Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Συντελεστής κομματικής οικο-δόμησης

Ο ένγκελς σημείωνε κάπου ότι πέρα από τον κόσμο των αφαιρέσεων, ο πραγματικός κόσμος δεν είναι τόσο απλός κι η αλλαγή της κοινωνίας δεν αντιστοιχεί σε μια αλεγβρική εξίσωση πρώτου βαθμού, αλλά σε ανώτερα μαθηματικά. Αλλιώς –λέω εγώ- η σκέψη μας κινδυνεύει να καταλήξει ταξικό ναυάγιο και να πέσει στην ξέρα των ουτοπικών φαντασιοπληξιών και των φανταστικών αριθμών. Αν λοιπόν το στοιχείο στον τίτλο της ανάρτησης είναι ο άγνωστος χι μιας εξίσωσης ανώτερου βαθμού, τότε συναντιόμαστε με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.

Ποια είναι η σωστή αναλογία στο δίπολο δημοκρατίας-συγκεντρωτισμού, που συνθέτουν από κοινού την βασική καταστατική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού; Ποιος είναι ο ενδεδειγμένος συντελεστής κομματικής (οικο)δόμησης; Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κι ευρύ κόμμα ή ένα κόμμα με αυστηρά κριτήρια στρατολόγησης αλλά πλατιές συσπειρώσεις κι ευρύτερες συμμαχίες; Μπορεί η δομή να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά τη λειτουργία ενός κόμματος ή συνολικά μιας κοινωνίας; Μπορούμε εμείς με τη σειρά μας να της αποδώσουμε πρωταρχική σημασία και να ψάξουμε εκεί την αιτία ενός κοινωνικού φαινομένου; Ή είναι ένα κομμάτι του εποικοδομήματος με δευτερεύοντα ρόλο που αντανακλά τις διεργασίες της οικονομικής βάσης; Υπάρχει δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο πόλων; Μπορούμε να την παραλληλίσουμε με την σχέση μορφής-περιεχομένου; Πόσο δευτερεύουσα είναι όμως η πρώτη σε σχέση με το δεύτερο; Και τι συνιστά πρωτοπόρα μορφή που αναδεικνύει ως φόρμα το περιεχόμενο και προωθεί την ανάπτυξή του;
Αυτά τα ερωτήματα οριοθετούν ένα γενικό περίγραμμα της συζήτησης, που δεν είναι καν εξαντλητικό.

Ας ξεκινήσουμε με ορισμένες βασικές παραδοχές. Η δομή προκύπτει ως το λογικό αποτέλεσμα κάποιων διεργασιών κι αναγκαιότητα που υπαγορεύεται από βαθύτερα αίτια. Σε άλλα κοινωνικά συμφραζόμενα η ίδια μορφή δομής (πχ το κράτος) έχει διαφορετική λειτουργία. Συνεπώς η δομή δεν αποτελεί το βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση της ουσίας. Ούτε αρκεί από μόνη της για να αλλάξει ριζικά το περιεχόμενο –το κλειδί της υπέρβασης του καπιταλισμού δε βρίσκεται στα δημοψηφίσματα της άμεσης δημοκρατίας, αλλά στην παραγωγή και εκεί είναι το πραγματικό μέτρο της δημοκρατίας, το οποίο με τη σειρά του δεν έχει καμία σχέση με τον συλλογικό εγωισμό της αυτοδιαχείρισης σε κάθε ξεχωριστή επιχείρηση αλλά με τον κεντρικό σχεδιασμό και την ουσιαστική συμμετοχή των εργατικών ενώσεων στον καταρτισμό και την εφαρμογή του. Επόμενα το ζητούμενο δεν είναι μια απογειωμένη δομή, ούτε μια παθητική αντανάκλαση των κοινωνικών τάσεων, αλλά εκείνη η μορφή που θα εξυπηρετεί τον άμεσο στόχο και θα προωθήσει την ωρίμανση του στρατηγικού στόχου.

