Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Το τρίτο μέγα ΟΧΙ

Για μένα τα χρόνια στο δημοτικό ήταν συνυφασμένα με μια παιδική ανεμελιά, που κόπηκε κάπως απότομα με τη μετάβαση στην εφηβεία και το γυμνάσιο. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως μία από τις βασικές δυσκολίες αυτής της μετάβασης ήταν η προσαρμογή από τη «γενική μόρφωση» του δημοτικού και τη σύνδεσή της με εξωσχολικά διαβάσματα, που μας απασχολούσαν και μες στην τάξη, στην εξειδίκευση μιας ύλης που πρέπει να βγει πάση θυσία, χωρίς χρονοβόρες παρεκκλίσεις, για να ξεχαστεί την αμέσως επόμενη μέρα των εξετάσεων. Κι όταν θυμάμαι τη δασκάλα που είχα ως την τετάρτη δημοτικού, σκέφτομαι πως της οφείλω πολλές χρήσιμες γνώσεις, εκτός σχολικών εγχειριδίων κι ως ένα βαθμό το ευ ζην –αν και τελευταία έχει καταστεί εντελώς αμφίβολο αυτό καθαυτό το ζην, για όσους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους τα προς το ζην, δηλ την επιβίωση, πόσο μάλλον την πραγματική ζωή, που παραπέμπει περισσότερο στο ευ ζην.

Ευτυχώς όμως δεν της οφείλω τις πολιτικές πεποιθήσεις μου. Γιατί ανάμεσα στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που μας περνούσε, ήταν κι ένα τραγουδάκι για τη μακεδονία (ήταν στην επικαιρότητα τότε και τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια με την καθολική –πλην λακεδαιμονίων- συμμετοχή) που έλεγε: στρατός, ξηρά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη, για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι. Ήμασταν βέβαια πολύ μικροί για να πιάσουμε το ιστορικό υπονοούμενο στο τακτικό αριθμητικό τρίτο και σε ποιο γεγονός αναφερόταν. Πότε ήταν δηλ το δεύτερο όχι, για να φτάσουμε στο τρίτο; Χρειάζονταν εξωσχολικά αναγνώσματα, για να το καταλάβουμε. Ενώ κι οι μισές, κουτσουρεμένες απαντήσεις που θα βρίσκαμε τα επόμενα χρόνια στα σχολικά εγχειρίδια του γυμνασίου και του λυκείου έμεναν πάντα εκτός διδακτέας κι εξεταζόμενης ύλης.

Και το πρώτο όχι πότε ειπώθηκε δηλ; Ο μεταξάς απάντησε στον ιταλό πρέσβη κάτι σαν «αλόρ, σε λα γκερ», λοιπόν έχουμε πόλεμο. Με βάση όσα μας έμαθε η δασκάλα μας στο δημοτικό, αυτό είναι συμπερασματικός σύνδεσμος και δεν εισάγει κάποια άρνηση αλλά μια διαπίστωση. Ώστε έτσι λοιπόν.. Και τέλος πάντων η τάξη που εκπροσωπούσε ο μεταξάς, χωρισμένη σε φιλοβρετανικό και φιλογερμανικό τμήμα, δεν είπε κανένα απολύτως όχι, ούτε έμεινε να υπερασπιστεί, γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο συμφέροντα και εθνικά κράτη ή διακρατικούς οργανισμούς ως όργανα και συλλογικούς εκφραστές τους.

Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που πολέμησε στην πίνδο τους ιταλούς κι αργότερα ενάντια στους γερμανούς φασίστες (και όχι τη γερμανία και την ιταλία ως έθνη, όπως έλεγαν οι τεταρταυγουστιανές αρχές) ενώ η πολιτική του ηγεσία ήταν τελείως απρόθυμη κι ανέτοιμη για αυτόν τον πόλεμο, χωρίς να έχει προχωρήσει στη στοιχειώδη υλική προπαρασκευή για τη διεξαγωγή του.
Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που δεν τράπηκε σε φυγή στο κάιρο, αλλά αντιστάθηκε στις δυνάμεις κατοχής με ψυχή και οργανωτή του αγώνα του το εαμ, τον αντάρτικο στρατό του ελας, την επον και την εθνική αλληλεγγύη.  Το δεύτερο ΟΧΙ δεν το είπαν οι δοσίλογοι συνεργάτες του κατακτητή, που βρήκαν προστασία κάτω από τις φτερούγες των βρετανών και των αμερικάνων αργότερα, αλλά οι ηρωικοί μαχητές του δημοκρατικού στρατού, που ιδρύθηκε στην έκτη επέτειο του ΟΧΙ στους ιταλούς, 28 οκτώβρη του 46’.

Συνεπώς το πρώτο όχι συνδέεται άρρηκτα με το δεύτερο και δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένο από αυτό και από όλα τα μικρά και μεγαλύτερα όχι που ακολούθησαν: στις νατοϊκές βάσεις, στο λάκκο των λεόντων της εοκ και το μάαστριχτ, στο σχέδιο ανάν. Η άρνηση να γίνουμε δούλοι του εικοστού πρώτου αιώνα και το «τρίτο μέγα όχι» στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας.

Τα ιστορικά μισόλογα (όχι μεν αλλά) προσιδιάζουν κατεξοχήν στον πολιτικό χυλό της σοσιαλδημοκρατίας (σε όλες του τις ιστορικές εκδοχές κι απ’ όπου κι αν προέρχεται) που επιχειρεί να αντλήσει (συνήθως με όρους λεηλασίας) πολιτική υπεραξία από την ιστορική παράδοση του εαμ, αλλά... αναγνωρίζει την αντίσταση μόνο ως το 44’, οικτίρει το «λάθος» του δεκέμβρη και της αποχής του 46’, τον «αδελφοκτόνο εμφύλιο» (έλληνες να ντουφεκάνε έλληνες) και τον αγώνα του δσε. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι υπήρχε δυνατότητα ομαλής, δημοκρατικής εξέλιξης αλά γαλλία κι ιταλία και ότι η αντίδραση θα ανεχόταν την ειρηνική συνύπαρξή της με ένα τόσο ισχυρό εαμικό κίνημα, χωρίς να συγκρουστεί στρατιωτικά μαζί του, για να το τσακίσει και να το οδηγήσει στη συντριβή.

Είναι ο ίδιος πολιτικός χυλός που απορρίπτει τη «στείρα άρνηση» των κομμουνιστών, «που δεν έχουν προτάσεις, δε θέλουν να κυβερνήσουν και λένε σε όλα όχι, από συνήθεια και θέση αρχής». Αυτός που προβάλλει τον «τρίτο δρόμο» των παπατζήδων και των ιστορικών τους κακέκτυπων, γιατί… αυτοί έλεγαν και κανένα όχι τουλάχιστον –κι ας μην το εννοούσαν- στην εοκ, τους αμερικάνους, το παλάτι. Αλλά τα περήφανα «όχι» και «μη» έγιναν «μη κυβερνητικές οργανώσεις» και «μη κρατικά πανεπιστήμια» (με ιδιωτικούς σεκιούριτι) ή ένα αφοριστικό «όχι σε όλα τα κόμματα», σε μια άλλη του εκδοχή.

Η διέξοδος όμως, ιδίως σήμερα, δε βρίσκεται σε μισόλογα και ντροπαλές αρνήσεις, που είναι σαν τα νάζια της σεμνότυφης χαμηλοβλεπούσας που λέει «μη» για τα μάτια του κόσμου. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε πού να χτυπήσουμε και τι να αρνηθούμε. Το ζητούμενο είναι το τρίτο μέγα ‘όχι’ που λέγαμε και παραπάνω, η συνολική άρνηση της σημερινής μιζέριας. Ένα «όχι» που δεν είναι στείρο, αλλά διαλεκτικό και αρνείται όλα όσα κρατάνε πίσω την εξέλιξη του κόσμου και τον εμποδίζουν να σταθεί στο μπόι των ονείρων μας και των δυνατοτήτων της εποχής μας.

