Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Βίτσι-Χριστίνα-Μπαρτσελόνα

Ενώ η εφημερίδα δημοκρατία (λέμε τώρα) δίνει στους αναγνώστες της την ταινία γράμμος- βίτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να γελάσουν οι νεότεροι… και οι φασίστες έχουν βάλει στο στόχαστρο το αρχείο του κκε… η κε του μπλοκ αποφάσισε να αναδημοσιεύσει μια παλιότερη ανάρτησή της για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, από μια καλύτερη, πιο αθώα εποχή που δε διάβαζε πολύς κόσμος το σφυροδρέπανο.
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παράφραση του τίτλου μιας ταινίας του γούντι άλεν που κυκλοφορούσε εκείνον τον καιρό στις αίθουσες.

Για τον εμφύλιο υπάρχουν δύο βεβαιότητες.
α. δεν είναι σωστός ο όρος εμφύλιος. Αποσιωπά το ρόλο αμερικάνων κι άγγλων.
β. δεν προσφέρεται για αστεία και χαβαλέ.
(Έχω και μια τρίτη βεβαιότητα ότι αυτό το παρά πόδας ήταν βασικά για εσωτερική κατανάλωση, για να κρατήσουμε υψηλό ηθικό και φρόνημα μετά την ήττα).

Οι βεβαιότητες όμως είναι σαν τις ατσάλινες νομοτέλειες. Υπάρχουν για να κλονίζονται.
Γιατί αυτό που προσφέρεται για πολύ γέλιο είναι κάτι απόλυτα καλτ ελληνικές ταινίες για τον εμφύλιο (κρατάμε τον όρο για να συνεννοούμαστε) γυρισμένες από μοναρχοφασιστική (sic) σκοπιά.
Όπως το αριστούργημα Γράμμος.

Τι να πρωτοθυμηθώ ψυχή μου. Ακολουθεί ένα μικρό ανθολόγιο.

Τα δεκεμβριανά δεν ξεκίνησαν από την πορεία του εαμ και τους πυροβολισμούς των άγγλων.
Οι εαμίτες γυρίζουν αγρίμια από τα βουνά (το ακούμε πεντ-έξι φορές για να το εμπεδώσουμε). Σκοτώνουν, τρομοκρατούν παντού επικρατεί ερυθρισμός (sic). Είναι φανερό πως το πράγμα πάει για αιματοχυσία. Σπέρνουν τον πανικό φωνάζοντας παντού με χωνιά για το εαμ. Μπορεί να κοροϊδεύετε τώρα γιατί δεν το έχετε ζήσει, αλλά είναι γνωστό πως τα χωνιά είναι ο απόλυτος τρόμος για κάθε νοικοκυραίο που κάθεται ήσυχος στο σπίτι του.
Όλα αυτά ταράζουν τους υπόλοιπους καλοκάγαθους έλληνες. Όπως τον πατριώτη ταγματασφαλίτη που βλέπουμε στην πρώτη σκηνή να σώζει με κίνδυνο της ζωής του έναν εαμίτη από τα χέρια των γερμανών.

Για να δέσει το γλυκό χρειάζεται μια μορφή σαν τον καπετάν νικόλα. Που πάλεψε με το εαμ, το έζησε από μέσα και μας σιχάθηκε. Τα βροντάει και σηκώνεται να φύγει, αλλά τον πυροβολάμε πισώπλατα. Αυτή ήταν η μοίρα των έντιμων εαμιτών. Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι σύμφωνα με την ταινία (πάλι καλά που γλίτωσε τη λογοκρισία).

Πριν τον σκοτώσουν, ο καπετάν νικόλας συναντά έναν άλλο πατριώτη ταγματασφαλίτη που κρατάμε αιχμάλωτο. Τον αναγνωρίζει γιατί παλιά ο πατέρας του δούλευε στα χωράφια του. Κι ενώ περιμένεις να τον σκοτώσει για να βγει ταξικό μήνυμα, τον αφήνει να φύγει. Το παίρνουν χαμπάρι οι δικοί μας και τον κατηγορούν για προδοσία. Αλλά ο καπετάνιος φουντώνει και πετάει τη θρυλική ατάκα:
-Φράξια ο καπετάν νικόλας; (!!)
Αφού δεν ξέρεις ρε φίλε τι σημαίνει, τι το βάζεις; Άστο καλύτερα.