Η δομή ενός κομμουνιστικού κόμματος (και της σοσιαλιστικής κοινωνίας σε ένα άλλο επίπεδο) διέπεται από μια βασική αντίθεση. Αφενός αντανακλά κάποια κατάλοιπα κι αντικειμενικούς περιορισμούς από το περιβάλλον στο οποίο συγκροτείται κι αναπτύσσεται, όπως την ιεραρχία, τη διάκριση μεταξύ χειρώνακτα και διανοούμενου ή αλλιώς μεταξύ διευθυντικής και εκτελεστικής εργασίας, καθώς και τον υποδουλωτικό καταμερισμό εργασίας –που αναφέρεται περίπου στο ίδιο πράγμα. Ενώ αφετέρου δημιουργεί τους όρους για την υπέρβαση αυτών των χαρακτηριστικών κι (οφείλει να) λειτουργεί ως εικόνα από τα προσεχώς του σινεμά, ως μια προαπεικόνιση της κοινωνίας του μέλλοντος ενσωματώνοντας βασικά της γνωρίσματα στη λειτουργία του –όπως τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοθυσία, τους δημοκρατικούς κανόνες, την ισότητα στα δικαιώματα, τον έλεγχο της ηγεσίας, κι άλλα στοιχεία που συμβάλλουν στη διαμόρφωση πραγματικά κομμουνιστικών συνειδήσεων.

Κάποια αρνητικά στοιχεία αποτελούν αναγκαίο κακό ως ένα βαθμό. Ο συγκεντρωτισμός πχ υπαγορεύεται εν μέρει από την ανάγκη να αντιπαρατάξουμε στο αστικό κράτος και τους συγκεντρωτικούς μηχανισμούς του αντιπάλου, ένα εξίσου συμπαγές σύνολο με συγκεντρωμένες δυνάμεις, που δε θα είναι τυπικά ενιαίες με διαλυτικές τάσεις, αλλά μια ενωμένη γροθιά που θα τσακίσει τη σιδερένια φτέρνα του συστήματος. Κι απέναντι στη λογική της ατομικής λύσης και του «ένας αλλά λέων και όλοι εσείς τυριά», θα αντιπαρατάξει ένα ενιαίο σύνολο που θα παλεύει σα λιοντάρι και θα σκέφτεται σαν αλεπού, όπως έλεγε κι ο γκράμσι στη μελέτη του για τον ηγεμόνα του μακιαβέλι.

Αντιθέτως, κάποια άλλα χαρακτηριστικά είναι απλώς αναγκαία, όπως η χαμαλοδουλειά, η αποκαλούμενη και δουλειά μυρμηγκιού, που είναι απαραίτητη για να βγάλουν φτερά τα μυρμήγκια και να πετάξουν στην έφοδό τους προς τον ουρανό. Οι ανάγκες για πρακτική δουλειά είναι αντιστρόφως ανάλογες του αριθμού των συντρόφων, αυξάνονται εκθετικά, εγείρουν συνεχώς καινούριες απαιτήσεις, καταπίνουν σα μολώχ τον προσωπικό χρόνο του συντρόφου, που τρέχει καθημερινά σαν τον ωκύποδα αχιλλέα, άλλο αν η υπόθεση προχωρά με ρυθμούς χελώνας και είναι πάντα ένα βήμα πίσω από τις ανάγκες, μέχρι να τα φτύσει ο σφος από την κούραση, να φωνάξει περιχαρής νενικήκαμεν και να πέσει ξέπνοος.

Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό το τελευταίο, θα πάρουμε το παράδειγμα με τη γνωστή φράση του μαρξ για τον άνθρωπο της κοινωνίας του μέλλοντος που το πρωί μπορεί να κυνηγάει, το απόγευμα να ψαρεύει και μετά το δείπνο να φιλοσοφεί, χωρίς να γίνεται τίποτα απ’ όλα αυτά στο τέλος της ημέρας (φιλόσοφος, κυνηγός ή ψαράς). Στο σήμερα πάλι ένας μέσος σφος πηγαίνει το πρωί για εξόρμηση με προκηρύξεις, το μεσημέρι γίνεται ρήτορας στο διάλειμμα της δουλειάς ή σε κάποιο αμφιθέατρο, το απόγευμα φιλοσοφεί στη συνέλευση της (κ)όβας του, χωρίς να είναι αγκιτάτορας, ρήτορας, φιλόσοφος ή οικονομολόγος. Και στο τέλος της ημέρας είναι απλώς ένα κινούμενο πτώμα, που πρέπει να φροντίσει συν τοις άλλοις για την οικογένεια, τους φίλους, τη γειτονιά, την προσωπική του αυτομόρφωση, και τη συνολική καλλιέργεια της προσωπικότητάς του. Και εφόσον οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα, θεωρεί σπίτι του όλον τον κόσμο, και τρέχει να τον αλλάξει –και με αυτήν την έννοια και μόνο μπορεί να γίνει λόγος για νοικοκύρηδες.

