Η τελευταία σοβιετική χώρα

Ένα από τα πιο αγαπημένα κλισέ των αστών δημοσιολόγων που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές των κομμουνιστών και τις τεντώνει μέχρι του σημείου να σπάσουν, είναι αυτό που λέει ότι η ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική χώρα-δημοκρατία που έχει απομείνει στην ευρώπη. Συνήθως αυτές οι αξιολογικές κρίσεις είναι το ίδιο αξιόπιστες με άλλες παρόμοιες: πχ είναι τα τελευταία επώδυνα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, ή είναι η τελευταία φορά που τα ψηφίζει ο τάδε βουλευτής, κτλ, που αποβάλλουν και το τελευταίο φύλλο συκής από την εγκυρότητα και τη σοβαροφάνεια όσων μας τα πλασάρουν ζεστά για να τα καταπιούμε αμάσητα. Κάτι που ουδόλως τους εμποδίζει να τα επαναλάβουν σε πρώτη ευκαιρία, προς γνώση και συμμόρφωση της κοινής γνώμης που τα εμπεδώνει δια της πλύσης εγκεφάλου και του ψεκάσματος από οθόνης. Μετά από ένα όριο πάντως, αρχίζεις να κολακεύεσαι και να το βλέπεις ως φιλοφρόνηση, ότι είσαι κάτι εξωτικό κι ιδιαίτερο, το τελευταίο στο είδος του, που τελεί υπό εξαφάνιση, σαν τους κομμουνιστές καλή ώρα. Θα σας εξαφανίσωμεν, που έλεγε κι ο μαυρογιαλούρος σε μια ατάκα που άφησε εποχή.

Αρχικά αυτή η περισπούδαστη σοφία περί σοβιετικής ελλάδας έβγαινε στην επιφάνεια στις αναλύσεις για την κρατική ιδιοκτησία στις δεκο και το διογκωμένο δημόσιο τομέα, για να προετοιμάσει το έδαφος και την κοινή γνώμη για τις απαραίτητες αλλαγές, τις αναπτυξιακές αναδιαρθρώσεις, τις περικοπές υπαλλήλων και τις αποκρατικοποιήσεις στο δημόσιο τομέα. Σταδιακά όμως άρχισε να ακούγεται για τα πάντα. Απ’ τις συντεχνίες που αντιδρούν στις αλλαγές και την πρόοδο μέχρι τους μισθούς, τις συντάξεις και κάθε άλλο δικαίωμα ή κατάκτηση του εργατικού κινήματος.

Καθώς η εξυπνάδα αυτή γινόταν δημοφιλής στα αστικά παπαγαλάκια που την επαναλάμβαναν σε καθημερινή βάση, το τηλεοπτικό κοινό άρχισε να την πιστεύει και να τη θεωρεί θέσφατο: για να το λένε όλοι, έτσι θα ‘ναι. Και εσύ μένεις στη μέση αμήχανος να κοιτάς γύρω σου να βρεις τα σοβιέτ και τα εργατικά συμβούλια που συγκροτούνται σε όργανα εξουσίας, τη γαλανόλευκη με το σφυροδρέπανο, όπως στο δίσκο του πανούση. Τους κομμουνιστές να σχηματίζουν κυβέρνηση ως όργανο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας. Έστω το λαφαζάνη που έχει την ίσκρα των μπολσεβίκων να εφοδεύει μαζί με τον αλέξη στα χειμερινά ανάκτορα. Βλέπεις βεβαίνως το σαμαρά να τσιτάρει λένιν και το στουρνάρα να θυμάται τους μπολσεβίκους και τη διαγραφή χρέους, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς που περίμενες.

Το ωραίο της υπόθεσης μάλιστα είναι ότι όλα αυτά λέγονται πολλές φορές από τους ίδιους ανθρώπους που όταν μιλάνε πχ για τη δεκαετία του 40’ και τον κατ’ ευφημισμόν εμφύλιο, σπεύδουν να ανασάνουν με ανακούφιση για την ήττα των κομμουνιστών και του λαϊκού κινήματος με τη βαθυστόχαστη φράση: ευτυχώς που δεν γίναμε αλβανία! Οι ίδιοι δηλ που ευχαριστούν το θεό της ελλάδας που την προστάτεψε από τους συμμορίτες και δεν έγινε σοβιετική επαρχία, σκούζουν και διαμαρτύρονται ότι έχει απομείνει η τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης.