Σε αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή του ο άρης βελουχιώτης! Που εκπροσωπεί τα αγρίμια που πιστεύουν ότι η συμφωνία της βάρκιζας είναι φιάσκο και ξαναβγαίνουν στο βουνό -μόνο εκεί μπορούν να ζουν τα αγρίμια. Και φωνάζει φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους στους οποίους περιλαμβάνει και τα κέρατα την ηγεσία, που πήρε έξι υπουργεία και μας πούλησε.
Κάτι που μας δείχνει ότι η αρχική μορφή του γνωστού συνθήματος ήταν τρία χρόνια αντίσταση αγώνας και θυσία και όλα τα πουλησατε για έξι υπουργεία.

Πιο μετά ο άρης κάνει λόγο και για 200 χιλιάδες στρατό απ' έξω που είναι έτοιμοι να μπουν την κατάλληλη στιγμή.
Να λοιπόν, οι σοβιετικοί δε μας πρόδωσαν. Είχαν έτοιμο 200 χιλιάδες στρατό να στείλουν. Η βάρκιζα ήταν απλώς ένας ελιγμός. Οι αντισοβιετικοί μύθοι καταρρρέουν.

Η ταινία μας δείχνει τον άρη λίγο μετά το λιτόχωρο. Το ότι το λιτόχωρο έγινε μάρτη του 46 ενώ ο άρης πέθανε ιούνη του 45 είναι λεπτομέρεια. Όπως λεπτομέρεια είναι ότι στην ταινία ο άρης αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα -κι ενώ τον καλούσαν ευγενικά να παραδοθεί.
Και τα κομμένα κεφάλια του άρη και του τζαβέλλα; Κομμουνιστική προπαγάνδα. Εξάλλου μετά την χειροβομβίδα πώς να είχε απομείνει το κεφάλι;

Το αγρίμι-πρωταγωνιστής της ταινίας φτάνει προς το τέλος του εμφυλίου να δικάζει τον εθνικόφρονα αδερφό του που κατηγορείται για δράση κατά του κκε. Υπογράφει με πόνο ψυχής και τρεμάμενο χέρι την απόφαση, αλλά οι τύψεις δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Μες στο μυαλό του ακούει τις φωνές της μάνας του και του αδερφού του να τον φωνάζουν κάιν και φονιά. Κι εμείς τις ακούμε μαζί του καμιά εικοσαριά φορές για να το εμπεδώσουμε. Ούτε σε σουξέ του καρβέλα τόση επανάληψη.

Αυτό εν παρόδω μου θυμίζει μία από τις αντιφάσεις της παλαιάς διαθήκης. Αφού όλοι είμαστε γόνοι του αδάμ και της εύας στην αρχή δεν υπήρχε αιμομιξία; Αλλά ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό, ο κάιν με τον άβελ μετά πώς έκαναν παιδιά; Με την χάρη του θεού; Αλλά ακόμα κι αν ήταν αιμομίκτες ομοφυλόφιλοι που τεκνοποιούσαν με τη θεία χάρη το πράγμα πάλι χωλαίνει γιατί ο κάιν τον σκότωσε τον άβελ (μήπως επειδή τον απατούσε;). Άρα δε μπορεί να έκανε μαζί του το παιδί. Τι μας μένει λοιπόν; Να έκανε τα παιδιά του με την εύα. Άρα καραμπινάτη αιμομιξία που έξηγεί πώς υπάρχει τόση καθυστέρηση σε αυτό τον κόσμο και βγαίνουν τέτοιες ταινίες.
Πάντως οι γνώστες του χώρου με ενημέρωσαν ότι το πρόβλημα λύνεται με την εμφάνιση από το πουθενά μιας άσχετης κοπέλας. Και κάπως έτσι εξηγείται στην παλαιά διαθήκη και η εμφάνιση των μαύρων.

Επιστροφή στο βουνό και στο επαναστατικό λαϊκό δικαστήριο. Με συνοπτικές διαδικασίες κι ενώ τα αγρίμια που παρακολουθούν τη δίκη φωνάζουν συνέχεια θάνατος, θάνατος βγαίνει η ετυμηγορία. Έχει προηγηθεί μια φοβερή απολογία του κατηγορούμενου που μετατρέπεται σε κατήγορος των ερυθρών, μπροστά στην οποία η απολογία του μπελογιάννη και των συντρόφων του ωχριά.

