Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Οι εντιμότατοι φίλοι μου

Προχθές η κε του μπλοκ βρέθηκε στο ακροατήριο, έναν όμορφο χώρο εκδηλώσεων στην οδό σίνα, για να παρακολουθήσει την παρουσίαση του τελευταίου (και ημιτελούς) βιβλίου του κώστα μπατίκα, το οποίο εκδόθηκε τρία χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του. Όσοι δε γνωρίζουν την ταυτότητα του μπορούν να δουν εδώ ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα και να αντλήσουν τις βασικές πληροφορίες. Για την πολιτική ταυτότητα του μπατίκα και την κο ανασύνταξη, θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε κάποια πράγματα και στη συνέχεια.

Στο αμφιθέατρο τα ηχεία έπαιζαν αργή, απαλή μουσική και την ορχηστρική διασκευή μιας παλιάς επιτυχίας του πασχάλη με πολιτική σημειολογία για την εξουσία: παραδώσου λοιπόν(...) και θα γίνω για σένα ο πιο γλυκός καταχτητής, μην προβάλλεις αντίσταση, μπορεί να πληγωθείς. Οι αναγνώστες της δικής μου γενιάς, ενδέχεται να θυμούνται τη μελωδία κι από μια παλιά διαφήμιση των «τι και τι».

Πριν και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης (που ξεκίνησε με την τυπική ημίωρη –και πλέον- καθυστέρηση) σχηματίστηκαν διάφορα πηγαδάκια, όπου κυριαρχούσαν ως θέμα συζήτησης οι θέσεις της κετουκε για το συνέδριο. Σ’ ένα από αυτά ήταν κι ο γνωστός πι-πι που έλεγε ότι «το κουκουέ έχει σαλτάρει» και ότι «αν ζούσε σήμερα ο κώστας, θα ήταν με αυτούς», δηλ μαζί μας. Κι αν η κε του μπλοκ λειτουργούσε με εμπορ(ευμ)ατικά κριτήρια και τις μεταρρυθμίσεις κοσίγκιν, θα έβαζε την εκτίμηση του πι-πι στον τίτλο της ανάρτησης για να αυξήσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητά της –αλλά δεν το έκανε.
Δεν είμαι πολύ σίγουρος τι θα έκανε σήμερα ο μπατίκας, ξέρω όμως τι κάνει ο παπακωνσταντίνου κι απορώ γιατί δεν πάει να το συναντήσει μια ώρα αρχύτερα, έστω στην παρέμβαση των χιλίων.

Εκτός του πι-πι έδωσαν το "παρών" διάφορα στελέχη του ναρ (που το ίδρυσαν μαζί με τον μπατίκα), ο γιος του κάππου, ένας από τους θρυλικούς επτά, ολιγομελές κλιμάκιο του εργατικού αγώνα, ενώ στο τέλος έσκασε μύτη κι ο παναγιώτης λαφαζάνης, γιατί παντού χωράει λίγο αριστερό ρεύμα. Και αν η βαλαβάνη που ήταν ομιλήτρια είχε προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με το συγγραφέα και την οικογένειά του (πριν και μετά το 89’), ο λαφαζάνης, που κάθισε στην πρώτη σειρά, έμοιαζε να κάνει απλώς δημόσιες σχέσεις –αυτή την εντύπωση μου έδωσε τουλάχιστον.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή ενός μικρού βίντεο με φωτογραφίες και βιογραφικά στοιχεία για το συγγραφέα, όπου έπαιξε κι ένα απόσπασμα από την παρέμβαση του μπατίκα σε παρουσίαση του βιβλίου του κάππου για το σοβιετικό σχηματισμό –με τον οποίο είχαν παρόμοιες θέσεις για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η παρουσίαση αυτή έγινε εν έτει 2000, κι αν έχει μαγνητοσκοπηθεί στο σύνολό της μιλάμε για ένα πραγματικά σπάνιο ντοκουμέντο. Η κε του μπλοκ απευθύνει έκκληση σε όποιον σφο αναγνώστη γνωρίζει σχετικά κάτι περισσότερο να δώσει και σε εμάς τα φώτα του.

Το άνοιγμα έγινε από το συντονιστή της εκδήλωσης, το δημοσιογράφο κώστα αρβανίτη, που κάλεσε τους όρθιους να βρούνε κενές θέσεις και να καθίσουν –εκτός κι αν είναι σε ετοιμότητα για την επανάσταση. Είπε ότι πολλοί είναι αυτοί που επικαλούνται το μαρξισμό ή το λένιν, χωρίς να τους έχουν διαβάσει ποτέ. Και θέλησε να δώσει πρώτα το λόγο στη βαλαβάνη –όχι λόγω θέσης, αλλά λόγω συμπάθειας-, η οποία αρνήθηκε ευγενικά, για να μιλήσει πρώτος ένας από τους επιμελητές του βιβλίου, ο γιώργος κωνσταντακόπουλος.

