Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Ο Μπρέζνιεφ ζει και σπέρνει αυταπάτες

Τον περασμένο νοέμβρη συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από το θάνατο του σοβιετικού ηγέτη λεονίντ μπρέζνιεφ. Εκείνες τις μέρες όμως έπεσαν μαζεμένα κάποια θέματα επικαιρότητας μαζί με άλλες επετείους κι η κε του μπλοκ δεν είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί και να «τιμήσει» με τη δέουσα προσοχή τη μνήμη του. Για αυτό κάνει δημόσια την αυτοκριτική της και καταθέτει εμπράκτως τη μεταμέλειά της, με αυτό το μικρό κείμενο, μία μέρα μετά την επέτειο των γενεθλίων του μπρέζνιεφ.

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσει κανείς είναι οι αντιδράσεις των μέσων της εποχής και δη του ελληνικού τύπου. Το πρωτοσέλιδο της ελευθεροτυπίας για παράδειγμα, αποτύπωνε πλήρως το τότε κυρίαρχο πολιτικό κλίμα, με ένα εξ ορισμού ρετρό φύλλο, όχι μόνο γιατί δεν είχε υποκύψει ακόμα στη μόδα των ταμπλόιντ αλλά για το περιεχόμενό του, που θρηνούσε με εξάστηλους τίτλους για την απώλεια του μαχητή της ειρήνης, λεονίντ μπρέζνιεφ. Το συγκρίνεις εκ των υστέρων με τα κατοπινά αφιερώματα της μακαρίτισσας εφημερίδας, που εξελίχθηκε σε άντρο του αριστερού εναλλακτικού αντι-σοβιετισμού, για τον αν-υπαρκτο σοσιαλισμό στη σοβιετική ένωση, και μένεις να θαυμάζεις το μέγεθος της μετάλλαξης, που ακολούθησε αυτήν του πασόκ. Το οποίο τότε ήταν φιλικά διακείμενο προς τα σοσιαλιστικά καθεστώτα και κρατούσε στάση ευμενούς ουδετερότητας, παίζοντας επιδέξια το φιλοσοβιετικό χαρτί, όπως πχ με το γιαρουζέλσκι. Κάτι που επηρέαζε αναπόφευκτα ως ένα βαθμό τη βάση του κκε, αλλά και τα ενημερωτικά δελτία της κρατικής τηλεόρασης.

Σημείο κλειδί είναι η σύνδεση του μπρέζνιεφ με τη σοσιαλδημοκρατία –ακόμα και στη «φαιδρή» ελληνική της εκδοχή. Το ένα σκέλος του έχει να κάνει με τη διαδικασία (προτσές) της σταδιακής σοσιαλδημοκρατικοποίησης του κκσε, το οποίο διατηρούσε άριστες σχέσεις με πολλές ευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις κι υποστήριζε το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, την ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, κι ένα είδος «μικτής οικονομίας» σοσιαλισμού με αγορά, εμπορευματικές σχέσεις, κριτήρια κέρδους, κτλ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα το έκανε κι ένα δυτικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Σε ένα άλλο επίπεδο, η σύνδεση με την ελληνική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να σταθεί μεταξύ του νεποτισμού και της διαφθοράς ενός τμήματος της κρατικής νομενκλατούρας –που έλαβε εκτεταμένες διαστάσεις στα χρόνια του μπρέζνιεφ- από τη μια πλευρά, και της ρεμούλας κατά την οκταετία της αλλαγής από την άλλη, με τα γνωστά σκάνδαλα –που αποδείχτηκαν παρωνυχίδα σε σχέση με άλλα μεταγενέστερα, αλλά έμειναν στην ιστορία. Οι μυθικές ιστορίες για τις «χρυσές δουλειές» και τον πλούτο των πολυάριθμων γαμπρών του μπρέζνιεφ, στο δικό μου μυαλό έχουν πάντα ως διαλεκτικό συμπλήρωμα την ιστορική ατάκα του παπανδρέου για κάποιον διακεκριμένο πρασινοφρουρό.
Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια.

Στην πορεία των πραγμάτων, το μπρέζνιεφ διαδέχτηκε ο αδιάφθορος αρχηγός της καγκεμπέ, γιούρι αντρόποφ, ως πρόδρομος του γκορμπατσόφ και της διαβόητης ανασυγκρότησής του (περεστρόικα), κατ’ αναλογία του «σοβαρού καθηγητή» σημίτη και της πασοκικής εκδοχής ανασυγκρότησης, που ονομάστηκε εκσυγχρονισμός.

Κατά συνέπεια η αναπόλησης της «χρυσής, μπρεζνιεφικής εποχής», θα ήταν ίσως μια ρομαντική αυταπάτη, εξίσου επιζήμια πολιτικά με αυτήν του παλιού, καλού πασόκ της πρώτης τετραετίας, που μας πλασάρεται εδώ και χρόνια, σε διάφορες κομματικές εκδοχές. Αυτό όμως με τη σειρά του δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε μια συνολική απόρριψη και απαξίωση της αυθόρμητης συνείδησης των μαζών, που αναγνωρίζουν εμπειρικά ότι τότε ζούσε καλύτερα και αναπολούν –όχι κάποιον ηγέτη, αλλά- τις κατακτήσεις που τους πρόσφερε, στη μια περίπτωση το ριζοσπαστικό μεταπολιτευτικό κίνημα και στην άλλη το κοινωνικό σύστημα του σοσιαλισμού, με τα στραβά και τις αντιφάσεις του.

Κι αυτό είναι κάτι που μόνο το κουκουέ αναγνωρίζει , χαρακτηρίζοντας σοσιαλισμό ενιαία όλη την αντιφατική ιστορική πορεία της σοβιετίας, της οικοδόμησης και της υποχώρησης, χωρίς διακρίσεις κι αστερίσκους. Μια συνεπήςστάση, για την οποία έχει αποκομίσει κατά καιρούς διάφορα κοσμητικά επίθετα, του τύπου σοβιετικό ή μπρεζνιεφικό απολίθωμα, το οποίο ενέπνευσε στην κε του μπλοκ και το διαδικτυακό της ψευδώνυμο.

Εάν έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα με το μπρέζνιεφ γιατί δεν αναγνώρισαν την αξία του οι αστοί για να τιμήσουν τη ρεβιζιονιστική του προσφορά στο ξήλωμα του σοσιαλισμού; Γιατί δεν του έκαναν ένα άγαλμα πχ, όπως οι ρωσικές αρχές στον κοσίγκιν; Επ’ αυτού υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις.

Υπάρχει καταρχάς το ιστορικό σχίσμα με το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, που μετά την άνοιξη της πράγας και την επέμβαση του συμφώνου της βαρσοβίας, παρουσίαζε τον μπρέζνιεφ ως ένα «στάλιν χωρίς αίμα» (όπως λέει ο ραφαηλίδης).
Θα ‘θελε! όπως είχε πει μια φορά ο (πάλαι ποτέ) σκληρός διαλεκτικός, σχολιάζοντας την αξία των δυο ηγετών. Πολύ θα ‘θελε ο μπρέζνιεφ να είναι ισάξιος του στάλιν. Όπως κι εμείς (πολύ) θα θέλαμε το μεσαίο του όνομα (ιλίτς), που ήταν το ίδιο με αυτό του βλαδίμηρου, να έκρυβε κάποια ιδιαίτερη σημειολογία. Αλλά αποδείχτηκε απλή συνωνυμία.

Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι η ρώσικη αρκούδα (τσαρική, σοβιετική ή αστική) παραμένει το αντίπαλο δέος των δυτικών στο γεωπολιτικό παιχνίδι και δεν περισσεύουν καλά λόγια κι έπαινοι για την άλλη πλευρά. Ακόμα και για το γκόρμπι, που ήταν το αγαπημένο παιδί της δύσης, ένας δυτικός αξιωματούχος είχε επιστήσει την προσοχή γιατί «ο γκορμπατσόφ μεταρρυθμίζει την εσσδ για να την ενισχύσει, όχι για να την αλλάξει ή να την ανατρέψει». Εννοώντας προφανώς μια μετασοβιετική εσσδ με παλινορθωμένο καπιταλισμό κι ανταγωνιστική θέση.

Υπάρχει και μια τρίτη πτυχή που αφορά τη στοχοποίηση της περιόδου της λεγόμενης μπρεζνιεφικής στασιμότητας, ως πηγής όλων των δεινών, και ιδεολογικό άρμα των ιθυνόντων της περεστρόικα, που έβαλαν συνολικά στο στόχαστρο τις «μαύρες κηλίδες του παρελθόντος» και το ξεκαθάρισμα με ό,τι απέμεινε από τις κατακτήσεις της οικοδόμησης επί στάλιν.

Το κλειδί για την ερμηνεία της ουσίας, πίσω από την επιφάνεια των γεγονότων –από την καθαίρεση του νικήτα, μέχρι την τελική επικράτηση της περεστρόικα- είναι ο διαχωρισμός στο εσωτερικό του γραφειοκρατικού στρώματος (που κάποιοι έσπευσαν να θεωρήσουν κυρίαρχη τάξη) σε οικονομικά και πολιτικά στελέχη. Με το μπρέζνιεφ σχηματικά να εκπροσωπεί την κυριαρχία των δεύτερων στον «παλλαϊκό» κρατικό μηχανισμό, κατά την περίοδο της στασιμότητας. Και το νικήτα ως προάγγελο της περεστρόικα, να εκπροσωπεί τα διευθυντικά στελέχη στην παραγωγή, που επιζητούσαν γρήγορες και τολμηρές αλλαγές για τη μετάβαση στην αγορά και την υπέρβαση της στασιμότητας –εννοώντας τα εναπομείναντα σοσιαλιστικά «βαρίδια» για την επιχειρούμενη παλινόρθωση. Αυτός ο διαχωρισμός ωστόσο είναι κάπως σχηματικός και κάθε άλλο παρά απόλυτος, καθώς οι μεταρρυθμίσεις κοσίγκιν κι η εισαγωγή κριτηρίων κέρδους στην παραγωγή για παράδειγμα, έλαβαν χώρα το 65, ένα χρόνο μετά την καθαίρεση του χρουτσόφ και την ανάδειξη του λεωνίδα.

