Έρχεται
κάποτε εκείνη η ώρα στη ζωή, που ο καθένας μας καλείται να πει το μεγάλο ναι ή
το μεγάλο όχι και να πάρει θέση στα μεγάλα διλήμματα της ανθρωπότητας: πίτσα ή
γύρος; Με εμάς ή με τους άλλους; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Στάλιν ή τρότσκι;
Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου συνετρίβησαν οι ναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις. Στην πρωτεύουσα της χιτλερικής Γερμανίας υψώθηκε η σοβιετική σημαία με το σφυροδρέπανο. Ετσι επαλήθεψε αυτό που ο Ι. Β. Στάλιν είπε στην ομιλία του της 3/7/41: «Το θεριό θα εξοντωθεί στη φωλιά του». Νίκησαν τα Ενωμένα Εθνη με επικεφαλής την τριπλή αντιφασιστική συμμαχία: ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία.Σε συνέχεια η ΣοβιετικήΕνωση αναδείχτηκε σε υπερδύναμη, δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ. Πιο πέρα, εξαιτίας τηςδολοφονίας του Στάλιν από τον πράκτορα των ιμπεριαλιστών Μπέρια και της προδοσίας των Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ διαλύθηκε η ΕΣΣΔ με όλα τα δυσμενήεπακόλουθα για τους λαούς της και όλους τους λαούς του κόσμου.
Πού θα κατέληγε κάτι τέτοιο; θα κατέληγε -λέει οΣτάλιν- στο να πέσουμε στο βασίλειο του χάους... Θα κατέληγε στο να καταργήσουμε την πολιτική οικονομία σαν επιστήμη, γιατί η επιστήμη δεν μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί χωρίς να παραδεχτεί ότι υπάρχουν οι αντικειμενικές νομοτέλειες αυτές, χωρίς να μελετάει τις νομοτέλειες αυτές. Και αν καταργήσουμε την επιστήμη, θα χάναμε τη δυνατότητα να προβλέψουμε την πορεία των οικονομικών γεγονότων στην οικονομική ζωή της χώρας. Θα χάναμε δηλαδή τη δυνατότητα να ασκήσουμε και την πιο στοιχειώδικη οικονομική καθοδήγηση"... Αυτό τελικά έγινε μετά το θάνατό του... και φθάσαμε στη διάλυση της ΕΣΣΔ με την επέλαση της αντεπανάστασης.
Τα βαθύτερα αίτια που επέτρεψαν στον σταλινισμό να επιβληθεί» μπορούν να αναζητηθούν: 1) στο ιστορικό παρελθόν της Ρωσίας, που έχει τρία σκέλη: το παρελθόν του τσαρικού δεσποτισμού,το παρελθόν της ασιατικής βαρβαρότητας και το παρελθόν της επανάστασης στη Ρωσία του 19ου αιώνα, 2) στις φιλοσοφικές καταβολές του σταλινισμού, καταβολές που δεν έχουν «καμία σχέση με τον διαλεκτικό υλισμό, έχουν όμως με τη μεταφυσική και με τον ιδεαλισμό, 3) στον τρόπο που αυτός χρησιμοποίησε τις αντιφάσεις του Λένιν ανάμεσα στην αντίληψη για τον ρόλο των μαζών στην Ιστορία,καθώς και το ρόλο της «επαναστατικής πρωτοβουλίας των μαζών», και την άποψή του μετά το 1920, ότι την εξουσία του προλεταριάτου έπρεπε να ασκεί το κόμμα των Μπολσεβίκων. Η πρώτη συνιστώσα χάρισε στον Στάλιν τη δυνατότητα να θρέψει έτι περισσότερο τον συναισθηματικό μύθο για την «κομμουνιστική φύση του ρώσου αγρότη που, εξαιτίας της μυστικιστικής του επαφής με το έδαφος και τη γη,κατέχει τα σκήπτρα της αλήθειας, σε αντιπαράθεση προς τη «σάπια Δύση». Η δεύτερη συνιστώσα τον βοήθησε να αναπαράγει στην πολιτική του φιλοσοφία την Πολιτεία του Πλάτωνα, μια πολιτεία «ολόκληρη, αναλλοίωτη, χωρίς κίνηση, ξένη προς κάθε αντίθεση» που υπηρετεί το γενικό καλό, και που είναι η ένσαρκη εικόνα μιας ασιατικού τύπου κοινωνίας, δεδομένου ότι ο Μαρξ θεωρεί την πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνα «αθηναϊκή εξιδανίκευση της αγυπτιακής κοινωνίας, της χωρισμένης σε κάστες». Η τρίτη συνιστώσα συνέβαλε ώστε να δημιουργηθεί ένα κόμμα «νέου τύπου» βασισμένο στα επαγγελματικά στελέχη του, την απόλυτη εξουσία των ανώτερων οργάνων πάνω στα κατώτερα, την αποκλειστικότητα του ενός δόγματος και την πλήρη απαξίωση των διανοουμένων· ένα κόμμα που ήταν η «εξουσία του προλεταριάτου», αλλά από τις τάξεις του το προλεταριάτο απουσίαζε.Με αυτές τις μεθοδεύσεις δημιουργήθηκε μια εξουσία θεοκρατική, με έντονα ασιατικά στοιχεία,που αποτέλεσε το μεγαλύτερο αμάρτημα των επαναστατικών δυνάμεων του 20ού αιώνα,γιατί αντικατέστησε τη μέθοδο με το δόγμα και τη διαλεκτική με τη μεταφυσική,υποσκελίζοντας έτσι το αληθινό πρόταγμα του μαρξισμού και εν τέλει αποτυγχάνοντας στο σημείο που έδειχνε πως ήθελε να υπερκεράσει τον καπιταλισμό:δεδομένης της σύνδεσης της τεχνικής με την επιστήμη και δεδομένων των περιοδικών καταστροφών των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού, να γεννήσει ένα σύστημα δίκαιο αλλά και στην υπηρεσία της ανάπτυξης.
Για
πολλούς κατασταλαγμένους, τα δύο τελευταία είναι περίπου ταυτόσημα, καθώς αν
ταχθείς με το ένα σκέλος, πχ με το σύντροφο με το μουστάκι, το άλλο ισοδυναμεί
με πολιτική αυτοκτονία.
Τον
τελευταίο καιρό υπάρχει μια (αρκετά συμπαθής για λάιφ στάιλ περιεχομένου)
ιστοσελίδα που καταπιάνεται με παρόμοια ζητήματα και βάζει τους συντάκτες της
να δώσουν την απάντηση με την ψήφο τους. Κι είναι τέτοιο το όνομα αυτής της
ιστοσελίδας (oneman.gr) που μας
θέτει προ των ευθυνών μας κι απαιτεί επιτακτικά
μια απάντηση στο αιώνιο δίλημμα: στάλιν ή τρότσκι.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια υποθετική
δημοσκόπηση σχετικά με το ζήτημα.
Στάλιν
ο Πέτρος Χαρκοβίτης
Θέλω
να είμαι σαφής και να απαντήσω στην ουσία του ερωτήματος. Το πρόβλημα δεν είναι
μόνο ο τρότσκι κι ο πουλιόπουλος, αλλά η νεοτροτσκιστική λαίλαπα, η παραβίαση
και εγκατάλειψη του προγράμματος του κκε που ψηφίστηκε στο 15ο
συνέδριό του και η πρόταση για συγκρότηση του ααδμ και μιας κυβέρνησης
αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που θα ικανοποιεί άμεσα μεταβατικά αιτήματα, που θα
ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την αστικοδημοκρατική επανάσταση, όπως καθόρισε
τον χαρακτήρα της η 6η ολομέλεια του 34’.Μια πρόταση που
ενταφιάστηκε με το άρθρο της μπέλλου για τον αποφασιστικό ρόλο των στελεχών, το
δεύτερο τόμο του δοκιμίου ιστορίας που ακυρώνει τη στρατηγική του εαμ και με
την τακτική του παμε που διασπά το εργατικό κίνημα και το ενιαίο μέτωπο της
εργατικής τάξης.
Στάλιν
η Αλέκα Παπαρήγα
Κάποτε
η είχα δηλώσει ότι το κκε δεν είναι ούτε κόμμα του στάλιν, ούτε κόμμα του
λένιν, ούτε κανενός, με την έννοια ότι τα κκ δεν είναι προσωποκεντρικά. Ο σύντροφος
κεπέσης το πήρε αυτό και το ερμήνευσε ως ομολογία μου ότι το κκε δεν είναι
πλέον λενινιστικό, δηλ κόμμα νέου τύπου, και ζητούσε την καθαίρεση μου για το
λόγο αυτό από τη θέση της γγ. Κι έχεις από την άλλη και τον αντι-κκε λαϊκισμό
να σου γανιάζει το μυαλό ότι το κόμμα αναστηλώνει το σταλινισμό μέσα απ’ τα
σοβιετικά ερείπια κι ότι η αλέκα κρύβει στην τσάντα της το μουστάκι του στάλιν.
Να οργανωθούμε παιδιά, να ξέρουμε κι εμείς σε τι να απαντάμε.
