Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ο προσυνεδριακός του 15ου - Α' Μέρος

Περιμένοντας την κυκλοφορία των θέσεων για το συνέδριο (η οποία προαναγγέλθηκε χωρίς ιδιαίτερα πανηγυρικό τόνο και πολλά «ταρατατζούμ», η κε του μπλοκ γυρνά τον χρόνο στο 1996, για να θυμηθεί με τη βοήθεια του αρχείου του ριζοσπάστη, τις καλύτερες στιγμές του προσυνεδριακού διαλόγου για το 15ο συνέδριο, που ήταν το τελευταίο προγραμματικό πριν το επικείμενο 19ο και ψήφισε το ισχύον πρόγραμμα του κόμματος.



Η αναδρομή αυτή παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για μια σειρά λόγους. Αφενός γιατί ο δημόσιος προσυνεδριακός διάλογος είναι με διαφορά ό,τι πιο ενδιαφέρον –από πολιτικής άποψης- μπορεί να βρει κανείς στον τύπο των τελευταίων χρόνων. Αφετέρου γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία της σκέψης αρκετών –νυν και πρώην- συντρόφων και συνολικά της ιδεολογικής διαπάλης για κάποια επίμαχα ζητήματα (τακτική συμμαχιών, κυβέρνηση του μετώπου, η διάλυση της εσσδ, κτλ). Και αφετρίτου –όπως λένε- γιατί μια συζήτηση για το πρόγραμμα του κόμματος, μπορεί να περιλαμβάνει πρακτικά τα πάντα και να καλύψει ένα πολύ μεγάλο φάσμα θεμάτων, με πλούσιες ιδέες και σχετικούς προβληματισμούς.

Στο επίκεντρο αυτού του διαλόγου είχαν τεθεί: το πολιτικό σύνθημα «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές», το ααδμ ως ο πλέον πρόσφορος δρόμος για τη συγκέντρωση δυνάμεων για το στρατηγικό στόχο και το ζήτημα σχηματισμού κυβέρνησης του μετώπου. Οι περισσότερες τοποθετήσεις που δημοσιεύτηκαν στο ριζοσπάστη (ένα άλλο μέρος του προσυνεδριακού διαλόγου δημοσιεύεται στις σελίδες της κομεπ) μπορούν να ομαδοποιηθούν σχηματικά σε δυο βασικές κατηγορίες.

Από τη μια υπήρχαν αρκετές τοποθετήσεις που ουσιαστικά υποστήριζαν τη συνέχιση της πολιτικής των προηγούμενων χρόνων: δηλ της ίδιας τακτικής συμμαχιών (που περιλάμβανε και τις σχέσεις με τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας) και της προγραμματικής θέσης για τα δύο στάδια (αντι-ιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό) της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας. Η πιο χαρακτηριστική τοποθέτηση αυτής της αντίληψης είναι ίσως του σελιανίτη από τους αρχιτέκτονες –που δεν ανήκει πλέον στις γραμμές του κόμματος- όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων:

Ο οπορτουνισμός δεν αντιμετωπίζεται με το «να ‘χουμε τα μάτια μας ανοιχτά μήπως και μας παραπλανήσει» ως άλλος σατανάςπολύ περισσότερο με την κατάργηση του πρώτου σταδίου του ενιαίου επαναστατικού προτσές και τη θέση ότι η επαναστατική αλλαγή στην ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική (...) Μια μεταβολή που υποβαθμίζει σε τακτικό στόχο το θολό πια αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και την αντίστοιχη αινιγματική κυβέρνηση (...) Σε ορισμένα σημειώματα έχει αποδειχτεί ήδη αυθαίρετη κι αναιτιολόγητη η εγκατάλειψη του ενιαίου επαναστατικού προτσές σε δύο στάδια του 10ου Συνεδρίου. Υπάρχει κενό στην εκτίμηση για την κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μας, καθώς η ανάλυση θεωρεί αρκετή την αναφορά στην όξυνση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, ενώ στρέφεται κυρίως στο πολιτικό επίπεδο. Επιπλέον, «οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας κρίνονται μόνο με βάση την πολιτική που σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετούν και καθόλου με βάση τις τάξεις και τα στρώματα που εκφράζουν κοινωνικά. Η ταύτιση της πολιτικής γραμμής με την πολιτική εκπροσώπηση είναι αντιδιαλεκτική, αγνοεί την πολυπλοκότητα και τη μεταβλητότητα των κοινωνικοπολιτικών διαδικασιών. Η συζήτηση μένει στα επιφαινόμενα, συγχέει συχνά τα επίπεδα των κομματικών ηγεσιών με τις παρατάξεις, ακόμα και στο μικρότερο σωματείο.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινείται η τοποθέτηση του μήτσου κωστόπουλου, μέλους τότε του πολιτικού γραφείου, όπου πίσω από τις γραμμές αχνοφαίνονται συνολικά οι διαφωνίες που οδήγησαν αργότερα στη ρήξη του με το κόμμα –και απασχόλησαν τον προσυνεδριακό του 16ου.
Στην επιστολή του ο κωστόπουλος κρατάει αποστάσεις από το σύνθημα «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές», που δε δέχεται διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και δε μπορεί να μας συνοδεύει εσαεί, για να μην κατασπαταλήσουμε τις παραδοσιακές ενωτικές μας εφεδρείες. Πρέπει αντιθέτως να ξαναδούμε την τακτική και τη σχέση μας προς τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας, αφήνοντας «όλα τα λουλούδια να ανθίσουν».
Παράλληλα επισημαίνει ότι κανένα από τα συνεργαζόμενα της δ. ευρώπης δε θέτει ζήτημα αποδέσμευσης από την εε και προτείνει αντιπαραθετικά ως στόχο την προοπτική αλλαγής αυτής της μορφής της ένωσης, υπονοώντας τη διάλυσή της –που δεν πρέπει να αποκλείεται
Στο τελευταίο μέρος μάλιστα εκφράζει τον προβληματισμό του για τον όρο δικτατορία του προλεταριάτου, που μπορεί να ερμηνευτεί κι ως δικτατορία επί του προλεταριάτου, γιατί η έννοια της δικτατορίας είναι αρνητικά φορτισμένη.



