Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα

Για τη χτεσινή επέτειο της 20ης οκτώβρη έχουν γραφτεί περισσότερα κείμενα και μαρτυρίες απ’ ό, τι για οποιδήποτε άλλο «κινηματικό» ζήτημα. Ανάμεσα στον τεράστιο όγκο πληροφοριών κι αναλύσεων η κε του μπλοκ θα ξεχώριζε και θα σημείωνε:
- τη μαρτυρία του άθλιου στο κύκνειο άσμα του γκράνμα.
- την ανάλυση του sarajevo, που μόνο για φίλα προσκείμενο στο κκε  δεν μπορεί να κατηγορηθεί.
- και το φετινό αφιέρωμα του trash με αναφορά και στα κομμένα σχόλια του ανεξάρτητου indymedia.


Το κείμενο που επέλεξα να αναδημοσιεύσω ωστόσο είναι ένα μήνυμα εσωτερικής αλληλογραφίας της συντακτικής ομάδας της λεύγας, που δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος του περιοδικού στη στήλη κοντραπούντο (που φιλοξενεί αντικρουόμενες απόψεις γύρω από κάποιο αμφιλεγόμενο ζήτημα) και κατά τη γνώμη μου αποτυπώνει αρκετά καλά το θυμό και τα συναισθήματα της δικής μας πλευράς.


Ακολουθούν όσα σταχυολόγησα εγώ σήμερα, με κάποιες διευκρινίσεις (ομολογώ ότι έχω χάσει, ελπίζω προσωρινά, κάθε διάθεση για χιούμορ) :