Εδώ λοιπόν υπάρχει η κατάργηση του καταμερισμού, γιατί ο σύντροφος είναι όλα σε ένα και συμφέρει, χωρίς να αίρεται ακριβώς ο υποδουλωτικός του χαρακτήρας. Υπάρχει όμως και το διαλεκτικά αντίθετο μοντέλο οργάνωσης, που καταργεί την υποδούλωση εδώ και τώρα, με άκρως θεαματικά αποτελέσματα. Κάθε μέλος ασχολείται πρακτικά με τα πάντα: με την κρίση, με υψηλή πολιτική, μαρξιστική φιλοσοφία, θεωρία, ανάλυση, αποκτώντας έτσι μια φοβερή πολυπραγμοσύνη, χωρίς να εντρυφεί όμως σε κανένα από αυτά τα αντικείμενα. Κι όλα αυτά στην προαιρετική βάση της ελεύθερης επιλογής.

Έτσι όμως κανείς δεν επιλέγει να γίνει κυνηγός, ψαράς, χαμάλης και όλα τα απαραίτητα προς το πολιτικό ζην της οργάνωσης, που είναι στο όριο της επιβίωσης. Κι η οργάνωση δεν είναι απλώς μια πρωθύστερη μικρογραφία του κομμουνισμού, αλλά τον ενσαρκώνει άμεσα, σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, που όλα γίνονται αυθόρμητα και δεν χρειάζονται γραφειοκρατικές ηγεσίες, πρόγραμμα, καταμερισμός, συνεννόηση, ελεγκτικά όργανα, κι άλλες τέτοιες καταπιεστικές δομές, αφού ως γνωστόν στον κομμουνισμό καταργείται η πολιτική και κάθε έννοια οργάνωσης και κόμματος. Επιλέγουν λοιπόν όλοι σχεδόν να αμπελοφιλοσοφήσουν ανάλογα με τις ανάγκες των αναζητήσεών τους, οι οποίες αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο. Και μένουν να τρέχουν κάτι λίγοι με ζήλο σταχανοβίτη και γνήσια κομμουνιστική συνείδηση, που δεν την περιορίζουν σε κάποιο αφηρημένο επίπεδο, αλλά φροντίζουν να την γειώνουν στην πραγματικότητα.

Υπάρχει εναλλακτικά κι η πρακτική συμβουλή του βλαδίμηρου για το λεγόμενο ροτέισον: να γίνουν όλοι με τη σειρά γραφειοκράτες, ο καθένας από λίγο, για να μην υπάρχει στο τέλος κανείς γραφειοκράτης. Κι υπάρχουν και διάφοροι τρόποι να επιχειρήσεις να το εφαρμόσεις. Μπορείς να το κάνεις με τέτοιο τρόπο, που να μείνεις στο πρώτο σκέλος και ένα μεγάλο μέρος του χώρου σου να σκέφτεται γραφειοκρατικά, με βασική αρχή το φορμαλισμό και την τυπολατρία.
Αλλά μπορείς να το κάνεις και με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην χάνεται το πολύτιμο στοιχείο της εμπειρίας που έχουν κάποια στελέχη, οι ιδιαίτερες κλίσεις κι οι ικανότητες κάποιων συντρόφων. Και παράλληλα με τρόπο που να καταπολεμάει τη μονομέρεια, να τραβήξει τη βάση στο τιμόνι της καθοδήγησης, να φέρει τα ιδεολογικά στελέχη σε επαφή με την πράξη και τα επαγγελματικά σε επαφή με την παραγωγή.

Τελειώσαμε λοιπόν με αυτό; Όχι. Γιατί πέρα από τις γενικές αρχές, το ζήτημα μπαίνει ιστορικά και στη συγκεκριμένη εφαρμογή τους σε κάθε χρονική συγκυρία. Κι έτσι επιστρέφουμε σε κάποια απ’ τα αρχικά ερωτήματα. Κι εφόσον όλα αυτά αφορούν τις οργανωτικές αρχές και κατά μία έννοια εφάπτονται με τον προσυνεδριακό διάλογο που έχει ανοίξει στο ρίζο, η κε του μπλοκ κρίνει σκόπιμο να παραπέμψει σε μια παλιότερη συνέντευξη του σήφη κωτσαντή στο όργανο, σχετικά με το καταστατικό που ψηφίστηκε στο 15ο συνέδριο και τις αλλαγές που προτείνονταν. Περιττό να σημειώσω –πέρα από κάποια ζητήματα που μπήκαν κι εδώ- ότι αν γινόντουσαν σήμερα πχ αυτές οι αλλαγές, οι υστερικές κραυγές για τη στροφή του κκε και τον αντιδημοκρατικό του κατήφορο (βλέπε πχ κατάργηση δημοψηφισμάτων και ορίων εκλογής στελεχών) θα έδιναν και θα 'παιρναν από πολλούς όψιμους εραστές εκείνου του συνεδρίου. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά βαγγέλιο..

