Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ο Γκοσβάιλερ ζει και τα 'χει τετρακόσια

Το σημερινό κυριακάτικο ιστορικό ένθετο της κε του μπλοκ, έχει την τιμή να καταπιαστεί με την εμβληματική μορφή του γερμανού ιστορικού κουρτ γκοσβάιλερ και το έργο του για τον φασισμό. Οι περισσότεροι θα τον γνωρίζουν ίσως από άρθρα του που δημοσιεύτηκαν στην κομεπ και σε μια παλιότερη έκδοση της σύγχρονης εποχής για το σύγχρονο αναθεωρητισμό και τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού. Ωστόσο το βασικό ερευνητικό του πεδίο είναι ο φασισμός και ο ναζισμός.

Γεννημένος το 17’ (παιδί του οκτώβρη στην κυριολεξία), κομμουνιστής που μεγάλωσε και σπούδασε στη ναζιστική γερμανία, ο γκοσβάιλερ στρατολογείται αναγκαστικά στη βέρμαχτ και στέλνεται στο ανατολικό μέτωπο, διακόπτοντας τις σπουδές του. Εκεί αυτομολεί στον κόκκινο στρατό κι αρχίζει να πολεμά τους ναζί, ενώ γίνεται δάσκαλος σε μία από τις αντιφασιστικές σχολές που λειτουργούσαν στον κόκκινο στρατό για τους αιχμαλώτους πολέμου! Μετά το τέλος του εγκαθίσταται στη ddr και κάνει το δικτατορικό του με τίτλο «Μεγάλοι τραπεζικοί & βιομηχανικοί όμιλοι και κράτος. Οικονομία και πολιτική στο γερμανικό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό (1914-32).

Στη ddr είχε αναπτυχθεί ολόκληρη μαρξιστική-λενινιστική σχολή σκέψης κι έρευνας γύρω από το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμενο, που είχε προχωρήσει παραπέρα τις σχετικές επεξεργασίες της τρίτης διεθνούς και του δημητρώφ.
Μία θεωρία γύρω από το θέμα είχε πρωτοαναπτυχθεί από τον Jürgen Kuczynski: Η "θεωρία των (αντιμαχόμενων) ομάδων μονοπωλίων". Σύμφωνα με αυτήν, στη Γερμανία των αρχών του 20ού αιώνα σχηματίστηκαν δυο κύριες ομάδες μονοπωλιακών ομίλων: μία γύρω από τους κλάδους "άνθρακας-σίδηρο-ατσάλι" και μία γύρω από τους κλάδους "χημεία-ενέργεια".
Κατ' αυτόν, η εγκαθίδρυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν μία "επικράτηση" της δεύτερης πάνω στην πρώτη, ενώ η άνοδος των ναζί το αντίστροφο.

Ο γκοσβάιλερ τροποποιεί αυτή τη θεωρία, ερευνώντας και το ρόλο των τραπεζών στη διαμάχη. Θεωρεί πως σε όλη τη διάρκεια πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (δηλαδή και μετά την επικράτηση των ναζί) υπάρχει διαμάχη ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου με "παγγερμανικό" (συνυπολογίζοντας χώρες με μεγάλο ποσοστό γερμανικού πληθυσμού) και σε άλλες με "αμερικάνικο" προσανατολισμό. Κύριοι εκφραστές του αμερικανικού προσανατολισμού είναι ο Thyssen και ο Schacht (μεγαλοτραπεζίτης).
Άλλοι επιστήμονες της ddr που συμμετείχαν σε αυτήν την ομάδα, διαμορφώνοντας συμπληρωματικές απόψεις είναι ο Dietrich Eichholtz και ο Alfred Sohn-Rethel.

Το νήμα που μας συνδέει με όλα τα παραπάνω άρχισε να ξετυλίγεται από μια ανάρτηση του γερμανικού ιστολογίου Theorie & Praxis και την παρουσίαση ενός βιβλίου του γκοσβάιλερ με τίτλο «κεφάλαιο, στρατός του ράιχ κι εθνικοσοσιαλιστικο εργατικό κόμμα», που γράφτηκε το 1980, αλλά επανεκδόθηκε πριν από μερικούς μήνες. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ο 95χρονος γκοσβάιλερ όχι μόνο ζει, αλλά έχει πλήρη πνευματική διαύγεια κι έγραψε στο ίδιο ιστολόγιο μια σύντομη απάντηση με μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την παρουσίαση του βιβλίου του, που έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου.

Στις παρακάτω γραμμές ακολουθεί η μετάφραση στα ελληνικά αυτής της απάντησης.