Γιατί λοιπόν δεν ισχύει στην περίπτωση του μπρέζνιεφ η παροιμία «ο νεκρός δεδικαίωται»; Γιατί οι καπιταλιστές καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα από τους σύγχρονους αντισοβιετικούς κομμουνιστικής καταγωγής την κοινωνική φύση αυτού που υπήρχε στη σοβιετία. Και για αυτούς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ιστορικής δικαίωσης του σοσιαλισμού και –κατά συνέπεια- οτιδήποτε συνδέεται μαζί του σε συμβολικό έστω επίπεδο. Κι αυτό γιατί φοβούνται την εμβέλειά –όχι του μακαρίτη λεωνίδα αλλά- του μακαρίτη σοσιαλισμού, που πλανάται σα φάντασμα πάνω από την ευρώπη και όλο τον κόσμο, στοιχειώνοντας την ιστορική τους μνήμη. Το αστικό ηθικό δίδαγμα του εικοστού αιώνα είναι ότι ο σοσιαλισμός ήταν μια ουτοπική παρένθεση που έκλεισε. Και οτιδήποτε κινείται εκτός αυτού του παραμυθιού, δεν είναι αποδεκτό.
Αυτό απαντά και στο δραματικό υποθετικό ερώτημα, «με ποιους θα ήμασταν;» αν μπορούσαμε να γυρίσουμε αντιδιαλεκτικά το ρολόι της ιστορίας, πχ στην «άνοιξη της πράγας» ή το αφγανιστάν. Με τον αγώνα των λαών και των κομμουνιστών για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Και ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα διάφορα υποχείριά του.

Εκεί που βρίσκει ωστόσο απρόσμενη δικαίωση μετά θάνατον ο λεωνίδας είναι στο παρόν και την τρέχουσα συγκυρία, από διάφορες πολιτικές δυνάμεις, διακηρυγμένα αντισοβιετικές, που ωστόσο επαναφέρουν στα σημερινά δεδομένα τις αυταπάτες για το ρόλο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και τη μπρεζνιεφική θεωρία περί ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό μέσω μιας... μεταβατικής μετάβασης που φέρνει από την πίσω πόρτα την παλαιοπορτουνιστική θεωρία των σταδίων.

Και το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι τις προωθούν τώρα που έχει εκλείψει η «επάρατος» σοβιετία, η ύπαρξη της οποίας έδινε τουλάχιστον μια ρεαλιστική βάση σε αυτήν την χιμαιρική αυταπάτη, και σε κάθε περίπτωση καθιστούσε αυτό το πέρασμα πιο εύκολο. Και αυτή ήταν η πραγματική αξία και η σημασία του ρόλου της εσσδ στους παγκόσμιους συσχετισμούς.

Ακούγοντας κανείς τις περισπούδαστες αναλύσεις για το πώς θα καταφέρουμε να επιβάλουμε στην αστική τάξη μεταρρυθμίσεις που θα θίγουν τα κέρδη της, προς όφελος του λαού, χωρίς να θίγουν την εξουσία της συνολικά, θυμάται τη λεπτή ειρωνεία του βλαδίμηρου για τους μεταφυσικούς πολιτικούς παπάδες, που δεν είχαν παρά να προσεύχονται για να γίνουν πράξη όσα θαυμαστά περιέγραφαν και πρότειναν. Και τα εντάσσει αυτομάτως στην υψηλή τέχνη του πολιτικού άρλεκιν με τις γλυκανάλατες αταξικές αναλύσεις. Ένα είδος που ανθούσε στα χρόνια του μπρέζνιεφ, παραμένοντας ακόμα και σήμερα αξεπέραστο φάρμακο για τις δύσκολες περιπτώσεις αϋπνίας.

Κι αυτό που μένει ως θύμηση να προσδιορίζει αυτό το είδος και την εποχή του, είναι η σκηνή με το παθιασμένο φιλί του λεωνίδα με τον χόνεκερ, που επιβεβαίωνε και υπογράμμιζε τους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας των δυο κρατών, λίγα χρόνια πριν καταλυθούν οριστικά και τα δυο, με όσα ακολούθησαν την πτώση του τείχους του βερολίνου.

Ο λεωνίδας φιλούσε υπέροχα…

47 σχόλια:

TRASH είπε...

Πολύ σωστή η σύγκριση Μπρέζνιεφ-ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς όπως και ο Αντρέας, ο Λεωνίδας επιχείρησε (επίσης μάταια) να σταματήσει τον ρου της ιστορίας, προσπαθώντας να σταματήσει (δηλαδή, εν τέλη να συμβιβάσει) την πάλη των τάξεων. Κανείς τους δεν το κατάφερε. Αμφότεροι αικαιολόγητοι, από την στιγμή που ήταν γνώστες του έργου του ...Μαρξ!
Υ.Γ.
Ο Ενβέρ Χότζα μιλούσε για "συμμορία Μπρέζνιεφ-Χρουτσώφ- Μικογιάν".
Για τα πρακτικά...

Αναυδος είπε...

Η αλήθεια ειναι οτι η εκλογή του Μπρεζνιεφ το 1964 αποτέλεσε μια αριστερη στροφή στο ΚΚΣΕ κι εβαλε σε μεγάλο βαθμό τέλος στη δεξιά στροφή του Χρουτσοφ τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στον αντι-σταλινισμό που είχε γίνει η επίσημη γραμμή του ΚΚΣΕ (το πρώτο βιβλίο του σολτζενιτσιν εκδόθηκε νομιμα στην ΕΣΣΔ.στις αρχες του ‘60). Απμακρύνθηκε απο την πολιτκή της ειρηνικής συνυπαρξης του νικητα και αντιμετωπισε με αποφασιστικοτητα τον ιμπεριαλισμό στον πλανήτη (Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν, Αγκολα, Μοζαμβίκη αλλά κυριώς στην Ινδοκίνα-Βιετναμ). Ουτε διστασε να αναπτυξει τους SS-20 στην Ευρώπη για να αντιμετωπίσει την εγκατασταση των Pershing-Cruise από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ στην Ευρώπη
Εν πολλοίς είναι μύθος η στασιμότητα γιατί στα χρόνια του Λεωνιδα η ΕΣΣΔ γνώρισε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από ποτε αλλά και η οικονομία της έτρεχε με ρυθμούς ανώτερους του καπιταλιστικού κόσμου
Από την άλλη το μεγαλύτερο σφάλμα του Μπ. ήταν η ανοχή ως και συγκαλλυμένη ενθάρυνση της γκρίζας οικονομίας. Αν και η πρόθεση ήταν η κάλυψη των ελλείψεων και των κενών του κεντρικού προγραμματισμού το αποτέλεσμα ήταν η σταθεροποίηση ενός ημι-παράνομου στρωματος καπιταλιστών και ιδ. εμπόρων . Η σύμφηση της μαφίας αυτής με τους κρατικούς λειτουργούς που κλιμακώθηκε στα χρόνια του γκόρμπυ εφερε την ανατροπή του σοσιαλισμού

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=WAF-c0YY45s

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Εκείνη η εποχή μας άφησε μιαν αξεπέραστη τυπολατρία, έναν ξεσαμάρωτο φορμαλισμό, έναν συμμορφωτισμό (=κονφορμισμό), έναν κεντρισμό του κερατά, μιαν αφασία ένα πράμα...
Εκεί γύρω στα '70 τίποτε δε δούλευε σωστά. Ολοι, σα να κάνανε αγγαρεία, και που-και-που ένας παθιασμένος κομσομόλος εδώ, ένας πεισματάρης γερο-παρτιζάνος εκεί, σαν την μύγα μεσα στο γάλα, να προσπαθούν να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να ταράξουν την απάθεια....
Ο σύντροφος Λεονίντ κήρυξε την παύση της ανοιχτής ταξικής πάλης, (με το "παλλαϊκό κράτος", για να ...ανακόψει την προέλαση του ρεβιζιονισμού!!!), που βέβαια συνεχιζόταν πίσω από το παραβάν, με άλλους τρόπους, μη ελεγχόμενους από την εργατική εξουσία, που αργά και σταθερά εκφυλιζόταν σε ένα αδειανό πουκάμισο (με πολλά καρφιτσωμένα παράσημα). Τα Συνέδρια και οι παρελάσεις πανηγυρικές και εντυπωσιακές, η Κόκκινη Πλατεία ποτέ δεν γνώρισε μεγαλύτερες δόξες, αλλά το ίδιο και η μάβρη αγορά (κατ' ευφημισμό "παράλληλη οικονομία"), η Μαφία, που διαπλεκόταν προοδευτικά με το κόμμα και τους θεσμούς του εργατικού κράτους σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Στέλνοντας τον σύντροφο Κ. Κάππο να ανακαλύψει έναν νέο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, και με την σειρά του να ανοίξει τον δρόμο στον άλλο σύντροφο-Σουσλώφ Κοτζιά να ανακαλύψει κι αυτός τον δικό του κοινωνικοοικονομικό τέτοιο. Ι τακόϊ ντρουγκόϊ, όπως θάλεγε και ο σύντροφος με τα Μουστάκια. Σύντροφοι και παλληκάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια, Λεονίντ....
Κάθε τόσο άναβαν κόκκινα λαμπάκια στους αδύναμους κρίκους (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία) για να μας θυμίζουν πως "κάτι τρέχει", αλλά ο καθοδηγητής έτρεχε γρήγορα να κλείσει τα κουρτινάκια και να μας διαβεβαιώσει πως το τραίνο κινείται κανονικά, ο Παγκόσμιος Ιμπεριαλισμός υποχωρεί και το εργατικό κίνημα προχωράει από θρίαμβο σε θρίαμβο. Ο Σοσιαλισμός από την κεκτημένη ταχύτητα και το μεγάλο αδρανειακό του βάρος, που μάζεψε στα ένδοξα χρόνια, χρειάστηκε κάπου σαράντα χρόνια για να χαλιναγωγηθεί από τον Καπιταλισμό.
Και όσο θυμάμαι πως, εδώ, μερικοί σύντροφοι, που ανακάλυπταν στα '80 το αξεπέραστο λογοτεχνικό ταλέντο του Λεονίντ στην "Μικρή Γή" σήμερα ψάχνονται στο Ναρ (!) και στους ευκαιριοσκόπους (=οπορτουνιστές)...
Μεγάλη η χάρη σου Λεονίντ.
Θα σε θυμόμαστε κυρίως χάρη στα υπέροχα ανέκδοτα, που φτειάχτηκαν για σένα.

