Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Εσύ αποφασίζεις

Θυμάσαι σφε αναγνώστη, στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης και του Μέγκα, μια σειρά με τον τίτλο της ανάρτησης και αυτοτελή επεισόδια, όπου έφτανε η υπόθεση κάπου στη μέση και τότε το κοινό αποφάσιζε με την ψήφο του ποιο από τα δύο εναλλακτικά σενάρια, που είχαν γυριστεί, θα έβλεπε στη συνέχεια: η τηλε-δημοκρατία στα καλύτερά της, όχι όπως τώρα που φιμώνουν την τίμια φωνή του Μέγκα (που αποκλείστηκε από τα προκριματικά για τις άδειες), αλλά ευτυχώς αφήνει πίσω άξιους συνεχιστές για το έργο του.

Ας δούμε όμως μια μεταφορά-παραλλαγή του παραπάνω σχεδίου στα σύγχρονα δεδομένα, με βάση την επικαιρότητα και τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική Τουρκία.

Σενάριο Α

Το πραξικόπημα βρωμάει από χιλιόμετρα, ως σχεδιασμός και εκτέλεση. Γιατί ποια στοιχειωδώς οργανωμένη απόπειρα δεν εξασφαλίζει το βασικό της στόχο, δηλ τη σύλληψη των στελεχών της πολιτικής ηγεσίες που θέλει θεωρητικά να ανατρέψει, για να ελέγξει την κατάσταση; (Αυτό που έκανε δηλ ακόμα και το εντελώς πρόχειρο -αν όχι στημένο εξαρχής- πραξικόπημα του Αυγούστου του 91' στη Σοβιετική Ένωση, περιορίζοντας τον Γκορμπατσόφ -αλλά όχι και το Γιέλτσιν- σε κατ' οίκον περιορισμό, στο χώρο που παραθέριζε, στην Κριμαία.

Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί ένας τέτοιος "ερασιτεχνισμός" σε ένα πραξικόπημα, που λογικά εμπλέκεται ιμπεριαλιστικός δάχτυλος, σε ρόλο οργανωτή και επιτελικού παράγοντα; Μπορούμε να πιστέψουμε πως τα πραξικοπήματα αποτυγχάνουν τόσο απλά, επειδή κατέβηκαν κάποιες χιλιάδες απλού (;) κόσμου στο δρόμο και αφόπλισαν με θαυμαστό τρόπο τα τανκς και το στρατό; Δεν είχαν προβλέψει δηλ αυτό το ενδεχόμενο; Δεν είχαν σχεδιασμό για να αντιδράσουν; Αν είναι τελικά τόσο απλό, πώς δεν το είχαν σκεφτεί από πριν αυτό, πχ οι εξεγερμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο ή και η αμέσως προηγούμενη γενιά, που είδε τα τανκς να βγαίνουν στο δρόμο τον Απρίλη του 67' και να καταλαμβάνουν την εξουσία;

Δε δικαιούμαστε άραγε να θέσουμε το κλασικό νομικό ερώτημα: ποιος ωφελείται από αυτές τις εξελίξεις; Και δεν είναι φανερή η ενίσχυση της θέση του "σουλτάνου", που βρήκε την ευκαιρία, σαν έτοιμος από καιρό, να εκκαθαρίσει το στράτευμα από ανεπιθύμητα στοιχεία και να εξαπολύσει ένα άτυπο πογκρόμ ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, συμπεριλαμβανομένων προφανώς -και σε περίοπτη θέση μάλιστα- των διαφόρων οργανώσεων με κομμουνιστική αναφορά;

