Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Δύο σημειώσεις

Α. οι συμπτώσεις της ιστορίας το ‘φεραν έτσι που η επέτειος της γέννησης του τσε και του θανάτου του άρη να είναι κολλητά η μία κοντά στην άλλη, για να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε μαζί, σα ζευγάρι αχώριστο με βίους σχεδόν παράλληλους: από τη μεσοαστική τους καταγωγή στο ολόψυχο δόσιμο στους λαϊκούς αγώνες· και από το ένοπλο αντάρτικο μέχρι το τραγικό αλλά ένδοξο τέλος τους. Ακόμα κι η προσπάθεια εμπορευματοποίησης του τσε, για να τον εκφυλίσουν και να τον καταστήσουν ακίνδυνο ως ιστορικό παράδειγμα, βρίσκει το ελληνικό της αντίστοιχο στην πολιτική υπεραξία που θέλησε να βγάλει το πασοκ της μεταπολίτευσης από τα κάδρα και τις φωτογραφίες του άρη στα τοπικά του γραφεία, ως κάποιο πρώιμο σύμβολο τάχα της τρίτης σεπτέμβρη.

Υποψιάζομαι πάντως ότι για κάποιο κόσμο η σύνδεση που κάνει μεταξύ των δύο κι οι τιμές που τους αποδίδει έχουν πολύ διαφορετική αφετηρία. Νομίζω δηλ πως αυτό που βλέπουν και θαυμάζουν κάποιοι στον γκεβάρα και το βελουχιώτη είναι εκείνα τα στοιχεία που φτιάχνουν ένα ψεύτικο είδωλο, σαν ιστορική οφθαλμαπάτη. Δεν τιμούν τους ένοπλους συλλογικούς αγώνες των οποίων ηγήθηκαν ο καπετάνιος και ο κομαντάντε, αλλά την.. ηρωική μοναχική τους πορεία, που δεν χώρεσε σε έτοιμα, οργανωτικά καλούπια. Δεν τιμούν τη σταθερά πορεία τους μέσα απ’ τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος αλλά εκείνες τις στιγμές που τάχα συγκρούστηκαν με αυτό ή τουλάχιστον με την επίσημη, οργανωμένη έκφρασή του (εσσδ, κκε) και τις επιλογές τους. Σε τελική ανάλυση δεν τους τιμούν για τους νικηφόρους σταθμούς του συλλογικού αγώνα τους, αλλά για την ήττα τους και το.. ρομαντικό, μοναχικό τους τέλος. Τους τιμούν δηλ γιατί έχασαν κι έφυγαν νωρίς, για να θάψουν τους ζωντανούς που εκφυλίστηκαν δήθεν και βολεύτηκαν.

Στην πραγματικότητα βέβαια ο βελουχιώτης δεν ήταν ο «αρχηγός των ατάκτων» ή κάποιου μπουλουκιού, αλλά αρχηγός του ένοπλου οργανωμένου λαού και των τάξεων που πολεμούσαν για λευτεριά και λαοκρατία. Και ο τσε γκεβάρα δεν ήταν πραγματικός επαναστάτης, επειδή άφησε τη βολή και την καρέκλα του υπουργού σε διάκριση κι αντιπαράθεση με αυτούς που έμειναν πίσω και επαναπαύτηκαν στις επαναστατικές δάφνες ή γραφειοκρατικοποιήθηκαν, αλλά γιατί υπηρέτησε πιστά μέχρι τέλους την επαναστατική υπόθεση, όπως ακριβώς έκαναν απ’ τη δική τους σκοπιά οι κουβανοί, οικοδομώντας στην πατρίδα τους την κοινωνία του μέλλοντος και βοηθώντας έμπρακτα, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, διάφορα επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο.

Αυτό που προκύπτει λοιπόν ως φαινομενικά παράδοξο είναι πως τα διάφορα ακροδεξιά φασισταριά με τη μηδενική νοημοσύνη, που βρίζουν χυδαία τον κομμουνιστή βελουχιώτη και τον κομμουνιστή τσε γκεβάρα, από αλλεργία σε οτιδήποτε επαναστατικό και προοδευτικό, καταλαβαίνουν τελικά τη σύνδεση αυτών των δύο με τους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγώνες, πολύ καλύτερα από λογής-λογής ψαγμένους υμνητές και θαυμαστές τους. Γιατί αυτοί οι τελευταίοι τους θαυμάζουν για (τους) λάθος λόγους, ενώ οι πρώτοι τους μισούν θανάσιμα και τους καθυβρίζουν για τους σωστούς λόγους και προπαντός για αυτό που ήταν: κομμουνιστές.

Β. οι ομαδικές απολύσεις στην χαλυβουργία έρχονται να ανοίξουν τους ασκούς του αιόλου και να διαψεύσουν για πολλοστή φορά τις αυταπάτες του φιλήσυχου νοικοκυραίου που όταν βλέπει απεργία, λουφάζει στα αυγά του, για να μην μπλέξει και βαυκαλίζεται πως το αφεντικό θα του είναι ευγνώμων και θα προφυλάξει ειδικά αυτόν, ως αντάλλαγμα για την υπάκουη στάση του. Αλλά στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις –παρά μόνο ως εξαίρεση στον κανόνα, αλλά και αυτό ξεφτίζει σιγά-σιγά. Στην ουσία επιβεβαιώνεται η προειδοποίηση του μπρεχτ: όποιος δεν έχει τον αγώνα μας μοιραστεί, θα μοιραστεί την ήττα μας. Σε αντίθεση με άλλες εποχές, που κάποιοι είχαν μάθει να λουφάζουν στους αγώνες και τις απεργίες, για να μοιραστούν εκ του ασφαλούς τις νίκες και τις κατακτήσεις τους, σήμερα οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι να χάσουν ή να νικήσουν όλοι μαζί, σαν τάξη κι όχι σα μονάδες.

Οι απολύσεις των χαλυβουργών έρχονται ως κορύφωση σε μια σειρά εξελίξεις που τρέχουν και δεν προλαβαίνει να τις καταγράψει καλά-καλά κανείς. Οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών έχουν μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης, της κρατικής καταστολής, της αδέκαστης δικαιοσύνης και της τηλεοπτικής προπαγάνδας, που βαράνε όλες μαζί σα σφυριά, συντονισμένα κι «ανεξάρτητα», στην ίδια κατεύθυνση. Στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων λήγει η περίοδος της διαθεσιμότητάς τους και μαζί η εκεχειρία κι ο προσωρινός συμβιβασμός που είχαν πετύχει με τον πολύμηνο αγώνα τους το περασμένο εξάμηνο. Στο πολυτεχνείο κρήτης ψηφίστηκε ο αντιδραστικός εσωτερικός κανονισμός σε κλειστή συνεδρίαση της συγκλήτου· κι όταν οι φοιτητές προχώρησαν σε κατάληψη, ο πρύτανης απάντησε με ένα ιδιότυπο «λοκ-άουτ» και το κλείσιμο της λέσχης, για να τους εκβιάσει! Στην ερτ ένας σεκιουριτάς χτύπησε με φαλτσέτα ένα συνδικαλιστή. Κι όλα αυτά απλώς ως καταγραφή όσων συνέβησαν μες στην τελευταία εβδομάδα.

