Λόγια της πλώρης

Ενώ η κοε βρήκε το δικό της ξέφωτο –sic- στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωσή της ως τέτοια και η συζήτηση περί ενοποίησης του σύριζα θυμίζει πολύ την αντίστοιχη για την ολοκλήρωση της εε και των (αντιδραστικών) ενωμένων πολιτειών της ευρώπης –όπως έλεγε ο βλαδίμηρος στον καιρό του...

..η κε του μπλοκ έκανε το λάθος να βρεθεί στην εκδήλωση που πραγματοποίησε η πρωτοβουλία των χιλίων στο τιτάνια (για το χατίρι ενός αναγνώστη που το ζήτησε), η οποία μου πρόεκυψε πιο... σύριζα απ’ ό,τι την περίμενα.

Πώς να είσαι σύριζα, χωρίς να έχεις κάρτα μέλους, θα μπορούσε να είναι εναλλακτικά ο τίτλος της εκδήλωσης. Κι η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό φαίνεται να υπάρχει ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός στο κυνήγι του καλού σύριζα, ο οποίος θυμίζει αρκετά το κυνήγι της χαμένης αλλαγής, ή τον πρόσφατο προεκλογικό πλειστηριασμό για το εναλλακτικό πασόκ, που κατοχυρώθηκε τελικά στην κουμουνδούρου.

Η εκδήλωση ξεκίνησε μόλις με μισή ώρα καθυστέρηση, γιατί η αίθουσα ήταν νοικιασμένη κι ο χρόνος περιορισμένος. Το άνοιγμα έγινε από έναν καθηγητή της παντείου –αν δεν κάνω λάθος- που επιτέλεσε στη συνέχεια χρέη συντονιστή. Μας μίλησε για τα ψέματα που ειπώθηκαν στο πρόσφατο γιούρογκρουπ και τις κρίσεις που δεν αντιμετωπίζονται πλέον στα πλαίσια του συστήματος, καθιστώντας τα ψεύδη συστημική αναγκαιότητα. Αναφέρθηκε στη διεθνή κρίση και τον παγκόσμιο χαρακτήρα της, και την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στην ελλάδα, που καθιστά σχεδόν βέβαιη την επικράτηση της αριστεράς στο κοντινό μέλλον. Μια αριστερά που σημειώνει άνοδο, αλλά διατηρεί τις ανεπάρκειές της, γι’ αυτό και δεν έχει καταφέρει ακόμα να συγκροτήσει ένα ενιαίο μέτωπο. Η πρωτοβουλία των χιλίων δεν τραγουδά για να ξεχωρίσει από την αριστερά, αλλά για να την ενώσει. Προτάσσει ως στόχο την αριστερή κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα προειδοποιεί για τις καταστροφικές συνέπειες μιας πιθανής αποτυχίας της, που θα άνοιγε το δρόμο στην ενίσχυση του φασισμού.

Η σκυτάλη πέρασε στο βάσκο οικονομολόγο χοακίν αριόλα που έκανε μια πολύ καλή οικονομική ανάλυση, η οποία όμως έχασε αρκετά στη μετάφραση. Μίλησε για την περίπτωση της ισπανίας, με τον πολύ ισχυρό ρόλο των τραπεζών και τα δάνεια που πήγαν στις κατασκευαστικές, αλλά καλείται να τα πληρώσει ο ισπανικός λαός, που του λένε ότι έζησε καλύτερα απ’ ό,τι μπορούσε, ενώ στην πραγματικότητα πλήρωσε τα τριπλάσια για τις ίδιες αγορές σπιτιών. Είπε ότι η γαλλία και η γερμανία (αντίθετα με την ισπανία και τις χώρες της περιφέρειας) πληρώνουν κάθε φορά λιγότερο για ένα χρέος που αυξάνεται διαρκώς και θα συνεχίσει να αυξάνεται στα πλαίσια της ευρωζώνης. Και παραλλήλισε τη σημερινή κατάσταση με την επανένωση της γερμανίας το 90’, παρομοιάζοντας την περιφέρεια της εε με την τότε ανατολική γερμανία. Η διαφορά είναι ότι η γερμανία ήταν υποχρεωμένη τότε να προβεί σε μεταφορές κεφαλαίων στην επικράτεια της λδγ για την ανόρθωση της οικονομίας κι είδε να κάμπτεται προσωρινά η βιομηχανική της ανάπτυξη. Ενώ σήμερα είναι πλήρως απαλλαγμένη από τέτοιες δεσμεύσεις, έχοντας εξασφαλίσει παράλληλα προνομιακές αγορές για τις εξαγωγές της.

