Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Δια του τύπου

Από μια άποψη, αυτές τις μέρες η κε του μπλοκ νιώθει σαν το σπίτι της. Όπου μπαίνουν μόνο Πριν και Ριζοσπάστης (όχι με αυτή τη σειρά). Κι εκτάκτως μια ΕφΣυν από περιέργεια για το βιβλίο του Φώντα Λάδη για τα Ιουλιανά (που μπορεί να μας απασχολήσει μες στη βδομάδα). Και το All Star Basket με το βιβλίο για το μύθο του Διαμαντίδη, που δεν πρέπει πάντως να συμπεριλαμβάνεται στους αστικούς μύθους, στους οποίους απαντά το (πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο) ιστορικό ένθετο του χτεσινού Ρίζου.

Ο οποίος είχε έτσι κι αλλιώς μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως μετά από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα του Πριν. Όπου μαθαίνεις καταρχάς πως το ρεύμα οδεύει προς το 4ο συνέδριό του, το Φλεβάρη του 17', μόλις τέσσερα χρόνια από το προηγούμενο. Μπορεί (ούτε τώρα) να μην πιάνει την καταστατική πρόβλεψη για συνέδριο ανά τριετία (κι όχι ανά τετραετία, όπως κάνουν οι γραφειοκράτες) αλλά οι ρυθμοί είναι συγκλονιστικά γρήγοροι για τα δεδομένα ενός χώρου που έκανε το πρώτο του συνέδριο οκτώ χρόνια μετά τη συγκρότησή του. Αν και κανείς δεν μπορεί να δέσει κόμπο ούτε το Φλεβάρη, ούτε καν το 17. Γιατί μπορεί να δει πχ μια μικρή μετατόπιση από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη, όπως το προηγούμενο 17', στα χνάρια που χάραξε ο Βλαδίμηρος.

Στην τρίτη σελίδα παίρνουμε γραμμή από το διευθυντή της εφημερίδας, το σεισμολόγο Γ. Δελαστίκ, που μας εξηγεί πως "δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι κερδισμένη από την παραμονή του Ερντογάν στην εξουσία" Η Ελλάδα ως έθνος, μία τάξη, μια ψυχή. Ναι, αλλά γιατί; "Κατά τη διάρκεια της δεκατριάχρονης θητείας του ως του αδιαφιλονίκητου ηγέτη της Τουρκίας, ο αριθμός των ελληνοτουρκικών κρίσεων είναι μικρότερος από ποτέ". Ε πες το έτσι, ευτυχώς παναγία μου να λέμε.
"Αυτή η κατάσταση ενδέχεται όμως να αλλάξει, αν ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικανούς, πράγμα που θα σημαίνει σίγουρα περισσότερες εξουσίες στο στρατιωτικό κατεστημένο της γειτονικής χώρας, όπου οι Αμερικανοί έχουν πρωτίστως τους ανθρώπους τους". Δεν κατάλαβα αν υπάρχει τελικά αμφιβολία (ή όχι) πως ωφελούμαστε, αλλά ας δούμε παρακάτω. "Το κρίσιμο ζήτημα, επομένως, είναι να διαπιστώσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα γίνεται, αν ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικανούς προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Αν όντως το έχει κάνει αυτό, δεν αποκλείεται καθόλου οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να επιδεινωθούν". Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μας καίει όλους. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αν διασφαλίζονται, με την παραμονή του Ερντογάν στο τιμόνι, είναι σαφώς μια θετική εξέλιξη, που δεν επισκιάζεται από το άτυπο πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών (κι άλλων πολιτικών αντιπάλων του Σουλτάνου) στην Τουρκία.

Δεν ξέρει κανείς με τι να πρωτοχαμογελάσει. Με τις τόσο ελπιδοφόρες εξελίξεις ή με την τόσο ριζοσπαστική ανάλυση της εφημερίδας.

Κάπως έτσι, περνάμε στο χτεσινό Ρίζο. Όπου μεταξύ πολλών άλλων, μπορεί να βρει κανείς.
-το επίκαιρο τρολάρισμα της στήλης "Από μέρα σε μέρα" στον Τσίπρα για το ρεαλισμό του και... την ανάπτυξη που έρχεται. Κι εμένα μου ήρθε συνειρμικά το "πίκα-πίκα-που-κου-σου", που έγραφε ένα δαπίτικο έντυπο, που νόμιζε πως είχε χιούμορ.
-Τη γελοιογραφία του Ι.Β. (του Βάη δηλ, γιατί ένας είναι ο ΙΒ) που αναδημοσιεύεται από τον Οδηγητή αυτού του μήνα.


Το ρεπορτάζ για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας από τα τραπεζικά χρέη και τον καταπληκτικό ζήλο του ποικιλώνυμου αστικού φάσματος να υπερασπιστεί τις τράπεζες ενάντια στο λαό, που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ως έννοια, με εισοδηματικά κριτήρια πχ, γι' αυτό και κανένα κόμμα δεν αντιπρότεινε ένα διαφορετικό όριο από τις 50 χιλιάδες το χρόνο, που έβαζε η πρόταση νόμου του ΚΚΕ.

Την ατζέντα των προκαθορισμένων ανατροπών, σαν εικόνα θρίλερ από τα προσεχώς: ομαδικές απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, νέα μείωση του κατώτερου μισθού, επαναφορά του λοκ-άουτ (ανταπεργία) για τους εργοδότες και ο νέος συνδικαλιστικός νόμος (για να μη γίνουν ποτέ απεργίες).

Το ρεπορτάζ για την (κάθε άλλο παρά) απλή κι άδολη αναλογική του Σύριζα και τη στάση του ΚΚΕ, που καταψήφισε μόνο το άρθρο για το πλαφόν του 3%. Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τα παπαγαλάκια (ροζ και αντίστοιχων αποχρώσεων) να σπεκουλάρουν και να κάνουν το άσπρο μαύρο (για να μείνει κάτι στον κόσμο, που δε θα το ψάξει από αλλού).

Το άρθρο του Παπαδάκη για το brexit. Όπου επισημαίνει αφενός κάποιες... ευρωσκεπτικιστικές μετατοπίσεις (πχ του ακροδεξιού επικεφαλής στην Αυστρία), αναλόγως -κάθε φορά- με τις ανάγκες της διαχείρισης, και σημειώνει την επίσπευση κάποιων διεργασιών που μπορεί να επιφέρει το brexit (και η τυχόν ολοκλήρωσή του), όπως η προσέγγιση με τη Ρωσία και η συγκρότηση ευρωστρατού.

Την ανταπόκριση από την επίσκεψη του γγ (και συνοδευτικού κλιμακίου) στο Βιετ-ναμ, όπου όλες οι λέξεις είναι μονοσύλλαβες, κι είναι ένας άλλος κόσμος, όχι ακριβώς σοσιαλιστικός, παρά τα πολλά κι εντυπωσιακά κομμουνιστικά σύμβολά του, που 'χει μπλέξει στις ψευδαισθήσεις του εφικτού, αλλά χρειάζεται μια ξεχωριστή ανάρτηση-παρουσίαση. Έτσι κι αλλιώς, από την "ανταλλαγή απόψεων", σε αυτές τις συναντήσεις, δε βγαίνουν πολλά πράγματα. Εμείς τους εκθέτουμε τη δική μας λογική, τις ανησυχίες μας ή και κάποια κριτική με λειασμένες αιχμές κι αυτοί μας απαντάνε τα δικά τους, που τα έχουν έτοιμα, προς κάθε χρήση, για τέτοιες περιστάσεις.

