Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν

Τώρα τελευταία, κάποιες θεματικές μου βγαίνουν σε τριλογίες. Κι αυτή του Μαϊούνη δε θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά (έστω και με μια μέρα καθυστέρηση) παρά με ένα μικρό αφιέρωμα στο λογοτεχνικό μυστικό του, που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα κι από μέιλ σε μέιλ, αποτυπώνοντας το είναι, τη συνείδηση και τη διαλεκτική τους σύνδεση, τον τρόπο ζωής του φοιτηταριάτου και της γενιάς που έκανε το Μαϊούνη ή έζησε στην αμέσως προηγούμενη περίοδο, που τον εκκόλαψε.

Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος αναφοράς είναι κάπως συγκεχυμένος, λόγω των πολλών στρωμάτων γραφής, καλύπτοντας χρονικά από το πρώτο ριάλιτι που βγήκε στον αέρα το 2000, μέχρι και τη μεταγενέστερη εμφάνιση του FaceBook. Καταφέρνει συνεπώς περίπου ό,τι κι ο Γκοσινικός Μικρός Νικόλας, που είναι απροσδιορίστου ηλικίας και τάξης (όχι της εργατικής πάντως), κάπου μεταξύ 7 και 10 ετών κι αγγίζει διαχρονικά ένα ευρύτερο κοινό.

Όπως ευρύτερο (μες στη σχετική στενότητα της κοινότητας των μυημένων) είναι και το κοινό που πιάνει το έργο με τον τίτλο της ανάρτησης, από Κνίτες μέχρι Εαακίτες (τους σατιρίζει και τους δύο, αλλά κατά βάθος μπορεί και να τους αγαπάει), κι από το φοιτηταριάτο που βλέπει τα κεφάλαια να ξετυλίγουν το νήμα της ζωής του, μέχρι πούρους εργατιστές που επιβεβαιώνουν διαβάζοντάς το γιατί μισούν τη σπουδάζουσα κι ό,τι έχει να κάνει με αυτήν.

Το έργο του "Π" (Πέτρου-παραγωγού) έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου κλασικού έργου. Καταρχάς είναι ημιτελές, όπως κάθε τι μεγάλο σε αυτή τη ζωή, από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (κι αγαπήσαμε) τον περασμένο αιώνα, έως το Μαϊούνη (λέμε τώρα). Και το χειρότερο είναι πως κάθε νέα προσπάθεια ολοκλήρωσής του, βρίσκει το δημιουργό του πιο απομακρυσμένο από το χαρακτήρα του, και από αυτή την παρακμιακή ανεμελιά, την επαναστατική (;) δράση με τα λεφτά των γονιών. Τον βρίσκει να χλευάζει τον Πέτρο (τον κεντρικό ήρωα), ίσως και το δικό του παρελθόν, να μην τον παρακολουθεί με ειρωνική αγάπη (πάντα πειράζουμε και κοροϊδεύουμε όσους αγαπάμε περισσότερο) συμπάσχοντας με τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά του. Κι από αυτήν την άποψη, ίσως καλά κάνει και δεν το ολοκληρώνει, γιατί μπορεί να απογοητεύσει το κοινό του, πιο πολύ και από τους θεατές του Lost. Κι ας του ζητάνε επίμονα κάθε τόσο οι θαυμαστές του, να γράψει το τέλος της ιστορίας, (με πιο πολύ ζήλο και από όσους περιμένουν το τρίτο μέρος του Λαϊκού Στρώματος για τον Αριστερισμό και τη Δευτέρα Παρουσία).

Έχει επίσης μεγάλες συλλήψεις, όπως την επινόηση και την εισαγωγή του όρου "τηλεοπτικό προλεταριάτο", τη διαπίστωση βασικών νομοτελειών των έμφυλων σχέσεων και της πολύ συχνά ακατανόητης συμπεριφοράς των δύο πλευρών. Ενώ βασανίζεται να καταλάβει πώς στη Σοβιετία το κράτος γέννησε το κεφάλαιο κι όχι ανάποδα (με βάση τον ιστορικό υλισμό), αναζητώντας λανθασμένα να βρει την απάντηση στην Προδομένη Επανάσταση του Τρότσκι -που ευτυχώς όμως δεν τη βρίσκει, γιατί του την έφαγε κάποιος φίλος που τη δανείστηκε.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πόσα άτομα γοητεύονται και φτάνουν στο σημείο να ταυτιστούν, πιστεύοντας πως το βιβλίο μιλάει για τη ζωή τους. Αιώνιοι φοιτητές που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, αλλά κρύβουν επιμελώς από τους δικούς τους κι από τον ίδιο τους τον εαυτό πόσα μαθήματα χρωστάνε. Ρομαντικοί ιδεολόγοι που εξιδανικεύουν την εκπαιδευτική διαδικασία και πιστεύουν ακράδαντα πως η πειθώ πετυχαίνει πάντα. Κολλημένοι σφοι-συναγωνιστές που βλέπουν τα πάντα από το δικό μας πρίσμα (γιατί; υπάρχει κι άλλο;), που έχουν διαρκώς συνειρμούς με κινηματικές αναφορές, που έχασαν το μεγάλο τους έρωτα, γιατί δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν υλική, οικονομική σιγουριά (άτιμε υλισμέ) κι είναι πιο διστακτικοί (φλώροι) κι από το Ρος ή τον Τσάντλερ στα Φιλαράκια, πιθανότατα γιατί δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τη Ρέιτσελ/ αυτό που έχασαν. Που έχουν υψηλή θεωρητική κατάρτιση, αντιστρόφως ανάλογη με την κοινωνική νοημοσύνη τους. Που βλέπουν παντού συμβιβασμένους μικροαστούς κι αρνούνται να γίνουν ένας από αυτούς, αλλά δυσκολεύονται να συμβιβάσουν τον τρόπο σκέψης τους με τον τρόπο ζωής τους και την ανάγκη να δουλέψουν, να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι και να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, για να βιοποριστούν. Που δεν καταλαβαίνουν το φλερτ και τα κρυφά ερωτικά νοήματα, γιατί είναι αφοσιωμένοι στα πολιτικά. Που μπορεί να κάψουν καρδιές με τη συγκρότησή τους ή ένα λογύδριό τους, και να τις ξενερώσουν οι ίδιοι, πετώντας μια ατάκα την πιο ακατάλληλη στιγμή, μακριά από κάθε ικανότητα ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Θα υπήρχαν πολλά ακόμα, που θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει, αλλά αφενός μια δοκιμή θα σας πείσει -δε χρειάζονται περσότερα. Αφετέρου νομίζω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής σε ένα μεγάλο ημιτελές έργο, είναι ένα κείμενο που θα κλείνει απότομα, αφήνοντας την αίσθηση του ανεκπλήρωτου