Το αστικό κράτος κι οι μηχανισμοί του εκδικούνται τους πρωτοπόρους μαχητικούς κλάδους και γενικώς οποιονδήποτε τολμήσει να αντιδράσει με κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή του: δεν ξεχνά, δε συγχωρεί. Η διαφορά είναι πως εμείς από την πλευρά μας δεν έχουμε κανένα περιθώριο αυτάρεσκης επιβεβαίωσης (εμείς σας τα λέγαμε, σας είχαμε προειδοποιήσει) ή εκδικητικής χαιρεκακίας απέναντι στις φενακισμένες εργατικές συνειδήσεις ή ακόμα και την υστερική απεργοσπάστρια της χαλυβουργίας, που είχε πιάσει στασίδι στα κανάλια τον καιρό της απεργίας. Γιατί; Γιατί είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε ή να νικήσουμε όλοι μαζί, ως τάξη.

Κι ένα υστερόγραφο:

Το διήμερο 20-21/6 το Μουσικό Εργαστήρι του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου στην Πάτρα, με έδρα τα Προσφυγικά, θα παρουσιάσει την δουλειά που ετοιμάζει μήνες τώρα, με δύο συναυλίες και τιμώμενα πρόσωπα τον Κώστα Καζάκο και τη μεγάλη απούσα Μαρία Δημητριάδη. Όσοι πιστοί προσέλθετε και πατήστε την παρακάτω εικόνα, για να μάθετε λεπτομέρειες.


30 σχόλια:

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"...μια σειρά εξελίξεις που τρέχουν και δεν προλαβαίνει να τις καταγράψει καλά-καλά κανείς..."
Ακούστε και μια σημερινή, αυθεντική:
Κατεβαίνω τη Σταδίου, ώρα 2:00 μεσημέρι, κόσμος λίγος, οπότε ξαφνικά βλέπω έναν ~40-ντάρη, τάπα, στυλ γιάπη, μπροστά μου να κατεβάζει και να σκίζει, από κολώνα, μια χαρτοαφίσα του ΠΑΜΕ για το συλλαλητήριο της 19ης.
Τα παίρνω: "Γιατί κύριε σκίζετε την αφίσσα;", με έντονο ύφος.
"Γιατί είναι παράνομη!"
"Κι εσύ τι είσαι, εισαγγελέας; Γιατί αστυνομικός δεν είσαι!"
Να μην τα πολυλογώ, αρπαχτήκαμε λεκτικά με τον καθημερινό φασιστάκο της διπλανής πόρτας (που καθόλου δεν είμαι σίγουρος πως ήταν ψηφοφόρος της Χ.Α....), του φώναξα δυνατά ότι αυτοδικεί και παραβιάζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης (κι άλλα τέτοια ...κολωνακιώτικα - δε μ' έπαιρνε λόγω χώρου, να του ρίξω καμιά ψιλή γιατί του χεριού μου ήταν, παρότι νεώτερος), άρχισε την παραμύθα για τα λαμόγια, που "πίνουν το αίμα του Λαού" και γιατί παίρνω (εγώ) το μέρος τους, πλακώνουν κι άλλοι δύο. Ο ένας, μάλλον ο περιπτεράς μπροστά από το υπουργείο εργασίας, με παρουσιαστικό χρυσαυγήτη, μου λέει με άγριο ύφος "σε δέκα χρόνια θα έχουν απαγορευτεί τα κόμματα"(!) "Εννοια σου και σε δεκαπέντε ακολουθεί ο Μελιγαλάς!" του τη χώνω - φεύγει αυτός.
Ο άλλος, ένας ψιλογέρος εμφανώς λαϊκής τάξης, απολιτίκ: "μην τσακώνεστε βρε παιδιά, αυτό θέλουνε αυτοί, να μας βάνουνε να τσακωνόμαστε.."
"Δε μου λές, μπάρμπα, τους ξέρεις αυτούς;" και του δείχνω την αφίσσα, κάτω στο πεζοδρόμιο.
"Ποιοί είναι αυτοί;"
"Αυτοί είναι ο Λαός, μπάρμπα! Ξέρεις κανέναν από αυτούς να έχει κονομήσει; Οι άλλοι (και δείχνω τον πρώτο, που στο μεταξύ την έκανε με πλάγια πηδηματάκια) είναι τα λαμόγια, που σου πίνουνε το αίμα, και θέλουνε να μας βάλουνε και στο γύψο".
"Α, τα λαμόγια..., αυτό μάλιστα...", (προφανώς βρήκαμε ...κοινή γλώσσα!).
Τέλος πάντων, τα μάζεψα κι εγώ, αφού βεβαιώθηκα από μακρυά πως ο αφισοκαθαιρέτης δεν έσκισε και την επόμενη αφίσα, είκοσι μέτρα πιο πάνω, και έφυγα τεντωμένος.
Πως να πέσει η πίεση, έτσι;
Νοιώθω να μας τυλίγει σιγά και αθόρυβα το φίδι του Φασισμού.
Συγγνώμη για το άσχετο, αλλά τα έχω πάρει από το πρωϊ.
Και νάχω και τους ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ από την άλλη, να μου κουνάνε και το δάχτυλο....

revolution day είπε...

Και ο τσε γκεβάρα δεν ήταν πραγματικός επαναστάτης, επειδή άφησε τη βολή και την καρέκλα του υπουργού σε διάκριση κι αντιπαράθεση με αυτούς που έμειναν πίσω και επαναπαύτηκαν στις επαναστατικές δάφνες ή γραφειοκρατικοποιήθηκαν, αλλά γιατί υπηρέτησε πιστά μέχρι τέλους την επαναστατική υπόθεση"

Καλό το κείμενο σφυροδρεπανε αλλα το παραπάνω θέλει να το γράψεις διαφορετικά.
Γιατί όντως ο Τσε είχε εναντιωθεί στις μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν και δεν ξέρω κατα πόσο θα μπορούσε να της εφαρμόσει ως υπουργός. Οι άλλοι όντως έμειναν και γραφειοκρατικοποιηιηκαν υλοποιώντας τον σοσιαλισμο με αγορά ενω ο Τσε τις ζεστές υπουργικές θεσουλες που ακόμα και σε σοσιααλιστικό καθεστως "θεσούλες" είναι, για να ξαναγυρισει στις ζουγκλες υπηρετώντας την υποθεση της παγκόσμιας επανάστασης με τον τρόπο που αυτός την καταλάβαινε.
Από εκεί και πέρα ο Τσε και ο Άρης μοιάζουν αρκετα σαν φυσιογνωμίες και οι αναλογιες που κάνεις είναι καλές. Με τα υπολοιπα συμφωνω

μαγιακοφσκι

Ανώνυμος είπε...