Την εισήγηση της Αλέκας σε μια εκδήλωση για τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ, από την οποία ξεχωρίζω και παραθέτω τα εξής σημεία.
-το στίχο του Ρίτσου, ότι ο θάνατος είναι πρόσθεση, με την έννοια της παρακαταθήκης ενός δίκαιου αγώνα, έστω κι αν αυτός ηττάται.
-Ότι το αντάρτικο του ΔΣΕ ήταν ένοπλη ταξική πάλη, όχι αδελφοκτόνος πόλεμος, όπως λέγεται από πολλούς, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα, με το φόβο μη τυχόν επαναληφθεί. Αλλά τη μάχη τη δίνεις σε επαναστατική κατάσταση. Κι επαναστατική κατάσταση, χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δε γίνεται.
-Ότι οι απαρχές του ΔΣΕ είναι την περίοδο 41'-44', ενάντια στην αντίληψη που καλλιεργείται και στις γραμμές μας πως όταν ένας λαός κάνει απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον ξενικής κατοχής, τότε η ταξική πάλη δεν έχει νόημα.
-Ότι τους Βρετανούς τους έφερε η αστική τάξη της Ελλάδας, κι ο Παπανδρέου ως εκπρόσωπός της. Κατά συνέπεια, ο Δεκέμβρης ήταν ταξικός εμφύλιος απέναντι στην αστική τάξη της Ελλάδας και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές.

-Τη σημείωση για την ταξική σύνθεση του ΔΣΕ (ζήτημα που είναι ακόμα υπό έρευνα). Που δεν είχε για κορμό της την εργατική τάξη.
-Ότι η γραμμή του ΔΣΕ ήταν το Πρόγραμμα του 34΄, που δεν ήταν σωστό, όχι όμως από διάθεση ενσωμάτωσης, αλλά από λαθεμένη εκτίμηση της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη στιγμή που ο ΔΣΕ οδηγούνταν αντικειμενικά στην πάλη για την εργατική εξουσία.
-Ότι το κόμμα είχε την ευκαιρία να αλλάξει στρατηγική στο 7ο Συνέδριο (το 45') και τότε δεν μπορεί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να νικήσει ο ΔΣΕ. Από το 47' και μετά δεν ήταν πια εφικτή η νίκη -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπρεπε να τα παρατήσει και να μη δώσει τη μάχη ως το τέλος.
-Ότι η εξουσία που έβαζε ο ΔΣΕ ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία, που ήταν α/δ στάδιο κι όχι σοσιαλισμός. Αλλά αν νικούσε ο ΔΣΕ δε θα έμενε σε αυτό το στάδιο, γιατί η νίκη του ένοπλου λαού αναπτύσσει τη δική της δυναμική προς το σοσιαλισμό.

Επόμενη κατηγορία, τα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για το ΝΑΤΟ και την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στη Βαρσοβία.
Αξίζει να διαβάσετε την αιχμηρή, απολαυστική κριτική του Ηρακλή Τσαβδαρίδη στο σοσιαλδημοκρατικής κοπής ΙΡΒ, που συνεδρίασε στις αρχές του χρόνου με επίτιμο καλεσμένο τον Γκόρμπι (νόμπελ Ειρήνης μην ξεχνιόμαστε) κι είχε ως σύνθημα στις αφίσες της το αμίμητο "παλιά υπό τη Μόσχα - τώρα όχι με την Ουάσιγκτον". Όπως σημειώνει εύστοχα και ο αρθρογράφος στην κατακλείδα του, με ένα ρητορικό ερώτημα: Μήπως τελικά το ΝΑΤΟ διαθέτει και το δικό του «αντι-ΝΑΤΟ κίνημα»;

Και το κείμενο του Θ.Μπ. που ενώ κατακεραυνώνει τη ΝΑΤΟφροσύνη του Τσίπρα, επεξηγεί με πολύ γλαφυρή γραφή τι ακριβώς είναι ο ISIS.
Οπως είπε, «προτεραιότητα αυτής της περιόδου είναι η εξασφάλιση σταθερότητας» και «πρέπει να ενισχύσουμε τις δυνατότητές μας κατά του κοινού μας αντιπάλου, που είναι η διεθνής τρομοκρατία - και ειδικά ο ISIS», τομάρια που αξιοποιήθηκαν σε προηγούμενη φάση από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και άλλους, και αξιοποιούνται και τώρα ώστε να εδραιώσουν την επικυριαρχία τους σε κρίσιμες ζώνες και διαύλους.

Στην ενότητα με τα διεθνή, τέλος, ο αναγνώστης θα βρει μια ανάλυση για την κατάσταση στο Ιράκ και μια ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή, με κριτική προσέγγιση στον Μπααθισμό.

Αλλά το πιο σημαντικό ίσως είναι το ένθετο με τα 23 παθιασμένα ψέματα των αστών ιστοριογράφων του αναθεωρητικού ρεύματος, που αξίζει ξεχωριστής παρουσίασης (και δεν κυκλοφόρησε -ακόμα- σε ηλεκτρονική μορφή με την υπόλοιπη ύλη του Ρίζου, για να μην έχουμε δικαιολογίες να μην τον αγοράσουμε).

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όλες οι λέξεις της σύγχρονης βιετναμικής γλώσσας ―όπως άλλωστε και της σύγχρονης κινεζικής― δεν είναι μονοσύλλαβες. Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές μονοσύλλαβες, αλλά η πλειοψηφία αποτελείται από δισύλλαβες. Οι τρισύλλαβες δεν είναι πάρα πολλές. Περίπου ίδια είναι κι η περίπτωση της σύγχρονης κινεζικής. Αυτά ισχύουν με βάση στατιστικές συχνότητας χρησιμοποίησης των λέξεων στον προφορικό και γραπτό λόγο.

Μονοσύλλαβες ήταν οι λέξεις στην αρχαία βιετναμική και αρχαία κινεζική, όταν ο αριθμός των φωνημάτων ήταν πιο πλούσιος και η διαφοροποίηση της προφοράς ήταν πιο έντονη ώστε να αποφεύγονται οι συγχύσεις λόγω των ομοφώνων.

