Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Εκατό χρόνια φτωχομάνα

Σήμερα ολοκληρώνονται εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της συμβασιλεύουσας θεσσαλονίκης και την ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος. Κaι ενώ η ιστορική μνήμη ξεφυλλίζει τις σελίδες αυτού του αιώνα, προκύπτει εύλογα το ερώτημα: πώς κατάντησε έτσι αυτή η πόλη;

Πώς έχασε το χρώμα και την ομορφιά που της χάριζαν οι λαοί που την κατοικούσαν και τους συγχώνευσε σε μια άμορφη, αδιάφορη μάζα, χωρίς ταυτότητα κι ιδιαιτερότητες; Και τώρα πια μπορείς να αναπνεύσεις την αύρα και τα υπολείμματά τους κυρίως στην άνω πόλη, ένα είδος αστικού δρυμού που προστατεύει τις αναμνήσεις, ως είδος υπό εξαφάνιση.
Πώς σταμάτησε να παράγει μεγάλους αθλητικούς μύθους και να τροφοδοτεί το αθλητικό πάνθεον με τις δικές της μορφές; Και να παράγει γενικώς οτιδήποτε –εκτός από χυδαία επίδειξη χλιδής, ντεμέκ κουλτούρα, και νόθα λαϊκή καγκουριά- με τα εργοστάσιά της να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο;

Της έμειναν όμως άπειροι ιεροί ναοί κι ο θρησκευτικός τουρισμός. Μπορεί οι σαράντα εκκλησιές να έχουν μόνο μία εκκλησία στην πραγματικότητα, αλλά έχουν άλλες 39 (και άλλες τόσες) τριγύρω τους, σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων. Οπότε νιώθεις σαν τον καλογερόπουλο στο «μάθε παιδί μου γράμματα», που έβλεπε παντού εκκλησίες και παπάδες, ως το βασικό παραγωγικό προϊόν του χωριού του. Και λες ιστορίες για την περιοχή της αγίας σοφίας, όπου ο νίκος ζαχαριάδης το ‘σκασε απ’ τον χαφιέ που τον φυλούσε και τον έριξε σε έναν παρακείμενο αρχαιολογικό λάκκο. Περιμένοντας την παναγιά τη λαοδηγήτρια να κάνει το θαύμα της, για να αφυπνιστεί ο κόσμος και να κατέβει μαζικά στους δρόμους.

Πώς έγινε έτσι η πόλη της φεντερασιόν και του μάη του 36’; Ή της κομμούνας των ζηλωτών, αν γυρίσουμε ακόμα πιο πίσω –κι ένας σύντροφος είχε προτείνει στην όβα να της κάνουμε αφιέρωμα σε μια προφεστιβαλική, αλλά εμείς γελούσαμε και λέγαμε να βάλουμε πρωτοσέλιδα από το ριζοσπάστη της εποχής. Η πόλη που έβγαζε πρώτη την εδα στις μετεμφυλιακές εκλογές και κομμουνιστές δημάρχους σε όλα τα δυτικά προάστια στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Πώς έγινε τέτοια δεξιούπολη με γραφικούς τοπικούς άρχοντες και σκοπιανοφάγους παράγοντες, που δεν αφήνουν ζωτικό χώρο έκφρασης στους χρυσαυγίτες, γιατί πρεσβεύουν οι ίδιοι καλύτερα τα ιδανικά της; Με ένα πανεπιστήμιο που πνίγεται στα σκουπίδια και δεν έχει λεφτά ούτε για να καλλωπίσει τη βιτρίνα του, αλλά οι αρχές του ετοιμάζονται για παράτες. Και με κόσμο αντιδραστικό ή απολίτικο στην καλύτερη, που η βασική κριτική του στο μπουτάρη είναι επειδή πρότεινε την συγχώνευση των ομάδων της πόλης σε μία, ή τη μετονομασία της αποστόλου παύλου σε κεμάλ ατατούρκ. Ενώ το βασικό του επιχείρημα για να τον ψηφίσει είναι ότι φαίνεται ωραίος, χαλαρός τύπος, πασπαλισμένο με ένα ρηχό αντιδεξιό αίσθημα, ενάντια στο κατεστημένο που ήταν κυρίαρχο τόσα χρόνια –σε στιλ, αυτούς τους είδαμε, ας δοκιμάσουμε κάτι καινούριο. Μπουτάρης, να γουστάρεις...