Σενάριο Β

Οι άγριες κι αιματηρές μάχες στην Άγκυρα, έξω από το στρατηγείο της Αστυνομίας, και σε άλλα στρατηγικά σημεία, η σκληρή μεταχείριση των επικεφαλής της απόπειρας που συνελήφθησαν και μια σειρά άλλες παράμετροι διαψεύδουν παταγωδώς το σενάριο συνωμοσίας περί σκηνοθεσίας και δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για τον... αυθεντικό χαρακτήρα του πραξικοπήματος. Αυτό σημειώνει και το ΚΚ Τουρκίας, αλλά και το ΚΚΕ στη χτεσινή ανακοίνωσή του.
Η οργανωμένη κίνηση σημαντικών δυνάμεων του στρατού, η απόπειρα δολοφονίας του Ερντογάν, ο αριθμός των νεκρών, τραυματιών και συλληφθέντων, ανάμεσά τους και πολλοί στρατηγοί, οι πολύωροι βομβαρδισμοί στην Άγκυρα, οι οδομαχίες σε άλλες πόλεις δεν δικαιολογούν τη θέση για "σκηνοθετημένο" πραξικόπημα ή πραξικόπημα-οπερέτα. Ο χρόνος θα ξεκαθαρίσει πολλά από αυτά, όπως και το ποιος τελικά ωφελείται ή θα ωφεληθεί από αυτή την κατάσταση.
Οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην πλάτη του τούρκικου λαού, είναι κάτι παραπάνω από φανερές, για να αποκρυφτούν και να υποβαθμιστούν σε... γιαλαντζί σχήματα. Το πραξικόπημα έγινε κι απέτυχε στον άμεσο στόχο του, παρά τους ισχυρούς υποστηρικτές του (που περίμεναν να δουν πού θα καθίσει η μπίλια, για να κάνουν στροφή 180 μοιρών και να πάρουν θέση στο πλευρό του κυρίαρχου Ερντογάν) και τα διεθνή του ερείσματα.

Ο Ερντογάν φάνηκε να έχει ισχυρό λαϊκό έρεισμα και να ελέγχει κρίσιμα πόστα, για να αποκρούσει τέτοιες επιθέσεις. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε σε βιαστικές κρίσεις, θεωρώντας πανίσχυρους και άτρωτους τους ιμπεριαλιστές και τις επεμβάσεις τους, όπως αποδεικνύουν η επίθεση των ΗΠΑ στον κόλπο των Χοίρων στην Κούβα ή το (ενορχηστρωμένο πλην) αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες, 40 χρόνια αργότερα.

Συμπληρωματικά σενάρια

-Ο Ταγίπ ενημερώθηκε εγκαίρως για το επικείμενο πραξικόπημα, αλλά άφησε βάση σχεδίου τα πράγματα να εξελιχθούν, θεωρώντας πως μπορεί να τα ελέγξει και να τα γυρίσει μπούμερανγκ εις βάρος των αντιπάλων του. Είναι λογικό όμως να πάρει ένα τέτοιο επικίνδυνο ρίσκο, με τη δυναμική των γεγονότων που μπορούσε να ξεφύγει από τα χέρια του και να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις που τον προσπερνούν;

-Ο Ερντογάν αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί, αμέσως μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος, με τις ΗΠΑ, για να κρατηθεί στη θέση του και να πετύχει μια Πύρρειο νίκη, που ισοδυναμεί μάλλον με βαριά ήττα και με κάποιο εξίσου βαρύ αντάλλαγμα (για το οποίο γίνονται διάφορες εικασίες, αλλά θα φανεί στη συνέχεια). Για κάποιους άλλους πάλι, ο Ερντογάν έχει ημερομηνία λήξης ή έχει πέσει, χωρίς να το ξέρει (αλλά το φαντάζεται).