Στη συνέχεια μίλησε ο ευρωβουλευτής των σοσιαλιστών της ιρλανίδας πολ μέρφι, που ζήτησε συγνώμη εκ των προτέρων που δε μιλάει ελληνικά και που έφερε τη βροχή από το νησί του... Τόνισε τη σημασία της απεργίας στις 14 νοέμβρη, ως ένα πρώτο βήμα πανευρωπαϊκού συντονισμού –που έγινε ενάντια στη θέληση των γραφειοκρατικών, συνδικαλιστικών ηγεσιών- και των κινητοποιήσεων στην πορτοηαλία που ήταν οι μεγαλύτερες από την επανάσταση των γαριφάλων, το 74’. Περιέγραψε την κατάσταση στην ιρλανδία, όπου οι μόνοι δείκτες που ανεβαίνουν είναι της ανεργίας και της μετανάστευσης, που αν συνεχίσει με τέτοιους ρυθμούς, σε πενήντα χρόνια δε θα μείνει κανείς στο νησί. Ανέλυσε τον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και τον οικιακό φόρο που επέβαλε η κυβέρνηση (που τον έχουν πληρώσει μόλις τα μισά νοικοκυριά περίπου, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα). Για να συμπεράνει ότι χρειάζεται αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό συνολικά κι ότι η μόνη λύση είναι η σοσιαλιστική αλλαγή. Εκτίμησε ότι η ελλάδα είναι το πειραματόζωο της ευρώπης, αλλά κι ο αδύναμος κρίκος, όπου μπορεί να σπάσει η αλυσίδα, για να μεταδώσει την επαναστατική φλόγα στις υπόλοιπες χώρες. Κι ότι αν αναδειχτεί μια αριστερή κυβέρνηση τυ σύριζα, θα υπάρξουν ισχυρές τρομοκρατικές πιέσεις για να τη ρίξουν, ενώ η ελλάδα μπορεί να εξωθηθεί εκτός ευρώ. Το ζητούμενο επομένως είναι αυτή η κυβέρνηση να πάρει ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά μέτρα, για να πυροδοτήσεις τις εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Πριν από την επόμενη ομιλία έγινε μια ανακοίνωση εκ μέρους της πρωτοβουλίας, που ευχαριστούσε για την παρουσία τους, τέσσερις βουλευτές του σύριζα (στρατούλη, φωτίου, λαφαζάνη κι άλλον ένα που δε συγκράτησα) κι άλλα στελέχη του (σαπουνάς από την  απο, νταβανέλος από τη δεα, σταυρόπουλος από το δίκτυο), συνδικαλιστές και πανεπιστημιακούς (ρήγος, τόλιος, πρωτονοτάριος, προμπονάς). Ενώ ακολούθησε ένα υστερόγραφο με παρευρισκόμενους, φορείς και προσωπικότητες, όπως η κομμουνιστική ανανέωση κι ένα μπλοκ με τη συμμετοχή μελών της αραν, όπου ξεχώριζε το όνομα-έκπληξη του θόδωρου κατσανέβα –ω ναι...

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο λαπαβίτσας ή καρκαβίτσας όπως τον είπε χαριτολογώντας κάποιος από το κοινό –εξ ου και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης- ο οποίος φορούσε κάτι μαύρο, που από μακριά έμοιαζε με ζιβάγκο.

Το πρώτο σημείο στην ομιλία του ήταν η υπενθύμιση κάποιων βασικών χαρακτηριστικών της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή είναι ι. παγκόσμια και ιι. ειδικά ευρωπαϊκή, που εκδηλώνεται μέσω της νομισματικής ένωσης, δηλ του ευρώ. Ένα τρίτο χαρακτηριστικό είναι η επανεμφάνιση με ιδιαίτερη οξύτητα της διάκρισης κέντρου-περιφέρειας, την οποία κάποιοι είχαν σπεύσει να θεωρήσουν ξεπερασμένη.

