Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Τα κεραμίδια στάζουν

Τα κεραμίδια στάζουν όμορφες ανθρώπινες ιστορίες στις σελίδες του χρόνη, που εξατμίζονται με τη θέρμη του αναγνώστη και ενσταλάζουν μέσα του, για να ξαναπάρουν υγρή μορφή και να γίνουν οι χυμοί της ζωής, που σε μεθάνε όσο τους γεύεσαι και κολυμπάς μέσα τους. Αρκεί να τις διαβάσεις στη σωστή ηλικία, όπως είπε σοφά ο νεαρός κομμάντο. Γιατί αν τις ξαναπιάσεις μεγάλος –και πιο ώριμος θεωρητικά- ίσως σου φανούν ξερές και κρύες, χωρίς ροή για να διεισδύσουν στους πόρους της ψυχής σου και να την (στρ)αγγίξουν. Δε βρίσκεις καν κάποια υποψία κλονισμού, που σου είχαν προκαλέσει την πρώτη φορά, και την αναμέτρηση για την οποία είχες προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Πολλοί σύντροφοι λοιπόν διάβασαν χρόνη μίσσιο στη σωστή ηλικία, όταν ήταν μικρότεροι, και τους σημάδεψε. Αυτό για τη δική μου γενιά σημαίνει χοντρικά πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, πολύ μετά δηλ από την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου του και τον αντίκτυπο που προκάλεσε στην εποχή του. Αν είχα ζήσει εκείνη την περίοδο, πιθανότατα θα είχα κι εγώ την ίδια αντίδραση με τους συντρόφους που θεωρούν το μίσσιο ανάξιο λόγου και το έργο του προσβολή στο παρελθόν του και τη γενιά της αντίστασης συνολικά. Επειδή ωστόσο δεν ανήκω σε αυτήν τη γενιά, ένιωθα ότι υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί και μια αναμέτρηση που εκκρεμμούσε με τον χρόνη και τα βιβλία του.

Τι θα μπορούσε όμως να βρει ένας κνίτης πχ στα βιβλία του μίσσιου και να τον κερδίσει; Άβυσσος η ψυχή του συντρόφου. Γνωρίζω πχ μια φίλη και συντρόφισσα, που διαβάζοντας σε μικρή ηλικία το «καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», αγάπησε το κόμμα και οργανώθηκε αργότερα στην κνε. Εγώ πάλι διαβάζοντας φαντάρος «τα κεραμίδια στάζουν» (που δεν το βρήκα στη βιβλιοθήκη του στρατού, όπως κάποιος άλλος σφος αναγνώστης), προσωρινά κλονίστηκα: λες να έχει δίκιο ότι (ξε)χάσαμε το συναίσθημα και προβάλλαμε μόνο υλικούς-οικονομικούς στόχους και αιτήματα; Και χρειάστηκε να διαβάσω σε ένα βιβλίο του ρούση(!) για την κοινωνική ατομικότητα και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας στον κομμουνισμό, όπου κάθε μέρα θα ‘ναι σαν κυριακή, για να ξανάρθω στα ίσια μου και να ανακτήσω ηθικό.

Ο σύντροφος θα μπορούσε επίσης να γοητεύσει την αναρχική πλευρά του που κρύβει μέσα του. Να ζηλέψει την (ατομική και ψευδεπίγραφη) ελευθερία να μην χρειάζεται να πείσεις κανέναν για τίποτα. Να νιώσει τον ορισμό της μοναξιάς, όταν κάποιος έχει πολλά να δώσει, αλλά δεν υπάρχει κανείς να τα πάρει. Να προβληματιστεί για τη σχέση μας με τη φύση και τον τρόπο ζωής μας γενικότερα. Ή να κλονιστεί από εκείνο το απόσπασμα για τις ώρες που χωρίζουν σαν πτώμα τη μέρα και φεύγουν κούφιες κι αδιάφορες.

Μπορεί να γελάσει πικρά με την ιστορία του τραμπούκου που χτυπούσε τους κρατούμενους και τους φώναζε: πανανθρώπινη δεν την ήθελες ρε (σσ: τη λευτεριά); Να «κολλήσει» με την κριτική στο κόμμα και την απαξίωση για την ηγεσία, χάρη στο μοναδικό μαζοχισμό του κομμουνιστή να ρουφάει σα σφουγγάρι οτιδήποτε μας ασκεί πολεμική και «μας τη λέει», για να ‘χει προσωπική άποψη και να μπορεί να το αντικρούσει. Ή να ταυτιστεί με το σύντροφο που ‘χε αϋπνίες κι είχε κρύψει το εγχειρίδιο της κομματικής σχολής, για να το διαβάζει τα βράδια και να τον παίρνει ο ύπνος στην πρώτη σελίδα.

Η απομυθοποίηση του χρόνη επέρχεται σταδιακά, από βιβλίο σε βιβλίο. Κάθε καινούρια προσπάθεια σου αφήνει την αίσθηση πως είναι ελαφρώς χειρότερη από την αμέσως προηγούμενη και εν μέρει επαναλαμβάνεται. Στο τέλος της διαδρομής μπορεί να δει κανείς πώς ξετυλίγεται το νήμα της σκέψης του συγγραφέα για να φτάσει ως τις τελικές του συνέπειες.