Όμως η εξέλιξη περιόρισε δραστικά τον αριθμό των φωνημάτων και άμβλυνε σε τεράστιο βαθμό τη διαφοροποίηση της προφοράς με αποτέλεσμα να προκύψει ένας τεράστιος αριθμός ομοφώνων. Για να αποφευχθούν συγχύσεις και τελικά αδυναμία γλωσσικής επικοινωνίας αναπτύχθηκε ένα σύστημα δισύλλαβων λέξεων, στις οποίες οι ομοφωνικές συγχύσεις είναι δραστικά περιορισμένες, επιδιώχθηκε η επιβολή σε επίπεδο διοίκησης κι εκπαίδευσης μιας πανεθνικής γλώσσας, για να περιοριστεί η σύγχυση λόγω των διαφορετικών διαλέκτων, και, τέλος, έγιναν μεταβολές στο σύστημα γραφής, πράγμα το οποίο σήμανε την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου για τη γραπτή γλωσσική επικοινωνία (υποχρεωτική στο Βιετνάμ με κατάργηση των παλιότερων συστημάτων γραφής με βάση τους κινέζικους χαρακτήρες) ή την απλοποίηση του συστήματος γραφής με παράλληλη εισαγωγή της μεταγραφής με το λατινικό αλφάβητο (στην περίπτωση της Κίνας όπου διατηρούνται οι κινέζικοι χαρακτήρες, γιατί η προφορά των ίδιων λέξεων διαφέρει τόσο πολύ από περιοχή σε περιοχή που, παρά την επιβολή μιας πανεθνικής προφοράς, η ενιαία ―κι ανεξάρτητη από τη διαφορετική ανά περιοχές προφορά― γραφή αποτελεί τη σταθερή βάση της γλωσσικής επικοινωνίας).

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Απο το σεισμολογο Δελαστικ, που την επομενη της εκλογικης νικης του συριζα το γεναρη του '15, ελεγε στο χατζηνικολαου ποσο ασφαλης αισθανεται ως ελληνας πολιτης που το κρατος ειχε αμεση συνεχεια με τη συγκυβερνηση συριζα-ανελ, δεν με εκπλησσει τιποτε πια.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Από το ίδιο φύλλο του Ρ, σχετικά με την
"αποστροφή του Ομπάμα - όπως δημοσιοποιήθηκε μετά τη μεταξύ τους συνάντηση - προς τον Τσίπρα, να πει κάποια πράγματα και στο «φίλο» του Τσίπρα, Πούτιν, για την ανάγκη ιμπεριαλιστικής «ειρήνευσης» στη Συρία."

Η κατακλείδα...
"Η μακρά πείρα, ωστόσο, στην πορεία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και των προς τούτο ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, έχει αποδείξει ότι πολλές φορές οι αντικρουόμενες παρατάξεις, μπρος στην προοπτική ενός συμβιβασμού, αποδίδουν την προηγούμενη ...παρεξήγηση στον αγγελιοφόρο, ενίοτε και τον βγάζουν από τη μέση ως υπεύθυνο της προηγούμενης έντασης..."

graf

Ανώνυμος είπε...

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΑΕΡΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΩΝ.

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ - ΑΝΑΛΥΤΗΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ;

ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΜΙΑ; ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΤΤΙΛΑ; ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

"-Ότι τους Βρετανούς τους έφερε η αστική τάξη της Ελλάδας, κι ο Παπανδρέου ως εκπρόσωπός της."
Μα πόσο ανιστόρητο...

Δλδ αν δεν τους φώναζαν δεν θα έρχονταν?

Αντρες Νιν

Ανώνυμος είπε...

Αληθεια μπορουσαν?
Θα μπορουσαν να ερθουν αν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ δεν ειχαν υπαχθει στο αγγλικό στρατηγειο? Αν δεν ειχαν ερθει πρωτα οι αστοι και οι πολιτικοι εκπροσωποι τους απο το Καιρο? Αν οι αστοι που συνεργαστηκαν με τους Γερμανούς δεν τους εβλεπαν ως σωτηρες για τα τομαρια τους? Πως θα ερχοντουσαν? Θα ερχονταν το 44 να κανουν βιαιη αποβαση και κατακτηση της χωρας? Χωρίς να εχουν ντοπιους συμμαχους και πάτημα? Τι θα εκαναν θα μας προσαρτουσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο? Ηταν τοσο απλο? Ποιος είναι αραγε ο ανιστοριτος? Γιατι δεν πηγαν και στην Αλβανια? Γιατί δεν ανηφορησαν στη Γιουγκοσλαβια? Ο ιμπεριαλισμος επεμβαινει εκ των εσω και εξωτερικα. Οταν δεν εχει πατηματα και συμμαχους εντος παει για κατάκτηση της χωρας. Το κανε στο Βιετνάμ, στην Κουβα και αλλου που εφαγε τα μουτρα του. Αλλου πετυχε αλλα οι συνθηκες του 44 επετρεπαν στην ΜΒ να δωσει τετοιου ειδους μαχη για προσάρτηση εδαφικη της Ελλάδας στο ΗΒ?

ratm

Υγ. Λιγη σοβαροτητα δε βλάπτει.

Ανώνυμος είπε...

Αντρίκο ωραία μετα-ελληνικά.

Φορθ Σπούτνικ

λαθραναγνώστης είπε...

Κατα την επέμβαση των βρετανών στην Ελλάδα, το 44, ο Τσώρτσιλ, αντιμετώπισε σφοδρή αντίδραση, τόσο στο βρετανικό κοινοβούλιο όσο και απο τον τύπο ο οποίος απηχούσε τις φιλικές διαθέσεις του λαού απέναντι στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
Η δικαιολογία που παρουσίασε ήταν ότι τους κάλεσε η Ελληνική κυβέρνηση.
Φυσικά και τους Εγγλέζους τους κάλεσε η ελληνική αστική τάξη και χωρίς αυτή τη πρόσκληση είχαν ελάχιστες δυνατότητες για επέμβαση.
Το παραμύθι ότι την "επέμβαση την έκαναν οι Εγγλέζοι κι αυτοί μας έβαλαν και φαγωθήκαμε", αρχισαν να το πλασάρουν οι ΕΔΑίτες, τα ρεφορμιστικά στοιχεία που είχαν πάρει κεφάλι μέσα στην ΕΔΑ, για το ξεκάρφωμα του "γέρου" με τον οποίο προσπαθούσαν να συνεργαστούν και τον ήθελαν "καθαρό". Μετά τη διάσπαση το 68, οι του "εσωτερικού" συνέχισαν το παραμύθι και μετά, όλος αυτός ο εσμός των οπορτουνιστών, ανακατεύτηκε με τους ΠΑΣΟΚους που ήθελαν κι αυτοί, για προφανείς λόγους, να αθωώσουν τον σκατογερο Παπανδρέου.
Από την εποχή της ΕΔΑ ακόμα, οι κομμουνιστές και τα έντιμα, μη ρεφορμιστικά στοιχεία, που δεν κυνηγούσαν να ενσωματωθούν, καταλάβαιναν και δεν απέκρύψαν ποτέ τον ρόλο του Παπανδρέου. Ως απλοί άνθρωποι,με τελείως διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο, δεν ήταν δυνατόν να κάνουν μόνοι τους τις αναλύσεις που έχει κάνει σήμερα συλλογικά το Κόμμα. Είναι εκπληκτικό πως, με μοναδικά εφόδια το ένστικτό τους, την πολιτική εντιμότητα και το καθαρό ξύπνιο μυαλό,είχαν από τότε, προσεγγίσει τόσο πολύ στα σημερινά συμπεράσματα.

