Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Το (τ)έλος του κόσμου

Στον κόκορα του αρκά, οι ήρωες του κόμικ συσκέπτονται γύρω από το χνάρι μιας μεγάλης πατημασιάς και αποφαίνονται ότι αποκλείεται το τέλος του κόσμου να ‘ρθει με τα πόδια. Ενώ στον αστερίξ του γκοσινί, το μόνο που φοβάται ο ατρόμητος αρχηγός του χωριού μαζεστίξ (ή μοναρχίξ, ή χοντρομπαλίξ –δεν τα χαλάσουμε εκεί τώρα) είναι μην τυχόν του έρθει ο ουρανός στο κεφάλι. Περίπου όπως την πατήσαμε και εμείς δηλ, που μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, ενώ επιχειρούσαμε την επουράνια έφοδο. Κι έτσι ήρθε το τέλος του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού, που θέλησαν να μας το πλασάρουν ως το τέλος της ταξικής πάλης και γενικώς κάθε αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Κι όσοι το ‘βλεπαν να ‘ρχεται και προβληματίζονταν αλλά δε μιλούσαν, μάλλον ένιωσαν πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη και προτίμησαν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για την αλεξάνδρεια που χάναμε.

Πώς να φοβηθούν λοιπόν το τέλος του κόσμου οι σύντροφοι, όταν έχουν ζήσει το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών και κατάφεραν να παραμείνουν αλύγιστοι, κόντρα στο ρεύμα της εποχής; Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο, οι καρδιές των συντρόφων το ξέρουνε μόνο...
Γιατί όμως έπρεπε να είναι τόσο άδοξο το τέλος; Και μήπως στην πραγματικότητα είχε επέλθει νωρίτερα; Περίπου όπως στο όριαν εξπρές της αγκάθα κρίστι, όπου κάθε επιβάτης περνούσε απ’ την καμπίνα του θύματος κι έριχνε μια μαχαιριά εν είδει ενόρκου, χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιο ήταν το αποφασιστικό χτύπημα που επέφερε το θάνατο. Η μονοπρόσωπη διεύθυνση, ή η εδαφική συγκρότηση των σοβιέτ, ή το εικοστό συνέδριο, ή η υποτίμηση της υποδιαίρεσης Ι, ή η περεστρόικα, ή...

Σε τελική ανάλυση οι αιτίες καθορίζονται από την παραγωγή και την οικονομική βάση. Αλλά οι αποφάσεις κι οι κατευθύνσεις που θα δοθούν είναι θέμα αρχών και βασικά της αρχής, δηλ της (πολιτικής) εξουσίας. Η αρχή και η κατάληψή της από την εργατική τάξη και την πολιτική της πρωτοπορία είναι το ήμισυ του παντός, αλλά δεν είναι το παν, γιατί μπορεί να αποσπαστεί και να αυτονομηθεί από τις μάζες κι αυτό να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα εις βάρος τους.

Η εξουσία δεν είναι κάποιο φετίχ, που ικανοποιεί την αρχομανία μας, αλλά ένα απλό μέσο που υποτάσσεται διαλεκτικά στον τελικό σκοπό. Μ’ άλλα λόγια η αρχή (δηλ η εξουσία) υπηρετεί ένα τέλος (δηλ κάποιο σκοπό). Τα μέσα παίζουν τον ιστορικό τους ρόλο και βρίσκουν την τελείωσή τους στην εκπλήρωση του επιδιωκόμενου σκοπού, χωρίς να τον υποκαθιστούν.

Οι αναρχικοί απορρίπτουν από θέση αρχής κάθε αρχή που εξουσιάζει και θέλουν να πετάξουν πάνω από την πραγματικότητα και όλες τις ενδιάμεσες πίστες, για να φτάσουν κατευθείαν στο τέλος της κοινωνικής εξέλιξης και τον ώριμο κομμουνισμό, προδίδοντας έτσι την μικροαστική τους ανυπομονησία.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος απολυτοποιεί τη σημασία του μεταβατικού διαστήματος και την αόριστη κίνηση (για την κίνηση), καθώς ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα. Ή όπως λέει και ο πι-πι στην επιστροφή στο μέλλον, ο κομμουνισμός είναι σαν την τελική γραμμή του ορίζοντα που όσο πλησιάζουμε, αυτή απομακρύνεται. Εδώ είναι το ταξίδι. Το οποίο αρχίζει και τελειώνει σε καπιταλιστικό έδαφος, με ευθύγραμμες ομαλές μεταρρυθμίσεις, χωρίς επαναστατικά άλματα και κενά αέρος.

Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι μια άσκοπη κίνηση χωρίς αρχή και τέλος, που καταλήγει σε μηδενικό πηλίκο. Κι η σοβιετική περιπέτεια εκεί δεν οδήγησε όμως; Και ναι και όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως, καλύτερα να έχουμε ένα επώδυνο τέλος, παρά μια οδύνη χωρί τέλος και διέξοδο, που θυμίζει τη μέρα της μαρμότας.

Έτσι βρισκόμαστε ξανά στην αφετηρία, όπως στο μαρτύριο του σισσύφου, να περιμένουμε τον αδύναμο κρίκο να κάνει την αρχή, για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Και να την πατάμε σαν αρχάριοι, για να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο και να καλούμε τον κόσμο να οργανωθεί για να δώσει μια πρώτη απάντηση στην επίθεση που υφίσταται. Που αν έχεις θητεύσει έστω και λίγο στον χώρο, έχεις μετρήσει μερικές δεκάδες πρώτες απαντήσεις κι αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα προχωρήσουμε παρακάτω στη δεύτερη ερώτηση –αφού καλά τα λέμε στη θεωρία, γιατί να κολλάμε στην πράξη;

Κι έτσι κάθε καινούρια απάντηση γίνεται η πρώτη απάντηση της υπόλοιπης ζωής μας, μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο μη περαιτέρω. Όχι με την έννοια της εσχατολογίας, για την καταστροφή που μας απειλεί κι όταν έρθει, θα πούμε σαν προφήτες «εμείς τα λέγαμε» και θα πανηγυρίζουμε δικαιωμένοι που ο λαός δεν έβγαλε συμπεράσματα. Αλλά με τη λογική ότι θα αντιδράσει και θα βγει μπροστά. Και τότε οι έσχατοι έσονται πρώτοι και η πρώτη απάντηση θα γίνει ο τελευταίος λόγος του κινήματος, που θα πάρει τα πράγματα απ’ την αρχή και θα καταλάβει επαναστατικά την πολιτική αρχή, δηλ την εξουσία, για να φτάσει στον τελικό σκοπό. Που δε θα ‘ναι απλώς το τέλος της ανθρώπινης προϊστορίας, αλλά και η αρχή της πραγματικής ιστορίας του είδους μας, γιατί κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή. Αν και σήμερα έχουν αντιστραφεί τα πράγματα.

Γιατί η αναρχία που οραματίζεται ρομαντικά την επιστροφή μας στην απαρχή του κόσμου και την πρωτόγονη «κοινωνία», πριν μας χαλάσει ο πολιτισμός και αλλοιωθεί η ανθρώπινη ουσία μας, βαδίζει χέρι-χέρι με την αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή που έχει ως μοναδική της αρχή το κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Η αστική ρωσία του γέλτσιν ήταν εξάλλου αυτή που αποκατέστησε ιστορικά την εξέγερση της κρονστάνδης. Προχώρησε όμως στην μετονομασία της οδού κροπότκιν, ο οποίος ήταν έντιμος αναρχικός και είχε καλές σχέσεις με το λένιν και με τους μπολσεβίκους.

Αυτή η απουσία κάθε αρχής λοιπόν, πλην της επιδίωξης του μέγιστου κέρδους, είναι αυτή που καθιστά αναπόφευκτο το τέλος του κόσμου. Μπορεί αυτό να μην ήρθε την παρασκευή, στις 21 του μηνός, αλλά αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, η μέρα εκείνη δε θα αργήσει. Ο επίλογος θα γραφτεί πιθανόν από κάποια οικολογική καταστροφή, που πλησιάζει ολοένα και περισσότερο ως ενδεχόμενο. Κι αυτό θα έρθει ως επιστέγασμα στο τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε, και πρωτίστως του κόσμου της εργασίας, με την πλήρη απαξίωση και εξαθλίωση της βασικής παραγωγικής δύναμης, που είναι ο άνθρωπος. Το «τέλος της ιστορίας» σήμαινε ότι έπρεπε να τελειώνουμε με το κράτος πρόνοιας, τις σταθερές σχέσεις εργασίας και γενικώς κάθε δικαίωμα που κατέκτησε το εργατικό κίνημα κατά τον εικοστό αιώνα.

