Α ναι ρε σεις

Γεια σας, είμαστε από το φεστιβάλ αναιρέσεις. Αναιρούμε τον κομμουνισμό.

Αυτό ήταν το κλασικό αστειάκι που κάναμε μεταξύ μας στη σπουδάζουσα για το φεστιβάλ της νΚα. Συνδικαλιά φοιτητικού επιπέδου, θα μου πεις. Ναι, αλλά είχε και μια δόση αλήθειας. Γιατί ανέκαθεν το ναρ προσπαθούσε να «αναιρέσει διαλεκτικά» το «κομμουνιστικό κίνημα που γνωρίσαμε» και να επαναθεμελιώσει –όπως λέει στη δική του διάλεκτο- το κομμουνιστικό ιδεώδες. Το ζήτημα είναι αν τελικά το ήρε όντως διαλεκτικά ή απλώς το απαρνήθηκε. Κι επ’ αυτού ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη.

Η πρώτη μου εικόνα από τις αναιρέσεις, πριν καν βρεθώ σε αυτές, ήταν ότι «έμπαιναν μέσα» οικονομικά, και οι ναρίτες έτρεχαν και δεν έφταναν για να καλύψουν τα έξοδα, που τα πλήρωναν από την τσέπη τους. Σήμερα η εικόνα αυτή έχει αλλάξει θεαματικά. Και το πιο εντυπωσιακό –περισσότερο κι από το οικονομικό όφελος καθαυτό- είναι η στροφή του ρεύματος στο σχέδιο και την έννοια της οργάνωσης, που αρχικά την είχε πετάξει μαζί με τα απόνερα της γραφειοκρατίας.

Η πρώτη δια ζώσης εμπειρία ήταν μόλις πρόπερσι, με το τραπεζάκι του ομίλου. Τα προηγούμενα χρόνια έλειπαν βασικές πολιτικές και καλλιτεχνικές συμφωνίες –όχι ότι βρέθηκαν στη συνέχεια, αλλά μαλάκωσε τουλάχιστον το κριτήριο. Και με τους active member; Ιδίως με αυτούς. Αφενός γιατί η κε του μπλοκ έχει απολιθωμένα γούστα και δε θεωρεί μελωδικά τα διάφορα είδη της ραπ –εκτός από κάτι εαακίτες, που μιλάνε στις συνελεύσεις σα να ραπάρουν κι ο λόγος τους φτάνει σα μελωδία στα αυτιά.

Αφετέρου γιατί δε μπορώ να πω ότι οι πολιτικοποιημένοι στίχοι τους με αγγίζουν ιδιαίτερα. Βασικά μου θυμίζουν κάπως την πρόσφατη δήλωση εκλογικής στήριξης στην ανταρσύα του bd foxmoor. Όμως δεν κατάφερα ποτέ να γίνω συγκεκριμένος κι αυτό γιατί απλά δε γινόταν. Κάθε φορά λοιπόν που άνοιγα την ψυχή μου στεναχωρούσα πολλούς. Αυτή τη φορά όμως και σε τούτη την αντάρα, χρωστάω σε κάποιους φίλους δυο κουβέντες, έτσι για να ‘χουν παρέα στον δύσκολο και άνισο πολιτικό τους αγώνα. Να ‘χαμε να λέγαμε, από πολιτικής άποψης.

Πρόπερσι λοιπόν στη θεσσαλονίκη πήγαμε με τα παιδιά από τον όμιλο κι είδαμε την πρώτη επαφή του πατέλη με τον καζάκη, που έμελλε να την ακολουθήσουν κι άλλες –ποιος να το ‘λεγε τότε. Εκεί κουβεντιάζαμε με ένα γνωστό ναρίτη που είχε έρθει στα μισά της εκδήλωσης κι έλεγε ότι δεν ήθελε να παρέμβει και να πέσει σαν αλεξιπτωτιστής στη συζήτηση, γιατί δεν την πρόλαβε από την αρχή. Αλλά τελικά έπεσε με τα μούτρα και χωρίς αλεξίπτωτο, όταν είδε ότι παρενέβη πρώτος ένας σεκίτης.

Την ίδια χρονιά στο φεστιβάλ της αθήνας είχε γίνει ένα περίεργο σκηνικό με κάτι αρασίτες που ‘ρθαν στο κέφι προς το τέλος της βραδιάς κι έπιασαν να τραγουδήσουν τα «μαύρα κοράκια». Αλλά μόλις έφτασαν στο στίχο της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν (ένα και το αυτό πρόσωπο), αντέδρασε μια παρακείμενη παρέα αρανιτών με το σκεπτικό: όχι στάλιν εδώ μέσα ρε σεις. Το ένα έφερε το άλλο, άρχισαν να πέφτουν μερικές ψιλές, οπότε μπήκαν στη μέση οι ναρίτες να τους χωρίσουν, γιατί σου λέει: εδώ βρήκαν να λύσουν τις διαφορές τους οι αλτουσεριανοί;

Μαζί τους έπεσε να τους χωρίσει κι ο σκιώδης, που θηριώδης όπως είναι, τρόμαξε ακόμα και τους δικούς του, που έτρεξαν να τον σταματήσουν για να μην χτυπήσει κανέναν. Κι αυτός με κλεισμένη φωνή προσπαθούσε μάταια να τους εξηγήσει. Αφήστε με, να τους χωρίσω θέλω, να τους χωρίσω... Και επειδή δε μπορούσε να φωνάξει, έπαιρνε μαρκαδόρους κι έφτιαχνε αυτοσχέδια πλακάτ με το σύνθημα: σταματήστε. Κάτι σαν συμμαχία σταματήστε τον αλτουσέρ δηλαδή.

