Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Βασίλης ή Θανάσης

Όσοι (ζούνε για να) τους ακούνε, αναφέρονται σε αυτούς με το μικρό τους όνομα, σα να ‘ταν μέλη της παρέας, που δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβει και να βγει συνεννόηση. Τι γίνεται όμως αν βρεθούν όλοι μαζί σε μια ανάμικτη παρέα και πει κάποιος ουδέτερος «μου αρέσουν τα τραγούδια του παπακωνσταντίνου»; Ποιον από τους δύο εννοεί; Πώς είναι δυνατόν να μην ακούει το δικό μας και να εννοεί τον άλλον; Και ποιος ακριβώς είναι ο δικός μας;

Τα γούστα είναι προφανώς υποκειμενικά. Αλλά αν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε με αντικειμενικούς όρους, δε νομίζω πως μπορεί να σταθεί οποιαδήποτε σύγκριση. Πάρε για παράδειγμα με ποιους καλλιτέχνες έχει συνεργαστεί ο καθένας. Ο βασίλης έχει τραγουδήσει μεταξύ άλλων θεοδωράκη, λοΐζο, μικρούτσικο, άσιμο, chris de burg αν θες ακόμα σε διεθνή κλίμακα. Η πιο γνωστή συνεργασία του θανάση είναι με τον (έλεος!) σαββόπουλο, ενώ κορυφαία στιγμή του, για μένα, είναι ότι έγραψε τους στίχους για το μαύρο γάτο και το λεγεωνάριο του βασίλη –που είχε γράψει και τη μουσική σε αυτά τα δύο. Ο οποίος όμως έχει πει ακόμα στίχους από τριπολίτη, αλκαίο, καββαδία, καρυωτάκη, νικολακοπούλου –κι αφήνω απέξω πόσους ακόμα.

Όχι, δε ζούμε για να ακούμε το σημερινό βασίλη, αλλά τα παλιά του. Πέντε από τους δίσκους που βγήκαν στη δεκαετία με τις βάτες, από το «φοβάμαι» ως το «χορεύω», με ενδιάμεσους σταθμούς τη «διαίρεση», τα «χαιρετίσματα» και το «όλα από χέρι καμένα», μένουν αλύγιστα στον χρόνο κι αξεπέραστα, κατά τη γνώμη μου πάντα, στην ελληνική δισκογραφία. Ο βασίλης παπακωνσταντίνου παράκμασε σταδιακά τα τελευταία είκοσι χρόνια (κι απότομα από τότε που έπαψε να συνεργάζεται με τον κροκίδη) όπως όλες σχεδόν οι αξίες, τα ακούσματα και οι αναφορές, μουσικές και πολιτικές, της μεταπολίτευσης. Έζησε όμως σε αυτήν την περίοδο τα πιο ώριμα, δημιουργικά χρόνια του και εξέφρασε απόλυτα το μοντέρνο πνεύμα της, την πολιτική της ιδιαιτερότητα, το πάθος της και την πιο άγρια εκδοχή της που συνεπήρε κάθε νέο της εποχής. Ο θανάσης εμφανίζεται και τρυπώνει στο κενό που αφήνει αυτή ακριβώς η περίοδος κι η παρακμή των ιδανικών της.

Πολλά τραγούδια του βασίλη είναι σκοτεινά και μελαγχολικά –από τις πρώτες αίτιες αύξησης των αυτοκτονιών, όπως λέγαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου με μια φίλη- αλλά μιλάνε για την πολιτεία, τα στενά, τους θορύβους της, τις ανάσες και της ανησυχίες της. Ενώ οι δουλειές του συνεπώνυμου είναι το τραγούδι της ήττας, εκφράζουν την υποχώρηση και την αναχώρηση στο παρελθόν, στο χωριό και την παράδοση, βρίσκουν καταφύγιο σε καπηλειά και τεκέδες. Κατ’ επέκταση ο ήχος του βασίλη είναι βασικά ροκ (με στοιχεία χαρντ ποπ, όπως λέει το λαϊκό στρώμα), με μπάσα, σαξόφωνα και πλήκτρα, ηλεκτρικές κιθάρες που κλαίνε, άγριος και ρυθμικός σαν τον ήχο της πόλης. Ενώ αυτός του θανάση γεμάτος ούτια, λύρες και καλό ελαιόλαδο από την επαρχία, χωρίς να πιάνει όμως τα μηνύματα και την ποιότητα των «αγροτικών».

Ο βασίλης κοροϊδεύει εδώ και χρόνια τον κόσμο, πασχίζοντας θαρρείς να χαλάσει την υστεροφημία του με τις δουλειές που βγάζει. Οπότε το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί κι ως μνημόσυνο σε ένα ημιτελή θάνατο, όπως έγραφε ένας άλλος μέγας βασίλειος, που ουσιαστικά έχει επέλθει προ πολλού, από καλλιτεχνική άποψη. Όπως μου λένε όμως οι οπαδοί του θανάση, κι αυτός έχει πολύ καιρό να βγάλει κάτι καινούριο που να δικαιώνει την προσμονή τους. Μπορεί βέβαια να κάνει πολύ καλύτερες συναυλίες, αλλά αυτό έχει να κάνει με την ηλικία και με το γήρας, που δεν έρχεται μόνο του. Και αν ήταν ροκ, δεν τον λυπάται, έγινε κιόλας εξήντα χρονών.

Αν το δούμε διαχρονικά όμως και πάρουμε την καλύτερη συναυλία που έχει κάνει ποτέ ο καθένας, οι συγκρίσεις είναι καταλυτικές –απ’ τον κόσμο που μάζευαν ως την ενέργεια και το πάθος που έβγαζαν. Οι παλιές συναυλίες του βασίλη ήταν πολιτικό-πολιτισμικό γεγονός, απ’ αυτές για τις οποίες θα άξιζε να κάψεις μία από τις τρεις ευχές σου, για να γυρίσεις πίσω τον χρόνο και να τις ξαναζήσεις –μαζί με τις πρώτες πολιτικές συναυλίες της μεταπολίτευσης. Άλλες εποχές θα μου πεις βέβαια, τότε τα στάδια γέμιζαν για πλάκα. Δε διαφωνώ πως είναι άδικη η σύγκριση, αλλά αυτό ακριβώς λέω και παραπάνω. Δες ποια εποχή εξέφρασε ο καθένας και πες μου πώς είναι δυνατόν να τις συγκρίνεις.

Αυτό μας δίνει την πάσα για να δούμε και μια τελευταία παράμετρο, που ‘χει να κάνει με το πολιτικό κομμάτι. Πονεμένη ιστορία και για τους δύο, και ας είναι κυρίως ο δικός μας (με την ευρεία έννοια) κόσμος που τους αγκάλιασε και τους ακολουθεί.

Ένα κοινό, τυπικό ίσως γνώρισμα που μπορεί να διακρίνει κανείς σε κάποια τραγούδια τους είναι το αδιέξοδο της ατομικής άρνησης και διαφυγής. Στο «άσε με να κάνω λάθος» ο βασίλης, που πάντοτε έπαιζε με τις τάσεις της πολιτικής μόδας και με τη (ντεμέκ ή μη) αναρχία, δε γουστάρει να σωθεί κι απαξιώνει τις «κατακτήσεις και τις μαζικές δομές», γιατί το βασικό είναι «πώς περνούν τη νύχτα με δυο φίλους σε ένα υπόγειο σκυφτό» και «η σύριγγα αδειάζει». Μια στροφή που ποτέ δεν τον πέτυχα να την τραγουδάει στα φεστιβάλ που πρόλαβα, σε αντίθεση με τον τζιμπουτιανό ουίλι και την άσπρη σκόνη που θα του δίνει ο θεός –αυτό παρεμπιπτόντως και παρενθετικά.

Πολλές φορές όμως η ατομική άρνηση βρίσκει στα τραγούδια του μια περίεργη συλλογική διέξοδο, πχ στο «για μένα τραγουδώ», όπου βρίσκει στους δρόμους κάποιους με μακριά μαλλιά και ξεκολλάει από το ερωτικό του απωθημένο. Αντίθετα με τον πιο γνωστό κινηματικό στίχο του θανάση, από το αερικό. Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει. Η λύση δηλ για να νικήσουμε τις φυλακές κι όσα μας κρατάνε δέσμιους είναι να γίνουμε ξωτικά, η πλήρης άρνηση της πραγματικότητας και μια φαντασιακή διαφυγή-απόδραση.

Κατά τα άλλα, αν θέλουμε να τους κρίνουμε με τους δικούς μας όρους (πολιτικής καθαρότητας όπως έχει επικρατήσει να λέγεται) πιθανότατα θα απογοητευτούμε. Ναι μεν τρέχουν κι οι δυο σε διάφορες συναυλίες αλληλεγγύης (ερτ και γιουγκοσλαβία είναι τα δύο πρώτα που μου έρχονται στο νου για το βασίλη), παράλληλα όμως έχουν κάνει αρκετές παρασπονδίες, όπως και όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες πρώτης γραμμής (ο βασίλης πχ έχει τραγουδήσει στα πλαίσια των ολυμπιακών για τον εθελοντισμό, αν θυμάμαι καλά, ενώ ο θανάσης, πιστός στη λογική «επιστροφή στη φύση» που βγάζουν τα τραγούδια του, έχει πάει στο φεστιβάλ των οικολόγων πράσινων!)