Στο πρώτο βιβλίο (καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς) ακούμε το πικρό τραγούδι της ήττας με τις εξίσου στυφές αναμνήσεις από φυλακές κι εξορείς και τα πικρόχολα σχόλια για τα λάθη και τις ανεπάρκειες του κινήματος. Και από εκεί στο χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε, όπου το μοτίβο είναι παρεμφερές, αλλά ο μίσσιος χαμογελά αναδρομικά και συμφιλιώνεται με τους βασανιστές του, ενώ συμπεραίνει πως η επανάσταση είναι προσωπική υπόθεση.

Ήδη στο δεύτερο βιβλίο αχνοφαίνεται η τομή σε ύφος και περιεχόμενο που θα ακολουθήσει στο επόμενο (τα κεραμίδια στάζουν). Εκεί η σκέψη του χάνεται στα παιδικά του χρόνια και το κοινοτικό κεκτημένο που εξαφανίζεται, αναπολώντας μέχρι και το μπουρδέλο της γειτονιάς του που τον μύησε στην τέχνη του έρωτα. Διακηρύσσει με το δικό του τρόπο –εν έτει 1991- το τέλος των ιδεολογιών, της πολιτικής και των κομμάτων και τα αντικαθιστά με τα χάδια και τον έρωτα, γιατί η επανάσταση δεν είναι εξέγερση, αλλά διέγερση. Λέει ότι ο σοσιαλισμός κατέρρευσε σα δεινόσαυρος αφήνοντας πίσω του μια μαύρη τρύπα, για να καταλήξει στο εμβριθές συμπέρασμα ότι το εαμικό κίνημα έχασε επειδή πρόδωσε τον πόθο και την ελπίδα του λαού για σεξουαλική απελευθέρωση.

Γράφει ότι η βία είναι η μαμή της εξουσίας. Ότι ο μαρξ πηδούσε κρυφά την υπηρέτριά του και δεν κατάφερε να απελευθερώσει ούτε τον εαυτό του. Και λυπάται για τον όουεν, τον προυντόν και τον μπακούνιν, που δεν τους αφήσαμε να φέρουν στην επανάσταση το άρωμα της ευαισθησίας και της φαντασίας. Θεωρεί ότι ο πολιτισμός γεννιέται από τις ανάγκες ανεξάρτητων παραγωγών (με άλλα λόγια σε καπιταλιστικά πλαίσια) κι όχι ενταγμένων σε πλάνα παραγωγής. Αλλού υποστηρίζει ότι η μόνη πηγή πολιτισμού είναι ο έρωτας, αλλά τις περισσότερες φορές τον θεωρεί πηγή καταστροφής και δυστυχίας, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους το αναρχικό σύνθημα «επιστροφή στη φύση».

Κι έτσι περνάει στο τέταρτο βιβλίο του (το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι) και μας παρουσιάζει την αναρχική του ευτοπία, όπου βρίσκουν δικαίωση τα ιδανικά που περιγράφει. Οι ήρωες του βιβλίου –μεταξύ άλλων κι ο μαοϊκός με ισχυρά παλαιοκομμουνιστικά κατάλοιπα, που τον εμποδίζουν να χαρεί όπως οι άλλοι τη ζωή και τον έρωτα- ζουν ευτυχισμένοι σε κάποια παραδεισένια νησίδα, και πίνουν διάφορα μαντζούνια με μαγικές ιδιότητες, για να καταπολεμήσουν το γήρας, την απληστία της πολυεθνικής άρπα-κόλα και τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.

Η μυθοπλασία του μίσσιου αρχίζει να κινείται στα όρια της μεταφυσικής, γιατί δε μπορεί να πιάσει πουθενά το νήμα της πραγματικότητας. Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος εξάλλου στην κρατική τηλεόραση, σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, σταμάτησε να γράφει βιβλία, γιατί δεν έβλεπε πουθενά ένα μέρος για να τοποθετήσει τους ήρωές του. Κι αυτό γίνεται εμφανές στο τελευταίο του βιβλίο, που χλευάζει το τελευταίο επίτευγμα των επιστημόνων να παρασκευάσουν ντομάτα με γεύση μπανάνας, υποκαθιστώντας τη φύση, αλλά δεν έχει την έμπνευση των προηγούμενων.

Παράλληλα γίνονται φανερά τα όρια και οι αντιφάσεις του μίσσιου. Η αγάπη του για τον άνθρωπο και τους χυμούς της ζωής, τον οδήγησε να εγκαταλείψει τα κοινά και να γίνει τρόπον τινά ερημίτης στο καπανδρίτι, σε μια τυπική –και όχι διαλεκτική- άρνηση του πολιτισμού ως πηγής δυστυχίας, που θα έλεγε κι ο φρόιντ –αν και όχι με απόλυτη συνέπεια, καθώς η κυρά-ρηνιώ του είχε πάρει ένα κινητό για να μπορεί να τον βρίσκει...
Κι η σεξουαλική επανάσταση ήρθε χωρίς να απελευθερώσει τον άνθρωπο ούτε απ’ τον πουριτανισμό ούτε από τη συναισθηματική αποξένωση και τις δομές του συστήματος, στις οποίες ενσωματώθηκε με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο μίσσιος ομολογεί οικειοθελώς την χρεοκοπία των ιδανικών που οι βασανιστές του τον πίεζαν να αποκηρύξει. Καταλήγει να πει με το δικό του τρόπο «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» κι ότι αυτός ο αγώνας έγινε για ένα πουκάμισο αδειανό. Οι απολίτικες αλήθειες του δεν απειλούν το σύστημα. Είναι εύκολες, ρηχές, στρογγυλεμένες, τόσο ώστε να χωράνε ακόμα και στην τελευταία ταινία του παπακαλιάτη.