Στον αντίποδα αυτής της αντίληψης βρίσκονται οι τοποθετήσεις, που συμφωνούσαν με τον καθορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής, υποστήριζαν το βάθεμα του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα του ααδμ, τάσσονταν ενάντια στο σχηματισμό κυβέρνησης του μετώπου σε καπιταλιστικό έδαφος και συνέδεαν την απαλλαγή της ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ενδεικτική αυτής της αντίληψης είναι η τοποθέτηση του ηλιόπουλου στον προσυνεδριακό διάλογο –που είναι και σήμερα μέλος της κε- με τον χαρακτηριστικό τίτλο «επανάσταση και σοσιαλισμός ή μέτωπο και κυβέρνηση»;
Ο ηλιόπουλος μιλάει για ενδιάμεση θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και λέει ότι η εξάρτηση της χώρας δεν είναι ζήτημα εξωτερικής αντίθεσης, αφού η ελλάδα είναι πλήρως ενταγμένη στους μηχανισμούς που προκαλούν την εξάρτηση. Επομένως η ανεξαρτησία της χώρας συνδέεται άμεσα και οργανικά με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Εκτιμά επίσης πως στην ελλάδα δεν υπάρχουν πια μεγάλα άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα κι η ταξική πάλη κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης. Αντικειμενικά λοιπόν ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον τη δυνατότητα ρεφορμιστικών ελιγμών και δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεση απάντηση σε κανένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.

Εκφράζει την ανησυχία του για το προσχέδιο, για την κυβερνητική εξέλιξη σε καπιταλιστικό έδαφος που μπαίνει στη θέση της επαναστατικής, τις απόψεις σφων που εξοστρακίζουν την επανάσταση στη δευτέρα παρουσία κι αποτελούν πηγή δεξιών παρεκκλίσεων, τον κίνδυνο να ξεστρατίσουμε και να αναζητούμε πολιτικούς συμμάχους που δεν υπάρχουν ή να πάμε σε συμμαχία με μικροαστικές δυνάμεις που δεν είναι πράγματι αντιιμπεριαλιστικές. Τσιτάρει επίσης ένα απόσπασμα του λένιν για την αυτοτελή πολιτική του προλεταριάτου έναντι στην αγροτιά και καταλήγει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να απορρίψουμε τη λογική του πολιτικού μετώπου που θα παλεύει για να κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία γιατί μια τέτοια κυβέρνηση –αν ποτέ υπάρξει- θα στηρίζεται σε ασταθείς πολιτικούς συμμάχους, και μόνο μικροβελτιώσεις θα μπορεί να πραγματοποιεί, χωρίς να θέτει σε αμφισβήτηση το σύστημα.

Ανάλογο περιεχόμενο έχει κι η επιστολή του κατσιμάρδου, ο οποίος πιστεύει ότι το μέτωπο πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό και όχι δημοκρατικό –εφόσον εκτιμάμε σωστά ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική- και ότι στις σύγχρονες συνθήκες δε μπορεί να υπάρξει αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας, εάν δεν είναι ταυτόχρονα και σοσιαλιστικός. Κάνει λόγο για αστικές αντιλήψεις αναπτυξιολογίας, κι εκτιμά ότι το σχέδιο προγράμματος βάζει τη λογική των σταδίων από το παράθυρο και δίνει τη δυνατότητα διολίσθησης προς μια δεξιά οπορτουνιστική κατεύθυνση. Σημειώνει επίσης πως το πλαίσιο συμφωνίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις δε μπορεί να μένει ανοιχτό και αόριστο, για να μην έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα με το πόρισμα κκε-εαρ, όπου άπαντες πίστευαν (συμφωνούντες και διαφωνούντες) ότι ακολουθούσαν τις αποφάσεις του συνεδρίου και είχαν όλοι δίκιο!