Σεχταρ μαζι σου! Μουνταρισμα θελουν κατι τετοιοι.

Ο Τσε και ο Αρης ειναι οι πιο βιασμενες πολιτικα προσωπικοτητες του Κομμουνιστικου Κινηματος απο τον οπορτουνισμο. Ισως πιο πολυ και απο τον ιδιο τον Καρολο.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Μπραβο Σεχταρ. Καλα ξηγηθηκες.

ρα

Ανώνυμος είπε...

9.23 Φιλαρακο μου φαινεται οτι μπε ρδευτηκες. Ο ΤΣΕ και βεβαια διαφωνη σε με τις μεταρυθμισεις του 20ο συ νεδριου και τον κοσιγκιν. Με την μονη διαφορα οτι ο ΦΙΝΤΕΛ και οι αλλοι που μεινανε πισω δεν της εφαρμοσανε καθολου. Γιατι αν το ειχανε κανει το 1991 θα ειχε ανατραπει και η ΚΟΥΒΑ. το οτι ειναι εκει δειχνη αυτο που λεω ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

demis είπε...

"Δεν τιμούν τους ένοπλους συλλογικούς αγώνες των οποίων ηγήθηκαν ο καπετάνιος και ο κομαντάντε, αλλά την.. ηρωική μοναχική τους πορεία, που δεν χώρεσε σε έτοιμα, οργανωτικά καλούπια. Δεν τιμούν τη σταθερά πορεία τους μέσα απ’ τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος αλλά εκείνες τις στιγμές που [τάχα;;;] συγκρούστηκαν με αυτό ή τουλάχιστον με την επίσημη, οργανωμένη έκφρασή του (εσσδ, κκε) και τις επιλογές τους. Σε τελική ανάλυση δεν τους τιμούν για τους νικηφόρους σταθμούς του συλλογικού αγώνα τους, αλλά για την ήττα τους και το.. ρομαντικό, μοναχικό τους τέλος. Τους τιμούν δηλ γιατί έχασαν κι έφυγαν νωρίς, για να θάψουν τους ζωντανούς που εκφυλίστηκαν [δήθεν;;;] και βολεύτηκαν."

Εξίσου επικίνδυνο με το να δημιουργείς ένα "βολικό" πορτραίτο μια ιστορικής προσωπικότητας, που το πέρασμά της έγινε τραγούδι στο στόμα του λαού, είναι να μην παραδέχεσαι τραγικά ιστορικά λάθη, που οδήγησαν σε πικρή διάψευση ολόκληρες γενιές, ποτισμένη βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων βαστάνε μνήμες αγώνων, ανελέητου κυνηγιού, εκτοπίσεων, εξοριών και τιμούν νεκρούς στις οικογένειές τους.

Ανώνυμος είπε...

1.10 Ασφαλως και τα εχουμε παραδε χτει εχουμε βγαλει πολυτιμα συμπερασματα και συνεχιζουμε. Το ΚΚΕ το 1944 δεν ειχε στρατηγικο στοχο το σοσιαλισμο αλλα για αστικοδημοκρατικα αιτηματα και σοσιαλισμο με ΣΤΑΔΙΑ ενω κανονικα 12 οκτωβρη 1944 επρεπε να εχουμε παρει την εξουσια χωρις να εχουμε παει σε ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ Που συμφωνα με τα ντοκουμεντα ητανε στα πλαισια της εθνικης ενοτητας το 1944 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

"Εξίσου επικίνδυνο με το να δημιουργείς ένα "βολικό" πορτραίτο μια ιστορικής προσωπικότητας, που το πέρασμά της έγινε τραγούδι στο στόμα του λαού, είναι να μην παραδέχεσαι τραγικά ιστορικά λάθη, που οδήγησαν σε πικρή διάψευση ολόκληρες γενιές, ποτισμένη βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων βαστάνε μνήμες αγώνων, ανελέητου κυνηγιού, εκτοπίσεων, εξοριών και τιμούν νεκρούς στις οικογένειές τους. "


Και ποιός ακριβώς είναι που το κάνει αυτό για να χουμε καλό ερώτημα;



Σ.

Αναυδος είπε...

το παρακατω μπλογκ που αναπαραγει (εκτός των άλλων) τους μανιαδακηδες του ΕΑ το θεωρεις φιλο ή συντροφο ?

http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/

demis είπε...

Σ., είναι προφανές, ώστε δεν χρειάζεται εξήγηση.
Άναυδε, δεν το έχω υπόψη μου. Η στείρα αντιπαράθεση για το ποιος την έχει μεγαλύτερη.. (την επαναστατική συνείδηση), σε μία κρισιμότατη ιστορική στιγμή, απλά με θλίβει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ούτε το ένα ούτε το άλλο, άναυδε. Το συγκεκριμένο μπλοκ το προσέθεσα γιατί αναπαράγει ενδιαφέρονται κείμενα κατά τη γνώμη μου -συνήθως όχι από τη δική μας σκοπιά και προφανώς όχι το επίμαχο κείμενο που αναφέρεις- κι άρχισα να το παρακολουθώ πιο στενά. Το "σύντροφοι και φίλοι" είναι κλισέ φράση από άνοιγμα εκδηλώσεων και συγκεντρώσεων, δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στο περιεχόμενο της λίστας -κάτι που ισχύει και για μερικά ακόμα ιστολόγια που περιλαμβάνει.

Μαγιακόφσκι, ο φιντέλ τουλάχιστον -και πολλοί άλλοι επαναστάτες της γενιάς εκείνης κι όχι μόνο- μπορεί να έκανε πολιτικά λάθη αλλά δε θεωρώ πως γραφειοκρατικοποιήθηκε ή ότι σταμάτησε να στηρίζει την επαναστατική υπόθεση και διάφορα επαναστατικά κινήματα στον κόσμο, με όποιο μέσο μπορούσε. Χρέος των κουβανών δεν ήταν να εξάγουν την επανάσταση σε άλλες χώρες, αλλά να δυναμώσουν τη δική τους, βοηθώντας παράλληλα κάθε ριζοσπαστικό κίνημα -κάτι που έκαναν δηλ και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, όπως με τη βενεζουέλα του τσάβες. Η υπόθεση της οικοδόμησης δεν είναι λιγότερο δύσκολη από την κατάληψη της εξουσίας. Ο τσε γκεβάρα προτίμησε να φύγει και να μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα της επανάστασης και σε άλλες χώρες της λατινικής αμερικής. Αλλά δε βλέπω γιατί αυτό πρέπει να μπει αντιπαραθετικά με την επιλογή του φιντέλ και άλλων συντρόφων του. Ο καθένας συνέχισε να υπηρετεί την ίδια υπόθεση με άλλον τρόπο κι από άλλη θέση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ντέμη, να σου πω την αλήθεια, ούτε και σε μένα είναι προφανές όχι ποιον εννοείς, αλλά πώς το εννοείς, για αυτόν που το εννοείς.

demis είπε...