Αυτό ωστόσο ουδόλως φαίνεται να απασχολεί τους διάφορους υμνητές του, που αντί να σκεφτούν ότι κάτι πάει στραβά όταν σε επαινεί ο αντίπαλός σου, αναγνωρίζουν ως τέτοιο το ριζοσπάστη και το κκε. Κι επαινούν με τη σειρά τους το μίσσιο, απλά και μόνο εξαιτίας της αναφοράς του ρίζου στο θάνατό του. Η οποία παρά την χοντροκομμένη της διατύπωση, δε λέει παρά μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ότι ο μίσσιος δεν πίστευε στην ταξική πάλη.

Τα ίδια τα βιβλία του αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα για του λόγου το αληθές. Κι είναι κάτι που θα το παραδεχόταν κι ο ίδιος. Και πρέπει να το αναγνωρίσουν όλοι όσοι ομνύουν στην ταξική πάλη και την αναγκαιότητά της, ανεξαρτήτως αν γοητεύτηκαν κάποτε από την αναρχική αύρα του χρόνη. Αν δεν το κάνουν, κρύβονται απλώς πίσω από το δάχτυλό τους και το υψώνουν προκλητικά στην κοινή λογική και τη νοημοσύνη μας.

Όχι ο νεκρός δε δεδικαίωται πάντα. Ιδίως όταν με το έργο του ακυρώνει –όχι τόσο τις «κομματικές γραφειοκρατίες», όπως θα πίστευε- αλλά τη στάση ζωής όσων αντιστάθηκαν και αγωνίστηκαν. Κι ανάμεσα σε αυτές και τη δική του, σε πρώτη φάση.

26 σχόλια:

Δεν φαντάζεσαι ποιος... είπε...

Κατά παράδοξο τρόπο κι εγώ αγάπησα το Κόμμα όταν διάβασα το "Καλά Εσύ Σκοτώθηκες Νωρίς", γύρω στο 90, 15-16 χρονών.
Έτρεξα να αγοράσω τα "Κεραμίδια" και ήταν τρομερή η απογοήτευσή μου, όταν διάβασα το βιβλίο. Από τότε δεν ξανακούμπησα τον Μίσσιο.
Η αναγγελία του θανάτου του από τον Ρίζο, ήταν ατυχής. Όχι επί της ουσίας, αλλά γιατί έδινε μια πικρόχολη αίσθηση που χρησιμοποιήθηκε εναντίον μας. Σε όλο το φάσμα, από το Antinews ως την Αυγή, όλοι είχαν να λένε για το πόσο μικροπρεπείς είμαστε. Και εντάξει, έχουμε ήδη αρκετά μέτωπα και ζητήματα για να απαντάμε, δεν χρειαζόταν να απολογούμαστε και για τον Μίσσιο...
Η ανάρτηση είναι πολύ καλή. Έπιασες τον σφυγμό μου μπαγασάκο...

Ανώνυμος είπε...

Εισαι απαραδεκτος , το εσυ σκοτωθηκες νωρις γαλουχησε γενιες και γενιες αγωνιστων , ειναι τουλαχιστον ατιμια ο τροπος με τον οποιο συμπεριφερθηκε ο ριζοσπαστης στον νεκρο Μισιο , ο οποιος με το εργο του ανεδειξε τι ακριβως περασαν οι κκεδες της γενιας του και πως τελικα αυτο το κομμα εγινε το συμβολο της ταξικης παλης στην χωρα μας , γιατι οπως λεει και η παροιμια η γυναικα του καισαρα δεν πρεπει μονο να φαινεται αλλα και να ειναι τιμια .

Επώνυμος είπε...

Καλά τα λες απολίθωμα. Αλλά μιας και πιάσαμε τους "μετανοημένους", το "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι" καθώς και τον συγγραφέα τ.λαζαρίδη (έχεις και μια αναοφρά στο κείμενο) που τους τοποθετείς; Στην ίδια μοίρα με τον Μίσσιο, κάπου αλλού;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε, ο βασικός λόγος που δεν έγραψα κάτι για το θέμα αμέσως μετά το θάνατο του μίσσιου είναι για να αποφύγω τη συναισθηματική φόρτιση και κάποια σχόλια σαν το δικό σου, που θα έχουν κυρίως χαρακτηρισμούς, χωρίς επιχειρήματα. Οπότε σου επιστρέφεται ως απαράδεκτο.

Επώνυμε δεν έχω διαβάσει το πόνημα του λαζαρίδη. Μπορεί πολιτικά να μη βρίσκονται-αν πολύ μακριά, αλλά δεν τους βάζω στην ίδια μοίρα. Αφενός γιατί ο λαζαρίδης βγαίνει συνέχεια στον κούλογλου, αφετέρου εξαιτίας του συγγραφικού ταλέντου που είχε ο χρόνης.