Υ.Γ.....και φυσικά, αυτοί οι άνθρωποι, ποτέ δεν εγκατέλειψαν τη θεωρία του "σοσιαλφασισμού"!
"Οι δημοκρατικοί, είναι οι χειρότεροι" λέγανε πάντα!

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα λες.
23η Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων, 2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, 4η Μεραρχία Πεζικού, 4η Ινδική Μεραρχία Πεζικού,3 Μοίρες Spitfire Beaufighters Wellington, Κορβέτες, Αντιτορπιλικά, Καταδρομικά Πλοία.
Σύνολο περι τους 70,000 άντρες μόνο για τα Δεκεμβρανά. Όλες μάχιμες μονάδες απο την πρώτη γραμμή του μετώπου στην απόβαση της Ιταλίας

Δεν ήταν απόβαση και κατάληψη. Για διακοπές ήρθαν.

Αντρες Νιν

Υγ. Λιγη σοβαροτητα δε βλάπτει.

Αναυδος είπε...

Οτι κι αν εξηγήσεις σε κάποιον που για ψευδώνυμο χρησιμοποιεί το όνομα ενός προδότη του ισπανικού λαού είναι ματαιο

Ανώνυμος είπε...

Ρε μεγαλε αναλυτη. Ο ΕΛΑΣ ειχε 100.000 μαχητες χωρια ο υπολοιπος λαος. Τοτε ειχε και οπλισμο. Επισης ελεγχε τη χωρα! Οποιος εχει παει εστω και μια βδομαδα φανταρος ξερει οτι 70.000 στρατος που χρειάζεται απόβαση εναντια σε πολυπληθεστερο στρατό και ενα λαο ο οποιος αμυνεται. Έχοντας ολες τις θεσεις στρατηγικες, εχωντας περισσοτερες εφεδρειες καθοτι στο εδαφος του. Ξερωντας τον χωρο των μαχων κλπ δεν εχει τυχη. Θα χρειαζοταν να ριξει πολυ περισσότερες δυναμεις τον ΗΒ και να κατακτουσε τη χωρα θα αιμοραγουσε συνεχως απο την αντισταση και μαλιστα σε μια περιοδο που διεξαγωταν ο 2ος παγκοσμιος ακόμα!
Ευτυχως που δεν ησουν Βιετναμεζος ή Κουβανος αλλιως δεν εβλεπα να εδιναν καν τη μαχη. Αμαχητι τα παρεδιδαν τα οπλα στους Αμερικανους!

ratm

zoot horn rollo είπε...

Χιχιχι, "σοβαροτητα"...

AGIS είπε...

"...Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας όλη αυτήν την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος εμφύλιος είναι ένας «αδελφοκτόνος πόλεμος». Ετσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ, «ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό». Δεν ήταν τέτοιος, ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτήν την πάλη ήταν καθαρά (...)
Τα στρατόπεδα ήταν δύο, όπως δύο είναι τα στρατόπεδα και στην καθημερινή μας ζωή σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Από τη μια μεριά, ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και, από την άλλη μεριά, ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι Βρετανοί και κυρίως οι Αμερικανοί σύμμαχοί τους.
Ηταν μια καθαρή τέτοια διαπάλη και όχι αδελφοκτόνος πόλεμος. Τι θα πούμε; Οτι αδελφοκτόνος ήταν ο πόλεμος που έκανε η Γερμανία, από τη μια μεριά, στον Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο; Είναι πόλεμοι ανάμεσα στους λαούς; Οχι. Είναι πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη για τη διανομή και την αναδιανομή των αγορών, είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για να τσακίσουν λαϊκά κινήματα. Το ότι σκοτώνεται και απλός λαός δεν σημαίνει ότι είναι αδελφοκτόνος πόλεμος. Εδώ να είμαστε καθαροί.
Αυτά τα περί αδελφοκτόνων πολέμων είναι ανοησίες. Είναι η ταξική πάλη, και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης η ταξική πάλη θα είναι ένοπλη αναπόφευκτα και υποχρεωτικά."


Θα έλεγα πως το να λέμε ότι "τα περί αδελφοκτόνων πολέμων είναι ανοησίες", προσκρούει στην εμπειρία όσων έζησαν τον εμφύλιο, από οποιαδήποτε πλευρά κι αν τον έζησαν.
Το ότι στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο, "σκοτώνεται και απλός λαός" (στην πραγματικότητα όχι και απλος λαός, αλλά κατά κύριο λόγο μόνο απλός λαός) σημαίνει, ίσα-ίσα, ακριβώς ότι ο πόλεμος είναι αδελφοκτόνος: Ο εμφύλιος ήταν ταξικός πόλεμος, αλλά στην πλευρά του αστικού στρατού δεν πολεμούσε η αστική τάξη αλλά κατά συντριπτική πλειοψηφία εργάτες και αγρότες. Κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι πόλεμος ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, μόνο που δεν πάνε οι ίδιοι να πολεμήσουν, στέλνουν τους λαούς να σκοτωθούν για λογαριασμό τους.
Ο πόλεμος είναι αδελφοκτόνος, αυτό είναι γενικό χαρακτηριστικό του πολέμου, και ειδικά στον εμφύλιο πόλεμο το χαρακτηριστικό αυτό εκδηλώνεται στην απόλυτη τιμή του: δεν πολεμά η λαϊκή γειτονιά της νάπολης ή του βερολίνου με τη λαϊκή γειτονιά της αθήνας, αλλά η λαϊκή γειτονιά της αθήνας χωρίζεται σε δυο στρατόπεδα κι ο χωρισμός αυτών των στρατοπέδων φτάνει και μέσα στα ίδια τα σπίτια.
Το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο του κάθε πολέμου (ιμπεριαλιστικού, εμφύλιου κλπ) δεν αναιρεί αυτό του το χαρακτηριστικό, απλώς του προσδίδει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ο πόλεμος γενικά είναι ως προς τη μορφή του μια αδελφοκτόνα βαρβαρότητα. Αλλά από αυτό το γεγονός δεν πηγάζει καμιά νομιμοποίηση συγκάλυψης ούτε των νομοτελειακών και αναπόφευκτων όρων που τον φέρνουν στο ιστορικό προσκήνιο, ούτε του εκάστοτε κοινωνικού -ταξικού περιεχομένου του.
Ο κάθε πόλεμος είναι αδελφοκτόνος στη μορφή, κοινωνικός - ταξικός στο εκάστοτε συγκεκριμένο περιεχόμενό του. Η μορφή είναι πράγματι το "δευτερεύον" και το περιεχόμενο είναι το "κύριο. Ποτέ και πουθενά όμως δεν καταργείται το δευτερεύον από το κύριο, απλά υποτάσσεται σε αυτό και κάτω από καθορισμένους ιστορικά υποτάσσεται αναγκαστικά και πέρα από κάθε πρόθεση και κάθε ευχολόγιο να να αποφευχθεί το κύριο για χάρη του δευτερεύοντος.
Αυτή είναι νομίζω η πραγματικότητα και μόνο σαν τέτοια που είναι μπορεί να εξηγηθεί και να γίνει κατανοητή στη βάση της ιστορικής εμπειρίας του λαού, αντί να προσκρούει σε αυτήν, αντί δηλαδή το "κύριο" να προσκρούει στο "δευτερεύον" και εξαιτίας αυτής της πρόσκρουσης να πέφτει στο κενό.

