Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Ο ρόλος του παιδαγωγού στη διαμόρφωση της συνείδησης

Τις προάλλες η κε του μπλοκ βρέθηκε στη λδ του βορρά, όπου παρακολούθησε την εκδήλωση της κομματικής αχτίδας εκπαιδευτικών και της τ.ο φιλοσοφικής της κνε, στον πύργο του παιδαγωγικού, για το ρόλο του παιδαγωγού (εφεξής ρτπ) στη διαμόρφωση της συνείδησης, με ομιλητή τον κυριάκο ιωαννίδη (κ.ι) από το τμήμα παιδείας της κετουκε. Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναπαραγάγω αποσπασματικά κάποια σημεία της εισήγησης και της συζήτησης που ακολούθησαν με βάση το δικό μου βαθμό πρόσληψης, τις σημειώσεις που κράτησα και όσες τυχόν στρεβλώσεις αυτές περιέχουν, οι οποίες βαραίνουν αποκλειστικά εμένα.

Αρχικά ο κ.ι έθεσε τις διαστάσεις του θέματος της εκδήλωσης βάζοντας μερικά ερωτήματα τα οποία συνδέονται με αυτό. Τι είναι προσωπικότητα; Τι είναι διαπαιδαγώγηση; Υπάρχουν κοινές αντιλήψεις σε αυτά τα ζητήματα ή διαφορετικές κατευθύνσεις που συγκρούονται; Και παρακάτω. Με ποια πλευρά συντάσσεται ο παιδαγωγός; Με τη στατική θεώρηση της διαπαιδαγώγησης και τους σκοπούς του σημερινού σχολείου, ή με την πάλη για την αλλαγή του; Αρκεί αυτή η πάλη αν δε συνοδεύεται με την πάλη για την πολιτική εξουσία; Και ποια είναι η θέση ενός εκπαιδευτικού που θεωρεί ότι η λύση σε αυτά τα ζητήματα θα έρθει μόνο μέσω της αλλαγής τάξης στην εξουσία; Μήπως αυτό βάζει όρια στη δράση του; Τα καθημερινά φαινόμενα υποσιτισμού και τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν πολλοί μαθητές καθιστούν ακόμα πιο επιτακτικά αυτά τα ζητήματα.

Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει επίσημο κρατικό κείμενο που να μην αναφέρεται στον ειδικό ρόλο του παιδαγωγού –πχ οι επίσημες εκθέσεις της εε και του οοσα, ακόμα και τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων (πέρσι στην ιστορία για την εσσδ και το 2ο ππ, ή πρόπερσι στην έκθεση για τη δια βίου μάθηση) αποδεικνύουν την πολιτική διάσταση του θέματος. Στον πυρήνα της αστικής προσέγγισης βρίσκεται η δικαιολόγηση και διαιώνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της αστικής δημοκρατίας και της τυπικής ισότητας, όπου ο άλλος νοείται ως όριο και εμπόδιο. Η καλλιέργεια ορισμένων δεξιοτήτων, η προσαρμογή των μαθητών ώστε να αντιμετωπίζουν το διαρκές άγχος και την απογοήτευση, να αποδεχτούν το ρίσκο και την ατομική ευθύνη, η εμπέδωση του εθελοντισμού, της φιλανθρωπίας και της κοινωνικής συναίνεσης. Και φυσικά ο αντικομμουνισμός, που εξελίσσεται σε κεντρική κρατική πολιτική, περνώντας μέσα από τη διαστρέβλωση της ιστορίας και την εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό και την τρομοκρατία.

Ποια είναι λοιπόν η απάντηση από τη σκοπιά της πρωτοπορίας, με ιδεολογικούς όρους –οι οποίοι μπορεί να γίνουν είτε υλικά εμπόδια είτε μαζικοί επιταχυντές της ιστορίας;
Ας επιστρέψουμε στο αρχικά ερωτήματα. Η προσωπικότητα εμφανίζεται στις ολοκληρωμένες κοινωνίες, στη βάση της εργασίας και της επικοινωνίας. Κάθε τι ανθρώπινο είναι 100 (κι όχι 90)% προϊόν κοινωνικών σχέσεων, της ανθρώπινης κοινωνίας κι όχι απλά ένα βιολογικό χαρακτηριστικό.
Οι αστοί δε συμφωνούν φυσικά με αυτήν την προσέγγιση. Ένα κοινό σημείο όλων των αστικών θεωριών στις διάφορες παραλλαγές τους είναι ότι αντιπαραθέτουν το άτομο με την κοινωνία και τις επιταγές του πολιτισμού με τα ζωώδη ένστικτα. Ενώ στο πεδίο της διαπαιδαγώγησης ψάχνουν τρόπους προσαρμογής του μαθητή στην κοινωνία –κι όχι τρόπους ανατροπής της- ή θεωρούν γενικά αντιδραστική την έννοια της αγωγής καθαυτή.

