Ελεύθεροι πολιορκημένοι

Τις παραμονές της τελευταίας απεργίας, καθώς μετακινούμασταν με τα μου-μου-μου στην πρωτεύουσα, πετύχαμε κάτι απελπισμένους φτωχοδιαβόλους, που έμπαιναν στο βαγόνι για να ζητήσουν ελεημοσύνη και κατέβαιναν στην επόμενη στάση, για να συνεχίσουν να κυνηγούν την τύχη τους, χωρίς να την αλλάζουν, όπως ο σκύλος που κυνηγά μάταια την ουρά του. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν και μια ιστορία –αληθινή ή ψεύτικη, δεν έχει τόση σημασία- μήπως και συγκινήσουν το κοινό να τους δώσει καμιά δεκάρα –μπας και είναι τυχερή σαν αυτή του σκρουτζ.

Το εντυπωσιακό λοιπόν είναι ότι η κρίση έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό τα πράγματα, που πλέον έχουν πολιτικοποιήσει το «τροπάρι» τους, εναρμονίζοντάς το με την αντιμνημονιακή μόδα. Μια γιαγιάκα πχ έλεγε για τσ’ καταραμένους, τους μπιπ-μπιπ τους πολιτικούς που μας κατάντησαν έτσι, κερδίζοντας τη συμπάθεια των επιβατών. Ενώ ένας άλλος –σαφώς νεότερος- τύπος, έπαιξε σε δύο ταμπλό: αφενός με αναφορές στην κρίση και το μνημόνιο (τα ακούγαμε πριν λίγα χρόνια και δεν το πιστεύαμε) κι αφετέρου επίκληση στο εθνικό συναίσθημα: έλληνας είμαι κι εγώ, οι εργοδότες παίρνουν τους πακιστανούς με δεκαπέντε ευρώ, κτλ.

Αντιμνημονιακό μέτωπο με λογική χρυσαυγίτη. Που συνθέτουν από κοινού το μίγμα της μέσης πολιτικής συνείδησης που καλλιεργείται στη σημερινή ελλάδα. Κι από αυτήν την άποψη είναι αρκετά σημαντικό το παράδειγμα, όχι τόσο για το «λογύδριο» ενός επαίτη-ικέτη, αλλά για τις αντιδράσεις του κόσμου, που έδινε λεφτά δείχνοντας πρωτίστως πολιτική συμπάθεια και δευτερευόντως τη φιλανθρωπική του διάθεση.

Είναι όμως τελείως διαφορετικό το αντι-ιμπεριαλιστικό σύνθημα «patria o muerte», πατρίδα ή θάνατος, του τσε γκεβάρα (που χτες συμπληρώθηκαν 45 χρόνια από την εκτέλεσή του στη βολιβία) από αυτού του είδους τον πατριωτισμό του μέσου έλληνα. Ενός τεχνητού μέσου όρου, που του έχουν μάθει να μισεί τη μέρκελ και το μνημόνιο, αλλά να «αγαπά» μεταφυσικά το ευρώ και την εε, κατ’ αναλογία του συνδρόμου της στοκχόλμης, και να νιώθει ανασφάλεια μακριά τους. Αλλά δεν ξέρει να σκέφτεται ταξικά και να ξεχωρίζει τις δύο ελλάδες, για να προστατέψει τον τόπο του από τα παράσιτα που έχουν κάτσει στο σβέρκο του και τον τρομοκρατούν με εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα για τη «σωτηρία της χώρας».

Αυτή τη βδομάδα πάντως οι αστοί θαρρείς έβαλαν τα δυνατά τους να μας «διαψεύσουν». Τι κι αν λέει το κόμμα (και δίκιο έχει) ότι οι θεωρίες περί τροϊκανής κατοχής και χούντας του δντ, είναι επικίνδυνες κι αποπροσανατολιστικές. Όταν βλέπεις τους αθηναίους ελεύθερους πολιορκημένους στην πόλη τους και τη γαδα να απαγορεύει τις δημόσιες συναθροίσεις (με μια ανακοίνωση όπου έλειπε μόνο ο γνωστός περιορισμός «άνω των πέντε ατόμων»), ο αυτονόητος συνειρμός είναι ακριβώς με την περίοδο της κατοχής και την επταετία. Εν μέρει και με την οδηγία του τσώρτσιλ στο σκόμπι να δρα και να συμπεριφέρεται σαν σε κατειλημμένη χώρα. Ευτυχώς που υπάρχει κι ο φώτης στο ρόλο του καλού αριστερού μπάτσου, για να σώζονται τα προσχήματα.

Αυτήν τη φορά η κε του μπλοκ βρέθηκε μακριά από το επίκεντρο των γεγονότων και τα παρακολούθησε από την πάτρα, που χτες το πρωί έμοιαζε με μικρή μόσχα. Πολιτικά τραγούδια και σημαίες του πάμε έδιναν τον τόνο, ενώ μερικά μέτρα παραπέρα γινόταν μια κινητοποίηση των εργαζομένων στους οτα, έξω από ένα δημοτικό κτίριο. Πλησιάζω, ακούω από τη ντουντούκα τη λέξη πλουτοκρατία που είναι σήμα-κατατεθέν, κι αναγνωρίζω τους δικούς μας. Προχωράω μερικά βήματα παρακάτω, κι ενώ απομακρύνομαι ακούω «θέλουμε μια κυβέρνηση που να διαγράψει το χρέος». Σταματάω, γυρίζω πίσω όπως είμαι και ξανακοιτάζω απορημένος.