Παρόμοιους προβληματισμούς εκφράζει η επιστολή του γρηγοριάδη (η δεύτερη υπογραφή στη λίστα για την πρόταση νόμου για το μνημόνιο) με τίτλο: το δις εξαμαρτείν, που πρέπει να παιζόταν ακόμα στην τηλεόραση. Για την τακτική συμμαχιών σχολιάζει ότι το κόμμα δεν πάσχει από άρνηση των συμμαχιών και της πολιτικής γενικά, αλλά από κατάχρησή τους, μέχρι του σημείου να βρίσκουμε «συμμάχους» εκεί που δεν υπάρχουν (δημοκρατικές δυνάμεις, κάθαρση, οικουμενική, κλπ). Σημειώνει ότι δε μπορεί να γίνεται λόγος για ένα οποιοδήποτε σύνολο αντιμονοπωλιακών στόχων πάλης, ότι το μέτωπο δε μπορεί να κατανοείται απλά ως ενότητα δράσης ενάντια στα μονοπώλια, αλλά κι ως οξύτατη διαπάλη, σύμφωνα με το λενινιστικό δόγμα «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά. Για να κλείσει με το συμπέρασμα ότι το συνέδριο πρέπει να αποσαφηνίσει και να επιλέξει οριστικά ανάμεσα σε δύο διαφορετικές λογικές.

Την ίδια λογική εκφράζουν –στον ένα ή τον άλλο βαθμό- κι αρκετές τοποθετήσεις σφων που βρίσκονται σήμερα στα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα και το πολιτικό γραφείο.
Η μπέλλου πχ στην τοποθέτησή της λέει ότι το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος είναι οργανικό στοιχείο των διακρατικών μηχανισμών του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά η υποδεέστερη θέση του εκδηλώνεται με όξυνση στις συνέπειες της εσωτερικής κι εξωτερικής αστικής πολιτικής κι οι επιπτώσεις της μπορούν να γίνουν πηγή άμεσης αντιιμπεριαλιστικής μονοπωλιακής πάλης. Η αντίθεση της εργατικής τάξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, μπορεί να γίνει κρίκος στην επιτάχυνση της συσπείρωσης δυνάμεων. Αλλά η πολιτική του κκε δεν πρέπει να διαχωρίζεται σε ασύνδετα κομμάτια, αποσυνδέοντας την α-α πάλη από το στρατηγικό στόχο, πχ με την ανάδειξη μιας κυβέρνησης από κοινοβουλευτικές διαδικασίες (στις οποίες δε μπορεί να κυριαρχεί το κκε). Η αμφισβήτηση του συνθήματος «πέντε κόμματα, δυο πολιτικές» είναι ένα σκαλοπάτι πριν το κεφαλόσκαλο για μια κυβέρνηση πολιτικού συνασπισμού με ρεφορμιστικές δυνάμεις –αν και η ιστορική πείρα απέδειξε ότι ποτέ οι σοσιαλδημοκράτες δεν κινήθηκαν πέραν των αστικών μεταρρυθμίσεων (με την εξαίρεση των χωρών όπου βρισκόταν ο κόκκινος στρατός).
Επιπλέον, θεωρεί ότι υπάρχει στελεχικό κομματικό δυναμικό ικανό να διαμορφώσει πρόγραμμα απαλλαγμένο από πολυερμηνευόμενες θέσεις, και ζητά μια ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση, για να περιοριστεί το φαινόμενο καθοδηγητικών στελεχών που υπερψηφίζαν τις αποφάσεις, χωρίς να διατυπώνουν διαφωνίες και τις επαναφέραν στην καθημερινή πολιτική πρακτική.

Ο τηλέμαχος δημουλάς στην τοποθέτησή του λέει ότι η συγκέντρωση δυνάμεων για το ααδμ πρέπει να γίνεται μες στο κίνημα κι ότι δεν πρέπει να απολυτοποιήσουμε το χαμηλό επίπεδο ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών, για να μη δώσουμε φτερά στο ρεφορμισμό, επισημαίνοντας την αρνητική πείρα περιπτώσεων, όπου κινηθήκαμε μεσοβέζικα στο όνομα των ιδιομορφιών κι άλλων κριτηρίων.