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ με τη σκοπιμότητα της ανάρτησης. Το μόνο που κάνει είναι να εκθέτει το ΚΚΕ. Ας δούμε τι θυμούνται διάφορες ομάδες πληθυσμού ανά τη γη για το Μπρέζνιεφ:
- Στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα: οι διώξεις "Ζαχαριαδικών" φτάνουν στο αποκορύφωμά τους, καθώς ούτε τα παιδιά τους σπουδάζουν, εξακολουθούν να παραμένουν εκτοπισμένοι εκατοντάδες κομμουνιστές, ο ίδιος ο Ζαχαριάδης πεθαίνει υπό συνθήκες που μυρίζουν δολοφονία, ενώ προκαλείται και διάσπαση.
-Στην εξωτερική "κομματική" πολιτική: οι πιέσεις στα φιλοσοβιετικά κόμματα κορυφώνονται. Νομίζω ζούσε ο Μπρεζνιεφ στο 11ο όταν μας πίεζε ο απεσταλμένος του να προωθήσουμε πιο ανοιχτά τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ άλλα κόμματα υποχρεώνονται σε διάλυση εντός κομμάτων της εθνικής αστικής τάξης, όπως στην Αίγυπτο.
-Στην πολιτική έναντι των ΛΔ: όχι μόνο αντιστρέφεται η σχέση βοήθειας προς τις ΛΔ από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά για να διασφαλιστεί αυτή η αντιστροφή, οι σχέσεις στρατιωτικοποιούνται (Τσεχοσλοβακία), εκθέτοντας τις σοσιαλιστικές διεθνείς σχέσεις με τα διάφορα δόγματα Μπρέζνιεφ και "περιορισμένης κυριαρχίας", που καθιστούσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα πιο καχύποπτα έναντι της ΕΣΣΔ.
-Στην εθνική πολιτική εντός της ΕΣΣΔ υπάρχει ρωσοποίηση, όπως στην ευαίσθητη Γεωργία, όπου η ρωσική γίνεται επίσημη.
-Στο σύνταγμα (1977) προστίθενται οι "διανοούμενοι" ως τρίτη διακριτή κοινωνική τάξη, πέραν των αγροτών και των εργατών.
-Αντί να περιορίσει, εντείνει τη διάσπαση στο κομμουνιστικό κίνημα, ενώ οι συκοφαντίες εναντίον του "μαοϊσμού" οδηγούν σε συκοφαντίες του ίδιου του κομμουνισμού, όπως στην περίπτωση Καμπότζης.
-Στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, εγώ θυμάμαι τις συμφωνίες ΣΑΛΤ. Το ότι άρχισε πάλι ο "ψυχρός πόλεμος", σε αυτό οφείλεται και η κρίση του'73-'79. Από την άλλη, το ότι κατέστησε την ΕΣΣΔ ευάλωτη από την κρίση του καπιταλισμού, μάλλον ως "μείον" του πιστώνεται.
-Για το ερώτημα σχετικά με το άγαλμα Κοσίγκιν.Είναι προφανές: για τον ίδιο λόγο που άγαλμα δεν έκαναν ούτε στο Χρουστσόφ, ούτε στον Τίτο.
-Τέλος, για εκατομμύρια κομμουνιστές ή φίλους του κινήματος, όπως λέει και ο Σεχτάρ, άφησε αυτό το "γκρι", το φορμαλισμό, τη στασιμότητα, το μαυσωλείο.
Το ερώτημα είναι αν το επεδίωκε αυτό: δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι το απολάμβανε, μέσα σε πολλές Κάντιλακ που είχε. Λυπάμαι που το αναφέρω, όμως κάποτε οι κομμουνιστές ήταν πρότυπα σεμνότητας και λιτής ζωής. Ακόμα και τώρα, η Αλέκα και δεκάδες στελέχη αυτό δείχνουν.

ΥΓ.Τελικά το λόγο αυτού του αηδιαστικού φιλιού δεν τον έμαθα ποτέ. Ξέρει κανείς;

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρέπανε αν τολμούσες να πεις το 1/10 από αυτά κατά του Μπρέζνιεφ στη δεκαετία του 70 (δεν συζητάμε στα 80's για Γκορμπατσοφ...) αν δεν σε απήγαγε απ' ευθείας η KGB, θα περνούσες υποχρεωτικά απο το "ανακριτικό" των Κνίτικων Μονάδων Αποκαταστασης Τάξης σε κάποιο υπόγειο τΟΥ Χημείου, για να σου μάθει τη "σωστη γραμμή" ο τότε λαϊκός ήρωας και ινδαλμα της κομσομόλ Αντώνης Μαλάμης και άλλα εργατόπαιδα... Και βεβαίως τρόπους καλής συμπεριφοράς.

Αργοτερα ο βασανιστής Μαλάμης όπως και πολλοί άλλοι έφυγαν από το φιλοσοβιετικό κόμμα το 89 και πήραν τον δρόμο τους στην "ελεύθερη αγορά" δια μέσου Καλογριτσα-Ανδρουλάκη και τα ρεστα, αλλά η ουλή στο μάτι απο το αναμμένο τσιγαρο είναι ακόμα εκεί. Αλλοί απο δαυτους πήγαν στο ΝΑΡ (ασυμβίβαστοι και έτσι). Α, ρε 94 χρόνια ιστορίας και αγώνων είναι αυτα, δεν είναι παίξε-γελασε...

Τάκιτος


Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση για μια εποχή τόσο κοντά μας χρονικά, αλλά (ευτυχώς) τόσο μακριά μας ιδεολογικά, τουλάχιστον για όσους από εμάς παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια τις επεξεργασίες του ΚΚΕ και συμφωνούμε μαζί του. Άλλοι προσπαθούν (Μικροαστικός Αγώνας) να νεκραναστήσουν τη γραμμή της περιόδου αυτής, να αντλήσουν άκριτα επιχειρήματα από αυτήν.
Ποιο καθορίζει κατά τη γνώμη μου την περίοδο αυτή; Η συνέχεια της "δεξιάς" στροφής στην οικονομία και το πέρασμα της σε άλλο επίπεδο με τις μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν. Αυτή είναι η βάση για την παραοικονομία και την ενίσχυση των θέσεων των αντεπαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων. Αυτή είναι η βάση για όλα τα ενδιαφέροντα φαινόμενα που εμφανίζονται στο εποικοδόμημα με τις αντιφάσεις τους, όπου συνυπάρχει η ανακοπή του ξέφρενου και χωρίς αρχές αντισταλινισμού με την πλήρη επικράτηση της αντίληψης του "παλλαϊκού κράτους" και τα φαινόμενα διαφθοράς. Όπου συνυπάρχει η επαναστατική αντιμετώπιση της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν με την "Ειρηνική Συνύπαρξη" και τη στήριξη της "αριστερής" σοσιαλδημοκρατίας (π.χ. ΠΑΣΟΚ...).
Έχοντας ζήσει μόνο τον απόηχο αυτής της εποχής σε μικρή ηλικία καθώς και την επίδραση που είχε μετά την αντεπανάσταση, έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα: το χειρότερο σε αυτή την περίοδο ήταν το συστηματικό "κρύψιμο κάτω από το χαλί" όλων των προβλημάτων, όλων των αντιπαραθέσεων. Αυτή ήταν η πραγματική στασιμότητα που άνοιξε το δρόμο στην επέλαση της αντεπανάστασης. Από το 1917 μέχρι και το 1953 ΟΛΑ συζητιούνταν ανοιχτά και λύνονταν ανοιχτά μπροστά στην εργατική τάξη όλου του κόσμου. Η λύση των ζητημάτων όταν έπερεπε έπαιρνε και καθαρή επαναστατική βίαιη μορφή, όπως πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με την εκτέλεση του Μπουχάριν και των λοιπών. Αλλά σε κάθε περίπτωση κάθε αντιπαράθεση έβγαινε στο φως.
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, σε τίποτα δεν δικαιολογείται ο μαοϊσμός και πολύ περισσότερο ο κυριολεκτικά αρρωστημένος Πολ Ποτ, όπως αφήνει να εννοηθεί κάποιος παραπάνω. Ούτε η διάσπαση σε ΚΚΕ και "εσ." ήταν αποτέλεσμα της σοβιετικής πίεσης, ανάγκη ήταν και μάλιστα άργησε!

Ανώνυμος είπε...

για την αποκατασταση της αληθειας
Ο Μαλαμης δεν ακουμπησε ανθρωπο στη διετια 1979-1980. Ο μυθος του αναμενου τσιγαρου ειναι μια συκοφαντια διαφορων αναρχο-φασιστων που την αναπαραγουν με ευκολια οι δηθεν αντιεξουσιαστες του συριζα και του καπιταλισμού

Ανώνυμος είπε...

"Ο Μαλάμης δεν ακούμπησε ανθρωπο το 1979-80"
" η επαναστατική αντιμετώπιση της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν"

Είστε απίστευτοι.

Τάκιτος

TRASH είπε...

Τα τελευταία νέα από τον σύντροφο Μαλάμη είναι πως είναι καλά στην υγεία του, δεν είναι πια οργανωμένος (για προσωπικούς λόγους), αλλά είναι πάντα ΚΚΕ.

Unknown είπε...

"Κι αυτό γιατί φοβούνται την εμβέλειά –όχι του μακαρίτη λεωνίδα αλλά- του μακαρίτη σοσιαλισμού, που πλανάται σα φάντασμα πάνω από την ευρώπη και όλο τον κόσμο, στοιχειώνοντας την ιστορική τους μνήμη."
Ποιος σοσιαλισμος και μ@λ@κιες, "Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ" Στέλιος Παππάς, πατέρας του διευθυντή του γραφειου του Τσιπρα-και προσφατα διορισθεντα στη βουλη

Ανώνυμος είπε...

Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται…

Γεια σου, Σεχτάρ Τρομερέ που τόσο εύστοχα χαρακτήρισες την εποχή! Τι δε μου θύμισες (υποπτεύομαι ότι είμαστε συνομήλικοι)… Μια διόρθωση μόνο: το σωστό δεν είναι το «ι τακόϊ ντρουγκόϊ», αλλά το «ι τακ ντάλιεγιε» [и так далее (και ούτω καθεξής)].

Βασίλη, δεν είναι κακή η ανάρτηση, αλλά η όλη υπόθεση εξ αντικειμένου χρειάζεται πολλή ακόμα ανάλυση, πράγμα για το οποίο ίσως να μην έχει έρθει ακόμα ο καιρός, όχι για κάποιον άλλο λόγο —αυτό για να μην παρεξηγηθώ—, αλλά βασικά γιατί αρκετοί ακόμα πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και τριταγωνιστές της εποχής ζουν και αντιδρούν (ανθρώπινα εξηγήσιμο, αλλά πολιτικά μη δικαιολογήσιμο). Έπειτα είναι αναγκαία και παραπέρα θεωρητική εμβάθυνση, γιατί οι θεωρίες περί γραφειοκρατίας, τουλάχιστον στην τροτσκιστική/αναρχοαυτόνομη εκδοχή τους, που τόσο εύκολα κι άκριτα επαναλαμβάνονται, εμένα δεν με πείθουν…

Τώρα, για τον μακαρίτη τον Έριχ, ε, κάποιος θα ’πρεπε να μπει στον κόπο να μεταφράσει στα ελληνικά τις πρόσφατα (κυκλοφόρησαν τον περασμένο Ιανουάριο) εκδοθείσες «Τελευταίες Σημειώσεις» του (Erich Honecker, Letzte Aufzeichnungen, edition ost im Verlag Das Neue Berlin, Berlin 2012), όπου υπάρχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Όσο για τους χοτζικούς, μαοϊκούς/μαοϊστές/μαοΐζοντες και —ο νοών νοείτω— κοινούς προβοκάτορες που επωφελούνται για να σκυλεύσουν, ισχύει ο τίτλος του σχολίου μου.

Καλές γιορτές σ’ όλες κι όλους και καλό 2013!

