Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Απολογισμός μιας ημιτελούς μάχης

Γράφοντας για την απεργία στο μετρό η κε του μπλοκ τοποθετείται ως απλός εξωτερικός παρατηρητής, για να καταθέσει κάποιες σκέψεις, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή κάποιας φοβερής ανάλυσης για αυτό το σημείωμα.

Κάνω λόγο για ημιτελή μάχη, γιατί ο αγώνας αυτός σταμάτησε πριν καλά-καλά κλιμακωθεί κι οδηγηθεί στην αποφασιστική σύγκρουση. Όπως φάνηκε δυστυχώς δεν υπήρχε η παραμικρή προετοιμασία για μια απεργιακή μάχη διαρκείας –ούτε καν για γάλα διαρκείας, όπως είπε στη σαββατιάτικη συγκέντρωση κι ο κιούσης από το παμε συγκοινωνιών. Και ενώ απέναντι υπήρχε ένας έτοιμος κρατικός μηχανισμός, χωρίς καμία διάθεση για ανακωχή, που πήρε αμαχητί μία ακόμα επιμέρους νίκη, άνευ αγώνα, με (καλώς τα τα παιδιά, τα) τρία-μηδέν.

Κάποτε όμως πρέπει να δοθεί αυτή η μάχη, σε πανεργατική κλίμακα πια. Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά, στρατηγική σημαίνει να καθορίζεις τους συσχετισμούς και τους όρους αυτής της σύγκρουσης και τακτική είναι η προετοιμασία που θα φέρει την κατάλληλη στιγμή αυτούς τους όρους.

Στην πορεία αυτή λοιπόν μπαίνουν μια σειρά ζητήματα. Με πρώτο και κυρίαρχο τη στάση του κόσμου, που έχουμε συνηθίσει κακώς να αποκαλούμε κοινή γνώμη. Ακόμα και τα πλήρως ελεγχόμενα ρεπορτάζ των καθεστωτικών μμε, δε μπόρεσαν να βρουν σε καθαρή μορφή την εικόνα του αγανακτισμένου πολίτη, για να την περάσουν στο κοινό τους και να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού, απέναντι στους απεργούς, όπως δείχνει η πολύ εύστοχη γελοιογραφία του πάνου ζάχαρη.


Παρόλα αυτά οι διχασμένες γνώμες, και πρωτίστως η απάθεια που παίρνει τη μορφή ευμενούς ουδετερότητας απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, δείχνουν και κάποια όρια στις διαθέσεις του κόσμου. Αφενός δηλ ότι ένα μεγάλο ποσοστό μένει θλιβερά προσκολλημένο στη λογική «να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα», είτε αυτός λέγεται δημόσιος υπάλληλος, είτε λέγεται εργαζόμενος στο μετρό, χαλυβουργός, είτε, είτε... Το πολύ να κατέβουμε μια κυριακή στο σύνταγμα να μουντζώσουμε τους τρiακόσιους και να φωνάξουμε «έξω οι (κατσικο)κλέφτες». Αφετέρου ότι ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει πρακτικά το μέτρο της επίταξης, ποιες είναι οι άμεσες συνέπειές του κι η βαθύτερη προοπτική του (της στρατιωτικοποίησης της εργασίας).

Πολύ περισσότερο δεν έχει συνειδητοποιήσει, παρά το στρατιωτικό όρο επίταξη, πως βρισκόμαστε εν μέσω ενός σκληρού ταξικού πολέμου, με τη σιδερένια φτέρνα του συστήματος να εξαπολύει επίθεση σε όλα τα μέτωπα και να επιβάλλει το νόμο της, κρατώντας σε καθεστώς αιχμαλωσίας έναν ολόκληρο λαό, αλλά τσακίζοντας χωρίς αιχμαλώτους, όσους τολμήσουν να προβάλλουν αντίσταση (αγρότες, κινήσεις κατοίκων ενάντια στα διόδια, κτλ).

Κι εδώ το δίλημμα μπαίνει ξεκάθαρα στον καθένα. Εσύ ποιο στρατόπεδο θα διαλέξεις; Με ποια πλευρά θα (επι)ταχθείς; Με τον αγώνα της τάξης σου ή με τη μπότα της επίταξης στο λαιμό σου; Θα αναπτύξεις αγωνιστική ταξική συνείδηση ή θα τηρήσεις στάση (επι)ταξικής υποταγής;

(Στα παραπάνω χωράει παρενθετικά και μια υποσημείωση για τον «κόσμο του κινήματος» κι ειδικά για μια πτέρυγά του, που κατέβηκε μαζικά στο δρόμο για τις καταλήψεις εγκαταλειμμένων χώρων και για τη βίλα αμαλίας, αλλά δεν επέδειξε φυσικά ίδια αντανακλαστικά κι ευαισθησία για την επίταξη των απεργών, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά τι αξιολογεί ως σημαντικό και πώς ιεραρχεί τις προτεραιότητές της).