Για να τα βρει κανείς αυτά όμως, πρέπει πρώτα να διαβάσει φιλοσοφία, για να αρχίσει να καταλαβαίνει τη διαλεκτική, να διαβάσει την πραγματική ιστορία του τόπου, που δεν πρόκειται να τη μάθει στο σχολείο, από τα βιβλία και τους καθηγητές του, αλλά μόνο σε εξωσχολικά αναγνώσματα. Ένα σχολείο, που συνήθως αφήνει στους απόφοιτούς του, ως μοναδικό εφόδιο, την απέχθεια για το διάβασμα, το βιβλίο και συνολικά τη γνώση. Και δίνει και μια άλλη διάσταση στο περίφημο «απέξω» του βλαδίμηρου και στο ερώτημα πώς και σε ποια βάση μπορεί να προκύψει η επαναστατική συνείδηση.

Υστερόγραφο

Το.. «πουλιοπουλικό αντιεαμικό μένος» –όπως θα έλεγε κάποια ψυχή- έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που χτες στην πάτρα, μετά την κατάθεση στεφάνου από το κκε στο σημείο που είχε πέσει η πρώτη βόμβα στον πόλεμο του 40’, οι συγκεντρωμένοι κομμουνιστές (και κομμουνίζοντες σαν κι εμένα) τραγουδήσαμε για το εαμ: «τρία γράμματα μόνο φωτίζουν» και τους «ήρωες». Ναι αλλά γιατί ο σφος που τραγουδούσε από τη ντουντούκα ξέχασε και παρέλειψε τη δεύτερη στροφή «νέοι, γέροι, όλοι μαζί φωνάζουν»; Πού θα φτάσει πια αυτός ο κατήφορος; Ε;

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να αυτα κανεις και μου στεναχωρεις τα παιδια του ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ. Αναφερεις και εκεινο τον καταραμενο ΔΣΕ και χαλαει ολη η ομορφια του ΜΕΤΩΠΟΥ με το ΑΝΤΑΡΙ ΖΑ. Πρεπει να κανεις μια προσπαθεια να μην εισαι τοσο σεχταριστης. Να βαλε λιγο ΚΑΖΕΡΤΑ και καθαρισαμε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Neophyte_commie είπε...

Περί Μακεδονίας: Αυτό που πάντα μου άρεζε και εξακολουθεί να μου αρέσει στον πατέρα Μητσοτάκη (παππού, λένε οι κακές γλώσσες) είναι ότι δεν κρύβει τα λόγια του. «Όταν τα Σκόπια ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας, τους λέγαμε Σλαβομακεδόνες και δεν μας πείραζε», έλεγε. Γιατί; Το επιχείρημα ότι τότε δεν ήταν ανεξάρτητη χώρα αλλά συνιστώσα της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας είναι διάτρητο. Ότι τότε ήταν μέρος μιας χώρας που θέλαμε να ελέγξουμε, οπότε δεν την πολυπιέζαμε ώστε μέσω αυτής να πιέσουμε το σοσιαλιστικό σύστημα, βγάζει νόημα.

Γιατί μετά τον παροξυσμό του '92, το κλείσιμο των συνόρων από τον Σαμαρά, που αντικειμενικά ήταν στο πλαίσιο της αντι-ΠΓΔΜ πολιτικής, θεωρήθηκε επιβλαβές; Γιατί μετά την υπογραφή της ενδιάμεσης συμφωνιας το '95 (με το υποκριτικό ΠΓΔ μπροστά από το όνομα της χώρας, που άλλωστε ποτέ και πουθενά δεν εφαρμόσθηκε) δεν σήκωσε κύμα αντιδράσεων τύπου '92; Γιατί η αστική τάξη της Ελλάδας απλά ασκούσε πίεση ώστε μετά να εισχωρήσει στα Βαλκάνια (αλλά είναι εξαρτημένη, κατά τα άλλα). Κι αυτό βγάζει νόημα.