Σήμερα ο ένας βρίσκεται μάλλον κοντά στο επαμ του καζάκη κι ο άλλος κάπου κοντά στο αντάριζα, αλλά εμφανίζεται συχνά και στα φεστιβάλ του συνασπισμού. Κάποτε είχε δώσει μια συνέντευξη και στον οδηγητή, αλλά στη συλλογική συνείδηση είναι μάλλον καταχωρημένος στην άλλη πλευρά. Και αν ποτέ ερχόταν σε κάτι δικό μας, θα ήταν τόσο περίεργο, όσο και το να πήγαινε ο βασίλης σε κάτι άλλο πλην του φεστιβάλ της κνε. Γιατί κάθε πλευρά έχει, παρόλα όσα, το δικό της παπακωνσταντίνου
 Κι ο παπακωνσταντίνου κατά βάση ένας είναι, σαν το κόμμα κι αυτός, άσχετα αν τα έχουμε σπάσει τον τελευταίο καιρό


Υγ: το αρχικό σχέδιο ήταν να υπάρχει κι ένα δεύτερο μέρος από διαφορετική σκοπιά, ως αντίλογος στα παραπάνω, αλλά σκόνταψε κάπου στην πορεία και δεν προχώρησε. Ούτως ή άλλως περιμένω να εκδηλωθεί ισχυρός αντίλογος στα σχόλια και να καλύψει το κενό –χωρίς ωστόσο δυνατότητα δικής μου άμεσης ανταπάντησης, για τις επόμενες μέρες τουλάχιστον.

42 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Οι κρετινοι της ανταρσυα αδυνατουν πλεον να χωρισουν δυο γαιδουριων αχυρο
Εγκαλουν το ΚΚΕ γιατι χαιρετησε (εθυμοτυπικα) στο συνεδριο του ποταμιου και συγκρινουν την παρουσία του εκει με τη συμμετοχη της ανταρσυα στις τακτικες κινησεις του συριζα στο δρομο για την κυβερνητικη εξουσια. Το προσφατο γεγονος η συμμετοχη της ανταρσυα στη συγκροτηση του μετωπου του συριζα για τη ΔΕΗ

Υγ η κλαψα του θαναση πραγματικα δεν υποφερεται

Ανώνυμος είπε...

Φοβερο το κειμενο απολιθωμα.
Τα καλα του Βασιλη ειναι αυτα των 80s αντε και μερικα 90s μεχρι και το δισκο που εβγαλε με το μικρουτσικο απο εκει και μετα ολοι οι δισκοι του ειναι φολες.
Τα τραγουδια του θαναση απο την αλλη μου αρεσουν οταν τα ακουω απο τον μαλαμα. Καλος συνθετης ο θανασης αλλα απο φωνη..... αστο καλυτερα δεν τοχει γκαριζει σαν γαιδουρι και φαινεται εντελως ερασιτεχνης οταν τραγουδαει. Επισης αλλο κακο οταν παει κανεις σε συναυλιες θαναση/μαλαμα ειναι ο μπαφος απο τις γυρω μπαχαλοπαρεες που δεν παλευεται.

Αριστονικος.

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΥΔΟΣ Το καταλαβαινουνε οτι υπα ρχει διαφορα αλλα ειναι τετοιος ο πανικος για την δημιουργια του νεου οπορτουνιστικου αναχωματος που τους προκαλει ζαλαδες. Ειναι και το οτι συνεχιζει να υπαρχει ΚΚΕ οποτε η πικρα ξεχιλιζει. Εμεις την δουλεια μας και αυτοι την δικη τους ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ποτε δεν ημουν υπερ της ''πολιτικοποιησης'' των αισθητικων μου γουστων,ισως επειδη αυτα διαμορφωθηκαν αρκετα πριν ασχοληθω με τον μαρξισμο.Εννοω να ακουω ''αριστερη'' μουσικη,να βλεπω ''αριστερες'' ταινιες,να κανω καμπινγκ σε ''αριστερα'' νησια κοκ.

Για αυτο ποτε δεν ειδα με καλο ματι ολους αυτους τους μαλλιαδες,ουτε τα τραγουδια τους μου αρεσαν ποτε(προτιμω τις χαζοαμερικανιες παρα αυτα),ουτε οταν ανοιγαν το στομα τους για πολιτικα ακουγα κατι περα απο εναν αοριστο ανθρωπισμο στην καλυτερη περιπτωση.

Ειναι περιεργα πλασματα οι καλλιτεχνες,δεν περνω ποτε στα σοβαρα τις πολιτικες τους αποψεις.Αν καποιος ακουει τους Παπακωνσταντινου επειδη οντως του αρεσει ειναι σεβαστο,αλλα πολυ φοβαμαι οτι η ακροαση της ειναι απλως ειδος lifestyle,κατι που συμπληρωνει μια εικονα.

Unknown είπε...

Σύντροφοι και φίλοι, δεν υπάρχει κλάψα στο Θανάση αλλά κάποια υπόγεια διερεύνηση των πιο αγνών στοιχείων της ανθρώπινης οντότητας που προφανώς ιστορικά δεν έχουν τίποτα να κάνουν με φλωροΣυριζαίους (ουφ τι είπα !!!)
Απίστευτο τραγούδι (με εμφανώς προβληματικές πολιτικές αναφορές)
http://www.youtube.com/watch?v=f-qeuXD772M

Ανώνυμος είπε...

Το δίλημα είναι πλαστό. Δώσε Παπακωνσταντίνου στο λαό και άσε μας να γουστάρουμε (εκτός από αυτόν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που τους τον χαρίζουμε γιατί δεν έχουμε όρεξη να ακούμε μαλακίες).
Πέρα από την πλάκα όμως το πιο ουσιώδες έχει να κάνει με την εποχή. Επειδή βρέθηκα στο θέατρο βράχων η συναυλία του Θανάση θύμισε λίγο Βασίλη, τόσο από κόσμο όσο και από ένταση. Την πολιτική τοποθέτηση καλύτερα να την αφήσουμε στην άκρη καθώς οι καλιτέχνες πάντα ήταν λιγό ντεμέκ κατάσταση.
Υ.Γ. ωραία συναυλία είχαν τα ΑΕΙ, για όσους πήγαν, και τις 2 μέρες

Dreaming Neon Red είπε...

Ο Θανάσης έχει παίξει σε φεστιβάλ της ΑΚ παλιότερα,να σημειωθεί. Όμως πότε μίλησε στον Οδηγητή; Αφού είναι φόλα αντιΚΚΕ απ όσο ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

και η πρώτη συνέντευξη στον 902 ήταν:
https://www.youtube.com/watch?v=Wrxyk1wES4I

πθ

Ανώνυμος είπε...

Αστειεύομενος με παρέα πριν λίγο καιρό, έλεγα ότι το βασικό πρόβλημα της εποχής (υποχώρηση κινήματος κλπ) είναι ότι λες στην πιτσιρικαρία σήμερα Παπακωνσταντίνου και το πρώτο πράγμα που της έρχεται στο μυαλό είναι Θανάσης, σε αντίθεση με καμιά δεκαριά χρόνια πίσω!!!

Πέρα από την πλάκα ο θάνάσης κατ εμέ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να καταλάβεις τι εστί μεταμοντερνισμός στη μουσική. Δηλαδή:

1) εστίαση αποκλιεστικά στη φόρμα και την αισθητική, γδύνοντας φυσικά το όποιο περιεχόμενο

2) πάντρεμα διάφορων στιλ μουσικής, αποκλειστικά και μόνο για χάριν αισθητικής, πάλι φυσικά έχοντας αμπομονώσει τη φόρμα από το περιεχόμενο (εν προκειμένω σύγχρονα στοιχεία ροκ με δημοτική μουσική)

Παράλληλα υπάρχει εξιδανίκευση και αναβίσωση του παλιού, με τη μορφή του καπίταλιστικού ανορθολογισμού που φτάνει να γεννά τον μυστικισμό (στο βιβλίο του Ντατ για τον φασισμό έχει μία πολύ καλή ανάλυση για το πώς γεννιούνται τέτοια ιδεολογήματα σε περιόδους παρακμής)


Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, η ίδια αυτή εφαρμογή συναντάται από την κυρίαρχη ποπ μουσική όπου διάφορα ντίσκο και παλιά ροκ κομμάτια διασκευάζονται με μπιτ, μέχρι καλλιτέχνες τύπου Θανάση.

Είναι ακόμα μια απόδειξη ότι ο καπιταλισμός σαπίζει και δεν μπορεί να προσφέρει κάτι καινοτόμο ούτε και σε επίπεδο τέχνης.

Και αυτά δε συμβαίνουν μόνο στη μουσική, αλλά και στην αρχιτεκτονική και αλλού.

ctalin

Διαφθορέας Συνειδήσεων είπε...

Θανάσης και με διαφορά πλέον.
Τον θεωρώ ως τον σπουδαιότερο τραγουδοποιό της γενιάς του. Η μουσική του και ο στίχος του κατ εμέ αποτελούν μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη κατηγορία. Αυτό το πάντρεμα λαικού-δημοτικού με αυτόν τον ποιητικό-πολιτικό στίχο εμένα τουλάχιστον μ αρέσει και με εκφράζει. Δεν εννοώ ότι συμφωνώ με τις πολιτικές απόψεις του Θανάση de facto. Εννοώ τη σύζευξη λαικό-δημοτικής μουσικής με ποιητικούς και λυρικούς στίχους. Προφανώς δεν είναι κάτι καινούριο αλλά μ αρέσει η αισθητική γωνία του ΘΠ. Απ' ότι έχω ακούσει και διαβάσει φιλοαναρχικός είναι. Ωστόσο διαφοροποιείται σε κάποια πράγματα. Δε θεωρώ ότι έχει να κάνει με κλάψα όπως και να το διατυπώσει κανείς Άσε που νομίζω ότι η ιστορία θα τον αποκαταστήσει στο μέλλον όσον αφορά την καλλιτεχνική του αξία. Για μένα η αξία του καλλιτέχνη δεν έχει να κάνει με το πόσοι τον άκουσαν, τον είδαν κτλ. Αποτυπώνεται μόνο ανάγλυφα στο έργο του. Κατ τ άλλα πολύ ωραίο το κείμενο Σφυροδρέπανε . Έχω την εντύπωση ότι αν ήταν δικός μας ο Θανάσης θα βγάζαμε διαφορετικά συμπεράσματα γι αυτό θεωρώ ότι η καλλιτεχνική αποτίμηση πρέπει να γίνεται επί τω έργω και διαχωρίζοντας εκεί που πρέπει τον καλλιτέχνη απ αυτό.