Η πολιτική της εε για την αντιμετώπιση της κρίσης περιλαμβάνει την επιβολή σκληρών μέτρων στην περιφέρεια και την εργατική τάξη των χωρών του κέντρου –επομένως έχει εθνική αλλά και ταξική διάσταση. Στον πυρήνα της βρίσκεται η λεγόμενη «αγία τριάδα» της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, που επιχειρεί να μετακυλίσει το κόστος στους εργαζόμενους κι οδηγεί στη συρρίκνωση της οικονομίας και του αεπ και τη μαζική ανεργία, δηλ την κατασπατάληση του πιο βασικού πόρου, της εργατικής δύναμης. Ένα επιπλέον τέταρτο χαρακτηριστικό είναι η συνέχιση του δανεισμού κι η διόγκωση του χρέους. Το 2008 ο δανεισμός αυτός ήταν ιδιωτικός, από μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες. Τώρα ωστόσο είναι δημόσιος, διακρατικός και γίνεται μέσω της εκτ. Ο στόχος είναι η επιβίωση των τραπεζών και συνεπώς να μην κηρύξουν στάση πληρωμών του χρέους τα κράτη-μέλη.

Μπορεί να πει κανείς πως αυτή η πολιτική είναι παράδοξη και αδιέξοδη. Στην πραγματικότητα όμως έχει μια λογική που παράγει ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα: την απόλυτη κυριαρχία της γερμανίας στα πλαίσια της εε, η οποία διαθέτει την ιστροικά μεγαλύτερη ισχύ που είχε ποτέ –με εξαίρεση μόνο την περίοδο 1940-43- κι έχει φτάσει στο σημείο να δίνει απευθείας εντολές στις κυβερνήσεις των χωρών της περιφέρειας της εε. Μια περιφέρεια που –όπως είχε πει και ο βάσκος συνάδελφός του- μοιάζει με τη λδγ στα πρώτα χρόνια της επανένωσης, με τη διαφορά ότι η γερμανία δεν χρειάζεται τώρα να μεταβιβάσει πακέτα οικονομικής ενίσχυσης.

Σε αυτήν την αλυσίδα η ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος και βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος. Το πρόβλημα της ελλάδας ωστόσο δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά η κρίση ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζει συνολικά το ελληνικό κεφάλαιο (και όχι κάποιες μεμονωμένες κερδοφόρες επιχειρήσεις). Αυτό αποτυπώνεται στο εξαγωγικό έλλειμμα, ατην αύξηση του χρέους και στην έκρηξη του δημόσιου (αλλά και του ιδιωτικού) δανεισμού.

Η πολιτική της εε οδηγεί στην καταβαράθρωση μισθών και συντάξεων, τη συρρίκνωση του αεπ σε πολεμικά επίπεδα –η στο επίπεδο της μεγάλης κρίσης του 29’-, στην αύξηση της ανεργίας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη μετατροπή της αγοράς εργασίας σε φαρ ουεστ.. Ενώ το χρέος γιαγαντώνεται και τίθεται εκτός ελέγχου, καθώς αυξάνεται τόσο σε απόλυτες τιμές όσο και σε σχέση με το αεπ. Και παράλληλα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα ιδιωτικού χρέους.

Ποια είναι η ελληνική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης;

Η κυβέρνηση σαμαρά είναι παλαιοκομματική και πλήρως αναξιόπιστη, γιατί προεκλογικά είπε ψέματα για την αναδιαπραγμάτευση και τώρα εφαρμόζει ένα τελείως διαφορετικό κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο υπηρετεί φανατικά την παραμονή στο ευρώ με κάθε κόστος, τους τραπεζίτες και το λόμπι του ευρώ –το λόμπι της δραχμής είναι μια ανοησία, μια φαντασίωση που δεν υπάρχει, σύμφωνα με το λαπαβίτσα. Που δήλωσε εντυπωσιασμένος με τη θαυμαστή στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης σε αυτήν την αδιέξοδη κατεύθυνση. Για να ολοκληρώσει το συλλογισμό του με το εξίσου εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι η αδυναμία του αστικού μπλοκ να χαράξει εναλλακτική πολιτική, οδηγεί στην απώλεια του ιστορικού της δικαιώματος να κυβερνά, γιατί δεν έχει νέες ιδέες και αντιλήψεις!