Ένα δεύτερο ζήτημα είναι το κλασικό ερώτημα που μας βασανίζει σε αυτές τις περιπτώσεις: τι παραπάνω θα μπορούσε να γίνει, προκειμένου να μην ηττηθούν οι εργαζόμενοι και να έχει διαφορετική έκβαση ο αγώνας τους; Θα μπορούσαν πχ οι απεργοί να απαιτήσουν επιτακτικά δωρεάν μετακινήσεις ή μειωμένο εισιτήριο για το επιβατικό κοινό –εφόσον οι συγκοινωνίες ανήκουν στο λαό, όπως είπε προκλητικά κι ο σαμαράς- για ν’ απλώσουν τη βάση του αγώνα τους και να κερδίσουν τη μαζική υποστήριξη του κόσμου. Μπορούσαν ίσως να αντέξουν και να κρατήσουν λίγες μέρες ακόμα, μέχρι να μπουν και οι άλλοι κλάδοι των μεταφορών στο απεργιακό μέτωπο, προκειμένου να συντονίσουν από κοινού κι από καλύτερες θέσεις το επόμενο βήμα τους. Κι ίσως να πρέπει συνολικά το εργατικό κίνημα να συσπειρωθεί γύρω από δυο-τρεις κλάδους, που είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις διαρκείας και να γίνουν η αιχμή του δόρατος μιας αντεπίθεσης, που θα πετύχει μερικές νίκες και κατακτήσεις.

Όλα αυτά θίγουν διάφορες πτυχές, που καθεμιά από αυτές πιάνει με το δικό της τρόπο το βασικό ζήτημα: με τι στρατηγούς και τι συσχετισμούς θα δώσουμε αυτή τη μάχη. Λέμε για στρατηγούς γιατί αν η συνδικαλιστική ηγεσία του αγώνα είναι πιασμένη από τον αντίπαλο ή λιπόψυχη κι έτοιμη να λυγίσει και να παραδοθεί πριν καν μπει στη μάχη, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι. Και λέμε για συσχετισμούς, γιατί το θέμα δεν είναι να έχουμε κάποιους στρατηγούς να τους χαιρόμαστε χωρίς στρατό να τους ακολουθεί –πόσο μάλλον όταν στο ευρύτερο κίνημα περισσεύουν οι διάφοροι επίδοξοι ναπολέοντες, χωρίς γείωση στον κόσμο των γνωστικών.

Υπάρχει πχ η πτυχή του συντονισμού, που είναι μια πονεμένη ιστορία, με αποκορύφωμα το μέτωπο της παιδείας και το 06-07, όπου μες σε μια ακαδημαϊκή χρονιά είχαμε: απεργία διαρκείας των δασκάλων το φθινόπωρο, μαθητικές καταλήψεις πριν τα χριστούγεννα και νέο γύρο καταλήψεων στα πανεπιστήμια τον φλεβάρτη, χωρίς να συμπέσουν ποτέ χρονικά και να ασκήσουν συντονισμένη πίεση. Συν τοις άλλοις οι κρατούντες γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι και προωθούν τις αναδιαρθρώσεις σε φέτες, με την τακτική της σαλαμοποίησης και τη στοχοποίηση του εκάστοτε κλάδου που πλήττεται ως συντεχνία.
Κάτι που μας φέρνει στην επόμενη πτυχή, της συντεχνιακής λογικής. Όχι φυσικά με την έννοια που την χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά με την έννοια του «συλλογικού εγωισμού», ως επέκταση της πεπατημένης της ατομικής λύσης, που δεν είναι ποτέ η σωστή απάντηση στα συλλογικά προβλήματα. Και που εμφιλοχωρεί σε όσα σωματεία βάζουν ως ορίζοντα την εξαίρεση του δικού τους κλάδου κι όχι συνολικά την ανατροπή της επίθεσης που σαρώνει τα εργατικά δικαιώματα.

Αυτές οι τάσεις βρίσκουν την αντανάκλασή τους με αντιφατικό τρόπο στη συνείδηση των εργαζομένων, που μπορεί κάποτε να «βολεύτηκαν» με την ατομική λύση του μέσου, αλλά σταδιακά αφυπνίζοναι και αντιδρούν. Όπως και στη στάση πχ του πρώην πασκίτη προέδρου σταματόπουλου, που πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις, κατέβηκε στις εκλογές με την ανταρσύα και το σάββατο στην πορεία του παμε, αλλά λίγο νωρίτερα είχε βγει στον αυτιά κι ευχαριστούσε το σκάι για τη στήριξη της απεργίας!!