Σε γενικές γραμμές, έχω κάθε λόγο να ευχαριστήσω τον σύντροφο για την παρουσίαση του βιβλίου.
Ο κύριος σκοπός μου σε αυτό το βιβλίο ήταν να αντικρούσω μια λανθασμένη εντύπωση που υπάρχει ακόμη και ανάμεσα σε αριστερούς γύρω από τα ταξικά χαρακτηριστικά του Φασισμού: Πως αυτός ήταν ένα «ριζοσπαστικό» μικροαστικό κίνημα, με το οποίο οι μεγαλοαστοί άρχισαν να ασχολούνται μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 20, όταν ήδη είχε μαζικοποιηθεί σαν κίνημα.

Το λάθος σε μια τέτοια εκτίμηση είναι πως ο ταξικός χαρακτήρας του φασισμού καθορίζεται από τη μαζικότητά του, αντί από την τάξη που υπηρετεί ως εργαλείο.
Εγώ αντίθετα καταδεικνύω πως η γερμανική μονοπωλιακή αστική τάξη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κιόλας έψαχνε τον τρόπο να «εθνικοποιήσει» μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, δηλαδή να τους εμφυσήσει εθνικιστικά και σοβινιστικά αισθήματα, ώστε να σχηματίσει μια μαζική αντεπαναστατική βάση και ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Μια τέτοια προσπάθεια όμως θα μπορούσε να έχει επιτυχία μόνο αν παίρνανε υπ’ όψιν την ισχυρή ανάμεσα στους γερμανούς εργάτες επιδίωξη για κοινωνική δικαιοσύνη, για το σοσιαλισμό.
Αναγκαστικά λοιπόν, στην προσπάθειά τους να «εθνικοποιήσουν» μια εργατική τάξη που στρεφόταν προς το σοσιαλισμό, της πρόσφεραν ένα κίνημα που ενοποιούσε και τα δύο στοιχεία, σοσιαλισμό και εθνικισμό. Η αρχή γι αυτό φάνηκε ήδη στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με τον «παν-γερμανικό σύνδεσμο».

Η ήττα της επανάστασης του Νοέμβρη ενίσχυσε και πολλαπλασίασε αυτές τις προσπάθειες, οδηγώντας στην ίδρυση του «Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» (ΕΣΕΚ).
Με άλλα λόγια, το κίνημα του «εθνικού σοσιαλισμού» δεν ήταν ένα αυθόρμητο κίνημα των ριζοσπαστών μικροαστών, αλλά οφείλει τη δημιουργία του στις επιδιώξεις των πιο αντιδραστικών στοιχείων της μονοπωλιακής αστικής τάξης, η οποία προκειμένου να στηρίξει την κυριαρχία της ήθελε να δημιουργήσει μια μαζική βάση ανάμεσα στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.

Αυτή η προσπάθεια στα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης απέτυχε, καθώς τόσο η καλλιέργεια του ιδεολογήματος περί «εθνικού σοσιαλισμού» όσο και η η επιδιωκόμενη  οργανωτική εισχώρηση του ΕΣΕΚ στο εργατικό κίνημα δεν προχώρησαν σε ικανοποιητικό βαθμό.
·         Το ΕΣΕΚ αντίθετα άρχισε όλο και περισσότερο να έλκει και να μαζικοποιείται από τμήματα της μικροαστικής τάξης, που ριζοσπαστικοποιούνταν πάνω στην προσπάθειά τους να διασωθούν από την επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Αυτά σχετικά με το τί θα ήθελα εγώ να είχε τονιστεί πιο καθαρά στην βιβλιοπαρουσίαση.

Αυτό όμως που βρίσκω ξεκάθαρα λάθος ως άποψη κατά την παρουσίαση είναι η παρακάτω:
«Αν μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από την μετατροπή του ΕΣΕΚ σε μαζικό κόμμα, αυτό είναι πως η μόνη ιδεολογία του φασισμού είναι ο πραγματισμός.»
Αυτό είναι υπεραπλούστευση της φασιστικής ιδεολογίας.