Κατά
τα άλλα το κκε έχει υιοθετήσει σχεδόν εξ ολοκλήρου την οικονομική ανάλυση του
στάλιν, όπως την εκθέτει στη μπροσούρα του για τα οικονομικά ζητήματα στην
εσσδ, αλλά ασκεί κριτική σε επιμέρους σημεία του πολιτικού εποικοδομήματος,
όπως η συγκρότηση των σοβιέτ σε εδαφική βάση και η τακτική που επεξεργάστηκε η
κομιντέρν για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Τρότσκι
ο Γιώργος Ρούσης
Με
πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι Θέσεις της ΚΕ, επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί
σταλινικής στροφής του Κόμματος. Εκτιμώ ότι αυτή η στροφή σε συνδυασμό με ένα
σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής
δραστηριότητας, αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο, θα είναι
καταστροφική. Αυτή η τοποθέτηση της ΚΕ του Κόμματος που δικαιολογεί τα
εγκλήματα εκείνης της περιόδου και το μόνο που βρίσκει να πει είναι ότι υπήρξαν
και ορισμένες «υπερβολές» στην αντιμετώπιση των «αντεπαναστατικών
κέντρων»!!!!!, οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι η ΚΕ υποστηρίζει ότι στο
σοσιαλισμό του μέλλοντός μας, όπως γίνονταν επί Στάλιν, κατά τα λεγόμενα της
σχετικής εισήγησης στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, θα καταστέλλονται μέχρι και
θα τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών και οι εργαζόμενοι που τυχαίνει να
διαφωνούν με την όποια κομματική γραμμή, ή ακόμη και εκείνοι που θα θεωρούνται
σαν εν δυνάμει διαφωνούντες, ή και τα ίδια τα κομματικά στελέχη, όπως έγινε με
εκείνους τους 98 ανθρώπους, δηλαδή το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά
μέλη της ΚΕ του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριό του που
συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν διά τουφεκισμού κατά κύριο λόγο την περίοδο 1937
- 1938!!!!
Στάλιν
η Τιτίκα Σαριγκούλη
Στάλιν
γαμώ το κεράτο μου!
Τρότσκι
ο Μανώλης Ρασούλης
Είχα
πολικό αστέρα τον Τρότσκι, έναν χαρισματικό που έκανε μια επανάσταση με τον
καλλίτερο τρόπο και την κατέγραψε με τον καλλίτερο τρόπο. Ήμουν στην επιρροή
του. Προσπάθησα να διαλευκάνω την αινιγματική υπόθεσή του. Ακόμα και την κόρη
μου την ονόμασα ναταλία από τη σύζυγο του λέοντα. Κι ακόμη προσπαθώ. Χάνω το
μίτο κατά καιρούς. Κι όμως κατά μυστήριο τρόπο εμφανίζεται η Αριάδνη και μου
ξαναδίνει το κουβάρι.
Ο
αιώνας μας είναι έτσι κι αλλιώς πολιτικός κι ακόμη αιωρείται μια απάντηση για
το τι ακριβώς συνέβη στην περιβόητη ΕΣΣΔ όχι μόνο πολιτικά μα βαθιά
δραματουργικά.
Στάλιν
ο πρώην εκκετζής Ανδρέας Μικρούτσικος
Εγώ
πάντως ψηφίζω στάλιν. Άλλωστε προς τιμήν του παρουσίασα το μεγάλο αδερφό (big brother).
Στάλιν
ο Νίκανδρος Κεπέσης
Πού θα κατέληγε κάτι τέτοιο; θα κατέληγε -λέει οΣτάλιν- στο να πέσουμε στο βασίλειο του χάους... Θα κατέληγε στο να καταργήσουμε την πολιτική οικονομία σαν επιστήμη, γιατί η επιστήμη δεν μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί χωρίς να παραδεχτεί ότι υπάρχουν οι αντικειμενικές νομοτέλειες αυτές, χωρίς να μελετάει τις νομοτέλειες αυτές. Και αν καταργήσουμε την επιστήμη, θα χάναμε τη δυνατότητα να προβλέψουμε την πορεία των οικονομικών γεγονότων στην οικονομική ζωή της χώρας. Θα χάναμε δηλαδή τη δυνατότητα να ασκήσουμε και την πιο στοιχειώδικη οικονομική καθοδήγηση"... Αυτό τελικά έγινε μετά το θάνατό του... και φθάσαμε στη διάλυση της ΕΣΣΔ με την επέλαση της αντεπανάστασης.
Τρότσκι
ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ
Η
περεστρόικα ήταν έργο ζωής. Αφιέρωσα τη ζωή μου στο ξήλωμα του σταλινικού
συστήματος και των βάσεων του που τέθηκαν κατά τη δεκαετία του 30. Χρησιμοποίησα
το πολύτιμο εργαλείο της γκλάσνοστ (διαφάνεια) ενάντια στους πολιτικούς μου
αντιπάλους και τις μαύρες κηλίδες του παρελθόντος, δηλ. τα σταλινικά εγκλήματα.
Κέρδισα τη στήριξη ενός μέρους των τροτσκιστών, που πίστευαν ότι προσωποποιούσα
την αντιγραφειοκρατική επανάσταση που ευαγγελιζόταν ο αρχηγός του. Το 1988
αποκατέστησα τον μπουχάριν. Κι αν προλάβαινα ίσως να έκανα το ίδιο και με τον
τρότσκι.
Τρότσκι
ο Τζωρτζ Όργουελ
Ο
στάλιν είναι ο μεγάλος αδελφός με το μουστάκι που παρακολουθεί τους πάντες και
ελέγχει κάθε πράξη τους μέσα από κάμερες και τις μυστικές του υπηρεσίες (1984).
Ενώ έχει διαγράψει τον γκολντστάιν από τα βιβλία της ιστορίας και τα αρχεία των
εφημερίδων εξαφανίζοντας κάθε αναφορά στο όνομά του.
Ο
στάλιν είναι ο ναπολέων που διώχνει το χιονάτο από τη φάρμα την ζώων και
οικειοποιείται όλες τις ιδέες και τα κατορθώματά του. Αλλάζει τους κανόνες κατά
το δοκούν και στο τέλος συνεργάζεται με τους καπιταλιστές ανθρώπους και γίνεται
ένας από αυτούς.
Είναι
τέλος αυτός που δε μας έδωσε αρκετά όπλα στο μέτωπο της αραγονίας, γιατί
ανήκαμε στην πολιτοφυλακή του poum (φόρος τιμής στην Καταλονία).
Ο
τρότσκι είναι ο λέων νταβίντοβιτς μπρονστάιν, που παραπέμπει στον ήρωα μου
γκόλντσταιν από το 1984 και ξύθηκε από όλες τις φωτογραφίες των μπολσεβίκων.
Και είναι ο χιονάτος που είχε αρχικά την ιδέα να χτίσουν τον ανεμόμυλο, πριν
τον εξορίσουν από τη σοβιετική φάρμα.
Κι εγώ
ήμουν ο συγγραφέας όλων των παραπάνω και ήμουν στη μισθοδοσία των βρετανικών
μυστικών υπηρεσιών.
Όχι
Στάλιν η Έλλη Παππά
Στάλιν
ο Νίκος Μπελογιάννης
Στάλιν
το Ερυθρό Πρίσμα
Στάλιν
φυσικά, δεν τίθεται ζήτημα. Αλλά εγώ το ‘χω ξαναπεί. Το λάθος του μουστάκια
ήταν το πώς ξεμπέρδεψε με τον τρότσκι. Έβαλε να τον σκοτώσουν και τον έκανε
ήρωα και οσιομάρτυρα στους οπαδούς του, δίνοντάς τους λόγο ύπαρξης. Αν ο
λέοντας είχε ένα φυσικό, βιολογικό τέλος, ο τροτσκισμός μπορεί να είχε πεθάνει
μαζί του ως πολιτικό ρεύμα. Έτσι κι αλλιώς εκμηδενισμένος ήταν από πολιτική
άποψη. Πήρε όμως το φιλί της ζωής και μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Κριτικά
Τρότσκι ο Κοντόχοντρος
Η
δημοκρατική πορεία της ανταρσύα είναι ένα σημαντικό ως τα τώρα κεκτημένο που
έρχεται να άρει διαλεκτικά και μεταμοντέρνα τις στείρες διαχωριστικές γραμμές
του παρελθόντος, που έχουν καθηλώσει επί δεκαετίες το κομμουνιστικό κίνημα, να
τις ανατάμει κριτικά και να τις ανασυνθέσει σε ένα ζωντανό περιεχόμενο που θα
τις επανανοηματοδοτήσει θετικά και θα τις εντάξει σε μια ριζοσπαστική,
επαναστατική προοπτική κι ένα μεταβατικό πρόγραμμα με δημοκρατικά,
αντι-ιμπεριαλιστικά αιτήματα, γύρω από τους πέντε άξονες της ανταρσύα, που
επεξεργάστηκε η πρώτη πανελλαδική μας συνδιάσκεψη και το οποίο θα ανιχνεύει από
αντικαπιταλιστική σκοπιά και με μια ευέλικτη τακτική γραμμής μαζών τα όρια της
συγκυρίας και της νομοτέλειας που την επικαθορίζει. Εμείς ως ρεύμα στεκόμαστε
κριτικά τόσο απέναντι στον αδιέξοδο νεοσταλινισμό του κκε ως σύγχρονη πολιτική
έκφραση του μεταμοντέρνου, όσο και στις αδυναμίες και τις αντιφάσεις των
συντρόφων από τον τροτσκιστικό χώρο κι αντλούμε θετικά στοιχεία από τις
καλύτερες παραδόσεις της τρίτης, της τέταρτης (και της πρώτης και της δεύτερης)
διεθνούς καθώς και των διασπάσεών τους. Με άλλα λόγια, αν κι είναι δύσκολο να
κρατηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στους μαοϊκούς του εκκε και τους τροτσκιστές
του σεκ και της οκδε σπάρτακος (καμιά φορά κι ανάμεσα στους τροτσκιστές μεταξύ
τους), το σεκ έχει τους συσχετισμούς υπέρ του και μπορεί να επιβάλει να μπει
στο προεκλογικό πεντάλεπτο της ανταρσύα μια ξώφαλτση αναφορά στη θέση του για
τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα της ανατολικής ευρώπης.
Σε πρώτο πλάνο δίπλα στο λένιν ο τρότσκι |
Λευκό
(;) ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνωφ
Από
τότε που έγινε γενικός γραμματέας, ο σύντροφος Στάλιν, έχει συγκεντρώσει
απεριόριστη δύναμη στα χέρια του και δεν είμαι βέβαιος, αν θα είναι πάντα σε
θέση να χρησιμοποιεί αυτή την δύναμη με αρκετή σύνεση. Ο σύντροφος Τρότσκι, από
την άλλη μεριά, όπως έδειξε ήδη η πάλη του ενάντια στην ΚΕ στο ζήτημα του
Λαϊκού Επιτροπάτου Συγκοινωνιών, δεν διακρίνεται μόνο για τις εξαιρετικές του ικανότητες.