Ο μήτσος αρβανιτάκης σε ένα σημείο της τοποθέτησής του υπογραμμίζει τη θέση του σχεδίου, ότι η λύση της αντίθεσης του λαού με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό θα πραγματοποιηθεί με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ο γιώργος μαρίνος από τους ναυτεργάτες κάνει λόγο για ανησυχητικά σινιάλα και αδυναμίες των θέσεων και της κε που πρέπει να αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Τάσσεται ενάντια στη συνεργασία με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και την παραίτηση από τη θέση της αποδέσμευσης από την εε –ή την τεχνητή αντιπαράθεσή της με τη διάλυση της εε, λες και δεν πρόκειται για αλληλοεξαρτώμενους στόχους (προσοχή σε όσους έχουν αλεργία στον όρο, ανεξάρτητα από τα  συμφραζόμενά του).
Ο μαρίνος κάνει επίσης κάποιες επισημάνσεις για το ταυτόχρονο πέρασμα ομάδας χωρών στο σοσιαλισμό, για την εργατική αριστοκρατία και την κυβέρνηση του μετώπου (το μέτωπο ή θα τραβήξει μπροστά για την επανάσταση, ή θα φθαρεί κι επίσης η κυβερνητική λύση απολυτοποιείται, περιορίζοντας το ρόλο και την ουσία του μετώπου). Μιλάει για διαπλοκή της α-α πάλης με τη σοσιαλιστική αλλαγή. Και κλείνει με μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση προς το συνέδριο για αλλαγή του τρόπου δουλειάς με τους φίλους του κόμματος κι οργάνωσή τους με τις κατάλληλες μορφές, δίπλα στις κοβ.

Ο στέφανος λουκάς τέλος λέει στην τοποθέτησή του ότι δεν αρκεί η προβολή του σοσιαλισμού ως στρατηγικού σκοπού για την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση, η οποία θα έρθει στο προσκήνιο με τη σωστή τακτική στην ταξική πάλη. Λέει επίσης ότι το όριο της προγραμματικής συμφωνίας για τις δυνάμεις του μετώπου πρέπει να είναι η έξοδος από την εε και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Παράλληλα θεωρεί ότι βασικό καθήκον του κόμματος στο μέτωπο είναι η δράση του για να βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας. Και πως ο στόχος για κυβερνητική εξουσία καλλιεργεί συγχύσεις για την α-α πάλη και δε διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη, δηλ δεν την προετοιμάζει για την τελική σύγκρουση.

Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινούνται οι τοποθετήσεις δύο ακόμα κορυφαίων σήμερα στελεχών που δεν είναι μέλη του πγ.

Ο μάκης παπαδόπουλος (υπεύθυνος σήμερα του τμήματος οικονομίας της κετουκε) εξαίρει την απάλειψη του ξεχωριστού αντιμονοπωλιακού σταδίου του προηγούμενου προγράμματος, θεωρεί κρίσιμο ζήτημα τη διασφάλιση της ηγεμονίας της εργατικής τάξης στο μέτωπο, και βάλλει ενάντια στην ερμηνεία η οποία αντανακλά την πίεση της κυρίαρχης ιδεολογίας στις γραμμές μας και υπαινίσσεται μεταξύ άλλων ότι μπορούμε να ξεγελάσουμε τα μεσαία στρώματα με έναν πλαδαρό κοινό λόγο, που θα υπόσχεται τα πάντα σε όλους και θα συγκαλύπτει τις αντικειμενικές διαφορές ως προς την τελική διέξοδο.

Ο κύριλλος παπασταύρου τέλος, από το τομεακό συμβούλιο σπουδάζουσας της αθήνας(!), συμφωνεί με τη λογική του συνθήματος «πέντε κόμματα, δυο πολιτικές» και σημειώνει ότι οι προτάσεις μας στο κίνημα δε μπορεί να περικλείουν το μάξιμουμ της πολιτικής μας πρότασης, αλλά πρέπει να προβάλλουν με σαφήνεια την αιτία των προβλημάτων και τη διέξοδο, από τη στιγμή που τα προβλήματα γίνονται όλο και πιο πολιτικά. Μια τακτική που δε μπορεί να αποκλείει τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις εφόσον δεν αλλοιώνει το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης μας. Λέει ότι πρέπει να αποσαφηνιστεί το ζήτημα της κυβέρνησης των ααδ δυνάμεων και των συμμαχιών, που μετατρέπεται αντικειμενικά σε προγραμματικό στόχο και δημιουργεί συγχύσεις.

Επισημαίνει τον κίνδυνο να θεωρηθεί αναπόφευκτη η κυβέρνηση του μετώπου –κάτι που θα οδηγήσει σε αυταπάτες για το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Εκτιμά όμως από θέση αρχής ότι το κόμμα μας μπορεί να στηρίξει ή να συμμετέχει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση με τον όρο ότι φέρνει πιο κοντά το στρατηγικό μας στόχο. Και πιστεύει ως πιο πιθανό ενδεχόμενο ότι αυτή η κυβέρνηση θα έχει δυνάμεις με μικροαστικά, σοσιαλρεφορμιστικά χαρακτηριστικά και θα προκύψει από την άνοδο του λαϊκού κινήματος. Ο δικός μας στόχος δε μπορεί να είναι μια γενικευμένη πολιτική συνεργασία, αλλά μια συνεργασία στη βάση της ταλάντευσης αυτών των κομμάτων προς τις θέσεις μας και λιγότερο σε δικές μας υποχωρήσεις.