Οι σοβιετικοί αντιθέτως πίστευαν ότι η διαπαιδαγώγηση ανοίγει δρόμους για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Ή όπως έλεγε ο μακάρενκο: μαθαίνει στον άνθρωπο πώς να ζει. Γιατί όμως –θα ρωτήσει κάποιος- έχει θέση η πολιτική σε αυτό το κομμάτι; Τι μας χρειάζεται η ταξική πάλη;
Αν κάποιος πιστεύει ότι ο σημερινός κόσμος είναι άδικος μεν, αλλά ο καλύτερος δυνατός, τότε θα δώσει αρνητική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Αν όμως θεωρεί ότι η καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι ο τελευταίος σταθμός στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, η απάντησή του θα ‘ναι διαφορετική

Γι’ αυτό η επιστήμη δε μπορεί να νοείται χωρίς γενικότερη επιστημονική κοσμοθεωρία, ως ένα απλό ουδέτερο σχήμα που εμπλουτίζεται κατά το δοκούν. Σε αυτό το σημείο ο κ.ι μας διάβασε ένα απόσπασμα από μια διάλεξη του λένιν για τους κομμουνιστές που πρέπει να κατέχουν όλο τον πλούτο της ανθρωπότητας, όχι για να τον παπαγαλίζουν σαν κούφια ταμπέλα, αλλά για να τον αφομοιώσουν ώστε να μπορούν να τον εξετάσουν κριτικά. Γιατί ο κομμουνιστής που περηφανεύεται για τον κομμουνισμό του με έτοιμες ιδέες είναι αξιοθρήνητος.

Την τελευταία δεκαετία έχει ανοίξει μια συζήτηση ως προς το αν η εκπαίδευση παραμένει κρίσιμος μηχανισμός ή αν η τηλεόραση και το διαδίκτυο –που καθορίζουν πρότυπα και στάσεις ζωής- έχουν αποκαθηλώσει την προτεραιότητά της. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι αμιγώς ποσοτικό, αλλά ποιοτικό και αφορά τις πλέον κρίσιμες λειτουργίες. Ο αντιδραστικός ρόλος του σύγχρονου σχολείου εξάλλου έχει να κάνει συνολικά με τις λειτουργίες του, κι όχι μόνο με το περιεχόμενο της διδασκαλίας του –η προσευχή πχ είναι μια μορφή αθόρυβης ιδεολογικής παρέμβασης. Το σχολείο λοιπόν είναι η άγουσα, κυρίαρχη δραστηριότητα για το μαθητή (όρος που καθιέρωσε ο βιγκότσκι κι η σοβιετική ψυχολογία), όπως είναι για το νήπιο το παιχνίδι και για τον ενήλικο η εργασία. Είναι ο προσωπικός άξονας, το περιβάλλον όπου κοινωνικοποιείται για 6-7 ώρες σε καθημερινή βάση. Το συγκεριμένο κοινωνικό είναι που καθορίζει τη συνείδηση (σύμφωνα με τη γνωστή φράση του μαρξ). Κι επίσης ένα κομμάτι του εποικοδομήματος που αλληλεπιδρά διαλεκτικά με τη βάση.

Όπως γράφουν οι κλασικοί στη γερμανική ιδεολογία, κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Με άλλα λόγια οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις συλλαμβάνονται ως ιδέες. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο για να το αρνηθεί κανείς, αλλά η απάντηση που θα δώσει επηρεάζει τη στάση του και τα χαρακτηριστικά του αγώνα του.
Ένα τμήμα του οπορτουνισμού πχ, αποδέχεται γενικά αυτήν την κυριαρχία και το ρόλο των ιδεολογικών μηχανισμών, αλλά αρνείται να εντάξει το σχολείο ως κρίκο στον ενιαίο κρατικό μηχανισμό, θεωρώντας το ως κάτι αυτόνομο, όπου μπορεί να υπάρξει ελεύθερη διαπάλη. Δε βλέπει το κράτος ως όργανο ταξικής κυριαρχίας, αλλά ως σχέση, που καθορίζεται από αυτή τη διαπάλη, η οποία μπορεί να εκφραστεί πολιτικά και μέσω της κυβερνώσας αριστεράς.
Καταλήγει επομένως να αποσπά την πολιτική από την οικονομία και να αποθεώνει αφηρημένα την παιδαγωγική ελευθερία που γίνεται άλλοθι και φύλο συκής της υποταγής στην αστική νομιμότητα.