Ο λαϊκός επίτροπος ανακοινώνει την απόφαση και ρωτάει αν έχει να προσθέσει κανείς κάτι.
Εγώ, ακούγεται η φωνή της μαυροφορεμένης μάνας!! Κι ακολουθεί ένας δεκάρικος μελό λόγος.
Μα πώς βρέθηκε πάνω στα βουνά; Είχε ξεμείνει από την αποστολή του οηε; Τι γινόταν εκεί, μπάτε σκύλοι αλέστε ήμασταν;
Κι ύστερα μας έφταιγε το στιλέτο του τίτο...

Το τέλος το ξέρετε. Κι από την άλλη πάλι όχι.
Ο γράμμος πέφτει, αλλά χωρίς πολλούς σκοτωμούς -πέρα απ' τα δύο αδέλφια. Οι δυο στρατοί συμφιλιώνονται, πετάν τα όπλα και δίνουν τα χέρια αδελφωμένοι.
Ε, ναι τους αντάρτες του δσε τους περίμενε γενική αμνηστία και ζωή χαρισάμενη. Τι είχαν να χάσουν αν παραδίδονταν;

Εμένα πάντως η ταινία με απογοήτευσε. Δεν είχε ούτε έναν εαμοβούλγαρο σλάβο για να δείξει ποιοι πραγματικά ήμασταν.

Υστερόγραφα:
1.υπάρχει μία ακόμη κορυφαία σκηνή από την ταινία κόκκινο τρένο με το νίκο γαλανό αντάρτη του ελας να κρατάει υπό την απειλή όπλου καμιά δεκαριά εθνικόφρονες. Το απλό κι αυτονόητο θα ήταν να τους γαζώσει, αλλά η ταινία είναι καλτ κι έχει άποψη. Έτσι, αφού τους βάζει ο γαλανός να τραγουδάν όλοι μαζί τον ύμνο του ελας, τους αφήνει πίσω του, απασφαλίζει μια χειροβομβίδα, την πετάει και πριν φύγει φωνάζει: μέρι κρίστμας...
Χωρίς χο-χο-χο.
2.γιατί δε βγαίνουν γαμώτο τέτοιες ταινίες σήμερα;
3.πέρα από κομμουνιστές λάτρεις του καλτ υπάρχει κανείς άλλος που να τις βλέπει;


Στον επίλογο επιβάλλεται μία ακόμα προσθήκη στη λίστα με τα καλτ διαμάντια του μοναρχοφασισμού: η ταινία μπούλκες. Στην πρώτη σκηνή η σατανική ηγεσία διασπείρει στο στρατόπεδο την ψευδή είδηση ότι ο δσε βρίσκεται στα πρόθυρα της αθήνας και αφήνει τη βάση να πανηγυρίζει γεμάτη χαρά και αφέλεια. Αλλά ο βασικός μας ήρωας δεν τρώει κουτόχορτο. Έχει ζήσει από πρώτο χέρι τι κουμάσια είμαστε, έχει σιχτιρίσει κι είναι αποφασισμένος να μας φτύσει κατάμουτρα. Μετανιωμένος για τις επιλογές του το σκάει από το στρατόπεδο και μετά από ένα σύντομο ανθρωποκυνηγητό, περνάει τα σύνορα ( που ήταν μάλλον μπάτε σκύλοι αλέστε επί τίτο) και επιστρέφει λυτρωμένος στη δημοκρατική ελλάδα, χωρίς δήλωση, ούτε τίποτα.

Τι άλλο έχει μεσολαβήσει έκτοτε, από το 2008 που γράφτηκε αυτό το κείμενο; Η προβολή της ταινίας από την (προ μπουτάρη) χουντοδημοτική τηλεόραση θεσσαλονίκης που κόπηκε στη μέση ύστερα από την άμεση παρέμβαση του κόμματος.
Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αγριέψει κι εκείνος ο προπομπός μοιάζει σχεδόν αθώος. Ενώ οι πιο πρόσφατες ταινίες για τον εμφύλιο – που είναι ξανά της μόδας- ακολουθούν τον πιο εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό της σύγχρονης «αντικειμενικής» ιστοριογραφίας κι έχουν απολέσει κάθε καλτ στοιχείο και το όποιο ενδιαφέρον μπορεί να είχαν.