Προσωπικά είναι αναμφισβήτητα ο πιο ικανός άνθρωπος στη σημερινή ΚΕ, μα είναι
κι ο άνθρωπος που διακρίνεται από μια υπερβολική αυτοπεποίθηση και ρέπει
υπερβολικά προς τις καθαρά διοικητικές μέθοδες δουλιάς.
Ο
Στάλιν είναι πολύ τραχύς κι αυτό το ελάττωμα, αν και ανεκτό μεταξύ μας και στις
μεταξύ κομμουνιστών σχέσεις, είναι απαράδεκτο σ’ αυτόν που κατέχει τον τίτλο
του Γενικού Γραμματέα. Γι’ αυτό προτείνω στους συντρόφους να σκεφτούν τον τρόπο
μετάθεσης του Στάλιν απ’ αυτή τη θέση και να τοποθετήσουν σ’ αυτήν ένα άλλο
πρόσωπο, που από όλες τις άλλες απόψεις να διαφέρει από τον σύντροφο Στάλιν
μόνο σε ένα προσόν, και συγκεκριμένα: να είναι πιο ανεκτικός, πιο πιστός
(αφοσιωμένος), πιο ευγενικός και πιο διακριτικός προς τους συντρόφους, λιγότερο
ιδιότροπος κτλ.
Τρότσκι
ο Χρήστος Ποσάδας.
Σκέτο, χωρίς τεκμηρίωση.
Στάλιν
ο Κώστας Κάππος
Ο
αντισταλινισμός είναι ντροπαλός αντι-κομμουνισμός. Ας μη φοβούνται μερικοί για
το στάλιν, δε θάφτηκε στα ιεροσόλυμα για να αναστηθεί.
Δίλημμα
τέλος. Στάλιν με 99,9%. Γιατί έτσι μας αρέσει.
36 σχόλια:
ΚΑΛΟ!
Καλό, φίλε Βασίλη, καλό! Αν μπορέσω, θα προσπαθήσω να γράψω κάποιο σχόλιο.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
ποιος τον γαμει τον τροτσκι
αλλα σταμάτα να μας πρήζεις και για τον μεγάλο αρχηγό
Δεν θαύτηκε στα Ιεροσόλυμμα για να περιμένουμε την ανάστασή του.
Πάμε παρακάτω
Ο,ΤΙ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ
1) Από το τελευταίο γραπτό του Νίκου Ζαχαριάδη «Μήνυμα από την άλλη μεριά» (Πρώτη δημοσίευση: Πέτρου Ανταίου, Νίκος Ζαχαριάδης: Θύτης και θύμα, Εκδόσεις Φυτράκη, β΄ έκδοση, Αθήνα 1991• διατηρήθηκε η ορθογραφία του συγγραφέα και του πρωτοτύπου, ενώ σιωπηρά διορθώθηκαν εξόφθαλμα ορθογραφικά λάθη):
[…] — Για το σταλινισμό του Ζαχ. Καταλαβαίνω τόρα ότι το παράκανα. Όχι όμως από δουλοπρέπεια. Όταν πρωτόγραψα για το σταλινισμό είμουνα στην Κέρκυρα και δεν ήξαιρα αν θα βγω ζωντανός. Το Λένιν ζωντανό δεν τον είδα. Στο λείψανό του στην κηδεία το 1924 στάθηκα φρουρά μαζί με το Ναζίμ Χικμέτ και άλλα τουρκάκια. Τον Στάλιν τον έζησα από κοντά. Κι όταν πέθανε, έκλαψα τη νύχτα στο κρεβάτι, πρώτη φορά στη ζωή μου σαν άντρας [Σημ. Πέτρου Ανταίου: δυσανάγνωστη λέξη] είταν δίπλα ούτε πήρα χαμπάρι. Δεν έκλαψα ούτε όταν έμαθα για τη μάνα μου, παρά το ότι άλλον άνθρωπο στη ζωή μου δεν αγάπησα ποτέ τόσο, ποτέ και καλύτερο (για τη μάνα, αν με πάρει η ώρα θα γράψω παρακάτω). Τότε έκλαψα χωρίς να το πάρω χαμπάρι κύλισαν τα δάκρυα πολλά. Όχι γιατί στη ζωή μου δεν υπήρξαν εφκαιρίες να κλάψω, (σαν, όπως είπα, για τη μάνα μου), μα στις περιπτώσεις αφτές, πώς να το πω, σα να κυλούσαν μέσα μου. Ώστε με το Στάλιν μπορεί να το παράκανα. Όμως ο Στάλιν είταν Στάλιν και όποιος πήγε να τον βρωμίσει έδειξε μονάχα τη μικρότητά του. Σαν τον σαλτιμπάκο το Χρουστσώφ, που το ελάχιστο πούχε να κάνει, είταν να δημοσιέψει τα επίσημα γραφτά, όταν έλεγε ότι ο Στάλιν άδικα και παράνομα καταδίκασε τους στρατηγούς, ότι είνε ανακατεμένος στη δολοφονία του Κίροφ. Όχι ότι με τους στρατηγούς δεν έγιναν εκτροπές και μάλιστα μέγιστες. Όμως τα πραχτικά της δίκης τους υπάρχουν. Γιατί δεν τα δημοσίεψε. Αν για λόγους εθνικής ασφάλειας, τότε αφτό μονάχα ξεσκεπάζει το Χρουστσώφ και δικαιώνει το Στάλιν. Για τον Κύρωφ, φυσικά, είνε τρίχες. Τότε πέσαν πολλοί ισόβαθμοι του Κύρωφ, λ.χ. οι Πόστισεφ, Κοσιόρ κ.ά. Γιατί για τον Κύρωφ χρειάστηκε τέτια σκηνοθεσία. Όμως ο Χρουστσώφ τότε υποσχέθηκε, πολύ πριν πέσει, ότι θα δημοσιέψει τα στοιχεία των καταγγελιών του, μα δεν έκανε τίποτα. Σχετικά με όσα έγραψε και είπε ο Χρ. για την πολεμική συμβολή του Στάλιν τον αποδοκίμασαν και τον πήραν και στο ψιλό όλοι οι πολέμαρχοι του 1941–1945 και μαζί τους και ο Ζούκωφ παρά το ότι ο Στάλιν τον χτύπησε και τον παραμέρισε. Την ιστορική σημασία, συμβολή και ρόλο του Στάλιν στο ΚΚΣΕ, ΕΣΣΔ, Κ. Δ. κανείς δεν μπορεί να σβύσει. […]
2) Από συνέντευξη της Τιτίκας Σαριγκούλη στο Womenonly.gr, συνέντευξη προερχόμενη από το Λοιπόν On Line (http://www.womenonly.gr/loipon/kosmikaarticle.asp?catid=14103&subid=2&pubid=6660270):
[…]Έχετε φίλους;
Όλο τον κόσμο. Είμαι από το 1950 στο Κίνημα της Ειρήνης. Ήταν η διακήρυξη της Στοκχόλμης και αντιμετώπιζες εκτελεστικό απόσπασμα. Γύριζα με ένα πακέτο τσιγάρα και μέσα είχα 17 υπογραφές για την ειρήνη, ίσον 17 σφαίρες. Εάν με έπιανε η ασφάλεια, αντιμετώπιζα εκτελεστικό απόσπασμα. Ο σύντροφος Νίκος Νικηφορίδης εκτελέστηκε, εγώ τη γλίτωσα. Τότε είχα στείλει στον Στάλιν ένα δώρο. Γιόρταζε τότε (1950) τα 70 του χρόνια. Ήταν μια σημαία που είχε κεντημένο επάνω «Η χώρα της Ηλέκτρας δεν θα πολεμήσει ποτέ τη χώρα της Ζώγιας», η οποία φιλοξενήθηκε στο μουσείο του Κρεμλίνου. […]
3) Την εικόνα της πλατωνικής «Πολιτείας» από την Έλλη Παππά δεν πρέπει να την παίρνει κανείς στα σοβαρά, όπως άλλωστε κι ό,τι άλλο γράφει η Παππά για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Πρόκειται για καρικατούρα της φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης του Πλάτωνα που πάσχει από πρωτόγονο σχηματισμό, απαράδεκτη απλούστευση, ουσιαστική αδυναμία κατανόησης του πλατωνικού κειμένου, πρωτοφανή άγνοια της πρόσληψης της πλατωνικής φιλοσοφίας και, το χειρότερο, αβελτηρία κατανόησης των απόψεων των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν για τον Πλάτωνα και την φιλοσοφία του. Την παρατήρηση αυτήν την κάνω λόγω επαγγελματικής ειδικότητας και λυπάμαι που δεν έχει μέχρι στιγμής υπάρξει σοβαρή αντιπαράθεση στις σχετικές «σοφίες» της Παππά.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
1. ΠΑΣΚΕ - ΑΠ κατεβαινουν μαζι στο ΕΚΘεσσαλονικης ? Πεφτουν και τα τελευταια πεπλα αισχυνης
http://mao.gr/paske-autonomi-paremvasi/
2. ανταρσια στην ανταρσυα ?
http://antartyko.wordpress.com/
νταξει τελειο....
μπορω να πω πως σε ερωτευτηκα!
Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ»
Και μια και το ’φερε η κουβέντα ακολουθεί προς ανάρτηση σε οκτώ συνέχειες ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την λεγόμενη «Διαθήκη» του Β. Ι. Λένιν. Εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή μετάφραση —η δεύτερη ευχή προς τους αγγλομαθείς— σ’ όλους τους αναγνώστες.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (I)
The Forgery of the ‘Lenin Testament’
V. A. Sakharov
Candidate of Historical Sciences
Who is the Author?