AGIS είπε...

Διόρθωση της δεύτερης πρότασης της προτελευταίας παραγράφου: Να διαβαστεί: "Ποτέ και πουθενά όμως δεν καταργείται το δευτερεύον από το κύριο, απλά υποτάσσεται σε αυτό. Και κάτω από καθορισμένους ιστορικά όρους υποτάσσεται αναγκαστικά και πέρα από κάθε πρόθεση και κάθε ευχολόγιο να αποφευχθεί το κύριο για χάρη του δευτερεύοντος".

λαθραναγνώστης είπε...

ΑΓΗ,
Χαρακτηρισμοί όπως "εμφύλιος σπαραγμός" "αδελφοκτόνος πόλεμος" κ.α.,έχουν κατ αρχήν στόχο να συσκοτίσουν, στα μάτια και στη συνείδηση της εργατικής τάξης, την πραγματική φύση του εμφυλίου,η οποία ξεκάθαρα, είναι κορύφωση της ταξικής πάλης. Για τον σκοπό αυτό, αυτοί οι χαρακτηρισμοί περιλαμβάνουν και μελοδραματικά στοιχεία - "σπαραγμός", "αδελφοκτόνος" κλπ, ώστε μέσω του θυμικού, αυτή η συσκότιση να διεισδύσει πιο εύκολα στη λαϊκή συνείδηση που είναι ευάλωτη σε τέτοιου είδους συναισθηματικές επιθέσεις.
Η εργατική τάξη, ενώ είναι "έξυπνη" και καταλαβαίνει τη λογική, δυστυχώς κρατάει, λογω εκπαίδευσης, ξεκλείδωτη και την κεκρόπορτα του συναισθηματισμού απ όπου μπαίνουν οι εχθροί της.
Από την πλευρά τους όμως, οι αστοί, όταν εκπαιδεύονται, εκπαιδεύονται με ρεαλισμό, με κυνισμό αν θέλεις. Εκπαιδεύονται να κλειδώνουν τις κεκρόπορτες της συνείδησής τους, να την χειραγωγούν, να μην έχουν αδυναμίες. Μαθαίνουν επ ακριβώς και απερίφραστα την ταξική φύση του εμφυλίου. Όπως επίσης διδάσκονται ότι όταν απευθύνονται στην εργατική τάξη, πρέπει, να χρησιμοποιούν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς για να δημιουργούν και συναισθηματικές αναστολές στην ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης.

Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι έχουν και προσωπική ευθύνη για τις επιλογές τους. Δεν μπορώ να θεωρήσω αδερφό μου κάποιον ο οποίος την κρίσιμη στιγμή θα γυρίσει τη πλάτη στην τάξη του και θα συνταχθεί με τον ταξικό εχθρό.
Ο αστός, σίγουρα δεν θα το κάνει, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί να το κάνω εγώ?
Γιατί να θεωρήσω αδερφό μου, τον χίτη, τον ταγματασφαλίτη, τον παρακρατικό, του ΤΕΑτζή, ή στο κάτω κάτω, αυτόν που από υστεροβουλία ή και κομφορμισμό, κρίνει ότι ο νικητής θα είναι η αστική τάξη και συντάσσεται με αυτόν? Κι ας είναι όλοι αυτοί εργατική τάξη.
Η ταξική πάλη, στις εξάρσεις της, πολώνει απόλυτα τη κοινωνία και τότε δεν υπάρχουν πια αδέλφια που να βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Θυμάστε, κανείς, ποτέ, να χαρακτηρίστηκε η Μακρόνησος από αστούς "αδελφοκτόνο στρατόπεδο"; Εγώ για "Παρθενώνα" την θυμάμαι!
Καλά είναι βέβαια να αποφεύγονται οι αλληλοσφαγές όλων, και (βιολογικών) αδελφών και (έστω πρώην) προσωπικών φίλων. Η αυτοσυγκράτηση είναι πάντα ωφέλιμη και ο ανθρωπισμός είναι πάντα σταθερός σκοπός του επαναστάτη, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αλλά η ζωή είναι περίπλοκη και συνήθως σκληρή.
Τι θα κάναμε εμείς αν βρισκόμασταν στη θέση του ελασίτη καπετάνιου, που έδοσε το σύνθημα επίθεσης στο τραίνο, γνωρίζοντας, (ίσως και βλέποντας, δεν θυμάμαι την διήγηση) ότι στην κλούβα μπροστά βρισκόταν όμηρος ο αγαπημένος (και καθόλου εχθρικός...) αδελφός του; Η διαταγή της επίθεσης ήταν ταυτόχρονα και η εκτέλεση του αδελφού του.
Κι όμως βρηκε το κουράγιο να μην κάνει πίσω, και η καρδούλα του ήξερε τι του στοίχισε αυτό ψυχικά.
Εβαλε τον Αγώνα πάνω από τον εαυτό του και τον αδελφό του.
Η, του Στάλιν, που στην ουσία "έστειλε" το παιδί του, αρνούμενος την βρωμερή ανταλλαγή;
Ολοι οι πόλεμοι είναι ΚΑΙ αδελφοκτόνοι, και παιδοκτόνοι και πατροκτόνοι, αλλά οι επαναστατικοί είναι η αναγκαία κάθαρση μιας πολύ πιο αδελφοκτόνας "ειρήνης".
Αρα ο χαρακτηρισμός "αδελφοκτόνος" σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μια πολύ πρόστυχη (και εν τέλει ΚΑΙ αδελφοκτόνα) προπαγάνδα.

Ανώνυμος είπε...

Εν τω μεταξύ στο μέτωπο των "μετριοπαθών" ανταρτών έχουμε αυτά:

http://www.theglobeandmail.com/news/world/child-beheading-in-syria-triggers-backlash-against-rebels/article31013538/

Ijon Tichy

AGIS είπε...