Η αντίδραση του σαμαρά μετά το γιούρογκρουπ του θύμιζε τους πανηγυρισμούς του βενιζέλου μετά το πι ες άι, που δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Η απόφαση αυτή συνιστά παράταση κι όχι λύση του μαρτυρίου. Είναι ένας προσωρινός συμβιβασμός μεταξύ γερμανίας (που δε θέλει παρεμβάσεις στα εσωτερικά της ευρωζώνης) και του δντ (που είναι υποχρεωμένο να εξετάζει αν ένα χρέος είναι βιώσιμο). Οι τράπεζες θα σωθούν, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξουν νέες πιστώσεις –όπως λένε κάποιοι, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι τράπεζες έχουν εισέλθει σε φάση απομόχλευσης, μείωσης του ενεργητικού τους. Δε θα υπάρξει ούτε κάποια πιστωτική έκρηξη και οι αποπληρωμές του δημοσίου προς τους ιδιώτες (το οποίο έχει κηρύξει στάση πληρωμών).

Αντιθέτως οι περικοπές θα ισοπεδώσουν τη ζήτηση. Η περικοπή της δημόσιας δαπάνης, με σκοπό να επέλθει οικονομική εξυγίανση, ισοδυναμεί με το να κόβαμε το πόδι κάποιου, για να τον κάνουμε να τρέξει σαν τον γιουσέιν μπολτ –ή έστω τον πιστόριους, θα πρόσθετα εγώ. Μες στο 13’ θα υπάρξει βαθιά ύφεση, με συντριβή των επενδύσεων κι εξαγωγές χωρίς δυναμισμό, ενώ η έκθεση του οοσα κάνει παρόμοιες προβλέψεις και για το 14’ –και μάλλον έχει δίκιο.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι θα επιτευχθούν οι στόχοι της συμφωνίας, ενώ ακόμα και η μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος είναι ασταθής. Εν όψει των εκλογών στη γερμανία, το φθινόπωρο του 13’, θα ασκηθούν τρομακτικές πιέσεις και η ελλάδα δύσκολα θα παραμείνει στην ευρωζώνη.

Ποια είναι λοιπόν η εναλλακτική πολιτική πρόταση σε όλα αυτά;

Καταρχάς πρέπει να είναι καθαρό ότι δεν υπάρχει καμία λύση χωρίς κόστος. Το ζήτημα είναι πώς θα ελαχιστοποιηθεί και θα κατανεμηθεί, κι αν θα οδηγήσει κάπου, σε μια ευημερούσα κοινωνία που θα μπει σε σοσιαλιστικό δρόμο σε βάθος χρόνου.

Το πρώτο που πρέπει να εξετάσουμε είναι το κοινωνικό μέτωπο και τις δυνάμεις που πρέπει να περιλαμβάνει –η κοινωνική διαστρωμάτωση είναι ουσιώδους σημασίας, καθώς δεν έχουν πληγεί όλοι στον ίδιο βαθμό. Στην καρδιά του μετώπου βρίσκεται η μισθωτή εργασία, που θα είναι ο άξονας για κάθε κοινωνική αλλαγή –αν και δεν είναι το κυρίαρχο αριθμητικά στρώμα στην ελληνική κοινωνία(!). Αυτή η τάξη αντιμετωπίζει πρωτίστως το πρόβλημα της απασχόλησης, των μισθών και των συντάξεων και κάποια άλλα που έιναι κοινά για όλους (περίθαλψη, υγεία, φορολογία, κτλ).

Υπάρχει επίσης η τάξη των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων –που δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε και να την χαρίσουμε στην χρυσή αυγή- η οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα των λουκέτων, την έλλειψη πιστώσεων, τον κίνδυνο των καταθέσεων, φορολογία, περίθαλψη, κτλ. Κι ο κλάδος των αγροτών (που ούτε αυτός έχει πληγεί με ενιαίο τρόπο) ο οποίος αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με την περίπτωση της ατε (πιστώσεις, καταθέσεις, κτλ).

