Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Εσύ δρεπάνι πάρε τους το σκαλπ...

…κι εσύ σφύρο πας για τρίτο γύρο

Η προκήρυξη της ανάληψης για την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας των χρυσαυγιτών ήρθε μόλις μία μέρα πριν την επέτειο του πολυτεχνείου, μη τυχόν και ξεστρατίσει κανενός η σκέψη και δεν πάει κατευθείαν ο νους του να κάνει τη σύνδεση. Και αν είχαν λίγο χιούμορ τα παιδιά θα μπορούσαν να ονομάσουν τη δική τους οργάνωση 16νοέμβρη για να δέσει το γλυκό.

Το κείμενο ήταν κάπως πιο προσεγμένο από τα αντίστοιχα της σέχτας –όπου έμπαζε ακόμα και το όνομα της οργάνωσης. Μπορεί αυτή τη φορά να είχαν καλύτερη μέθοδο «αντιγραφής-επικόλλησης» από το διαδίκτυο· ή να έβαλαν μια τάξη ασφαλίτες να γράψουν έκθεση ιδεών και να βράβευσαν την καλύτερη με δημοσίευση. Αλλά πέρα από τον ιδεολογικό αχταρμά –για να χωρέσει στο μίγμα όλο το αριστερό άκρο- τους προδίδουν κάποια σημεία με γραφικές διατυπώσεις του στιλ: «να τους ανοίγει τα κεφάλια με σφυρί, να τους κόβει προς παραδειγματισμό το χέρι με δρεπάνι».
Που εμένα προσωπικά μου θύμισε εκείνο το παλιό σύνθημα των αρειανών: εσύ γιαννάκη παρ’ τους τα μυαλά κι εσύ γκάλη παρ’ τους το κεφάλι. Εξ ου και η εισαγωγή του κειμένου με το σχετικό τίτλο (που έχουμε πόσα χρόνια να δούμε στο αλεξάνδρειο).

Κατά τα άλλα η χτεσινή μέρα σημαδεύτηκε από τη γυμνή διαμαρτυρία δυο διαδηλωτών μπροστά σε αστυνομικούς. Όταν λέμε γυμνή εννοούμε κυρίως από στόχευση και πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί πιο πολύ και από το να δείξει πως ο βασιλιάς και οι σημερινοί κρατούντες είναι γυμνοί ή να παραπέμψει συμβολικά στα γυμνά στήθη των φοιτητών του πολυτεχνείου μπροστά στα τανκς της χούντας, αυτό που κατέδειξε ήταν η ιδεολογική γύμνια μιας ελαφριάς μερίδας του κινήματος, που βαδίζει ξυπόλητη στα αγκάθια. Τουλάχιστον δε ντύθηκε με τη σοβαροφάνεια άλλων πολιτικών λύσεων και προτάσεων, που είναι εξίσου κενές πλην βαρύγδουπες και γεμίζουν άσκοπα την επικαιρότητα.
Μα οι κυβερνήσεις μένουνε –μαζί με το χρέος- και το ηθικό μας πέφτει.

Αυτά δεν τα γράφω ως κάποια αφ’ υψηλού θεώρηση για την «άμαθη πλέμπα». Είναι ζήτημα εξάλλου αν και τα δικά μας ρούχα είναι επαρκή για αυτές τις συνθήκες. Μπορεί να γινόμαστε κόμμα παντός καιρού αλλά είναι κάποιες μέρες που δεν ξέρεις τι να φορέσεις με τέτοιο παλιόκαιρο κι αν τελικά θα αρέσεις στον κόσμο που σε βρίσκει ξεπερασμένο κι εκτός μόδας. Γιατί δηλ, τι έχουν τα ταγάρια και τα αμπέχονά μας;
Άλλο αυτό όμως και άλλο να κάνεις πολιτικό γυμνισμό από άποψη και να τον ανάγεις σε ιδεολογία, πιστεύοντας πως οτιδήποτε άλλο είναι αφύσικο και σκλαβώνει τον άνθρωπο στον ‘πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας’.

Μιας και μιλήσαμε για πολιτισμό (και δυστυχία) ο χτεσινός ρίζος είχε τη διακήρυξη της κετουκε για τα 95χρονα που σηματοδοτεί μια γεμάτη πενταετία μέχρι τα εκατόχρονα του κουκουέ. Του πιο νέου κόμματος, που πρεσβεύει τη νιότη του κόσμου, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Και κάνει κάλεσμα σε νέους καλλιτέχνες κι επιστήμονες να εμπνευστούν από την επέτειο και να συμβάλουν στον εορτασμό της με τις δημιουργίες τους.