Η πραγματική ελευθερία όμως δε βρίσκεται στην αποσύνδεση της παιδείας από την πολιτική και την οικονομία, ή σε αφηρημένες γενικές διακηρύξεις, αλλά στην ταξική πάλη, τη σύγκρουση με την υπάρχουσα κατάσταση και τη σοσιαλιστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας, όπως έγραφε το 27’ ο γληνός σε ένα κείμενο του εκπαιδευτικού ομίλου. Καθώς και σε παραδείγματα που αντλούμε από τη σοβιετική ένωση, αλλά και από την ελεύθερη ελλάδα, με το σύνθημα «ένας λαός, μία παιδεία» ως παιδαγωγικό ιδανικό –μια πείρα που μπορεί να ήταν μικρή σε διάρκεια, όχι όμως και σε σημασία.

Πώς μπορεί να εκφραστεί λοιπόν στο σημερινό πλαίσιο ο ρτπ; Τα καθήκοντά του, τόσο στην τάξη όσο και μες στο κίνημα, είναι σύνθετα.
Καταρχάς είναι κρίσιμο να μην έχει αυταπάτες ότι μπορεί πχ να γίνει η τάξη του μια σοσιαλιστική νησίδα. Να έχει συνείδηση δηλ των ορίων και του αντικειμενικού ρόλου της σημερινής εκπαίδευσης στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, αξιοποιώντας παράλληλα κάθε δυνατότητα δράσης που του δίνεται στο υπάρχον ασφυκτικό πλαίσιο. Πρέπει επίσης να κατέχει στέρεα κοσμοθεωρητική βάση, γιατί ο μαρξισμός δεν είναι άλλη μία άποψη στο έδαφος του αστικού πλουραρισμού, αλλά η μοναδική επιστημονική προσέγγιση. Πρέπει να αποκαλύπτει την αλήθεια, να κεντρίζει το ενδιαφέρον των μαθητών για αυτήν, να μην την παρουσιάζει στεγνά και τυπολατρικά. Και να καταδείξει ότι υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα που μπορούμε να τη γνωρίσουμε (κάτι που δεν είναι αυτονόητο ούτε καν για τις γνωσιοκεντρικές αστικές θεωρίες). Να κατανοήσει ότι η προσωπικότητα δεν περιλαμβάνει μόνο τη γνώση, αλλά και τη βούληση και το συναίσθημα. Δομείται δηλ στη λογική, την αισθητική (για το ωραίο) και την ηθική. Κι ότι η παρέμβαση του παιδαγωγού χρειάζεται και στα τρία πεδία. Να διαμορφώνει στάσεις ζωής, να εμπνέει τους μαθητές με την ηθική των επαναστατών, να γίνει δηλ αρχιτέκτονας των ανθρώπινων ψυχών και προσωπικοτήτων. Να είναι ο ίδιος ανώτερα διαπαιδαγωγημένος για να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και έτοιμος για να διαπαιδαγωγηθεί εκ νέου μες στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Στη συνέχεια περάσαμε στον κύκλο των ερωτοαπαντήσεων.
Ο κ.ι ομαδοποίησε τα πρώτα ερωτήματα για το σχολείο του σάμερχιλ και τη διαθεματικότητα κι είπε ότι η αστική σκέψη εξελίχθηκε με βάση τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες της, κι αυτό εκφράστηκε σε διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις στις δεκαετίες του 60’ και του 70’. Μία εξ αυτών ήταν του ντιούι, που είχε στο επίκεντρό της την άρνηση του σχολικού καταναγκασμού και τον πραγματισμό. Ένας πραγματισμός που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει μία αντικειμενική αλήθεια, αλλά πολλές αλήθειες, εκ των οποίων παίρνουμε κάθε φορά αυτή που μας βολεύει στην πράξη –σύμφωνα με τη βασική αρχή του νεοθετικισμού. Η προσέγγιση του ντιούι θεωρεί τη μία αλήθεια καταπίεση και αρνείται να πάρει θέση στο βασικό ερώτημα της φιλοσοφίας για την ύλη και τη συνείδηση και για το αν η αλήθεια είναι αντικειμενική και συνεπώς γνώσιμη. Μπορεί επομένως το πείραμα του σάμερχιλ να είχε μια υπαρκτή βάση, αλλά δεν αποτελούσε την απάντηση στο πρόβλημα που θέλησε να επιλύσει.