Οι ταξικές δυνάμεις σε αυτούς τους χώρους πρέπει να μάθουν να δουλεύουν με αυτά τα δεδομένα, προσπαθώντας να τα αλλάξουν. Πόσο μάλλον που οι εργαζόμενοι στις μεταφορές μπορεί να μην είναι το κλασικό προλεταριάτο στις βιομηχανίες αλλά δουλεύουν σ’ ένα νευραλγικό τομέα στρατηγικής σημασίας για τη δύναμη του εργατικού κινήματος και την πίεση που μπορεί να ασκήσει.

Όπως λέει κι ο σκιαδιώτης σε μια συνέντευξη στον κυριακάτικο ρίζο, αυτό που απαιτεί η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλά περισσότερους αγώνες, αλλά συνδικαλιστικό κίνημα με άλλους συσχετισμούς και γενική γραμμή. Η πείρα δε λείπει σήμερα από το εργατικό κίνημα. Το ζητούμενο είναι να βγουν από αυτήν τα απαραίτητα διδάγματα κι αυτά να μπορέσουν να γίνουν υλική δύναμη –όπως έλεγαν οι κλασικοί για τις ιδέες που κατακτούν τις μάζες.

Κι εδώ βρίσκεται ο κόμπος του ζητήματος και της τέχνης της πολιτικής. Γιατί η πείρα γεννιέται μέσα από τα λάθη, που μας κάνουν σοφότερους, αλλά σκορπίζουν κι απογοήτευση. Οι συσχετισμοί αλλάζουν μέσα στο κίνημα και τους αγώνες του, όπου γεννιούνται ριζοσπαστικές συνειδήσεις, αλλά είναι και το προαπαιτούμενο για την επιτυχία τους. Κι οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται μικρές νίκες στο σήμερα ως ένεση ηθικού, για να τονώσουν την αυτοπεποίθηση του κόσμου. Αλλά κάθε μικρή κατάκτηση είναι επισφαλής και πρόσκαιρη αν δε συνδυάζεται με ριζικές αλλαγές και μεγάλες νίκες που να τις εδραιώνουν.

Κι έτσι κάπου πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος για να ξετυλιχτεί το νήμα της εξέλιξης..

8 σχόλια:

near east είπε...

Από το σημερινό Ριζοσπάστη:

“Η ΔΑΣ, πρότεινε απεργία στις 31 Γενάρη και την 1η Φλεβάρη με νέα ΓΣ την Παρασκευή και θέμα τη συνέχιση του αγώνα και τις μορφές του. Σε περίπτωση επιστράτευσης, να γίνει άμεσα συγκέντρωση στο σωματείο και ΓΣ για κήρυξη απεργίας. Παράλληλα, οι ταξικές δυνάμεις έχουν ήδη ζητήσει από τη ΓΣΕΕ να πάρει από τώρα απόφαση για Πανελλαδική Πανεργατική απεργία σε περίπτωση επιστράτευσης. Ως προς το περιεχόμενο του αγώνα, η ΔΑΣ προβάλλει τα εξής αιτήματα: Αρση της επίταξης στα μέσα σταθερής τροχιάς. Υπογραφή ΣΣΕ με βάση τα επίπεδα των μισθών που ίσχυαν στις 31 Δεκέμβρη του 2009. Οχι στην ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών. Αμεση κρατική χρηματοδότηση για την επισκευή των παροπλισμένων, λόγω βλαβών, 600 οχημάτων της ΕΘΕΛ. Μείωση της τιμής του εισιτηρίου για όλους τους επιβάτες, κατάργησή του για τους άνεργους.

Από την άλλη, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ πρότειναν απεργία την Πέμπτη και να εξουσιοδοτηθεί το ΔΣ για περαιτέρω δράση, αφαιρώντας έτσι από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα να αποφασίσουν οι ίδιοι την πορεία του αγώνα τους. Εκ των υστέρων, και κάτω από την πίεση των εργαζομένων, αναγκάστηκαν να συμπληρώσουν την πρότασή τους για την πραγματοποίηση ΓΣ στα μέσα Φλεβάρη.