Μπρεζινσκι είπε...

1. Πιστευω ότι εξαρχής δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, υπό τη έννοια ότι μιλάμε για ανόμοια πράγματα....Είναι σα να συγκρίνω ας πούμε τον Τζων Φόρντ με τον Χαρισον Φορντ, έναν σκηνοθέτη με έναν ηθοποιό. Ο Βασίλης Π. είναι κατα βάση ένας ερμηνευτής , ένας τραγουδιστής, από την άλλη ο Θανάσης Π. είναι κατά βάση ένας συνθέτης, ένας μουσικός. Δεν θα κρίνω τον πρώτον πρώτα και κύρια ως τραγουδοποιό και πάντα θα τον εκτιμώ για τις συνήθως ,συνταρακτικές εκτελέσεις του σε τραγούδια άλλων. Τον δεύτερον δεν θα τον κρίνω σαν φωνή, σαν εκτελεστή κατά κύριο λόγο αλλά σαν δημιουργό στίχου, μουσικής και ενορχήστρωσης.
(συνεχίζεται)

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση, ο ένας είναι τραγουδοποιός με συγκεκριμένο ρεπερτόριο και ο άλλος είναι καθαρά ερμηνευτής και έχει τραγουδήσει τα πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως μεγαλώνοντας ηλικιακά έρχεσαι πιο κοντά στον Θανάση και απομακρύνεσαι από το Βασίλη.
Ο Βασίλης είναι για τους μαθητές άντε και για τους νέους φοιτητές μετά τον έχεις ακούσει τόσες φορές που φτάνει στα όρια της γραφικότητας. Αντίθετα ο Θανάσης "τραβιέται" από μεγαλύτερες ηλικίες και λόγω του "μη συνηθισμένου" ήχου του, αλλά και της πολυπλοκότητας των νοημάτων του.

Μπρεζινσκι είπε...

2. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πλήρως τις θέσεις περί αισθητικής.... Ο ΘΠ ανεξάρτητα από τον ενίοτε βουκολικό μυστικισμό του και μια ατομοκεντρική θεώρηση της πραγματικότητας πασπαλισμένη από δόσεις ηττοπάθειας, κάνει μια αρκετά σημαντική προσπάθεια όσον αφορά την επιβίωση σημαντικών στοιχείων της παράδοσης που πεθαίνει, ως μη κερδοφόρα, μη ελκυστική στον κόσμο του εμπορεύματος καλλιτεχνι9κού έργου. Εννοώ εδώ από υφολογικά ή στιχουργικής δομής στοιχεία, έως τη χρήση συγκεκριμένων οργάνων, μουσικών φράσεων και στυλ. Κι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό να υποτιμάται έτσι απλά και να παρουσιάζεται ως ένα ανούσιο ποτπουρι....

Μάλιστα κάποιες θέσεις τύπου "Παράλληλα υπάρχει εξιδανίκευση και αναβίσωση του παλιού, με τη μορφή του καπίταλιστικού ανορθολογισμού που φτάνει να γεννά τον μυστικισμό ", πέραν από την κάποια δόση βερμπαλισμού πρέπει να συγκεκριμενοποιούνται, γιατι ειδάλλως μοιάζουν με απλά τσιτάτα ... Θα με ενδιέφερε μια πιο συγκεκριμένη ανάλυση, πάνω ίσως σε συγκεκριμ΄νε α τραγούδια του ΘΠ.

Ο μυστικισμός, χωρίς να το κατέχω το αθλημα σε θεωρητικό επίπεδο, είμαι ομως καλός ακροατής, ταγμένος, απαντάται ουκ ολιγες φορές στην δημοτική μας παράδοση, όχι όμως με την έννοια που το θέτει ο Ντατ στο βιβλίο του φίλε ctalin..

Όσο για την καινοτόμα προσφορά του καπιταλισμού....νιου - γατα.
Ο καπιταλισμός ότι ήταν να προσφέρει το προσέφερε και σταμάτησε να το κάνει σοβαρά καμια 100αρια χρόνια πίσω...Ο,τι προσέφερε από εκεί και πέρα ήταν στα πλαίσια της αναπαραγωγής της ταυτότητας του....(Ήχοι του μέταλλου, της πόλης, της συντριβής, της μονάδας, του ατόμου που συνθλίβεται σαν νευρόσπαστο μιας ιστορίας για την δημιουργία της οποίας δεν έχει λόγο )...
Ο,τι καινοτόμο βγήκε ήταν στα πλαίσια της άρνησης του....Αν ψάχνεις να βρεις τέτοια καινοτόμα σε συσκευασία τέχνης, θα ψαχνεις πολύ ακόμα, γιατί απλά δεν υπάρχει...

Ανώνυμος είπε...

ο Θανάσης είναι πρώτα και κύρια ένας άνθρωπος λαικός αγρότης με όλη τη θετική σημασία που μπορεί να έχει αυτός ο προσδιορισμός.
στα τραγούδια του αποτυπώνεται με φοβερό τρόπο οι ελπίδες, τα οράματα τα όνειρα, οι αγωνίες και το μάταιο των αγώνων των αγροτών και της λαικής επανάστασης όπως τη βιώνει η ύπαιθρος πασιφανές στο πολιτικό του τραγούδι αλλά και εμφανές στο πιο υπαρξιακό του η εν γένει στα μη πολιτικά του τραγούδια.
ή ήττα είναι εγκολπωμένη συνολικά στη γενιά του και στη δική μας και είναι λογικό να χρησιμοποιεί τέτοιους κώδικες άλλα το μήνυμα δεν είναι το μέσο και το μήνυμα του θανάση δεν είναι ηττοπαθές ούτε ηλίθια αυτάρεσκο (όπως σε τόσα και τόσα τραγούδια της εποχής μας)
δεν είναι τυχαίο από που εμπνέονται τα πολιτικά του τραγούδια από τον ηρωισμό και το μεγαλείο της αγροτική επανάσταση στο μεξικό και του ισπανικό εμφύλιο, το ιταλικό (του νότου) αναρχικό κίνημα κ.λ.π ενώ στα γενικά κυριαρχεί η ξενιτιά η αναμέτρηση με την φύση ο ατομικός και υπαρξιακός στοχασμός γύρω από τη ζωή τα προβλήματα της και την πολύ σκληρή γοητεία της πάντα με ένα τρόπο ειλικρινή άμεσο και λαικό στην ουσία του που δεν το βάζει κάτω καθότι έτσι είναι η ζωή, πραγματική λαική μουσική παράγει ο θανάσης, με τζάζ στοιχεία, και είναι ότι καλύτερο έχει γονιμοποιήσει την ελληνική μουσική παράδοση εδώ και πολλές δεκαετίες.
Δεν είναι τυχαίο που πριν πολλά χρόνια σε ένα πανηγύρι στην Ικαρία στη λαγκάδα (έχει σημασία για όσους ξέρουν το μέρος) προτού γίνει ευρέως γνωστός και αυτός και η Ικαρία, είχε προσφέρει στιγμές μοναδικές,(η Ικαρία αγάπησε τον θανάση από την πρώτη στιγμή που τον έμαθε).
και όλα αυτά χωρίς να μιλήσουμε για την απίστευτη ικανότητα του στο να πλάθει μοναδικές εικόνες όχι μόνο με τον στίχο του αλλά και με την μουσική του ακόμη.
και ως γνήσιος λαικός αγρότης και ο ίδιος είναι ταπεινός σοβαρός μετρημένος αλλά πάντα ειλικρινής άμεσος και απλός (κάτι καθόλου αυτονόητο με την επιτυχία που έχει κάνει) ένας πραγματικός ποιητής και δημιουργός και παράλληλα κάθολου σταρ.
Μπορεί να μην συμφωνούν όλοι μαζί του ή με τις απόψεις του (λογικό άλλωστε) αλλά μια σύγκριση σε προσωπικό επίπεδο με τους υπολοίπους καλλιτέχνες της χώρας καθιστά σαφές το πόσα μίλια είναι μπροστά από το 99.9%

φανατισμένος γκρούπι του θανάση

zoot horn rollo είπε...

Δε θα πω πολλά επι του θέματος, αλλά ακούγοντάς τους και τους δυο μου αφήνουν ένα μεγάλο κενό, ειδικά τελευταία. Δεν έχω να τους προσάψω κάτι σε ό,τι αφορά το αισθητικό κομμάτι, όμως νομίζω πως κάτι λείπει. Ούτε με τον Άσιμο και τη στάση ζωής που επέλεξε συμφωνώ, αλλά τον βρίσκω πολύ πιο εύστοχο στα τραγούδια του, βασικό το ότι είχε χιούμορ.
Το κείμενο βάζει αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις και για τους δύο, ενδιαφέροντα και τα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

«Ειναι περιεργα πλασματα οι καλλιτεχνες,δεν περνω ποτε στα σοβαρα τις πολιτικες τους αποψεις.Αν καποιος ακουει τους Παπακωνσταντινου επειδη οντως του αρεσει ειναι σεβαστο,αλλα πολυ φοβαμαι οτι η ακροαση της ειναι απλως ειδος lifestyle,κατι που συμπληρωνει μια εικονα.»