Προφανώς ο κύριλλος έχει αναθεωρήσει κάποια σημεία από εκείνη την τοποθέτηση. Αυτό που θα μπορούσαμε πάντως να πούμε συμπερασματικά είναι ότι οι παραπάνω σύντροφοι έθεσαν ήδη από τότε ανοιχτά και επιτακτικά τα ζητήματα που τους απασχολούσαν, χωρίς να αποκρύψουν τις απόψεις τους για να τις προωθήσουν υπογείως και να παραβιάσουν το πρόγραμμα, όπως τους καταλογίζουν τον τελευταίο καιρό διάφοροι σχολιαστές του μπλοκ και κάποιες (ημι)ανώνυμες διαδικτυακές ομάδες. Μακάρι η ίδια ειλικρίνεια να διέπει και τις τοποθετήσεις του επόμενου προσυνεδριακού διαλόγου.

Πέρα από αυτές τις δυο βασικές αντιλήψεις, που παρουσιάσαμε εκτενώς σε αυτό το μέρος, υπήρχαν βέβαια αρκετές διαβαθμίσεις κι ενδιάμεσες τοποθετήσεις. Μια τρίτη κατηγορία πχ είναι οι τοποθετήσεις στον προσυνεδριακό που απλά διατύπωναν κι ανέλυαν τη συμφωνία τους με το σχέδιο του προγράμματος, χωρίς να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στη διαπάλη για τα επίμαχα ζητήματα του προσυνεδριακού –για αυτό και δεν παρουσιάζονται εδώ.

Στο επόμενο μέρος θ’ ασχοληθούμε με τις υπόλοιπες επιστολές αυτού του προσυνεδριακού. Τους αμετανόητους «σταλινικούς», τους σύγχρονους «θεματοφύλακες» του 15ου συνεδρίου, κι ό,τι άλλο αξιόλογο ή κι ευτράπελο ακόμα ξεχώρισαν οι κεραίες της κε του μπλοκ.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συνέντευξη Μήτσου Κωστόπουλου

http://aristerastiblogosfera.blogspot.gr/2008/11/blog-post_27.html

o Σελιανίτης,γιατί δεν είναι πια στις τάξεις του κόμματος;

Ανώνυμος είπε...

Ωραίος...
το πρώτο στοιχείο που παρατηρώ είναι ότι όσοι συμφωνούσαν περισσότερο με το πρόγραμμα έχουν φύγει κι όσοι διαφωνούσαν είναι καθοδηγητικά στελέχη!!

2ον, να σου θυμίσω ότι τότε υπήρξε σχέδιο προγράμματος το οποίο συζητήθηκε και στον δημόσιο προσυνεδριακό. Σήμερα υπάρχει ένα "σχέδιο φαντάζομαι" προγράμματος που έχει εμπλουτιστεί λίγο στο 18ο, λίγο στο 17ο, λίγο σε μια συνδιάσκεψη, λίγο στο συνέδριο της ΚΝΕ και σε κάθε εμπλουτισμό έφευγε και κανένας "ειλικρινής" που λες κι εσύ. Ωραίο σχέδιο...

Κυριακή κοντή γιορτή πάντως!
Καλή επιτυχία

Ανώνυμος είπε...

έχετε βάλει άμυλα με τον τακλά;;
http://taklas.blogspot.gr/2012/12/15_7.html
πάντως τον πρόλαβες για σήμερα!

Μνήμων είπε...

1ον Το άρθρο του Παναγιώτη Ηλιόπουλου υιοθετεί πλήρως την αριστερίστική γραμμή που είχε το ΝΑΡ και την αντίστοιχη κριτική που μας έκανε τότε (για το Πρόγραμμά μας, το Μέτωπο, το σοσιαλισμό κτλ.)

2ον) Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος (πέραν άλλων ζητημάτων που δεν είναι της στιγμής και του χώρου) καταψήφισε το Πρόγραμμα του Κόμματος και δεν επανεκλέχτηκε στην ΚΕ, της οποίας είχε εκλεγεί μέλος στο 14ο Συνέδριο. Ξαναεκλέχτηκε στην ΚΕ στο 17ο Συνέδριο, χωρίς να αναθεωρήσει τις απόψεις του, αλλά με την "τράπουλα" πλέον καλύτερα μοιρασμένη.

3ον Ο Δημήτρης Κατσιμάρδος που τρέχεις να τον εντάξεις στις "συνεπείς" επαναστατικές δυνάμεις του 15ου (μαζί με Ηλιόπουλο, Μπέλλου, Παπαδόπουλο, Αρβανιτάκη κτλ. - και δεν έχεις άδικο!) έφυγε από το Κόμμα το 1996 και πήγε στην αριστερίστικη και εργατίστικη γκρούπα-διάσπαση του ΝΑΡ με τον τίτλο Κ.Ο. Ανασύνταξη (του γνώστού Μπατίκα), της οποίας και ήταν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής μέχρι φέτος που πέθανε.

http://www.anasyntaxi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=789:anakoinvsh-ths-politikhs-epitrophs-ths-ko-anasyntajh-gia-to-uanato-toy-syntrofoy-dhmhtrh-katsimardoy-&catid=1:announcements-koanasyntaxi&Itemid=2

4ον) Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαβάζω μόλις 4-5 χρόνια μετά το 1991 τύπους σαν την Μπέλλου και τον Παπαδόπουλο, οι οποίοι "φωτίστηκαν" και από κήρυκες δεξιών θέσεων (έξοδος από ΕΟΚ/ΕΕ, δικτατορίας προλεταριάτου, "εθνική στρατηγική ανάπτυξης στα πλαίσια της ΕΟΚ" κτλ. - τα έχουμε ξαναπεί), γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες της επανάστασης και του σοσιαλισμού... Γελάει ο κόσμος...