Σήμερα που το σύστημα έχει βαλτώσει στα αδιέξοδά του κι επιχειρεί να μας πνίξει στα απόνερά του, μόλις 23 χρόνια από την πανηγυρική διακήρυξη του τέλους της ιστορίας, οι αστοί θερίζουν ό,τι έσπειραν: μεσαιωνικό σκοταδισμό σε συσκευασία ετε (ενώ η ανεργία και η φτώχια θερίζουν αδιακρίτως νέους και περήφανα γηρατειά). Κι ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο στη μετά θάνατον παρηγοριά της θρησκείας, ενώ φαίνεται σχεδόν να επιθυμεί μαζοχιστικά το τέλος της εγκόσμιας πραγματικότητας –ίσως κάποιοι να απογοητεύτηκαν κιόλας που δεν ήρθε. Αυτή θα είναι κι η τελική του καταδίκη, όσο δε βάζει ένα τέλος (όχι στον κόσμο, αλλά) στις αυταπάτες του, για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δώσει τη δική του αυτοεκπληρούμενη προφητεία για το τι μέλλει γενέσθαι.


13 σχόλια:

neophyte_commie είπε...

Τέλειο!!

Singularity είπε...

Κάτσε να δω αν κατάλαβα καλά, ή αν το γιορτινό έγκ-νογκ είχε μέσα παραισθησιογόνα. Αφού όπως λέει ο πιπί (ποιός είναι αλήθεια ο πιπι;) ο κουμμουνισμός είναι σαν την τελική γραμμή του ορίζοντα και όσο και αν την πλησιάζουμε απομακρύνεται η ρημάδα, μήπως τότε να καθίσουμε μεν στα αυγά μας κάτω από το ζενίθ του καπιταλισμού, καταλαγιάζοντας δε τη συνείδησή μας φωνάζοντας, «στον ορίζοντα αδερφές μου, στο ορίζοντα»; Άντε, επειδή είσαι πολύ ψυχαναλυτικός σήμερα, να παραδεχτώ ότι αυτό το σκέφτομαι και χωρίς την επίδραση του έγκ-νογκ, αλλά συμπέρασμα δεν βγάζω η έρμη η αστή.

Sparrow είπε...

Ας πω κι εγώ τα δικά μου.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε τα πολλά θετικά του υπαρκτού, τα στραβά ήταν κι αυτά πολλά, που εμπόδιζαν την εμβάθυνση του συστήματος για το πέρασμα στον κομμουνισμό.
Παίρνονταν οι αποφάσεις από το λαό ή ούτε καν από τους αντιπροσώπους; δε θά πρεπε ο λαός να αποφασίζει ποιες είναι οι ανάγκες του κι οι αντιπρόσωποι να εξετάζουν με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να τις ικανοποιήσουν; δλδ αντιστροφή ρόλων. Πώς αλλιώς εννοείται η λαϊκή εξουσία; Γιατί οι αντιπρόσωποι δεν είχαν μέγιστο χρόνο διάρκειας πχ 5 χρόνια για να μή μουχλιάζουν διαπλεκόμενοι στις καρέκλες; το ίδιο και στις διοικητικές θέσεις.
Πού ήταν η πολιτοφυλακή, ο λαϊκός στρατός να περιφρουρήσει τη λαϊκή εξουσία την εποχή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης; είχε άμεση σχέση ο στρατός με τους πολίτες;
Γιατί μετά από 70 χρόνια δεν μπόρεσε να καταργηθεί το χρήμα; (στο εσωτερικό βέβαια). Αν είχε καταργηθεί τη δεκαετία του 60, θα είχαν εξαλειφτεί οι όποιες ανισότητες.
Το εμπορικό πλεόνασμα θα το μοιράζονταν οι πολίτες για όποια συναλλαγή με το εξωτερικό επιθυμούσαν, αφού στο εσωτερικό θα ήταν άχρηστο λόγω κατάργησης του χρήματος.
Πέρα από τις δεδομένες σοσιαλιστικές κατακτήσεις - δωρεάν υγεία, παιδεία, πολιτισμό κλπ. ένιωσε ο λαός ότι κυβερνάει ο ίδιος;