Την πόλη αυτή που σε γεμίζει απορίες κι αγανάκτηση, αρχίζεις να την αγαπάς κυρίως όταν φεύγεις μακριά της, από απόσταση ασφαλείας. Είτε για τα βιώματα που κουβαλάς με ντεκόρ τους δρόμους της, είτε επειδή καταλαβαίνεις ότι είναι διαφορετική από την αθήνα, αν και της μοιάζει όλο και περισσότερο, όσο περνάν τα χρόνια. Κι αρχίζεις να νοσταλγείς τα πάντα. Απ’ την υγρασία της, που τα βράδια γίνεται ένα μοβ σκέπασμα στον ουρανό, μέχρι τους νωχελικούς ρυθμούς της, που τώρα σου φαίνονται ανθρώπινοι. Και πρωτίστως το φαγητό της και την ορολογία της περί φαγητού. Μαζί με τις μικρές αποστάσεις απ’ τον ένα (γαστριμαργικό) σταθμό στον άλλο.
Κάθε φορά που μένεις όμως λίγο παραπάνω, θυμάσαι τα παλιά, νιώθεις τα ίδια πράγματα να σε πνίγουνε, να σε εκνευρίζουν και λες ότι χρειάζεται ένας μεγάλος σεισμός, σαν αυτόν του 78’, να τα γκρεμίσει όλα και να τα φτιάξουμε από την αρχή.

Ας κλείσουμε όμως με ένα γάμο για αίσιο τέλος (happy end), σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες. Κάπου μες στο 11’ παντρεύτηκαν στο δημαρχείο δύο σύντροφοι, στελέχη της πάλαι ποτέ κοθ (που πριν μετονομαστεί, οι απέξω τη μπέρδευαν με την κρατική ορχήστρα της πόλης). Παίρνει το λόγο λοιπόν ο σύντροφος από τη λαϊκή συσπείρωση, γυρνάει στο μπουτάρη και του λέει: κύριε δήμαρχε, γνωρίζετε τις πολιτικές διαφωνίες μας, αλλά σήμερα ξεπεράσατε τα εσκαμμένα… και θα το δείτε αύριο πρωτοσέλιδο τίτλο στο ριζοσπάστη.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΡΕΜΑΕΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!

Ναι, ο μπουτάρης είναι χαβαλές τύπος για να κάνεις τέτοια αστειάκια. Ίσως και για να πιεις μαζί του κάνα κρασάκι, απ’ αυτά που παράγει. Αλλά ως εκεί. Γιατί οι διαφορές μας παραμένουν μεγάλες, (και κατά πάσα πιθανότητα υπήρχαν και τότε που ήταν στο δικό μας ψηφοδέλτιο, του σαχίνη, για να φτιάξει λεζάντα για το όνομά του). Κάτι που φαίνεται και στο σύνδεσμο που ακολουθεί.

Σε αυτήν τη σελίδα οι σύντροφοι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο που έβγαλε η λαϊκή συσπείρωση πριν λίγες εβδομάδες, σχετικά με τον απολογισμό του δήμου για το 2011, το οποίο βάζει σχετικά σύντομα και χωρίς ξύλινο λόγο, κάποια πράγματα σε σωστή βάση για την κατάσταση στην τοπική διοίκηση –και όχι αυτοδιοίκηση πλέον, μετά την αναδιάρθρωση του καλλικράτη.

Η κε του μπλοκ παραθέτει στον επίλογο της ανάρτησης το κλείσιμο αυτής της ανακοίνωσης.