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Η Πράβντα είχε χαιρετίσει τη νίκη των Ερυθρών Χμερ το 1975. Όπως και στο Βιετνάμ, το αντάρτικο ταλαντευόταν μεταξύ της υποστήριξης της ΕΣΣΔ και της Κίνας. Τελικά, οι Ερυθροί Χμερ διάλεξαν το 1977 την Κίνα.
Οι αριθμοί των νεκρών ήταν φουσκωμένοι από την σοβιετική φιλολογία, περισσότερο κι από τη Δυτική. Έπαιξε,δηλαδή, η σοβιετική πολιτική με τα προπαγανδιστικά όπλα του αντιπάλου (αριθμο-λογία).Με αποτελέσματα που επιδρούν και στο σήμερα.
Έτσι, την Καμπότζη τη χρεώνεται συνολικά το κομμουνιστικό κίνημα.Ακόμα και το ΚΚΕ.Για το μέσο άσχετο με την ιστορία και την πολιτική,αυτό ισχύει.
Με την κριτική "εκ δεξιών" δεν παίζουμε,γιατί καταλήγει αντικομμουνισμός.

ΥΓ. ο Ζαχαριάδης πώς τα είχε καταφέρει με εχθρικό ΠΓ και Γραφεία Πόλεων Αθήνας-Θεσ/νίκης, να διορθώσει τη γραμμή και χωρίς διάσπαση;

neophyte_commie είπε...

Ενδιαφέρον το σχόλιο περί «αηδιαστικού φιλιού» του κυρίου Ανώνυμου (21 Δεκεμβρίου 2012 12:42 π.μ.)

Ανώνυμος είπε...

Ρε Τακιτε, σταματα να απαντας ο ιδιος στα ανωνυμα σχολια σου. Βρεφος του τρολινγκ...

Ανώνυμος είπε...

Είμαι αυτός που σε είχε κράξει γιατί δε δημοσίευσες τίποτα για το μπρέζνιεφ στην επέτειο του θανάτου του.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που η κε του μπλοκ αφουγκράζεται προσεκτικά τις επιθυμίες της βάσης και δεν εξετάζει την πραγματικότητα μέσα από παραμορφωτικά γραφειοκρατικά γυαλιά.

Ανώνυμος είπε...

Πιο γραφικο και απ'το γιοφυρι της αρτας εχει καταντησει το λημερι σου εδω μεσα...Για φαντασου που φτασαμε,οι σοβιετικοι ηγετες,τα βιετναμ,οι αγκολες,οι κολποι των χοιρων,ο χαριλαος να ταυτιζονται με την μελινα και την δημητρα λιανη κ τον ακη...Και σχολια υπερ του Χοτζα και τωε ρεντ χμερ..ε ρε καταντια που θελουν να ριξουν στο κκεδικο

Ανώνυμος είπε...

Επειδή όντως δεν ξέρω, θέλω κάποιος να με απαντήσει κάποιες ερωτήσεις.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Μάο ποια είναι;

Προσωπικά θεωρώ λάθος τη θεωρία των 3 κόσμων του Μάο, αλλά δεν έχει μια βάση η κριτική που άσκησε ο Μάο πάνω στις ανιστόρητες-αντισταλινικές πολιτικές που ακολούθησαν στην ΕΣΣΔ;

Anonymous anonymous είπε...

Η αποτίμηση της περιόδου που ήταν ΓΓ ο Μπρέζνιεφ πρέπει να γίνεται ολόπλευρα γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος για γλιστρήματα σε λάθος κατεύθυνση (είτε προς τα δεξιά είτε προς τα "αριστερά"). Γλιστρήματα που δεν αποφεύχθηκαν σε μερικές τοποθετήσεις σχολιαστών (δεν αναφέρομαι προφανώς στα τρολ και στους ΟΑΚΚίτες -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν). Βάση για την ολόπλευρη αποτίμηση που προανέφερα είναι οι επεξεργασίες του Κόμματος για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και τις ανατροπές. Μελετήστε τες, έχουν πολύ βάθος!

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Μή Απολιθωμένε....
Μάλλον σου ..ρίχνω κάποια χρονάκια, από ότι έχω καταλάβει. Από την κοιλιά της μάνας μου άκουγα τους αντάρτες του ΔΣΕ να χτυπάνε το Σύνταγμα της Καλαμάτας, 1500 μέτρα μακρυά, το '47, με πέντε (5) σφαίρες στην τσέπη ο καθένας....
Το "ι τακόϊ ντρουγκόϊ" το άκουγα πολύ συχνά, και με τα λίγα ρωσικά μου, το είχα εκλάβει σαν " κι άλλα τέτοια", που επί της ουσίας δε διαφέρει πολύ από το "и так далее". Αυτά για την πλάκα μας!
Επί της ουσίας, η εποχή Λεονίντ ήταν εποχή καθόδου, αλλά όχι τόσο γρήγορης, όσο θα επιθυμούσε ο Κρούστσεφ. Το θηρίο ήταν ακόμη δυνατό και μπορούσε να ντροπιάζει τους Ιμπεριαλιστές στο Βιετνάμ, στην Κούβα, στην Αγκόλα, όπως έλεγε και το κνίτικο άντεργκράουντ άσμα της εποχής '75.
Γι αυτό και χρειάζεται προσοχή η αποτίμηση εκείνης της εποχής. Εχω γράψει (προσυνεδριακοί διάλογοι) και επιμένω, πως κάνει λάθος όποιος ταυτίζει το ιστορικό φαινόμενο "υπαρκτός σοσιαλισμός" είτε με τον Κρούστσεφ, είτε με τον Λεονίντ. Ηταν ένας ολόκληρος ΝΕΟΣ κόσμος, χιλιάδες αγνοί (και επίσης χιλιάδες λιγότερο αγνοί..., αλλά οι πολλοί συνέβαλαν, κάποτε και άθελά τους) αγωνιστές, νέες σχέσεις παραγωγής, νέοι πρωτόγνωροι θεσμοί, νέες ιδέες, και κυρίως ΑΓΑΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, που αγωνίζεται ο σημερινός Καπιταλισμός-που-σαπίζει να ακυρώσει.
Δεν θα τα καταφέρει.

FDJ είπε...

Η περίοδος μπρεζνιεφ ηταν η περίοδος πλήρους αποπολιτικοποίησης του σοβιετικού λαού,της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο αφγανιστάν,της μαύρης αγοράς και του πλουτισμού του στρώματος της νομενκλατούρας.
Ηταν η εποχή της αφασίας στο παγκοσμιο κομμουνιστικό κίνημα, της ουράς στη σοσιαλδημοκρατία και του πασιφισμού.Ηταν η περίοδος των μισητών Τσαουσέσκου Ζιβκοφ κιμιλσουνγκ.Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

Φώντας Φ. είπε...

Καλά για τα περί χημείου δε θα αναφέρω τίποτα. Είναι ελεύθεροι οσοι τα προπαγανδίζουν ακομα να ανοίξουν το ζήτημα στην εργατική τάξη της Ελλάδας ή ακόμα και όλου του κοσμου αν το κρίνουν απαραίτητο.

Στα περί Τσεχοσλοβακίας όμως θα σταθώ λίγο παραπάνω ''επαναστατική αντιμετώπιση της αντεπανάστασης'' σύντροφοι; είμαστε σοβαροί; Μήπως ξεχάσαμε ότι ο κομμουνισμός και οι κομμουνιστές εκτός απο μια σειρά στόχους και θεωρίες έχουν και ηθικές αξίες ακλόνητες; Που πήγαν αυτές; Μια αριστερή φράξια μεσα στο κομμα της τσεχοσλοβακίας καλεί , παρακάμπτωντας κάθε έννοια δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και συντροφικών σχέσων, σε επέμβαση μια άλλη χώρα, την ΕΣΣΔ η οποία με σύσσωμες τις δυνάμεις του συμφώνου της βαρσοβίας επεμβαίνει,χωρίς να ερωτηθεί μητε ο σοβιετικός μητε ο τσεχοσλοβακικος λαος, στρατιωτικά. Ήρωες του κομματος και παρασημοφοριμένοι απο τους σοβιετικούς ζητούν από την ''δεξια αντεπαναστατική κυβέρνηση'' να τους αφήσει να πολεμήσουν με όπλα τους σοβιετικούς στρατιώτες, οι οποίο μάλιστα πέρασαν απο ειδική προπαγάνδα πριν σταλθον στην Τσεχοσλοβακια καθώς είχαν πειστεί, ''ότι πολεμάμε τους φασίστες''.

Στη συνέχεια έχουμε το συνέδριο του Κόμματος, τη παλλαική συμμετοχή του λαού της ΤΣΧ σε αυτό, την καταδίκη των σοβιετικών, οι οποιοι αφού δεν τους βγηκε η κυβέρνηση μαριονετα που έστησαν απήγαγαν την κυβέρνηση της Χώρας, σε μια πρωτόγνωρη επείδηξη σοσιαλιστικών αρχών και την ανάγκασαν να πάρει πισω ολες τις μεταρρυθμισεις , μερικές εκ των οποίων φυσικά δεξιοστροφες(αν και οχι για τα μετρα της ΕΣΣΔ του τοτε)

Η κυβέρνηση της ΤΣΧ ζητά απ το λαό να μην αντιδράσει για να μη χυθεί αιμα. Παρόλα αυτα μια κατοστάρα νεκροί υπήρξαν (οι ενοχοι τις πιο πολλές φορες τιμωρήθηκαν). Οι σοβιετικοί παίρνουν όμως αυτό που θέλουν. Αποτέλεσμα:

α)Αποξένωση του κομματος από το λαό
β) Διάλυση της τσεχοσοβιετικής φιλιάς που στήθηκε με αιμα
γ) Μαζικές διαγραφές ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ που δε δεχθηκαν να ξυπνούν το πρωι με τον κοκκινο στρατο εξω απ' τα σπιτια τους
δ) Ενίσχυση σε τελική αναλυση δεξιων, αντεπαναστατικών και αντισοβιετικών στοιχείων μέσα στη χώρα

Ανώνυμος είπε...

@ Ανώνυμος (21 Δεκεμβρίου 2012 10:25 μ. μ.)

Προσωπικά θεωρώ λάθος τη θεωρία των 3 κόσμων του Μάο, αλλά δεν έχει μια βάση η κριτική που άσκησε ο Μάο πάνω στις ανιστόρητες-αντισταλινικές πολιτικές που ακολούθησαν στην ΕΣΣΔ;

Ο Μάο υπέρμαχος του Στάλιν; Μα τώρα, πλάκες κάνουμε, ρε παιδιά; Για διαβάστε από κάτω τι σούρνει ο Μάο στον Στάλιν μήπως και καταλάβετε τι παραμύθια σερβίρουν εδώ και πενήντα χρόνια οι μαοϊκοί και πώς τις χάβουνε οι απληροφόρητοι. Προσοχή, το ντοκουμέντο είναι αυθεντικό, επίσημη δημοσίευση των ίδιων των Κινέζων από τα δικά τους αρχεία (μετάφραση στα αγγλικά των «Ξενόγλωσσων Εκδόσεων» του Πεκίνου το 1998)!