Και λίγο στα καθ'ημάς. Εμείς, σήμερα, έχουμε συγκεκριμένο λεπτομερές πρόγραμμα ή μια γενικόλογη κόπια του προγράμματος των χωρών του υπαρκτού; πώς αναλύονται οι θέσεις του κόμματος πχ για την παιδεία ή για την εργατική εξουσία μέσα σε μια ή δυο παραγράφους;
Μήπως πρέπει να προετοιμαζόμαστε καλύτερα για τα επόμενα βήματα; ή να περιμένουμε κάποια πολεμική σύρραξη αρπάζοντας την ευκαιρία για παράλληλη κοινωνική επανάσταση;
Έχω και πολλές απορίες για τις καθυστερήσεις του κόμματος (φιάξιμο πόρταλ-καθυστέρησε μια 10ετία, μή έγκαιρης συνειδητοποίησης της συντριβής του Πασόκ όταν η μπλογκόσφαιρα τό χε τούμπανο, καθυστέρηση συλλογής υπογραφών για κατάργηση μνημονίων, δανειακών κατά 1,5 χρόνο... το οποίο δε βλέπω να διακινείται πόρτα-πόρτα για συλλογή ονομάτων...
Αυτά και άλλα πολλά...
(η κριτική είναι καλόπιστη)






Ανώνυμος είπε...

Απόσπασμα από την ομιλία του Χαρίλαου Φλωράκη στο 4ο συνέδριο της ΚΝΕ

Ή αυτός ο άνθρωπος ήταν 20 χρόνια μπροστά ή εμείς κάνουμε τα ίδια που έκαναν οι ναρίτες τότε, δε γίνεται αλλιώς!!!

Ανώνυμος είπε...

@ανώνυμος 12.56

λίγη πρωτοτυπία στο φραξιονισμό σου "σύντροφε"...
Τσιτάρεις μια, σε γενικές γραμμές γνωστή, ομιλία του Χαρίλαου από το 1988 (έχει πολύ μεγάλη σημασία η χρονολογία) στην ΚΝΕ, αντιπαραθέτεις τη σημερινή αντίληψη με αυτά που λέει και, ω του θαύματος, το Κόμμα και όλοι εμείς που συμφωνούμε είμαστε ΝΑΡίτες! Ιδού το αριστούργημα της διαλεκτικής! Εφάμιλλο με το "ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα τι είναι ο μπάτσος; Μπουζούκι!"
Ειλικρινά έχω αηδιάσει με τον τρόπο που κάνουν πολεμική μερικοί - μερικοί. Είτε θα ανακαλύπτουν φράσεις του Λένιν ξεκομμένες από το υπόλοιπο κείμενο και από την εποχή που γράφτηκε, είτε θα κρύβονται πίσω από το κύρος συντρόφων που δεν βρίσκονται στη ζωή κι εξέφραζαν την πολιτική του κόμματος σε προηγούμενη φάση, είτε θα βάζουν ταμπέλες εκ των προτέρων (νεοτροτσκιστές, "μορμόνοι", χτυπάνε το ΕΑΜ κτλ., κτλ.) απαγορεύοντας έτσι κάθε ουσιαστική συζήτηση στο δια ταύτα. Γαμώ τις κομμουνιστικές ηθικές!
Στο δια ταύτα, αν και είναι και η πρώτη ανάρτηση και η δική μου εκτός θέματος, μιλάμε για μια ομιλία το 1988, όταν η "αριστερή" και η δεξιά φράξια συνυπάρχουν στο ΚΚΕ, όταν η ΚΝΕ έχει σχετικά "φρακάρει". Μιλάμε για την περίοδο που το 12ο Συνέδριο βάζει μπροστά τον Συνασπισμό της Αριστεράς και η φράξια στην ΚΝΕ το "ενιαίο μέτωπο νεολαίας". Ποιο από τα δύο επιβεβαιώθηκε από τη ζωή; ΚΑΝΕΝΑ!
Εκφράζοντας την αντίληψη του Κόμματος εκείνη την εποχή, ο Χαρίλαος μιλάει να μην γίνει η ΚΝΕ Κόμμα κτλ. Μετά από 24 χρόνια και την πολύ πλούσια εμπειρία αυτών των χρόνων, μπορούμε να μεταφέρουμε μηχανιστικά αυτή την ομιλία;
Προφανώς κι επειδή δεν είμαι σαν τα μούτρα μερικών - μερικών δεν θα κάτσω να γράψω εδώ μέσα για την εμπειρία από την ΚΝΕ, κι ας είμαι πλέον απλός οπαδός του ΚΚΕ, αλλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει "μαζική" και τελικά άνευ όρων στρατολογία; Η λογική της "ανοικτής" ΚΝΕ δεν οδήγησε στα χέρια της δεξιάς φράξιας στον αλήστου μνήμης Οδηγητή με το μήλο; Κάποιοι θα μου αντιτείνουν την εμπειρία από το '98-'99, το ξέρω. Εκεί ήμουν κι εγώ... Αλλά τελικά είχε ή δεν είχε κοντά ποδάρια χωρίς κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, χωρίς μια στοιχειώδη συζήτηση για τι παλεύει η ΚΝΕ; Αυτό δεν σήμαινε "μαζική ΚΝΕ" για πολλούς που σήμερα βρίσκονται απέναντι από το Κόμμα;
Αλήθεια, για τι παλεύει η ΚΝΕ "σύντροφε"; Για το σοσιαλισμό ή για τη Δωρεάν Παιδεία και το Περιβάλλον;