Σωστή αν και όχι ολοκληρωμένη-κατά την άποψή μου- τοποθέτηση από τον Π.Γ. Όντως για μια μερίδα ακροατών ισχύει το ότι η ακρόαση του έργου των δυο καλλιτεχνών-και όχι μόνο- είναι «ειδος lifestyle,κατι που συμπληρωνει μια εικονα.». Υπάρχει όμως και η συνειδητή μερίδα προοδευτικών ανθρώπων που οι μουσικές και γενικότερα οι πολιτιστικές τους προτιμήσεις, είναι προϊόν ξεκάθαρης αισθητικής και πολιτικής επιλογής του τελικού πολιτιστικού προϊόντος και όχι των εκάστοτε πολιτικών ακροβασιών του καλλιτέχνη. Από πού να πιαστεί άλλωστε ο καθένας και πώς να κρίνει τις πολιτικές βόλτες του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος που οι περισσότεροι-λίγο ή πολύ- κατά καιρούς κάναν βόλτες μέσα από τις γραμμές των κομμουνιστών ή έστω μέσα από τα αισθητικά κριτήρια που η ιδεολογία μας καθιέρωσε στο προφανές προοδευτικό. Να μερικές σκόρπιες σκέψεις που αναδεικνύουν την πολυσύνθετη κατάσταση στο χώρο αυτό και επιβεβαιώνουν την παραπάνω παρατήρηση του Π.Γ. ότι οι καλλιτέχνες «Ειναι περιεργα πλασματα».

Οι δυο κατ’ εξοχήν κορυφαίοι έλληνες συνθέτες- Θεοδωράκης, Χατζηδάκης- για χρόνια δημιούργησαν με αισθητικά πρότυπα που συνάρπαζαν το δικό μας χώρο. Ο πρώτος ενταγμένος και πολιτικά στις τότε περιπέτειες του κινήματος και με μια στάση αλλοπρόσαλλη. Με κινήσεις, από το κόμμα, που πολλές φορές μας έκαναν να σφίγγουμε τα δόντια, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στον πολιτισμό αλλά πάντα παραμένοντας ερωτηματικά για την ευκολία με την οποία του δινόταν συγχωροχάρτι για τις επιθέσεις του στο κόμμα (διάσπαση 68, ΚΝΕ και βάλε). Αντίθετα ο ιδιόμορφος και δεδηλωμένος πολιτικός φίλος της δεξιάς Χατζηδάκης, διατηρούσε πάντα- και το δήλωνε- ένα στοιχειώδη σεβασμό στην προσφορά μας στον πολιτισμό.

Ο πιο τραγουδισμένος ίσως στις συγκεντρώσεις μας, μετά τη μεταπολίτευση, Θάνος Μικρούτσικος. Από το μαοϊσμό, στο κόμμα και από κει ανοιχτά και υπουργικά στο ΠΑΣΟΚ. Επιστροφή πάλι, τον καιρό της ανάκαμψης και μόλις τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά, ξανά από μακριά και σε νέες οπορτουνιστικές αναζητήσεις.

Κάνουμε κριτική στον Βασίλη Παπ.- και σωστά- για τα πάρε δώσε του με τον ανεκδιήγητο Καζάκη. Τον Λέκκα τον ξεχάσαμε; Κι αυτός έστειλε μήνυμα στο ΕΠΑΜ. Και λίγο μετά δήλωνε- πάλι- ότι ψηφίζει το κόμμα. Είναι στάση προλεταριακού καλλιτέχνη αυτή;

Ξαναεμφανίζεται στο χώρο μας η Αιμιλία Υψηλάντη, με την επίσκεψη του συντρόφου γραμματέα στο θεατρικό έργο που ανέβασε τελευταία. Η στάση της μετά την περίοδο της προεδρίας της στο ΣΕΗ και τη βουλευτοποίησή της από το κόμμα, γνωστή. Να θυμηθούμε εδώ και τη συμμετοχή της σε αντικομμουνιστικές και σοβινιστικές ταινίες κατά την περίοδο της χούντας; Πως προέκυψαν όλα αυτά;

Και μια και μιλάμε για χούντα. Καλή και άγια η αντιχουντική δράση του δίδυμου Καζάκου-Καρέζη, το τελευταίο διάστημα της διχτατορίας. Αλλά η συμμετοχή τους στα πανηγύρια της χούντας το 68 ξεχάστηκαν;

Κάτι υποψηφιότητες σταρλετίδων του ελληνικού σινεμά (πχ. Φόνσου, Φιλίνη) με τι κριτήρια έγιναν; Την «πολιτιστική» τους προσφορά; Την κομματικότητά τους; Ή μήπως την αναγνωρισιμότητα που δεν χάνουμε ευκαιρία να καταδικάζουμε όταν γίνεται κουβέντα για επιλογή στελεχών;

Δεν έχει τέλος ο κατάλογος ανάλογων ερωτημάτων. Και οι απαντήσεις στις εύλογες πικρίες που δημιουργούνται από αυτού του είδους τα παθήματα είναι πολλές και σύνθετες. Οπορτουνισμός, προσωπικές συμπάθειες, προσωπικές λανθάνουσες διαδρομές, ιδεολογική διαμάχη….

Αυτό που πρέπει όμως να μείνει είναι η σταθερή αξία που έχει για το κόμμα, η υπεράσπιση και διάδοση της προοδευτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Χωρίς παραχωρήσεις και εκπτώσεις.

Αμετανόητος

Ανώνυμος είπε...


και ο Βασίλης και ο Θανάσης αποτελούν πλέον τυπικές όψεις του μικροαστισμού.

Ο μεν Βασίλης, τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχει βγάλει κομμάτι της προκοπής. Μετά την ολυμπιάδα, το γλύψιμο στους αγανακτίστας προσπάθησε με νύχια και με δόντια να διατηρήσει κάτι απο την παλιά του λάμψη. Αφού δεν τα κατάφερε, μπήκε και αυτός στο κυνήγι του μεροκάματου...

Ο δε Θανάσης δεν ακούγεται. Πέρα απο το καλλιτεχνικό κομμάτι, η όλη στάση του στίλ " η πολιτική μου θέση είναι η μη σαφής πολιτική θέση, η αδιαφορία που πηγάζει απο την απογοήτευση απο όλους, η αρνηση, και ακόμη χειρότερα ο έρωτας, το κρασί μπλα μπλα" είναι κοσμοπολίτικος αγανακτισμός κάποιου που έχει γεμάτο στομάχι. Προφανώς ο άνθρωπος δεν υποκρίνεται, δεν έχει δόλια κίνητρα, τα πιστεύει αυτά που λέει και κάνει. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία.

Ο Βασίλης έχει καμιά δεκαριά κομματάρες και μια δισκάρα το "Φυσάει". Ο Θανάσης δυσκολεύομαι να βρώ κάτι που να αξίζει.

Αντίθετα, σε σχέση με το Θανάση προτιμώ τον Μάλαμα. Είναι πιο άμεσος και αν και δεν επιδιώκει να το παίξει και πολύ πολιτικός- στο βαθμό που το κάνει ο Θανάσης- θεωρώ πως κάτι έχει να πει.

Anyway, κακή εποχή κακές συνήθειες. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να ακούει ένας νέος τις εθνοπατριωτικές βλακίες του Βασίλη, τις μηδενιστικές-εγωϊστικές αρλούμπες του Θανάση ή Tus και Παρπαρίζου...

Hard Leftist

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να ξέρω πολλά από μουσική και χωρίς να είμαι φαν (με την έννοια του ν' αγωνιώ αν κυκλοφόρησε κάτι ή να τρέχω σε συναυλίες) οποιουδήποτε καλλιτέχνη, δε νομίζω να υφίσταται σύγκριση. Από τη μια μεριά είναι ένας δημιουργός που αν μη τι άλλο έχει αφήσει ένα δίσκο (CD είναι βέβαια) από αυτούς που λέμε δίσκους-σταθμούς στη δισκογραφία (αναφέρομαι στο "Βραχνό Προφήτη") και από την άλλη έχουμε ενα τραγουδιστή που θα μπορούσαμε να τον πούμε (και ίσως στην καλύτερη) τον Πάριο του πολιτικού ή του ελληνικού ροκ τραγουδιού. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα στυλιστική συμπάθεια για τα μακριά μαλλιά, για τα δερμάτινα και όλη αυτή την εικόνα αγριάδας, τον θεωρούσα και μόδα (και ως ένα βαθμό ήταν), οπότε δεν είχε και πολλές ελπίδες να τον συμπαθήσω παλιά-πόσω μάλλον τώρα). Ξέχωρα όμως από αυτό, είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που θα έβαζα κάποιον καλό τραγουδιστή πάνω από κάποιον καλό δημιουργό. Και στις περιπτώσεις που θα το έκανα, θα το 'κανα όχι με βάση τα καλά αλλά με τα άσχημα. Γιατί σε αυτά μπορεί να κριθεί αν ο τραγουδιστής στέκεται πάνω από το τραγούδι. Τι να το κάνεις ας πούμε αν πχ τραγούδησε εξαιρετικά το "Σ' ακολουθώ"; Και μόνο με την ερμηνεία του Λοϊζου θα μας είχε εντυπωθεί το τραγούδι (για να γίνω όσο δε πάει προκλητικός ακόμα και με του Δάκη την-καθόλου κακή παρεμπιπτόντως-ερμηνεία θα είχε μείνει στο χρόνο το συγκεκριμένο τραγούδι). Μπόρεσε να πάρει ένα αντικειμενικά ψιλοάθλιο τραγούδι και να το κάνει με την ερμηνεία του να μείνει στο χρόνο; Νομίζω πως όχι. Ο Καζαντζίδης ας πούμε μπορούσε να το κάνει, ο Β. Παπακωνσταντίνου όχι. Ο Β. Π. είναι απλα ένας πολύ καλός τραγουδιστής που είχε την τύχη να του εμπιστευτούν κάποια πολύ καλά τραγούδια, τραγούδια που εξέφρασαν μια εποχή (τα τραγούδια, όχι αυτός), και αυτός τα ερμήνευσε πολύ καλά. Μέχρι εκεί (δεν είναι καθόλου λίγο)-το ότι πήρε παραπάνω διαστάσεις ήταν αποτέλεσμα της πορείας που άρχιζε για τα καλά τότε και στόχευε στην αποθέωση της εικόνας εις βάρος της ουσίας. Κατά ένα τρόπο οι διαφορές μεταξύ ενός ΒΠ, ενός Νταλάρα και μιας Άννας Βίσση ίσως είναι λιγότερες από όσες φαίνονται στη πρώτη ματιά.

Είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός στο να παίρνει κάποιος σοβαρά τις πολιτικές απόψεις των καλλιτεχνών πόσω μάλλον να κρίνει την αξία τους με βάση (και) αυτές. Οι Μπρεχτ είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας. Να πω τη μαύρη αλήθεια σοβαρές πολιτικές απόψει έχω τύχει να ακούσω από καλλιτέχνες που δεν είναι και τόσο δημοφιλείς. Και επειδή είμαι αυτής της άποψης, είμαι διατεθειμένος να συγχωρήσω και παρασπονδίες. Άμα είναι όμως να τις βγάλουμε να τους τις μετρήσουμε τις παρασπονδίες τότε ασφαλώς ο Θανάσης Π. έχει πολύ πολύ λιγότερες. Ούτε καραγκιοζιλίκια του τύπου βγαίνω με τη μπάντα στον αεροδιάδρομο επειδή καθυστέρησε η πτήση μου έχει κάνει ποτέ, ούτε έχει πει ότι δε θα εκμεταλλευτεί εμπορικά τραγούδια του Άσιμου για να το κάνει στη συνέχεια. Και δεν αντέχω ρε γαμώτο την κατάντια να βάφουν οι άντρες το μαλλί τους παριστάνοντας τα τζόβενα. Προφανώς και με τον Θανάση Π μπορεί κάποιος να έχει πολλές πολιτικές διαφορές και κάποια που του προσάπτονται έχουν βάση. Τη φράση όμως: "Ενώ οι δουλειές του συνεπώνυμου είναι το τραγούδι της ήττας, εκφράζουν την υποχώρηση και την αναχώρηση στο παρελθόν, στο χωριό και την παράδοση, βρίσκουν καταφύγιο σε καπηλειά και τεκέδες" τη θεωρώ κάπως ελλιπή (και στο τελευταίο σκέλος της λίγο-όχι εντελώς-άδικη). Όχι ότι δεν υπάρχει και αυτή η εκδοχή αλλά κατά τη γνώμη μου (ως ιδεαλιστής που είμαι) το κύριο στοιχείο ίσως είναι η αναζήτηση μιας κοινωνικότητας (χωριό=κοινότητα) που έχει σε μεγάλο βαθμό απωλεσθεί (και μαζί της η προσωπικότητα) στο περιβάλλον της μεγαλούπολης. Στο χωριό ή τη μικρή πόλη είσαι ο Θανάσης ή ο Βασίλης, στη μεγαλούπολη είσαι ο "από πάνω" ή ο "από κάτω".

ρα

ΥΓ. Ίσως υπερέβαλλα στις αρνητικές μου κρίσεις για τον ΒΠ. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ιδιαίτερα κακόκεφος σήμερα εξαιτίας του Σαββατοκύριακου.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Θα σε βγάλω εγώ απ το δίλημμα hard leftist, χίλιες φορές να ακούνε όποιον παπακωσταντίνου θέλουνε κάθε μέρα παρά να ακούνε οτιδήποτε από αυτά που αναφέρεις στο τέλος.
Η μουσική της κάθε εποχής έχει μια σημειολογία και το τι ακούει ο καθένας δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το "γούστο του και καπέλο του", ούτε με το αυτό με διασκεδάζει.
Όταν λοιπόν ακούς κατά κύριο λόγω μπιτάκια γιατί γουστάρεις, σκυλάδικα ποπ γιατί σε φτιάχνουν και διάφορους ράπερ τάπερ γιατί έχουν πλάκα, για μένα αυτό κάτι δείχνει.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Hard Leftist

''Anyway, κακή εποχή κακές συνήθειες. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να ακούει ένας νέος τις εθνοπατριωτικές βλακίες του Βασίλη, τις μηδενιστικές-εγωϊστικές αρλούμπες του Θανάση ή Tus και Παρπαρίζου...''

Να ακουει ο,τι του παει στο αυτι,και με ο,τι διασκεδαζει καλυτερα,η μουσικη ειναι ψυχαγωγια οχι πολιτικο statement.

Πχ εγω οταν ακουω ροκ,θελω να ακουω ωραιες,σολο,γκαζια στις κιθαρες,φωνητικες μελωδιες κλπ.Να ακουω τον ΒΠ να λεει με την αργοσυρτη φωνη του ''1 Μαιουουου,2 Μαιουουου....'' φτανοντας το ημερολογιο μεχρι τα χριστουγεννα πανω απο μια ακουστικη κιθαρα δε μου λεει απολυτως τιποτα.Προτιμω να ακουω τους GnR να λενε για ντρογκια.

Μακαρι οι αριστεροι να διαβαζαν περισσοτερο Λενιν απ' οτι ακουγαν τους διαφορους Παπακωνσταντινου.

Ανώνυμος είπε...

Αναρχομαρξιστοτέτοιε, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι χρησιμοποίησα ένα ακραίο σχήμα λόγου....

Παπουτσομένε γάτε, ναι η μουσική είναι ψυχαγωγία. Δεν χρειάζεται να είμαστε σεμνότυφοι, μια στο τόσο και βέβαια υπο τις κατάλληλες συνθήκες μπορούμε να ακούμε και λίγο Βασίλη Καρρά.

Αλλά πάντα ο καλλιτέχνης, θέλωντας και μη έχει political statement. Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα αυστηρός με αυτούς που το προβάλλουν. Δεν είμαι αρνητικός -ισα ισα- αλλά αφού κάποιος τραγουδιστής ή συνθέτης τόσο μέσα απο το έργο του αλλά ακόμη περισσότερο στη δημόσια σφαίρα προβάλλει πολιτικές θέσεις και πιστεύω, πρέπει να τρώει ακόμη περισσότερο κράξιμο για την ουσία αυτών των θέσεων και ακόμη χειρότερα για την ανακολουθία που τον χαρακτηρίζουν.

Hard Leftist.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Leftist

Σιγουρα ολοι εχουν πολιτικη θεση.Ακομα και το να τραγουδας σε αυτην την εποχη για αγαπες και γκομενες,οταν ο κοσμος καιγεται,ειναι σαφης πολιτικη αποψη,εστω και ασυνειδητη.

Αλλα δεν με ενδιαφερει,οταν ψαχνω κατι στην μουσικη,θελω να ακουω κατι που να μου τραβαει την προσοχη,οχι να το αλλαζω μετα τα πρωτα 10 δευτερολεπτα.Αν θελω να ασχοληθω με ενα πολιτικο θεμα θα διαβασω βιβλια και αρθρα.Δεν μπορει να μου καλυψει καποια αναγκη το πολιτικο τραγουδι,που δε μπορω να καλυψω αλλιως.

Για μενα η πολιτικη ειναι καθαρα λογικη υποθεση,για αυτο ισως δεν με νοιαζει η πολιτικοποιημενη τεχνη (καθως η τεχνη αποσκοπει σε μεγαλο βαθμο στο συναισθημα).Αν ημουν παλιος ανταρτης,προσφυγας,πολιτικος κρατουμενος κλπ,θα με αγγιζαν μαλλον τα αντιστοιχα τραγουδια.
Αλλα δεν ειμαι,ουτε εγω,ουτε η γενια μας γενικα γνωρισε τοσο εντονους αγωνες που να γενουν αντιστοιχη συναισθηματικη αποκριση.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Κατάλαβα με ποιον τρόπο χρησιμοποίησες το παράδειγμα, συγνώμη αν φάνηκε πως ήμουν επιθετικός εναντίον σου, δεν είχα τέτοια πρόθεση. Η επιθετικότητα μου σε αυτόν τον τομέα είναι απέναντι στους "οπαδούς" και υπερασπιστές αυτών των ειδών μουσικής, αλλά κυρίως αυτού του είδους διασκέδασης.

Αναυδος είπε...