Λαθραναγνώστη, το ερώτημα "γιατί να θεωρήσεις αδερφό σου" δεν είναι τίποτα στην περίπτωση που σ' έναν πόλεμο, αυτός που τον σημαδεύεις και σε σημαδεύει είναι πραγματικά αδερφός σου (ή, με ακόμα μεγαλύτερες πιθανότητες, ξάδερφός σου κλπ: "ξαδερφοκτόνος πόλεμος" για να πούμε και ένα αστείο...), στην περίπτωση που αυτό σ' έναν πόλεμο αυτό αποτελεί γενικό του χρακτηριστικό.
Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το θέμα το αν θα "θεωρήσεις", αλλά το αν θα βάλεις την αναγκαιότητα που υπηρετεί ή ένταξή σου σε ένα στρατόπεδο πάνω από τη συγκεκριμένη πραγματική συγγενική σχέση.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η άρνηση του "αδελφοκτόνου" χαρακτήρα, "μορφής", της συγκεκριμένης πολεμικής κατάστασης. Το ζήτημα βρίσκεται στην αντικειμενική αναγκαιότητα και στο αναπόφευκτο των πραγματικών όρων εξαιτίας των οποίων κι αυτός ο "αδελφοκτόνος" χαρακτήρας δεν είναι σε θέση να σταθεί εμπόδιο στο ξέσπασμα και τη διεξαγωγή του πολέμου.
Αυτή η αναγκαιότητα και αυτοί οι όροι για να κατανοηθούν, για να συνειδητοποιηθούν, σαν αναπόδραστη πραγματικότητα κι όχι σαν αφηρημένη θεωρία, στην πραγματικότητα απαιτούν σαν υπόβαθρο της απόδειξής τους την ύπαρξη αυτών των "αδελφοκτόνων" χαρακτηριστικών, γιατί μόνο τότε μπορεί να αναδειχτεί το μέγεθος της σημασίας των πρώτων, το πώς και το γιατί σε κάθε πλευρά οι πρώτοι φτάνουν να επισκιάζουν τη σημασία των δεύτερων. Παρακάμπτοντας τους δεύτερους ως "ανοησίες" αναιρείται μια πραγματικότητα πάνω στην οποία - και όχι έξω από την οποία - πρέπει να αποτυπωθούν χειροπιαστά οι πραγματικοί όροι που την υπερβήκαν σαν υπέρτεροι.
Διαφορετικά η προσπάθεια αυτής της "αποτύπωσης" πέφτει στο κενό.
Μ' άλλα λόγια η χειροπιαστή λαϊκή εμπειρία δεν είναι "ανοησία", είναι μια αντικειμενική βάση που γυρεύει απάντηση στα δικά της ερωτήματα έξω από τα οποία ερωτήματα (και την οποία εμπειρία) δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμιά απάντηση.
Ο θρησκόληπτος αγρότης του μεσαίωνα θα μας "καίει" κάθε μέρα όσο την όρασή του - που τον κάνει να βλέπει τον ήλιο να γυρνά κάθε μέρα γύρω από τη γη - τη χαρακτηρίζουμε "ανοησία", αντί με υπονομή αιώνων να του εξηγούμε ότι στην πραγματικότητα η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της.

Η αστική τάξη χαρακτηρίζει "αδελφοκτόνο" [*] τον εμφύλιο 47-49 υπονοώντας ότι το ΕΑΜικό και το κομμουνιστικό κίνημα έπρεπε να υποταχθεί στην επιχείρηση τού (προφανώς "ανάδελφου") εξανδραποδισμού του μετά τη Βάρκιζα, και ότι και στο παρόν και στο μέλλον είναι για το κίνημα της εργατικής τάξης, για το λαϊκό κίνημα, προτιμότερη η υποταγή στον εξανδραποδισμό του παρά ένας "αδελφοκτόνος πόλεμος".
Αυτό είναι το πλαστό ιδεολόγημα και όχι τα αδελφοκτόνα χαρακτηριστικά του εμφυλίου πολέμου, και του κάθε πολέμου σε τελική ανάλυση.
Όμως ανεξάρτητα από κάθε θέληση και κάθε ευχολόγιο, ούτε κι ένας "αδελφοκτόνος πόλεμος", ούτε τότε ούτε σήμερα ούτε ποτέ, δεν μπορεί επιβάλει την παραίτηση από τον μονόδρομο του αγώνα για ζωή, αξιοπρέπεια, λευτεριά.
Αντίθετα, μόνο η εγκατάλειψη των εκμεταλλευτών του και του "δίκιου" τους, η απομόνωση και ακύρωση των σχεδιασμών τους, η ενεργητική συσπείρωση του λαού γύρω από το δικό του δίκιο που είναι και το δίκιο γενικά, μπορεί να αποτελέσει φραγμό, να περιορίσει έως και να εκμηδενίσει την προοπτική κάθε "αδελφοκτόνου πολέμου".

[*] Τον χαρακτηρίζει "αδελφοκτόνο" εκ των υστέρων βέβαια. Στον καιρό της διεξαγωγής του δεν πολυέδινε σημασία σε τέτοια πράγματα. Οι αντίπαλοι της άρχουσας τάξης δεν ήταν καν "έλληνες", ήταν "εαμοβούλγαροι" κλπ, "έλληνες" ήταν μόνο οι λακέδες της αμερικανοκρατίας και η μάζα της δικής της γενικής στρατολογίας.
Στον καιρό της διεξαγωγής του, ο λαός τραγούδαγε "κάποια μάνα αναστενάζει" κι οι στρατοδίκες τον ρωτούσαν "ποια μάνα ρε; του ΚΚΕ;".

AGIS είπε...

Κι ένα ακόμα ερώτημα:
Όταν ο Λένιν (Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης)
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5081954
γράφει ότι:

"...Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία (υπογράμμιση δική μου), που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη, που δε θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου..."

με τη "λαοκρατική δημοκρατία" εκεί εννοεί τον ίδιο που διατυπώνει η Α.Παπαρήγα εδώ:

"...Η εξουσία που θέτει ο ΔΣΕ, με ευθύνη του Κόμματος, είναι η λαϊκή δημοκρατία. Ποιο ήταν το περιεχόμενο της Λαϊκής Δημοκρατίας; Καταρχάς, δανείζεται πολλά πράγματα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του ΕΑΜ. Λαϊκή Δημοκρατία με όρους επιστημονικούς είναι στην ουσία μια προωθημένη αστική δημοκρατία όπου το πεδίο της οικονομίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, γίνεται εθνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας, όχι κοινωνικοποίηση, δεν είναι δηλαδή σοσιαλισμός, είναι αυτό που λέμε το πρώτο αστικοδημοκρατικό στάδιο..."

ή μήπως η λαϊκή δημοκρατία του ΕΑΜ και του ΔΣΕ όπως παρουσιάζεται εδώ δεν είναι η λαϊκή (ή λαοκρατική) δημοκρατία γενικά αλλά μόνο έτσι όπως εννοήθηκε ή εννοείται στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και χώρο;

Ο Λένιν στο παραπάνω απόσπασμα ταυτίζει τη λαοκρατική δημοκρατία με την πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή. Και όπου, όπως το καταννοώ, ταξικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής μορφής είναι η δικτατορία του προλεταριάτου
Στην εισήγηση της Α. Παπαρήγα η λαϊκή δημοκρατία είναι μια προωθημένη αστική δημοκρατία με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου γίνεται εθνικοποίηση κι όχι κοινωνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας, που δεν είναι δηλαδή σοσιαλισμός.

Νομίζω, από τα παραπάνω, ότι αν και εφόσον ο παραπάνω ορισμός μπορεί να περιγράψει το λεγόμενο "αστικοδημοκρατικό στάδιο" εκείνης της περιόδου, δεν επαρκεί ωστόσο για να περιγράψει τη λαϊκή ή λαοκρατική δημοκρατία ως πολιτική μορφή γενικά.