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να μου συγχωρέσει ο σφυροδρέπανος μια μικρή απάντηση στο (εκτός θέματος) του Χαρίλαου:

η τοποθέτηση του Χαρίλαου δεν είναι "αποκάλυψη" για όσους έχουν ζήσει το ΚΚΕ-ΚΝΕ πριν το '90. Αυτό ήταν το πνεύμα της ΚΝΕ τις δεκαετίες του '70-'80 ή οποία παρά κάποια σοβαρότατα λάθη (όπως του Ν. 815) που τα πλήρωσε πολύ ακριβά είχε μια δράση πολλαπλάσια και πολύ πιο εύστοχη από την σημερινή διαλυμένη ΚΝΕ.

Φυσικά η ΚΝΕ το 1988 είχε φθίνουσα πορεία όμως τα λάθη (που διορθώθηκαν σε ένα βαθμό, βλέπε τη στάση της σπουδάζουσας το 1987) δεν ήταν η μόνη αιτία αλλά οι ραγδαίες αλλαγές στο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικο παιχνίδι.
Ωστόσο η ΚΝΕ της εποχής εκείνης ήταν ένα ζωντανό κόμματι το οποίο αλλεπάλληλα λάθη απο όλες τις πλευρές το οδηγησαν στη διάσπαση και στον μαρασμό. Συνυπεύθυνοι είναι και εκείνοι που φορτώνουν αποκλειστικά στον Χαρίλαο (και μετα θάνατον) το ζήτημα της σύγκλισης ΚΚΕ-ΕΑΡ που οδήγησε μετα από λίγο στην συγκυβέρνηση.

Παραδόξως συμφωνώ με τον "ανώνυμο των 12.56" στο ότι "Μετά από 24 χρόνια και την πολύ πλούσια εμπειρία αυτών των χρόνων, μπορούμε να μεταφέρουμε μηχανιστικά αυτή την ομιλία;"

Σαφώς και δεν γίνεται. Με το σημερινό χάλι της η ΚΝΕ μόνο με τα προβλήματα της νεολαίας δεν μπορεί να ασχοληθεί.

Τάκιτος

Ανώνυμος είπε...

κανοντας τον δικηγορο του διαβολου , το ενιαιο μετωπο νεολαιας γιατι απετυχε , τα εαακ που ειναι αποτοκο αυτης της γραμμης , οχι απλως υπαρχουν 21 χρονια μετα , αλλα παιζουν πολυ πιο σημαντικο ρολο στο φοιτητικο κινημα απο τηνδιελυμενη κνε που περιεγραψαν οι προηγουμενοι , οχι για να μην λεμε οτι να ναι .

Ανώνυμος είπε...

τα εαακ του 8% παιζουν καποιο ρολο που ειναι τοσο καλα κρυμμενος που διαφευγει απο τους φοιτητες (που ψηφιζουν ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-ΠΚΣ)τα τελευταια 21 χρονια. Ειδικα στα ΤΕΙ ο ρολος των ΕΑΑΚ ειναι αναντικαταστατος

Ανώνυμος είπε...