Δε φαντάζεσαι, Αν είσαι το 74-75, που λέει και το τραγούδι, τότε όχι, δε φαντάζομαι ποιος. Δώσε βοήθεια αν θες. Μπαγασάκο..

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρεπανε , τι να σου πω , αν θεωρεις οτι η τοποθετηση μου ειναι συναισθηματικη , αλλα η δικη σου ειναι απολυτως σωστη κι οτι τελικα τελικα ο Μισιος αξιζε αυτην την συμπεριφορα απο το ριζοσπαστη και το ΚΚΕ δικαιωμα σου . Υπαρχει ομως ενα πραγμα που μαλλον καποιοι το ξεχασατε κι αυτο λεγεται κομουνιστικη ηθικη , και σε αυτο το οποιο εκανε ο ριζοσπαστης δεν υπαρχει ουτε σταγονα απο αυτη , τελος πρεπει να ζυγισουμε τα πραγματα και να βγαλουμε μια σουμα , το εργο του Μισιου τελικα στο συνολο του επεδρασε υπερ του κινηματος η εναντιον του , ηταν χρωματισμενο ταξικα η οχι , εγω λεω οτι το εργο του Μισιου ειχε θετικο προσημο και προς το κινημα και προς την ταξικη παλη ακομα και για το ιδιο το ΚΚΕ γιατι χιλιαδες ανθρωποι μπορεσαν με μια αμεσοτητα να καταλαβουν τι περασαν οι κκεδες και οι αγωνιστες την εποχη του εμφυλιου και των πετρινων χρονων του μετεμφυλιακου κρατους . Αυτη η προσφορα του Μισιου δεν διαγραφεται και δεν μπορει να σπιλωθει με μικροτητες τυπου ριζοσπαστη περασε λιγο απο τον δσε . . . Η κατρακυλα σας δεν εχει ορια .

Ανώνυμος είπε...

εξαιτίας του συγγραφικού ταλέντου που είχε ο χρόνης

Ε, όχι και συγγραφικό ταλέντο οι μαγκιές κι ο ψιλοτσαμπουκάς του Χρόνη που με «πολιτικό» επίχρισμα μας τα σερβίριζε για «σπουδαίες σοφίες» και δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά η απεγνωσμένη του προσπάθεια να ξεπεράσει όλα τα συμπλέγματα κατωτερότητας που τον κυνηγάγανε. Άσε κιόλας που όπως διαφαίνεται από κάποια σημείωση στο τέλος του «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», μάλλον δεν το ’χει ακριβώς γράψει μόνος του το βιβλίο…

Ανώνυμος είπε...

O Μισσιος δεν παρουσιαζε τα βασανα των κομμουνιστων ως φωτεινο παραδειγμα για τις επομενες γενιες, αλλα ως ματαιοτητα. Το ταξικο σας ναυαγιο δεν εχει πατο.

FDJ είπε...

«Θα μας δοθεί ο χρόνος να πούμε περισσότερα και με την ειλικρίνεια, που με διακρίνει, να είστε βέβαιοι πως θα μιλήσω ανοιχτά για όλα!
Δεν έκρυψα ποτέ, έως τώρα τις αντιρρήσεις μου για απολύσεις συναδέλφων από όλο το φάσμα των ΜΜΕ, που έκανε το ΚΚΕ.
Τώρα, το ποτήρι ξεχείλισε….
Αδυνατώ να κατανοήσω πως θεωρούνται δυνατοί όσοι αποδέχονται τις μαζικές απολύσεις για χάρη της εφημερίδας του κόμματος.
Για μένα και την συνείδησή μου τούτες τις γιορτινές μέρες, αλλά και μετά δεν δικαιολογείται με τίποτα να απολύεις εργαζόμενους από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και εσύ ο ίδιος να πηγαίνεις για περιφρούρηση στα εργοστάσια ή στις επιχειρήσεις τύπου γιατί το σκληρό αφεντικό απολύει εργαζόμενους!
Αποχωρώ λοιπόν και παραιτούμαι και από την συνδικαλιστική παράταξη «Δημοσιογραφική Συνεργασία» στην ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ και από το ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ και ΜΜΕ!
Η θέση μου είναι και θα παραμείνει διάφανη και σταθερή, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στο πλευρό των απολυμένων συναδέλφων του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και της τηλεόρασης του 902 και στο πλευρό όσων συναδέλφων δοκιμάζονται σκληρά , όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά και σε κάθε άλλο κλάδο εργαζομένων.

Πόπη Χριστοδουλίδου
μέλος του Γ.Σ της ΠΟΕΣΥ
μέλος της ΕΣΗΕΑ

Υ.Γ Σε όσους εκφράζουν την άποψη ,πως στα δύσκολα , φαίνεται αν είμαστε δυνατοί και αντέχουμε, υπάρχει απάντηση. Ποιοι αντέξαμε κι αντέχουμε ακόμα, αποδεικνύεται στην πράξη.
Και όχι στα λόγια!»