Στον καπιταλισμό υπάρχει μόνο η ελευθερία του μοναχικού περιπατητή, μια σχετική ελευθερία, όπου δεν πρέπει να ξεχνάμε να συμπληρώνουμε κάθε φορά την ερώτηση: «ελευθερία από ποιον και για ποιον»; Παρεμπιπτόντως ο κ.ι άσκησε κριτική και στις δυνάμεις των παρεμβάσεων, που πριν απ’ την κρίση πίστευαν ότι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τις διακηρύξεις του υπουργείου για την ευελιξία (ως μια πρώτη απόπειρα διαφοροποίησης του ενιαίου σχολικού προγράμματος) προς όφελος της παιδαγωγικής ελευθερίας –πχ με μαθήματα επιλογής. Κι έτσι πρόβαλλαν ως αίτημα του κινήματος εναλλακτικούς τρόπους υλοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής.

Σχετικά με τη διαθεματικότητα απάντησε ότι εμείς δεν αρνούμαστε ένα μάθημα με πλούσια θεματική, αλλά την αποσπασματικότητα. Που αντί να πηγαίνει το μαθητή από το μέρος στο όλο κι αντίστροφα τον πηγαίνει από το μέρος στο μέρος, του δείχνει ασύνδετα φαινόμενα κι όχι την ουσία. Κάτι που γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στους αριστούχους μαθητές, που την επομένη των εξετάσεων αποβάλλουν τις άχρηστες αποσπασματικές γνώσεις που είχαν αποθηκεύσει, γιατί η κτήση τους έγινε μηχανικά, κι απέτυχε να κινητοποιήσει το συναίσθημα και το σύνολο της προσωπικότητάς τους.

Αναφέρθηκε επίσης στο καίριο ζήτημα της τεχνολογίας στα σχολεία. Είπε ότι η θέση μας δε μπορεί να είναι η ίδια με αυτήν που είχαμε είκοσι χρόνια πριν (για την εισαγωγή των η/υ στο λύκειο) κι ότι οι υπολογιστές είναι ένα εργαλείο που δεν είναι πανάκεια, ούτε μπορεί να αντικαταστήσει την τριβή και την επαφή με το βιβλίο, αλλά πρέπει να  χρησιμοποιείται (όχι με τη μορφή ξεχωριστού μαθήματος, αλλά) ως μέσο μάθησης κι όχι ως μέσο κερδοφορίας των μονοπωλίων στον χώρο της πληροφορικής, όπως σήμερα.

Θίχτηκαν επίσης τα ζητήματα: του «καθηγητικού κατεστημένου» και της απολυτοποίησης της διάκρισης «φοιτητές-καθηγητές» από τους αριστεριστές –και παλιότερα από την πασπ. Η διδασκαλία στις μικρότερες τάξεις του δημοτικού κι η έννοια της πλύσης εγκεφάλου. Και το ζήτημα των διαπολιτισμικών σχολείων (παλιότερα το κόμμα τασσόταν ενάντια στην ύπαρξή τους, και υπέρ της ένταξης των παιδιών της αλλοδαπής στο ενιαίο σχολείο, με ειδικά μαθήματα για να μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα, την ιστορία, τη λογοτεχνία τους, κτλ –όπως δηλ έγινε με τους πολιτικούς πρόισφυγες που βρήκαν καταφύγιο στη σοβιετική ένωση κι άλλες λδ. Τώρα όμως που το κράτος κλείνει τα διαπολιτισμικά με αφορμή την κρίση, το βασικό μας σύνθημα είναι: κανένα παιδί εκτός εκπαίδευσης).
Δεν τα καταγράφω ωστόσο λεπτομερώς για να μην ξεφύγει περισσότερο σε έκταση η ανάρτηση.

Ίσως κάποιοι σύντροφοι να θεωρούν το θέμα αδιάφορο κι ότι δεν άξιζε μιας τόσο εκτενούς ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα όμως οι κομμουνιστές που καλούνται να διαπαιδαγωγήσουν τις μάζες (και να διαπαιδαγωγηθούν από αυτές) οφείλουν να έχουν πάντα ευαίσθητες κεραίες σε ζητήματα παιδαγωγικής. Κι αυτή είναι –σύντομα και περιληπτικά- η δική μου (ελάχιστη) συμβολή στο θέμα της εκδήλωσης.