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα μέτωπο που να διατυπώνει στόχους κι αιτήματα που να συσπειρώνουν αυτά τα κοινωνικά στρώματα. Και να προτάξει το ζήτημα της προστασίας της απασχόλησης -sic-, της ανάκαμψης μισθών και συντάξεων, της ανάκαμψης των πιστώσεων, δίκαια φορολογία και σταθερούς όρους για τους μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους που είναι η σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας. Πρέπει επίσης να μπουν όχι μόνο οικονομικά, αλλά πολιτικά κι εθνικά αιτήματα. Να προταχθεί το ζήτημα της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, τα οποία δεν τίθονταν με τον ίδιο τρόπο προ τριετίας.

Πιο συγκεκριμένα χρειάζεται. Άρση της λιτότητας. Άμεση ακύρωση των μνημονίων. Παύση πληρωμών –για να σταματήσει να κυνηγά η ελλάδα την ουρά της στο θέμα του χρέους- με προοπτική διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του. Κάτι που πρέπει να γίνει με δημοκρατικούς όρους κυρίαρχου κράτος και λογιστικό έλεγχο (ελε) από τα κάτω. Επαναφορά του δημόσιου ρόλου των τραπεζών και των δημόσιων επενδύσεων –χωρίς τις οποίες δε θα γινόταν καμία επένδυση συνολικά, σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάθαρση του κράτους -sic- για να χτυπηθούν τα τρωκτικά και η διαφθορά, που ο κόσμος συνήθισε να τα συνδέει με το σημερινό δημόσιο. Δίκαια φορολογία, απαγκίστρωση από τις διεθνείς αγορές κι έλεγχος κεφαλαιακών ροών.

Όλα αυτά φυσικά δεν είναι εφικτά στα πλαίσια της ευρωζώνης, για αυτό θα τεθεί εκ των πραγμάτων, ως φυσικός όρος, η σύγκρουση με την ευρωπαϊκή ένωση.

Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;

Αυτό το ερώτημα του το θέτουν από το 10’, όταν η αριστερά είχε αθροιστικά λίγο παραπάνω από 10%. Οι συσχετισμοί όμως είναι απόρροια του προγράμματος και της θέλησης να κυβερνήσεις (θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρά, επιδοκιμασίες από το συριζαίικο κοινό). Σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.

Το κκε κι η ανταρσύα δεν ανταπεξήλθαν στις απαιτήσεις των καιρών εξαιτίας του αριστερίστικου σεχταρισμού τους και της έλλειψης κατανόησης του χαρακτήρα της κρίσης. Ο σύριζα (αν και δε θα ήθελαν ίσως κάποιοι από τους παρευρισκόμενους να επαναλάβω την κριτική μου) διατελεί κι αυτός σε πλήρη σύγχυση. Ένα συνονθύλευμα τάσεων, που παρουσιάζει έντονο ευρωπαϊσμό και αρχηγικά χαρακτηριστικά –που είναι λογικό εφόσον δεν έχει παραδοσιακές κομματικές δομές. Θέλει ριζοσπαστική λύση, αλλά εντός της ευρωζώνης. Δε φοβάται όμως την εξουσία και την κυβέρνηση (σσ: εννοεί δε φοβάται να τις καταλάβει). Αυτά που λέει θα τα κάνει σήμερα και όχι σε τρία τέρμινα, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για τη λαϊκή εξουσία. Έχει υγιείες δυνάμεις, σοσιαλιστικές ριζοσπαστικές τάσεις, γι’ αυτό κι ο κόσμος ακούμπησε πάνω του. Ο λαός θέλει μια αριστερή κυβέρνηση για να δώσει άμεσες λύσεις. Δεν εμπιστεύεται όμως πλήρως το σύριζα και καλά κάνει.

Σε αυτό το πλαίσιο η υπόλοιπη αριστερά μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο. Όχι να απορρίψει και να καταγγέλλει το σύριζα, ποντάροντας στη διάλυσή του –αυτό θα ήταν τραγικό λάθος. Αλλά να συμπαραταχθεί σε κριτική βάση, απαιτώντας από το σύριζα να μη φοβηθεί και να υλοποιήσει ι. την ακύρωση των μνημονίων και ιι. την παύση πληρωμών. Τότε, σας διαβεβαιώ, η σύγκρουση με την εε θα είναι στη λογική των πραγμάτων, και γι’ αυτό πρέπει να ετοιμάζουμε τα λαϊκά στρώματα, σε ενωτική αγωνιστική βάση.