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πρώτε ανώνυμε, αυτό που είπα ήταν ότι ο ρίζος έγραψε την αλήθεια: ο χρόνης μίσσιος δεν πίστευε στην ταξική πάλη και αυτό είναι φανερό και στα επόμενα βιβλία του. Αν διαφωνείς με αυτό το συζητάμε. Αν πάλι μου λες ότι είμαι απαράδεκτος, χωρίς να μου εξηγείς γιατί, κι εγώ πρέπει να μυρίσω τα νύχια μου για να το καταλάβω και να απαντήσω σε κάτι αόριστο, τότε δε μπορώ παρά να κατατάξω επιεικώς το σχόλιό σου στα συναισθηματικά. Το μόνο που γράφεις είναι για το "καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" κι όχι συνολικά για το έργο του μίσσιου, το οποίο αμφιβάλλω αν το έχεις διαβάσει στο σύνολό του. Αν έχεις να μας γράψεις κάτι σοβαρό επ' αυτού καλώς, αλλιώς άσε με στην κατρακύλα μου και συνέχισε εσύ την πορεία σου στις απάτητες κορφές της σκέψης.

Δεύτερε ανώνυμε, γούστα είναι αυτά. Η ουσία του έργου του δεν αναιρεί το ταλέντο, που είναι υπαρκτό κατά τη γνώμη μου. Κατά τα άλλα κανείς δεν έγραψε ακριβώς από "μόνος" του τέτοια βιβλία σε αυτή τη γενιά. Τα οφείλει πρωτίστως στα βιώματά του και τους συντρόφους του.

-Κι ένα τρίτο άσχετο.
Οι μερακλήδες τύπου κομμάντο ας κοιτάξουν κι αυτό το ιστολόγιο για να το αξιοποιήσουν κατά το δοκούν.
http://chronismissios.wordpress.com

Ανώνυμος είπε...

Κατά τα άλλα κανείς δεν έγραψε ακριβώς από "μόνος" του τέτοια βιβλία σε αυτή τη γενιά. Τα οφείλει πρωτίστως στα βιώματά του και τους συντρόφους του.

Απολίθωμα, ή δεν με καταλαβαίνεις ή κάνεις πως δεν με καταλαβαίνεις. Όταν παραπάνω έγραψα «Άσε κιόλας που όπως διαφαίνεται από κάποια σημείωση στο τέλος του “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, μάλλον δεν το ’χει ακριβώς γράψει μόνος του το βιβλίο…», άλλο εννοούσα: Μήπως το πεζογράφημα το ’γραψαν στην ουσία αυτοί που ο Χρόνης με τόση ζέση ευχαριστεί (ονόματα δεν θυμάμαι αυτήν την στιγμή, αλλά μάλλον ήτανε επαγγελματίες επιμελητές πολύ συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης) στο τέλος του βιβλίου; Λέω μήπως…
Όσο για τα γούστα, εντάξει, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα… Αλλά εκείνος πιο πάνω που ’γραψε «το εσυ σκοτωθηκες νωρις γαλουχησε γενιες και γενιες αγωνιστων» δεν ντρέπεται λιγάκι; Το 1985 περίμεναν τον Μίσσιο και την «βίβλο» του οι γενιές και γενιές των αγωνιστών για να «διαπαιδαγωγηθούν»; Δηλαδή αν ο Χρόνης ο Μίσσιος «διαπαιδαγωγούσε», για να φέρω ένα μόνο παράδειγμα από τις εκατοντάδες που υπάρχουν, ο αείμνηστος «κουμπάρος», ο Θέμος ο Κορνάρος τι έκανε με τα «Παιδιά της Θύελλας», με το «Δε θα πεθάνουμε», το «Στρατόπεδο του Χαϊδαριού» και τ’ άλλα έργα του; Έγραφε κωμειδύλλια προς τέρψη των καθωσπρέπει δεσποινίδων του «καλού κόσμου»; Μερικοί το ’χουνε παραξηλώσει, μου φαίνεται…

Ανώνυμος της 27ης Δεκεμβρίου 2012 8:12 μ. μ.

L. είπε...

Στην τσίτα μας βρίσκω... Πέθανε ο άνθρωπος. Κι επειδή δεν κάνουμε συνέλευση, ο λογοτεχνικός Μίσσιος νομίζω πως είχε μια έμφυτη δυνότητα στη λογοτεχνία, χωρίς εμπάθειες και μλκς τώρα, κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται από τον ρυθμό του λόγου του. Σε όλα τα πράγματα ο ρυθμός είναι αυτός που τα κάνει να ξεχωρίζουν και να αποκτούν ζωή και δομή, από την καρδιά, το ποδόσφαιρο την εργασία έως τις τέχνες. Αν δεν υπάρχει ρυθμός είναι μάπα, παράδειγμα, αν διαβάσετε Ντοστογιέφσκι και δεν είναι Άρης Αλεξάνδρου - μη μου πεί κανείς ότι είναι αναθεωρητής, το ξέρω- είναι μάπα, γιατί κάνει κοιλιές ο αφηγηματικός λόγος, το ίδιο με την ποίηση του Χικμέτ, που αν τη διαβάσεις από άλλη μετάφραση πλην Ρίτσου, είναι επίσης μάπα.
Για μένα ο Χ. Μίσσιος είναι έμφυτο ταλέντο όπως ο τεράστιος κατ' εμέ Τζακ Λόντον- ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν και ευφυΐα.
Όσον αφορά το σχόλιο του κόμματος ...πέρασε για λίγο και από τον ΔΣΕ, ήταν μλκια, κακά τα ψέμματα και όσο και να το υποστηρίζουν κάποιοι δεν νομίζω ότι βγαίνει νόημα, γιατί δεν περνάς για καφέ από το ΔΣΕ και μετά πας για μπιλιάρδο.