Και για όσους πείθονται στο επιχείρημα της δημοτικής αρχής : «και τι να κάνω, αφού το κράτος μου κόβει την επιδότηση;», εμείς της Λαϊκής Συσπείρωσης απαντάμε:
Οι δημότες εξέλεξαν δήμαρχο και δημοτική αρχή, δεν εξέλεξαν λογιστικό υπάλληλο του κράτους που θα δικαιολογείται καλυπτόμενος κάτω από τη πολιτική του κεντρικού κράτους (αφού την έχει υποστηρίξει μα χέρια και πόδια, όπως ο Γ. Μπουτάρης). 
Οι δημοτικές διοικήσεις στη σημερινή συγκυρία έχουν κατά τη γνώμη μας μία επιλογή: να βρεθούν στο πλάι των εργαζόμενων που βάλλονται, όχι με την αστική «φιλανθρωπία» και την «αλληλεγγύη» των ΜΚΟ που στην καλύτερη περίπτωση αξιοποιούν τον κλεμμένο λαϊκό πλούτο για «παρηγοριά στον άρρωστο».. Αλλά μαχητικά, πολιτικά, αναδείχνοντας τα αίτια της κατάστασης, αντιπαλεύοντας κάθε πτυχή της βάρβαρης αστικής διαχείρισης παλεύοντας εν τέλει, μαζί με τους εργαζόμενους για μια διαφορετική κατεύθυνση συνολικά της κοινωνίας και της οικονομίας που να καλύπτει τις κοινωνικές /λαϊκές ανάγκες οι οποίες διευρύνονται.
Άξιος δήμος και δήμαρχος, στη σημερινή συγκυρία αλλά και πάντα δεν είναι αυτός που θα αρκείται και θα μοιράζει όλο και λιγότερα ψίχουλα στους πολλούς και όλο και περισσότερα κέρδη στους λίγους.
Άξιος δήμος και δήμαρχος είναι εκείνος που και διαχειρίζεται με διαφάνεια και με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον όσα έχει αλλά και μπαίνει μπροστάρης του λαού της πόλης για να διεκδικήσει όσα δεν έχει και χρειάζονται οι δημότες του, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Θεσσαλονίκης.
Η άρνηση αυτού του αντιλαϊκού απολογισμού δεν είναι απλά υποχρέωση της δημοτικής παράταξης μας. Είναι θέση ευθύνης κάθε δημότη, κάθε λαϊκού ανθρώπου της πόλης που άδικα περίμενε το δήμο σαν συμπαραστάτη και το βλέπει κάθε μέρα όλο και πιο απέναντι του, χέρι – χέρι με το κράτος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που τον έφερε μέχρι εδώ.
Η ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν είναι πια φιλολογική συζήτηση μεταξύ λίγων. Είναι καθήκον κάθε λαϊκού ανθρώπου.

Υγ: Καλό δρόμο στους υπηκόους της λδ του βορρά, που θα βρεθούν μεθαύριο στις παρελάσεις..

9 σχόλια:

demis είπε...

Δεν ξέρω αν είδες πρόσφατα το "εξιστορείν και ιστορείν" όπου καλεσμένος ήταν ο Θανάσης Βαλτινός. Φριχτά πράγματα ελέχθησαν στη γνωστή λογική του συμψηφισμού.
Πόσο περήφανες και μετρημένες, αντίθετα, ήταν οι εξιστορήσεις των ελασιτών. Και πόσο αληθινά διδακτικές!
Μεγάλη απογοήτευση τα εκατόχρονα. Τίποτα το πρακτικό. Καμία ουσία.
Ναι, ήταν φτωχομάνα η πόλη μας. Άλλα έχασε τόσα χρόνια... "ξενοδουλεύοντας", γέρασε τόσο, και τόσο απότομα, που την ξεχάσαν πια και τα παιδιά της. Την απαρνήθηκαν. (Τώρα, τι σόι συμπόνοια να δείξει μια μητριά Αθήνα;)
Κι όμως, παντού μακριά της είναι ξενιτιά.

Ανώνυμος είπε...

βασίλη, από τα συμφραζόμενα των κειμένων σου καταλαβαίνω ότι σε χάσαμε από την πόλη και σε κέρδισε η ξελογιάστρα η αθήνα. Ισχύει ή βλέπω φαντάσματα;

Παντως ενα μεγάλο μπράβο γιατί εχεις το πρώτο (χρονικα), το μακροβιότερο και το καλύτερο μπλογκ που συνάντησα και διαβάζω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι ντέμη δεν είχα την τύχη, αλλά μου φτάνει η περιγραφή σου για να φανταστώ

Ανώνυμε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Το ξελογιάστρα το κρατάμε, αλλά όχι για την αθήνα, σε καμία περίπτωση..

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί ο Ριζοσπάστης να μην είχε κυκλοφορήσει πρωτοσέλιδο το 1342, όμως στην προφεστιβαλική μπορούσατε να παρουσιάσετε το βιβλίο του Γιώργου Τεμεκενίδη «Η Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη (1342-1349)».

Το είχε παρουσιάσει ο Χουρμουζιάδης τον Ιούνη του 2003:
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1824256&textCriteriaClause=%2B%CE%96%CE%97%CE%9B%CE%A9%CE%A4%CE%95%CE%A3

Το αστείο είναι ότι οι Ησυχαστές (δηλαδή ο αυτοκράτορας Καντακουζινός και οι Δυνατοί) νίκησαν το λαό της Θεσσαλονίκης με Τούρκους μισθοφόρους.
Η "Ορθοδοξία" με Τούρκους νίκησε τους Έλληνες...

ARGIE

Cos είπε...