@ασχετε
το να αποτελεις το δεκανικι του Συριζα στο μαζικο κινημα και να βγαζεις εκατο ανακοινωσεις για να δικαιολογησεις τα ανεξηγητα τι ακριβως είναι ?
Κρετινισμός είναι να μην μπορεις να ξεχωρήσεις τα αυτονοητα
- π.χ. ο χαιρετισμος σε καποιο συνεδριο είναι εθυμοτυπια, η συμμετοχη σε συγκεντρωση κομματος για συγκεκριμενο θεμα που συνδεεται με την στρατηγικη του για την καταληψη της εξουσιας λεγεται συνενοχη
- π.χ. να χαιρετησεις εσυ και ο οποιοσδηποτε σε συγκεντρωση που κανει ένα συνδικατο (π.χ. Κουτσουμπας στην ΕΡΤ) είναι πολύ διαφορετικο από το να χαιρετιζεις στη συγκεντρωση που διοργανωνει ο Συριζα εξω από τη βουλη (όπως εκαναν οι ανταρσιοι υποψηφιοι δημαρχοι) Το δευτερο είναι συνενοχη

Στη συγκεντρωση του Συριζα για τη ΔΕΗ η ανταρσυα πηγε όχι απλως τυπικα αλλα με τους συνδικαλιστες της για να στηριξει (εστω με μιση καρδια) το μετωπο του Συριζα. Οπορτουνισμος σημαινει ακριβως αυτό και λιγο με το συριζα και κριτικη στο συριζα αλλα πανω από όλα μονιμη πολεμικη εναντια στο ΚΚΕ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Αναυδε,και μενα με ''χαλασε'' που συμμετειχε το ΚΚΕ εκει.Οχι πως προκειται να συνεργαστουμε με το Ποταμι,αλλα δινουμε λαθος εντυπωσεις και δεν εχουμε καμια δουλεια εκει,ασχετα αν η τοποθετηση του στελεχους που πηγε ηταν σωστη.

Διορθωσε με αν κανω λαθος,αλλα δε θυμαμαι να εχει παει σε αλλα συνεδρια το ΚΚΕ προσφατα.

Προσωπικα θα προτιμουσα,τοτε που πρωτοεκανε ανοιγμα σε μας ο ΣΥΡΙΖΑ,πριν 2-3 χρονια,να τους καλεσουμε σε διαλογο,να εκθεσουμε τις αποψεις μας και τις διαφορες μας,και να τελειωνει μια και καλη το παραμυθι της ενοτητας.

Το ξερω πως ειναι τελειως αλλο θεμα αυτο,αλλα το φερνω ως παραδειγμα σωστης-κατα την γνωμη μου-συμμετοχης σε εκδηλωσεις με αλλα κομματα.

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ. το ΚΚΕ χαιρετιζει σε ολα τα συνεδρια και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ και στη ΔΗΜΑΡ εχει παει. Μονο σε συνεδρια κομματων που προηλθαν απο προσπαθεια διαλυσης και διασπασης του ιδιου δεν παει. Κατι που νομιζω το κανουν ανεκαθεν πολλα ΚΚ.
Οσο για το δευτερο σκελος που βαζεις αυτο τεθηκε και στις εκλογες του 2012 και πιαστηκε στην αποφαση για τις τοτε εκλογες. Το να πηγαινε δηλαδη το ΚΚΕ με τη θεση του για ΕΕ , χρεος κλπ στο ΣΥΡΙΖΑ κατι που θα φορτωνε το βαρος του οχι σε κεινον και οχι στο κομμα. Νομιζω οτι η ορθοτητα να μην ακολουθησει αυτη την τακτικη το κομμα εχει 2 σκελη.
1) οτι ο ΣΥΡΙΖΑ απο παντα ηταν δυναμη εξωραισμου της ΕΕ και του συστηματος και ο ρολος του οχι τωρα αλλα απο γεννησιμιου του ηταν αυτος του "πρακτορα της αστικης ταξης εντος του εργατικου κινηματος" χωρια οτι προκειται για βαθια αντικομμουνιστικη δυναμη. Αυτα ηταν παντα καθαρα για το κομμα και αφορουν την ηγεσια του ΣΥΡΙΖΑ απο οποια ταση και αν προερχεται. Δεν αφορουν απλα μελη ή κοσμο που κινουνταν, εμφορουμενος απο αγνα αισθηματα ,στο χωρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αρα τι να πει το ΚΚΕ με ενα τετοιο φορεα? Ισα ισα θα ενισχυε αυταπατες που υπηρχαν στην πλειοψηφια του λαου ακομα και σε σημαντικο κομματι φιλων του ΚΚΕ ,οτι ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ=ΑΡΙΣΤΕΡΑ δηλαδη συγγενης πολιτικα δυναμεις.
2) Αν εκανε το ΚΚΕ κινηση τετοια για τακτικους λογους θα κινδυνευε η ιδια η υπαρξη του. Απο τη μια το τεραστιο κομματι της ταξης του 98% των οργανωμενων μελων του αλλα και το πιο δυναμικο και ενεργο κομματι των φιλων του θα περναγαν την ΚΕ απο εκτακτο στρατοδικιο. Το ΚΚΕ απο το 1991 και μετα κανει τεραστια δουλεια στο ιδεολογικοπολιτικο κομματι και στα μελη του οσο περνανε τα χρονια αυξανουν τη φροντιδα τους στο κομματι της αυτομορφωσης. Αυτο το λεω και απο προσωπικη πειρα στα χρονια που ημουν μελος. Η επιθεση φιλιας ελαχιστα αγγιξε τις οργανωμενες δυναμεις του ΚΚΕ. Δεν ειναι τυχαιο οτι στην πιο δυσκολη στιγμη για την πολιτικη γραμμη του ΚΚΕ μετα το 13ο συνεδριο οι καλοθελητες οπαδοι της μεταλλαξης του ΚΚΕ αγγιξαν με την προσεγμενη επιχειρηματολογια τους προσυνεδριακα μονο τον εαυτο τους. Αρα θα δημιουργουνταν αναταραχη εντος ΚΚΕ και κυριως αν καθοταν στο τραπεζι το ΚΚΕ θα επρεπε να τα βρει οπως και να χει γιατι η πιεση θα ηταν πολλαπλασια απο τον κοσμο. Ολοι θα ελεγαν "αφου κατσατε να τα πειτε βαλτε λιγο ακομα νερο στο κρασι σας να τα βτειτε" "μην ειστε κολλημενοι ας βγουμε απο την ΕΕ σε δευτερη φαση, αυτο που επειγει ειναι να μη βγει ο Σαμαρας". Η μια υποχωρηση θα εφερνε την αλλη και τοτε ειτε το ΚΚΕ θα επαυε να ειναι ΚΚΕ συμμετεχοντας σε μια κυβερνηση συγχρονης σοσιαλδημοκρατιας ως τσοντα (βλ. Βραζιλια) ειτε θα συνερχοταν εστω αργοπορημενα χανοντας και αυτους που εκανε υποχωρηση μπας και τους κερδισει και πολλες απο τις συνεπης δυναμης του που αυτο θα ηταν χτυπημα στο ιδιο και στο κινημα που θα χρεθαζοταν δεκαετιες για να διορθωθει. Με λιγα λογια θα απειλουνταν ευθεως η υπαρξη του.

Γι'αυτο νομιζω οτι ορθα επραξε το ΚΚΕ. Τωρα για επιμερους ζητηματα λαθος χειρισμων τα ειπαν τοτε και οι οργανωμενοι και οι μη και η ΚΕ νομιζω ειχε κανει αρκετα αυστηρη αυτοκριτικη.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Τωρα αν και απο μουσικη δεν σκαμπαζω και πολλα. Νομιζω ο ΒΠ εχει φωναρα σε σχεση με τον ΘΠ.
Επισης συμφωνω οτι το καλυτερο ειναι να αποσυνδεεται ο καλλιτεχνης απο το εργο γιατι πολλες φορες το εργο τον ξεπερναει. Επισης το εργο ειναι αποτυπωση και βαθμου συνειδησης μια συγκεκριμενη στιγμη. Η συνειδηση αλλαζει και οχι παντα προς το καλυτερο... ο ΒΠ των τελευταιων χρονων ειναι κλασσικο παραδειγμα του παραπανω. Οχι οτι ηταν πιο πριν κανας μπολσεβικος αλλα λεμε τωρα. Επισης εχω ακουσει για τον ΒΠ περα απο την εμπορικη εκμεταλευση του Ασιμου οτι εψαχνε στο σπιτι του Σιδηροπουλου για τραγουδια τις μερες αφου ειχε πεθανει. Αυτο βεβαια ειναι ραδιο αρβυλα που δεν ξερω αν ισχυει. Για τον ΘΠ περα απο το αερικο δεν εχω ακουσει κατι αλλο που να με τρελανε και πολιτικα νομιζω οτι ηταν σταθερα απεναντι σε αντιθεση με τον ΒΠ που εστω και για χατιρι της Ραντου ή απο υποχρεωση στο Λοιζο μας στηριζε...

ratm

Αναυδις είπε...