21 σχόλια:

neophyte_commie είπε...

Υπέροχο!! Νιώθω φοβερά μαλάκας που το ξέχασα και δεν ήρθα :( Να σε ρωτήσω, υπάρχει κάποια πηγή για τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, κάποιος αφιερωμένος ιστότοπος;

Λαμογιος είπε...

μια και αναφερθηκες στην σοβιετικη ψυχολογια,υπαρχει καποιο εργο το οποιο θα μου προτεινεις?ακομα καλυτερα υπαρχει κατι πιο συγχρονο,που να βασιζεται στην διαλεκτικουλιστικη ματια και σχετιζεται με την ψυχολογια?

βτω,αν και δεν ειναι ορθοδοξος μαρξιστης,το βιβλιο του βιλχεμ ραιχ για την ελευθερια το ειχα βρει πολυ ενδιαφερον.

KOMMANTO είπε...

Λαμόγιος δες εδώ

http://vivlio2ebook.blogspot.gr/search/label/%CE%92%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9



Ανώνυμος είπε...

Η Κεντρική Επιτροπή σε συνεδρίασή της αποφάσισε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ να πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 11 έως την Κυριακή 14 Απριλίου 2013, με τα παρακάτω θέματα:

1. Έκθεση δράσης της ΚΕ από το 18ο έως το 19ο Συνέδριο και τα νέα καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ο Συνέδριο. - Πρόγραμμα του ΚΚΕ. - Καταστατικό του ΚΚΕ.

2. Εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.

καλώς τα παιδιά...

Ανώνυμος είπε...

Καλώς τα:
http://www.youtube.com/watch?v=0jiqHTKTD6Y

Ανώνυμος είπε...

Έλα ρε! Θα κάνει προγραμματικό συνέδριο το Κόμμα?

Τελικά διαφωνεί η ηγεσία με τη "στρατηγική" και όχι όσοι κατηγορούνται για αυτό?

Ή μήπως το να θες να αλλάξεις το Πρόγραμμα (δηλαδή τη στρατηγική του ΚΚΕ) δε σημαίνει ότι διαφωνείς με αυτό...?

Πάντως αν το Πρόγραμμα δε μιλάει για "ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση της Ελλάδας" ούτε και για "ΑΑΔΜ", τότε αυτό δε σημαίνει ότι αλλάζει όλη η στρατηγική του Κόμματος για το σοσιαλισμό?

Ποιος διαφωνεί τελικά με το "Πρόγραμμα" του Κόμματος ρε παιδιά?

Ποιος διαφωνεί με τη "στρατηγική"?

Οέο?

Άντε, ξεμυτίστε νυφίτσες σιγά σιγά... Ξεμυτίστε ύαινες και λοιπα νεκροβόρα. Ξεμυτίστε να λογαριαστούμε.

Ανώνυμος είπε...

Προς τον ανωνυμο των 3:38, που ηθελε να ξεμυτισουν υαινες, νυφιτσες, γυπες και λοιποι συγγενεις του:

Το οτι το συνεδριο του ΚΚΕ θα ειναι προγραμματικο, ειναι γνωστο εδω και λιγο καιρο, δεν στο κρυβε κανεις μη τυχον και τον κανεις ντα. Το οτι θα ειναι προγραμματικο, δεν σημαινει οτι αλλαζει η στρατηγικη του, που ειναι η επανασταση και η λαικη εξουσια. Οταν αλλαζεις (εμπλουτιζεις βασικα) το προγραμμα, δεν σημαινει οτι διαφωνουσες με το παλιο, σημαινει οτι καποια σημεια του παλιου (που εχει 16 χρονια στην πλατη) δεν ανταποκρινονται στο σημερα. Εσυ βεβαια, οπως και καθε προπονητης της κερκιδας, εισαι σιγουρος για το τι αλλαζει, οτι αυτο ειναι κακο εξ ορισμου και μιλας γι αυτο λες και ειναι τετελεσμενο γεγονος, αλλα παρ' ολα αυτα, ζητας να λογαριαστεις με καποιους.

Να λογαριαστουμε στην τελικη. Αλλα το ειδος σου, ειναι γνωστο πώς λογαριαζεται. Με εκατομμυρια πανομοιοτυπα ανωνυμα σχολιακια στα blogs και χειροκροτωντας απο την τρυπα του αδιακριτως, οποιονδηποτε εχει τη στοιχειωδη αξιοπρεπεια να ασκει κριτικη δημοσια και με ονοματεπωνυμο, απ΄οποια σκοπια κι αν το κανει.