Θα μπορούσε να σταθεί κανείς κριτικά σε αρκετά σημεία. Στις πολύ δηλωτικές απαντήσεις στο καίριο ερώτημα: ποιος θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα; Στη σύγχυση μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας. Στις αυταπάτες για το δημόσιο ρόλο των τραπεζών και την κάθαρση του κράτους, που αντιμετωπίζεται εξωταξικά. Κι αυτά θεωρούνται η (γόνιμη) αριστερή κριτική προς το σύριζα...

Η ρίζα της διαφωνίας ωστόσο βρίσκεται αλλού: στο οικονομικό κομμάτι. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται μια αξιόλογη ανάλυση με θετικά στοιχεία (που πράγματι υπάρχουν), που το χάνει απλώς στο πολιτικό. Αλλά το θεμελιακό της λάθος βρίσκεται στην εκτίμηση του χαρακτήρα της κρίσης.

Ο λαπαβίτσας δε μίλησε για κρίση υπερσυσσώρευσης, αλλά για κρίση ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Κατά συνέπεια η πρότασή του αποσκοπεί συνολικά στην τόνωση αυτής της ανταγωνιστικότητας, την αύξηση του αεπ και μια «ευημερούσα κοινωνία» με τα δικά του λόγια. Διαφωνεί με τις περικοπές, γιατί επιφέρουν μείωση της ζήτησης κι οδηγούν στην ύφεση με μαθηματική ακρίβεια. Ξεχνά όμως ότι η απαξίωση της εργατικής δύναμης είναι η πρώτη και αναπόφευκτη επιλογή της αστικής τάξης για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας –την οποία εντοπίζει κι ο ίδιος ως το βασικό πρόβλημα στην ανάλυσή του. Με άλλα λόγια, οι μισθοί πρέπει να πέσουν σε επίπεδα κίνας και βουλγαρίας για να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστικό το ελληνικό κεφάλαιο.

Φεύγοντας από το τιτάνια πήρα να διαβάσω το φυλλάδιο που μοίραζε στην είσοδο ο συμπαθής μοναχικός ποσαδίστας, που εσχάτως έχει κάνει δεξιά στροφή και στηρίζει εκλογικά το σύριζα. Και διαβάσαμε ως συνήθως ένα περιβόλι: για το ενιαίο κόμμα του επιστημονικού σοσιαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης που μπορεί και πρέπει να γίνει ο σύριζα. Για τις καταβολές του από τη μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση και την κυβέρνηση του βουνού του εαμ. Και για τις μάζες που δοκιμάζουν τη δική τους προοδευτική πουτίγκα τη στιγμή που την τρώνε (ένγκελς). Και δεν αναθέτουν τις τύχες του στο σύριζα, αλλά είναι ο σύριζα που θα μπει στη διάθεσή τους για να αναθέσει σε αυτές την πορεία της χώρας.

(Καθώς επίσης, εκτός θέματος, για το κκε που ή θα είναι κόμμα τροτσκιστικό-ποσαδιστικό, ή δε θα είναι τίποτα. Και για τον ενιαίο συνασπισμό του 88’, που με τη μετέπειτα πορεία του και τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα, απέκλεισε στην ουσία τις κομμουνιστικές συνιστώσες, δηλ το κκε και τους ποσαδικούς, που ήταν λέει συνιδριτική συνιστώσα και συμμετείχαν στην πρώτη πολιτική του επιτροπή. Τα καλύτερα χρόνια χάσαμε...)

Εν πάση περιπτώσει, ο συμπαθής ποσαδίστας έχει το ακαταλόγιστο, κι όποιος τον πειράξει θα το βρει από εμάς. Το πιο ανησυχητικό όμως δεν είναι οι δικές του γραφικές μουσμουλιές. Αλλά ότι αρχίζουν να τις λένε και –το χειρότερο- να τις πιστεύουν κι άτομα που (θέλουν να) περνιούνται για σοβαρά, λες κι έχουν υποστεί λοβοτομή.

Κι αυτό είναι επί της ουσίας το σχόλιο της κε του μπλοκ για την εκδήλωση των χιλίων (που ήταν διακόσια άτομα) και τη συνδιάσκεψη του σύριζα, που ολοκληρώνεται σήμερα με την ενοποίησή του.