15 σχόλια:

spiral architect είπε...

Κατά πως το κόβω, το επόμενο βιβλίο θα είναι "Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού".
(μπορεί να το βγάλει η "δημοκρατία", παίζει δυνατά όμως και ο "κομιστής")

Ομολογώ ότι, την ταινία "κόκκινο τραίνο" δεν την ήξερα. Που την ξετρύπωσες;

Salot sor είπε...

Το κοκκινο τραινο ειναι μαλλον πασοκικης εμπνευσεως με εντονο διαχωροσμο αγωνιστικης βασης και αναντιστοιχης ηγεσιας

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Μη μας τρελαίνεις ρε σαλοτ σορ, δηλαδή η (κάποιες φορές) αναντίστοιχη ηγεσία είναι πασοκικός μύθος;;

Ανώνυμος είπε...

"Στα σύνορα της προδοσίας" είναι η δική μου προτίμηση.
Αναφέρεται έμμεσα στον εμφύλιο και γυρίστηκε επί χούντας.
Ο θρύλος λέει πως σε αυτή αναφέρεται η "Λούφα και Παραλαγή" στη σκηνή μπροστά στη Βουλή.
Τιτάνες υποκριτικής (Πρέκας, Μπάρκουλης), πλούσια παραγωγή (Τζέιμς Πάρις) και αισθητική χούντας.
Τι άλλο να ζητήσεις;

ARGIE

haridimos είπε...

Το κόκκινο τρένο είναι καράcult .-

Ανώνυμος είπε...

Υποθετω οτι θα καμουν βραδιες προβολων στην χρυση αυγη για να μαθανουν και να μην ξεχνουν τον κινδυνο απο την κοκκινη ακριδα οι πραγματικοι ελληνες.

νομιζω εδω ειναι σχεδων αν οχι ολες:
http://cineguerracivil.blogspot.gr/p/1.html

Chris

Ανώνυμος είπε...

Κόκκινο τραίνο, μπλε τραίνο, πράσινο τραίνο… Τι να σας πω ρε παιδία. Δυο παππούδες στον ΕΛΑΣ είχα επί κατοχής. Ο ένας κουμουνιστής, ο άλλος βασιλικός. Μόλις ξεκίνησε ο εμφύλιος, Ο μεν βασιλικός είχε ήδη αφήσει το όπλο του, ο άλλος πιάστηκε, φυλακή και εξορία. Ο αδελφός του, κουμουνιστής και αυτός, εκτελέστηκε.

Αγνοούσε ο ένας τον άλλο μέχρι το ‘64 που παντρεύτηκαν οι γονείς μου. Έπειτα οι καλύτεροι των φίλων, σχεδόν κολλητοί, μέχρι που πέθαναν αρχές του ‘90, 5-6 μήνες ο ένας απ τον άλλο.

Δεν μου είπαν τίποτα για τον εμφύλιο, ούτε κουβέντα, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Ούτε όταν ήταν μαζί ούτε όταν ήταν χώρια.
«δε θυμάμαι βρε παιδί μου … τόσα χρόνια πέρασαν … ξεχνάει ο άνθρωπος» …. Σιγά μη ξεχνάει ο άνθρωπος…

Σαν να ήταν (που ήταν) συνεννοημένοι. Ούτε οι γιαγιάδες μου… Δεν μπορώ να εξηγήσω την στάση τους αλλιώς, παρά μόνο σαν να θελαν να δώσουν ένα τέλος στην ιστορία αυτή. Έκτοτε ψάχνω…

Σαργός

L. είπε...

το κοκκινο τρένο guys παίζει στο u tube ολόκληρη η ταινία. Μπροστά στο Γαλανό, σκατά να φάει κι ο Ραμπόσκυ (ξέρετε όταν βγήκε το Ραμπο όλοι περίμεναν να βγει και το Ραμπόσκυ...)
Είναι cult ταινία αλλά η αμερικανιά είναι ξέχειλη σε όλη την ταινία

TRASH είπε...

Νομίζω πως θα ήταν άδικο να παραλειφθεί από τον καλτ κατάλογο το ντεμπορικής έμπνευσης "τα χρόνια της θύελλας", με τον τελευταίο ρόλο του Κατράκη, και τους μισούς διάλογους να είναι αποσπάσματα από βιβλία. Στο τέλος παραθέτει και βιβλιογραφία!
Παρόλα αυτά, εξαιρετική ταινία, που αξίζει τον κόπο:
http://www.youtube.com/watch?v=ZgLtPNtvLDY

momus είπε...