Ιδού η ρόδος για τη γενιά μας να κάνει το άλμα και να φτάσει τους κολοσσούς των χρόνων της μεταπολίτευσης –και προγενέστερων- που παραμένουν αξεπέραστοι. Κι αυτό το βλέπει κανείς –ή μάλλον το ακούει- με εκκωφαντικό τρόπο στα μεγάφωνα των συγκεντρώσεών μας, είτε παίζουν τα ίδια και τα ίδια από το ένδοξο παρελθόν, είτε βάζουν άλλα πιο σύγχρονα που δε συγκινούν κανένα. Και να πεις πως δεν προσφέρεται η εποχή μας για εμπνεύσεις…

Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία, σε κάθε επίπεδο. Για να μην χρειαστεί στο ιωβηλαίο να καταφύγουμε σε «πεπατημένες λύσεις» όπως φέτος, με τη συναυλία στο σεφ και το αφιέρωμα στο έργο του θεοδωράκη. Ο οποίος με τη διαδρομή του σε αναγκάζει να δοκιμάσεις κάπως την πίστη σου στο μαρξισμό κι όσα ήξερες για τη διαλεκτική ενότητα του έργου με το δημιουργό και να πας τελικά με την εκδοχή της σχετικής αυτονόμησης του πρώτου από τον δεύτερο, για να μην πέσεις σε τοίχο αδιέξοδο.

Κι ίσως κάποτε «αξιωθούμε» κι εμείς να ζήσουμε στιγμές ανάλογες με τη μαγεία και τον ηλεκτρισμό της πρώτης επετείου του πολυτεχνείου. Τη μέρα που οι κρατούντες προγραμμάτισαν εκλογές, για να σκεπάσουν με τη γιορτή της δημοκρατίας το κίνημα και τον κόσμο που έβγαινε στους δρόμους. Το πολυτεχνείο όμως δεν ήταν γιορτή –κι οπωσδήποτε όχι γιορτή της αστικής δημοκρατίας. Η πορεία μεταφέρθηκε μία εβδομάδα μετά και είχε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, από το πολυτεχνείο ως το σύνταγμα, σε πυκνές γραμμές. Με το ρίτσο να απαγγέλλει στίχους του και το κοινό να φλέγεται, να χειροκροτεί, να απογειώνεται.



Και το ερώτημα είναι ποιος θα τα δείχνει όλα αυτά στη μικρή οθόνη, τώρα που δεν υπάρχει ερτ και το πολύτιμο αρχείο της. Η οποία θυμήθηκε μέσα στο τριήμερο τις «αγωνιστικές της καταβολές» κι εξέπεμψε ένα πολύ καλό πρόγραμμα με συνεχή ενημέρωση από τις συγκεντρώσεις. Αυτά όμως έχουν μεγαλύτερη αξία όταν γίνονται εγκαίρως κατ’ επιλογήν κι όχι κατ’ ανάγκη εκ των υστέρων –γιατί τότε είναι πολύ αργά.

Κατεβαίνεις λοιπόν στην πορεία του πολυτεχνείου και ψάχνεις το συναίσθημα που είχε περιγράψει ο σαββόπουλος: η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά. Αλλά πώς να το βρεις σε μια πόλη που νομίζει ότι έχει λυμένα τα προβλήματά της, σαν τα χανιά καλή ώρα..
Αποφεύγεις λοιπόν όσους φαντασιώνονται πως το ξαναζούν εδώ και τώρα (βοήθειάάάάάά τους) –και η ραχήλ στα κάγκελα, μαζί με τα μυαλά. Και καταλαβαίνεις πως πρέπει να το ξαναβρούμε μόνοι μας. Να ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα, να ανακαλύψουμε τη φωτιά, για να κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή. Να κομίσουμε γλαύκας εις αθήνας, γιατί πήξαμε στους μπούφους και τις κουτοπόνηρες αλεπούδες.

Αγώνας-γνώση-τόλμη και αντοχή, όπως λέει ένα καινούριο σύνθημα της οργάνωσης. Κι ας θυμίζει λίγο ένα παλιό παρατσούκλι του βουρνούκιου από τους υπεραστικούς: «επιμονή, μυαλό και τόλμη», από το οποίο δικαιολογούσε κυρίως το πρώτο στα σχόλιά του –αλλά δεν πειράζει γιατί σήμερα γιορτάζει και αμαρτίαν ουκ έχει.