ΥΓ. Ζεστός καιρός αλλά η υγρασία και η ομίχλη σήμερα με παγώνουν τα δάχτυλα. Σκατόκαιρος στη Θεσσαλονίκη

Αναυδος είπε...

περα απο τον ερπων αντικομμουνισμο του ο Μισιος ηταν και μετριος ως μετριοτατος λογοτεχνης και η επιτυχια του οφειλεται στη διαφημηση του ΠΑΣΟΚ και την προπαγανδα των εσωτερικακιδων. Οι κοινοτοπιες του τον κανουν τον κοελιο των αποστατων. Συνεπώς αν προσθεσουμε και το οτι στα γεραματα λακισε ο αποχαιρετισμος του απο τον Ριζοσπαστη ήταν ο πιο καταλληλος

Οσο για το κλαμμα για τις απολυσεις στον Ρ και τα δραματικα ειμαστε δυνατοι αντεχουμε κλπ θα περιμενα να μας εξηγησει η κυρια αυτή με ποιον τροπο η κυρια αυτη προτεινει να συνεχισει ο Ρ να πληρωνει τους εργαζομενους του μηπως κανοντας ρεφενε στα μελη του ?. Ο Μπομπολας ο Αλαφουζος και οι λοιποι καπιταλιστες που απολυουν εχουν την προσωπικη τους περιουσια την οποια αν την απαλλοτριωσουμε θα μπορουσαμε να πληρωσουμε τους απολυμενους τους. Εμεις τι θα πουλησουμε το κοτερο του Χαριλαου?. Με την ιδια λογικη ο Βελουχιωτης που εστελνε ανταρτες να πεθανουν στο πεδιο της μαχης ειναι ο μεγαλυτερος εγκληματιας.

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΥΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!ΚΑΖ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κι εγώ συμφωνώ με τον Αναυδο.
Διαφωνώ μόνο για το "τον έρπων αντικομμουνισμό"! Οι μετοχές κλίνονται (ακόμη...) στη γλώσσα μας...
"Τον έρποντα αντικομμουνισμό" λοιπόν.

Ανώνυμος είπε...

Αφήνοντας κι εγώ τον οβολό μου, να πω πως θα μπορούσα να συμφωνήσω -σε γενικές γραμμές πάντα..- με την εισήγηση της Κ.Ε. Όντως, ο Μίσσιος από τα κεραμίδια κ μετά δεν πίστευε στην ταξική πάλη.
Η ένστασή μου είναι πως κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να αφορά την κριτική ενός λογοτεχνικού κειμένου. Μια τέτοια δήλωση -"ο μισσιος δεν πιστευει στην ταξικη παλη"- είναι μάλλον αδιάφορη.
Η λογοτεχνία, όπως εύστοχα μας υπενθύμισε κάποτε ο Ρολάν Μπάρτ, λειτουργεί κυρίως μέσω της απόλαυσης. Ο στόχος της λογοτεχνικής γλώσσας είναι η ανάκτηση ενός λόγου του οποίου η πυκνότητα υπερβαίνει τους πρόσκαιρους τεμαχισμούς της κοινωνικής εμπειρίας και αναζητά το αιώνιο και αμετάβλητο της ανθρώπινης υπόθεσης.
Δεν μπορούμε να κρίνουμε έναν συγγραφέα όπως θα κρίναμε ένα συντάκτη πολιτικού προγράμματος ή ένα φιλόσοφο.
Βέβαια και η Κ.Ε. έχει τα δίκια της γιατί ο Μίσσιος ο ίδιος έχει σε πολλές περιπτώσεις ένα ύφος οδηγητικό. Δείχνει δηλαδή σα να θέλει και να περιμένει τις αντιδράσεις σαυτά που γράφει.
-Θεμιτό. Αυτή είναι άλλωστε ολόκληρη η αυτιστική και αμαρτωλή ιστορία των πολιτικών διενέξεων στο εσωτερικό της αριστεράς στην ελλάδα. Και βέβαια αυτός είναι και ο λόγος του προκλητικού σημειώματος στο ριζοσπάστη. Εάν δεν υπήρχανε αυτοί για τους οποίους γνωρίζαν πολύ καλά οι συντάκτες ότι θα αντιδράσουνε, παίζει να μη γράφανε και τίποτα.-

Απτα κεραμίδια -όλα τα υπόλοιπα δεν με άγγιξαν ιδιαίτερα- εγώ κρατάω τη λάμψη του κοινοτικού παρελθόντος με σπάνιας ευαισθησίας απόδοση από το Μίσσιο. Καθώς και την πολύ ενδιαφέρουσα ηθογραφία των αγωνιστών αλλά και του απλού λαού του μαχαλά.