Η φασιστική ιδεολογία είναι η πιο ακραία έκφραση της ιδεολογίας των πιο αντιδραστικών στοιχείων του μονοπωλιακού κεφαλαίου:
Προς το εσωτερικό:
-          Αντικομμουνισμός. Βίαιη υπόταξη κάθε αντιπολίτευσης και αντίστασης που φτάνει μέχρι στην φυσική εξόντωση.
Προς το εξωτερικό:
-          Εθνικισμός, Σωβινισμός, ιδεολογία του «ανώτερου έθνους»: Είμαστε ανώτεροι ως έθνος, οι άλλοι είναι υποδεέστεροι και υπάρχουν για να μας υπηρετούν.
-          Ρατσισμός και ακραία εναντίωση στους ξένους.
-          Ωραιοποίηση του πολέμου, επεκτατισμός που φτάνει μέχρι την επιδίωξη παγκόσμιας δύναμης και κυριαρχίας.
...αυτά σαν σημαντικότερα.

Μονομερής και γι αυτό λανθασμένη είναι και η παρακάτω θέση: «Αποκλειστικά η ικανότητα (του φασισμού) να θέσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού υπό τις υπηρεσίες της άρχουσας τάξης είναι αποφασιστική για την στήριξή του από τους αστούς».
Εδώ παραβλέπεται πως δεν υπάρχουν μόνο φασιστικά καθεστώτα βασισμένα πάνω σε μαζικά φασιστικά κόμματα, αλλά και δικτατορίες που βασίζονται στο στρατό, επομένως παραβλέπεται πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι εμφάνισης/λειτουργίας φασιστικών καθεστώτων, πράγμα που τόνιζε ακόμη κι ο Δημητρώφ και αναφέρω κι εγώ στο πρώτο κεφάλαιο.

Υγ: η κε του μπλοκ ευχαριστεί θερμά το σύντροφο Α. για τη μετάφραση του κειμένου και τα υπόλοιπα στοιχεία που της έδωσε –μασημένη τροφή πρακτικά- για αυτήν την ανάρτηση.

10 σχόλια:

L. είπε...

Πάντως πέρα από την πλάκα την χθεσινοβραδινή τον φασισμό πρέπει να τον πολεμήσεις σε κοινωνικό επίπεδο ευρύτερα ενωτικά και με πολλή φαντασία. Αν δεν το κάνεις, διαχωρίζοντας το κοινωνικό πεδίο από το πολιτικό πεδίο διαφορών, απέναντι στον φασισμό... θα το κάνει αυτός σε σένα και τότε θα αναζητάς και πάλι το αυτονόητο.... την αστική δημοκρατία!
Πολύ μεγάλος κύκλος για να τον ξαναφάμε στη μάπα...

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΓΧΑΙΡΩ (α΄)

Τα συγχαρητήριά μου για την αναφορά στον αειθαλή Κουρτ Γκοσβάιλερ, άγνωστο στην Ελλάδα, όπου αγνοούνται ιστορικοί του βεληνεκούς του και «θεοποιούνται» γραφιάδες που πάνε να κάνουν τον ιστορικό.

Αναπαράγω δυο σχόλια μου προς το Lenin Reloaded της 15ης του περασμένου Μάρτη, τα οποία αγνοήθηκαν —στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα— για να προτιμηθεί κείμενο της άσχετης Ελένης Αστερίου, το οποίο επίσης σχολίασα στις 27 του περασμένου Ιουνίου (βλ. τρίτο σχόλιο).

ΠΡΟΤΡΟΠΗ

Επειδή η άνοδος του Χίτλερ και των Ναζί στην εξουσία το 1933 στην Γερμανία κάθε άλλο παρά κεραυνός εν αιθρία υπήρξε και βλέπω στον ελληνόφωνο ελλαδικό και μη τύπο ένα κουραστικό είναι αλήθεια αναμάσημα σοσιαλδημοκρατικίζουσων απόψεων αναφορικά με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης —δεξιών ή «αριστερών» δεν έχει και τόση σημασία— με την επικουρία των σχετικών αντιλήψεων του Πουλαντζά, συνιστώ στους ενδιαφερομένους το έργο του γερμανού μαρξιστή ιστορικού Κουρτ Γκοσβάιλερ (Kurt Gossweiler) «Κεφάλαιο, Ράιχσβερ και Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα – Για τα πρώτα στάδια της ιστορίας του γερμανικού φασισμού 1919 έως 1924» (Kapital, Reichswehr und NSDAP – Zur Frühgeschichte des deutschen Faschismus 1919 bis 1924) που κυκλοφόρησε σε 2η έκδοση το 2011 στην Κολωνία (πρώτη έκδοση: Βερολίνο 1982). Χρήσιμη μάλιστα θα ήταν και μια πρωτοβουλία για μετάφρασή του στα ελληνικά.

ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φίλε Αντώνη, ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά εξαιτίας ιδιωτικών συνθηκών αδυνατώ για την ώρα. Εξάλλου το βιβλίο το ’χα διαβάσει στα φοιτητικά μου χρόνια, δεν κράτησα σημειώσεις (κρίμα…), το ’χασα σε μιαν μετακόμιση και δεν κατόρθωσα ακόμα να προμηθευτώ την δεύτερη έκδοση. Έπειτα δεν μου αρέσει να αερολογώ από μνήμης, γι’ αυτό for the time being που λένε κι οι Εγγλέζοι δεν μπορώ, δυστυχώς, ν’ ανταποκριθώ.

Ο Κουρτ Γκοσβάιλερ έχει όμως δική του ιστοσελίδα («Πολιτικό Αρχείο» την ονομάζει), όπου δημοσιεύει πολλά άρθρα του και για το γερμανικό φασισμό, του οποίου είναι έγκριτος κι έγκυρος ερευνητής. Δεν χάνει κανείς τίποτα ρίχνοντας μια ματιά. Η διεύθυνση είναι:

http://www.kurt-gossweiler.de/

Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω…

Έπεται συνέχεια…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΓΧΑΙΡΩ (β΄)

Συνέχεια —λόγω περιορισμών χώρου— και τέλος του προηγούμενου:

ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΟΧΙΑ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΛΑΖΙ;

Δεν είναι του παρόντος να συζητήσω το τρομακτικό κενό τεκμηριωμένων επιστημονικά αναλύσεων που χαρακτηρίζει την ελληνόγλωσση βιβλιογραφία εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου. Αυτό το κενό συχνά αντιμετωπίζεται με ένα είδος «εγκυκλοπαιδισμού» που εντυπωσιάζει μεν —«παραμυθιάζει» θα ήταν ο σωστός όρος— τους αναγνώστες, τους παραπληροφορεί κι αποπροσανατολίζει δε —τους «τυφλώνει» θα ήταν ο σωστός όρος— συστηματικά. Τα πράγματα γίνονται μάλιστα χείριστα όταν αναλύσεις τέτοιου είδους περιβάλλονται μαρξιστικό μανδύα.

Το άρθρο της κυρίας Ελένης Αστερίου «Φασισμός, μεγάλο κεφάλαιο και εργατική τάξη» ανήκει στην κατηγορία που περιέγραψα συνοπτικά παραπάνω και η άκριτη αναδημοσίευσή του, κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν βοηθάει ουσιαστικά σε τίποτα. Δεν είναι οι τροτσκιστικές προτιμήσεις της συγγραφέως —αυτό είναι προσωπικό της δικαίωμα— που το καθιστούν προβληματικό (έστω και αν δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι αναλόγου μεθοδολογίας δημοσιεύματα εκπορεύονται κατ’ εξακολούθηση από τροτσκιστικές ή τροτσκίζουσες γραφίδες ή πληκτρολόγια), αλλά η απαράδεκτη μεθοδολογία που τα χαρακτηρίζει.

Απτό δείγμα της απαράδεκτης μεθοδολογίας του συγκεκριμένου άρθρου είναι ότι η συγγραφέας ασχολείται με μια τόσο σοβαρή περίοδο της γερμανικής ιστορίας χωρίς να παραθέτει ούτε μία, επαναλαμβάνω μία, πηγή που να έχει διαβάσει στο γερμανικό πρωτότυπο, ενώ οι ελάχιστες γερμανικές πηγές που χρησιμοποιεί στις σημειώσεις της —επ’ ευκαιρία πού πήγαν οι σημειώσεις 25 ως 54;— είναι κι αυτές πλην μιας από δεύτερο χέρι. Δεν θέλω να σταθώ σε σημεία που δείχνουν ότι η συγγραφέας έχει άγνοια των γερμανικών πραγμάτων (π. χ. το Gelsenkirchen είναι πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας —περιοχή Ρουρ— κι όχι «κονσόρτσιουμ»• η πόλη είναι απλώς έδρα —τοπική— πολλών κονσόρτσιουμ) ή μεταφράζει σε λάθος ελληνικά (π. χ. Roter Frontkämpferbund είναι η «Ένωση των Μαχητών του Κόκκινου Μετώπου» κι όχι το σόλοικο «Ένωση Κόκκινου Μετώπου Μαχητών»), αλλά να υπογραμμίσω ότι ο τρόπος που παρουσιάζει, χωρίς να μπαίνει στον κόπο εμπεριστατωμένης τεκμηρίωσης όσων ισχυρίζεται, την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD) στην συγκεκριμένη περίοδο είναι άθλια καρικατούρα της ιστορικής αλήθειας.