Στο "Στα σύνορα της προδοσίας" του Τζ. Πάρις, ο Πρέκας παίζει τον Καγκεμπίτη πράκτορα, που έρχεται στην Ελλάδα για να κατασκοπεύσει τις Νατοϊκές βάσεις και ανακαλύπτει οτι είναι Έλληνας που πέρασε στο "Παραπέτασμα" μικρός λόγω παιδομαζώματος. Ο Μπάρκουλης παίζει αν θυμάμαι καλά έναν λοχαγό. Η ταινία ξεκινά με σκηνές στο εσωτερικό της Βουλής, που μετά από ανάκτορο και κοινοβούλιο έζησε για λίγο σκηνές προσεχώς(;), ως Κρεμλίνο. Ο Πρέκας χτυπάει την πόρτα του ανωτέρου του, ο οποίος του απαντά με ένα μεγαλοπρεπές "ντα" και του αναλύει σε άπταιστα ελληνικά το σχέδιο. Η Βουλή κάνει δεύτερη εμφάνιση στο τέλος της ταινίας, αυτήν τη φορά ως ελληνικό στρατοδικίο, στο οποίο ο Γκεόργκι Ντιμιτρίεβιτς (Πρέκας) αφού ομολογεί, γλιτώνει την εσχάτη των ποινών αφού σύμφωνα με τον εισαγγελέα "η σφαίρα θα περάσει πρώτα από τις δικές μας καρδιές πριν φτάσει στη δική του". Το ακροατήριο χειροκροτει. Συγκίνηση.
Το καλύτερο με αυτήν την ταινία είναι οτι την είδα στον ALPHA πριν 5 περίπου χρόνια, ο οποίος την πρόβαλλε στα πλαίσια της επετείου της 28ης Οκτώβρη!

Ανώνυμος είπε...

ο εχθρος παντως ετοιμαζεται και γεμιζει σκατα τα μυαλα του κοσμακη

Ανώνυμος είπε...

(άσχετο, αλλά θελω να το γραψω):

οι αληταραδες μεγα-καραγκιοζηδες της "Αυγης" το εχουν παραξηλωσει με τους goin through.


χτες κυριακη είχαν δισελιδο αρθρο να τα ξαναχωνουν . ότι και εάν κανει η ΚΝΕ, θα είναι στο στόχαστρο: εάν φερει τους κλασικούς "παλι παπακωνσταντινου; τι κόλλημα είναι αυτό;". εάν κάνει ένα άνοιγμα : " τι goin through; αυτοί είναι σεξιστες"

αληταραδικος κομπλεξισμος διχως τελος.

μια χαρα εκανε η ΚΝΕ και εφερε τους προαναφερθεντες. χρειαζεται απαραιτητα μια αναγκαια νοτα νεανικού τσαμπουκα και δυναμης. και η ανακοινωση του συγκροτηματος ήταν μια χαρα. ανακοινωση με πολλά κιλά.

όλοι στο 38ο φεστιβαλ της ΚΝΕ!!

Ο αγωνας συνεχιζεται!!

drazen

Ανώνυμος είπε...

Φαίνεται ότι οι ΠΑΣΟΚοι ζήλεψαν το θόρυβο που προκάλεσαν οι going through στο φεστιβαλ της ΚΝΕ και έκαναν αντίπραξη.
Χθες, το έναρκτήριο μουσικό κομμάτι ήταν το "Cocaine"!
Φυσικά για το πόπολο, ούτε λόγος να γίνεται για κοκαϊνη.
Κάνας μπάφος και πολύ του είναι!

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ αντίπραξη με τα δικά τους πρότυπα.

λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Είναι μεγάλος πειρασμός η γκόνι θρου, αλλά ας τους αφήσουμε σε ένα τόσο γαμάτο άρθρο. Είχα γράψει και εγώ αυτό κάποτε για καλτ αντικομμουνιστικές ταινίες και ντοκιμαντέρ


http://kokkinoparko.blogspot.gr/2009/11/blog-post_29.html

http://kokkinoparko.blogspot.gr/2009/11/blog-post_160.html

take a look

kontoxontross