Όσο κι αν κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί τον υποκειμενικό παράγοντα της "χαρισματικής" προσωπικότητας, οι διαφορετικές εκτιμήσεις σε κρίσιμες στιγμές για την τελική έκβαση του αγώνα, τα "καμπανάκια" που χτύπησαν κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι, για το τσουβάλιασμα που θα επακολουθούσε μιας πιθανής ήττας, δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς, όσο κι αν εξυπηρετούν την αστική (μυθ)ιστοριογραφία.

ΥΓ. Σου δίνω και μια ιδέα: γιατί ουδέποτε το αστικό κράτος δεν έχει φτιάξει -ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα- ένα μουσείο Εθνικής Αντίστασης; Έτσι, ρε αδερφέ, για να δούμε, αν θα έχει την τόλμη να πει ποιοι, πώς, εναντίων ποιών και για ποιον λόγο αντιστάθηκαν σ' αυτόν τον τόπο;

Σου παραθέτω κείμενο (γενικό και αόριστο) για να θαυμάσεις:

"Αναμφισβήτητα, η Εθνική Αντίσταση κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία των Ελλήνων. Από τις αυθόρμητες εκδηλώσεις ανυπακοής μέχρι την ύψιστη έκφραση του αντιστασιακού πνεύματος, την ένοπλη δράση, ο ελληνικός λαός επέδειξε αξιοζήλευτο θάρρος και ηρωισμό απέναντι στο ζοφερό καθεστώς κατατρομοκράτησης που εγκαθίδρυσαν στη χώρα οι κατακτητές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους.

Δεν είναι λίγοι οι έπαινοι της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τη μαχητικότητα των Ελλήνων και τη βοήθεια που προσέφεραν στο συμμαχικό αγώνα. Εκείνο όμως που πραγματικά κατάφερε η Αντίσταση ήταν να ξαναδώσει νόημα στη ζωή των ανθρώπων μέσα σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ήταν τέτοια η μαζικότητα και η ορμή του κινήματος, που το κατατάσσει ανάμεσα στα πρώτα μεταξύ των κατακτημένων χωρών, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τον αριθμό των θυμάτων που προκάλεσαν οι δυνάμεις της τριπλής κατοχής."

Είναι από εδώ: http://mea.dimosilioupolis.gr/index.php/2011-11-21-10-13-27

Αλέξανδρος είπε...

Ωραίο κείμενο και εύστοχη η παρατήρηση για ορισμένους από τους "απο δω" και τους απέναντι, ως προς τη στάση τους σε σχέση με τις ηγετικές επαναστατικές μορφές του Άρη και του Τσε.

Θέλω να βάλω ένα ζήτημα, τελικά που μπορεί και πρέπει να φτάνει ένας κομμουνιστής όταν βλέπει ότι το Κόμμα παίρνει λάθος δρόμο; Παραμένει στα όρια του ΔΣ ή τον υπερβαίνει;


Υ.Γ. Είναι "ασκός του αιόλου" :-)

Ανώνυμος είπε...

ο πραγματικος κομμουνιστης πρεπει παντα να εφαρμοζει τον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ να εχει παντα επαγρυπνηση τα ματια και τα αυτια ανοιχτα ωστε η μεταμφιεσεις του οπορτουνισμου να ξεριζωνονται ακομα και οταν φορανε την μασκα του ΛΕΝΙΝ ενω απο πισω ειναι ΚΑΟΥΤΣΚΙ και ο ΜΠΕΡΝΣΤΑ ΙΝ. Και να εχει παντα στον μυαλο του οτι οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ σε κυβερνηση με τους καπιταλιστες στην εξουσια δεν συμ μετεχουνε ποτε οτι και αν λενε τα ΒΑΡΙΔΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Είναι καλό και παληό το ερώτημα του Αλέξανδρου.
Και η απάντηση, όχι τόσο εύκολη, Παναγιώτη.
Να σου περιγράψω σύντροφο, που πίστευε, όχι τόσο πολύ στην κοσμοθεωρία μας, τον Μ/Λ, την εν γένει ιστορία του ΚΚΕ, αλλά στον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό (που είναι πιο εύκολο!);
Λοιπόν, είχε εγκλωβιστεί σε οργάνωση, που προσχώρησε στον ΣΥΝ το '91, και παρά το ότι είχαν περάσει έξι (6!) μήνες από την διάσπαση, αυτός επέμενε πως η κομματική γραμμή ήταν "Συνασπισμός", και περίμενε να του έρθει ....καθοδηγητικά (!!) η εντολή να αποχωρήσει. Δεν πα να είχε γίνει Συνέδριο, δεν πα να είχε βγεί νέος γραμματέας της κε, αυτός ...Χριστό! Τηρούσε κατά γράμμα τον Δ.Σ.... (Τώρα είναι κανονικό κ.μ.)
Να προσθέσω πως την περίοδο '87 - '91 με τις περεστρόϊκες και τους "εκσυγχρονισμούς", που μας είχαν πάρει μπάλα και μέσα στο Κόμμα, είχε αδυνατίσει πολύ η ακτινοβολία της ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ αρχής του Δ.Σ. Και κατά τη γνώμη μου, σωστά και αναμενόμενα. Η συνεκτικότητα και η σταθερότητα του κντ δεν εξασφαλίζεται ΤΕΛΙΚΑ με οργανωτικά μέτρα. Πρωταρχικά είναι η αταλάντευτη ταξική του θέση, το ξεκάθαρο ιδεολογικό του υπόβαθρο και η συνεπής με τα προγούμενα πολιτική του καθοδήγηση. Χωρίς αυτά, ο Δ.Σ. γίνεται δίκοπο μαχαίρι, που μπορεί να κάνει και ζημιά.
Ο Δ.Σ. σαν οργανωτική αρχή είναι πολύ καλός για να ρυθμίζει τις σχέσεις του ΚΑΘΕΝΟΣ, ΣΑΝ ΑΤΟΜΟΥ, κ.μ. με το ενιαίο κομματικό σώμα, που ανήκει, αποτρέποντας λικβινταριστικές ομαδοποιήσεις.
Αλλά δεν είναι φάρμακο δια πάσαν νόσον, ιδίως σε περιόδους γενικής σύγχυσης, όπως αυτή, που περάσαμε το '89.
Πολλοί σύντροφοι ρωτάνε, τι θα κάναμε το '91, αν για μερικούς ψήφους επικρατούσαν οι προδότες στο 13ο Συνέδριο; Θα μέναμε υπακούοντας στις αρχές του Δ.Σ.;
Προφανώς όχι, γιατί ο Δ.Σ. δεν διαχωρίζεται από την υπόλοιπη θεωρία μας, δεν είναι αλα καρτ, κουστούμι πάει. Οταν κλονίζεται το ιδεολογικοπολιτικό "εποικοδόμημα" και η ταξική αναφορά του κντ, μοιραία ξεχαρβαλώνεται και ο Δ.Σ.
Τότε, ο καθένας σύμφωνα με τον Θεό που πιστεύει και την συνείδησή του.
Ετσι είναι η διαλεκτική της ζωής. Δεν υπάρχουν αναλλοίωτοι κανόνες παντός καιρού.
Βλέπεις, οι εύκολες ερωτήσεις δεν έχουν πάντα και εύκολες απαντήσεις.