κομμαντο πατριωτικής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Η λογοτεχνική κριτική είναι ένα πράγμα. Η πολιτική κριτική κάτι άλλο. Αλλά τείχη δεν υπάρχουν μεταξύ τους: ο Σελίν υπήρξε άπιαστος λογοτέχνης, ο δε Έζρα Πάουντ ιδιοφυής. Μήπως είμαστε μικρόψυχοι όταν τους λέμε φασίστες? Μπορεί..
Αλλά ο Έζρα Πάουντ π.χ. τί ήταν όταν χειροκροτούσε τα SS? Ο Σελίν όταν έγραφε υπέρ των βασανιστών της OAS?
Ο ΧΜ όταν είπε "ευτυχώς ηττηθήκαμε" ποιο κίνημα και ποιον αγώνα υπερασπίστηκε? Μήπως να το αγνοήσουμε αυτό, αφού μας χάρισε κάποιες ευχάριστες ώρες και μας έμαθε κάποια πράγματα? Να μην τον κρίνουμε λοιπόν? Να είμαστε γενναιόψυχοι - όπως ΔΕΝ ήταν ο ίδιος που με το έργο του κατούρησε στους τάφους των νεκρών του ΔΣΕ?
Προσωπικά δεν μ'ενδιαφέρει ο κάθε σαχλαμάρας που μας πετάει μια κατρακύλα και σκουπίζεται.
Πρώτον γιατί ο καθένας μπορεί ελεύθερα να πετάει μαλακίες - καπιταλισμό έχουμε.. - και δεύτερον γιατί αν ήταν αγωνιστής θα ήξερε ότι αν είσαι με το ΔΣΕ δεν μπορεί να είσαι και με οτιδήποτε αντίθετό του.
Ή με τους αντάρτες ή με τη LIFO με δυο λόγια.
Θα μας μείνουν βέβαια τα υπέροχα βιβλία του Χρόνη για να βρίσκουμε κοινό τόπο με φασίστες, δεξιούς, ΠαΣόκους, δημαραίους, συριζαίους, βιοτέχνες, βιομήχανους και τυρέμπορες. Όπως στις πλατείες, έτσι και σ'αυτό δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα , κάτω απ΄την ίδια σημαία παλεύουμε..

Ρο Πέντε

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο έλεος πια με τον μικροαστό ηδονιστή που διακήρυχνε ότι μέσα στον καπιταλισμό μπορεί ο άνθρωπος να βρει αξιοπρέπεια και αυτοπραγμάτωση. τέτοιους αντιπάλους θέλει η στική τάξη που στην ουσία να την δικαιώνουν

Singularity είπε...

Διάβασα για πρώτη φορά Μίσσιο φέτος το καλοκαίρι σε κάμπινγκ το βιβλίο "το κλειδί είναι κάτω απ το γεράνι" παράλληλα με το "Νάρκισσος και Χρυσόστομος" του Έσσε και έτσι μου 'ρχόταν να πάω να πνιγώ!
Η απόλυση εργαζομένων από τον Ρ με άφησε μετέωρη. Αν δεν μπορεί ούτε το ΚΚΕ να φερθεί όπως διατείνεται ότι πρέπει οι εργοδότες να συμπεριφέρονται στους εργαζόμενους, πώς να το εμπιστευθώ; Θα ήθελα μια εμπεριστατωμένη εξήγηση, γιατί πάνω που πάω να πεισθώ, το χάνω. Τελικά τί λύση μπορεί να υπάρξει σήμερα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Με το μίσσιο, πώς ακριβώς προέκυψε το πνίξιμο; Γιατί ένας οπαδός του θα σου αντέτεινε ότι πνιγόμαστε γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να αναπνέουμε το καθαρό οξυγόνο.

Το άλλο θέμα που θέτεις είναι μεγάλο για να λυθεί σε ένα μικρό σχόλιο. Δεν έχω το μαγικό ραβδάκι, για να κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορεί να πείθει εμένα σε εσένα και κάποιον άλλο μπορεί να φαίνεται ανούσιο και αντιστρόφως.
Πέρα από το κλασικό επιχείρημα ότι ο ριζοσπάστης δεν είναι μια τυπική καπιταλιστική επιχείρηση με σκοπό το κέρδος, μπορείς να διαβάσεις κι εδώ ένα κείμενο του αντώνη που με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό.
http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2146.html

Ποια είναι η λύση λοιπόν; Αυτή τη λύση δε μπορούμε να την ψάξουμε στα σημερινά πλαίσια. Το κκε δεν είναι κάποια σοσιαλιστική νησίδα εν μέσω καπιταλισμού για να μένει ανεπηρέαστο από την κρίση, ούτε μπορεί να είναι σήμερα ο ιδανικός εργοδότης. Η λύση είναι να μην υπάρχει κανείς εργοδότης, αλλά ο λαός να γίνει κύριος του πλούτου που παράγει και να σχεδιάσει την παραγωγή με γνώμονα τις ανάγκες του, για να υπερβούμε την αναρχία της παραγωγής στον καπιταλισμό.

Πιθανολογώ πως δε σε κάλυψα, αλλά το θέμα δε μπορεί να εξαντληθεί με ένα μικρό σχόλιο και μάλλον ούτε από το διαδίκτυο.

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρέπανε σωστά το ΚΚΕ λέει ότι δεν είναι "τυπική καπιταλιστική επιχείρηση".

Καμία τυπική καπιταλιστική επιχείρηση δεν επιχορηγείται από τον κρατικό και ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Αυτο κατά τη γνώμη μου είναι το μείζον.
Μην κοροϊδευόμαστε. Η εξάρτηση του ΚΚΕ από την κρατική επιχορήγηση είναι μια αμείλικτη πραγματικότητα, τόσο για την αποπληρωμή των δανειων του προς τις Τράπεζες όσο και για την συντήρηση του πολυάριθμου κομματικού και επαγγελματικού στρατού του.