Κι οι τελευταίες του λέξεις είναι οι εξής: αν ποτέ ο Μαϊούνης ήθελε να αποδείξει πως ήταν σοβαρό κίνημα και πως ενέπνευσε κόσμο, αφήνοντας κάτι λογοτεχνικό πίσω του, το "δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν" θα ήταν το πιο σοβαρό επιχείρημά του προς την ιστορία.

Επισκεφτείτε:
το ιστολόγιο Λουλούδια
το λογαριασμό του στο ΦΒ
κι ένα άλλο σύνδεσμο, με ένα βιβλίο του 90', που αναρωτιέμαι αν έχει κάποια άμεση σχέση, ή απλώς ενέπνευσε τον τίτλο, ή αν πάλι είναι απλή συνωνυμία..

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Μπορεί να είμαι ένας κολλημένος τύπος με παρωπίδες, αλλά στο σύνολο δεν μου άρεσε. Ξεκαθαρίζω ότι ανήκω σε προηγούμενη γενιά του "Μαϊούνη"*, με εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος που εκτείνονται από τα μέση των 90's μέχρι τα πρώιμα 00's. Άρα εν πολλοίς ταυτίζονται με του "Π". Να δούμε κάποια πράγματα:

- Το βασικό κατά την κολλημένη γνώμη μου: Η στάση απέναντι στην ΚΝΕ του Πέτρου - συγγραφέα αποτελεί χυδαίο αντικομμουνισμό. Από τα ουγκ του Φαίδωνα και τη βραδύνοια του Βάιου μέχρι την Ελευθερία και τον "σταλινίσκο" Μάριο όλα θυμίζουν αφόρητα Πανούση. Και αυτό δεν σωζεται από τις δήθεν "ίσες αποστάσεις" με τα ΕΑΑΚ. Εν τέλει, τραμπούκοι και διαστρεβλωτές της πραγματικότητας εμφανίζονται μόνο οι ΚΝίτες. Από τα βάθη της ψυχής μου συνειδητά αναφωνώ στον "δημιουργό": Σάλτα γαμήσου!!

- Αλήθεια τώρα, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται στα σοβαρά όπως ο Πέτρος; Βοηθείστε με, ειλικρινά...

Είμαι εριστικός μάλλον, αλλά έτσι μου βγαίνει.

ΡΓ


* Προσπαθώ να κατανοήσω το σημάδι που έχει αφήσει εκείνη η εποχή στους σημερινούς 30+ της ευρύτερης, ακόμα και σε δικούς μας. Μου είναι σχετικά δύσκολο, αν και δεν θέλω να καταφύγω σε εύκολους αφορισμούς τύπου "και σιγά τι κάνατε". Τελικά η γείωση με την εργατική τάξη που πρσοφέρει το Κόμμα έσωσε τα επόμενα χρόνια όσους θέλαν να σωθούν από τους τότε Κνίτες, αλλά και αρκετούς τότε ΕΑΑΚίτες...

Ανώνυμος είπε...

Και σε τελική ανάλυση ποιος είναι πιο βραδύνους, ο Βάιος ή ο τύπος που 9 χρόνια στο Φυσικό δεν μπορούσε να καταλάβει μια γαμημένη Νευτώνεια Μηχανική; Να τα πήγαινε καλύτερα με τις γυναίκες, χαλάλι του... Ο μπούρδας!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Διαβασα και τα εξι κεφαλαια και μου φαινεται πως ο συγγραφεας καθε αλλο παρα ταυτιζεται με τον πρωταγωνιστη του. Αν ο συγγραφεας ηταν καποιος ηρωας της ιστοριας, μαλλον ο Ανδρεας θα ηταν, εξυπνος, κυνικος, να τον "επιβεβαιωνει" η ζωη σε καθε βημα του, που αφησε τα φοιτητικα και πλεον τα περιφρονει, "ωριμασε" και δεν πιστευει σε επαναστασεις και ζωδια κλπ.

Το πρισμα του πρωταγωνιστη, δεν ειναι κατ αναγκη το πρισμα του συγγραφεα. Ο πρωταγωνιστης ειναι μια αναξιοπιστη πηγη για να δει κανεις τον κοσμο κι αυτο και φαινεται και φανερωνει πολυ ωραια γραφη. Και ο συγγραφεας τον "αγαπαει" ολο και λιγοτερο οσο περνανε τα κεφαλαια, τον χλευαζει κανονικοτατα, βαζει και τον περιγυρο του να τον χλευαζει, ακομα και το πρωτοετο τον χρηστο που υποτιθεται οτι τον λατρευει και τον θαυμαζει, αλλα καποιο στοιχημα εχει βαλει και γι αυτον μαλλον, οπως και με κεινη τη δυστυχη χοντρη. Και ετσι ολο το φοιτηταριατο μετατρεπεται σε καρικατουρα. Η σατιρα στην κνε και στα εεακ στα πρωτα κεφαλαια ειναι απλα υπερβολικη και χαριτωμενη, υπο το πρισμα ενος "μεγαλου επαναστατη" των αμφιθεατρων, που αμα θελουμε πιστευουμε αυτα που λεει. Στη συνεχεια ολοι αυτοι γινονται καρικατουρες, σατυριζονται με τροπο που θα το εκανε ο πανουσης (οπως ειπε ο ΡΓ) κι ο σκαι. Αυτο για μενα δειχνει μαλλον οτι ο συγγραφεας απομακρυνθηκε ο ιδιος απο αυτη τη ζωη και θεωρητικοποιησε τις επιλογες του (μπορει παντα να λεω βλακειες, αλλα αυτο μου βγαζει το εργο μεχρι στιγμης).