5ον Για να είμαστε δίκαιοι, μόνο ένας άνθρωπος έλεγε πάντα αυτά που λέει και τώρα: ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος. Μόνο ένας συνεπής αριστεριστής και τροτσκιστής υπάρχει σε όλο αυτό το σωρό που παραθέτεις και που δεν παραθέτεις (ασχέτως του πώς δούλεψε για να επιβάλει τις απόψεις του μέσα στο Κόμμα έστω και με το κόστος της διάβρωσης και διάλυσής του - τουλάχιστον τη γνώμη του την έλεγε). Όλοι οι άλλοι απλώς φρόντιζαν κάθε μερικά χρόνια να επιδιορθώνουν την παρθενορραφή τους...

Ανώνυμος είπε...

πρέπει πρώτα να μην ξεχνάμε και πιο ήταν το περιβάλλον εκείνης της εποχής και να μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα τότε το κόμμα είχε βγει κυριολεκτικά διασωθεί την τελευταία στιγμή από αλλεπάληλες διασπάσεις και βρίσκονταν υπό το βάρος των ανατροπών σε παγκόσμια κλίμακα νωπές οι μνήμες του 89 και όλοι τότε εκτός ΚΚΕ μιλούσαν για ανάπτυξη και οφέλη από την ΟΝΕ

Ανώνυμος είπε...

Τον τελευταιο καιρο το ενα αρθρο σου ειναι καλυτερο απο το αλλο.

Σου ευχομαι καλη δυναμη

Ανώνυμος είπε...

"Τον τελευταιο καιρο το ενα αρθρο σου ειναι καλυτερο απο το αλλο."

Συμφωνώ και γω με τον συνάδελφο από πάνω αλλά να προσθέσω ότι οι σχολιαστές είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν δε θες να τα αναδημοσιεύσεις στα σχόλιά σου μιας και δεν είναι απόλυτα συναφή με το θέμα σου (αν και έχουν σαφή αναφορά και "βλέμμα" στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος), ωστόσο εγώ τα στέλνω.

Είναι τα δύο μέρη ενός άρθρου που είδα ότι ανέβηκε σήμερα στη Νέα Σπορά και, προσωπικά, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.

http://neaspora.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7.html

http://neaspora.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

παντως αποδεικνυεται οτι νεα σπορα εργατικος αγωνας ειναι μαγαζακια του συριζα
Ο ΔΚ μιλα για εθνικοποιησεις ονειρευεται το πετρελαιο ενω η νεα σπορα για το χρεος και αλλα φαιδρα και αρκουντως αστικά
Το μονο θλιβερο ειναι που χρησιμοποιουν το ονομα του Κορδατου για να κρυψουν τις ντροπες τους ενω θα αρκουσε το ονοματακι του Α.Παπανδρεου.

Πολυ κακο για το τιποτε μια φουσκα αδαων και ανηθικων ανθρωπων

Ανώνυμος είπε...

Fovero arthro. Synexise thn prosynedriakh anadromh.

Kritias o strateymenos

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή το κκε δε μιλάει για εθνικοποιήσεις? Όταν τασσόμαστε κατά των ιδιωτικοποιήσεων τι σημαίνει? Όταν μιλάμε για ενιαίους και.δημόσιους φορείς, τι σημαίνει? Πρώτα θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό και μετά θα εθνικοποιησουμε? Γιατι η ΚΕ έδωσε συχαρικια στο Μέτωπο της Βενεζουέλας, μόνο για δημόσιες σχέσεις? Γενικά ναι, μόνο ο Ηλιόπουλος ήταν ευθύς. Όλοι οι άλλοι αποφάσισαν να λύσουν το ζήτημα γραφειοκρατικά καιγι'αυτό πιο επικίνδυνα για το Κόμμα.

Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Η στιγμή που όλοι περιμέναμε...
http://www.902.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-19%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF

mariori

Ανώνυμος είπε...

Εσύ πάντως ανώνυμε των 12:28 πρέπει να είσαι τόσο ηλίθιος που ούτε στη συνιστώσα "Ρόζα" του ΣΥΡΙΖΑ δε θα σε έκαναν μέλος...

Διαβάζω δεύτερη φορά το τελευταίο άρθρο της Νέας Σποράς και ΝΑΙ! Νομίζω ότι το αποφάσισα πλέον! Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ! Με πείσανε! Και ταυτόχρονα... αποκαλύφτηκαν! Λέει και καλά το άρθρο για την ηγεσία του ΚΚΕ και κουραφέξαλα... Αφού σε κάθε δεύτερη γραμμή εξυμνεί το ΣΥΡΙΖΑ, καλεί τα κομματικά μέλη και τους οπαδούς να εγκαταλείψουν το Κόμμα, να ψηφίσουν και να προσχωρήσουν στο ΣΥΡΙΖΑ! Εξηγεί τους λόγους που το ΚΚΕ θα έπρεπε να κάνει κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, τους λόγους που θα έπρεπε να συνεργαστεί μαζί του κτλ κτλ.