-Σενάριο: ο λαός να πάρει τις τύχες στα χέρια του, το οποίο μπορεί να φαντάζει μακρινό σε αυτή τη συγκυρία αλλά δεν είναι επιστημονικής (ή επαναστατικής) φαντασίας. Σενάριο όμως που δεν απαιτεί κομπάρσους και παθητικούς θεατές, αλλά το λαό πρωταγωνιστή, να γράφει το δικό του σενάριο. Αλλιώς, ποτέ δε θα αποφασίζει ο ίδιος για το σενάριο της ζωής του...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα δούμε, βέβαια, αλλά mutatis mutandis, δηλαδή τηρουμένων των αναλογιών, αρκετά θυμίζουν το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα 23-F της 23ης Φεβρουαρίου 1981 στην Ισπανία και το ρόλο του Χουάν Κάρλος. Οι παλιότεροι, όπως ο υπογράφων, θα θυμούνται καλά ότι τότε ο πατέρας του «ευρωκομμουνισμού» Σαντιάγο Καρίγιο που ―θέλοντας να προβλέψει το σύντομο πέρασμα του Χουάν Κάρλος από την εξουσία και να εκφράσει κατά κάποιο πιασιάρικο τρόπο τις ευλαβείς του προσδοκίες για ένα οσονούπω τέλος της ελέω Φράνκο ξαναζωντανεμένης ισπανικής μοναρχίας― είχε πριν από το πραξικόπημα κολλήσει στον ισπανό βασιλιά το παρατσούκλι «Χουάν Κάρλος ο Βραχύς», έσπευσε να δηλώσει αμέσως μετά την καταστολή του πραξικοπήματος: «Σήμερα, είμαστε όλοι μοναρχικοί»...

Παρατηρητικός

Γιάννης Κοσμαράς είπε...

@παρατηρητικός
Nα υποθέσω από το παράδειγμα σου ότι προκρίνεις το πρώτο από τα συμπληρωματικά σενάρια της ανάρτησης? Ότι δηλ. οι κυβερνώντες στην Τουρκία ήταν από πριν ενήμεροι και άφησαν, αν δεν ενθάρρυναν, την εξέλιξη του πραξικοπήματος, έχοντας ήδη γραμμένο από πριν το σενάριο των ενεργειών τους? Αλλωστε, έτσι δεν δούλεψε μεταπολεμικά και η χέρι-χέρι συνεργασία με την τρομοκρατία? Δεν χρειάζεται ούτε να το γράφει το σενάριο ούτε να το παίζει/σκηνοθετεί η όποια κυβέρνηση. Γι'αυτό υπήρχε ανέκαθεν το παρακράτος κι οι διάφορες μυστικές υπηρεσίες.
Ζούμε όμως ακόμα στην εποχή που οι ταξικές εξουσίες ελέγχουν/χειραγωγούν τις κοινωνίες με το συναίσθημα-φόβο. Οταν με συμβάντα "σοκ και δέος" προκαλούν τέτοιο γιγάντωμα του δεξιού ημισφαιρίου που το αριστερό της λογικής και της κρίσης των ανθρώπων παύει να λειτουργεί πλέον.

Ανώνυμος είπε...

Γιάγκο, καλύτερα να μην υποθέσεις τίποτα, αλλά να διαβάσεις προσεκτικά ό,τι ακριβώς γράφω, πρώτο για να μην προχωρείς σε κενές υποθέσεις και δεύτερο για να μη μου αποδίδεις ό,τι δεν προκρίνω, αφού, πώς να το κάνουμε, δεν «πάει» σ’ όλους η «λογική» του άσπρου-μαύρου. Α, και φρόντισε να πληροφορηθείς τι έγινε στην Ισπανία το Φεβρουάριο του 1981...

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Θεωρώ πολύ πιθανό το εξής σενάριο:

α) Ο Ερντογάν ήξερε από τις μυστικές υπηρεσίες για το πραξικόπημα, αλλά δεν το έστησε εξαρχής και εκ του μηδενός ο ίδιος. Απλά το εκμεταλλεύτηκε, τοποθετώντας μέσα στο κόλπο δικούς του ανθρώπους και ποντάροντας στη βέβαιη αποτυχία του.

β) υπήρχαν, λοιπόν, πραγματικοί πραξικοπηματίες και "πραξικοπηματίες" που έπαιξαν διπλό, υπονομευτικό ρόλο.