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

για σου ρε σταλινα που κόβεις τον αντιλογο

Ανώνυμος είπε...

δημοσιευσε τις απαντησεις ρε σταλινα

Ανώνυμος είπε...

σταλινα...

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρεπανε του Κυριακου Ευαγγελο τι τον έχεις???
αφου υπερασπιζεσαι τον ΣΤΑΛΙΝ μαλλον είναι κολλητος σου φιλαρακος

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρεπανε, αν εισαι τιμιος κομμουιστης και επανασταστης και γουσταρεις την σημερινη αντικαπιταλιστικη γαμμη του ΚΚΕ
φάε λάχανο τους Σταλινες που είναι βαριδια

Ανώνυμος είπε...

είδες τι γραφει ο Κυριακου για το 4ο της ΚΔ και την εργατικη κυβερνηση

πήγαινε βρες τι λέει ο μεγάλος επαναστατης Παντελης Πουλιοπουλος για το 4ο της ΚΔ

ο μαγκας τα έλεγε αυτα πριν 80 χρόνια
πριν 80 χρόνια σταλινες

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρεπανε δες τι λεει ο Παντελης στο γωνστο εργο για το 4ο της ΚΔ
είνα μεγαλος μαρξιστης σου λεω

βγαλε από τα ματια την οπορτουνιστικη σκουρια που είχαν βάλει και σε σενα και σε μενα και σε όλους μας
οι δεκαετίες του μπρεζνιφισμου

Ανώνυμος είπε...

αυτη που υπερασπιζονται τον Σταλιν είναι καλυμενοι αντικομματικοι
γιατι κόμμα σημαίνει επανασταση

Ανώνυμος είπε...

δεν γουσταρουν την νεα κατευθυνση τον αντικαπιταλισμο
θέλουν να την πνιξουν εν τη γεννεση της

ζητω ο παντελης σφυροδρεπανε
80 χρονια πριν ο μαγκας

Ανώνυμος είπε...

τωρα είναι η ώρα

οι τροτσκες πάνω
οι τροτσκες κατω
με την καθοδηγησης της τεραστιας γιαγιας του τροτσκισμου Μπελλου
να πνιξουμε τους σταλινες

και να ετοιμαστουμε να κάνουμε την Ελλαδα πουτανα
έρχεται η νεα Παρισινη Κομμουνα του 21ου αιώνα
αλλά όχι μόνη της

Ανώνυμος είπε...

Θα έλεγα όμως,χωρίς ίχνος κακής διάθεσης ότι το κείμενο είναι περισσότερο μια "ευχολογία" (τα εισαγωγικά τα βάζω επειδή πρόκειται για εφικτό στόχο) παρά η πραγματικότητα, χωρίς βέβαια να γνωρίζει τι γίνεται στις ΚΟΒες. Εντάξει αυτό δε σημαίνει πώς δεν πρέπει να μπαίνει ένα στόχος προς τον οποίο θα βαδίζουμε.

παρεπιπτόντως...το πλάνο του κόμματος καλύφθηκε για άλλη μια φορά, νομίζω οφείλουμε ένα μπράβο τόσο (λιγότερο) στους εαυτούς μας όσο και (περισσότερο) σε κάφε φίλο-σύντροφο-συναγωνιστή που προσπάθησε μέχρι τελευταίας στιγμής


Ούτε καν

do.b4tool8 είπε...

Τροφή για σκέψη! Σοβαρά στοχαστικό και δοσμένο με τρόπο που εκφράζει γνησιότητα. Έχω την εντύπωση ότι θα ήθελες να επεκταθείς λίγο στην τελευταία παράγραφο, αλλά κάτι σε απέτρεψε… Μπορεί όμως και να προβάλω σε σένα την δική μου επιθυμία να σε ακούσω.

FDJ είπε...

Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία, σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

near east είπε...