@ΠΓ
- για την εθυμοτυπικη παρουσια του ΚΚΕ στα συνεδρια αλλων κομματων απαντησε ο ρατμ

- για το αν θα επρεπε να καλεσουμε τον συριζα κλπ η προσωπική μου γνώμη είναι ότι καλεις κάποιον να συζητησεις αν πιστευεις ότι υπάρχει περιθώριο ή πιθανοτητες συγκλισης. Το ΚΚΕ δεν πιστευει ότι μια συμμαχια κορυφων χωρις να θετει θεμα αποδεσμευσης από τους ιμπεριαλιστικους οργανισμους και θεμα εξουσιας μπορει να προσφερει οτιδηποτε στην ελληνικη εργατικη ταξη και κατ επεκταση στον ελληνικο λαο. Επειδη δεν θελει να κοροιδευει τον λαο δεν πηρε τετοια πρωτοβουλια. Ο Συριζα από τη μεριά του αν και γνωριζει ότι η απάντηση του ΚΚΕ θα είναι αρνητική καλεί συνεχώς σε αριστερο μετωπο. Ο λόγος έιναι καθαρά πολιτικαντικος και λαικιστικος. Θελει να εκθεσει το ΚΚΕ στα ματια των πιεσμενών από την κριση στρωματων που πιστευουν ότι μια θολη ενοτητα θα οδηγησει στην ανακουφιση τους και στην ανατροπη των ακολουθουμενων πολιτικών

Με αλλα λογια από τη μια εχεις έναν κομμα που πορευεται με βαση τις αρχές του και από την άλλη ένα κομμα που λαικιζει και προσπαθει να στριμωξει το ΚΚΕ όχι για την πολιτικη του αλλα γιατι δεν σερνεται από πισω του. Είναι αληθεια ότι σε καποιο βαθμο η τακτικη του συριζα αποδιδει καρπους Η αισθηση της αδυναμιας που νιωθει ο κοσμος ευκολα τον οδηγει να πιανεται από τα μαλλια του και η ενοτητα εχει ωραια κομη

Από την άλλη αν το ΚΚΕ εκανε το λαθος να συμμετασχει στον οποιο διαλογο (και μετα να αποχωρουσε) σημερα θα του εριχναν τη ρετσινια του προδοτη (όπως βεβαια ηδη κανουν ο καζακης και οι μανιαδακικοι οτυ ΕΑ) Είναι όμως προτιμοτερος ο χαρακτηρισμος σεχταριστης

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ να πω και εγω την γνωμη μου χω ρις να με παρεξηγησεις. Θυμαμαι οταν μετα το 12ο συνεδριο το 1987 ξεκινησανε η διαδικασιες για την δημιουργια του συνασπισμου. Ειχαμε βαλει ορο να αλλαξει ονομα το εσωτερικο το δεχτηκανε δεν τους ενοιαζε. Ξεκινησανε η συζητησεις για αυτα που συμφωνουσαμε η πιεση απο της αυταπατες του λαου τεραστια πιεζανε συνεχως να τα βρουμε το εκμεταλευτηκε και η φρα ξια μεσα στο κομμα και τα αποτελε σματα γνωστα.Βεβαια τοτε ητανε και το προγραμμα που εσπρωχνε προς τα εκει. το 2012 φιλε μου τα πραγματα ητανε διαφορετικα. Το προγραμμα του 1996 οσα κενα και να ειχε για πολιτικη συνεργασια δεν μιλαγε. οποιαδηποτε συναντηση και να καναμε για τετοιο πραγμα θα ητανε εγκλημα. Γιατι θα σταματαγες να τους βλεπεις σαν εχθρους και αρχιζε παλι η πληγη με τις αυταπα τες που μετα το 1991 εχουμε κανει πολυ σοβαρη δουλεια θα τα καταστρε φαμε ολα. Το ιδιο ισχυει και για τα συνεδρια κατα την γνωμη μου. Οταν πας σε αστικο κομμα εθιμοτυπι κα δεν αντιμετωπιζεις κανενα προ βλημα. Με τα οπορτουνιστικα κομμα τα που μιλανε για συγγενειες υπαρχει χοντρο θεμα. Αν ειχες ζησει το 1989 1991 θα με καταλαβαι νες απολυτα ΦΙΛΙΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

The Catcher in the Rye είπε...

Επειδή πιάσαμε τέτοιο θέμα συζήτησης, ξέρει κανένας τι έγινε με τις υπογραφές για την κατάργηση του μνημονίου και με την πρόταση-νόμου που θα κατέθετε η κο?

Όσο για τη μουσική, νομίζω ο βπ έχει αντικειμενικά καλύτερη φωνή, αλλά ο θπ στιχουργικά και μουσικά είναι πιο μπροστά. Και προσωπικά προτιμώ ένα δημιουργό να ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του, μου φαίνεται πιο αληθινό και αυθεντικό, κι ας μην φτάνει στα επίπεδα της ποιότητας που έχει ο βασίλης. Τώρα, αν ακούμε μόνο καλλιτέχνες με τους οποίους συμφωνούμε ιδεολογικά, δυστυχώς σήμερα δεν θα βρούμε και πολλούς τέτοιους. Από την άλλη, αυτούς που έχουμε,τους εκτιμάμε καλύτερα.

Dreaming Neon Red είπε...

Παπουτσωμένε, η πρώτη φορά που μας έκανε πρόταση συνεργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το 2012, αλλά τουλάχιστον μια δεκαετία πριν. Ειδικά σε προεκλογικές περιόδους το έκανε πιο έντονα μπας και ψηφίσει και κάνα ψηφαλάκι παραπάνω. Κάλα κάνουμε και τους ρίχνουμε συνεχώς χυλόπιτα!

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ Και κατι που θυμηθηκα τωρα. Το κοινο πορισμα ΚΚΕ ΕΑΡ δοθηκε στην δημοσιοτητα χωρις να εχει εγκριθει απο την Κ.Ε του κομματος. Βαλε στο μυαλο σου τη θα ειχε συμβει και το 2012 απο τα καλοπαιδα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ratm

Δεν γνωριζα οτι εχει παει σε αυτα τα 3 κομματα.Λες οτι το κομμα δεν παει σε συνεδρια κομματων που ειναι διασπασεις του.Δηλαδη το γεγονος οτι ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κυνηγανε τους συνδικαλιστες του ΠΑΜΕ ή οι πολιτικοι τους προγονοι εστειλαν στα ξερονησια μελη του ΚΚΕ,και το κομμα συνολικα στην παρανομια,δεν ειναι επαρκης λογος να μην παταει το ΚΚΕ στα συνεδρια τους?Ή η ΔΗΜΑΡ ας πουμε δεν ειναι απογονος τοσο του ΚΚΕ εσ. οσο και του ΣΥΝ,που ειναι διασπασεις του ΚΚΕ?Απο την αλλη το Ποταμι με τον Μπομπολα απο πισω του,δεν ειναι μια δυναμη αντικομμουνιστικη και εχθρικη?κοκ

Δεν εχει παραπανω λογο το ΚΚΕ να πηγαινει σε συνεδρια της ΝΔ απ οτι σε συνεδρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα υπολοιπα για συναντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ τα φερα ως παραδειγμα.Διαβασα τα επιχειρηματα σας,αλλα δε θελω να ασχοληθω με αυτο τωρα,το ανεφερα παρεμπιπτοντως μονο.

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ η ΔΗΜΑΡ ειναι πραγματικα συνε χεια του εσωτερικου και του συριζα. Απο την ωρα ομως που φτιαξανε ξεχωριστα κομμα δεν μιλανε για συγγενη κομμα μαζι μας ξεκαθαριζουνε οτι εχουμε ιδεολογικες διαφορες και δεν μιλανε προσχηματικα για ενοτητα. Πραγματικα ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ ειναι οι απογονοι αυτον που στελνανε τον κοσμο φυλακες και εξοριες. Το να πας εθυμοτυπικα στο συνεδριο τους ουτε τους νεκρους προσβαλεις ουτε αυταπατες δημιουργεις. Αντιθετα και η παραμικρη τετοια κινηση με τον συριζα και αυταπατες δημιου ργεις και τους νεκρους προσβαλεις γιατι αν δεν υπηρχανε η πολιτικη προγονοι τους και την εξουσια θα ειχαμε παρει το 1944 και τα σοσια λιστικα καθεστωτα δεν θα ειχανε ανατραπει το 1991. Αρα κατα την γνωμη μου απο τον υποτιθεμενο φιλο πρεπει να προσεχεις και οχι τον φανερο αντιπαλο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Γενικά μισώ τα πάντα σχεδόν απο τη μουσική του ΒΠ. Την κιτς παραγωγή, με τους άθλιους ήχους, την φόρμα με τα ποζεροσόλα, τη φωνή του Παπακωσταντίνου. Λιαξ.

Ο ΘΠ μπορεί να πάσχει λίγο στο περιεχόμενο, αλλά απο αισθητική είναι αξιόλογος.


Το πραγματικό ερώτημα όμως αγαπητέ Μπιλλη είναι: Trent(Reznor) ή Marilyn(Manson). Ολα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες.



