλά είχε άλλη φράξια, τους "Μπολσεβίκους - Λενινιστές", οι οποίοι ουσιαστικά θεωρούσαν πιο σημαντικό τον πόλεμο με το ΚΚΙ παρά τον πόλεμο με το Φράνκο. Και στο POUM και στους "Μπολσεβίκους - Λενινιστές" τροτσκιστές αλώνιζε ο Φράνκο και οι χαφιέδες του, κι αυτό δεν είναι "συκοφαντίες ενός σταλινικού", αλλά απτή πραγματικότητα.

Πού θα έκανε δουλειά ο Φράνκο, στους κομμουνιστές ή στους αστούς δημοκράτες αντιφασίστες;; Οι τροτσκιστές ήταν οι πιο ευεπίφοροι να δεχτούν ότι ο "φασισμός δεν είναι ειδικό πρόβλημα" (αυτά που λέει ο Περισσός σήμερα δηλαδή), ότι "τώρα θέλει σοσιαλισμό κι όποιος μικροαστός αντιδράσει, είναι φασίστας", πράγμα που έσπαγε το μέτωπο στην ύπαιθρο κλπ. Εκεί λοιπόν έστελνε τους ρουφιάνους του να φωνάζουν για "σοσιαλισμό" και να χαντακώνουν την ισπανική επανάσταση υπέρ του φασισμού. Περίπου ό,τι κάνει ο Πούτιν σήμερα με τα ψευτοαριστερά κόμματα ανά τον κόσμο, αλλά με άλλους όρους.

Και στη Βαρκελώνη πάντως, δεν ήταν τόσο οι αναρχικοί όσο το POUM και οι τροτσκιστές που βάζανε το φυτίλι του εμφύλιου που έφτασε στα γεγονότα του Μάη του '37. Γενικά από τη μια ήταν το ΚΚΙ, οι αστοδημοκράτες και αριστεροί δημοκράτες, οι μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες και η ηγεσία της CNT-FAI που στάθηκε πολύ καλά μέχρι το 1938, κι από την άλλη οι τροτσκιστές, η "ταξικίστικη" τάση των σοσιαλιστών και οι μαξιμαλιστές μες στον αναρχισμό.

Ενδιαφέρον έχει και η κατάληξη του POUM. Σταδιακά, μετά την ήττα της ισπανικής επανάστασης, αποτίναξε τα "επαναστατικά" χαρακτηριστικά του και ήδη στα τέλη της δεκαετίας του '40 είχε περάσει στη σοσιαλδημοκρατία, μάλιστα στην πιο αντικομμουνιστική, στην ίδια τάση με το Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας του μπαμπά Γιωτόπουλου (φασίστες όλο το σόι), που έστελνε συγχαρητήρια στον Εθνικό Στρατό για τη "συντριβή" του ΔΣΕ...

Προς γνώση και δημοκρατική συμμόρφωση, για σας που θεωρείτε ότι είστε πολύ "κομμουνιστές" αν βγάλετε δεξιό το ΚΚΙ του Ντίαζ και σωστούς τους "αντικαπιταλιστές" αναθεωρητές του POUM...

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει έφυγε ένας λάθος τόνος στο Μαϊλης, οκ. Το ότι εγκρίθηκε στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ θα με απασχολούσε αν ήμουν ΚΚΕ.
Όσοι και να ψηφίζουν ότι η λαοκρατία ήθελε να έχει χαρακτηριστικά αστικής δημοκρατίας δεν λέει τίποτα.
Αυτό που λέει είναι ότι τότε πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι. Και η τρίτη διεθνής με τον τρόπο που μετουσιώθηκε απο τους έλληνες κομμουνιστές δεν ήταν αστική επανάσταση (πιστεύω).
Μιλατε για αποκατάσταση του Στάλιν και βγάζεται απο την πίσω πόρτα άχρηστο το βασικό πολιτικό όπλο που έδειξε στους λαούς πως να νικήσουν τον φασισμό?
Επι της ουσίας με τη συγκεκριμένη διαπίστωση που εξέφρασε ο Μαϊλής συμφωνείς? Ή λέει κάτι άλλο που δεν κατάλαβα?

Ανώνυμος είπε...

σταλινομαοικε , ιστορία ξέρεις αλλά είσαι ανυποφορος σταλινικός (ή σταλινομαοικός, ό,τι θέλεις) συκοφάντης.

αυτή η φοβερή αλητεία, ότι το POUM ήταν διαβρωμένο από το φασισμό, προκαλει ναυτία.

γιατί δεν ολοκληρώνεις το ξερατό σου επαναλαμβάνοντας αυτό που προπαγάνδιζαν λυσσασμένα οι πρόγονοί σου, οι απεσταλμενοι πράκτορες της NKVD, ότι δηλαδή η ίδια η ηγεσία του POUM ήταν πράκτορες του φασισμού; τι φοβάσαι; τη γελοιοποιηση; μα,αυτη την εχεις ήδη κερδίσει, με το σπαθί σου. "ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβαται"

κατά τα άλλα, δεν μπηκα ποτε στη συζήτηση εάν η ορθή γραμμή ήταν αυτή του ΚΚΙ ή του POUM.

αυτό που ήθελα να καταδείξω είναι ότι υπαρχουν αδιαμφισβήτητες περιπτώσεις συνύπαρξης στον ίδιο χρόνο περισσοτερων εργατικών κομματων, ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την τυραννική , αλαζονική, επικίνδυνη και εντελώς απωθητική αντίληψη "ένα είναι το κόμμα"

drazen

Ανώνυμος είπε...

Η εσφαλμένη θέση τού ΠΟΥΜ δε το κάνει ασφαλιτικο...για να τεκμηριωθεί αυτό χρειάζονται πολλά στοιχεία.
Προσωπικα θλίβομαι όταν κάποιος επιχειρεί,λόγω ιδεολογικών διαφόρων,να μειώσει ένα ένοπλο αντάρτικο πχ Ισπανία 36, Ελλάδα 46.
Ο τροτσκισμος προσιδιαζει πολύ το λενινισμο στο ζήτημα τού κόμματος.Συνεπώς στο σήμερα...Κόμμα ή μετωπο κομμάτων?

Λουξεμπουργκικος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επί της ουσίας ανώνυμε με προβληματίζει οτιδήποτε επιχειρεί να απαντήσει στο γιατί της ήττας, χωρίς να συμφωνώ απαραίτητα. Τα περί "αποκατάστασης" του στάλιν, τα λένε άλλοι εκτός κόμματος. Κι αυτό είναι ένα δείγμα της ρηχής και γιούχου κριτικής τους.

Ντράζεν δεν έχει κανένα νόημα να πούμε από σήμερα ότι οι σύγχρονοι μενσεβίκοι είναι κι αυτοί εργατικό κόμμα, αν αύριο την κρίσιμη στιγμή κρατήσουν την ίδια στάση και κατηγορούν τους "αλαζόνες" μπολσεβίκους -όποιοι κι αν είναι αυτοί- για τη διάσπαση των σοβιέτ, του εργατικού κινήματος, κτλ.
Επικίνδυνη προσωπικά θεωρώ την άποψη που λέει ότι ντε και καλά θα είναι περισσότερα του ενός, για να κρατήσει μια θέση για τους φορείς της και να δικαιολογήσει τη διακριτή τους ύπαρξη. Στην κρίσιμη καμπή η αποφασιστική δύναμη θα είναι μία κι εκεί ο καθένας θα κληθεί να διαλέξει στρατόπεδο και θα κριθεί ανάλογα με τις επιλογές του.