[…]

Stalin advocated dialectical materialism, but sometimes he lacked materialism and tended to be metaphysical, writing historical materialism, but acting often on historical idealism. His extremist actions, his personal deification, his hurting others’ feelings, etc., had nothing in common with materialism.

Before meeting him, I had little affection for Stalin. I did not quite like reading his works and had read mainly “The Foundations of Leninism,” a long article criticizing Trotsky[149] and “Dizzy with Success.” I liked even less reading his articles on the Chinese revolution. Unlike Lenin, who opened his heart to people and treated others as equals, Stalin tended to be overbearing, giving orders to others. His works invariably have such airs. When I did meet him, I disliked him even more and had quite a quarrel with him in Moscow. Stalin had a bad temper and tended to say things not quite appropriate when he got excited.

I have written articles praising Stalin, three in all.[150] One was written in Yan’an on the occasion of his 60th birthday, the second a toast I proposed in Moscow, and the third at the request of Pravda after Stalin’s death. As a rule, I do not like to felicitate others, nor do I like others to felicitate me. But when one went to Moscow on the occasion of his birthday, what could one do other than expressing praise? Could one have disparaged him instead? Upon his death the Soviet Union needed our support, and we wanted to support the Soviet Union; therefore, that eulogistic article was written. It did not eulogize Stalin as an individual, but eulogized the Soviet Party. In writing the article in Yan’an, I put aside my personal feelings and treated Stalin as the leader of a socialist country; that article has some degree of vitality. The other two articles were written not out of my free will, but out of necessity. Such is the contradiction in human life: One is not in the mood to write, but reason tells one has to.

[…]

Notes

[149] A reference to the article “Trotskyism or Leninism?” by Stalin (see J. V. Stalin, Works, People’s Publishing House, 1956, Vol. VI, Chinese edition, p. 281–309).

[150] The three articles refer to “Stalin, Friend of the Chinese People,” published by Xinzhonghua Bao (New China’s News) on December 20, 1939, “Congratulatory Speech for the Celebration of Stalin’s 70th Birthday” in Moscow on December 21, 1949, and “The Greatest Friendship,” published in People’s Daily on March 9, 1953, in memory of Stalin.

— Draw Historical Lessons and Oppose Big-Nation Chauvinism (September 1956) [These are excerpts from Mao Zedong’s talk with a delegation of the League of Communists of Yugoslavia. (From the verbatim record)]

Mao Zedong, On Diplomacy, Compiled by The Ministry of Foreign Affairs of the People’s Republic of China and the Party Literature Center under the Central Committee of the Communist Party of China, Foreign Language Press, Beijing 1998, pages 200–201 and 478.

Να μην γράφουμε τέτοιες άγριες ανακρίβειες («η κριτική που άσκησε ο Μάο πάνω στις ανιστόρητες-αντισταλινικές πολιτικές που ακολούθησαν στην ΕΣΣΔ») ανήμερα των γενεθλίων του Μουστάκια, προσβολή στην μνήμη του είναι…

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ούτε Καν,
Αν σήμερα, μετά από 44 χρόνια από την αντεπανάσταση στην Τσεχία, με τα όσα επακολούθησαν, λες αυτά, που λές, ε, λυπάμαι, δεν σε αναγνωρίζω ούτε καν για "αριστερό", κομμουνιστή, επαναστάτη η δεν ξέρω τι άλλο θεωρείς τον εαυτό σου.
Συνηθίζω να βλασφημώ απόψεις και όχι πρόσωπα, αλλά εσύ το παράκανες....
Κρίμα.

makis είπε...

"FDJ" (εφντεγιοτ)επικό nick...

Αναυδος είπε...

ουτε καν
Ο πεθερος φιλου και συντροφου μου το 1968 βρεθηκε σε ενα βαρελι και του εβαλαν φωτια οι λακεδες του ιμπεριαλισμου (και του ντουπτσεκ). Το εγκλημα του ηταν κομμουνιστης.

Δεν γνωριζω να εχουν οι κομμουνιστες καμια ηθικη αξια που τους επιτρεπει να στρεφουν και το αλλο μαγουλο στον εχθρο

Ανώνυμος είπε...

Δεν είχα καμία πρόθεση να εκθειάσω την εσωτερική πολιτική των Ερυθρών Χμερ για την αντιμετώπιση του υπαρκτού προβλήματος της πείνας, της καταστροφής της αγροτικής παραγωγής και της αντιμετώπισης της βιετναμέζικης μειονότητας και των αστών. Ούτε επιθυμώ να εμπλακεί με τον προσυνεδριακό διάλογο.

Ήθελα, απλώς, να επισημάνω πως αν επικρίνεις τον "αριστερισμό", χρησιμοποιώντας τα "όπλα" των αντικομμουνιστών, η θεμιτή κριτική σου θα καταλήξει σε αντικομμουνιστικό επιχείρημα, το οποίο θα εκμεταλλεύονται οι αντικομμουνιστές στο διηνεκές, και το οποίο θα μεγαλοποιούν κι από πάνω. Αυτό έγινε και στην περίπτωση της Καμπότζης.

Στο σ. που παραθέτει κείμενα του Μάο, εδώ και σ'ενα μπλογκ της ΟΑΚΚΕ-που κατά τα άλλα βρίζει- και νομίζει ότι έπιασε λαβράκι:

Είναι γνωστό πως το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας είχαν αποδεχτεί διπλωματικά-δημοσίως τα περισσότερα από την κριτική του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και το σύνολο της κριτικής για την προσωπολατρία.
Το δε ΚΚΣΕ είχε αξιοποιήσει την κριτική αυτή και συνέχιζε και το 1956 να εκθειάζει το Μάο ως μεγάλο θεωρητικό, με τις "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις" να εκδίδουν τις εισηγήσεις και αποφάσεις του 8ου συνεδρίου του ΚΚΚ*.

Η κριτική στο Στάλιν μεταξύ Μάρτη και Οκτώβρη του 1956 είχε να κάνει και με εσωτερικούς λόγους, όχι μόνο του ΚΚΚ, και της κακής σχέσης που πράγματι είχε με τους απεσταλμένους της Κομιντέρν, αλλά και κρατικούς, καθότι ολοκληρωνόταν τότε η σοσιαλιστικοποίηση των σχέσεων παραγωγής στη βιομηχανία και χρειαζόταν η διατήρηση κάποιων κοινωνικών συμμαχιών.

Το ΚΚ Κίνας άλλαξε στάση στον τρόπο παρουσίασης της κριτικής αυτής μετά τα γεγονότα της Βουδαπέστης τον Οκτώβρη-Νοέμβρη 1956, όταν αποκαλύφτηκε ο προβοκατόρικος και διαλυτικός ρόλος του 20ού συνεδρίου, κρατώντας, φυσικά, τη δίκαιη κριτική που πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές ακόμα και στους κλασικούς του Μαρξισμού, όπως και ο Στάλιν έκανε (π.χ. στον Ένγκελς, βλ.14ο τόμο Άπαντων).

Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει κανένας αντισταλινικός μαοϊσμός, εκτός κι αν κανείς αντιλαμβάνεται τη συντροφική (και υποχρεωτική για τους κομμουνιστές) κριτική ως εχθρική.

*Η "Νέα Ελλάδα" (εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ επί Ζαχαριάδη) είχε ήδη εκδώσει το "Για την Πράξη" και τις "Αντιθέσεις" του Μάο, που αξίζει να διαβάζονται.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε σεχτάρ δε νομίζω πώς η αναγνώριση ή όχι κάποιου ως κομμουνιστή,αριστερό,επαναστάτη κλπ είναι κάτι που γίνεται ελαφρυα την καρδία,πόσο μάλλον μέσω internet και με βάση την αποψη μου για ενα μεμονωμένο θέμα.

Ναι Σεχτάρ...εμείς η γενιά της αντεπανάστασης που δε ζήσαμε σοβιετική ένωση και υπαρκτο, 20+ χρονια μετά τις ανατροπές επιμένουμε ότι υπήρχαν σοβαρές παραβιάσεις του σοσιαλισμού τόσο σε επίπεδο κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής αλλά και σε επίπεδο εργατικού ελέγχου και λαικής διακυβέρνησης των χωρών του ανατολικού μπλοκ. Και μην φανταστεις ότι πετάει κανείς την πείρα του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα στα σκουπίδια...είμαστε λίγο οπορτουνιστες αλλά δε γίναμε και ΝΑΡιτες ακομα. Μίλησα για ένα συγκεκριμένο γεγονός, ότι η στάση όλων των εμπλεκομένων στα γεγονοτα της τσεχοσλοβακιας , της ΕΣΣΔ, της ΤΣΧ κυβέρνησης , του Τοπικού κόμματος, της αριστερής φραξιας μες το κόμμα (ναι φραξια ήταν) δείχνουν μια τεράστια έλλειψη οποιασδήποτε κομμουνιστικής ηθικής. Άσε και που εκ του αποτελέσματος(το οποιο σε τελική αναλυση μας κρινει όλους) σε τίποτα δε βοήθησε η στάση τους στο να ανακοπει η αντεπανάσταση, αντιθέτως ενισχύθηκε.

Δύστυχως η ιστορία, και η ιστορία του λαουτζίκου τον οποίον υπερασπιζόμαστε(οχι σαν αυτοκλητοι σωτήρες βέβαια...και εμεις ανήκουμε) είναι κάπως πιο περίπλοκη από το ''ενισχύθηκαν οι φιλο-αγοραίες τάσεις μέσα στο κόμμα και η δεξιά οπορτουνιστική πτέρυγα''

Λυπάμαι αν σου δημιούργησα εντύπωση χαφιέ,οπορτουνιστή προβοκάτορα ή οτιδήποτε άλλο...σε διαβεβαιώνω ότι τουλάχιστον προσπαθώ να μην είμαι... τώρα αν ο συντάκτης του ιστολογίου κρινει ότι γίνεται ζημιά με τέτοια σχόλια μπορεί να διαγράψει την απάντηση μου, δεν κρατάμε κακίες.

Ούτε καν
(Συγνωμη που εννίοτε γράφω ως ανώνυμος αλλά μπερδεύομαι με τα log in)

Λαμογιος είπε...

Διαβαζω συχνα για τις φιλοαγοραιες μεταρρυθμισεις που εισηχθηκαν στην σοβιετικη οικονομια σταδιακα μετα τον σταλιν.Υπαρχει βιβλιογραφια πανω στο γιατι εισηχθηκαν αυτες οι μεταρρυθμισεις,πανω σε ποια υπαρκτα προβληματα βασιστηκαν,ποιες ηταν οι μεταρρυθμισεις αυτες και πως δημιουργηθηκε μια νεα αστικη ταξη μεσα απ αυτες?

Ανώνυμος είπε...