Η τρίτη πρόταση ήταν για απεργία σήμερα και αύριο και μεθαύριο με νέα ΓΣ την Παρασκευή, την οποία κατέθεσαν από κοινού παρατάξεις που στηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διάφορα «ανεξάρτητα» σχήματα. Και αυτή η πρόταση εστίαζε αποκλειστικά στη μορφή του αγώνα. Ετσι, το περιεχόμενό του περιορίζεται αναγκαστικά στο ζήτημα της μείωσης των μισθών, αποσπασμένο από τις αιτίες που το γεννούν και τη συνολικότερη αντεργατική πολιτική που είναι ενταγμένο.

Η πρόταση της ΔΑΣ έλαβε 586 ψήφους, η δεύτερη 758 και η τρίτη 428 ψήφους.”

ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ μαζί
ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί
το ΠΑΜΕ μόνο του.

Το επόμενο βήμα στο συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί
και το ΠΑΜΕ μόνο του.

Στο τέλος όμως θα είναι μόνο το ΠΑΜΕ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ

(σόρρυ αλλά κατεβαίνω στη Γαδά τώρα, μηπως και προλάβω...)

Ανώνυμος είπε...

Κάπου λες ότι οι εργαζόμενοι στις μεταφορές δεν ανήκουν στην εργατική τάξη με την κλασσική έννοια.
Νομίζω είναι λάθος. Για αυτό το εργατικό κίνημα πάντοτε ζητούσε από τα αφεντικά να πληρώνουν τη μεταφορά από και προς το χώρο εργασίας.
Βλ. και το παρακάτω λινκ:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1453505

Αναυδος είπε...

Νομίζω οτι η απεργία στο Μετρο έδειξε πλεον καθαρα το ορια του συνδικαλιστικού αγώνα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης. Επίσης αναδεικνυει ακόμη πιο καθαρά την ορθη θέση του ΚΚΕ για την ανάγκη πολιτικοποίησης του οικονομικού αγώνα.
Πολύ συνοπτικά από την αρχή το συνδικάτο της Στασυ ήξερε οτι αν είχε κάποια ελπίδα να κρατήσει κάτι δεν έπρεπε να επιδιώξει το συντονισμό με τα υπόλοιπα συνδικάτα στα ΜΜΜ. Το σκεπτικό απο τη συντεχνιακή τους οπτική σωστό, Η κυβέρνηση ίσως για ελάχιστους να μπορούσε να σκεφτει μια υποχωρηση (στα κρυφά) για όλα τα ΜΜΜ και για όλους τους εργαζομενους σε καμία περίπτωση. Εξου και τα γελοια επιχειρήματα εμεις που δουλευουμε κατω από τη γη και δεν ειμαστε σαν τους άλλους κλπ. Το θέμα ειναι ότι σημερα το κρατος δεν θέλει αλλα κυριως δεν μπορεί.
Αρα αν τα συνδικαλιστικά αιτήματα δεν δεθούν με μια προταση πολιτικής ανατροπης κάθε τετοιος αγώνας θα είνα καταδικασμένος σε ήττα

Απο εκει και περα τα συνδικάτα που είναι ισχυρα σημερα ειναι του δηνοσιου τομεα και των ΔΕΚΟ ακριβώς εκεινα τα συνδικάτα που εχουν εθιστει στο κομπρεμι με την εξουσια των αφεντικών την οποια στηριζαν για δεκαειες με τη ψηφο τους και βρίσκονται ακομη και σημερα στα χερια αντιδραστικών και εργοδοτικών δυναμεων. Σε πολλά από αυτά ο Συριζα αποφασιστικα στηριζει τους εργατοπατερες. Δεν εχουν ουτε καν την τεχνογνωσία του πραγματικου παρατεταμενου απεργιακου αγωνα αλλα και του συντονισμου κλπ. Το να ξεφορτωθούν οι εργαζόμενοι σε αυτα τη σαπιλα αυτή δεν ειναι ευκολη δουλιά γιατι σαν μελη της εργατικης αριστοκρατιας εχουν και αυτοι διαφθαρει και προσκυνησει απειρες φορες. Τρανο παραδειγμα η γενοπ-δεη που παρολη τη ρεμουλα και παλι ο φωτο βγηκε πρωτος.

Αναυδος είπε...

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3651.html

ανταρσυοι ξεφτυλες

Ανώνυμος είπε...

δεν είναι τόσο απλή υπόθεση η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Σίγουρα δεν αρκούν οι "επιτόπου" του ΣΥΡΙΖΑ και οι "άκου που σου λέω" του ΚΚΕ. Είναι ανάγκη να εξαχθούν πιο πλούσια συμπεράσματα, ώστε πράγματι να υπάρχει πιο καλή πολιτική / οργανωτική προετοίμασία.