Τι σας λέει ότι το ΚΚΕ χρεωκόπησε σχεδόν ταυτόχρονα με το ελληνικό κράτος?

Το ότι απολύει υπαλλήλους το ΚΚΕ δεν είναι τόσο τραγικό ειδικά τώρα που εξ αντικειμένου έχει μειωθεί η κρατική επιχορήγηση και το Κομμα βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση μεταπολεμικά.

Αυτό όμως που κάνει πολύ κόσμο να βγαίνει από τα ρούχα του είναι η φανφαρόνικη κομματική αμετροέπεια.

"Ναι απολύουμε αλλά και ο Μπόμπολας απολύει. Εμπρος για σοσιαλισμό και κοινωνικοποίηση κτλ" "Όχι στις απολύσεις στο τάδε εργοστάσιο κτλ αλλά οι απολύσεις σε μας είναι αναγκαιότητα για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης"

Στο ίδιο μοτίβο είναι το σχετικό του Ριζοσπάστη για τον Μίσσιο. Ο κατήφορος τελειωμό δεν έχει.


Τάκιτος

Singularity είπε...

Φυσικά και δεν με κάλυψες για τις απολύσεις, αλλά δεν είναι λόγος αυτός να αγχώνεται κανένας απ' τους δυο μας. Είμαι της άποψης "πίστευε και μη, ερεύνα!" (Με αυτή τη στίξη).
Ο Μίσσιος στο γεράνι, για τη πραγμάτωση της ιδανικής κοινωνίας του καταφεύγει στη χρήση ουσιών, ματζουνιών κλπ χωρίς την συγκατάθεση αυτών στους οποίους εφαρμόζονταν. Ουτοπία κατηγορίας Χάρρυ Πότερ.
Καλή χρονιά, καλή σκέψη και καλή δράση! Και κανένα χειροπιαστό καλό αποτέλεσμα δεν θα έβλαπτε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τάκιτε δεν είναι εδώ το μέρος για να γίνουν τέτοια σχόλια. Η σύνδεση που επιχειρείς με το θέμα της ανάρτησης είναι εντελώς άτοπη.
Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς (σε ποσότητα κι εντιμότητα) τα του κκε, καταλαβαίνει ότι το κόμμα έχει μπει σε μια πορεία πλήρους αποσύνδεσης των οικονομικών του από την κρατική επιχορήγηση και προετοιμάζεται για τα χειρότερα.
Οι απολύσεις στο μπόμπολα και άλλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, νομίζω ότι μπαίνουν για να δείξουν την κάλπικη ευαισθησία τους για τους εργαζόμενους που απολύονται, κι όχι για να τις δικαιολογήσουν.
Καλή τύχη στην ανακάλυψη του ορθού τυπικού καπιταλισμού που αναφέρεις

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Εκτός θέματος, αλλά δεν μπορώ, με τρώει η σεχταριστική γλώσσα μου:
"Τι σας λέει ότι το ΚΚΕ χρεωκόπησε σχεδόν ταυτόχρονα με το ελληνικό κράτος?"
Σκεφτείτε, οι επιχειρήσεις του ΚΚΕ αυτή την εποχή ΝΑ ΚΕΡΔΟΦΟΡΟΥΣΑΝ!
Ε, ρε, τι θα ακούγαμε!
Δεν σώνεται το ΚΚΕ από τους τάκιτους και τους χρονημίσσιους, ό,τι και να κάνει.
Το υπαρξιακό του λάθος είναι ότι υπάρχει.
Αλλά, σε μεγάλο βαθμό και έγκαιρα το διορθώσαμε, γιατί "ευτυχώς ηττηθήκαμε".
Θεωρητικά, θάπρεπε να μας είχαν αφήσει στην ησυχία μας.
Θεωρητικά....

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Σεχτάρ Τρομερέ!

Ν’ αγιάσει το στόμα σου Σεχτάρ, αν κι όπως έλεγες παλιότερα, στην Ελλάδα και να θέλεις ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουνε!

Επί τη ευκαιρία: Σωστά μάντεψες πως μου «ρίχνεις» κάποια χρονάκια στην ηλικία καθότι τυγχάνω γεννηθείς το επάρατο έτος του 20ού Συνεδρίου και της 6ης Πλατιάς. Τι να γίνει, στην γέννηση του ανθρώπου αρμόζει τηρουμένων των αναλογιών το λατινικό ρητό mors certa, sed hora incerta…

Καλή σου χρονιά και να ’σαι πάντα καλά να γράφεις τα ωραία σου και να μου φτιάχνεις —όπως και πολλών άλλων— τα κρύα και μοναχικά βράδια στις μακρινές θαλάσσιες ακτές που μ’ έριξε η ξενιτιά…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) στις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Τακιτε, εισαι ενα facepalm με ποδια.

Ανώνυμος είπε...

"τα πικρόχολα σχόλια για τα λάθη και τις ανεπάρκειες του κινήματος"
Αρθρογραφε σαν να μπερδευεις τους ορους. Η κριτικη του Μισσιου αφορα το ΚΟΜΜΑ οχι το ΚΙΝΗΜΑ.