Όλα αυτά τα λέει!

Περιμένω να μου τα παραθέσεις, λοιπόν, κι εσύ...! Αλλιώς τράβα να βρωμίσεις το σαράι σου με τη λάσπη που κουβαλάς στις βρωμογαλότσες σου (σάμπως αυτό δεν κάνεις βέβαια στο Κόμμα μας...?).

Αναυδος είπε...

ΠΔ
Οι εθνικοποιησεις δεν ειναι απαραιτητα επαναστατικη πραξη εκτος κι αν κατα τη γνωμη σου ο Κ.Καραμανλης ηταν οπαδος του Λενιν οταν εθνικοποιουσε το συγκροτημα του Ανδρεαδη (Ιονικη, Εμπορικη ΗΣΑΠ) ή την Ολυμπιακη του Ωναση (κατηγορηθηκε φυσικά απο τον ΔΚ και τον ΒΛ της εποχης για σοσιαλμανια....

Με αλλα λογια οι εθνικοποιησεις και ιδιωτικοποιησεις στα πλαισια του καπιταλισμού εξαρτωνται απο την οικονομικη συγκυρια και απο τις αναγκες συσωρευσης και αναπαραγωγης του κεφαλαιου.

Καλό θα ηταν να θυμηθεις τη θεση του ΚΚΕ τη δεκαετια του ΄80 για τις εθνικοποιησεις (με αποζημειωση) των Ναυπηγειων του Νιαρχου αλλά και της ΑΓΕΤ του Τσατσου και της Π-Π του Κατσαμπα από την εθνικολαική μετωπικη κυβερνηση του ΠΑΣΟΚ κλπ.

Καλη η σοσιαλδημοκρατικη σκουρια των Καλτσωνη και σια αλλα καλύτερα ειναι να αντιληφθούμε οτι ο αγωνας εναντια στις ιδιωτικοποιησεις πρεπει να συνδεεται με τον αγωνα για τη λαικη εξουσία αλλιως σαν απομονωμενο συνθημα ειναι μια απατη

ΥΓ αυτος ο Ηλιοπουλος πρεπει να ειναι φοβερος τυπος αφου ολομοναχος μεταλλαξε ενα κομμα σαν το ΚΚΕ


Ανώνυμος είπε...

Οι εθνικοποιήσεις δεν είναι απαραίτητα επαναστατική πράξη, όπως και καμία πράξη δεν είναι απαραίτητα επαναστατική. Αυτό το συμπέρασμα οδηγεί είτε στη μελέτη κάθε συγκεκριμένης κατάστασης είτε στην αοριστολογία ενός λόγου που μιλάει για ένα θολό σοσιαλισμό που θα έρθει μάλλον αυτόματα. Η με μια πράξη.


Π.Δ.

Αναυδος είπε...

προτιμω εναν θολο σοσιαλισμό απο εναν απτο καπιταλισμό (με εθνικοποιησεις)εκτος κι αν πιστευεις οτι εθνικοποιωντας συνεχως στο τελος θα φτασουμε και στο σοσιαλισμό (!)

Ανώνυμος είπε...

Το ζήτημα δεν είναι τι προτιμάς εσύ η εγώ, το ζήτημα είναι πώς από τα ζιγκ-ζαγκ της ιστορίας θα καταλήξουμε στο στόχο. Αυτό θα γίνει μόνο αν σε κάθε φάση έχουμε επεξεργασμένη τακτική και όχι αν απλά επικαλούμαστε το στόχο.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κατά σειρά εμφάνισης.
Πρώτε ανώνυμε, μεγάλη ιστορία για το σελιανίτη. Η αφορμή δόθηκε από κάτι σχετικό με την παράταξη στους αρχιτέκτονες -ήδη στην επιστολή του διαφαίνονται οι διαφωνίες του με τη λογική που ακολουθούμε. Αν ψάξεις διαδικτυακά θα βρεις πολλά στοιχεία για τη νέα κίνηση που έφτιαξε όταν έφυγε

Δεύτερε ανώνυμε, δε συμφωνώ ακριβώς με την εκτίμησήσου στο πρώτο σημείο και δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τι θες να πεις στο δεύτερο. Αυτό που γράφεις φοβάμαι ότι χαρακτηρίζεται από σύγχυση. Άλλο ο εμπλουτισμός του παλιού προγράμματος, κι άλλο το σχέδιο του καινούριου.