Μην τρελαίνεστε μερικοί. Απλώς ανέφερα μια ελληνική πτυχή της πολιτικής Μπρέζνιεφ όπως την ερμήνευε το Φιλοσοβιετικό Κόμμα (Ν. 815-Χημείο) και έναν ατόφιο μπρεζνιεφικό ήρωα, τον Αντώνη τον Μαλάμη που δεν πείραξε ποτέ του ούτε κουνούπι. (εδω κατουριόμαστε από τα γέλια). Βεβαίως φιλοσοβιετικοί υπήρξαν και άλλοι όπως οι Τεγόπουλος-Μπόμπολας κτλ αλλά το "ρώσικο κόμμα" ήταν ΕΝΑ.

Βεβαίως κάθε εποχή (και κάθε ηγέτης) κρίνεται με τα μέτρα της εποχής του. Εκείνη την εποχή (δεν την έζησα αλλά διάβασα για αυτήν) το Ρώσικο Κόμμα γνωστότερο και ως ΚΚΕ ακολουθεί με ευλάβεια την σοφή καθοδήγηση του κάθε μέτριου σοβιετικού γραφειοκράτη, πείθοντας τους οπαδούς του ότι αυτός είναι ο μόνος σωστός δρόμος για τον σοσιαλισμό.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η γενναιόδωρη χρηματική ενίσχυση του Κόμματος απο το ΚΚΣΕ αλλά και τα διάφορα προνόμια που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν οι πιστοί "μπρεζνιεφικοί", "αντροποφικοί", ή "γκορμπατσοφικοί" (σπουδες στις ανατολικές χώρες κτλ)

Ποιός Μπρέζνιεφ; Ακόμα και η περεστρόικα ήταν κομμάτι του μεγαλοφυούς σχεδίου για την τελική επικράτηση του Σοσιαλισμού:
«οι ιδέες της περεστρόικα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του σοσιαλισμού... έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Αλέκα Παπαρήγα «Πράβδα», 25.6.91).

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, το ΚΚΕ του '70 και του '80 είχε σαφώς πολύ καλύτερο επίπεδο στελεχών σε σχέση με το σήμερα και οπωσδήποτε τότε είχε και αγωνιστές ενώ τώρα διαθέτει μόνο επαγγελματικά στελέχη καριέρας. Οι αναλύσεις και οι θέσεις του μπορεί να ήταν επιφανειακές αλλά διέθεταν αυτό το λαϊκό κριτήριο που τις έκανε προσιτές και οικείες στον πολύ κόσμο. Αυτο άλλωστε ήταν και το μεγάλο προτέρημα πολλών παλαίμαχων κομμουνιστών (που σχεδον όλοι έχουν αποδημήσει) οι οποίοι δεν σκάμπαζαν πολλά για Μαρξ και Λένιν αλλά διέθεταν (σχεδόν) αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με το σημερα: Όλοι τραβάνε τα μαλλιά τους με τις θέσεις της ΚΕ για το 19ο συνέδριο επειδή είναι εντελώς άσχετες με την πραγματικότητα. Είναι γραμμένες αποκλειστικά από επαγγελματικά στελέχη που σιτίζονται από το Κόμμα που οικονομικά στηρίζεται κατα κύριο λόγο στην Χορηγία από τον Κρατικό -και σε λίγο Ευρωπαϊκό, περιμένετε και θα δείτε- Προϋπολογισμό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τί σημαίνει ανεργία, φτώχεια και αυτό φαίνεται απο τον τρόπο που σκέφτονται. Ζούν τον δικό τους σοσιαλισμό από τώρα.


(αν σας ενοχλεί ή σας παραξενεύει ο όρος "Ρώσικο Κόμμα", παρακαλώ διαβάστε το πρόγραμμα του ΚΚΕ για τη "λαϊκή δημοκρατία" του 1954. Στην εισαγωγή γίνεται αναφορά στους ακατάλυτους δεσμούς μεταξύ των Ελλήνων και του "Ξανθού Γένους" που θα τους απελευθερώσει και ότι το ΚΚΕ είναι ο συνεχιστής και ο εγγυητής αυτής της συμμαχίας)

Τάκιτος


Ανώνυμος είπε...

Στον προσκείμενο στον μαοϊσμό Ανώνυμο (21 Δεκεμβρίου 2012 12:37 μ. μ. και 22 Δεκεμβρίου 2012 4:05 μ. μ.) που νομίζει ότι ανακάλυψε την Αμερική τον Δεκέμβριο του 2012.

Πρώτα-πρώτα, σε παρακαλώ, να μην με αποκαλείς «σύντροφο (σ.)». Είναι, βέβαια, θετικό για την λεγόμενη καθωσπρέπει «πολιτική κουλτούρα» να υπάρχουν προσκείμενοι στον μαοϊσμό που δεν βρίζουν και απειλούν όπως ο μαοϊκός διαχειριστής του ιστολογίου στο οποίο αναφέρεσαι, αλλά, επειδή κι οι δυο μας κινούμαστε, καλώς ή κακώς, στην συχνότητα της ανωνυμίας, κι εγώ προσωπικά θεωρώ προσβολή το να με αποκαλεί κάποιος από τον πολιτικό χώρο που πρόσκειται στον μαοϊσμό, «σύντροφο», γι’ αυτό μπες σε παρακαλώ στον κόπο, αφού εγώ δεν σε προσβάλλω, να μην με προσβάλλεις κι εσύ.

Το ότι το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κι η Κομμουνιστική Διεθνής «αγκάλιασαν» τον Μάο μετά την πραξικοπηματική του αναρρίχηση στην ηγεσία του ΚΚΚ (1935–1945) και την ανάδειξή του σε Πρόεδρο της ΛΔΚ (1949) δεν μετατρέπει δια παρθενογενέσεως τον Μάο σε μαρξιστή-λενινιστή. Το γιατί έγινε αυτό και τα συμπαρομαρτούντα του «εναγκαλισμού» που περιληπτικά απαριθμείς είναι ζητήματα που η αναλυτική και σε βάθος εξέτασή τους ξεπερνά κατά σταθμούς και παρασάγγες τα όρια αυτού του σχόλιου.

Τα γραφτά του Μάο (στην μορφή που δημοσιεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 πρώτα στην «Λαϊκή Ημερησία» και αμέσως μετά στην «Επιλογή από τα έργα του») που αναφέρεις δεν είναι δικά του, αλλά αποτελούν δραστική ανάπλαση δικών του σημειώσεων από τον σοβιετικό φιλόσοφο και ένα φεγγάρι (1953–1959) πρεσβευτή της ΕΣΣΔ στην ΛΔΚ Πάβελ Φιοντόροβιτς Γιούντιν (1899–1968). Οι αρχικές σημειώσεις του Μάο που ανάγονται στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν συνόψεις μεταφρασμένων στα κινέζικα (ο Μάο πλην της μητρικής του δεν ήξερε καμιά ξένη γλώσσα) σοβιετικών φιλοσοφικών εγχειριδίων των μέσων της δεκαετίας του 1930 καθώς και λογοκλοπές μεταφράσεων από μαρξιστικά φιλοσοφικά έργα στην ρωσική που έκαναν στα κινέζικα άλλοι κινέζοι κομμουνιστές, π. χ. ο Πο Κου (ψευδώνυμο του Τσινγκ Μπανγκ-σιάν, 1907–1946). Μιας κι οι πηγές που τεκμηριώνουν τα παραπάνω είναι σε γλώσσες εξωτικές για την ελληνική πραγματικότητα στον τομέα των κοινωνικών επιστημών (βασικά στα κινέζικα), αποφεύγω, για να μην φανεί ότι κάνω τον έξυπνο, να σε παραπέμψω. Ελπίζω να μεταφραστούν κάποτε στα αγγλικά, οπότε δεν θα παραλείψω να το κάνω.

Ο Μάο συνέχισε να εξυβρίζει τον Στάλιν και μετά το 1956, όπως πολύ παραστατικά δείχνει το πρωτόκολλο της συνομιλίας του με τον Χρουστσιόφ στις 31 Ιουλίου 1958 στο Πεκίνο. Το πόσο «συντροφική (και υποχρεωτική για τους κομμουνιστές) κριτική» είναι αυτά που λέει ο Μάο αναφορικά με τον Στάλιν, σε αφήνω να κρίνεις ο ίδιος διαβάζοντας την αγγλική μετάφραση του πρωτόκολλου εδώ:

http://legacy.wilsoncenter.org/va2/index.cfm?topic_id=1409&fuseaction=home.document&identifier=5034C198-96B6-175C-9AB8386F9E8C7DBD&sort=rights&item=cwihp

Αυτά για την ώρα κι αν χρειαστεί τα ξαναλέμε.

Ανώνυμος της 22ης Δεκεμβρίου 2012 ώρα 1:27 π. μ.

TRASH είπε...

@Τάκιτος:
Μπράβο παιδί μου, συνόψισες ολόκληρο τον φασιστικό και "αριστερό" αντικομμουνιστικό βόρβορο σε ένα μόνο σχόλιο.
Βέβαια αντιφάσκεις κραυγαλέα, αφού μας παρουσιάζεις ως φιλοσοβιετικό το ελληνικό κατεστημένο που το 1954 εκτελούσε τους "Ρωσόφιλους" κομμουνιστές.
Και φύσικά ή το ένα θα συμβαίνει ή το άλλο, δεν μπορεί ο Μπόμπολας και ο Τεγόπουλος που πετάνε καθ'έξην κατ'επάγγελμα λάσπη στο ΚΚΕ να είναι "φιλορωσοι" όπως μας λες, και να είναι και "Ρωσικό" (αυτό το έχεις κλέψει από ΕΠΕΝ) το κόμμα...
Οταν κατέβεις στην γη ειδοποίησε μας, να σε καλοσορίσουμε...
Για την υποστήριξη των αστικών δημοσιογραφικών συγκροτημάτων στο ΚΚΕ:
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4157057
Υ.Γ.
Αυτό με το 1954 μην το πεις στους άλλους ΟΑΚΚίτες. Μέχρι το '56 το θεωρούν επαναστατικό...

Ανώνυμος είπε...

Trash, είσαι όνομα και πράμα τελικά.
ΑΣΦΑΛΩΣ και ένα κομμάτι της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ τω καιρώ εκείνω ήταν σοβιετόφιλο αφού έκανε συναλλαγές με τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Από μόνος του ξεφύτρωσε ο Κόκκαλης ή ο Τεγόπουλος/Μπόμπολας. Θυμάσαι ποιός ήταν ο εκδότης της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας;
Αυτό φυσικά δεν τους έκανε κομμουνιστές, ούτε και οι ίδιοι ισχυρίζονταν κάτι τέτοιο. Αγοράζανε και πουλάγανε οι άνθρωποι.
Γι αυτό άλλωστε η Ελευθεροτυπία της εποχής είχε επαμφοτερίζουσα στάση όπως πολύ σωστά είπε ο Σφυροδρέπανος στην αρχική ανάρτηση του.