Ο κωνσταντακόπουλος είπε ότι η απουσία του συγγραφέα καθιστά αυτή την παρουσίαση περίεργη και δεν κατάφερε «να σωπάσει μέσα του» την ανάγκη να πει δυο λόγια για τον μπατίκα, αφιερώνοντάς του τους στίχους του λοΐζου: τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή. Και σημειώνοντας ότι ο μπατίκας άφησε κληρονομιά στην ευρύτερη πολιτική του οικογένεια το βαρύ και πολλαπλό χρέος να ολοκληρώσουν το βιβλίο του.

Εν συνεχεία ανέφερε δυο αποσπάσματα από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τον επιθεωρητή βαλάντε. Για τον κομμουνισμό ως τον κοινό σκοπό της ανθρωπότητας και το τέλος της ανθρώπινης προϊστορίας, το οποίο αναλύει στο βιβλίο του ο μπατίκας. Και για την ιστορία που δε μένει στατική πίσω μας, αλλά μας ακολουθεί.
Η δική του γνωριμία με το μπατίκα έγινε το 91', σε μια περίοδο που η ιστορία που μας ακολουθούσε έμοιαζε βραχνάς και κάποιοι έψαχναν ένα εύκολο ξεκαθάρισμα, είτε μέσω της απόρριψής της είτε με έτοιμες απαντήσεις και θεωρίες συνωμοσίας.

Στο τέλος ανέφερε δυο-τρία βασικά ζητήματα που έπιασε και ο μπατίκας, για την ελλάδα και διεθνώς, για την επαναθεμελίωση της διαρκούς επανάστασης και το αναπάντητο ερώτημα στο τέλος του βιβλίου για τη σχέση των κομμουνιστών με τη θεωρία. Το επιμύθιό του όμως θα το βρει καθένας μόνος του, διαβάζοντάς το. Κι αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει η κε του μπλοκ.

Προηγουμένως όμως οφείλει να πληροφορήσει τον ανυποψίαστο αναγνώστη ότι η κο ανασύνταξη είναι μια sui generis οργάνωση, που ομνύει στο μαρξισμό-λενινισμό, αλλά έχει μάλλον τροτσκιστικές θέσεις σε κομβικά ζητήματα, όπως η θεωρία της διαρκούς επανάστασης και το ζήτημα σχετικά με τη δυνατότητα οικοδόμησης σοσιαλισμού σε μία χώρα. Και μπορεί να μην είναι ακριβώς τροτσκιστές –ο τελευταίος ομιλητής πχ μίλησε για την ημιμάθεια του τρότσκι σχετικά με κάποιο ζήτημα- αλλά είναι οπωσδήποτε φανατικοί αντισταλινικοί. Λένε δηλ ότι ο στάλιν μιλούσε για εθνικό, εμπορευματικό σοσιαλισμό κι ότι οι θεωρητικές του ρίζες βρίσκονται στο έργο του κάουτσκι. Ενώ πιστεύουν –όπως κι ο κάππος- ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα μεταβατικό στάδιο που δεν ταυτίζεται με το σοσιαλισμό, αλλά οδηγεί σε αυτόν, δηλ στην πρώτη –ανώριμη- φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η σκυτάλη πέρασε στη βαλαβάνη που ήταν οικογενειακή φίλη του μπατίκα και διηγήθηκε κάποια ανέκδοτα περιστατικά από τη ζωή του και τη φιλία τους. Όπως τη γνωριμία με τη γερμανίδα γυναίκα του, όταν αυτός έκανε ως φοιτητής απεργία πείνας μαζί με συναδέλφους του με αιτήματα ενάντια στη χούντα κι αυτή τους επισκέφτηκε ως μέλος μιας προτεσταντικής οργάνωσης, που συμπαραστεκόταν στον αγώνα τους.
Και για τα δύσκολα χρόνια μετά το 91’, που ο μπατίκας ήταν δυο χρόνια άνεργος και βρήκε δουλειά ως γεωπόνος στην εταιρεία που δούλευε η βαλαβάνη, χάρη σε ένα βιογραφικό με φανταστικά στοιχεία για πλούσια προϋπηρεσία, που τους έκανε μετά να τρέχουν και να μη φτάνουν, για να μην αποκαλυφθεί η απάτη. Μετά την παραίτηση της βαλαβάνη όμως, χάθηκαν και βρίσκονταν μόνο σε πορείες και κηδείες.