From ‘Letter to the Congress’:
I.
‘Comrade Stalin, having become Secretary General, has unlimited authority concentrated in his hands, and I am not sure whether he will always be capable of using that authority with sufficient caution. Comrade Trotsky, on the other hand, as his struggle against the C. C. on the question of the Peoples’ Commissariat for Communications has already proved, is distinguished not only by outstanding ability. He is personally perhaps the most capable man in the present C. C., but he has displayed excessive self-assurance and shown excessive preoccupation with the purely administrative side of the work.’
December 25, 1922
Taken down by M. V.
(V. I. Lenin: Collected Works, Vol. 36, Moscow, 1971, pp. 594–95).
II.
‘Stalin is too rude and this defect, although quite tolerable in our midst and in dealings among us communists, becomes intolerable in a Secretary-General. That is why I suggest that the comrades think about a way of removing Stalin from that post and appointing another man in his stead who in all other respects differs from Comrade Stalin in having only one advantage, namely, that of being more tolerant, more loyal, more polite and more considerate to the comrades, less capricious, etc. This circumstance may appear to be a negligible detail. But I think that from that standpoint of safeguards against a split and from the standpoint of what I wrote above about the relationship between Stalin and Trotsky it is not a detail, or it is a detail which can assume decisive importance’.
Taken down by L. F.
January 4, 1923.
(op. cit. p. 596).
The political and scientific actuality of a principled struggle against any pseudo creation regarding V. I. Lenin, faces the contemporary communist movement. This struggle is not only defensive. The aim is not to place in front of the eyes of the workers, a picture of V. I. Lenin in his greatness, but it is to safeguard and promote the victory of the communist revolution.
These Letters of the So-Called Testament Do Not Belong to Lenin
Among the myths that are tied in with the life and work of V. I. Lenin, the most underhanded, refined, and at the same time the most damaging in its political and ideological consequences is the myth about the so-called ‘Political Testament’ of V. I. Lenin, under which there is a complex of documents, known also as ‘Last articles and letters’. The scientific problem in this is to ascertain that each of these documents was, indeed, authored by V. I. Lenin.
Therefore to examine all of these documents is a matter of verification.
These letters are typed on a typewriter. V. I. Lenin did not sign any of these documents or letters, and cannot be verified as such. The signature under the typewritten text is ‘M. V.’ or ‘L. F.’ These cannot take the place of an autographed, or a signed copy by Lenin. It is a fact that Lenin’s authorship of these documents, publicly from the very beginning, unfortunately was never questioned. It was taken as an accepted fact that they were authored by V. I. Lenin. This was even accepted by J. V. Stalin himself. This situation, of course, was of considerable help to the revisionists that were still amongst the leadership of CPSU after the death of Lenin. History shows that these ‘documents’ became part of an ‘intrigue’.
But, a scientific analysis demands that these documents be examined historically. Historical analyses should not be designed to show or prove that this or that document does not belong to V. I. Lenin. Rather the burden of proof should be in the other direction — analysis should prove that these letters do indeed rightly belong to the body of works, falling under the authorship of V. I. Lenin.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (II)
This author has studied the documents and all possible available archives of all materials, and this brought him to the following conclusion. Speaking concretely, the following logic in the analyses of the so-called ‘Testament’ applies: You can divide the documents into two parts:
(1) Lenin’s authorship which in full and without any problems is shown by different methods, and
(2) Lenin’s authorship which cannot be proven by any scientific means.
In this regard we must state emphatically that none of the text by Lenin in its un-challengeable, and original form, has any anti-Stalin thoughts or expression. However, it is exactly the opposite, in that part of the contentious ‘Testament’ of V.
I. Lenin (i. e. that which we hold does not belong to Lenin’s hand), which is full of anti-Stalinism, and is politically motivated to that end.
The Testament
In reality, Lenin’s part of the ‘Testament’ is based on the following articles:
• His ‘Pages from his daily diary-appointments’;
• ‘How we must reorganize Rabkrin’,
• ‘Better fewer, but better’,
• ‘About our Revolution’.
These were publicized and published at the beginning of January–beginning of March 1923. In addition his dictation: ‘Letter to the Congress’, was performed in December 26–29, 1922, and deals with the reorganization of the CC and workers’ and peasants’ a rate inspect and the tasks of Gosplan.
• Finally an article: ‘About Cooperation’, is dated January 4–6, 1923.
Not all of these documents are signed by Lenin. But the text, the work on them (or on individual phases of them) are fixed in different documents by Lenin’s secretariat, during their work on them. The dates are also fixed in the documents of the Politburo. All this confirms their authenticity. In other words, this means, that when V. I. Lenin was working on these documents, or after they were finished and Lenin was still capable of overseeing their completion, there is an easy-to-follow foot mark. In conclusion, these documents concur in several places, and are confirmed by the documents that V. I. Lenin received after their completion by the secretariat. Lenin received them to give a final going over, or he used them for reference, when discussion was still going on inside the Central Committee of the party. These internal documents do not run contrary to each other, or show antagonistic attitudes of persons to other persons in the leadership. There are developed ideas in these documents, but no principal departures from the aims of other documents. Finally, they are not in opposition to other recommendations made by V. I. Lenin. It can be said that there is consistency within and between these documents.
Attack Against Stalin
The second group of documents — where ‘non-Lenin parts’ can be traced in ‘Lenin’s Testament’, present absolutely another problem. These problems can be summarized as follows:
(1) We see a characteristic note, which reads as ‘dictation by V. I. Lenin’. This occurs on December 24–25, 1922 and on January 4, 1923. It is in these, in which we find the basis for an attack against J. V. Stalin. Stalin was of course, in actual fact the lieutenant of V. I. Lenin and a leader of the party.
(2) There appears a so-called ‘article’ ‘About the question of nationalities or ‘autonomy’.’
(3) Supposedly supporting that, is the political letter, ‘dictated’ on March 5–6, 1923 (to Trotsky, Mdivani, Makharadze) with a statement of solidarity with them.
(4) Supposedly the letter-article to J. V. Stalin of a ‘threat to break off personal relations’ between Lenin and Stalin.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (III)
This all shows to us, that Lenin himself was not the author, and there are no witnesses from outside that Lenin wrote this letter! But, nevertheless the reader can ask as to where did we get this information about this document? Our analysis is confirmed by:
(1) The so-called ‘Daily Diary of Secretaries’ of V. I. Lenin and,
(2) The persons that delivered these documents to the whole Central Committee of the CPSU.
Let us examine these two points in detail.
The ‘Diary’ of the Secretariat is the most noteworthy, and, till now, has never been a questioned document. But it has been never examined in scientific and historical detail. In reality it was useless to do so, since it is now known and accepted, that this ‘Diary’ after December 18, 1922 is not considered as a document of the daily working of Lenin’s Secretariat. That is because it is the work of new authors, with the aim of arranging for changes to be implemented, if it were possible on a given theoretical and political themes, by authors who at that time were well hidden. Speaking realistically, this is a fabricated document, false.
Look at it yourselves. The beginning of Lenin’s illness on December 18–22, 1922, saw Lenin depart from the centre stage of his work. Unfortunately, during that time his Secretariat practically ceased to function, and daily diaries are not recorded. Plans are shelved. But when these ‘Diaries’ are again started, we receive completely new ‘versions’ of what Lenin was supposed to have dictated. There are whole pages that are empty in the ‘Diaries’, notations are placed in it only irregularly. Between pages where there are some notations, there are empty pages throughout this period. This in effect gave the initiators of the ‘Testament’ opportunity to fill in the pages that were empty.
This is confirmed by the following time or chronological analysis, which will try to show that L. A. Fotieva (one of the secretaries — Editors) should make a notation for December 28, 1922, January 4, 9–10, 24, 1923. M. V. Volodicheva promised to fill in these dates for December 26th and March 17th.
Chronological Miracles
But this is not all, something or other ‘comes along’ either in the diary calendar, or in the Secretariat, brought by either Fotieva and Volodicheva. A funny sequence of dates ensues. After January 30th there was a notation, marked January 26th, then a notation on January 30th again. It seems that the notation on the 24th is not worse than the notation on the 31st. The final notation, for the third time, was also on January 30th in 1922.
The February notations were just as bad as January ones: on February 10th in the ‘Diary’ the secretaries wrote a notation on the morning of the 7th, after that, on the morning of the 9th, then a notation for the evening of the 7th, then after that a notation for the morning of the 9th then in the evening of the 7th. But on the morning of the 9th, they decided to go astray and appeared again in February for the second time. The end to this jumping in diary notations happens on February 9th.
This then shows very succinctly that all these dates were manipulated, and that before us, is not the document that these enemies try to present to us as original. Scientific analyses show us that after December 18th in the writings in the daily diary, that the wife of J. V. Stalin, N. S. Alliluyeva, was not writing in the daily diary, as part of the Secretariat of V. I. Lenin, even though she kept on working in the Secretariat in other duties.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (IV)
In the ‘Diary’, there then appear insertions, on the pages for December 23, 24 and January 17, 30. This shows that there were additions after the diary was filled in. All these ‘uneven style’ inserts in the ‘Diary’, are explained away upon the basis that, the work on it was not finished. Something appears to have prevented this ‘Diary’ from being further fabricated to its logical conception.
Aside from the ‘diary’ of the Secretaries, there exist daily writings of the Doctors that were looking after V. I. Lenin. Between the Secretaries “Diaries”, and the written documents by the Doctors, we find very many disagreements as to details, dates and other notations.
As an example, the secretaries in the ‘Diary’ keep quiet about the work of V. I. Lenin, while the Doctors wrote: On December 25, 29, 31, January 1–4, 10, 13, 16–27, then on February 18–20, 25–27, then on March 2, 3. This amounts to 20 days of differences between notations of the Doctors and complete emptiness of notations by the Secretaries.
