ΕΑΑΚ ΙΙΙ - Τέλος εποχής

Ενώ το δεύτερο μέρος του πολυαναμενόμενου αφιερώματος στα 20 χρόνια εαακ έχει κολλήσει στη γραφειοκρατία της αμεσοδημοκρατίας, η κε του μπλοκ αποφεύγει με τακτική ευελιξία τα εμπόδια και προχωρά κατευθείαν στο τρίτο μέρος και ένα κείμενο-μαρτυρία για τα εαακ του πολυτεχνείου, με αφορμή κι αυτό το συλλογικό κείμενο και το προδιαγραφόμενο τέλος εποχής (;) για την αρας.

Εαακ στο πολυτεχνείο σημαίνει κατά βάση αρας. Κι αντιστρόφως. Αρας σημαίνει ουσιαστικά τα εαακ του πολυτεχνείου. Εκεί υπάρχουν, ζουν κι αναπτύσσονται ως είδος, και δύσκολα θα τους βρει κανείς έξω από το συγκεκριμένο οικοσύστημα. Το οποίο μπορεί να μη διαχωρίζεται σα γυάλα απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά λειτουργεί ως τέτοια για την αρας, που εκτός αυτής επιβιώνει κατ’ εξαίρεση.

Εντός αυτής όμως λειτουργεί σαν αγέλη από πιράνχας, με άγριες διαθέσεις που φτάνουν ενίοτε στα όρια του κανιβαλισμού, όπως στα επεισόδια της πάτρας με τον αντίλογο. Κατά συνέπεια η συνύπαρξή τους με άλλα είδη εντός της γυάλας καθίσταται δύσκολη κι επικίνδυνη. Στο μετσόβιο πχ είχαν πλακωθεί μεταξύ τους, όπως στο γαλατικό χωριό, με τους ναρίτες, που δεν είχαν όμως μαγικό ζωμό και κατέληξαν στο νοσοκομείο.

Έκτοτε και μέχρι το κίνημα του μαϊούνη, ουσιαστικά δεν υπήρχε ναρ στο πολυτεχνείο. Κι αυτά τα χρόνια η αρας πήρε την ιδεολογική ηγεμονία. Η παράταξη λεγόταν τα εαακ, δηλαδή τα ενιαία, ανεξάρτητη, αριστερή κίνηση, σε γένος ουδέτερο, από τα σχήματα (της εαακ) που εμφανίζονταν με δικές τους ονομασίες, αχμμέτ, ανάφη, αριστερή ενωτική πρωτοβουλία κλπ, και το λογότυπο της εαακ σε δεύτερο πλάνο, ή εντελώς εκτός πλάνου.

Σε τέτοιες συνθήκες πέρασα κι εγώ στο πολυτεχνείο, συστημένος από σόι και ναρίτη συγγενή που όμως είχε υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Γνώρισα την αρας κι αγάπησα τους κνίτες, ώσπου έγινα και εγώ ένας από αυτούς, για κάποιο διάστημα.

Η πρώτη μου επαφή με τα εαακ ήταν μια ανακοίνωση στα πρωτοετά του αρχιαρασίτη της σχολής, -τέκνο πρώην πράσινου βουλευτή, που κερδίζει σήμερα, εν μέσω κρίσης, το παντεσπάνι το επιούσιο για τα προς το ζην- ο οποίος έστησε σκηνικό σαλούν. Είσοδος με κλοτσιά στην πόρτα, ο μπάρμαν κολλημένος απ’ το φόβο στην έδρα του, και στο τζουκ μποξ να παίζει ένιο μορικόνε. Φαρ ουέστ, «καυτά εξάσφαιρα», και ισάριθμες αναφορές στην καθηγητική αυθαιρεσία –ενώ το θέμα του ήταν το νομοσχέδιο για την ανωτατοποίηση των τει. Και φινάλε με θεαματική αποχώρηση, προτού πλακώσουν ο σερίφης και το ιππικό.

Η δεύτερη εικόνα ήταν το νοέμβρη, από τον εορτασμό του πολυτεχνείου και τα επεισόδια με τα φρικιά. Με την απεγνωσμένη κραυγή: πίσω απ’ τα παιδιά, πίσω απ’ τα παιδιά, να σχίζει τον αέρα. Η οποία αργότερα εμπλουτίστηκε και έγινε το γνωστό σύνθημα: ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ’ τα παιδιά.

Όπου παιδιά ήμασταν εμείς, της περιφρούρησης. Κι έρχονταν τα άλλα παιδιά με τις κουκούλες, κρατώντας πέτρες, μολότοφ κι αναπτήρες κι απειλούσαν με μπινελίκια να μας κάψουν ζωντανούς. Οπότε βγαίνει ένας οικοδόμος από την αλυσίδα, βγάζει τσιγάρο, το βάζει στα χείλη και κοιτάζει με στιλ τον μπάχαλο απέναντι:

-Μ’ ανάβεις;

Την ίδια αγωνία, με το άδειο βλέμμα της απόγνωσης, είχαν σε κάτι εκλογές όπου υπήρχε η φήμη ότι θα έρχονταν οι αναρχικοί να μας πάρουν τις κάλπες. Αρχικά αναζήτησαν την ασφάλεια των οικοδόμων. Κι όταν έμαθαν ότι δεν τους φέραμε, ρωτούσαν –στην αρχή με αγωνία και μετά έντρομοι, όσο πλησίαζε το κακό:

Πού είναι το κόμμα; Πού είναι το κόμμα; Οέο.