metalorixos

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Ηρθε το '89 (και πριν, το '68), για να μας δείξει πόσο είχαμε υποτιμήσει την σημασία του αναθεωρητισμού σαν όπλου της Α.Τ. Είχε διαβρώσει το ίδιο το Κόμμα.
Σχηματικά θάλεγα πως η "ΝΔ" είναι ο απώτερος και στρατηγικός στόχος, ενώ ο "Σύριζα" είναι ο άμεσος. Με τον "Σύριζα", δεν ξεμπερδεύεις μια κι έξω - αναπαράγεται συνεχώς από την Α.Τ., που τον τρέφει. Και, όπως είπαμε, είναι και όπλο αιχμής. Δεν μπορείς να κάνεις κανένα επόμενο βήμα στην ταξική πάλη άμα δεν τον έχεις συνεχώς πατημένο στο λαιμό, στην καραντίνα, δεμένο χεροπόδαρα. Τον "Σύριζα" δεν θα τον εκμηδενίσεις όσο υπάρχει Α.Τ., κι αν τον αφήσεις λάσκο, θα θεριέψει, θα σε διαβρώσει και θα σε φάει.
Με το λιοντάρι κάνεις ένα σχέδιο, πως θα το παλέψεις, και το προωθείς υπομονετικά μέχρι νάρθει η ώρα.
Την οχιά την σκοτώνεις, όπου την βρείς, άμεσα και χωρίς χρονοτριβή, γιατί αλλιώς θάρθει να σε δαγκώσει, ακόμη και την ώρα, που θάχεις κάνει το θανατηφόρο κεφαλοκλείδωμα στο λιοντάρι.
Σε αχνές γραμμές, κάτι τέτοιο δεν έγινε με την ΕΣΣΔ και την εσωτερική ιδεολογική διάβρωση, που υποτιμήθηκε;
Η πάλη ενάντια στον Σύριζα είναι η πάλη του ανοσοποιητικού συστήματος του εργατικού κινήματος ενάντια στην εσωτερική του διάβρωση.
[Και με την ΧΑ τι γίνεται; Καταρχήν, δεν χρειάζεται θεωρητική ανάλυση στο γιατί δεν επιτρέπεται σε αριστερό κόμμα γενικά να έχει νταραβέρια με τους ναζί. Εδώ η ανάλυση θα ήταν αυνανισμός. Πιστεύω, πως η ΧΑ είναι η αυθεντικότερη και ανώτερη πολιτική έκφραση της Α.Τ., αλλά γι αυτό ακριβώς ακόμη είναι κάτι σαν απειλή, δεν έχει τον πρώτο λόγο. Τα καλά και κοφτερά όπλα τα επιστρατεύει κανείς μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη, αλλιώς στομώνουν. Βέβαια το ότι την έβγαλαν από το θηκάρι και έστω μας την κουνάνε, δείχνει πόσο στριμωγμένοι είναι, και αυτό δεν αποτελεί καθόλου λόγο να εφησυχάζουμε...., αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.]
Πιστεύω λοιπόν, πως, και μόνο το ότι μας δίνει αφορμή να επανερχόμαστε στον ρόλο του δεξιού ευκαιριοσκοπισμού, είναι μια καλή απόδειξη, πόσο επιβεβλημένη είναι αυτή η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Σύριζα.
Και πέρα από τις παραπάνω κουλτουριάρικες αναλύσεις και πολυλογίες μου, ας δώσουμε τον λόγο σε μια φωνή, που βγαίνει μέσα από τις πιο σκληρές εμπειρίες του κομ. Κινήματος στη χώρα μας, να μας τα πεί, πιο απλά και πιο σταράτα:
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=8013487
Τέτοια χαστούκια τα χρειάζονται.

----------------
Κάπταιν, συγγνώμη για το μακροσκελές. Κι αν το κόψεις δε θάχεις άδικο. Είναι ένα αυτοτελές θέμα.

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ.Εκπλητικη περιγραφη για τον οπορτουνισμο. Πραγματικα δεν εχω να συμπληρωσω τιποτα. Το να σου πω ενα μπραβο ειναι πολυ λιγο. Οποιος δεν εχει ζησει το 89 91 η το 68 Δεν μπορει να καταλαβει το μεγεθος. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μπαινοντας υπερβολικα αργα στο χορο των σχολιων, θα ξεκαθαρισω μια για παντα το διλημμα.... του μεταλλωρυχου. Trent Reznor, παρ' ολο που το industrial μας το θελουμε περισσοτερο επιμεταλλωμενο. Κατι αλλο που θελουμε, ειναι περισσοτερα τετοια διλημματα απο την κε του μπλοκ. Και τον κομμισαριο φαντασμα anonymous anonymous να αναρωτιεται αν βρισκεται σε φιλοκκε μπλογκ, συκοφαντωντας το στο lenin reloaded, οπως συκοφαντουσε το lenin reloaded απο δω λιγο καιρο πριν.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ απολύτως με τον Παπουτσωμένο Γάτο στο σκέλος του να σταλεί εκπρόσωπος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ή να υπάρξει παρουσίαση θέσεων "για να τελειώσει το παραμύθι". Προφανώς μιλάω για τον εαυτό μου αλλά στο βαθμό που υπάρχουν ψηφοφόροι, φίλοι, υποστηρικτές του ΚΚΕ σήμερα που δε προέρχονται αναντάμ παπαντάμ από τις πάλαι ποτέ "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" (και νομίζω πως υπάρχουν τέτοιοι) θα πω μόνο ότι "Δε γινήκαμαν Πασόκοι τότε που αν το 'κανες έτρωγες με τις κουτάλες και θα χαϊδολογάμε τώρα τις απομιμήσεις που τάζουν ψίχουλα;".

Στο ζήτημα όμως της παρουσίας σε συνέδρια των άλλων κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ ...) δε μπορώ να πω ότι θα έβλεπα με κακό μάτι το να σταματήσε το ΚΚΕ να πηγαίνει σε αυτά. Δε βλέπω κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα σε αυτό. Εγώ ως άνθρωπος μπορεί να είμαι των τύπων, της παράδοσης, των εθίμων και της εθιμοτυπίας σε μάλλον υπερθετικό βθμό αλλά αυτό αφορά εμένα, δε βλέπω γιατί ένα κόμμα θα πρέπει να κάνει κάτι λόγω εθιμοτυπίας.

Θα μπορούσα να δεχτώ ότι ένας εκπρόσωπος μπορεί να πάει εκεί για να "κόψει κίνηση". Να δει τι προβληματισμοί υπάρχουν εντός των αντίπαλων κομμάτων, τι επιχειρηματολογία αναπτύσσουν οι διάφορες ομάδες εντός τους κτλ κτλ. Είναι όμως στ' αλήθεια-όπως έχουν καταντήσει-τα συνέδρια εκείνα χώροι παραγωγής σκέψης; Πολύ αμφιβάλλω. Μάλλον μαρτύριο είναι για τον εκπρόσωπο που πηγαίνει εκεί να τα παρακολουθήσει. Πιθανότατα-το θέτω λίγο προκλητικά-πιο ενδιαφέροντα για να "κόψεις κίνηση" είναι κάτι μαζώξεις του ΣΕΒ. Μήπως θα έπρεπε-αν ερχόνταν πρόσκληση-να πάει εκεί εκπρόσωπος του ΚΚΕ; Έχω πολύ ισχυρές αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να γίνει ποτέ-και υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις-κάτι τέτοιο.

Ούτε και στο πλαίσιο καλώς νοούμενων "δημόσιων σχέσεων" βλέπω να έχουν κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα. Διάλογο και αντίλογο επί πολιτικών θέσεων κάνεις και στο χώρο της Βουλής-δε βλέπω τι παραπάνω προσφέρει η τυπική παρουσία σε ένα συνέδριο. Ούτε και στη πρόσκληση εκπροσώπων άλλων κομμάτων στο δικό σου συνέδριο βλέπω κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα.

ρα

Cos είπε...

Η παρουσία του ΚΚΕ σε συνέδρια αστικών κομμάτων (όλων) ή η δική τους παρουσία στο δικό μας, νομίζω ότι όχι μόνο δεν είναι χρήσιμη, αλλά μάλλον είναι επιζήμια. Με τις "τυπικότητες" αυτές δημιουργούμε την εντύπωση ότι συμμετέχουμε στο ίδιο παιχνίδι (δηλαδή του αστικού κοινοβουλευτισμού) όχι με τους δικούς μας όρους (συμμετέχουμε δηλαδή για να προπαγανδίσουμε καλύτερα την επανάσταση), αλλά με τους δικούς τους (σεβασμός στο αστικό πολιτικό σύστημα και στους εκπροσώπους του).
Θεωρώ ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία θέση στις εκδηλώσεις των αστικών κομμάτων αλλά και γενικότερα του αστικού κράτους, αν η συμμετοχή δεν γίνεται ξεκάθαρα για την προπαγάνδιση των στόχων του.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Nα σημειωσω Ρα,οτι δεν ειπα να πηγαινει το ΚΚΕ στα συνεδρια του ΣΥΡΙΖΑ.Ειπα αφ'ενος οτι δε θα επρεπε να πηγαινει σε κανενα συνεδριο κανενος αλλου κομματος,και αφ'ετερου οτι δεν εχει λογο το ΚΚΕ να συμμετεχει σε συνεδρια ΠΑΣΟΚ/ΝΔ απ' οτι σε συνεδρια ΣΥΡΙΖΑ.

Επισης,ειπα οτι για την συγκεκριμενη συγκυρια εκεινου του καιρου,που πρωτοπεταχτηκε η προταση συνεργασιας,και μονο για τοτε,θα μπορουσε να γινει ανοιχτος διαλογος αναμεσα στις 2 πλευρες.Διαλογος εκθεσης διαφορων και μονο,τιποτα αλλο.

Ο Σεχταρ εκανε μια ενδιαφερουσα αναλυση σχετικα με την διαφορα ενος οπορτουνιστικου απο αλλα αστικα κομματα.Ειπε οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ειναι αμεσος αντιπαλος ενω οι υπολοιποι απωτεροι και αφου ξεμπερδεψουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον καθε ΣΥΡΙΖΑ δε θα ξεμπερδεψουμε ποτε,αν δεν ξεμπερδεψεις με τον καπιταλισμο συνολικα,οποτε διαφωνω με το σκεπτικο του Σεχταρ.Αντιμετωπιζεις και τους μεν και τους δε ταυτοχρονα,οπως και ταυτοχρονα τους συντριβεις οταν ερθει η στιγμη της επαναστασης.Αν μιλουσε για τον οπορτουνισμο στο εσωτερικο του κομματος τοτε θα συμφωνουσα.

Απο κει και περα ομως,ακομα και αμεσος στοχος να ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ,δε βλεπω γιατι το να συμμετεχουμε σε συνεδρια του θα ηταν παραπανω χαιδεμα απ οτι τωρα που συμμετεχουμε σε συνεδρια αλλων.Και ξαναλεω,εγω δε θελω να πηγαινουμε πουθενα,απλως διατυπωνω την αντιφαση που βλεπω.

Unknown είπε...

Παιδιά εξηγήσετε μου λίγο τι συνέβη με το Βασίλη και το Επαμ γιατι θα τρελαθώ!