Διότι αν είχαν κερδίσει οι κομμουνισταί, θα ‘χαμε ακολουθήσει την τύχη των λαϊκών δημοκρατιών της βαλκανικής και θα δυστυχούσαμε. Τα παληκάρια μας θα γέμιζαν τα γκουλάγκ της πίνδου και οι νιες κοπέλες θα ήταν εξαγώγιμο προϊόν στα καμπαρέ και τα στριπτιτζάδικα της ευρώπης. Δε θα ‘χε χτιστεί ο νέος παρθενώνας στις όμορφες βραχονησίδες του αιγαίου. Δε θα τρώγαμε με τα χρυσά κουτάλια του σχεδίου μάρσαλ και της ενωμένης ευρώπης.

Δε θα είχαμε νιώσει το πουλί της επανάστασης να αναγεννάται μέσα από την τέφρα του, τη νίκη της δημοκρατίας στη μεταπολίτευση και τη γλύκα της αλλαγής, με το μανωλιό να φοράει τα πράσινα. Δε θα βλέπαμε τη σοσιαλμανία του καραμανλή, την ατα του παπανδρέου και τις αυξήσεις (0+0=14%) του μητσοτάκη. Ή τον εκσυγχρονισμό του σημίτη και τη μεγάλη ιδέα των ολυμπιακών της γιάννας. Δε θα ζούσαμε το σασπένς με τα σκάνδαλα από τον κοσκωτά μέχρι τη siemens και το βατοπέδι. Δε θα είχαμε μπει στο μηχναισμό διάσωσης για να εξορθολογιστεί η οικονομία μας και να κουρευτεί σημαντικά το χρέος προς τους φιλεύσπλαχνους πιστωτές μας. Από το δυο χιλιάδες εννιά, να δεις τι σου ‘χω για μετά.

Τώρα όμως που οι κομμουνιστές δε νίκησαν με τα όπλα, μας κατέκτησαν με την πολιτική  τους, όπως οι αρχαίοι έλληνες κατέκτησαν τους ρωμαίους κατακτητές με τον πολιτισμό τους. Οι συντεχνίες είναι κράτος εν κράτει και δεν αφήνουν να προχωρήσουν οι τόσο απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Το κράτος στραγγαλίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, μπουκώνοντάς την με ζεστό χρήμα. Οι τράπεζες ασφυκτιούν κάτω από τον κρατικό παρεμβατισμό και τον εργατικό έλεγχο. Αιμορραγούν από μερικούς απατεώνες οικογενειάρχες και ανεύθυνους μικρομαγαζάτορες που δε μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Οι απεργίες ρημάζουν την χώρα και στέλνουν τους βιομήχανους στη βουλγαρία –η οποία σημειωτέον ευημερεί και προοδεύει από τη στιγμή που έπαψε να είναι κομμουνιστική.

Επειδή όμως η κατάσταση είναι πολύ ζόρικη για τον περισσότερο κόσμο και δε σηκώνει πάρα πολλές πλάκες. Επειδή η σοβιετική ένωση είναι η μοναδική χώρα που η οικονομία της κι οι ρυθμοί ανάπτυξης έμειναν αλώβητοι απ το παγκόσμιο κραχ του 29’. Επειδή δεν υπήρχε ούτε ένας άνεργος και το γραφείο ευρέσως εργασίας είχε κλείσει από το 1930. Επειδή στη σοβιετική ένωση είχαν δωρεάν εξασφαλισμένα μια σειρά δικαιώματα και κατακτήσεις σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής, που σήμερα μας φαίνονται άπιαστο όνειρο, και ο κόσμος μπορούσε να πατήσει γερά στα πόδια του και να σχεδιάσει το μέλλον του στοιχειωδώς. Επειδή τέλος τα κρατικά μέσα παραγωγής στο σοσιαλισμό θα είναι λαϊκή περιουσία και δε θα έχουν καμία σχέση με το σημερινό δημόσιο τομέα που λειτουργεί σα συλλογικός καπιταλιστής και ιμάντας μεταφοράς υπεραξίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, επιβάλλεται να τους βγάλουμε αυτή την πλάκα ξινή και να παλέψουμε να γίνει η ελλάδα η πρώτη σοβιετική χώρα της ευρώπης στον 21^ο αιώνα, τον αιώνα της αντεπίθεσης.

Σοβιέτ ελλήνων εργατών –και των μεταναστών, που είναι ταξικά αδέρφια μας.