Δεν νοείται πραξικόπημα χωρίς στρατηγικό πλάνο. Οι "πραξικοπηματίες", που στην πραγματικότητα υπηρετούσαν τον Ερντογάν, είτε δεν πραγματοποίησαν την καίρια στιγμή το ρόλο που τους είχε ανατεθεί, είτε έδρασαν ανοιχτά για την αποτυχία του κινήματος, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν σε αποσυντονισμό, σύγχυση, πανικό και εντέλει παραίτηση τους άλλους.

Αυτό ίσως να είναι το γενικό περίγραμμα, χωρίς να εξετάζω επιμέρους θέματα, όπως π.χ. ο ρόλος των ΗΠΑ, οι ενδοαστικές αντιθέσεις, κλπ.

Εξ` άλλου δεν έχουμε ιδέα για το τι είχαν κατά νου να κάνουν οι κινηματίες εάν καταλάμβαναν τελικά την εξουσία. Το μόνο ίχνος "προγράμματος" ήταν αυτό που διαβάστηκε στη δημόσια τηλεόραση. Πολιτικές ελευθερίες, κάτι για τις μειονότητες, σεβασμός των διεθνών συνθηκών της χώρας. Δεν βγάζεις άκρη...

Όσο για το γεγονός ότι είχαμε πολλούς νεκρούς, άρα αυτό σημαίνει κάτι, πρέπει να έχουμε υπ` όψη ότι, δυστυχώς, σ` αυτές τις χώρες η αξία της ανθρώπινής ζωής μετριέται πολύ διαφορετικά απ` ότι στη δύση…
Κι είμαι επιπλέον πολύ επιφυλακτικός, εφόσον τα νούμερα αυτά τα δίνει ακριβώς το καθεστώς του Ερντογάν.


Μάνος

Ανώνυμος είπε...

Όταν το ΚΚ της ίδιας της χώρας, στην οποία έλαβαν χώρα τα γεγονότα, και το ΚΚ της γειτονικής χώρας, το οποίο τυγχάνει να είναι το πιο έμπειρο, ισχυρό, ιδεολογικά στέρεο ΚΚ της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής τουλάχιστον, διατυπώνονται τόσο επιφυλακτικά, λέγοντας παράλληλα ότι δεν μπορεί να αποδοθεί στον Ερντογαν το πραξικόπημα, εγώ θα έλεγα να είμαστε λίγο πιο συγκρατημένοι στις εκτιμήσεις μας.
Φυσικά και είναι θεμιτό να διατυπώνουμε ερωτήματα και να εξετάζουμε σενάρια, αλλά μερικοί νομίζω ότι υπερεκτιμούν την γνώση της κατάστασης, που έχουν ή νομίζουν ότι έχουν.
Ειδικά τις αναλύσεις περί της στρατιωτικής-στρατηγικής πλευράς του γεγονότος τα ακούω βερεσέ (δεν το εννοώ τώρα αυτό προσωπικά για τον Μάνο)

Οι καιροί είναι τέτοιοι που οι επιπολαιότητες πληρώνονται. Τι εννοώ; Ότι εντός της χώρας και διεθνώς η κατάσταση είναι ρέουσα και οι συνθήκες υπό διαμόρφωση. Όταν κάνεις εκτιμήσεις πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί αλλιώς μπορεί να βρεθείς φερέφωνο διαφόρων συμφερόντων.

ΓΤΚ

ΥΓ. Η σύγκριση του Παρατηρητικού έχει ενδιαφέρον χωρίς να μπορώ να πω ότι συλλαμβάνω τις προεκτάσεις της. Αλλά μου λείπει η γνώση των γεγονότων του πραξικοπήματος στης Ισπανία.

ΣτΠ είπε...

"σ` αυτές τις χώρες η αξία της ανθρώπινής ζωής μετριέται πολύ διαφορετικά απ` ότι στη δύση…"

Η νέα πρωθυπουργέσσα της Μ. Βρετανίας, Τερέζα Μέι, δήλωσε ότι δεν θα είχε πρόβλημα να επιτεθεί με πυρηνικά
https://www.theguardian.com/uk-news/2016/jul/18/theresa-may-takes-aim-at-jeremy-corbyn-over-trident-renewal

Гриша είπε...