Τώρα που δεν υπάρχει πια ΕΣΣΔ (παρα μόνο στις καρδιές μας) οι εν λόγω επιχειρηματίες δεν είναι ...σοβιετόφιλοι. Τί δεν καταλαβαίνεις;

Μην με αναγκάσεις τώρα να σκανάρω το πρόγραμμα για την "λαϊκή δημοκρατία" του ΚΚΕ του 1953-1954. Είναι για την εποχή του μια σύλληψη. Δυστυχώς όμως αποσύρθηκε σχεδόν αμέσως μετά από τις υποδείξεις της ΕΣΣΔ (επι Στάλιν) με σκοπο την ενίσχυση της ΕΔΑ μέσα από "πλατιούς δημοκρατικούς και πατριωτικούς αγώνες για την ειρήνη κτλ"
Περιέχεται στο παράρτημα "Επίσημα κείμενα του ΚΚΕ" 1949-1955, εκδόσεις Σ.Ε.

Τάκιτος

TRASH είπε...

@Τάκιτος:
Προφανώς και κάνεις τον κουτό.
Εάν αυτοί που αναφέρεις ήταν "ρωσόφιλοι" και το ΚΚΕ "ρωσικό", θα το στήριζαν με νύχια και με δόντια. Την "στήριξη" την είδαμε,έδωσα και λινκ. Αυτά είναι αυταπόδεικτα...
Στην εμφυλιοπολεμική φασιστική προπαγάνδα απαξιώ να αναφερθώ. Το γεγονός πάντως πως παρουσίαζε τους σλάβους ως "αιώνιους εχθρούς του έθνους", κάνει ευεξήγητο το γιατί έπρεπε να καταριφθεί και αυτός ο ανιστόριτος ισχυρισμός.
Οταν επανέλθεις στην γη (την κανονική, όχι αυτή που ο Μπόμπολας στηρίζει το ΚΚΕ), τα ξαναλέμε....

Ανώνυμος είπε...

ρε Trash συντονίσου λίγο.

δεν σου είπα ότι οι Τεγόπουλαίοι και λοιποί στήριξαν ποτέ το ΚΚΕ ούτε πίστεψαν σε κανα σοσιαλισμό. Πίστευαν στο κέρδος και δια μέσου Μπρέζνιεφ. Τί άλλο θες για να καταλάβεις;

Είναι πράγματι γεγονός ότι το ΚΚΕ ως το 90 είχε μεγάλη περιουσία, από εισφορές και διαθήκες μελών, από την κρατική επιχορήγηση αλλά και την γενναιόδωρη στηριξη από την ΕΣΣΔ. Τα πρωτα μηχανηματα της Τυποεκδοτικής ήταν χορηγία της ΕΣΣΔ επι Μπρέζνιεφ (ούτε ένα ευχαριστώ βρε αχάριστε σφυροδρέπανε;) και όταν άνοιξε ο 902 ΤιΒι (με διευθυντή τον Παύλο Τσίμα αν θυμάμαι καλά), τον εξοπλισμό του τον έβλεπε η ΕΡΤ με το κυάλι.

Δεν είναι ψέμα ότι το ΚΚΕ διέθετε αρκετές κομματικές επιχειρήσεις στο όνομα μελών και στελεχών του. Ο μεγάλος καυγάς ή μάλλον ένας από τους μεγάλους καυγάδες στη διάσπαση του '91 ήταν το ποιος θα πάρει τί, με μεγάλους χαμένους τους "ανανεωτές".

Η επίθεση το 91 για τις κομματικές επιχειρήσεις του ΚΚΕ στο λίνκ που παραθέτεις δεν έγινε για λόγους ...αντικομμουνισμού αλλά γιατί ήθελαν να βάλουν στο χέρι ΑΥΤΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ τις κομματικές επιχειρήσεις. Σου λένε, "τώρα είναι η ευκαιρία". Επιχειρηματικά παιχνίδια, TRASH, είναι πολύ απλό για να μην το καταλαβαίνεις...

Τάκιτος

Ανώνυμος είπε...

Ο Τάπητος κερδίζει επάξια το βραβείο του χρήσιμου ηλίθιου... Τέτοιο αχταρμά "αριστερών" και δεξιών επιθέσεων στο ΚΚΕ χωρίς κανένα ειρμό δεν έχουν ματαξαναδεί τα μάτια μου... Αν και σε λίγο θα τον συναγωνίζεται στην πολιτική ηλιθιότητα ο "Ε"Α... Πέρα από την πλάκα ο μόνος λόγος που δεν πρέπει να βρεθεί στον φυσικό του χώρο, τον κουβά, είναι η κοινωνική προσφορά του ως γελωτοποιός...

Ανώνυμος είπε...

Ο προβοκάτορας που ακούει στο όνομα "Τάκιτος" δεν ξέρει τι του γίνεται και λέει ό,τι του κατέβει.
Οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις της "Τυποεκδοτικής" ήταν κατασκευής Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κι είχαν πληρωθεί στο ακέραιο από λεφτά του Κόμματος, γιατί υπήρχαν από τις εισφορές των μελών που ζούσαν στις τότε σοσιαλιστικές χώρες πάρα πολλά χρήματα που δεν ήταν μεν σε "σκληρό" καπιταλιστικό συνάλλαγμα, αλλά έφταναν να αγοραστούν εντός των σοσιαλιστικών χωρών διάφορα εμπορεύματα όπως εκείνες οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις που μετά στάλθηκαν στην Ελλάδα. Τα περί χορηγίας κλπ. είναι μια από τις συνηθισμένες προβοκάτσιες του "Τάκιτου".
Αφού ο προβοκάτορας "Τάκιτος" δεν κάνει ό,τι λέει τ’ όνομά του, δεν το βουλώνει δηλαδή, πρέπει ο διαχειριστής να κάνει ό,τι έκανε ο Αντώνης του LR που, μόλις αυτός άρχισε να προβοκάρει, τον ξωπέταξε από την συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Παιδια, το μπλογκ ειναι για ψυχοθεραπεια. Αφηστε τον Τακικο να τα πει, να ξαλαφρωσει, να κανει οσο "κακο" τελος παντων νομιζει οτι κανει απο δω μεσα, να εξαφανιστει ισως, να εμφανιστει αργοτερα με αλλο ψευδωνυμο, οπως εχουν κανει αρκετοι μισοχαζοι προβοκατορες (και νομιζουν οτι δεν τους εχει παρει κανεις χαμπαρι), γενικα να κανει οτι θελει. Εχουμε κι εμεις αναγκη λιγη ψυχαγωγια μερες που ειναι.

Ανώνυμος είπε...

", γιατί υπήρχαν από τις εισφορές των μελών που ζούσαν στις τότε σοσιαλιστικές χώρες πάρα πολλά χρήματα που δεν ήταν μεν σε "σκληρό" καπιταλιστικό συνάλλαγμα, αλλά έφταναν να αγοραστούν εντός των σοσιαλιστικών χωρών διάφορα εμπορεύματα όπως εκείνες οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις που μετά στάλθηκαν στην Ελλάδα."

Μην γράφετε τέτοιες ανοησίες γιατί εκτίθεστε ανεπανόρθωτα. Το 1977 οι περισσότεροι έλληνες-μέλη του ΚΚΕ είχαν ήδη επαναπατριστεί και οι υπόλοιποι ετοίμαζαν τις αποσκευές τους. Τον Οκτώβριο του 1991 η ρωσική Δούμα ενημερώθηκε για τις χορηγίες του ΚΚΣΕ προς το ΚΚΕ ως τον Αύγουστο του 1991 απο τον υπουργό δικαιοσύνης Nikolay Vasilyevich Fyodorov.

Όσο για την ΛΓΔ ακολουθούσε την εξής τακτική. Ανατολικογερμανοί δια μέσου της ΣΤΑΖΙ, ακόμα και για λογαριασμό της ΣΤΑΖΙ, αποκτούσαν περιουσίες στην Ελλάδα κάνοντας το εξής κόλπο: Σπιτια, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις κτλ γράφονταν εικονικα σε μέλη του ΚΚΕ. Ετσι εμφανίζονταν το ΚΚΕ να κατέχει αμύθητη περιουσία που βέβαια δεν ίσχυε σε αυτό το βαθμό. Μια από αυτές τις συναλλαγές έγινε γνωστή όταν το γερμανικό δημόσιο, ερευνώντας τα αρχεια της ΣΤΑΖΙ ζήτησε πίσω ένα ξενοδοχείο στην Κέρκυρα που ο εικονικός ιδιοκτήτης του, το εκμεταλλευόταν κανονικά.

Δεν ξέρω πάντως γιατί τρελαίνεστε τόσο όταν ακούτε για χορηγίες από την ΕΣΣΔ. Δεν είναι κάτι κακό. Ίσα-ίσα που βοήθησαν το κόμμα να είναι σχετικά ανεξάρτητο από την κρατική επιχορήγηση.

Τάκιτος

Ανώνυμος είπε...

Διεγραμμενος ειμαι και εγω και διαφωνουντας πολυ πια με το Κομμα...Αλλα αρχιμπλογκαρε,σβηαε αυτον τον χυδαιο αντικομμουνιστη τακιτο .ελεος με αυτο το καθικι...σβησε τον σε παρακαλω

Ανώνυμος είπε...

Επαναλαμβάνω πως ο αντιμαοϊσμός μπρεζνιεφικής κοπής, όπως εκφράστηκε στο θέμα της Καμπότζης και σε μια σειρά βιβλίων που μεταφράστηκαν από τα ρωσικά και είχαμε την ατυχία να αγοράσουμε, το μόνο που άφησε, ήταν τροφή στον αντικομμουνισμό.Εσύ, με τα όσα παραθέτεις, το επιβεβαιώνεις.

Επαναλαμβάνω επίσης τη δημόσια στάση του ΚΚΚ έναντι του Στάλιν και υπενθυμίζω την αναφορά όλων των κομμουνιστών της περιόδου εκείνης και σε προσωπικά ελαττώματα στην κριτική άλλων συντρόφων (Ζαχαριάδης έναντι Βελουχιώτη, Ιωαννίδης έναντι Βαφειάδη, Ζαχαριάδης εναντίον Στάλιν κοκ).

Ειδικά όσα αναφέρεις περί λογοκλοπής και πραξικοπηματικής αναρρίχησης, το μόνο που κάνουν είναι να εκθέτουν όλο το υπόλοιπο κομμουνιστικό κίνημα της εποχής, που δεν εκτιμούσε το Μάο ως μεγάλο θεωρητικό μόνο για τα δύο αυτά κείμενα, αλλά και για τις πολεμικο-στρατιωτικές-στρατηγικές του ικανότητες.
Μάλιστα, το ΚΚΕ διαμόρφωσε την ανάπτυξη του ΔΣΕ βάσει της κινέζικης εμπειρίας, σύμφωνα με αναφορά του ίδιου του Ζαχαριάδη στα "Προβλήματα Καθοδήγησης.." (1952).
Θεωρείς "κορόιδα" όλο το κίνημα. Προσφέρεις υπηρεσίες στον αντικομμουνισμό, παρά τη θέλησή σου.