Στις 15 του περασμένου Μαρτίου είχα κάνει με σχόλια σ’ αυτήν την ιστοσελίδα κάποιες προτροπές μελέτης με συγκεκριμένη βιβλιογραφία, εν μέρει αγγλόγλωσση. Για λόγους υγείας αδυνατώ να γράψω κάτι ο ίδιος προς το παρόν. Αλλά θα πρέπει να αποφεύγονται οι χαρακτηρισμοί «πολύ σημαντικό κείμενο» για δημοσιεύματα που μάλλον συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν. Εκτός αν ισχύει κι εδώ ότι «στο βασίλειο των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει»…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Προτεινω στην ΚΕ του Μπλοκ αναδημοσιευση αποσπασματων απο το "Κομμουνιστικες Αξιες και Σοσιαλισμος" των Μαιλη,Μαματση,Μπελλου,κυριως απο το κεφαλαιο Η' τα μερη γ-η

Προλεκαλτ

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ

Επειδή προηγουμένως αναφέρθηκα και σε αγγλόγλωσση βιβλιογραφία σχετικά με τον φασισμό, αναπαράγω παρακάτω το σχετικό σχόλιο μου προς το Lenin Reloaded (15/3/2012).

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ

Μόνο δυο γραμμές, γιατί έχω κάποια τρεξίματα σήμερα (ιδιωτικές συνθήκες γαρ…).

Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιταλικός φασισμός με τον Μουσολίνι ως πρώτο διδάξαντα δεν έχει μελετηθεί όσο ο γερμανικός, τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα της ελληνόγλωσσης —«ελληνόγλωσσης» όχι «ελληνόφωνης», έκανα λάθος προηγουμένως, pardon!— βιβλιογραφίας. Υπάρχουν λόγοι, δεν έχω χρόνο αυτήν την στιγμή να τους εκθέσω κι αναλύσω.

Τώρα το κατά πόσο ο γερμανικός ναζισμός αποτελεί κακέκτυπο του ιταλικού φασισμού κι η επικέντρωση σ’ αυτόν είναι «ατυχής», αυτό κι εγώ δεν μπορώ να το κατανοήσω πλήρως: παρά τις όποιες σημαντικές διαφορές που μπορεί να υπάρχουν, υφίσταται κι ένας οργανικός δεσμός μεταξύ τους, όπως πειστικά έδειξε ο αείμνηστος Βρετανός κομμουνιστής Rajani Palme Dutt (1896–1974) στο έξοχο πραγματικά βιβλίο του «Fascism and Social Revolution» (δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση, Λονδίνο Φεβρουάριος 1935).

Κι εδώ βλέπω εγώ προσωπικά το ζήτημα: Είναι αναγκαία μια παραπέρα μελέτη του φασισμού που θα ξεκινάει και από ξεχασμένα έργα, όπως το λαμπρό βιβλίο του Palme Dutt που ανάφερα πιο πάνω (υπάρχει στο διαδίκτυο κι ένα κεφάλαιό του δημοσίευσε το 2010, αν θυμάμαι καλά, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση»• οι αγγλομαθείς που σίγουρα είναι περισσότεροι από τους γερμανομαθείς, θα μπορούσαν να το μεταφράσουν, αξίζει 100% ο κόπος!).