Οι πραγματικά δεξιοί (που εκφράζουν τους πραγματικά αστούς, όχι τους wannabe) είναι κρυστάλλινοι στον λόγο τους, όπως και οι κομμουνιστές, απλά εκφράζουν τα συμφέροντα του άλλου ταξικού άκρου. Αυτό είναι και το μόνο σημείο όπου η θεωρία των δύο άκρων έχει νόημα (οι αστοί το ένα, οι εργάτες το άλλο, η εξουσία-οικονομία ο κοινός χώρος γιά τον οποίον παλεύουν) που διαισθητικά γίνεται κατανοητό από τον λαό, ώστε να βρίσκει έδαφος μετά η αστική χυδαιοποίησή του και να κάθονται οι εκχυδαϊσμοί του «κέντρου» και της «αριστεράς».

Βγήκα από το θέμα, το ξέρω, αλλά ήθελα να το αναφέρω.

Στο Κέντρο ήμασταν σε ακόμη πιο συντηρητικό περιβάλλον, μας πήγαν με το σχολείο να νεκροφιλήσουμε τον Ανδρόνικο, για παράδειγμα.

Yannis Theocharis είπε...

Ξέχασες όμως τα 2 μεγαλύτερα ΟΧΙ:

- ΌΧΙ στην έξοδο από το ευρώ! Θα καταστραφούμε...

- ΌΧΙ στο "ΕΑΜ της εποχής μας"! Που όπως μας έλεγαν οι Πουλιόπουλοι την προηγούμενη δεκαπενταετία (πριν πουλιοπουλεύσουν) ήταν το ΑΑΔΜ.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος

Ανώνυμος είπε...

Κριτία μου,
τώρα που 'ρθε το ΕΠΑΜ, τι το θέμε το ΕΑΜ;

Ρένα Δούρου-τι

Ανώνυμος είπε...

ΚΡΙΤΙΑΣ. οταν τα κομματα του δικο μματισμου και οι συμμαχοι τους εχουνε αδυνατυσει στο επακρο η ταξικη παλη και οι συσχετισμοι στο συνδικαλιστικο κινημα εχουνε αλλαξει ριζικα τοτε μπορει να υπαρξει μια κυβερνηση ΑΑΔΜ που δεν θα ειναι ενδιαμεσο ΣΤΑΔΙΟ και δεν θα εχει σχεση με ΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ. αρα θες το προγραμμα του 10ου συνεδριου του 1978 ΜΕ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ. οσο για το ΕΑΜ πες μας κατι για ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ ΒΑΡΚΙΖΑ πως φτασαμε σε ολους αυτους τους θριαμβους ειμαι περιεργως ΚΑΟΥΤΣΚΙ περιμενω ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Εξοδος απο το ευρω και την Ε.Ε με τους καπιταλιστες παντα στην εξουσια Μιλαμε πραγματικα για ενα θριαμβο. θα βολλευτει μια χαρα το τμημα εκεινο της αστικης ταξης που θελει σχεσεις με την ιμπεριαλιστικη ρωσια και την ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ και ο λαος θα σφαχτει για πιο καπιταλι στη θα διαλεξει. Μπραβο ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ αφησες αξιους απογονους ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Yannis Theocharis είπε...

Ρένα μου,
χωρίς το κουκουέδικο ΕΑΜ δε γίνεται, ούτε παλιά, ούτε τώρα.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος

Ανώνυμος είπε...