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. δεν εχω καμμια διαφωνια στον συλλογισμο σου και σε ολα αυτα που περιγραφεις. ο τροπος που απαντησα εχει συγκεκριμενο νοημα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ ωραία η απάντησή που έδωσες. Βέβαια στη περίπτωση του '91 έμπαινε ουσιαστικά ζήτημα αυτοδιάλυσης του ΚΚΕ και ένταξης των μελών του στο ΣΥΝ. Θέλω να πω ότι έμπαινε αρκετά ξεκάθαρα το ζήτημα. Υπάρχουν όμως και πιο σύνθετες περιπτώσεις πχ το ΑΚΕΛ. Κι όμως αυτά είναι τα "εύκολα". Τα πράγματα είναι κατά τη γνώμη μου ακόμα πιο σύνθετα στο μετά. Τι γίνεται όταν οικοδομείται ο σοσιαλισμός και τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν λάθος στροφή;

ρα

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"Τι γίνεται όταν οικοδομείται ο σοσιαλισμός και τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν λάθος στροφή;"
Ρα,
όταν οικοδομείται ο σοσιαλισμός και αρχίζουνε τα φάλτσα, σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα: Εύκολα ξεγράφει κανείς ένα κόμμα, ακόμα και του 30% όπως π.χ. το ΑΚΕΛ (δε μιλάω για κόμματα του 5 η 10%...) αλλά δύσκολα ξεγράφεις ΜΙΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!
Ομως θα αποπειραθώ πάλι κάποιους παραλληλισμούς με το "βρώμικο '89". Και τότε, ήδη από το '87 με το "κοινό πόρισμα" (αλλά και νωρίτερα, ήδη από το '85, όταν η νεοφιλελεύθερη αναδίπλωση του ΠΑΣΟΚ άφησε έκθετη την κομματική πολιτική απέναντί του), είχαν αρχίσει οι εσωκομματικές αναζητήσεις, ου μην αλλά και οι μουρμούρες. Υγιές ήταν αυτό, ζωντανός οργανισμός είναι το κόμμα. Αλλά σε τέτοιες φάσεις πρέπει να πρυτανεύει η σύνεση, παράλληλα με την πιο σκληρή αποφασιστικότητα και ιδεολογική αδιαλλαξία. Υπήρχαν πολλοί, όπως π.χ. ο σ. Κάππος, που πήραν βιαστικές αποφάσεις ΑΚΑΙΡΑ. Κάπου εδώ, όχι αναίτια, το μυαλό ξαναγυρίζει στον Αρη Βελουχιώτη.... Κατά τη γνώμη μου (και για τον Αρη, σύμφωνα και με τις ώριμες κομματικές αποφάσεις) είχαν και οι δύο δίκηο επί της ουσίας. Αλλά και οι δύο την πατήσανε στο timing. Και ένα δεύτερο λάθος τους ήταν πως επέλεξαν πολύ προσωπικές λύσεις. Αν κοίταγαν γύρω τους καλύτερα, θα έβλεπαν, πως το παιχνίδι παιζόταν ακόμη, η, εν πάσει περιπτώσει, είναι καλύτερη η συντεταγμένη υποχώρηση με τους στενούς ομοϊδεάτες σου, παρά η διάλυση του στρατεύματος.
Γενικά σε τόσο δύσκολες καταστάσεις, πρέπει να κρατιέται κανείς τόσο από το θεωρητικό του υπόβαθρο, ότι έχει τέλος πάντων, αλλά και να μην παραιτείται από τις πιο γενικές αρχές της συλλογικότητας κόντρα στον ατομισμό. Και, γιατί όχι, ας ετεροκαθορίζεται λίγο και από τον ταξικό εχθρό: Ούτε σπιθαμή γης παραχώρηση χωρίς μάχη. Καμιά φορά, βοηθάει κι αυτό.
Αυτά, σαν συμβολή από μένα στο πιο δύσκολο πρόβλημα, που μπορεί να τύχει σε έναν κομμουνιστή.

Ανώνυμος είπε...

Μια γενική παρατήρηση κατ’ αρχήν. Είναι λάθος ο παραλληρισμός της πορείας και του βίου των δυο επαναστατών. Μόνο η μικροαστική καταγωγή τους είναι ένα κοινό σημείο και αυτό άνευ ουσίας από την μετέπειτα στάση τους. Και πιο συγκεκριμένα:
Το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε ο κάθε επαναστάτης ήταν διαφορετικό. Ο Άρης έδρασε σε μια περίοδο που το κομμουνιστικό κίνημα διατηρούσε τις σταθερές που είχε διακηρύξει η Κομμουνιστική Διεθνής και η Σοβιετική Ένωση ήταν πράγματι η πατρίδα όλων των προλετάριων, οικοδομούσε το σοσιαλισμό. Ο Τσέ ανδρώθηκε σε μια περίοδο επικράτησης της δεξιόστροφης λογικής του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και αμφισβήτησης του πρωτοποριακού ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Άρης ξεκίνησε την πορεία του μέσα από την ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στην πορεία μεγαλούργησε στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που δημιούργησε το Κ.Κ. Ο Τσέ αντίθετα μεγαλούργησε σε ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που στην πορεία του επαναδημιούργησε ένα Κ.Κ.
Οι συνθήκες δράσης του ενός και του άλλου ήταν τελείως διαφορετικές. Ο Τσέ έζησε μια επανάσταση επιτυχημένη, που αντί για απογοητεύσεις έφερνε αισιοδοξία, ο Άρης έζησε μια σαφή ήττα του κινήματος που έσπερνε τελείως αντίθετα συναισθήματα.
Ο Τσέ δεν βίωσε προσωπικές εμπειρίες σύγκρουσης με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Πόλεμος-επανάσταση και μετά ηρωικός θάνατος. Ο Άρης έζησε φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, ευνουχισμό του ανδρισμού του, πιέσεις για συμβιβασμό. Συνέπεια αυτών ήταν στην μεν περίπτωση του Τσέ το καθαρό κομματικό παρελθόν, ενώ αντίθετα για τον Άρη, το σημάδεμα με την χειρότερη μορφή, της κομματικής πορείας. Η δήλωση μετανοίας.
Ο Τσέ ποτέ δεν κατηγορήθηκε για ανοιχτή παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού αντίθετα με τον Άρη που το έπραξε αρκετές φορές. Εδώ , ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσέ ήταν μέλος της ηγεσίας που έπαιρνε τις αποφάσεις, και τις εφάρμοζε ο ίδιος, σε αντίθεση με τον Άρη που, κομματικά τουλάχιστον, είχε περάσει στο περιθώριο. Συνήθως λειτουργούσε, στις τότε συνθήκες, με μια λογική συγκερασμού της επίσημης θέσης του κόμματος και της δικής του προσωπικής ακτινοβολίας.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι, το γεγονός, ότι ο Άρης ακόμα από την εποχή του μεσοπολέμου λειτούργησε μέσα σε ένα περιβάλλον των πιο λούμπεν στοιχείων που πλησίαζαν το Κόμμα. Αυτό φυσικά αποδείχτηκε μερικές φορές ωφέλιμο, σε ότι αφορά την παράνομη δουλειά. Συνεχίστηκε όμως και κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Αντίθετα ο Τσέ δεν είχε τέτοιου είδους πάρε δώσε. Δεν είχε να αντιμετωπίσει ζητήματα διαπαιδαγώγησης συντρόφων του που ήταν πριν διαρρήκτες ή ληστές.
Δε θα συνεχίσω με αντιπαραβολές στην πορεία των δυο επαναστατών. Τα πιο πάνω είναι αρκετά νομίζω για να δείξουν ότι η πορεία τους μόνο παράλληλη δεν ήταν. Άλλωστε αυτού του είδους τη διαχείριση, της δήθεν παράλληλης πορείας, την ξεκίνησαν δημοσιολόγοι και ιστορικοί που ήθελαν αυτό ακριβώς που, σωστά, σε άλλο σημείο της ανάρτησης τονίζεται. Να αποκόψουν τους δυο επαναστάτες από το κομμουνιστικό παρελθόν τους και να τους εντάξουν στους δικούς τους μηχανισμούς προπαγάνδας και πολιτικής εκμετάλλευσης.

