Στις 18 ξεσηκωμός

Χτες ο μήνας είχε 18. Μπορεί να μην κρινόταν η αλλαγή ή ο σοσιαλισμός όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα με πράσινες αυταπάτες που σήμερα έγιναν ροζ, αλλά ο κόσμος κατέβηκε μαζικά στους δρόμους και γέμισε το κέντρο της αθήνας με τον όγκο, τον παλμό και την οργή του. Και λόγω των ημερών το μυαλό όλων γύριζε έναν χρόνο πριν, στα γεγονότα της 20ής οκτώβρη και τη μνήμη του δημήτρη κοτζαρίδη.

Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Τιμήσαμε τη μνήμη του αδικοχαμένου συντρόφου όπως του άξιζε, στο δρόμο με τον αγώνα μας, κι όχι μόνο στο μνημόσυνο του σαββάτου. Κανείς όμως δε μπορούσε να φανταστεί ότι η τσούλα η ιστορία θα επαναλαμβανόταν σα φάρσα και θα θρηνούσαμε ένα ακόμα θάνατο διαδηλωτή.

Ο οποίος ήρθε να αποδείξει με έναν τραγικό συμβολισμό ότι αν δεν οργανώσουμε τη δύναμη της τάξης μας ενάντια στο σύστημα που γεννάει την κρίση και στους κολαούζους του, θα μας ξεκάνουν όλους και θα βαδίζουμε από μνημόνιο σε μνημόσυνο –όπως το είχε πει μια φορά στη φούρια της η αλέκα, με γλώσσα λανθάνουσα κι ουδόλως ξύλινη, που τα αληθή λέγει.

Την παραμονή της απεργίας κάναμε ένα πέρασμα από την κινητοποίηση των αυταπασχολούμενων επιστημόνων (γιατρών, μηχανικών, δικηγόρων, κτλ) που κατέληξε στο υπουργείο οικονομικών στο σύνταγμα και μάζεψε μερικές εκατοντάδες κόσμου. Ένας ουδέτερος παρατηρητής χωρίς μέτρο σύγκρισης με τα προηγούμενα μπορεί να έβρισκε την εικόνα απογοητευτική. Στην πραγματικότητα όμως είχε έρθει πολύς «καινούριος» κόσμος, που κατέβαινε πρώτη φορά σε κινητοποίηση και φανέρωνε την αμηχανία του πρωτάρη στα μεταξύ τους πειράγματα.

-Γεια σου... συναγωνιστή!

-Τι λέει; Θα ρίξουμε το σύστημα;

-Μα τι περιμένουμε; Ας βγει κάποιος να μας πει: λυπάμαι παιδιά, δεν αποφασίζουμε εμείς πλέον.

Αυτές οι στιχομυθίες μπορεί να φέρνουν χαμόγελα συμπάθειας και κατανόησης στους «παλιούς και μυημένους». Αλλά η πιο κωμική εικόνα κατά τη γνώμη μου ήταν με τις μπαρουτοκαπνισμένες ηγεσίες του τεε και του ιατρικού συλλόγου να βαδίζουν στην κεφαλή πιασμένοι αλυσίδες, με κοστούμια κι ένδυμα εξόδου, για να συναντήσουν τα ματ και να συγκρουστούν με τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής.

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι άρχισε επιτέλους να σπάει κάπως η συντεχνιακή λογική και να υπάρχει ένας στοιχειώδης συντονισμός, έστω σε πανεπιστημονικό επίπεδο. Αυτό που είναι ακατανόητο απ’ την άλλη, είναι ότι την ίδια μέρα υπήρχαν κι άλλες συγκεντρώσεις, πχ των ανέργων με κατάληξη στο υπουργείο εργασίας και των δημοσιογράφων, χωρίς όμως να υπάρξει συνεννόηση για κοινή πορεία και συντονισμό.

Την ίδια στιγμή ένα αμαξάκι του σύριζα με ντουντούκα καλούσε με τσιριχτή φωνή στην προσυγκέντρωση του σύριζα στο μουσείο (10.30), αλλά η αυγή είχε στο πρωτοσέλιδό της μόνο το κάλεσμα για τη συγκέντρωση της γσεε στο πεδίο του άρεως (11.00) όπου βρέθηκαν τρεις κι ο τσίπρας. Αλλά ο σύριζα ως σύνολο συνεχίζει να το παίζει σε δύο ταμπλό, για να ψαρεύει ψηφαλάκια από όλες τις μπάντες. Μόνο στην ομόνοια δεν έστειλε αντιπροσωπεία.