ΡΕΝΑ. εχει δικιο ο κριτιας. Για να πετυχει αυτη η πολυτιμη συνταγη της καταστροφης πρεπει να βρισκεται το ΚΚΕ εγκλοβισμενο με τους οπορτουνιστες σε χυλο γιατι αν εχει αυτοτελη δραση τοτε θα υπαρχει λα ικη συμμαχια με στοχο την ανατροπη του καπιταλισμου οποτε ο καπιταλισμος πως θα σωθει για αυτο σου λεω εισαι λαθος ρενα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

zoot horn rollo είπε...

Νέο "ΕΑΜ" για να γίνει "ίσιωμα" το ΚΚΕ μάλλον θέλεις. Εγώ πάλι θέλω μπλε κοκόρι στο νέο ΕΑΜ, γίνεται;

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δε ξερουμε αν ο Μεταξας δεν ειχε πει το ΟΧΙ,αν θα ελεγε το ΟΧΙ ο ελληνικος λαος.Ο μονος τροπος να το μαθαιναμε αυτο,ειναι να μπορουμε να δουμε μια εναλλακτικη πραγματικοτητα,στην οποια ο Μεταξας ειπε ''Ναι'',και μετα να βλεπαμε την αντιδραση του λαου.Με δεδομενο ομως,οτι τις περισσοτερες φορες οι λαοι πηγαινουν σαν τα προβατα στη σφαγη να πολεμησουν ξενους πολεμους,δεν ειμαι πολυ αισιοδοξος.

Aκομα και το ''ΟΧΙ'' της αντιστασης ειπωθηκε απο συγκεκριμενους ελληνες οχι απο ολους.Αλλοι ειτε απο φοβο ειτε απο συμφερον,εκαναν τα κοροιδα.Δε μιλαω μονο για τους αστους,αλλα για απλο κοσμο.

Ανώνυμος είπε...

και ολος ο λαος να μας πει παρτε την εξουσια και κανετε σοσιαλισμο ΔΕΝ ΓΕΝΕΤΑΙ.πρεπει πρωτα να μεσολαβησει ενα ΑΣΤΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ λυσεις των εσωτερικων προβληματων και μετα με ομαλες δημοκρατικες διαδικασιες να παμε στον σοσιαλισμο. 44η συνδιασκεψη ΠΕΕΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 1944 Γ. ΣΙΑΝΤΟΣ την στιγμη που η αστικη ταξη ΓΕΡΜΑΝΟΦΙΛΗ ΚΑΙ ΑΓΓΛΟΦΙΛΗ ετοιμαζοτανε για την συγκρουση εμεις λεγαμε αυτα τα κουραφεξαλα. κριτια μιλαμε για θριαμβο τετοια νικη με το 80% του λαου μαζι δεν εχει γινει ξανα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κριτία περάσαμε όμορφα κι ευτυχισμένα χρόνια με πουλιόπουλους και μανιαδάκηδες, αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Μπορείτε να δώσετε με τον παναγιώτη ένα ραντεβού και να το εκτοξεύετε ο ένας στον άλλο σαν ξόρκι, μέχρι να νικήσει ο ένας από τους δύο. Τα επόμενα σχόλια που θα κινούνται στο ίδιο γόνιμο μήκος κύματος, δε νομίζω πως θα περάσουν από το συνδιαχειριστή του μπλοκ, που θα το κινεί ουσιαστικά τις επόμενες μέρες. Έχει κόψει εξάλλου στο παρελθόν άλλα σχόλια με πολύ μικρότερες αφορμές.

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ. εγω συμφωνω απολυτα συντροφε την καλησπερα μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Yannis Theocharis είπε...

Όπως αγαπάς.
Καλή συνέχεια.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αυτό που αγαπώ και καταλαβαίνω είναι να μη γίνονται κουραστικές κι αδιέξοδες 'συζητήσεις'. Με αυτό το δεδομένο, ο καθένας κρίνει και συνεχίζει ανάλογα, εγώ δε διώχνω κάποιον