Αμετανόητος

AGIS είπε...

Να πω κι εγώ την προσωπική μου γνώμη:

Ένα κομμουνιστικό, ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Αυτό είναι αφετηριακή αρχή. Μιλώντας φυσικά για την ουσία κι όχι για το όνομα.

Παραπέρα όμως, οι όροι με τους οποίους κινείται η ιστορία είναι ευρύτεροι από τα όρια των κομματικών καταστατικών αρχών.
Ο Άρης παραβίασε τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, και κατά τη γνώμη μου δεν ήταν αυτή η παραβίαση η ιστορικά άκαιρη. Ιστορικά άκαιρη ήταν η κομματική απόφαση της παράδοσης των όπλων (που βέβαια ήρθε σαν αποτέλεσμα της διαδρομής: υπαγωγή στο ΣΜΑ - Λίβανος - Καζέρτα - Βάρκιζα. Όμως, Παναγιώτη, με την ευκαιρία θα πω ότι επιμένω: δεν πρόκειται για "μη λάθος" στη βάση της "εθνικής ενότητας", Πρόκειται για λάθος ως προς τις νομοτέλειες του λαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, και ως προς την επεξεργασία για "αστική με γρήγορο πέρασμα σε σοσιαλιστική και κινητήριες δυνάμεις εργατική τάξη, φτωχά στρώματα κι αγροτιά". Λάθος που έγινε βέβαια μες στους πολύ δύσκολους διεθνείς συσχετισμούς του αντιφασιστικού πολέμου. Αλλά αυτό είναι στην τελική θέμα άλλης συζήτησης) όπως "έγκαιρες" δεν ήταν κι οι κατοπινές ταλαντεύσεις ως την οριστική απόφαση για την ένοπλη πάλη.

Λοιπόν εκεί που θέλω να καταλήξω, για το πρώτο θέμα του σχολίου, είναι το εξής:
Γενικά δεν είμαι οπαδός της εκ των υστέρων διαχείρισης της ιστορίας, αλλά εφόσον θα έμπαινε ποτέ τέτοιο θέμα, το βάρος των ιστορικών συμπερασμάτων είναι τόσο μεγάλο, ώστε στο πεδίο των καταστατικών αρχών θα κατανοούσα κάλλιστα την εκ των υστέρων μετατροπή της διαγραφής του Άρη, για την παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, σε κομματική ποινή παρατήρησης ή προειδοποίησης διαγραφής για την περίπτωση που θα το ξανακάνει... Φαίνεται ενδεχομένως αστείο, αλλά είναι εξίσου σοβαρό όσο κι η εκ των υστέρων επικύρωση ή ακύρωση μιας κομματικής ποινής. Αν κανείς θέλει να μπει σε τέτοια διαδικασία, ας την ακολουθήσει ως το τέλος της και σε όλες της τις λεπτομέρειες.

Τα παραπάνω γράφονται για να καταδειχθεί έντονα το εξής: Η ιστορική κρίση, περιλαμβάνει και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν μπορεί να χωρέσει την ιστορική κρίση στα όρια του.
Και δε μιλάμε για οποιοδήποτε θέμα. Μιλάμε για γεγονότα που έχουν πληγώσει όσο τίποτα άλλο τη λαϊκή συνείδηση. Η εικόνες της παράδοσης των όπλων δεν εκφράζουν απλώς μια προσωπική πίκρα των ανταρτών. Εκφράζουν την πληγή που χαράχτηκε στη συνείδηση ενός λαού και που ακόμα και σήμερα δεν έχει επουλωθεί.
Γιατί θα επιτιμήσει τον Άρη η ιστορία; Επειδή παραβίασε τη συμφωνία της Βάρκιζας παραβιάζοντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, ή επειδή προηγουμένως υποτάχτηκε στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και συναίνεσε στην εφαρμογή της;

(συνεχιζεται)

AGIS είπε...

συνέχεια

Το δεύτερο θέμα είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός στην σοσιαλιστική εμπειρία.
Στην πραγματικότητα δεν αφορά μόνο τη σοσιαλιστική εμπειρία αλλά συνολικά την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος.
Στην Ελλάδα είμαστε τυχεροί που η γραμμή του "ευρωκομμουνισμού" μειοψήφησε εσωκομματικά και αποχώρησε παρά τον οποιοδήποτε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Στην αντίθετη περίπτωση, αν ο "ευρωκομμουνισμός" πλειοψηφούσε, ενδεχομένως θα είχε σημαδέψει την ιστορία του ΚΚΕ που θα έμενε ενιαίο "λόγω δημοκρατικού συγκεντρωτισμού", όπως συνέβη λχ με τα ΚΚ Ισπανίας και Ιταλίας.
Το ίδιο ζήτημα τίθεται και στα Κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών, όπου ουσιαστικά -προσαρμοσμένα στον κυβερνητικό ρόλο τους- τα ίδια ρεύματα συνυπήρχαν χωρίς αυτό βέβαια να δηλώνεται "πανηγυρικά".
Και τι έπρεπε να γίνει;

Δε νομίζω ότι θα μπορούσε πια να δοθεί συγκεκριμένη απάντηση.
Αυτό που εγώ μπορώ να πω, είναι ότι το "ένα κόμμα" κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, δεν αποτελεί θεωρητική αρχή της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αλλά αποτέλεσε ιστορική της κληρονομιά στην ιστορικά καθορισμένη πορεία επικράτησης της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Τίποτα παραπάνω λοιπόν πέρα από το ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι καταστατική συνθήκη στη βάση μιας ανώτερης συνθήκης: της τήρησης των επαναστατικών αρχών ύπαρξης και δράσης του ΚΚ, κι επίσης της τήρησης σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο των κανόνων της επαναστατικής ηθικής.
Φυσικά τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν εξαντλούν -ούτε σαν "τίτλοι"- το ζήτημα μιας ιστορικής αποτίμησης του σοσιαλισμού που υπήρξε και της "ιδιαίτερης" πλευράς του που αφορά το πολιτικό εποικοδόμημα. Το ζήτημα είναι, νομίζω, πολύ βαθύτερο.