Έκανε ιδιαίτερη μνεία στις επεξεργασίες του κώστα μπατίκα για την υπέρβαση της διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος, με την μεταφορά της γερμανικής εμπειρίας και τα ενιαία πανελλαδικά σωματεία ανά κλάδο –σε αντιπαράθεση  με την αντίληψη του πασόκ για επιχειρησιακά σωματεία, που του εξασφάλισε μαζική επιρροή και άλωσε το εργατικό κίνημα. Και για την προσωπική συμβολή του στη σύνταξη του καταστατικού του σωματείου μετάλλου στον πειραιά, που ο πρωτοδίκης που το ενέκρινε το χαρακτήρισε «καταστατικό για σοβιέτ»!

Μετά η βαλαβάνη, χρησιμοποιώντας ως εύρημα το υποθετικό «θα ‘θελα να ήταν εδώ ο κώστας για να σχολίαζε…» έκανε ουσιαστικά ένα δικό της σχολιασμό στην τρέχουσα επικαιρότητα. Μίλησε πχ για την ερμηνευτική δύναμη του έργου του χάμπερμας για την κρίση και μια κίνηση διανοούμενων όπου συμμετείχε ο τελευταίος κι η οποία ψέλλισε κάποια σημεία κριτικής στην κυρίαρχη πολιτική στη γερμανία και τη νεοφιλελεύθερη εε, που δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εναλλακτική λύση (σσ: σε αντίθεση προφανώς με το γνήσιο αντι-νεοφιλελευθερισμό του σύριζα).

Συνέχισε με τη θριαμβευτική επιστροφή των κλασικών που είχαν την τιμητική τους τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό κοινοβούλιο, καθώς ο στουρνάρας αναφέρθηκε στο λένιν και τη διαγραφή του χρέους από τους μπολσεβίκους, ενώ ο σαχινίδης σε μια επιστολή από την αλληλογραφία μεταξύ μαρξ κι ένγκελς. Και το ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα απευθύνουν στο σύριζα, που (όπως είπε έχοντας το γνώθι σε αυτόν η βαλαβάνη) δεν είναι επαναστατικό κόμμα, το κόμμα της εργατικής τάξης –αλλά μια συμμαχία λαϊκών στρωμάτων με ριζοσπάστες, κι ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα στο σήμερα, που πιθανόν να ανοίξει το δρόμο μελλοντικά για το σοσιαλισμό. Και όλα αυτά συνοδεύονται με επαίνους προς το κκε για τις καθαρές του θέσεις, που μιλάνε για άμεση κοινωνικοποίηση. Αν όμως υπήρχε κοινωνική δυναμική για κάτι τέτοιο, προφανώς κανείς απ’ αυτούς δε θα το συνέχαιρε.
Λίγο πιο κάτω, παρουσιάζοντας τα περιεχόμενα του βιβλίου, στάθηκε και στην ανάλυση του μπατίκα για τις χώρες του τρίτου κόσμου και τη δυνατότητα για επανάσταση, λέγοντας ότι αρχίζουμε πλέον να βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις και στην ευρώπη, με κατεξοχήν πειραματόζωο την ελλάδα.

Παράλληλα μας μίλησε για το σχεδιασμό του συγγραφέα για το βιβλίο –το οποίο αρχικά προοριζόταν να είναι τρίτομο και στη συνέχεια δίτομο, με έξι κεφάλαια, αλλά έμεινε ημιτελές. Και έκανε μια παρουσίασή του, διαβάζοντας εκτενή αποσπάσματα, εκ των οποίων το τελευταίο ήταν για το σταλινικό φαινόμενο και τις θεωρητικές ρίζες του στον κάουτσκι.
Επίσης λίγο νωρίτερα είχε πει ότι ο μπατίκας προσπαθούσε να αποκαθάρει τη μαρξιστική θεωρία από τις στρεβλώσεις της σταλινικής γραφειοκρατίας, πριν και μετά το 89’. Κι αν δεχτούμε συμβατικά τον όρο σταλινική γραφειοκρατία, χάριν συνεννόησης, και υποθέσουμε με δημιουργική φαντασία ότι ο χρονικός προσδιορισμός πριν το 89’ συμπεριλαμβάνει και τους διαδόχους του στάλιν, μετά το 20ό συνέδριο… αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει η φράση «μετά το 89’» κι αν μπορεί να υποδηλώνει κάτι διαφορετικό πλην του κκε.