Η δική μας ερυθρόδερμη φυλή λοιπόν –περικυκλωμένη από μια άγρια καπιταλιστική δύση- αντιστέκεται στο μεθοδευμένο εκφυλισμό του πολυτεχνείου και των αγώνων. Και είναι από σπάνιο υλικό, που παίρνει τις καλύτερες παραδόσεις της ανθρωπότητας και ατσαλώνεται απ’ τις συνθήκες. Δεν ξεγελιέται από χάντρες και καθρεφτάκια, ούτε μπλέκει σε «ενδοαριστερό εμφύλιο» -γιατί όπως και με τον ελληνικό εμφύλιο, το ζήτημα ήταν ταξικό, όχι από πού κατάγεται ο καθένας.

Και ποια είναι αυτή η περίφημη φυλή των λακεδαιμονίων;
Είμαστε η κόκκινη φυλή των κούτσι (από το όνομα του νέου γγ) ενώ παλιότερα λεγόμασταν η φυλή των αλεκούτσι, με καταγωγή τη (γουινέα) παπαούα.

Υστερόγραφο

Ένα άλλο φετινό σύνθημα ξεκινούσε κάπως έτσι: «εμπρός λαέ άλλαξε σελίδα...». Η οποία μοιάζει να ‘χει κολλήσει όπως σε εκείνα τα παλιά βιβλία που ήταν κολλημένα και χρειάζονταν «σταλινικές μέθοδες» με χαρτοκόπτη. Αν και το βασικό πρόβλημα είναι πως ο λαός έχει κολλήσει στην ίδια σελίδα, επειδή δεν του αρέσει τόσο το διάβασμα, μόνο να του διαβάζουν παραμυθάκια για να αποκοιμάται ήσυχα η ταξική του συνείδηση. Εδώ δεν μπορεί καλά-καλά να βγάλει ένα κεφάλαιο, πόσο μάλλον το Κεφάλαιο του κάρολου ή έστω το κεφάλαιο για την υπεραξία.
Μπορεί ο κάρολος να αφιέρωσε το «Κεφάλαιο» στην εργατική τάξη, αλλά αυτή πολύ δύσκολα θα αφιερώσει στο τέλος μιας δύσκολης μέρας της τον χρόνο και τον κόπο που απαιτείται για την ανάγνωσή του. Και το πιο πιθανό είναι να τον καταβάλλει η κούραση προτού καν προλάβει να γυρίσει σελίδα.

Κι έτσι ανοίγουμε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο με τα συνθήματα του πολυτεχνείου. Αλλά αυτό θα το δούμε σε επόμενη ανάρτηση.

6 σχόλια:

Dreaming Neon Red είπε...

Και τώρα είμαστε εδώ στο σταυροδρόμι της σκέψης.
Κι όλοι ψάχνουν να πιστέψουνε σε εμπνεύσεις.
Ε, λοιπόν δεν πιστεύω. Δεν γουστάρω εμπνευσμένους.
Προτιμώ τους τρελούς και τους πυροβολημένους!

http://www.youtube.com/watch?v=2pnvjlmWOJA

ο θεούλης ΤΟΤΕΜ τα είπε όλα σε ένα τετράστιχο!

Ανώνυμος είπε...

sos
λυπαμαι που το βλέπεις έτσι dreaming neon red αλλα ο θεουλης ΤΟΤΕΜ πρεπει να ειχε εμπνευση όταν το εγραφε........(πολυ τον γουσταρω τον μεταλλεργατερ αν και δεν ειναι της γεννιας μου) μακαρι να το επεξηγουσες περισσότερο,
εγω πιστευω ότι απο τα βιώματά τα δικα μας ή των άλλων, τα λάθη μας αλλα κυρίως απο την ιστορια μπορουμε να εμπνευστουμε και να παμε μπροστα ενωμενοι. Η γνωση είναι δύναμη.

Θείος Τοτέμ είπε...