There is an example in the opposite direction also, when V. I. Lenin did not work with the secretaries, while yet — the secretaries tell us that they had taken dictations from V. I. Lenin! January 24–26, February 3, 9, 10, 12, 14. This is another 8 days that are at odds with other notations by the Doctors. Just imagine, a ‘diary’ that is a daily record of events where 28 days out of 72 days do not coincide or completely the opposite!
It is very interesting what was happening during these ‘questionable dates’, when the work was supposedly done by the Secretaries. It is in this time that the information about Lenin’s testament and his criticism against J. V. Stalin, appears on the question of national-state building — which has all the makings of a ‘bomb’ that is laid for Stalin.
It follows, that it is this information, which is ‘inserted’ into the Diary, which becomes the supposed basis of the thesis of Lenin’s authorship of this ‘article’ and ‘On the question of nationalities or ‘autonomy’’ and the letters of March 5–6, 1923.
Trotsky’s Work
The situation cannot be saved by the various memoirs of either Trotsky, the secretaries to V. I. Lenin, Fotieva, Volodicheva, Glyasser. All these try to give authority and credence that these documents are indeed, written by V. I. Lenin. These all try to show the ‘historical and actual bases’ of these documents.
But comparing these secondary documents themselves, they clearly show so many serious discrepancies in the documents and writings of the Doctors, discrepancies amongst themselves, that their information cannot be accepted as truthful; and cannot then help to establish the authorship of V. I. Lenin of these documents and text. Simple logic does not help us to be convinced — it only remains for us to believe their words. But this is only agreeable to those who want to be fooled.
The history of the publication of these documents and their utilization in the political struggles have nothing to do with the treatment as the last testament, given by V. I. Lenin to the party through the head of the CC of the party, Politburo and his closest comrades in the struggle.
In the first place, such a secret appeal was not in the spirit of V. I. Lenin, it did not follow his political method of work.
Secondly, these writings-documents were not dictated under normal circumstances, because, V. I. Lenin had ample opportunity to openly appeal to the party with any suggestions he deemed expedient and necessary. There was no ‘jailhouse regime’, that was supposedly set up by J. V. Stalin while V. I. Lenin was alive. The presence in the CC CPSU and Politburo of different political groupings, and the struggle between them, guaranteed defeat of any attempt to hide Lenin’s documents.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Η κε του μπλοκ απορρίπτει από θέση αρχής τις εκδηλώσεις προσωπολατρίας, αν και τις χαίρεται κατά βάθος.
2. Ευχαριστεί τον μη απολιθωμένο για τον πλούτο πληροφοριών που πόσταρε και τον παρακινεί να γράψει κάτι σχετικό με την πλατωνική πολιτεία και την παππά, που έχει κεντρίσει και το δικό μου ενδιαφέρον. Δηλαδή ούτε οι αρχαίοι συγγραφείς στο κεφάλαιο του μαρξ, που έγραψε η παππά, δεν έχουν αξία;
3. Ανώνυμε των 1.24
Αν κάποιος νομίζει ότι η διαμάχη του στάλιν με τον τρότσκι ήταν για ψύλλου πήδημα, ή απλώς για το ποιος θα είναι ο ηγέτης, είναι γελασμένος και καταδικασμένος να σκοντάψει στα ίδια ζητήματα, αν αξιωθεί να φτάσει σε εκείνο το σημείο. Ίσως γράψω στο μέλλον κάτι σχετικά με το θέμα.
Ο Στάλιν όντως δε θάφτηκε στα ιεροσόλυμα, όπως λέει κι ο κάππος, αλλά αυτό αφορά πρωτίστως όσους τον φοβούνται και σήμερα.
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (V)
Thirdly, it would have been illogical to postpone any decision on any questions, upon which the life of the party depended, or the future of the revolution — to some future time of decision, at a party Congress. It was uncertain when after the forthcoming death of V. I. Lenin such a postponed meeting would be held, since it was also not certain when the critically-ill Lenin would pass away.
All these examples show that the documents were not genuine. But let us consider who the authors of the ‘Testament’ were? Who could gain from it? The authors of this legend of the ‘Lenin Testament’ are — Trotsky, Fotieva, Zinoviev, Bukharin. They ‘inserted’ these texts into the political arena long before the actual death of V. I. Lenin. They waited until such time as Lenin was no longer able to write, dictate or read the materials, they wrote these documents as a political method of struggle against J. V. Stalin. Trotsky, with the help of one of the Secretaries Fotieva, made up the so-called ‘article’, ‘On the question of nationalities or autonomy’. While they did this, they openly stated that they did not receive any directives, but it was based on the request of V. I. Lenin and they did not know when this was done.
But this manœuvre by these elements did not succeed, because the state of USSR was proclaimed at the XIIth Congress of the party. At that Congress they tried, basing themselves on the ‘text of Lenin’, to dismember the USSR which had been just adopted by the Congress.
Try as they might, these elements were not able to dissolve the newly-formed USSR. The fight against them was led by J. V. Stalin. It is exactly during this time of debate about the USSR that the ‘article’ supposedly written by V. I. Lenin was being distributed by Trotsky and was being given to the Secretariat of V. I. Lenin to be registered in the ‘Diary’!
After the Congress, the intense struggle by Trotsky against J. V. Stalin entered a new phase. At the end of May 1923, Krupskaya (the wife of V. I. Lenin — Ed.) gives Zinoviev the text of a ‘dictated material’ of December 24–25, 1922 — which is a part of the ‘characteristics of persons in the CC’. She gives it not to the Secretariat of the CC, as it should have been done, not into the hands of the Politburo, but only to one of its members, who himself aspires to lead the country.
Also, Zinoviev was very bitter and jealous of the growth of authority and prestige of J. V. Stalin. Zinoviev now informs the members and candidate members of the Politburo and the Presidium of the Central Control Commission. Upon the apparently expressed desire of V. I. Lenin regarding this dictated material, that this letter was for the Congress, Krupskaya did not even mention it or give it in time for the Congress. She said that ‘this document should be given only to the Central Committee’.
The legend about this letter reappears frequently and had serious repercussions. This letter was born during the internal struggles in the party. Two months later Zinoviev and Bukharin informed J. V. Stalin, General Secretary of the CPSU, elected by the last Congress, about the existence of that ‘letter’ (i. e. the ‘dictated letter’ January 4, 1923). This was during the manœuvres of Zinoviev and Bukharin aimed at putting J. V. Stalin’s work, under the leadership of a party which was under their own control, along with Trotsky.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VI)
They tried to utilize the authority of V. I. Lenin. These so-called ‘dictated letters’ became the vehicle to strip Stalin of his authority, since they themselves did not have enough personal authority to replace J. V. Stalin. The internal enemies had gathered the strength to challenge Stalin, by basing themselves solely on the supposed ‘dictated letters’ of V. I. Lenin.
Mechanism of Forgery
The history of these documents, and of their publication, does not give any concrete examples as to the authorship of these documents by V. I. Lenin. Also arguing against this authorship, is the style of composition, and other peculiarities. The content and ‘characteristics’ as if by premeditation, ‘darkened’ with time. Darkened, to such an extent, that arguments about what its contents, are disputed even today.
The first response, by Tomsky, as an example, was this:
‘From a wide public nobody here will understand what it means’.
In the text, we cannot find any facts to show that it was composed and dictated by V. I. Lenin. But there is some light in the murky waters in this text. In all the untruthfulness and non-understandable thoughts that the author of this text tries to convey, you cannot doubt what the author meant to say:
Get rid of J. V. Stalin as the General Secretary of the Central Committee.
The same can be said about the letters of March 5–6.There is no signature by V. I. Lenin, nor is there any registration of this letter in the files of the Secretariat. This can be explained. We must understand as to why these ‘letters’ at the XIIth Congress of the party, were not utilized by Trotsky, Mdivani and others, in the struggle against J. V. Stalin on the question of national state construction.
The struggle was fierce and the enemies tried to utilize the authority of V. I. Lenin and the documents fully. But these documents in full, were ‘given to the world’ much later. Trotsky starts to utilize these documents only in the fall of 1923. These letters were made public only after the failed attempt to get rid of Stalin as the General Secretary. Trotsky tried to promote the idea that there was a bloc of understanding and cooperation between him and V. I. Lenin against J. V. Stalin. The abuse, both political and psychological was going full speed. But Stalin withstood this attack.
Enemies of USSR Against Lenin and Stalin
The question of the supposed letter by Lenin to Stalin that he is ready to break off personal relations with him needs further study. We must point out here that all of the history of the dictated letters and its supposed delivery to J. V. Stalin is very murky and contradictory. Let the reader make his or her own analyses. For this we refer to the following text: M. I. Ulyanova and M. V. Volodicheva (in V. I. Lenin, Collected Works, Volume 45, page 486 (in Russian); Izvestia CC CPSU, 1989 No. 12, pages 198–199).
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VII)
Volodicheva stated that she herself wrote the dictated letter. But, somehow this document is in two different copies, two different variations; one is written and signed by J. V. Stalin (or did someone else sign?), the other (as if by Volodicheva), which from the start to finish, carries changes that render it unrecognizable. And how come that this second version is also signed? Why are there two answers from Stalin? Why would J. V. Stalin write two versions of a letter to V. I. Lenin on the question of Lenin’s supposed criticism against Stalin? And why did not even one of these replies by J. V. Stalin ever reach the hands of V. I. Lenin? The time period between the answer of Stalin (March 7th) and the physical inability of V. I. Lenin to function normally (March 10th), would have allowed plenty of time to deliver an answer from one office to another.
The article about the nationality question is unbelievable, on several counts. Not only was the political situation at that time, completely unexpected by V. I. Lenin; it is not possible to attribute the Russophobia to V. I. Lenin; but also its formulation, makes it impossible to recognize Lenin.
As an example: ‘I already wrote in my writings about the national question.’ And again: the author suggests wait for that time, when the government apparatus will become ours. Lenin did not put forward such problems in the December of 1922.