Το ένα έβδομο χειροκρότησε τυπικά τη βαλαβάνη, για λόγους ευ αγωνίζεσθαι. Κι ο αρβανίτης εμμέσως ανέλαβε άτυπα να της απαντήσει πολιτικά, με έναν απολαυστικό μονόλογο, χωρίς αυστηρό ειρμό, όπου βασικά μας έλεγε τον πόνο του –όπως ομολόγησε κι ο ίδιος. Μίλησε για την ανάγκη να απαντήσει σαφώς η αριστερά στα ερωτήματα «ανάπτυξη για ποιους;» και «ποιος θα κατέχει τα μέσα παραγωγής;». Για το κόμμα (ένα είναι το κόμμα) και τα μέλη του που δε μιλάνε ανοιχτά, περήφανα για τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη βαφτίζουν με διάφορα ψευδώνυμα, πχ λαϊκή εξουσία, ή πιο παλιά πραγματική αλλαγή, με κατεύθυνση τον… που θα συναντήσει την… και θα στρίψει…
Αυτή είναι η κριτική που θέλουμε!!

Είπε ότι βλέπει πολλούς γνωστούς στο κοινό, τον άγγελο και την αριάδνη από τον οδηγητή (σσ: χάγιο κι αλαβάνου), και άλλους πολλούς. Βέβαια ο ένας έχει διαγράψει τον άλλον και χάνουμε το λογαριασμό στο τέλος. Και συνέχισε με τον πόνο του για τη δική του διαγραφή.
Εμένα με διέγραψαν οι ναρίτες! Επειδή ήθελα να κάνω ένα ρεπορτάζ για τα ναρκωτικά, και μου ‘παν ότι αυτό το θέμα δεν απασχολεί τα παιδιά της εργατικής τάξης!
"Πρώτα στην κνε, μετά στον κεθεά", όπως θα ‘λεγε παλιά κι ο κομάντο.

Έχωσε κάπου και μια αναφορά στο ρεφορμισμό και την αριστερά –όπως την εννοεί αυτός… (παύση με νόημα), χωρίς το «μαρξιστή» σαχινίδη πχ. Κι έκλεισε λέγοντας ότι είναι ανάγκη να ξαναβρεθούμε κι όχι να τα λέμε μόνο σε κηδείες και πορείες, όπως είπε κι η βαλαβάνη. Ρεσιτάλ με το βαμβάκι…

Μετά από αυτή την πιο «ανθρώπινη» τοποθέτηση του αρβανίτη, ο μαυρουδέας παραδέχτηκε ότι θα παίξει το ρόλο του «ξενέρωτου οικονομολόγου». Η τοποθέτησή του ήταν μάλλον η πιο ουσιαστική επί του βιβλίου του μπατίκα και των θεμάτων που πραγματεύεται. Χωρίς ιδιαίτερο παραπολιτικό ενδιαφέρον αλλά με πολλές αιχμές και υπονοούμενα για την ηγεσία του κόμματος, τον αλτουσέρ και τον δυτικό μαρξισμό εν γένει. Αν εκδηλωθεί ενδιαφέρον από τους συντρόφους αναγνώστες η κε του μπλοκ είναι διατεθειμένη να γράψει κάτι σχετικά και να προσπαθήσει να την αναπαράγει κριτικά. Εάν όχι, τότε πιθανόν να μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο βαθύ κόκκινο, που μαγνητοσκόπησε την εκδήλωση και όλες τις εισηγήσεις των ομιλητών.

Αυτό που θέλω να σημειώσω ωστόσο είναι η σημειολογία της λέξης έντιμος, που χρησιμοποιείται συνήθως για να καλύψει εύσχημα τη διαφωνία μας με ένα βιβλίο ή ένα πρόσωπο που εκτιμούμε κατά βάση –παρά κι ενάντια στη διαφωνία μας- και δε θέλουμε να το θίξουμε. Αυτόν τον χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε ο μαυρουδέας για το μπατίκα, αναφέροντας ακόμα και το παράδειγμα του έντιμου υπερασπιστή του καπιταλισμού κι οικονομολόγου ρικάρντο και τη γενικότερη απουσία εντιμότητας σήμερα στον χώρο. Τον ίδιο προσδιορισμό χρησιμοποίησε και η βαλαβάνη, που κι η ίδια εξάλλου είναι κατεξοχήν έντιμη, παρά την παρουσία της στο σύριζα. Και όλη αυτή η τιμιότητα μου θύμιζε συνειρμικά διαρκώς την αναφορά του ένγκελς στους τίμιους οπορτουνιστές.
Σαν πολύ τίμιοι, δε μαζευτήκαμε εδώ ρε παιδιά;