Η ύλη, αυτό που υπάρχει πέρα και έξω από τη συνείδησή μας, προσλαμβάνεται από τις αισθήσεις μας με την μορφή της δομής. Όλα όσα βλέπουμε ή μπορούμε μέχρι στιγμής να δούμε, από τους απέραντους γαλαξίες μέχρι τα μικροσκοπικά άτομα, όλα έχουν δομή. Η οποία έχει την έννοια, θεωρώ, της οργάνωσης επιμέρους στοιχείων που η αλληλεπίδρασή τους μας δίνει ένα ποιοτικά ανώτερο αποτέλεσμα.
Στο φιλοσοφικό επίπεδο, η πρόοδος που επιτεύχθηκε τον 19ο αιώνα στη μελέτη της δομής της ύλης, επέτρεψε στους μεγάλους μας κλασικούς (και κυρίως στον Ένγκελς που είχε ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις φυσικές επιστήμες) να καταλήξουν με ασφάλεια στους τρεις νόμους του διαλεκτικού υλισμού:
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Πέρασμα των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές.
Άρνηση της άρνησης.
Σε κάποιον αμύητο(ή κακοπροαίρετο όπως ο FJK) αυτά μπορεί να φαίνονται σαν τα λόγια του καθοδηγητή στον Τραμπάκουλα. Όμως αρκεί και ένα μήλο (όπως αυτό που έπεσε στο κεφάλι του Νεύτωνα), για να δει κάποιος το πόσο απλά (αλλά και σύνθετα) είναι τα πράγματα. Το συγκεκριμένο μήλο έπεσε ως γνωστόν από τη μηλιά. Η οποία “δημιούργησε” το μήλο σιγά-σιγά, διοχετεύοντας στον καρπό υλικά όπως νερό, υδατάνθρακες, σίδερο, χαλκό κλπ που εκ πρώτης όψεως είναι διαφορετικά (αντίθετα). Όταν όμως ενώνονται και αλληλεπιδρούν (κατά κάποιο τρόπο δηλαδή τα αντίθετα παλεύουν) δημιουργούν την προοπτική μίας ανώτερη ποιότητας, του μήλου. Όμως πρέπει να μεγαλώσει αρκετά ο καρπός (να γίνουν οι ποσοτικές αλλαγές) ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για πραγματικό μήλο (ποιοτική αλλαγή). Και η στιγμή που θα πέσει το μήλο από τη μηλιά, είναι η στιγμή που όλες οι συνθήκες είναι ώριμες ώστε να γίνει το επαναστατικό άλμα (του μήλου στο κεφάλι του Νεύτωνα). Το οποίο μήλο φέρει μέσα του τον σπόρο, της επόμενης μηλιάς, η οποία θα είναι ποιοτικά ανώτερη από την προηγούμενη (άρνηση της άρνησης).
Η δομή λοιπόν είναι μία διαδικασία που (δεν την “σχεδίασε” κάποιο ανώτερο πνεύμα αλλά) την επιβάλλει η ανάγκη διαρκούς κίνησης της ύλης και τη σπρώχνει προς τα πάνω η διαδικασία της εξέλιξης.
Την ανάγκη για δημιουργία μία δομής της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό τη δημιούργησε η λειτουργία του ίδιου του καπιταλισμού. Σαν τη μηλιά ο καπιταλισμός γεννά πολλά μήλα: Άλλα δεν προλαβαίνουν να γίνουν φρούτα (αναρχικοί) άλλα τα χτυπάνε (παιδικές) ασθένειες (αριστεριστές), άλλα είναι σάπια και στείρα από τη φύση τους αλλά κάνουν για λίπασμα του δέντρου(ναζί), ενώ τα περισσότερα τα χρησιμοποιούν οι αστοί για να μπορούν να τρέφονται (αστικά κόμματα). Υπάρχουν όμως και αυτά που τελικά ωριμάζουν και δίνουν το σπόρο για το επόμενο δέντρο (το σοσιαλιστικό!)...

near east είπε...