Σκεφτομουν πανω κατω το σεναριο του Μανου.Αντικειμενικο εδαφος για στρατιωτικο πραξικοπημα υπηρχε.Ισως ο Ερντογαν να θεωρησε οτι ηταν τωρα το καταλληλο timing να συμβει για να ειναι διαχειρισιμο.Αυτο αν δεχθουμε την λογικη της δυνατοτητας του να παρεμβει υπονομευτικα κατι που δεν θεωρω απιθανο.

Ανώνυμος είπε...

"Ερντογάν: Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η Τουρκία για τρεις μήνες"

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=523992&catID=4

Ευτωχώς, Παναγίτσα μου, που ο λαός νίκησε! (όπως θα έλεγε κι ο Π.Π.)...


Μάνος

Μαύρο πρόβατο είπε...

Θα σας πρότεινα να μη χάνετε το χρόνο σας σκεπτόμενοι πάνω σε μη παραγωγικα ερωτήματα - και το ερώτημα αν το έστησε ο Ερντογάν ή όχι, είναι τέτοιο, καταρχήν γιατί δεν μας εφοδιάζει με χρήσιμα συμπεράσματα.
-Το οτι θα γίνει, μάλλον, πραξικόπημα στην Τουρκία, το συζητούσαμε από το χειμώνα στους παρισινούς καφενέδες. Πιθανόν το «γνωρίζατε» και στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το είχε γράψει και το Νιούσγουικ. Όπως ξέρω οτι θα γίνει μεγάλος σεισμός στο Λος Άντζελες. Σίγουρο. Να υποθέσουμε οτι ο Ερντογάν ήξερε κάτι λεπτομερέστερο; Δείτε τα μέτρα που είχε λάβει, μεταξύ των οποίων και ο βαρύς εξοπλισμός μη στρατιωτικών μονάδων, που τελικά, αν υποθέσουμε (ευλογέστατα, λέω εγώ) οτι δεν το οργάνωσε ο ίδιος, τον έσωσαν.
-Υπάρχει τώρα η βραχυπρόθεσμη, ακριβής πρόβλεψη/πληροφόρηση, που έχει όλην την αξία. Και αυτήν μπορούσε να την έχει ο Ερντογάν, όπως φαίνεται οτι την είχαν μια σειρά δυνάμεις (ΗΠΑ αλλά και Ρωσσία, Γαλλία).
-Μήπως να οργάνωσε ένα ψεύτικο για να ακυρώσει ένα πραγματικό πραξικόπημα; Δύο σημεία τουλάχιστο χωλαίνουν εδώ: 1) είχε τη δύναμη να ξηλώσει τους μηχανισμούς ενός πραγματικού πραξικοπήματος, αν είχε την ακριβή εικόνα της προετοιμασίας του, χωρίς αυτή την αιματηρή μασκαράτα. 2) Κι ερχόμαστε στο ζουμί: πόσο ανιστόρητο, παντελώς ηλίθιο πολιτικά κι επικίνδυνο, είναι να πιστεύει κανείς οτι σε όλο αυτό παίζει μόνος του ο Ερντογάν και οι Τούρκοι αντίπαλοί του; Οτι πρόκειται για μια ενδοαστική κόντρα χωρίς στηρίγματα, χωρίς υποβολή από τον ατλαντικό ιμπεριαλισμό; Ο ξένος παράγοντας τι κάνει σε αυτή τη θεωρία; Βοηθάει τον Ερντογάν, του πάει κόντρα, τι κάνει; Παρακολουθεί με ενδιαφέρον από απόσταση;;
-Τότε γιατί δεν πέτυχε; συνεχίζουν τα παραπλανητικά ερωτήματα. Διότι ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν και είναι τέτοιος, που μπορεί να μην πετύχαινε το πραξικόπημα, είναι μια απάντηση-αυγό του Κολόμβου. Πότε χάθηκε η υπόθεση των πραξικοπηματιών; Πιθανόν όταν δεν κατάφεραν να τον συλλάβουν. Η θανάτωσή του μπορεί να εκτιμήθηκε οτι θα είχε ανεξέλεγκτες/ανεπιθύμητες συνέπειες, οπότε το ζητούμενο ήταν να τον πάρουν ζωντανό και ίσως να τον βγάλουν από τη χώρα, προς Ντόχα μεριά ή κάτι αντίστοιχο. Ίσως να τον ξεκάνουν αργότερα, ή να πετύχουν μια συμφωνία για την ακινητοποίησή του υπό την απειλή αυτή. Πάντως ο ρόλος των κοινωνικών δικτύων είναι κάτι που με τον τρόπο που τίθεται, προκαλεί τον γέλωτα. Δεν αρκούσε ἐνας οποιοσδήποτε ραδιοτηλεοπτικός πομπός για την περίφημη απεύθυνση στο λαό; Δεν έχει ισχύσει αυτό τόσες φορές στο παρελθόν; «Είμαι ο Μακάριος», σας θυμίζει κάτι;
Να σοβαρευτούμε λίγο. Ας βάλουμε πρώτ᾽απ᾽όλα παραγωγικά ερωτήματα. Κάνω μια πρωτόλεια προσπάθεια εδώ.
-Η αντίδραση των ΗΠΑ είναι ρονταρισμένη εδώ και καιρό: η διγλωσσία που υπήρξε στο (επιτυχημένο) πραξικόπημα των Γκοριλέττι ενάντια στον Σελάγια, με τον Ομπάμα να μιλάει για τον εκλεγμένο πρόεδρο και το Στέητ Ντιπάρτμεντ να έχει οργανώσει την ανατροπή του, ξεχάστηκε;
1/2