-Λες;

Τελικά δικοί μας ήταν, με το δικό μας κάλεσμα για την πορεία. Κι η αποστροφή περί κυβέρνησης, μπορεί να του ξέφυγε ή να την άκουσα έξω απ’ τα συμφραζόμενα και να μην έβγαζε νόημα. Συμβαίνουν αυτά και στα πιο ταξικά σωματεία.

Το βράδυ στην πλατεία δίπλα στον χώρο της συγκέντρωσης υπήρχε ένα βανάκι αιμοδοσίας του υπουργείου υγείας, για να γίνει ο απαραίτητος συνειρμός με το σύνθημα που φωνάζαμε: εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα. Και σε μια εναλλακτική εκδοχή: μην τα βάζετε με τις σύριγγες, άλλοι σας πίνουν το αίμα.

Στην πλατεία είχαν έρθει με δικά τους πανό οι τοπικές λαϊκές επιτροπές, οι επιτροπές αγώνα του μας, τα σωματεία των οτα, του επισιστισμού-τουρισμού και εμπορίου υπηρεσιών, η γραμματεία του παμε που σε κάποια φάση την έψαχναν από τα μεγάφωνα (;!), οι πολύτεκοι αχαΐας που είχαν ξεχάσει ένα νι στο κοκκινοπράσινο πανό τους κι ένας ρασοφόρος παπάς (!) που είχε έρθει πιθανότατα μαζί με τους πολύτεκνους.

Οι τελευταίοι κατέβαιναν για πρώτη φορά σε πορεία. Κι η απειρία αυτή φάνηκε και στην ομιλία του προέδρου τους, που είχε τρακ και σε κάποια φάση είπε ότι παλεύουμε ενάντια στην οικογένεια… και σε κάποια άλλη πως «εμείς δεν έχουμε πολιτική ταυτότητα».

Δεν χρειάζεται όμως να είσαι μέλος του κουκουέ για να έχεις πολιτική ταυτότητα. Πολιτική στάση ήταν κι η γιούχα των τρίτεκνων στους φασίστες κι η απόρριψη της «αλληλεγγύης» τους. Κι αυτό το σημείωσε πολύ εύστοχα ο κεντρικός ομιλητής, όταν μίλησε για την χρυσή αυγή. Κι έκανε μια πλήρη πολιτική ανάλυση, χωρίς να επικεντρώσει ειδικά στην επίσκεψη μέρκελ και στην αφορμή αυτής της συγκέντρωσης.

Κατά τα άλλα οι πορείες στην πάτρα έχουν δυο βασικά χαρακτηριστικά.

α. το πολύ έντονο φοιτητικό στοιχείο, που πρέπει να είναι αναλογικά περισσότερο, από οπουδήποτε αλλού στις μεγάλες πόλεις. Και β. ότι σχηματίζουν πάντα ένα μακρόστενο ορθογώνιο, με δύο παράλληλες κεντρικές οδούς κι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος. Και στις πολύ μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις, μοιάζουν κάπως με το φιδάκι που παίζαμε στα κινητά και κλείνει τον κύκλο κυνηγώντας την ουρά του.

Έτσι και χτες, περάσαμε από κεντρικά μαγαζιά και κόσμο με άδειο βλέμμα που σε κάνουν να λες πως «ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει», από το γερμανό όπου γινόταν φοιτητικό προσκύνημα για το πάσο και του έμενε ζεστό παραδάκι από την προμήθεια και στρίψαμε λίγο πριν το κατειλημμένο «παράρτημα», για να διαλυθούμε συγκροτημένα στην πλατεία.

Στην αθήνα ο δικός μας κόσμος πρέπει να ήταν περισσότερος απ’ ό,τι στην τελευταία απεργία. Και στο τέλος της ημέρας έμεινε ως εικόνα ο γυμνός διαδηλωτής κι οι πιθανοί συμβολισμοί: ότι δηλαδή ο βασιλιάς είναι γυμνός, ή ότι το κίνημα πάει ξυπόλητο στα αγκάθια αν δεν έχει σωστή πολιτική γραμμή σύγκρουσης και δυνάμεις περιφρούρησης, ή αν εναποθέτει τις ελπίδες του σε πολιτικούς σαλτιμπάγκους σαν κι αυτόν, που γράφει αυτά.

Ίδια εικόνα και στη θεσσαλονίκη, όπου οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν και κράτησαν ένα ναρίτικο σύνθημα: μέρκελ να ξέρεις, η χώρα που πατάς, είναι του άρη, η χώρα του ελάς. Ρε λες να έχουν κάνει στροφή στο εθνικό ζήτημα και να μην το ξέρουν;

Εν κατακλείδι, και χωρίς καμία διάθεση να τις βάλουμε κάτω να τις μετρήσουμε: το παμε έδειξε ότι έχει σταθερούς δεσμούς τον εργατόκοσμο, ότι ο κόσμος του πήρε μέρος στη στάση εργασίας (σε αντίθεση με αυτούς που την κήρυξαν, χωρίς καν να κυνηγήσουν την επιτυχία της) κι ότι διαθέτει μηχανισμό που μπορεί να ανταποκριθεί στις (σχετικά) έκτακτες καταστάσεις.

Κι αυτή είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για αυτά που έρχονται και την απεργία στις 18 του μήνα.