Δεν είναι θέμα "έμπνευσης" τόσο πολύ, όσο θέμα πίστης.
Από τη στιγμή που περιμένεις κάποιον να "πιστέψει αυτά που λες/σκέφτεσαι/σχεδιάζεις", έχεις χάσει την μπάλα.
Πολύ σημαντικότερη της πίστης, είναι η γνώση, η κατανόηση, η αντίληψη.
Όπως λέει και ένα άλλο δίστιχο (ή δύστυχο) "Μη ντρέπεστε, ακόμα υποφέρεστε./ Δεν θέλω μόνο να μ'ακούτε αλλά να σκέφτεστε."
Το πρόβλημα του λαού μας αυτή τη στιγμή (και κατ'επέκταση της τάξης μας) δεν είναι η έλλειψη πίστης (οι εκκλησίες καλά πάνε, και εν μέσω κρίσης παρουσιάζουν αυξημένα έσοδα τα μαγαζιά, εεε, σόρρυ, οι ναοί).
Είναι η έλλειψη γνώσης, κατανόησης και αντίληψης.
Δεν μας ήρθε καμία έμπνευση και αποκτήσαμε την κοσμοθεωρία που αποκτήσαμε. Σκληρή δουλειά χρειάστηκε, διάβασμα, ζωή, και αναγκαστικά από τη στιγμή που ξεκινάς να σκέφτεσαι (και σταματάς να "πιστεύεις", ιδιαίτερα τυφλά), αναγκαστικά φτάνεις στο συμπέρασμα ότι κάποια πράγματα σε συμφέρει (και συμφέρει και την τάξη σου εν γένει) να αλλάξουν...
Τρελοί και πυροβολημένοι ftw.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έχει δίκιο ο θείος τοτέμ. Αυτή είναι κι η βασική δική μου ένσταση πχ προς διάφορους (όψιμους και προγενέστερους) οπαδούς του μπογιόπουλου, οι οποίοι δεν ήθελαν να σκεφτούν τι έλεγε, αλλά τους άρεσε που "καλά τα έλεγε" γενικώς κι αορίστως.
Αυτό δε σημαίνει ότι περισσεύουν οι εμπνευσμένοι σύντροφοι (γραφιάδες, καλλιτέχνες, κτλ) που κατέχουν την τέχνη να λένε την αλήθεια και να την εξηγούν στον κόσμο, για να σκέφτεται και να την καταλαβαίνει. Κι όσο περισσότεροι γίνονται, πάει να πει πως υπάρχουν και πιο πολλοί σκεπτόμενοι, περισσότεροι σαν κι εμάς. Και από αυτούς σίγουρα κάποιοι θα ξεχωρίσουν με όποιον τρόπο και αν επιλέξουν να εκφραστούν (στίχοι, κείμενα, κτλ) και θα συγκινούν ακόμα περισσότερο κόσμο, δίνοντάς του ταυτόχρονα ερέθισμα να σκεφτεί

Ανώνυμος είπε...

sos ))
μεσα απο το στομα μου τα πηρατε (τα λόγια)

και όταν μιλάς για αντιληψη, κατανόηση και κριτικη σκέψη απολίθωμα εννοεις κατι σαν το παρακάτω (σε σχέση με το σχόλιο μου για το φρομ) ή έκρυβε και κάποια "ενοχή" για την πορεία σου, τις αναθεωρήσεις που έχεις κάνει για κάποια πραγματα και ίσως συναντήσω στα κείμενα σου απο το 2009?

"Αλλά το ιδεολογικό πλαίσιο του φροϋδισμού είναι εχθρικό προς τον μαρξισμό κι απαγορεύει τη συλλήβδην πρόσμειξη των δύο ρευμάτων.
Ο φρόυντ είναι οπαδός του αναγωγισμού και αποδίδει τον ψυχισμό στα ανθρώπινα ένστικτα. Δε μελετά καν τη συνείδηση, η επίδραση που αυτή δέχεται από την εργασία είναι για αυτόν κάτι ασύλληπτο.
Για τον φρόυντ οι ανθρώπινες συμπεριφορές δεν αλλάζουν και δεν ελέγχονται. Καθορίζονται από τη σύγκρουση των δυνάμεων του έρωτα και του θανάτου και βρίσκονται πέραν της ανθρώπινης βούλησης."
υγ
sorry
δεν ήξερα που να το αφήσω (το σχολιο) αλλά έχω απορίες και ίσως να σε κουρασα δεν χρειαζεται να το δημοσιευσεις γραψε κατι σχετικο και εγω θα το διαβάσω........

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι αυτό εννοώ, όταν μιλάω για κριτική ανάγνωση του φρομ, που έχει παρόλα αυτά μερικές πολύ καλές ιδέες. Πάντως δεν έχω βάλει σε προτεραιότητα κάποιο κείμενο για το "φροϋδομαρξισμό". Και δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια για τις απαιτήσεις του θέματος.

Δεν αισθάνομαι ενοχές για ό,τι έχω γράψει. Ακόμα κι αν δεν το ασπάζομαι σήμερα, αναγνωρίζω στιγμές του εαυτού μου και της εξέλιξής του. Κι επειδή έχω εσωτερική πληροφόρηση, μπορώ να καταλάβω τι εννοούσα και τι ήθελα να πω -κάτι που μπορεί να μην καταφέρνω να το καταστήσω σαφές στον εξωτερικό παρατηρητή.
Συνεπώς κριτική ανάγνωση και στα παλιότερα και πολύ περισσότερο στα νεότερα. Όλα χρειάζονται κριτική ανάγνωση, είτε συμφωνούμε είτε όχι