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω τι λέει η Αλέκα παραπαρήγα για τη λαϊκή δημοκρατία, ξέρω τι λέει ο Στάλιν για τις λαϊκές δημοκρατίες. Το πρώτο στάδιο της ανάπτυξής τους ήταν οι αντιφασιστικές συμμαχίες με τμήματα της αστικής τάξης που δεν συνεργάζονταν με τις κατοχικές τους δυνάμεις, που πρώτο μέλημά τους ήταν η απαλλοτρίωση των περιουσιών των αστών και γαιοκτημόνων που ειχαν πάρε-δώσε με τους φασίστες και βέβαια η ταχεια εκκαθάριση του κραιτκού μηχανισμού απο τους φασίστες. Αυτο εγινε πολύ γρήγορα στις λαϊκές δημοκρατίες.

Το δεύτερο στάδιο ήταν η εξασφάλιση και ΕΔΡΑΙΩΣΗ της προλεταριακής ηγεμονίας και της εργατοαγροτικής συμμαχίας με προώθηση του σοσιαλισμού αρχικά στη πόλη και γρήγορα μετά στο χωριό. Μιλάμε για μια μορφή της δικτατορίας του πρoλεταριάτου πια και εκει οι εθνικοποιήσεις βιομηχανιών, μεταφορών στο βαθμό που απομακρύνουν τα μέσα παραγωγής απο την αγορά έχουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Ο Στάλιν εχει γραψει αλλωστε αναλυτικά επ' αυτου στα Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Απο το πρώτο στο δευτερο στάδιο τα μικροαστικά και αστικά κόμματα διασπώνται, διαλύονται, αρκετοι γινονται κομμουνιστές, αλλα διώκονται γιατι δεν θέλουν προφανώς να συνεχίσουν τα επαναστατικά μέτρα και κάνουν σαμποταζ κτλ...

Ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον ορο λαϊκή δημοκρατία ως μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου ήταν ο ίδιος ο Εγκελς.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Η Λαοκρατια ή Λαϊκή Δημοκρατία την περιοδο εκεινη συμφωνα με τις επεξεργασιες της ΚΔ ηταν αυτο που λεει ο κοντριτης.
Ηταν το αστικοδημοκρατικο σταδιο, μια προωθημενη αστικη δημοκρατία οπως λεει και η Παπαρηγα που συντομα προχωραει προς τη δικτατορία του προλαιταριατου στο βαθμο του η εργατικη ταξη έχει την ηγεμονια στη συμμαχια.
Στην πραξη αυτο επιβεβαιωνεται* στο περασμα των χωρών της ανατολικης ευρωπης στο σοσιαλιστικο στρατοπεδο. Ο αστερισκος εγγυται στο κατα ποσον αυτο θα ηταν εφικτο χωρις την παρουσια του Κοκκινου Στρατου που επαιξε αποτρεπτικο ρολο στην ιδεα ενοπλης αντιπαράθεσης απο μεριας αστων. Βεβαια υπαρχει το παράδειγμα της Αλβανιας και της Γιουγκοσλαβιας οπου ο ΚΣ δεν ειχε παρουσια (απο τη Γιουγκοσλαβια νομιζω περασαν καποια στρατευματα του αλλα δεν εμειναν οπως στις αλλες χωρες). Αυτο εξαλλου προσπαθεί να εξηγησει και η Παπαρηγα οταν λεει ότι ανεξάρτητα από ανεπάρκειας ο ενοπλος λαος και η ενοπλη παλη εχει τη δικη της δυναμικη ωστε να θεωρουμε δεδομενο οτι αν καταφερνε και στην Ελλάδα ο ΔΣΕ να νικησει τοτε σιγουρα η Ελλάδα δε θα εμενε σε καποιο αστικοδημοκρατικο σταδιο αλλα θα προχωρουσε στη σοσιαλιστικη οικοδομηση.
Συμπερασματικα το ζητημα ειναι τι θεωρουμε επιστημονικη ερμηνεία. Τη θεση του Λενιν για τη Λαικη Δημοκρατια οπως την εκφραζει στη μπροσουρα του ή τη θεση της ΚΔ καποιες δεκαετιες μετα? Θυμιζω οτι κσι σήμερα το κομμα χρησιμοποιειβτον ορο λαϊκή εξουσια, λαικη οικονομία. Τα οποια τα ταυτιζει με τη δικτατορία του προλαιταριατου. Οποτε νομιζω οτι τα διαφορα συνθηματα δεν μπορουν να εχουν επιστημονικη ερμηνεία διαχρονικη αλλα η ερμηνεια τους ειναινη συναρτηση της εποχης και των επεξεργασιων των κομμουνιστων τη δοσμενη εποχη.

ratm

AGIS είπε...

Η αφορμή του σχολίου (7:40) βρίσκεται στο ότι, ιδίως μάλιστα αν απομονωθεί, η φράση της Αλέκας: "Λαϊκή Δημοκρατία με όρους επιστημονικούς είναι...", τότε η έννοιά της απομακρύνεται από αυτήν της πολιτικής μορφής που ανταποκρίνεται σε μια επαναστατική διαδικασία με συγκεκριμένες ταξικές κινητήριες δυνάμεις, και η σημασία της μετατοπίζεται (και ταυτόχρονα περιορίζεται ιστορικά) στο περιεχόμενο του "αστικοδημοκρατικού σταδίου" των συγκεκριμένων επεξεργασιών μιας συγκεκριμένης περιόδου.
Έχω τη γνώμη ότι (ανεξάρτητα από το ότι απομονώνεται η φράση κλπ) αυτή η μετατόπιση και ο περιορισμός είναι κληρονομημένα από την "ταύτιση" που εσφαλμένα υπέστη η "πολιτική μορφή" με το "αστικοδημοκρατικό στάδιο" εκείνη την περίοδο. Και ότι το σφάλμα (και η κληρονομιά του) έχει διπλό χαρακτήρα: Από τη μια η "πολιτική μορφή" περιγράφεται με όρους κοινωνικοοικονομικού περιεχομένου και έτσι χάνει το χαρακτήρα της ως πολιτική μορφή. Από την άλλη, και σαν πολιτική μορφή οριοθετείται εντός των πλαισίων του συγκεκριμένου "σταδίου" και εξαφανίζεται μετά το τέλος του: Τώρα "λαϊκή δημοκρατία" και ύστερα "δικτατορία του προλεταριάτου"... Εδώ όμως και πάλι συγχέεται η πολιτική μορφή με το κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας. Και συγχέονται κατά τρόπο ώστε η πολιτική μορφή να διαχωρίζεται εκ των προτέρων από το ταξικό περιεχόμενο, με το όποιο όμως στο θεωρητικά πυκνό κείμενο του Λένιν συνιστούν μια ενότητα.
Με τις παραπάνω σκέψεις έκανα αυτό το σχόλιο ακριβώς γιατί έχω τη γνώμη ότι η "λαϊκή δημοκρατία" είναι κάτι παραπάνω από "σύνθημα", ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους συνθήματος αλλά πρώτα απ' όλα με όρους πολιτικής θεωρίας.
Κι αυτό είναι νομίζω σημαντικό.
Και έχει νομίζω τη δική του αυτοτέλεια την "άσχετη" και από κάθε συζήτηση γύρω από την ορθότητα ή μη της τοτινής επεξεργασίας περί "αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα που περισσότερο ή λιγότερο γρήγορα θα γίνει σοσιαλιστικός" και της επίδρασής της στην έκβαση των αγώνων της δεκαετίας 40-50. Αυτά θα ήταν θέμα μιας άλλης συζήτησης.