Τέλος, στα πρόσωπα του Τσε και του Άρη υπάρχουν ομοιότητες και ανομοιότητες. Αυτό που είναι κατά τη γνώμη μου άδικο, είναι ο χαρακτηρισμός του δηλωσία για τον Άρη, από τη στιγμή που στη συνέχεια αποδείχτηκε περίτρανα ότι χρησιμοποίησε τη δήλωση για να αφιερωθεί ψυχή και σώματι στον λαϊκό αγώνα. Πράγμα που, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την "νομιμοποίηση" των δηλώσεων σαν "κόλπο" κλπ. Αποτελεί απλώς "εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα".

"Να το αποφασίσει ο λαός", λέμε. Ο Άρης και ο Τσε (μαζί με το Φιντέλ) –είτε με την αποτυχία είτε με την επιτυχία τους- αυτό προσωποποιούν ιστορικά: Την απόφαση του λαού. Απόφαση που, γενικεύοντας, δεν αφορά αποκλειστικά τις ιδιαίτερες συνθήκες της ένοπλης πάλης.



Ανώνυμος είπε...

ΑΓΗΣ. Δεν εχουμε διαφωνια στο σκεπ τικο που βαζεις. Το βαζω πανω στο θεμα της εθνικης ενοτητας γιατι ετσι το θετει ο ΣΙΑΝΤΟΣ στην εισηγηση του στο 7ο συνεδριο για της συμφωνιες που αναφερεις. Για τις δυσκολιες που αναφερεις ως προς τους συσχετισμους στον αντιφασιστικο αγωνα νομιζω οτι δεν θα υπαρξουνε ευνο ικοτερη. Το προβλημα επρεπε να λυθη τον οκτωβρη του 1944 συμφωνα με τις θεσεις του απριλη του ΛΕΝΙΝ πραγμα που δεν εγινε γιατι στην καλυτερη περιπτωση ΣΙΑΝΤΟΣ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ ητανε οπορτουνιστες.Για τη καθυστε ρηση μετα το 7ο συνεδριο στην 3η συνδιασκεψη του 1950 ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑ ΔΗΣ μιλαει για τα γεγονοτα. ΣΥΝΤΡΟ ΦΙΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

AGIS είπε...

@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Τον Οκτώβρη του '44 υπήρχαν ακόμα δυνατότητες να αναστραφεί στην πράξη η αρνητική πλευρά που προερχόταν από το Λίβανο και την Καζέρτα.

Όταν κάνω λόγο για δύσκολους διεθνείς συσχετισμούς το εντοπίζω στο ότι το ΕΑΜ έπρεπε να συγκρουστεί (πολιτικά ή και ένοπλα όπως και έγινε) με την Αγγλία, που την ίδια στιγμή ήταν σύμμαχος της ΕΣΣΔ στον αντιφασιστικό πόλεμο που συνεχιζόταν ως το Μάη του '45.

Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται και ένας σημαντικός λόγος της διάλυσης της ΚΔ και της αντικατάστασής της από την εθνικά αυτοτελή γραμμή των ΚΚ.Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ήταν αδύνατο στη σοβιετική διπλωματία να διατυπώσει οποιαδήποτε γραμμή - συμβουλή κλπ η οποία θα έβγαινε έξω από το πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών της.
Πέρα λοιπόν όμως από τον οπορτουνισμό, πόσο κατανοητό ήταν αυτό στην κομματική ηγεσία; Πόσο έμπειρη και πόσο ώριμη ήταν αυτή να πάρει την αποκλειστική ευθύνη τέτοιων αποφάσεων με διεθνή αντίκτυπο; Φυσκά και σε αυτή την αδυναμία υπάρχει οπορτουνισμός, νομίζω όμως όχι ακριβώς με την έννοια που το λες: όχι με την έννοια των προσώπων (που φυσικά το καθένα έχει συνεισφορά και ευθύνη) αλλά με περισσότερο και κυρίως "δομική" έννοια.

Τέλος, μέσα σ' αυτό το γενικό πλαίσιο, το χειρότερο πλήγμα στους διεθνείς συσχετισμούς το επέφεραν οι ίδιες οι επιλογές του Λιβάνου και της Καζέρτας. Στην πραγματικότητα με αυτές το ίδιο το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δημιουργεί διεθνές δίκαιο, που πια αποτελεί συστατικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους συμμάχους (ΕΣΣΔ - Βρετανία) και περιορίζει έως μηδενικό βαθμό τα (όποια) περιθώρια της ΕΣΣΔ να προβάλει απαιτήσεις σε σχέση με τα κυριαρχικά δικαιώματα του μαχόμενου ελληνικού λαού απέναντι στις βρετ. επιδιώξεις. Ίσα-ίσα με αυτες τώρα η ΕΣΣΔ είναι υποχρεωμένη να δέχεται τις βρετ. επιδιώξεις σαν νόμιμες αφού έχουν τη συμφωνία του ελλ. εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος .

Πέρα από αυτό, αν πριν το Λίβανο ήταν δυνατό η σύγκρουση με τους Άγγλους να περιοριστεί σε πολιτικά κυρίως πλαίσια, ο όλο και βαθύτερος εγκλωβισμός στο τέλος έκανε αναγκαία την ένοπλη ρήξη για την απεμπλοκή (κι αυτή με δυσμενή αποτελέσματα τελικά, για πολλούς λόγους).

συντροφικά επίσης

Σόρυ από απολίθωμα για το εκτός θέματος.

Ανώνυμος είπε...