1.                    Δεν είμαι «κομμουνιστογενής». Προσπαθώ, με όλες τις τεράστιες αντιφάσεις μου, να είμαι κομμουνιστής. Αλλά αυτή η ιδιότητα, όπως και η ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ (την οποία δεν κατέχω), είναι για μένα ιδιαίτερα τιμητικές και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε κατ’ ελάχιστο αντάξιό τους. 
2.                   Δεν κάνω γαργάρα τίποτε (ειδικά όταν είμαι θυμωμένος).
3.                   Είμαι απολύτως διχαστικός και δεν επιθυμώ καμία ενότητα, καμίας αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών.
4.                  Την Τετάρτη, το προδοτικό ΠΑΜΕ αποχώρησε από τη Βουλή, αφήνοντας ελεύθερους αριστεριστές και «παιδιά» να κάνουν το κέφι τους. Απ’ όσο ξέρω, η Βουλή δεν κάηκε, το αστικό κράτος δεν διαλύθηκε, ο ελευθεριακός κομμουνισμός (για τα «παιδιά») ή η έκδοση ευρωομολόγων (για τους «συντρόφους» του ΣΥΡΙΖΑ) δεν επιτεύχθηκαν. Η διαδήλωση πάντως διαλύθηκε στο άψε-σβήσε και οι μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων έφυγαν από το Σύνταγμα χωρίς να συνταχθούν με τα «παιδιά», που εξέφραζαν αυθεντικά εκείνη τη στιγμή την «επαναστατική διάθεση των μαζών».
5.                   α) Όταν το ΠΑΜΕ κάνει προσυγκεντρώσεις στην Ομόνοια, «απέχει» από το «κίνημα». Όταν πάει στο Σύνταγμα, είναι «ιδιοκτησία» του.
β) Όταν το ΠΑΜΕ περιφρουρεί, είναι ΚΝΑΤ. Όταν οι μπάχαλοι διαλύουν διαδηλώσεις (βλ. Μάιο, Ιούνιο κ.λπ.) από τις οποίες το ΠΑΜΕ έχει «αποχωρήσει» για να μην υποκύψει στα ανοιχτά προβοκαρίσματα εναντίον του, που κάποιοι επιδιώκουν, ο αριστερισμός φωνάζει σύσσωμος: «Γιατί δεν έμεινε να περιφρουρήσει τη διαδήλωση;».
γ) Όταν οι «Αγανακτισμένοι» κατασκηνώνουν στην πλατεία και δεν επιτρέπουν στο ΚΚΕ να στήσει ούτε ένα πανό, δεν πρόκειται για ιδιοκτησία του Συντάγματος αλλά για νόμιμη απόκρουση του «καπελώματος» από τα σταλινικά «κομματόσκυλα του ΚΚΕ».
δ) Όταν το ΠΑΜΕ δέχεται προκλήσεις με συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ., και αποχωρεί για να μη γίνει σύρραξη, τότε «το βάζει στα πόδια» και «προδίδει» το κίνημα. Όταν τα συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ. γίνονται μολότοφ και μάρμαρα στα γυναικόπαιδα, τότε το ΠΑΜΕ μετατρέπεται σε ΚΝΑΤ.
ε) Μισούμε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, αυτό το προδοτικό μόρφωμα, και είμαστε φυσικά έτοιμοι να του την πέσουμε ανά πάσα στιγμή με κάθε τρόπο, αλλά το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν πρέπει να στήνει «διαχωριστικές γραμμές» και «στρατιωτικές περιφρουρήσεις» απέναντι στα υπόλοιπα στοιχεία και «μπλοκ του κινήματος». Την περιφρούρηση δεν την επιβάλλει, δυστυχώς, η δηλωμένη επιθυμία κάποιων να «βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν», αλλά η περιφρούρηση είναι αυτή που προκαλεί σε κάποιους την επιθυμία «να βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν». Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.
στ) Όταν ο αστικός κόσμος παρακαλάει να βρει ευκαιρία να χρεώσει στο ΚΚΕ έναν «εμπρησμό του Ράιχσταγκ» και το ΚΚΕ αυτοπροστατεύεται, τότε χρεώνεται από τον «χώρο» (ή επαινείται προβοκατόρικα από τα κανάλια) ότι «προστατεύει τη Βουλή».
ζ) Η ΓΣΕΕ είναι βέβαια «πουλημένη», αλλά το ΠΑΜΕ δεν πρέπει να υπάρχει διότι διαλύει την ενότητα του εργατικού κινήματος.
η) Όταν το ΠΑΜΕ έχει στις διαδηλώσεις του χιλιάδες γέρους, γυναίκες, παιδιά, φοιτητές, απλούς εργαζομένους κ.λπ., τότε «κάνει περιπάτους» με «τα μέλη του κόμματος». Όταν περιφρουρεί αυτόν τον κόσμο (για τον οποίο έχει κάποια ευθύνη, σε αντίθεση με κάποιους που δεν αισθάνονται ευθύνη για κανέναν και τίποτε) και διατηρεί τη μαζικότητα μιας διαδήλωσης, απέναντι σε 500-1.000-1.500 «ορκισμένους επαναστάτες» και τα αναμενόμενα χημικά των ΜΑΤ, τότε στέκεται ενάντια στο «μαζικό» κίνημα.
θ) Οι διαδηλώσεις θα πρέπει να είναι πολύ μαζικές και να κατεβαίνει πολύς και απλός κόσμος. Τα «μπάχαλα» δεν απομακρύνουν τον πολύ και απλό κόσμο από τις διαδηλώσεις, δεν προκαλούν αυτοστιγμεί τη διάλυση του πλήθους, δεν γενικεύουν το φόβο, δεν έχουν κάποιες φορές αθώα θύματα (βλ. Marfin), αλλά ίσα-ίσα εκφράζουν την «επαναστατική ετοιμότητα» του «μαζικού κινήματος», που την καταπνίγει το ΚΚΕ. Άσε δε που τα μπάχαλα οδηγούν κατευθείαν στην άμεση δημοκρατία.
ι) Όταν το ΚΚΕ εξετάζει την ιστορία του και αποτιμά αρνητικά τη «Βάρκιζα», τότε είναι ζαχαριαδικό-σταλινικό, βρυκολακιασμένο κ.λπ. Όταν δεν εκτιμά ότι με «ντου» γίνεται η «επανάστα», τότε είναι το κόμμα της «Βάρκιζας».
ια) Το ΚΚΕ δεν είναι ταξικό κόμμα, δεν ξέρει τι σκέφτονται οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές και στα εργοστάσια, και δεν έχει σύνδεση με τα (επαναστατικά) αισθήματα και τις επιθυμίες του κόσμου και των μαζών. Το ΕΕΚ, η Α/Κ και τα εντευκτήρια των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά έχουν.
ιβ) Τέλος, για να μην τα πολυλογούμε: όταν το ΚΚΕ- ΠΑΜΕ έχει νεκρούς, τότε τα «ΚΝΑΤ» «αιματοκυλούν αγωνιστές».


Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα.

Εδώ μπορείτε να δείτε το αρχικό μήνυμα στο οποίο απαντά ο κ. και την μετέπειτα εξέλιξη του διαλόγου.
                                                                                           
Εν τω μεταξύ, αν έχω μαντέψει σωστά ποιος είναι ο κ, δεν είναι «δικός μας» με τη στενή έννοια και είναι αμφίβολο πχ αν ψήφισε το κόμμα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς «δογματικός κουκουές» για να δει σχετικά αντικειμενικά τα πράγματα και να εκτιμήσει τη στάση του καθενός. Εκτός κι αν τον τυφλώνει το μίσος (ως αντεστραμμένη αγάπη) και η εμμονή απέναντι στο κόμμα. Κι έτσι προκύπτουν τέτοιες μεροληπτικές αντιδράσεις, που σε κάνουν να θες να βάλεις τα κλάματα από τα νεύρα και να αναφωνήσεις όπως ο κ.: βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα.

13 σχόλια:

L. είπε...

Mπρεζνιεφικό απολίθωμα σορι για το Τζέημς καθαρά χιουμοριστικά πάντα και δεν ειρωνεύομαι, είμαι εχθρός της ειρωνίας και του εξευτελισμού από οποιονδήποτε προς οποιονδήποτε. Λοιπόον, έχω βρεθεί στη Μαδρίτη για κάποιο κύκλο σεμιναρίου ας το πούμε γύρω στο 2002. Εκείνο τον καιρό είχαν πάρει ένα μέτρο για τους οδηγούς στα πράσινα λεωφορεία (ιδιωτικά εντελώς, τα άλλα είναι σαν τον ΟΑΣΘ), όπου για την όποια καθυστέρηση σε στάση λεωφορείου, τους έβαζαν πρόστιμο, οπότε και λόγω του ότι το κυκλοφοριακό στη Μαδρίτη είναι πιο σκατά και από δω ένα σεβαστό μέρος του μισθού θα πήγαινε στα πρόστιμα. Το συνδικάτο ελέγχεται(-οταν) από το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα κύρια το CNT.
Το συλλαλητήριο όπου γινόταν στη γειτονιά που έμενα κατά τη διάρκεια της πορείας με ενθουσίασε ο τρόπος τους (εργάτες όλοι) και πήγα να μπω στην πορεία με αφέλεια. Από την εξωτερική πλάγια γραμμή με πιάσαν δυο διαδηλωτές "αλα μπρατσέτα" με πήραν βίαια στην άκρη και μου ζήτησαν ταυτότητα. Είδαν ότι είμαι Έλληνας και άνοιξαν χώρο και μπήκα, αν και οι ιδέες μου δεν ήταν και δεν είναι του αναρχικού χώρου και το συζητήσαμε κατά την πορεία. Εν πάσει περιπτώση με το τέλος της πορείας με πιάσαν "αλα μπρατσέτα" άλλοι δυο και με κολλήσαν στον τοίχο κάνοντάς μου σωματική έρευνα, λόγω μιας σακούλας που είχα στα χέρια μου, παρεμπιπτόντως και η περιφρούρηση έψαξε την σακούλα μου. Τι να πω τώρα ότι το CNT έκανε τη δουλειά του Κράτους;;; Ή έκανε το αυτονόητο για κάθε οργανωμένο κίνημα, περιφρουρούσε την πορεία του από τους προβοκάτορες;
Εντάξει και α βαρύγδουπα βαρέθηκα και σιχάθηκα δεν λένε και τίποτα. Για μένα στις 20 Οκτώβρη η απάντηση της περιφρούρησης έπρεπε να ήταν πιο σκληρή γιατί ούτως ή άλλως θα τ' ακούσεις, τουλάχιστον τότε θα έχεις κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό, αν και κακό αυτό που θα πω: έστω κι από φόβο.
γεια χαρά