Σε γενικες γραμμες μου αρεσε, το διασκεδασα, ειδα και πραγματα απο τον εαυτο μου μεσα σ αυτο, τον πετρο τον ειδα με συμπαθεια, λιγη εκτιμηση γιατι φαινεται καλο παιδι γενικα (με κερδισε που ειναι ντροπαλος αν και ωραιος εμφανισιακα), αλλα και λιγη λυπηση. Οποτε και να ολοκληρωθει παντως, δεν περιμενω να δω ηρωα που να ειναι πραγματικα θετικο προτυπο.

ΥΓ: «Μα δεν είπα τίποτα! Είπα απλά ότι είναι ελεύθεροι να υιοθετήσουν όποια εκδοχή των γεγονότων θέλουν αρκεί να είναι πολιτικά ορθή, ώστε να μη δυσαρεστήσουν το κόμμα και αυτό καταφύγει σε πειθαρχικά μέτρα απέναντί τους!» Η αληθεια ειναι βεβαια οτι, με αφορμη φρασεις σαν την παραπανω, αναρωτιεμαι αν ο συγγραφεας περασε εστω απ εξω απο ενα οποιοδηποτε πανεπιστημιο στη ζωη του.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω ότι κατά πάσα πιθανότητα ο συγγραφέας ταυτίζεται με τον Αντρέα, είναι ο Αντρέας. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες οι "Αντρέες", έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς, πιο ξερόλες και δογματικοί από αυτούς που καταφρονούν. Και ο Πέτρος Αντρέας θα γίνει και μάλιστα απότομα και ακραία.
Ακριβώς σε αυτή την φράση που βάζει ο συγγραφέας τον Μάριο να ξεστομίσει στηρίζομαι στο να τον κατηγορήσω για χυδαίο αντικομμουνισμό και όχι απλά για κριτική ή χλεύη. Μιλάμε για γλώσσα και ηθική που δεν έχει καμία σχέση με την ΚΝΕ και το Κόμμα. Άσε που όσοι στην πραγματική ζωή προσπάθησαν να γίνουν "Μάριοι" αργά ή γρήγορα τους έστειλε το Κόμμα εκεί που τους αρμόζει... Και με το συμπάθειο, ακόμα κι αν κάποιος μπορεί να δει πλευρές της φοιτητικής ζωής του, πόσο εύκολα μπορεί να ξεπεράσει στην τελική κρίση του, ότι τον αποκαλούν φασίστα, πρόβατο, βραδύνου και δεν συμμαζεύεται; Προσωπικά, όπως ποτέ δεν έθρεψα καμία συμπάθεια στα Πανουσοειδή, δεν πρόκειται να το κάνω τώρα.

Μια ειλικρινής ερώτηση, αν και καταλαβαίνω ότι ο συγγραφέας το γαμάει λίγο συνειδητά. Υπάρχουν στο αριστεροχώρι τύποι και τύπισσες που σκέφτονται σαν τον Πέτρο;

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

"Μιλάμε για γλώσσα και ηθική που δεν έχει καμία σχέση με την ΚΝΕ και το Κόμμα." Ασε την ηθικη, γιατι δεν προκειται να πεισεις κανεναν που εχει ηδη διαμορφωμενη αποψη για το κομμα. Αν καποιος εχει ανοιχτα ματια και μυαλα, θα τη δει στην πραξη. Η γλωσσα ειναι πολυ πιο ισχυρο επιχειρημα. Δηλαδη ποιος μιλαει ετσι ή εστω με τροπο που να πλησιαζει αυτον? Απλα γελαω με κατι τετοια, δειχνουν ειτε πληρη αγνοια, ειτε με το χαμηλο επιπεδο τους στοχευουν σε χαμηλου επιπεδου κοινο.

"...πόσο εύκολα μπορεί να ξεπεράσει στην τελική κρίση του, ότι τον αποκαλούν φασίστα, πρόβατο, βραδύνου και δεν συμμαζεύεται;" Το παν ειναι να μη σου μενουν απωθημενα στη ζωη. Αντε και σε ειπαν φασιστα και προβατο. Ε και? Και ποιος το λεει αυτο? Καποιος του οποιου η γνωμη μετραει πανω σε τι ακριβως? Αν ρωτησεις πολυ κοσμο που ηταν στη σπουδαζουσα για τους εαακιτες, θα καταλαβεις οτι οι περισσοτεροι απλα τους ανεχονταν, οπως πανω κατω ανεχομαστε καναδυο πεντεδεκα γιδια καραβαναδες στο στρατο. Να τελειωσει η θητεια/πανεπιστημιο, να ασχοληθουμε με κατι σοβαρο στη ζωη μας κι οχι μ αυτους τους γελοιους. Σορι αν φαινομαι αλαζονας, αλλα ειλικρινα δεν με απασχολησαν ποτε αυτα και σε τετοιο περιβαλλον φοιτησα.