If we are to follow this ‘reasoning’, not only should the USSR not have been in existence, but the Caucasian Soviet Republic also should not have been formed. But V. I. Lenin fought to get this Republic formed, against Mdivani and his supporters. Aside from this, therefore it follows that even the Russian Soviet Federative Republic, should have not been formed, since the apparatus was not yet ‘ours’!
The author combines the realization of the right of republics-nations to separate from USSR, as guaranteed by the Constitution, together with the question of the quality of the State government apparatus!
But, the ‘government apparatus’ did not, or is not, the legal entity to give that right. It is the Peoples Deputies who are in the Supreme Soviet of USSR — the government apparatus is just the servant and expediter of the decisions. Lenin knew full well, as to who, and where, and how this question will be decided. It would be decided only in the system of the dictatorship of the proletariat, which he formed and made stronger.
The argument offered in the ‘letters’, is not drawn from the arsenal of V. I. Lenin. These sorts of arguments we only find in the internal squabbles of the national-separatists. In conclusion, to bring up the question of ‘autonomy’, after the question of USSR was decided, was not the proposal of V. I. Lenin, nor of his principles. It would have meant returning to a question, which had been long ago thrown out.
At the end of 1922, no one even talked about this question of formation of USSR on the basis of autonomy. That is why everyone talked against the question of autonomy, which would mean in effect the liquidation of the Russian Social Federative Soviet Republic. Where is there the question of Lenin in this matter? The author of this ‘Lenin’s article’, should be looked for, amongst the enemies of the unity of Soviet republics and the federation.
Lenin did not belong amongst these elements — these enemies of the unity of Soviet Republics. In that camp there were three distinct blocs influenced by Mdivani, Svanidze, Rakovski. The identity of the author of this article must be looked into, but there are facts that suggest, its author was none other then Trotsky. V. I. Lenin could not have been that author. Unfortunately, there is no solid proof yet as to its author, but the facts all point towards Trotsky.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VIII)
Lenin For Stalin, Trotsky Against
Analyzing the political thoughts of this false ‘testament’ shows that it does not represent realistically the political struggle, then brewing in the Central Committee of the party, in which V. I. Lenin played the leading theoretical role. The political reality is that J. V. Stalin did not appoint himself as the General Secretary. But it was V. I. Lenin, looking for someone who would replace him, who at the XIth Congress of the party threw all his efforts into ensuring that J. V. Stalin should become the General Secretary.
V. I. Lenin did not then send documents, letters or propositions, to say that Stalin was not capable of becoming the General Secretary. Lenin never used such language in any of his speeches, advice or comments. Lenin’s ‘Testament’ does not reflect this at all. Be the judge yourself.
Lenin saw in our revolution a good perspective, while Trotsky just kept repeating the need for a permanent revolution (January and November of 1922). Lenin promotes the eventual fusion of the party and the government, while Trotsky is against it, proposing its curtailment. Lenin was for the reorganization of Workers’ and Peasants’ Inspectorate, while Trotsky is for its liquidation. Lenin is for the blossoming of Gosplan as a commission of experts, Trotsky is for it to become an operative planning etc. etc.
In this situation, is it likely for V. I. Lenin to have written a personal attack against Stalin, his closest political ally, and proposing that the highest post should go to his rabid opponent Trotsky? We cannot adopt this view at all. A realist understanding of Lenin’s ‘Testament’ is different. It gives into the hands of Lenin’s allies, ammunition for further struggles against Trotsky in serious questions of socialist revolution.
Let us come to a conclusion.
We have a basis to state that Lenin was not the author of these articles, letters or other documents. This fact needs historical corrections in order that Lenin’s teachings would be cleansed of these falsifications. We must understand Lenin’s Testament, in the context of the political life at that time, in the political struggles that were waged by V. I. Lenin in 1921–1922 against Trotsky. This struggle was waged by Lenin with Stalin as his loyal ally, who promoted and follow Lenin’s line of struggle, who after the death of Lenin undertook upon his shoulders the heavy burden of continuing the struggle with Trotsky. The fabricated part of the ‘Testament’ could only be understood in a much wider context in the context of the struggle inside the CC of the party against Trotsky and his group. But in this struggle, which was anti-Leninist, nurtured and promoted by Zinoviev, was combined a struggle against Stalin. Objectively, the whole plan of both of these groupings was to distance Stalin out of the leadership with the help of the authority of V. I. Lenin and to change the political course of the Russian Communist Party (B).
We must be very aware, that the basis of the struggle for the leadership, was a historical fight for the principal question of the socialist revolution. Space does not permit discussion of this further here. We can just state, that in the ‘archives of Trotsky’, following the ‘letter’ by Lenin about the characteristics of Stalin, the copy includes an amendment in Trotsky’s own writing which states: ‘I edited my copy. L. Trotsky’.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (IX)
Forgery Continues
The myths being promoted on the basis of the last articles and letters of V. I. Lenin did not cease even later on — years after the death of V. I. Lenin. Their own additions and interpretations into this quagmire were given by Khrushchev and Gorbachev. Parts of Lenin’s letters were used to fill a need of the present contemporary enemies. They were mainly used in an anti-Stalin character. As an example, in the letter of December 23, there is a phrase ‘I would like to share this with You…’ In the publication by these contemporaries, it is written as ‘with you’ thus giving a whole new meaning to what Lenin stated. Lenin stated it to the Congress of the Party, giving it the ‘You’ title, that it deserved. This was as opposed to ‘you’ which is addressed to everyone — as opposed to an entity elected by the people. This letter is even registered in the Lenin’s secretariat as a letter to J. V. Stalin for the Congress. But, this even more confirms its essence, when addressing it with ‘You’. But Nikita Khrushchev decided that for him, it would be more beneficial to open up criticism of Stalin. In the phrase: ‘it has tremendous influence for all ‘courts’ of the party’ — the word courts was changed into the word ‘code of law’. This not only falsifies the words of V. I. Lenin, but leaves the phrase without any meaning. How many courts can there be in the party and what kind of courts are they?
In the political lexicon of V. I. Lenin in the late years, things are clear. In the word ‘courts’, he had in mind different oppositionists, always trying to criticize the party, and to change its course. Amongst those ‘court-judges’, there was in the first place Trotsky and his company. It is with these ‘judges’, that Lenin fought a bitter struggle as did J. V. Stalin, to whom this letter was written, the main friend and helper to V. I. Lenin. It is these ‘judges’, who were called in this respect ‘critics’ and ‘our Suhanovites’, states Lenin in which he dictated on December 26th and also in the article ‘About our Revolution’ (V. I. Lenin, Collected Works, Volume 45, page 347, 383, 385 (in Russian)). The phrase: ‘50–100 members of CC our party must demand it from the working class’, was changed to: ‘…our party has the right.’ Lenin stated that the CC demands from 50–100 new members to the enlarged Central Committee, while the falsifiers said — ‘the party asks.’ Such a fabrication was necessary, in order that the letter to J. V. Stalin was looked upon as a letter to the Congress of the party, instead of the exchange of ideas between Lenin and Stalin.
In the article by V. I. Lenin ‘How we should reorganize Rabkrin?’, which was falsified by the enemies, the article states: ‘that no authority, not of the General Secretary, or no other member of CC cannot mix into the work of the Central Control Commission, or has the right to give the Control Commission any questions as to their work…’ (Lenin, ‘Collected works’ (in Russian), Volume 4, (sic) p. 387). The naming of General Secretary is meant to be believed and used against J. V. Stalin. According to the archives (as written in Pravda, January 25, 1923) words such as General Secretary are nowhere to be found. The phrase that was used was. ‘no authority could be used…’ This is an open falsification, to try and show that this is a ‘document’ about the criticism by Lenin of Stalin, thus falsifying the whole understanding of the testament.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (X)
Ideological Provocation
It is now known, what significance was given to the article ‘About Cooperation’, during the period of perestroika. Through this article written by Lenin, the revisionists tried to eliminate everything else written by V. I. Lenin. Under this slogan, they stated it is necessary to re-evaluate all aspects of socialism. Even though there is absolutely no word of that kind in V. I. Lenin, they nevertheless tried to utilize it, in the ideology of ‘perestroika’. This is a question of outright falsification. In the writings of Lenin there is not one word or article ‘About Cooperation’, but there is a first and second ‘edition’ of this article. Lenin, while working on this article was not satisfied yet with his writing, something in his mind thought that it could be stated much clearer. This is confirmed by his marginal notes to his text, which was well known to these enemies, cognizant that Lenin was working on important issues. Lenin wrote in his marginal notes:
‘Not one variation pleases me, because some of them contain forms that need further elaboration from an ideological point of view, and both need in some measure some correction’.
This marginal note was dated January 7, 1923. Of course this notation does not formulate the whole text. We should try to figure out as to what was Lenin unhappy about in his work on this important document.
From Bukharin To Khrushchev, On To Gorbachev
The article ‘About Cooperation’, is the supreme thinking and got into the hands of Bukharin. From Khrushchev this ‘document’ went to Gorbachev, and here in front of our eyes, is this ideological bomb, masked as if V. I. Lenin was the final author. it was expanded and used as a deformation from inside by Khrushchev when starting to dismember the socialist state. This was made possible because, this lying subterfuge had an important political effect behind the scenes. In Bukharin’s time this was used for the kulaks, to save them as a class. In Khrushchev’s time — this was used as the vehicle to criticize Stalin’s thesis, that in the time of capitalist encirclement, the successes of socialism will be more and more noticeable, while the remnants of dispersed exploiting classes ‘will more and more try by all means at their command to overthrow the socialist state, they will more and more sabotage the Soviet State, as the last means of saving their privileged class position’.
Criticism of this text helped Khrushchev to open up a campaign against Stalin. During Gorbachev’s tenure it was used to make people disbelieve the ideological road of building socialism in the USSR, about the non-socialist path and accommodating capitalism in the USSR, about the need to break this socialist hold on the country, that we somehow got lost and it is no use trying to improve socialism, there is nothing to be gained from it, there is nothing more necessary than our history…
Anyway, the reader knows himself perfectly well, what and how it was, and what came out of it.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Χα χα πολύ καλό, με εξαίρεση το συμπέρασμα...