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε με ενοχλεί η ειρωνεία, ίσα-ίσα. Αλλά τη διαχωρίζει μια λεπτή γραμμή από τα πικρόχολα σχόλια και τα όρια στο διαδίκτυο δεν είναι ευδιάκριτα, όπως στη ζωντανή επαφή (που ούτε εκεί είναι δηλ, αλλά τέλος πάντων).
Τα βαρύγδουπα σχόλια δικαιολογούνται από το κλίμα των ημερών και γράφτηκαν εν θερμώ. Αν και ξέρω πολύ κόσμο που όσο περνά ο καιρός, αντί να παγώνει η οργή του, αποκτά λογικά ερείσματα και γίνεται πιο συνειδητή από εκείνες τις μέρες

Ανώνυμος είπε...

ειχε βγαει μια ανακοινωση το ΚΚΕ οπου ελεγε οτι η δολοφονικηεπιθεση εγινε απο αναρχοφασιστες,αναρχοαυτονομους,ανθρωπους του ΛΑΟΣ της ΧΑ κ του παρακρατους.
οταν η διαβασα εμεινα ενεος.λεω τι κανουνε ρε πουστη μου;ολα μεσα κ οποιον παρει ο χαρος?
ομως επρεπε αφελης να σκεφτπς το Κομμα μας οτν γραφει κ λεει κατι ξερει απολυτως τι γινεται κ δε μπουρδολογει ουτε αερολογει....
ετσι,βγαινει η ανακοινωση της ΑΚ οπου κατονομαζει ως μονο υπευθυνο το ΚΚΕ για τα γεγονοτα.μα δε φτανει αυτο.ο Κασιδιαρης την ιδια μερα που σφαλιαρισε την Κανελλη,στην ιδια εκπομπη και λεει τα ιδια ακριβως με την ΑΚ.κ εκει θυμηθηκα την ανακοινωση που ειχα διαβασει παρα πολλες φορες για να χωνεψω.
τιμη κ δοξα σε αυτους που επεσαν ηρωικα για μια κοινωνια κομμουνιστικη-απελευθερωμενη απο την εκμεταλλευση ανθρωπου απτον ανθρωπο.
δοξα κ τιμη στον Δημητρη Κοτζαριδη

Ntina είπε...

Ότι και να κάνει το ΚΚΕ θα βρούνε κάτι να πούν. Και το άσπρο μαύρο θα το κάνουν. Και στην περίπτωση που θα συμφωνήσουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν κι'αλλιώς θα σου πουν ναι μεν.... ΑΛΛΆ. Αυτό το αλλά θα είναι πάντα έτοιμο να πεταχτεί. Είναι να μην μπουχτίσεις ? Και αυτοί που το έχουν πάρει εργολαβεία να πετούν λάσπη, άσε χαμένος κόπος.

Ανώνυμος είπε...

ειχε βγαει μια ανακοινωση το ΚΚΕ οπου ελεγε οτι η δολοφονικηεπιθεση εγινε απο αναρχοφασιστες,αναρχοαυτονομους,ανθρωπους του ΛΑΟΣ της ΧΑ

ΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
εχετε πλακα....
(μονο αυτο)

Ο.

kontoxontros είπε...

Δες αν θες και την ανακοίνωση της κόκκινης ορχήστρας. Έχει μερικά πολύ σημαντικά σημεία.

Πάντως αν κάποιος πιάνει το αντικκε μίσος καθαρά με όρους ψυχολογικούς (αντεστραμμένη αγάπη κτλ) ή με όρους μυστικισμού (πράκτορες προβοκάτορες κτλ) νομίζω ότι πιάνει δύο πλευρές που ισχύουν αλλά δεν είναι οι μόνες. Το βασικό είναι να δούμε την σχέση που διατηρούν τα προλεταριοποιούμενα νεά μεσοαστικά στρώματα (κατά τον Αλεξίου) ή η νέα εργατική βάρδια (κατά το ΝΑΡ) απέναντι στην παραδοσιακή εργατική τάξη. Αυτή η σχέση αμοιβαίας αντιπάθειας, στον βαθμό που εντάσσουμε την νέα εργατική βάρδια στο επαναστατικό υποκείμενο πρέπει να ξεπεραστεί με ευθύνη των πρωτοποριών διότι θα κληθούν να συνυπάρξουν ξανά και ο εχθρός δυναμώνει τόσο, που μόνο αυτή η συνύπαρξη θα μπορεί να τροφοδοτήσει την λύση του προβλήματος...