Στο τέλος της εκδήλωσης διαβάστηκαν οι χαιρετισμοί του σάββα μιχαήλ από το εεκ και της κατερίνας μάτσα από το 18 άνω, που δε μπόρεσαν να παραβρεθούν. Ο συντονιστής της συζήτησης αποχώρησε γιατί έπρεπε να εκτελέσει χρέη παρουσιαστή στον τηλεμαραθώνιο της γιούνισεφ και της κρατικής τηλεόρασης –γι’ αυτό και διέκοψε σε κάποια φάση τον χειμαρρώδη μαυρουδέα, για να τον ρωτήσει σε πόση ώρα τελειώνει. Πριν φύγει μας προσκάλεσε σε μια εκδήλωση την κυριακή στο παλλάς, με παιδιά που αποφοιτούν από το κεθεα, λέγοντας ότι μέσα από αυτά τα προγράμματα κατάλαβε με χειροπιαστό τρόπο ότι ο κομμουνισμός δεν είναι ουτοπία και ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα αλλάζοντας οι ίδιοι.

Παρόλα αυτά δεν είχαμε τριπλό σφύριγμα λήξης, καθώς η εκδήλωση συνεχίστηκε με τις σύντομες παρεμβάσεις των δυο άλλων επιμελητών, της δωροθέας μπατίκα και του χ. φουσέκη. Η γυναίκα του συγγραφέα –που αν και γερμανίδα μιλάει αρκετά καλά τα ελληνικά- είπε μεταξύ άλλων ότι αρχικά οι δικοί του δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο κώστας έπρεπε να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα. Τελικά χρειάστηκε να βρεθούν οι σωστές ισορροπίες: ο κώστας να «συμβιβαστεί» με την οικογένεια κι η οικογένειά του με την επανάσταση.

Από την τοποθέτηση του δεύτερου επιμελητή κρατήσαμε την αναφορά στις διάφορες μεταφραστικές λαθροχειρίες σχετικά με τα κείμενα των κλασικών (ανέφερε ενδεικτικά το παράδειγμα του μηλιού), στην επιμονή του μπατίκα στη σωστή μετάφραση και την προτροπή του να διαβάζουμε το μαρξισμό από το πρωτότυπο.

Κι αυτό είναι το επιμύθιο που κρατά η κε από την εκδήλωση. Αν και όπως είπε ο πρώτος ομιλητής, αυτό καλείται να το βρει μόνος του ο αναγνώστης..

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κουτσομπόλα σταμάτα να κρυφακούς και να γράφεις πράγματα που λέγονται σε πηγαδάκια στα οποία δεν συμμετέχεις.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Συντρόφισσα κουτσομπόλα, σταμάτα να τα διαβάζεις, αν δε σου αρέσουν. Δεν ήμουν καν κοντά στο εν λόγω πηγαδάκι, ούτε επιδίωξα να κρυφακούσω. Μου το μετέφερε έμπιστη σφισσα που έτυχε να περνά από δίπλα. Και στην τελική δεν άκουσε κάτι που δε γνωρίζαμε, για να πούμε την αλήθεια. Δε νομίζεις;

Ανώνυμος είπε...

Καλώς.

Ανώνυμος είπε...

μηπως γνωριζεις αν Ο Αρβανιτης στεκεται θετικα διακειμενος με κριτικη στο ΚΚΕ;

ο ΠΠ κ κατι αλλοι στο ΝΑΡ εχουν παρει ανεπιστρεπη τον δρομο της δεξιας παρεκκλισης για αστικη διαχειριση.

ενας φιλος σου χαμουτζης

Ανώνυμος είπε...