Αυτα κι αντιο, γιατι και πολυ ασχοληθηκα και εχει και υγρασια εκει που εισαι.

Ανώνυμος είπε...

Οι πλέον ανώνυμοι που γράφουν στα μπλογκ είναι το δικό σου πληρωμένο (συγγνώμη "χρεωμένο") συνάφι. Πες μας το ονοματάκι σου πρώτα και μετά θα σου πω και το δικό μου. Μέχρι τότε γλείφε βουβά και γράφε ανώνυμα...

Αν αλλάξει το ΑΑΔΜ σε Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο (ΝΑΡ δηλαδή), τότε αλλάζει ΟΛΗ η στρατηγική του Κόμματος για το σοσιαλισμό.

Ο "σοσιαλισμός" ως τέτοιος (και η "επανάσταση") είναι απλώς ο στρατηγικός στόχος. Αυτό που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο και επεξεργάζεται τον τρόπο συγκέντρωσης δυνάμεων για την κατάκτησή του, λέγεται στρατηγική. Ο στόχος είναι "σημείο", η στρατηγική είναι "διαδικασία". Ο στόχος μπορεί να μην αλλάζει (στα λόγια - μέχρι και ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ έχουν στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό), αλλά η στρατηγική να μεταβάλλεται. Τι δεν καταλαβαίνει το λειψό μυαλό σου από όλο αυτό? Πόσο παντελώς άσχετος μπορείς να είσαι από το μαρξισμό-λενινισμό για να πιπιλάς τις παραπάνω κοτσάνες σου?

Τα δε Προγράμματα των κομμουνιστικών κομμάτων αλλάζουν, αναθεωρούνται κτλ. Δεν εμπλουτίζονται. Αυτές τις μεσοβέζικες πίπες τράβα πές τες εκεί που νομίζεις ότι πιάνουνε. Το μυαλό σου να εμπλουτίσεις καλύτερα με λίγο μ-λ μπας και αρχίσεις να καταλαβαίνεις κάπως τι γίνεται σε αυτό τον κόσμο.

Ανώνυμος είπε...

Το κόμμα έχει αλλάξει ανάλυση και πολιτική και κάποιοι πείθονται οτι άλλαξε ο καπιταλισμός σε 10-15 χρόνια και άλλη κρίση περιέγραφε το 15ο Συνέδριο, ενώ είναι παρωχημένο το ΑΑΔΜ όπως αναλύεται πριν 12χρόνια στο 16ο δικαιώνοντας όσους υποτιμούν και δεν εμπιστεύονται τη βάση και τα μεσαία στελέχη του κόμματος και τα καλλούν να σκέφτονται όπως η «ηγετική ομάδα» γιατί δεν είναι άξιοι ως κομμουνιστές να δρουν σύμφωνα με τις αποφάσεις ανεξάρτητα από τη προσωπική τους θέση.
Και καλά όταν ο χρόνος δικαιολογεί ως εν μέρει παρωχημένα χωρία του Λένιν, έχουν περάσει και 100 χρόνια εξέλιξης του καπιταλισμού (βέβαια δεν ισχύει το ίδιο για αναλύσεις 90 ετών).
Από την άλλη μεταξύ αυτών που αντιδρούν είναι και νοσταλγοί των 80s και αφρίζοντα παιδάρια μειωμένης κομματικότητας.
Πρίμα...

471

Ανώνυμος είπε...

Ρε παλικάρια περιμένετε να ανοίξει ο προσυνεδριακός και πείτε, γράψτε ότι θέλετε επώνυμα και ξεκάθαρα. Το ίδιο ισχύει και για μένα... Αλλά αυτο το πράγμα σε κάθε ανάρτηση, ότι θέμα και να έχει να κοτσαρετε το φραξιονισμό σας είναι κουραστικό και ας μου επιτραπεί ανέντιμο!
Κοιτάξτε τι θα γίνει το επόμενο διάστημα. Οι "μουρες" (Β.Λ. Δ.Κ κ.α.) θα γράφουν επώνυμα και "πολιτικά" και ταυτόχρονα το διαδίκτυο θα γεμίσει φήμες κουτσομπολιά και ξεκατίνιασμα. Τι ωραία προσφορά στο ΚΚΕ που δήθεν υπερασπιζεστε... Μπρέζνιεφ, σκέψου κι εσύ καλά πως θα διαχειριστείς το ζήτημα. Μην γίνεις χωρίς να το θες αγωγός των βουρκόνερων...

kk είπε...