"Υπάρχουν στο αριστεροχώρι τύποι και τύπισσες που σκέφτονται σαν τον Πέτρο;" Σιγουρα πολυ λιγοτεροι απ οτι παλια. Ουτε αυτο το "ρομαντισμο" δεν εχουν πλεον.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Ρε συ sniper να δεχτώ αυτό που λες. Το πρόβλημα όμως δεν είναι κάποιοι ΕΑΑΚίτες στο Πανεπιστήμιο. Είναι ότι αυτή η αντίληψη για τους Κνίτες πρόβατα, φασίστες κτλ διαχέεται σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι αυτοί οι τύποι. Δεν μπορώ λοιπόν να δω με συμπάθεια ένα έργο που αναπαράγει αυτή την αντίληψη.
Να στο πάω και λίγο παραπέρα. "Ίσες αποστάσεις" από ΚΝΕ και ΕΑΑΚ (τώρα πόσο "ίσες" είναι άστο...). Όλοι οι "αριστεροί" καρικατούρες, βολεμένοι με τα λεφτά του μπαμπά τους. Η πιο νορμάλ προσωπικότητα είναι ο Αντρέας, ο οποίος έχει αφήσει πίσω του όχι μόνο το φοιτητιλίκι αλλά συνολικά μια αγωνιστική στάση ζωής. Δεν χλευάζει απλά την "Αριστερά" του Πέτρου, της Ράνιας και των λοιπών, λοιδωρεί στο όνομα τους οποιαδήποτε έκφραση ριζοσπαστικοποίησης. Παρ' όλα τα θετικά του στοιχεία όσον αφορά την αποτύπωση του τρόπου ζωής ενός συγκεκριμένου τύπου φοιτητή παρελθόντων ετών, και ακριβώς λόγω αυτών που λειτουργούν ως φάκα, το συγκεκριμένο έργο λειτουργεί τόσο αντιδραστικά όσο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να προλάβω καλοθελητές, δέχομαι ότι αυτή θα είναι η σημερινή οπτική του συγγραφέα, αυτή αποτυπώνει. Απλά διαφωνώ κάθετα και δεν μου αρέσει.
Σύγκρινε το για παράδειγμα με το "Για μια Πορεία" του Σαραντάκου της δεκαετίας του '80. Ίδια θεματική σε άλλες βέβαια συνθήκες. Φυσικά η κάθε εποχή έχει και τη λογοτεχνία που της αξίζει, αλλά εντάξει, περάσατε ότι περάσατε το 07-08, μην δίνετε αξία σε ένα κείμενο μόνο και μόνο επειδή σας θυμίζει το φοιτητιλίκι.

Τέλος απορώ πως δεν ενοχλήθηκε κανείς "ευαίσθητος" με τον διάχυτο σεξισμό του, ο οποίος με ξεπερνά. Αποτελεί βέβαια απόδειξη ότι τα τότε τουλάχιστον ΕΑΑΚ ήταν φαλλοκράτες του διαόλου!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Πωπω έχασα τα χρόνια... Όπου 07-08 παραπάνω διαβάστε 06-07

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

παρακολουθούσα αυτα τα κεφάλαια οταν γράφονταν στο ιντυ (εκει πρωτογράφτηκαν).

ορίστε:

https://www.google.gr/?gws_rd=ssl#q=%CE%94%CF%8E%CF%83%CE%B5+%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82+%CF%80%CE%BF%CF%85+%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B1%CE%BD+athens.indymedia.org


Ειλικρινα, μου φαίνονται...αθλιότητες και χαζομάρες. Δεν αναφέρομαι μονο στις εικόνες που παρουσιάζουν, αλλα και στο τρόπο γραφής. Δεν έχω πρόβλημα με υπερβολικές εικόνες, ισα-ισα, αλλα αυτές οι εικόνες και οι σκηνές δεν έχουν τίποτα το αισθητικά απολαυστικό. Θυμίζουν μπαλαφάρες Μόντυ Πάιθον σερβιρισμένες με λίγη κουτσμπολίστικη γαργαλιστική γαρνιτούρα για τις γκομενες τις πρώην και τις επομενες των αμφιθεάτρων.

Τι διάλο ελκυστικο εντόπισες βρε sniper στη γραφή; O τύπος ειναι Σεφερλής και στη μορφή και στο περιεχόμενο.

Σφυροδρέπανε κανεις κακές παρέες...στο χω ξαναπεί. Αλλά αφού σ' αρέσουν ψάξε να βρεις το βιβλίο που έγραψε ο Μήτσος, εχει κι αυτο δράση, μπαρς, απρόοποτα (κοιμάσαι μ' αλλην και ξυπνάς σ' αλλην) . Ελπίζω να μην ειναι της ίδιας ποιότητας με τα παραπάνω :-)

Η τέχνη κύριοι απομονώνει την οριακή στιγμή της ύπαρξης και την εξυψώνει. Δεν απευθύνεται στις άμεσες ανάγκες, στο πυρήνα του πνεύματός μας για γνώση και κατανόηση των φαινομένων της ύπαρξης, αλλα κάπου ενδιάμεσα, στις ευαισθησίες που αναπτύσσονται ανάμεσα στις αισθήσεις μας και στο τρόπο που τις κωδικοποιούμε και τις απολαμβάνουμε.

Η τέχνη φωτίζει με το μεγεθυντικό φακό της όλες αυτές τις μικρές και ή μεγάλες ατέλειες, που υπάρχουν γύρω μας και συνιστούν το ωραίο, αυτό που θρέφει το πνεύμα μας.

Αυτα τα κεφάλαια ειναι μια σεφερλική επιθεώρηση, για να γελάνε σα μοσχάρια οσοι δεν έχουνε καμία απαίτηση απο τον εγκέφαλό τους και τον εαυτό τους.

και λίγα λέω..

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

εξού και συγγραφέας υπογράφει εξ' αρχής...
ως παραγωγός ριάλιτι ...

ισως και ο ίδιος να γελάει με τη ψυχή του με την απήχηση
που έχουν τα ριάλιτι σόου στο κοσμο του κινήματος.

Aπ' αυτή την άποψη, τα κειμενα αυτά στο βαθμό
που έχουν απήχηση , εξηγούν την αισθητική μας (συνολικά μιλώντας)
ΚΑΤΑΝΤΙΑ... :-)

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

http://atexnos.gr/skepseis-me-aformi-to-vivlio-tou-dimitri-grapsa/

ελα ρε εχει γράψει το ατέχνως. Αλλα δεν βλέπω κριτική ουσίας. Μονο οτι η μοντέρνα μορφή του Γράψα δεν συνδυάζεται με το σωστό περιεχόμενο των καιρών.

Ρε σεις...τεσπα. Αν ειναι να ανοιξουμε κουβέντα για τέχνη τώρα...
μας βιάζουν άλλα.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

"Η τέχνη κύριοι απομονώνει την οριακή στιγμή της ύπαρξης και την εξυψώνει. Δεν απευθύνεται στις άμεσες ανάγκες, στο πυρήνα του πνεύματός μας για γνώση και κατανόηση των φαινομένων της ύπαρξης, αλλα κάπου ενδιάμεσα, στις ευαισθησίες που αναπτύσσονται ανάμεσα στις αισθήσεις μας και στο τρόπο που τις κωδικοποιούμε και τις απολαμβάνουμε. Η τέχνη φωτίζει με το μεγεθυντικό φακό της όλες αυτές τις μικρές και ή μεγάλες ατέλειες, που υπάρχουν γύρω μας και συνιστούν το ωραίο, αυτό που θρέφει το πνεύμα μας."