Αν διαβάζεις στην Αυγή τέτοια τύφλα να ΄χει ο Μπατίκας

http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/12/blog-post_12.html

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν,
Η παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Κάππου έγινε, αν καλά θυμάμαι, σε μια μικρή αίθουσα στο "Τιτάνια". Στο προεδρείο ήταν ο Χ. Αλαμάνος (Πασόκ, που ήθελε καλές σχέσεις με αριστερούς, πρώην Γ.Γ. Υπ. Οικονομικών, μέχρι το ~2001) και πιθανότατα ο Γ. Τρικαλλινός, διευθυντής της Σ.Ο.Λ. Α.Ε., που μετά το '89 αρθρογραφεί ενίοτε στο "ΠΡΙΝ".
Η εκδήλωση δεν έγινε το 2000 αλλά πρό του 2005 και σίγουρα μετά το 2002. Θυμάμαι πως είχε πολύ καθυστερήσει, σε σχέση με την έκδοση του βιβλίου του Κ. Κάππου. Πιθανότερο είναι να έγινε μόλις αναγγέλθηκε το 17ο Συνέδριο, δηλαδή ~Νοέμβρη 2004. Ακριβέστερες πληροφορίες και τα στοιχεία, που ζητάς, πιθανόν να έχει ο Τρικαλλινός.
Σε εκείνη την συζήτηση ο Κ. Μπατίκας είχε κριτικάρει (και αυτός) την μάλλον ακροβατική καινοτομία, που λανσάρησε ο σ. Κ. Κ. με εκείνο το βιβλίο του, περί ενός ιστορικά ιδιαίτερου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, του Σοβιετικού.
Τον Μπατίκα γνώρισα σαν καθοδηγητή στη Στουτγάρδη, αρχές του 1974. Ηταν πολύ "σκληρός" κομματικός κάγκουρας, ό,τι μισούσαν οι "ίμο" "ρηγάδες", "εσωτερικάκηδες", εκκε-τζήδες, μολούκοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της εποχής. Γι αυτό και πολύ δημοφιλής σε μας τους κουκουέδες, που μάλιστα τον θεωρούσαμε εργατικό στέλεχος, αγνοώντας πως ήταν γεωπόνος (μας τώκρυβε ο μπαγάσας!). Ξαναβρεθήκαμε πολύ αργότερα, το 2000 σε μια παρέα ναυαγών του κομμ. κινήματος (και του κόμματος...). Πήγα κάποια μέρα και τον βρήκα στο μαγαζί, που δούλευε στα λουλουδάδικα στου Προμπονά, Πατήσια, και κάναμε την καθιερωμένη, θανατηφόρα ελληνική, κουβέντα "πως τα βλέπεις τα πράγματα". Η εικόνα, που μου άφησε ήταν πως είχε βάλει νερό στο κρασί του.
Στη εκδήλωση του Κάππου καθόμασταν δίπλα, μαζί και με τον γιατρό και μακαρίτη πια Νίκο Φίλια.
Στο βιβλίο του "Συνδικάτα και Πολιτική" (μια αρκετά καλή γενική μ-λ επιθεώρηση με επίκεντρο τον συνδικαλισμό - μόνο ένοπλο αγώνα δεν πιάνει), κριτικάρει επιτροχάδην αλλά δυνατά, εκτός από τον Πρέβε, και τους Μπιτσάκη και Ρούση. Στο ίδιο βιβλίο χαρακτηρίζει επανειλημμένα το ΝΑΡ "κίνημα της μικροαστικής διανόησης" αλλά οι κάποιες αυτοκριτικές του αναφορές περιορίζονται μόνο στα ΚΚΕ-δικα και καθόλου στα ΝΑΡ-ίτικα έργα και ημέρες του, που θεωρούσε οτι καθαγιάζει ο "αντι-Τζαννετακισμός".
Πήγα και τον αποχαιρέτησα όταν αποδήμησε γιατί αγωνίστηκε 20 χρόνια γεμάτα για τον κομμουνισμό, και με λιγότερα λάθη από όσα (και όποια...) εκ των υστέρων ο ίδιος χρέωσε στον εαυτό του.

Ανώνυμος είπε...

Άστα αυτά και πες ποιος είχε πιο πολύ κόσμο, ο Μπατίκας ή ο Ρούσης? Ο μαρξισμός-λενινισμός ή ο καθέδρας αριστερισμός?

Θρυλικός Επτάς

Ανώνυμος είπε...

Ε η ενότητα της αριστεράς κερδίζει στις μέρες μας. Είχε μεγαλύτερα αστέρια αντικειμενικά και μεγαλύτερη παραπολιτική ίντριγκα.
Αλλά και το αουτσάιντερ είχε πολύ κόσμο. Δε νομίζω ότι η ΚΟ ανασύνταξη έχει ξαναδεί τόσο κόσμο, εκτός ίσως από τη μέρα της κηδείας του μπατίκα.

mariori

Ανώνυμος είπε...