Τα πράγματα είναι απλά. Στο χριστουγεννιάτικο παραλήρημα του φίλου, ερωτώ: Κι ας πήγανε όλα στραβά, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ τιμπορούμε να κάνουμε; Στη φάτνη κόψανε το ρεύμα γιατί το χαράτσι ήταν απλήρωτο, και, πάλι καλά, γιατί αλλιώς θα βρίσκανε το Χριστό και θα έλεγαν πως ήταν τεκμήριο ευημερίας. Μια λύση είναι να περάσουμε σε, εορταστικό κατά τ' άλλα, παραλήρημα απογοήτευσης και εμφανούς εμπάθειας (ε, μα συγγνώμη, καλά καλά δεν είχαμε χωνέψει)λέγοντας πως φάγαμε τα νιάτα μας να τρέχουμε στον τροχό σαν το χαμστεράκι, κατηγορώντας γενικώς και αορίστως όποιον βρίσκεται γύρω μας, που είναι και οργανωμένος, αλλά και συνεπής, δηλαδή μόνο το ΚΚΕ. Η άλλη λύση είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Να πάρουμε ευθύνη για το αν ο κόσμος οργανώνεται και βγάζει συμπεράσματα, ευθύνη για τις νίκες που πετυχαίνει με την οργανωμένη του δράση, να πάμε καμιά βόλτα σε κανένα εργοστάσιο και βέβαια, να πάρουμε και ευθύνη για τα επιτεύγματα και τις ελλείψεις και αδυναμίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ο καθένας μας θα παραδεχόταν σήμερα πως, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες για την ΕΣΣΔ, θα ζούσε καλύτερα απ' όσο εμείς σήμερα, κι αυτό δείχνει πως ο σοσιαλισμός υπερέχει εμφανώς από τον καπιταλισμό, βασίζεται όμως σε νομοτέλειες, που, αν δεν τηρηθούν, προκαλούν το ίδιο αποτέλεσμα με το ψημένο αυγό στη μπεσαμέλ (και πάλι με έμπνευση από τις άγιες τούτες μέρες). Για περισσότερες πληροφορίες, είμαι σίγουρη πως ο φίλος έχει ανατρέξει στα Ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και τις θέσεις του 19ου, αλλά μια επανάληψη τώρα που έχουμε και μερικές μέρες άδεια, δεν βλάπτει... Κανένα μας!

Sparrow είπε...

Αγαπητή φίλη, δεν πρόκειται για παραλήρημα. Αν έτσι φαίνεται, τότε σόρυ. Έβαλα όμως κάποιες ερωτήσεις για τα στραβά του υπαρκτού.
Φυσικά είναι γνωστό ότι οι περισσότεοι πολίτες των χωρών εκείνων θα εύχονταν σήμερα να μην είχε ανατραπεί ο σοσιαλισμός. Υπάρχουν πολλές σφυγμομετρήσεις που το αποδεικνύουν. Σήμερα είναι πολύ χειρότερη η κατάσταση σ'αυτές τις χώρες σε σχέση με 30 χρόνια πριν.
Το θέμα είναι να μην επαναληφθούν αυτά τα στραβά στην επόμενη φάση της παλινόρθωσης του σοσιαλισμού. Αλλά χρειάζεται αναλυτικό πρόγραμμα βασισμένο σε επιστημονική μαρξιστική ανάλυση.

Όσο για τα καθ'ημάς είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι όλα τα άλλα "αριστερά" κόμματα (σύριζα, ανταρσύα, μ-λ, ξ-ψ κλπ) δεν έχουν καμία σχέση με σοσιαλισμό. Οπορτουνιστές είναι και τίποτ'άλλο.
Δεν κάνω λοιπόν την κριτική απ'έξω ούτε κακοπροαίρετα.
Άλλωστε όποιος καυτηριάζει το κόμμα για να υποδείξει πχ σα σωστό τον σύριζα ή την ανταρσύα ή έχει ιδεολογικά μεσάνυχτα ή το κάνει κακόβουλα.

Ανώνυμος είπε...