Θα μπορουσα απλα να απαντησω οτι η τεχνη ειναι "ενα καθαρτικο με το οποιο σκοτωνουμε τα αμφιβια", οπως εχει ειπωθει στη δευτερη σεζον των δυο ξενων. Αυτο που ειπες ειναι μια καπως εξιδανικευμενη αποψη για την τεχνη, με την οποια δεν συμφωνω, αλλα εσυ ο ιδιος ειπες οτι δεν θες να ανοιξεις κουβεντα για την τεχνη κι εγω το σεβομαι και το εννοω.

Τα κειμενα αυτα (τα πρωτα κυριως, τα δυο τρια τελευταια ειναι κατωτερα), απευθυνθηκαν στις αμεσες αναγκες μου, συμφωνα μ αυτο που ειπες. Και στα πρωτα κεφαλαια, ο συγγραφεας παιζει ωραιο σουρεαλισμο, ειδικα στο πρωτο κεφαλαιο με την κοπελα που διαμελιζεται στο δρομο ενω την εχει ξεφτυλισει με τις ατακαρες του ο μεγας επαναστατης ή τις κοπελες στην και καλα συνελευση που ηταν ετοιμες να παραδοθουν αμαχητι στον αρχιεαακιτη, προτου τον ξεσκεπασουν οι υπολοιποι και σηκωθουν αυτες να φυγουν. Και αναγκαστει να παρατηρησει ο Μαριος οτι πλεον υπαρχουν ακομα λιγοτερα ατομα για συνελευση (δευτερευοντα ζητηματα). Και αλλα μου αρεσαν, αλλα η αληθεια ειναι οτι βαριεμαι να τα γραφω τωρα.

ΡΓ, το θεμα λοιπον ειναι τι κανουμε εμεις γι αυτες τις αντιληψεις. Και υπαρχει φυσικα παντα η ατομικη ευθυνη του καθενος. Και στο κατω κατω, για τα πανεπιστημια αποκλειστικα μιλαμε, αυτος ειναι ο μικροκοσμος και του συγγραφεα και του πρωταγωνιστη. Κι οταν παει στο πασοκοσογο του, η αντιληψη για το κκε ειναι τελειως διαφορετικη, που καμια σχεση δεν εχει με φασιστες και προβατα. Εκει μιλανε για το κκε του 6% που κανει οτι θελει τη χωρα, για τον κομμουνισμο ως κακο και τετοια, κανεναν δεν απασχολει αν οι κνιτες ειναι προβατα ή ουγκανοι ή οτιδηποτε αλλο πιανει σε "επαναστατημενα" 18χρονα. Μη ξεχνας επισης οτι, αυτες οι αντιληψεις ηταν καπως δημοφιλεις το 2006-7-8 βια 09. Καποιος που θα το διαβαζε τοτε, αλλιως θα προσλαμβανε τα μηνυματα απ οτι σημερα κι ας μην εχουν περασει δεκαετιες απο τοτε που γραφτηκε. Παραδειγμα: οταν ο πετρος μπαινει στο ταξι και ο ταξιτζης του λεει για τα λαμογια που εχουν 50 ταξι και τα φτωχαδακια που παλευουν να τη βολεψουν με ενα, σκεφτηκα αμεσως: "φασιστας". Γιατι αυτη ειναι η εικονα που εχω σημερα και αρκουσαν μια δυο φρασεις κλειδια για να το καταλαβω. Ο πρωταγωνιστης δεν το καταλαβαινει, σοκαρεται. Το ιδιο πανω κατω δυσκολα πιστευω οτι θα το καταλαβαινε κι ο μεσος αναγνωστης του κειμενου οταν αυτο πρωτοδημοσιευτηκε.

sniper

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΡΓ (και κίντο, παρεμπιπτόντως)
επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω μια εκτενή απάντηση, θα περιοριστώ στα εξής.

Η όποια συγκίνηση προκύπτει από την περιγραφή των φοιτητικών μας χρόνων κι όχι μιας κορυφαίας, οριακής στιγμής. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Η χρονική και συναισθηματική απομάκρυνση του Παραγωγού από αυτά που έζησε είναι δεδομένη και όχι απαραίτητα μη υγιής, με συνέπεια όμως να γίνει πιο χοντροκομμένη η σάτιρά του και να χάνει σε κάποια σημεία το λεπτό χιούμορ της και τη συμπάθεια για τους ήρωές του.
Κατά τη γνώμη μου, η αξία του έργου έγκειται στην ταύτιση και την αναγνώριση του εαυτού μας σε διάφορες πτυχές όσων περιγράφει. Εγώ θα σημείωνα τους ακατάπαυστους συνειρμούς, για κάθε πιθανό θέμα, με κινηματικές αναφορές, ή κάποιους προβληματισμούς για τις σχέσεις με το άλλο φύλο, τη διασκεδαστική συστολή, την άρνησή του από θέση αρχής να χρησιμοποιήσει σεξιστικούς χαρακτηρισμούς, κοκ.

Επίσης: ο Σεφερλής και οι Μόντι Πάιθον στην ίδια πρόταση; Στο ίδιο τσουβάλι; Αλήθεια τώρα;

Το βιβλίο του Μήτσου είναι η δεύτερη φορά που το διαφημίζεις, χωρίς να το έχεις διαβάσει, απ' ό,τι καταλαβαίνω. Προσωπικά, δε μπορώ να πω ότι μου άφησε κάτι. Ήταν κάπως επιτηδευμένα και ψεύτικα "σκοτεινό" και "μοιραίο" για τα γούστα μου. Και δεν είχε κανένα πολιτικό βάθος, κατά τη γνώμη μου (παρά μια αόριστη, θολή καταγγελία του ρόλου των σόσιαλ μίντια, της ζωής που μπαίνει σε καλούπια που δε θέλουμε, κτλ).
Μπορείς όμως να ρωτήσεις το Λαϊκό Στρώμα, που το διάβασε και του "την είπε" το έργο.