ΑΓΗΣ. οταν φυγανε οι γερμανοι απο την χωρα μας οι σοβιετικοι ητανε στα βαλκανια ενω οι αγγλοι στην ιταλια και στην γαλλια που το χειμωνα του 1944 στις ΑΡΔΕΝΕΣ χρειαστηκανε την βοηθεια των σοβιετικων για να τα βγαλουνε περα. Αν λοιπον εμεις δεν ειχαμε τις συμφωνιες και περναμε την εξουσια οι αγγλοι δεν θα ερχοντουσαν εδω γιατι θα ειχανε ερθη πρωτοι οι σοβιετικοι και γιατι τρεχανε να φτασουνε πρωτοι στο βερολινο. Μη ξεχνας οτι ακομα και ετσι που ενω δωσαμε την μαχη του δεκεμβρη με το εφεδρικο ΕΛΑΣ παλι τα βρηκανε σκουρα.Η ηγεσια ΣΙΑΝΤΟΣ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ εχει βαρυτατες ευθυνες γιατι επαιρνε προσωπικα της αποφασεις και αυτο φαινεται και στα ντοκουμεντα και στο βιβλιο του μπαρτζωτα 60 χρονια κομμουνι στης που ειναι και παλαιοτερο. Για μενα συντροφε αν δεν ειχε επιστρε ψει ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ η ηγεσια εκεινη δεν πηγαινε σε ΔΣΕ. Δεν θεωρω τυχαιο αλλωστε οτι οταν τον παρεδωσε ο μανιαδακης στους γερμα νους τον μεταφερανε στην γερμανια. Η διεθνη αυτοδιαλυθηκε γιατι υπηρχε εντονη ιδεολογικη διαπαλη οπως δειξανε τα γεγονοτα σε ιταλια και γαλλια. συντροφικα και παντα με την κατανοηση του σφυροδρεπανου να μη φωναξει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ενδιαφεροντα και ουσιαστικα αυτα.
Σαν ενα προβληματισμο θα ηθελα να ρωτησω αν εχει μελετηθει η επισιτιστικη κατασταση στη χωρα το 44. Ποση σοδεια ελεγχθηκε απο το ΕΑΜ; Ποσο ποσοστο του πληθυσμου εξαρτουσε την επιβιωση του αποκλειστικα απο την επισιτιστικη βοηθεια; Υπηρχε η δυνατοτητα απο την ΕΣΣΔ να αναλαβει τη ροη τροφιμων στη περιπτωση που η επισιτιστικη βοηθεια διακοπτονταν; Πιστευω οτι σιγουρα ηταν πολυ καλυτερες οι συνθηκες προτου πατησουν το ποδι τους στη χωρα οι βρετανοι

ρα

AGIS είπε...

@Παναγιώτης, δεν διαφωνώ ότι υπήρχαν οι δυνατότητες για να προχωρήσει το ΕΑΜ σε νικηφόρο δρόμο. Αυτό νομίζω φαίνεται κι από το προηγούμενο σχόλιο μου.
Όμως επίσης νομίζω πρέπει οι "στιγμές" να κρίνονται μέσα στη διαδρομή όπου ανήκουν, στην οποία αυτή διαδρομή βρίσκεται πολιτικά η ρίζα της ήττας, και η οποία διαδρομή αφήνει πολύ μικρά περιθώρια ανατροπής την τάδε η τη δείνα στιγμή. Κι όταν μιλάω για διαδρομή εννοώ κυριως το Λίβανο - Καζέρτα. Η "στιγμή" του Οκτώβρη που λες, προϋπέθετε πια τη ρήξη με μια σειρά αυτο-δεσμεύσεις που ταυτόχρονα λειτουργούσαν δεσμευτικά και στις διεθνείς σχέσεις.
Τώρα για τον οπορτουνισμό του α ή του β, δεν θέλω να πω πολλά. Επικαλείσαι το Μπαρτζιώτα. Θα μπορούσα να επικαλεστώ αφηγήσεις άλλων αγωνιστών και να σου πω χειρότεροι οπορτουνιστές από τον α και β ήταν ο γ κι ο δ κλπ, αλλά δε βρίσκω νόημα για κάτι τέτοιο σ' αυτή τη συζήτηση.

@ρα
Το πρόβλημα του επισιτισμού της Αθήνας το Δεκέμβρη το βάζει ο Χανδρινός στο βιβλίο του για την ΟΠΛΑ. Ο Μαργαρίτης το βάζει γενικότερα στο έργο του για τον εμφύλιο και μάλιστα θεωρεί ότι ο έλεγχος της βοήθειας ήταν από τα στοιχεία που έκριναν σε μεγάλο βαθμό τις λαϊκές διαθέσεις. Πάντως πρέπει να ήταν σοβαρό, αφού ο Τσόρτσιλ γύρω στο Δεκέμβρη το χρησιμοποίησε λέγοντας: Αν δεν υποταχτείτε στους όρους μας δεν θα έρθει επισιτιστική βοήθεια και: "ο λαός δεν θα τραφεί".

AGIS είπε...

Μια διόρθωση:

Το παραπάνω που έγραψα από μνήμης για τη χρησιμοποίηση της απειλής της πείνας δεν το είπε ο Τσόρτσιλ αλλά ο Σκόμπι, την 1η Δεκέμβρη ημέρα που παραιτήθηκαν οι υπουργοί του ΕΑΜ από την κυβέρνηση "εθνικής ενότητας".
Είπε συγκεκριμένα σε διάγγελμά του:

«…Εἶμαι ἀποφασισμένος νά ἐπιτύχω ἐφ’ ὅσον δύναμαι τήν ἐκτέλεσιν τῶν σκοπῶν, οἱ ὁποῖοι μοῦ ἀνετέθησαν ἀπό τήν Κυβέρνησίν μου… Στέκομαι σταθερά εἰς τό πλευρόν τῆς σημερινῆς συνταγματικῆε Κυβερνήσεως, μέχρις ὅτου τό Ἑλληνικόν Κράτος μπορεῖ νά ἀποκατασταθῆ, μέ νόμιμον ἔνοπλον δύναμιν εἰς τάς διαταγᾶς του καί νά μποροῦν νά γίνουν ἐλεύθεραι ἐκλογαί. Ἐάν ὅλοι μαζί δέν ἐπιτύχωμεν, τό νόμισμα δέν θά κρατηθῆ σταθερόν καί ὁ λαός δέν θά τραφῆ…»,

όπως βρήκα με μια αναζήτηση, πχ εδώ
http://katotokerdos.blogspot.gr/2009/12/1944.html

Ανώνυμος είπε...

ΑΓΗΣ. καμμια διαφωνια. επρεπε να ειχε παραμεινει κοινωνικη συμμαχια το ΕΑΜ οπως ξεκινησε οποτε θα ειχαμε αποφυγει αυτες τις συμφωνιες αυτο βεβαια θα μπορουσε να γινει αν η ηγεσια συνολικα δεν ητανε στην λογι κη των ΣΤΑΔΙΩΝ οποτε θα ειχαμε διαφορετικη πορεια. Θα σου αναφερω ενα στοιχειο ακομα ποια ητανε η σκοπιμοτητα για το οφελος του αγωνα η διαλυση της ΟΚΝΕ οταν φτιαχτηκε η ΕΠΟΝ εκει γιατι δεν μπορουσε να υπαρχει σαν μετωπο. Για το επισιτιστικο χωρις να ειναι απλο πιστευω οτι θα μπορουσε να λυθη οπως στην υπολοιπη αν. ευρωπη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Eυχαριστω AGIS θα προσπαθησω να βρω τροπο να τους ριξω μια ματια

ρα