καλά, Απολίθωμα,
η ίδρυση κλαδικών αντί για επιχειρησιακών σωματείων ήταν μεγάλο αντεργατικό έγκλημα. Κατ'αρχάς δεν μπορούσε να μεταφερθεί η εμπειρία του γερμανικού μοντέλου, λόγω διαφορετικού βαθμού συγκέντρωσης και συγκεντροποιησης του κεφαλαίου. Εδώ ειχαμε πολλές μικρές επιχειρήσεις, αρα πολύ πιο ευάλωτο τον εργαζόμενο.Το πληρώνουμε τώρα αυτό.
Και δεν ήταν γραμμή ΠΑΣΟΚ, αλλά γραμμή ΟΜΛΕ-ΕΚΚΕ. Και κρίμα που δεν πέρασε παντού. Τώρα είναι που έχουμε ανάγκη τα επιχειρησιακά σωματεία, όχι τους Ζορό των κλαδικών που, όσο και να το θέλουν, δεν προλαβαινουν πια.
Μια γενιά εργατικής τάξης διαμορφώθηκε χωρίς το σωματείο διπλα του καθημερινά. Γαλουχήθηκε στη διαδικασία της ανάθεσης.Πού βλέπεις το θετικό σε όλα αυτά;;

ΥΓ. Και μόνο που ήταν μαζεμένοι τόσοι από όσους χαντάκωσαν το ΚΚΕ στη δεκαετία του '80, πραγματικά αηδία προκαλεί.
ΥΓ2. βρήκα στο διαδίκτυο υλικό για τη συμμετοχή της /εξωκομματικής/ Αριάδνης στην περσινή φράξια της ΚΟΕ και τρόμαξα με το τι θα είχε κάνει αυτή στο ΚΚΕ τότε..

Ανώνυμος είπε...

Kρίμμα πραγματικά που η πολιτική σου αθλιότητα κρύβεται πίσω απο τη φορεσιά της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Είσαι "Αυριανή" του χώρου και το μόνο που κάνεις είναι να εκθέτεις το Κόμμα.Πάντως καλό είναι να κάνεις και συ κάποια στιγμή την αυτοκριτική σου για το τι είσαι και το τι το παίζεις.

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ δεν έχει ανάγκη απο υπερασπιστές σαν και σας και του συναφιού σας. Κόψε λοιπόν τα γλυκόλογα για το κόμμα και δες καλύτερα το μικροαστιλίκι σου και τη διαδικτυακή σου επανάσταση φίλε "σφυροδρέπανε". Τι νομίζεις οτι κάνεις προσπαθείςν να μας πείσεις οτι είσια καλός κομμουνιστής και να μας ξανάρθεις; Για κόπιασε λοιπόν.

Ανώνυμος είπε...

Ξέρουμε αν ο σοβιετικός κυριούλης θα δώσει αύριο διάλεξη;

Ανώνυμος είπε...

Sfyrodrepane eisai vouthgmenos me ta mpounia ston aristerismo kai sextarismo...h hdonh pou niwtheis me ola ta perithwriaka groupouskoula den perigrafetai...Afto oneirevestai gia to kke re ...synomilhth twn naritwn kai ekketzhdwn...ante kai me ta moulou na kaneta ektimhseis...

Ανώνυμος είπε...

θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την απάντηση για τον χαρακτηρισμό "συνομιλητής ναριτών και εκκετζίδων"

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω σίγουρα αν θα γίνει η διάλεξη του περικλή γιατί δεν είμαι πάνω αλλά δε βλέπω και κάποιο λόγο να μη γίνει.
Τα υπόλοιπα εν καιρώ...

Ανώνυμος είπε...

Οταν καποιοι ΔΗΘΕΝ κουκουεδες κανετε ενορχηστρωμενη επιθεση στο ιστολογιο, να την "απλωνετε" λιγο αλλη φορα, γιατι εμεις που τα διαβαζουμε κι εχουμε μια μεση ευφυια γελαμε με τον ερασιτεχνισμο σας.

Γρηγόρης είπε...

Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του τελευταίου ανώνυμου.Άσχετο με την ανάρτηση αλλά καμιά πληροφορία παραπάνω για τη διάλεξη του παυλίδη υπάρχει;(θέμα,μέρος,ώρα)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ρε Ανώνυμε,10:16 π.μ.
από το πληκτρολόγιό μου το πρόλαβες.
Ο,τι ήθελα να γράψω για το Virtual-KKE Generator.

haridimos είπε...

Μετά το σχόλιο του Ανώνυμου στις 14 Δεκεμβρίου 2012 1:36 π.μ.
το μόνο που έχω να πω για σένα Σφυροδρέπανε είναι :
αυτό

Ανώνυμος είπε...

Το βαθύ κόκκινο δεν έχει δημοσιεύσει ακόμα το βίντεο ξέρουμε αν θα το δημοσιεύσουν τελικά?

haridimos είπε...

Υπήρχε πρόβλημα με τον ήχο στο βίντεο από όσο ξέρω, γι'αυτό άργησε να ανέβει - ανεβήκανε χθες κάμποσα / όχι όλα ακόμα i think.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, ο αρβανίτης στέκεται θετικά και κριτικά διακείμενος στο κκε αλλά αυτό το συνάγω από τα συμφραζόμενα, δεν το γνωρίζω θετικά από πρώτο χέρι.