AGIS είπε...

@sniper "...οταν ο πετρος μπαινει στο ταξι και ο ταξιτζης του λεει για τα λαμογια που εχουν 50 ταξι και τα φτωχαδακια που παλευουν να τη βολεψουν με ενα, σκεφτηκα αμεσως: "φασιστας". Γιατι αυτη ειναι η εικονα που εχω σημερα και αρκουσαν μια δυο φρασεις κλειδια για να το καταλαβω".

Κι όμως νομίζω ότι σ' αυτό το σημείο γίνεται ανεπαίσθητα μια μεγάλου μεγέθους αλλοίωση της πραγματικότητας. Ναι μεν έχω ακούσει φασίστες να λένε και να ωρύονται ότι "ένας Στάλιν χρειάζεται" (και διάφορες άλλες τέτοιες παραλλαγές), ιδίως όταν γνωρίζουν ότι μιλάνε με κομμουνιστή και ψάχνουν "κοινό" τόπο και γλώσσα για να τον καταβροχθίσουν μέσω αυτής ιδεολογικά κλπ. Αλλά αν ξύσεις την επιφάνεια θα δεις ότι το μόνο που εννοούν είναι ότι ο Στάλιν ήταν "δικτάτορας", κι αυτό αρκεί για να πιάσουν από κάπου το νήμα που οδηγεί σε Μεταξάδες Παπαδόπουλους και στη λαμογιοδικτατορία που ονειρεύονται σαν απάντηση στη σημαρινή λαμογιοδημοκρατία. Αλλά αν φύγει το πράγμα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τα "κλισέ" και πάει στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τότε τελειώνει και το παραμύθι τους με τον "Στάλιν" και κάθε συναφές.
Από την άλλη όμως δεν έχω ακούσει φασίστα (δεν έχει τύχει;) να πιάνεται από αντιθέσεις του είδους 50 ταξί - 1 ταξί. Και νομίζω σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτή η τυπική περίπτωση. Η τυπική περίπτωση είναι να τα ρίξουν στα λαμόγια τους κλέφτες τους πολιτικούς (σε σιωπηρή ή όχι αντιδιαστολή με στρατιωτικούς τύπου Παπαδόπουλου - Ιωαννίδη), να σου πουν για τους δημόσιους υπάλληλους που "κάθονται και πληρώνονται", για τους "συνδικαλιστές" κλπ, άντε και για τους "τραπεζίτες" κλπ κλπ.
Τα 50-1 ταξί, τις 300 επιχειρήσεις που μαζεύουν το 60% των κερδών κλπ, δε θα στα πουν αυτοί. Μπορείς να τους τα πεις εσύ και τότε θα ακούσουν μεν, σιωπηλοί ως επί το πλείστον, αλλά μέσα τους θα αναγνωρίζουν σαν πηγή του προβλήματος τους "εβραίους", τους "μασόνους" κλπ κλπ (δηλ. τον "καπιταλισμό" κατά τη δική τους ελεύθερη - χιτλερική μετάφραση) και θα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά μες στον συνειδησιακό τους κλοιό που προβλέπει ελεύθερη είσοδο αλλά δεν διαθέτει έξοδο (μόνη δυνατή έξοδος το σπάσιμο του κλοιού απ' έξω ή από μέσα).
Πιθανές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και, με δυο λόγια, το ότι σκέφτεσαι "φασίστας" για τον ταρίφα που θα πει για "τα λαμογια που εχουν 50 ταξι και τα φτωχαδακια που παλευουν να τη βολεψουν με ενα", φοβάμαι ότι δεν οφείλεται στην τυπική εικόνα του φασίστα αλλά σε μια "τυπική" αντίληψη για τον "μικροαστό" (σύμφωνα με την οποία = φασίστας). Που οι συνέπειες αυτής της αντίληψης είναι ικανές να την μετατρέπουν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αντί σε λαϊκή συμμαχία αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική.
Μάλλον αυτή την αντίληψη, την ανεπαίσθητη αυτή μετατόπιση της πραγματικότητας από το δικό της στίγμα σε ένα άλλο, αναπαράγει και το σημείο αυτό του μυθιστορήματος για το οποίο συζητάτε.

Ανώνυμος είπε...

το βιβλίο του Μήτσου δεν το εχω διαβάσει, απλώς κουφάθηκα οταν έμαθα οτι έγραψε, οπότε γι αυτο σας ζάλισα :-0, να γινεται ντόρος που λέμε, χαβαλές.
Να διαβάσω κανένα πολιτικο του -που θα διαφωνώ σίγουρα, αλλα να δω τη προπαγάνδα τους- ναι, λογοτεχνια τώρα ο Μήτσος, ομως, όχι ρε φιλε... ήμαρτον.

Κατα τα άλλα, ισχυρίζομται οτι στην ουσία Μοντυ Παίθονς=Σεφερλής. Στην ουσία, γιατι αν ψάξουμε τώρα διαφορές, θα βρούμε υπερ των Μοντυ.

Ουσιαστικά ο Σεφερλής έχει ξεσηκώσει τη βρετανική σάτιρα και της έχει αλλάξει τα φώτα,εστιάζοντας στο πως να κάνει συνεχώς παροιμίες, κυριολεκτικές σκηνές. Απαισια πράγματα και αθλια. Συν τοις άλλοις ειναι ο πρώτος που έχει βρει το κόλπο των παρατράγουδων. Ειχε δηλαδή έναν νάνο, τον έβαζε πάντα στη σέντρα και άρχισε να του τα χώνει. Αυτο ειναι μια σεφερλική επιθεώρηση, συν λίγο σεξ και καυλάδισμα. Αυτο πάνω-κάτω κάνει και ο παραγωγός ριάλιτι

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε πολύ σφυδοδρέπανο που μας θύμισες αυτή την απολαυστική ηθογραφία-μυθιστόρημα.