Κι εδώ ερχόμαστε στο ΚΚ. Το οποίο, όπως το μήλο αποτελείται κυρίως από νερό (βασικό συστατικό όλων των ζωντανών οργανισμών), έτσι και το κόμμα πρέπει να αποτελείται κυρίως από εργαζόμενους και άνεργους (βασικό συστατικό της καπιταλιστικής κοινωνίας). Υδατάνθρακες (βασικό στοιχείο διατροφής) είναι μάλλον οι αγρότες (που αποτελούν βασικό στοιχείο για τη διατροφή της κοινωνίας), ενώ τα μέταλλα (απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία του οργανισμού) είναι οι ΕΒΕ, οι μαθητές, σπουδαστές κλπ. Αν ανατραπούν αυτές οι αναλογίες το πιθανότερο είναι ότι θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν πχ βασικό στοιχείο ενός κόμματος είναι οι αγρότες, τότε κινδυνεύεις να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που είδαμε-βλέπουμε στο ΚΚ της Κίνας. Αν βασικό στοιχείο είναι οι ΕΒΕ-μαθητές-σπουδαστές κλπ, τότε κινδυνεύεις να γίνεις είτε καθαρά οπορτουνιστικό μόρφωμα ή αριστερίστικη γκρούπα που κάνει επαναστατικό χαβαλέ στη γαλαρία του αμφιθεάτρου. Αν από την άλλη, αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία σε ικανοποιητικό βαθμό τότε δε διασφαλίζεται η διαλεχτική του πράγματος, “η ενότητα και πάλη των αντιθέτων”, που υπάρχει και πρέπει να υπάρχει και στο Κόμμα.
Ένα μήλο όμως έχει τη φλούδα, έχει το κοτσάνι, το κουκούτσι, το “ψαχνό”, που το καθένα από αυτά επιτελεί μία διαφορετική λειτουργία, σε έναν ιδιότυπο “καταμερισμό εργασίας”. Ο οποίος δεν νομίζω ότι είναι “κατάλοιπο” του καπιταλισμού αλλά αντικειμενικός περιορισμός μιας και είναι συστατικό στοιχείο της δομής. Εν ολίγοις δεν μπορεί να υπάρξει δομή χωρίς καταμερισμό της εργασίας.
Έτσι και στο κόμμα ο καταμερισμός επιβάλλεται από την πραγματικότητα, όπως και η πολυπραγμοσύνη του κομμουνιστή, που πολύ γλαφυρά την περιγράφεις κι εσύ. Γιατί πάντα αυτά που έχουμε να κάνουμε είναι (και θα είναι) περισσότερα από εμάς. Κι αν μερικές φορές δυσανασχετούμε με τη χαμαλοδουλειά, τη δουλειά του μυρμηγκιού, ας αναλογιστούμε πόσο σημαντική είναι όταν τη δούμε σωρρευτικά. Φασούλι-φασούλι γεμίζει το σακούλι, ή όπως έλεγε κι o Κομφούκιος στα Αναλεκτα “αυτός που θέλει να μετακινήσει ένα βουνό, ξεκινά κουβαλώντας μικρές πέτρες”...
Κι εμείς έχουμε ένα βουνό να μετακινήσουμε. Το καλό είναι ότι δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί. Κι αν δουλέψουμε με οργάνωση και πειθαρχία, με δημοκρατία και συγκεντρωτισμό, με τακτική και στρατηγική, με μέθοδο και πρόγραμμα τότε μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ περισσότερα απ’ ότι ο καθένας μόνος του. Αυτή είναι η δύναμη της οργάνωσης, αυτή είναι σε τελική ανάλυση η δύναμη της “δομής”. Αυτό που “Μεγαλέξανδρος της φιλοσοφίας” ο Αριστοτέλης έγραφε στα Πολιτικά του: “Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του”....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεκτή η κριτική σου ούτε καν. Ούτως ή άλλως όμως αυτό που περιγράφω στο κείμενο είναι το δέον ("οφείλει να" γράφω σε κάποια παρένθεση), που μπορείς να το δεις στο κόμμα σε εμβρυακή μορφή, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο κατακτημένο. Αν πάρεις έναν χώρο, το λογικό είναι να κουβαλά μέσα του και τα δύο: τόσο τα κατάλοιπα όσο και το σπέρμα της κομμουνιστικής συνείδησης του μέλλοντος. Εκεί που μπορείς να το δεις όμως πιο καθαρά κατά τη γνώμη μου είναι σε συλλογικές διαδικασίες (πορείες, φεστιβάλ κι αλλού) όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο πρόθυμα χωρίς καν να τον γνωρίζει. Είναι σφος και αυτό αρκεί. Και αυτή είναι ίσως η πιο καθαρή μορφή πρώιμης εκδήλωσης αυτής της συνείδησης που θα διέπει την κοινωνία του μέλλοντος.

Ρεντ ροκ, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να επεκταθώ για να μη γίνει μακρινάρι το κείμενο. Αν το έκανα όμως θα εστίαζα στις δυο τελευταίες παραγράφους της συνέντευξης του κωτσαντή.

Νήαρ ηστ, όλα δείχνουν ότι είσαι ένας μπλόγκερ εγκλωβισμένος σε σώμα σχολιαστή. Πρέπει να κάνεις το βήμα και να το ανοίξεις. Αν δε θέλεις να μπλέξεις με τέτοιες διαδικασίες, η κε του μπλοκ σου προτείνει από εδώ συνεργασία και περιμένει απάντηση, ακόμα και στο μέιλ αν προτιμάς.

neophyte_commie είπε...

Απολίθωμα, νήαρ ηστ, ΚΕ-ΝΤΥ-ΣΑ-ΤΕ!

near east είπε...