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

απο τους λιγους κομμουνιστες εν ζωη που εχουνε συσσωρευσει ολη την
πολυτιμη πειρα της παροδου του χρονου.σωστη ταξικη αναλυση του φασισμου.
τι γινεται ομως με την Ελληνιη περιπτωση?το κινημα μικροαστικου ριζοσπαστισμου των πλατειων πρεπει να μας προβληματισει,τοσο για το πως στηθηκε κ το πολιτικο διαταυτα που εθεσε,οσο κ για τις αποφαεις που πηρε στις πλατειες αλλα κ τις ανακαταταξεις που εφεραν στο πολιτικο σκηνικο.ηταν ολο ενα κινημα καθοδηγημενο κ ποδηγετημενο απο την αστικη ταξη κ ο ρολος που ειχε ειναι εντελως συγκεκριμενος:
αφενος να αντικαταστησει την εργατικη ταξη ως πρωτοπορεια κ την οργανωση της σε ολους τους βαθμους(συνδικατα κ κομμα)και μαλιστα με ορους κινηματος.και αφετερου να απογοητευσει τον κοσμο κ να τσακισει το οργανωμενο ταξικο κ λαϊκο κινημα προκειμενου να περασουν τα μετρα κ οταν χρειαστει να επανασχηματιστει το πολιικο σκηνικο να φαινονται ολα φυσιολογικα κ στη θεση τους.
δεν εινι τυχαιο οτι απο αυτο το κινημα αυξηθηκε κ ο εθνικισμος κ ο οπορτουνισμος,η ταση ανθεσης,ατομικοτητας κ η διαχειριστικη λογικη.ηταν αναμφιβολα ενα αντιδραστικο-συντητρητικο κινημασε συνθηκες παρατεταμενης καπιταλιστικης κρισης.
το φασισμο μπορεις να τον αντιμετωπισεις μονο με 2 τροπους.ο ενας ειναι ο αμεσος,δηλαδη η υπεραπιση καθε μεταναστη και Ελληνα που δεχεται τη φασιστικη κ ρατιστικη βια,ακομα κ με τη βια αν χρειαστει,η πχ να προβαινουμε σε αμεσες ενεργειες προκειμενου κ ο ιδιος ο λαος να τους διωχνει οπου κ αν βεθουν.
ο αλλος ειναι ο
ιδεολογικος-πολιτικος-θεωρητικος,δηλαδη η πολιτικοποιηση της παλης,η ενδυναμωση των συνδικατων κ η στροφη των αγωνων σε πολιτικη κατευθυνση,δηλαδη περα απο τα αμεσα αιτηματα η συνδεση τους με την προοπτικη της λαϊκης εξουσιας,που θα διαγραψει μονομερως το χρεος κ θα κοινωνικοποιησει τα βασικα κ συγκεντρωμενα μεσα παραγωγης,θα επιστρεψει τον πλουτο στους παραγωγους του.
αυτο που πρεπει να εκλειψει παντελως απο το κινημα ειναι ο ρηχος αντιφασισμος κ τ συλλαλητηρια διαμαρτυριας που τροφοδοτουν μια ενδοκαπιταλιστικη κοντρα για το μεταναστευτικο.επισης πρεπει να εκλειψη η ενοτητα των δημοκρατικων δυναμεων,η αντιφασιστικη ενοτητα.τα παραπανω τα λεω γιατι πολυ απλα αποσυνδεουν την αντιφασιστικη απο την αντιικαπιταλιστικη-πολιτικη παλη κ συσπειρωνουν μικροαστους σε μια πολυ ρηχη βαση.στενευει το κινημα κ περιοριζει τους οριζοντες του σε εναν τομεα.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...


Αλλος ένας, ευρέως διαδεδομένος, (μικρο)αστικός μύθος, για τον φασισμό, αυτό το δήθεν "αυθόρμητο" μικροαστικό κίνημα, "κατά του μεγάλου (και εβραϊκού) Κεφαλαίου και του ανθελληνικού μπολσεβικισμού", που συγκίνησε με την αγνότητά του την Αντίδραση και υιοθέτησε το ορφανό!
Αγαπησιάρικη ιστορία, χωρίς δράκο, η μάλλον, με τον δράκο σε στυλ Μαριάννας Βαρδινολάτση.
Δίπλα στις άλλες, όπως η "Γιάλτα", ο "σοσιαλιμπεριαλισμός", το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" με το "Τείχος" του, το "σύμφωνο του Πετριτσίου" κλπ.
Εξαιρετική γροθιά η εργασία του K. Gossweiler, με γενικότερη αξία. Δεν ξέρω μόνο πως μπορεί να βοηθήσει άμεσα εμάς εδώ στην Ελλάδα, όπου η Χ.Α. μάλλον στήθηκε για να συμμαζέψει τα κατερχόμενα "μικρομεσαία" στρώματα, μη μολυνθούν από τον κομμουνισμό, και μέσω αυτών και την Ε.Τ., που επηρεάζεται (ακόμη) ισχυρά από αυτά. Γι αυτό και η έμφαση στους (μοναχικούς) μετανάστες (δεν έχουν πειράξει ούτε έναν εβραίο..., άσχετα αν δηλώνουν "αντιεβραίοι"...., και μπροστά σε 1000 μουσουλμάνους κλάνουνε μαλλί...) και τον "ελληναραδισμό".
Εχει μέλλον η Χ.Α;