PARDON!
Φίλε Βασίλη,
Αρχικά ελπίζω στην κατανόησή σου, γιατί η «Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ “ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ”» βγήκε σε δέκα κι όχι σε οκτώ συνέχειες όπως αρχικά το υπολόγιζα.
Μερικά παροράματα:
● στο «Ο,ΤΙ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ» στην 15η σειρά από την αρχή αντί Κίροφ να διαβαστεί Κύρωφ
● στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (II)» να συνδεθούν οι σειρές 8 και 9
● στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (V)» να διαιρεθεί η 3η παράγραφος σε δύο παραγράφους ―3η και 4η― μετά τις λέξεις by the Congress.
● στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VIII)» να διαιρεθεί η 4η παράγραφος σε δύο παραγράφους ―4η και 5η― μετά τις λέξεις of socialist revolution.
● στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (X)» στην 17η σειρά από την αρχή αντί it να διαβαστεί It
● στο ίδιο να διαιρεθεί η 5η παράγραφος σε δύο παραγράφους ―5η και 6η― μετά τις λέξεις than our history….
Τώρα για το βιβλίο της Παππά «Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ» θα προσπαθήσω να σου γράψω κάποιες απόψεις μου σχετικά μέσα στο Σαββατοκύριακο ή, το αργότερο, την ερχόμενη εβδομάδα. Απ’ ό,τι έπιασαν οι κεραίες μου επανεκδόθηκε πριν από δυο χρόνια από τις περιβόητες εκδόσεις «Άγρα» προφανώς προς χρηματισμόν ―αυτό με την αρχαία ελληνική έννοια― του υιού και προς γενικότερη αντιΚΚΕ χρήσιν, αν κρίνω από την βιβλιοπαρουσίαση της «Αυγής» (21/3/2010, βλέπε και ανάλογο δημοσίευμα της αλήστου μνήμης «Ελευθεροτυπίας» στις 31/3/2010).
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Ακόμα ένα ανυπέρβλητο δίλλημα σύντροφοι:
Φρόυντ ή Μάρξ??
http://www.youtube.com/watch?v=YNttGK9Smz0
ΚΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ
Το άρθρο του Β. Α. Σάχαροφ «Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ “ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ”» (В. Сахаров Подлог завещания вождя) πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 του 1997, σσ. 4 και 5, του περιοδικού Молния («Αστραπή»).
Αντιπαρέβαλα την αγγλική μετάφραση που κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο με το ρωσικό πρωτότυπο κι έχω να κάνω τέσσερις ακόμα διορθώσεις.
● Στο «THE FORGERY OF THE /LENIN TESTAMENT’ (I)» στην 5η σειρά από το τέλος αντί pseudo creation να διαβαστεί pseudo-creation.
● Στο «THE FORGERY OF THE /LENIN TESTAMENT’ (IV)» στην 10η σειρά από το τέλος αντί because, V. I. Lenin had ample opportunity να διαβαστεί because V. I. Lenin had ample opportunity.
● Στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VI)» στην τελευταία παράγραφο αντί Let the reader make his or her own analyses. For this we refer to the following text: M. I. Ulyanova and M. V. Volodicheva να διαβαστεί Let the reader make his or her own analyses comparing M. I. Ulyanova’s and M. V. Volodicheva’s testimonies.
● Στο «THE FORGERY OF THE ‘LENIN TESTAMENT’ (VIII)» στην 16η σειρά από το τέλος αντί Peoples Deputies να διαβαστεί People’s Deputies.
Τέλος στο «Pardon!» αντί γιατί η «Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ “ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ”» να διαβαστεί γιατί «Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ “ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ”».
Αυτά κι άλλη μια φορά ζητώ κατανόηση για την κατάχρηση της υπομονής των αναγνωστών.
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Κιθαρίστας ή ντράμερ;
Αλησμονήτως, παρασάγκας και εξ΄απαλών ονύχων, ντράμερ!
Καταγγελλουμε το πλαστο διλλημα του απολιθωματος που ερχεται να σκορπισει συγχυση στις ταξεις των φιλων του κομματος την ωρα που ντοπια και ξενα κεντρα το κατηγορουν γαι σταλινικη στροφη και τροτσκιστικη αναλυση του ιστορικου προτσες.!!!!
ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ
Φίλε Βασίλη,
Θα κάνω χρήση —εύχομαι να μην είναι κατάχρηση— της ευγενούς σου φιλοξενίας για να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του φίλου Άγι του Ιππόκαμπου για «γνώμες, κρίσεις, επικρίσεις και διαφορετικές εκδοχές» για την πρόσφατη μετάφρασή του τού «Τραγουδιού για την ανεπάρκεια του ανθρώπινου κόπου» του Μπ. Μπρεχτ, επειδή δεν μπορώ ν’ αφήσω σχόλιο στην ιστοσελίδα του. Ελπίζω να δει αυτό μου το σύντομο σχόλιο και σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων.
@ AGIS
Φίλε Αγησίλαε,
Πραγματικά αξιέπαινη η πρωτοβουλία σου να μεταφράσεις Μπρεχτ στα ελληνικά, πόσω μάλλον που το έργο του έχει αρκετές φορές δεινοπαθήσει μεταφραστικά από διάσημους και άσημους —ονόματα δεν λέμε!— μεταφραστές στην Ελλάδα και στον ελληνόγλωσσο χώρο.
Ωραία σου η μετάφραση και θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις προς βελτίωσή της.
Α΄) Streben δεν σημαίνει τον «κόπο» στα γερμανικά (αυτός λέγεται Mühe), αλλά «επιδίωξη», «προσπάθεια» και στα συγκεκριμένα συμφραζόμενα υπονοεί την φιλοδοξία (πρβλ. π. χ. το Streber που είναι παράγωγο του Streben και σημαίνει «σπασίκλας»).
Β΄) Το γερμανικό von σημαίνει μεταξύ πολλών άλλων και «σχετικά», «περί», «για».
Γ΄) Με βάση τα προηγούμενα θα προτιμούσα να μεταφράσω τον τίτλο ως «Το τραγούδι σχετικά με την ανεπάρκεια της ανθρώπινης επιδίωξης» ή «Το τραγούδι για την ανεπάρκεια της ανθρώπινης προσπάθειας». Το ίδιο ισχύει και για όπου μεταφράζεις το Streben με το «κόπος».
Δ΄) Το denn μάλλον θα μπορούσες να το μεταφράσεις με το «επειδή».
Ε΄) Το doch καλύτερα να το μεταφράσεις «μολαταύτα», «παρ’ όλ’ αυτά».
Ϛ΄) Το ist ein schöner Zug σημαίνει —ειρωνικά και σαρκαστικά— «είναι ένα ωραίο χαρακτηριστικό» κι όχι «[είναι] αέρας κοπανιστός».
Ζ΄) Για να φανεί η μπρεχτική ειρωνική-σαρκαστική έμφαση στο συγκεκριμένο σημείο το nicht anspruchslos genug θα το μετάφραζα κατά λέξη «δεν είναι αρκετά ολιγαρκής».
Η΄) Το nur δεν θα πει «διαρκώς» αλλά «μόνο».
Θ΄) Το hauen δεν σημαίνει «σκουντώ» αλλά «χτυπώ», «κοπανώ». Η έκφραση auf den Hut eins geben σημαίνει «μέμφομαι», «επιπλήττω» και η αντικατάσταση του geben με το hauen οξύνει την αρχική σημασία της έκφρασης που θα μετάφραζα «περνάω γενεές δεκατέσσερις», «ταρακουνώ», «συγκλονίζω», «κατσαδιάζω».
Ι΄) Το ruhig σημαίνει ως επίθετο και επίρρημα «ήσυχος», «ήσυχα» κι όχι «απαλός», «απαλά» που λέγεται sanft (επιρρηματικά σημαίνει και «καλά θα κάνεις να…», «καλό θα είναι να…»).
ΙΑ΄) Με βάση τα παραπάνω το darum haut ihn eben ruhig auf den Hut θα το μετάφραζα «γι’ αυτό με την ησυχία σου κατσάδιασέ τον γερά».
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Λαμβανω την θαρρος να προτεινω μεταφραση του τιτλου
"τραγουδι για τον ακαρπο μοχθο"
δεν ξερω καθολου γερμανικα ομως,οποτε δεν μπορω να κρινω αν ειναι πιστο στο νοημα του πρωτοπτυπου
Εναλλαχτικα προτεινω
Αγωνος Αγωνος Μοχθος
(αλλα αυτο ειναι κλεμμενο)
Προλεκαλτ
ΚΑΙ Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Αντί:
ΙΑ΄) Με βάση τα παραπάνω το darum haut ihn eben ruhig auf den Hut θα το μετάφραζα «γι’ αυτό με την ησυχία σου κατσάδιασέ τον γερά».
Παρακαλώ να διαβαστεί:
ΙΑ΄) Με βάση τα παραπάνω το drum haut ihn eben ruhig auf den Hut θα το μετάφραζα «γι’ αυτό ακριβώς με την ησυχία σου κατσάδιασέ τον γερά».
Ξέχασα να μεταφράσω μια λέξη...
Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Ο δαιμων του πληκτρολογιου
Αγωνος Αγονος Μοχθος
εννοουσα
Προλεκαλτ
(....) Παρέμβαση Λιγκατσόφ
Ανοιχτή επιστολή προς το προσεχές Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), που θα γίνει το Φλεβάρη του 2013, απέστειλε ο 92χρονος Γιεγκόρ Λιγκατσόφ, πρώην μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης και σήμερα μέλος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ). Την επιστολή συνυπογράφουν και μια σειρά άλλα ιδρυτικά στελέχη του ΚΚΡΟ, το οποίο συμπληρώνει το Φλεβάρη του 2013 τα 20 χρόνια δράσης. Οπως αναφέρεται στην επιστολή: «Η πολιτική γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΡΟ είναι ασυνεπής και αναποφάσιστη, έχει για την κοινωνία απολέσει τις κομμουνιστικές αρχές, κάτι που έχει οδηγήσει στον οπορτουνισμό και στο συμβιβασμό με την πολιτική του αστικού καθεστώτος στη χώρα».