Τι άλλο έμεινε στην κε του μπλοκ από την χτεσινή μέρα;

Η ομιλία του εκπροσώπου της λαϊκής επιτροπής περιστερίου, που πιάστηκε από μια προκλητική δήλωση του μυτιληναίου περί ειρηνικής επανάστασης (γιατί μαθαίνουμε λέει να ζούμε χωρίς το ακριβό λάιφ στάιλ των προηγούμενων χρόνων) κι είπε ότι μπορούμε να του συστήσουμε μερικές διευθύνσεις να πάει να τα πει στις άνεργες και τις εγκύους που πήγαν να τους κόψουν το ρεύμα, ότι για την κατάσταση αυτή φταίει που ζούσανε μες στο λάιφ στάιλ και τις πολυτέλειες.

Τα φοιτητικά μπλοκ του μας που ήταν πολύ πιο μαζικά από τς 26 σεπτέμβρη κι είχαν πάρει καμιά δεκαριά αποφάσεις συλλόγων (για πρώτη φορά μετά από καιρό).

Το σύνθημα: πολέμα ταξικά, σημάδεψε σωστά (γκρέμισε μνημόνια κι αφεντικά), γιατί κάθε μας κίνηση είναι βόλι κι είναι κρίμα να ρίχνουμε άσφαιρα. Γενικώς η συνθηματολογία ήταν ελάχιστα «αυτοαναφορική» και δεν είχαν ούτε μία αναφορά ειδικά στο παμε.

Την πολύ καλή κουβέντα με ένα ναρίτη (περαστικού από το μπλοκ του συλλόγου του που ήταν μαζί μας) μεταξύ άλλων για το ξεκαθάρισμα θέσεων που πρέπει να γίνει στη (μη ενιαία) αντίληψη της ανταρσύα για το εργατικό κίνημα και τη στάση απέναντι στη γσεε και το σύριζα, εν όψει και της πανελλαδικής τους συνδιάσκεψης το δεκέμβρη. Αλλά αυτό το θέμα θα απαιτούσε ειδική αναφορά σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Το σωματείο των εργαζομένων στη ,εβγάλ, με τα ομοιόμορφα μπλε μπλουζάκια και τις κόκκινες σημαίες της usb (union sindicale di base), καθώς συμμετείχαν και ιταλοί εργάτες στο μπλοκ. Και πώς τον λεν τον ιταλό...

Το πανό των επιπλοποιών, οι οποίοι δεν είναι οργανωμένοι σε σωματείο ή κάποιο σύλλογο, αλλά ως συντεχνία επιπλοποιών! Κι άντε να φωνάξεις μετά το σύνθημα: οι επιπλοιποιοί δεν είναι συντεχνία, παλεύουν για... δημόσια και δωρεάν ξυλεία; Έλα ντε. Στη ρίμα βολεύει και η λαϊκή εξουσία. Αλλά πόσοι από αυτούς θα συμφωνούσαν με την ιδέα του συνεταιρισμού και την κολεκτιβοποίηση;

Το τραγούδι του μίκη θεοδωράκη που έπαιζε από τα μεγάφωνα για την κατερίνα, τη ζωή και τις φίλες τους, που δεν το λες ακριβώς από τα αγωνιστικά του.

Το μπλοκ της ένωσης των εργαζομένων μπαγκλαντές, που (όταν το είδα τουλάχιστον) δεν ήταν μαζεμένοι πολύ περισσότεροι από τους συμπατριώτες τους που πουλούσαν κατά μήκος της πορείας μπουκαλάκια νερό, για να ξεδιψάσει ο κόσμος.

Έναν εργάτη με κόκκινη ολόσωμη φόρμα εργοστασίου και το λογότυπο του παμε, σαν αυτές που φοράνε οι οδηγοί στη φόρμουλα 1 και που αν τη φορούσα εγώ χτες, θα έχανα το μισό μου βάρος σε ιδρώτα.

Έναν άλλο με μπλουζάκι του συλλόγου φίλων καζαντζίδη και τη φωτογραφία του στέλιου τυπωμένη στο μακό. Δεν ξέρουμε όμως αν ήρθε κατά μόνας ή με απόφαση συλλόγου και διακριτό μπλοκ.