Εχω την υποψία, πως σε πρώτη φάση θα παίξουν όλα τα λεφτά στο σύστημα ΣύριζαΑνταρσύαΝέαΣποράΕργατικόςΑγώνας. Αν σταθεί αυτός ο ρεφορμιστικός θίασος, θα ξαναμαζέψουν τα σκυλιά στην πίσω αυλή. Οι "αριστερές γατούλες" εξασφαλίζουν την κοινωνική ηρεμία, απαραίτητο συστατικό του ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος για τις χρηματοπιστωτικές φούσκες του ανεπτυγμένου Καπιταλισμού, που χωρίς αυτές παθαίνει ασφυξία, ενώ με αυτές σαπίζει εν ειρήνη.
Αλλά θα σταθεί;
Θα πειστούν τα κατερχόμενα μικροαστικά στρώματα μαζί με τους εργάτες να γίνουν αντικομμουνιστές-εργάτες, όπως "στας ευρώπας";
Με σύνταξη στα 67, εργασία αλα Κάρολο Ντίκενς και υγειονομική περίθαλψη ...Σαμάνων(!), δε θάναι εύκολο.
Βάλε και τα αενάως συσσωρευόμενα παράγωγα του ενός τετράκις εκατ. $, που θα χρειάζονται νέα κουρέματα, "μέτρα" κλπ, και δε θα αφήνουν χώρο για ένα νέο μικροαστικό όνειρο...
Και καθώς οι ελάχιστοι κομμουνιστές θα διηγούνται σιγοψιθυρίζοντας, πως τα γκουλάγκ και οι Γιάλτες εξασφάλιζαν τον χαμένο Παράδεισο ΚΑΙ των εκπτώτων μικροαστών, στα αυτιά των νεοσσών τους, και τι μαλακίες κάνανε οι πατεράδες τους...;
Μάλλον δε θα σταθεί, ο θίασος.
Αρα έχει μέλλον και η Χ.Α.
Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να τα πολεμήσουμε και τα δύο: Να αποδομήσουμε την ιδεολογική κυριαρχία του Καπιταλισμού.
Γιατί και τα δύο εκφράζουν διαφορετικούς βαθμούς αποδοχής του Καπιταλισμού.
Αυτά, δογματικά και σεχταριστικά, η αλλιώς, χύμα και χωρίς περιστροφές.

Αντωνης είπε...

@ Μη απολιθωμένος: Προφανέστατα, η μη ανάρτηση Γκοσβάιλερ δεν οφείλεται σε "κώφωση" του υποφαινόμενου αλλά σε μη γνώση γερμανικών, κάτι που σας είναι ήδη γνωστό.

Οι δικές μου γνώσεις για την γερμανική ιστορία μπορεί να είναι ελλιπέστερες από τις δικές σας, αλλά αυτό δεν σας δίνει το δικαίωμα να με διαβάλλετε. Αυτό δείχνει πολύ άσχημη και απωθητική νοοτροπία. Καλώς κάνετε και υπογραμμίζετε την αξία της πρωτότυπης έρευνας, αυτό είναι απαραίτητο, αλλά υπάρχουν τρόποι να το κάνετε που δεν συκοφαντούν τις προθέσεις και τον χαρακτήρα άλλων. Αυτή είναι συμπεριφορά κακιασμένου βιβλιοθηκαρίου και όχι συναγωνιστή.

Όσο για το κείμενο της Αστερίου, δεν έχω τις γνώσεις για να αντιμαχήσω για το αν έχει ελείμματα και ποια είναι αυτά, ξέρω όμως ότι είναι από τα ελάχιστα με στοιχειώδες βάθος έρευνας που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά, και τα ιστολόγια στην Ελλάδα γράφονται σε αυτή τη γλώσσα.

Από την πλευρά μου θα κάνω ό,τι μπορώ για να διαβάσω την δουλειά του Γκοσβάιλερ ώστε να συνδράμω σε καλύτερη ενημέρωση των συντρόφων μου.

Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΑΝΤΩΝΗ Ή ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΑ

Διατρέχοντας τον κίνδυνο να θεωρηθώ ότι μαλώνω σε «ξένο αχυρώνα», αλλά γνωρίζοντας την φιλοξενία που αφειδώς μου προσφέρει το παρόν ιστολόγιο, αποτολμώ τις ακόλουθες διευκρινίσεις κι ευχαριστώ τον φίλο Βασίλη εκ των προτέρων.

1) Η κριτική δεν είναι διαβολή όσο προωθεί την υπόθεση του κομμουνισμού, δεν δίνει λαβή στον ταξικό εχθρό, δεν έχει χαρακτηριστικά υποβολιμαία, συκοφαντικά ή ύπουλα και δεν υπονομεύει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τον ακρογωνιαίο αυτόν λίθο της οργανωμένης πάλης για τον κομμουνισμό. Αν εξαιρέσω την αναφορά μου χάριν παιδιάς στην νεοελληνική παροιμία για του «κουφού την πόρτα» δεν θεωρώ ότι η κριτική μου είχε τον χαρακτήρα που υπαινίσσεται ο φίλος Αντώνης.