Μαύρο πρόβατο είπε...

-Μένει πολλή δουλειά για να ξεκαθαρίσουμε τι παίζεται στην Τουρκία. Η ανακοίνωση του ΚΚΕ και η δήλωση του Οκουγιάν είναι μια αρχή. Όμως θα πρέπει να δούμε στο ιστορικό κόντεξτ όλη την προσπάθεια ανάδυσης της Τουρκίας ως ιμπεριαλιστικής δύναμης, τις πολύπλοκες σχέσεις συμμαχία-αντιπαλότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με την τουρκική αστική τάξη σε αυτή τη διαδικασία, και φυσικά την αντανάκλαση αυτών των σχέσεων σε ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της χώρας (το βασικό που επισημαίνει και ο σ.Οκουγιάν). (Πόσο πολύτιμη θα ήταν η συμβολή του σ.Παπαρήγα σε αυτό!). Το πράγμα πάει τουλάχιστον στην εποχή του Οζάλ, όπου οι αμερικανοί - με τη συμφωνία των Ρώσσων! - του κόψανε τα πόδια για τις φιλοδοξίες του να επεκταθεί στην πίσω αυλή της κεντρικής Ασίας (Αζερμπαϊτζάν, Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν κτλ). Ο Ερντογάν, με την ισλαμοδημοκρατία που στήθηκε σαν πλατφόρμα με τη βοήθεια των ΗΠΑ (Γκιουλέν), προσπάθησε στην αρχή να ζητήσει την ένταξη των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών στη δυτική συμμαχία, ΕΕ κτλ. Σε δεύτερη φάση, βλέποντας το αδιέξοδο, στράφηκε στην καθημάς Ανατολή. Κι εκεί (Γάζα) η μαγιονέζα έκοψε, όπως έκοψε και στη Συρία. Τώρα είμαστε σε νέο κρίσιμο σημείο.

Αναυδος είπε...