Η ομάδα των πρώην στελεχών του ΚΚΡΟ προτίθεται να οργανώσει στις 8 Δεκέμβρη ένα Φόρουμ, στο οποίο θα λάβουν μέρος στελέχη που συμμετείχαν στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΡΟ, για «να αξιολογηθεί η πολιτική της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΡΟ».
Από τη μεριά του το ΚΚΡΟ χαρακτήρισε «νεοτροτσκιστές» αυτούς που του ασκούν κριτική, κατηγορώντας τους πως δεν βλέπουν τον ηγετικό ρόλο του ρωσικού λαού στο κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο, σύμφωνα με τις επίσημες επεξεργασίες του ΚΚΡΟ, «πρέπει να συνδέσει τον ταξικό με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα».
(.....)
Οποιαδηποτε ομοιοτητα Ζουγκανοφ με νεοσποριτοεργατικοαγωνιστες απορριπτεται μετα βδελυγμιας.
Ζητω το εθνος
"Παρέμβαση Λιγκατσόφ
Ανοιχτή επιστολή προς το προσεχές Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), που θα γίνει το Φλεβάρη του 2013, απέστειλε ο 92χρονος Γιεγκόρ Λιγκατσόφ, πρώην μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης και σήμερα μέλος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ). Την επιστολή συνυπογράφουν και μια σειρά άλλα ιδρυτικά στελέχη του ΚΚΡΟ, το οποίο συμπληρώνει το Φλεβάρη του 2013 τα 20 χρόνια δράσης. Οπως αναφέρεται στην επιστολή: «Η πολιτική γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΡΟ είναι ασυνεπής και αναποφάσιστη, έχει για την κοινωνία απολέσει τις κομμουνιστικές αρχές, κάτι που έχει οδηγήσει στον οπορτουνισμό και στο συμβιβασμό με την πολιτική του αστικού καθεστώτος στη χώρα».
Η ομάδα των πρώην στελεχών του ΚΚΡΟ προτίθεται να οργανώσει στις 8 Δεκέμβρη ένα Φόρουμ, στο οποίο θα λάβουν μέρος στελέχη που συμμετείχαν στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΡΟ, για «να αξιολογηθεί η πολιτική της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΡΟ».
Από τη μεριά του το ΚΚΡΟ χαρακτήρισε «νεοτροτσκιστές» αυτούς που του ασκούν κριτική, κατηγορώντας τους πως δεν βλέπουν τον ηγετικό ρόλο του ρωσικού λαού στο κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο, σύμφωνα με τις επίσημες επεξεργασίες του ΚΚΡΟ, «πρέπει να συνδέσει τον ταξικό με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα»."
Ριζοσπάστης 13/10
Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
Ντάξει, συγκίνηση.
http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html
Ο Σάββας ο Μιχαήλ γιατί δεν αναφέρθηκε;
Έχουν πλάκα αυτοί οι μη απολιθωμένοι (ακόμα!)[***] από τις ακτές τής Βαλτικής
[***] Αυτό το ακόμα παίζεται... ;-)
Και έχουν πλάκα γιατί στηρίζονται στις παπαρολογίες ενός κάποιου υποψήφιου (διδάκτορα;) ο οποίος εν έτει 1997 κατέβασε τη φαεινή ιδέα πως τα υπαγορευμένα γραπτά τού Λένιν είναι πλαστογραφημένα. Και διατυπώνει μάλιστα την απορία πώς και δεν αμφισβήτησε τη γνησιότητά τους ούτε ο ίδιος ο Στάλιν!
Έλα μου ντε! Πώς;;;
Και πού να σφίξουν τα κρύα...
ONVS PROBANDI ET LAVS STVLTITIÆ PAVPERVM SPIRITV
@ LeftG700
EI INCVMBIT PROBATIO QVI DICIT, NON QVI NEGAT, QVIA SEMPER NECESSITAS PROBANDI INCVMBIT ILLI QVI AGIT;
AVT:
VÆ PAVPERIBVS SPIRITV QVONIAM IPSORVM EST REGNVM FATVITATIS ÆTERNÆ.
Mη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
@Mη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής:
Μάλιστα. Βλέπω ότι, παρα τη λογικά αναμενόμενη από εσένα εξοικείωση με τις χαμηλές θερμοκρασίες, τα κρύα σφίξανε στους +25 βαθμούς! ;-)
Τα λέμε (άμα πιεις καμιά βότκα και συνέλθεις από το κρύο! ;-) )
ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΕΡΟΝ…
@LeftG700
Ῥάβδος ἐν γωνίᾳ ἆρα βρέχει
ἢ
Ἀπορία ψάλτου βὴξ
Μη απολιθωμένος (ακόμα) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΕΝΤΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΙΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Όσοι πιστεύουν στον σοσιαλισμό σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, θα πρέπει να εντοπίσουν τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ευθύνες των κλασσικών του Μαρξισμού που θεωρούσαν κάθε αντίθετη άποψη οπορτουνιστική είναι καλό να διαβάσουμε το βιβλίο του Ένγκελς ‘Αντί ΝΤΥΡΙΓΚ για να δούμε με την σκαιότητα αντιμετωπίστηκε ο Σοσιαλιστής Ντύριγκ επειδή είχε μια άλλη διαφορετική άποψη , ή το βιβλίο του ΛΕΝΙΝ η «’Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΟΥΣΚΥ» .
Επίσης η δικτατορία του Προλεταριάτου που εφήρμοσε
το ΚΚΣΕ επί εποχής του ΣΤΑΛΙΝ ήταν η πρακτική εφαρμογή της θεωρεία των
κλασσικών οι οποίοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί για τυχόν λάθη του εφαρμοσμένου
σοσιαλισμού.
Επιπλέον πρέπει όλα αυτά να τα δούμε και σε σχέση με την εποχή και την σκληρότητα του καπιταλισμού που αντιμετώπιζε κάθε εξέγερση σε ποταμού αίματος πχ ΓΑΛΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ 1871 κ.λπ., εισβολή στην νεαρά Σοβιετική
Ένωση το 1918-1920 από 14 καπιταλιστικά κράτη με σκοπό την ανατροπή του Κράτους των Σοβιέτ , αιματηρή καταστολή όλων των
Επαναστάσεων στην Ευρώπη το 1918-1919 (Γερμανία χιλιάδες δολοφονίες των Γερμανών επαναστατών , Ουγγαρία ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης του Μπελά Κουν κ.λ.π)
Έτσι η κριτική σε ένα Πετυχημένο ηγέτη όπως ο ΣΤΑΛΙΝ πρέπει να είναι έντιμη και μετρημένη , και όχι με υστερία και ανακρίβειες, και προπάντων όχι κατευθυνόμενη
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παγκόσμιο σύστημα μισεί τους πετυχημένους επαναστάτες όπως τον ΣΤΑΛΙΝ που έδωσαν ελπίδες στην ανθρωπότητα.
Και αυτό συμβαίνει διότι θέλουν κάποιοι να αγιοποιήσουν την μαρξιστική θεωρεία ευνουχίζοντας την, και συγχρόνως να επωφελούνται από
αυτό ( τροτσκιστές, αναθεωρητές, σοσιαλιστές ) αλλά όλα τα στραβά να τα φορτώσουν στην πετυχημένη διακυβέρνηση της Ε.Σ.Σ.Δ από το Στάλιν(1923-1953) λασπολογώντας εναντίο αυτή της ένδοξης περιόδου ασύστολα.
Και ό λόγος είναι ευνόητος:
Αυτή η πρακτική εξυπηρετεί τον καπιταλισμό και τα φερέφωνα του ( με όποια α μάσκα και αν εμφανίζονται), διότι θέλουν να στιγματιστεί ο σοσιαλισμός, και ο μεγάλος αυτός
ηγέτης στο διηνεκές.
Υ.Γ όσο για την ηθική του Στάλιν που δεν μιλά κανένας ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ. Διότι όταν οι Γερμανοί του
πρότειναν να ανταλλάξει τον υιό του που ήταν στρατιώτης και είχε αιχμαλωτιστεί
από τους Γερμανούς με έναν Γερμανό Στρατηγό το 1943 αρνήθηκε, απαντώντας:
«Ότι εγώ ανταλλάζω στρατιώτη με στρατιώτη και όλοι οι ρώσοι στρατιώτες είναι παιδιά μου και δεν μπορώ να κάνω εξαιρέσεις»
Επίσης πρέπει να σταθούμε στον ηθικό χαρακτήρα του Στάλιν που έζησε φτωχικά και δεν επωφελήθηκε σε τίποτε από την εξουσία αντίθετα έχασε και τον γιό του στον πόλεμο , σε αντίθεση με τους αντισταλινικούς που αρκετοί από αυτούς καλλιέργησαν την διαφθορά και έζησαν στην χλιδή στις Ντάτσες(Βίλες) τους, και που ψώνιζαν σε ιδιετερα μαγαζιά που ψώνιζαν για τα στελέχη της νομεκλατούρας του ΚΚΣΕ το .1956-1990.
Όλοι αυτοί οι κύριοι που ευτέλισαν τον σοσιαλισμό και που επέβαλαν από τα πάνω την παλινόρθωση του καπιταλισμού το 1990 επωφελούμενοι άμεσα οι ίδιοι( γινόμενοι οικονομικοί κροίσοι) , έχουν και το θράσος να κατηγορούν το Στάλιν και να ζητούν και τα ρέστα.
Δημοσίευση σχολίου