Πιστεύω πως ο αγώνας στο μετρό είχε μια ιδιότυπη υποστήριξη από το λαό, σαν να περιμένουν όλοι μια ήττα. Έστω και συμβολική και επιμέρους.΄Εστω και χωρίς βάθος, χωρίς συμμετοχή και χωρίς κλιμάκωση, συνέχεια, γενίκευση.
Πράγματι αξίζει πολλά προγράμματα / πορείες κτλ το γεγονός ότι

Στην πράξη η στήριξη του κκε ήταν after. Μετά δλδ την κύρηξη της επιστράτευσης. Το κυριότερο όμως είναι η απουσία κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά σε μια συμβολή, ώστε να κυρήξει κινητοποιήσεις (ή έστω συμβολικές καταλήψεις με τον τρόπο που ξέρει..). Στην απουσία αυτών είναι εύκολες οι διαπιστώσεις για μικρή προετοιμασία, απουσία κέντρου, πολιτικού στόχου, που γράφτηκαν.

Έχω την αίσθηση ότι σε όλη την εργατική δουλειά του κκε, κυριαρχεί η πίστη όχ ότι μπορεί ένα εργατικό κίνημα να αποσπάσει νίκες (εδώ θυμάμαι όλη την περίοδο του 06-07 που η κνε έλεγε ότι δεν είναι ούτε ρωγμή/ ούτε επιμέρους νίκη η αποτροπή της κατάργησης του άρθρου 16), αλλά η πολιτική υποβάθμιση του. Έτσι χάνει τον κεντρικό του ρόλο στην ταξική πάλη.

Θα πρέπει για παράδειγμα να συμβάλουν οι δυνάμεις του κκ σε ένα κέντρο αγώνα σωματείων; Που να υποδέχεται καινούργιες δυνάμεις, να τις συντονίζει και να τις εμπλουτίζει. Να δίνει την πρωτοβουλία κινήσεων και να αποκτήσει κύρος βάζοντας στην άκρη τη γσεε;

Η κριτική στο σταματόπουλο είναι άδικη. Ή τέλοσπάντων χωράει κριτική αλλά άλλου τύπου. Αρκετά έχει ακούσει από τους ευαγγελάτους..

Ανώνυμος είπε...

για να νικήσει μια απεργια πρεπει να πέρα απο την στήριξη των εργαζομενων στην επιχειρηση να έχει την όσο το δυνατόν ευρύτερη στήριξη της τάξης και να πλήττει με όσο το δυνατόν πιο σφοδρό τρόπο τον ιδιοκτήτη αυτης της επιχειρήσης προκειμενου αυτος να εξαναγκασθει να αποδεκτει τους όρους των απεργών.
το ζήτημα με τις απεργιες των μεσων μεταφοράς είναι οτι δυσκολεύονται να συσπειρώσουν τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων λόγω της ταλαιπορίας που παράγουν δεν λέω ότι δικαίως γκρινίαζουν, το αντίθετο όσοι γκρινιάζουν δεν εχουν καταλάβει τι παίζεται ωστόσο αυτό δεν αναιρεί το οτι γκρινίαζουν, ως εκ τουτου καταλήγω στο ότι θα ήταν καλύτερο οι απεργοί να έκαναν κανονικά δρομολόγια τουλάχιστον την μέρα ή μέρα παρα μέρα και να εμπόδιζαν εμπρακτα την εκδοση και την ακύρωση των εισιτηρίων έτσι και το κρατος θα μπαίνει μέσα και οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα σταθούν πιο εύκολα με το μέρος των απεργών και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ θα χάσουν το βασικό τους επιχείρημα ότι δήθεν κόβωνται για τους απλούς πολίτες.

Ανώνυμος είπε...

"Στην πράξη η στήριξη του κκε ήταν after. Μετά δλδ την κύρηξη της επιστράτευσης."


http://www.902.gr/eidisi/politiki/7703/i-aleka-papariga-syzita-ayti-tin-ora-me-toys-apergoys-toy-metro-video

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πρώτε ανώνυμε, αυτό που λέω είναι ότι δεν αποτελούν το κλασικό βιομηχανικό προλεταριάτο. Για αυτό στον σύνδεσμο που παραθέτεις ανοίγει η συζήτηση για το αν παράγουν υπεραξία ή όχι.
Το εργατικό κίνημα πολύ καλά κάνει και απαιτεί τη δωρεάν μετακίνηση όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων, αλλά ανεξάρτητα από το λόγο που αναφέρεις. Εν πάση περιπτώσει είναι δευτερεύον, ως προς την ουσία του κειμένου.

Άναυδε, το κείμενο στο βαθύ κόκκινο είναι κάτι περισσότερο από τραγικό, αλλά δε νομίζω ότι χρεώνεται στην ανταρσύα.