Το ποιος οφελειται από μια ενεργεια δεν είναι παντα ασφαλης απόδειξη για το ποιος είναι ο ένοχος/υπαίτιος. Η αρχή cui bono (ποιος οφελείται – Κικέρων) εφαρμόζεται ακομη και σήμερα στην δικαστικη και αστυνομικη ερευνα ωστοσο λιγη χρησιμοτητα εχει στην ερμηνεια πραξεων που ξεφευγουν από το επιπεδο του ενός ατομου.

Μαλιστα θα ελεγα ότι η καταχρηση του cui bono είναι μια από τις βασεις των διαφορων θεωριων συνομωσιων. Από την άλλη το να μην αναλυεις τον κοσμο κατω από το πρισμα μιας πανταχου παρουσας συνομωσιας δεν σημαινει ότι δεν υπαρχουν συνομωσιες και κεντρα εξουσιας δεν εξυφαινουν τα δικα τους σεναρια. Για να τα αναγνωρισεις όμως χρειαζεται γνωση των συγκεκριμενων περιστασεων

Το πραξικοπημα στην τουρκια ηταν πραγματικο και η αποτυχια του όπως και οι αστοχιες στην εκτελεση και στο σχεδιασμο του δεν είναι αποδειξεις του ότι ηταν στημενο. Δεν υπάρχει νομοτέλεια ότι κάθε πραξικόπημα είναι και επιτυχημένο

Sofoklis92 είπε...

Διάβασα ότι οι Ρώσοι είχαν υποκλέψει συνομιλίες πραξικοπηματιών του Τουρκικού Στρατού που ήθελαν να δολοφονήσουν τον Ερντογάν και τον προειδοποίησαν. Οι υποκλοπές και παρακολουθήσεις από Ρώσους,Αμερικάνους,Ισραηλινούς και Βρετανούς είναι αδιαμφισβήτητες και συμβαίνουν και στην Τουρκία και εδώ στην Ελλάδα

Ασχέτως αν ισχύει η είδηση του Ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων, κάποιοι γνώριζαν και το σφύριξαν στον Ερντογάν για ανταλλάγματα κάποιοι άλλοι γνώριζαν και έκαναν τις πάπιες αναμένοντας τις εξελίξεις

Συνομωσίες που απαιτούν συμμετοχή εκατοντάδων ατόμων δεν πετυχαίνουν στην σημερινή εποχή με τα εντυπωσιακά σύγχρονα μέσα παρακολούθησης

Μήπως οι συνταγματάρχες του 1967 κατάφεραν να κρύψουν τις συνομωσίες τους από τους Αμερικάνους;

Όχι βέβαια.Ούτε οι στρατηγοί που ετοίμαζαν την δικιά τους χούντα τα κατάφεραν να κρύψουν τα σχέδια τους που ήταν γνωστά στην ομάδα Παπαδόπουλου και την Αμερικανική πρεσβεία

Το πραξικόπημα στην Τουρκία ήταν αληθινό το 1981 στην Ισπανία ήταν μία αναίμακτη οπερέτα του Χουάν Κάρλος για να ανεβάσει την δημοτικότητα του και να μειώσει το κίνδυνο ενός πραγματικού πραξικοπήματος από Φρανκικούς στρατηγού ε

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Μάνο, 21 Ιουλίου 2016 - 1:02 π.μ.,
...δεν χρειάστηκε ο Πιπής, τον πρόλαβε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ(!) διά του διακεκριμένου στελέχους της και μέλους του ΠΣ, Π.Κωνσταντίνου!
Kάπου εκεί ερωτοτροπεί και η θέση του ΝΑΡ, να μην αβασκαθεί....
Ανεκδιήγητο "αριστερο"χώρι....
------------------------------------