Ξέρω ότι το να μιλάς έτσι ψύχραιμα ,η κυνικά αν θες, στη επέτειο μιας δολοφονίας είναι μάλλον αναντίστοιχο, το ζήτημα είναι όμως να αποφύγουμε την επόμενη απεργιακή δολοφονία από όποιον και αν προέρχεται (κράτος παρακράτος κτλ)

Anonymous anonymous είπε...

Βρε κοντόχοντρε, οι αναλύσεις σου είναι άκυρες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η επίθεση στο ΠΑΜΕ στις 20/10/2011 ενορχηστρώθηκε από τους πιο σκοτεινούς κύκλους της άρχουσας τάξης. Με ρόλο δύναμης κρούσης τους λεγόμενους αναρχικούς σε συνεργασία με κάθε λογής (παρα)κρατικά μπουμπούκια (ασφαλίτες, νεοναζί, μπράβοι της νύχτας, κλπ).

Αν υπάρχουν στο "χώρο" πραγματικοί αναρχικοί πρέπει κάποια στιγμή να διαχωρίσουν τη θέση τους από όλο αυτό τον εσμό. Δεν το έκαναν μετά τις 20/10, και νομίζω ότι δεν θα το κάνουν στο προβλεπτό μέλλον. Μέχρι τότε η αντιμετώπισή τους δεν μπορεί παρά να είναι αντιμπετώπιση ταξικών εχθρών.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Προφανώς δεν είναι μόνο αυτές οι δυο πλευρές, και δε μπαίνουν μόνο αυτές, έλα όμως που μια μεγάλη κατηγορία μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει. Μπορείς να το δεις σε αρκετά μεγάλο βαθμό και στον χώρο σου νομίζω σε ό,τι έχει να κάνει με τη σοβιετική ένωση πχ και τη στείρα άρνηση της εκεί πείρας. Μια ανάλυση για τη σοβιετία δε μπορεί να σταματήσει σε αυτό, αλλά δε γίνεται και να μην το επισημάνει..

Ανώνυμος είπε...

Τραγική(;) ειρωνία.Μετά από 4 χρόνια αδιαμφησβήτησης όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, η μεγαλύτερη μάχη που μνημονεύουν τα παιδιά του ΚΚΕ , είναι αυτή με το black block για την πρωτοκαθεδρία ("την κεντρική εξέδρα" όπως λέει και ένα από τα κείμενα στα Link) στην πλατεία Συντάγματος.
Μια μάχη η οποία χάθηκε μάλιστα και γι αυτό , επιστρατεύτηκε η προβοκατορολογία.
Επίσης δεν κατανοώ πως οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν το δίκαιο π.χ. των Ισπανών Σταλινικών να επιβάλλονται (δια της βίας) στους Τροτσκιστές φρίττουν με τα όσα διαδραματίστηκαν στις 20Οκτώβρη.Και για να μην πιάνω στο στόμα μου επαναστάσεις και συγκρίνω τα ανόμοια αρκεί η υπενθύμιση του 1998 όταν οι καδρονιές και το κυνήγι ήταν "μέσα του κινήματος".Η μήπως όχι;
Η πολιτική σημαίνει γραμμές και οι γραμμές κάποιες φορές συγκρούονται και βίαια.Αυτό συνέβη στο Σύνταγμα πέρυσι στις 20 Οκτώβρη.Από τη μία η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ που είναι μαζικό οργανωμένο και με μεγάλη παρουσία στους εργασιακούς χώρους,αλλά "άκαπνο" και με τελικό στόχο...μια ειρηνική διαδήλωση.
Κι από την άλλη αναρχικοί και τρελαμένοι πιτσιρικάδες ,λούμπεν αλλά και ελαστικοί εργαζόμενοι ,ένα συνοθύλευμα ομολογουμένως χωρίς σχέδιο αλλά με αποφασιστικότητα και εμπειρία μάχης με τελικό στόχο...τη σύγκρουση για τη σύγκρουση.
Η αντιπαράθεση αυτή σημάδεψε πολύ λιγότερο τους δύο χώρους αυτή καθεαυτή από ότι οι χρόνιες αδυναμίες τους.Για τη μία πλευρά η έλλειψη αποφασιστικότητας και επαναστατικής κίνησης στο σήμερα και για την άλλη η απουσία σχεδίου και οργάνωσης είναι πληγές πολύ βαθύτερες από..."τους αναρχοφασίστες" ή "τα ΚΝΑΤ".