"Ο "σοσιαλισμός" ως τέτοιος (και η "επανάσταση") είναι απλώς ο στρατηγικός στόχος. Αυτό που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο και επεξεργάζεται τον τρόπο συγκέντρωσης δυνάμεων για την κατάκτησή του, λέγεται στρατηγική. Ο στόχος είναι "σημείο", η στρατηγική είναι "διαδικασία"".
Ρε ανώνυμε που τις έμαθες αυτές τις εξυπνάδες; Από πότε η "διαδικασία" διαφοροποιείται από το "στόχο"; Από πότε ο "στόχος" δεν καθορίζει τη "διαδικασία"; Και σε τελική ανάλυση από πότε ο "στόχος" δεν είναι το πάν;;; Αυτά μου θυμίζουν το γνωστό, "η κίνηση είναι το πάν, ο τελικός σκοπός τίποτα"! Ποιός το είπε, ποιος το είπε; Ή το γνωστό που λένε "το πρωτεύον είναι το μέτωπο και το κίνημα, το κόμμα υπηρέτης του μετώπου και του κινήματος και όχι το το μέτωπο υπηρέτης του κόμματος". Ποιοί τα λένε;;;;; Τους ξέρετε όλοι! Μα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλο που γραφούν βρομιές ενάντια στο ΚΚΕ... Το πρώτο ο Μπερνσταϊν. Φοβερό αμάρτημα ένα κόμμα να μελετά το πρόγραμμα του μετά από 16 χρόνια...Αυτές τις εξυπνάδες που γράφετε ούτε δογματικοί δεν τις λένε. Μόνο άνθρωποι που διακατέχονται από έλλειψη επαφής με την αλήθεια και την πραγματικότητα, για να μην πώ μίσος για το ΚΚΕ!

Ανώνυμος είπε...

τα σοβαρά σχολια θα τα κάνουμε (οχι εδώ) όταν αρχιζει ο προσυνεδριακος

μέχρι τοτε νομίζω μπορούμε να κάνουμε υγιεις πλακιτσες ο ενας στον άλλο σχετικά με ενδεχομενη συμμετοχη του ρουσση στον προσυνεδριακό

Ουτε Καν

ps Απολίθωμα μου χρωστάς μια απάντηση σχετικά με το κατα ποσο αξιζει το βιβλίο του ΠΠ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι ειδικά για τη θεσσαλονίκη. Το συγκεκριμένο το είδα από το ριζοσπάστη. Κι από εκεί μπορείς να μαθαίνεις ό,τι σχετικό γίνεται από την κνε ή το κκε.

Λαμόγιε, εκτός από το βιβλίο του βιγκότσκι που σου πρότεινε και ο κομμάντο, υπάρχουν σχετικά άρθρα σε κάποια τεύχη του περιοδικού "θέματα παιδείας". Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω επίσης μάλλον στο επόμενο τεύχος της ουτοπίας θα υπάρχει αφιέρωμα στη σοβιετική ψυχολογία, όπου θα γράφουν κι αρκετοί από το ρεύμα της λογικής της ιστορίας.

Μπορείς επίσης, στο ίδιο κλίμα, να δεις αν σε ενδιαφέρουν κάποια από τα παρακάτω.
http://www.biblionet.gr/book/151651/%CE%94%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82,_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82/%CE%A4%CE%BF_%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B3%CE%AF%CE%B3%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B8%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
http://it.scribd.com/doc/33184626/%CE%9C-%CE%94%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%97-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-Vygotsky-%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/spinoza_psyhologia.htm

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λαμόγιε, επειδή ίσως δε φαίνονται πολύ καλά οι σύνδεσμοι που σου δίνω στο τέλος είναι τρεις κι όχι δυο -απλώς φαίνονται κολλητά.

Ούτε καν, η απάντηση μπήκε εκεί που πρέπει -όχι στα όργανα, την ανάρτηση εννοώ.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων η κε του μπλοκ θα γράψει κάτι σχετικά με το συνέδριο την κυριακή. Όποιος θέλει να εκτεθεί -με την καλή ή την κακή έννοια- θα είναι ευπρόσδεκτος. Αλλά σε άλλες αναρτήσεις με άσχετο θέμα όχι. Αρχίζω να σκέφτομαι ως ενδεχόμενο να μη δημοσιεύονται τα σχόλια που είναι άσχετα με το θέμα της ανάρτησης -ή να δημοσιεύονται με πολλή καθυστέρηση, ώστε να μην τα βλέπει πρακτικά κανείς.