2) Η άγνοια μιας ξένης γλώσσας δεν είναι έγκλημα. Εγώ προσωπικά θεωρώ από τις μεγαλύτερες ελλείψεις της μόρφωσής μου την έλλειψη βαθύτερης γνώσης της ιταλικής και της ισπανικής και γι’ αυτό αποφεύγω για παράδειγμα να εκφράζω απόψεις επαΐοντος επί του έργου του Antonio Gramsci καταφεύγοντας σε γνώσεις άλλων σοφοτέρων εμού ή σιωπώντας αναλογιζόμενος την σχετική προτροπή του Wittgenstein.

3) Έχω την σταθερή πεποίθηση ότι η ανέλεγκτη ποσότητα μπορεί να αποτελέσει εχθρό της ποιότητας, ιδίως σε συνθήκες μπλογκόσφαιρας και δη ελληνόγλωσσης. Φοβάμαι —κι εύχομαι να βγω κακός προφήτης κι όχι προφήτης κακών— ότι το ιστολόγιό σου, φίλε Αντώνη, που ήδη πάσχει σε ικανό βαθμό απ’ αυτό, θα υποφέρει σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στο μέλλον απ’ αυτήν την «νόσο». Επειδή ασχολείσαι σοβαρά με την λογοτεχνία σού προτείνω να συγκρίνεις σε επίπεδο νεοελληνικής γλώσσας την παραγωγή του Παλαμά και του Καβάφη, του Ρίτσου και του Σεφέρη ή του Ρίτσου και του Βάρναλη.

4) Το ότι «τα ιστολόγια στην Ελλάδα γράφονται σ’ αυτή τη γλώσσα» δεν είναι επιχείρημα, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να αποτελέσει επιχείρημα υπέρ της αναδημοσίευσης άθλιων ρηχοτήτων και ρηχών αθλιοτήτων του τύπου του δημοσιεύματος της κ. Αστερίου. Αν, φίλε Αντώνη, αναζητήσεις σε αγγλική ή ιταλική μετάφραση δημοσιεύματα του Κουρτ Γκοσβάιλερ —τον αναφέρω ως παράδειγμα, επειδή είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία γερμανός μαρξιστής-λενινιστής ιστορικός, υπάρχουν κι άλλοι, εντελώς άγνωστοι σε ελληνικό κι ελλαδικό χώρο (γιατί άραγε;)— και τα διαβάσεις, θα δεις γιατί διαμαρτύρομαι όταν αποφαίνεσαι για το συγκεκριμένο δημοσίευμα: «ξέρω όμως ότι είναι από τα ελάχιστα με στοιχειώδες βάθος έρευνας που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά». Την διαμαρτυρία μου αυτή την χαρακτηρίζεις «πολύ άσχημη και απωθητική νοοτροπία». Ας είναι, αναλαμβάνω την ευθύνη, αρκεί να μην επικρατήσει ότι στο βασίλειο των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει…

5) Βιβλιοθηκάριος και μάλιστα κακιασμένος δεν υπήρξα ποτέ. Είμαι ένας 56άρης στην αναγκαστική υπερορία της Ανατολικής Βαλτικής με πολύ κακή υγεία, η οποία δεν μου επιτρέπει να γράφω περισσότερα απ’ αυτά τα σχόλια. Κι επειδή η υγεία μου βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη ώστε να πρέπει να μετράω χρόνια ζωής, γράφω ό,τι γράφω διακατεχόμενος από την αγωνία να αποτρέψω τους νεότερους να διαπράξουν τα λάθη που διέπραξε η δικιά μου η γενιά. Δεν ξέρω αν πάντοτε το πετυχαίνω, αλλά είμαι πεπεισμένος πως αξίζει τον κόπο.

Παρακαλώ.

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Αναυδος είπε...

Το αστειο Σεχταρ ειναι οτι περισσοτερο πιστευουν στην ευημερια του καπιταλισμού ολοι αυτοι οι ανταρσυοσυριζαιοεργατικοαγωνιστεςνεοσποριτες παρα οι ιδιοι οι καπιταλιστες που εδω και 30 χρονια περνουν τα μετρα τους (μαζι και τα δικα μας). Προσπαθουν με καθε τροπο να μας αποδειξουν οτι ο καπιταλισμός δεν εφαγε τα ψωμια του και πως στα πλαισια του με μια αριστερη κυβερνηση ενα μετωπο θα ξαναζησουμε χρυσες μερες