Θρυλικέ επτά, ότι απάντησε η μαριορή. Μεταξύ ενός απλώς γεμάτου ακροατηρίου και ενός τιγκαρισμένου καφέ πάμπλικ, ποιος κερδίζει άραγε; Εγώ δεν ξέρω να κάνω ασφαλείς υπολογισμούς.

Ανώνυμε ήταν γραμμή ομλε-εκκε, που απ' όσο ξέρω ενσωμάτωσε πολύ εύκολα η πασοκάρα. Στο βαθμό που μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα νομίζω ότι χρειάζεται συνδυασμός και των δυο μορφών, με έμφαση στα κλαδικά. Αλλά χρειάζομαι πολύ διάβασμα ακόμα επ' αυτού, για να μπορώ να το στηρίξω επαρκώς.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Περνάμε τώρα στα πιο επουσιώδη.
Δυστυχώς για τα διάφορα τρολ με τις προσωπικές επιθέσεις που εμφανίζονται εσχάτως στο μπλοκ, έχει περάσει προ πολλού η φάση που κάτι τέτοια σχόλια μπορούσαν να με επηρεάσουν και να τα πάρω κατάκαρδα.

Το πράγμα γενικά έχει ως εξής. Η κε του μπλοκ έχει αδιοχέτευτη δημοσιογραφική ενέργεια κι έμφυτη περιέργεια. Έχει επίσης ένα μπλοκ, σαν προσωπικό ημερολόγιο, όπου γράφει το μακρύ της και το κοντό της για ό,τι της φαίνεται ενδιαφέρον. Κι αυτό περιλαμβάνει σχεδόν οτιδήποτε κομματικό, παρακομματικό, κινηματικό και γενικά ό,τι αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστικό. Γιατί κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα. Και γιατί κατά βάση θεωρώ ότι έχει πλάκα, με την καλή, την καλτ και την κυριολεκτική έννοια.
Ειδικά για τις εκδηλώσεις και τα γεγονότα που παρακολουθώ από πρώτο χέρι, καταγράφω όλα αυτά που θα ήθελα να διαβάσω κάπου αλλού και να γνωρίζω, αν δε μπορούσα να είμαι παρών. Κι αυτό γίνεται με κάθε σεβασμό και καλή προαίρεση στα πρόσωπα και τις καταστάσεις που αφορούν, αλλά με πλήρη κριτική και καθόλου αυτολογοκριτική διάθεση.
Επ’ αυτού υπάρχει μια γελοιωδώς σοβαροφανής προσέγγιση περί της έννοιας του «πολιτικά ορθού» που επιβάλλει σε αντίστοιχες ανταποκρίσεις να ξεκινάν ως εξής: «μεγάλη επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση του τάδε…» και να τελειώνουν με απλή παράθεση κάποιων αποσπασμάτων. Από αυτές δηλ που σε κάνουν να θέλεις να αυτοκτονήσεις από τη δεύτερη πρόταση από βαρεμάρα.
Ακόμα κι αν θέλει κάποιος να αστειευτεί, πρέπει να διαλέξει κάτι από την τεράστια ομολογουμένως γκάμα των αφόρητων κλισέ, που δε θίγουν ταμπού και συνειδήσεις, παρά μόνο την αισθητική. Όλα με σχέδιο, όλα με πρόγραμμα και προπαντός με αυταρέσκεια και χωρίς καμία πρωτοτυπία στη σκέψη.
Μήπως αυτό είναι κάτι που μπορούμε να ανεχτούμε και να συμβιβαστούμε μαζί του; Όχι σφοι, δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό.

Αν τώρα κάποιος διαφωνεί με κάτι από τα παραπάνω, μπορεί.
Α. να μην τα διαβάσει. Β. να πει τη δική του γνώμη και να απαντήσει κάτι επί της ουσίας στα σημεία που διαφωνεί. Γ. να ανοίξει ένα δικό του μπλοκ, για να λέει τα δικά του. Δ. και σημαντικότερο. Να γράψει μια ανάλυση για το τι ρόλο (θεωρεί ότι) βαράω και τι κρύβεται πίσω από μένα. Κι εγώ δεσμεύομαι να του δώσω εισηγητικό βήμα εφόσον το κάνει, γιατί δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο διασκεδαστικό στις εξίσου δύσκολες και ζοφερές μέρες, που ζούμε.

Υγ: όποιος δε γουστάρει ρεπορτάζ για σέχτες, έχουμε πιο πάνω και για παναριστερά