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4605918&publDate=20/6/2008

Ανώνυμος είπε...

Στον Ανώνυμο (21 Δεκεμβρίου 2012 12:37 μ. μ., 22 Δεκεμβρίου 2012 4:05 μ. μ. και 24 Δεκεμβρίου 2012 2:59 π. μ.) που είδε το «φως» της «σκέψης του Μάο Τσετούνγκ», αφού διάβασε βιβλία «αντιμαοϊσμoύ μπρεζνιεφικής κοπής».

(Πρώτο)

Χρειάζεται να τα ξαναπούμε, αφού επιμένεις.

Ο Γκεόργκι Δημητρώφ προσπαθεί να σώσει διεθνιστές κινέζους κομμουνιστές από τις μαοϊκές διώξεις (1943)

Letter of G. Dimitrov to Mao Zedong on the Situation in the Communist Party of China

22nd December, 1943

Mao Zedong (personally only)

1. About your son. He is settled in the Military Political Academy. On completion he will acquire a solid knowledge in the fields of Marxism-Leninism and contemporary military matters. The youth is able and I do not doubt that in his person you will receive a reliable and good assistant. He sends you warm greetings.

2. About matters of a political character. We ourselves understand that after the disbandment of the Comintern no one of the former leaders can intervene in the internal matters of a Communist Party. But in an honest and friendly way I cannot but speak to you of the anxiety which has been aroused in me by the condition of the Communist Party. You know that from the beginning of 1935 I was closely and frequently concerned with Chinese affairs. On the basis of all that which is known to me I consider that a politically mistaken course is being undertaken to curtail the struggles against the foreign occupiers of China, and that a deviation from the policies of the United National Front is becoming apparent. In the period of the national war of the Chinese people such a course threatens to place the party in isolation from the state of the mass of the people, and has the capacity to bring about a perilous sharpening of the civil war which can only be in the interest of the occupiers and their agents in the Kuomintang. I consider the conducting of the campaign against Zhou Enlai and Wang Ming to be politically incorrect. It incriminates the recommendations of the Comintern policy on the National Front as a result of which they supposedly lead the party to a split.

Μη φεύγετε, έχει συνέχεια…

Ανώνυμος της 22ης Δεκεμβρίου 2012 ώρα 1:27 π. μ.

Ανώνυμος είπε...

Ο προβοκάτορας "Τάκιτος" συνεχίζει κι ο διαχειριστής τον ανέχεται. Τέλος πάντων… Αν νομίζει ο προβοκάτορας ότι θα συνεχίσει να ψαρεύει στα θολά νερά χωρίς αντίλογο είναι πολύ γελασμένος. Γι’ αυτό τα εξής: 1) Το 1977 επί Κωνστ. Καραμανλή ο επαναπατρισμός γινόταν με το σταγονόμετρο, μόνο επί Ανδρ. Παπανδρέου άρχισε να επαναπατρίζεται η μεγάλη μάζα των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, κι ο επαναπατρισμός αυτός διήρκεσε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 (υπάρχουνε κι επίσημα ντοκουμέντα σχετικά μ’ αυτό), 2) Τα ποσά από τα καθαρά κομματικά έσοδα (βασικά κομματικές συνδρομές αλλά και εισφορές) που είχανε μαζευτεί σχεδόν ένα τρίτο του αιώνα φτάνανε και παραφτάνανε στο Κόμμα για να αγοράσει χωρίς πρόβλημα και τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις που λέει ο προβοκάτορας "Τάκιτος" ότι "χορηγήθηκαν" και 3) Το πρόβλημα ήταν στην μετατρεψιμότητα, δηλαδή στο ότι τα τεράστια αυτά ποσά καθαρής κομματικής περιουσίας ήταν σε νομίσματα που για τους γνωστούς λόγους δεν ήταν ελεύθερα μετατρέψιμα σε "σκληρό" συνάλλαγμα εξ ου και οι δυσκολίες και μερικές φορές προστριβές ιδίως μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές με τις διάφορες κυβερνήσεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών για να βγουν και να πάνε στην Ελλάδα αυτά τα ποσά. Όλα τ’ άλλα είναι κουραφέξαλα του προβοκάτορα "Τάκιτου". Μερικοί μπορεί να γελάνε με τις κακής ποιότητας προβοκάτσιες του "Τάκιτου", αλλά για τους άλλους όπως και για μένα έχει παρατραβήξει το πράμα…

Ανώνυμος είπε...

Αδερφέ, δεν έγραψα κάπου ότι είδα κανένα φως καμίας σκέψης κανενός.
Ανέφερα και ξαναλέω πως αυτό που κάνεις και έκανε η ΕΣΣΔ επί Μπρέζνιεφ έδωσε τροφή στον αντικομμουνισμό, χαρακτηρίζοντας παράλληλα ηλίθιους και κορόιδα τους ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος στην καλυτερή του περίοδο.

Θα έπρεπε κανονικά να καταλαβαίνεις πως όσα παρουσιάζεις ως "μαοϊκές διώξεις" "διαβάζονται" από καλοπροαίρετους ή ουδέτερους και αξιοποιούνται από επαγγελματίες ως "κομμουνιστικές και αδελφοκτόνες" διώξεις..

Δεν επιθυμώ να απαντήσω σε άλλες αναρτήσεις σου. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Ανώνυμος είπε...

Στον Ανώνυμο (21 Δεκεμβρίου 2012 12:37 μ. μ., 22 Δεκεμβρίου 2012 4:05 μ. μ., 24 Δεκεμβρίου 2012 2:59 π. μ. και 24 Δεκεμβρίου 2012 3:28 μ. μ.) που κόπτεται για την υστεροφημία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος…

(Δεύτερο με υστερόγραφο)

Such people as Zhou Enlai and Wang Ming need not be severed from the party, but, retained and utilised to the utmost for the work of the party. I am troubled by the circumstance that a section of the party cadres have unhealthy attitudes with relation to the Soviet Union. Doubts arise in my mind also concerning the role of Kang Sheng. The carrying out of such correct party measures as the cleansing of the party of enemies and building its unity, is being accomplished by Kang Sheng and his apparatus in such abnormal forms, that it has the capacity only to sow mutual distrust and to provoke deep indignation in the ordinary masses of the party membership and to help the enemy and its efforts to demoralise the party. Even in August of this year we received from Chongqing thoroughly trustworthy information that the Kuomintangists decided to despatch their agents provocateurs to Yan’an with the purpose of making mischief between you, Wang Ming and other party activists, and also to create a hostile frame of mind against all those who lived and studied in Moscow. I forewarned you in good time of this insidious design of the Kuomintangists. The secret desire of the Kuomintangists is to corrupt the Communist Party from within as it is easier in this way to bring about its destruction. For me it is beyond doubt that Kang Sheng in his activities is playing into the hands of these provocateurs. Pardon me for this fraternal plain-speaking, but only my deep respect for you and the firm conviction that you, the generally acknowledged leader of the Party, are interested to see things in their genuine light, allows me to speak so candidly. I request you to reply to me about the channel by means of which I may send you the current correspondence. I strongly press your hands—D[imitrov].

Академия наук СССР. Институт Дальнего Востока, Коммунистический Интернационал и китайская революция. Документы и материалы. – Москва 1986, стр. 295–296 [Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ. Ινστιτούτο Άπω Ανατολής, Η Κομμουνιστική Διεθνής και η κινέζικη επανάσταση. – Μόσχα 1986, σσ. 295–296].

Translated from the Russian by Nirmal Kumar.

Πηγή: http://www.revolutionarydemocracy.org/rdv2n2/dimitrov.htm

Κανείς (και πολύ λιγότερο ο Γκεόργκι Δημητρώφ, όσο «διπλωματικός» και «προσεκτικός» κι αν είναι στις εκφράσεις του στο παραπάνω γράμμα) δεν μπορεί να κοροϊδέψει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, γιατί αυτό δυναμώνει, μόνο όταν ξεφορτώνεται την οπορτουνιστική (στην περίπτωση του Μάο: μικροαστική-εθνικιστική) σαβούρα που αναπόφευκτα μαζεύεται στις γραμμές του.

Και ν’ αφήσεις στην μπάντα το ιδεολογικό λαθρεμπόριο με τον Νίκο Ζαχαριάδη!

Υ. Γ.

Εσύ, βέβαια, ούτε καλοπροαίρετος είσαι ούτε πολύ περισσότερο ουδέτερος, επομένως πάσα περαιτέρω συζήτηση περιττεύει κι από μεριάς μου. Καλύτερα να χαθείς στην κουραμπιεδόσκονη ή στο μελομακαρονοσίροπο των Χριστουγέννων…

Ανώνυμος της 22ης Δεκεμβρίου 2012 ώρα 1:27 π. μ.

Ανώνυμος είπε...

Bάζοντας εικόνα στο κείμενο...

http://englishrussia.com/2007/07/26/more-pictures-of-ussr/


metalorixos

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κοίτα να δεις σουξέ ο σύντροφος λεονίντ. Ανέλπιστο. Διαβάζοντας εκ των υστέρων τα σχόλια τα βρήκα άκρως απολαυστικά κι ενημερωτικά. Ακόμα κι αυτά που ήταν προκλητικά -και με αυτή την έννοια προβοκατόρικα. Τώρα για απαντήσεις, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Επιλέγω να απαντήσω επιλεκτικά μόνο στο λαμόγιο: το πρώτο που θυμάμαι να έχω διαβάσει σχετικά ήταν ένα κείμενο του μ-λ πίσω, γραμμένο εν έτει 1990, σαν ανασκόπηση των όσων ακολούθησαν από το εικοστό συνέδριο κι έπειτα και το πώς σχηματίστηκε η νατ -νέα αστική τάξη- όπως τη λέει η ανάλυσή του μ-λ χώρου. Δυστυχώς δεν είμαι στην έδρα μου, για να βρω συγκεκριμένη παραπομπή, αλλά εφόσον έχεις επαφή με κάποιο μουλά, θα το βρεις εύκολα.
Πέραν αυτού υπάρχει κάποια σχετική αρθρογραφία στην κομεπ -ένα άρθρο για τις προτάσεις του γκλουτσκόφ, που δεν προκρίθηκαν έναντι των πιο αγοραίων λύσεων, είναι ένα που μου έρχεται στο μυαλό.
Έχει ένα ενδιαφέρον κι αυτό το άρθρο από λογική της ιστορίας, που είχε γραφτεί επί περεστρόικα.
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/Perestroika.htm
Προς το παρόν δε μου έρχεται κάτι άλλο, αλλά με έβαλες στο τριπάκι να το ψάξω. Ενδεχομένως να επανέλθω