Σαν Πειραιώτης που ζει στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, να πω ότι ξελογιάστρα είναι μόνο η τελευταία. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς (επειδή μάλλον είναι πολλά μαζί) αλλά η Θεσσαλονίκη έχει κάτι διαφορετικό, έναν άλλο αέρα ας πούμε, από την Αθήνα. Παρότι πέρασαν πολλά χρόνια, ακόμα θέλω να πηγαίνω, αν και όποτε μπορώ, εκεί.

Ανώνυμος είπε...

μερικά σχόλια για την πρώτη μέρα του διημέρου της ανταρσύα

α) Τι γίνεται με τους συσχετισμούς εκεί μέσα;;;; 1-2 ναριτες , 1-2 αρασιτες και 50-70 ΣΕΚ, το μαύρο φιδι του τροσκισμού(και μαλιστα ουτε καν του ορθοδοξου) καταβροχθίζει τους (χμ) συντροφους

β)Αξιζει να σχολιάσουμε ότι η συναγωνιστρια που εδινε το ρολο τους ομιλητες ηταν εξαιρετικό αξιαγάπητο πρόσωπο και πολύ γλυκιά μπορώ να πω

γ) Γνώρισα επιτέλους σεκιτη που μοιάζει σε άνθρωπο περισσότερο απ' ότι σε ζώον και γενικότερα μοιαζουν να χουν σοβαρεψει... η επική ατακα βεβαια ''πανω απ' όλα με το ΚΚΕ διαφωνουμε σε θεματα ρατσισμου'' με σημαδευσε.

Περνάμε στις ομιλίες

Μαυρουδέας: Ίσως ο πιο ειλικρινής ομιλητής, ουτε μπλαμπλα ουτε μισόλογο ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ενώ έκανε πολλες αναφορές στην κατά τη γνώμη του λάθος άποψη πολλών (κκε) για την θεση της ελλάδας. Και γενικότερα η ελλαδα στην εκδήλωση παρουσιάστηκε ως αποικιοκρατική χώρα

Φλώρα Παπαδέδε: τίποτα το ιδιαίτερο, έκανε έκληση για την σύγκληση ενος αντικαπιταλιστικού μετώπου και έβαλε τις προυποθέσεις(κρατικοποιηση τραπεζων,εργατικός έλεγχος εξοδος απο εε και ευρωζωνη. Σε καποια φάση έβγαλε με καποιο τροπο το ΚΚΕ στηριγμα της ευρωζωνης...πραγματικά δεν το κατάλαβα

Γιάννης Τόλιος: Ξεχώρισε για την ατάκα ''Αφήστε τα όλα και ελάτε καλύτερα στο σύριζα'' για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον Χάγιο (που βρισκόταν στο ακροατήριο) ''τα δοκιμασαμε και επι φλωράκη αυτά'' το κοινό χειροκρότησε τελικά μόνο τον Χάγιο

Γιώργος Μελισσαρόπουλος: Το γελαστό παιδί της παρέας που όμως δεν το σκότωσαν οι εχθροί. Σχετικά καλή τοποθέτηση, αρκετά αριστερά θα έλεγα σε σχέση με τα όσα ακουστηκαν.

Ο Σαρρης δεν πρόσθεσε κάτι αξιόλογο

Ξεχώρισα από τις παρεμβάσεις αυτή ενος συναγωνιστή από το ΚΣΕ που λιγο πολύ τους τα χωσε ότι βάζουν τη θεωρία των σταδιων απ το παραθυρο, βέβαια απ' την πορτα τη βαζουν κανονικότατα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα

μετά τιμής

Ούτε καν

Ανώνυμος είπε...

Αμάν, τι ήταν αυτό με τον Τόλιο και τον Χάγιο; Συνειδησιακή κρίση ήτανε;

Οπορτούνες απάσης Ελλάδος αλληλοκαρπαζωθείτε!

Εμ, ο Γρηγόρης έφταιξε που διόρισε τον Γιάννη στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων…

Όσο για τον Άγγελο τι να πω: Άγγελος Εξάγγελος μας ήρθε από μακριά στηριγμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι;

Αμάν και πάλι αμάν!

Ανώνυμος είπε...

το κρασί έκανε τα μαγικά του

η κοπελίτσα έδινε το λόγο και όχι το ρολο τους ομιλητές

μισολογο=μισόλογα

αποικιοκρατούμενη και όχι αποικιοκρατική η Ελλάδα, είπαμε


Ούτε καν


Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ούτε καν, μπορεί να μην έφταιγε το κρασί αλλά η επίδραση της κοπελίτσας..
Κατά τα άλλα πολύ καλή ανταπόκριση, ελπίζουμε και σε δεύτερο μέρος για τη σημερινή εκδήλωση με τον αλαβάνο.