Απολίθωμα σε ευχαριστώ πρωτίστως για τη φιλοξενία και εν συνεχεία για τα καλά σου λόγια, αλλά και την πρόσκληση-πρόκληση που μου απευθύνεις (την οποία θα σκεφτώ σοβαρά). Εμπνευση για αυτά που γράφω είναι ο προβληματισμός που αναπτύσσεις-αναπτύσσεται στο μπλογκ σου και στόχος μου να κάνω κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου, όπως λές στον τίτλο.

@ neophyte_commie: Σε ευχαριστώ κι εσένα.

ΥΓ. Το ρητό του Αριστοτέλη είναι από το "Μετά τα Φυσικά" και όχι από τα Πολιτικά.

Σουηδός είπε...

near east πιθανολογώ απο το υφος της γραφής σου, οτι τωρα κάνεις τα πρωτα βήματα στο μαρξισμό, πιθανόν μέσα απο κάποια μαθηματα στην οργάνωση σου.
εκτυπωσε το κείμεμο που εγραψες και διαβασε το μετα απο λίγα χρόνια.

συγχωρατεμε αλλά αυτο δεν ειναι μαρξισμός.
Διάβαστε το "οι τρεις πηγές και τα τρια συστατικα μερη του μαρξισμού."
Οι νομοι της διαλεκτικης ειναι δανεισμένοι απο την εγελιανη φιλοσοφια.
Οσον αφορα τα υπολοιπα για το μήλο κλπ ειναι προσπάθεία κακής, μηχανικής σχεδόν μεταφυσικής, εφραμογης των νομων κίνησης της υλης.

oι νόμοι ειναι για μας βοηθούνε να εξηγούμε την πορεία κίνησης της ύλης, οχι για να "στηριζουμε" απίθανες νοητικές κατασκευες.

φιλικά
Σουηδός

Ανώνυμος είπε...

Ωραιο το κειμενο σου απολιθωμα κ σε παραδεχομαι για την προσκληση σου για συνεργασια στο νηαρ ηστ. Μπραβο σου.

near east είπε...

@Σουηδός:
Το σχόλιό σου, περιέχει χαρακτηρισμούς( "...προσπάθεια κακής, μηχανικής σχεδόν μεταφυσικής, εφαρμογης των νομων κίνησης της υλης...", "...απίθανες νοητικές κατασκευες...") αφορισμούς (δεν είναι μαρξισμός αυτό...) αλλά δεν περιέχει επιχειρήματα και αποδείξεις.
Από αυτή την άποψη δεν μου υπέδειξε (πόσο μάλλον μου απέδειξε) τα λάθη που σιγουρα έχω κάνει(ουδείς...άσφαλτος που έχει πει κι η μεγάλη φιλόσοφος-λαϊκή αοιδός Αντζελα Δημητρίου).
Αντίθετα μου δημιούργησε έντονα την αισθηση του deja vu, ότι τέτοιου είδους "κριτική" κάπου την έχω ξαναδεί...
Είναι η ίδια μέθοδος κριτικής που κάνει ο Ρούσης (και πολλοί άλλοι) στο ΚΚΕ. "Φιλικός" πετροπόλεμος σε αυτά που κάνει και γράφει το ΚΚΕ, ανέξοδοι (και βεβαίως αστήρικτοι) χαρακτηρισμοί (σεχταριστικό, απολιθωμένο, δογματικό σταλινικό) και βέβαια οι γνωστοί αφορισμοί (δεν είναι πραγματικό ΚΚΕ αυτό, είναι "Κ"ΚΕ κλπ.).
Και όλα αυτά, πάντα από τα "αριστερά" κι από "μαρξιστική" σκοπιά. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να αποκαλύψουν και τη δική τους απόψη, τότε οι μάσκες πέφτουν και οι υπερεπαναστάτες-υπερμαρξιστές, αποδεικνύονται οπορτούνες του κερατά, που μιλάνε για ανθρώπινο καπιταλισμό. και "βάζουν" τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη (του καπιταλιστή). Αν είσαι και εσύ σε αυτή την κατηγορία θα αποδειχθεί όταν βγάλεις την "κουκούλα" των χαρακτηρισμών και δούμε τη δική σου εμπεριστατωμένη τοποθέτηση περί "μαρξισμού" σε αυτό το φιλόξενο μπλογκ.
Δώσε μας λοιπόν τα φώτα σου. Έτσι αν έχεις δίκιο θα δούμε όλοι μας το "το φως το αληθινό", αν όμως έχει άδικο τότε να αναμένεις ότι εγώ προσωπικά θα σου αλλάξω τα φώτα...

ΥΓ1.Το έργο του Λένιν που αναφέρεις, (το οποίο έχω μελετήσει) το έχουν αναρτήσει στο σάιτ τους μέχρι και οι οπαδοί του "Επαναστατικού Συριζα". Δεν νομίζω ότι τους βοήθησε να γίνουν καλύτεροι μαρξιστές και γι'αυτό βέβαια δε φταίει ο Βλαδίμηρος...