Ανώνυμος είπε...

Προγραμματικο το επομενο συνεδριο του ΚΚΕ. Λυσσαξτε λιακοπουλοι, βγαλτε τα ολα στη φορα, πειτε μας ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ?

Γιώργος Σαρρής είπε...

ΑΝΏΝΥΜΟΣ 6.34
"Το ΚΚΕ "άκαπνο"...,και οι άλλοι να συνοθύλευμα ομολογουμένως χωρίς σχέδιο αλλά με αποφασιστικότητα και εμπειρία μάχης..."
"Για τη μία πλευρά η έλλειψη αποφασιστικότητας και επαναστατικής κίνησης στο σήμερα" ΚΛΠ.
Φίλε ανώνυμε, δεν το λέω υποτιμιτικά αλλά ειλικρίνά δεν ξέρεις όυτε για ποιούς μιλάς, ούτε για τι πράγμα ακριβώς μιλάς. Πως μπορείς να ξέρεις πόσο αποφασισμένοι είναι αυτοί που λες;
Εξέγερση εδώ και τώρα κι ότι γίνει δεν υπάρχει.Θυμίσου λίγο τις συγκρούσεις του ΠΑΜΕ με τα ΜΑΤ στο λιμάνι πριν λίγα μόνο χρόνια, θυμήσου τον εργατη του ΠΑΜΕ που πήδηξε και κρεμάστηκε στον καταπέλτη του πλοίου που είχε ξεκινήσει!Το άγριο ξύλο και τις μάχες σωμα με σωμα χωρίς τρεξιμο και κουκούλες.
Ομως το πιο σπουδαίο είναι αυτό.
Ρίξε μια ματιά στο άρθρο του ΛΈνιν "Ο Μαρξισμός και η εξέγερση" και θα δεις πολλά.Δες τη στάση των Μπολσεβίκων στο διαστημα Απρίλη Οκτώβρη και μπορεί να καταλάβεις. Τον Απρίλη στο συλλαλητηριο της 21/4 η επιτροπή Πετρούπολης (Μπογκντάνοφ) έρριξε το συνθημα "Κατω η Προσωρινή Κυβέρνηση". Ο Λένιν και η ΚΕ στις 22 ΤΟ ΚΑΤΑΔΊΚΑΣΑΝ ΣΑΝ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΟ γιατί καλούσε άμεσα σε εξέγερση κι ερχόταν σε σύγκρουση με τη γραμμη του Κόμματος για ειρηνική εξέλιξη...Η Ρωσία εν τω μεταξύ ήταν ήδη σε επαναστατική κατάσταση, κι όχι σε κατάσταση ύπνωσης όπως η Ελλάδα που ψήφισε ΝΔ,ΠΑΣΟΚ.ΔΗΜΑΡ κλπ και άραξε 5-6 μήνες μπας και...
Τον Ιούνιο στις 10 οι μπολσεβίκοι κάλεσαν σε μεγάλη διαδήλωση. Στις 9 ΟΙ ΜΕΝΣΕΒΊΚΟΙ-ΕΣΕΡΟΙ την απαγόρεψαν. Οι μπολσεβίκοι του Λένιν κρίνοντας ότι δεν έπρεπε να συγκρουστούν αποφάσισαν να συμμορφωθούν. Ολο το βράδι γυριζαν τα εργοστασια και τους στρατώνες και κατάφεραν να μη γίνει η διαδήλωση, βλέποντας όμως κιόλας την επιρροή που είχαν στις μάζες που τους ακολούθησαν. Τον Ιούλιο 2 κ 3 ενώ είχε αποφασιστεί μεγάλη διαδήλωση και ο αέρας μύριζε εξεγερση μ συμμετοχή πολλών συνταγμάτων στρατού, κι ενω ήταν μάλλον σίγουρο ότι μπορούσαν να επικρατήσουν στην Πετρούπολη ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΕ ΌΛΗ ΤΗ ΡΩΣΙΑ αποφάσισαν στην αρχή να μη συμμετέχουν καιμετα να συμμετέχουν για να εμποδίσουν τη σύγκρουση. Τελικά η διαδήλωση χτυπήθηκε άγρια από τους κοζακους και προσωρινά το κίνημα είχε ήττα. ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ αργότερα και αφού πήραν την πλειοψηφία στα σοβιετ Πετρούπολης κ Μόσχας και βλέποντας και την κατάσταση που είχε αλλάξει παντού υπέρ τους, ενω οι εσερομενσεβίκοι και οι άλλοι κατέρρεαν στη συνείδηση του λαού αποφασίστηκε αμέσως εξέγερση που ΄'εφερε και την τελική νίκη. Ηταν άραγε ΄"άκαπνοι" και "αναποφασιστικοί" ο Λένιν κι οι Μπολσεβίκοι τον Απρίλη, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του '17; Η μήπως η εξέγερση είναι όντως τέχνη όπως έλεγε ο Μαρξ και απέδειξε ο ΛΈΝΙΝ;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε νομίζω ότι η μεγαλύτερη μάχη που μνημονεύουν τα παιδιά του κουκουέ είναι στην χαλυβουργία, στο λιμάνι του πειραιά, στους εργασιακού χώρους. Και δυστυχώς η μεγαλύτερη μάχη που μνημονεύει η άλλη πλευρά είναι είτε ο δεκέμβρης είτε οι πλατείες που ούτε καν άγγιξαν αυτούς τους χώρους.