Μαλλον φιλε δεν ξερεις καλα τα νουμερα , εαακ 12% και πκσ 14% , ρωτα τους κνιτες της γειτονια σου να στα επιβεβαιωσουν , πραγματι στα τει η δυναμη τους ειναι ανυπαρκτη αλλα μηπως η πκσ εκανε την ανατροπη εκει και δεν το μαθαμε , τελος για το ποιος εχει το πιο σημαντικο ρολο στο φοιτητικο κινημα δες λιγο οταν ειχαμε ανοδο του , ποιος ηγεμονευσε σε αυτο , με νικες 2006-2007 και προφανως ηττες 2011 , και θα σε παρακαλουσα να περασεις μια βολτα απο τα πανεπιστημια να δεις την εικονα του ταξικου μετωπου στα πανεπιστημια ΜΑΣ , τουλαχιστον για κλαματα ειναι η εικονα του , και υπενθυμιζω οτι για την κνε αποκτα αλλη δυναμικη η παρεμβαση της στα ΑΕΙ και ΤΕΙ γιατι βαση των θεσεων του 19ου συνεδριου ειναι ο μονος χωρος που δικαιουται να εχει περισσοτερες δυναμεις απο το ΚΚΕ . . .

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κατά σειρά εμφάνισης.

Νεόφυτε να 'σαι καλά, για τις υπερβολές. Ένα τέλος εξάλλου δε θα μπορούσε παρά να είναι -εξ ορισμού- τέλειο.

Singularity, ο πι-πι είναι ο πέτρος παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος από το πριν και την καθημερινή, κι έχει πρωταγωνιστήσει και σε άλλες αναρτήσεις του μπλοκ. Είναι σίγουρο ότι δε θα το εννοούσε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά αν το παρακάνουμε στην ποιητική διάθεση, προκύπτουν τέτοια μαργαριτάρια. Ίσως πάλι να ήταν κι αυτός υπό την επήρεια του εγκ-νογκ, (ό,τι κι αν είναι αυτό).

Sparrow, η κριτική είναι αποδεκτή και όντως καλοπροαίρετη. Αυτά που βάζεις θα χρειαζόντουσαν ξεχωριστές αναρτήσεις για να απαντηθούν και θα προτιμούσα να τα πιάσω εισηγητικά.
Όπως λέει κι η συντρόφισσα παρακάτω οι θέσεις για το συνέδριο απαντάνε στα ερωτήματα που βάζεις αρχικά για τους θεσμούς της λαϊκής-εργατικής εξουσίας. Το σχέδιο προγράμματος δεν αφιερώνει μια δυο παραγράφους, αλλά τα δύο τρίτα της έκτασής του στην αναλυτική περιγραφή αυτών των ζητημάτων.
Επιπλέον, θα απαντούσα επιλεκτικά τα εξής. Η συγκρότηση της επιτροπής σωτηρίας τον αύγουστο του 91, που έμεινε στην ιστορία ως πραξικόπημα του αυγούστου, ήταν θεωρητικά μια προσπάθεια αξιωματικών του στρατού και άλλων κρατικών αξιωματούχων να κάνουν αυτό ακριβώς που λες για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού. Όμως το παιχνίδι είχε χαθεί αρκετά νωρίτερα κι ο ρόλος αυτής της ομάδας τελικά ήταν μάλλον ύποπτος. Δες αν θες και μια σχετική ανάρτηση εδώ
http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2011/08/blog-post_14.html

Για την κατάργηση του χρήματος, θα έλεγα κατά πρώτον ότι το χρήμα έχει διάφορες μορφές. Και ήταν ακριβώς στο εσωτερικό που τα προϊόντα δεν ήταν εμπορεύματα, ή τουλάχιστον δεν είχαν τις ιδιότητες που έχουνε τα τυπικά εμπορεύματα στη δύση -πχ η τιμή ήταν ενιαία σ'όλη τη σοβιετική επικράτεια χωρίς να υπόκειται στους νόμους της αγοράς

Ανώνυμος είπε...

Εντελώς επίκαιρο:

http://cs417916.userapi.com/v417916006/1532/D1m8PuNbniw.jpg

Και για όσους δεν γνωρίζουν ρώσικα η αφίσα που αναρτήθηκε στο μετρό του Λένινγκραντ (νυν Αγίας Πετρούπολης) λέει:

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στίς 21 Δεκέμβρη γεννήθηκε ο Ι. Β. Στάλιν

Κι εμείς εδώ καθόμαστε και συζητάμε για πιπι, εαακ, ναρ, ανταρσυα και άλλες μ@λ@κίες...