ΥΓ2 Αγαπώ τα λάθη γιατί μαθαίνω από αυτά. Συνηθίζω να λέω ότι ο χαζός παραμένει χαζός γιατί δεν μαθαίνει από τα λάθη του, ο χαζός γίνεται έξυπνος γιατί μπορεί να μαθαίνει από τα λάθη του και ο έξυπνος γίνεται σοφός γιατί μπορεί να μαθαίνει από τα λάθη των άλλων. Με το σχόλιό σου δεν με βοήθησες να μάθω από τα λάθη μου, με βοήθησες όμως να μάθω από τα "λάθη" σου. Κι από αυτήν την άποψη με έκανες σοφότερο...

makis είπε...

τι "Σουηδός" και ξέρω γω...ο "Ελβετός" είναι όλα τα λεφτά...

http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/1/2013&id=14410&pageNo=10&direction=1

Ανώνυμος είπε...

Εγώ αντιθέτως βρισκω την γραφή του Νήαρ Ηστ γοητευτική και οπωσδήποτε ξεφεύγει απο την πεπατημένη μεθοδολογία (ο θεός να την κάνει μεθοδολογία) της αναμάσησης τσιτάτων και προφητειών για την "έλευση της βασιλείας του σοσιαλισμού" κατα τας γραφάς.

Ελπίζω να μου επιτραπεί μια παρατήρηση. Το πνεύμα του σχολίου του νήαρ ήστ (αν έχω καταλάβει καλά) είναι βαθιά μυστικιστικό. Μου φάνηκε προς στιγμήν πως διέκρινα μια μακρινή πλην συγγενικη σχέση με κάποια θεοσοφικά κείμενα ή κείμενα του "εσωτερικού χριστιανισμού"

Προσπαθούσα να θυμηθώ εδώ και δυο μέρες που έχω ξαναδιαβάσει την συγκεκριμένη παράγραφο:

Ένα μήλο όμως έχει τη φλούδα, έχει το κοτσάνι, το κουκούτσι, το “ψαχνό”, που το καθένα από αυτά επιτελεί μία διαφορετική λειτουργία, σε έναν ιδιότυπο “καταμερισμό εργασίας”. Ο οποίος δεν νομίζω ότι είναι “κατάλοιπο” του καπιταλισμού αλλά αντικειμενικός περιορισμός μιας και είναι συστατικό στοιχείο της δομής. Εν ολίγοις δεν μπορεί να υπάρξει δομή χωρίς καταμερισμό της εργασίας.

Τελικά το βρήκα σήμερα.

Στο βιβλίο του σημαντικού αποκρυφιστή και μελετητή της Kabbalah Ίσραελ Ρεγκαρντιέ: The tree of life σελίδα 33 γράφει:

[...]In this cosmic body, we, indivinduals and beasts and God, are the minute cells and molecules, each having a separate function to perform in the social polity and the welfare of that Soul

φυσικά δεν εννοώ ότι ο νηαρ ήστ είναι καβαλιστής ή... αντιγραφέας, κάθε άλλο.

Περιμένω και εγώ περισσότερα κείμενα από τον νήαρ ήστ με την ελπίδα να ξεκινήσει και ένας άλλος διάλογος με περισσότερο ενδιαφέρον.

Τάκιτος








Ανώνυμος είπε...

Καποιος εδω μεσα νομιζει οτι δεν ξερουμε αγγλικα. Α ρε τακιτε, πού ειναι η παλια σου αιγλη, που πεταγες μια χαζομαρα και κανας δυο σε παιρνανε στα σοβαρα.....

Αναυδος είπε...

υπαρχει και μια λεπτομερεια για την οποια οφειλει μια απαντηση ο τακιτος. Πριν ενα μηνα περιπου χλευαζε την προταση του ΠΑΜΕ για τη συλλογικη συμβαση εργασιας οτι δηθεν ειναι πλεον αργα κλπ. Σημερα που η ΓΣΕΕ αποφασισε μετα την πιεση του ΠΑΜΕ για απεργια τον Φλεβαρη για την εθνικη συλλογικη συμβαση μηπως εχει να μοιραστει μαζι μας καμμια αναλογη σοφια ?

Ανώνυμος είπε...

@Άναυδος

θα απαντήσω βέβαια αλλά προτιμώ να το κάνω με αφορμή κάποια σχετική ανάρτηση του Μπρεζνιεφικού Απολιθώματος.

Τάκιτος