Μνήμων, αγνοούσα τη διαδρομή του κατσιμάρδου, η εργατική κυβέρνηση όμως είναι η βασική επεξεργασία της κοα ανασύνταξη και συγκλίνει με τις δικές σου θέσεις, όχι με του κκε.
Σχετικά με το τέταρτο σημείο, αυτό που είναι φανερό -και καθόλου για γέλια- είναι αυτό που έγραψα στην κατακλείδα του κειμένου:
οι παραπάνω σύντροφοι έθεσαν ήδη από τότε ανοιχτά και επιτακτικά τα ζητήματα που τους απασχολούσαν, χωρίς να αποκρύψουν τις απόψεις τους για να τις προωθήσουν υπογείως και να παραβιάσουν το πρόγραμμα, όπως τους καταλογίζουν τον τελευταίο καιρό διάφοροι σχολιαστές του μπλοκ και κάποιες (ημι)ανώνυμες διαδικτυακές ομάδες.

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί θερμά το στρατευμένο κριτία και τους δυο ανώνυμους για τα καλά τους λόγια και συμφωνεί κριτικά με το σχόλιο του δεύτερου για τους σχολιαστές, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της

Μνήμων είπε...

Σφυροδρέπανε, φυσικά και οι διάφοροι... πρωτομάστορες που ψιλοπαραθέτεις ΔΕΝ έλεγαν τη γνώμη τους ούτε τότε ούτε το 2000, παρά μόνο τότε όταν πλέον είχαν διαμορφώσει με τον πιο αχαλίνωτο φραξιονισμό τους συσχετισμούς του! Εκτός αν θεωρείς ότι το ΟΚΔΕτζίδικο αυνανιστικό διήγημα που παρουσιάζεται ως "σχέδιο προγράμματος" από αυτόν ακριβώς το συρφετό, έχει την παραμικρή σχέση με το προηγούμενο Πρόγραμμα του Κόμματος (το οποίο αυτοί υποτίθεται υπερψήφιζαν το 1996 και συμφωνούσαν μέχρι τώρα...).

2. "η εργατική κυβέρνηση όμως είναι η βασική επεξεργασία της κοα ανασύνταξη και συγκλίνει με τις δικές σου θέσεις, όχι με του κκε." Δε σου φτάνουν οι γελοίοι λασπολόγοι που φιλοξενείς στο μπλογκ σου όπως ο Άναυδος, ο κκ κτλ., πρέπει να βουτάς κι εσύ στη λάσπη της συκοφαντίας μέχρι εκεί που φτάνεις? Ποια θέση δικιά μου ρε είναι η "εργατική κυβέρνηση"? Πού διάβασες θέση δικιά μου για κάτι τέτοιο? Δεν έχεις στοιχειώδη τσίπα ρε?

3. Ο Κατσιμάρδος μάγκα δεν πήγε στην ΚΟ Ανασύνταξη σήμερα, αλλά το 1996! Αμέσως ΜΟΛΙΣ έγραψε αυτά που έγραψε στον προσυνεδριακό και τα οποία εσύ θεωρείς μ-λ και επαναστατικά! Κατάλαβες? Τις συνδικαλιές αλλού, όχι σε εμένα και όχι εδώ πέρα, γιατί (ακόμη κι αν δε λείπουν οι μαλάκες από εδώ) σίγουρα δε μιλάς σε αμφιθέατρο.

4. Μετά και τη δημοσίευση του σχεδίου προγράμματος, περιμένω να μου πεις κι εσύ και όσοι άλλοι ιεροκήρυκες λυσσάγατε εδώ πέρα στην εξής απλή ερώτηση:

Ποιος συμφωνούσε και ποιος διαφωνούσε τελικά με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ?

Ποιος το υπερασπιζόταν και ποιος ήθελε να το αλλάξει?

Ανώνυμος είπε...

Επειδή το σχόλιο γράφτηκε πριν τις θέσεις, να στο κάνω πιο λιανά.
Όλοι αυτοί που εσύ παρουσιάζεις ως τη δεύτερη αντίληψη στον προσυνεδριακό και οι οποίοι εκφράζουν διαφωνίες και αδυναμίες για το τότε πρόγραμμα όχι μόνο έμειναν στο κόμμα αλλά πλέον είναι οι περισσότεροι σχεδόν καθοδηγητικά (και επαγγελματικά) στελέχη.

Στον αντίποδα όσοι αμφισβήτησαν την κατεύθυνση που έπαιρνε το πρόγραμμα στους "εμπλουτισμούς" στο 17ο, στο 18ο κλπ, περιθωριοποιήθηκαν απομακρύνθηκαν από καθοδηγητικά καθήκοντα και και τελευταία τους φορέθηκε και η ταμπέλα της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης". και δεν εννοώ ούτε το Σελιανίτη ούτε ημιανώνυμους διαδικτυακούς!

Κοινώς στην πρώτη τηρήθηκε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός στη δεύτερη περίπτωση όχι, δεν νομίζω να διαφωνείς σε αυτό!

Κι επειδή οι θέσεις έχουν δημοσιευθεί φαίνεται ότι το σχέδιο έχει γραφτεί πάνω στις διαφωνίες αυτών των ανθρώπων αναιρώντας βασικές αρχές του ισχύοντος προγράμματος.

2ος ανώνυμος