Υγ: να ευχαριστήσω επί τη ευκαιρία το γιώργο σαρρή για την αναδημοσίευση του κειμένου στο εδώ και τώρα.
Και τους σφους αναγνώστες που έκαναν σχόλια σχετικά με το θέμα της ανάρτησης -για το οποίο είχα το φόβο ότι δεν ήταν πολύ "εμπορικό" και δε θα ασχολούνταν πολλοί με αυτό

Ανώνυμος είπε...

Μια παρατήρηση προς τον σύντροφο 471.

Θεωρείς οτι τα τελευταία 15 χρόνια ΔΕΝ έχει αλλάξει ο καπιταλισμός;


Υπήρχε πριν απο 15 χρόνια ο έτερος ιμπεριαλιστικός πόλος Κίνας-Ρωσσίας και λοιπών BRICS;

Υπήρχε το ισχυρότερο νόμισμα του κόσμου, το οποίο είναι και της χώρας μας;

Υπήρχε η τεράστια αυτή συμμετοχή της νεκρής εργασίας στην παραγωγή που υπάρχει σήμερα;

Υπήρχε η τεχνολογική απελευθέρωση που προσφέρουν σημερα πράγματα όπως τo internet;

Υπήρχε η περίοδος καλύματος κάτω απο το χαλί της κρίσης με την επένδυση στο χρέος, που ξεκίνησε γύρω στο 2000;

Μπορώ να πω οτι αντικειμενικά έχουν παρααλλάξει τα πράγματα. Δεν συμφωνείς;


metalorixos

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ενημερώνουμε τον ανώνυμο φίλο ότι το σχόλιο δε θα δημοσιευτεί. Έβαλλε κατά του kk χωρίς να λέει κάτι επί του θέματος. Αν θέλει να γράψει επί της ουσίας και χωρίς ύβρεις καλοδεχούμενος.

Λαμογιος είπε...

Ευχαριστω Κομμαντο και Απολιθωμα για τις προτασεις.

Το περιοδικο Ουτοπια απο που μπορω να το προμηθευτω?Εκει δεν γραφει ο Μπιτσακης?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λαμόγιε, δεν ξέρω σε ποια πόλη βρίσκεσαι. Αν είσαι στη θεσσαλονίκη πχ μπορείς να το βρεις εύκολα σε μερικά κεντρικά βιβλιοπωλεία, πχ στον ιανό. Στην αθήνα θα είναι ακόμα πιο εύκολο, για άλλες πόλεις δεν ξέρω να σου πω.
Την ουτοπία τη διευθύνει ο μπιτσάκης, και δυστυχώς έχει αυξηθεί αρκετά και η τιμή της -δέκα ευρώ το τεύχος, αν δεν κάνω λάθος. Το τρέχον τεύχος είναι το εκατοστό κι έχει αφιέρωμα στον κομμουνισμό, όπου μεταξύ άλλων γράφει και ο δκ του εργατικού αγώνα. Δηλ ο καλτσώνης

Εδώ μπορείτε να δείτε κι εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση του κυριάκου ιωαννίδη που δημοσίευσε ο ρίζος της κυριακής.
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=2/12/2012&id=14329&pageNo=16&direction=1
Ελπίζω η δική μου μεταφορά να μην τα αλλοίωσε εντελώς και να έμεινε στο επίπεδο της δημιουργικής "στρέβλωσης"..

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφε metalorixe, η όποια εξέλειξη του καπιταλισμού στο stage του ιμπεριαλισμού (μην υπάρχει και θέμα μετάφρασης που το έχουμε κάνει σημαία) αλλάζει τα βασικά χαρακτηριστικά του και το πυρήνα της πολιτικής σου; Και αν ναι η εξέλιξη 2000-2012 σε οδηγει να χρησιμοποιείς τα εργαλεία του 1925;
Αλλαγή πολιτικής είναι την οποία δεν δαιμονοποιώ (βλ. τροτσκισμός λόγω της απαξίωσης του από τον κόσμο και τα μέλη του ΚΚΕ) αλλά είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στη πολιτική του σοσιαλφασισμού ειδικά όταν αυτή ασκείται με υπερβάλλοντα ζήλο.

471

Ανώνυμος είπε...

Πέρα από όλα τα άλλα, ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση του "Σκέψη και Γλώσσα" του Vygotsky! Πρέπει να είναι πραγματικά αξιόλογο έργο!!!
Λάμπρος.