Την είχα διαβάσει τότε στο ιντυμήντια ενώ προσπαθούσα να τελειώσω τη σχολή και έπεφτα από την καρεκλα από τα γέλια. Την διαβάζω τώρα και ξεκαρδίζομαι από χτες το βράδυ.
Ξεκολλάτε μερικοί με τους αντικομμουνισμούς και τους σεξισμούς και τις "μη-ίσες αποστάσεις" από ΠΚΣ (νυν ΜΑΣ) και ΕΑΑΚ.

Αφεθείτε στην αγνότητα εκείνης της εποχής για πολλούς από εμάς και εσάς τώρα που όλα έχουν αλλάξει ριζικά. Ήταν οι τελευταίες κινητοποιήσεις του "φουκου" και η τελευταία περίοδος ξεγνοιασιάς, οκ γίνομαι λίγο δραματικός αλλά δείτε πως ξεχέζει ο Αντρέας τον Πέτρο τον μεγάλο επαναστάτη και πως μονολογεί από μέσα του ο Πέτρος προβάλλοντας όλα αυτά στην πρώην σχέση του με την Χριστίνα.

[i] Ο δε Πέτρος για να μπορούσε να τη διεκδικήσει από την οικογένειά της με αξιώσεις έπρεπε πρώτα να αποφοιτήσει, να πάει φαντάρος, να βρει μια δουλειά και να δεσμευτεί ότι θα την παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο. Και καλά οι πρώτες προϋποθέσεις. [u]Κάποτε θα πραγματοποιούνταν έτσι κι αλλιώς.[/u] Αλλά να κάνει θρησκευτικό γάμο; [/i]

Και φυσικά γελάμε σήμερα, γιατί μακάρι να ήταν ο θρησκευτικός γάμος το μόνο εμπόδιο για τους επαναστατες του σήμερα.
Δουλείες δεν υπάρχουν, οι φοιτητές τρέχουν άρον-άρον να πάρουν πτυχίο και να ξενιτευθούν για να πλουτίσουν το βιογραφικό τους, γενικές συνελεύσεις δεν γίνονται γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται και οι αριστερές παρατάξεις φθίνουν χρόνο με το χρόνο.
Οι πασόκοι μπαμπάδες γέρασαν, τελείωσαν τα λεφτά, το Δημόσιο έπαψε να απορροφά και το πολύ κανα πρόγραμμα stage. O σωζων εαυτόν σωθήτω.

Πόσο γραφικά μας φαίνονται όλα αυτά με τα ψηφίσματα και την ειδίκευση- όχι ειδίκευση στο πτυχίο και τις ομιλίες για τον καπιταλισμό και την παλαιστίνη; Ο καθένας μπορεί να το απαντήσει από μέσα του και να το εκμυστηρευτεί -ή όχι- στον εαυτό του σαν τους αιωνιους φοιτητές και τον αριθμό των μαθημάτων που χρωστούσαν.

Πάντως ποιός μπορεί να διαφωνήσει ότι εκείνη η ανέμελη εποχή τελείωσε οριστικά;

-βράνκο-


Ανώνυμος είπε...

Τελικά ο βασικός λόγος που για πολλούς το συγκεκριμένο πόνημα λέει κάτι και σπεύδετε να το υπερασπιστείτε είναι επειδή σας θυμίζει τότε που ήσασταν ανέμελοι και τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Γενικά κοινές εμπειρίες έχουμε, όλοι θυμόμαστε με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια, άσε που η σύγκριση με το σήμερα είναι καταθλιπτική, όπως το έβαλε ο Βράνκο.

Αλλά... Φτάνει αυτό για να δικαιολογήσουμε τα πάντα; Ας γίνω πιο μαλακός από την αρχική μου κρίση. Ναι, έχει δυνατά σημεία ειδικά στην αρχή. Τόσο η παϊθονιά με τον διαμελισμό της κοπέλας, όσο και η ατάκα για το λιγότερο σημαντικό ζήτημα του κόσμου που φεύγει από τη ΓΣ αποτελούν ένδειξη καλού χιούμορ. Όμως ο ίδιος ο συγγραφέας δεν συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Κατά μια έννοια ο ίδιος δεν είναι σίγουρος που να το πάει. Αυτά όσον αφορά τη μορφή.

Στο περιεχόμενο τώρα. Επιμένω σε αυτά που έγραψα πριν. Ναι, μπορεί η αλλαγή περιβάλλοντος στη Χαλκίδα να φώτισε μια άλλη πλευρά του τότε πολιτικού γίγνεσθαι, στο σύνολο του όμως το έργο δεν βάζει υγιώς στο στόχαστρο την "αριστερά" του lifestyle, του βερμπαλισμού και της καβλάντας (ωραία λέξη). Οι χαρακτήρες που ανήκουν στα ΕΑΑΚ ή στον περίγυρο του Πέτρου είναι μεν μαλάκες, αλλά ωραίοι μαλάκες, ενώ όσοι είναι στην ΚΝΕ και παραμένουν σε αυτή είναι οι απόλυτα αρνητικοί και κακοί χαρακτήρες. Ποια άλλωστε είναι η πιο συμπαθητική φυσιογνωμία; Η Ελευθερία που, τελείως τυχαία, φεύγει από την ΚΝΕ επειδή είναι τραμπούκοι.

Τελικά από ποια πλευρά γίνεται κριτική στην "Αριστερά"; Επειδή απλά τρώνε τα λεφτά του μπαμπά τους, που θα ήταν υγιές και σωστό αν συνδυαζόταν με την προώθηση μιας πραγματικά αγωνιστικής στάσης ζωής; Και δεν λέω να γίνει αυτό ξερά, "σοσιαλιστικορεαλιστικά". Αν ήθελε ο συγγραφέας ήξερε να το κάνει. Αντίθετα ο Αντρέας που εκφράζει τους "επαναστάτες" που "ανοίξαν τα μάτια τους" δείχνει απέχθεια γενικά στην πολιτική, κοιτά την πάρτη του και επιλέγει τον ατομικό δρόμο.