Η πιο πρόσφατη εμπειρία της κε του μπλοκ ήταν την περασμένη εβδομάδα, στο κάστρο της πάτρας. Χάσαμε την πρώτη μέρα και τη συζήτηση για την κρίση, που θα ‘χε ίσως ξεχωριστό ενδιαφέρον στην πάτρα λόγω αντίλογου και πι σωτήρη. Αλλά προλάβαμε τη δεύτερη μέρα με τα «εκλαϊκευτικά» του μπιτσάκη για μποζόνια και γκλιόνια, που απευθύνονται σε (πολύ) συγκεκριμένο κοινό, γαρνιρισμένα με μπόλικη περιαυτολογία –πχ για τα βιβλία που έχει μεταφράσει- και μια σειρά σπόντες: για τους ναρίτες που δεν αγοράζουν την ουτοπία, τον όρο «νΚα» που δεν είναι πολύ εύστοχο όνομα για μια κομμουνιστική νεολαία και το συντάκτη του ριζοσπάστη (μπογιόπουλος) που τον είχε περιλάβει για κάτι επικριτικά σχόλια, που είχε κάνει για το ποδόσφαιρο.

-Αρκεί που τα βρίσκουμε στο μαρξισμό, είπε στο τέλος. Καλά ναι, με την ευρεία έννοια..

Στα αξιοσημείωτα της μέρας ήταν και ο πάγκος με τα βιβλία, που ήταν ο μισός σχεδόν καλυμμένος με βιβλία των κλασικών από τη σύγχρονη εποχή. Αλλά το πιο σημαντικό «εύρημα» από μια σύντομη περιήγηση στον χώρο ήταν μια ανακοίνωση της νΚα για τα ναρκωτικά, που όπως θα έλεγε και ένας φίλος, τα έβαζε τα ζητήματα. Για τη νομιμοποίηση που δεν αποτελεί λύση, για την αρνητική πείρα από τις χώρες όπου δοκιμάστηκε ως μέτρο, για την ανάγκη ενίσχυσης των στεγνών προγραμμάτων, τα ισχυρά συμφέροντα στη βιομηχανία ναρκωτικών ουσιών, που είναι απ’ τις πιο κερδοφόρες παγκοσμίως... ενώ δεν έβαζε πουθενά θέμα διαχωρισμού σκληρών και μαλακών.

Κι αφού τα διαβάζεις όλα αυτά, δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις και να αναρωτηθείς: αφού καλά τα λένε, γιατί δεν τα κάνουν κιόλας; Ή μάλλον, γιατί τα κάνουν;

Ακόμα πιο μπερδεμένα ήταν τα πράγματα σε ένα παλιότερο φεστιβάλ, όπου υπήρχε ένα πανό με το σύνθημα «όχι σε όλα τα ναρκωτικά» και λίγο πιο κάτω ένα άλλο που είχε τον κλασικό διαχωρισμό: όχι στα σκληρά. Όπως λέμε όχι άλλο κάρβουνο..

Κανονικά στον επίλογο θα υπήρχε μια μικρή ανταπόκριση από τη φετινή κορύφωση των αναιρέσεων, σε αθήνα και θεσσαλονίκη. Για τον ταρίκ αλί, που αν ήταν στην ελλάδα μπορεί να ψήφιζε σύριζα, τον τίμιο ρεφορμιστή ύψιλον στο πλευρό του τίμιου χάγιου κι ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Αλλά η κε του μπλοκ δε μπόρεσε –αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή της- να δώσει το «παρών» κι έτσι το βάρος πέφτει στη βάση του μπλοκ και τους αναγνώστες.

Κλείνουμε λοιπόν την ανάρτηση με την ελπίδα ότι το τριήμερο του πνεύματος και των αναιρέσεων θα φέρει την επιφοίτηση σε αρκετούς φοιτητές που σκέφτονται να το ρίξουν σύριζα, για να μη βγει η δεξιά. Και με την απλή διατύπωση ενός αναπάντητου διλήμματος. Ποια είναι η καλύτερη λύση όταν το φεστιβάλ συμπίπτει χρονικά με την προεκλογική περίοδο; Να το αναβάλεις για να μην διαλύσεις ψυχοσωματικά το δυναμικό σου και τους συντρόφους που πρέπει να γίνουν χίλια κομμάτια για να τα προλάβουν όλα; Ή να πας με τη λογική ότι το φεστιβάλ είναι η καλύτερη προεκλογική δουλειά στον κόσμο που έρχεται, ακούει πέντε πράγματα στις συζητήσεις εκτός από τις συναυλίες, και ανοίγει την ψυχή του και τους ορίζοντές του, με όσα βλέπει κι ακούει;

Ιδού η απορία...