Το πανό του αλαβάνου για το σχέδιο βήτα (ναι στην απασχόληση, όχι στο ευρώ) που έλεγε: μέτωπο α-α, σχέδιο β. Και ταξικό κριτήριο γ(άμα τα) λέω εγώ..

Ακολούθησε αφενός το γνωστό σκηνικό της καταστολής στο σύνταγμα κι αφετέρου το γνωστό πρόγραμμα με μετασυγκεντρώσεις στη γειτονική πλάκα και επιστροφή στο σπίτι για καταγραφή εντυπώσεων. Κι από εκεί κατευθείαν στο κτίριο της παλιάς βουλής για την εκδήλωση στη μνήμη του κώστα κάππου, όπου μίλησε κι ο κουμπούρης από την κετουκέ (επιτέλους δικαίωση, έστω κατά το ήμισυ). Μπορεί η επιλογή της ημέρας (και της ώρα μη σου πω) να ήταν ατυχής, εφόσον συνέπεσε με την απεργία, αλλά το περιεχόμενο πρέπει να αποζημίωσε για την όποια ταλαιπωρία τους όσους παρευρέθησαν.

Και βασικά όσους πληροφορήθηκαν εγκαίρως την αλλαγή ώρας έναρξης από τις 8 στις 6. Οι υπόλοιποι φάγαμε το ξενέρωμα της ζωής μας κι απλώς ευελπιστούμε να ανέβουν σύντομα στο διαδίκτυο τα βιντεάκι από την εκδήλωση που μαγνητοσκοπήθηκε.

Πήγαμε πέντε λεπτά πριν την αρχική ώρα που γνωρίζαμε για να προλάβουμε να βρούμε θέσεις και τελικά προλάβαμε μόνο το τέλος της εκδήλωσης με έναν παλιό συμμαθητή του κάππου, ο οποίος μιλούσε χωρίς πολύ ειρμό λόγω της συγκίνησης και το κοινό τον διέκοψε με αυθόρμητα χειροκροτήματα σε κάποια στιγμή που ανέφερε το βιβλίο του κάππου για το σοβιετικό σχηματισμό. Κι αυτό ήταν το τέλος της τοποθέτησης και της εκδήλωσης.

Στη συνέχεια μάθαμε ότι η βαλαβάνη εστίασε στην προσωπική τους γνωρμία και το συναισθηματικό κομμάτι, ενώ ο κουμπούρης κι ο χάγιος έδωσαν βάρος στο πολιτικό. Κι είδαμε ένα σωρό κόσμο, παλιούς αγωνιστές, μέλη του κόμματος, συντάκτες του ρίζου, πολλούς πρώην κομματικούς της λογικής του εργατικού αγώνα ή από παλιές διασπάσεις (από το λαφαζάνη και τον χελάκη ως το ρούση και τους ναρίτες).

Κι αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο 25 χρόνια πίσω, όλοι αυτοί θα ψήφιζαν κκε και θα είχαμε απόλυτη παντοδυναμία με 100%. Εκτός από την ψήφο του γιάννη σερίφη. Και να πεις ότι τα λέγαμε καλά τότε ή ότι είχαμε σωστή ανάλυση...

Εν κατακλείδι, τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα;

Η γσεε πέφτει σε χειμερία νάρκη μέχρι την επόμενη απεργία, (όπου θα είναι πάλι τρεις κι ο κούκος τσίπρας, μπας και φέρει μόνος την άνοιξη), πιθανότατα στις 14 νοέμβρη, πριν το πολυτεχνείο. Κι η κυβέρνηση, που υπό άλλες συνθήκες θα όριζε διαδικασίες εξπρές, για να ξεμπερδεύει με τη μικρότερη δυνατή φθορά, σκέφτεται να τρενάρει τα μέτρα για το δεκέμβρη, για να παίξει το ρόλο του σκληρού διαπραγματευτή και ποντάρει στην κούραση του κόσμου.

Οπότε ο κλήρος πέφτει (κι αυτή τη φορά) στο γενναίο. Να σηκώσουμε το βάρος της οργάνωσης του αγώνα και να μην αφήσουμε τον κόσμο να πει απογοητευμένος δε γίνεται τίποτα, και να ιδιωτεύσει σπίτι του.

Εύκολο να το λέμε μεταξύ μας, απείρως δυσκολότερο στην πράξη.