Σε αυτά εστίασα εξ αρχής, σε αυτά εμμένω. Τώρα αν η υπεράσπιση του πονήματος αποτελεί ζήτημα τιμής για τη γενιά σας, πάω πάσο. Ψυχολόγος δεν είμαι...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

AGIS συμφωνουμε. Εγω πιαστηκα απο τη φρασεολογια και το υφος περισσοτερο κι οχι απο την ουσια των οσων ειπε (σε μια φραση βεβαια). Εκει χτυπησε αμεσως καμπανακι και το "φασιστας" μου ηρθε σχεδον ενστικτωδως.

sniper

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

+1 στο Βράνκο
+2 αν το ψευδώνυμο τους παραπέμπει στον αντίστοιχο -βιτς

Κι έχει δίκιο ότι το πόνημα του παραγωγού είναι μια ωραία ηθογραφία της εποχής, περιγράφοντας και σατιρίζοντας υπαρκτές καταστάσεις, παθογένειες, κτλ.
Αν αυτά δε σας φτάνουν (και δεν είστε υποχρεωμένοι να σας φτάνουν), αν δε σας αρέσουν (ή δεν ταυτίζετε) με τους εσωτερικούς μονολόγους του Πέτρου που σκοντάφτει στους προβληματισμούς του, εντάξει, δε θα συμφωνήσουμε υποχρεωτικά.

Να θέσω και μια άλλη, τελευταία πτυχή. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να βγει πχ μια σειρά, που θα φέρνει κάπως στο Big Bang Theory αλλά αντί για τους φυσικούς να σατιρίζει συντρόφους, που θα έχουν δικό τους τρόπο ζωής και σκέψης, δική τους διάλεκτο, που δε θα την καταλαβαίνει κανείς πέρα από τους μυημένους. Και δεν ξέρω αν θα έχει κάτι άλλο να πει και να δώσει, έξω από αυτές τις καταστάσεις, μια δόση αυτοσαρκασμού (αλλά και το εύκολο κλισέ ότι οι κομμουνιστές είναι εξωγήινοι για τον απλό κόσμο). Θα έχει όμως ενδιαφέρον να χτίσει κανείς πάνω της.
Και δεν έχω ούτε κατά προσέγγιση το ταλέντο και την ικανότητα να το προχωρήσω παρακάτω στην πράξη. Αλλά που να πάρει, αν το αποτολμούσα ποτέ (που δεν) θα είχε πολλά κοινά στοιχεία με το πόνημα του Π.

Φανερώνω τις πλέον ενδόμυχες σκέψεις μου κι αμαρτίαν ουκ έχω.

Ανώνυμος είπε...

Απολίθωμα, έχεις το ταλέντο, στο βεβαιωνω.Η βάση της τέχνης της αφήγησης είναι οι συνειρμοί - ή μία λεπτομέρεια σε οδηγεί στην άλλη, ή μια εικόνα στην άλλη, κλπ, κι έτσι από το επί μέρους αποκρυσταλλωνεται το σύνολο.Αξιζει τον κόπο να το δοκιμάσεις(κι έχεις ήδη συσσωρυσει αξιόλογη εμπειρία, τόσα χρόνια που διατηρεις το μπλογκ).

Προλεκαλτ

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα που δεν το πιασατε με τη μία.

Ο συγγραφέας δεν είναι φιλοΕΑΑΚ όσο ...κρυφοΔΑΠ. Το παρουσιάζει όμως έτσι που
δεν του ρίχνεις άδικο, και αυτή είναι η τέχνη του.
Δηλαδή ο γλοιώδης εκπρόσωπος της ΔΑΠ με το τζελ στα μαλλια , συμφωνα με τη μυθιστορία, πρότεινε κάτι πρακτικό
που αφορούσε όλους τους φοιτητές: παράσταση διαμαρτυρίας στο γραφείο του καθηγητή για την Κβαντική Φυσική (είναι πραγματικό γεγονός: Είναι τόσο δύσκολο μάθημα και τόσο κόφτες οι καθηγητές που αν τις περάσεις και τις 2 είναι σαν να έχεις πάρει πτυχίο.)

Τουναντιον οι λεβεντομαλάκες των ΕΑΑΚ, η ΠΚΣ και ο μεγάλος αρχηγός της Θραύσης τον ρώταγαν ό,τι να ναι, (θεϊκό αυτό με τον Μπελογιάννη) και μετά απήγγειλαν τα λογύδριά τους με τις τετριμμένες φοιτητοσυνδικαλιστικές ατάκες και τον απαραιτητο Πέτρο βέβαια να πρωταγωνιστεί στη μαλακία.
Ο συγγραφέας έχει πάρει θέση από την πρώτη στιγμή: Όλα αυτά τα περί "φουκού" είναι γραφικότητες, αγαπητοί μου αναγνώστες και κοιτάξτε να σοβαρευτείτε και να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας.(έκλαψα με το "βιογραφικο" του Πέτρου: ένα lower και ένα χαρτί από αρμόνιο)
Αν κάτι μας (μου) μένει είναι πόσο αστεία ακούγονται αυτά τα φοιτητο-επαναστατικά σημερα. Ο συγγραφέας έπεσε διάνα. Με τη διαφορά πως ο "λογικεμένος" Ανδρέας δεν θα μπορούσε να ζει από τα φροντιστήρια. Δίνουν πολύ λίγα στις μέρες μας. Ο Ανδρέας των ημερών μας είναι μετανάστης.

ΥΓ. Δεν μπορούσα δυστυχώς να βάλω το -βιτς αν και ο Βράνκοβιτς είναι ο μπασκετικός σερβος ήρωας των παιδικών μου χρόνων (μαζί με Κούκοτς, Πάσπαλιε κτλ). Ο λόγος είναι ότι το "Βρανκοβιτς" χρησιμοποιείται από άλλον σχολιαστή αν δεν κάνω λάθος.

-Βράνκο-











Ανώνυμος είπε...

γιουγκοσλάβος αντί για σέρβος. Κόντεψα να ξεχάσω ότι υπήρχε ενιαία Γιουγκοσλαβία. Φτού!

-Βράνκο-

Ανώνυμος είπε...

Διαβασα το πρωτο λινκ. Αδιαφορο βασικα. Δεν ξερω τι νοσταλγια σας ξυπνα.

Ο.Χ.Ε.Π.