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο Σαρρή
Οι συγκρούσεις στο λιμάνι και ο εργάτης του ΠΑΜΕ είναι παράδειγμα μαχητικού συνδικαλισμού.Αυτό δεν απαντά στην έλλειψη οργανωμένης πολιτικής μαχητικής-συγκρουσιακής απάντησης σε κεντρικό επίπεδο.
Νομίζω δε ότι το παράδειγμα με τους Μπολσεβίκους είναι ατυχές.Δεν κατηγόρησα το ΚΚΕ γιατί δεν κάνει την αποφασιστική κίνηση για την επανάσταση ,αλλά γιατί περιορίζεται στην ειρηνική διαμαρτυρία ως μέσο απάντησης στην επίθεση των καπιταλιστών.

Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα
Τη μάχη στη Χαλυβουργία την έδωσαν οι εργάτες της όχι τα παιδιά του ΚΚΕ (που βοήθησαν όσο μπορούσαν).Στους εργασιακούς χώρους γίνεται σπουδαία δουλειά από το ΠΑΜΕ ,αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, ο μαχητικός ταξικός αγώνας συναντά και τα όριά του ελλείψει μαχητικής πολιτικής κίνησης.
Τον Δεκέμβρη παρεπιπτόντως δεν τον απαξιώ.Είχε και πολλά θετικά χαρακτηριστικά και δεν ξεχνάω μετά από τι προέκυψε (στη δολοφονία ενός παιδιού).Χρειζόντουσαν και οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ως απάντηση πιστεύω.Όπως δεν απαξιώ και τον μαχητικό αντιφασισμό (μια που γίνεται λόγος για "μάχες") της άλλης πλευράς.Πολύ θετικό τον θεωρώ αντιθέτως και είναι μακράν η καλύτερη στιγμή τους τα τελευταία ένα-δύο χρόνια.
Από εκεί και πέρα είπαμε είναι χύμα,ανοργάνωτοι και χωρίς γενικό πολιτικό σχέδιο και χωρίς παρέμβαση στους εργασιακούς χώρους.
Και ιδίως στο τελευταίο κανείς δεν φτάνει το ΚΚΕ ,δεν θέλω να είμαι άδικος.