AGIS είπε...

Και με αφορμή και τα περί λαϊκής δημοκρατίας ίσως είναι αρκετά χρήσιμη κι η παράθεση αυτού του ρεπορτάζ από το Ριζοσπάστη - επίσης σημαντικού που καλό θα είναι να μην περνάει τελείως στο ντούκου...
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8970127

"ΝΤΟΝΜΠΑΣ
Σκληρό παζάρι και μέτρα κατά των κομμουνιστών

Η ευρω-αμερικανική πίεση στη Ρωσία, όπως αυτή καταγράφτηκε και στις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, με τις σχετικές αποφάσεις που αυτή έλαβε, εστιάζει μεταξύ άλλων και στις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία. Οπως είναι γνωστό, δύο περιοχές (του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ) στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς έχουν αυτοανακηρυχθεί σε «Λαϊκές Δημοκρατίες». Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί στον αστικό χαρακτήρα αυτών των καθεστώτων, που καθόλου δεν ταιριάζει με τον τίτλο που έχουν επιλέξει.

Οι δύο «Λαϊκές Δημοκρατίες», που βρίσκονται στη «μυλόπετρα» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, βρίσκονται σε μια διαρκή διαπραγμάτευση με την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου. Πότε ζητούν την υλοποίηση των συμφωνιών του Μινσκ, που εκτιμούν πως θα τους δώσει τη δυνατότητα ευρείας αυτονομίας από το Κίεβο, μέχρι και την υπογραφή ξεχωριστών διακρατικών συμφωνιών, αλλά μέσα στο πλαίσιο της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, και πότε απειλούν πως θα προχωρήσουν σε νέες εκλογές, με στόχο τη διεθνή αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» τους.

Αυτή την περίοδο, προβάλλουν τη διεξαγωγή «προκαταρκτικών εκλογών» μέσα στον Ιούλη. Οχι, δηλαδή, κανονικών εκλογών, αλλά κάποιου ενδιάμεσου σταδίου τους.

Να σημειωθεί ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε εμποδιστεί η κάθοδος των κομμουνιστικών οργανώσεων που υπάρχουν στις δύο περιοχές. Ωστόσο, τότε τρεις κομμουνιστές, συμμετέχοντας στις λίστες του Κινήματος «Δημοκρατία του Ντονέτσκ», είχαν καταφέρει να εκλεγούν, ενώ λίγο αργότερα ένας απ' αυτούς έχασε τη ζωή του σε εχθροπραξίες.

Στις αρχές (6) Μάη 2016, η βουλή της λεγόμενης «Λαϊκής Δημοκρατίας» του Ντονέτσκ, με έναν εντελώς απαράδεκτο και αυθαίρετο τρόπο, αποφάσισε να «τερματίσει πρόωρα τις αρμοδιότητες» των άλλων δύο εκλεγμένων κομμουνιστών βουλευτών, μελών της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, με το γελοίο σκεπτικό «της απώλειας της εμπιστοσύνης».

Πέντε μέρες αργότερα, στις 11/5, οι αρχές της ΛΔ του Ντονέτσκ επεδίωξαν, χωρίς επιτυχία, να αφαιρέσουν με βίαιο τρόπο τις κόκκινες σημαίες από ομάδα κομμουνιστών διαδηλωτών, που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις για τη δεύτερη επέτειο της «ανεξαρτησίας» του Ντονέτσκ.

Σ' αυτές τις συνθήκες, προκύπτει το ερώτημα αν ο αντικομμουνισμός είναι ένα ακόμη «χαρτί», που οι αρχές του Ντονέτσκ αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν στο παζάρι που διεξάγεται μεταξύ Κιέβου και Μόσχας για το τελικό καθεστώς τους. Η εξέλιξη, σαφώς, και θα δείξει."

Ανώνυμος είπε...

ο κοκκινος στρατος έφτασε στο βελιγράδι και τσάκισε τα ναζιστικα στρατεύματα. Στην αντιθετη περίπτωση οι παρτιζάνοι του Τίτο θα είχαν ηττηθεί κατά κράτος μετά απο τις αλλοπρόσαλες κινήσεις του τελευταίου. Aν θυμάμαι καλά εξέθεσε τους αντάρτες γρήγορα σε τακτική κατά μέτωπο επιθεση ενώ δεν ειχε την ισχύ πυρος που απαιτούνταν για κάτι τέτοιο. Εκ των υστέρων κάποιος μπορει να κατανοήσει οτι ο λογος ήταν ακριβώς γιατι φοβόταν τον κοκκινο στρατό και γιατι ειχε ήδη παρε-δώσε με εγγλέζους. Ηθελέ δηλαδή να νικήσει ο ίδιος χωρις να χρειαστεί η βοήθεια του κοκκινου στρατού, παρότι ο τελευταίος ήταν πλέον στη διάθεσή του. Σε αντιθεση με την Ελλάδα, οι βρετανοι στήριζαν τους παρτιζάνους του Τίτο, δεν πόνταραν καθόλου στα δεξιά αντάρτικα.

Κάθε φορά να εξετάζουμε το χαρακτήρα της απελευθέρωσης. Ο κοκκινος στρατος επιτέθηκε για να απελευθερώσει τους λαούς απο την τυραννία του φασισμού, όχι του καπιταλισμού. ΔΕν γινοταν προλεταριακή επανάσταση στην ανατολική ευρώπη. Επομενο ήταν το πρώτο στάδιο των λαϊκών δημοκρατικών να εμπεριέχει την πάλη ενάντια στα φασιστικά στοιχεια, οχι απλώς με εκκαθαρίσεις αλλα με ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ, με εθνικοποιήσεις, μεγάλη αβάντα για το προλεταριάτο και τη φτωχή αγροτιά.

Σε χώρες όπου τα αστικά κομματα δεν υπήρχαν ούτε για πλάκα, το στάδιο αυτο δεν υπήρξε καν, π.χ. Αλβανία όπου το κομμουνιστικο κομμα (κομμα εργασίας) πήρε αμέσως την εξουσία. Το ίδιο θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, αφού οι πάντες ήταν με την κυβέρνηση του βουνού, αλλα η κλίκα του Σιάντου τα έκανε σκατά. Αν δεν ήταν οντως προδότης, ενήργησε εντελώς ξεπουληματικά σε κρισιμες στιγμές, οδηγώντας τους βρετανούς στην Ελλάδα.

el quinto regimiento

AGIS είπε...

Και πάντως, τίποτα απ' όλη τη δεκαετία δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους του είδους η κλίκα του τάδε και η κλίκα του δείνα.