Εξαιρετικό το σχόλιο του Μαυροπρόβατου, από αυτά, που ανεβάζουν το επίπεδο της συζήτησης.
Για να συνεχίσω το ερώτημα, που έθεσα προ ημερών ("Τελικά, η Τουρκική αστική τάξη θα συνεχίσει με τον Κεμαλισμό η του λέει "αντίο";" και νομίζω ταιριάζει σε αυτό το πλαίσιο, θα προσέθετα και τα εξής:
Γνωστοί, από την δουλειά, επιχειρηματίες, που ταξίδεψαν πολύ τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, μου μετέφεραν ένα κλίμα υπεραισιοδοξίας και μεγάλης αυτοπεποίθησης από πλευράς τούρκων μεγαλοαστών, λόγω της εκρηκτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων. Δε χρειάζεται και πολύ για να δημιουργηθεί ένα κλίμα αλαζονίας και μεγαλοϊδεατισμού, νεο-Οθωμανισμού στην περίπτωσή μας, ανάλογου αυτού, που ζήσαμε με τους δικούς μας αστούς την περίοδο Σημίτη και με κορύφωση την Ολυμπιάδα 2004.
Οι αστοί, ενώ είναι πολύ προσεκτικοί και αποτελεσματικοί, σχεδόν αλάνθαστοι, στην υπεράσπιση της ταξικής τους κυριαρχίας, του κεκτημένου δηλαδή, όταν πρόκειται για περισσότερο κέρδος, επέκταση και δύναμη, παθαίνουν κάτι σαν ντελίριουμ, γίνονται ασυγκράτητοι, υπερφίαλοι, χάνουν την αίσθηση των αναγκαιοτήτων και λογικό είναι να παρασύρονται σε λάθη. Μην ξεχνάμε, πως η τουρκική αστική τάξη είναι μια σχετικά νέα αστική τάξη, με μόλις έναν αιώνα ζωής. Συγκριτικά, η δική μας έχει ήδη ιστορία δύο γεμάτων και πλέον αιώνων, μάλλον δυόμισι, η γαλλική και η αμερικανική τριών, και η αγγλική τεσσάρων. Κι αν η δική μας διατηρεί φαινόμενα νεοπλουτισμού και μικρομεγαλισμού, αυτά είναι πιο έντονα στους τουρκαλάδες ομολόγους, σε μια μεγάλη χώρα, με πολλών ειδών και βαθειές αντιθέσεις, που διαπλέκονται φυσιολογικότατα με τις ιμπεριαλιστικές αντίστοιχες.
Το "φαινόμενο Ερντοκάν" απηχεί αυτές τις διεργασίες. Ο "κεμαλισμός", μου φαίνεται σαν πολύ στενός κορσές για τους σημερινούς υπερφίαλους νεο-τούρκους, που άλλωστε, ποτέ δεν μπόρεσαν να τον φορέσουν και σωστά.
Και από αυτή την άποψη θα επαναλάβω πως "το παιχνίδι χοντραίνει", όπως υπογραμμίζει και η προσεκτική ανακοίνωση του Γ.Τ. της ΚΕ/ΚΚΕ ("η κατάσταση στην περιοχή "μυρίζει μπαρούτι"").

Μαύρο πρόβατο είπε...

Μερσί Σεχτάρ, για να πάρουμε μια ιδέα για την πολυπλοκότητα των κινήσεων της αστικής τάξης της Τουρκίας στην πολιτική, δεν βρήκα κάτι καλύτεο από το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου. Θα παρατηρήσετε οτι πολλά κομμάτια του παζλ λείπουν, ωστόσο υπενθυμίζει καίρια οτι ο Ερντογάν είναι ο κληρονόμος του Ερμπακάν που ενσωμάτωσε και τον Τουρκες... Ο κεμαλισμός είναι, με ακραία απλοποίηση, η ιδεολογία και πολιτική της αστικής τάξης της Τουρκίας, τον καιρό που αυτή ήταν ανερχόμενη και προοδευτική. Στην αρχική του διατύπωση, μας έχει τελειώσει πριν το 40. Από τη δεκαετία του 50 μπορούμε να διακρίνουμε τη νέα σύνθεση, της ιστορικά αντιδρστικής πλέον αστικής τάξης, με το ισλάμ - το έναυσμα της νέας εποχής δίδεται από τη συμμετοχή της Τουρκίας στην εκστρατεία της Κορέας και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Διαβάστε το με προσοχή!