Τελικά οι μπάχαλοι έκαψαν την κάλπη των πολιτικών μηχανικών και δεν ανέβηκαν στους πάνω ορόφους.

Θυμάμαι τον τύπο που έτρωγε τα χαρτιά από τα πρακτικά για να αποτρέψει τη σύγκληση της εφεε, όταν αυτό έμοιαζε αρκετά πιθανό ως ενδεχόμενο. Τότε που οι αρασίτες μου έλεγαν εμπιστευτικά: καλύτερα στην κνε παρά στο ναρ, έτσι κι αλλιώς μεταλλαγμένοι κνίτες είναι κι αυτοί. Ενώ οι ναρίτες μου απαντούσαν πως οι αρασίτες δεν είναι τυπικοί εαακίτες, γιατί είναι ούγκαλοι. Κι οι αρανίτες, που ήθελαν να γίνει η εφεε,  μας έλεγαν μεταξύ σοβαρού κι αστείου: γιατί δεν τους πλακώνετε να προχωρήσουμε επιτέλους στη διαδικασία;

Θυμάμαι επίσης την παθητική αντίσταση του ίδιου τύπου –τότε που παίζαμε αγνό και άδολο ξύλο για έναν χώρο, ή έναν τοίχο με αφίσες. Μπήκε μπροστά από την κολόνα προκειμένου να εμποδίσει ένα σύντροφο να αφισοκολλήσει, αφισο-κόλλησε τη φάτσα του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μας, και άρχισε να επαναλαμβάνει, σαν κασέτα: αν με ακουμπήσεις, θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις, θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις…

Τελικά ο σφος τον αφισοκόλλησε μαζί με την κολόνα, κι απ’ όσο ξέρω δε διαγράφτηκε για αυτόν το λόγο.

Θυμάμαι ακόμα έναν αρανίτη, που έλεγε χαρακτηριστικά ότι η ιστορία του κουκουέ μέχρι το 49’ είναι δικιά μου, μου ανήκει. Όχι δική μας, ή του χώρου μου, αλλά προσωπικά δική του. Τούτη η ιστορία είναι δική μας και δική του. Δε μπορεί κανείς να του την πάρει.

Έχω και μερικές εικόνες από τα διήμερά τους, όπου βρέθηκα περαστικός. Σκληροπυρηνικοί (ή ούγκαλοι στη φοιτητική αργκό), κυριλλέδες και εξισορροπιστές, καθισμένοι ανά μπλόκα, σε μια χάβρα ιουδαίων με δυο-τρία μέτωπα του λαού της ιουδαίας, να χειροκροτούν τους δικούς τους, αλλά να στραβοκοιτάζουν όσους χειροκροτούσαν σε «λάθος σημείο». Κι οι αρασίτισσες να φωνάζουν νταβραντισμένες σεξιστικά συνθήματα: ευχαριστώ το μαρξισμό που με έχει κάνει αριστερό, ευχαριστώ την εργατιά που με έχει κάνει ψωλ…!  Λόγω και του ονόματος της οργάνωσης, είχαν πάρει εργολαβία κι όλα τα επίθετα με κατάληξη –αρας, πχ ψαράς, κομμουνισταράς, και πάει λέγοντας.

Κι ύστερα το μεγάλο πανηγύρι σε εκείνο το διήμερο που έσερναν όλοι τα εξ αμάξης στο σεκ, σαν κάποια άμιλλα ή πλειστηριασμός, ποιος θα χώσει τα περισσότερα. Αλλά στο επόμενο ήταν όλοι μαζί αγαπημένοι, μια ωραία συντροφική ατμόσφαιρα, σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

Και τώρα που (φαίνεται πως) διαλύεται η αρας κι αφήνει μόνο του το ναυτικό της αραν... νιώθεις να σε κατακλύζει ένα κύμα φοιτητικής καφρίλας γεμάτη νοσταλγία και τρυφερότητα, ως ελάχιστος φόρος τιμής. Η αρας ζει στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, (αυστηρά) μες στο πολυτεχνείο και τα πανεπιστήμια και πάνω απ’ όλα στις καρδιές μας. Αμήν…

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε το εισαγωγικό κομμάτι κι εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος. Το επόμενο μέρος θα αναφέρεται στην περίοδο του μαϊούνη και θα βγει στις οθόνες των λαπ τοπ και των ipad κοντά σε εκείνους τους μήνες κατά προσέγγιση. Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευτεί σε καμιά 20ετία περίπου, που θα αποχαρακτηριστούν τα αρχεία της κε του μπλοκ και θα λάβουμε τη σχετική έγκριση.